Gedichten, verzameld door A.K.Pronk

[Jan Jansen]

Tijdens de eerste Wereldoorlog!
Een vis van achtien meter lengte tussen Katwijk en Scheveningen aangespoeld.

Hij was geworpen op het strand.
En was ontzettend groot.
Liep op een “Mijn” en werd gewond.
Hij lag daar stil en dood.

Hij deelde het lot van duizenden.
Van dieren klein en groot.
Van jongens die nooit wederkeerden.
Getroffen door het lood.

Ik heb er toen bij stilgestaan.
Uit eerbied voor het wonder.
Want zulk een “Natuurproduct”.
Was immers zéér bijzonder.

Hij werd als “Potvis” aangeduid.
Ook “Cachelot” zijn benaming.
Een die duizenden kilo’s woog.
Onmogelijk voor beraming.

Hij werd met wagens weggehaald.
Men deelde hem in stukken.
De kranten maakten er melding van.
Men liet zijn beeld afdrukken.

‘k Dacht bij mezelf toen ik daar stond.
Vis, jij bent niet alleen.
Je deelt het lot van duizenden.
Die gingen met jou heen.

Je had van de “Mens”.
Helaas het meest te duchten.
Zijn “Mijn” heeft jou gedood.
Je kon hem niet ontvluchten.

De mens staat boven jou.
Maar, hij doodt als geen ander.
Een dier doodt nooit zijn eigen soort;
De Mensen? ook elkander.

Je staat nu helder voor de geest.
‘k Gedenk jou in het heden.
‘k Heb lang bij je stilgestaan.
Nu zestig jaar geleden.

[Jan Jansen]

Kustdorp

Geen pier, geen boulevard, geen levend strand
- slechts grauw beton in dorrend duin
waarin verscholen vuurmond schuin
loert langs de grens van zee en zand,

De leege straten zijn verpand
aan veldgrijs en aan vallend puin.
Het Kurhaus kijkt met kale kruin
en dode ogen uit op ‘t strand;

doch uit elk toegespijkerd huis,
elk schijnbaar zielig hoopje gruis
speurt spiedend des bewakers oog –

want iedere man is hier soldaat,
paraat van laag tot hoog
in bunkers achter prikkeldraad.


B.B.

[Jan Jansen]

De havenhoofden van Scheveningen

‘k Zie jullie dagelijks voor mijn raam
Als twee zeer lange pieren
Met forse torens aan de punt
Waarom vaak stormen gieren.

De zware blokken aan de kant
Bespeeld soms door de branding
Hebben vaak hun dienst gedaan
En, vormen een omranding.

De Vissers staan in oliegoed
Of plastic, op de blokken
Ze pogen met hengelstok en aas
De Vis te lokken.

Veel uren staan ze in de kou
‘s Winters te verkleunen
En soms ter beschutting tegen
De Torens aan te leunen.

Om zich te beveiligen tegen storm
En de gure winden
Ze kunnen bij die torens dan
Wellicht bescherming vinden.

Soms vloeit het water tot aan de torens
En, geniet men van het golvenspel
De jeugd kan zich daarmee vermaken
En, doet dit nu en dan ook wel.

Ook Zondags bij een mooie dag
Kunnen de pieren lokken
Vaak ligt men languit in de Zon
Op die cementen blokken.

Zo zijn de lange pieren
Ook nuttig voor de mensen
Die kosteloos een wandeling
Naar deze hoofden wensen.

Er wordt ook dagelijks
Door velen van genoten
Het is voorwaar ‘n attractie
Voor kleinen en voor groten.

Schepen varen in en uit
Voor velen een sensatie
En het daar verbrede strand
Geschikt voor recreatie.

‘k Was onlangs op zo’n havenhoofd
Bijna geheel alleen
Slechts één visser deed zijn best
Helaas..., hij ving er geen.

[Jan Jansen]

Naar huis.

Naar huis!
De reis was lang
en vol gevaar;
de zee was grimmig;
achter sombre wolken
ging telkens ‘t zonlicht schuilen…
Maar nu –
naar huis!

Naar huis!
De vangst was schraal,
als menig keer;
ze loont maar nauwlijks
alle moeite en zorgen
der lange, lange reize,..
Maar toch –
naar huis!

Naar huis!
Bij ‘t vriendlijk licht
der zilvren maan
naar ‘t veilig dorpjen
in de witte duinen;
daar wacht u trouwe liefde...
Naar huis -
naar huis!


S. Abramsz

[Jan Jansen]

Woningen en W.O.S.

Scheef in Scheveningen.
Zo niet met alle dingen.
Zo als het is op het strand
Met het opgespoten zand.
Pot vermaak van groot en klein
En ieder vindt het fijn.
De belangstelling is ook groot
En alles genoot.
Van zon en van de zee
Dat viel allemaal wel mee.
Maar ook de wind die kwam
Die nam van het strand, weer wat af.
En een ieder kwam, een kijkje nemen
Hoe of de storm had geraasd.
Men was er over verbaasd.
De stormwind heeft grote kracht
En een grote macht.
Zo zien wij dat weer
Hoe keer op keer
De zee met grote woeste golven
Het strand heeft bedolven.
Maar gelukkig is alles weer goed gekomen
En de stormen afgenomen.
Op de Scheveningse Boulevard
Wandelt weer menig paar.
Het Kurhaus blijft behouden
En kunnen velen het blijven aanschouwen.
Het is jammer dat de Seinpost gaat verdwijnen
Maar wij kunnen er niet om kwijnen.
Met de visserij gaat het ook niet best
Zo is het op de lange lest.
Maar Scheveningen heeft ook een W.O.S.
Werkverband, Opbouw Scheveningen
Dat plan, kunnen wij niet bedwingen
Zij maken Scheveningen weer goed
En weten hoe of alles moet.
Als de plannen worden goed gekeurd
Dan is het gauw gebeurd.
Met woningen te bouwen in het oude vissersdorp
De eerste steen is reeds gelegd!
En Scheveningen, is wéér Scheveningen.


Mevr. A. Taal-Bron

[Jan Jansen]

Niet weergekeerd

“Als ‘t God blieft, kom ik spoedig weer –
Dag beste vrouw, dag vent...
Wat wil je mee?... goed, hoor maat:
Zoodra je twalef bent!...”

Zoo was hij heengegaan - maar ach...
nooit was hij weergekeerd...
En droevig leeg bleef sinds dien tijd
Zijn plaatsjen aan den heerd.

Toen schreide een moeder met haar kind:
De scheiding was zoo wreed...
Arm visschersvrouwtje droeg voortaan
Het somber weduwkleed.

S .Abramsz.

[Jan Jansen]

Op het duin

Een kalme zee
Een blauwe lucht,
Een zonnig duin;
Geen windje zucht.
En óp het duin,
Ver boven ‘t strand,
Een kindergroep
In ‘t warme zand.
Een jaar nog, zegt
De knaap tevree,
Dan mag ik al
Met Vader mee!
En kleine zus:
Dan bid ik trouw,
Eer ‘k slapen ga,
Voor Va en jou..

S. Abramsz

[Jan Jansen]

Scheef in Scheveningen?

Keus genoeg helaas.
Ik heb het niet over het dorp.Daar weet ik te weinig van.
Ik bedoel de badplaats.
Het Plein, met alles wat er omheen hangt.
Ik heb daar eens een tekstje over geschreven:
( plat Haags uit te spreken! )

“Noem mij één badplaats en een strand
Met zóveel peuken in het zand!
Vijf kwachtjes voor een zak petat
Zeg nou zelf, waar vind je dat?
Waar wordt zó mooi, zó lang gewacht
Als op lijn negen en lijn acht?
Waar is behoefte nog zo sterk
Als hier aan stuuk- en pleisterwerk?
Waar ken ‘t zo uitgestorven zijn
Als op het Gevers Deynootplein?
Waar wordt op straat zo mooi gemorst
Als hier met patates en worst?
Waar krijg je bier en limonade
Op temperatuur van 50 grade ?
Waar wordt de kool zo heet gestoofd
Als óp en óm het wandelhoofd?
Waar heeft men zoveel kruiken en kannen
Zo goed gevuld met zoveel plannen,
Die schuivend langs de lange baan
Zo schitterend mooi te barste gaan?
Waar worden zaken zo gesust
Als aan Zwolsman kale kermiskust?


Paul van Vliet

[Jan Jansen]

Visscherskinderen

Moede van ‘t spelen,
rusten daar kindren
hoog op een duintop.
Rika de kleinste,
breit op een kurkje
keurig en kleurig
een leidsel voor broertje.
Gerrit kijkt fluitend
een poosje naar zee.
“Geen windje aan de lucht...”
zoo zegt hij dan eindlijk.
Nu is ‘t weer stil.
Dan, na een pooze:
“Zeg,” fluistert Gerarda,
“zeg, weet jelui nog
“van laatst...van dien storm?...”
De kinderen huivren
en denken aan vader,
aan ouderen broeder,
aan vriend of gebuur,
die ging en niet keerde...
Ernstig en peinzend
zitten ze neder,
starend in zee,
d’oneindige zee, die hun zóóveel ontnam...


S. Abramsz

[Jan Jansen]

Ter gelegenheid van het 700-jarig bestaan van Scheveningen.
1284- 1984

Ode aan Scheveningen
700 jaar geleden bestond er nog geen
Kurhaus en geen Pier,
kon je nog niet strapless zonnen
en geen terrasjes met glaasjes bier.
 Als ik nu op zo’n terras zit
en ik kijk zo om me heen
denk ik: “Wat is het goed te mogen toeven
in een plaats die zo heeft geleën”
Eerst de vissers die verdronken,
denk aan Kniertje in haar stuk,
over vissen en de spanning.
Toen kende men niet veel geluk.
Later werd dit al veel beter
en werd aan veiligheid meer gedacht.
En later, nog veel later weer,
ging de bezetter hier te keer.
Doch alles bij elkaar genomen
Scheveningen is er bovenop gekomen.


mevr. Gerritsen

[Jan Jansen]

Dat wat scheef is…recht mag komen

Bij het woordje “Scheveningen”
Denk ik aan een massa dingen:
Voor deze badplaats met zijn wel en wee,
Zouden wij wensen een schone zee!
Een Kurhaus opgeknapt en fier
Met zalen ruim en vol vertier.
Sierlijk opbouw van Gevers-Deynootplein
Met toegangswegen breed en rein.
Maar wat wij niet graag zouden willen
Is een strand vol blote billen.
Vol afval, rommel en waaiend papier
Dat is niet goed voor vacantie-plezier
Onze badplaats is schitterend gelegen
Maar overvol zijn de toegangswegen
Och als goede planologen
Zich eens over dit vraagstuk bogen
Het is vaak zo slordig allemaal
Ook de Pier komt voor in dit verhaal
Hij raakt al aardig in verval
Een opknapbeurt voor het hele geval
Met mooie winkels, verfijnde zaken
Dat zal hem weer aantrek’lijk maken
Onze badplaats heeft zeer gezellige wijken
Die iedereen noden tot kopen en kijken.
Zomers is het heel lang licht
Dan zijn al die zaken dicht
Misschien mogen winkels, café’s, bedrijven
In ‘t seizoen wat langer open blijven.
Wij schreven wat over ‘t wel en wee
Van onze mooie badplaats aan de zee
Dat veel wat nu scheef is, recht komen mag
En boven het Kurhaus, wapp’ren de vlag.

W.H. de Hartog - v.d. Berg

[Jan Jansen]

In de goot

“Scheef” haalde wekelijks de bezem door veel dingen,
die volgens ons bewoners, niet goed waren in Scheveningen.
Dat zijn er nog al wat, als je rondkijkt - naar wij menen.
Neem nu alleen maar eens, het hondenvuil op onze stenen.
Je leest wel overal op de stoepen: DOE HET IN DE GOOT,
doch als je om je heen kijkt, is het resultaat niet groot.
En onze hond heeft het al zo goed, hij deelt in de welvaart,
niet dat hij - net als de mens - zich daar op blind staart.
Hij zou moeten kijken, naar b.v. een hond in de woestijn,
dat beestje denkt:’ een boompje, wat fijn”.
maar als hij naderbij komt, durft hij het echt niet aan,
want hij ziet op dat mooie boompje (cactus) grote stekels staan.
De moraal? Er is veel scheef, maar laten wij niet zeuren,
als wij allemaal meewerken en ...dat móet gebeuren,
kan ”scheef” er mee stoppen en een andere rubriek gaan schrijven
Op Scheveningen zal altijd wel een cactus met een dorentje blijven.
Doch vraag nu eens aan 100 Scheveningers: “Wil jij verhuizen?”
dan kijkt hij je vuil aan en denkt: “Die wil me er inluizen”.


O.C. van Soldt

[Jan Jansen]

Hier m’n bijdrage voor de 75e verjaardag en 250e “scheef”

Nu ge 75 jaar bent
M’n beste Scheveningse Courant
Wil ‘k jou heel graag feliciteren
Maar dat valt niet mee zeg, want
Met twee honderdvijftig woorden
Ga je nu toch heus wel scheef.
‘k Heb er nu al zes en veertig
En ben nog maar net op dreef.

Om de loftrompet te blazen
Van zoo’n krasse oude vrouw
Heb je er wel 500 nodig
Want wees eerlijk, zeg me nou
Hoeveel kranten zag je komen
Maar nog meer zag je er gaan
Doch als echte Scheveningse
Bleef je toch maar fijn bestaan.

Aan een fusie ben je nooit begonnen
Je bleef liever vrijgezel
Daar was je te resoluut voor
Je dopte je eigen boontjes wel
Je brengt het nieuws van alle kanten
uit die strook hier aan de zee
En brengt het onder ‘s lezers aandacht
Die doen er dan het hunne mee.

Och, als 65 plusser
Herinner ik me nog je meisjestijd
Je was wat schriel en dun en mager
Misschien ook wat verlegenheid
Maar na verloop van al die jaren
Werd je een mooie, knappe vrouw
Je bent nu haast niet meer te dragen
Als ik je in m’n armen hou.

Als jongen van zoo’n 18 jaren
Dan liep ik, geloof me maar
Met m’n vrienden onder je ramen
En dacht: “ is die meid nu nog niet klaar “
Maar als je van de drukpers rolde
Dan rook je heerlijk naar de inkt
ik heb die lucht nog in m’n neus soms
Waarbij alles dan in ‘t niet bezinkt.

Lees ik je getijdentafels
dan ben ik wel voldaan
Maar dan mis ik, als oud zeeman
De schijngestalten van de maan
Wanneer de zon opkomt en onder
Dat heb je nog nooit afgedrukt
En dan ga ik, als trouwe lezer
Wel heel erg onder gebukt.

Je limiet is twee honderd vijftig
Ach, wat erg, want zie hier
ik heb nog met geen woord gesproken
Over onze dorpse winkeliers,
Met hun prachtige, mooie winkels
Het is een lust voor wie het ziet
En ‘k snap best dat j’ elke week zegt
koopt toch in het Haagje niet.

Wil je me nu maar excuseren
ik stop er mee, geen flauwe kul
Het beste hoor, ik moet wel eindigen
Want ik ben nu aan de drie, zes, nul.

J. de Graaf

[Jan Jansen]

Scheveningen

Frissche lucht en ijdelheid,
Kracht en valsche kuiten,
Al de weelde van de stad,
Maar het binnenst buiten.

Oude gekken bij de vleet,
Jonge diplomaten,
Dames uit het fijnst salon
O zoo van de straten.

Zonneschijn en zonnegloed,
Het verwenschte groeten,
Kopergeld en zilvergeld,
Groote en kleine voeten.

Hier een ezel, die niet wil,
En zijn diensten weigert,
Daar een schonkerige knol
Die bedenk’lijk steigert.

Gulle lach en leverzucht,
Bleeke en roode wangen,
‘t Avondrood met angst verbeid,
Of met stil verlangen.

Stormwind, angst voor man en kind,
Jammeren en zingen....
Wie van variatie houdt,
Ga naar Scheveningen.


Uit “Eigen Haard” 1885

[Jan Jansen]

Ons mooie Scheveningen om haar schoonheid wereldberoemd
De naam van dit mooie vissersdorp werd vaak
door buitenlandse toeristen genoemd
Een badplaats bekend in naam en faam
Wat is er jammer genoeg veel kapot gegaan
Onze oude wandelpier is verdwenen
De storm heeft het strand geen goed gedaan
Maar...trots alle tegenslagen is ons statige Kurhaus blijven staan
Waar is de tijd gebleven van de gezellige winkeltjes op de boulevard
Waar de bezoekers van genoten des zomers ieder jaar
De sierlijke hotels en de overvolle terrassen
Met levende muziek, daar was geen badplaats tegenop gewassen
Soms sta je mijmerend te dromen
Worden ons nu werkelijk alle oude herinneringen ontnomen?
Slopen en breken dat gaat heel vlug
Mijn vraag is : Wat krijgen wij voor al die oude schoonheid terug?

Willy Alfredo