Herinneringën deel 2

[J.H.]

Solomon Browne, meestal werd na een ramp de zwaar beschadigde redd.boot , of wat er van over was, verbrand.
Photo: Billy Stevenson

[J.H.]

Solomon Browne.

[J.H.]

Solomon Browne,

[vreemdeling]

Union Star No.15

Vervolg

Hij zond  groepjes van twee of drie man uit op gevaarlijke opdrachten, om langs de kustlijn naar het oosten en westen te gaan zoeken, van oordeel zijnde, dat bij het beter worden van het weer, hij er op rekende kon, dat iets wat niet tussen Boscawen en Tates Dhu werd gevonden, wel de diepere inham van Lamoma zou zijn in gedreven.
Hij was het er mee eens dat Martin Tregoning, een officier van de Land's End kust station  een bemanning en uitrusting mee terug zou nemen naar de inham en daar  een uitkijk zou neer zetten..

Er was verder niet veel wat hij nog kon doen, maar hoopte er het beste van.
Veel van de Solomon Browne bemanning waren persoonlijke vrienden.
Waar waren zij ?
Hij kon alleen nog maar luisteren en afwachten.

Anderen waren ook aan het luisteren.
De bemanning  van de R 80 luisterde op het vliegveld van Culdrose, vermoeid, teleurgesteld en geïmponeerd zijnde, over wat zij hadden gezien.
Zij hadden nu een rust pauze en wat verfrissing en stonden klaar om terug te keren, indien het nodig mocht zijn..

Buurman luisterde continu op zijn eenzame zoektocht, dichter bij de wal komend toen het tij hoger werd.
Hij was in geen gevaar meer met het oog op de storm, maar had het er wel druk mee, om de golven te kunnen weerstaan.


Kapitein Ian Cooke, luisterend in de St. Ives Baai, aan boord van Union Jupiter, wist dat haar zusterschip verloren was gegaan, maar wist niet hoeveel van zijn vrienden nu dood waren
Alle schepen die daar in de baai voor het slechte weer lagen te schuilen,  luisterden ook.
Kanaal 16 werd verboden voor alle het scheepvaart verkeer, behalve voor het werk verkeer, wat in verband stond met de redding werkzaamheden.

Rayer wachtte in Kent ook op de telefoon.
Hij was naar huis gegaan, zodra de Kustwacht hem had laten weten,  dat de Union Star aan de rotsen was gegooid.
Zij hadden hem ook verteld,  dat de reddingsboot vier leden van de bemanning had gered.
Rayer wist nog steeds niets over Dawn, Sharon en Deanne en zocht wat troost uit het feit dat slechts een bemanningslid vermist scheen te zijn., ofschoon hij niet wist wie.

In Newlyn en Mousehole werd het meest van allemaal geluisterd.
Veel vissers gezinnen hadden radio thuis en hadden de hele voorgaande crisis kunnen volgen.
Een aantal schippers waren in Newlyn al bezig met  de meertrossen van hun schepen te controleren, toen de wind de schepen in de  haven teisterde.
Daar de radio stilte  van de reddingsboot aan hield, dachten zij dat zij instaat waren om gemakkelijker met haar in contact te komen dan Falmouth, vooral als de reddingsboot met een gereduceerd vermogen haar reis vervolgde of door een of andere reden,
Een koor van overwegingen vulde de ether
Kan je ons horen Trev ?
Wat is je positie ?
Heb je hulp nodig ?
Zullen wij naar buiten komen ?

Toen,  ongeveer om kwart over tien, scheen de bezorgdheid  zich op te lossen.
De hulp kustwacht op Penzer Point, ten westen van  Mousehole, rapporteerde een licht te hebben gezien, wat de baai binnen voer.

Het tijdstip kon kloppen voor de reddingsboot.
De gebruikelijke redding procedure voor haar was om Newlyn binnen te lopen, wanneer er gewonde slachtoffers opgehaald moesten worden door een ambulance en zij die alleen maar onderdak en ondersteuning moesten hebben, naar de Mission gebracht,konden worden..... de Koninklijke Nationale Missie voor Vissers van de verre visserij..... wat fungeerde als een pension  voor alle zeelui in moeilijkheden.
De ambulance en de politie werden opgeroepen om dienst te doen en de Mission werd geopend en in gereedheid gebracht.
Een paar mensen verzamelde zich aan de haven om de reddingsboot te verwelkomen en staarden met hun ogen de storm in, om haar verlichting te ontdekken, als zij de hoek om zou komen..

Het is slechts tien minuten varen van Penzer Point naar Newlyn.
Na een half uur of zo, werd het wreed overduidelijk, dat zij niet kwam.
Het ontvangst comité brak op,  in verdriet en probeerde onder woorden te brengen wat zij haast bijna niet durfden te denken.

Maar de rest van de nu grondig ontwakende nieuws media, stelden nog steeds het verhaal uit,  dat de reddingsboot  vier mensen had gered en niet meer naar huis was terug gekeerd.
Rond het gebied ontspande zich de angstige mensen en keerden terug  naar  hun Zaterdagavond amusement.

Het licht wat bij Penzer Point was gezien, zou een mysterie blijven.

Mike Sunderland, de loods voor Penzance en Newlyn, hield thuis stand-by, toen hij een oproep kreeg van de Falmouth Kustwacht.
Zij vertelden hem, dat de reddingsboot van Penlee een verdomd mooi staaltje werk had afgeleverd en dat zij nu op de terug reis was  naar Newlyn met vier overlevenden aan boord
Kort hierna kreeg hij een oproep van Dudley Penrose, de man die verantwoordelijk was voor de tewaterlating van de reddingsboot, wiens gesprek toon veel anders was dan van de kustwacht.
Penrose, die de kust veel beter kende dan menig ander, was ziek van de zorgen.
Sunderland ging naar de loodsboot van Newlyn en riep een half uur lang op de radio de reddingsboot op..
Daarna  pakte hij de mobiele radio en pikte Penrose onder weg op, stapten vervolgens uit de auto en te voet bleven zij zo dicht mogelijk bij de zee, steeds de reddingsboot oproepend en uitluisterend, op de mobiele radio.
Boven hun hoofd hoorden zij het geluid van een vliegtuig.
De helikopter R 80 was weer terug.

De helikopter bemanning verwachtte al dat zij zouden terug geroepen worden, toen er geen nieuws over de reddingsboot meer werd gehoord..
Toen zij de reddingsboot voor het laatst gezien hadden, had het er op geleken dat zij op weg was naar de veiligheid., maar er kon iets gebeurd zijn.
De Sea King bemanning vertrok met ongerustheid, want harde wind kon“ blad zeilen “ veroorzaken, een rampzalige tendens van de rotor bladen van de hoofdmotor, die door de wind op en neer gaan slingeren en als zij soms zoveel gaan draaien, dat zij de grond raken, kunnen ze afbreken.
Eenmaal in de lucht, werd de vlieg conditie door de normaal niet emotionele Smith, omschreven als afschuwelijk.
De maximum snelheid van de helikopter was ongeveer 120 knopen, maar zelfs  dan stopte sommige van de windvlagen haar in de lucht.
Een accuraat zoek patroon was zo onmogelijk om uit te voeren
Zij was goed boven haar officiële tolerance door de wind snelheid en turbulentie.

Niet tegen staande, zoeken deed zij voor meer dan een uur, op en neer langs de kustlijn.
Toen zij geen spoor van de reddingsboot vonden, probeerde de bemanning een laatste   strook.

Penlee reddingsboot, Hier Redding helikopter R 80. Als U mij kunt horen, schiet dan een lichtkogel af.
Als U mij kunt horen, schiet een lichtkogel af.
Vuur een lichtkogel af.

De treurige boodschap werd steeds herhaald en herhaald, maar de lucht bleef donker.
En nu er geen punt meer was om hun leven langer te blijven riskeren, vloog de R 80 v terug naar Culdrose.
Smith, Docherty, Kennie en Marlow stapten uit en een verse bemanning maakte zich klaar,om bij het eerste daglicht, een grondige zoektocht uit te voeren.

Sunderland en Penrose gingen terug naar Penrose's huis, namen een kop thee en wachtte.
Hun stemming was grimmig, wetende dat er weinig hoop meer over bleef.
Desondanks voelde Sunderland, dat iemand een kijkje moest nemen op zee niveau.
Zijn gedachten gingen uit naar de reddingsboot stations in de omgeving, zoals Sennen en de Lizard / Cadgwich.

Geen van beiden was een makkelijke optie.
De Lizard reddingsboot moest een groot stuk van een open baai overbruggen, terwijl Sennen haar boot te water moest laten in beschut water, maar de wind en de golven op de kop zou krijgen bij Land's End.
Sunderland belde de onbezoldigde secretaris van de Sennen reddingsboot, die hem vertelde dat de bootsman al bezig was in het boothuis, om de tewaterlating voor de bereiden.

Voor een veelvuldige lancering van reddingsboten, vereiste de redding dienst de toestemming en de co-ordinatie van het hoofd kwartier in Poole.
Zowel Sunderland en de kustwacht, hadden het hoofdkwartier in Poole  een volledig verklaring  gegeven.
Sunderland zelf trad in verbinding met de reddingsboot van de Lizard en Poole, die er niet van hield dat de beide boten van de dichtstbijzijnde  stations op de flanken werden gebruikt, belde naar St.Mary op de Scilly eilanden en vroeg hen of zij gereed stonden om uit te varen.
Het antwoord was..... JA

Mauriche Hutghens, de bootsman van de Sennen reddingsboot was thuis en had wat geschilderd.
Hij hoorde de rapporten over de Penlee operatie op zijn radio scanner, maar werd hier niet ten onrechte, over gealarmeerd..
Sennen was vaak het minst beschermde dorp, maar de zuidelijke storm ging over hun hoofden heen en het dorp was relatief rustig.
Hij ging nog met zijn vrouw uit voor een drink in Land's End en toen hij de echte staat van het weer zag,, keerde hij vlug naar huis terug..
De Penlee reddingsboot werd nog steeds over de radio opgeroepen.
Hij ging meteen naar het boothuis toe  en begon te proberen om een bemanning bij elkaar te krijgen.
De meeste leden van de vaste bemanning  waren die avond uit,.
Uiteindelijk slaagde hij er in vier andere vrijwilligers te vinden.
Het Sennen redding boot station had een Rother klasse vervanging reddingsboot, de Vincent Nesfield, slechts 11,2 meter lang en het werd aangenomen dat zij een bemanning van zeven personen had bij slecht weer.
Echter, niemand van de vaste bemanning was beschikbaar..
Geen van hen had  illusies over hun kansen, om zelfs de zuid kust te kunnen halen..


Wordt vervolgd

[J.H.]

Vincent Nesfield, Sennen

[J.H.]

Duke of Cornwall, Lizard

[J.H.]

Duke of Cornwall-

[J.H.]

Robert Edgar, St Mary's, in dienst 12-09-1981

[vreemdeling]

Union Star no. 16

vervolg

In de Sennen inham was het betrekkelijk rustig, maar na een mijl of twee moesten zij Land's End passeren en zouden zij het weer vol op de kop hebben.
Land's End is een beruchte passage bij elke weersgesteldheid, waar twee getij stromen elkaar ontmoeten, in een gebied van onrustig water..
Het tij was nu al helemaal slecht,...... aflopend tegen de wind richting in.
In zo'n conditie, hebben de golven een neiging om bijna verticaal omhoog te rijzen,.dan te gaan krullen en in elkaar te storten in dezelfde golf en  elk schip zal moeilijkheden ondervinden, die hier bij betrokken raakt.


Peter Mitchell, de bootsman van de Lizard / Cadgwith reddingsboot, had een avond met een gelijksoortige ervaring.
Hij was bewust  van de gevaren, maar was  naar de pub gegaan, toen het nieuws van signalering van de Penlee reddingsboot was door gegeven, maar hij keerde ook onbehaaglijk terug , na slechts één glas te hebben genuttigd en wachtte thuis af op een oproep, die hij zeker verwachtte.
Toen de oproep kwam, ging hij met moeilijkheden naar het boothuis. daar een boom was omgewaaid en dwars over de weg lag,
Toen hij met enkele helpers  de boom uit de weg had geruimd, zag hij de waarschuwing signalen in de lucht,,,, de raketten werden een halve mijl meegenomen door de wind, voor ze ontploften.
Hij arriveerde in het boot huis met een volle bemanning en opstappers en de Duke of Cornwall lag gereed voor de lancering,
Het schip was van de Barnet klasse en was van dezelfde leeftijd en type, als de Solomon Browne, maar wel iets langer.
Mitchell  had geen illusie over zijn verwachtingen.
De wind woei bijna uit het zuid westen en hij moest bijna twintig mijl open water oversteken, voor hij in de tanden van het slechte weer zou komen.


Toen de telefoon oproep van Matt Lethbridge op de Scilly eilanden ontvangen werd, had hij aangenomen, dat de reddingsboot van Penlee al reeds lang veilig was terug gekeerd in Newlyn.
Oh God, is zij nog steeds niet terug ?  was zijn antwoord.
Hem werd gevraagd om stand-by te houden en hij riep zijn bemanning op die zich bij hem thuis verzamelden, om tijd te sparen.

Hugh Town haven op St. Mary wordt gedomineerd door de lange en vierkante vorm van sleephelling van het redding boot station., maar hun oude Watson boot zou deze nacht niet in het water plonsen..
In plaats daar van,  lag de 17,38 meter lange boot van de Aron klasse, met de naam  Robert Edgar, gemeerd  op de meerboeien in de haven, als één van de eerste boten van het radicaal nieuwe ontwerp van de laatste type  redding boten.
Zij was nog niet naar buiten geweest op een echt donkere en ruwe nacht en het beloofde op zijn minst een nieuw ervaring te worden.
De oproep kwam al heel snel er na en Lethbridge en zijn bemanning vertrokken met hun boot.

Zaterdag,  de negentiende December was over gegaan in de Zondag , de twintigste December.
Via de radio, voor de eerste keer in deze nacht, werd een Mayday bericht  uitgezonden, voor de reddingsboot van Penlee, die over tijd was.
Met weinig illusies over  het lot van hun kameraden, hadden een en twintig mannen zich los gemaakt gemaakt van de warmte en veiligheid van hun woningen en  stortte zich zelf in het gevaar, zich toevertrouwend op hun ervaring, het geluk en de hulp van  de  Almachtige God.

De één na de andere reddingsboot ging naar zee.

Sommige van de kust redding groepen, werkzaam geweest bij Tater Dhu, keerden terug in Lamorna en vonden daar veel wrakhout in de baai, wat nu aan wal begon te spoelen.
Toen Tregoning daar aankwam, zag hij een groeiende strook zeewier en wrakhout zich vormen,  achter de grote rots blokken en met er tussen in, ook grote stukken wrakhout..
Er lag nog meer in de branding, lange stukken mahonie hout van de lucht kisten, een deken, wat kleding stukken en andere voorwerpen voor een  macaber bewijs..
Eén blik er op en het vertelde je het hele verhaal.
Redding boten hebben een lange levens duur en een speciale uitrusting en hier lagen dan overal de stukken er van.

De open radio verbinding vermijdend, vermelde Tregoning  zijn vondst
Meer helpers werden naar hem toegestuurd.
Mike Sunderland en Dudley Penrose gingen direct naar Lamorna.
Toen zij daar aankwamen, was de politie bezig de toegang naar de inham af te sluiten.
De redding ploegen en hun helpers trokken de wrakstukken aan wal, waar zij ze maar konden pakken en legde deze wrakstukken  op de parkeer plaats.
Het was een zeer gevaarlijke  bezigheid, klauterend over  de rotsblokken in de donkere duisternis en regen en constant belaagd te worden door  hoge golven..
Golven beukten over de haven pier en gooiden zelfs stukken wrakhout op het parkeer terrein.
De anders zo normaal rustige inham, was nu een scene van een nachtmerrie.

Eén blik op de inham, was genoeg  voor Sutherland en hij ging in de vallei  naar de pub  “de Knipoog “ om een telefoon te lenen.
Hij slaagde er in contact op te nemen met de Penlee secretaris Del Johnson, die thuis was gekomen van een Zaterdag avond uitje,  om daarna overstelpt te worden met  telefoon  gesprekken..
Zij spraken af,  elkaar te ontmoeten en bogen zich over de honderden details over wat de nieuwe situatie van hen vroeg...
De reddingsboot was verloren gegaan, maar er was nog geen tijd om te rouwen..
Wat van de Penlee verenigingen, zoveel als mogelijk was, bij elkaar geroepen kon worden, ontmoette elkaar in het kantoor van de haven meester in Newlyn.
Hun voorrang  hadden betrekking op de gezinnen …. een wanhopige groep van acht gezinnen, die nu bij elkaar gesmolten waren door de vragen  van de nachtdienst van redding boot dienst.
Zij wilden  hun het nieuws vertellen voor zij het uit een andere bron te horen zouden krijgen..
Er waren drie huisartsen beschikbaar, met inbegrip van Dr. Leslie en zij splitsten zich op in drie groepen, bestaande uit een vertegenwoordiger van Penlee redding groep en een dokter en zij verdeelden de gezinnen onder elkaar...

Berichten over wrak delen waren reeds in omloop rond Mousehole,
De gezinnen en vrienden van de bemanning waren erg nerveus. …. er was altijd nog hoop, maar nu vreesden zij het ergste.
Het was echter wel iets, waarover je ongerust moest wezen  en  ook nogal, als het door een vriend of een ander met een ernstig gezicht op je drempel werd door verteld
terwijl er een dokter aanwezigheid was.
Sommigen namen het rustig  van hen die belast waren met deze verschrikkelijke taak,
Anderen weer niet zo..
Hierna werd het nieuws doorgegeven aan de redding dienst, de media en de omringende wereld..

De media was niet traag met haar antwoorden.
Het wrak van de coaster was een solide en wereldwijd stuk nieuws, maar het wrak van de reddingsboot ook, nu, onder heldhaftige omstandigheden, de gehele bemanning afkomstig uit het pittoreske en welbekende dorp, geprezen  tot de hoogste categorie..
Journalisten en TV verslaggevers  werden uit hun slaap gerukt  en in grote aantallen naar het westen gestuurd.
Voorafgaande berichten onthulden dat er ongenoegen was over een sleep reis, betrekking hebbend op internationale onderhandelingen, terwijl tijd weg ebde.
Dit voegde een vlaag van schandaal  toe,aan de zaak, wat het verhaal weer bezwaarde, van tragisch tot twijfelachtig..
Er was ruimte voor een bepaalde mening zowel als sympathie,.
Het dreef al het andere nieuws in de schaduw en het woord Penlee ontworstelde zich van haar lokale duisternis, om een media motto te worden.
Het nieuws verspreidde zich over het land en al spoedig over het Engels sprekende deel van de wereld.
Voor de ochtend, ofschoon zij weinig wisten of zich er zorgen over maakten, waren de gezinnen reeds wereld beroemd en Mousehole was blootgesteld aan de goedgezindheid, maar ook aan de genadeloze glans van de internationale media..

In het dorp waren de straten vol met geschokt menselijk verkeer, de gehele  nacht van huis naar huis gaande , elkander bezoekend, huilend, pratend of stil te blijven, thee zettend, ieder ondersteunend met wat zij konden, onmogelijk te begrijpen de tragedie dat hen was overkomen.
De acht mannen waren stuk voor stuk grote persoonlijkheden.
Zelf verzekerd, uitbundig en betrokken bij het gehele dorps leven.
Om een van deze personen  te verliezen, zou een heel dorp in droefheid veranderen,
Om hen allemaal te verliezen was als een verdoofde wond, te diep voor pijn en te vreselijk om te beseffen.

De straten van het dorp werden drukker en drukker toen de nacht voorbij was, maar de meeste mensen van west Cornwall sliepen nog door, onkundig van wat er was gebeurd..

Er was geen tijd om te slapen of te rouwen aan boord van de reddingsboten, die nog steeds op zee waren.

Hutchens  had de korte afstand tot Land's End afgelegd,
Zoals de andere bootsmannen vond hij de nacht verschrikkelijk donker, met helemaal  geen zicht,  rond hun kleine eiland van licht.
In sommige gevallen was hij hier dankbaar voor, want het oog kon hierdoor niet hoogte van de inkomende  golven meten en er was zo ook  geen tijd om bang te worden.
Toen zij dicht  bij het punt kwamen, waar het tij en het weer op elkaar botsten, begon de Vincent Nesfield in de volslagen duisternis tegen een verticale wand van water op te klimmen.
Het deed Hutchens niet zoveel, maar het was niet vergelijken met de hoogte van een huis, maar meer de hoogte van een kerk toren.
En eens was het genoeg. !
De golf ging krullen, hij viel in het dal tussen de twee golven en de boot draaide in tegengestelde richting.
Om Land's End te ronden in dit weer, zou dat betekend hebben, dat hij een omweg moest maken tot bijna aan Wolf Rock.
Zijn bedoeling was te wachten tot het tij en het weer wat gunstiger waren, maar toen er meer rapporten over de radio binnen kwamen, bleek het weer steeds minder werd.
De Vincent Nesfield  keerde terneergeslagen,  naar huis terug.


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star no.17

vervolg
 
Lethbridge  overtuigde zich er van dat zijn bemanning allemaal  vast gesnoerd zaten op hun zitplaatsen toen zij het eiland verlieten  met de Robert Edgar.
Zij hadden het weer op hun SB boeg en dat bracht  een vreemde draaiende beweging te weeg, wat de reddingsboot een voorwaartse versnellende beweging gaf, soms gewoon recht en soms bijna geheel op haar zij. 
Hun Decca Navigator  apparaat was uitgevallen toen zij in het slechte weer terecht waren gekomen en zij moesten nu langzamer gaan varen om peilingen te kunnen nemen van de vuurtoren van Wolf Rock.
Maar apart van dat , pauzeerde zij nooit in haar voorwaartse beweging door de duisternis.
Zij surften.....  zo als zij vertelden.... meer dan een kwart mijl op een enkele golf mee.
Hun snelheid leidde bijna tot hun ondergang..
Toen zij het vaste land naderden, zagen zij het licht van de Runnelstone Boei, maar toen zij dichter bij kwamen, zagen zij ook plotseling een rood BB licht en zij realiseerden zich,  dat hun “boei” in feiten een ander schip was.
Er was geen tijd meer om acties te ondernemen om uit te wijken en zij passeerden het vaartuig, wat het ook geweest mocht zijn en waarschijnlijk was het de sleepboot Noord Holland ,met  zeer weinig ruimte tussen de beide schepen.
Kort hierna werd vaart verminderd en begon de zoektocht.
Zij hadden de overtocht volbracht  in minder dan twee uur.


De Duke of Cornwall trof het het aller slechts van allemaal.
Michell kon ook vooruit niets zien, zelfs de golven niet..
Alleen, af en toe een streep schuim langs het licht boven in de mast..
Zij verplaatsten zich op topsnelheid met een vaart van negen knopen, ploegend door de  hoog oplopende golven, steeds hoger tot zij omkrulden en tot ze terug vielen  in de trog tussen twee golven en dat voelde aan, alsof je van een klif te pletter liep..
Naar beneden vielen zij , 9 tot 12meter, tot de vloer van de trog hen weer voor een kort moment weer omhoog bracht, met een plotseling schokkende botsing.
Dit ging mijlen achtereen zo door, uur na uur.
De bemanning had niets te doen, maar moesten alleen maar de geniepige windstoten zien te verdragen, zeeziek zijnde en steeds gevaar lopend voor verwondingen..
Zij waren allemaal bang, zelfs een reddingsboot is niet ontworpen om voor onbepaalde tijd afgestraft te worden.

Op het laatst, om drie uur in de morgen, kwam de Duke of Cornwall aan op het zoek gebied en sloot zich aan bij de Robert Edgar op haar zoek taak.
Kort nadat zij daar waren aangekomen, stortte de Duke of Cornwall plotseling in een diepe trog, zodat drie mannen die voorin zaten,  zoals Mitchell vertelde, letterlijk de lucht in werden gegooid.
Zij vielen met een zwaar klap terug op het dek en gleden het water in, maar één van hen slaagde er in zich aan de grijplijnen van de redding boot vast te klampen en hielden elkaar zo vast
Na anderhalf uur liep de Duke of Cornwall Newlyn binnen voor een rust pauze.
Het dringende effect over de situatie was verdwenen en zij waren kapot, moe en hongerig en het was pas bij het van boord gaan, dat Mitchell  constateerde de het hekwerk van het schip plat was neer geslagen tegen het dek aan bakboord, alleen maar door de kracht van de golven.

Daar waren ook al TV ploegen op de kade, toen zij naar de Mission gingen.
Toen zij weer naar buiten kwamen , was de wind bijna verdwenen.
Maar de golven waren nog steeds hoog, maar de woede van de storm was voorbij, zelfs veel directer, dan zij was opgestoken.
Zij gingen weer een keer naar zee om zich bij de Robert Edgar te voegen en werkten de hele dag door.

Alle nachten komen uiteindelijk tot een eind.
Een grijze glinstering scheen door de duisternis om ongeveer acht uur 's avonds, slecht twaalf  uur later, sinds de reddingsboot bemanningen hun huizen hadden verlaten,

Daar het Zondag was, ontwaakten en stonden de mensen in een een meer gematigde rust op en waren niet zo vlug, om hun radio's aan te zetten, zoals gebruikelijk.
Zo verplaatste zich het nieuws geleidelijk., vaak per telefoon of mondeling.
Zelfs voor hen, die geen vrienden  waren of familie van de bemanning.
Het werd gevoeld met pijn, wat diep en persoonlijk was.
De anders zo stille straten waren vol met mensen, wandelend zonder te spreken.
Anderen gingen bij elkaar op bezoek en zaten bij elkaar, niet in staat om te denken en met elkaar te praten over andere dingen.

De pijn verspreidde zich  over het  gehele land en Cornwall had een speciale plaats in de emoties van veel mensen en de telefoon lijnen waren constant in gebruik met opgewonden gezinnen, vrienden, vakantie gasten en andere mensen, die het goed meenden,
Nog meer gingen er echt voor zitten, om hun hart uit te storten in het schrijven van brieven..

Een Sea King helikopter meldde zich bij het aanbreken van de dag in Tregiffian en begon meteen aan een zoek actie.
Andere helikopters volgden, de hele dag zoekend en ook nog veel dagen er na.
De kust redding groepen gingen ook de gehele dag door met hun werk, heen en weer langs de kust zwervend, om van af Tater Dhu tot aan Penzance te zoeken.
Op zee hielp een kleine vloot van  vissersschepen de Robert Edgar en de Duke of Cornwall bij het zoeken.
De zee was nog steeds erg gevaarlijk, maar de visserlui waren te ontdaan om zich hier aan te storen en slaagden er in een grote hoeveelheid wrakhout te bergen./

Een groep duikers van de marine was tijdens de  nachtelijke uren ook in Trefiffian gearriveerd en hadden succes met de Union Star te kunnen bereiken, maar waren niet in staat om in het schip te komen.
Bij het aanbreken van de dag, werd een “bom zak” per vliegtuig afgeleverd en werd er een gat in de zijkant van de coaster geblazen..
Tot grote ontsteltenis van de duikers, veroorzaakte de ontploffing een brand aan boord van het schip en moesten zij de brand eerst blussen, voor zij het schip konden binnen gaan.
Zij slaagden er uiteindelijk in om in het schip te komen en onderzochten het schip grondig.
Zij vonden niemand, maar de accommodatie van het schip was droog.

Op het kantoor van de Union Transport Maatschappij had dhr. Rayer de slechtste dag van zijn leven.
De maatschappij had niet de luxe, om over een pers voorlichter te beschikken en hij had weinig ervaring met journalisten.
Er was veel werk te doen met betrekking tot de berging van de Union Star.
Maar de pers vielen hem vanaf de vroege morgen en de verdere dag  lastig, angst- wekkend door hun doorzettingsvermogen en het ergste van alles was, dat zij beter waren geinformeerd dan wie dan ook van de maatschappij.
Waarom waren de vrouw en kinderen  aan boord,?
Waarom had de Union Star een ongeoorloofde stop gemaakt ?
Waarom hadden zij een sleep geweigerd ?
Was het een ruzie over de kosten ?

En zo ging het naar door.
Iedere keer als de telefoon rinkelde, ontdekte Rayer meer zaken waar hij geen weet van had
Uiteindelijk plande hij voor later op de dag, een pers conferentie.

Het draaide uit op een gespannen mislukking.
Rayer was legaal geadviseerd om de pers conferentie te onderbreken en geen commentaar te geven als het om vragen ging waar de maatschappij niet zeker van was, wat bijna alles bleek te zijn..
Dit gaf het effect dat de maatschappij ongevoelig  en verdacht was.
De pers had zich bewapend met het feit dat de Union Star onder vreemde vlag voer en met de ongelukkige opmerking van Moreton over de sleepboot en de betaling voor  de sleep reis.
De schuld voor het Penlee ongeval werd vierkant in de schoenen van de Union Transport Maatschappij en Mick Moreton geschoven en er was geen hoger beroep mogelijk

 Op het laatst verspreidde zich de pers en Rayer was in staat om door te gaan met zijn hoofd taak van de dag.
Dat was om te troosten en waar nodig was, maatregels te treffen voor mevr. Bridie Moreton in Kent die niet alleen haar liefhebberden zoon had verloren , maar ook haar levendige nieuwe familie leden en ook voor mevr.Brenda Sedgwick in Hull met haar drie kinderen, waarvan er twee nog op school zaten en mevr. Eileen Whittaker in Kent, getrouwd en weduwe geworden in hetzelfde jaar, en Agostinho Verressomo's broer in Rotterdam  en Manuel Lopez's moeder Cinda, die in Italië woonde.

In Mousehole waren de straten overvol met mensen, jong en oud, bijna allemaal in tranen.
Zij verzamelden zich in groepen, dicht bij  elkaar, maar vaak niet pratend.
De Kerst verlichting en de kerst afbeeldingen schommelden in de lucht.
John Blewett had het aangelegd en de meeste leden van de bemanning, had daar bij geholpen en Charley Greenhaugh had de verlichting ontstoken, op de avond er aan vooraf gaande
En nu vlogen er  helikopter op en neer over de baai voor het dorp, zoekend naar lichamen.
Het was allemaal zo onwezenlijk !

Del Johnson, de onbetaalde secretaris van het Penlee redding comité, was werkzaam bij het Penzanse scheep agentschap J.H.Bennetts en zij zaten toegewijd aan de  bureaus, de telefoons en de telex , om  de vloed van bellers te regelen..
Vrijwilligers werden gevraagd om te helpen.
De eerste telegrammen die binnen kwamen waren afkomstig  van redding stations, die wisten wie ze moesten bellen.
Zij wisten meer dan de meesten, hoe het voelde en smartelijke telegrammen kwamen van Longhope en Frasenburgh,  tussen de vele andere ontvangen telegrammen..
Sympathieke berichten  kwamen binnen van scheepvaart maatschappijen, altijd bewust zijnde, wat zij verschuldigd waren aan de redding maatschappij.
Ook bestuurder uit het maritieme gebeuren, kamerleden, de minister president en de koningin.
Journalisten gebruikte de telefoon en kwamen aan de deur.
En er moesten duizenden dingen worden georganiseerd.





Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star no.18

Vervolg

En speciaal voor dit doel werden in Mousehole, Johnson en andere Penlee officieren benaderd door ex. reddingsboot en lancering bemanningen.
Wat kon  er worden gedaan bij een volgend nood geval.?
Hoe lang duurde het voor er een vervangende boot beschikbaar was ?.
Ze konden gemakkelijk een bemanning voor een boot vinden , zelfs wel  twee, als Del ze nodig mocht hebben.
Neil Brockman was een van de eerste vrijwilligers onder hen.
Zij waren allemaal onvermurwbaar, je kon geen redding station hebben zonder een reddingsboot.
Zij konden wel weer eens nodig zijn.
Johnson beloofde hen dat hij zou doen wat hij kon.
Maar de zoektocht naar de doden ging door,  te voet, op zee en in de lucht en was niet te vergeefs.
Trevelyan was één van de eersten die gevonden werd, rustig in zee drijvend, tussen Tater Dhu en Lamorna, waar hij zijn hele leven had gevist.
In hetzelfde gebied pikte de helikopter Manuel Lopez op  en de jonge Sharon Brown.
Charlie Greenhaugh werd in de Lamorna inham gevonden en George Sedgwick  dwars van de promenade van Penzance..
De wegen die rond de baai liepen, werden afgesloten en waren alleen toegankelijk voor het noodzakelijke verkeer.

De wind ging liggen en de zon kwam te voorschijn en het werd een schitterende namiddag.

De Robert Edgar kwam rond thee tijd binnen voor voedsel en brandstof.
Terwijl zij in Newlyn binnen lag, ontdekte Lethbridge dat buiswater de machinekamer was binnen gekomen door een lucht inlaat en een prachtige laag zout  zich op de hele motor had vast gezet.
Gelukkig had dat geen schade veroorzaakt en konden zij het van de motor afwassen met wat sop.
Na de thee, gingen zij op weg naar St. Michaels Mount, na een telefoon oproep te hebben ontvangen en vonden daar een gedeelte van het achterdek van de Solomon Browne.
Na het naar Newlyn gesleept te hebben, werden zij later op non actief gezet en werden zij instaat gesteld om koers te zetten naar de Skilly eilanden en hun thuis.
Zij kwamen vervolgens om ongeveer negen uur 's avond  in St Mary op de Scilly eilanden aan.

Peter Mitchell werd ook van zijn taak ontlast, toen hem werd medegedeeld dat de Duke of Cornwall haar steven kon wenden , om naar huis te varen.
Er was wat deining in het water, maar de zee was spiegel glad.
Zij kwamen daar na de nacht aan en zo moe als hij was, wachtte Mitchell  tot zijn boot de helling werd opgetrokken..
Een reddingsboot dienst is niet compleet, tot de boot weer  is voorzien van brandstof en klaar gemaakt is voor een volgende reis..
Toen de boot uit het water de sleephelling werd op getrokken  zag hij, dat het leek, alsof er meer water van de boot afdrupte,  dan gebruikelijk.
Hij keek onder de boot  en was verwonderd over het geen hij daar  ontdekte.
De Barnet  boot had twee zij kielen, vierkante stroken van hout, die met bouten vastgezet waren op de buitenkant van de huid beplating, en waar de boot op rustte,  als zij niet in het water lag.
De bakboord kiel was door midden gespeten, over bijna de hele lengte van de kiel.
De bevestiging bouten waren los gewerkt,  met het gevolg dat er water  naar binnen kon stromen.
Hij opende de sponningen en het duurde bijna een half uur voor het schip droog was.
Zij had vol water gestaan en door de waterdichte schotten en de drijf boxen, was zij ook niet ten onder gegaan.

Toen het donker werd over het westelijke schiereiland, veranderde de eerste shock zich in een verdrietige vertwijfeling..
Een lange Zondag zette zich voort en voort.

De week voor kerstmis ging voorbij als een boze droom.
In de kranten werd de Union transport Maatschappij afgekraakt als een harteloze  multi- national, die slecht bemande schepen naar zee stuurde onder vreemde vlag en beknibbelde over redding voorwaarden, als de schepen in moeilijkheden kwamen..
Deze punten werden opgepikt en aangescherpt in het parlement door het parlement lid John Prescot, die de zeemansbond vertegenwoordigde.
Ondanks weerleggingen door henzelf en door de firma Weissmuller, liep de vuil spuiterij vast en de maatschappij kon de grote stroom met beschimpingen weerstaan, door uiteindelijk een dagvaarding op te leggen aan zes van de belangrijkste kranten.

Het weer bleef rustig en vredig.
Het lichaam van Dawn Moreton werd bij Lamorna gevonden en ook Nigel Brockman.
Het laatste lichaam wat nog gevonden moest worden, was dat van John Blewed en dat werd pas op 2e Kerstdag gevonden.

De Penlee redding dienst organiseerde een bijeenkomst in het gebouw van de Mission in Newlyn, om vrijwilligers te werven voor een nieuwe reddingsboot.
De vervangende reddingsboot van 21 meter lang, de Charles Henry Barrett, was de avond voor de bijeenkomst, rustig de haven van Newlyn binnen gelopen.
De basis groep voor een nieuwe bemanning moest worden aangeworven, eveneens een reserve bemanning en over het training programma moest worden overlegd en meerdere van dit soort zaken..
Om een effectief redding station te zijn, was organisatie dringend nodig.

Het was de eerste stap om de wond van het verschrikkelijke ongeval te verzachten en een stap te zetten op de weg terug, van  nieuwe hoop en zelf respect.
De pers, die nog steeds het gebied afstroopte voor nieuws, werd uitgesloten van het bijwonen van de vergadering en de vrijwilligers weigerden om te worden gefotografeerd, bij het verlaten van de vergadering.

Een heel ander centrum van activiteiten,  was het Penlee hulp fonds  voor de slachtoffers., maar beter kon er gesproken worden over fondsen.
Het publieke verdriet had zich zelf, zoals vaak gebeurde, uitgedrukt in geldelijke donaties
Twaalf kinderen hadden hun vader verloren en het hele land  keerden hun broekzakken binnenste buiten, om te verzekeren, dat zij en vanzelfsprekend ook geen der gezinnen moesten lijden, door de dapperheid van het manvolk.
Overal kwam het geld vandaan, her kwam per brief, cheques werden overhandigd,en contant geld werd aangeleverd in zakken en manden.
Een officieel fonds was al snel opgezet door de voorzitter van het regio bestuur, dhr. Arthur Berryman, met donaties aan de Barclays Bank in Penzance.
Daar werkte een staf van vrijwilligers uur na uur, om de geldstroom te kunnen bijhouden.
De groep bestond uit een aantal lokale notabelen en ook vertegenwoordigers uit Penlee en Mousehole.

Ondanks het harde werken en de uitmuntende intentie van de officiële organisatoren van de fondsen, werd het verder afgehandeld  door een aantal plaatselijke personen
met wat argwaan.
Niemand was de miserabele uitkomst van het hoger beroep zaak vergeten van het Aberdan ongeval, waar 1,25 miljoen pond was opgehaald, wat alleen maar werd opgehouden om uit ter geven, met legale argumenten gedurende lange jaren en wat uiteindelijk toch verdeeld werd met verbittering en hatelijkheid.
Voor de mensen uit Cornwall met een goed geheugen, was het ongeval in 1919 in de Levant mijn, nog dichter bij huis.
Bij dit ongeval werd een groot ongeval fonds beheerd door een comité van lokale grootheden, met bewonderenswaardige  fiscale  voorzichtigheid, maar die maar weinig op hadden met de waardigheid van de betrokkenen, die genoodzaakt werden om iedere keer als zij smeekten voor  hun noden om bijstand , dit dan  ook nog moesten bewijzen .

De werkende gemeenschap van Cornwall is even bemoeiziek als ieder andere gemeenschap en een tweede fonds kwam tot stand, naast het eerste fonds, wat het “Visserman Fonds van Newlyn” werd genoemd..
Het geld van dit fonds was opgehaald, werd geteld en werd officieel verantwoord.
Het werd in acht porties opgesplitst en dat werd direct meegenomen naar Mousehole voor directe verdeling.
Mevr. Daphne Lawry, de presidente van de Cornwall Visserij Vereniging, werd het hoofd van het fonds en werd bijgestaan door een leger van gewillige helpers.
Veel van deze plaatselijke donaties gingen naar deze bron, terwijl het geld van de bijdragen uit het land, gestort werd in het officiële fonds.

Woensdag, de 23e December 1981 was in veel opzichten, één van de melancholische dagen,
Het was op die datum dan, “Tom Bawcock Eve”, een strikt herdenking feest voor Mousehole, waar bij een plaatselijke visserman werd herdacht.
Hij had het  gewaagd op een verschrikkelijke winter dag om alleen uit te varen om , het uitgehongerde dorp hierin te verlichten en hij was op de 23e December terug gekeerd met zijn ruim vol  met zeven verschillende soorten vis..
Een herdenking van dit feit, werd ieder jaar gevierd in de plaatselijke pub “Het Schip”, waar Tom Bawcock werd uitgebeeld en een speciaal vis pastei werd gebakken en rond werd gedeeld met veel lol en onmatigheid.

Op de 23e December 1981 was de weg naar Mousehole geblokkeerd, om bezoekers te ontmoedigen en het dorp was donker, verlaten en vereenzaamd.
Op een velletje papier op het raam van “Het Schip “ was eenvoudig te lezen, dat het “Tom Bawcock feest “ geannuleerd was.
In  het huis van Nigel Brockman bleef de zwarte jas en de bol hoed ongebruikt in kast hangen
Hij zou dit jaar als Tom Bowcock fungeren.
Het dorp leek wel of het begraven was in een sombere afgrond.

Een signaal van hoop was prikkelbaar nodig en er werd in voorzien.
Enkele leden van het Kerst verlichting comité, waren in de loop van de middag aan de slag gegaan.
En, nadat het donker was geworden, zagen de inwoners van het dorp,  dat het kruis op de haven muur verlicht was en op een andere plaats, tussen de twee knielend engelen op de heuvel, hoog boven het dorp, was neer gezet
Alleen deze drie kentekens doorboorden de duisternis , als een symbool van hoop en geloof.


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star Bijlage No.18

Trevelyan Richards werd op het kerkhof Paul begraven op de ochtend van de dag voor Kerstfeest en Nigel Brockman  op dezelfde plaats, op de middag van deze dag.
Het was de eerste mogelijkheid om openlijk verdriet en het verlies te tonen.
De kerk was overvol en de dienst kon ook buiten de kerk worden beluisterd.
Soms werden de emoties te veel om dit te  kunnen verduren, maar de diensten werden beëindigd in waardigheid.
Nigel Brockmann begrafenis eindigde met het gezang....... Jezus, Saviour, Pilot Me ! ( Jezus, wees mijn Gids )
en de laatste strofe van dit lied, vertolkte wel alles.

When at last, I near the shore
And the fearful breakers roar
Twist me and the peaceful rest
Then , while leaning on Thy breast
 May I hear Thee say to me
Fear not, I pilot thee

Als ik dan op het laatst de kust nadert
En de gevaarlijke brekers hoort woeden
Houdt mij dan vast en de vredige rust,
Terwijl ik dan rust op UW schoot
Mag ik dan horen, dat GIJ tot mij zegt.
VREES NIET, ….. IK  LOODS  JE  VEILIG  BINNEN.        *   zie aanhangel


Dezelfde avond, op verzoek van de gezinnen, werd de verlichting  rond de haven weer ontstoken.
Er waren wel uitzonderingen.
Het “Merry Christmas “ in grote letter tegen de heuvels, lagen in het donker tegen de heuvel en zo was het ook met de zeeslang bij de haven, maar voor de ogen van de kinderen en het harde werk van de heengegane mannen, vulden de heldere uitbeeldingen in het dorp met kleur, gedurende een uur.
Daarna  hielden alleen het kruis en de twee engelen nog hun nacht wake..
In de huizen, voor het grootste deel zelfs, die  tot dan geen gebaar hadden gemaakt naar het Kerstfeest., verlichtte  nu hun huizen plechtstatig op de traditionele manier en verschafte zo de wens voor een rustiger en nadenkend Kerstfeest dan ooit tevoren.
Echter wel  droevig en veranderd , maar het leven moet door gaan.!


1 Jesus, Saviour, Pilot Me.
Tekst; Edward Hopper 1818 -1888
Muziek: John Edgard Gould  1822-1888

1     Jesus, Savior, pilot me                                       
Over life's tempestuous sea;
Unknown waves before me roll,
Hiding rock and treacherous shoal.
Chart and compass come from Thee:
Jesus, Savior, pilot me.
2.       As a mother stills her child,
Thou canst hush the ocean wild;
Boisterous waves obey Thy will
When Thou say'st to them, "Be still!"
Wondrous Sovereign of the sea,
Jesus, Savior, pilot me.
3. When at last I near the shore,
And the fearful breakers roar
'Twixt me and the peaceful rest,
Then, while leaning on Thy breast,
May I hear Thee say to me,
"Fear not, I will pilot thee.”

1. Jezus, Redder loods mij binnen
Over de onstuimige zee van dit leven
Onbekende golven beginnen voor mij te breken
Verborgen rotsen en verradelijke zandbanken
Zeekaart en Kompas zijn in UW hand
Jezus, Redder, loods mij binnen.

2. Zoals een moeder haar kind tot rust brengt
Kunt U de begeerte van de wilde oceaan stillen
Donderende golven gehoorzamen Uw wil
Als U tot hen zegt, weest stil
Wonderbaarlijke Heerser over de zee
Jezus, Redder loods mij binnen.

3. Als ik dan op het laatst de kust nadert
en de gevaarlijke brekers hoort loeien,
Houdt mij dan vast in de vredige rust,
terwijl ik dan rust in Uw schoot.
Mag ik dan horen, dat GIJ tot mij zegt,
VREES NIET,...... IK LOODS  JE VEILIG BINNEN.

Hierbij het gezongen lied.

ttps://www.youtube.com/watch?v=zVcNIvZjarQ
1 apr. 2012 - Geüpload door Mormon Channel
A priesthood choir from the Salt Lake University Institutes sings "Jesus, Savior, Pilot Me - YouTube  Jesus, Savior, Pilot Me."
 

[J.H.]

Penlee boathouse

[J.H.]

Penlee boathouse

[J.H.]

Penlee boathouse