Herinneringën deel 2

[Evert]

 MICHAEL GRIFFITHS

[zier]

Cor is dit soms in 53 geweest.

[vreemdeling]

Zier,

Het was in 1953
31 Jan.1953     09.23 de trawlers Velia en Wyre General vangen noodsein op

Aan alle schepen -   Michael Griffith   -   7-8 mijl zuid van Barra   -      maken water geen stoom.  -    Willen schepen naar ons toekomen om te helpen.

Beide trawler zijn te ver weg om te helpen

Twee andere trawlers Wardour en Braconbank zijn 85 mijl verwijderd van de Griffith, maar stomen naar de opgegeven positie.

HMS. Tenacious krijgt orders om uit Londonderry naar de opgegeven positie te gaan.

De RAF stuurt een vliegtuig op zoek tocht.

De reddingboten van Castlebay en Islay varen uit en zoeken 7 uur, maar vinden niets.
Twee bemanningsleden van de reddingboot van Islay sterven van uitputting en uitlaat gassen.

7 Febr. 1953 Reddingboot van de Michael Griffith spoelt aan bij Inishtrahull, Co Donagal

Geschatte plaats van het ongeval ongeveer 7 mijl zuid van Barra Head.
Alle 13 bemanningleden laten hierbij het leven.

De Raad voor de Scheepvaart vind geen oorzaak van de ramp.
Waarschijnlijk het uitzonderlijke slechte weer.
HMS Tenacious rapporteert windsnelheid van 100mph .50 voet hoge golven en een sneeuwstorm in de directe omgeving.
De Raad vindt dat het schip zeewaardig was en volwaardig uitgerust.

Cor

[vreemdeling]

                                          Oorlog tuig.

29 augustus 1960, Makkaur in de buurt van de Baatsfjord ( Varanger schiereiland ) Noord kust van Noorwegen.

Op deze fatale reis, ofschoon het smerig weer was en het stormde, was het niets. wat het schip kon tegen houden en we bleven door vissen.
Het schip was de territoriale wateren binnen gevaren om in de duisternis hier te gaan vissen en hadden wat voorwerpen opgevist, waar van ze wisten dat het explosieven waren en hadden die in zee terug gegooid.
Op een van de laatste trekken werd een cilindervormig object, gedeelte bedekt met beton, opgevist en de bemanning wist meteen dat het een soort mijn of granaat was.
En daar zij het gebied wilden verlaten, voordat zij werden gearresteerd voor illegaal vissen, werd het voorwerp op het voorschip geplaatst, om het later weer in dieper water in zee te gooien, ver weg van de visgronden, zodra zij daar de mogelijkheid  toe hadden.

Ofschoon de mijn of granaat als zodanig werd herkend, was de bemanning er niet van op de hoogte, dat door de manipulaties met het object, de tijd schakelaar in gang was gezet.
Het projectiel ontplofte op het voordek, het voordek verwoestend met een deel van de bakboord verschansing.
De stuurman en 2 matrozen werden direct gedood. Een van de matrozen had nog maar net thee gedronken na het strippen en het ijzen van de vis.
De luiken van het schip werden door de ontploffing weg gevaagd  evenals de ruiten van het stuurhuis. De schipper kreeg de volle kracht van de ontploffing te verwerken en liep veel verwondingen op in zijn gezicht,, maar stond er op om zelf de controle over het schip uit te oefenen zolang dat nog mogelijk was.
De bootsman nam tijdelijk het commando over het schip op zich en legde de kop van het schip in de wind.
Een SOS bericht werd ogenblikkelijk uit gezonden en een andere trawler uit Hull, de Prince Charles haalde direct zijn netten scheep en zette koers naar de St.Hubert.
Bijna 6 uur lang, na de ontploffing,  had de bemanning geworsteld om de schade aan bakboord te dichten, maar het weer werkte zo tegen en de schade was zo omvangrijk, dat de bemanning met redding vlotten het schip moest verlaten.

De dichtbij vissende Prince Charles, werd kort na de ontploffing door het SOS sein gewaarschuwd. In de radio hut was het wel duidelijk dat haast geboden was en de schipper gaf de opdracht het net dubbel zo snel scheep te halen, omdat de St. Hubert een mijn had opgevist, die daarna was ontploft.

De Prince Charles arriveerde ongeveer 45 minuten na de explosie op de plaats des onheils. Toen we bij haar kwamen was er nog steeds veel wind met een kracht 8.
Er was niets wat nog overeind stond aan dek en alle ramen uit de stuurhut waren weg.
De schipper was ernstig gewond, maar we konden nog wel over de radio met elkaar spreken. Op de St.Hubert werd nog steeds gepoogd het gat in de romp te dichten maar waren hierin niet zo succesvol en de zee stroomde binnen en spoelde de vis uit het visruim de zee in.
Per radio werd er een dokter gevraagd of die naar het schip kon komen maar hij wilde niet en wilde dat het schip in Noorwegen binnen liep.

Ondanks hun pogingen om het schip  redden, was de St.Hubert ten doden opgeschreven. Kapot geslagen door de golven begon het schip te zinken en de bemanning werd gedwongen het schip te verlaten.
Gedurende de hele handeling vroeg de schipper steeds naar de veiligheid van zijn bemanning. Hij was erg dapper, maar erg zwak en het leek er op dat hij geen bloed meer in zijn lijf had. Ze lieten hem op het reddingvlot zakken en nog steeds informeerde hij naar de welstand van zijn bemanning.
Op de redding vlotten trokken de mannen zich langs het getroffen schip ,wat slagzij maakte, vechtend om vrij te komen van het schip en niet met haar naar beneden te worden gezogen.

Op een ander moment nam de schipper van de Prince Charles met grote moed en een goed afgewogen risico en stuurde zijn schip zo dicht mogelijk naar de zinkende trawler en kwam dicht genoeg bij de redding vlotten, om een lijn naar de mannen op de vlotten te gooien.
Later werd verteld dat de overlevenden hun redding en terug keer naar Hull te danken hadden aan de moed en zeemanschap van deze schipper.
Tussen de eerste personen die in veiligheid werden gebracht, was de schipper van de St.Hubert.
Ondanks de manhaftige pogingen van de bemanning van de Prince Charles, stierf de gewonde schipper 15 minuten later, nadat hij aan boord was gehaald.
De geredde bemanningsleden van de St.Hubert werden later overgebracht naar de St.Chad omdat de schipper van de Prince Charles niet de haven kon binnen lopen.


Nadat zij Kirkenes waren binnen gelopen werden de twee jongens van de bemanning opgenomen in het ziekenhuis, niet voor verwondingen maar voor shock. De beide jongens waren 14 jaar oud.
Een van de jongens was de broer van de bij de ontploffing omgekomen matroos.
Een ander familielid aan boord, ontsnapte aan verwondingen.
Vier bemanningsleden werden ook in het ziekenhuis opgenomen, drie vanwege shock en een voor lichte verwonding aan het gezicht.

Bij het onderzoek naar de doodsoorzaak van de schipper werd van de schipper gezegd....dat hij had gehandeld in de traditie van de trawl visserij.

Tevens werd hij geprezen voor zijn moed.
Ofschoon de helft van zijn gezicht was weggevaagd, bleef hij op het zinkende schip leiding geven, met zijn gedachten aan het schip en haar bemanning.

De bootsman had na de dood van de stuurman zijn taak overgenomen.
Hij vertelde dat de St.Hubert bijna aan het einde van haar reis was, toen zij een mysterieuze 5 voet lange metalen soort trommel opviste.
Het object leek op een cilinder met aan een zijde een vlakke kant, die gedeeltelijk met beton was bedekt. Hieraan zat beslag wat er op duidde dat zij aan een anker verbonden was geweest en had een ontsteking buis op de kop.

We hadden haast om naar huis te gaan, met een goede vangst in de ruimen en we zette het opgeviste object op het voorschip.
Wij dachten dat het beter zou zijn om het terug in zee te gooien als wij van de visgronden af waren.
Die maandag stond er een storm met windkracht 8, toen ik na mijn ochtend wacht naar beneden ging.
Ik was ongeveer een uur beneden en het was ongeveer kwart voor twaalf 's middags toen ik de explosie hoorde.
Ik holde naar het dek en het leek wel een slachthuis.
De hele bakboord verschansing was verdwenen, de ruimen open geblazen en het voordek was een grote puinhoop.
De stuurman was gedood, maar zijn assistent die maar een paar voet van hem af stond,  mankeerde niets.
Er was een verschrikkelijke sneeuwstorm met windkracht 10 en ik besloot voor de wind te gaan varen, met de Prince Charles in de onmiddellijke nabijheid.
We konden dat ongeveer 6 uur zo vol houden en ongeveer om kwart voor zes stopte ik het schip en gaf orders om het schip te verlaten.
De bemanning werd opgepikt door de Prince Charles.

Er ontstond helemaal geen paniek.
Maar schipper Ness van de St.Hubert bleef tot het laatste moment vragen of het met de bemanning goed ging.
Schipper Ness was 21 jaar oud toen hij naar zee ging op de visserij, nadat hij zijn dienstplicht had vervuld in het leger.
Hij had bij diverse trawler maatschappijen gevaren en het was zijn zevende reis op de St.Hubert nadat hij de voorgaande Kerst periode zijn schipper diploma had behaald.

[A.Oosterbaan]

St.Hubert

[A.Oosterbaan]

Rare dingen Cor die je soms opviste er zijn menig visserlui bij om het leven gekomen.

[nelly]

Cor, wat een leed, wat is er onder de vissers veel geleden, groeten nicht Nel

[vreemdeling]

Nel.
Jou een PB gestuurd.
Cor

[vreemdeling]

Een reis als prenter.

Ik heb de meeste van mijn schoolvakanties in Fleetwood door gebracht  en ik stond altijd geboeid te kijken naar de trawlers die bij het hoogwater uit voeren of binnen kwamen.
Meer dan twintig  of dertig trawlers zouden dan langs hun gezinnen varen, die op de promenade hun vaders gedag wuifden, die wekenlang  op zee zouden blijven.
Elke trawler zou op zijn eigen manier als afscheid de stoomfluit laten horen en zelfs 's nachts zouden de gezinnen die achter bleven,  het geluid van de stoomfluit herkennen.

Een taxi kwam om vier uur in de morgen bij mijn grootvaders winkel,  om hem op te halen voor de volgende reis. Snel passeerden we de politie aan de poort van de dokken op een koude en donkere regenachtige nacht en reden rechtstreeks naar de trawler Red Rose,  wat mijn tehuis zou zijn voor de komende drie weken.

Op de kade was het een heksenketel. IJs en proviand werden aanboord gebracht.
Mannen sprongen aanboord en er weer af.
Het leek mij dat de hele bemanning dronken was op het laatste moment voor vertrek.  Vloekende en scheldend uit de taxi rollend. Als ze geluk hadden gehad, zouden zij twee dagen aan wal zijn geweest, bij hun gezin ( of in het café ), alvorens aan een nieuwe reis te beginnen.   

De Red Rose was een nieuw te Aberdeen in 1955  gebouwd schip en was een van de laatste gebouwde schepen met oliestook, voor de visserij bij IJsland of de Noord Russische visgronden, vanuit Fleetwood.
In die dagen was het revolutionair dat de schepen waren uitgerust met fatsoenlijke bemanning hutten op het achterdek, met douches  en spoel toiletten.
( Het schip voer later vanuit Hull onder de naam Lord Howe en werd tenslotte in 1968 gesloopt )
Wij voeren in de morgen met het vroege tij  naar Heysham waar we stookolie bunkerden.
De zware lucht van de olie gaf mij de eerste tekens van zeeziekte, dat voor mij een plaag zou worden in de komende weken.
Dagen achtereen ziek zijnd en niet eten.
Wat  betekende, dat mijn maag gal opgaf en mijn spieren pijn deden van al het kotsen.
Deze eerste dagen waren een nachtmerrie, zonder enige hulp van de bemanning die zich herstelden van de katers, om alleen weer te gaan zuipen als de “bonded stores“ werd geopend.

De bemanning werd weer nuchterder bij het bereiken van de visgronden bij IJsland en het vistuig werd in gereedheid gebracht.
Het begon mij uiteindelijk duidelijk te worden hoe zwaar en gevaarlijk het was als de netten met de hand over de verschansing werden binnen gehaald en de grondpees met bobines en de visborden, met de winch werden scheep gezet.
De schipper op de brug, zittend op een hoge en aan de zijwand vastgemaakte stoel, leunde uit het raam en elke handeling controlerend.
Hij was echt de baas aan boord en het was bekend dat hij een van de meest succesvolle schippers van Fleetwood was.
Gedurende de twee volgende weken werd er dag en nacht gevist, mits de weer omstandig heden het zou toelaten, tot de ruimen vol waren met vis.
De bemanning werkten 16 uur aan een stuk, onder de meest slechtste condities die men zich voor kan stellen. Vaak doornat en onder het vis bloed, als zij op het open dek de vis stripte.
Na bij het strippen te hebben geholpen, was mijn spijkerbroek doorweekt van bloed en vis slijm en het zou het verdere deel van de reis zo blijven.
Het moet heerlijk hebben geroken.
Een aangenamer werk, maar al even moeilijk werk, was het ijs hakken in het vis ruim en de vis laag voor laag hiermee bedekken als de vis in de aluminium keeën werd gestort.

Het ergste kwam in de vorm van een storm met windkracht 9, waar alles wat we konden doen was, de netten te sjorren en langzaam in de wind te stomen.
Het schip stampte letterlijk op en neer van golf naar golf en het hield twee dagen aan.
Voor een jonge tiener moet het een verschrikking zijn geweest. De boeg dook in een aanstormende golf, die tot aan het stuurhuis over het dek spoelde en verduisterde de ramen van het stuurhuis, wat eeuwen scheen te duren.
Eerst donker, dan licht groen en dan helder, als de golf onder het schip was doorgelopen.

Als de achtersteven en de schroef boven water uit kwamen, maakte de machine een maximum aan omwentelingen en het schip trilde hevig. Het schip leek wel een duikboot. Alle deuren gesloten en de ruimen afgedekt.
De op en neer gaande beweging was zo hevig, dat de enige manier om te slapen, het vastbinden in je kooi was.
Een andere jongen aan boord had dit niet gedaan en het resultaat was dat hij tegen de wand van de hut werd gesmeten, toen hij uit zijn kooi werd geslingerd.

Een ander uiterste was dat we door een vlakke en kalme zee voeren in dichte mist, met op zijn minst 20 andere trawlers, die net al wij aan het vissen waren.
Wij waren het enige schip met radar aan boord, maar net als alle andere schepen hadden we een uitkijk op het voorschip staan en er werd regelmatig met de stoomfluit, mist signalen gegeven. Het gaf een heel andere tendens aan het vissen, zonder de andere schepen te zien.
Heer weer veranderde weer eens toen we op een schitterde zomer avond van IJsland naar huis stoomde met een spiegel gladde zee.
Ik en wat andere dek hulpen leunden tegen de opbouw van het schip om te genieten van wat warme zonneschijn.
Letterlijk uit het niets, werden wij er aan herinnerd hoe grillig en onvoorspelbaar de zee kan zijn.
Een kanjer van een golf stortte zich ongemerkt boven op ons en op het laatste moment was het enige wat we nog konden doen , de hand leuning aan het dekhuis te grijpen en de leuning stevig vast te houden, toen de golf over het dek spoelde.
We slingerden, wat wel bijna 90 graden leek en we werden volledig overspoeld door het zeewater, wat ook door de geopende deuren de hutten in spoelde en de hutten onder water zette,
Het stortte zich ook door het bovenlicht van de kombuis, waar de kok gelukkig ontsnapte aan de stoom, toen het water op het hete fornuis stortte.

Twee minuten later stoomden we weer door een vlakke kalme zee als of er niets was gebeur.
Maar toen moesten het water uit de hutten hozen en alles laten drogen.

Zoals toen en nu is de diepzee visserij gevaarlijk en van onze 21 bemanningsleden stierven er 3 op zee in een paar jaar tijd.
Onze marconist op de Red Roze, die later werd overgeplaatst naar de Red Falcon, stierf, toen dat schip in 1959 ten onder ging.
Ik was vaak in de radiohut te vinden omdat ik geïnteresseerd was om later ook marconist te worden.
De marconist op de Red Roze had als bijbaan, lever te koken op het voorschip.
Dat was een eigenaardige bezigheid op de Red Roze omdat de ketels om kabeljauw levers te koken, gewoonlijk op het achterschip stonden.

Ondanks het weer en aan het einde van twee weken non stop vissen, hadden we de ruimen vol met over het algemeen kabeljauw en schelvis, netjes in ijs opgeslagen.
De laatste vis, dus van de laatste trekken, werd zorgvuldig in lagen opgeslagen, om en om met de staart tegen de kop, om hiervoor de hoogste prijs in de afslag te krijgen.
Iedereen had er belang bij, want de verdiensten waren afhankelijk van de opbrengst van de vis.
Na een goede reis, zou de bemanning hun kinderen overladen met cadeautjes en snoep en de cafe's rond de haven, zouden goede zaken doen.

[vreemdeling]

                                          Vergeefs gewacht

December 1959
De week voor Kerstmis en de gehele bevolking van Fleetwood was in afwachting.
Een trawler was over tijd...en stilte daalde over de haven.

Dagen lang werd het zeegebied rond Skerry Vore in de South Minch door middel van een grote zoekactie naar de 449 tons trawler Red Flacon en haar 19 bemanningsleden, afgezocht, zowel op zee als van uit de lucht.
Gezinnen wachtten met toenemende bezorgdheid en hun ogen zochten vol hoop vergeefs de horizon af.
Maar de Red Falcon werd als verloren beschouwd en waarschijnlijk overweldigd door slecht weer, toen zij thuis stomende was.

Wrakhout, een koker voor vuurpijlen, stukken hout die waarschijnlijk afkomstig waren van de bodem van de redding sloep spoelden aan.
En twee redding boeien met de naam Red Falcon er op, spoelden 25 mijl benoorden de laatst bekende positie van het schip aan.
Vergaan met man en muis, 25 kinderen zonder vader en de stad te ontdaan, om kerstmis te vieren.

De Red Falcon was in 1936 gebouwd en was de laatste kolen stoker van de Steam Trawler Co.Ltd, vloot.
Het schip heette voorheen de Cape Barfleur,
Haar laatste reis begon op 25 November 1959 toen zij vertrok met de visgronden bij IJsland als bestemming en bij hetzelfde tij vertrok ook de trawler Red Sabre.
De twee schepen visten bijna de gehele reis gezamenlijk bij IJsland en stoomden op ongeveer dezelfde tijd naar huis.

De Red Falcon had een 45 jarige schipper aan boord, afkomstig uit Fleetwood .
Het was een ervaren schipper, die in de oorlog periode dienst had gedaan op mijnen vegers.
Hij had gedurende de thuis reis regelmatig contact met de schippers van de Red  Sabre en de Red Knight.
Deze beide mannen dachten later dat de Red Falcon door een vloedgolf was overspoeld.
De Red Sabre zat ongeveer 70 mijl voor de Red Falcon  en de Red Knight 150 mijl achter haar.
De beide schepen rapporteerden zware storm met windvlagen van 100 mpu.
De Red Sabre adviseerde de Falcon de getij stroom bij Islay te ontlopen en de Red Falcon was het hier mee eens.
Dat gebied stond bekend als gevaarlijk, door de sterke getij stroom en met veel draaikolken.

Maar de gezinnen hadden al bericht ontvangen dat het schip op Maandag avond  binnen zou lopen.
Het was de gewoonte, dat veel gezinsleden op die Maandagavond bij binnenkomst van het schip, naar de haven zouden gaan.
Het was niet ongewoon dat schepen over tijd waren door slecht weer en de gezinnen zouden dan op Dinsdagavond weer naar de haven gaan.

De radiostilte vanaf het schip was onheilspellend en de angst steeg.
Het ergste werd gevreesd.
En toen het ergste nieuws begon door te dringen, gingen de voorzitter van de missie voor de diep zee visserij en de haven dominee door, met de diep bedroefden te troosten.
Allen leden van de bemanning behalve een, de stoker, woonden in Fleetwood.

Binnen enkele dagen werd een noodfonds voor de belanghebbenden opgericht door de burgemeester van Fleetwood en de eigenaar van de trawler stortte £ 1000  in het fonds.  Het totale bedrag liep op tot £ 20.000, toen vanuit het hele land giften werden ontvangen.
Een cheque van £.10.10s werd ontvangen van de Schotse kerk op het eiland Tiree op de binnen Hebrides,
Een begeleidend schrijven betuigde het medeleven met het verlies van de Red Falcon zo dicht bij de kust van het eiland en de bewoners waren zwaar onder de indruk van het ongeval.
Het ongeval vond plaats  bij de rotsachtige kust van het eiland Mul.
Ook werd er een cheque ontvangen van bewoners van Oban.

Zeven maanden later werd het onderzoek geopend naar het verlies van de trawler, in het gemeente huis van Fleetwood.
Hieruit bleek dat het laatste radio contact met de Falcon om 7 uur 's morgens  van  14 December was.
De schipper van de Sabre riep de Falcon op en rapporteerde dat  er een storm stond tussen Skerryvore en Rathlin eiland met een windkracht 10.
Het was een ruige doorvaart geweest maar ze waren nu onder de opperte van Rathlin.
De schipper van de Falcon was op dat moment dwars  van de vuurtoren van Skerryvore en zou proberen, de sterke stroming te ontlopen.
Kort hierna had ook de Red Knight radio contact gehad met de Falcon en hoorde dat het slecht weer was en met een zeer lastige zee.
De Sabre en de Knight vervolgden hun thuisreis en werkelijke angst was er nog niet totdat de Knight, die 150 mijl achter de Falcon op de thuisreis was en op middernacht van Dinsdag 15 September in Fleetwood binnen liep.
Direct werd er met een 3 daagse zoektocht begonnen.

De beide schippers waren van mening dat de Falcon door een vloedgolf was overspoeld.
De onderzoek commissie was van mening dat het moeilijk was om de juiste oorzaak van de overweldiging van het schip te kunnen geven.
En het verlies dompelde de stad in shock, rouw en verdriet.

[Post Boy]

Triest verhaal weer Cor.
Vraag me eigenlijk af of er naar het weerbericht is geluisterd als je toch van tevoren weet dat je windkracht 10 over je bolletje krijgt zoek  je toch opperte mogelijkheden genoeg daar in die contereien.
Of is het zo ik heb een vol schip vis en ik moet de markt halen dus raggen maar,met alle gevolgen van dien,maar ik zal het wel weer verkeerd zien.

Dirk.

[A.Oosterbaan]

Red Falcon

[A.Oosterbaan]

Bemanning Red Falcon

[vreemdeling]

                                     Vals Beschuldigd ?

Een noodoproep, die zelfs door de meest geharde zeelui niet genegeerd kon worden.

En zeker ook niet voor de 18 koppige bemanning  van een trawler uit Fleetwood, waar de oproep  om middernacht werd ontvangen.
Bij slecht weer en hoge golven, aan de oostkust van IJsland.
Het was 14 September 1969 toen het drama met de 397 tons trawler Lord Lloyd  zich begon te ontvouwen.
Water stroomde de machinekamer binnen, toen de kolen gestookte trawler de visgronden had bereikt.
Het schip begon te zinken.
En dat bij een storm met een windsterkte van 45 mpu en 30 mijl uit de kust.
De bemanning nam 2 rubber redding vlotten en knoopten ze aan elkaar.
De eerste die er in stapte was het jongste lid van de bemanning, 16 jaar oud
Het was zijn tweede reis aan boord van deze trawler.
Toen de bemanning op de redding vlotten in de ruwe zee heen en weer werden geschud, kwam een Belgische trawler te hulp en nam de bemanning aan boord.
De bemanning stond onder leiding van schipper Spearpoint en zijn zoon was stuurman.
Toen het daglicht aan brak, was de Lord Lloyd nog steeds drijvende.

Een grapje werd hierover gemaakt.... De oude vrouw heeft schijnbaar nog geen zijn om te sterven
Spoedig verscheen er een andere trawler op de plek. Het was de Wyre Mariner van dezelfde rederij. De geredde zeelui werden overgebracht naar de Mariner en het gevecht om het schip te redden werd vervolgd.
Het schip werd op sleeptouw genomen en schipper Spearpoint en drie bemanningsleden gingen terug op het schip en de sleepreis naar Seydisfjordur nam een aanvang.
Later beschreef een van de bemanningsleden  hoe de situatie aan boord was.
Je voelde het water onder je voeten heen en weer klotsen als je in de kombuis stond.
We telden de treden van de trap van de machine kamer om de stijging van het water oppervlak te controleren.
De machines stonden onder water en 30 ton kolen was uit de bunkers de stookplaat opgespoeld en het visruim stond onder water.
Het schip was waarschijnlijk zo goed geballast, dat ze bleef drijven en gelukkig nam in de avond de storm af.
De sleepreis duurde 11 uur, maar daarmee was het drama nog niet ten einde, omdat de   regeringen van Engeland en IJsland nog steeds aan het onderhandelen waren over de visserij grenzen.
En toen de Wyre Mariner Seydisfjordur bereikte werd haar schipper Bedford, die de kreupele Lord Lloyd sleepte,........ gearresteerd.
En beschuldigd van illegaal vissen binnen de door IJsland zelf ingestelde 12 mijls zone,  zo'n 2 maanden geleden.
En werd veroordeeld tot een boete van £ 1.900.
Schipper Bedford pleitte onschuldig te zijn en de schipper vertelde aan het Reuter nieuws bureau....... Als ik dat had geweten, had ik de trawler naar de bodem laten zinken in plaats van haar naar Seydisfjordur te slepen.
Hij verklaarde het gerechtshof  dat hij zich niet bewust was van illegaal vissen. Hij had de orders van de rederij opgevolgd om vanaf Mei buiten deze grenzen te blijven.
Het was op de betreffende dag in Juli geconstateerd door een vliegtuig dat drie en een half uur boven de Mariner had gevlogen en haar had gewaarschuwd met vuurpijlen en met morse signalen.
Het vliegtuig stelde vijf maal een positie vast, wat aantoonde dat de trawler binnen de grenzen van het gebied was. Het schip reageerden niet op de gegeven signalen.
Schipper Bedford beweerde geen enkel vliegtuig te hebben gezien.
Wyre trawler Ltd.-de eigenaar van beide schepen Lord Lloyd en Wyre Mariner, weigerde commentaar te geven over de IJslandse actie.
Een zegsman van de rederij verklaart.... De heldhaftige optreden door schipper Bedford en de bemanning van de Wyre Mariner, verleend aan een andere trawler in nood, is gedaan uit  verbondenheid met de zee--- wat nog steeds het hoofddoel was van deze zaak.
Maar er waren maar weinig moeilijkheden over visserij limieten toen de geredde bemanning in de IJslandse haven aan kwam.
Er was wat gejoel vanuit een groep mensen aan de wal toen de trawlers de haven in werden geëscorteerd door de IJslandse kanonneerboot Thor.
Zij dachten waarschijnlijk dat de schepen gesnapt waren bij illegaal vissen
Maar de gehele bemanning kreeg een prettige ontvangst.
De enige reactie van schipper Bedford over de actie van het gerechtshof, toen hij weer terug was in Fleetwood was.....het was een vuil spelletje.
Ik zou nooit mijn gezicht in IJsland hebben getoond als mijn geweten niet zuiver was geweest.
Hij zei dat de Lord Lloyd op het punt stond te zinken toen de Mariner haar bereikte.
Drie weken later keerde het schip dat niet wilde zinken in Fleetwood terug.

[J.H.]

Een goede middag saam ,toch nog maar even terug naar de St Hubert,
H-142-St. Hubert,