Herinneringën deel 2

[zier]

Jan die drie boeken die je der opgezet heb,weet jij of die in het holl vertaald zijn of moet je die in het engels bestellen.??

[J.H.]

Nee Zier deze zijn niet in het Hollands vertaald , even Googlen en dan dan zal je ze in Engeland moeten bestellen als ze voorradig zijn, voorradig is wel het boek van Cochrane Shipbuilding maar dat wordt zeer snel verkocht, speciaal in de omgeving van Hull en Grimsby.
gr.
Jan.

[J.H.]

Zier, het is geen St Leger,  dat voorschip zag er anders uit, het is de H-320-Arctic Corsair, door het beschadigde voorschip had het enige problemen om thuis te varen, de foto's  met gegevens hebben hier  al een keer gestaan,
gr.
Jan,

[J.H.]

H-178-St.Leger.

[Maart]

Pracht schip is dat ook Jan

Maart

[zier]

Nou je het zeg,die legend heeft geen stalen stagen naar de bak lopen.
Maar die daniel platten zal het ook niet uit zen duim zuigen ,du s neem aan dat die ook zon geintje gehad heb,aleen de verkeerde foto.
Die gasten bennen na de visserij alemaal zon beetje de surplyers op gegaan hij in angola en harry eddom naar de PG.
Nou ja in holland was het de bagger.
Voor dat boek geef ik men dochter een seintje.

[vreemdeling]

De Thuringa was een goed schip. Zo zee vriendelijk als enkele van jullie ook zouden wensen.
Zij was in 1944 in Beverley gebouwd door Cook,Welton en Gemmel in opdracht van de Admiraliteit. Zij was een van de schepen van de oorlogs klasse. 178 voet lang, 30 voet breed en bijna 600 Brt. Zij was door de Marine vrijgegeven voor de visserij aan het einde van de oorlog. Ik monsterde op dit schip als bootsman toen de Northern Trawlers in de zestiger jaren fuseerde met de Butte Groep en zij is mijn tehuis geweest voor het grootste gedeelte van de volgende 2 jaar waarin wij constant in de IJslandse wateren visten.
De eerste 12 maanden voer ik bij schipper George Lill en de rest van de tijd bij schipper Barry Jacklen.
Dit verhaal is de laatste reis die ik bij schipper George voer.
Een reis waarin de Thuringia, een goed zeeschip zoals zij was, ons verbaasde.
Een reis waarin 20 man de dood in de ogen zagen en echter door ongelooflijk en goed geluk, het ons gelukte om de weg naar de veiligheid te zien en ergens, door een ongelooflijk goed fortuin, het ons is gelukt een weg naar de veiligheid te vinden.
Het is een verhaal met weinig verschil van de zovele verhalen die je kunt horen in de bars langs de Hessle Road en Freeman Street.

Het begin van deze reis was hetzelfde als tientallen voorafgaande reizen. Dave, de stuurman, en ik zaten samen in een taxi toen wij om ongeveer om half vijf op de  Noord kade aan kwamen in een miezerige, natte en winderige winter morgen. En we probeerden de effecten van het nachtelijke plezier van on af te zetten, waarvan we genoten hadden in de Beachcomber Club. De gedwongen gestalte van Bill Daby, de waterklerk, stond geduldig te wachten in de plassen op de kade en tevergeefs pochend de toch al drijfnatte bemanningslijst droog te houden in de stortregen. Dave en mijn persoon  uit de taxi zien stappend, streepte onze namen van de bemanningslijst.
En hij riep met grote plechtigheid als een priester..... Alleen de kok moet nog komen.
Ofschoon Dave en ik de enige personen waren binnen zijn gehoor afstand, kon de roep alleen maar geherinterpreteerd worden als een waarschuwing dat de stuurman en bootsman aan boord waren, zodat het schip zo vlug mogelijk kon vertrekken en hij naar huis toe kon gaan en voor een paar uur in bed te kruipen. Of misschien was dat gebrul van hem een gewoonte om mensen te drillen.. In ieder geval namen wij er weinig notitie van.
Aan boord van het schip was alles normaal. De meesten van de dekbemanning zaten bij elkaar in de kombuis thee te drinken en voor zich uit te staren. Wil je een borrel bootsman, vroeg een van de matrozen met een fles rum naar mij toekomend waar nog zo'n 3 inch rum zat. Later als alle werkzaamheden zijn gebeurd, antwoordde ik en vroeg of alle veiligheids lijnen al waren opgetuigd.
Allemaal al klaar, heeft de wachtsman opgetuigd en heeft ook de losse rommel opgeruimd, was het antwoord van een der andere matrozen.
Ik had net voldoende tijd om de trap af te gaan een mijn zeezak op te bergen, toen ik de telegraaf hoorde overgaan voor stand by en ik hoorde de stuurman schreeuwen... Stand by mannen  op het moment dat ik naar de brug toe ging. Tien minuten later waren op het voorschip de meertrossen reeds onder de bak opgeborgen en de mannen daalden het logies in, uit de striemende regen en wind. De Thuringia gleed door de sluis en stoomde de Humber op. De reis naar IJsland was zonder moeilijkheden begonnen, het weer was niet beter of slechter dan je mocht verwachten in Januari.
George Lill was een geroutineerde schipper, In het midden der vijftiger jaren was hij schipper geworden, hij was zin hele werkende leven trawler man geweest.
Behalve een onderbreking tijdens de oorlog toen hij gezagvoerder was op een mijnenveger. Hij had dus een grote hoeveelheid ervaring waar hij uit kon putten.
Het meeste van zijn tijd had hij aan de Noorse kust gevist en van de visgronden van de Barentszee kon hij zich derhalve vergelijken met de specialisten. Zijn algemene kennis van IJsland was misschien wel onvoldoende. Het hele voorgaande jaar hadden wij doorgaans wij gevist in de vergelijkbare gronden van de Zuid en Oost kust en nooit verder gingen dan bewesten de Westman eilanden en nooit  noord of west van Langanes. Wij waren geen uitschieter, maar wij vingen altijd genoeg dat wij van de besomming niet van de honger om kwamen.
Zoals gewoonlijk volgden we ook deze reis hetzelfde patroon als de voorgaande reizen. De trawl werd uitgezet bij de Whaleback en wij werkten geleidelijk onze weg langs de oostkust en probeerden ook ons geluk op de visgronden van Vopna,Seydisfiord en de Telegraph Pitch en geleidelijk aan kwamen wij bij Langanes.
Voor de tijd van het jaar was gunstig voor ons geweest. Wat huiverig en dan weer eens vriezend en net genoeg wind dat wij bij het halen van de trawl hier last van hadden. Maar de vangst was schaars, Onze beste trek was 30 manden vis en na een week vissen hadden wij slecht 800 kisten vis in het visruim.
Al de schepen van onze rederij die bij IJsland visten, deden dat in het gebied van de Noord Kaap en naar aanleiding van de ontvangen praairapporten over hun vangsten die volgens een schema 2 maal per dag werden uitgezonden, waren er enkelen met heel goede vangsten, Na weer een slechte trek en na 2 dagen overreding door de stuurman die een “dure “vrouw had en ook ik zelf, die nog maar net een nieuwe bungalow was gaan bewonen waar op een hoge hypotheek rustte, besliste de schipper de trawl te halen en met volle snelheid naar het gebied te stomen van het gerapporteerde vangst gebied.
Deze beslissing was fout no.1, ofschoon op dat moment met het oog op de ontvangen vangst berichten en de lengte van de thuis reis vanaf de Noord Kaap, bleek het toch de beste beslissing op dat ogenblik.
Na de landengte van Langanes te hebben gerond begon het voortdurend te sneeuwen. Vlokken zo groot als een postzegel maar er was geen zuchtje wind.
De enige gebeurtenis op onze west waardse reis is belangrijk genoeg om te vermelden. Op een gegeven moment moest het roer hard aan boord worden gegooid om een aanvaring te voorkomen met een groot stuk afgebrokkeld ijs, bijna net zo groot als een bungalow, die plotseling recht vooruit uit de sneeuw te voorschijn kwam. De grote ijsberg, waar dit grote stuk waarschijnlijk van was afgebrokkeld hadden we al een half uur eerder op de radar waargenomen toen wij met onze koers haar naderde, De aanwezigheid van ijs was niet onverwachts en hielden in verband hiermee een goede uitkijk.
Op onze visplaats komende, NW van de Noord Kaap, zagen we slecht een dozijn schepen over een groot gebied verspreid. Geen goed teken. Als er vis zit, blijven de trawlers bij elkaar of komen achter elkaar te voorschijn, trachtend allemaal op dezelfde diepte te blijven, waar de vis te vinden is.
Een praatje makend met de zender met een van zijn vrienden, kwam George te weten dat de vis hier al een paar dagen geleden was vertrokken. En als zo vaak gebeurde, waren wij gaan stomen, op ontvangen praai rapporten via de zender, waarin gesproken werd over vangsten die dagen er voor waren gevangen.
Wij deden drie trekken zonder vangst en toen veranderde het weer. De vrij krachtige ZW wind nam snel toe tot stormkracht, de golven opstuwend als bergen. Met veel moeite haalden we de trawl scheep en sjorden hem in de zijde, En de volgende 12 uur lagen we te steken.
De schepen in onze omgeving, die bijna aan het einde van hun reis waren, stoomden naar huis en de anderen verspreidde zich. Met geen teken van verbetering van het weer en met gelijk luidende weers voorspellingen, besloot de schipper terug te keren naar de oostkust van IJsland,n
Met de tijd die we nodig hadden op daar te komen zouden er nog 3 dagen over zijn om te kunnen vissen en dit besluit leidde tot fout no.2. We namen de kortste route naar beneden en de zuidkust. En deze beslissing was het gevolg van fout no.3.
Een fout die on tot onze nek in de stront duwde.
We gingen op weg van onze tocht van ruim 200 mijl op een oostelijke koers, met wind en zee inkomend op SB boeg. De schipper nam de wacht op de brug tot middernacht. Hij had bijna 24 uur in de brug gestaan toen hij het roer over gaf aan de wacht en vermoeid door een lange periode zonder slaap, De aflossende wachtsman was niet bevoegd maar was een geroutineerd zeeman. Kurt na middernacht ruimde de wind naar het NW en het begon te vriezen. De schipper had in dit geval geroepen moeten worden, maar in tegenstelling van de staande orders gebeurde dit niet.
En dit was fout no.3 en dat was een vergissing die bijna het lot van de Thuringia en 20 bemanninngsleden besliste,
Ik was om 06.30 gepord voor de wacht. Toen ik op de bank voor mijn kooi zat om mijn goed aan te trekken, voelde ik dat er iets mis was. Als je een lange tijd op een bepaald schip hebt gevaren weet je hoe een schip aanvoelt bij een bepaalde zeegang en je spieren automatisch de beweging van het schip compenseren. Het kwam mij voor dat de bewegingen van de Thuringia te traag waren, haar slingeren was te langzaam en de tijd die er versteek tussen de helling en weer terug in verticale stand was te langzaam. Zodra ik aan dek stapte op weg naar de brug, zag ik duidelijk wat de oorzaak was. Ik heb nooit, voorafgaande aan  en na deze waarneming, zo'n groot gewicht aan ijs gezien wat opgehoopt was op een schip.

wordt vervolgd

[Post Boy]

De trawler GY-321  Thuringia.

[J.H.]

GY-321-Thuringia als Guardsman

[Post Boy]

Wat een arremoe!!!

[vreemdeling]

De reddingboot en de davits waren onherkenbaar en leken op massieve klompen ijs. De ventilatiekokers van de machine kamer waren van hun onderkant tot aan de kap in een cocon van ijs verpakt van zeker een voet dikte. En kijkend naar de top van het stuurhuis zag ik de radar scanner als een zout pilaar staan boven een witte muur van ijs wat zich aan en tussen het hekwerk had gevormd op de bovenzijde van het stuurhuis, Ik kon met grote moeite langs de vleugel lopen om de brug te bereiken  door de ijsafzetting wat zich had gevormd op het hekwerk aan de ene kant en aan de andere kant de zijkant van de kaartenkamer. Het stuurhuis binnen stappend, negeerde ik het “goede morgen John “ en nam het stuurrad over. Behalve een kleine cirkel van het draairaam gaf vrij uitzicht en de andere ramen waren allen met ijs bedekt.
Door het draairaam kon ik zien dat het voorschip geen verschil maakte met het achterschip. De ijslaag die zich op de bak had gevormd was bijna net zo hoog als het hekwerk en in het midden gedeelte was een verhoging van een paar voet waaronder zich het ankerspil schuil hield. De voorstagen met het want en de galgen waren bedekt met een ijslaag van minstens een voet dicht. Vanaf de kraag, de ijzeren band halverwege de voormast, waar aan de blokken en de stagen waren bevestigd waren was met ijs bedekt en vormde een driehoekige boog van stuurboord naar de bakboord stagen en omhoog, bijna tot de navigatie lichten. Alles bij elkaar moet er wel 40 of 50 ton van dat spul aan dek zijn geweest. Wij zouden uren lang bezig moeten zijn om dit weg te hakken.
Waarom heb je de schipper niet gewaarschuwd toen het begon te vriezen, vroeg ik de wachtsman. Eerst dacht ik dat het alleen maar wat zachte sneeuw was, antwoordde se wachtsman met weinig overtuiging. En dan, daar mijn wacht bijna om was, dacht ik dat het misschien beter was om te wachten tot jij zou komen. We zijn Grimsey 3 uur geleden gepasseerd op 10 mijl afstand en een uur geleden is de radar uitgevallen.
Ik vertelde hem wat de oorzaak was dat de radar er mee op was gehouden. Commentaar te geven op zijn bijna criminele veronachtzaamheid en zinloze domheid zou weinig hebben geholpen. Dat zou later wel gebeuren. Op dit moment was het belangrijker dat we met het hakken begonnen en hoe eerder we hiermee begonnen, des te beter.
Je moet de hele bemanning uitporren, zei ik . Ik zal de schipper wel roepen.
Toen George op de brug verscheen en de staat zag waarin het schip verkeerde, was hij niet erg gelukkig. En na een minuut van stil verwijt zei hij.... Ik leg het schip stil.
Zet een paar man op het brug dek en neemt de rest mee naar voren en probeer de mast en het want ijsvrij te maken. Probeer het ijs wat bovenaan zit er af te krijgen.
Wij begonnen met het ijsvrij maken om 7 uur. We konden niet over de warm water leiding beschikken. De pijpleiding was al uren dicht gevroren en het zou uren hebben gekost om haar weer gangbaar te krijgen
En tijd was iets wat we beslist niet hadden.
Gewapend met allerlei soorten van bijlen, hakmessen, steeksleutels en koevoeten gingen de 12 mannen aan het werk.
Dwarsliggend op de ijskoude NW wind slingerde de Thurginia traag op de wit gekopte rollers, Als eerste hakten we het ijs van de veiligheids lijnen.
Daarna begonnen 2 man aan het gevaarlijke werk om de voorstagen ijsvrij te maken.
Het ijs op de bak was bijna net zo hoog als de bovenkant van het hekwerk dus bij een glij partij zouden ze zo over boord gaan. Eerst moet de voorkant van het hekwerk vrijgemaakt worden, dan zich zelf met veiligheids lijnen aan het ijsvrije gedeelte te verzekeren. Alleen dan kon worden begonnen aan de stagen van de voormast. Eerst het ijs vanaf het dek weghakkend tot aan een hoogte die zij nog konden bereiken om vervolgens hamerend op de staaldraden, de ijskorst door de trillingen los kwamen van het stag en naar beneden gleden.. Te gelijker tijd begonnen de stuurman en ik aan het ijsvrij maken van het want. Kijken wie het eerste boven is, schreeuwde hij nog.
Oké schreeuwde ik terug.....Velen eersten zullen de laatsten zijn.... maar ik schreeuwde dat met meer humeur dan dat ik in werkelijkheid voelde. Eer we een half uur aan het hakken waren, zweette wij als otters, behalve in de paar minuten oponthoud als de koksmaat, ingepakt als een Kerst mannetje, ons een mok hete koffie kwam brengen en zo werkten we door tot aan de middag maaltijd. Toen begon je al te zien waar we bezig waren geweest. De stagen waren schoon en ¾ van het want was gedaan. We hadden grip op de werkzaamheden, maar bij het daglicht wakkerde de wind aan en gierde door het want als een kwaadaardige geest verschijning. Met bezweten lichamen, vingers en tenen stijf van de kou en een gehavend en bloedend gezicht van de rondvliegende ijs flinters bij het hakken en gezamenlijk verlieten we het dek om te gaan eten. Een half uur later waren we weer terug aan dek. De wind loeide nu en de wit gekamde golven zo hoog als bergen, rolden vanuit een hagel gordijn op ons af. Gedurende de tijd dat we hadden gegeten had er zich weer een ijs laag van een inch dik zich op de schoongemaakte veiligheids lijnen gevormd en toen ik het er af sloeg, zodat we een goed houvast hadden, een hoge golf, een reus onder de reuzen zich op ons stortte. Ik hoorde nog wel de stuurman brullen  .... WATER .... boven het geluid van de wind uit  en ik stond als het ware tot aan mijn middel in een doodskleed van water. De Thuringia had het hard te verduren... God moge haar zegenen... en normaal zou zij  op deze golf gereageerd hebben als een kurk op het water, en schudde het water van haar dek, zoals een spaniel het water van zich af schudt als hij uit een rivier klimt. Maar nu was het schip door de ijslaag gehandicapt door het gewicht van het ijs dat zij met zich mee droeg. Toen de berg water op haar aan rolde, helde zij over om de golf te ontmoeten en rees omhoog toen de golf onder het schip door liep. En op het moment dat de golf haar was gepasseerd, helde zij over naar de andere zijde. Ik moest mij stevig vasthouden aan het want, half verblind door het buiswater en kon alleen maar afwachten, versteend, als het water over de lij zijde van het schip kolkte. Het gewicht van het water wat aan dek was gespoeld bleef de Thuringia op haar zijde liggen. Bij God, ik dacht dat zij er geweest was. Maar de Thuringia kapseisde niet. Zij bleef met een slagzij liggen, onder een vreemde en bijna gekapseisd. Haar SB reling onder water. De zijlichten bijna in het water en de zee spoelde over haar voordek zover als de luikhoofden. Zij helde zover over dat de JO Jo boom parallel leek te zijn met de oppervlakte van de zee en op dat moment had ik de vreemde gedachte, dat als een zeemeeuw op het puntje van de JoJo boom zou gaan zitten, het extra gewicht van de vogel voldoende zou zijn geweest om haar te doen omslaan.
Maar er waren helemaal geen meeuwen. Zij hadden blijkbaar meer verstand als wij en hadden allang van tevoren aan de wal beschutting gezocht.
Vooruit kijkend zag ik duidelijk de bovenkant van de stuurman boven het water uitstekend, terwijl hij een der leden van de dekbemanning  in veiligheid bracht door hem onder de buiskap te trekken, wat de enige plek aan boord was die je nog veilig kon noemen.
Als een bliksemschicht trok ik me langs de veiligheids lijn naar achteren de opbouw, klom de trap op en kwam in het stuurhuis. Het water spoelde door de spuigaten aan de lage zijde van het schip. Ook spoelde het rond de heetwater leiding aan dek en veroorzaakte ter plaatse stoomvorming.. Door de deur van de kaartenkamer zag ik de schipper in een hoopje tegen het dek van het stuurhuis liggen. Toen het schip zo zwaar overhelde, was hij waarschijnlijk door de ruimte gesmeten en met zijn hoofd tegen het waterdichte schot. Eerste hulp kon nog wel even wachten. Als het schip niet in haar normale stand zou worden terug gebracht, zou geen enkele eerste hulp in de wereld hem hebben geholpen.
Mijn acties waren instinctmatig. Als de Admiraliteits Almanac voor Zeemansschap enig advies zou bevatten hoe je moest handelen om een schip , topzwaar van ijsafzetting en met een slagzij van 30 graden en drijvend in een storm met windkracht 10, zou ik er nooit toe gekomen om dit eerst even te lezen.
Ik ramde de telegraaf op... Volle Kracht Vooruit... en gooide het roer hard aan boord naar BB, de hoge zijde van het schip.
De machinist moet bij de telegraaf in stop stand hebben gestaan, zich afvragend wat er aan dek gaande was . Een eeuw ( in mijn gedachten ) ging voorbij en toen voelde ik de trillingen die door de machine werden opgebouwd. Nog een eeuw duurde het voor er druk op het roer kwam te staan. Langzaam, heel erg langzaam, zag ik de kompas roos draaien en het schip hierdoor met de kop op de wind kwam te liggen. Terwijl het schip langzaam van koers veranderde, worstelde zij zich omhoog.
Het schip was blijkbaar nog niet van plan de handdoek in de ring te gooien. Toen het schip weer vlak kwam te liggen, verminderde ik het aantal omwentelingen van de machine en bracht het roer weer midscheeps. Alle kracht ontvloot mij en in stilte bad ik een dankgebed voor al de mensen die zo'n mooi schip hadden gebouwd en toen bevuilde ik mijzelf. Het was in zekere zin een bevrijding, maar ik was dan ook niet gemaakt van de stof waarvan helden worden gemaakt.

Wordt vervolgd.

[zier]

kaartje van de notss county.

groen      isafjordbaai (isafjardardjub)
paars      skutulsfjord
wit          seydisfjord
zwart      kaap bjarnanupur
geel        eendeneiland (edey)
blouw     snaefjallastrond
rood       waar de notss county aan de grond geloopen is.

[Post Boy]

Isafjordur.

[Post Boy]

Notss County aan de grond bedekt met ijs.

[zier]

Op deze foto leg de vlet langszij van de odinn om robert bowie die verdronken is van bord te halen.

Nu de vraag waar is de ross cleveland gekapseist.
In het boek staat.
2 mijl noord van ararnes een kaap aan de zuidkant van de isafjordbaai tussen shutulsfjord en de alfta fjord.
Waar leg de alftafjord? Leg die naast de shutulsfjord of leg die helemaal rechts?.
Als ik het boek goed leest leg die naast de shutulsfjord maar hoe komt dat reddingsvlot dan in de seydisfjord met de wind uit de NO.
We zelle der wel achter komen we hebben de tijd.