Herinneringën deel 2

[Maart]

Dat benne toch oer schepen dat die zomaar omlegge ik hoorde dat zukke schepen stoomleidingen hadde in de mast om ze te ontdooie is dat waar?

[A.Oosterbaan]

Lord Howe

[vreemdeling]

De stad Hull is gewend aan zijn maritieme geschiedenis en de vrouwelijke inwoonsters zijn al goed vertrouwd aan de praktijk van rouwen voor hun mannen die op zee zijn gebleven. Veel tranen hebben gevloeid op de kop van de Corporation Pier als betraande ogen naar de Humber tuurden, angstig wachtend op een man, vader, zoon of geliefde die nooit meer terug zou komen.
En vaak zijn vrouwen samen gestroomd voor de kantoren van de trawler maatschappijen, krankzinnig wachtend op nieuws van een schip wat overtijd was.
Het is een deel van het leven van een vissers familie.
Als je ooit de stad bezoekt, bezoek dan eens  het visserij gedeelte van het Docks
Museum in het stads centrum. Je zult er geen spijt van hebben.
De bijgehouden statistieken laten zien dat reeds ver terug, in de begin jaren van de 17e eeuw, schepen uit Hull reizen maakten naar de met ijs bedekte wateren van Bereneiland en Spitsbergen, jagend op walvissen.
En als in een seizoen de helft van de mannen terug keerden, werd dat beschouwd als een goed seizoen.
In de hedendaagse tijd, waren de eerste paar weken van 1968 ook een periode van onheil.
In een periode van 25 dagen claimde de zee niet minder dan 60 mensen levens. Bijna allemaal afkomstig uit Hull.
De eerste schok kwam op de 11e Januari. De trawler St. Romanus uit Hull meldde zich niet en werd als vermist opgegeven. Haar laatste doogegeven positie was 110 mijl NNO van Spurn Point, op weg naar de visgronden. Waarom zij verdwenen is, zal altijd een raadsel blijven. Geen spoor van haar werd ooit gevonden. Zo ver zuidelijk is het uiterst ongeloofwaardig dat ijsafzetting een rol heeft gespeeld bij dit verlies. Het weer in dit gebied was op dat moment erg slecht en de algemene mening is dat zij
overvallen is door een stortzee.
Op de 26 Januari, 13 jaar later, op de datum precies van het vergaan van de Lobella en de Roderigo, had de de trawler Kingston Peridot met ernstige ijs afzetting te maken en zonk met haar gehele bemanning bij Skagagrumn, bij de noord kust van IJsland.
Het laatste contact met haar was een praatje over de radio met een andere trawler, waarin de schipper vermeldde dat hij enkele uren zou gaan slapen, terwijl de bemanning wat ijs zou weg hakken.
De vlaggen wapperden nog halfstok aan de vlaggenmasten rond het St. Andrew
Dock, toen Hull treurde over het verlies van 40 van haar inwoners, toen weer een tragedie de samenleving trof door een ongeluk.
Het hartverscheurende nieuws werd bekend gemaakt dat de trawler Ross Cleveland
( de vroegere Cape Cleveland ) op 4 Februari ten onder was gegaan met een verlies van 18 mensen van haar 19 koppige bemanning.
Kort nadat de Cleveland zonk, liep de trawler Notte County aan de grond.
Gelukkig, dank zij uiteindelijk aan het ongelooflijke stuk zeemanschap en moed van de IJslandse kanonneer boot Odinn, werden 18 man in veiligheid gebracht. Een van hen stierf later door kou en uitputting.
Deze 2 schepen waren niet de twee enige slachtoffers in deze wilde nacht. Een schip uit Fleetwood, die aan de kade in Dyrafiord gemeerd lag, werd van zijn trossen gesmeten en dreef aan de grond aan de ander zijde van de haven, gelukkig zonder verlies aan mensenlevens. Er waren ook nog berichten van gelijkwaardige, kleinere ongevallen en zware reddingen.
Ik zal proberen deze gebeurtenissen te beschrijven, zoals ik ze heb gezien vanuit het stuurhuis van een der trawlers die in de Isafiord opperte had gezocht.
Misschien eens in tien jaar of meer, combineren en produceren de elementen, condities van een weergaloze hevigheid.
Op 4 Februari 1968 waren er langs de NW kust van IJsland zulke condities.
Voor dat de wind aanwakkerende had het dagen lang hard gevroren.
 Wij hadden met de trawl aan de zuidzijde van de Isafjord Gully gevist en toen het weer losbarstte waren wij nog ongeveer 14 mijl dwars van West Head, de kaap die de SB zijde van de Isafjord vormt. Goed beschouwd waren wij een van de eerste schepen die de opperte van de wal opzochten. Naar de wal stomend was de mist en ijzel  zo dicht, dat je de voormast niet meer kon zien en zonder radar zouden we blind zijn geweest. Eerst schuilden we achter de kliffen van Ritar Huk en stoomden weer naar de wal iedere keer als de wind ons weer in het woelige water in het midden van de fjord had had geblazen. Andere schepen kwamen ook de fjord binnen, buiswater overnemend en met hun ijsafzetting, leekt het wel op een versiering van een Kerst cake.
De wind werd steeds krachtiger in de loop van de morgen en door de hoge deining waren we gedwongen verder de fjord in te gaan. De stuurboord uitloper van de fjord loopt naar het dorp waar haven faciliteiten zijn. De bakboord arm, de Jokulfjord, met de door de vissers gegeven bijnaam van Sleepy Valley, vormt een lang nauw gedeelte met diep water en wordt omgeven door hoge kliffen. De volgende uren waren wij bezig om de Sleepy Valley binnen te lopen.
Maar nu was de windsnelheid toegenomen tot een hoogte die ik nooit eerder  had meegemaakt, zelfs niet in dit wilde gebied. Zelfs aan het begin van de fjord moesten de schepen met volle kracht varen, om nog genoeg druk op het roer de hebben om te kunnen sturen. De atmosfeer was zo koud dat het zelfs moeilijk was om te ademen.
In het voorste stuk van de Sleepy Valley was ik getuige van een voorbeeld van overlevings techniek die ik nooit eerder had gezien.
Een grote groep eidereenden vlogen laag langs de kliffen en streken neer op het water. Toen kropen zij bij elkaars rug en vormden een grote bal. Toen de door de wind voort gedreven bal van drijvende eenden het onstuimige water in het midden van fjord bereikten, braken zij weerr uiteen, vlogen terug naar de kliffen en herhaalde deze manoeuvre.
Hoe hard de wind die dag woei was onmogelijk te meten. Op de wind meter, die de wind snelheid kan meten tot 150 knopen, ging de wijzer van de meter deze aanduiding voorbij. Buiten de fjord moet het een ware hel zijn geweest. Het was in deze dodelijke omstandigheden dat de trawler Ross Cleveland  en de Notte Cointy de ingang van de fjord naderden. De schipper van de Ross Cleveland was Phil Gay, een prima visserman. Ofschoon ik hem nooit persoonlijk heb ontmoet, heb ik met hem vele malen wat praai rapporten en kletspraat via de radio uitgewisseld
Aan de andere kant kende ik George Bures, de schipper van de Notte Cointy goed. Wij waren al heel lang bevriend toen wij samen als matroos voeren op de schepen van de Northern Boats en ik heb bij hem als stuurman heb gevaren op diverse schepen. Het was ook weer een prima visserman.
George's radar was onbruikbaar, waarschijnlijk door ijsafzetting op de scanner en Phil was hem aan het beloodsen met behulp van haar radar. De mannen op de schepen die de opperte hadden opgezocht, konden de echo's op het radar scherm volgen op ongeveer 3 mijl dwars van vuurtoren van Aranas, bij de ingang van de fjord. In normale omstandigheden zouden zij veilig zijn geweest, maar de weers omstandigheden waren verre van normaal. De stem van Phil werd door de geschokte luisteraars gehoord......
Wij slaan om. Zeg tegen mijn vrouw dat ik van haar houd......
en een van de echo's verdween van het radar scherm. Het was zo snel gebeurd .
Een windvlaag had de Cleveland overvallen en haar omver geblazen.
Een korte tijd later zond de Notts Cointy een noodoproep uit.....
Wij zien niets en drijven naar de wal......
De kapitein van de IJslandse kanonneerboot riep schepen op om zo vlug mogelijk uit de fjord te komen om te proberen mensen te redden. Hij wist precies waar de Notts County was gestrand en om haar te bereiken was kennis van de betreffende plaasts nodig. Hij wilde proberen de bemanning te redden. En dat deed hij ook.

Wordt vervolgd.

[A.Oosterbaan]

Ross Cleveland

[A.Oosterbaan]

Cape Cleveland

[A.Oosterbaan]

 Nott County op de rotsen

[Maart]

Pracht foto's Arie

Maart

[zier]

die cleveland is tog niet de eerste de beste trawler,en dat donderd dan zo maar om,hoeveel wind heb er dan niet moeten staan.

maart dat stoomleidingen langs de mast ik denk dat van voor de oorlog is en vlak der na,met schepen die tog stoom hadden en de schepen kleiner en de mensen nog voorzichtig waren ,maar toen de schepen grooter werden en meer vermogen en een hoogere steven toen dacht men waarschijnlijk net zo als met de titanic.

[Zeester]

Goede middag.
er bestaat een boek over dat trieste verhaal van die Trawlers weet alleen niet meer hoe het heet,zal het is navragen bij de Bibiotheek
heb het 2jaar terug gelezen. Stuurman of een Matroos van de GY 643 Notts County is gelijk van Boord gegaan de Bergen in om Redding te halen in die tussentijd is de bemanning na dagen of uren (weet dat niet meer precies)gered ze zijn dagen aan het zoeken geweest naar die man.
is gelukkig gevonden door die Bergbewoners daar, meer dood dan levend.
hele verhaal heeft toen ook in de Engelse Kranten gestaan.

Groet W




 

[zier]

Zeester,dan hoore we wel de titel en de schrijver van je en vraag dan ook het ISBN nummer .

[Post Boy]

TO BE SCRAPPED.

Vond deze foto ook nog ergens met als ondertiteling:

Trawler Notts County GY-643 waiting to be scrapped in Isafjorour,Iceland.
The trawler an a ground in violent winds in February 1968.
Later ,it was pulled to Isafjorour where it was sold for 35 pounds.
The name of the other trawler on te picture is unknown.


Dirk.

[vreemdeling]

De kanonneerboot hield zich boven winds van het gestrande vaartuig. De stuurman, met de grootste minachting voor zijn eigen veiligheid, liet zich op een reddings vlot naar het schip drijven. Na de half bevroren visserlui op het vlot te hebben geholpen., werden zij naar de veiligheid van de kanonneerboot getrokken. Een man was reeds  van uitputting gestorven. De stuurman had een gewond been, veroorzaakt door een blok ijs wat op zijn been was gevallen en de schipper had bevroren handen, waarvan later vingers werden geamputeerd.
Maar door de bekwaamheid en moed van de IJslander, was het geen grote tragedie
geworden.
Slecht één man van de Ross Cleveland overleefde de ramp. De stuurman, Harry Eddom en twee van zijn bemanningleden gelukte het om op een reddings vlot te klimmen. Door dat hij goed geschoeid was, was Harry nog in leven toen het vlot aan land spoelde. Zijn twee maten waren dood gevroren. De IJslanders vonden hem de volgende morgen, half bevroren in een der schuilhutten voor schipbreukelingen, die verspreid langs de ruwe IJslandse kust lagen.
De Notts County, 450 ton, was in 1960 gebouwd door de Goole Shipbuilding Compagny voor 150,000 pond.
Zij werd total loss verklaard en het wrak werd door een IJslandse zaken man voor 35 pond gekocht. Het schip werd van de rotsen getrokken, maar zover als ik weet, heeft zij niet meer gevaren. De laatste keer dat ik haar heb gezien, vormde haar weg rottende romp, een deel van het havenhoofd in Isafjord haven. Het was als een soort van herinnering aan de gevaren die deze dappere mannen, of dwaze, hebben doorstaan, om deze wateren op te zoeken en een monument voor de moed voor al de mannen die zijn gestorven om dit te proberen.
Later in het jaar werd de bemanning van de Odinn geëerd op een receptie die werd gehouden in het stadhuis van Grimsby, waar hun een zilveren presenteer blad werd gegeven voor hun vaardigheid en moed.
Als een presenteer blad zo groot zou zijn geweest als het stadhuis, zou het nog niet groot genoeg zijn geweest.
Daarop volgend aan de verschrikkingen van deze visgronden van dat jaar en de publieke verontwaardiging, aangevoerd door de echtgenoten van de trawlerlui en met zelfverloochening van de trawlerlui zelf, werd een publiek onderzoek naar de veiligheid van vissers vaartuigen ingesteld. De trawler eigenaars werden onderworpen aan de  gevolgen van deze publiciteit.
De bevindingen van het onderzoek, het Holland Martin Report, werd gepubliceerd en een aantal veiligheids maatregels werd voorgesteld.. Velen er van waren praktisch, sommige waren een soort schoonheids middel waar mee moest worden geleefd.
Laten we hier eens naar kijken.
Trawlvisserij in de Arctische wateren of ergens anders wat mij betreft, is een zeer gevaarlijk spel en waarbij van tijd tot tijd verlies aan mensen levens en arm of been blessures voor komen. Het is een deel van de prijs die we moeten betalen voor de Fish en Ships,
Ik heb er geen twijfels over dat veel weduwen aan de oevers van de Humber, blijven volhouden, dat deze prijs te hoog was. Mijn mening is, dat een maatregel wat meer zou  bijgedragen hebben aan de veiligheid op de verre visserij dan alle andere aanbevelingen die naar voren werden gebracht, nooit zijn overwogen of op z'n minst zijn uitgevoerd. Deze maatregel was om het aantal bemannings leden uit te breiden..
Toen de IJslandse trawler Egill Raude verging,had zij een bemanning van 34 koppen. Een Engelse trawler van deze grootte of zelfs nog groter, precies hetzelfde werk uitvoerend en onder dezelfde omstandigheden, had maar een bemanning van 20 koppen. In feiten hadden de Engelse trawlers kleinere bemanningen dan enig andere vreemde schepen die visten in de Arctische wateren.
De mannen moesten veel lange uren werken en als er zich wat anders voor deed,   dan moesten ze ijs hakken en vaak waren zij al uitgeput voor ze aan het ijs hakken begonnen. Het was ook geen wonder dat het vast gevroren ijs hen zo vaak moest treffen. Zou u met een trein gaan reizen als u wist dat de machinist 18 uur per dag had gewerkt gedurende de afgelopen 12 dagen. Of dat u zo gelukkig was dat u naar Parijs mocht vliegen, als u wist dat de piloot en de navigator de laatste 48 uur zonder slaap waren geweest. Je kunt je afvragen hoeveel trawlers er verloren zijn gegaan, alleen al omdat de mensen in het stuurhuis overvallen werden door slaap en faalden om op tijd te reageren op dreigend gevaar. Ik kan alleen maar denken dat de rede waarom wij gedwongen werden met zo'n kleine bemanning een schip moesten runnen en waarin geacht werd zulke uitzonderlijk uren te moeten werken. het volgende was. Als een schip als verloren werd beschouwd, nam de verzekeraar de polis om te kijken wat het bouwen van een nieuw schip kostte. De 20 mensen die met haar ten onder waren gegaan hadden geen waarde en konden gemakkelijk door anderen worden vervangen. In economisch opzicht had het verlies aan mensen levens geen invloed op de balans. Financieel waren de weduwen de enige verliezers die voor problemen werden geplaatst om hun kinderen op te voeden, zonder de hulp van de hoofd verdiener. Om opnieuw een  half dozijn dekmensen aan boord te plaatsen was maar een pennen streek.. Maar een heel klein beetje van de immense opbrengst van de vis die werd behaald, vonden hun weg in de zakken van de mensen die door een hel waren gegaan, om die opbrengst te verdienen. Naar aanleiding van een lijst van de Grimsby's vissersschepen, opgesteld door David Boswell, waren er tussen 1919 en 1960 124 grote stoom trawlers verloren gegaan door een of andere oorzaak, behalve de zware verliezen die waren geleden gedurende de oorlog 1939 – 1945, wat een gemiddelde van 3½ schepen per jaar was in een periode van 36 maanden. Deze cijfers betroffen alleen Grimsby.
Met in begrip van Hull, Fleetwood en Aberdeen zou het meer als het dubbele zijn geweest. Er is geen statistiek bijgehouden betreffende het aantal mensenlevens die het leven lieten of die werden verminkt, maar het verlies aan levens en ledematen, moet enorm zijn geweest. Terugdenkend, geloof ik dat het een groot gebrek was dat er geen compensatie systeem werd geintroduceerd.
De eigenaars beheerden een fonds, opgebracht door de visserman zelf,
Het was een van de arbeid condities als je op een trawler wilde werken, dat de bemannings leden een paar penny's per dag op zee, aan dit fonds betaalden. Het zgn.
Vissermans Afhankelijk Fonds. Maar de uitbetalingen waren maar een schijntje. Een Visserman Pensioen Fonds werd opgericht in 39/45, de oorlogs jaren, met een contributie gebaseerd op het aantal dagen op zee. Maar de uitbetalingen onder dit systeem waren verre van genereus en de intoductie van dit fonds, had waarschijnlijk meer te doen met een ontheffing van de verantwoordelijkheid voor de reders,en van het nationale pensioen plan, dan het welzijn van de visserman.
Het ouderdoms pensioen werd betaald als de  verzekerde man de leeftijd van 65 jaar bereikte en dit was een normale conditie in de meeste instellingen.
De phygische druk van het werk aan dek van de Arctische trawlers garandeerde dat de man die in staat was zijn baan tot de leeftijd van 65 jaar te behouden, wel een zeldzame uitzondering was. Dit pensioen schema werd door de trawler eigenaars aan de kant geschoven en de mensen die  de leeftijd van 55 jaar bereikten, werd een afkoop som geboden of een pensioen als zij de pensioen gerechtige leeftijd bereikten.
In mijn geval was het een afkoop som van 190 pond of een pensioen van 11 shilling per week, waarvan ik de betaling zou ontvangen als ik mijn pensioen gerechtigde leeftijd zou hebben bereikt.
Had ik voor het laatste voorstel gekozen, dat had ik , bij de huidige prijzen, één sigaret per dag kunnen kopen.

Einde.
   

[zier]

Bedankt weer cor,dit kan je gerust een zwarte bladzijde noemen.
Nu begrijp ik waarom vroeger de vissersvrouwen in engeland zon macht hadden.
Ik kan me nog herinneren dat er een staking was uitgeroepen door de vissersvrouwen ,en dat er geen schip voer.
De vrouwen gingen naar londen en stelden der vootwaarden aan de regering ,en die eisen moesten ingewiligd worden eerder ging er niemand naar zee.
Hoelang die staking heeft geduurd weet ik niet meer maar al de eisen werden ingewiligd.

[zier]

Dirk ,die met het gezonken achterschip is zeker de notss county.

[witkwast]

Ondansk het een mooie foto is geef dat de tragedie goed weer ook zonde van zulke schepen en net zoals Cor beschijft heeft de besparing een veel groter nadeel gebracht dan een voordeel.