Herinneringën deel 1

[J.H.]

Hallo Wybe, zeer goed gedaan , bedankt.
gr.
Jan.

[jacobus]

Ik heb de film gezien ijzend wekkend en petje af voor redders en cineasten in alle opzichten. De film is het bekijken dubbel en dwars waard.

BESTE WITKWAST, IS DEZE FILM NOG ERGENS TE ZIEN , WACHTEND OP ANTWOORD JACOBUS.                                                    

O.a. op https://beeldbank.rws.nl/MediaObject/Details/334448

Even googlen ........

Zeer bedankt wybe voor deze  dramatisch film.
                     gr jacobus

[vreemdeling]

                                         Bijna thuis
                                      Edgar Wallace

Je moet niet met dat schip, de Edgar Wallace, mee naar zee gaan..... Ik smeek het je, bedelde Caral Wilcochson. die het voorgevoel had dat haar man de komende visreis een groot risico zou lopen.
Maar Clarrie negeerde haar waarschuwing. Hij had zich al een keer eerder bekocht gevoeld door de zee en vertrouwde er nu stellig op dat zijn bijnaam“Lucky”was.
Bovendien wilde hij graag kok zijn op de schepen van de Newington Steam Trawling Compagny. Het was algemeen bekend dat zij een van de beste rederijen was, die proviand van behoorlijke kwaliteit aan de bemanningen van hun schepen verstrekten.

De Edgar Wallace was slechts 9 jaar oud en de rederij voornoemde haar schepen naar beroemde schrijvers. De schipper was Jim “Stevey “Steverson. Het was zij eerste reis als schipper op dit schip en de meeste van de 18 koppige bemanning waren ook voor de eerste maal aan boord. En dat was omdat het schip in de week van de Kerstdagen naar zee zou vertrekken en het bureau voor de werving van bemannings-leden, moeilijk een goede bemanning kon vinden.
Aan boord kende niemand elkaar bij het begin van de reis herinnerde zich Clarrie. Hij als kok zijnde, speelde een centrale rol om de hardwerkende bemanningleden tevreden te houden.
Zijn principe was... Als je voor 18 hongerige mensen moet koken, dan moet ook werkelijk koken.
En dat was ook zo bij de voorbereiding van de Kerst maaltijd. Volgens Clarrie  was hij de hele nacht voorafgaande aan Kerstmis, bezig met het bakken van pasteitjes.
De bemanning kreeg bij de Kerst maaltijd ook de gebruikelijke kalkoen voorgeschoteld, gevolgd door een plumpudding. Apart van de maaltijd zwoegden zij alsof het een normale werkdag was zoals dat op de visgronden gebruikelijk is.
Om bepaalde redenen had Clarrie alle Kerstdagen buitenshuis doorgebracht , sinds hij na de eerste Wereld Oorlog., de Marine had verlaten
De drie weekse Kerst reis, vissende bij Beren eiland, leverden goede vangsten op. Het visruim was mud vol en “Stevey “besloot om huiswaarts te keren..
De Edgar Wallace had een vlotte thuisreis vanaf het hachelijke gebied rond de Poolcirkel. Maar werd gedwongen 3 dagen te wachten voor de monding van de Humber. Door de dikke mist moest er worden geankerd ter hoogte van Spurn Point eer zij veilig de zeearm van de Humber kon binnen varen..
De mist trok  in de late namiddag van de 9e Januari 1935 op bij het vallen van de avond. En het anker werd gelicht. Het schip spoedde zich stroom opwaarts met een sterke springtij als hulp en bewesten St.Andrew's Fish docks werd van koers veranderd. Het was niet gemakkelijk omdat er veel scheepvaart verkeer op de rivier was. Clarrie had op z'n minst al zeker 13 schepen geteld.
Toen de trawler van koers veranderde ,liep zij op een zandbank. Dit was rede genoeg om alarm te slaan.
De machine stond nog steeds op “vooruit”, in de hoop dat zij vrij snel los zou komen van de zandbank door het wassende water. De schipper deed alles volgens “het boekje “. Toen zij los kwam, was het schip dwars op de stroom komen te liggen in een precaire situatie met de sterke stroming dwars op het schip en het schip kapseisde hierdoor  Een hectisch SOS sein werd op de stoomfluit gegeven en die onmiddellijk de in de buurt zijnde schepen waarschuwde en de mensen aan de wal hadden het noodsein gehoord. Veel van de arbeiders die in de visserij haven aan het werk waren, herinneren zich nog steeds deze onzalige namiddag en vertellen hoe zij naar de oevers van de Humber snelden om te zien wat er was gebeurd. Niets kon door hen worden gedaan bij deze extreme winterse weersgesteldheid.
Het schip was op de Hessle bank gelopen en helde direct over naar BB zijde.
Op het moment van de aanvaring was Clarrie beneden deks om zijn spullen bij elkaar te zoeken en te pakken in z'n zeezak.. Met verlangen keek hij uit naar de uitgestelde Kerstviering met zijn familie in de pub “Olive Grove “ in de Harrow straat..
Clarrie liet meteen zijn spullen vallen en klom  zo goed als kon. Naar buiten. Toen hij aan dek kwam boven op de kombuis had hij het benul om een reddingboei te grijpen die bij de verschansing hing. Toen hij de reddingboei om zijn middel had ,deed hij iets wat op den duur zijn leven zou redden..De kok sloeg het touw wat aan de boei vast zat  stevig om zijn linker pols.
De meesten bemannings leden waren op de buiskap op het voordek geklommen om zo snel mogelijk boven het stijgende water te komen. Clarrie was niet in staat zich bij hen te voegen en klom daarom met 2 anderen in het want van de achtermast.
Overal schreeuwde mensen om hulp. Te vergeefs echter, want de meesten van hen  werden door het woedende tij meegesleurd. Schipper Stevenson, stuurman Gibbons en 1e machinist Maloney werden te gelijk door het opstuwende water, van de opbouw gespoeld en verdwenen in de duisternis.
Op de vraag aan Clarrie of sprake was van enige vorm van paniek, antwoordde hij.....
Trawlers lui zijn niet het type mensen die  bij gevaar zich hierover opwinden......
Ze zijn altijd in gevaar.
Ze nemen het zoals het valt. Hierbij citeerde hij een oud gezegde... Dag komt   Dag gaat., waar mee hij bedoelde dat zij zich geen zorgen maakten voor de volgende dag, maar wel over de dag van heden..
Hierbij moet ook worden verteld dat zij een bijgeloof hadden, dat zij het zwemmen nooit nodig zouden hebben. Als er gezwommen zou moeten worden, zou Onze Lieve Heer ons wel vinnen hebben gegeven.
Als de zee goden je wilde hebben ..... dan kregen ze je toch wel... Waarom dan vechten en de huidige ellende verlengen. Verhalen werden verteld over het leven aan boord van de trawlers, dat een lid van de bemanning door de ene golf overboord werd gespoeld en met de volgende golf weer aan boord.. Zulk soort gevallen toonden hen aan, dat de tijd voor de betreffende persoon nog niet was aangebroken. De zee wilde hem niet en daarom werd zijn leven gespaard. Dit soort gedachten leerde ons,  niet de macht van  de natuur te weerstaan, maar gewoon de feiten te accepteren zoals ze komen.
Clarrie was niet in staat het want van de achtermast erg lang vast te houden. Zijn handen waren stijf van de kou en hij werd hierdoor gedwongen de mast  los te laten en werd meteen door het geweld van het tij meegesleurd. In het bitter koude water werd hij zo koud, dat hij geen gevoel meer had en het leek of zijn hele lichaam was verdoofd.
Het was wel erg ongewoon dat een trawler man kon zwemmen. Clarrie kon echter wel zwemmen., maar stelde wel vast  dat er een hel van een tij liep. Hij realiseerde zich dat hij  zich in het midden van de rivier bevond en energie moest sparen en niet  moest proberen naar de wal te zwemmen. Met zijn steenkoude lichaam en met de gedachten aan de vele  eerdere gebeurtenissen, kwam weer de herinnering in hem op, over de laatste keer dat hij  gedwongen was om een schip te verlaten. Hij was toen 18 jaar oud en tijdens de 1e Wereld Oorlog in 1918. tijdens zijn dienst bij de Marine.
Aan het einde van de oorlog diende hij aan boord van het slagschip HMS Canada.
Zij was bewapend met 30 kanonnen, met inbegrip van 10 stuks 14 inch vuurmonden.
Het schip had een waterverplaatsing 28000 ton en had een bemanning van 1176 man.\Clarrie was toen aan boord van deze “grote schutter “, een van de enthousiaste  zeelui die zich vrijwillig aanmeldde voor een landings poging op de Belgische kust bij Zeebrugge, Toen de 50 ste landingsboot naar de wak voer, liep deze op een mijn. De schipper van de landingsboot gaf onmiddellijk orders om alle zware bepakking overboord te gooien..... handgranaten, geweer en munitie. Dode lichamen dreven overal rond, maar Carrie was weer een van de gelukkigen die werd gered.
Hij voelde zich best tevreden dat hij in militaire dienst was geweest tijdens de Grote Oorlog.
Eenmaal afgezwaaid keek Clarrie uit naar een baan aan boord van een schip. Hij vond ook nu weer dat hij geluk had, want tijdens de zoektocht werd hij op de kade van het St.Andrew dok aangesproken door een ronselaar, die hem vroeg of hij op zoek was naar een schip. In deze periode na de Wereld Oorlog was er een groot tekort aan arbeidskrachten en zo werd Clarrie een trawlerman en nog wat later,  een kok. Door problemen tussen trawler eigenaars en de Kamer van Koophandel werd er niet vanuit Hull gevaren en moest hij voor een tijd vanuit Grimsby varen, maar uiteindelijk weer vanuit zijn thuishaven. Hij voelde zich gelukkig toen hij in 1933 besloot om te monsteren op de James Long H.141.
Na 12 maanden van slechte vangsten zei de stuurman tegen Clarrie......Ik heb er genoeg van om na iedere reis aan wal te komen en nog schulden te hebben ook.
Ik stop er mee op dit schip en kok Clarrie deed hetzelfde.
Het is wel erg treurig dat de 13 mannen, die de reis er na op het schip monsterden,  in Januari van dat jaar als vermist werden opgegeven tijdens een mysterieuze thuis  reis vanaf IJsland. Dit voorval verstevigde weer Clarrie's geloof, dat hij de man met het meeste geluk was, aan de haven .

Wordt vervolgd

[J.H.]

Clarrie Wilcockson
Photo in Good Old Hessle Road by Alec Gill

[J.H.]

In Clarrie's achtermast worden waarschuwingslichten opgehangen, met hoog-water was de pijp onder water.

[vreemdeling]

Maar zou “geluk “ hem redden uit de greep van de ondankbare Humber, die 15 van de 18 scheeps makkers van de Edgar Wallace had opgeslokt ?
Het gebeurde.
Blauw van de kou, na bijna anderhalf uur in het water te hebben gelegen zag Clarrie de lichten van een schip. Met alle kracht nog in hem, was hij er toe in staat. Hij schreeuwde zo hard hij kon.
Het bleek de coaster Goole te zijn. Het schip lag in de haven van Goole,  maar na de noodoproep te hebben ontvangen, voegde zij zich bij de reddings schepen..
De bemanning stond op de uitkijk en hoorde Clarrie's hulp geroep. De nacht was inkt zwart en de mannen konden Clarrie niet ontdekken. Zij schreeuwden.... Blijf roepen....We kunnen je niet zien... Blijf roepen.
De coaster maakte driemaal een rondje, terwijl Clarrie schreeuwden voor wat hij waard was en hoorde toen een stem van over het water....Oke schipper, we hebben hem gevonden.
De bemanning van de Goole lieten en sloep te water en vonden Clarrie. In elkaar gebogen met zijn kin bijna tegen de reddingsboei, die bijna kopje onder ging.  Als hij het eind touw niet stevig om de pols had geslagen, zou hij zijn verdronken.
Met Clarrie veilig aan boord, stoomde de coaster met volle kracht naar Goole, waar reeds een ambulance op de kade gereed stond.
Toen de redders hem uit het water haalde was het enige wat van hem werd gehoord    God dank ... God dank.
De volgende dag, in het Bartholomew Ziekenhuis, kwam Carol Wilcochson bij haar man op bezoek. Ze stond aan het voeteneinde van het bed, zette haar handen in haar zij, keek Clarrie aan  en zei alleen maar ... En ?.
Clarrie bood zijn excuses aan omdat hij niet naar had geluisterd naar haar zesde zintuig over de Edgar Wallace. Tijdens deze blijde hereniging  hield zij het pijnlijke nieuws voor zich, dat 15 van zijn vrienden van de bemanning het leven hadden gelaten.
Het was pas een week later, toen hij in hun bovenwoning terug keerde, dat hij uit kranten te weten kwam, hoeveel mensen er waren omgekomen.
Ik voelde me rot... want ik leefde nog.
Clarrie woonde wel de herdenkings dienst voor de bemanning van de Edgar Wallace bij in het Zeemanshuis.. Hij was zo ontdaan, dat hij zich hiervan niets wist te herinneren. Wat diep is zijn geheugen is gegrifd en hem erg pijn deed, was de opmerking die gemaakt werd door een moeder die haar jonge zoon had verloren , ......
Ik zie dat je je eigen leven wel hebt gered.
Maanden lang kon hij niet slapen omdat hij in gedachten had wat er was gebeurd met alle goede mensen die het leven hadden gelaten en speciaal de nieuwe schipper, die zijn eerste reis niet ten uitvoer had gebracht.
Clarrie's volgende marteling en kwelling kwam bij het onderzoek naar de Humber tragedie, door het Ministerie van Handel. Hij maakte zich kwaad over de opmerking dat de schipper dronken was op het moment van de ramp.
Clarrie was erg gesteld op Jim Stivey. Hij had hem op zien klimmen van dekjongen naar schipper. De hoofd reden dat Clarrie op die reis was mee gegaan en zijn familie alleen te laten tijdens de Kerst dagen en niet te hebben geluisterd naar de voorspelling van zijn vrouw, was de band van saamhorigheid tussen deze twee mannen. De Edgar Wallace was Stivey's eerste reis als schipper en toen hij zijn bemanning uit koos, wilde hij Clarrie als kok.
Toen Clarrie bij het officiële onderzoek werd gevraagd of de schipper had gedronken, irriteerde dit hem en antwoordde hij met luide stem.... Ja ! Een mok thee, die ik hem zelf heb gebracht in het stuurhuis.
Clarrie deed verschillende pogingen om terug te keren op de trawl visserij., maar lang hield hij het er niet uit. Het werk was geen probleem, maar hij had te lijden van verschrikkelijke nachtmerries die hem wakker hielden.
Hij hoorde de stemmen van de mensen die om hulp smeekten en had hun gezichten steeds voor ogen. Ook hier aan toegevoegd de gemene en blijvende insinuatie, dat hij was gered ten koste van anderen. Onder deze druk werden zijn zenuwen gebroken.  Het gebeuren met de Edgar Wallace werd hem te veel. Hij was hier altijd mee bezig !  Dat was ook de reden dat hij voor goed de visserij vaarwel zei..
Met een compensatie wat niet veel voorstelde en Clarrie hierdoor genoodzaakt was een baan aan de wal te zoeken om zijn gezin te kunnen onderhouden. Een tijd lang werkte hij in een  losploeg.. Het duurde niet lang of zijn collega's gaven hem spontaan de bijnaam  van. “De Dansende Vislosser. Clarrie en zijn vrouw hadden veel prijzen gewonnen bij het klassiek dansen. Maar het dansen was voor Clarrie belangrijker dan het vis lossen.
Zijn laat op de avond genoten ontspanning kon niet samen gaan met de inspanning van de volgende vroege morgen, als je om 2 uur in de morgen moet beginnen met lossen.
Hij was vaak absent of kwam te laat op zijn werk en soms moest hij door ziekte het werk verlaten. Hierbij kwam ook nog het advies van de dokter dat de koude en natte werkomstandigheden slecht waren voor zijn gezondheid.
En hierdoor werd hij werkeloos.
Clarrie vond dat hij weer geluk had toen hij weer werk kreeg bij de Vereningde Schoonmaak Departementen. En werd te werk gesteld als straatveger. Hij was tevreden met dit werk en ging in 1965 met pensioen.
Iemand moet hebben geweten dat hij met pensioen was gegaan, door hem te vragen om nachtportier te worden in het Chapman Depot. Hij deed dit werk met veel plezier tot hij 80 jaar oud was. Clarrie was een geziene werknemer en kreeg hier opnieuw een goed pensioen.
In zijn latere gelukkige jaren had Clarrie een kort verblijf in het ziekenhuis. Hier vond iets merkwaardigs plaats. Voor het eerst in 50 jaar, kruiste een van de twee overige overlevenden van de Edgar Wallace, zijn gangen.
Een jonge verpleegster kwam aan zijn bed en vroeg of hij  iets ernstig in 1935 had overleefd. Zij vertelde hem, dat aan de andere zijde van de gang een patiënt lag, met de naam Charles Hendricks, voorheen een matroos op de Edgar Wallace. Bij de ontmoeting hadden de twee oude mannen een lang verhaal over wat was gebeurd in hun leven en ook de gelukkige ontsnapping van het drama van de Edgar Wallace,
En zonder twijfel heeft Clarrie lachend aan Charles verteld.......
Ik heb een gelukkig leven gehad en ik ben altijd gelukkig geweest.

Einde
 

[vreemdeling]

                     Het Verlies van de Trawler Lady Jeanette

In de grijze en winderige late namiddag in Maart 1939, stoomde de Hullse trawler Lady Jeanette de Humber op na een 15 daagse visreis bij de Noorse kust, met 1300 kisten vis in het visruim.
Buiswater woei over het schip en de meeste bemanningsleden hadden zich reeds verkleed om aan de wal te stappen en zaten nu beneden deks re kaarten.
De jonge 18 jarige kok was in de kombuis, de door thee smerige mokken, aan het schoonmaken en de grote thee ketel na het laatste brouwsel van de reis.
Op de brug de schipper G.Parkinson en aan het roer de stuurman E.Fell.
Op een zeker moment werd aan de bootsman orders gegeven om te ankeren op een positie iets ten oosten van de ingang van het St.Andrew Dock.
Op het moment dat het anker houvast kreeg op de bodem van de rivier, brak een slechte schakel in de ankerketting. Meteen werd het schip door de sterke wind en stroom op een zandbank gedreven en al heel snel begon het schip slagzij te maken.
De stuurman opende een raam van de stuurhut en schreeuwde naar de bemanning om aan boord te blijven, want zodra het schip slagzij maakte, kwamen de bemannings-leden uit het voorin geklauterd. De schipper trok aan het trekkoord van de scheepsfluit en gaf 5 korte stoten. Dit was zijn laatste actie alvorens het hellende dek van het stuurhuis, hem omver gooide.
De bootsman en drie matrozen hadden hun plaats bij het ankerspil op de bak verlaten, zodra het schip slagzij maakte en verplaatste zich haastig langs het hellende dek naar de trap van het sloependek. Hier, in de enkele minuten die nog over waren, probeerden zij een reddigsloep te strijken. Maar de boot zat nog vast in de davits, toen het schip met een ruk zich naar dezelfde kant overhelde en smeet de 3 matrozen van het sloependek in het snel stromende en modderige water van de Humber.
De 3 mannen waren overboord geslagen er werden nooit meer gezien.
Nogmaals schreeuwde de schipper en stuurman uit het raam van het stuurhuis tegen de bemanning om aan boord te blijven, ofschoon zich vastklampten aan trappen en de stagen van de mast.
De schipper en stuurman deden een poging om uit het stuurhuis te komen door langs het steile hellende dek om kruipend naar de deur aan de bovenzijde te komen. Toen de stuurman de deur bereikte, sloeg de deur met een klap dicht en klemde de vingers van de stuurman. Ondanks zijn gewonde hand kon hij zich met kracht naar buiten werken en op de zijkant van het stuurhuis te klimmen. Hij was er net op tijd om de schipper te helpen die met veel moeite in staat was om via een raam naar buiten te klimmen.
Een aantal leden van de bemanning, met in begrip van de kok, hadden de orders van de schipper, om aan boord te blijven, niet gehoord of begrepen, en sprongen overboord. Maar eenmaal in het water waren zij verloren. Het tij stroomde daar buitengewoon sterk en zij werden hierin mee gesleurd.
De schipper van de Humber veerboot Wingfield Castle zag het ongeluk gebeuren, toen de veerboot de rivier overstak naar New Holland en veranderde direct van koers om te trachten het vastgelopen schip te helpen. Echter maakte het tijdstip van het tij het visueel onmogelijk om het schip te naderen en hiermee de levens van de aan boord zijnde passagiers in gevaar te brengen. Toen de veerboot zag dat andere schepen zich naar de plaats des onheils spoedde, vervolgde de veerboot zijn tocht.
Het eerste schip wat ter plaatse kwam was een sleepboot uit Goole en de motor barge
Cité de Paris, die onderweg was vanaf de Lincolnshire zijde van de rivier. Zo vonden zij de opvarenden zich vastklampend aan de zijkant van de trawler en met groot risico kwam de sleepboot dichter bij om te trachten de mensen op te pikken.
De sterke wind joeg het buiswater hoog over het wrak en toen de veerboot bij het gezonken schip was gesignaleerd, werd er gedacht dat een aantal mannen van de Lady Jeanette door de veerboot waren gered en naar New Holland werden gebracht.
Bij aankomst van de sleepboot lang de trawler al geheel op haar SB zijde en voor de sleepboot was het moeilijk om dichter bij te komen. Schipper, stuurman en 7 bemanningsleden slaagden er in om aan boord van de sleepboot te komen, terwijl de bemanning van de sleepboot de bootsman van het sloependek af te halen, waar hij zich nog steeds aan het hekwerk vastklampte. De sleepboot Truine en de barge Cité de Paris gingen hierna op weg naar de ingang van het St.Andrew dock, om de overlevenden aan de wal te zetten. Zonder pet, veel zonder jekker en de stuurman met zijn provisorisch verbonden hand gingen als verdoofd op weg naar de Insurance Building, voor medische hulp.
Een grote menigte had zich verzameld  buiten het Mutual Insuranve and Protecting Building, waar een lijst met namen van de geredde mannen, haastig werd geplaatst op het publicatie bord. Negen leden van de bemanning werden vermist en als verdronken beschouwd, ofschoon er  lange tijd nog hoop was, dat sommige misschien waren opgepikt door de veerboot. Maar jammer genoeg werd het tegendeel bekend gemaakt.
Familie leden van de bemanning, met inbegrip van veel vrouwen, verdrongen zich voor de deuren van het Insurance gebouw, wachtend op nieuws.Een van de vrouwen weigerde om buiten te blijven en duwde en werkte met haar ellebogen een weg naar boven, naar de kamer waar de informatie over het ongeval werd ingewonnen en waar de mannen van droge kleren werden voorzien.
Waar is mijn Stan..... vroeg zij aan de ambtenaren. Jammer genoeg konden zij hierop geen antwoord geven over haar zoon, de 19 jarige Stanley Harvest, die een van de vermisten was.
In de vroege morgen van de 8 ste Maart, de dag na het ongeval, had de Lady Jeanette zich bijna zelf weer opgericht door de werking van het tij.. Maar alleen de schoorsteen, de boven zijde van het stuurhuis en een deel van de buiskap op het voordek waren te zien bij laagwater.
De sleepboten Waterman en Motorman  gingen met deskundigen naar de plaats des onheils om te bekijken wat de mogelijkheden waren om het schip te bergen.
De kans op berging was hoopvol en 4 dagen later werd bekend dat de Duitse bergings maatschappij werd betrokken bij de berging van het schip.

Binnen 26 uur na het verlies van de Lady Jeanette kwamen 2 trawlers, de St. Delphine en de Aquamarine met elkaar in aanvaring op de Humber en de St.Delphine zonk met het verlies van 3 mensenlevens. Dezelfde bergingsmaatschappij werd gecontracteerd om de St.Delphine te lichten na lichting van de Lady Jeanette.
De eerste maanden van 1939 waren rumoerige en belangrijke tijden, en de poging tot berging van de Lady Jeanette werd uitvoerig met grote koppen in de plaatselijke kranten vermeld., zoals
         Duitse troepen worden samen getrokken.
         Praag ingenomen
         Hitler annexeerd Slowakije.
Zo was het best te begrijpen dat de plaatselijke gevoelens er tegen waren dat een Duitse firma gevraagd was om het bergingswerk uit te voeren.
Zelfs een lokaal lid van het Parlement stelde vragen tijdens de vergadering. Hij wilde dat de President van  het Ministerie van Handel kwam vertellen, waarom het Duitse bergings bedrijf was gevraagd om de Lady Jeanette te lichten met uitsluiting van Engelse maatschappijen.
Mijnheer Bugsier uit Hamburg echter, stuurde de sleepboot Mowe en twee super Wordt  vervolgd.

lichters, de Willy en de Kraft met speciale heftakels en stalen kabels.
Een menigte keek vanaf de St.Adrew's kade toe  hoe de voorbereidende onderzoeken over het gebied werden gemaakt met assistentie van lokale sleepboten.
Na een wachttijd van enkele dagen tot een gunstig moment van het tij tijdens de laatste dagen van Maart, werd waargenomen dat de Lady Jeanette 100 yards van plaats was veranderd naar een diepte die was gevormd rond haar romp door het dagelijkse getij.

Wordt vervolgd

[J.H.]

H-466-Lady Jeanette.

[J.H.]

H-466-Lady Jeanette.

[J.H.]

H-466-Lady Jeanette

[J.H.]

Wingfield Castle, Kingston Upon Hull - New Holland Ferry

[J.H.]

Het gewezen Mutual Insurance & Protection Building waar de geredde bemanning werd heen gebracht.
Op het pleintje voor het gebouw wordt jaarlijks een herdenking gehouden en kransen gelegd, ook in de rivier,  voor alle omgekomen zeelui,
 De sluisdeur is de ingang van het St.Andrews Dock, de bedoeling was om hier in de sluis de trawler H-320-Arctic Corsair te plaatsen maar dat idee is ook al weer jaren oud.

[J.H.]

Duitse sleepboot Möwe, van Bugsier,  sleepte het bergingsmateriaal naar Hull

[J.H.]

Duitse bergingsvaartuigen Kraft en de Wille, van Bugsier

[J.H.]

Bijna er uit maar het lot besliste anders.