Herinneringën deel 2

[J.H.]

Zier,rood is Arnanes kaap/licht vandaar naar groen is 5--5.5 mijl.
Geel is de Ross  Cleveland, vermoedelijk hebben ze die kaap/licht een beetje meer dwarsop gehad, maar goed hij is daar ongeveer gebleven.
Gr.
Jan.

[vreemdeling]

Maar dit was nog niet het einde van het oordeel. Het ergste moest nog komen! Wij bleven de hele middag liggen steken. De wind was nog steeds NW, maar was wel toegenomen en het vroor harder. De hoge golven spoelde over het voor dek en het was dan ook niet mogelijk om het voordek ijsvrij te maken dus werd er aan de opbouw begonnen. Om 6 uur 's avonds hadden wij het ijs van de ventilatoren, de boot davits, achtermast en de achterzijde van het stuurhuis verwijderd. Alle lege dubbele bodem tanks werden gevuld om het zwaartepunt van het schip zover mogelijk omlaag te brengen om het vrijboord effect te verminderen. Na alles wat we al hadden gedaan was het nu nog maar alleen afwachten, het achterschip ijsvrij houden  en bidden voor verandering van weer.
Maar nu was het ijs op het voorschip, wat we al voor een groot deel hadden verwijderd, vervangen door een nieuwe verse laag ijs. En hier door waren we nog steeds in ernstig gevaar.
Er waren maar twee plaatsen waar wij eventueel nog konden opperte konden gaan zoeken en om dit te trachten te bereiken moesten we toch nog een afstand van 40 mijl overbruggen.
Om Grimsey eiland te bereiken zou de wind 3 à 4 streken op SB boeg staan en deze oplossing konden we dus wel vergeten. Net genoeg vaart makend om in de huidige omstandigheden vooruit te komen, zou de ijsafzetting, door het meerdere overkomend buiswater, het schip doen kapseizen, eer wij de helft van de afstand hadden afgelegd. De enige schuilplaats die er voor ons was over gebleven, was het schiereiland Langanes. Om daar te komen zou de wind 3 à 4 op SB zijde van achteren staan, wat minder buiswater zou veroorzaken dan in de wind stomend. Maar nu bestond het gevaar dat we veel water op het achterschip zouden krijgen, met het steeds aanwezige gevaar dat het schip werd onder getrokken door de oplopende zee.
De situatie van de schipper na zijn val in het stuurhuis was iets verbeterd en na avondmaaltijd besloot hij om te trachten Langanes te bereiken. Eer we nog maar net 10 minuten voor de wind hadden gelegen, schepte het achterschip water en vulde het voordek zo hoog als de bovenzijde van de galgen en de brugwacht de doodschrik op het lijf jagend en hem dwongen om bij te draaien. We hadden nu alle mogelijkheden geprobeerd, We konden nu nog maar alleen hopen.
Toen ik na een korte periode van ijshakken aan dek in de kombuis kwam, schonk de koksmaat een mok thee voor me in. Het was nog maar een jongen van nauwelijks 16 jaar oud, zich eenzaam voelend en erg bang.
Zullen we het halen, bootsman .... vroeg hij mij.
Natuurlijk jongen .... zei ik met een grote grijns met een vrijmoedigheid die ik zelf niet voelde.......... Om deze tijd de volgende week zal jij aan je vrienden alles over deze situatie kunnen vertellen. Hij scheen gerust gesteld te zijn.
Hoe moet je een jongen vertellen, nauwelijks zijn korte broek ontgroeid, dat hij al dood kan zijn voor het ontbijt.
Als trawlerlui bescherm heiligen hebben, dan maakte de bescherm heiligen van ons, die nacht overwerk.
Het eerste wonder geschiedde twee uur voor dat de schipper van wacht zou gaan, Ik zat op een bankje in mijn hut, bladerend in een damesblad,vermoeid zoals wij allen waren, zou een gek alleen in staat zijn om te kunnen slapen, in deze gevaren waar wij in verkeerden. Elke slingering van het schip hield de bemanning de adem in, totdat het schip weer in normale stand was terug gekeerd.
Plotseling hoorden we een zware klap en de Thuringia schudde alsof zij met een grote sloophamer was geslagen. Haar achtersteven werd uit het water getild, ik werd van mijn bankje gesmeten en de machine draaide als een gek omdat de schroef boven water uit stak. De lichten flikkerden, doofden en gingen weer branden.
Wat is er verdorie nu weer aan de hand, hoorde ik de stuurman in zijn hut tegenover mij in de gang, vloeken. Pak je spullen , jongens . Ik riep uit mijn hut terug, mijn zeelaarzen pakkend......hij zal ons dit keer lang nodig hebben.
Ik had de woorden nog maar net gesproken of ik hoorde al het gestommel van laarzen op de trap, van de wachtslui die ons kwamen roepen.
Geheel geschoeid keerden we terug aan dek. De storm was op zijn hoogtepunt, de wind huilde en brulde naar ons en hagel geselde onze gezichten. In het licht van de schijnwerpers leek het voordek alsof er een bom was ingeslagen.
Een muur van water, misschien wel honderden tonnen, had het schip op de kop geraakt. Alle houten dekschotten waren afgebroken en overboord gespoeld. Alle zware ijzeren roosters lagen over het dek verspreid en in S of U vorm verbogen door de kracht van het water , toen het zich op het dek stortte,
De scheeps antenne was naar beneden gestort en de dekverlichting aan de mast was weg geslagen en een van de lichten slingerde heen en weer boven het dek en zijn afgebroken kabel achter zich aan trekkend.
Twee rollen staaldraad, ieder van 50 vadem lengte en 3 inch dik, netjes opgeschoten en aan de trap naar de bak stevig vastgesjord, waren niet langer daar en de schoorsteen van het voorin, was verdwenen.
De wasmachine voor de vis was boven op de winch gesmeten, de tapbouten waarmee de machine op haar fundering was vastgezet, waren afgescheurd alsof het een lap katoen was. En de kuil die aan het potdeksel van de verschansing was gesjord met de kuilstrop, was er afgetrokken en met de kuilstrop nog steeds vast aan het gebroken potdeksel.
Voor de mast en onder de buiskap lag een grote hoop ijsblokken, sommige zo groot als biervaten. Het kostte ons 15 minuten om het voordek schoon te maken  en met een hamer een plug in het uiteinde van kachelpijp te slaan en maakten dat alles veilig achter gelaten kon worden. En half bevroren en door en door nat, verlieten we gezamenlijk het voordek.
De bergen van water die ons bedreigd hadden om ons te overwelven, moeten voor de mensen op de brug angst aanjagend zijn geweest, maar het was wel onze redding.
Want een paar seconde later toen wij het voordek hadden verlaten en weer een grote golf ons trof, deed het al het ijs op de hogere gedeelten van het schip naar beneden storten, een karwei wat ons uren zou hebben gekost als wij het zelf hadden moeten doen. Het verminderde het top gewicht en verbeterde een deel van de stabiliteit van het zo zwaar belegerde schip.
Met het top ijs wat omlaag was gestort en hier door de stabiliteit verbeterd had, hadden wij misschien moeten proberen de tocht naar Langenes te maken. Maar we deden het niet,
Dave nam de brugwacht over vanaf middernacht en deze wacht was waarschijnlijk de meest ergste wacht van de reis.
Ik trachtte wat te sluimeren op mijn zitbank maar werd constant gestoord door de kracht van de golven die aan dek spoelden.
De volgende morgen om 06.30 uur loste ik de stuurman af op de brug.
Jan, er is geen verandering in de weersgesteldheid, zei hij en er zijn geen andere orders achter gelaten.
Er vormt zich weer ijs afzetting en roep de bemanning maar weer als het ons zou helpen om verder te komen. Met deze gegevens verliet hij, met zijn met zijn bloed doorlopen ogen, de brug om te gaan ontbijten.
Kort hierna geschiedde het tweede wonder.
Toen de deur van het stuurhuis door de vertrekkende stuurman werd dicht geslagen, zette ik mijzelf in een hoekje van de brug voor de roterende ruitenwisser. Een heup tegen de stoom radiator en de andere tegen de telegraaf.
Met de kop van het schip op de wind en zee houdend en met machine omwentelingen net voldoende om te kunnen sturen, staarde ik door de roterende cirkel van glas naar de kwade, wit gekopte golven, die aan dek stortte en waarvan elk ons trachtte te overspoelen. Als er weer zo'n golf aan kwam, was de Thuringia min of meer in staat haar kop op te richten om de golf te ontmoeten. Als iedere golf donderend voorbij raasde, ging haar kop weer naar beneden en buiswater stortte zich tegen de voorkant van het dekhuis en voegde een nieuwe ijslaag toe op de reeds bestaande laag en stroomde vervo;gens weer over het voordek, vermengde zich met de ijsprut en spoelde uiteindelijk weg door de achterste spuigaten als het schip z'n kop weer oprichtte om de volgende golf te weerstaan.
Ik was ongeveer een uur op wacht, het begon bijna licht te worden,toen ik ontdekte , meer bewust dan zichtbaar, dat er een lichte verbetering was in de woede van de elementen.
De wind was niet veranderd. Het huilde en raasde nog steeds, maar de zee leek me iets minder heftig te zijn. Veel buiswater sloeg nog steeds tegen de brug, maar ik realiseerde dat het 10 minuten geleden was dat de laatste wilde golf over het voorschip was gekomen. De capuchon van mijn duffel coat over mijn hoofd trekkend en wanten aantrekkend, verliet ik de betrekkelijke warmte van het stuurhuis om op de bevroren vleugel van de brug te gaan staan. Met de wind trekkend aan de panden van mijn jas en mijn gezicht gevoelloos door de intense kou, bekeek ik gedurende 15 minuten de oppervlakte van het mij omringende water..
Tevreden keerde ik terug in de warmte van het stuurhuis en veegde het poeder ijs af wat zich op mijn duffelcoat had gevormd. Door een oorzaak die ik die nacht niet kon ontdekken tot laat in de nacht, nam de zeegang geleidelijk af.
Ofschoon de wind nog steeds zo hard waaide als nooit te voren, waren de toonaangevende koppen van de rollers minder stijl als dat ze geweest waren en de “Witte Paarden “ waren minder in aantal en meer verspreid.

Wordt vervolgd

[zier]

Ja dat ken dat de cleveland daar ongeveer leg,want de ross cleveland en de nott county hebben een tijd dicht bij elkaar gezeten omdat de nott county zen radar niet meer werkte.

[Post Boy]

Hier de Notss County en een andere trawler half gesloopt in de Isafjordurbaai.


Dirk.

[zier]

grimsey.

[vreemdeling]

Gaat het nu beter John, ze schijnt beter te sturen, vroeg hoopvol de man aan het roer. Ik denk het wel, houdt je vingers gekruist, zei ik hem en ging op weg naar de hut van de schipper om verslag uit te brengen. George zat gebukt op de bank. Ellebogen op tafel en gewikkeld in een deken.  Holle ogen door gebrek aan slaap. Het leek wel een wandelend lijk. Twee dagen zonder slaap, de klap tegen zijn hoofd, gecombineerd met de enorme spanning waaronder hij verkeerde, deed hem niet veel goeds. Vlees en bloed kunnen niet zoveel doorstaan en ik geloofde dat de schipper kort bij het punt was en fysiek en mentaal in te storten.
Ik heb later heel veel gelezen in de kranten over buitensporige stress. Het is waar dat een top verantwoordelijke persoon een fout kan maken wat de maatschappij geld kost of dat zelf een maatschappij hierdoor failliet kan gaan en ofschoon hij hiervoor vele lange uren heeft gewerkt. Maar de stress van een trawler schipper is hier mee vergelijkbaar en is ook hier van toepassing. Ik denk dat een weldenkend mens en de dokter die hem behandeld het woord stress dan niet zullen begrijpen. Er werd van hem verwacht dat hij 24 uur per dag werkte en hij draagt de totale verantwoordelijkheid voor het schip en weet, dat wanneer hij een fout maakt en al de mensen die onder zijn commando werken, er ook van te lijden zullen hebben. Onze schipper had de laatste 3 dagen onder deze spanning geleefd en dit was waarschijnlijk nu bij hem goed merkbaar.
De wind is hetzelfde gebleven, maar de deining lijkt wat af te nemen schipper en ik denk dat het schip nu wel beter zal gaan lopen, vertelde ik hem.
Dat is het mooiste ding wat ik in lange tijd heb gehoord, zei hij rustig. Als je denkt dat het zo goed gaat, laat haar dan voor de wind lopen en als dat ook goed gaat, laat haar dan een paar streken afvallen en stuur dan op Langanes aan. Gebruik je verstand John !
Ik keerde terug naar het stuurhuis. Zo als alles, leek ook de zeegang wat vriendelijker.
Ga beneden eens wat thee halen, zei ik tegen de uitkijk en vertel aan de kok en machinist dat ik het schip over 15 minuten rond wil brengen. De thee kwam al snel en ik draaide het schip voor de wind. Met een langzame vaart, lag het schip als een kleine eend op het water. Een uur later, nadat de machine omwentelingen steeds met 20 omwentelingen waren verhoogd, stoomde we met volle kracht met de wind schuin van achteren op SB zij en zij schepte nooit meer dan een emmer water per keer.
Twee uur later verkende ik de lange strook land van Langanes op SB boeg..Ik zette de telegraaf op stop toen wij in rustiger vaarwater waren gekomen, een halve mijl verwijderd van de kliffen van Langanes.
De maaltijd was dit maal een rustige aangelegenheid, De Thuringia had dit maal heel dicht langs de poorten van de hel gevaren en iedereen begreep dat volkomen. De geestelijke druk op de bemanning verminderd, wat te merken was aan een een stroom van hees gepraat.
Wat later, toen het nodige dekwerk was gedaan, was er ook nog een grote hoop vuile onderbroeken, ook die van mij, wat gewassen moest worden. Na maaltijd haalde de stuurman een fles Four Bells whisky te voorschijn, die hij had mee gebracht van thuis en schonk voor ieder een borrel in. Buiten gehoorafstand van de rest van de bemanning bevestigde hij... Ik denk niet dat we al uit de narigheid zijn, John.
Ik denk er hetzelfde over, vriend, antwoordde ik hem. Laat gokken met kaarten en de paarden rennen voorlopig maar uit je hoofd. Dit keer hebben we ons jaarlijks portie geluk al verbruikt, Daarna vervolgden we onze werkzaamheden aan dek.
Het was kouder dan de binnen zijde van een slagers geworden, maar aan de lij zijde van het vasteland en in rustig water, werd het schip niet door elkaar geslingerd als een wilde stier en we werden niet constant doordrenkt met ijskoud water. Na wat we hadden meegemaakt en de bedreiging van direct gevaar niet langer boven ons hoofd hing, was het gemakkelijker.
De voornaamste taak was om de voormast en het want ijsvrij te maken, de antenne weer op te tuigen om weer wat contact te hebben met de buiten wereld en de scanner van de radar ijsvrij te maken, om de radar weer operationeel te maken.
Op weg naar het zuiden was het duidelijk dat de weersomstandig heden ons liet zien dat we de IJslandse wateren hadden verlaten, maar wij nog wel langs een gevaarlijke rotsachtige kust moesten varen. Zware storm en hevige sneeuwbuien waren er normaal. Maar de radar gaf ons nu weer ogen, zonder zouden we blind zijn geweest.
Nu de antenne weer was opgetuigd, was het eerste schip wat wij spraken de IJslandse kanonneerboot Thor en van haar kwamen wij te weten waarom, ofschoon er geen vermindering van windkracht was, dat de zee rustig was geworden om ons in staat te stellen, om ons in veiligheid te  brengen. De constante met stormkracht NW wind had het pakijs weer terug gebracht. Het gebied van slecht weer, waar we amper een paar dagen eerder waren door heen gekomen, was veranderd in een enorm ijsveld. Zonder radar zouden we niets hebben geweten van het naderende ijs, maar de reuze ijsvlakte hadden voor een rustpauze van de wind gezorgd en de zeegang vertraagd, wat ons instaat stelden land te bereiken. Het leek wel ironisch dat hetzelfde ijs wat ons bijna kapot had gemaakt, als het ware ons nu een reddingslijn toe wierp.
Er rest me niet veel meer om te vertellen. De trawl werd deze reis niet meer uitgezet en na een korte stop in Thorshaven op de Faroes, om de schoorsteen te repareren, vervolgden we onze reis naar Grimsby.
We losten 850 kits vis, wat ons 6500 pond opbracht.
Mijn aandeel hiervan was 90 pond voor de 3 weken werk met de vele vertragingen

George ging nooit weer naar zee. Hij gooide zijn anker uit en vond een baan als leraar aan de visserij school.
Ik kan hem geen ongelijk geven.
Dave had nog steeds een dure vrouw te onderhouden en ik had nog steeds de mogelijkheid om af te monsteren.
Drie dagen na de terug keer dreef de vis de Thuringia weer terug naar IJsland om weer de Noordelike  wateren te ontmoeten.
De meesten van de bemanning gingen weer met ons mee.
De voorgaande reis had een goed einde.
Sommige schepen waren niet zo gelukkig.

Einde.

[zier]

dat was weer een heftig verhaal cor.

[Maart]

Weer een pracht wat een ellende maakte die gaste mee

Maart

[zier]

Ja maart als je dat zo leest en tussen de regels door leest dan waren de jaren 60 nog de tijd van kniertjes in engeland.

[Maart]

En ik maar moppere Zier als je hard ijs had in het visruim

Maart

[witkwast]

Als je dit hebt gelezen en je laat dit de jongelui weten dan komt er een golf van ongeloof naar je over.  Was het vroeger al hard dit maakte het nogeens harder. Nu zal de visserij wereld hoe modern dan ook toch altijd harder blijven dan de grote vaart.

Maar je verhaal is ontroerend ik ga het uitprinten en nog eens op m'n gemak lezen.

Witkwast

[vreemdeling]

                                    Trawler King Stephen. GY 1174
Het was in Februari 1916 dat de  Engelse trawler King Stephen uit Grimsby de twijfelachtige reputatie verdiende door op zee het wrak van een Duitse Zeppelin aan te treffen en weigerde haar bemanning aan boord te nemen.
Toen de W.O.1 in alle hevigheid voort woede, werd deze gebeurtenis wereldwijd bekend en heden is het nog steeds een overblijfsel van de visserij geschiedenis van Grimsby in vroegere tijden.
Schipper William Martin is nooit de schok van het voorval te boven gekomen en stierf enige tijd later. Sommige verslagen vermelden dat hij instortte nadat hij geloofde dat hij was vergiftigd.
Het eerste nieuws van het voorval werd in het nieuwsblad de Telegraph van 3 Februari gepubliceerd toen de rubriek “Het Laatste Nieuws” vermeldde....
Zeppelin in de Noordzee gezien door een trawler uit Grimsby. Volgelopen met water en in zinkende toestand.
Dit korte bericht vermeldde dat de King Stephen, waarvan de Consolidated Steam Fishing and Ice Co. Ltd de eigenaar was, de Zeppelin L 19 in de vroege uren van de voorgaande dag had gezien. Het werd vermeld in een ellendige conditie en met water volgelopen te zijn.
Het verslag vermeldt , daar het aantal Duitse bemanningsleden van de Zeppelin belangrijk groter was dan de bemanning van de trawler en de schipper Martin van de King Stephen hierdoor besloot, dat het onvoorzichtig zou zijn een poging te wagen hen te redden en zo verder hun reis te vervolgen.
De volgende dag had een verslaggever van de Telegraph een lang interview met dhr.
George Denny, stuurman van de King Stephen.
Maar de krant werd door de autoriteiten bevolen, de details niet te publiceren. Echter de Pers Associatie gaf een deel van het interview vrij, waarin dhr. Denny vertelde, dat er naar zijn opinie geen enkele kans bestond dat het luchtschip kon worden gered.

Merkwaardige Uitleg
De volgende dag werd het totale plaatje veel duidelijker door de beslissing van de Telegraph om het volledige verslag te publiceren van hetgeen er precies was gebeurd.
Dhr. Denny vertelde dat hij op de morgen van woensdag 2 Februari de wacht had en hij in de verte een licht signaal waarnam.
Onmiddellijk werd door de bemanning van de King Stephen de trawl scheep gehaald en ging het schip op onderzoek uit.
Dhr. Denny vertelde dat hij de eerste was die zag dat het een groot luchtschip was, wat in moeilijkheden verkeerde. Toen wij dicht genoeg genaderd waren om alles goed te zien, zag ik 8 personen boven op het luchtschip en dat deze naar ons zwaaiden en schreeuwden.
De lucht werd helderder op het moment dat wij op gehoor afstand waren en konden waarnemen dat een groot deel van het luchtschip onder water was. In feite was de boven zijde van het luchtschip even hoog als onze masttop en wij moesten dichter bij komen om te horen wat deze mannen schreeuwden.
Hij vertelde dat de King Stephen bijna langszij het luchtschip was gemanoeuvreerd. Ik zag toen meer mensen door een luik naar boven klimmen. Ik telde in totaal 18 mensen en een ervan, met koperen knopen aan zijn uniform, bleek de commandant te zijn. Zij waren allen vanaf het luik met reddingslijnen aan elkaar verbonden en schreeuwden in gebroken Engels, Red ons, Red ons. Wij zullen jullie met goud belonen. Haal ons van het luchtschip af.
Zoals wij dachten, wilde een van de mannen overboord springen en naar de trawler te zwemmen. Maar hij realiseerde zich dat hij erg hoog op het luchtschip stond en dacht dat het beter was om het niet te doen. In ieder geval kwam hij niet, volgens dhr. Denny.
Hij en de schipper Martin realiseerden zich dat zij met een vreselijk probleem werden geconfronteerd..... Maar wat wel te doen ?

Stokken tegenover Wapens.
Dhr. Denny vervolgt zijn verslag.
We overlegden over deze zaak. We bekeken de toestand zoals ze was. Er waren, zoals wij dachten , ongeveer 20 of 25 van hen en slechts 9 personen van ons. Zij konden best allemaal een revolver hebben en wij hadden alleen maar wat stokken. Zo waren wij van mening dat het niet veilig was hen aan boord van de trawler te nemen, waarvan hun Keizer ons een onbenullig klein scheepje zou hebben genoemd.
Wat dacht U wat er gebeurd zou zijn als we hen aan boord hadden genomen
Zij hadden ons gemakkelijk kunnen overweldigen en ons schip te overmeesteren, om daarna naar Duitsland te varen met ons als krijgsgevangenen....... of dat zij ons bij voorbaat reeds overboord hadden gegooid.
Waarom....... Hij , de Keizer, zou hun alle verdiende IJzeren Kruisen dan ontnemen.
Dhr. Denny zei dat hij dacht dat het beter was om direct naar huis te varen om hetgeen zij hadden gezien en te rapporteren aan de juiste autoriteiten en hen op de hoogte te stellen van de situatie.
                         
Grote Ergernis.
Het was werkelijk alles wat wij konden doen. En toe zij zagen dat wij wilden weg varen, schreeuwden en zwaaide zij nogmaals. Maar wij konden geen wijs worden uit hetgeen zij ons toe riepen, behalve de woorden.... Red ons.
De tremmer bij ons aan boord vertelde mij dat hij had gehoord wat zij schreeuwden.... God zal Engeland straffen, vertelde de stuurman.
Dhr. Denny bevestigt dat toen de trawler weg voer, het achterste gedeelte van het luchtschip en de er onder gelegen gondels al onder water waren verdwenen. Het zag er uit dat een gedeelte van de Zeppelin was ingestort.
Maar het voorste gedeelte van het luchtschip was nog geheel met lucht gevuld en uitgaande van het geluid wat uit het vlucht luik was te horen,  dat zij beneden in het luchtschip  reparatie trachtten uit te voeren.
De zee ter plaatse was zo vlak als in de haven op het moment dat  wij daar waren en er was geen onmiddellijk angst dat het luchtschip zou zinken. Maar er was wel een krachtige wind geweest sinds wij op Woensdag morgen waren vertrokken en ik zou niet graag zeggen dat zij dan ook nog lang zouden blijven drijven.
Met al de lucht  nog in de ballon, zou zij nog een geruime tijd kunnen blijven drijven in het vlakke water. Omdat de gondel en het bodem gedeelte van de Zeppelin vol water waren, zou het een zware sleep reis zijn geweest en weinig hulp zou hebben geboden dat zij langer zou blijven drijven.
Maar met deining zou het er heel anders uit zien. Het hele luchtschip zou moeten rijzen en dalen en het zware gedeelte onder water zou haar beschermen om bij iedere golf omhoog te komen. Het zou als het waren reageren als een anker en de golven zouden tegen het frame werk van het luchtschip slaan en het verwoesten.
Dhr. Denny meent ook dat er geen kans was om haar te slepen, omdat met al het dode gewicht onder water de sleeptros de spanning niet kon verdragen en zou breken.
Deze luchtschepen zijn niet gemaakt om de spanning bij het slepen te weerstaan en zo snel als een sleeptros aan haar frame zou zijn vast gemaakt, het regelrecht uit elkaar zou zijn getrokken en het hele gevaarte in elkaar zou storten.
Het zou al een moeilijk bravour stuk zijn geweest bij schitterend weer, maar geheel onmogelijk bij enige zeegang en deining.

Neven Effecten.
Schipper Martin is nooit hersteld van de traumatische effecten van het aan boord laten van de bemanning van het luchtschip, wat in de Noordzee was gestort.
Het ongeval, op het hoogtepunt van de Eerste Wereldoorlog, riep al spoedig reacties van het publiek op en dit was een steun voor hetgeen schipper Martin had gedaan.
Zelfs de bisschop van London sprak hierover in het voordeel van de schipper.
De Telegraph werd op dat moment dagelijks overstroomd met brieven. Zij allen waren het eens met de zienswijze van de schipper, dat het gevaarlijk was om de Duitsers van de Zeppelin L 19 aan boord te nemen. Er waren slechts negen man aan boord van de trawler en het vermoeden was, dat de Duitsers, waarvan er sommigen waren bewapend, er geen moeite mee zouden hebben om de visserlui te overmeesteren en met het schip naar Duitsland te varen.
Een van de lezers schreef.....
Waarom hebt je die zak met lucht  niet geramd. Zij zouden zelf geen gewetensbezwaar hebben gehad om een bom op jullie te gooien als zij boven het schip waren geweest.
Lees eens wat zij deden te aanzien van vrouwen en kinderen.
Een ander zei.....
Laat mij verwoorden de dank van de hedendaagse menigte voor uw voorzichtigheid. Om geen risico te nemen om de bemanning van de Zeppelin aan boord te nemen. Zij hebben geen eergevoel en hun woord is niets waard en u en uw bemanning zouden niet zijn waar u nu bent als u naar hen zou hebben geluisterd.
Hebben zij geluisterd naar de kreten van onze arme mannen die zij op zee hebben dood geschoten ?
Een ander zei duidelijk over zijn standpunt...
Als Engelsman voel ik dat ik u moet feliciteren voor de manier waarop u heeft gehandeld om deze laffe, miserabele ellendelingen aan hun noodlot over te laten, wat nog veel te goed voor hen was.
Als u ze had geprobeerd te redden, dan hadden ik en duizenden met mij gezegd, dat ze u hadden moeten fusilleren.

n.b. De King Stephen had waarschijnlijk geen zend apperatuur aan boord.
Na de ontmoeting met het luchtschip heeft het schip zijn visreis niet vervolgd en is onmiddellijk naar de wal gevaren om de autoriteiten van haar ontmoeting in kennis te stellen. Hier door kon ook de Telegraph al heel spoedig een verslag plaatsen.

Wordt vervolgt.

[Post Boy]

Mooi verhaal weer Cor.

Hier de trawler GY-1174 King Stephen


Dirk.

[vreemdeling]

Moedig
Iemand uit Yirkshire schreef.....
Als u alle handen moest schudden van degenen die ze met u wilden schudden, zouden uw armen zonder twijfel pijn doen. Iedere loyale Engelsman heeft voor u een dankwoord.
En een ander uit Shropshire.....
Ik wil u van ganser harte danken voor uw geweldig en moedig gedrag ten aanzien van deze duivels aan boord van de L 19.
Een brief uit Wolverhampton laat weten......
Goed gedaan kapitein en bemanning van de King Stephen. Het is een van de beste daden die zijn gedaan sinds het begin van de oorlog.
U allen verdienen het Victoria Cross.
Een dominee uit Torquay schreef....
Gefeliciteerd voor uw wijze actie ten aanzien van de Zeppelin L19.
Al de mensen uit het land moeten u dankbaar zijn en al de dappere mannen die ons hebben gered van de gehate verschrikkingen.
Op het nieuws van het voorval kwam ook reactie uit Parijs. Een ansichtkaart vol met handtekeningen vermeldde de volgende boodschap.....
Hoera voor de wijze Zeppelin verwoesters.
De Duitsers echter veroordeelde deze daad als “Britse Onmenselijkheid “.
Enige tijd na het gebeuren gaf schipper Martin zijn mening over hetgeen er was gebeurd.
Hij vertelde hoe zij het verongelukte luchtschip hadden ontdekt. De commandant van het luchtschip, een jonge man die het IJzeren Kruis droeg en nog 2 andere onderscheidingen, sprak met hen in het Engels.

Vergelding
Martin zei..... Hij was als zachte zeep. De commandant beloofde, dat als zijn mensen door de trawler van het luchtschip af werden gehaald, ieder bemanningslid een cadeau in goud zou ontvangen. Schipper Martin echter vertelde de Duitser dat hij  niet van plan was om een boot te strijken omdat hij de Duitsers niet vertrouwde.
Al mijn mensen waren veilig en gezond en ik was niet van plan om risico's te nemen. Ik weet niet wat de Duitsers zouden hebben gedaan als wij in deze positie hadden verkeerd op de Noordzee en bovendien was het een bemanning van een Zeppelin die bommen gooiden huizen en vrouwen en kinderen hadden gedood.
En dat beviel mij niet. Zelfs als de Hunnen geen wreedheid hadden laten zien, zou het nog een grote risico zijn geweest dat er 18 Duitsers waren en wij slechts met 9 mensen  en je kan rustig aannemen dat ze ons niet zouden toestaan om hen als krijgsgevangene mee naar Grimsby te nemen. Niets hadden wij kunnen doen als zij de trawler hadden overmeesterd, omdat het 2 tegen 1 was, zoals hij aan de verslaggever vertelde.
Schipper Martin zei dat de commandant er alles aan had gedaan om onze mening te veranderen.
Als de helft van wat zij ons beloofden waar zou zijn zou ik de rest van mijn leven een rijk man zijn geweest. Maar er zijn nu eenmaal tijden dat gezond verstand meer waard is dan al het goud in de wereld en dit was zo'n geval.

Vervloekingen.
Toen de King Stephen van de Duitsers weg stoomde, begonnen zij ons te verwensen en te schreeuwen.
Schipper Martin vertelde dat het weer steeds slechter werd en daar er geen ander vaartuig in de buurt was, wist ik dat de Duitsers “verdoemd “waren, maar ik voelde dat ik het juiste had gedaan in deze omstandigheid.
Het officiële tijdschrift van de Nationale Unie van Zeevarenden, de “Zeeman “. vermeldde dat het voorval aan het geweten van schipper Martin had geknaagd en ongeveer 11 maanden later stierf hij na een geestelijk instorting.
Er werd zelfs geloof aan gehecht dat de ineenstorting was veroorzaakt door een foutief geloof, dat hij vergiftigd was. Hij had blijkbaar een aantal bedreigingen van in Engeland wonende Duitsers gehad.
Toen hij ziek werd na het roken van een sigaret, die hem was toegestuurd per post pakket, was hij er van overtuigd dat de sigaret vergif bevatte. Onderzoeken hebben aangetoond dat zijn vrees ongegrond was. Een dokter verklaarde dat hij was gestorven van pure schrik.

In 1933 publiceerde dhr. Toif Marben een boek waarin het Duitse standpunt met betrekking tot het L 19 ongeval werd verklaard.
Hij wist te vertellen dat de Zeppelin zwaar kanon vuur had moeten doorstaan. Drie van de vier motoren werden hierdoor buiten werking gesteld en dat ook de gas ballon getroffen was en zij hierdoor in zee stortte. In zijn verhaal vertelde hij ook dat er 16 man aan boord waren. Hongerig, hulpeloos en drijfnat, hokten zij samen in de bittere kou. Ze dreven hulpeloos rond tot dat zij werden gezien door de King Stephen. Zij scheurden witte stroken stof van de bekleding van het luchtschip er zwaaiden er mee, Zestien schipbreukelingen waren er klaar voor om zich vredig over te geven.
Twee maanden na de gebeurtenis, werd een drijvende fles opgepikt.
Volgens hem was deze fles afkomstig van de L 19. Op een stukje papier was geschreven........ Ons laatste uur is nabij.
Op een tweede briefje was geschreven......Mijn groeten aan mijn vrouw en kind. Een Engelse trawler was bij ons en weigerde ons aan boord te nemen. Het was de King Stephen en hoorde thuis in Grimsby.
Na het Zeppelin ongeval werd de bemanning van de King Stephen over geplaatst.
De trawler zonk later door een Duitse luchtaanval op Lowestoft en Yarmouth.

Het gehele verhaal.
Was het de schipper Martin van de trawler uit Grimsby King Stephen geoorloofd te weigeren om de bemanning van de Zeppelin L 19 in de Noordzee te redden ?
Toen de gebeurtenis plaats vond in Februari 1916 was het alleen geoorloofd om een korte versie van de feiten te publiceren. De algemene publieke opinie in het land was dat de schipper Martin juist had gehandeld en de bisschop van London was een van de velen die hem hierin steunde.
De Duitser maakten natuurlijk van de gebeurtenis  een geval van Britse onmenselijkheid.
Martin was al gestorven en het is nu mogelijk om een juiste verklaring te geven, die toen ter tijd werd gemaakt.
Ongeveer een uur voor het licht werd op 1 Februari 1916, zag George Denny, de stuurman van de King Stephen, het licht van een noodsignaal op ongeveer 10 mijl van het schip verwijderd. De trawler stoomde naar deze positie en al spoedig na het aanbreken van de dag, ontdekten zij een beschadigde Zeppelin, drijvend in zee en waarvan de luchtkast ruim 50 voet boven het water uit stak.
De commandant, een jonge kerel, welke onderscheidde was met het IJzeren Kruis en nog twee andere onderscheidingen, riep de trawler schipper en uitstekend Engels aan.
Martin vertelde hem onomwonden dat hij niet de minste intentie had om een boot te water te laten en toen hem werd gevraagd waarom was het antwoord.... Om dat ik jullie niet vertrouw.

Geen Risico Nemen.
Ik had dit met Denny doorgesproken toen wij dichter bij kwamen en na de voor en tegens tegen elkaar afgewogen te hebben, waren wij beiden van mening en stemden er mee in , dat als wij een boot te water zouden laten en met enkele van de bemanning naar de Zeppelin te sturen, zij onmiddellijk zouden worden overmeesterd en als gevangenen worden behandeld tot dat wij de Duitsers hun zin gaven
Wat waarschijnlijk op het einde zou hebben geleid dat zij ons schip zouden overmeesteren, zodra zij bij ons aan boord waren of in het geval dat  wij weigerden hen aan boord te nemen, zij onze boot en bemanning in beslag zouden nemen en zo met hen zouden ten onder gaan. Onze veiligheid was gegarandeerd op de plaats waar wij op dat moment waren, maar onze vrijheid was geen stuiver waard zodra de Duitsers bij ons aan boord waren.
En zo deelde ik de commandant duidelijk mede, dat niets wat hij als verweer had, mij kon besluiten om hen te redden.
Hij deed nogmaals een beroep op mij maar daar ik mijn besluit had genomen, was het niet nodig ons nog langer te kwellen of te bezwaren, omdat, na verloop van tijd het geen goed gevoel was om 18 man achter te laten om te verdrinken.
Zelfs als het je vijanden waren  en rijkelijk hun lot verdienden.
Ik zette de telegraaf op “vooruit “ en wij maakten een begin aan ons vertrek.

Gebrul Van Woede.
Meteen zag de commandant wat wij van plan waren en dat er geen enkele kans was om te worden gered. Hij zette het op een schreeuwen en de bemanning met hem.
De woede was verschrikkelijk. Hun vuisten gebald en wanhopig schreeuwend...
God zal jullie straffen..... en zij schreeuwden dit keer op keer, zolang wij  binnen gehoorafstand waren.

Einde

[vreemdeling]

WWW.omroepzeeland.nl  vermeldt het volgende.

Arnemuidse vissers trui keert terug.

Een typisch Arnemuidse vissers trui is in ere hersteld.
Sinds kort worden er weer vissers truien gebreid.
Ze zijn te herkennen aan een speciaal brei patroon.
De initiatief nemers willen dat de Arnemuidse vissers trui weer "HIP " wordt.
De Arnemuidse trui bestaat al sinds 1850.
Door de opkomst van modernere werkkleding verdween de trui in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw.

Cor