Herinneringën deel 2

[Knorhaan]

en vergeet niet de vrijheid die de schilder nam om iets teschilderen

Terechte opmerking Rinus !!
Het is een schilderij en het is ook een pracht van een schilderij, waarbij de schilder de vrije impressie heeft en als er dan een klote rak niet op z'n plek zit; wat maakt het uit.

K

[Zeester]

Cor als je heel goed naar beide masten kijkt dan zie je dat beiden tjikken gescheiden zijn!
vind het een Prachtig Mooi Schiderij!!!!

[poon]

wat is dat voor iemand die vreemdeling hij heb altijd commentaar

[vreemdeling]

Poon,

Is een vraag ook commentaar ?
Verder nog een prettige dag, ondanks de warmte.

Cor

[zeearend]

leuk dat iedereen het mooi vind als klein jongetje stond ik er altijd effe naar tekijken als ik bij mijn oma en opa was en daar was ik HEEL VEEL  en vreemdeling sorry kan je geen antwoord op je vraag geven weet nix van zeilen groet allemaal !!!

[jacobus]

leuk dat iedereen het mooi vind als klein jongetje stond ik er altijd effe naar tekijken als ik bij mijn oma en opa was en daar was ik HEEL VEEL  en vreemdeling sorry kan je geen antwoord op je vraag geven weet nix van zeilen groet allemaal !!!
[/quote
het is een mooi schilderij alleen zou ik dit schilderij na 100 jaar schoon laten maken door een specialist
misschien ben je  zo,n 3 a 400 euro kwijt.
 gr jacobus.

[vreemdeling]

                   Duitse duikboot brengt 11 trawlers tot zinken.

Op de 25 ste September 1916 werd praktisch bijna de gehele trawlervloot van Scarborough in een nacht uitgeschakeld door een duikboot aanval.
Elf trawlers uit Scarborough, uit een grotere groep trawlers , werden tot zinken gebracht
De opvarenden werden allen gered.
De bemanningen werden in andere havens, Shields en Hartlepool, aan wal gebracht.
En ofschoon zij nu allen veilig aan wal waren, heerste erg toch nog grote angst.
Het was een grote klap voor de vis industrie van Scarborough, daar deze schapen niet vervangen konden worden

De schepen waren:
Tarantula,Marquerite, Fisher Prince, Seal, Otter, Harrier, Game Cock. Sunshine.
Nil Disperandum. Otter Hound en Quebec.

Eén trawler wist te ontkomen.
Alle trawlers uit Scarborough visten in een dichte formatie en hadden brandende olie lampen, die aantoonden dat de schepen vissende waren.
De trawler Ben Hope was iets verder weg. Haar schipper hoorde kanonvuur en gaf zijn bemanning de opdracht de netten scheep te halen en voer met grote snelheid weg.

De duikboot commandant hield later het Noorse vrachtschip Tromp aan en vroeg of zij de gevangen genomen visserlui aan boord wilde nemen en zij bracht hen naar Scarborough.
Scarborough had al reeds verschillende trawler verloren in deze oorlog.
De Condor, Florence, Dalhousie en de Merrie Islington.
Er bleven voor Scarborough maar 4 trawlers over. De Peguin, Ben Hope, Scorpion en Electric. Maar de Electric viste vanuit een andere haven.
Er was ook nog een drifter, de Gamester.

Het nieuws verspreidde zich snel.
Van overzee werden brieven ontvangen waarin deelneming wordt vermeld.
Zij betreurden het hevig, dat de trawlers verloren waren gegaan.
Het leek eerst ongeloofwaardig dat in een paar uur tijd praktisch de hele visserij vloot, wat jaren gekost had om ze te bouwen, op een meedogenloze manier vernietigd werden.

Enige tijd  later werd door de Admiraliteit,de haven van Scarborough als vissers haven gesloten.
In 1917 vertrokken de resterende trawler naar noordelijke wateren in de buurt van Aberdeen.
Zij werden vaak beschermd door konvooien. Duikboten namen geen risico's
in dit zeegebied.

Ook Grimsby werd op dat tijdstip zwaar getroffen door duikboot aanvallen. Ook hier werden elf trawlers in een nacht tot zinken gebracht.
Van de trawlers werd alles afgehaald wat van nut kon zijn, alvorens zij tot zinken werden gebracht.
Een trawler uit Hull kapte zijn vistuig en ontsnapte, ondanks dat er op haar werd geschoten. De reddingboten waar de bemanningen van de tot zinken gebrachte trawlers in zaten, werden door de Ostero opgepikt en naar Grimsby gesleept.

Aan de visserlui werd over het algemeen toegestaan om in de redding boten te gaan, alvorens het schip tot zinken werd gebracht.
De stuurman van een der trawler vertelde.....
Een duikboot kwam langszij en gaf de bemanning bevel om het schip te verlaten.
De commandant van de duikboot had schijnbaar haast en aan de bemanning werd geen tijd gegund om iets van persoonlijke bezittingen mee te nemen en zij hierdoor al hun bezittingen kwijt waren..

Enkele gedragingen van de Duitsers haalden de koppen van de kranten.
Aan een schipper werd gezegd.... Waarom vluchtte je. Als je een Duitse duikboot zie moet je altijd stoppen.
De bemanning van de trawler Vivella werden aan boord ven de duikboot genomen en hun werd verteld dat ze moesten lachen. Zij werden zo gefotografeerd.
Sommigen van de machinisten werden aan boord van de duikboten gehaald en werden ondervraagd

De Noren ontkwamen ook niet aan de duikboot campagne. Veel Noorse vrachtschepen werden tot zinken gebracht.
De Noren ergerden er zich bijzonder aan.
Het Noorse dagblad “Tidenstags” schreef..... De Duitse koopvaardijvloot vertrouwen in toenemende maten er op dat de Engelsen de Territoren Wateren Conventie respecteren.
Zij kruipen langs de kust en maken gebruik van de gastvrijheid van de Noorse havens en brengen goederen naar Noorwegen en krijgen in ruil hiervoor goederen, die vitaal zijn om te over leven.
Zo creëerde de Duitsers een monopolie voor zichzelf om Noorse schepen tot zinken te brengen en dan ook nog de onbeschaamdheid hadden, om naar Noorwegen te gaan en om hun goederen te kopen.

[B@rtW.]

Hallo Zeearend, ik ben nog steeds benieuwt naar de afmeting van het doek.
B@rtW.

[vreemdeling]

             Een gedeelte uit het logboek van de Duitse duikboot die de 11 Scarborough trawlers tot zinken bracht.

De commandant van de U.boot was Ridder Karl Siegfried Von Georg,
Het logboek begint met het tot zinken brengen met een torpedo van het vrachtschip Laila. De bemanning van het schip werden aan boord van de U-boot genomen.

Veel lichten van een vissersvloot komen in zicht. De stoomschepen vissen in een formatie van een lange lijn.

Op een voorgaande dag was er ook een vissersvaartuig waargenomen en hadden het schip onderwater tot 200 of 300 honderd meter genaderd, zonder dat wij  enige argwaan wekte.
Ik had mijn hele toegewezen gebied door kruist, zonder enig vijandelijk teken van acties te zien en daardoor kon ik rustig aannemen dat het een ongevaarlijke vissersvloot was en ik nam het besluit, om ze te vernietigen.

Ik naderde het laatste vaartuig uit de formatie van de ongeveer twaalf schepen tot op 40 of 50 meter en ik vroeg aan de Noorse kapitein van de Laila die bij mij aan boord was, of hij mij een plezier wilde doen om naar het laatste vaartuig te roeien en hen te informeren dat een Duits vaartuig wachtende was en waarvan de kapitein hem orders had gegeven om het schip onmiddellijk te verlaten en langszij van de U-boot te komen,  met heel haar bemanning en met de scheepspapieren. Enige vorm van weigering zou tot gevolg hebben dat de U-boot haar wapens tegen haar zou gebruiken.

Ik liet de kapitein van de Laila wel weten dat ik het recht niet had hem orders te geven om naar het vissers vaartuig te gaan, maar dat hij mij er een groot plezier mee kon doen.
En hij stemde toe op mijn verzoek.
De reddingboot van de Laila en de boot van het vissers vaartuig kwamen terug met de bemanning van de Fisher Prince, zoals het vaartuig bleek te heten. Het vissers vaartuig bleef doorvaren en toonde haar vis lichten en er was niets ongebruikelijk aan boord.
Ik besloot om de Fisher Prince te gebruiken om de bemanningen van de andere vissers vaartuigen op het schip bij elkaar te brengen en de schepen te vernietigen.
Een directe aanval zou enkel maar de directe vlucht van de andere schepen veroorzaken.
Ik nam de scheep papieren van de Fisher Prince in beslag.
Luitenant Von Rucketeschell, twee jongere officieren en twee manschappen werden met de bemanning van de Fisher Prince terug gestuurd naar de trawler, nadat hij de schipper had laten weten wat de orders van de officier waren.
In het geval van de minste onwilligheid om de orders uit te voeren, zou de U-boot, die dicht dicht achter haar volgde, gebruik maken van haar wapens.

Het was nooit mijn bedoeling geweest om dicht bij het vissers schip te blijven gedurende de nacht. Ik wilde mij alleen maar verzekeren dat mijn bevelen werden gehoorzaamd.
Tussen de bij behorende vissersvloot werd er een trawler gezien die van koers veranderde en recht op mij af kwam.
De luitenant op de Fisher Prince had dit ook gezien en stoomde onmiddellijk voor de boeg van het schip en noodzaakte haar te stoppen.
Volgens de schipper van het schip was het alleen maar om te zien dat de netten  goed werden uitgezet.
Deze bemanning werd ook overgebracht naar de Fisher Prince.
De Fisher Prince werd terug geroepen. De trawler Tarantula, waar ik langszij was gegaan, werd tot zinken gebracht door de afsluiters open te zetten.

Luitenant Von Ruckteschell kreeg orders om de Fisher Prince te gebruiken en maakte de machine onbruikbaar en bracht al de redding boten tot zinken, met uitzondering van een boot om terug te keren naar de U-boot. De luitenant en zijn manschappen keerden terug naar de U-boot en we hadden weer de gehele bemanning aan boord.

Verlegde onze koers naar de noordzijde van de vloot in afwachting van het daglicht.
Ten noorden van ons werd een trawler gesignaleerd. Waarschuwing schoten,
Geven het sein het schip te verlaten. Haar scheep papieren worden aan boord gebracht. Het is de trawler James Cook. Het schip tot zinken gebracht met kanon vuur. Haar bemanning wordt naar de Fisher Prince gestuurd en wij sleepte voor een deel van de afstand,  de redding boot.

Ik ging er vlug van door om mogelijke vijandelijke onderzeeboot aanvallen te vermijden, tussen de verlaten vissersschepen en vernietigde de over gebleven schepen met kanon vuur.
En hierbij had ik de buitengewone hulp van luitenant Von Ruckteschell voor zijn aandeel in het succes van deze actie.

In het zuiden probeert een trawler om te vluchten. Waarschuwing schoten.
Bemanning verlaat het schip en roeien naar de Fisher Prince, wat het enige over gebleven schip is van de oorspronkelijke vloot.
Ook deze trawler, de Harriet, wordt door kanonvuur tot zinken gebracht.

In het zuiden komt weer een trawler in zicht, naderen haar en geven waarschuwing schoten. De bemanning verlaat het schip. Deze trawler, de Quebec wordt ook door kanonvuur tot zinken gebracht.
Scheepspapieren kunnen niet in beslag worden genomen, omdat een groot vrachtschip ten zuiden van ons in het zicht komt.
Door lichtseinen en een waarschuwing schot wordt het schip tot stoppen gedwongen.
De kapitein komt met de scheep papieren aan boord. Het is het Noorse vrachtschip
Tromp, leeg op weg van Amsterdam naar Newcastle.
De kapitein heeft een brief van doortocht van de Duitse Ambassade in Amsterdam, dat het schip wordt gebruikt om voorraden uit Amerika naar de burgers in België te brengen.
Het schip mag doorvaren.
Aan haar kapitein wordt gevraagd om de bemanningen van de vissers vaartuigen aan boord te nemen en de redding boten van de Quebec en Harriet.
De kapitein beloofd er haast mee te maken.

De Fisher Prince wordt door kanonvuur tot zinken gebracht. De Tromp had de bemanningen aan boord genomen.

De trawler Seal wordt door kanonvuur tot zinken gebracht,

Stomen naar de zuid-oost hoek van ons jacht gebied om waarschijnlijke tegen aanvallen af te wachten en uit te kijken naar waarschuwing schepen die aanvallende zeppelins begeleiden.

Trawler in zicht. Waarschuwing schot. Bemanning verlaat het schip. De reddingboot met de bemanning in de boot op sleeptouw genomen en de scheep papieren in beslag genomen. De reddingboot kapseist en werd weer recht getrokken. De twee mensen die overboord waren gevallen, werden gered. De bemanning aan boord genomen.

Twee en twintig trawlers werden tot zinken gebracht.
De tonnage van de schepen waarvan de scheepspapieren in beslag waren genomen was 2259 ton, waarvan 5 schepen met een gemiddeld tonnage van 160 ton.
Totale tonnage van de tot zinken gebrachte trawlers was 3539 ton.
De in beslag genomen scheepspapieren diende bij terugkeer, als bewijs dat de schepen waren vernietigd

Sommige mensen beweren dat de commandant van de U-boot grote moed heeft getoond om de levens van de 128 visserlui te redden en het veel gemakkelijker was geweest om met de schepen tot zinken te brengen.
Aantekeningen laten duidelijk zien wat de motieven van de commandant waren.
Hij wilde de bemanning van de schepen beduvelen. Door de bemanningen van de trawlers een voor een van boord te halen, kon hij alle trawlers tot zinken brengen.
Als hij  het vuur op de groep had geopend, zouden zij uit elkaar zijn gegaan om proberen te ontkomen.

De U-boot commandant had alleen maar zijn orders opgevolgd, om de bemanningen van tot zinken gebrachte schepen te helpen.
Het was een rustige tijd in de U-boot campagnes, na het tot zinken brengen van de Lusitania in 1916.
De Duitsers wilden wanhopig proberen de Amerikanen buiten de oorlog te houden en zo werden onmenselijke U-boot aanvallen verboden. Toen hij de Noorse kapitein vroeg om naar de Fisher Prince te gaan, was het alleen maar bluf.
Als de kapitein niet had willen gaan, had hij niets kunnen doen. Hij was verbluft van de acties van de trawlers die zich rustig roeiend lieten arresteren.
Het was alleen maar het woord onderzeeër, wat de visserlui had overtuigd om zich te laten arresteren.
Zij deden zelfs geen pogingen om andere schepen te waarschuwen.
De commandant zei.... De Engelse hersens hebben die nacht niet gewerkt.
De visserlui hebben geen risico's genomen en wisten waarschijnlijk weinig over de strikte orders van de U-boten.

[vreemdeling]

                                   Rond zwalken op zee

Visserlui houden er van om sterke verhalen te vertellen over het schitterende leven op zee .... en altijd met veel enthousiasme.
Als zij ouder worden willen zij rond de open haard of in een pub, eindeloos praten over die goede en slechte tijden.
Maar er is in Scarborough een man die nooit het verhaal verteld heeft,  uit het jaar 1917, over het schip Lord Collingwood, ofschoon het het beste verhaal was, wat hij kon vertellen.
Deze visserman was door zijn ondervindingen zo getraumatiseerd, dat hij nooit wilde vertellen over zijn rond zwalking op de Noordzee.
De Duitse U-boten waren niet altijd harteloos ten aan zien van bemanningen van de schepen die zij tot zinken brachten.
Zij brachten geen trawlers tot zinken zonder waarschuwingen.
In de meeste gevallen keerden de bemanningen veilig terug.
Nochtans hadden zij vaak in hartje winter, de kou van de Noordzee moeten verduren.

De Lord Collingwood werd  door een U-boot tot zinken gebracht op 22 Februari 1917, op 130 mijl NO van de Longstone vuurtoren op Farn eiland.
Samen met de bemanning van de Scarborough trawler Frolic werden zij door de U-boot kapitein gedwongen in hun eigen open redding boten over te stappen, midden op de Noordelijk deel van de Noordzee,  in het midden van Februari en zelf maar moesten zien hoe zij de wal of een ander schip konden bereiken.
De twee open boten werden aan elkaar vast gemaakt maar al spoedig besloten zij om zelfstandig verder te gaan om de kans op redding te vergroten.
De bemanning van de Frolic werd na 30 uur rond zwalken opgepikt door een neutraal vrachtschip.
Maar de bemanning van de Lord Collingwood had nog 6 dagen en 11 uur de rond zwalking te verduren. En dat in het koudste gedeelte van de winter.
En de temperatuur van het zeewater is aan het eind van Februari ook het koudst. 
De 9 opvarenden in de redding boot werden op 1 Maart 1917 opgepikt door de trawler Stork en in Aberdeen aan land gebracht.
Deze trawler werd later ook zelf tot zinken gebracht door  een U-boot.

In Scarborough werd het nieuws over de redding via een telefoon gesprek met een vishandelaar in Aberdeen, ontvangen.
Vermeld werd dat de bemanning naar een ziekenhuis was gebracht, behalve de stuurman die zich goed voelde.
De snelheid van het herstel van de stuurman deed het goede hopen voor de anderen.

Het goede nieuws werd met grote verwondering in Scarborough ontvangen.
Het was een verschrikkelijke beproeving geweest.
De bemanning werd in het Royal Infermerie gedurende 19 dagen behandeld voor bevriezingen en uitputting.  Een bemanningslid stierf jammer genoeg in het hospitaal en de schipper volgde enige weken later.
De eigenaar van de trawler was in Hartlepool toen het goede nieuws over de redding bekend werd. Hij ging direct naar Aberdeen om al het mogelijke te doen voor de bemanning na deze beproeving.

U-boot kapiteins zette regelmatig bemanningen in redding boten alvorens het schip tot zinken te brengen.
Maar in een week tijd werden midden op  zee twee redding boten opzettelijk de zee opgestuurd met zelfs vrouwen aan boord.
Dit was voor die tijd erg schokkend.,
In een zaak betrof het zelfs een neutraal schip.
Op 23 Maart 1917 werd de Zweedse schoener Das Wos tot zinken gebracht  en haar bemanning moest zich maar zien te redden om in de redding boot te gaan.
De kapitein van het Zweedse schip kreeg 15 minuten om het schip te verlaten met zijn vrouw en 8 bemanningsleden. Hun werd onvoldoende tijd gegeven om voedsel mee te nemen.
Vier dagen en drie nachten dreven zij rond als speelbal van wind en stroom tot uiteindelijk het Conning Bee lichtschip werd waargenomen. De betrokkenen waren in een meelijwekkende toestand en op de rand van uithongering.

[vreemdeling]

                                       Trawlen gedurende W.O.2

Zoals in het vorige conflict, W.O.1,  zag het Gouvernement dat trawlers en visserlui een werkelijke rol speelden in het onderhouden van de Britse scheepvaart kanalen.
En de Admiraliteit was er opgebrand om mijnenveeg operaties te creëren.
De smaak voor trawlers bleef groot tot na de oorlog en bij elkaar werden 816 Engelse en Wales trawlers en aangevuld met 200 stoomdrifters, gevorderd in één keer of met tussen pozen, voor de dienst bij de marine.
De sterkte van de Engelse en Wales trawler vloot die werkelijk beschikbaar was voor visserij doeleinden was over het algemeen 25% van het vooroorlogse peil, maar in werkelijkheid was de viskracht van de schepen veel minder.
De Admiraliteit vorderde opzettelijk de meeste van de grote en de meer efficiënte schepen.
Het meeste van de Noordzee, met uitzondering van een strook langs de Oost kust, die in wijdte van 15 en 30 mijl varieerde.
En aan de binnenzijde van een mijnenveld, wat  gesloten was voor de scheepvaart.

De trawlers die nog visten in de periode 1939-1944.
Scarborough had 7 trawlers die in Juli 1939 nog visten.
Dit liep terug tot 5 in December 1940, 4 in December 1942, 3 in December 1943 en 1 in December 1944.
Hull had bij het begin van de oorlog in 1939 nog maar net 66 trawlers.
Dit aantal liep terug tot 1 in December 1944.
Grimsby had 381 trawlers bij het begin van de oorlog en het aantal werd nooit lager als 66 stuks, in December 1942.
Voor zowel Hull als Grimsby vermeerderden de aantallen in 1943 en 1944.

Een geleidelijke verplaatsing van schepen naar het Westen, maakte Fleetwood voor een poosje de 1e trawler haven.
De principiële gronden waar gedurende de oorlog werd gevist, waren IJsland, Ierse Zee, de Westkust van Schotland en de Hebriden en ook ten NW van Ierland en  bij dit land behorende ZW kust.
Visserij activiteiten werden ook uitgevoerd tijdens vijandelijke acties. Het was al gauw gewoonte dat de Duitsers vissersschepen beschouwden als legale doelwitten.
In de vroege maanden van W.O. 2 werden een aantal trawlers, in het bijzonder die visten bij de N en NW kust van Ierland, tot zinken gebracht door kanonvuur van U boten. De principiële U boot fase van de vissermans oorlog duurde ongeveer 3½ maand, maar aan het eind van 1939 werden de luchtaanvallen op trawler, regelmatig vermeerderd.

Tijdens de oorlog waren mijnen de meest dodelijke vijand.
Zee mijnen brachten meer vissersschepen tot zinken, dan welk andere wapen- onderdeel.
In September 1939 werd er een programma geintrodiseerd voor het vormen van een vissers vloot in groepsverband van 4 tot 8 schepen en waarvan er 2 waren bewapend met 12 ponds kanonnen. In Mei 1940 werden deze trawlers die met kanonnen waren uitgerust, snel gevorderd en naar Duinkerken en andere plaatsen gestuurd, om te helpen bij de evacuatie van het Britse leger.
Nadat de 12 ponds trawlers waren gevorderd, werden er verschillende soorten wapens op de trawlers gemonteerd, met inbegrip van Lewis kanonnen en andere types  automatische wapens en ook kabel ballonnen, raketten en als laatste Oerlikon kanonnen, mits deze beschikbaar waren.

Door de visserlui werden ook veel levens gespaard bij  het redden van bemanningen van zowel getroffen Engelse schepen als ook vijandelijke vliegtuigen.
Toen het eerste rooster van bezetting en beschikbaarheid was uitgevaardigd, werden allerlei beroepsgroepen onder de visserlui gereserveerd, vanaf de leeftijd van 18 jaar, behalve bij een oproep voor het leger.
Zo ging een vrij groot deel naar de Koopvaardij of Marine, zoals zij zelf wilden.
Het beleid bleef zo, zoals het gedurende het grootste deel van de 2e W.O. werd uitgevoerd en betekende dat de meeste visserlui bleven vissen, tot dat zij nodig waren voor de Marine dienst en zij die werden opgeroepen, werden meestal op kleine schepen geplaatst, zoals bij de Patrouille diensten, waar hun eigen vaardigheid het beste tot zijn recht kwam.

De oorlog had een groot effect op de Engels vis voorziening. De totale voorraad uit alle bronnen, vers of bevroren, steeg to 22471780 cwt in 1938, maar in 1941 was dit gedaald tot 7771016 cwt of 35 % van het totaal van 1938.
Vanaf dat moment was er een geleidelijke toename en in 1944 waren de voorraden 48% van het vooroorlogse totaal. De balans werd nog vergroot door de import van andere vissoorten. Dit kan weer worden gesplitst in directe aanlandingen door vreemde vissersschepen en hoeveelheden aangevoerd als vrachtgoed door de koopvaardij.
Het is niet vreemd dat de terugval in voorraad en de rantsoenering van veel andere voedsel producten en vis ongerantsoeneerd bleef, de prijs van de vis maar bleef stijgen t.o.v. de prijs van 1940 en nog bleef stijgen, totdat in het midden van 1941 prijs controles werden ingesteld. Op dat moment was de Schotse kabeljauw viermaal zo duur als de vooroorlogse prijs en vissoorten die voorheen niet in aanzien waren 10 maal duurder waren als hun vooroorlogse waarde.
Het werd een algemene praktijk, om de vis op zee van de kop te ontdoen en alleen de vis aan wal te brengen, wat de hoeveelheid aangevoerd uit een gegeven vangst gewicht, groter maakte in vergelijking met jaren zonder dat “koploze vis” werd aangevoerd.

De jaren 1940 en 1941 waren waarschijnlijk voor de Engelse trawl handel in vis. de slechtste jaren van de oorlog
Vissende schepen waren vaak objecten van intense vijandelijke aanvallen..
Bijna 2/3 van de Engelse en Wales trawlers vloot en verloren gingen door vijandelijke acties,terwijl zij aan het vissen waren in de periode van de zes jaren van de oorlog, gingen verloren in 1940 en 1941,
De vraag van de Admiraliteit naar schepen en de bij behorende bemanningen in de vorm van vordering, kleedde de handel uit tot op het bot. Vissen op de Noordzee gronden was aan beperkingen onderhevig en Hull had het ook al slecht getroffen.

Veel trawlers en trawlerlui die werden opgeroepen kwamen bij de Marine Patrouille dienst. De Patrouille dienst is vaak omschreven als een Marine binnen de Royal Navy.
De schepen van de Royal Navy Patrol Dienst vervulden een cruciale rol als mijnenvegers en de verliezen aan schepen en manschappen gedurende deze activiteiten bleef hoog tot aan het einde van de oorlog
Veel schepen werden uitgerust met Asdic, een eerdere vorm van Sonar, en werkten bij de anti onderzeeboot diensten, die verschillende U boten tot zinken brachten.
Trawlers van de Patrouille dienst deden hun werk overal ter wereld.
Bij de terugkeer van de vrede , was het evident dat de RNPS een sleutel rol in de bevrijding ter zee had en zij hier voor een hoge prijs had moeten betalen.

Het is bijna niet mogelijk om uit te zoeken hoeveel visserlui het leven lieten in dienst van de Royal Navy. Het is bekend dat zo'n 2385 officieren en manschappen van de Patrouille dienst, met een ouderdom van 16 tot over de 60 jaar, het leven lieten.
De Patrouille dienst verloor bijna 500 schepen, waarvan er zo'n 400 honderd trawlers, drifters en walvisjagers waren. De verliezen in deze dienst waren heel veel groter dan in andere delen van de Royal Navy.
De visserij branche in zijn geheel en de werkende visserman in het bijzonder, hebben een hoge prijs betaald.
Op zijn minst verloren 1243 Engelse visserlui het leven bij het uitoefenen van hun beroep. De effecten zijn wat minder accuraat in de verschillende havens.
Hull bezat een vloot van 191trawlers, maar bij de bevrijding 96 stuks, iets meer dan de helft was verloren gegaan.
Grimsby verloor meer dan 600 visserlui in Marine dienst in dezelfde periode.
Ook de bemanning van de redding boten hebben een belangrijke rol gespeeld bij de oorlog handelingen.
De gebruikelijke methode van het gebruik vuurpijlen was vanaf April 1940 afgeschaft.
In 1944 werd deze restrictie weer opgeheven.

[vreemdeling]

                                             Fleetwood trawling WO 2

Binnen enkele dagen na de oorlogsverklaring van Engeland aan Duitsland op 3 September1939, werden vier Fleetwood trawlers door Duitse duikboten tot zinken gebracht.
En reeds binnen zes dagen in September 1939, gingen de trawlers Davara, Rudyard Kipling, Arlita en Lord Minto, verloren.
Alle vier bemanningen ( 51 personen )werden gered.
En zo raakte ook Fleetwood betrokken bij de oorlog, toen hun schepen met de onbekende gevaren van een oorlog in aanraking kwamen.
Haar bemanningen werden door de stille onderzeeërs beslopen, toen zij hun werk uitoefende in de ongastvrije zee.
De visserman wist dat ver onder de golven, donkere schaduwen hun leven en bezittingen  zou bepalen.
Maar deze onverschrokken en dappere zeelui hadden werk te doen, om de gezinnen in het vaderland van voedsel te voorzien.
En zij deden het tijdens de lange oorlog jaren, ondanks gevaar, dood en tegenslagen.
Sommigen betaalden de prijs voor de vis met hun leven.
Fleetwood was overdonderd, toen het nieuws over het noodlot van deze vier trawlers, in de haven bekend werd.
De stad raakte nu echt verwikkeld met de frontlijn van oorlogshandelingen als hun schepen niet alleen gingen vissen,  maar op een open zee waren, waar de oorlog geen grenzen kende.
Iedere reis was vervuld van gevaren en dramatische voorvallen werden nu een deel van het leven van de visserman.
De bemanningen van de Davara, Rudyard Kipling, Arlita en Lord Minto, konden hun wederwaardigheden na vertellen, toen zij uiteindelijk weer in Fleetwood  waren terug gekeerd.
Elk verhaal verschillend, maar allen gevallen hadden hetzelfde resultaat.
De trawler werd door een vijandige actie tot zinken gebracht.
Hier volgen hun verhalen.

Davara.
De bemanning van de 291 ton trawler moesten toezien hoe hun schip door meer dan 30 granaten werd getroffen.
De 27 jaar oude trawler schudden bij iedere treffer,  maar zij doorstond het moedig.
Maar na een half uur kon zij niets meer incasseren en zonk.
Haar bemanning, met alleen maar de kleren die zij aan hadden, lieten de reddingboot te water.
Uren lang roeiden zij, eer zij werden opgepikt.
De mannen moesten constant de reddingboot hozen, daar de boot beschadigd was bij de tewaterlating en bij het wegvaren van het schip.
Zodra de bemanning in de reddingsloep zat, bleekt dat de boot erg lekte.

De Davira was aan het vissen toen de onderzeeër op een halve mijl afstand boven water kwam.
Zij gaf geen enkel waarschuwing teken en begon meteen te schieten.
Het meeste  ging over ons heen. Ze hadden het waarschijnlijk voorzien op de scheepsantenne.
De bemanning maakte haast om van het schip af te komen en de onderzeeër stopte met schieten bij de tewaterlating van de reddingboot..
Eenmaal in het water begon de beschieting opnieuw, terwijl de onderzeeër op slechts 50 yards afstand van de trawler was.
Met een gezonken schip en de vijand dicht in de buurt, begon de bemanning weg te roeien.
Behalve dat de reddingboot lek was, nam zij ook veel water over.

Vier uur later verslechterde het weer en bij de invallende duisternis, werden zij door een vrachtschip opgepikt.
Ze hadden het niet veel langer vol kunnen houden.

De Rudyard Kipling.
De bemanning van deze trawler verbleef acht uur aan boord van de Duitse onderzeeër totdat zij 5 mijl uit de kust werden vrij gelaten.
Het schip werd met explosieven tot zinken gebracht.
De 333 ton trawler was aan het vissen, toen de onderzeeër aan de oppervlakte kwam en te kennen gaf dat de bemanning het schip moest verlaten.
De bemanning lieten meteen de reddingboot te water.
Tien man werden later naar het trawler terug gebracht.
De Duitsers legde beslag op de thee, brood, boter, twee kisten vis, gasmaskers, de zend apparatuur en namen bovendien de scheep kat mee.
Daarna monteerden zij twee tijdbommen aan weerszijde van het schip op de waterlijn en keerden met de bemanning terug naar de onderzeeër.
Enige minuten laster was er een explosie en de Rudyard Kipling zonk.

De Duitse bemanning voorzag de bemanning van de trawler van warme soep, sigaren en rum en zij gaven aan elk bemanningslid een overjas.
Zij sleepte de reddingboot tot ongeveer 5 mijl uit de kust van Ierland, voor dat ze de bemanning orders gaf om in de reddingboot over te stappen.
De trawler mannen roeide naar de wal en de onderzeeër vervolgde zijn patrouille tocht.
Later verklaarde de schipper dat de commandant en bemanning van de onderzeeër  beschaafd waren geweest.
Zij waren wel ongeschoren  en vuil, en het leek er op dat zij al lange tijd op zee waren.
De schipper en de commandant van de onderzeeër hadden nog een woorden wisseling over wie nu de oorlog was begonnen.
De commandant verontschuldigde zich voor het tot zinken brengen van de trawler en zei dat het niet zijn schuld was, maar de schuld van Engeland.

Arlita en Lord Minto.
Drie Fleetwood trawlers, Arlita, Lord Minto en Nancy Hague waren bij elkaar in de buurt, toen een onderzeeër boven water kwam en een waarschuwing schot afvuurde.
De Lord Minto trachtte te ontsnappen maar werd door de onderzeeër ingehaald.
De  drie schipper moest aan boord van de onderzeeër komen en de bemanningen moesten aan boord van hun schip blijven,
De trawlers werden doorzocht en er werd besloten dat de Arlita en de Lord Minto tot zinken zou werden gebracht en de Nancy Hague de bemanningen aan boord zou nemen.

[A.Oosterbaan]

Mooi verhaal weer Cor

[A.Oosterbaan]

Mooie Schepen

[Maart]

Hier de schippers hut van de Ross Tiger ik heb ook een mooie van de Ross Jaguar maar weet niet of ik die hier mag plaatsen ik heb toestemming gevraagt maar hij zei dat het geen foto van hem was, wil hem er wel opzetten als het mag Rinus, foto's van David Ornsby


Maart