Oude en nieuwe reddingboten

[Wybe-M2]

Als jullie eens een kabouter op een grote paddestoel voor een historische reddingboot willen zien, moet je HIER klikken. ;-) of ;-( ??

[Wybe-M2]

Dank Willem

[Wybe-M2]

Ik kreeg onderstaande foto van de mrb Arthur in oorlogstooi aangeboden.
Hierkent iemand hier wat Schevenings in?

[Rinus.N]

Nee wybe zal wel ergens om de zuid zijn

[De spienet]

is de knzhrm dan niet geinterzeert :owant het zou toch van de gekke zijn dat zij dat laten gebeuren ik hoop met je mee wiebe groet uit scheveningen henk

[Wybe-M2]

Elders in dit forum had ik beloofd hier nog het relaas van de vlucht naar Engeland in mei 1940 van de mrb Zeemanshoop te plaatsen. zoals dat door H.Th. de Booy (direkteur van de NZHRM) is verwoord in het boek 'Tusschen mijnen en grondzee-en':

De korte strijd tegen de Duitsche overmacht naderde haar dramatisch einde. In de vroege ochtenduren van 14 Mei werd de Britsche Marine-attache te Den Haag, Admiraal Sir Gerald Dickens gewaarschuwd, dat hij direct zou moeten vertrekken, wilde hij niet in krijgsgevangenschap geraken.
De verbindingen met Hoek van Holland of IJmuiden waren echter te riskant, slechts Scheveningen bleef over. Een Britsche torpedojager zou hier voor de kust kruisen; de motorreddingboot ,,Zeemanshoop" werd opgedragen Admiraal Dickens aan boord te brengen. De zon stond reeds boven de kim toen schipper M. J. Bruin met Admiraal Dickens en zijn assistenten Morell en Loudon de haven van Scheveningen verliet. Duitsche vliegtuigen hadden het Britsche oorlogsschip echter ontdekt; terwijl het afweergeschut donderde en bommen rechts en links van het schip in zee vielen kwam de „Zeemanshoop" langszij. Geen tijd werd verloren, de drie Engelschen sprongen vlug over en op voile kracht voer de torpedojager westwaarts. Vijf jaren later keerde Admiraal Sir Gerald Dickens als Flag Officer Holland naar ons land terug. Den goeden dienst, hem op 14 Mei 1940 door de ,,Zeemanshoop" verleend, bleek hij niet te zijn vergeten; een zijner eerste bezoeken gold de bemanning van station Scheveningen, voor wie hij tabak en -vruchten had meegebracht.
De ,,Zeemanshoop" zou op dien rampzaligen 14den Mei nog meer goed werk verrichten. Het stond 's ochtends reeds vast, dat de strijd dien dag zou afloopen; het grootste gedeelte van het in Nederlandsche wateren opereerende marinematerieel was reeds overgestoken en Vice-Admiraal J. Th. Fiirstner wees een aantal officieren van den Marinestaf aan om hem naar Engeland te vergezellen, van waaruit Nederland den strijd tegen den vijand zou voortzetten. Behalve de mrb. „Zeemanshoop" werd ook een schokker gerequireerd, waarmede de Nederlandsche Marineofficieren en enkele Fransche Generaals naar de Nederlandsche torpedoboot Hr.Ms. „Z 5" zouden varen, die hun tegemoet zou komen. Gelukkig was het heiig, Duitsche vliegtuigen merkten het, voor de voortzetting van onzen strijd ter zee zoo waardevolle transport, niet op, doch de „Z 5" liep men mis. Allen gingen nu over op den Scheveninger schokker en de „Zeemanshoop" keerde terug naar de kust. Dikke rookwolken dreven reeds boven het geteisterde Rotterdam. De Nederlandsche strijdkrachten, met uitzondering van die in Zeeland, capituleerden. Des avonds voer de „Zeemanshoop" voor de derde maal uit, doch nu niet onder schipper M. J. Bruin. Te Scheveningen trachtten talrijke mannen, vrouwen en kinderen, meest Joden, die zich geen illusies maakten over het lot dat hun zou wachten als de Nazi's ons land in hun macht hadden, naar zee te vertrekken. Er waren echter geen visschersvaartuigen voor dit doel te vinden. Een viertal studenten sprongen aan boord van de „Zeemanshoop", de motor werd aangezet, talrijke vluchtelingen, scheepten zich in en de overbemande reddingboot voer de haven uit. Langen tijd verkeerden wij in onzekerheid of de boot ooit in Engeland was aangekomen. De Algemeen Gemachtigde voor oorlogs- en defensieschade besliste, dat de Staat niet verplicht was de N.Z.H.R.M. het verlies van de „Zeemanshoop" te vergoeden. Wel werd echter de mogelijkheid opengelaten een tegemoetkoming te geven in de schade, doch dan moest eerst met zekerheid bekend zijn, dat de „Zeemanshoop" verloren was. Gelukkig bleef onze reddingboot behouden; de eerste aanwijzing hiervan was een gift van ƒ 25.— die de vader van een der „passagiers" ons zond als bewijs van dankbaarheid voor den goeden dienst aan zijn zoon bewezen. Zekerheid kregen wij echter, toen ik een Roode Kruis-telegram uit Engeland ontving van mijn broeder, -den Luitenant ter Zee Ie klasse A. de Booy, marine-attaché te Londen, luidende: „Broertje van Dorus, Arthur en Hilda is hier en maakt zich verdienstelijk".
Dorus (Rijkers), Arthur en Hilda zijn namen van reddingbooten der N.Z.H.R.M.: de bedoeling van dit „familie"-telegram was duidelijk! Het was een allerpleizierigste gedachte te weten, dat één van onze booten aan de andere zijde in actie was, in dienst van de goede zaak.
De Koninklijke Marine maakte dankbaar gebruik van de „Zeemanshoop" als communicatie-vaartuig van den mijnenveegdienst, eerst te Holyhead en later te Harwich. Er werden zéér zware eischen aan de boot gesteld; bepaald zachtzinnig werd er niet mede omgegaan, doch zij bleek tegen deze nieuwe taak te zijn opgewassen. Vooral dank zij de voortreffelijke kwaliteiten van den rubber stootgordel werd de „Zeemanshoop" tegen zeer hardhandige aanrakingen met schepen en kademuur zoodanig beschermd, dat zij niettegenstaande de onbarmhartige oorlogsdiensten in leven bleef. Eind Juli 1945 werd zij door een Nederlandschen mijnenveger naar IJmuiden gesleept en daar zagen wij onze boot terug; zij het dan ook met duidelijke litteekens van de zware jaren, die zij achter den rug had.
De Marine wilde haar nog eenigen tijd als communicatie-vaartuig voor de mijnenvegers gebruiken, die de mijnenvelden voor Terschelling opruimden, doch de motor had het tenslotte afgelegd hetgeen geen wonder was. Het machinekamerpersoneel der Marine, dat dagen lang zwoegde om den motor aan den gang te krijgen, herdoopte de boot in „Zeemans wanhoop"; begrijpelijk, doch wel wat onbillijk gezien de abnormale diensten, die van deze reddingboot waren gevergd! Tenslotte werd zij naar de z.g. „millioenenhoek" van de Rijkswerf te Willemsoord gesleept, zoo genoemd, omdat daar destijds een collectie aftandsche oorlogsschepen lag, slechts geschikt voor sloop. „Wat een rot boot" stond er met krijt op de motorkap geschreven, toen ik haar terugvond! Doch de Marine kwam royaal voor den dag: de Marinewerf kreeg opdracht de „Zeemanshoop" geheel in ouden staat te herstellen alvorens zij aan ons zou worden overgegeven.

[Wybe-M2]

Het relaas van den merkwaardigen „reddingtocht" van de „Zeemanshoop" naar Engeland werd ons door één der passagiers, den toenmaligen student L. M. Meyers, medegedeeld. Hij fietste op den rampspoedigen 14den Mei 1940 langs de binnenhaven van Scheveningen in de hoop een schip te vinden, waarmee hij kon oversteken. Hij kwam toen in contact met de studenten Hack, Bongaerts en Dahmen, die het oog hadden laten vallen op de „Zeemanshoop". De moeilijkheid was om den motor aan den gang te krijgen. Hack was student aan de Technische Hoogeschool te Delft en had eenige ervaring opgedaan op een reis als leerling-machinist naar Indië, doch zonder de hulp van een monteur, die echter de reis niet wilde meemaken en dus bij de buitenhaven werd afgezet, zou het niet zijn gelukt. Intusschen waren talrijke vluchtelingen aan boord gesprongen; er werd overal in de haven druk onderhandeld met visschers. Hooge sommen werden voor den overtocht geboden, doch de resultaten waren ontmoedigend. Het is dan ook begrijpelijk, dat de belangstelling voor de reddingboot, die aanstalten maakte om te vertrekken, geweldig toenam. Aan een sergeant, die ook al aan boord was, werd toen verzocht om over de hoofden van verdere adspirant-Engelandvaarders een schot te lossen, teneinde kans te krijgen de trossen los te gooien. Dit schieten had het gewenschte resultaat; de menschen weken terug van den kademuur en de .,Zeemanshoop" vertrok met 4 studenten en 42 passagiers. Een veel te groot aantal voor de kleine boot, doch er was niets aan te doen. De koers werd op N.W. bepaald, teneinde spoedig zoo ver mogelijk uit de kust te komen. Tegen 10 uur 's avonds deden er zich moeilijkheden voor met den motor. De achterste cylinder liep warm, zoodat de motor op langzaam werd gezet, met het gevolg, dat de afstand tot de kust eerder kleiner dan grooter werd. Dit veroorzaakte eenige deining onder de passagiers. De vier studenten, die zich met het commando hadden belast, besloten door te varen met één cylinder op halve kracht en de andere buiten werking te stellen. Meyers had op een N.J.V.-kamp leeren sturen, zoodat hij het roer in handen nam. Door de geringe snelheid van het overbeladen schip was het koers houden echter moeilijk. Bovendien moest de kompasverlichting, vanwege het gevaar door vliegtuigen te worden ontdekt, buiten werking blijven. Zoo nu en dan werd even een lucifer ontstoken, een ster uitgepikt, die ongeveer in de richting van den koers lag en in die richting verder gevaren. Tegen 11 uur deelde de student Hack, die het commando op zich had genomen, aan de bemanning mede, dat er naar zijn schatting nog slechts voor 10 minuten varen brandstof aan boord was; een tankje in de motorkamer bevatte nog maar een restantje olie. Gelukkig bleek hij zich te hebben vergist, doch waar de olie vandaan kwam bleef voor de bemanning een raadsel. Een wachtregeling werd getroffen, zoodat de   roerganger   geregeld   kon   worden   afgelost.   Om   de   passagiers eenigszins rustig te houden werden de mannelijke passagiers op uitkijk gezet teneinde te letten op drijvende mijnen. Het weer bleef uitmuntend, de zee was kalm. Dit was een uiterst gelukkige omstandigheid, want bij eenigszins ruwe zee zouden zeker een aantal menschen overboord zijn geslagen. Bij het aanbreken van den dag werd overgegaan tot het beter distribueeren van de deklading; de „Zeemanshoop" lag nogal diep in den kop. Ook kon men nu den inventaris van de boot onderzoeken en een aantal nuttige voorwerpen, zooals oliekleeding en noodrantsoenen kwamen voor den dag. Deze laatsten werden in de motorkamer in veiligheid gebracht: er was immers geen kijk op hoe lang de tocht nog zou duren. Aan drinkwater was echter al spoedig groot gebrek. Den 15en Mei omstreeks 8 uur werd de warmgeloopen cylinder weder ingeschakeld. Nu luisterde de „Zeemanshoop" beter naar het roer en de koers werd op W.Z.W. bepaald: de koersbepaling was echter een kwestie van raden; gehoopt werd, dat de herinnering aan de kaart, die bij aardrijkskunde geleerd was, in de juiste verhouding in het geheugen was achtergebleven! Ten 15 uur is de koers gewijzigd in Z.W., vervolgens in Z. De passagiers liepen ijverig wacht; een paar drijvende kisten werden netjes gerapporteerd. 's Ochtends werd ook een voorloopige passagierslijst samengesteld; er bleken verschillende geëmigreerde Duitsche joden bij te zijn. De namen zijn tenslotte op de achterzijde der Nederlandsche zeekaart geschreven, die gevonden werd nadat het kastje, waar de seinmiddelen waren opgeborgen, was opengebroken.
Een der passagiers was de Weener O. Neurath, uitvinder van de beeldstatistiek.
Tegen 16 uur 15 werd aan bakboord rook gezien en hierop aangestuurd. Met vrij groote zekerheid kon immers worden aangenomen, dat het geen Duitsche schepen zouden zijn. Het bleken een aantal raderbooten te zijn, die onder bescherming van enkele torpedojagers aan het mijnenvegen waren. De Nederlandsche vlag ging in top met een blauwe vlag in sjouw er onder en de motor werd gestopt. De torpedojager H.M.S. „Venomous" zette een sloep uit, in de veronderstelling dat de „Zeemanshoop" een defect aan den motor had. Op hetzelfde moment kwam een Nederlandsche sleepboot aanzetten met de Engelschen aan boord, die te IJmuiden de „J. Pzn. Coen" tusschen de pieren tot zinken hadden gebracht. De passagiers van de „Zeemanshoop" gingen nu over aan boord van de „Venomous" en de reddingboot kreeg opdracht naar Dover te varen. Doch de vier studenten hadden natuurlijk geen flauw idee waar zij zich bevonden en konden onmogelijk aan de opdracht voldoen. Zij zijn toen ook maar aan boord van de H.M.S. „Venomous" gestapt; de „Zeemanshoop" voer met een andere bemanning verder. De vier studenten boden in Engeland hun diensten aan en namen een werkzaam aandeel in den strijd tegen Duitschland. Hack, Bongaerts en Meyers als officier-vlieger; Dahmen als marineofficier. De heer Meyers eindigde zijn rapport als volgt: „Het was volkomen illegaal, doch voor vele Joodsche passagiers was het hun levensredding en voor ons de ideale uitkomst. Mocht in de toekomst onverhoopt ons land weer tot overgave worden gedwongen, dan staat de N.Z.H.R.M. weer bij mij op de lijst om een reddingboot kwijt te raken. Als boetedoening verzoek ik U mij te willen inschrijven als contribuant."
Tenslotte is de N.Z.H.R.M. de „Zeemanshoop" niet kwijtgeraakt; de tocht van 14/15 Mei 1940 was één harer mooiste reddingen en de Koninklijke Marine heeft haar vijf jaar nuttig kunnen gebruiken. Alle hulde aan de vier studenten!

[Wybe-M2]

Bij de SCH-vissersschepen staat deze foto van de SCH 160:



Er staat verder niks bij. Ik denk dat het een foto uit 1908 is ?
Weet iemand uit welke krant e.d. deze foto komt?
De mrb links zal de Jhr. J.W.H. Rutgers van Rozenburg zijn.

Onderstaande tekst komt uit het boekje: Jhr. J.W.H. Rutgers van Rozenburg, 1907 van Jan Heuff.

[aat taal]

foto komt uit het weekblad De Spiegel

aat taal

[Wybe-M2]

Bedankt.

[witkwast]

De Kitty vanmiddag....

Willem O. Grote malleure he! Ik ben 3 X het hoofd op gefietst tot aan het einde en de 4e keer stop ik halverwege ! en dan sta jij op het end Man, man m'n broek zakt ervan af. Maar 'k ga van de opname's een leuk filmpje op DVD maken.  Hoor en zie ik je nog ? Aad

[Jan Jansen]

Je hebt fotograven en fotograven

K

[schubbereet]

Ik ben via het strand over de blokken geklommen Aad,wilde je niet tegenkomen 

[Jan Jansen]

Juni 1953

[Jan Jansen]

.