Herinneringën deel 1

9
De Fairfree werd in 1959 opgevolgd door de Fairfree 2 en Fairfree 3.
Bijna alle vries / hektrawlers in de wereld zijn gebouwd volgens dit model en het is hiermee een huldenblijk aan deze vernieuwde soort Schotse schepen.
Voor de gewone visserman was het qua veiligheid een grote stap vooruit, niet langer de vis te moeten strippen en verwerken in de open lucht en het nu op een manier te doen, alsof het een drijvende fabriek was .

Ofschoon minder beroemd dan het gewone publiek van de stad Newhaven,. zal er beslist geen twijfel bestaan over de vergelijkbaarheid met de vrouwelijke vis verkoopsters van de plaats Fisherrow
In het verleden stonden zij er om bekend, dat zij, met grote snelheid, met een beladen mand met vis op hun rug. hun tochten van Fisherrow naar het centrum van Edinburg aflegden
De “Visvrouwen route “, welke zij op hun dagelijkse tochten vanaf Portobello aflegden, staat er tot op heden nog om bekend.
Zij stonden er ook om bekend dat zij “mannen werk” verzette, op een mannelijke manier en met de kracht van een man.
Zij speelden onderling zelfs golf en op Vastenavond hielden zij een onderlinge voetbal wedstrijd. Getrouwde tegen en ongetrouwde collega's.
En in hun onderlinge taalgebruik waren zij “oprecht en eerlijk”, dus er zullen ongetwijfeld hier en daar harde woorden zijn gevallen tijdens de wedstrijd.
De vrouwen behielden hun meisjes naam nog lang nadat zij getrouwd waren.
Zij beheerden de huiselijke financiën en stonden er om bekend dat zij hun eigen verdiensten verborgen wisten te houden voor hun echtgenoten.
Eén van deze vrouwen heeft eens gezegd.......
Als je over vrouwen emancipatie wil praten , oké , dat hadden wij hier al geruime
tijd.
Als een passende trotse erfenis stopte de laatste visverkoopster in 1988 met haar werkzaamheden.

Toen de 18e eeuw te einde liep kon de plaats Dunbar, hoewel minder groot, met 5 walvisvaarders, zich de 2e walvishaven noemen, terwijl Leith er zes en Dundee er drie hadden.
Met de eerste opwinding met betrekking tot de Schotse haring hausse , leek Dunbar op de juiste plaats te liggen.
In 1798 waren er 5000 van de 7000 geëxporteerde vaten haring afkomstig uit
Dunbar.
Ofschoon, net als andere plaatsen de industrie in huis haalde, leek de Dunbar in belangrijkheid af te nemen.
Ondanks dit, werd er in 1842 begonnen met de bouw van een nieuw havenbekken. En binnen twee jaar was de Victoria haven gereed en werd als prachtig ervaren.
Het was van het begin af aan een grote flop en deed bijna de stad failliet gaan.
Het binnenlopen van de haven ingang was moeilijk en bijna onmogelijk bij slecht weer.
De plaatsjes Port Seton en Eyemouth ontplooide zich maar Dunbar had het er moeilijk mee.
De haring en de verwerking er van geschiedde op uitgestrekte kaden, maar nooit werden de hoeveelheden aangevoerd waarop was gehoopt.
Vanaf 1920 van het droevig gesteld met de haven en er waren slechts 20 visserlui nog werkzaam.
Na de wereld oorlog verbeterde de situatie zich enigszins en waren er 30 visserij
schepen die vanuit deze plaats de visserij beoefenden.

Ondanks dat de geschiedenis van de visserij terug te voeren is tot de laatste 700 jaar, blijft de vissersplaats Eyemouth voor altijd verbonden met één van de verschrikkelijkste dagen in haar geschiedenis.
Op 14 oktober 1882 werd de vissersvloot getroffen door een hevige storm.
De vloot was op zo'n negen mijl uit de kust vissende. Veel schepen werden bijna
direct door het geweld van de storm getroffen en gingen ten onder en tot groot verdriet nog eens drie scheepjes in het zicht van de haven.
Deze dag werd met recht door de bevolking de “Zwarte Vrijdag” genoemd.
Van de 45 schepen die op deze najaarsdag vanuit de haven van Eyemouth waren uitgevaren, keerden er slechts 26 behouden terug..
De samenleving van deze plaats, afhankelijk zijnde van de visserij, met een inwoners aantal van 2935 personen, verloor in één dag 129 van de 300 vissers,
Hiermee verloren 262 kinderen hun vader en waren 73 vrouwen voortaan weduwen.
Deze ongeluksdag wordt elk jaar door de plaatselijke gemeenschap herdacht en in 1981, op de honderdste verjaardag van deze gebeurtenis, werd een museum geopend met als centraal punt een groot herdenking wandkleed.
Ook in de buurt gelegen vissersplaatsen zoals Newhaven, Fisherrow, St.Abb's, Burnmouth en Cove hadden verlies van mensenlevens.
Ondanks het Washington rapport van 1848 als gevolg van de stormramp van 19
augustus 1848 en hieruit voortvloeiende in gebruikname van een moderner type schip in 1856, kon ook nu weer de storm meer slachtoffers maken dan in 1848.

Gelukkig mocht Eyemouth zich verheugen in een vooruitgang, ondanks het traumatische verleden,
In maart 1928 waren er weer 13 stoom drifters van plaatselijke eigenaars en groter aantal bezoekende schepen beoefenen vanuit deze haven jaarlijks de visserij in de vroege dagen van de herfst periode.,
Tegenwoordig is Eyemouth de succesvolste vissershaven ten zuiden van Aberdeen gelegen met een jaarlijks zomer visserij op garnalen door een veertigtal bezoekende schepen , die in de lokale wateren vissen.

Vissend op schelvis, wijting en schol hadden zij weinig hinder van de totale instorting van de haring visserij.
Op ander plaatsen hadden de mannen, met grote verwachtingen terugkerend uit de oorlog, gemonsterd op de grotere schepen of verkozen werk te zoeken in fabrieken of
zelfs emigreerden.
Zij hadden de zuigkracht van de stoomschepen weerstaan en zijn door gegaan met hun, tot de familie behorende kleine scheepjes en behielden hiermee de jongeren van het dorp in de het visserij bedrijf..
In 1932 had Gourdon nog steeds 39 schepen met een personeel bezetting van 150 man, welke nog steeds vanuit deze plaats de visserij bedreven en hiermee de ouders instaat stelden hun kinderen groot te brengen in een levendige vissers gemeenschap.

Niet alle havenplaatsen hadden zo'n succesvolle ontwikkeling.
De periode tussen de twee wereld oorlogen was er een diepe depressie in de haring industrie.
De vissers van de oost kust waren hiervan voor een groot deel afhankelijk, en de gevolgen waren meer dan vreselijk voor de meeste vissers gemeenschappen.
De haven plaatsen Lothian, Newhaven en Fisherrow, aan de west zijde van de Firth of Forth en Dunbar aan de oost zijde, werden hierdoor zwaar getroffen.
Van maar twee kleinere havenplaatsen, Port Seton en Cockenzie, is bekend dat de vissers niet bij de pakken neer zaten en hier om dan ook werden geprezen.
Van hen werd gezegd dat zij energiek en ondernemend waren en in staat waren om te overleven, hoe slecht ook de situatie in de visserij was.

Wordt vervolgd

	Welkom, Gast. Alsjeblieft inloggen of registreren. 22-11-2024, 19:16:50

Nieuws: http://jolybit.nl De nieuwe trading hulp website is in de maak. U kunt hem wel al gebruiken.