Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

                                              Kust vissersvaartuig Heritage,

Visserlui en hun families zijn zich bewust van de gevaren in de visserij industrie.
En als er al iets gebeurd, lijkt het er op dat het onverwachts is.
Zij denken soms dat ongelukken alleen maar bij andere mensen zou gebeuren en het  hen niet zou overkomen.
En zo is het altijd een verrassing als er een geliefde wordt weggenomen.
Zo waren ook de gevoelens bij de familie Bowley, toen hun zoon Shaun op zee het leven liet aan boord van de kustvisser Heritage.
Hij was nog maar 21 jaar oud en wie zou zo'n lot verwachten ?
Hij was blij dat hij werk had en hij hield van zijn werk als visserman.
Wijze en oude visserlui vertellen, dat de zee altijd zijn doden terug geeft.
Maar dat is niet waar. Jonge levens worden zomaar weggenomen en opgeslokt en de familie kan zelfs geen begrafenis houden, wat hen in staat zou stellen om met hun normale leven door te gaan.

De Heritage vertrok naar zee, gelijk met de kustvisser Katie Jane, waar Paul Bowley. de broer van Shaun, schipper op was. Hij was tevens de eigenaar van beide scheepjes en zij waren tijdens de nacht aan het trawlen op zo'n 12 mijl uit de kust bij Scarborough.
Er was een kalme zee en alles scheen in orde te zijn.
De Heritage was met zijn net op de zeebodem vast gelopen. Het net was waarschijnlijk op een wrak vastgelopen. Na onderling overleg werd afgesproken te wachten tot het tij zou keren.
De twee opvarende van de Katie Jane waren erg verbaasd toen zij een uur later terug keerden en geen spoor van de Heritage vonden,
En meteen werd via de radio, de hulp van de Kustwacht gevraagd.

Een zee en een luchtmacht reddingsploegen kwamen op gang.
De reddingboten van Filey en Scarborough gingen op zoektocht in het bewuste gebied.
Een helikopter werd vanaf de luchtmacht basis Leconfield ingezet en werd later vervangen door een helikopter van de luchtmacht basis Boulmer.
Vier Hollandse mijnenvegers namen ook deel aan de zoektocht en ook de plaatselijke visserlui werden er in betrokken.

Wat wrakstukken werden gevonden...... Oliegoed en wat viskisten.
De lokale vissers verleenden met enorme inzet hun hulp. De situatie werd als slecht beschreven, zij vonden wel wat wrakstukken maar lichamen werden er niet gevonden. Negen kustvissers schepen waren bij de zoektocht betrokken, waarbij ook familielid Tommy Bowley, als schipper van de Our Magaret, zijn hulp verleende.
De familie Bowley had een lange vissers traditie.

De reddingboten van Filey en Scarborough voeren ook de volgende dag uit.
Maar het enthousiasme was nu veranderd in somberheid.
Stuart Ogden, de bootsman van de Scarborough reddingboot, vertrok weer met het geloof dat ze vandaag zouden worden gevonden.
Het was feitelijk een raar verlies. De bemanning van de reddingboot wist al helemaal niet dat er een jongen uit Scarborough met de ramp was betrokken.
Zij waren in de veronderstelling dat het een schip uit Burlington was.

De Rowley familie was uit het lood geslagen.
Broer Patric keerde vanuit Majorca huiswaarts, waar hij zich had gevestigd in zijn carrière als prof zanger.

Aan het einde van de 2e dag verdween veel van het nieuws uit de kranten.
De betrokken families bleven treuren. Mensen vergeten snel, behalve de treurende moeder en haar gezin.
Ze overpeinsden hoe het wel had kunnen zijn...... Een jonge kerel met een groot gevoel aan humor en een harde werker. Hij had nog een heel leven voor zich.
Het was wel een zeer tragisch verlies.

De Rowley's waren nou niet bepaald mensen die alles op z'n beloop laten.
Ellen Rowley, de aangeslagen moeder, wilde haar zoon terug, zodat zij hem kon begraven en zij haar normale leven kon vervolgen.
Zij was teleurgesteld omdat met het zoeken in het wrak, was gestopt, maar zij wist niet dat het schip onder tussen naar ondieper water was gesleept.

De Marine onderzoekers maakte het hun duidelijk dat de zoektocht naar het wrak er was om vast te stellen wat de oorzaak van het ongeval was en niet zonodig om lichamen te bergen.
Familieleden richtte toen een fonds op , om de zoektocht naar de lichamen, te helpen ondersteunen. Giften konden aan de Barkley Bank van Scarborough of het kantoor van Scarborough Evening News, worden overgemaakt. Het geld dat over zou blijven zou worden verdeeld tussen RNLI, de RAF search en rescue dienst en de vrouw van   schipper Mapplebeck en haar drie kinderen, James, Michael en Debbie.

Ondertussen vond het onderzoek naar de oorzaak van het ongeval plaats. De duikers van de Marine werden naar de plaats van het ongeval gebracht door de bootsman Stuart Ogden van de redding boot  met behulp van het vissersschip Valhalla.
Daarna hielp Tonny Rowley met zijn kust vissersvaartuig Our Margaret, het schip naar de haven terug te slepen.
De beide families Mapplebeck en Rowley, wachtte vol angst in de haven van Scarborough.
Er werd maar één lichaam gevonden..... dat van schipper Mapplebeck.
In het stuurhuis van het wrak werd een geopend raam aangetroffen waar waarschijnlijk Shean Rowley naar buiten had willen klimmen.
Voor de familie Rowley was het een zware klap.

Het eind onderzoek vond plaats.
De onderzoekers van de Marine verklaarden dat het scheepje zelfs ten onder was gegaan, als meer stringenter veiligheid regels waren toegepast.
De oorzaak was waarschijnlijk de op dat moment heersende tij en wind, die het ongeval hadden veroorzaakt.

Er waren geruchten dat eigenaars van kust vissers vaartuigen, kleinere boten wilden kopen om zo de veiligheid voorschriften te ontlopen voor schepen van meer dan 12 meter.
Het Departement van Transport stelde zelfs na het onderzoek vast dat betere steek proeven op kleineren schepen zouden worden genomen en wilde betere adviezen aangaande de veiligheid , voorschrijven.

Zo had in mindere maten de druk van de familie Bowley en de pers campagne, het verschil gemaakt.

[A.Oosterbaan]

Heritage

[vreemdeling]

                      Het mysterieuze vergaan van de Admiraal van Tromp.

In de Saltwick baai bij Whitby ligt een wrak.
Veel mensen staan er naar te kijken en te turen.
Menige toerist  wil de naam weten van het getroffen schip.
Dat is gemakkelijk..... het is een gestrande trawler met de naam,  Admiraal von Tromp, die in Oktober 1976 ten onder ging.
De nieuwsgierigen willen dan weten wat de oorzaak was van haar stranding.... maar dat is moeilijk te beantwoorden.... het is nog steeds een mysterie, die nooit geheel zal worden opgelost. De enige man die het raadsel kan oplossen vond op die dag , de  dood in de zee.

Om 1 uur in de morgen vertrok schipper Frankie Taal uit de haven van Scarborough.
Dhr,Sheader, havenmeester op het westelijke havenhoofd, hielp hem bij het ontmeren.
Hij verklaarde dat alles normaal leek te zijn en dat de bemanning zeker niet dronken was.
En als het wel zo zijn geweest was het gemakkelijker geweest om de stranding te verklaren.

Frankie Taal zette koers naar de visgronden van de Barnacle Bank, op zo'n 45 mijl NNO van Scarborough. Hierna dronk hij een kop koffie en kwam weer terug in het stuurhuis om matroos Addison te controleren.
Alles scheen normaal te zijn en hij ging naar zijn kooi en liet Addison het schip sturen, want hij was een bekwaam man aan het roer.

Daarna werd Frankie Taal wakker geschud toen het schip stootte en de grond raakte.
Bemanning lid Marton dacht dat het schip in botsing was met een ander schip... het kwam gewoon niet in zijn gedachten op dat het schip op de rotsen was gestrand.
Het schip was vastgelopen op de Black Nab in de Saltwick baai..
De schipper kon het niet geloven en vroeg aan matroos Addison,... Wat ben je verdorie nu aan het doen.
Hij keek de schipper alleen maar aan met een versufte indruk.

Hoe kon een modern schip met alle hulpmiddelen voor de navigatie aan boord eigenlijk aan de grond lopen in de Saltwick Baai.?
Het weer was niet slecht en er was voldoende brandstof aan boord.
Het was mistig, maar dat kon geen probleem zijn, omdat de koers niet richting kust was.

Kapitein Abbey van de kustwacht controleerde later op de zeekaart de koers van het schip en toen het schip strandde, stoomde zij in westelijke richting.
Dat was 90 graden uit de koers.
Het schip voer recht naar de gevaarlijkste  rots formatie langs de kust.

Het vreemdst van alles was de verklaring van een senior nautisch inspecteur bij het onderzoek naar de stranding.
Hij verklaarde dat als het schip op haar nautische instrumenten had gevaren, zij nooit op de rotsen had kunnen lopen.
Zij was moedwillig naar de rotsen toe gevaren.

Frankie Taal deed verwoede pogingen om het schip te redden.
De gehele bemanning deed hun zwemvesten aan en hierna trachtte zij het schip voor anker te krijgen.
Daarna kwam het schip dwars op de golven te liggen en begon het water te maken. Hij had al een Mayday bericht uitgezonden en probeerde matroos Addison weg te sturen, die nog steeds versuft stond te kijken en krachteloos was om te helpen.
Het schip begon nu in dichte mist te zinken en zware deining sloeg over het achterschip.

De redding bewees dat het niet zonder moeilijkheden zou zijn.
Het schip maakte slagzij en schipper Taal beval zijn bemanning zich aan de stuurboord verschansing vast te houden, wat echter niet mogelijk was door de zware zeegang.
Zij keerden direct terug naar het stuurhuis.
Zij bleven daar een uur.
Het stuurhuis liep langzaam vol water en op het laatst stonden zij met hun hoofden tegen het plafond en moesten uiteindelijk het stuurhuis verlaten door een geopend raam.
Schipper Taal was de laatste die het stuurhuis verliet.
Matroos Addison was op dat moment al dood..... verdronken in de stuurhut.

De redding bewees hoe moeilijk het was om mensenlevens te redden zelfs in een moderne tijd.
De reddingboot uit Whitby trachtte keer op keer om dichterbij te komen  en slaagde er niet in.
De bootsman van de reddingboot sprak zelfs met de schipper, die hem vertelde dat iedereen nog in leven was.
De reddingboot had zorgvuldig zijn anker laten vallen en probeerde al drijvende bij de trawler te komen.
De reddingboot trachtte 7 keer om dichterbij te komen en de twee schepen raakten elkaar een keer.
En nog steeds bemoeilijkte zware zeegang en mist de redding poging.
Op dat moment hadden ze zelfs de bemanning aan boord kunnen nemen, maar op dat moment zaten zij nog steeds in het stuurhuis opgesloten.
Door de kustwacht werden raket lijnen afgeschoten, maar dat mislukte steeds omdat de bemanning opgesloten zat in het stuurhuis en de lijnen niet konden grijpen.
Eenmaal uit het stuurhuis diende  nieuwe problemen zich aan.
Matroos Eves zat op het dak van het stuurhuis en een hoge golf spoelde hem er af.
Dat was het laatste wat de schipper van hem heeft gezien.
Hij verdronk.

Schipper Taal spoelde overboord maar werd gered door de dicht bij de kust  liggende reddingboot,
Hij wist hun aandacht trekken door op de fluit aan zijn zwemvest te blazen en werd van de Black Nab rotsen gehaald
De kustwacht had hem een lijn toegeworpen, maar hij had niet de kracht deze te grijpen.
De andere overlevenden spoelden aan wal.

Het was een tragisch verlies met 2 doden.
Hoe het kon gebeuren zal men nooit te weten komen.
Matroos Addison stierf in het water.
Hij verdronk en een pathologisch onderzoek toonde aan hij geen alcohol had gebruikt.
Hij had nog wel direct na de stranding met stuurman Alan Morton gesproken en zei alleen maar ... Oh Alan  ! met een nogal verontschuldigende stem.
Hij leek versuft en was niet in staat iets te doen.
Schipper Taal moest hem van het stuurwiel afhalen om nog te proberen het schip te redden.
Het lichaam van Addison werd op 25 Oktober in de Runswick baai gevonden.

Het schip had 5 opvarenden aan boord. Slecht 3 hiervan werden gered.
Schipper Taal had 23 jaar zee ervaring.

n.b.
Trawler schijnt ook hier een wijds begrip te zijn. 
Zelfs scheepjes met 2 personen aan boord en vissend met een schrobnet worden als trawler aangeduid.
Zo ook in dit verhaal met slechts 5 opvarenden aan boord.

De naam Taal doet ons denken aan een Nederlandse vader.
Een Scheveninger ? Of een Zeeuw ?  Want in Zeeland komt deze naam ook voor.
Het voorval vindt p;aats in 1976.
Op dat moment heeft schipper Taal 23 jaar ervaring op zee.
Is hij op 16 jarige leeftijd naar zee gegaan, dan moet hij rond 1937 zijn geboren en moet zijn vader zich  al in Engeland hebben gevestigd.
De naam van het schip ... Admiraal von Tromp , doet mij ook denken aan een Hollandse naam.
Alleen het woordje  “von “ doet mij vreemd aan.
Een vergissing ? Verwisseling met Duits ?
Admiraal Tromp als Nederlandse naam voor een schip , lijkt mij heel wel mogelijk !

[Evert]

Frankie Taal is eind vorig jaar overleden zijn fam kwam van sch.

[vreemdeling]

                                          Het Doggersbank Incident
                          Russische vloot valt een trawler uit Hull aan.

Het meest ongebruikelijke incident in de Engelse trawlvisserij geschiedenis vond plaats op 21 Oktober 1904.
De Gamacock boxing fleet die uit Hull was vertrokken, werd geheel onverwachts, zonder enige aanleiding, door oorlogsschepen aangevallen.
Het incident vond in vrede tijd plaats. Twee schepen kwamen beschadigd terug in het Andrew's Dock in Hull.
Een van de schepen voer met de vlag halfstok, wat aangaf dat er iemand aan boord was gestorven.
Het gerucht deed de ronde dat het een aanval was van de Russische vloot. En inderdaad werd er een Russische oorlogsvloot op dezelfde dag bij Dover gesignaleerd.
En zo begon het, wat later het Doggersbank incident zou worden genoemd.
Twee trawlerlui lieten hierbij het leven en dertig anderen werden verwond..
Eén van de trawlers, de Crane, werd tot zinken gebracht.
Later bleek dat de Russische vloot de vissersvloot hadden aangezien voor de Japanse Marine. De Russen waren nog maar net aan boord gekomen en waren uitgevaren,  en wat later zou resulteerde in een verschrikkelijke oorlog met Japan.
Het incident veroorzaakte een hevig diplomatiek gevecht en wat bijna eindigde in een oorlog tussen Engeland en Rusland.

De Russische vloot ontmoette de Gamecock boxing vloot 's nachts bij mistig weer. Zij waren in de veronderstelling dat het Engelse oorlog schepen waren en waren opgewonden om te zien hoe deze schepen manoeuvreerden.
Sterke schijnwerpers werden op de oorlog schepen ontstoken.
De visserlui stopten met hun werkzaamheden en lachten en genoten van het felle licht.
Een van de schippers beschreef hoe ze de gezichten van de Russische matrozen konden zien. Ik riep alle mensen aan dek om getuige te zijn van wat ik dacht, dat het briljant spektakel zou zijn.
Plotseling werd de kombuis schoorsteen van de trawler Mimo door kogels geraakt.
Goede God dacht hij, dit ziet er niet goed uit en schreeuwde de bemanning toe om op zichzelf te letten

Het schip dat was gezonken was de Crane. De bemanning werd van het schip afgehaald. Het tafereel was afgrijselijk,  van 2 mannen , de schipper George Smith en zijn bootsman, waren hun hoofden verminkt door schoten.
De twee mannen werden gevonden met hun stripmes in de ene, en een vis in de andere hand, en waren gedood  tijdens het strippen van de vis.
De zoon van de schipper gaf op een moedige manier hulp om de mensen van het dek af te krijgen. Hij moest hierbij steeds het verminkte lichaam van zijn vader passeren. Het was Joseph Alfred Smith zijn eerste reis op zee.
Weinig Noorzeelui hadden een wreder zee doop als hij.

Schipper White van het Mission stoomschip Jeseph en Sara Miles, gaf de volgende verklaring.
Ik kon zien dat de schipper niet in de stuurhut was. Ik ging verder het achterschip op en passeerde de 1e machinist die bloedde. Ik gaf hem een nekdoek om het bloed te stoppen en ging helemaal naar achteren en vond de schipper liggend tegen het hekwerk. Mijn reactie was... God. Hij is geraakt.
Ik probeerde hem op te tillen, maar zag dat zijn hoofd in stukken was geslagen. Ik liet hem vallen en rende naar het voorin en zag daar het lichaam van de bootsman liggen, waarvan ook het hoofd zwaar was toegetakeld door de schoten.
Toen de zoon naar mij toe kwam en mij vroeg... waar is mijn vader, was het een pil die ik niet verwerken kon. Voor geen goud in de wereld kon ik de jongen vertellen wat er met zijn vader was gebeurd.

Het schip had geen enkele kans om te ontsnappen. Ze had de trawl buitenboord en viste en waren dus niet in staat om te vluchten. Ze hadden eenvoudig een 20 minuten aanhoudende beschieting te verduren gehad. De bemanning getuigde dat de schoten hen om de oren “floten “.
Er werd met een blauw licht op een der oorlog schepen geseind en dat was schijnbaar het signaal van ... Staakt het Vuren.

Het was overduidelijk dat het een vissers vloot was. Door de zoeklichten was het alsof het dag was.
De stoker, die toen in de machine kamer was, zag door een gat in de scheepswand het oorlogsschip op hen vuren. Zij maakten van ons een doelwit. Zij hadden geen verlichting nodig om te zien wat wij voor schepen waren. De zoeklichten vertelden het hun duidelijk genoeg.

De chirurg, Dr. Anklesaria,  die aan boord van het Mission schip Josph en Sara Miles was, verzorgde de gewonden en had de volgende verklaring.
Ik ben nog nooit getuige geweest van zo'n gore aanblik. Twee mannen lagen aan dek met hun hoofden bijna in stukken geschoten.
In het voorin was de aanblik ook vreselijk, toen ik 6 mannen zag, ergens uitgestrekt liggend, bloedend en kreunend over de angst hoe het met hun zou aflopen.
Onder deze omstandigheden heb ik hen later overbrengen naar ons Mission schip. Met al deze gewonde mannen aan boord, leek ons schip op een drijvend hospitaal.
Ik hield me de gehele dag bezig met mes en naald en het was niet voor laat in de nacht, dat ik de voldoening had hen allen veilig te zien en lagen te snurken in hun kooien, voor zover de omstandigheden dit mogelijk maakte.

Weer een ander verklaart.... Toen er werd gezien dat de Crane zinkende was, gingen de stuurman Beer, 1e machinist Smirk en bootsman Costello van de trawler Gull met de boot naar de Crane toe om overlevenden te redden.
Toen zij aanboord van de Crane kwamen, vonden zij de overlevenden van de bemanning overal in het rond liggen. Op het schip was het volkomen donker en we wisten dat de Crane ieder ogenblik kon zinken en direct ging bootsman Costello het verschrikkelijk kleine voorin binnen om het lichaam van Legged aan dek te brengen.
Hij slaagde hierin en ging weer direct omlaag om te zien hoeveel schade er was aangericht door de kogels en granaatscherven., toen zijn kameraden schreeuwden dat hij direct naar boven moest komen, daar het schip zinkende was. De Crane ging bijna direct hierna ten onder.

Stuurman Beer en machinist Rea van de Crane en stuurman Smith en bootsman Costello, ontvingen de Albert Medaille voor betoonde dapperheid.
Met de uitzondering van Costello, die door ziekte verhinderd was om London te bezoeken, werden zij op  Zaterdagmorgen 13 Mei 1905 in het Buckingham paleis verwacht en de medailles werden hen opgespeld door Edward Vll, die erg geïnteresseerd was in de gewelddaad.
Smith, die het bevel over de Crane had over genomen, nadat de schipper was gedood, weigerde het schip te verlaten tot iedereen van het schip af was.
Machinist Rea toonde een niet te beschrijven moed toen het schip zinkende was, om terug te kruipen naar de machine kamer, die geheel donker was, en had geprobeerd om de machine op Full Speed vooruit te zetten.

Hieraan voorafgaande was het ketelhuis vol water gelopen en kon hij weinig meer doen in de machine kamer en ging vervolgens aan dek, waar hij de dode schipper vond en de overlevenden, die allen gewond waren, behalve de jongen, de zoon van de schipper.

Schipper Peaker van de stoomkotter van de boxing vloot vertolkte op een andere manier zijn mening....... Die vuile lage stink bunzings, die vervloekte moordenaar .....En hij verloor plotseling de controle over zich zelf, toen zijn gedachten terug ging naar de verschrikkingen van die nacht. Zijn gezicht werd paars van woede en het duurde enige minuten voor hij verder kon vertellen.

Het was een verschrikkelijke fout.
De Russen hadden hiervoor geen excuus.
De trawlers waren goed herkenbaar door hun bouw kenmerken en waren makkelijk te onderscheiden.
Zij konden niet worden verondersteld,  torpedo boten te zijn.
Ieder schip had twee brandende deklichten en allen hadden hun netten in het water.
Het was wel een schokkend gebeuren.
Het was zo onverwachts.
En  Engeland was niet in oorlog met Rusland.
Op de trawlers werd aangenomen dat het Engelse oorlogsschepen waren.
Visserlui komen op zee veel hardheid tegen, maar ze hadden nooit verwacht dat slagschepen, zonder enige reden, hen onder vuur zouden nemen.

[Maart]

Interesant verhaal Cor heb dat nooit geweten

Maart

[Evert]

 

[vreemdeling]

Rinus,

Bedankt voor de snelle service en correctie

Cor

[Rinus.N]

graag gedaan was een tegroot uitgevallen link van korhaan die helaas moeten verwijderen

[A.Oosterbaan]

Kan het de Mino zijn Cor

[zeearend]

Jaap Cramer hier het schilderij van Opa en Oma, meer dan 100 jaar oud

[jacobcramer]

hallo jaap ik wist dat het mooi was , maar het is nog mooier
dan ik dacht , ik heb hem er gelijk opgezet
hartstikke bedankt

gr jaap

[vreemdeling]

Zeearend,

Iets klopt er niet op het schilderij.
Op het eerste gezicht zou je denken dat zowel grootzeil als gatzeil met de tjik een geheel vormen.
Waarschijnlijk zijn  de gaffels van beide zeilen achter de onderzijden van de beide tjikken verborgen.
Maar de beide tjikken hebben een klotenrak.
Maar dat is niet mogelijk want de tjik is een los zeil wat pas na het grootzeil of bazaan wordt gehesen, en kan dus niet mogelijk zijn met een klotenrak
Het kloten rak rond de mast kan niet hoger als de boven zijde van de stagen komen .
Misschien dat ik het fout heb, maar weet jij hoe het dan wel is ?

Cor

[jacobcramer]

hallo cor , als jaap en jaap in 1963 hadden geweten dat er in 2013
een vraag zou komen over grootzeil , gatzeil , tjik , klotenrak , bazaan
en stagen , dan hadden we dat zeker gevraagd aan onze opa , maar je moet niet gek
opkijken als jaap dat wel gevraagd heeft maar ik blijf het een mooi
schilderij vinden

gr jaap

[Rinus.N]

en vergeet niet de vrijheid die de schilder nam om iets teschilderen