Herinneringën deel 1

[Maart]

hier 1 Zier

[zier]

het kan natuurlijk gezichts bedrog zijn maar die van het filmpje leek me een stuk kleiner en zag er ook beter uit.

[Maart]

Het is de zelfde Zier ook het nummer was heel duidelijk zag hem close up een paar keer

Maart

[zier]

nou dan zal die het wel wezen ,dus is het een 2 master jammer dat we dat stukje film niet hebben.
zal voortaan de bbc op vrijdag avond in de gaten houden,kan gemakkelijk want hier is het toch alemaal robies.
nou ga ff de kombuis in ff een hab inmekaar draaien.
dus over van de pc naar de i pad.

[J.H.]

Verscheidenen jaren geleden heeft het vaartuig in Scheveningen gelegen.
Jan.

[Maart]

Kan je bbc iplayer niet op de pc krijgen via het internet daar staat het in Zier druk op search en dan type in coast

Maart

[zier]

Ben der mee bezig maart maar iplayer engels is aleen voor engeland wonend ,maar iplayer ned. Heeft weer een mogenlijk om met een omweg er tog in te komen.
De kombuis is klaar dus ken weer rotzooien.

[zier]

Nou maart ik was tot voor de deur maar iplayer liet me der niet in,geen ingezetene.
En om het via iplayer ned. Te doen hangen me kloten te laag voor ,dat is alemaal zon ingewikkeld gedoe het moet wel leuk blijven.

[vreemdeling]

                                           Schipper Christy

In een beroep waar geharde mensen evenveel voorkomen als zwaluwen in een goede zomer, was er één wiens onmenselijke en meedogenloze manier waarop hij zijn bemanning behandelde, die met kop en schouders boven de anderen reuzen uit stak.
In Fleetwood, net voor en net na de oorlog was schipper Ernest ( Ernie ) Christy een legende tijdens zijn leven.
Ik hoorde eens een oude visserman, genietend van een pint bier,  mompelen.....
Vaar een reis met Christy dan behoor je tot één van de jongens.
Maak 2 reizen dan ben je een held.
Doe er 3 dan ben je een verrekte dwaas,
Ik heb 4 reizen bij hem gevaren op de Drusilla, een van de schepen van de rederij  mevrouw J.Marr.
Ik weet niet wat dit mij heeft gedaan ? Wat ik later wel wist, dat iedere andere schipper, waar ik bij heb gevaren, in vergelijking een vaderlijk type was.
In deze 4 reizen had hij 3 verschillende stuurlui, 4 bootsmannen en 4 compleet nieuwe ploegen dek personeel. Don Rail, een goede stuurman, die je niet snel ergens anders vindt, was een man, hardnekkig genoeg om 2 reizen bij hem te blijven.
Of Ernie hem heeft ontslagen of niet, dat weet ik niet, maar ik hoorde Don wel aan het einde van de reis tegen de schippersvrouw zeggen.......
Een reis met kapitein Blyth op de Bounty zou een vacantie reis zijn in vergelijking met de laatste 2 reizen. Op dat ogenblik werd er een gerucht aan de haven verteld, dat Arty Marr, de reder, tegen Christy had gezegd...... Doe nu eens een keer kalm aan. Door de oorlog is er een tekort aan dek personeel en het is gemakkelijker om een schipper te vinden als dekpersoneel.
Wat wel waar was dat het tekort aan dek personeel ook een kwestie was van de conjunctuur.
Maar als de huidige schipper Christy waar ik bij voer, een verwaterde versie  was van wat hij nu was, dan zou God de arme drommels wel moeten bij staan, toen er in de vooroorlogse jaren voldoende vervangend personeel beschikbaar was.
Een verhaal wat ik eens hoorde, en ik vertel het spottend, betreft de oude Leggit en zijn paard. Als Leggit een voornaam had, had ik die voornaam nooit gehoord., maar hij was wel een bekend figuur rond de visserijhaven.
Aan het begin van de oorlog werden alle lege viskisten uit de opslagplaats naast de visafslag verplaatst en naar een terrein gebracht, dicht bij het Rossel pompstation. Veilig buiten de stad, als beveiliging tegen brand,  in geval van luchtaanvallen.
Leggit en zijn oude grijze merrie verdiende een grijpstuiver, met het iedere morgen verplaatsen van de in de afslag benodigde kisten. Op een winterse morgen, toen hij de spoorlijn bij de ingang van havencomplex overstak, gleed het paard uit door ijsvorming op de rails en het paard viel dwars over de rails, waardoor de spoorbomen niet konden worden gesloten en ook de trein uit Liverpool van 8 uur in de morgen, tot stilstand kwam.. Sergeant Langsdale van de havenpolitie en wat omstanders hebben een half uur getracht het paart weer op zijn poten te zetten, maar  hadden hierin geen succes. Fred Dollin, de echtgenoot van mevrouw Marr, had de hele voorstelling van uit het raam van de rederij gaande geslagen en ging ook eens een kijkje nemen.
Hij zei tegen de politie agent.... Zal ik hem voor je op laten staan ! Ik wou dat je het kon, was het antwoord van de man in zijn blauwe uniform, maar ik zie het niet, hoe jij dat voor elkaar wilt krijgen.
De heer Dollin knielde naast het paard en fluisterde het paard wat in zijn oren. Ogenblikkelijk stond het paard op zijn poten en vervolgde zijn weg naar de visafslag, en de oude Leggit die eerst verbaasd had staan kijken, moest achter het paard aan rennen om haar op te vangen.Toen Leggit met zijn paard en wagen in een tel uit het zicht was, keek de politieman met verbazing Dollin aan en mompelde... Hoe heb je dat nou in vredesnaam voor elkaar gekregen!
Oh, zei Dollin met een grijns, ik zei tegen hem, dat schipper Christy bij hoogwater zou binnen komen en dat er weer een nieuw stel bemanningsleden nodig was.
Hoe dan ook, je kunt dit verhaal geloven of niet, maar de volgende morgen monsterde ik op de Drusilla. Het haven kantoor, de lunchroom bij de haven en het hele haven gebied lag er verlaten bij en deze toestand herhaalde zich iedere reis toen ik aan boord was, als de Drusilla weer binnen kwam.
Iedere visserman met een beetje verstand hield zich afzijdig van het haven gebied en het rederij kantoor, tot dat het schip weer veilig op zee was.
Je kon niet zeggen dat schipper Chrisby nu zo'n luidruchtig persoon was die altijd maar vanuit het stuurhuis raasde en tierde. In werkelijkheid was hij het tegenover gestelde, de meest zwijgende en rustig sprekende man die ik ooit heb meegemaakt, maar zijn zwijgzaamheid scheen hij als een bedreiging met zich mee te dragen.
Ik geloof dat hij niet meer als een tiental woorden sprak als hij op zee was. Als hij sprak, was het tegen een of twee personen en dat waren de stuurman en ik als leerling en dan nog maar alleen om orders te geven.
Op weg naar de visgronden kwam hij gewoonlijk ook in het stuurhuis kijken, iedereen negerend. De stuurman wenste hem goede morgen en hij nam een mok uit het mokkenrek en wuifde er mee naar de stuurman.
De stuurman gaf dan vervolgens de matroos van de wacht de opdracht om een pot thee voor de schipper te halen en geloof maar niet dat hij ooit een mok zou nemen waar ooit in lid van de bemanning uit gedronken had.
De schipper staarde dan een tijdje naar buiten tot de thee werd gebracht en dronk het op zonder een woord te zeggen en verdween dan naar zijn hut. Bij uitzondering zij hij tegen de man aan het roer...... Stuur NW, of  Let op je roer en soms... Roep me over een uur. En dat was dan de gehele conversatie van die dag. Geen woord werd teveel gezegd.
Tijdens het vissen was het al niet anders. Bij het uitzetten en halen van de trawl hoorde je in het geheel niets. Hij verwachtte dat de stuurman alles wist wat hij wilde en liet hem zijn gang gaan, ofschoon zijn ogen geen moment van het dek waren afgewend, terwijl de mensen daar aan het werk waren.
Bij het halen van de trawl en als deze zwaar beschadigd was, werd er snel gewisseld en de trawl aan de andere zijde werd uitgezet.
Hij stak alleen maar zijn hoofd buiten het raam en maakte alleen maar een beweging met zijn hoofd. Stomend naar een nieuwe visstek en hij wenste een roerganger op de brug, moest ik altijd aan het roer komen. Hij stak alleen maar zijn hand uit het raam en wenkte.
Een vreemdeling zou vast denken dat hij stom was.
Als ik dan op de brug kwam, zonder mijn oliegoed en met twee mokken thee, nam hij een van de mokken, gaf me de te sturen koers en vervolgde het staren uit het raam naar de werkende bemanning aan dek, en nooit een woord sprekend.

wordt vervolgd

[Maart]

Morge allemaal ,Zier probeer deze eens  op google BBC TWO-COAST zie dat je woensdag weer een programma heb hoor het wel van je

Maart

[zier]

Ja bedankt maart,ik ga het probeeren,ken altijd nog aan men dochter vragen of ze probeert het op een stick te zetten.

[Maart]

Het blijf d'r ongeveer een week opstaan en dan gaat het er af

Maart

[vreemdeling]

Ofschoon hij niet veel sprak, slapen deed hij ook niet veel.
De 4 reizen die ik bij hem aan boord was, in de periode van half Oktober tot December, visten we rond de Hebriden eilanden ten westen van Schotland. Het weer in deze tijd van het jaar staat nu niet bepaald als rustig bekend.
Drie van deze reizen waren naar St. Kilda het meest westelijke eiland. De uitgestrektheid van de oceaan strekt zich uit naar het westen, zo'n 3000 mijl zonder onderbreking van enig land, tot aan de Amerikaanse oostkust. Meestal verplaatsten zich de uitschietende depressies naar het oosten., over dit grote stuk water met wit gekopte rollers. Vaak zo hoog als een gebouw van 3 verdiepingen, brullend als een trein en beukend op de ruwe kliffen tegen de rotspunten van de eilanden. Tussen de frequente stormen was de windkracht nooit minder dan 5 of 6 en op deze zeldzame dagen, als die er waren, is de volgende storm al weer bij je in de buurt en ook voor dat de deining van de voorgaande storm was verdwenen.
De zeebodem rond het eiland is net zo rotsachtig als de zichtbare kustlijn. Dat betekend vaak een gescheurde trawl. Ik verzeker je uit persoonlijke ervaring, dat gedurende een bepaalde periode, dat de leerling en de dekjongen zere handen hadden van het boetnaalden vullen en door het grote gebruik van breigaren, zeker als we bij St.Kilda visten dan bij het vissen op een andere plek, waar de Fleetwood vloot meestal visten.
De Fleetwood vloot werkt nooit met mensen in een vrije torn. Vissend in de thuis wateren, bestaat de dekbemanning uit stuurman, bootsman, 5 matrozen en een leerling dus 7½ man, net voldoende om efficiënt met het visserij tuig om te gaan.
Ik kan me geen enkele keer herinneren dat we de trawl niet uitzette vanwege het weer.
Soms , de trawl scheep halend, lag het schip dwars op de zee en de golven waren beangstigend. Golven met witte koppen, hoger dan het toplicht van de mast, komen als het ware op je af, om met je af te rekenen. De man aan de winch, als hij zo'n golf zag komen, gaf dan een schreeuw.... Water , en de mensen aan de reling zochten dan zo snel  mogelijk houvast aan de rail die 4 voet boven het dek aan de zijkant van de opbouw was gelast en bleven die stevig vasthouden. En vaak als de golf zich op het dek stortte, werd het schip door de deining van de voorgaande storm, opgetild en kreeg je het zelfde gevoel als of je in een lift omhoog gaat. En op het hoogte punt van de deining en het schip dwars op de wind, kan de wit gekrulde golf over de verschansing slaan. Het enige wat je kunt doen, tot je middel in het ijskoude water staande, je aan de handgrepen vasthouden en proberen staande te blijven. Als het schip naar de andere zijde overheld, spoelde het water over het dek en gulpten uit de lenspoorten in de verschansing, Drie of vier zeemeeuwen achter latend die met de golf aan boord waren gespoeld en fanatiek probeerden omhoog te vliegen en een half dozijn vloekende zeelui, half blind van het opvliegende buiswater en ook nog door en door nat.
Een veel geuite vloek die je in de winterdag vaak hoorde was.... Hij zal dit rot schip nog eens naar de knoppen jagen !
Er is een grens hoeveel verschoningen je op een reis mee kunt nemen om bij slecht weer van kleding  te kunnen wisselen. Ik was gewend om 4 stel mee te nemen en het is meerdere malen voor gekomen dat het stel wat ik aan had doornat was en de andere drie stellen te drogen hingen.
Op de visgronden bij St.Kilda is het dagelijkse werk patroon iedere dag hetzelfde. De trawl werd voor de eerste maal van de dag s'morgens om 6 uur uitgezet en de gehele dag werd er door gevist en de trawl werd voor de laatste maal s'nachts om 12 uur scheep gehaald en dan bleef de trawl aan dek tot de volgende morgen 6 uur.
De pauze van 5 of 6 uur tussen het vissen , was niet een concessie voor de vermoeide ogen en pijnlijke spieren van de bemanning. Het was puur noodzakelijk. De meeste vis op diep water werd bij daglicht gevangen en als de trawl dan beschadigd was, en dat was meestal het geval bij iedere trek, werd hij provisorisch en zo vlug als mogelijk was aan elkaar geropt, om zo weinig mogelijk visuren te verliezen tijdens het daglicht.. Het resultaat hiervan was dat er meestal na de laatste trek twee trawlnetten aan dek lagen om te worden gerepareerd of hier voor een nieuw net moest worden aangeslagen.
Bij de meeste schippers concentreerde zich de krachten van de bemanning op de SB trawl en zodra het werk aan deze trawl klaar was , mocht de helft van de mensen voor 2 of 3 uur de kooi in duiken tot dat zij weer werden gepord om de trawl uit te zetten.
De rest van de bemanning ging door met het herstel van de BB trawl. Na het uitzetten van de trawl , mochten de mensen die de hele nacht aan dek waren geweest in de kooi duiken tot dat de trawl weer werd gehaald en terwijl hun maten het werk aan de BB trawl afmaakten. Met dit systeem had iedereen enkele uren per dag om te kunnen slapen.
Maar dat was niet het geval bij schipper Christy. Aan boord van de Drusilla moest de gehele ploeg aan dek blijven tot het werk aan de beide trawlnetten was voltooid. En meestal was het dan meteen weer tijd om uit te zetten, met het resultaat dat zij al erg   gelukkig waren met enkele uren slaap per dag.
Als leerling was ik van deze beproeving vrijgesteld. Nadat de vis van de laatste trek was gestript en zodra alle boetnaalden van garen waren voorzien, moest ik van de stuurman naar mijn kooi, tot dat de trawl weer werd uitgezet, zodat ik ongeveer 5 uur slaap per dag had.
Het waren niet de reizen naar visgronden bij St.Kilda, zo hard als zij waren, wat mij Christy deed plaatsen aan de top van mijn lijstje van meedogenloze schippers.
En ik ben er zeker van dat meerdere trawlerlui dezelfde ervaringen hadden als ik. De laatste tijd had ik de dubieuze eer om bij hem te mogen varen. En wat plaatst vond in de eerste 14 dagen van December.
We visten aan de bovenzijde van de Minch aan de westzijde van de Hebriden, tussen de eilanden Ru Stoer en Ru Rea.
De gehele periode dat wij daar waren was het slecht weer geweest met een westelijke stormachtige wind, wat de kleinere schepen deed vluchten naar de opper van de ankerplaats Broadbay bij Loch Eribol en de grotere schepen een schamele vangst bij elkaar scharrelden in de beschutting aan de lij zijde van Tiumpan Head.
Wij echter bleven al die tijd op onze stek, door elkaar gespoeld en geen moment van het dek. Aan het einde van acht werkdagen hadden wij ongeveer 1000 kisten hondshaai in het visruim. Het lijkt geen grote hoeveelheid vis voor ons als diepzee vissers van de Oost kust, maar vergeet niet dat wij maar met 7 man aan dek waren en genoodzaakt waren om met 2 trawlnetten te visten door de rotsachtige bodem. Op de Fleetwood vloot moest alles op dezelfde manier gebeuren en alle hondshaai moest worden gestript.
En toen viel de dynamo uit. En zonder verlichting, maar wel met olie lampen, stoomde we door de Minch naar Stornaway voor reparatie.
Voor degene die niet bekend zijn met de commerciële visserij, is de hondshaai afschuwelijk om te verwerken voor de opslag in bulk. De huid van de vis is net schuurpapier en na een paar trekken de vis te hebben gestript, zijn hand en vingers ontveld en dit wordt steeds erger bij de langere duur van de reis. De enige remedie tegen dit euvel is het niet meer strippen van hondshaai.
Om de zaak nog erger te maken heeft de hondshaai een scherpe stekel aan de achterzijde van de rugvin, die pijnlijke verwondingen maken aan handen en polsen en die ook snel gaan zweren. En na zo'n 1000 kisten hondshaai te hebben gestript, de vislijnen 3 of 4 maal te hebben gespitst en twee trawlnetten te hebben verwisseld in 8 dagen tijd, waren onze handen in zo'n slechte staat en pijn veroorzaakten, dat het een kwelling was om de knopen van je gulp los te maken als je moest urineren.
Apart van dit ongemak veroorzaakt door de pijnlijke handen, was er ook nog de vermoeidheid. Gedurende acht dagen had de bemanning niet meer als 3 uur per dag geslapen, Niet 3 uur aan een stuk, maar steeds verdeeld in kleine tukjes. Van vermoeidheid konden zijn bijna niet meer op hun benen staan.
Ik persoonlijk kwam er beter van af omdat ik als leerling mocht slapen van 11 uur
s' ávonds tot 6 uur s' morgens, behalve als ik werd geroepen om de trawl uit te zetten of te halen. Zo kon ik mij verheugen dat ik de meeste nachten de luxe had om 5 of 6 uur van het dek te zijn, ofschoon het vaak in twee gedeelten was.

Wordt vervolgd

[zier]

Apart van dit ongemak veroorzaakt door de pijnlijke handen, was er ook nog de vermoeidheid. Gedurende acht dagen had de bemanning niet meer als 3 uur per dag geslapen, Niet 3 uur aan een stuk, maar steeds verdeeld in kleine tukjes. Van vermoeidheid konden zijn bijna niet meer op hun benen staan.
======================================================================

ik vind het een pracht verhaal cor,en wat hier boven staat kon je ook zo op een logger plakken in de voortijd en de kuitziekers tijd als je een dag had dat alles tegen zat.
en dat de man niet veel zee,nou dan vloekte die je in ieder geval niet verrot,maar niks zeggen en enkeld je maar aankijken dat zij veel meer,en daar liepen er in ijmuiden ook een paar van rond die keken je enkeld maar aan en dat zij al genoeg.
die noemde ze herenschippers en sprak ze maar niet aan met der naam want dan lag je monsterboekje klaar.

[vreemdeling]

Gedurende de gehele laatste visdag was de wind steeds meer toegenomen en tegen de tijd dat we de trawl scheep hadden,en hem in de zij te hebben gesjord  en de visborden binnen boord hadden, was de wind toegenomen tot windkracht 10. Stampend tegen de wind en golven, op weg naar Stornaway, kostte het ons 8 uur om de afstand van 30 mijl te af te leggen. Het was onmogelijk om aan dek te werken, zonder dek verlichting en in deze uitzonderlijke weersgesteldheid. Vaar wachten voor 2 ploegen werden ingesteld en iedereen kreeg een gegarandeerde wacht te kooi van 4 uur.
We liepen Stornaway om ongeveer 4 uur in de morgen binnen en meerden aan de oostzijde van pier no.2.
Zodra de trossen waren belegd en ondanks dat we geen dek verlichting hadden, wilde Christy dat we verder gingen met de trawlnetten te repareren, Bij een provisorische verlichting van olie anker lichten, was het boetwerk rond 7 uur gereed.
Net na de ochtend maaltijd, toen de wal monteurs de dynamo hadden gecontroleerd, verspreide zich een gerucht over het schip, dat de reparatie ongeveer 24 uur in beslag zou nemen. Door de patrijspoort zagen we dat de “Ouwe “ zich had geschoren, wat een zeker teken was, dat als we Stornaway hadden verlaten, wij naar huis zouden stomen.
Er was een behoorlijke hoeveelheid vis in het visruim en ondanks het feit dat we nog 3 dagen moesten vol maken voor een reis, waren we in de veronderstelling dat op deze resterende 3 dagen niet meer gevist zou worden en waren  hierdoor allemaal in een goede bui.
De visserij was beëindigd, we waren zeer tevreden en zouden spoedig weer terug zijn in Fleetwood.
Toen de openings tijd van de pubs naderde, gingen de mannen langs de haven op weg richting pubs, die in de buurt van de haven gevestigd waren.
Niemand verscheen voor de middag maaltijd. En nog onaangenamer was het dat de kok ook in de pub zat.
Voor dat de stuurman de wal op ging gaf hij mij nog wat instructies.......
Geef het stuurhuis een goede beurt Johnny. Ik wil in staat zijn om mijn gezicht te zien in het gepoetste koper, als ik straks terug kom.
Ik was net klaar met het koper poetsen toen de schipper de stuurhut binnen kwam. Hij gaf mij een biljet van 1 pond.
Ga de wal op en haal 3 of 4 flesjes bier voor me , zei hij'.
Na mijn duffelcoat te hebben aangetrokken ging ik op weg naar de stad. Na een rustige wandeling langs de haven kocht ik in het Caladonian hotel 6 flesjes bier.
In de snackbar onderweg, halverwege de South Beach, dronk ik een sapje en maakte een praatje met het meisje van de bediening en keerde terug naar het schip, Toen ik terug kwam, waren of de pubs gesloten of het geld van de bemanning was op, en  stond de hele ploeg lachend en lolschoppend , zoals gewoonlijk na wat glaasjes, op de kade. Bij het schip.
Wat zit er in de zak, jongen, vroeg de stuurman, de tas ziende die ik in handen had.
Ik antwoordde ... enkele flesjes bier voor de “Ouwe “
Het is niet het bier wat deze “Bastaard “ wilt hebben zei hij en pakte de tas van mij af en zei tegen mij....We hebben nog een drink van hem tegoed !
Toen, met veel lef van een branie onder invloed van drank, deelde hij het bier uit. Er zijn maar 6 flesjes bier. Jij en Harry moeten samen doen met een flesje, zei hij tegen de twee tremmers.
Er zal een hoop heibel van komen als hij zij bier niet krijgt. Hij wordt woedend, protesteerde ik. Geef niets, jongen , zei de bootsman. Als hij kwaad wordt,  moeten we hem kapot schieten. En hierna ging het hele stel gezamenlijk op de rand van de kade zitten en dronken het gestolen bier van de schipper op.
Ik zelf was was hartstikke nuchter. Ik wist wel dat hier herrie van zou komen. Hoe grote vorm deze onrust aan zou nemen, kon ik mij niet voorstellen, maar komen zou het zo zeker als de nacht op de dag volgt.
Ik sloop aan boord en sloot mezelf op in het vooronder. Met het krankzinnige idee dat ik uit het gezicht van de schipper moest blijven, zodat hij zijn bier vergeten mocht hebben. Door honger werd ik om 4 uur van mijn plaats verjaagd. De andere bewoners van het voorin waren hun roes aan het uitslapen van hun tocht naar de wal,en het begon net donker te worden. Ik ging naar de kombuis op het achterschip en maakte voor mijzelf een sandwich en een mok thee en in één hand een broodje met kaas en in de andere hand een mok thee, stapte ik aan dek en botste bijna tegen de schipper op.
Waar is mijn bier...... was het eerste wat hij vroeg! Overrompeld door de verrassing kon ik alleen maar stamelen..... De stuurman heeft het.!
Ik dacht dat hij van kwaadheid uit elkaar zou springen, maar er gebeurde niets. In feite zag ik geen enkele emotie bij hem, alleen........ Zeg tegen de 1e machinist dat ik hem op de brug wil zien.
Ik vond de machinist die in de machine kamer bezig was. Ik zei hem dat de schipper  wilde dat hij bij hem op de brug kwam. Hij vroeg mij.... Jongen, weet jij waarom ? Nee, meester , maar ik denk dat er moeilijkheden zijn. Hij heeft geen goede bui,  antwoordde ik.
Oh, maar dat heeft hij altijd zei de machinist zijn handen schoonmakend aan een dot poetskatoen en liep naar de trap van de machine kamer.
Ik volgde hem de trap op en toen herinnerde ik me dat ik nog enkele shilling wisselgeld in mijn zak had , wat nog over was van het ponds bankbiljet wat de schipper mij had gegeven. En nieuwsgierig om te weten te komen wat er aan de hand was, ging ik ook op weg naar de brug. De schipper stond al bij de deur van het stuurhuis op de machinist te wachten.
Ik wacht niet op de dynamo. Zorg dat je klaar bent om om 6 uur vanavond te vertrekken, was de korte mededeling van Christy.
Tuig  vier carbid lampen op. Eén boven de sliphaak, één aan weerszijde van de brugvleugels  en één bij de voorplecht.
Hier is niet voldoende tijd voor schipper,om om 6 uur te vertrekken was het antwoord van de machinist. Nee, beaamde Christy, je kunt beter maar aan het werk gaan of je moet straks deze werkzaamheden doen in het slechte weer. En na dat hij dit had gezegd smeet hij de deur van de stuurhut dicht en de machinist achter latend die onhoorbare vloeken mompelde. En ook de leerling, met in één hand het half opgegeten broodje en in de andere hand wat kleingeld.

De Dag des Oordeels naderde snel.
Wij vertrokken om 18.00 uur met een onbruikbare dynamo en drie uur later stopten we op de Scobie bank om uit te zetten. Het weer was al heel slecht toen we de haven van Stornaway binnen liepen, maar het was al niet veel beter toen wij vertrokken. We hadden geen verlichting en ik was bewapend met een toorts van een yard lengte van stijf stuk ijzerdraad, omwikkeld met een stuk doek wat in de paraffine olie was gedrenkt en met een stuk touw erop vast was gemaakt.
Mijn werk tijdens de donkere uren was de carbid lampen te controleren en zonodig weer aan te steken, iedere keer als er gehaald moest worden.
Ik stak een lamp aan boven de sliphaak en ging dan naar het voordek.
Op het moment dat het licht op het voordek brandde, waren de andere lampen weer  door de wind gedoofd. Dus weer naar het achterdek en begon maar weer opnieuw.
Na een uur gevist te hebben werd er gehaald en ik speelde weer voor lantaarn aansteker.
Er zat geen vis in de trawl, maar het net was aan barrels, Zodra de kapotte trawl aan dek lag, wenkte de schipper mij om in het stuurhuis te komen, gaf me de te sturen koers en ging zelf aan SB vleugel staan, van waar hij de werkende mannen aan dek in de gaten kon houden.
Hij stoomde langzaam zuid over. De wind en zee kwamen precies dwars in en regelmatig hoorde ik het water aan dek spoelen en over de mannen die de trawl aan het boeten waren aan de kant van de wind. De kapotte trawl was rond middernacht gereed en Christy stopte meteen om weer uit te zetten. En ik mocht weer mijn taak opnemen om de lampen aan te steken.
Maar deze trek duurde maar 20 minuten, toen de trawl vast liep op een obstakel en toen wij de trawl opnieuw aan dek hadden was de trawl opnieuw aan barrels.
Ik moest de kooi in duiken gedurende de rest van de nacht en werd alleen geroepen als ik weer mijn werk als lantaarn aansteker moest uitvoeren bij het halen en uitzetten.
Maar voor de rest van de bemanning was er geen respijt. De gehele nacht stonden zij in weer en wind aan dek.
Toen ik werd geroepen voor de ochtend maaltijd was het weer iets verbeterd, zee en wind waren behoorlijk afgenomen en zorgde voor een wat confortabele werk  omstandigheid.
Maar nu ging de schipper er toe over om aan weerszijde de trawl te gebruiken. Eerst de ene en dan de andere en stomend of vissend was er altijd wel een trawl aan dek om te repareren.

Wordt vervolgd