Herinneringën deel 2

[J.H.]

BX-678-Schütting- x Vest Recklinghausen

[vreemdeling]

           90 Minuten Hoop en Angst met de Dood voor Ogen.

Op 23 December 1952  kondigt zich een ander drama aan,  met de ontvangst van een SOS melding van de Duitse trawler “N.Eberling” , westelijk van IJsland op de hoogte van Breidifjord
Bij een zware NO storm meldde om 07.24 uur de trawler “N.Eberling”, van de gelijknamige rederij, zich op de noodfrequentie band.
Een uur later werd het laatste gesprek van de trawler “N.Eberling “gehoord..
Het schip meldde dat de toestand van het schip bedenkelijk was.
De lichtmotor stond op punt uit te vallen en in het ketelruim stond het water voor de vuren.

Toen de trawler “Teutonia “ nog twee dagen te stomen had naar de visgronden, maakten de wachthebbende matrozen het bijzonder drama,  van dichtbij mee.
De “N. Eberling “meldde schade door het slechte weer.
Waarschijnlijk was door een stortzee de stutten van de vacuum pomp , nodig om as en sintels overboord de spuiten, afgescheurd.
De kapitein meldde per radiotelefonie, wat ook over de luidspreker op de brug van de “Teutonia “kon worden mee beluisterd, dat de pogingen om het lek provisorisch  te repareren, op niets waren uitgelopen..
Nu spoot het zeewater met een dikke straal het ketelruim binnen..
Daar vochten de bemanningsleden om de zuigkop van de lensleiding, van as en kolengruis vrij te houden.
Iedere verslechtering van de zaak gaf de de kapitein met toonloze stem, per radio door.
Iedereen wist, dat als er voor de bemanning geen redding kwam, en zij het binnendringen van het water niet konden stoppen en de pomp leidingen niet schoon konden houden.
Gelijktijdig met deze melding, dat het water nu de vuren van de ketel bereikt had, hield de  radio uitzending constant op.

In het voorschip van de “Teutonia “zaten de matrozen van de vrije wacht en een  stoker bij elkaar.
Sinds de schade aan de “N.Ebeling “ twee uur geleden bekend was geworden, hadden zij zich hier verzameld, om nieuwe berichten van de afkomende wacht te horen.
Enkele van de mannen hadden vrienden en bekenden op dat schip.
Maar ook alle anderen hoopten voor hun collega's op redding, die zij, naar aller waarschijnlijkheid, niet konden geven.
Van de laatste ontvangen melding waren zij allen diep onder de indruk.
Zij zaten nu hier in een warm en droog logies, terwijl hun kamaraden daar in het Noorden, eenzaam in het koude water, het korte einde van de zeemans dood bevochten.
Het was als een betovering, waarvan zij eerst in de loop van de volgende dagen  er na,  verlost zouden worden.

Meer dan 20 schepen namen deel aan de direct begonnen zoektocht, waaronder 10 Duitse trawlers, die zich op die tijd daar in dit zeegebied  bevonden.
Ook vliegtuigen, zijn ondanks het slechte weer, opgestegen.
Ook de schepen van de rederij “Nordsee, Deutsche Hochseefischerei A.G, die zich in het ongeval gebied bevonden, stelde men voor, na de ontvangst van het SOS sein, de radio communicatie te verzorgen, bij het begin van de hulp verlening.
Een IJslandse reder nam de leiding van de hulpverlening op zich  en ging in  Patreksfjord aan boord van de Cuxhavense trawler “Finkenwerder.
Ook op de trawler “Weser “ kon men soms het schip met de averij op het radarscherm waarnemen, maar moest later het weg vallen van de echo's, vaststellen.
De op de laatst opgegeven positie van de “N.Eberling “ zoekende schepen, waaronder ook twee trawlers van dezelfde rederij, vonden slecht wat drijvers voor de netten.
Daarmee werd het verschrikkelijkste ervaren ,dat de “N.Eberling “in de uren voor de middag van de 23ste December 1952, bij zware storm, met 20 bemanningsleden in het ijzige water bij de IJslandse kust gezonken was.
De zoektocht naar eventuele overlevenden, bleef vruchteloos.

Op 18 December was de 2e stuurman van de “N.Eberling ,bij zware storm overboord geslagen en dreef meteen weg.

Voor dat de “Teutonia “ aan de thuisreis kon beginnen, had zij nog een treurige plicht uit te voeren.
Een trawler had met zijn net, de lijken van een der ongelukkige bemanningsleden van de vergane trawler “N.Eberling “, opgevist.
De zinken doodkist met de sterfelijke resten, stond voor overbrenging naar Bremerhaven, in de haven van Patrekfjord klaar,
De sterke wind, die op de storm volgde, was geheel gaan liggen, toen de “Teutonia” in de nu nevelige Poolnacht de haven van het afgelegen eiland, binnen liep.
Met gepaste stilte naderde de trawler geluidloos de pier.
De weinige aanwezende lampen waren in wattige nevels gehuld en hadden cirkelvormig lichtschijnsel om zich heen, en wat zich tegen duistere omgeving, zwak afstak.
De rust van de langzame nadering aan de pier werd slechts door het rinkelen van de machine telegraaf, wat zich snel in deze omgeving oploste, onderbroken.
Het meren verliep in complete stilte.
Uit het diffuse schemerlicht, bewoog zich een stille processie naar het schip
Daar in dit eiland gebied alle mensen met de visserij te maken hadden, was het niet verwonderlijk, dat de vissers de kist droegen.
Zij deden dat met passende waardigheid, die zij aan het vreemde visser collega verschuldigd waren.
De mannen van de “Teutonia “ namen eerbiedig hun mutsen af.
Geluidloos namen zij de kist over van de collega's van het eiland, die zich spoedig van het schip verwijderden en langzaam in de matte duisternis van de kleine pier verdwenen.
Het geheel werd een spontaan gebed, in de hoogste volmaaktheid,  zonder toeschouwers en zonder een spoor van  escenering.
Zo geluidloos als de “Teutonia “ gekomen was, zo verdween zij weer van deze onwerkelijke genoemde plaats van handeling.
In hun gedachten moesten zij aan boord denken aan de woorden van het gedicht.
........Want zij droegen een dode.....

Bij dit ongeval lieten het leven.
Op 18 December   de 2e stuurman
Op 18 December   19 bemanningsleden

[Maart]

Daar wor je ff stil van

Maart

[De spienet]

ik kan me er goed in kennen,cor ook wij lagen in het water maar we werden opgepikt door een botter ,de go1 ik heb nog steeds af en toe die angsten bedankt voor de verhalen het was gisteren 7november 53 jaar geleden groet.henk

[J.H.]

BX-365-N.Ebeling

[J.H.]

BX-615-Teutonia

[J.H.]

BX-348-Weser

[J.H.]

NC-396-Finkenwärder

[vreemdeling]

Na het SOS sein was er nog maar 2 minuten contact over de radio

Toen de logger Adolf BV 25uit Vegesack op 28 Juli 1956 voor zijn 3e visreis vertrok, dacht schipper Ferdinand Kreft niet, dat deze reis voor hem schrikbarend zou verlopen.
De vangst berichten waren goed, toen de aankomende storm op 13 Augustus, het schip in moeilijkheden bracht.
Als een bliksemschicht uit een heldere hemel, sloeg het radio bericht , via Norddeich Radio in, dat de vrouw van de in Aumond wonende schipper, de 28 jarige Rita Kreft geb. Smidt, bij een auto ongeval in de buurt van Nienburg, omgekomen was
De beide kinderen werden hierbij zwaar gewond en lagen met een hersenschudding in het ziekenhuis van Neustad.
Bovendien stierven door de gevolgen van het ongeval, de zwager van mevrouw Kreft en haar zuster.
De familie wilden een bezoek brengen aan hun geboorte plaats Niederwöhren brengen, waaruit  de gezamenlijke, in Vegesack goed bekend staande  schippers familie, stamde.
De grootvader Friedrich Kreft, die zelfs op hoge leeftijd nog naar zee was gegaan, vierde zin 85e verjaardag.
Ernstig getroffen door deze tragedie, verzocht schipper Ferdinand Kreft of hij met het schip aan de thuisreis mocht beginnen, wat door de rederij werd toegestaan.
Een gebaar, wat menselijkerwijs te begrijpen is.

Toen sloeg het noodlot voor de 2e maal toe.
Op de namiddag nam de windsterkte in het Doggersbank gebied steeds meer toe en tegen de avond gaven de weerstations dringende waarschuwingen door, dat  er reeds een  windsterkte  8 tot 9 van kracht was en plaatselijk de storm bijna een sterkte van 10 bereikte.
Zoals de directeur van de Bremer en Vegackse rederij hierover meedeelde, via een radio boodschap, had een zware stortzee het achterschip van de Adolf beschadigd.
Hierdoor had het schip een zware slagzij opgelopen, zodat om 18.45 uur, een SOS sein werd uitgezonden.
Het eerste bericht over dit noodsein, bereikte Vegesack tegen 21.10 uur.
Niemand kan vertellen hoe het er in de laatste minuten aan boord van de oude logger, die in 1911 in Bremerhaven was gebouwd, eruit zag.
Twintig uur lang zochten schepen, waaronder twee loggers uit Vegesack, de Niederrsachsen en de Mecklenburg, het zeegebied af

De schipper van het visserij onderzoek schip Anton Dohrn, die op de uitreis naar Spitsbergen was, gaf  het volgende gesprek via radio telefonie door aan het Bremer dagblad, de Weser Koerier.

Op de visservaartuigen in de Noordzee werden op Maandag avond de kop telefoons opgezet.
Het visserij onderzoekings vaartuig Anton Dohrn, dat over een eigen meteo station beschikte, gaf haar weerbericht door.
Allen hadden er op gehoopt dat het dieptepunt van de storm zou weg trekken.
Plotseling hamert het in de koptelefoon 3 korte, 3 lange en 3 korte stoten,     SOS. !
De noodoproep kwam van de logger Adolf.
Nog maar kort kon het schip nog mededelen dat een zware stortzee over het dek was gestort en de logger nu met zware slagzij lag.
Twee of drie minuten kan het hebben geduurd, tot de radio verbinding werd verbroken.
Voor de kapitein en ook voor de ander schepen, die de roep om hulp van de Adolf ontvangen hadden bleef er maar een ding over.....
Koers zetten naar de plaats van het ongeval met alles wat je uit de motor of machine kunt halen.
De  eerste schepen waren  na uren ter plaatse. Zware regenbuien belemmerde het zicht.
In het grauw van de morgen kwam de Anton Dohrn op de positie aan, ....... Niets

Eerst , toen het helderde was geworden, signaleerde een Brits reddings vliegtuig, een lege reddingsloep van de gezonken logger, in de zware branding.
De loggers Niedersachsen en Mecklenburg visten later op de dag een reddingboei en planken op van het verongelukte schip.
Daar er tot Dinsdag avond geen meldingen over redding ergens vandaan werden gemeld, moest men met groot leedwezen, het vergaan van de Adolf melden.

Een van de eersten die de rederij condoleerde, was de president van de Senaat en burgemeester Wilhelm Kaisen, die de deelneming van de Senaat en zijn persoonlijke deelneming uitsprak.
Diep geraakt waren Ferdinand Kreft's broer Ernst Kreft, schipper van de Stadthagen en Adolf Kreft, schipper van de Auerhahn, toen zij dit verschrikkelijke bericht ontvingen en eveneens de derde broer Karl, stuurman op de Würrtenberg die het via de radio moest vernemen.
Na de ambtelijke deelnemingen over het vergaan van de logger, werden de vlaggen in Vegesack halfstok gehesen en in de plaatselijke kerk werd tijdens een waardige herdenking dienst, een gedenkdienst voor de slachtoffers van de logger Adolf gehouden.
Enige dagen later sprak schipper Wilhelm Suthmeier uit Niederwöhren,  die het laatste contact met het ongeluk schip had, voor het gedenkteken op het kerkhof Meerbeck, een grote treurende gemeenschap toe..

Vrraag ?

Weet iemand van ons nog of er in deze storm ook nog loggers uit Scheveningen of uit andere plaatsen in moeilijkheden zijn gekomen.
Weet iemand zich nog die storm te herinneren ?

[J.H.]

BV-25-Adolf

[J.H.]

BV-72-Auerhahn

[J.H.]

BV-89-Württemburg-
Photo: Lerwick Museum

[J.H.]

BV-94-Niedersachen.
Photo: Lerwick Museum

[J.H.]

BV-96-Mecklenburg.
Photo: Lerwick Museum.

[J.H.]

BV-100-Stadthagen
Photo: Lerwick Museum.