Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

                             Het Einde van de Gebeurtenissen.      No.2.

Rond 1958 werd er een basis lijn getrokken rond de vier mijl limiet en zo was het niet alleen een uitbreiding van de drie naar vier mij zone.
Maar bepaalde gebieden, zoals de grote baaien en fjorden, werden gewoon afgesloten en al dat water of dat gebied, wat daar binnen die grenzen viel.
Dat was ook een van de oorzaken wat de voorjaar visserij bij IJsland aan de Zuid West kust ten gronde richtte..
Toen werd het twaalf mijl vanaf de basis lijnen en vervolgens deed Noorwegen natuurlijk hetzelfde en ga zo maar door.

                                                    John Butt – Grimsby.


Ik werd gearresteerd voor het vissen in verboden wateren. Ik viste aan de Zuid zijde van IJsland en de Marine zag mij daar en kreeg ons te pakken.
Ik wilde in het begin de Marine niet aan boord laten komen,   maar later, werd er diplomatiek gebruikt, want zij hadden onze verzekering gewaarschuwd en ik kreeg een telegram van onze reder, hen aan boord te laten en wij werden opgebracht, want anders zouden zij een ander schip van onze rederij hebben opgebracht.
Wij kwamen voor het gerecht en werden veroordeeld..
Dat was alles wat zij in die tijd deden. Normaal bij het vissen in de territoriale wateren kwamen zij aan boord, brachten het schip op en je werd veroordeeld en je kon je gang weer gaan.
Het was toen echt informeel.

                                           George Mussell- Grimsby/.

Ik kreeg mijn ontslag.
Ik werd gegrepen binnen de limiet grens bij Langerness. Het was het Marine schip Odinn, die ons aanhield en opbracht en wij lagen daar 4 of 5 dagen binnen.
Alles moest worden opgeschreven en de eerste die als tolk optrat,  was de post beambte van het dorp. Maar ik kon hem niet verstaan.
Toen was er de scheep agent om mij te helpen, die heel goed Engels sprak, maar hij mocht niet als tolk fungeren.
Daar ik de postbeambte niet kon verstaan, namen zij de dorp schoolmeester als tolk, maar ook hem kon ik niet verstaan. En daarom stuurden zij mij naar Reykjavik.
Ik was daar helemaal niet gelukkig mee, want ik was benieuwd, hoe lang dit wel zou gaan duren. Maar in ieder geval werd de rechtszitting voortgezet en ik werd veroordeeld tot een boete van £ 5000.
Toen ik uiteindelijk weer in zee kwam, stoomde ik terug naar de plek waar ik was aangehouden.

                                                Jack Tripp- Hull.

Rond 1972 of zoiets daar omtrent, was ik schipper op de trawler Ross Kelvin..
Wij verspeelden een heel vistuig door een Marine vaartuig.
Er waren op deze plaats veel schepen en de enige manier om te kunnen vissen, was,  om de Marine te hinderen in de uitvoering van haar taken.
Een schip voerde het vissen uit en een ander schip, niet vissend, voer achter haar aan,  zodat de Marine de vislijnen niet kon door knippen..
De schepen bleven dicht bij elkaar, zodat de Marine er niet tussen kon komen.
Het schip wat viste , kon zo een trek doen en als er gehaald werd, zette het andere schip zijn net uit en ging het eerste schip,  de Marine hinderen..
Wij waren aan het eind van een sleep en wij kwamen rond om in de tegengestelde richting terug te vissen..
De Ross Kelvin was een diesel schip en de Northern Chief was het vaartuig wat voor mij, het Marine schip hinderde.
Toen wij rond draaiden om op dezelfde lijn terug te vissen, kwam het Marine schip naar ons toe stomen om een poging de wagen om de vislijnen door te knippen..
Ik waarschuwde de schipper achter mij....... Je zakt te ver naar achteren, je moet wat dichter bij komen.
Maar hij zakte te ver achter op, want ons schip was een diesel en het toerental kon vanaf de brug worden geregeld.
Je kon de omwentelingen bijstellen, om het schip harder of langzamer te laten varen..
Maar op een stoomschip moest je door de spreekbuis naar de machine kamer fluiten, om te zeggen dat zij wat omwentelingen meer of minder moesten maken.
Stoomschepen waren niet zo goed controleerbaar, zoals wij met een diesel schip.
De Northern Chief zakte te ver naar achteren en hierdoor kon het Marine vaartuig haar gang gaan,
BANG...... en dat was het dan. De terugslag van de vislijnen was verschrikkelijk.
Het zwiepte door de lucht en raakte de mast en als daar iemand had gestaan, zou hij het er niet levend  vanaf hebben gebracht.
Houdt wel in gedachten, dat wij het min of meer verwachtte. Het gebeurde constant, er was weer een trawl verspeeld. Beide vislijnen en een hele trawl met borden.
Dat was dus al twee stellen, want de Rio Madrid verloor ook een stel, ongeveer een uur eerder. De schipper van de Rio Madrid was Cocker Mussell.
Wij hadden gelukkig nog een ander stel, zodat wij konden door gaan met vissen.
Wij hadden gewoonlijk drie stel aan boord en bobines en wij plaatsten er een ander stel voor in de plaats. Want normaal als je sleept en vast loopt, verlies je misschien wat van het net en het is niet gezegd dat dan het hele stel verloren is.. Maar nu de vislijnen waren doorgeknipt, moesten wij deze opnieuw gaan splitsen en de reserve visborden van BB naar SB verplaatsen.
Het kostte ons zo´n  vier a vijf uur om er een nieuw stel er voor in de plaatst te stellen.
                                         John Gilby- Grimsby.

Ik maakte met de Grimsby Town een geweldige reis. Maar ik werd gepakt voor het vissen in de territoriale wateren en ik werd naar IJsland opgebracht.
Wij hadden al de hele tijd in de verboden wateren gevist.
Vissers zijn echter de grootste leugenaar,
Ik vertelden hen, dat ik niet aan het vissen was en dat ik naar de wal stoomde om de stuurman daar af te zetten.
Maar ik werd wel veroordeeld, omdat ik mijn vistuig niet op de juiste wijze had opgeborgen.
Ik was vissende, maar ik had de vis al gewassen en opgeborgen, voor het Marine vaartuig bij mij was en ik opgebracht werd.
Ik moet daar zo'n dag of vijf hebben gelegen.
Op dat moment werd ik beschuldigd door de communisten. Isafjordun was een communistische plaats. Zij probeerden mij te beschuldigen van drug gebruik en van andere zaken. Ik had wel in iedere geval geprobeerd,  het Marine vaartuig te rammen, want ik wilde niet opgebracht worden en ik begon naar zee te stomen en het Marine vaartuig schoot op ons en veroorzaakte hierbij een gat in de schoorsteen.
Ik zei tegen de stuurman, maak je geen zorgen, het zijn allemaal losse flodders.
Naar de hel met hen.... en ik draaide ons schip heel plotseling en achtervolgde haar.
Ik zou haar niet hebben geramd. Alles wat ik probeerde te doen, was, dat ik haar wilde doen stoppen , om ons te volgen en opeens...... BANG en een prachtig gat in de schoorsteen. Ik  dacht toen wel, dat het tijd was, om mij over te geven.
Ik werd veroordeeld voor de illegale opslag van ons vistuig, maar niet voor illegaal vissen en ook niet voor het proberen te rammen van het Marine vaartuig.
Ik werd tot zes maanden cel veroordeeld.
Ik ging in beroep en ik kwam thuis en ik wilde ook niet die zes maanden uit gaan zitten.
Ik kon dus niet meer bij IJsland vissen en daar een haven binnen lopen.
Ik begon met het vissen in de Witte zee,
Daarna,  kwam de IJslandse president in Engeland op bezoek en ik kreeg een brief van mijn advocaat in IJsland, want het veroorzaakte moeilijkheden voor mijzelf en mijn gezin, enzovoort.
In dit schrijven werd gezegd dat de veroordeling al twee jaar was ingetrokken.
Ja, ik kon dus weer bij IJsland gaan vissen, maar als ik weer gepakt zou worden voor het vissen in verboden wateren, dat ik dan mijn zes maanden wel zou moeten uitzitten en waarschijnlijk dan nog wel iets langer.

                                         Don Lister – Grimsby

Ik was de eerste trawler, waarvan de beide vislijnen waren door geknipt. Wij waren aan het vissen en het werd verondersteld, dat wij in een groep zouden vissen en wij visten bij de Noordkaap van IJsland en ik had de vis gevonden. Wij zetten een paar pakken schelvis scheep. Ik kon de andere schepen zien op de radar, die van ons af visten op ongeveer acht tot tien mijl weg en misschien nog wel wat verder..
Ik wist dat de IJslandse Marine  zich op hen had gericht.
Ik iedere geval, de Marine, moest zich mij op haar radar hebben opgepikt. En ik wilde juist een draai gaan maken omdat de vislijnen aan het kantelen waren..
Een schipper uit Fleetwood, Tommy Watson riep mij via de zender op en hij vroeg mij.... Wie is dat daar. Ik antwoordde hem...... Ik ben het Tom. Wij gebruikten nooit onze namen of de scheepsnaam. Dat was om de Marine mannen te slim af te wezen en zo een aanhouding probeerden te verijdelen.
Oh, zei hij.... ben jij het Mick en ik antwoordde .. Ja , want wij kende elkaars stemmen. Hij vertelde..... De Marine stoomt jouw richting uit. Hij zal je niet lastig vallen. Hij zal je praaien en je vertellen dat je binnen de 50 mijl limiet aan het vissen bent, Ik antwoordde .. Oké Tom.
Op dat moment stoomde de Marine langs onze achtersteven en sneed de beide vislijnen door.
Ondanks dat, maakten we toch een goede reis en wij besomden £20.000 en dat was een goede besomming.
Wij stelden wel een nieuw stel.
Wij hadden plenty vislijn en andere benodigdheden. Wij waren ongeveer 600 vadem vislijn kwijt geraakt. Maar waren weer helemaal gesteld en tegen acht uur  visten we weer met een nieuw stel.
Ik was in de veronderstelling,  dat iemand wel ons stel zou opvissen en hij mij terug zou geven, maar niemand heeft het ooit gevonden.
Het is wel iets verbazingwekkend.. Al het netwerk, de bobines, vislijnen en borden, alles weg, Maar je denkt, tien of vijftien schepen, zullen het met hun tuig wel opvissen. Maar niemand deed het.
Ik denk dat het Marine vaartuig de Odinn was, die onze vislijnen door sneed en hij haalde ook de bescherming van zijn kanon weg.

                                          Mick George – Grimsby.     

Wordt vervolgd           

[vreemdeling]

                       Het einde van de gebeurtenissen       No.3

De  eerste twee Kabeljauw Oorlogen waren niet zo als de laatste Oorlog .
De Marine .. ik kan mij nog herinneren dat zij een keer bij ons langszij kwam en zei..... Goede morgen schipper. Weet U dat U binnen de IJslandse territoriale wateren aan het vissen ben.
Ik zei.... Ja dat weet ik en ik heb nog twaalf dagen gekregen van de rotzakken.. In die tijd was het maar wat gelach..
Maar de laatste oorlog was veel heviger en wij wensten, dat wij het van hen zouden winnen. Je kon het zien, want onze Marine had orders van het White Haal gekregen.
Zij waren vast besloten ons te helpen, als je maken had met de IJslandse kustwacht.
En plotseling werd onze Marine terug getrokken. Het was een grote rotzooi, als je zag wat er gebeurde.
Zij kregen mij niet te pakken. Ik was altijd waakzaam met de radar.
Je moest de echo´s van de andere schepen die rondom je visten, op de radar tellen.

                                            John Meadows  - Grimsby.


Ik kwam goed uitgerust terug na een maand verlof.
Ik stoomde de hoek om bij Langerness op mijn uitreis naar de visgronden en de schepen die daar aan het vissen waren hadden schrik \voor de IJslandse Marine en ik riep een van de schepen via de zender op en vroeg hem, hoe de zaken er bij stonden.
Hij antwoordde, dat de  Marine constant hen belaagden en hen weg jaagden op diverse plaatsen.
Ik zei hen, dat ik op weg was naar een plek wat bekend stond als het Rode Hoofd, wat een plek was, waar ik goede herinneringen aan had en waar ik veel vis verwachtte te vangen.  Als je met mij mee gaat en als eerste uit wilt zetten, zal ik je helpen met je vistuig te beschermen, tot dat het mijn beurt is om te vissen.
Terwijl ik op vakantie was, was het de gewoonte, dat twee schepen,  een vissend schip beschermde.. Je moest dus nu met drie schepen zijn.
Terwijl een schip aan het vissen was, stoomde het IJslandse Marine schip voor de boeg van het vissende schip langs en legde de snij attributen om de vislijnen van de trawler door te snijden, op de bodem en als de trawler er overheen voer,  stoomde het Marine schip volle kracht vooruit en sneed als nog de vislijnen door..
Zo hadden wij nu twee schepen nodig om de vissende trawler te beschermen,  een bij het achterschip  en de andere,  die het Marine schip bij de voorsteven moest zien te verhinderen om zijn plannen uit te voeren. Het was allemaal puur tactiek.
Wij kwamen op de bedoelde visgrond en twee schepen lieten weten... Het is jouw keuze van de visgrond. Jij mag het eerst uitzetten en wij zullen je beschermen.
Wij hadden in ieder geval een goede eerste trek en zette 300 manden vis scheep.
En wij vingen daar uiteindelijk in 3 dagen 1500 kits vis.
Het was daar heel zwaar vissen, want het was een harde grond en wij waren met veel schepen en dit veroorzaakte veel trillingen op de bodem van het gebied,  door het schrapen van de trawl, bobines en visborden over de harde grond van de bodem.
En het verjaagde de vis en je kon het goed waarnemen, dat de vis omhoog kwamen op de echo loden..
Hier door riep ik de kapitein van het Engelse bescherming fregat op en vroeg hem of er een mogelijkheid was om ons te verplaatsen van deze visgronden, naar de visgronden bij de Noordkaap van IJsland.
Ik vertelde hem ook, dat alle aanwezige schippers wel naar de Noordkaap wilden en vertelde hem ook dat de vis hier nu van de bodem was verdwenen en voorlopig daar niet zou terug keren. Het zou zeker een paar dagen duren, eer de vis weer op de bodem was terug gekeerd..
Hij zei.... Oké, ik kom over een paar uur bij je terug, want ik moet verdere instructies vragen aan Whitehall, van de regering.
Hij kwam in ieder geval vier uur later bij mij terug en de boodschap was...... Sorry schipper, onze orders zij,  om op deze plek te blijven..
Ik zei hem... Met respect Sir, maar ziet U het nut er van in om een schip te beschermen op een plek waar geen vis wordt gevangen ? Ik denk wel, dat het nogal duidelijk is, is het niet ?
U kunt hier rustig op Uw plekje blijven. Ik ga op mijn eentje naar de Noordkaap.
Maar wij stoomden allemaal naar de Noordkaap en het Britse Marine bescherming fregat voer met ons mee..
Vervolgens kreeg ik mijn baas John Butt aan de lijn en hij vertelde mij dat hij alle schippers die aan de wal waren, voor een vergadering bijeen had geroepen in zijn kantoor en hen had meegedeeld dat iedere schipper, die niet gehoorzaamde aan de Britse Marine, van u af aan op staande voet zou worden ontslagen.
Of je nu top schipper bent  of een mindere schipper, je wordt ontslagen.
En dat was het.
Wij eindigde die reis  met een vangst van 3400 kits vis.
Dat was,  toen wij  het bericht hadden ontvangen , dat wij de strijd bij IJsland niet zouden winnen.
Wij deden wel steeds ons werk, wat wij opgedragen hadden gekregen....... Vang zoveel mogelijk vis wat mogelijk is, vul het visruim als je er de kans toe heb..... en dat was het dan. Maar nu, waren wij de verkeerde dingen aan het doen.
Wij realiseerden ons, dat wij een verloren strijd aan het voeren waren, maar wij stopten niet.
Bij de volgende reis gingen wij op pad naar een plek wat de Walvisrug wordt genoemd. Wij gingen naar die plek omdat het ons zo was opgegeven..
Al de informaties, die ik jaren lang had verzameld waren nu onbruikbaar.
Je moest naar de plek gaan, waar de Marine je beschermde. Vis of geen vis !
Wij vingen niets anders dan koolvis. Een klein beetje  '”witvis '', wat kabeljauw en schelvis. Maar we beëindigde de reis  weer , met 3000 kits vis aan boord, maar slechts ongeveer 800 kits was “witvis “.
Maar toen ik binnen kwam, was de onder manager verantwoordelijk voor de rederij, want John Butt was niet beschikbaar.
En deze onder manager vroeg mij...... Wat is eigenlijk de bedoeling van al die koolvis, Schipper !
En ik vertelde hem.... Wel, mij werd de laatste reis door dhr. Butt meegedeeld dat, ..... als ik niet ging vissen in een gebied dat beschermd werd door de Britse Marine, top schipper of een mindere schipper, zij hun ontslag zouden krijgen.
Ik ben naar de plek gegaan en heb daar gedaan, wat mij werd gezegd, maar ik kan niet de grootte van de vis en de kwaliteit van de vis kiezen, wat op die verdomde rot plaats rond zwemt..
Het was dom, heel, heel erg dom.

                                                   John Meadow ? Grimsby.

Ik heb drie Kabeljauw Oorlogen meegemaakt en op de laatste reis was de beslissing van de rederij dat alle schepen van de thuis wateren, naar IJsland moesten,  om daar te gaan vissen en om onze kracht te tonen.
Wij werden naar IJsland gestuurd en wij visten daar, tot de IJslandse wateren voor ons werden gesloten.
Ik had drie schermutselingen met de IJslandse Marine, toen zij mij een paar keer aanvielen,
Het was wel beangstigend, want zij kwamen langs ons met een groot snij apparaat, wat  onze vislijnen achter het schip, kapot kon knippen en zo moesten zij  binnen twintig meter van je achterschip zien te komen om de lijnen door te knippen.
Wij hadden wegen en middelen ontdekt, om dit te kunnen voorkomen en wij waren wat dat betreft erg gelukkig. Ik heb niet één vis stel verloren.
Wel werden er diverse schepen geramd, maar ik niet.
Ik had geluk.
                                          Derk Reader  Fleetwood.

Ik voer op de Viveria, toen wij door de IJslandse Marine werden geramd, bij een poging om achter ons langs te varen, om te proberen onze vislijnen door te snijden en hierbij voer zij ons in de midscheeps aan.
Hierbij werd de brug in elkaar gedrukt en ik heb hiervan nog een foto.
Ook werd een groot deel van de verschansing plat gedrukt.
Wij werden aan BB geraakt.
Het Marine schip was erg snel en ofschoon de Viveria ook geen langzame bak is, was  het Marine schip groter en sneller.

                                       John Kirk Grimsby.

De handen van de reders waren gebonden.
Het was nog maar een zaak van.... Ga er heen en maak er het beste van..
Sommige schepen van de Northern rederij hadden wat rust om niet bij IJsland te moeten vissen en zij gingen naar de Witte Zee.
Het was als in de hemel, om daar heen te gaan en te weten , dat er geen Marine was, die je de voet dwars wilde zetten. Maar een van de andere schippers zei...... We hebben er een beetje genoeg van, om in die ruzie daar te moeten vissen.
Kunnen wij ook niet voor een reis naar de Witte Zee, dan hebben wij ook eens iets anders.
Maar de reder zei......... Nee,..... Onze firma heeft altijd haar visgronden bij IJsland gehad, Wij hebben daar altijd goed geboerd en wij moeten deze Kabeljauw oorlog voeren.
Als wij deze oorlog verliezen, zal het het einde van onze rederij betekenen..
Ga terug daar heen en vecht het met hen uit, wat wel een zwakke houding was, wat hier tegen over stond.

                                          John Gilby  Grimsby.


Wordt vervolgd 

[vreemdeling]

                       Het einde van de Gebeurtenissen      No.4

Wij stoomden van IJsland naar huis en onderweg tussen IJsland en de Faroer eilanden, werden wij door twee vliegtuigen aangevallen, die lichtkogels op ons schip afvuurden, om ons schrik aan te jagen.
Zij vuurden alleen maar lichtkogels af.
Wij hadden de opdracht van de Britse Marine om er geen notitie van te nemen.
Toen wij eindelijk in de Britse wateren waren, stoomden wij de Scarborough Baai binnen. De eigenaar van het schip, woonde in Scarborough en hij kwam naar ons toe in een kleine roeiboot, klom aan boord en feliciteerden ons allemaal..
Hij gaf  iedereen een bankbiljet van een pond, omdat wij het goed hadden gedaan.
Het Marine schip dat steeds bij ons was geweest, nodigde ons allemaal uit voor een borrel.
Zij zeiden, dat zij het niet konden begrijpen, waarom visserlui door het leven gingen zoals zij deden om vis te vangen en dan ook nog te worden lastig gevallen door mensen en zoiets als IJslandse Marine schepen en hierbij ook geen wraak namen.
Toen de IJslandse Marine in dat gebied was, was het een hele dag,  een 24 urige werkdag, dat je op je hoeden moest zijn..
Jullie werk was het om jullie schip constant tegen hen te beschermen, zodat je geen slaap of wat dan ook kon nemen..
Jullie waren er om het schip te beschermen en er voor te zorgen dat de Marine niet aan boord kwam, want als zij aan boord waren gekomen, hadden zij jullie naar IJsland opgebracht, waar jullie als een stel rovers zouden zijn behandeld.

                                       Tom Jacombe   Grimsby.

Toen wij waren opgebracht met de Kandolosit en weer uitstomend waren, was ik weer in de gebruikelijke vorm en ik liet de bemanning weer het visstel in gereedheid brengen, want wij hadden alles moeten sjorren toen wij werden opgebracht..
Toen zag ik de voorman van de dek bemanning en ik dacht...... Wat heeft hij nu weer aan., want hij droeg een gekleurde bont jas.
Ik vroeg hem, hoe hij verdorie aan die jas was gekomen en het bleek dat hij die van de kapitein van de Odinn had gejat.
Ik zei hem.  ........ Goed gedaan !

                                         Jack Tripp  Hull. 


De Britse Marine was geweldig, maar zij waren beperkt in de uitoefening van hun taken. Een van die knapen werd tot Commodore van de vloot gepromoveerd,  toen de Kabeljauw Oorlog al aan de gang was en hij liet een van de IJslandse oorlogsschepen weten.....
Ik ben nu wel 20 mijl van je verwijderd, maar ik kan je net zo gemakkelijk tot zinken brengen als of ik slechts een paar mijl van je verwijderd was..
Maar hij kon het niet, want hij zou er geen toestemming voor krijgen om de trekker over te halen.
Het is net zo iets als een atoom oorlog. Je handen zijn gebonden.
De Britse Marine  had spoor rails aan de boeg van hun schepen bevestigd en voeren zo langs de IJslandse Marine schepen en de spoorrails gingen dwars door de huidplaten van die schepen.
Toen wij uiteindelijk de IJslanders hun zin gaven, was er nog maar één schip over, wat nog goed was.
Onze Marine had de rest van de schepen vernield.
Echt, wij hadden de Kabeljauw Oorlog kunnen winnen, maar Kissinger kwam tussen beiden en vertelde ons, dat wij ons moesten terug trekken.

                                           Bill Hardie – Grimsby..

Ik denk, wat ons het meest nijdig maakte dan iets anders, was het verslag dat door de TV en Radio mensen werd uitgezonden, die aan boord waren bij de IJslandse Marine schepen, die jacht op ons maakten.
Wij werden daar in gebrandmerkt, alsof wij de boosdoeners waren..
Wij waren alleen maar werkzaamheden aan het uitoefenen, wat wij al jaren lang daar  hadden uitgeoefend..
Maar het is ook altijd hetzelfde. Je kunt het zien in de verslaggeving over Bosnië..
Ik dacht wel, dat wij als de boosdoeners zouden worden aan gezien.
Wij werden uitgemaakt voor slechteriken en de IJslandse Marine commandanten, werden er in neer gezet als helden..
Ik ben van mening dat wij het rotste werk opknapten..
Zo was het, zo als ik het uiteindelijk zag.

                                       John Pickett – Grimsby.

De Marine was nog nooit bij mij aan boord gekomen, behalve dan, toen ik op de Hull City voer.
Wij hadden de trawl uitstaan en de IJslandse Marine deelde ons mee, dat zij  bij ons aan boord wilden komen en ik zei tegen de bemanning....... Als zij trachten bij ons aan boord te komen, zullen wij hen dat moeten beletten zodat wij ons kunnen wreken.
De 1e machinist en de stuurman en enkele van de bemanning waren bang dat zij hier door gewond konden raken.
Zo... wat kon ik toen ? De Britse Marine raadde mij aan, om mijzelf in mijn hut op te sluiten, maar wat ik niet deed.
Wat ik uiteindelijk wel deed, was, om het vistuig los te hakken, zodat ik met volle kracht weg kon stomen.
Ik had geen andere keus, omdat de bemanning het niet met mij eens was om zich te verzetten en ongelukkigerwijs, waren twee van de bemanningsleden mijn zwagers..
Dat was wel echt ontmoedigend. Toen ik met het schip binnen kwam, dacht de reder, dat ik de hele tijd in mijn hut had opgesloten gezeten.
Toen ik op de Aldershot voer, in de omgeving van het Rode Hoofd zoals wij die plaats noemden, op de Noordzijde van IJsland en wij daar niet konden vissen, haalden wij allemaal onze trawl scheep en besloten wij,  om het IJslandse Marine schip te gaan hinderen.
De schepen stoomden overal rond.
De Arsenal dacht, dat ik stomende was, terwijl ik in feiten gestopt lag en hij gaf hard stuurboord  en haar achterschip raakte onze boeg en het IJslandse Marine schip stoomde bij mij aan de andere zijde langs en raakte ook de boeg, maar nu aan de andere zijde. Hij kwam plotseling uit de duisternis vandaan.
Op de terug reis naar de Faroer eilanden, moesten we worden geëscorteerd en op de Faroer werd er een geheel nieuwe boeg ingezet..
Het ergste ding van de Kabeljauw Oorlog voor mij was, dat ik geen ruggensteun kreeg van de bemanning.
De meeste van hen, wisten niet wat zij moesten doen.
Zij wilden toegeven, want zij voelden dat het toch niet hielp.
Het schip kreeg £ 80 per dag en hiervan kreeg de schipper 5% en de bemanning
1½ % , wel erg weinig en geen gevaren geld en de bemanning zag dan ook wel in, waarom zij zich in de problemen zouden storten..
En als schipper ?  Alles wat ons in het vooruitzicht werd gesteld was ontslag, omdat wij geen vis hadden gevangen.
Sommige schepen tuigden netten op, om het overstappen van een Marine schip naar het andere schip tegen te gaan, maar de meeste bemanningsleden , 90 %, waren tegen de Kabeljauw Oorlog.
En ik kon echt niet zeggen, dat ik het ze kwalijk nam.

                                             Bill Hardie - Grimsby.

Er waren twee zaken die fundamenteel waren..
Een was het onderhandeling standpunt genomen door Buitenlandse zaken, wat in tegen stelling was, als van de ander Europese staten en dat betekende dat adviseurs van de bedrijf tak niet betrokken werden bij de onderhandelingen met onze Buitenlandse Zaken en Commonwealth Zaken, zoals bijvoorbeeld de Noorse , Franse en Duitse onderhandelaars doen..
Onze bedrijf tak adviseurs waren buiten de onderhandelingen gehouden en werden pas ontboden als kleine school jongens of werden bezocht, als aan hen advies werd gevraagd..
Ik denk, dat dit door de jaren heen heeft bewezen, dat dit een ernstige zwakheid was in onze onderhandeling positie. Er was geen twijfel over de intellectuele bekwaamheid van onze mensen van Buitenlandse Zaken, maar vaak of niet gooiden zij slimmigheden weg, omdat zij niet de fijne details wisten waarover werd onderhandeld.
Voor de Kabeljauw Oorlog, hadden wij veel vrienden in IJsland en wij hadden IJslandse kinderen in ons gezin opgenomen  en die met onze dochter naar school gingen en zij, ik kan mij niet meer het tonnage herinneren hoe groot het was,. ...maar zij vertelden ons dat,  wat het tonnage van de onderhandelingen was, wat op dat moment door de IJslanders was gegeven, en wat op de onderhandeling tafel lag.
Er was geen kans, dat de IJslandse Regering meer kon geven.
Het was in IJsland politiek onacceptabel en ofschoon deze boodschap werd door gegeven aan onze onderhandelaars, hadden zij al reeds besloten, dat zij de IJslanders op de vlucht hadden gejaagd en dat zij hen ook nog na wilden zitten, om hen met een lat een pak slaag te geven en ........wij weten natuurlijk allemaal wat het resultaat er van was.


                                             Tom Boys- Hull

wordt vervolgd.

[vreemdeling]

                              Het einde van de Gebeurtenissen.  No.5

Tijdens de laatste Kabeljauw Oorlog, zat ik in het comité, waarin vertegenwoordigers zaten uit Hull, Aberdeen en Fleetwood.
Gewoonlijk vergaderden wij in York en bespraken wij er over, hoe wij de bedrijfstak konden laten overleven.
Ik ging naar IJsland, naar de Ambassade en de eerste keer dat wij daar heen gingen, had Roy Hattersley reeds de Minister van Buitenlandse zaken van IJsland ontmoet, waarbij ook wat ambtenaren bij aanwezig waren en de Minister van Landbouw.
Roy Hattersley was in de Ambassade aanwezig en hij gaf een verslag van deze vergadering., waar uit bleek dat hij voor de Engelse trawler vloot een quota had gevraagd van 110.000 ton vis..
Wij hadden echter de Regering verteld, dat wij met een quota van 70.000 ton konden overleven en ik had kaarten uitgedeeld, die wij bij visserij experts hadden opgevraagd, om hen te tonen, waar wij dachten dat onze schepen konden vissen, want er waren ook nog paai gronden etc.
Ik keek met verwondering naar Roy Hattersley en ik zei tegen hem...... Honderd tien duizend ton ?
Hij antwoordde met ....... Ja, maar dat is alleen maar om de onderhandelingen op gang te brengen. Maar ik heb de instructies van Harold Wilson, dat ik IJsland niet mocht verlaten, zonder een overeenkomst van 100.000 ton.
Ik vertelde hem, dat wij er niet de schepen voor hadden , om zo'n hoeveelheid vis te vangen..
Hij herhaalde mij nogmaals, dat dit zijn instructies waren.
Wij gingen naar de lunch die ons werd aangeboden door de IJslanders en op die zelfde morgen, sneed een IJslands Marine schip, de vislijnen door,  van een van onze schepen.
Hij noteerde dat dit was gebeurd, ofschoon hij daar aanwezig was..
Ik zei hem..... Kijk , hier is het niet zoals in Engeland, waar mensen doen wat hun gezegd wordt..
De IJslandse Marine, doet wat zij zelf wilt.
De Regering had hen wel gezegd om geen vislijnen meer door te snijden, maar  een kapitein van een Marine schip, als hij vislijnen wilde doorsnijden, deed hij dat.
Hij arrangeerde het, om iemand van de Ambassade te laten komen, terwijl wij aan de lunch zaten en gaven hem de boodschap over het doorsnijden van de vislijnen, wat hij al reeds wist.
En wij moesten gaan staan, en bloc, en stapten naar buiten..
Roy Hattersley werd met een koninklijk vliegtuig naar Engeland gevlogen en wij moesten maar afwachten , hoe wij zelf thuis konden komen.

                                           Don Lister – Grimsby

En op een volgende keer, op een Vrijdag avond, belde Austin Laing mij op, om mij te vertellen dat ik terug moest gaan naar IJsland, omdat de onderhandelingen opnieuw zouden beginnen. Ik haalde nog net de vroege kranten trein naar London, waar ik de ander leden ontmoette, die de besprekingen zouden bijwonen en wij vlogen van Heathrow naar Kopenhagen en van daar naar Oslo, waar wij het vliegtuig naar Reykjavik konden nemen.
Het kostte ons 24 uur om daar te komen.
Roy Hettersley was reeds daar , samen met het hoofd van de ambtenaren, die ik persoonlijk heel goed kende en die mij vertelde, dat hij blij was, dat ik met de delegatie was mee gekomen, want hij vertelde mij, dat de Minister ( Roy Hettersley ) weer zou terug keren naar Engeland.
Ik zei..... Naar Engeland terug keren  ?   Ik ben er maar net !.
Zij hadden net een maaltijd in de Ambassade beëindigd en ik ging er heen om met Roy Hettersley te praten.
Hij zei mij,  dat het hem speet, dat hij mij in moeilijkheden had gebracht, maar hij keerde naar Engeland terug, omdat de IJslanders opnieuw van een andere trawler de vislijnen had door geknipt..
Ik herhaalde nogmaals, dat het de IJslandse Marine was, die deze daden op hun eigen verantwoording deden en het hoefde echt niet zo te zijn, dat de Regering hier toe orders had gegeven.
Roy Hettersley besloot toen, om als nog, niet te vertrekken.
Ik vroeg hem ook nog, of hij het in overweging had genomen dat de Britse Trawler Eigenaars blij zouden zijn met een quota van 70,000 ton vis en het twijfelachtig zou  zijn, dat wij in staat zouden zijn om dit quota op te vissen.
De diepzee vloot zou kunnen overleven met een quota van 70.000 ton..
We gingen in onder handeling, waar bij werd geschreeuwd van de een naar de ander en werd er op kaarten gekeken enz,  en ik besloot, dat ik echt mijn tijd aan het verdoen was om daar te blijven.
De IJslanders zeiden, dat zij ons wat van hun vis wilden geven, als wij wat van onze olie aan hen zouden geven.
Maar onze onderhandelaars, gingen daar niet mee akkoord.
Zo kwamen we weer terug  in Engeland en de Kabeljauw oorlog duurde voort.

                                                        Don Lister – Grimsby

Ik denk, dat wij het laatste schip waren, wat de IJslandse wateren verliet. Wij waren er erg gelukkig mee, want het was ook bijna het einde van onze reis, toen wij van het HMS oorlogsschip Andromeda het bericht kregen, dat alle schepen om 18.00 uur uit de IJslandse wateren moesten vertrekken.  Zo stoomden wij al om 02.00 uur.
Barry McCall, was nog aan het vissen en ik dacht dat hij pas een uur had gevist en hij zei... Wij hebben weer uitgezet en ik had zonet een vangst van 5 pak..
Wij zette ook weer uit op de plek waar wij waren, maar toen wij weer haalden, viel de winch uit.
Wij vertrokken omstreeks om 05.45 uit de IJslandse wateren en Barry haalde pas om 06.15, want het zou voor hem niet lang stomen zijn, om buiten de IJslandse wateren te komen.
Ik wist dat dit het einde zou zijn, toen wij ons uit deze wateren terug trokken.
IJsland offreerde ons zoveel duizenden tonnen vis, maar de Regering sloeg dit aanbod af.
Ze hadden het nooit af moeten slaan.

                                           Fred Quinn- Fleetwood.

Wij dachten, dat wij het op het laatst gewonnen hadden, maar op de lange duur konden onze Marine schepen weinig uitrichten tegen de IJslandse Marine schepen.
Zij maakten ons het varen onmogelijk. Wij konden niet meer vissen.
Ik was daar, toen alles op zijn eind liep. Alle schepen lagen gestopt. Geen van de schepen kon uitzetten. Wij waren omringd door de Thor, de Igor en nog meer van deze namen.
Dat was wreedste teleurstelling die ik ooit van mijn leven te verwerken had gekregen. Alleen maar om er aan te denken dat je er door de IJslandse Marine was uitgegooid. En de IJslandse schepen stoomden bij je langs en gebruikten met volle overgave en zo hard mogelijk, hun stoom en lucht fluiten en  hun bemanningen staken hun vingers omhoog en wij konden er niets tegen doen.
Onze eigen Regering had haar Marine vloot terug getrokken en wij lagen daar zonder bescherming.
Ieder schip kreeg van haar reder een oproep waar in stond.... Zus en zo, in de morgen moeten alle trawlers de IJslandse wateren hebben verlaten.  Ga stomen !
Je kon er niets tegen doen.
Dit was de wreedste tegenslag die ik ooit in mijn leven heb gevoeld..
Ze hadden tegen mij geen wredere dingen kunnen zeggen, omdat ik een visserman was..
Het is ongelooflijk, hoe rot je jezelf voelt en hoe je het moest verwerken. Alsof iemand tegen je zegt.... Ik pik je vrouw in. Ik pik je huis en ik pik je auto. Ik neem je gezin mee en ik ga jou uit de visserij halen. Zo was het, hoe ik mij voelde.
Wij kwamen terug in Grimsby.
Ze kenden de visserman niet meer.
Zij wisten dat de goede tijden nu waren afgelopen.
Er werden geen grote uitgaven meer gedaan en zo werd de gehele gemeenschap uit elkaar getrokken.
Er is aan de wal geen gemeenschappelijke daadkracht, zoals er op zee was.
Op zee keek iedereen naar een ander om.

                                     Tom Jacombe – Grimsby.

Ik was uitsluitend verantwoordelijk voor de verre visserij bij de British United Trawlers  rederij ( B.U.T ).
De uitbreiding van de visserij grenzen, de vangst quota's en nog wat zaken, maakten het onmogelijk om de schepen te laten varen.
De vloot werd ernstig gekortwiekt.
Er was geen tijd om over te stappen op een andere wijze van visserij en zo kwam onze verre visserij, van de een op de andere dag, tot stilstand.
Zo ging ik op 55 jarige leeftijd met pensioen. Wat ik wist, kwam tot een eind.
Ik had mij er voor de volle honderd procent aan gegeven en als ik er voor de een of andere reden was uitgegooid, had ik het niet erg gevonden en had ik mij niet zo
 ongelukkig gevoeld.
Wij wisten allemaal,  dat de laatste dagen van de verre visserij waren geteld en alle schepen die ik had gekend waren reeds vertrokken en de vooruitzichten om nieuwe schepen te bouwen, om op de gronden te gaan vissen , waar ik in geïnteresseerd was. waren al heel snel vervlogen.

                                          John Butt – Grimsby.

Einde.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                     De Vreemde Dood van de Verre Visserij.       No.1

Het verlies van de visgronden bij IJsland, stond garant voor de dood  van de bedrijfstak.
De visserij in de verre wateren, stierf niet meteen met een klap, maar door een zucht van de bankiers, die zich afschermden, de Regering die  je verlinkte en de Europese Unie die het verhinderde, dat er enige gedachte aan herstel zou zijn.
De rest van de wereld volgde IJsland, bij het aannemen van een 200 mijl limiet en bouwden een sterke visserij branche op in die wateren.
In de E,E,C echter, hechtte de Gemeenschappelijke Visserij Beleid zich aan elkaar,  voor dat Engeland toetrad, voorkomend dat vis een gewone hulpbron was, waarbij iedereen toegankelijk was.
En toen wij de 200 mijl limiet instelden bij de Visserij Limiet Acte in 1976, konden wij de Russen uitsluiten en iedereen binnen de E.E.C., maar geen Europese deelnemers. In wederdienst voor het leveren van drie kwart van de E.E.C. Pool, werd ons een achtste van de vangst in waarde toegewezen, nauwelijks genoeg om een krachtige visserij industrie in stand te houden en zeker niet genoeg om Engeland te permitteren een vissersvloot op de bouwen, zodra de grote schepen van de verre visserij, nergens anders meer heen konden.

Sommige reders, zoals B.U.T, bleven vissen tot in de tachtiger jaren, maar met verminderde visgronden en minder vangsten.
Sommige reders, zoals Consolidated Trawlers, waren geruïneerd.
Een paar kozen er voor om met kleine seine-net schepen door te gaan en zij waren de enige overblijvers in Grimsby en Fleetwood.
Een handvol rederijen onder familie beheer, zoals Marr en de Boyd Line, bleven door gaan met vissen in de verre wateren waar zij konden vissen, in een toenemende, aan regels gebonden wereld..

Als groep, kregen de eigenaars uiteindelijk compensatie.
Sommige frauduleus door schepen te claimen,  die reeds uit de visserij waren gehaald en winstgevend waren verkocht of schepen vol gezet met vistuig om in de Noordzee te vissen, voor een honderd dagen regeling.
De meesten nemen het geld en waren vertrokken.
Maar de visserman kreeg niets.
Fred Peart. Minister van Visserij in 1976, beloofde compensatie, omscholing en decentralisering, maar niets er van gebeurde.
Grimsby en Hull kregen een ontwikkeling status, want voor verkiezingen zaten er aan te komen, maar de visserlui waren op drift geslagen, zonder een ontslag regeling of compensatie en waren nu gedoemd om te worden aangemerkt als losse arbeidskrachten in een industrie,  die hun had behandeld als slaven.
Het verraad was buitengewoon gemeen, omdat dat zij, die hun baan waren kwijt geraakt, als het resultaat van politieke beslissingen,  buiten hun controle,  welgeteld aan het einde niet meer dan 5000 personen waren, zodat de kosten voor een goede oplossing minimaal zou zijn geweest.

Sommige visserlui en in het bijzonder in Fleetwood en Grimsby,  gingen door met vissen met seine- netten of met in span trawlen, wat voor een bepaalde periode erg lucratief was.
Anderen gingen aan de slag in de supply werkzaamheden in de Noordzee of werkten als zet- schipper op Spaanse schepen en op een toenemend aantal schepen onder vreemde vlag van het Britse scheepsregister,
Een enkeling ging vissen in Australie, Nieuw Zeeland, Spanje of Africa. Overal waar maar banen beschikbaar waren.
Maar de meesten bleven aan de wal, werkloos of in een of ander slecht betaalde baan.
Hun toekomst en hun inkomen,  evenredig verminderd.

De arme, verdoemde lotgenoten van de visserij bedrijfstak, werden aan de wal achter gelaten..
Het was niet voor 1993, dat zij zelfs een minimum betaling kregen voor hun baan verlies, na wijs en legaal werk door Humphrey Forrest van het Humberside Wet Centrum, wat aantoonde,  dat zij legaal te werk waren gesteld en dat zij geen losse arbeidskrachten waren.
Zelfs toen nog, kregen zij die niet konden aantonen dat zij twee jaar in dienst waren geweest bij één reder. Niets
En voor ander compensaties, heeft nooit iemand iets ontvangen.
Niet, zoals de bekende mijnwerkers, de arbeiders uit de staal- en de auto industrie, hadden gekregen.
Zij waren als visserlui te werk gesteld geweest !.
De Reders Vereniging had gewoon pensioen en vakantie geld ingehouden.
Zij waren van reder naar een andere reder overgeplaatst, naar eigen dunk of door de reders zelf.
Nu, de reders vereniging die hun leven en hun werk vooruitzichten hadden beheerd, hadden wijselijk hun daden verwoord, dat zij losse arbeidskrachten waren.
Uitgezonderd, de visserlui die voor een reder twee jaar onafgebroken hadden gewerkt, werden geacht in vaste dienst te zijn geweest.

Reacties

Toen het einde kwam, zat ik op een van de laatste trawler die naar IJsland waren geschopt, waar de IJslandse Marine schepen zeiden.... Om  zeven uur morgen ochtend moeten alle Grimsby schepen zijn vertrokken en anders brengen wij jullie tot zinken.
Om vijf minuten voor zeven stoomden wij allemaal, met elkaar, de IJslandse wateren uit, en ik zat op een van de top verdienende schepen, waarvan de trawlers eigenaars dachten..... Wij zullen jullie in de vaart houden, zolang als wij kunnen.
En wij vertrokken naar de Witte Zee en op het einde  deden zij hetzelfde in Noorwegen, wat de IJslanders ook hadden gedaan..
De Noorse Marine viel ons aan en de visserij stopte.
Wij gingen naar Beren eiland en probeerden daar om met vissen te beginnen. Maar de Marine volgden ons ook daar,
Ik denk, dat ik op mijn laatste reis ongeveer  28 dagen op zee was en we hadden slechts 300 kits vis aan boord..
Wij kwamen binnen en wij hadden allemaal bij aankomst schulden en de rederij zei ... Sorry, heren..., dat was het.    Gegroet..
Toen ik vroeg waarom, wat is er gebeurd ? Kreeg ik als antwoord......... Waarom, omdat jullie niet meer naar zee gaan.
En ik vroeg hoe het zat  met de ontslag betaling, en kreeg ik als antwoord.... Jullie zijn zoals losse arbeiders !  Er is niets voor jullie..
Ik vroeg hem..... Hoe kan ik een losse arbeider zijn. Ik betaalde mijn verzekering, ik betaalde belasting, ik betaalde ieder ander ding wat ik betalen moest, wat ook al de mensen aan de wal moesten betalen.
En het antwoord wat ik kreeg was vrij simpel..... Nee. Zo is het !.
Twee of drie leden van de bemanning stonden buiten het kantoor te wachten en vroegen de grote baas te spreken boven in zijn kantoor, maar zij lachten ons gewoon uit.
Ga weg... wij willen jullie niet meer zien.       Hier is het afgelopen..
Zo stapte ik naar het Arbeid Bureau. Ik dacht, dat het al de volgende dag was, dat ik daar heen ging en ik tekende voor de werklozen uitkering en ik vroeg aan de knaap achter de balie.... Hoe kunnen wij ons ontslag uitkering krijgen ?
Het antwoord was..... Sorry maat, je bent een losse arbeider.
Dat was hem gezegd door de trawler eigenaars, omdat tegen ons te zeggen.

                                          Tom Jacombe- Grimsby.

Om in de E.E.C te gaan, zoals Engeland er toen voor stond, was van uit het oogpunt van de visserij,slecht nieuws voor de visserij.
Toen landen hun limieten uitbreidden tot 200 mijl,.
Als Engeland in staat was geweest, hetzelfde te doen, hadden wij een lijn getrokken door de Noordzee en het Kanaal en waren wij 200 mijl de Atlantische Oceaan ingegaan en  konden wij 66 % van de  totale E.U. vangst hebben gehad.
Nu hebben minder dan de helft gekregen,     maar 31%..
Vanuit dit oogpunt gezien, is er geen twijfel mogelijk, dat de Britse visserij  erg te lijden had van de toetreding  tot de  Europese Gezamenlijke Markt. Achteraf gezien is er geen twijfel en ook, als wij goed onderhandeld hadden, wij het anders gedaan zouden hebben en dat was en is in mijn opinie, slecht nieuws voor de Britse visserman.
Wij konden niets doen tegen andere landen, die hun limieten hadden vergroot, maar er is geen twijfel,dat het toetreden van Engeland tot de Gezamenlijke Markt, slecht nieuws was voor de visserij.

                                     Frank Flear- Grimsby

Toen Engeland toetrad tot de Gezamenlijke Markt werden wij betrokken  in een  10 jarige ruzie om uit te zoeken de onopgeloste problemen van de Gezamenlijke Visserij Beleid en terwijl deze ruzie door ging, werd voor ontmanteling van de schepen betaald.
De E.E,C.,had de verantwoordelijkheid om te onderhandelen over visserij mogelijkheden van haar diep water vloot en praktisch werd er niet over onderhandeld.
Zo bloedde deze bedrijfstak dood en het was een hopeloze traumatische situatie..
De banken besloten dat de bedrijfstak opgeofferd moest worden en keek toe, welke veiligheid zij konden krijgen en tamelijk onnodig zetten zij rederij na rederij  in liquidatie en wij zelf waren absoluut geraakt en stopten en ik voelde mij nog al bitter over de tien verloren jaren.
Ons werd gezegd zich te gedragen en in lijn te blijven en alles zou goed komen.
In mijn opinie was er een moedwillige beleid binnen het Gemeenschap Geld, dat als zij konden, zij de bedrijfstak zouden wurgen, de diep zee visserij industrie te beschouwen als niet bestaande dan in de tijd dat het Gezamenlijke Visserij Beleid was overeengekomen, dat erg lage ontmanteling toelagen betaald moesten worden.

                                               Tom Boyd – Hull.
Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                De Vreemde Dood van de Verre Visserij.      No.2

Ik ontmoette Lord Peart, maar hij leek iedere keer als ik hem in Grimsby ontmoette,  wel kwaad. Toen Silkin kwam, nam ik hem mee langs de havens.
Het leek er wel op dat ze kwamen, luisterden en om dan alles domweg weer te vergeten, zodra zij weer terug gingen.
Ik dacht dat Silkin en zijn groep beter geluisterd zou hebben, maar ofschoon zij een beetje interesse toonden in de visserij tak, zij er verder helemaal niet in geïnteresseerd waren.
De visserlui waren gelukkig, met het krijgen van een beetje ontslag vergoeding.
Het leek er wel op,  dat de Regering wachtte, tot zij allemaal gestorven waren, voor zij het aan hen wilden geven..
Er zijn dingen, waar ik nu niets meer om geef. Toen ik voor de eerste keer aan de wal kwam, zong ik uit volle borst en liet mijn stem horen.
Ik werd voor diverse programma's uitgenodigd en ik vertelde mijn verhaal aan iedereen.
Ik zei in mijn programma's, dat de Noordzee was verkracht en dat wij hiervoor moesten  boeten..
En dat is, wat er is gebeurd.
De Noordzee was aangerand.

                                           Don Lister- Grimsby     

Er werd ons weleens verteld,  dat zij ons schip zouden opleggen..
Zij vertelden ons, dat wij ongeveer een dag of veertien in de haven zouden blijven, want er zouden nieuwe vis quota's worden uitgegeven.
Op dat ogenblik vond  ik dat het schitterend was.  Nieuwjaar thuis, het kon niet beter..
Veertien dagen gingen voorbij. Het werden drie weken en ik was,  of wel elke dag aan de haven of ik belde het kantoor, om te horen of er nog wat nieuws was over een schip. maar ik werd steeds maar aan het lijntje gehouden.
Na meer dan drie maanden thuis te hebben gezeten, zei ik tegen mijn vrouw, dat ik dacht, dat wij wel niet meer zouden gaan varen..
Wat er aan quota was, werd steeds aan dezelfde trawlers gegeven en zij lieten de zijtrawlers zonder iets.
Er was niets voor ons. Zo simpel was het. Wij zouden niet meer naar zee gaan.
Deze eerder genoemde  twee weken,  werden nu voor altijd.
Ik voelde me er rot over, want de laatste drie of vier jaar hadden wij het net wat beter gekregen. De visserij markten waren verbeterd en je kreeg nu loon naar werken.
Het was aanvoeren en er was vraag naar. Er was weinig vis, dus de prijzen liepen op.
Je kwam na een reis met een hoop vis minder binnen, maar je besomde was twee of drie maal zoveel.

                                       Ken Robertson- Hull.

Ons werd niets verteld, wat er gaande was.
Zij hielden allemaal hun mond.
Wij monsterden nog steeds op een schip en gingen naar de haven om te vragen, wanneer wij nu eindelijk zouden vertrekken en er werd ons alleen maar verteld.....
Oh, wij weten nog niets !
Niemand vertelde ons iets..
De  enige die niets wisten , waren de trawler bemanningen.
Zo wist ik niet eens meer, wanneer mijn laatste reis was geweest.
Ik ging naar het Midden Oosten voor een Amerikaanse maatschappij.
Drie maanden op en drie maanden af. Maar houdt wel in gedachten, dat ik een trawler schipper was,
Ik ging drie maanden weg, kwam weer thuis en ik ging naar de haven om te vragen wat er stond te gebeuren en........ zij wisten niet eens dat ik weg geweest was.
En zij wisten nog steeds niet, zo vertelden zij mij, wat er stond te gebeuren.

                                          Jack Tripp- Hull.

Iedere keer als ik van zee weer thuis kwam, ieder schip wat ik binnen bracht,  werd er mij gezegd....... Als je naar het kantoor gaat om je geld te halen, kan het zijn, dat het schip verkocht werd. Wij wisten het niet..
En de meeste keren, als ik naar het kantoor ging, was het zo. Je moest afmonsteren, want het schip was verkocht.
Naar mijn gedachten, was dat niet mijn schuld. Het schip besomde goed en toch werd het schip verkocht..
En natuurlijk, kregen zij er goed geld voor, de rederij dus, maar wij zagen er niets van.
Op dat moment realiseerde je niet, wat zij aan het doen waren.
Het was pas veel later dat ik tegen mijzelf zei..... Wij hebben er genoeg van !
Als een mijnwerker geen werk meer had ,omdat de mijn dicht ging of een firma zijn mensen moest ontslaan omdat de firma zou sluiten of gecomputeriseerd werd, werden deze mensen hier voor gecompenseerd.
Mijn zwager werkten jaren niet meer in de haven, maar hij kreeg merkwaardige genoeg,  £ 30.000  , als ontslag premie.
De dag ,waarop ik ons rederij kantoor verliet, kreeg ik niets.
Ik voelde mij ontgoocheld !

                                        Wilfred Cartmell – Fleetwood. 

Je wist, wat er gaande was.
Ik eindigde met vissen op een plek wat “het Westelijke Eind van Schotland “ werd genoemd, waar wij nog nooit eerder hadden gevist.
Wij besomden niet veel, want wij waren de besommingen gewend van de visserij bij IJsland. Maar bij IJsland werden wij weggejaagd en dat was het dan voor ons.
Onze verdiensten gingen wel met de helft naar beneden en wij hadden de ervaring niet, om op de genoemde plek te vissen.
En de reder was er niet op voorbereid om te wachten, tot wij voldoende ervaring hadden opgebouwd, want de firma leed verlies.
Als je met een schip naar zee ging, moest je wel de gehele bemanning betalen en je verstookte brandstof, je gebruikte een vistuig, en als je nooit veel besomden, kon de reder duizenden ponden verlies lijden.
En daarom was geen enkele reder bereid om te wachten  tot je de benodigde ervaring had opgedaan.
Het zou hem een fortuin hebben gekost.
Op mijn laatste reis was ik depressief. Ik dacht er aan, wat ik nu zou moeten gaan doen.
Ik bedoel, ik was een goede veertiger, toen wij met de visserij moesten ophouden.
Ik had nooit iets anders gedaan dan de visserij.
Als je schipper was, was je een belangrijk persoon, maar als je aan de wal kwam, was je niets.
Een baan als schipper, kenden ze niet aan de wal.
Je bent dan echt helemaal niets !

                                              George Mussell- Grimsby.

Ik kreeg een ontslag premie. Ik kreeg het maximum, voor twintig jaar varen en ik kreeg het met rente. Ik kreeg £ 2.200 inclusief rente., wat het tot een totaal bedrag maakte van £ 5.000.
Als ik het nu nog eens over moest doen, zou ik nu meer kennis hebben gehad, dan toen ik 25 jaar oud was, met mijn behaalde papieren.
Ik zou een beter arbeid contract hebben gehad.
Ik zou er op toegezien hebben dat alles in orde was en dan pas aan het werk zijn gegaan.
Wij waren gebonden aan de twaalf maanden overeenkomst.
Als je op een schip was gemonsterd , zelfs als je dacht van enkele jaren, het log boek het alleen maar voor twaalf maanden liet zien en zo is het de consequentie van de lengte van het in dienst zijn. Bij binnenkomst moesten wij afmonsteren, het oude logboek werd verstuurd naar een Regering instantie, in Cardiff en je monsterde weer aan , in het nieuwe logboek en zo kon onze lengte van dienst tijd nooit de twaalf maanden overtreffen, zelfs wat ik dacht van de zeven jaren , die ik op de Wyre Majestic aan een gesloten had gevaren.
Dat betekende, dat ik tekende voor een contract voor een diensttijd van twaalf maanden , zeven maal achter elkaar, voor hetzelfde schip.
En dat was allemaal de schuld van de Engelse Scheepvaart Akte voor de Koopvaardij, wat terug gaat tot het jaar 1888.

                                   Derk Reader - Fleetwood

Ik had 36 jaar gevist en op het eind er van, kreeg ik geen ontslag vergoeding.
Niets kreeg ik !
Ik maakte drie Kabeljauw Oorlogen mee,
Ik heb nooit een penny per stuk als loon gehad.
Naar mijn idee was dit als geheel,  slecht.
Het probleem was de belachelijke twee jaren regel. 
Het jaar 1966 in Fleetwood, herinner ik mij als gisteren.
Ik stapte in de ochtend het Pool gebouw binnen en van ons werden foto´s genomen en ons werd een boekje gegeven  en hierbij zaten wij nu in de Pool.
Als je in de Pool zit en wanneer je dan binnen komt met je schip en je kijkt uit voor een ander schip, bieden zij je een schip aan, en je moet dat schip accepteren of  je werd weer onder aan de lijst van de wachtenden gezet.
Als je van beroep visserman was, was je ook visserman en je werkte, waar het je verteld werd om te werken, onverschillig,  twee “bloeiende “ jaren.
Dat twee jaren ding,  om in aanmerking te komen voor een ontslag vergoeding, is volslagen fout.
Als zij het vast pinnen bij een reder op twee jaar, dan vraag ik mij af wat ik dan die andere 31 jaar heb gedaan. Ik was echt geen kolen boer of een melkboer.
Ik was een vissende visserman.

                                          Fred Quinn- Fleetwood.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                        De Vreemde Dood van de Verre Visserij      No.3

Als de Regering de reders niet had uitgekocht, had John nu nog steeds gevist.
In 1972 verdiende hij, op of rond de £ 1000 per drie weken·
Als hij in staat was  geweest te blijven vissen, wat zou hij dan nu verdiend hebben en niet alleen dat, maar wat zou de invloed er van geweest zijn op het gedrag van onze kinderen.?
De oudste drie kinderen waren het gewend om te krijgen wat zij wilden, als zij iets wilden hebben. En op eens,.... plotseling, .....stopte dit alles.
Hij was zonder werk.
Wij moesten ons huis opgeven, want wij konden het niet langer veroorloven en hierdoor raakten wij een hoop genoegen kwijt.
En dat was ook iets, wat de Regering zich niet realiseerde.
Het kostte hem zijn baan en zijn zelf respect, gedurende een lange periode, omdat hij geen andere baan kon krijgen.
Vissen was het enige wat hij wist en wat hij kon.
John was meer als een jaar werkloos en uiteindelijk kreeg hij een baan bij de firma Courtaulds. Hij werkte daar drie jaar. Hij had het er daar naar zijn zin.
Hij werkte in ploegen en wij hadden het goed.
Maar in 1982 hoefde hij geen ploegendienst meer de draaien en werd hij in de dagdienst geplaatst en wat hij toen aan loon thuis bracht, was maar net £ 45.
Ik kon er nog mee leven, maar de kinderen hadden er problemen mee, want ik had hiervoor, mij met de opvoeding van de kinderen bemoeid, omdat John weg was en nu, ineens zat John thuis, 24 uur per dag en hij hij begon hen op te voeden en de kinderen vonden het zwaar, om dit zo te moeten aanvaarden.
Toen John op zee zat en slecht 2 a 3 dagen thuis was, had hij nooit gewild om de kinderen te straffen, want hij was weer gauw weg·
En ik zei nooit tegen de kinderen..... Wacht maar, tot je vader thuis komt !.
Toen hij met het vissen stopte, hadden wij wat problemen, om ons leven bij te stellen,  om wat te sparen en toen hij een baan kreeg, kon ik hem niet de hoeveelheid geld geven, zoals hij vroeger gewend was, om van te leven.
Deze veranderingen waren ongeloofwaardig.

                                    Beryl Pockett- Grimsby.

De Kabeljauw oorlog, beïnvloedde de vishandel van mijn vader,
Er werd geen vis meer aangevoerd en de klanten wilden onze vis, zoals het gebeurde, bij de meeste van de Fleetwoodse vis handelaars.
Tien tot vijftien jaar geleden, gingen hun klanten naar andere havens om hun vis daar te kopen.
Mijn vader en zoals veel handelaren, leverden hun vis zover als Leyton Buzzard, Luton, kleine plaatjes, in het gebied van Oxford. Ze hadden steeds gedacht, om te trachten mijn vader loyaal te blijven, maar de klanten hadden klachten, dat hij niet de gevraagde hoeveelheid had geleverd, wat zij hadden besteld of dat het te duur was en zo gingen zij naar een andere vishandelaar.
Op het eind, ofschoon mijn vader trachtte de zaak gaande te houden, hoofdzakelijk omdat hij zijn personeel niet wilde ontslaan, moest hij de zaak toch sluiten.
Ik bekeek het vanuit de kant van de dochter van een vishandelaar,die nooit financiële
problemen had gehad, tot plotseling iedereen er onder door ging.
Mijn vader had het geluk dat hij al lang de zaak had en op een leeftijd was om met pensioen te gaan., maar een heleboel vishandelaren, gingen failliet.

                                           Jill Marr- Fleetwood·         

Ze werden allemaal ontslagen.
Je had vissers families, waarvan de vader naar zee ging en ook de grootvader was naar zee gegaan en plotseling gaf het niet meer,  want zij waren niet meer nodig.
Er waren geen overwegingen om hen te helpen om hun toekomst te regelen.
Wie kon hen omvormen voor een ander beroep.?  Wie kon met ze praten.?
Er was geen gouden handdruk en er was geen ontslag vergoeding.
Of er bij de autoriteiten enig gevoel voor hen was, ik kan daar geen antwoord op geven.  Maar de indruk was , dat het er niet was.
Duizenden waren er in de visserij branche in Fleetwood bij betrokken. Zij waren in de steek gelaten. En verlaten op een weg, wat zo onbarmhartig was, wat je nergens anders zult vinden.
Zij hadden een bepaalde manier van leven ontwikkeld, wat over de honderd jaar oud was en plotseling kon een man,  die alleen maar gewoon was om naar zee te gaan, dat na twee of drie dagen aan de wal voelde, of hij in een gevangenis zat.
Wij zouden denken dat het verblijf op een trawler meer op een gevangenis zou lijken.
maar hij zag het anders.
En plotseling zit hij thuis en er was nooit enig begrip hier over bij andere mensen.

                                   Dominee Mahon- Fleetwood.

Ik zag de ondergang van de bedrijfstak.
Het was een vreemd soort systeem, toen het schema werd ingevoerd en wij werden allemaal ontslagen.
Ik liep ongeveer zes maanden in de steun, nadat ik zonder werk was komen te zitten en ik kon er gewoon niet aan wennen, om 's-nachts te slapen.
Dat was een van de dingen en ik lag dan wakker en luisterde naar het geluid van mensen die blikjes op de ponton aan de haven lieten vallen en wat een echo veroorzaakte over de stad, wat gebeurde als een hoop mensen daar aanwezig waren en als de wind de juiste richting in werd geblazen, zodat ik er niet van kon slapen.
Maar nu, persoonlijk heb ik een volle cirkel gemaakt en beheer ik een maatschappij.
Ik denk dat nieuwe dingen worden opgepikt in de bedrijfstak, nu zij met dit nieuwe dok beginnen, om van start te gaan.
Een mini opleving op dit moment.
Ik denk dat het meer te maken heeft met het aan voeren van vis.
Ik geef er de voorkeur aan om het op een andere manier te zien. De schepen moeten het aanvoeren en wanneer zij steeds groter zijn, zal het meer geld voor de stad betekenen.
Als je de IJslandse schepen in de haven hebt, verteren zij een hoop geld.
De Denen doen hetzelfde. Als het alleen maar de lokale super markten betreft en de pubs, zijn het ook  inkomsten voor de stad en heeft het een neven effect.

                                     Peter Broomshead – Grimsby

Toen de visserij stopte, hadden wij net een kind, een dochter.
Ik ging naar het het bureau van de sociale bijstand, ,maar omdat mijn vrouw werkte en meer dan £ 6 verdiende, kreeg ik voor haar geen uitkering.
Ik kreeg alleen een uitkering voor mijzelf en het jonge kind.
Ik kreeg £ 26 per week en zo waren wij steeds aan het interen op ons spaar geld.
Het kwam alles op ons neer, nadat ik werkloos was geworden, nadat ik mijn hele leven had gewerkt en je nu je spaargeld aan moest gaan spreken.
Ik haalde steeds weer wat van de spaarrrekening af, zonder het zelf te realiseren.
Na drie maanden of zo, realiseerde ik mij, dat wij zo niet door konden gaan en ik moest wat te doen hebben.
Ik had bij de Hellyer Brothers, meer dan dertig jaar gevaren en ik had nog op de zijtrawlers mee kunnen gaan, maar daar had ik geen zijn in, omdat de reizen lang duurden, Ik kreeg wat adressen van anderen, die ik kon vinden en schreef overal heen voor een baan.

Op een dag, stapte ik het werklozen bureau binnen op Hessle roads. Ik ging daar al drie maanden heen en zij vertelden mij, dat de toezichthouder mij wilde zien.
Hij zei mij..... Realiseert u zich wel,dat u al drie maanden een uitkering vraagt.?
Toen hij mij vroeg of er ik weleens aan gedacht had om eens wat anders te gaan doen, verloor ik mijn geduld.
Ik zei hem......Ik heb jaar in, jaar uit gewerkt en ik heb nooit ergens om gevraagd en u heeft de durf, om mij hierover aan te spreken. !
Er zijn hier een heleboel mensen, die ik weet niet hoelang hier al komen en zij worden met hun voor naam aangesproken, want zij zijn hier al ik weet niet hoeveel keer geweest.

Uiteindelijk ontving ik een brief, waarin mij een tijdelijke baan werd aangeboden. Wel eens waar maar net voor een maand, op een schip van de kust visserij.
Ik had geen idee wat de kust visserij in hield, want het was compleet anders dan de verre visserij.

                                          Ken Robertson- Hull.

De mensen in Grimsby hadden altijd respect voor schippers, maar dat gold niet bij het werk zoeken.
Maar werk was er niet.
Waar moest je dan heen gaan. Al de ervaring die je jaren lang had opgebouwd, was nu niet meer bruikbaar. Er waren trouwens ook geen trawlers meer.
Naderhand ging ik vanuit Spanje vissen.
Ik viste van daar uit acht jaar en wij visten aan de West zijde van de Golf van Biscaye en aan de West kust van Ierland en verdienden een enorme hoop geld met de visserij vanuit Spanje.
Wij hadden dat als Engelsen ook zelf kunnen doen, maar onze reders waren hier niet op ingesteld.
Onze reders hadden goed betaald gekregen voorde ontmanteling van de vissers vloot.
Dat waren miljoenen en nog eens miljoenen ponden en dat was alles, waar zij zich druk over maakten.
Zij hadden het geld geïncasseerd en waren vertrokken.
Zij waren nu allemaal miljonairs en hadden geen zorgen.
En ik denk ook, dat zij tevreden waren, om nu van de zorgen af te zijn, maar wij.......wij waren slecht als een hoop afval, wat op een hoop was gegooid.

                                    George Mussell- Grimsby.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

                        De Vreemde Dood van de Verre Visserij       No.4

Toen wij gedwongen werden om schepen te verkopen, omdat wij een tekort aan visserij mogelijkheden hadden en de enorme druk van de bank, werden deze twee top vriestrawlers van Engeland, aan Nieuw Zeeland verkocht.
Deze twee schepen waren de Arctic Buccaneer en de Arctic Galliard.
Wij hadden de bemanningen van beide schepen uitgenodigd in de vergaderzaal van de rederij en wij vertelden hen dat wij, zowel goed nieuw en slecht nieuws voor hen hadden en ik ging hen het slechte nieuws vertellen en dat was, dat hun beide schepen aan Nieuw Zeeland waren verkocht en of zij a,u,b, naar huis wilden gaan om met hun vrouwen hier over te spreken, dat daar banen beschikbaar waren, als zij dat wilden.
Ik kon hen niet vertellen, wat hun verdiensten zouden zijn, maar zij zouden een behoorlijk loon worden uitbetaald en dat onder de beste voorwaarden en condities, die ik voor hen uit de onderhandeling kon verkrijgen, omdat wij gevraagd waren, om de schepen te beheren en te zorgen voor iedere man op het schip en na gesproken te hebben met hun vrouwen, konden zij met de schepen naar Nieuw Zeeland vertrekken en wij continueerden onze  werkzaamheden vanuit Nieuw Zeeland, voor een periode van  tien jaar.

                                       Tom Boyd- Hull.

Een van mijn school kameraden vroeg mij...... Zoek jij werk ?
En ik antwoordde natuurlijk .... Ja.
Wil, zei hij... Daar is zwaar handwerk voor je beschikbaar.
Maar ik had nog nooit in een fabriek gewerkt.
En zodra mijn vrouw het wist, was de volgende dag al mijn zee goed weg. Zij had het aan de lorrenboer mee gegeven.
Ik zei haar... Weet je wel wat dat heeft  gekost.!
En haar antwoord was... Ja, maar ik maakt er zekerheid van, dat jij nooit meer naar zee gaat.
Ik dacht, dat ga ik nooit zo volhouden en toen volgde ik een cursus van de Regering en ik eindigde als onderhoud machinist.
De vertegenwoordiger van de vakbond zei mij.......jij mag dit niet doen en je mag dat niet doen en ik dacht... Als ik ze niet mag slaan, zal ik maar meegaand met hen zijn en toen werd ik groep hoofd.
Daarna werd ik district vertegenwoordiger en Federatie afgevaardigde en ik ben nu nog steeds President.
Ik zat op het laatst 22 jaar bij de Machinisten en de Elektricien Bond en ik dacht....
Heb ik nou mijn tijd op zee verprutst ?
Maar het was een ervaring en ik was trots, dat ik visserman was geweest.
Wat zij meegemaakt hebben, heb ik zelf ook meegemaakt.
Het waren reuze kerels. !

                                     Bill Ellerington- Hull.

Na alles meegemaakt te hebben en vanaf jonge knul omhoog geklommen  te zijn door alle rangen tot de top, werd ik pootje gelicht.
Het maakte je in eens tot kanon voer.
Op hetzelfde moment dat mijn carrière eindigde, eindigde ook, na twee en twintig en een half jaar, mijn huwelijk.
Mijn vrouw was gewend geld uit te geven en ik denk dat wat zij nu deed, het springen is van het ene naar het andere zinkende schip, waar het op leek.
Zij stapte over op een vishandelaar.
Toen ontmoette ik een andere vrouw en kwam ik in de brei industrie terecht en werkte daar achttien maanden.
Maar van het een , komt het ander.
Ik ontmoette mijn oom en hij was erg tevreden met zijn huidige positie en ik vroeg hem , wat ga jij doen oom Jim ?
Ik ga naar een mooie plek ..... zei hij... ik ga naar mijn werk en hij stapte op een Spaans vissersschip in Cairn Ryan bij Stranvaer. Hij had net als schipper gemonsterd.
Ik vroeg hem....Zie je geen kans om mij aan een baan te helpen ? 
En hij antwoordde.....Ik zal je naam daar doorgeven.
En ongeveer veertien dagen later, hadden zij een schip voor mij.
Ik stapte het fabriekje weer binnen en zei tot de aanwezige vrouwen.....
Wel dames, dat is het. Ik ga weer terug naar zee.
Alle brei machines stopten en een stel van hen begon te schreeuwen.
Ik zei.... Sorry dames, ik kan het hier niet uithouden.
Dat was in 1981 en toen begon ik op dat Spaanse schip en ik bleef daar tot 1990 en ik begon daarna te werken op de stand-by schepen en deed dit twee en een half jaar en kwam toen bij de Canis rederij. Deze rederij legde het schip op en verkochten het later en er was op dat moment voor mij niets meer te doen en ik ging terug naar Spanje voor een jaar en ik ben net terug bij de Novis rederij.
Maar in plaats van een regelmatige baan te hebben, is het nu op en neer gaande en is er niets regelmatig.

                                      John Meadows - Grimsby.

Je kon niet naar zee gaan.
Toen alle grote schepen weg waren, ging ik naar de seine-net visserij en ik vertel je, dat je maar een bemanning van drie personen op een seine visser had en ik nooit had gedacht, dat ik weer arm zou worden.
De eerste paar weken, maakten wij alleen maar korte reizen en ik dacht, dat lijkt mij wel iets. Maar ik weet wel, dat het er aan boord, hard werken is.
Toen hierna de prijzen omlaag gingen en het weer slecht was, ving je niet genoeg vis en eindigde je met schulden.
De hele bemanning in de seine net visserij is aandeel houders en ik geloof, dat ik eindigde met een schuld van ongeveer twee en een half duizend pond.
Je gaat niet alleen naar zee om je schulden af te betalen en ik dacht bij mijzelf.... Naar de hel met dit hele zootje.
Ik kreeg een wal baan, maar banen aan de wal, waren bijna allemaal losse baantjes of op deeltijd, zoals in alle fabrieken hier, zoals  ook de Wold Farm.
Zodra  zij bemerkten dat je een ex visserman was, grepen ze je met open armen.
Zij wisten dat je aan zwaar werk gewend was.
Bijna onze gehele ploeg bestond uit ex visserlui en ik daar eindigde als tijdelijke voorman.
Wij presteerden meer met de ploeg, dan ooit gedacht was, maar wat wel erg verdrietig was, dat je ook werkte met mensen met een vaste aanstelling en die veel meer geld kregen, dan wij voor het werk kregen.
Toen ik tijdelijk voorman was, werd ik op het kantoor geroepen en zij zeiden mij..... Smithie., voor de goede orde, ...je zit niet meer op zee.
Want ik had vijf man ontslag gegeven en ik wist niet dat je hen eerst een waarschuwing moest geven of een brief en al dat soort zaken.
Ik zei tegen hen domweg.... He,.. jij, ...je doe je werk niet goed. Weg wezen jij. !
Zodoende moest ik mij inbinden.
Ik werkte gedurende drie jaar op het land. Ik deed alles, aardappelen rooien, bloemkool en andere kolen snijden, spruiten plukken. Daar waren wij te vinden
Wij verdienden er veel geld mee, door de simpele reden dat wij ex visserman waren, die zwaar werk gewend waren, met de modder spatten op je oog ballen en al dat soort dingen, Ieder ander mens elders stond te huilen, omdat het regende of dat het sneeuwde of dat het koud was, maar wij waren nog steeds buiten aan het werk.

                                         Ray Smith – Grimsby.

Vissen met seine netten geeft de prachtigste vis.
Wanneer zij gevangen is , dan is er op de vis is niets aan te merken.
Op de vis van een zij trawler is altijd wat aan te merken, want bij een sleepnet als de vis eenmaal dood is, komt de zeester, en begint het bloed uit de vis te zuigen.
Je moet het verschil eens zien van een kabeljauw of een schol, wat gevangen is met een seine net in plaats van met een trawl net.
Er zit niets aan een seine-net, wat de vis kan beschadigen.
Er zijn geen bobines, er zijn geen kettingen of dingen zoals dat.
Het net is alleen maar een open mond.
Maar het is prachtige vis, tot het in het ijs ligt.

                                     John Burton- Grimsby.

Ik ging voor een poosje naar de span visserij, niet erg lang, want wij leden er schipbreuk bij.
Het waren houten scheepjes en echt niet ouder dan sommige van de seine-net scheepjes, die van hieruit visten.
Maar de werk conditie op de schepen was verschrikkelijk. Je kon 24 uur per dag op zijn, zeven dagen per week, echt waar, als je vis ving.
De schepen raakten elkaar, bij het vissen aan de west kust van Schotland.
Wij waren juist bezig het net aan het uitzetten en omdat je hetzelfde net uitzet maar met een vislijn door ieder schip,  krijg je zo dan ook een goede spreiding van het net.
Wij waren volle kracht aan het uitzetten. Het andere schip, de Paul Antony, zijn stuurgerei liep vast en hij stoomde recht op ons af en wij stoomde met onze steven in haar zij. En natuurlijk waren het houten schepen, en zij ging ten onder met een gat in haar visruim. En wij zonken met onze steven in dat gat..
Wij werden gemakkelijk opgepikt. Wij gooiden de reddingboten over boord. Het waren rubber boten.
Ik ging nog vlug naar beneden om mijn shag en vloeitjes te pakken.
Ik kan niet buiten een sigaret ! U wel ?
Ik had altijd een plastic zak klaar liggen, voor het geval als het schip zou zinken, met de shag en de vloeitjes er in..
Ik denk, dat het de eerste keer was, dat ik er gebruik van maakte.
Ik was alles kwijt op dat schip.
Ik kwam van het schip af met een paar rubber laarzen, een nat pak met een overal er onder en dat was het.
De Mission to Seaman was erg goed voor ons. Zij kleedde mij geheel aan van boven tot onder, met nieuwe kleren,
Wij gingen naar winkels, de lokale winkels voor schoenen, zelfs voor zakdoeken, een das en een stropdas.
Toen wij van Sundra terug vlogen, want Lerwick, waar wij aan land waren gebracht, lag op hetzelfde eiland.
Zij namen ons mee in een mini bus naar het vliegveld en in twee zes persoon vliegtuigjes, vlogen zij ons terug naar Kirmington,
Dat was mijn noodlot op de spanvisserij.
Ik ging er niet meer op terug.

                                     Colin Donald- Grimsby

[vreemdeling]

                  De Vreemde Dood van de Verre Visserij.      No.5

Het is nu ongeloofwaardig, want er is geen vis meer overgebleven in de eens zo bloeiende zee, maar wij vertrokken op de 14e December, ongeveer 9 jaar geleden en het kabeljauw quota was al opgevist, maar daar wisten wij niets van.
Wij deden maar twee trekken.
De rederij vroeg ons, hoeveel vis wij aan boord hadden en wij antwoordde......
Je zult het niet geloven , maar we hebben 370 kits kabeljauw aan boord.
Hij zei, .........je houdt mij voor de gek ! En ik antwoordde hem,  dat het niet het geval was, ......Bob , ik hou je niet voor de gek.!
Hij antwoordde.... Ik zal je wat anders vertellen. Er is geen kabeljauw quota meer beschikbaar.
Ik antwoordde hem.... Je zet me toch niet in de zeik !
Het antwoord wat ik terug kreeg, was kort en duidelijk...... Haal de vis uit het visruim en gooi het overboord.
Mijn antwoord was ..... Je kan me wat, Vraag maar aan de grote baas, wat ik er mee moet doen.
De grote baas kwam aan de lijn en ik vertelde hem dat ik 370 kits kabeljauw aan boord had, waar voor  geen quota beschikbaar was. Wat ga ik er mee doen ?
Het antwoord was kort en bondig........ Ga naar Esjberg, Het gaat daar rechtstreeks de vismeel fabriek in.
Wij besomden die reis £ 27.500.

Hek trawling is de gemakkelijkste manier van vissen, die ik ooit heb geweten, omdat je alle kettingen scheep krijgt. Je kreeg eerst de kettingen aan boord en daarna het geopende net, Voor het geopende net, heb je alleen de kettingen, die er dwars voor lopen. Zoiets van acht kettingen.
En dat zijn moordenaars. Ze jagen al de vis van de bodem omhoog.
Niets overleeft er, als de kettingen er overheen zijn gegaan. Schelpen, alles !
Ze slaan alle schelpen kapot.
Het schraapt alles van de bodem.

                                            John Burton -Grimsby.

Het is moeilijk om iets aan te nemen. Het is moeilijk te begrijpen  hoe burgers aan het werk konden blijven.
Het was heel gewoon om te doen , wat de schipper zei.
Als hij zei.... Spring, dan ging je niet vragen waarom ! Als dekjongen sprong je dan.
Je deed niet die kinderachtige dingen, die je aan de wal deed
Weet wel, dat ik alles aanvaard heb en ik ben nu even slecht als  zij nu zijn.
Maar je moet aanvaarden, zo is het toch !
Een hoop visserlui wilden nooit en konden nooit aanvaarden.

                                        Graham Howald - Grimsby.

Toen wij op de makreel gingen vissen, na dat de visserij was afgelopen, hield de makreel  visserij rond de kust, van zelf op.
De makreel volgde de Schotse kust helemaal rond.
Toen ging ik naar Australie en wij probeerden daar te vissen en we gingen failliet en zij lieten ons daar gestrand achter.
Toen ging ik op de Victor naar de Falkland eilanden. Dat was mijn laatste schip.
Het Gouvernement nam het schip over en stuurde het naar de Falkland eilanden en ik dacht, dat is het wel........ en in ging naar de standby schepen.

                                              Clive Finn- Hull.

Fleetwood werd een deprimerende stad en zeker voor de dek bemanningen, want er was nergens werk, waar zij heen konden.
Het schip was een ideale training grond voor hun eigen beroep. Maar zij wisten niets anders, wat zij konden gaan doen.
Later, konden mensen zoals ik, machinisten, wat werk van betekenis vinden, juist door hun vakmanschap. En zo verloor je echt niet veel geld als je aan de wal werkte, als je tenminste een baan kon vinden.
Maar er waren te veel dekbemanningen en het waren goede kerels, maar er was geen werk voor hen.

                                           Harold Dove - Fleetwood.

Ik had lange tijd op kleine scheepjes gevaren in de kust visserij en dat is maar een klein aantal schepen.
Maar dat drie weken weg zijn, waren zaken waar ik niet zo van hield.
Ik heb veertig jaar gevist. Ik had een afwisseling van vijf jaar op een olie platform,  in de tachtiger jaren.
Wij spaarden en kochten een van de kleine scheepjes., maar het ging geleidelijk aan ieder jaar slechter. Er moesten op het schip werkzaamheden worden uitgevoerd en je kon  je niet veroorloven om het te betalen,  Zo raakten wij het scheepje kwijt.
Maar wij hadden het naar ons zin, toen wij er op voeren.
Veel mensen kochten hun eigen kleine scheepje. Wij vingen meestal schol en tong, wat gullen en wijting, schelvis en wat dingen zoals dat.
Gewoonlijk was het goed vissen, maar meer en meer schepen kwamen er, met grotere en nog grotere netten en met moderner materiaal en zij schepten de vis op zoals een stofzuiger.
Ik het begin, als je  de zee op ging, zag je, als je geluk had, een half dozijn scheepjes over de hele Morecambe Baai verspreid, maar nu ziet je ze overal.
Maar niet alleen dat, maar je hebt ook al die Spanjaarden. Als je ze passeert, lijken zij op grote cruise schepen of zo iets dergelijks..
Het lijken wel grote steden. Grote massieve dingen.
Zij scheppen alles op. Niets, gaat er terug in zee bij hen.
Zij verwoesten de zee bodem.
                                         Tom Bagnall -Fleetwood.
Ik kwam thuis en ik begon te huilen.
Het brak mijn hart bij de gedachten, dat ik nooit meer naar zee kon in mijn leven.
Ik had geluk, want de knaap die naast mij woonde, ... hij was een opzichter bij de Salveson rederij.·...... zei tegen mij..... Kom op Tom, ik zal wel voor een baan voor je zorgen.
Ik was ongeveer een maand zonder werk en hij kwam met een baan op de proppen en ik werk daar nog steeds.
                                       
                                              Tom Jacombe -Grimsby.

Wij hadden twee en twintig schepen in de vaart, en hierdoor was de kas  positie bij de maatschappij bijzonder betekenend.
Maar als je keek naar het terug vloeien naar het geïnvesteerde kapitaal en onze huidige twee fabriek trawlers, wat de enige fabriek trawlers waren van Engeland en die  merkwaardig succesvol waren, maar waren gefinancierd door twee verschillende Noorse banken.
Een van deze Noorse banken had bij verschillende gelegenheden gezegd, dat onze schepen de succesvolste waren, ten opzichten van het terug vloeien van geïnvesteerd kapitaal, op enig ander schip van hun scheep investeringen.
Zo denk ik, dat het waarschijnlijk een redelijk commentaar is op de efficiëntie van deze schepen. En de schepen die wij in de vaart hebben op dit moment, zijn tweede hands schepen en zijn uitstekend goede modellen en zijn zeer, zeer efficiënt geweest.
Wij hebben er veel geld in gestoken en hebben de fabrieken verbeterd, om het mogelijk te maken om van negen tot twaalf ton filets per dag,  te maken tot dertig ton filets per dag en dat met dezelfde bemanning, maar wel met erg zorgvuldige in acht neming in het verwerken van de bemanningen, de fabriek voormannen, stuurlui, de officieren van het schip, om ieder probleem glad te strijken op tekening en bij de plaatsing,  om te komen tot een uitzondelijke succesvolle fabriek.
De top van de Engelse fileer trawlers, waar er ongeveer een half dozijn waren toen  Engeland tot de EEC toetrad of iets later, konden ongeveer 6 ton filets per dag produceren.
Dat was een prachtige goede dag, zo kan je zien hoe de bekwaamheid van de visserman een schip wat extreem succesvol is, had helpen te ontwikkelen.
Nu is het nodig deze schepen te vervangen door schepen die meer capaciteit ruimte hebben, wat ons toestaat meer waarde toe te voegen aan de vis en meer tot mijn frustratie en woede , wat kortgeleden door de regering werd verboden om deze schepen te vervangen..
Onder wat gekke, zelf opgelegde berekeningen voor maten van onze vloot capaciteit moeten wij schepen vervangen, met schepen van een grotere capaciteit.
Wat belachelijk is, als men in ogenschouw neemt,  dat wij in de verre wateren met de quota's gebonden zijn aan restricties.
             
                                               Tom Boyd- Hull·

Het punt van de kabeljauw oorlog was, als je er op terug kijkt, dat de uitbreiding van de limieten tot 200 mijl, de dood was van de verre wateren visserij vloot van alle natiën die in deze vreemde wateren visten en achteraf was er een voorspelbaarheid over, dat het erg over duidelijk was.
De havens ,Grimsby en Hull, hadden zeer grote vloten voor de verre visserij.
De havens waren ontworpen voor de opvang van grote vloten. Maar deze vloten waren in de kortst mogelijke tijd verdwenen en waren weg, zoals elk ding in deze wereld, dingen die dan zich zelf beginnen aan te passen.
Zij die door gingen in het Verenigd Koninkrijk, in plaats van het van eigen markten en schepen te kopen, kochten zij het simpel weg van de IJslanders en de Noren.
En zo werd de handel veel meer internationaal. Voor hen die terug blikken en er naar verlangen naar de oude tijd van deze vloten, is het pure nostalgie en anders niets !
De wereld is constant aan het veranderen.

                                            Frank Flear- Grimsby

Einde.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

                                                 Dodenmis  No.1                 

Een twaalf tal vriestrawlers, met als thuis haven Hull, vissen nog steeds in de gekrompen en sterk geregelde wereld, in de wateren, wat nog voor hen open blijft.
Die wereld bevat nu ook IJsland , maar, voor een klein deel en  de nukkige vangsten van roodbaars.
De eens zo trotse Reders Vereniging, die hun havens domineerden, zijn zelf geruïneerd ( met hun mysterieuze verbranden bestanden ) of zijn er uitgestapt uit hun bombastische kantoren , in veel bescheidener accommodaties, waar zij nu eigenaar of fusie agent van zijn.
Als een bedrijfstak, als een manier van leven, als een gemeenschap, is de diep zee visserij  dood.
De trawlerlui zijn naar andere bedrijfstakken  en naar de voorsteden verhuisd , ofschoon er een paar nog in de visserij werkzaam zijn.
De duistere  gebieden van de terras woningen zijn tegen de vlakte gegaan. De visserij havens zijn aan andere gebruikers gegeven, waar yachten de plaatsen  van de vissers- schepen hebben ingenomen.       

De vroegere visserlui zijn nog even trots als ooit, maar hun aantal krimpt ieder jaar en zijn nu erg verspreid.
Veel van hen zijn als met ouderdom pensioen en leven met hun herinneringen, de kameraadschap van hun vrienden, het uitschot van de bedrijfstak en de medelijdende pensioenen, die de bedrijfstak hen gaf.
Zij zien elkaar, maken een praatje en drinken wat samen.. Achting, opgebouwd in de bedrijfstak, blijft een punt van aandacht. En ook de rivaliteit.
Inderdaad, verschillen tussen Grimsby en Hull, hebben de Britse Visserman Bond, gevormd in 1981, ten gronde gericht, in het gevecht over de compensaties.

De gemeenschappen die visserlui hebben voortgebracht bestaan niet meer en de hedendaagse overeenkomst van de klasse waar de visserman uit voort is gebracht, heeft geen vergelijkbare beroep steun en toeverlaat.
De steden , die voor de visserij waren gebouwd, hebben zich gespecialiseerd in allerlei andere bedrijfstakken, waar van er maar weinigen hun werklui goed betalen.
De havens zijn Marina's geworden, zelfs helemaal vol, als zwakke schaduwen van de vorige eigenaars..
Een grote bedrijfstak is dood en kan nu niet meer terug komen. Haar  centra's van voortreffelijkheid, haar opleidingen en investeringen, haar ondersteunende netwerken en manier van leven, die haar werklui  aanwerfden, zijn allemaal weg gevaagd.
Nu resten alleen nog maar de herinneringen, sommige van de kameraadschap en de   puinhoop, een menselijk  en histories overblijfsel.

Reacties.

Het was een goed leven en tevens een slecht leven, maar het geheel was een gelukkig leven.
Zelfs in de slechte perioden op zee was je een stuk gelukkiger en een stuk dichter bij je collega werkkrachten, dan ik nu ben ten opzichten van mijn wal arbeids krachten, want tijdens in een bepaalde periode,  bouw je vertrouwen op.
Je kent de vaardigheden van je mannen evengoed als dat zij jou kennen en iedereen moet als een team werken.
Als je niet als een team kunt werken, verdien je geen geld.
Hoe harder je werkte, hoe harder het team werkte, hoe meer vis je ving en hoe meer geld je verdiende.. Maar dat had ook met de wil van God's te maken, want ik heb een heleboel reizen gemaakt, waarin echt hard gewerkt was, echt hard gewerkt en je kwam binnen en de markt was slecht en als je zo naar het kantoor van de rederij stapte, zei de baas tegen je....... Sorry Tom, .....deze reis ben je ons geld schuldig  !
Maar zo is het nu eenmaal in het vissers leven.

                                               Tom Jacombe – Grimsby..

Ik weet niet, waarom wij het deden ! Het was geen leven.
Het was een bestaan en zeker in de winterse perioden en je gewoonlijk tegen jezelf zei....., Het is genoeg zo. Niet meer ! En speciaal ook, als je ook nog een slechte reis maakte..
Maar je ging altijd weer terug.
Je kwam binnen en je had een paar pond in je zak en je was in de veronderstelling, dat je voor een dag een miljonair was.
Overal heen met een taxi, je werd stom dronken en het volgende ding was, dat je weer onderweg was naar je schip,  met je zeezak op je schouders..
Ik veronderstel , dat het kameraadschap was en dat was belangrijk.
Je maakte goede vrienden.
In een latere periode, toen de schepen veel verbeterd waren, kon je naar zee gaan als een menselijk wezen en dan realiseerde je, hoe slecht de visserij wel was geweest..
Maar je mist nog steeds dat bepaalde leven, de kameraadschap.
Terug denkend, dacht ik vaak verwonderd, hoe op aarde wij het hebben kunnen doen !
Tenzij iedereen de diep zee trawling heeft meegemaakt en het zelf heeft gezien, zij het zich niet kunnen realiseren,  hoe het was.
Er was geen ander leven, als dat van een diep zee visserman.
Het onmenselijke weer en het miserabele leven.

                                             Ken Robertson- Hull.

Ik heb er geen spijt van, in het geheel niet. Het spijt mij alleen maar, dat het afgelopen was, toen iedereen de visserman liet vallen.
Niemand hielp hen.
Het was een goed leven, een mannen bestaan en als ik het over kon doen, zou ik het zeker weer doen.
Het was ons leven, al vanaf dat wij kinderen waren en het was onafwendbaar,  dat je het zou volgen.
Als de trawlers gewoonlijk langszij kwamen en ons  zeekaak gaven, die zo hard waren als een kei, maar zij dachten dat zij er goed aan deden, om het ons te geven..
Zelfs de lucht er van al.
Op een keer hadden zij geteerd bindgaren nodig. Je kon het ruiken.
Het was een goede geur, die je , je altijd blijft herinneren..
Ik heb er geen spijt van, In het geheel niet.

                                                     Jack Tripp- Hull.

Ik vond het het fijnst, om met mensen te werken. Sommige met bijzondere verschillende karakters..
De meeste van hen, waren erg vriendelijk tegen mij.
Ik genoot er van, om met hen te werken.
Ik denk, dat ik in mijn leven erg veel geluk heb gehad, dat ik nooit s'morgens op ben gestaan en ik dacht... Oh God,....ik moet weer naar het kantoor.
Ik had altijd zin om naar het kantoor te gaan en het is altijd prachtig geweest en er gebeurde altijd wel iets.. Iedere dag gebeurde er wel iets. Dit was mijn dwingende genot.
Een schip bouwen heeft opwinding.
Je maakt iets. Als het voor de eerste keer in de haven komt is het een geweldig gevoel.
Ik was betrokken bij een zeer succesvolle vissersvloot van Grimsby en ook, toen wij samen gingen met de Northern Trawlers.
Northern Trawlers was een van de beste vissersvloten.
Ik verdiende veel geld !


Ik was ook betrokken bij de re/organisatie, toen Associated Fisheries, de vloot van rederij Ross over nam.-
Dat was een zeer spannende periode. Het was niet om het geld te verdienen, het was de stimulans van de reorganisatie van het geheel, zodat het efficiënt zou zijn.
Dat was het geval. Dat is stimulerend, weet je  ?.
Iets reorganiseren, zodat het beter functioneert. Dat betekend een enorme uitdaging en de enorme problemen, maar het begeleiden van de veranderingen zijn opwindend.

                                       Bill Letten - Grimsby.
   
Ik was stuurman op de trawler Erimo van de H.L. Taylor rederij in 1973, toen ik bij een stortzee,  het visruim in werd geslagen, toen we de trawl aan het leeg maken waren.
Ik viel ongeveer 30 voet naar beneden en brak onder de val nog wat lanen van de vis keëen.  Voor de rest van de reis, was alles wat ik nog kon doen, wat met de winch werken.
Er werden foto's van mij genomen en zij constateerden, dat ik een gebroken nekwervel had en ze gaven mij pijnstillers en ik werd zo naar huis gestuurd,.
Ik heb er veel last van gehad en de laatste 23 jaar met erg veel pijn, wat soms ondraaglijk was. Vrij kort geleden moest ik naar het St. Thomas hospitaal in Londen. Maar omdat het letsel was samengegroeid, konden zij er niets meer aan doen en gaven mij wat sterkere pijn stillende middelen, wat nu de spieren in mijn benen beïnvloed.

                                            George Drewery- Grimsby.

Het was een vreemd leven. Absoluut gek. Terug kijkend, denk ik bij mijzelf.....
wat een vervloekt verlies. Nu echt terug denkend, denk ik, dat wij allemaal eindigden met een huis, maar geen van ons eindigde nu,  met wat ons toekwam..
Wij zouden rijke mensen zijn geweest. Maar wij hebben ons uitgeleefd.
Ik zeg altijd, dat het beter was om hier geweest te zijn en terug te komen, dan nooit in het geheel niet,  daar geweest te zijn.
Als iemand zegt dat hij er bij geweest is, kom dan naar de haven met zak geld,  en ga een auto, grote huizen kopen.. Wij hadden alles. Maar de meerderheid van de mensen, eindigden alleen maar met een huis.
Zij hadden geen geld meer. Ze hadden het allemaal uitgegeven.


                                            George Mussell- Grimsby

Ik heb bijna elk bot in mijn lijf gebroken, in de loop van mijn werkende leven..
Het betekent nu, dat ik lijdt aan ernstige ostreo-arthritus in mijn schouders en benen.
Ofschoon ik eerder met pensioen ben gegaan, was er geen welwillendheid getoond door de trawler eigenaar, zulke fysieke kwalen werden beschouwd als verlopen te zijn. Hoewel veel mensen verwachtte dat botten vervanging zouden worden, .maar dat is niets voor mij.
Mijn dokter heeft mij bevestigd dat er niets meer aangedaan kan worden en dat ik waarschijnlijk zal eindigen in een rolstoel.

                                             Jack Collier- Grimsby


wordt vervolgd

[vreemdeling]

                                              Dodenmis   no.2
                                       

Als gevolg van verwondingen, kon ik het doorstaan.
Ik had gewricht ontstekingen in mijn rechter hand, reuma in mijn schouders en verlies van grip vermogen van mijn rechter hand.
Ik voelde, dat trawlerlui slecht behandeld werden. Wij waren nooit gecompenseerd als wij werkloos waren door verwondingen, in tegenstelling van de rest van de Britse werklui, zoals de mijn werkers, de staal arbeiders, de dok werkers etc, die wel gecompenseerd werden en ook werden beloond met grote ontslag vergoedingen.
Ik kreeg ongeveer  £ 2.400,  voor dertig jarige dienst als visserman.

                                          Norman Steer – Grimsby


Ik ben een jongen uit Grimsby en mijn vader was visserman, mijn grootvader was visserman, al mijn broers waren visserman.
Ik kende Grimsby van binnen en van buiten. Toen ik van uit Hull voer, was ik gewoon om naar Grimsby terug te komen, min of meer bij iedere reis, om mijn moeder te bezoeken en mijn vrouw een kinderen, En als ik terugkwam naar Grimsby, laat in de zeventiger jaren of de vroege tachtiger jaren en ik door de Freemanstraat wandelde, kon ik wel huilen. Ik kon echt hebben gehuild, want ik herinnerde mij die straat. Het echt was om te huilen, Het was er al precies eender, als de Hesslestraat in Hull..
Iedere dag, Maandag t.m. Vrijdag, had je altijd, dat er schepen binnen kwamen en als de schepen gemeerd lagen, kon je de mannen van de schepen af zien komen.
Je kon altijd al op 10 mijl afstand zien, dat het een visserman was..
Maar de straat was altijd druk. En toen ik dat zag, dacht ik... verdorie.
En toen ik langs de haven liep, kon ik wel huilen, omdat het exact hetzelfde plaatje was als in Grimsby, zo als het er uitzag in Hull.
Alle schepen lagen daar opgelegd en klaar om naar de sloop gebracht te worden, na
in verval te zijn geraakt. Oh God.... het was hartverscheurend !

                                               Ray Smith- Grimsby.

Ik ben 71 jaar oud en ik lijd aan depressies, ik heb pijn in mijn borst en ik loop licht kreupel.
Ik heb  nog nooit een penny compensatie gehad voor mijn kwalen.

                                               Sidney Cuthbert – Grimsby.

Ik ga niet meer naar de haven.
Einde van het verhaal,
Ik ben er een paar keer geweest om te vissen bij de Noordwal met mijn kinderen.
Zij vroegen allemaal.... Kom, laten we naar de schepen gaan kijken.
En ik vroeg hen ...... welke schepen ?
Twintig jaar geleden kon je er langs lopen en  lagen er daar die stomme schepen, wel twee of drie honderd en waarschijnlijk nog een honderd tal schepen op zee.
Er is daar niets meer van terug te vinden. Het is gewoon meelijwekkend.
Dat plaatje van een kerel, Les Allen,  zat hier laatst op de kade .
Hij zat daar met tranen in zijn ogen, toen zij zijn voormalige schip aan het afbreken waren. Hij had drie en twintig jaar op dat verdomde schip gevaren, drie en twintig jaar dat werk gedaan hebbend
Ik heb nu niets meer, zei hij...... Ik ben pas acht en dertig jaar oud en wat moet ik nu gaan doen ?.
Ik heb mijn hele leven dat werk gedaan. Wat moet ik voor ander werk gaan doen ?
Apart dan van te gaan werken in een of andere, stinkende fabriek!

                                           John Burton- Grimsby.

Ik heb zestien jaar gevist, bijna al die tijd bij de Northern Trawlers rederij, waar ik gedurende die tijd een ongeluk aan mijn benen had en ik een operatie kreeg, om uit beide benen het kraakbeen te laten verwijderen. Maar na jaren is het slechter geworden en ik heb zes jaar moeten wachten op een operatie ,om twee knie schijven er voor in de plaats te zetten.
Ik heb ook een viervoudige by- pass,  hart operatie ondergaan, mijn beide benen zijn krom en ik heb pijn bij iedere stap die ik doe.
Ik kan niet ver lopen zonder mijn kruk.
Alles is de schuld van het vissen.

                                          Terence Dunks- Grimsby.

Op de leeftijd van negen en zestig jaar had ik chronische bronchitis, arthritis in mijn heupen en mijn beide benen zitten vol met spataderen.
Zes jaar geleden begon mijn  ruggengraat te verbrokkelen en mij werd in het Grimsby hospitaal verteld, dat mijn rug slecht was,  door jaren die ik op de visserij werkzaam  ben geweest.

                                         Charles Quickfall - Grimsby.

Je kunt nu gaan wandelen en naar beneden lopen in de Lordstraat en je zou geen visserman herkennen, als je hem zou tegen komen.
Maar in die dagen, zou je ze wel gezien hebben, want visserlui, waren de best geklede mensen die je zag en hun vrouwen waren pontificaal gekleed in het midden van de week als alsof het zondag was en zij misschien uit gingen..
Met verbeelding uitgaan op een  Zondag avond !
Iedere avond in de week was het als in een weekend, als je van zee thuis kwam.

                                           Jim Quinn - Fleetwood

Toen ik op de afslag werkte, was het, alsof de stad in hoog comjunctuur was.
Ik heb de markt gezien, zij gebruikten gewoonlijk kits en kisten, waarin 10 stones kabeljauw in kon, en er was zoveel kabeljauw aangevoerd, dat er geen kisten en kits meer waren, om de vis in te doen..
Je had de aanvoer op Zaterdag avond en de aanvoer op Zondag, Dat is nu allemaal voorbij. En wat hebben we nu ?
We hebben yachten. Het is gewoon te gek.

                                         Fred Quinn- Fleetwood.

In Maart 1964, had ik een zwaar ongeval, door dat ik met mijn been in een bocht van de vislijn stapte.
Mijn been was ernstig gebroken en hing er als het waren bij. Ik werd naar Bodo in Noorwegen gebracht, waar het been weer werd gezet en in het gips geplaatst.
Ik ging weer naar zee op een schip, genaamd Gillingham en bij het afdalen in het visruim, om wat lanen te verwisselen van de vis keeën, viel er een ijzeren steun  van een viskee op mijn rechter arm. En hier door brak ik mijn arm.
Zij brachten mij naar IJsland en vandaar, vloog ik naar huis,
Ik was gedurende zes jaar verlamd in mijn rechterarm, daar mijn zenuwen waren afgesneden.
Later kreeg ik een operatie in Sheffield waar zij het recht zette. Ik zit nu in een rolstoel met een slechte rug.
Ik ontving geen compensatie voor geen van de ongevallen, nog ontving ik, als geen enkele visserman ,een ontslag uitkering, omdat ik zgn.,mijn contract had verbroken.

                                              Ted Webb- Grimsby.

Het is wel eens fijn, om terug te blikken, zoals we allemaal wel eens doen, maar de meeste van ons, bijna zonder uitzondering, kijken terug door roze gekleurde brillen glazen.
Wij herinneren ons, altijd de goede dingen en schrappen uit onze gedachten, de slechte dingen, wat niet altijd iets slecht hoeft te zijn.!
Er waren opwindende dagen, maar zoals wij hier zitten op dit moment, zit je in een gloed nieuw kantoren blok,in een gloed nieuw afslag gebouw van de vismarkt, wat
£ 1.500.000 heeft gekost en wat over de haven uitkijkt, waar op dit moment meer vis wordt aangevoerd voor de verkoop, wat jaren niet zo geweest is..
Ik geloof een groot deel in zelfhulp. Wat je echt nodig heb te accepteren, dat een kans een kans is en dat je er verdaan, er iets aan moet doen..
Zij die terug kijken en nu zeggen...  Die oude tijd is voorbij. Is het niet verschrikkelijk. Wat een vreselijke situatie....
Wel, wat wij in Grimsby hebben gedaan , is goed voor haar gedaan.

                                          Frank Flear- Grimsby.

Ik was een visserman, die gedurende zeven en dertig jaar viste vanuit Grimsby en Lowestoft..
Als gevolg van die tijd op zee, lijd ik nu aan Arthritis aan de onderkant van de ruggengraat, aan beide heupen en beiden knieën en in mijn rechter enkel.
Ik heb al een totale heup vervanging gehad,  aan beide heupen en de specialist, die mijn linker heup het eerst deed, vertelde mij, dat ik lijd door het resultaat van de tijd, die ik op zee heb doorgebracht..
Het zal ook nodig zijn, dat in de nabije toekomst, mijn beide knieën vervangen worden.

                                          Robert Sinclair- Grimsby.

Ik werkte achttien jaar bij de I.C.I.
Elk jaar was het een openbaring, dat ik nog steeds aan de wal werkte.
Maar ik miste wel de zee.
Ik ben de laatste drie jaar bezig geweest , om het terug te krijgen,
Ik heb diverse firma 's aangeschreven, maar mijn leeftijd speelt mij parten.
Net vandaag heb ik een naam van een firma in Grimsby gekregen.
Ik belde hen op en zij gaan mij een sollicitatie formulier sturen voor de stand-by schepen, die bij de olie platforms bezig zijn.
En zo, met een beetje geluk, kom ik waarschijnlijk weer terug op zee.

                                   Jim Quinn- Fleetwood.



wordt vervolgd.

[vreemdeling]

                                           Dodenmis          No.3

 Achteraf is het verschillend, is het niet zo ?
Ik zou nooit gegaan en gedaan hebben, wat wij deden.
Ik sprak een paar maanden geleden met een zeer succesvolle schipper.
Hij was een erg succesvol man en hij zei tegen mij.........Cocker, ... zou jij dit weer hebben gedaan. Ik antwoordde.... In geen geval, zeker, in geen geval.
Het was echt absoluut belachelijk.
Ik bedoel....als je alleen al denkt aan de ijsafzettingen, waarbij je je leven riskeerde.
Gewoonlijk moest je opperte gaan zoeken, wat de meest eenzame en sfeerloze plaats van de wereld was. En die plaats heette Isafjord, op IJsland.
Als wij aan de Noord zijde van IJsland visten, was dat de slechtste plaats in IJsland, door de weersgesteldheid en gewoonlijk stoomden wij dan allemaal naar de Isafjord,  voor opperte.
Wanneer je daar in de fjord binnen was, dacht je dat je in de hemel terecht was gekomen.
Je moet dan gedacht hebben, dat je in een of andere exotische plek was gekomen, want je had opperte en je was veilig.
Mensen die vertellen, dat het niet angstwekkend was, zijn leugenaars.
Je moest daar zijn ! Je riskeerde je leven  gedurende de gehele tijd dat in de ijsafzetting zat met het schip.
Het was echt zo !

                                                   George Mussell- Grimsby                                           

Als er iemand morgen op mijn deur zou kloppen en tegen mij zou zeggen..... Tom, er ligt hier dat en dat schip hier in de haven.... ik dan meteen zou gaan.
En zou er rechtstreeks naar toe gaan en ik heb het zelfs tegen de bazen hier op mijn werk verteld.
Ik heb ze over de visserij verteld en ik heb ze gezegd........ misschien dat ik op een dag  niet door deze poort kom om zes uur in de morgen en ik weet dan niet, waar ik moet kijken.
Ik zou dan terug aan boord van een schip zijn.
Echt, ik zou morgen terug gaan.
Mijn vrouw zei laatst.... Jij zou toch niet terug gaan, is het niet.
Ik antwoordde haar... Ik zou gaan. Definitief. ! Ik zou morgen terug gaan.
Zelfs als ik zou weten dat het een andere manier van leven is, zou ik morgen terug gaan.
Het is hartverscheurend te denken, dat  het voor niets geweest zou zijn .

                                          Tom Jacombe - Grimsby

Trawlen was altijd al een slecht beroep,
Gewoonlijk had je wel wat te lachen en je maakte veel vrienden.
Als er wat gebeurde, zoals toen Wiggie zijn schip verloor, je altijd aan hen denkt en je je afvraagt of ze allemaal wel gered zijn.
Wij hebben juist een van onze vrienden verloren, Trevor Bascombe, hij stierf aan een hart aanval.
Hij was  drie en vijftig jaar oud.
Maar ik vertel je, wanneer ik naar het crematorium ga, ik er om durf te wedden, dat de zaal vol zal zitten met visserlui.
Je blijft altijd bij elkaar.

                                     Graham Howald - Grimsby.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                                               De Discipline.   

 
Uittreksel van een bladzijde uit het discipline boek van de reders van Fleetwood.

 
Woensdag 6 Mei 1970

James Parker       54 jaar
Garfieldstraat    Fleetwood
Matroos
Voor mij gebracht op 22 April 1970, op beschuldiging van muiterij

28 dagen       dokters verklaring.


TrawlerVelia op donderdag 16 April 1970.
Aan wal gezet te Ramsay, op het eiland Man.

Ik ondervroeg Parker op maandag 20 April 1970.
Hij verklaarde mij, dat hij geen dienst weigerde., maar vroeg, om naar de wal gebracht te worden, om een dokter te raadplegen.
Hij werd in Ramsay aan wal gebracht.
Hij heeft nu een dokter verklaring van dokter J.J. Devlin, Mown road, waar in verklaard wordt dat hij aan spit lijdt.
De dokter verklaring is gedateerd maandag 20 April 1970 en verklaart dat hij arbeid ongeschikt is voor 28 dagen.
Ontkent artikelen overboord te hebben gegooid, afkomstig uit de kombuis.


John Hugh Parker               36 jaar oud
Lindelweg 16
Fleetwood
Matroos
Voor mij gebracht op 22 April !970, op beschuldiging van muiterij.

28 dagen      dokters verklaring.

Dienst weigering op zee, op de trawler Velia op donderdag 16 April 1970 en aan wal gezet in Ramsey.

Parker ontkent, dat hij iets overboord heeft gegooid uit de kombuis en zegt , dat hij en zijn oom nooit het bemannings verblijf hebben verlaten tot de stuurman Laird aan Parker junior vertelt, dat de schipper hem wilt spreken over het kombuis incident, wat hij ontkent.
Parker zegt dan, dat hij een dokter wilt raadplegen, daar de beschuldigingen bij hem, pijnlijke maagklachten veroorzaken.
Hij toont nu een dokters verklaring gedateerd 20 April 1970, waarin wordt verklaart, arbeid ongeschikt te zijn, voor een periode van 28 dagen.
Met deze maagzweren, moet hij zich weer laten zien bij deze dokter op 18 Mei 1970.

Heb gesproken met schipper Chard, stuurman Laird, bootsman Webster, matroos Smith Hudson en 2e machinist Warren,( met een onderbreking door Warren, die verklaart beneden in de machine kamer te zijn geweest en niets heeft gezien.)

Allen bevestigen dat de beide Parkers dronken waren vanaf het moment van vertrek van het schip. tot 4 uur in de morgen de volgende dag.
De schipper beschuldigt de jonge Parker van het overboord gooien van groente, nadat de kok hierover had geklaagd.
Parker was nogal luidruchtig bij zijn afwijzing van de beschuldiging..
De jonge Parker weigert door te gaan, na de beschuldiging en de schipper is geneigd om de jonge Parker te geloven.
De schipper voelt dat alleen de beide Parkers, de kok of de bootsman, dit gedaan konden hebben.
Dhr,Laird, de stuurman zegt, dat de oude Parker een dokter wilt raadplegen en de beide Parkers gingen naar de wal in Ramsey, in een kleine boot.
De bootsman verklaart dat de jonge Parker de wacht had, op de 2e wacht, maar onbekwaam was, om wacht te lopen.
Dhr. Hudson, een matroos, is van mening, dat de Parkers te dronken waren, om wat dan ook,  over boord te smijten.
Chrillen, matroos, was op wacht en weet niet wie de groente overboord heeft gegooid..
De hele bemanning bevestigd dat de Parkers heel, heel erg dronken waren en aan het drinken waren, vanaf het moment van vertrek van het schip tot 4 uur v.m. , de volgende morgen.
Niemand kan enige informatie geven, wie de schade aan het fornuis in de kombuis heeft veroorzaakt en wie de groente overboord heeft gegooid.

Enz.
wordt vervolgd

[vreemdeling]

                     Schipper Billy Ball's logboek uit 1958.

Arsenel,      1958

12 Febr.      Vertrokken
16 Febr.      Brachten de 1e machinist in Icefjord aan de wal met een hersenbloeding. Hij overleed.
22 Febr.   Goede start voor een nieuw schip !
16 Febr.   Uitgezet in het Gully diep. 3 pakken. 18 tot 25 mijl uit de wal.
110 tot 220 vadem. Daglicht . 50 manden, waarvan 10 schol.
In en uit vissend bij Adkurk.
22, 23 en 24 Febr. Op dezelfde positie, maar in Icefjord.. Drie maal met machine problemen.
25 Febr. Slepen door de diepte. 36 mijl uit de kust. 2 pakken.
26 Febr. 60 manden, waarvan 10 schol ,bij de top van de Dessy bank.
27 Febr.   Thuisstomend.
4 Maart   2048 kits vis gelost. Besomming  £ 4000.

6 Maart    Vertrokken
9 Maart    Uitgezet op de oude visgrond    60 manden.
Schip op 21 mijl dwars van Strett . Totaal 120 manden
11 Maart  slepen langs een lijn tussen Stophie en Duck Point. Totaal 100 manden
12 Maart 13 tot 16 mijl ZO. t.O van Horns  totaal 150 manden
13 Maart  21.2 mijl dwars van Strett en 22.2 mijl dwars van Horns. Slepen NW tot WNW tot Westwaarts van de 50 vadem bank tot je komt bij het diepe water tot 19 mijl dwars van Strett. Totaal 80 manden.
14 Maart  21 tot 25 mijl dwars van beide kapen. 120 manden.
15  Maart  Op de oude koersen gevist.
20 Maart   1500 kits vis aangevoerd. Besomming £ 5300
Moesten een week in de haven blijven. Winch. Gingen terug naar Fleetwood.

[vreemdeling]

                                           De Besomming

                                    Boyd Line Limited       Hull

Schip:  Arctic Brigant                                        Datum: 11 December 1972

Visgronden :    IJsland                                        Dagen op zee : 22

Schipper:   J.Williams                                        Gem. p.d.       £ 970
____________________________________________________________________
    Kits            Soort                       van        tot      Gem. p.kit           £         sh.      d.  ____________________________________________________________________
    832        Kabeljauw                  16.25     12.70        14.87           12.371.50
    571        Gullen                        13.00     10.60        12.54             7.162.03
        6        Schelvis Groot/klein  16.25     15,50        15.90                  94.40
      10        Rog                              4.55       4.00          4.32                  43.20
      24        Haai                           10.35     10.00        10.12                262.80
        8       Tusk  *                                                         8.10                  64.80
        8       Leng                            11.85    11.50         11.68                  93.45
      43       Roodbaars                                                    8.45                363.35
      66        Mock Heilbot **        10.35      8.60           9.79                646.25
      89        Koolvis                         7.90      6.50          6.82                 606.55
        2        Gemengde vis                                                                      12.50
             12 stones Gemengde vis                                                           16.80
        4        Rog                                                             0.89                    3.56
        1        Koolvis                                                           -                          -
                                                                                                        ____________
                                                                                                        21.721.41
          Verminderd Bird  Eys, discussie   861 stones    0.26                223.86
                                                                                                        _____________
                                                                                                        21.497.55
          Verminderd loon  makelaar vis  17-11- 72                                156.10                                                                                   
                                                                                                        _____________
  1664 kits + 12 stones.                                                                   21.341.45
     met inbegrip van 4 kits rog voor de minimum prijs.

                                        .                             


*   Tusk      vis soort  tussen een Leng en Kabeljauw
** Mock Halibut   Zwarte of Groenlandse Heilbot.
     Mindere kwaliteit vissoort


Op het originele veiling briefje werden de totale verkoop prijzen in Ponden, shilling en pence aangegeven  ( £    sh.    d ).
Deze veilingbrief is nog een oud exemplaar, want in 1971 werd in Engeland het decimale stelsel in gevoerd,
De gemiddelde prijzen en het eind bedrag zijn vermeld in het decimale stelsel.
Het  eind bedrag van £ 21.341.45  zou op de oude wijze vermeldt zijn geweest
in.£ 21341 en 9 sh.