Gedichten, verzameld door A.K.Pronk

[Jan Jansen]

De Wieg

Is ‘t een wonder dat een visschersknaap
Der Zee zijn hart moet geven?
Ze omringt hem reeds in d’eersten slaap
En mengt zich met zijn leven.

Was niet zijn eerste legersteê,
Het wiegje van den jongen,
Alreede van de zoute zee,
De zoute zee doordrongen?

[A.K. Pronk]

De vrijgezellen twieling

Ik ben Wullem van de toeter
En ik ben Kees z’n twieling broer
We ebbe allebei e vaere
Ik in ‘t reum en ij an ‘t roer
We weune saeme in ons uisje
Erg knussies in de Keizerstraet
En koke doen we op ‘t fernuisje
Die in et achterhuisje staet

We ebbe allebei wat centjes
Op zolder in een ouwe sok
Die wulle we graeg eut gaen geve
An een vrouwmens met een rok
Want worje nog is ziek misschien
Of loapt je met een oute bien
Dan leg je eilemael allien
En eb je nooit een vrouw e zien

Zo doende staen we non te kikke
Ier in de straet naer al die stikke
Of er voor Wullem of voor Keze
Nog een mooi stikje bij mag weze
Zeg Wuliem zie jij nog een lekker stik
Jae Kees ze is een beetje dik
En dat nichtje van me zwaeger
Is me non weer effetjies te maeger

Dus oe je et ook wend of keirt
We benne et allebei verleirt
We blijve zelf maar sokke stoppe
Gien lene vrouw zei ons nog foppe
We zitte eus jet in de put
Wat mot je met dat kleine grut
We kenne beter zonder wijve
Gezellig met n’n twiee blijve

[Jan Jansen]

‘ET KANNETJE VAN JANNETJE

‘t Was negentien-acht, een arremoedege têd;
veul mense ‘aa’ne bekant gien ete.
Toch wier d’r teuge mekaar ‘iet veul van ‘ezêd,
je wulde dat voor een aar ‘let zô wete!
De mense leke dus aerdeg tevreje
al wier d’r in weze dus arremoe ‘eleje.
En Jannetje van Geere van onze Jane
ging toen -omdat ze gien ete maar ‘aa’ne-
bij Gerrit de Niete een bo’schopje doen.
“Kei-je twie kommeties rêst in me kannetje doen?
‘k ‘eb niks voor een aar, ik kom zellef tekort
dus ‘ou ik ‘et kannetje mar in me schort!”
“Da’s goed ‘oor”, zee Gerret, “twie kommeties rêst,
doe ope je schort kind, en ‘ou je gedêsd!”
Ze zee: “Gerret, ik wul jou non je cente toedouwe,
mar zou je effe tegoed wulle ‘ouwe?
Dan laet ik me kannetje ‘ier effe staen
en zei effe om cente nar ‘ûs motte gaen.”
Mar toen Gerret de Niet nae een ‘alleve week
d’r is naeder in dat kannetje keek,
pas toen kwam die d’r achter dat
d’r gien boom in Jannetje d’r kannetje zat!

[Jan Jansen]

Het lied van de boetsters

Bij ons aan de Zuidzij daar staat een gebouw,
Daar komen wij steeds elke ochtend getrouw.
De ene komt lopend, de ander per fiets,
Of het hard waait of regent, dat hindert ons niets.
Wij werken van half acht tot ‘s avonds vijf uur,
Dat moeten wij wel, want het leven is duur.
Veertien personen, het koffiemeisje mee,
Maar zonder ons kunnen de loggers niet naar zee.

Wij slaan de pezen en boeten het net,
Ook wordt er vakkundig een stuk ingezet.
Wij maken de scheuren, al zijn ze vaak groot,
Daarmee verdienen we ons dagelijks brood.
Twee pezen, twee zijen, het net is gereed,
En honderd netten die vormen een vleet.
Zo’n hele vleet neemt de schipper dan mee,
Dus zonder ons kunnen de vissers niet naar zee.

‘s Zomers dan boeten we netten op het land,
Bekeken door mensen die gaan naar het strand.
Dan nemen ze foto’s, soms niet naar ons zin,
En kijken minachtend, als zijn we te min.
Maar mooi is ons vak en prachtig ons werk,
Wij maken de netten weer netjes en sterk.
Schepen vol haring brengen ze mee,
Maar zonder ons kunnen de vissers niet naar zee.

De schepen gaan uit, beproeven hun geluk,
Vangen ze haring, de netten gaan stuk.
Wij maken ze vlug weer, met vaardige hand,
Want zonder ons komt er geen haring in ‘t land.
Bekijk ons eens door een andere bril,
Door ons koop je haring, zoveel je maar wilt.
Dus houdt ons in ere en leef met ons mee,
Want zonder ons kwam er geen haring uit zee.

Hollandse Nieuwe, een kwartje per stuk,
Je kunt ze weer kopen, o wat een geluk.
Maar weet je wel mensen, als je ze eet,
Wat ze ons kosten aan druppeltjes zweet?
s’ Zomers verbranden we haast op het land,
In ‘t najaar valt van koude de naald uit ons hand,
Waardeer dan ons werk en spot er niet mee,
Want juist door dat werk komt de haring uit zee!


Scheveningen 1926

[Jan Jansen]

De Garnalenvisserij

Wat er in de dertiger jaren viel te beleven
Daar is al veel over verteld
Toch is en blijft het altijd mijn streven
Te vertellen hoe of ‘t met andere zaken was gesteld
Nu gaat het over garnalenboten
Die elke morgen met hun vangst
Het marktaanbod hielpen vergroten
Met in hun hart altijd de angst
Over hun levend aan wal gebrachte garnalen
Die bij ruime aanvoer soms onverkocht bleven staan
Ze moesten dan bij een verhuurbedrijf een wagen halen
Waar de garnalen werden opgedaan
Zij liepen dan ventend langs de straat
Roepend: “ ‘n kwartje een emmer!” (dat was de maat)
De verkoop wilde weleens niet vlotten
Vooral in de schoonmaaktijd was ‘t slecht
Dan hield men schone pannen en potten
De venter verloor de moed, en zeer terecht
Waren ze los, en schor van ‘t schreeuwen
Dan terug op weg naar huis
Ze liepen van honger en slaap tevens te geeuwen
En vonden dat venten maar een kruis
Thuis aanbeland, gingen ze tellen
Wat hun de vangst had opgebracht
Lieve mensen, ‘t is niet voor te stellen
Hoe weinig verdient er was zo’n nacht
Dat waren de minder leuke dingen
Der garnalenvissers uit dien tijd
Maar er waren ook nog ze
Gepaard gaande met noeste vlijt
Een behoorlijke vangst stemde al gauw tevreden
Twintig gulden besomming voor ‘n dag was veel
Al bleef men ‘s-woensdags daar ver beneden
Want een slechte markt was dan hun deel
Donderdag ging ‘t weer beter met de verkoop
Men raakte dan de garnalen makkelijker kwijt
Dat gaf een visser weer meer hoop
In z’n dagelijkse werk en strijd
Nu even dit terzijde opgemerkt
Wist U, dat bij ieder koopje dat verkocht werd
Hetzij een mand, een halfje of een derd(e)
Er een stuiver werd ingehouden voor de kerk?
Hoe of dat precies zat, dat weet ik dan niet zo
Doch de visser leverde z’n deel, zij het met weinig animo
Was over de gang van zaken dan ook niet tevree
Had ondanks hun bijdrage, in de kerk niet eens een stee
Die waren bestemd voor prominenten
Door een jaarlijkse betaling van twee gulden en vijftig centen
Maar de garnalenvisser die werd meteen
Bij volle kerk verwezen, daar achter bij het kakebeen
Daar werd door kerkeraad nooit bij stilgestaan
Een zwarte bladzijde in hun geschiedenis, maar jammer en waar
genoeg is het toen zo gegaan.

[klaas]

Kees de Bok die kon niet poepen,

Hij had een kurrek ingeslikt.

Bruine suiker wou niet helpen.

Groene zeep was te dik.




Dit wonderschone lied werd gezongen voor de deur van het echtpaar de Bok,op de

Westduinweg,naast de Idelenburgschool.

Zij kwamen dan in de deuropening staan en zongen het spontaan mee.

Er is dan ook niets mis met dit lied.                                     Klaas

[Jan Jansen]

Kikke ze zitte

As klêne jong’a’je maar ien doel voor ôge dat was vaere.
Toe je de leste klas van de laegere-school verliet.
Je was toe pas amper nog maar twaelef jaere.
De zê roopte en och van grôte zurrege die kos-je toe nog ‘iet.

Want gaen vaere is je zellef van ‘t land bevrij’e.
Maar ôk met môi en sturrum-weer ‘t teuge tij anvaere.
In nacht en ontij klaer staen te alle tij’e.
Want dattis de zê-mans ere-code in de grôtste gevaere.

Wannêr sturrum-weer de zê ‘ôg wit-krullend doet beve’.
In die onstellend rûmte van ‘t zê-mans bestaen.
Waer je ût ‘n diep dal weer op ‘n gollef-top komt te zweve’.
En soms met ‘t ‘andpompje mot pompe ‘om ‘iet ten onder tegaen.

Wat verwachte êgelek as klêne jonge van ‘t vaere’.
Meschie’ was onze overmoed wat te ‘ôg of ‘estemd.
En was bij veule nae enkele maende of Jaere.
Die ‘êl grôte overmoed zô zachies-an wat of’eremd.

Meschie dee-je al nae ‘n paer jaer vaere êl verstandeg.
‘n Bierglas waeter bij de wên.
Want crises-jaere verschene an de kim ‘ôgst lamlendeg.
En veule van ons wazze toe nog gien kaptên.

En kik want an’t end van de dorteger Jaere.
kwamme we veraedelek zô zachies-an weer brom bij ‘t begin.
Weetje ‘t nog ‘oe we met onze êge ôge staerde.
Met wêneg ‘oop de donkere toekomst in.

‘n Oorlogs drêging domede op an de kimme.
En ‘êl gedwee voere’ we toch maar voort en voort.
Slaefs bûgend en immer jae knikkend as van de beginne.
Over’t altêd slap’-angende promosie-koord.

Toe kwamme daer die vêf donkere oorlogs-jaere.
De ien viste en de aa’re voer de wurreld rond in stille ‘oop.
Zigzag vaerend en ‘iet wetend waer’ie zou verdaege.
ZôIang ‘n torpedo, ‘n bom of mên je ‘iet besloop.

Nae die beroerde têd verdween zô zachies-an mette jaere.
Stand en rang vervlôge ôk want wat was jij of wat was ik.
We ebbe non as bejaerde zê-Iui allang jae allang ervaere’.
Want zittend op ‘n bankje an stang benne we aflegaer weer gelik.

Wat-tis-ter van onze Iflusies non over ‘ebleve’.
De zêmans-lôpbaen die op-te laegere school al naer ons keek.
Waervoor we zô in-tiegelek veul ebbe op ‘egeve’.
Waervan te Iaet ons de zûvere waerde bleek.

Zômaar totael onverwachts
‘n ontroerende attensie van ‘n mede mens
Gae daer ‘let gedachtelôs an voorbij
want dattis kos’baere menseleke waerde.

[Jan Jansen]

De loggers verdwenen

De loggers waren in de jaren 30 á 40 zeer favoriet,
Maar de schuitjes kwamen zo leelijk in discrediet.
Men zag ze dagelijksch dan ook verdwijnen
Want de loggers gingen in aantal maar stijgen.

De loggers waren ook tevens mooier van bouw
Die waren dan ook vlugger in varen en gauw.
Ze vaarden per uur wel 7 á 8 mijlen,
En dat ging dan ook met volle zeilen!

Het zeiltuig bestond uit kleine en groote fok,
Groote zeil en achterzeil met een tjik in top.
Ook genummerd en geteerd op de plecht,
En de steven geverfd met een witte bek!

Ook vischten de loggers zomer en winter maar door
Maar zeker de helft minder in de winter daarvoor
Want de prijs van versche vis was niet best,
Het was dan voor reeder en visscher dus ook slecht.

Men ging inmiddels zich toeleggen op de haringvangst
En duurde die tot Kerstmis wel het langst.
De haringvangst was af en toe goed te noemen,
Maar van hooge teelten kon men nog slechts roemen!

Ook moest men nog altijd markten in verschillende havens,
Want Scheveningen bezat nog geen haven en moest dit uit eigen middelen klaren.
Zeeloggers die vaarden op versche vis kwamen voor de kust,
En brachten hun gevangen visch per boot op ‘t strand aldus!

Zeeloggers die op de haringvangst vischten,
Konden tot Vlaardingen, Maassluis en Schiedam zich richten.
Dat bracht wel een hoop werk teweeg,
Maar een binnenschuitje bracht de haring dan naar Scheveningen mee!

Ook kwam er bij de loggers een reorganisatie,
Want die zeilden gingen geleidelijk uit de roulatie!
Ze werden vervangen door stoom zoo men weet,
En kwamen er moderne schepen daarvoor in de plaats met leed.

Er kwamen kotters en hektrawlers in de vaart.
De zeilloggers verdwenen daarbij helaas!
Maar de Scheveningsche haven bleef toch de drukte houden,
Want de sleephelling kan straks weer schepen bouwen.

Wij hopen dat de visscherij in Scheveningen blijft bestaan.
Voor reeder, schipper en aanverwante vakken althans.
Ook voor de neringdoenden het allerbeste,
En sluit dit gedicht tot zegen maar, en tot het leste!

[Jan Jansen]

De keuring

Elk jaar als men ging graaien
En de loggers werden klaargemaakt
De motoren lagen proef te draaien
Voor de nieuwe teelt mooi opgemaakt
Dan was ‘t je zorg ervoor te waken
Tevens je spullen klaar te maken
Want voer je met de eerste ploeg
Dat was in Mei, dus tamelijk vroeg
Zo kon ‘t in April dan wel gebeuren
Om je alvast te laten keuren
Zo, ook dus Floor een ouwe vrijer
Die ging op pad naar dokter K. den Heijer
Die was voor schepelingen aangesteld
En daarover nu wat meer verteld
Tussen 2 en 3 uur moest je je melden
De reder zorgde voor ‘t consult met gelden
Daar had je niet naar om te kijken
Wat na de keuring wel zou blijken
En in de wachtkamer neergezeten
Wilde ouwe Floor toch wel eens weten
Waar ‘t formulier toe diende dat hij kreeg
Hij moest het invullen ‘t was nu nog leeg
Een kerel die daar zat, zei “ Floor “
“De ziektes daarop vermeld, die schrap je door”
Maar dat waren er nogal wat
Dat bracht Floor geheel van ‘t pad
Over geelzucht galstenen maag en last van ‘t hart
Wel zo’n dertig kwalen, dat vervulde Floor met smart
Dat was nog niet alles, want er stond nog onderaan
Of je nog met andere ziektes was begaan
Floor schrapte alles lustig door
Hij was ook nooit ziek geweest tevoor
Maar wat nu Floor toch wel vergat
Dat het over ziektes ging mocht hij die ooit hebben gehad
Dat werd bedoeld in ‘t formulier
En Floor maar krassen op ‘t papier
Tenslotte riep de dokter hem naar binnen
Bestudeerde ‘t formulier om te beginnen
En was over wat hij las geheel ontdaan,
En dacht wat heeft die man toch veel doorstaan
De dokter sprak: “ Beste man de ziektes hierin aangegeven
Heb jij dus gehad, dat wil ik niet weerstreven
Want als dat allemaal is gebeurd
Dan ben je uitgeziekt, en door mij goedgekeurd “.

[Jan Jansen]

De Haalwacht

De nu volgende situatie
Aan U door mijn verteld
Vond plaats toen emancipatie
Door de vrouw nog niet was ingesteld.

‘t Was enkele jaren voor de oorlog
Op ‘n zeer warme augustus-dag.
Ik herinner het me goed nog
Dus geef ik daarvan nu verslag.

Zoals reeds gezegd, ‘t was ontzettend warm
Het koeltje wind gaf ons geen lucht.
Daarboven klonk als loos alarm
Enkel maar geklaag, gezucht.

Aan boord werd van de warmte niet genoten
Het was zelfs tegen ieders zin
En lag je aan de vleet geschoten
Kon het bloedje heet zijn in ‘t voorin.

Wanneer de reepschieter, klaar met bakken
En de rijst gekookt had volgens recept
Een ieder zat naar lucht te snakken
Dan werd eerst de kachel leeggeschept.

Als je na de maaltijd dan ging slapen
Je ter ruste begaf in de kooi
Lag je soms te apengapen
Op je buitzak, gevuld met stro.

De afhouder moest voor het naar de kooi gaan
Zorgen voor stek en volle kolenbak
En een busje olie door de reepschieter vol gedaan
Dat diende alles voor ‘t gemak.
Van de wachtsman die voor ‘t halen
Er de kachel ermee aanstak.
Hij zorgde ook voor koffie die nu nog vers gemalen
Ergens klaarstond in ‘n kast.
En dat voor ‘t halen best zou smaken, dat stond zeker vast
Maar de reepschieter was weer eens vergeten
Om volgens afgesproken tijd
En wat hem nu, ook werd verweten
Ondanks zijn zo gemeende spijt
Olie bij de monteur te halen.

‘s Middags om vijf uur, na de thee
De reepschieter kreeg na dit zo menselijk falen
Opeens een snood idee.
Hij vulde de oliebus met water
Zo vers getapt vanuit de Zee.
s’Nachts om twee uur moesten we halen
De Schipper had dat zo beslist
De wachtsman zou dan zelf bepalen
Tijdig de kachel aan te maken zo hij wist.

Maar toen hij bij ‘t aanmaken het hout met olie overgoot
En de lucif er aanstak, gaf dat alleen gesis
Meer olie over ‘t hout, maar zijn verbazing werd zeer groot.
Begrijpelijk was het toen zeker mis
Dacht bij zichzelf, wat doe ik toch verkeerd.
‘k Ben ‘t aanmaken van een kachel toch niet verleerd?

Maar opeens kreeg hij het zaakje door
Rook aan de bus, en jazeker hoor
De bus bevatte enkel water.
Wat beging hij toch een grote flater.

Hij werd zeer boos, trok de reepschieter uit z’n kooi
Gaf hem een flink pak slaag, dat was gewoon niet mooi.
Toen snel een emmer oliedotten uit de motorkamer gehaald
De kachel aangemaakt, niet langer gedraaid.
Die stond al gauw witheet wel 150 graden in getallen
Maar wij toch mooi op tijd toen aan de haal gevallen.

[A.K. Pronk]

De zwervende SCH 4

In juni 1990 deed de SCH 4 onze haven aan. Deze zeillogger is in 1918 gebouwd als vissersschip voor de haringvaart en doet thans dienst als varend podium voor culturele activiteiten. Een schip met een bewogen geschiedenis.

De heer J. Zuurmond, ere-voorzitter van de Stichting Oud Scheveningen, heeft destijds de geschiedenis van dit antieke schip in beknopte vorm op rijm gezet.


In 1916 is in Groningen een vrachtlogger gebouwd,
er is met deze logger heel wat afgesjouwd.
Op 6 september 1919 werd ingeschreven bij de Inspectie van de Scheepvaart,
de SCH 70 als vissersschip klaargemaakt voor de haringvaart.
Bas v.d. Zwan Jr. werd één van de eigenaren,
het schip voer onder de naam “Welvaren”.
Na enige jaren stond de logger te koop,
de naam “Welvaren” werd vervangen door “De Hoop”.
Als directeur werd Jac. van Leeuwen ingeschreven,
in 1923 mocht hij dit beleven.
In 1926 kwam een andere reder voor de dag,
G. van Leeuwen & Pasman voeren een andere vlag.
In 1928 werd de logger door rederij N.V. v/h Wed. Jac. Zuurmond omgebouwd,
tot motorlogger, gemerkt SCH 4 met een 100 PK Kromhout.
Cornelis Dijkhuizen kreeg als schipper het commando,
in 1929 werd gevaren de hoogste teelt als saldo.
Met f 54.000,-- werd hij de hoogste besommer,
in dat jaar was er dus geen kommer.
Tot 1934 werd er steeds goed geteld,
daarna ging het schip over naar de firma Roeleveld.
De Duitsers namen de logger in beslag,
dat werd dan ook een hard gelag.
Nadat de vijand was verdwenen,
kwam de SCH 4 weer in Scheveningse dreven.
Naar de Fa. Jac. den Duik & Zn. is de SCH 4 gegaan,
totdat het met de vleetvisserij is gedaan.
Daarna werd er mee de sportvisserij geleid,
dat was ook maar voor korte tijd.
Nu vaart het schip onder “opera” - vlag,
we zullen zien wat dat vermag.
Bevaren werden zeeën en meren,
vele stormen mocht de SCH 4 trotseren.
Indien jullie t.z.t. moeten laven,
doet dan Scheveningen aan als thuishaven!
Bemanning, schip als rechtgeaard,
wij wensen jullie behouden vaart.

J. Zuurmond
ere-voorzitter Stichting Oud Scheveningen

[Jan Jansen]

De pientere afhouder

Vroeger had je op ‘n zeillogger eens ‘n schipper.
Een zoon van Marie en sterke Jan.
Z’n logger “Neeltje” snel als een klipper.
Zeilen, nou daar kon dat vaartuig wat van.
Deze schipper nu, had eigenaardige ideeën
geloof maar wat ik U zeg.
Hij zei altijd: “Luister al is het nog zo lang geleeen
wat je weet te leggen is nooit weg.
“Bij hem aan boord voer Keesje als jongmaatje,
‘n afhoudertje zoals men dat zo zegt.
Hij was ‘njongen van schele Kaatje,
een vrome vrouw heel netjes en oprecht.
Zo gebeurde het op ‘n zaterdagmiddag,
de matrozen lagen na de maaltijd in de kooi.
En zo het verhaal dan hier vermag,
zag het er voor Jan uit: niet zo mooi.
Zaterdag’s op ‘n logger kreeg alles ‘n schoonmaakbeurt.
En op baksketels potten en pannen,
schoongemaakt zodat geen vuil meer werd bespeurd.
Dat werd gedaan door de jongste ploeg onder de mannen.
Ook werd zaterdag meestal de “donkey” ketel afgespuit.
De afgeblazen stoom was ideaal voor ‘t reiniging der spullen.
 Voor de jongens dan een aangename buit.
Want die vielen er op aan als gullen.
Zo ook Jan die hield zijn braadriem,
vlak tegen ‘t kleine afbiaasgat.
Die werd daar door zeer snel ontvet gewoon subliem.
Maar wat Jan dan hier vergat,
dat de stoom was sterk als wat.
Het oor van de braadriem aan ‘t touw brak af.
Die zonk al spoedig naar de diepte.
“Daarvoor” dacht Jan “krijg ik wel straf.”
Ge moest eens weten hoe of hij in zichzelf griepte.
Daardoor moest hij melding maken bij de ouwe.
Doch plots kreeg hij een snoodst idee.
Hij zou ‘n mooi verhaal opbouwen.
En daar begon hij dan vast mee.
“Schipper!” zei Jan “mag ik wat vragen ?“.
“Zeker jongen” zei de schipper “dat mag.”.
Toen begon bij Jan de vrees te vervagen.
Was niet meer bang voor schippers gezag.
Hij vroeg: “Wat was ons gegist bestek op ‘t lest?”.
De schipper antwoordde en zei: ‘vijfenzeventig graden tien minuten noord plus
twintig minuten west.
‘Oh!’ zei Jan “dan kan ik het U wel zeggen”.
Ik herinner mij dat U zei: iets is nooit weg wat je weet te leggen.
Welnu! de braadriem legt op de plek.
Op het door U genoemd bestek.

[Jan Jansen]

De Preek

Hier alweer een nieuw gebeuren
Wat in Scheveningen is geschiedt.
‘k Vertel het ge in geuren en in kleuren
Als je het hoort geloof je ‘t niet.
Klaartje die was naaister en had net
Een paar nieuwe knieen in een broek gezet.
Ze was heel goed in Engels leer,
In molton, bruine buizen goed, en nog veel meer.
En al de klantjes, van haar vonden
En wisten, dat ze het deed voor al die monden.
Van haar zo rijke kinderschaar.
Kreeg zij het toch maar voor elkaar.
Zat soms heel vroeg al achter ‘t machien
En dikwijls was dat ver vòòr tien.
Meestal, had ze dan al een dag achter de rug
Deed opgewekt, was ook nooit stug.
Maar op een middag half drie misschien
Kreeg Klaartje bezoek, van nichtje Trien.
Nu woonde Klaar zoals hieruit bleek
In een huis van vier gulden zestig in de week
Op een bovenhuis van de Gemeente, niet te geloven
Met de trap zestien treden op naar boven.
Toen dus nicht Trien die trap op kwam
Dan was bij ieder treetje dat zij nam
Gekreun, gekerm, en nog meer jammerklachten
En dan die steken om d’r hart, en zij verwachtte
Niet lang meer te zullen leven, en trok dan een gezicht
Vervuld van smart, door reumatiek en jicht
Maar eenmaal boven aangeland
Dan was ze wel duivels astrant
Ging breeduit zitten en zei dan:
“Zit er nog koffie in de kan?”
“De pot is leeg”, zei Klaar maar geen belet
“Ik heb zo weer verse opgezet”
En Trien dacht: ‘zo hier zit ik goed.
Begon te werken op Klaars gemoed’
Zei: “Kind wat heb ik gister toch van die preek genoten
‘k Ben gewoon met ‘Manna’ overgoten.
Och, och, wat had die man, een dierbre preek
Geloof me meid, ‘k ben d’r gewoon nog door van streek;
‘En zweette dat die man deed, lieve Pand’
De hele preek door, had hij z’n zakdoek in z’n hand’.
En zo ging Trien een poosje lustig door.
Ze wist, en vond, bij Klaartje een gewillig oor.
En door ondervinding en klagen aangespoord
Kwam dan uiteindelijk het hoge woord
Eruit, bij Trien, ze zei: met pijnlijke trek “Oh dat been”,
Heb je geen paar kwartjes voor mij te leen?’
Klaar, dan in ootmoed met ontferming bewogen
Kon Triens ellende niet gedogen.
Gaf Trien twee kwartjes ‘t was misschien wel mondjesmaat
Maar Klaar zat zelf bijna op zwart zaad.
Zo heeft zij dus, die klagende en arme nicht Trien,
Ook nu die dag van leeftocht weer voorzien.
En Trien, verkwikt, gelaafd, stond op van hare stoel
En ging met opgelucht gevoel
Gezond de trap af, en lekker aangesterkt
Dacht bij haarzelf: ‘k heb Klaar mooi leggen,
die preek heeft goed gewerkt’.
Tot wederhoren,

[A.K. Pronk]

Non en vroger

Een dochter van me zus daer snaer
jae, juust, die met tat pollekaer
die is verleje week etrout
Mens, k’eb me allef doodesjout.
kind, wat een pracht, en wat een prael,
en waervan doen ze t’allemael.
want een inkomme ebbe ze ‘iet
bel meid, je weet let wat je ziet.
der staet een pracht koties dreswaar
(en s’oggens draeg ze een pignaar)
en op te vloer een vast tapijt jae,
van dat dikke zo e zeit.
een eet ook in de windsorstijl
een schilderstik van een makrijl
geniens gerdijne voor de raeme
ik zou me voor de bure schaeme
voor mijn is alles kaeie kak
een uisje met een gouwe dak
je weet toch oe dat vroger ging
dan was je blij dat alles sting.
een taefel met 4 riete stoele
daer kos je je al rik bij voele
toen a je eus gien opklapbed
je spaerde voor je kammenet
en wasse dee je op de ant
ien zakje blauw schoon as een brand
non wast ze in een ootomaet
die in een ookje van de keuke staet.
en s’aeves zitte ze te kikke
naer allemael veule veize stikke
zó is dus non dan zo ezeit
de goeie rik mederne teit
en oe et allemael vorder gaet
staet in de volgende ootomaet!

A. den Dulk.

[Jan Jansen]

Het Rusthuis

Jansje, Jacobs vrouw, was overleden
Daarover heeft hij erg gerouwd
Ook veel verdriet erom geleden
Daar nog bij waren alle Kinderen getrouwd.
Dus bleef hij eenzaam achter en alleen
Daarover was hij steeds aan ‘t zeuren
Klaagde dan ook steen en been
Er was niemand die hem op kon beuren.
Hij staarde maar stilletjes voor zich heen
Zijn kinderen werden z’n verzorging moe
En z’n dochters die hem bewaste en beplaste
Vroegen zich af waar gaat dat nou toch naar toe.
Daarom wilde zij zich van vaders zorg ontlasten
Alleen zij wisten nog niet hoe.
Met elkaar hebben de kinderen toen besproken
Om een rusthuis voor hun vader te gaan zoeken
Waarbij ‘t onderling aan twist niet heeft ontbroken.
Zo deden zij hun plan dan aan vader uit de doeken
Dat gaf wel wat voeten in de aarde
Toen Jacob z’n huisje verlaten moest,
Niet dat het hem veel zorgen baarde
Maar dat z’n kinderen ‘t op eigen houtje deden maakte hem woest.
Want Jacob was, dat moet ik eerlijk zeggen
Een gemoedelijk en meegaand man
Maar z’n kinderen daar viel niet mee te ploegen of eggen
Die hielden vast aan hun gemaakte plan.
Jacob kon, zeiden zij, niet alles van hun vergen
Want zelf hadden zij ook nog een gezin
Zo doende vonden zij ‘t normaal hun vader op te bergen
en moest de man ‘n rusthuis in.
Her en der zocht men toen ‘n plekje
In het Uiterjoon en Thuishaven was geen kans
Toch vond men uiteindelijk een redelijk stekje
Dat was “Duinrust” daar kon hij in met glans.
Met de auto werd Jacob daar heen gebracht
Alsmede de spulletjes van z’n boeltje
En wat Jacob niet had verwacht
Bij het raam stond zowaar zijn eigen stoeltje.
Hier vond Jacob dan z’n rust
Met ‘n aansluiting zelfs van telefoon
“Mensenlief dat is ‘n lust!”
Sprak toen Jacobs jongste zoon.
“Hier vader heb je alles naar believen
Eten, drinken noem maar op,
Verpleging en verzorging naar gelieve
Alles in de puntjes op en top.”
Jacob was daarover zeer tevreden
Dat gaf hij dan ook eerlijk toe
Maar zijn vrouw Jansje die was overleden
Was de kinderzorg nimmer moe.
Dat is dan weer zo’n echt gebeurd verhaaltje
Hoe het soms kan gaan in het leven
Dit is niet zo maar een verzonnen staaltje
Maar naar waarheid weergegeven.