Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

                                      De Leichester City.  GY  106

De tragedie die zich nu 60 jaar geleden afspeelde, veranderde totaal het leven van een jonge koksmaat, wat hem overtuigde de zee vaarwel te zeggen en een van de best bekendste slagers van Grimsby werd.
En de toss met een muntje zal waarschijnlijk het leven hebben gered van zijn broer Harold.
Dhr, Archie Needham, die nu een serie slagers winkels in de omgeving runt, was maar net 16 jaar oud op het moment van de tragedie van de Leicester City bij het eiland Hoy in maart 1953.
Hij had hieraan voorafgaande een reis gemaakt aan boord van de trawler Visenda.

Ik maakte met mijn broer Harold een toss om te zien wie er van ons tweeën mee zou gaan met de Leichester City.
Gelukkig was ik een betere zwemmer als mijn broer.
De trawler liep  's-morgens in de vroege uren aan de grond.
In het pikken donker realiseerde de bemanning zich niet dat zij zo dicht bij de wal waren en toen het schip slagzij maakte, gaf de schipper orders om het schip te verlaten.

Ik herinner me dat ik me langs een stuk touw liet zakken en hierbij blaren op mijn handen op liep. We lagen best wel een behoorlijke tijd in zee.
Uiteindelijk gelukte het ons om ongeveer 5 uur in de morgen aan land te komen.
De zwemoefeningen die ik in het Grimsby Docks had gedaan, waren nu goed van pas gekomen. Maar het was best wel aardig koud.
Ik herinner me ook nog dat we later naar het Zeemanshuis moesten, om daar lijken te identificeren.
Bij mijn terugkeer in Grimsby zorgde mijn moeder voor een baantje bij een slager in de Freeman straat en kreeg daar een slagers fiets en ik ben nooit meer naar zee gegaan.
Ik zal me altijd dit ongeval herinneren, want de dag ervoor werd de Derby paarden race gelopen en ik dacht dat het paard Early Mist gewonnen had.

Het ongeluk kostte zeven visserlui het leven. Elf werden er gered. Op 25 Maart om 7.10 uur in de namiddag kwamen de schipbreukelingen terug in Grimsby, in geleende kleren, sommigen met verband rond hun voeten en bedekt met dikke sokken. Hun voeten waren ernstig verwond geraakt door de puntige rotsen.
De treinreis naar Grimsby vanaf Schotland had 36 uur geduurd. Familieleden hadden op het station 24 uur vergeefs staan wachten.
De mensen werden begroet door de manager van de Consilidated Fisheries, de eigenaar van het schip, dhr. Jack Mavers.
Zes dagen na de stranding was het nog steeds onzeker of Leichester City geborgen kon worden.
Maar nog geen paar dagen later waren er aanwijzingen dat het schip waarschijnlijk kon worden afgeschreven. Zij was door het slechte weer zwaar beschadigd en uiteindelijk werd het bergings vaartuig Salveda, die standby had gelegen, terug geroepen.
De trawler werd uiteindelijk aan haar lot overgelaten.

Blijer nieuws was er op 20 Mei 1953, toen de Evening Telegraph vermeldde, dat de bemanning van de reddingsboten die het schip te hulp waren gekomen, beloond werden door de Nationale reddingsdienst.
De reddingsboot van Stromness had 14 man van de Leichester City opgepikt, waarvan er drie reeds dood waren. Bootsman Sinclair van de Stromness reddingsboot en bootsman MacIntosh van de Turso reddingsboot, ontvingen beiden van de Reddingsdienst een bedankje gegraveerd in leer.
De beloning werd gegeven voor de wetenschap van getoonde vaardigheid en initiatief bij het opsporen van de vermiste drenkelingen in het gevaarlijke water, door het getij, en in de meeste tijd uitgevoerd in dikke mist.

Op 22 Oktober 1953 werd er een ander prijsuitreiking in Grimsby gehouden. De stuurman van de Leichester City, John Youngs, stierf na een dappere zwemtocht van het schip naar de wal , om redding te zoeken.
Op 17 November 1952 was hij geslaagd voor zijn schippers diploma.
Maar bij de prijsuitreiking was het zijn 9 jarige zoon Edward, die naar het podium van de Grimsby Zeevaartschool liep.
Hij ontving de barometer die eigenlijk aan zijn vader moest worden overhandigd, omdat hij als oudste persoon de opleiding voor schipper had gevolgd..
Bij een publieke hoorzitting over het vergaan van de Leichester City, zei de voorzitter van de raad, dhr.Keith, dat het zeker was dat het ongeval niet was veroorzaakt door gebrek aan zorg en achteloosheid.
Schipper Johansen werd van alle blaam gezuiverd.
Hij was als schipper op het schip meegegaan, omdat haar eigenlijke schipper Bill Hardy niet beschikbaar was. Als reserve Lt.Commander van de Royal Naval Reserves, was hij opgeroepen voor een bijscholing in Portsmouth.
Zijn vrouw kan zich nog goed herinneren, dat een bediende in de eetzaal naar ons toe kwam en mijn man vertelde dat er een gesprek voor hem was.
Toen hij terug kwam, vertelde hij dat de Leichester City aan de grond was gelopen en dat enigen van de bemannings leden werden vermist.

De marconist van het schip, dhr. Dimopoulous, was een van de mensen die werden vermist. Zijn collega uit Grimsby, dhr, Hutson kende hem goed.
Op het moment van het ongeval was hij marconist op de Grimsby trawler Hekla.
Hij en dhr.Dimopoulous hadden hun gebruikelijke radio verbindings oefeningen de vorige avond uitgevoerd.
Toen deze oefening was beëindigd, stuurde dhr. Dimopoulous mij een gecodeerd bericht met het verzoek of ik dit bij hem thuis  in Cleethorpes wilde bezorgen.
Later op de morgen hoorde ik het droeve nieuws dat de Leichester City aan de grond was gelopen en dat de marconist werd vermist en waarschijnlijk was verdronken.
Later hoorde ik dat zijn lichaam door een reddingboot was gevonden.
Wij kwamen op Zondagavond binnen en ik stond in tweestrijd of ik wel of niet het bericht ging afleveren.
Ik besloot om het wel te doen, maar er was niemand thuis. Ik heb het bericht in de brievenbus gestopt. Mijn schip moest Woensdags weer naar zee vertrekken en ik vraag me nog steeds af of ik juist heb gehandeld.

Dhr. Brown uit Cleethorpes vertelde mij dat zijn vader schipper was geweest op verschillende schepen van de “Voetbal Klasse “ trawlers .
Hij vertelde ook dat de Leicester City na te zijn verbouwd van kolen- naar oliestook, kort voor haar stranding een hevige brand aan boord had. Mijn vader en zijn bemanning kwamen haar te hulp en ontdekte haar in een hevige sneeuwstorm en namen het schip op sleeptouw. Hij dacht dat zijn vader op dat moment schipper was van de Cardiff Castle.

Mevr. Stubba uit North Thoresby, herinnert zich nog dingen van veel verder terug.
Haar vader was 1e machinist op Leicherster City geweest in de periode rond 1930.
Ik dacht dat dhr. Hudchinton toen schipper was.. Ofschoon ik toen nog maar een klein meisje was, herinner ik me dat mijn vader mij mee aan boord nam.
En ik herinner me nog goed de droefheid in ons gezin toen het nieuws bekend werd op de radio dat de Leichester City werd vermist.
Wachtende op verder nieuws hoorden we dat er vergissing was gemaakt en dat het in feite de Leichestershire was. Deze trawler was ook vergaan bij het eiland Hoy op 28 Januari 1938.

Enige tijd nadat de Leichester City aan de grond was gelopen, werden drukke winkelstraten waarin de kopers zich verdrongen,  muisstil, toen de rouwstoet van bijna een halve mijl lang, zijn weg vervolgde door de straten, op weg naar de Scarto begraafplaats.
Bij de ingang van het kerkhof stonden 9 overlevenden van de ramp  en vormden een ere haag.
Het respect wat op deze dag werd getoond was een verontschuldiging op de wijze   waarop de dode visserlui en hun collega's hun werk gedaan
Honderden mensen hadden voor de Bethel Mission staan wachten, toen de haven dominee de samengepakte menigte vertelde, dat deze dienst voor de 7 slachtoffers niet te vergeefs was. Wij beleven ook de droefheid met u mee, zei hij tegen de families.

Wordt vervolgd

[J.H.]

GY-106-Leicester City

[J.H.]

GY-106-Leicester City

[J.H.]

GY-106-Leicester City

[J.H.]

GY-106-Leicester City

[vreemdeling]

Het schip was op haar thuisreis vanaf de visgronden bij IJsland, toen ze bij het eiland Hoy op de Orkneys aan de grond liep.
In het donker wist de bemanning niet dat zij slechts 200 yards van de kust verwijderd waren.
Kort na het vastlopen kreeg het schip zware slagzij over SB en schipper Johansen gaf  orders om het schip te verlaten.
Schipper Johansen had wel orders gegeven van ...   vol achteruit. Maar het was reeds te laat. Het schip begon net achteruit te gaan toen zij vastliep.
Toen het schip slagzij kreeg, zei hij de bemanning dat ieder zich zelf moest zien te redden.
Voordat de bemanning overboord stapte, werden door de bemanning nog fakkels aan gestoken. De schipper en negen man namen de reddingsboot, maar die sloeg om.
Anderen op het reddingsvlot werden door de ruwe zee van hun vlot afgegooid.

Boeren op het eiland Hoy zagen de fakkels en waarschuwde de reddingsboot van Stromness en Thurso.
Twee uur later pikte de reddingsboot van Stromness 4 uitgeputte manschappen op in de Hoy Sound, die zich vast klemden aan een vlot. Een van de geredden stierf voor de reddingsboot Stromness bereikte.
In tussen was de reddingsboot van de Leichester City waaraan de schipper en de anderen zich aan vast klemden, aan de wal gespoeld.
De stuurman Young, de beste zwemmer van de groep, was heldhaftig weg gezwommen van de groep om hulp te halen, toen de reddingsboot voor de eerste maal omsloeg.
Hij slaagde erin de wal te bereiken, waar hij dood werd aangetroffen door uitputting en wanhoop.
Bij daglicht werd bij de zoektocht naar de overlevenden assistentie verleend door RAF van de vliegbasis Hasting en dit werd de gehele dag voortgezet.
Het was al laat op de Zondagavond, dat de laatste vermiste man, de marconist Dimopoulous ( 26 jaar ) , werd gevonden door de Thurso reddingsboot.
Hij was al overleden.

Schipper Johansen vertelde dat om 5 uur in de middag, de boeren van Hoy naar de aangespoelde sloep gingen en vonden daar de dekvoorman er nog inzitten.
Ik herinner me dat toen ze hem aan boord hadden van de reddingsboot zijn handen zo koud waren, dat hij ze in een vuur stak.
De kolen kleefden aan zijn hand, maar zijn hand verbrandde niet.
Ik zal me dat altijd blijven herinneren..
De weersomstandigheden waren die nacht verschrikkelijk. Het was de branding die zoveel schade en verwondingen veroorzaakte.
Hij vertelde dat hij de orders om het schip te verlaten had gegeven, toen de trawler een gevaarlijke slagzij ging maken.

Hoe dicht het schip eigenlijk bij de wal lag, werd niet eerder ontdekt toen veel later op de dag de mist was opgetrokken en een helder zonlicht de mist , die de oorzaak van de stranding was, verdreef.
Toen werd ook waargenomen dat de Leichester City rechtstandig op de rotsen stond zonder slagzij.
Het is ironisch, maar als de bemanning aan boord was gebleven, hadden zij door de reddingsboot bij daglicht, zonder veel moeite, van het schip zijn afgehaald.
Schipper Johansen, die last had van waterzucht op het moment van de stranding, liep zware verwondingen aan zijn voeten op. Hij werd in het Postkantoor van Hoy, wat als hospitaal dienst deed, aan zijn voeten behandeld.
Mijn voeten waren open gereten en etterden.
Schipper Johansen die 34 jaar oud was toen het ongeval plaats vond, was in 1949 in Grimsby gekomen. Hij was voor een korte tijd in Grimsby gelegerd, toen hij het bevel voerde over een mijnen veger.
Hij weet zich nog wel te herinneren dat er bij de stranding geen paniek was.
Ik had een fantastische bemanning aan boord.
Enkelen waren met mij meegekomen vanaf mijn vorige schip.

Einde

[vreemdeling]

Het is wel verwonderlijk dat de schepen met bijna dezelfde naam ,
( Leichestershite en Leicester City ) met 25 jaar verschil, op hetzelfde eiland hun einde vinden.

Cor

[vreemdeling]

                                                Trawler Dunkinty

In November 1959 raasde er een NO storm ,die chaos bracht aan de wal en de schepen van de zee deed vluchten om opperte van de wal te vinden.
Maar een reddingsboot ging naar buiten om de kracht van de storm te weerstaan.
Deze reddingsboot kwam van het kleine dorp Whitehall in Banffshire en de gebeurtenissen van deze barre tocht werden generaties lang herinnerd als........
De Nacht van de Drie Wonderen,

De reddingsboot voer uit om assistentie te verlenen aan een Hollandse kuster met een kapotte stuurinrichting, die 11 personen aan boord had.
Het schip dreef in de storm hulpeloos naar de rotsachtige kust van Schotland.

Daar het kleine scheepje en haar 8 koppige bemanning hun reddings missie in het door de storm opgezweepte Moray Firth waren begonnen, richtte een hoge golf de steven van de reddingsboot hoog in de lucht en hierdoor werd een man overboord gesmeten, in het kolkende water.
William Levie, de toenmalige bootsman van de reddingsboot, een man die zijn hele leven op zee had doorgebracht, vertelde  later.... Ik heb van mijn leven nog nooit een golf als deze gezien,  die ons raakte. Het was als een berg zo groot.

Wonder No.2 werd veroorzaakt, toen een andere hoge golf donderend tegen haar boeg sloeg en de reddingsboot oplichtte en deed kapseizen.
De reddingsboot was niet zelf richtend en toen zij omsloeg dachten we allen dat we er waren geweest..
Wonder No.2 kwam nadat bemanningslid Johnstone, die achter de bescherming van de cockpit stond, over boord werd geslingerd.
Wonderlijk genoeg zag hij, toen hij aan het worstelen was onder de oppervlakte van het pikzwarte water, de brandende verlichting van de omgeslagen reddingsboot,
Toen de boot zich zelf weer richtte, zag ik dat zij maar een armlengte van mij was verwijderd. Ik kon een stuk touw grijpen en werd aan boord getrokken.
Naderhand realiseerde hij zich, dat als de motor van de reddingboot niet was afgeslagen bij het omslaan, hij verloren zou zijn geweest.
Zij zou zij door gevaren, de bemanning zou mij niet hebben gehoord toen ik om hulp riep en zij zouden mij niet hebben gezien in een nacht als deze. Maar de motor viel wel stil.
Wonder No.3 was in de vorm van een licht dat door de stromende regen en wolken van buiswater gloorde. Na de startknop te hebben bediend, startte de motor van de Whitehills reddingsboot, maar de kompas verlichting was wel kapot geslagen en de radio installatie was buiten gebruik geraakt.
Terwijl de bevolking aan de wal vreesden voor het lot van de reddingsboot, weerstond de bemanning de storm.
Drie en een half uur lagen we te steken en verwachtten ieder ogenblik opnieuw te worden omgegooid. Toen werd het zwakke licht van de vuurtoren van Covesea, een klein eilandje 3 mijl westelijk van Lossiemouth, verkend en zette we koers naar Burghead
Maar toen zij echter de haven bereikten was hun beproeving nog niet voorbij.
De storm maakte het onmogelijk de haven binnen te lopen en zo moesten we noodzakelijk opperte gaan zoeken tot aan het dag werd en zette koers naar de opperte van Cromarty, waar de 14 uur durende tocht eindigde.
Toen zij uiteindelijk gemeerd lagen, staarde bootsman Pirie over de glinsterende kalme zee. Zo is het nu eenmaal na een storm.
Geen wonder dat zij het de wrede zee noemen.

Toen de reddingsboot van Whitehill voor zijn behoud de strijd had aangebonden, speelde zich een ander drama af op de kuster Geziena Henderika, waar de bemanning in ploegen met een nood stuurgerei, het kreupele schip op koers trachtte te houden.
Toen de kuster een SOS sein had uitgezonden, waren de reddingsboten van Whitehill en Burghead te hulp gesneld en ook een trawler uit Aberdeen, de Dunkinty.
En een olie tanker.
Toen de situatie op de kuster hopeloos leek, wilde men het schip verlaten. Maar de vrouw van de stuurman was als passagier aan boord en zij weigerde het schip te verlaten en als nog besloot de bemanning om aan boord te blijven en af te wachten op wat er nog zou komen.
Later in de nacht toen de storm nog voort raasde, manoeuvreerde de Dunkinty lang het getroffen schip. Twee maal gooide de bemanning een lijn  aan boord van de kuster. Beide keren brak de lijn door de geweldige druk van de golven. Maar de 3e lijn hield en konden de twee schepen aan elkaar worden gesjord en stoomde richting kust.
Na een dertig uur durend drama bereikten zij de veiligheid van Inverness., Een klaaglied van de zee was geëindigd ondanks alle tegenstellingen, zonder het verlies van mensen levens.

Einde

[J.H.]

A-43-Dunkinty
Gebouwd bij John Lewis & Son, Aberdeen.
1946-A-43-Dunkinty.
Eign: Alexander A. Davidson, A'deen
1951-A-43-Dunkinty.
Eign: Looker Fishing Co. Ltd,  A'deen.
1964-gesloopt,

[J.H.]

A-43-Dunkinty

[J.H.]

A-43-Dunkinty met de door haar naar Inverness gesleepte  Geziena Hendrika-

[J.H.]

Geziena Hendrika-

[J.H.]

Whitehills, redd.boot "St.Andrew" , Civil Service nr 10

[vreemdeling]

                                De Aberdeen Trawler George Robb  A.406

                                De veiligheid was slechts 50 yards verwijderd.

Er was slechts één overlevende van de door de storm kapot gebeukte trawler George Robb, die s'- morgens vroeg na de stranding van het schip, werd gevonden en hij was door uitputting gestorven onder aan de voet van Duncasby Head bij het Schotse dorp John O'Groats, toen reddings werkers op zoek waren naar het wrak.

Hij werd in de ochtend schemering gevonden met alleen een shirt en een zwemvest aan.
ln elkaar gedoken tegen de dodelijke zware storm,  tussen de keien van de hoogwaterlijn. Achter hem, slechts 50 yards van hem verwijderd uit  de kust en de veiligheid, lieten 11 van zijn scheepsmakkers op de trawler,  het leven..

Een kleine inham, gelegen diep in de 200 voets hoge kliffen , was de enige schuilplaats tegen de storm die de bodem van het 29 jaar oude schip had open gereten toen zij op de uitreis onderweg was naar de visgronden bij de Faroes eilanden.

De gevonden man had donker haar en was ongeveer 30 jaar oud. Hij was binnen enkele yards van een uitsparing in de hoge kust wand gevonden.

Hij werd door 2 inwoners van John O'groats gevonden, die op de vroege morgen een speurtocht maakten of er nog overlevenden waren, toen de afnemende storm om hen heen gierden en aan hun kleren trok.
De hevigheid van de storm was zelfs zo sterk, dat de redders elkaar vast moesten houden, toen zij op weg waren naar de klif.
De 26 jarige John Malcolm Green, een pijpfitter  van de atoom centrale in Dounreay was er bijna zeker van dat man nog in leven was, toen hij in het donker de kust bereikte. Het leek er niet op dat hij was aangespoeld.
Hij moet in elkaar gedoken zijn gestorven bij het afgaande tij, toen hij zich trachtte te beschermen tegen  de wind.

De tweede speurder was de vriend van dhr, Green., een 36 jarige man, genaamd Alexander Sinclair, een aannemer.
Toen zij langs de waterlijn  van het opkomend water zochten, moesten zij verscheidene keren de richels van de rotsen opklimmen om de branding te ontvluchten, en  hierdoor niet te worden weggevaagd.
Zij verplaatste het lichaam naar de lij zijde van de kliffen en dekten hem toe.
De kustwacht en enige burgers hesen op de kliffen, het slachtoffer op een brancard, omhoog .

Een beambte van de rederij was met de trein onderweg naar Wick om het gevonden lichaam te identificeren en eventueel anderen lichamen, die zouden aanspoelen vanuit de woelige zee.
De 177 voet lange en 217 Brt grootte trawler die geregistreerd was als de A.406, lag gebroken en omhoog geworpen op haar BB zijde, in een kleine baai, naast de 200 voet hoge Stacks of Dunsansby.
Het zijn kegel vormige pilaren van steen,  enkele yards uit de wal
En een verkennings punt  zijnde voor de zeevarenden op hun weg naar de ingang van de stormachtige Pentland Firth en de Atlantische Oceaan.
Het kokende water had de groen gekleurde trawler in de nacht aan stukken gescheurd. Haar voorschip gespleten en haar kiel gebroken.

Bij opkomend tij, veranderde de zee bij een ZO lijke storm,  in een creme witte gekleurde massa,  die over het schip spoelde en waarvan de voormast en stuurhuis
af en toe te zien waren. Een nutteloos zwemvest dobberde rond haar schoorsteen.
Bij de hoogwater lijn onder aan de kliffen, lag wat gebroken wrakhout van de versplinterde reddingsboot en wat vis manden,
En een open koffer , waarschijnlijk afkomstig van een der bemanningsleden.

De George Robb stuurde haar eerste en enige SOS sein uit op Zondagavond om 10 minuten voor middernacht . Het SOS sein luidde.....
Aan de grond gelopen aan de zuid zijde van Duncansby Head.
Schip maakt water.
Hebben dringend hulp nodig.
Twee schepen vergingen die nacht op de Caithness kust en rond middernacht de George Robb.

Dit was het laatste wat van de trawler werd gehoord.
Maar meer dan een uur later hoorden reddingswerkers op de kliffen dat de bemanning van het schip de scheepsfluit liet loeien. De stoomfluit werd 4 of 5 maal gebruikt en hield plotseling op/

Een boer met zijn 2 dochters en een schoonzoon, hielpen mee op een zoektocht met toortsen,  nadat zij het SOS sein hadden gehoord. Het SOS sein was opgevangen door de schoonzoon, die het sein op de trawler zender band had gehoord. Een van de twee dochters, de echtgenote van de schoonzoon was een gediplomeerd verpleegster.
Zij zochten in de buurt van de Queeniec baai en op hun terug tocht naar de vuurtoren hoorden we het geluid van de scheepsfluit.
We konden alleen maar veronderstellen dat de bemanning op het schip onze toortsen hadden gezien en seinden ons vanaf de plaats waar het schip was vastgelopen.
Wij renden naar de vuurtoren om de kustwacht te laten weten dat wij de positie van het schip hadden gevonden.
De betreffende boer was een voormalige visserman en hij was er zeker van dat sommigen van de bemanningsleden nog in leven waren nadat zij hulp hadden ingeroepen.
Ik zag iets wat op een lichtflits leek in het stuurhuis, toen wij weer terug gekeerd waren naar de baai. Daarna maakte het schip slagzij en zagen niets meer in de duisternis.

De ondergang van de George Robb kostte 13 mensen het leven, nadat zij onder de kliffen was gevonden.
Een officier van de kustwacht, in dienst van de kust reddings brigade , slechts 50 jaar oud, stortte in en stierf, toen zij met haast een lijnwerp toestel naar de top van de klif brachten. Het was een Engelsman, die slechts 18 maanden gestationeerd was bij het reddings station  in Wick, snelde naar de plek des onheils, nadat hij de positie van de trawler had gehoord.
Zijn werkgroep van 30 man en reddingswerkers uit Scarfskerry, wat bij Queen Mother's Castle in Mey ligt, droegen zwaar reddings materiaal over een afstand van ongeveer een mijl, over het verraderlijke moeras grond van de klif.

Slechts ëén van de opvarende kon van de de door de storm gehavende romp van de George Ross ontsnappen, maar hij stierf van uitputting onderaan de Duncansby kliffen bij John O'Groats, toen reddingsploegen naar de trawler op zoek waren.
Hij werd bij het eerste daglicht gevonden. Hij was blootsvoets en droeg alleen een shirt en een zwemvest.
Achter hem zouden 11 scheeps makker het leven laten, op slechts 50 yards verwijderd van de kust en veiligheid.

Een dappere poging om de bemanning van de trawler te bereiken, werd gedaan door de reddingsboot van Longhope op de Orkneys.
Voor de reddingsboot van Wick was het onmogelijk de haven uit te varen door de zware storm en de hoge stortzeeën in de haven ingang.
De Longhope reddingsboot maakte een gevaarlijke en gewaagde overtocht dwars over de Pentland Firth. Zij kon tot 300 yards van het wrak komen en kon niet dichter naderen omdat er gevaar dreigde, om zelf op de rotsen te worden geworpen.
De reddingsboot werd terug geroepen omdat zij verder niets kon doen.

Wordt vervolgd

[J.H.]

A-406-George Rob.
Geb bij Hall Russell , Aberdeen.
1930-GN-24-Elise J.Carnie
Eig: R. Carnie a.o, Edinburgh, Newhaven.
1936-A 406-George Robb.
Eign: George Robb & Sons, Aberdeen.
in Lowestoft verbouwd van stoom tot motortrawler, dit werk was gereed in oktober 1959.
Op zondag 6 december 1959 te 11.00 vertrokken uit Aberdeen, na de verbouwing had het schip maar 1 reis gedaan.
Jan.