Herinneringën deel 1

[J.H.]

Geb.bij A.McEwen & Sons, Wick.
Grt-81
88.50 ft x 19.50 ft x 8.70 ft,
16 inch compound, fabriek Fisher, Paisley,( 20 pk)
1901-WK-544-Fisher.
Eign: H.Mackay.
28-11-1904-na een aanvaring in dichte mist met de YH-545-Ten is het schip gezonken ongeveer 1.5 mijl  van Great Yarmouth havenhoofden, bem. gered.
19-12-1905-Wick registratie bureau verklaard het schip total loss en wordt uit het register geschrapt.

[vreemdeling]

2
De bouw van een vloot stoombeugers voor reders in Oost Fife, begon in 1891. De eerste werd reeds in hetzelfde jaar te water gelaten bij de scheepswerf Jarvis in Anstruther en kreeg de naam “Maggie Lauder “KY 499.
Het schip was 88 voet lang en haar uiterlijke vormgeving was vergelijkbaar met de vroegere houten beugers.
Van deze houten beugers waren er 3 vanaf 1890 gecharterd en hadden een bemanning uit de plaats Cellardyke en zij hadden heel succesvol gevist met lange beugen.
De schepen van deze vloot waren 88 tot 100 voet lang. De meesten hadden een houten romp, maar 7 stuk van deze vloot waren in Leeds en Dundee gebouwd en hadden een stalen romp.
Deze schepen waren succesvolle beugers maar onhandelbaar voor de drijfnet visserij.
De stoom kaapstanders waren in het algemeen tot 1894 niet in gebruik op de schepen en dit is waarschijnlijk ook de oorzaak dat zij niet tot tevredenheid aan de haring visserij met drijfnetten konden  deel nemen.

De Cellardyke bemanningen van de 3 gecharterde schepen waren tevreden met hun werk aan boord van deze beugschepen en hadden qua verdiensten niet te klagen.
Maar zodra in het zomer seizoen de haring werd gesignaleerd, deserteerden zij van de beugers en vonden de haring visserij belangrijker en voor verandering bemanden
zij de houten zeildrifters.
De eigenaars van de stoom beugers ( meestal rederijen )waren hier niet zo content over, wat in 1890  resulteerde  met het uit de vaart nemen van alle beugers.
Aan de hand van schilderijen uit deze periode is gebleken dat deze schepen niet met een stoom kaapstander waren uitgerust en ofschoon enige ( misschien wel alle schepen ) waren uitgerust met stoom winches i.p.v. Kaapstanders.
De meeste van deze schepen werden na 1900 omgebouwd tot stoom drifters en werden door haar eigenaren en reders uitgerust met stoom kaapstanders.
De techniek en vakkennis waren nu voor hen beschikbaar om succesvol met stoom drifters te kunnen vissen.
Door reders of eigenaars uit Cellerdyke werden enkele van deze schepen terug gekocht en visten met groot succes op  haring met drijfnetten.
De meeste van deze schepen werden tijdens de bouw uitgerust met  een stuurhuis voor de schoorsteen en met een kombuis aan de achterzijde van de opbouw.
Horizontaal geplaatste ketels werden nu al veelvuldig toegepast i.p.v. eerder toegepaste verticale opstelling, Ofschoon er nog steeds staande ketels werden gebruikt op de schepen die alleen stoom nodig hadden voor de aandrijving van de kaapstander of een installatie voor het binnen halen van de beug. Maar in geen geval voor de voortstuwing.
De eerste vermelding van een overdekt stuurhuis op een houten schip, wat in de volksmond “stuur doos'  genoemd , werd in 1882 gebouwd en in de lokale krant van de havennplaats Fife werd dit vermeld bij te waterlating van een tweede houten beuger voor  de havenplaats  Anstruther. Rond 1909 werd dit schip omgebouwd als drifter en uitgerust met een stoom kaapstander en in 1917 verkocht naar Peterhead.

De acceptatie van  de stoom drifters kwam traag van de grond . Het was waarschijnlijk te wijten aan het gebruik van de stoom kaapstander en het algemene gebruik van de reep, waardoor het zeil oppervlak van de Fifie's en Zulu's toe nam.
Deze zeildrifters hadden lage bedrijfs kosten in vergelijking met de vroege stoom drifters en waren natuurlijk veel goedkoper om te bouwen.
De grootste van deze zeildrifters werden tussen 1900 en 1905 gebouwd.
De laatste grote Fifie die in East Fife gebouwd werd was de “True Vine “ ML 20 en het is heel waarschijnlijk dat zij de laatste grote zeildrifter was die in Schotland werd gebouwd en zij was in feite al ouderwets voor dat zij te water werd gelaten.

Zoals al eerder is geconstateerd waren de vroege stoom beugers en drifters van hout waren gebouwd ofschoon toen ijzer en staal populair materiaal was voor de bouw van trawlers.
Echter in 1900 werd bij een scheepswerf in North Shields begonnen met een vloot van stoom drifters te bouwen die Great Yarmouth als thuis haven zouden krijgen maar eigendom bleven van de scheepswerf.
Deze schepen, die in de volksmond de Numerieke Vloot werd genoemd, werden allen in volgorde van 1 t.m. 34 genummerd.
Rond 1902 waren zij allen afgeleverd en het is  heel waarschijnlijk de eerste aanduiding dat de stoom drifter was ingeburgerd en door de visserman was aanvaard als bruikbare haring drifter.
De technologie en kennis was nu volledig aanvaard waardoor de stoom drifters in staat waren succesvol op haring te vissen en de zeil drifters hierin overtroffen, ondanks de hogere bedrijsfkosten.
Dit had tot gevolg dat er vanaf 1900 tot 1905 een grote vraag van de meer progressieve visserlui en reders kwam om  zeildrifters om te bouwen  tot stoomdrifter,
En  tevens hiermee het einde inluidde van de scheep van grote houten zeildrifters en de scheepsbouwers met hun activiteiten moesten stoppen.
We moeten aannemen dat voorafgaande aan 1905  in heel Schotland de meeste scheepsbouwers van houten schepen  heel druk waren geweest met het bouwen van grote zeildrifters en deze scheepsbouwers in een heel korte tijd overstapten naar de bouw van houten stoomdrifters, om aan de nieuwe en geweldige vraag te voldoen.
De eigenlijke scheepsbouw uitbarsting,  welke in principe begon bij de bouw van de Numerieke Vloot. De scheepsbouwers uit Lowestoft en Great Yarmouth hadden toen besloten tot de bouw van 1727 stoomdrifters . Dit vond plaats in de periode tussen 1900 en 1932. Van deze stoomdrifters werden er 12 in Holland gebouwd.
In deze cijfers is niet inbegrepen de door de Admiraliteit gebouwde houten en stalen drifters in de periode 1917-1920. Deze schepen werden in een standaard uitvoering gebouwd.
De periode tussen 1906 en 1911 toont ons dat 48% = 829 schepen van dit totaal werd gebouwd en 15% = 256 schepen alleen al in 1907.
Een totaal van 100 drifter te bouwen  in 1 jaar was een maximum en werd gehaald in de jaren 1907, 08,10,11, en 14. We moeten dit wel beschouwen als een enorme activiteit van de scheepsbouwers.

In 1904 waren \het ontwerp, vormgeving en grootte van de stoomdrifters wel vast staand en erg weinig veranderingen vonden hierna plaats aan  vorm en opbouw tot aan de komst van de echte motor drifters rond 1930.
Het woord echte stoomdrifter heeft betrekking  op het feit dat zij als zodanig is gebouw en in geen geval vergelijkbaar is met de grote zeildrifters die vanaf 1908 en later met verbrandings motoren werden uitgerust,
De inbouw van motoren veranderde de zeildrifter in een motordrifter en werden voortaan in de volksmond “motorschepen “ genoemd.
De kaapstanders werden verplaatst van het achterdek naar het voorschip tijdens de inbouw van de motoren, zodat de manier van het binnen halen van de netten op deze ex. zeildrifters hetzelfde werd als op de stoomdrifters.
Een totaal van 1852 stoomdrifters werd gebouwd  tussen 1890 en 1932 met in begrip van voor 1900 gebouwde 125 stuks beugers en kleine trawler die rond de eeuw wisseling werden omgebouwd tot drifter..
In dit totaal is inbegrepen 12 houten schepen, 587 ijzeren of stalen drifters en eveneens 6 houten schepen die gebouwd waren als zeilschip maar kort na hun oplevering  voorzien  werden van stoom.

Houten drifters waren erg populair zoals blijkt uit de bovenstaande gegevens en waarschijnlijk is dit door de 3 volgende redenen.
1.De visserlui uit deze periode waren gewend aan  en tevreden met de houten schepen.
2.Er was langs de kust een overweldigde capaciteit en kennis aanwezig om houten schepen te bouwen.
3.Het is algemeen bekend dat stalen drifters en trawlers de eigenschap hadden om grote hoeveelheden water in de midscheeps aan dek te krijgen door een verminderd vrij boord .
Houten drifters ( en in het algemeen houten schepen ) hadden niet deze eigenschap en waren in het algemeen aan dek veel droger.

De populariteit van de houten drifters nam bijna even snel af al de toename van het aantal stalen schepen  en het laatste houten schip was de Lizzie West BF 213 en was in 1930 in Buckie  gebouwd.
Zij was een pracht schip om te zien , was nog enige tijd onder beheer van eigenaars in Lowestoft en eindigde haar dagen  als taanschip in de haven van Fraserburgh.
( bij dit schip konden dus netten worden getaand. Zij zal een verbouwing zijn ondergaan en de stoom voor verhitting was reed s aan boord )
Zij werd in 1968 gesloopt. Bijna in dezelfde periode dat de drijfnetvisserij op  zinjn einde liep en  voorkeur werd gegeven voor de haring visserij door span trawlers en seine vissers.

Stalen drifters werden tot 1932 gebouwd,  toen de laatste drifter Wilson Line KY 322 was gereed gekomen. Natuurlijk had in 1920 het afstoten  door de Admiraliteit van de standaard drifters aan visserlui,  hierop een ongunstige invloed heeft gehad bij de bouw van nieuwe drifters na 1920.

De vroege stoomdrifters waren met opstaande ketels uitgerust en met een kleine compound machine ( 2 cilinders ) maar deze werden al spoedig vervangen door liggende ketels en in het algemeen gunstig werden aanvaard.
De compound machine bleef populair en zeker bij de kleinere houten drifters maar rond 1907-08 werden zij vervangen door tripel expansie machines ( 3 cilinders ) welke nu standaard tot de uitrusting van de drifters behoorden.

Wordt vervolgd

[J.H.]

LT-368-Pioneer, eerst gebouwde motor drifter
Geb.bij Henry Reynolds,Oulton Broad, Lowestoft.
Grt 43,43 x  Nt 36,70
64.88 ft x 17.40 ft x 7.9 ft.
Het was 15.6 ft korter gebouwd dan een stoom drifter.
Motor ; een Globe Marine Gasoline Engine, 38 pk, 220 rpm.gebouwd bij Pennsylvania Iron Works, Philadelphia, USA en ingebouwd door Frederick Miller, Lowestoft.
1901-LT-368-Pioneer
Eig.Mrs Helen Louisa Miller, echtgenote van Charles Miller een schoolmeester in North Berwick.
Het schip en motor voldeden goed.
1913 verkocht naar Spanje, op eigen kracht vertrokken uit Lowestoft naar Las Palmas.
24-april register gesloten.

[J.H.]

Geb. bij Wm.Jarvis, Anstruther.
Grt-94 x
39.10 ft.
Compound 34 pk.
1883-KY-472-William Tennant.
Eign; Anstruther Steam Fishing Co.Ltd.
Eig.D.Wood
1918 , t.h.v. de Humber vergaan.
Fish Carrier, op de foto geen winch, galgen enz.

[J.H.]

LH-3-Resolute

[J.H.]

LT-495-Lizzie West
Voor gegevens: zie antwoord 876.

[J.H.]

Geb.bij Herd & McKenzie, Buckie.
Grt 103 x
90.60 ft x 20.00 ft x 10.10 ft.
Triple expansie 34 pk.
1930-BF-213-Lizzie West.
1941-44-Royal Navy , gebruikt als een reserve patrouille vaartuig
Eign: Jas.West e.a.,Gardenstown
1944-M-22-Lizzie West.
Eign: A.C.Mitchell, Milford Haven
1946LT-495-Lizzie West.
Eig: Harold & John G.Mitchell, Lowestoft
1953-Eign: George Mitchell.
1958-Eign: Charles Eastick, Gt.Yarmouth.
1960-Eign: Jakora Ltd.,Lowestoft.
1961 in gebruik als een netten-taanderij te Fraserburgh
1968-gesloopt
Laatste houten drifter gebouwd in UK.

[J.H.]

3-Lizzie West

[J.H.]

Geb.bij J.Meije, Zaltbommel.
Grt 87 x
81.50 ft x 18.10 ft x 8.70 ft.
Compound, 30 pk.
1904-BF-1539-Swallow.
Eign; Wm.Smith e.o.
1915-19-Swallow III-Royal Navy,anti submarine net vessel/minesweeper Pennant nr. 2443
1920-BCK-351-Swallow, dezelfde eign.
1939-Eign: Peter Smith.
1940-45-Royal Navy, lag als "Blockship" in  Buckie haven ingang, 1945 terug naar eign.en verkocht.
1945-FR-65-Swallow.
Eign: Robert Tait e.a.
1948-BF-226-Swallow.
Eign-J.Sater.
1948-Eign-George Murrey e.a.
1952-machine er uit gehaald en als luchtdoel schip voor de RAf gebruikt.
1956-Gezonken in de Morey Firth

[J.H.]

KY-322-Wilson Line
Geb.bij Alex Hall & Co. Ltd, Aberdeen
1923-KY-322-Wilson Line.
Eign: W.C.Wilson e.a.,Whitley Bay.
1954-YH-105-Wilson Line.
Eign: R.Eastick, Gt.Yarmouth
1959-verbouwd tot motorschip.
1971-75-Eign: Breydon Marine, Gt.Yarmouth
1975 verkocht naar Griekenland.
Laatste stoom drifter in UK gebouwd.

[J.H.]

YH-463-One was de eerste van de Numerical Fleet.
Van One naar nummer Thirty Eight.
2 x een Two, Three, Four, Five, Ten,  43 schepen.

De eerste stalen stoom drifter voor Great Yarmouth was de YH-380-Claudian, eign.Horatio Fenner en gebouwd bij Fellows & Co, Southtown Dry Docks.

Geb.bij Smith Dock Co.Ltd. North Shiels.
Grt 83.76 x Nt 27.88
80 ft x 18.6 ft x 8.6 ft
een bij G.T. Grey, South Shields, gebouwde compound machine  24 pk.
1900-LT-463-One.
Eign: Smit's Dock Trust Company
1914-WK-757-Fairy Hill.
Eign: William Waters, Wick.
1916- Royal Navy-1919 terug naar eign.
1929-INS-19-Fairy Hill.
Eign: J.Edwards e.a.
1934/35 gesloopt.
12-aug.1935 Inverness  register gesloten

[J.H.]

1901-YH-542-Seven
Eign: Smit's Dock Trust Company-
1914-PD-151-Linum
Eign: Jack & Jim Duthie
1915-Royal Navy-1918 terug naar eign.
1918-J. 7 A. Cow & Northern Steam Fishing Co.Ltd
Gesloopt-1934
12 okt-1934 Peterhead Register gesloten

[vreemdeling]

3
Sommige eigenaars, hoofdzakelijk uit Lowestoft, bouwden drifters met een type expansie machine die in de volksmond de “ Ezel Tripel “werd genoemd, door de toevoeging van een hoge druk ruimte.
De stoomdrifters welke uitgerust waren met een “Ezel Tripel “ waren erg snel. maar deze constructie hield niet stand.
Stoomdrifters hadden gewoonlijk een levensduur van 50 of 60 jaar en de beste van deze schepen werden tot 1950 gebruikt tot dat de ouderdom en het minder economisch zijn van de schepen hen in de wurggreep had.
De “North Briton “A 746 , de latere PD 487 was de oudste stoomdrifter die tot 1948 in gebruik was. Zij was in 1894  in Aberdeen als een trawler  gebouwd.
Zij heeft niet lang de trawlvisserij beoefend en werd  rond 1900 in haar jonge jaren van bestaan, omgebouwd tot drifter.
Het schip werd in 1952 verkocht voor de sloop.

Stoomdrifters waren beslist duurzame en veelzijdige vissersschepen en werden dan ook verschillend gebruikt zowel in de trawlvisserij, in de vroege seine-net visserij en als beuger. De beugers visten voornamelijk op wit vis als het haring seizoen was afgelopen of wanneer de vangsten onrendabel waren.
Bijna ironisch is dat de latere visserlui uit Cellardyke met hun drifters bijna het grootste gedeelte van het jaar met de beug visten en alleen op haring visten in de herfstvisserij bij oost Engeland in gedachten houdend de eerdere bazige en overheersende houding in het Oost Fife gebied  t.a.v. de stoom drifter of beugers rond 1904 of eerder.
Sommige van de stoomdrifters die voor 1910 voor Lowestoft en Great Yarmouth werden gebouwd  waren drift / trawlers en opereerde als trawler gedurende de winter maanden aan het einde van het oost Engeland haringseizoen tot aan het begin van de lente/zomer seizoen, rekening houdend met belangrijke economische factoren,zoals de prijzen van de vis, voldoende vangst van wit vis en de verwachtingen voor het komend haring seizoen.

Engelse drifters begonnen rond 1930  vanaf Maart en later, met hoofdzakelijk Aberdeen als thuishaven met het zgn.”Boxing “visserij project.
Dit hield in om te vissen met drijfnetten op visgronden op zo'n 200 mijl afstand van Aberdeen.
De haring in kisten te ijzen en zo aan land te brengen door een schip waarop de andere schepen hun vangst hadden overgeladen.
Deze verre visgronden, gemeten vanaf de Schotse oostkust waren al lang bekend bij de vissers van Cellardyke en wisten dat op hun favoriete visgronden voor de beugvisserij, in het vroege voor jaar, scholen haring werden gezien.
Een deze haring met drijfnetten gevangen verschaften hun het aas voor de beugvisserij.
Deze gronden waren ook bekend bij de Hollandse beugers en visten ook de haring met zgn, proefnetten, om het als aas te gebruiken.
Ongetwijfeld is aan de Engelse “boxing “vissers informatie verschaft door Schotse vissers, die op de genoemde visgronden regelmatig visten.

Als trawlers waren de drifters succesvol als zij in ondiep water visten van de zuidelijke Noordzee, het Engels Kanaal en de Ierse Zee, waar het vissen op platvis het belangrijkste doel was.
Sommige van deze drifter /trawlers waren langer dan de doorsnee drifter en hadden vaak lengten van 100 tot 120 voet.
De normale drifters en de zgn. standaard drifters hadden de stookplaat in de machine kamer met het vuur aan de achterzijde van de stoomketel, maar de grotere drifter/trawlers hadden een afgescheiden stookplaat aan de voorzijde van de stoomketel. In de volksmond werden zij “for enders “genoemd en waren gemakkelijk te herkennen door de plaatsing van de ventilatie kokers aan de voorzijde van de schoorsteen, waar de normale stoom drifter deze ventilatie kokers dicht achter de schoorsteen hadden staan.

Stoom drifters waren er bij toren de eerste schepen vanuit Schotse havens de seine net visserij uitoefenden meestal in of rond de Moray Firth.
De methode van vissen met seine netten was een Deense uitvinding en werd door een drifter uit Wick '\ontdekt” op haar tocht naar de visgronden.
De Moray visserlui en met name de visserlui uit Lossiemouth gebied realiseerde zich de mogelijkheden van de seine net visserij en veranderden rond 1930 in grote aantallen van stoom naar motordrifter. Dit was deels om economische redenen en een behoefte om in de 3 mijls zone te kunnen vissen.
Deze zone was beschikbaar voor kleine boten en konden hier legaal vissen.

Bij het begin van wereldoorlog no.1 had de marine een uitzonderlijk te kort aan kleine vaartuigen voor kleine oorlogs doeleinden en vond het noodzakelijk om ook eens in de visserij sector te zoeken voor dit soort vaartuigen.
De grote behoefte resulteerde in de overname van 1371 stoomdrifters op huur basis met inbegrip van een groot deel van de bemanningen en ook nog een grote hoeveelheid stoomtrawlers en motordrifters.
De stoomdrifters werden in diverse taken ingezet rondom het gehele Britse eiland  zoals mijnenvegen, patrouille taken en de bediening van de beweegbare afsluitingen van havens.. Er waren teveel taken om op te noemen en waren erg gevarieerd.
Zij beschouwden zich wel eens als .... De dienstmeid voor alle voorkomende werkzaasmheden !
Een aantal van deze drifters hebben dienst gedaan in de Middellandse zee, hoofdzakelijk in de Dardanellen en de Adriatische gebieden.
De eerste drifters werden al vroeg in de oorlog , in de loop van Augustus, gehuurd en waarvan de meeste in dienst bleven tot het einde van de oorlog en later..
Ze bleken zo bruikbaar dat een aantal drifters reeds werd gehuurd terwijl zij zich nog in de fase van afbouw bevonden.
Alle schepen bleven in dienst tot 1919 en een paar zelfs tot 1920.
Het is belangrijk t.a.v. dit punt dat door de Admiraliteit de stoomdrifters als bruikbaar werden gezien en door haar werd besloten om een eigen vloot van stoomdrifters te bouwen, de zgn. standaard drifter.
Van de 1371 drifters welke in de 1e Wereld Oorlog dienst deden er 300 waren die eveneens in de 2e Wereld Oorlog dienst hebben gedaan.
De meeste stoomdrifters waren in de 2e Wereld Oorlog uitgerust met een 3 ponder kanon en zelfs enkele met een 6 ponder als hoofd bewaking en waren op het voorschip opgesteld.
Deze schepen waren niet gebouwd voor oorlogs taken en door de schepen uit te rusten met een kanon moest wel het voorschip worden verstevigd  om de bewapening aan te kunnen.

Ofschoon het maar kleine oorlogs vaartuigen waren hebben sommige van de drifter wel met oorlogs handelingen te maken gekregen zoals actie tegen vijandelijke schepen, vliegtuigen en onderzeeërs.
Al op 2 September 1914 was er de eerste stoomdrifter al slachtoffer in actieve dienst .
Tijdens mijnenvegen in de buurt van het lichtschip Outer Dowsing liep zij zelf op een mijn. De volgende dag werd er een tweede drifter het slachtoffer tijdens het mijnenvegen in dezelfde omgeving.
De laatste drifter die verloren ging tijdens de 1e Wereld Oorlog  liep op 27 Oktober
 1918 op een mijn  dwars van Elbow Light Bay in de Downs
In het geheel zijn er in W.O. 1 130 drifters verloren gegaan, 32 bij acties, 32 door mijnen, 3 door onderzeeërs, 33 door aanvaringen en 8 vermist en de rest door andere oorzaken.
De meest bekende actie, ofschoon niet erg bekend bij de niet visserlui, vond plaats op 15 Mei 1917.
Een groep drifters werden tijdens een patrouille tocht aangevallen door een Oostenrijkse kruiser ter hoogte van de Fano eilanden in de Middellandse zee. Veertien drifters gingen verloren op een namiddag in deze wel eenzijdige actie. Door de heldhaftigheid van schipper en bemanning van drifter Gowan Lea FR 105 werd aan de schipper het Victoria kruis toegekend omdat hij de kruiser wist te weerstaan met slechts een 6 ponds kanon.
Stoomdrifters waren natuurlijk ook onderdeel van de bekende Dover patrouille groep.
Tijdens de nacht van de 27 Oktober werden 6 drifters tot zinken gebracht door Duitse torpedo boten in één aanval en 7 andere werden tot zinken gebracht op 15 Februari 1918 door Duitse destroyers. Deze beide acties vonden plaats bij Dover.
De jaren 1916 eb 1917 waren de ergste jaren waarin respectievelijk 40 en 42 drifters tot zinken werden gebracht.

Tijdens W.O. 2 ( 1939-1945 ) werden 356 stoomdrifters gevorderd, standaard drifters niet meegerekend en werden voor dezelfde doeleinden gebruikt.
Ofschoon er geen verliezen waren door directe acties zoals in W.O.1, gingen er toch 73 stoomdrifters verloren en de eerste drifter die verloren ging was een drifter die op een mijn liep in de Theems monding op 10 December 1939.
Stoomdrifters namen ook deel aan de evacuatie van Duinkerken waar bij deze operatie ook 6 drifters verloren gingen.
De andere verliezen waren als volgt. 12 bij aanvallen door vliegtuigen, 6 bij Duinkerken, 20 door mijnen, 4 door slecht weer, 3 onbekend, 19 door aanvaringen,
8 aan de grond gelopen en 1 in de haven van Dover door Duits kanon vuur.
De laatste drifter die verloren ging was de Broadland YH 718 door slecht weer in de noord Atlantic op 6 juni 1945.
De ergste jaren waren 1940 en 1941 toen er respectievelijk 30 en 24 drifters verloren gingen. De meeste waren in actieve dienst vanaf 1939 tot aan het midden van 1946 toen de overige schepen aan de eigenaars werden terug gegeven.

Wordt vervolgd

[J.H.]

Geb.Bij Chambers & Colby, Lowestoft.
Grt 70 x Nt 41
Compound 20 pk
79.30 ft x
1901-LT-396-United.
Eign: Geo.G.Chadd.
Eign: Noar Ayres
LT-108-United
Eign: J.Jones,R.Ferguson, R.Cammish
SH-148-United.
1923-Gesloopt

[J.H.]

Onbekende drifter in 1914-1918-met Royal Navy  nr.S I.