Herinneringën deel 2

[J.H.]

FD-52-Goth

[vreemdeling]

                   Methaangas veroorzaakte het zinken van een trawler.

Voor een visserman hebben alle plekken op zee namen.
Net als bij een boer die zijn stukken grond ook namen geeft of zoals wij onze straten namen geven.
Het is een manier om onderling met elkaar te praten en is tevens een hulp om elkaar te begrijpen.
Kleine plaatselijke scheepjes gaan naar de Heugh Hole of Shald Water om te vissen en bij het horen van de bestemming, weet iedereen precies waar zij naar toe gaan, zonder hulp van een nadere uitleg.
Een visserman die zegt naar Jock Hutcheon te gaan, zal echt geen ontmoeting met een vriendin hebben, maar gaat naar de visgronden bij Newtonhill.
Hij kan dan ook even gemakkelijk naar de Hoosie on the Dyke, de  Skate Hole, de Dog Hole of de Blue Deeps gaan, afhankelijk waar hij op wil gaan vissen.
Schepen die mogelijk 50 mijl uit de kust kunnen vissen, kan je terug vinden op de Turbot Bank, de Scalp of de Bank.
Sommige van deze namen hebben geen uitleg nodig, skate of turbot ( rog of tarbot ) zal de aanduiding zijn waar deze vis wordt gevangen.
Andere namen zijn minder duidelijk.
Wie was Jock Hutcheon en waarom is zijn naam vereeuwigd ?
Op een afstand van meer dan 100 mijl uit de kust, zijn er een heleboel visgronden waarvan de namen wijzen op hun geaardheid
De Devil's Hole en de Witch's Hole zijn gebieden van een vulkanische gesteldheid , waar genoeg vis te vangen is.
Maar de bodem is ruw en het vistuig kan gemakkelijk worden beschadigd of kan verloren gaan.
De schipper moet dan wel precies weten waar hij zijn netten uitzet, om zeker te weten dat hij de kleine plaatsen vindt met een goede bodemgesteldheid.
Binnen de Witch's Grounds ligt de Witch's Hole.
Deze uitholling is een 330 meter brede verzakking van de zeebodem en lijkt op een litteken van een pok.
Er zijn veel van deze plaatselijke pokken waar uit methaan gas ontsnapt,afkomstig van onder de zeebodem..
Enkele jaren geleden hebben wetenschappers van de Universiteit van Sunderland de Witch's Hole bestudeerd en ontdekten een wrak van een stoomtrawler uit de twintiger jaren.
Onderwater robot camera's  toonde dat de  trawler recht op de bodem lag, dus horizontaal zou zijn gedaald en niet beschadigd was. en lag met haar netten precies in het centrum van het gebied.
Experts zeggen nu dat het schip bijna zeker gedoemd was om te zinken, door het methaangas  wat  uit de zeebodem omhoog borrelde,.
Het opstijgende gas verminderd de dichtheid van het zeewater zodanig, dat het schip niet kan blijven drijven. Het verdween in het gas “hol “  als in een liftschacht,  zoals een auto sleutel die in een haven valt.
En eveneens de visserlui die overboord zouden springen, zouden hetzelfde lot  overkomen, zelfs als zij zwemvesten aan zouden hebben.
De onbekende 75 voet lange trawler lag precies op de plaats waar het methaangas uit de bodem omhoog borrelde op een diepte van 135 meter
Methaangas bevind zich in de aardkorst onder druk en lage temperatuur, maar waar zwakte in de aardkorst is, kan het gas ontsnappen.
Dikwijls zijn de tijdstippen van de ontsnapping plotseling, met ver strekkende gevolgen voor iedere vorm van transport, direct boven de uitbarsting.
Methaangas kan ook betrokken zijn geweest in de beruchte Bermuda driehoek, waar veel schepen en vliegtuigen eenvoudig zijn verdwenen, zonder maar zelfs tijd te hebben gehad, om een noodoproep uit te zenden.
Het lijkt er op, dat hetzelfde is gebeurd met deze mysterieuze trawler in de Witch's Hole.

[viking]

Wacht s effies. In #503 staat dat de FD52 in 1948 is vergaan en nu weer in 1952 ofzo.
Ook de tijd van bovenhalen van de pijp verschilt.
Wat is het nou dan?
Groet Rob

[Knorhaan]

Ik denk dat dit filmpje hier thuis hoort

K

http://www.youtube.com/watch?v=GGC7OwQ2SaE

[zier]

Dan heb het tog knap mistig moeten wezen als je naar elkaar toe draaid en het vizueel niet ziet.

[vreemdeling]

                                      Tit Bonhomme.

De enige overlevende van de tragedie van de trawler Tit Bonhomme waar bij 5 mensen omkwamen, vertelde hoe schipper Hayes zwemvesten uitdeelde aan alle bemanningsleden op de brug van de trawler,  toen het schip op de rotsen was gelopen bij Adams Island  en door zware zeegang  zonk in Glandore haven.
De enige overlevende was een Egyptenaar met de naam Mohamed.
Aan de onderzoek commissie die de dood van de andere bemanningsleden onderzocht, vertelde hij, hoe hij en 3 anderen bemanningsleden slapende waren in de slaaphut van de Tit Bonhomme, toen het schip op 15 Januari 2012 om 05.35 vm. op Adam Eiland, in de monding van de Glandore haven in het westen van Cork, vastliep.
De Ierse schipper Hayes en vier leden van de bemanning kwamen hierbij om het leven.
Het waren een Iers van 21 jaar oud en 3 Egyptenaren van resp. 35, 26 en 22 jaar oud.
Hij vertelde de onderzoek commissie dat het schip een zware klap ondervond toen zij op de rotsen liep en heel snel water begon te maken.
De botsing van het schip tegen het eiland, was alsof plotseling met een auto werd geremd.
Hij, zijn broer en de ander Egyptenaar en de Ier ,  lagen, beneden deks in hun kooi te slapen. Hijzelf sliep in de boven kooi aan BB, zijn broer in de boven kooi aan SB en de andere Egyptenaar in de kooi er onder.
De Ier lag op een slaapbank aan de achterzijde van het beneden dek.
Zij gingen direct na het stuurhuis nadat zij zo hardhandig waren gewekt..
Daar waren reeds de schipper en de andere Egyptenaar,
De elektriciteit was uitgevallen en het schip slingerde hevig in de zware zeegang.
Het water spoelde al in het stuurhuis.
De schipper opende de kast van het reddings materiaal en gaf iedereen een zwemvest.
Er waren ook overleverings pakken in het stuurhuis, maar door de omstandigheden was het onmogelijk om de pakken aan te trekken.
Ik probeerde mij vast te houden aan een houten leuning aan de SB zijde van het stuurhuis.
Maar de kracht van de zee rukte de rail van het stuurhuis en de leuning en ik werden tegen de andere zijde van het stuurhuis gesmeten. En dit gebeurden ook met de anderen, waarna we in zee spoelden
Zijn kleren en zwemvest werden door de zee van zijn lichaam gerukt, maar hij slaagde erin zijn zwemvest weer te grijpen en dat bracht hem weer naar de oppervlakte van de zee.
Hij slaagde er in naar het licht aan de mond van de haven te zwemmen en werd  twee uur later uitgeput door reddings werkers gevonden.
Deze reddingswerker was het pad naar de kust gevolgd, toen hij “een man overboord sein “had waargenomen.
Nog twee andere lichamen werden gevonden en konden worden geïdentificeerd.
Een visserman vond het lichaam van de schipper op 8 Februari.

De MCIB ( scheepvaart ongevallen onderzoek bureau ), die rapport uitbracht over deze tragedie, vond dat de bemanning te vermoeid was, en de enige werkelijke oorzaak , die leidde tot het zinken van het schip.
En zij had geconstateerd dat de bemanning minder dan 4 uur  had geslapen gedurende de 40 uur durende zeereis.

Mohamed echter vertelde aan de lijkschouwer, dat het moeilijk was om precies te vertellen hoeveel rust hij had gehad , omdat hij 2 uur rust kreeg na 6 uur werken.
Hij had voldoende rust gehad en was niet uitgeput op het moment van de stranding.
Er was een regelmatig patroon in ons werk , wat een speciale verschuiving van de werkzaamheden tot gevolg had.
Als er vis werd gevangen dan werkten wij, als er geen vis was, hadden wij de gelegenheid om te rusten.
Gedurende de gehele reis schat ik, dat ik 6 tot 8 uur rust heb gehad.
Er waren echter ook nog andere rust perioden, waarin ik een kop thee kon maken of een sigaret kon roken.
De meeste tijd werd Mohamed bij de ondervraging bijgestaan door een tolk.
De commissie vroeg hem aan het eind van de ondervraging of hij zich wel bewust was van hetgeen hij had verklaard.
Mohamed was de laatste persoon die in het stuurhuis kwam en verklaarde ook dat hij de schipper niet beneden deks had gezien op het moment van stranding.
Hij kon ook de vraag niet beantwoorden wie er in het stuurhuis was en wie verantwoordelijk was, tijdens de stranding.
Naar zijn mening was het schip niet onderbezet en was de 42 kisten vis die aan boord waren een tiende gedeelte was van de maximale laadvermogen van het schip.
Ook werd hij ondervraagd over de aan boord zijnde zend installatie.
Was het apparaat kapot, waren de accu's leeg of waren zij in een gebied van slechte ontvangst.?
Omdat de zendinstallatie niet kon worden gebruikt, ondanks de pogingen van de schipper.

Mohamed voegde aan zijn ondervraging nog toe, dat de schipper, wie er ook in het stuurhuis was als het schip werd gestuurd door de automatische piloot, hij uit zijn kooi moest worden geroepen, een half uur voor zij bij de haven waren, zodat hij het schip zelf sturend binnen kon brengen.

[vreemdeling]

                                       Overladen.

Een onderzoek naar de dood van een schipper uit Devon, onthult dat het schip over beladen was en de reddings middelen niet functioneerden.
Het scheepvaart ongelukken onderzoek bureau ( MAIB )  heeft het vergaan van het Sarah Jayne onderzocht.
De schipper, afkomstig uit Exmouth, liet hierbij het leven, toen het zwaar beladen schip kapseisde.
Twee golven spoelden over het dek, waardoor water door het luikhoofd in het visruim stroomde.

Het rapport vermeldt........
De trawler had ongeveer 20 ton vis aan boord en 17 ton was het maximale laadvermogen.
Een reddingsvlot aan boord werd niet automatisch opgeblazen zoals het behoorde omdat het belemmerd werd door de bouw van het schip.
Een automatisch nood baken functioneerde niet.
Geen van de bemanningsleden droeg een zwemvest.

Twee bemanningsleden werden na de kapseizing gered door de bemanning van een in de omgeving vissend schip, zes mijl buiten Brixham.
De Sarah Jayne was in 1979 gebouwd en in 1998 door de schipper gekocht.

Het rapport vermeldt verder......
De Sarah Jayne viste op sprot, toen twee grote golven het dek overspoelden, wat tot gevolg had dat een behoorlijke hoeveelheid water het visruim instroomde.
Toen het schip over stuurboord slagzij maakte, riep de schipper naar de bemanning van de in de directe omgeving vissende Girl Rona, dat hij problemen had en vroeg hen om “standby”te blijven.
Een paar minuten later om rond 11.20 uur, deed hij nog een oproep waarin hij zei....Ik denk dat we het schip kwijt raken. En hierop antwoordde de schipper van de Girl Rona.... Verlaat het schip !
Op dat moment helde de Sarah Jayne nog meer naar SB over en kapseisde.
De twee bemanningsleden slaagden er in van het schip vrij te komen, maar het laatste wat van de schipper werd gezien, was dat hij het stuurhuis in ging.
De Girl Rona zag de Sarah Jayne kapseizen een zond een noodoproep naar de Kustwacht.
De bemanningsleden van de Sarah Jayne slaagde er in zich vast te klampen aan een reddingsboei en schreeuwden naar hun schipper.... maar er werd niets meer van hem gezien .

Het rapport vermeldt verder...
Het aan wal brengen van een vangst van 20 ton was normaal voor de bemanning van de Sarah Jayne en bevestigde dat het voor hen wel veilig was voor de Sarah Jayne, om zo'n lading binnen te brengen.
De Sarah Jayne kapseisde omdat in haar beladings conditie zij geen voldoende reserve had voor de stabiliteit, wat veroorzaakt was door het plotselinge binnen stromen van het zeewater.
Het rapport beveelt de Maritieme en Kustwacht Agentschappen aan, in overleg met de zeevisserij Industrie, om gevaar van open luikhoofden op zee, tegen te gaan.
De Zuid West Vissserij Belangen en de Brixham Vissers Legatie zeggen toe dat de bedrijfstak het rapport nauwkeurig zal bestuderen en houden dit als aanbeveling voor de toekomst.
Echter, sommige factoren kunnen niet worden voorzien in wat zij nu beleefden als....
de meest gevaarlijke gebeurtenis in vredestijd.
Het is ook erg, erg moeilijk om precies en nauwkeurig te meten wat de hoeveelheid vis is en dat zeker zo is bij de visserij op sprot.
Het is zelfs heel moeilijk om het verschil tussen 15 en 20 ton te schatten.
Het schatten van het drijfvermogen van het schip door de bemanning, is meer een gewoonte.
Het gebruik van zwemvesten is nodig, want zij geven gemoedsrust voor de families van de opvarenden.
De schipper van de Sarah Jayne had tot 1998  20 jaar dienst gedaan bij de reddingboot van Exmouth.
Hij was beloond met een certificaat voor bewezen dapperheid na  in zee te zijn gesprongen vanaf de reddingboot bij windkracht zeven en met 8 voet hoge golven, om twee meisjes te redden, die in moeilijkheden waren geraakt nadat hun speedboot was gezonken.

[vreemdeling]

                                         Trawler reders..

De rijke eigenaars van een Schotse trawler maatschappij kreeg een boete opgelegd van meer dan £ 140.000 pond, voor een reeks van afschuwelijke tekortkomingen van de veiligheid middelen aan boord van hun schepen, wat een groot risico kon veroorzaken voor de bemanning.
De trawler eigenaars  50 jaar oud en zijn zoon van 31 jaar oud, gaven blijk van een totale veronachtzaming voor de veiligheid van de bemanningen van hun schepen.
Volgens de kustwacht was het sinds jaren, een van de ergste zaken in zijn soort..
Onder de overtredingen van de firma uit Dumpfries en Galloway, was het overladen van een trawler met extra uitrusting, die het schip in gevaar kon brengen door de mogelijkheid te kapseizen.,
Bemanningsleden moesten over het gevaarlijke visgerei klauteren, om hun kooien te kunnen bereiken.
Een ander schip van deze firma moest illegaal de Straat van Dover oversteken en hierbij gevaar liep om in aanvaring te komen met grote schepen.
De reders gaven negen tekortkomingen toe van de gezondheid en veiligheid  aan boord van de schepen, volgens de maritieme wetgeving.
De firma die gevestigd was in Annan,werd veroordeeld door de rechtbank in Southampton, tot een boete van  £ 70.000 pond.
De firma werd ook veroordeeld voor de betaling van de kosten van het proces, groot
 £ 77.465 pond, voor de klachten die waren ingebracht door het Maritieme en Kustwacht Agentschap.
Het was niet de eerste keer dat deze firma voor het gerecht was gedaagd.
Eerder dat jaar was de schipper van een der trawlers, die ook nog familie van de reder was, veroordeeld tot een boete van  £ 22.000 pond.
En tevens met de ontzegging ven de bevoegdheid om als schipper dienst te doen gedurende een jaar, nadat hij schuldig was bevonden voor een Franse rechtbank, voor illegale stroperij van St.Jacobs schelpen bij de kust van Normandie.
En in 2008 was de rederij ook al veroordeeld  door de rechtbank in Newcastle, tot een boete van £ 500.000 pond, nadat de firma had toegegeven, de visquota te hebben overschreden.
Later veroordeelde een rechter de firma ook nog eens voor negen overtredingen,  gepleegd tussen 2009 en 2011.
De rechter besloot echter niet zijn macht te gebruiken, om een gevangenis straf van twee jaar.
Het Maritieme en Kustwacht Agentschap was tevreden met de opgelegde straf.

Het hoofd van de rechtbank zei.... Deze maatschappij en deze mensen waren op een gevaarlijke en onveilige manier bezig en zij deden dat herhaaldelijk.
Zij toonden een totale minachting voor de wet en met de conditie van hun schepen en deden dat met een groot risico voor schip en bemanning.
De mensen die voor hen werkten, hadden vertrouwen in de eigenaars en de uitkomst had vaak veel slechter kunnen zijn,
De mensen hadden wel kunnen sterven als het Maritieme en Kustwacht Agentschap niet had ingegrepen.
Wij zullen dit soort gedrag niet toelaten, waar financieel gewin belangrijker is dan de waarde van een mensen leven.

[vreemdeling]

 De USA Kustwacht brengt een vissersschip tot zinken bij Alaska

De U.S. Kustwacht bracht een Japans vissersschip tot zinken bij de kust van Alaska, meer als een jaar nadat het schip was weggespoeld aan de oostkust van Japan, door de tsunami.

Het schip kapseisde als gevolg van binnen stromend water, uren nadat de Kustwacht het schip in brand had gestoken,
Het tot zinken brengen van het schip Ryou-Un Maru bracht een einde aan een reis van het verroeste schip dat over de Stille Oceaan  dreef als een groot stuk vuil, veroorzaakt door de tsunami die Japan trof als gevolg van een aardbeving met kracht 9, op 11 Maart 2011.
De Kustwacht had vastgesteld dat het schip een gevaar was voor de scheepvaart in dat gebied en had een bericht uitgezonden met de positie van het schip,om de scheepvaart te waarschuwen voor het onbemande en onverlichte schip.

Het Amerikaanse Geologisch Instituut had de Kustwacht geadviseerd over de plaats waar het schip tot zinken zou worden gebracht, waar zij het minste gevaar voor de omgeving zou opleveren.

Het potentiële vervuiling gevaar was op dat moment onbekend.
Maar officials van de Kustwacht hadden een beperkte verontrusting over enige biologische bedreiging, als gevolg van de tijd dat het schip had rond gedreven.

Door een vaartuig van de Kustwacht werd de Ryou- Un Maru onder vuur genomen.

Het schip van vanaf de Canadese wateren de Amerikaanse wateren binnen gedreven en werd op 180 mijl west van de ingang naar Dixon in ZO Alaska door de Kustwacht gelocaliseerd.

Het schip was eerst drijvende waargenomen door een Canadese lucht patrouille en er werd toen vast gesteld dat het schip op drift was, sinds de tsunami.
De Japanse Kustwacht kon de eigenaar van het schip vaststellen na mededelingen van de Canadese instanties die het visserij nummer op de romp hadden door gegeven.

Het schip dat gebruikt werd voor de vangst van inktvis, had gemeerd gelegen in Hachinohe in het Japanse district Aomori, toen zij werd getroffen door de tsunami en op drift geraakte.

Een Canadees schip had belangstelling getoond in de berging van het schip, wat de operatie van het tot zinken brengen vertraagde, maar de Kustwacht achtten het te gevaarlijk om het schip te slepen, bij een poging haar te bergen



Nu we het toch het woord inktvissen is gevallen, het volgende bericht wat ik tegen kwam op internet.

De bemanning van het schip Zeehaan heeft een inktvis gevangen van 5½ meter lengte op ongeveer 22 mijl ZW van Portland. USA.
De inktvis werd met een trawlnet gevangen op een diepte van 556 meter .
Toen het monster aan dek kwam, was het nog levend en werd geschat een gewicht van 250 kilo te hebben..
De inktvis werd uitgespreid aan dek gelegd en compleet met ijs bedekt.
Enkele visserlui hadden het jaar er voor een vergelijkbare inktvis gevangen.
De scheepseigenaar vond de vangst toch wel “erg ongewoon “.
Het was ook de eerste keer dat zij zoiets hadden gevangen .
Het was wel een indrukwekkend monster.
Enkele trawlers vertellen dat zij de laatste 15 of 20 jaar ook weleens zulke exemplaren te hebben gevangen.

[vreemdeling]

                                        St.Jacob 's schelp oorlog.

Een verontrustend staakt het vuren, terwijl de visserlui op het volgende salvo wachten.

Britse visserlui staan aan de frontlijn in een toenemend ernstig  meningsverschil met de Fransen, over de rechten om op schelpdieren te vissen.
De trawler Emulate bevond zich ik het Engels Kanaal en de schipper aan het roer staande , tuurde naar de horizon, in afwachting of er nog vijandige vaartuigen in de omgeving waren.
De spanning over het conflict in de kringen van de Britse visserlui die in het Kanaal vissen, blijft aanhouden, na een niet uitgelokte aanval van Franse trawlers, ongeveer twee weken geleden .

Terwijl zijn bemanning de rijke vangst aan St.Jacob 's schelpen sorteert, afkomstig van de schelpenbedden van de Seine baai bij de kust van Normandië, gebruikt de schipper het satelliet traject systeem bij het vissen en zijn eigen ogen zijn waakzaam naar het doen en laten van de Franse schepen in dit gebied.
Zijn collega 's en hij, die in deze wateren vissen, zijn wanhopig om het geweld te ontlopen van Maandag 8 Oktober, toen Franse visserlui in scene zette, wat nu beschreven wordt als een daad van piraterij,
En wat zijn oorsprong vindt in de beschuldigingen dat de Britse vissers binnen de 12 mijls zone van de Normandische kust zouden vissen en wat de Britten met stelligheid ontkennen.
De Franse vissersschepen werden in een lange rij aan de horizon waargenomen en zij vervolgden hun route, om mij en een half dozijn andere Britse trawlers,  te omsingelen.
Plotseling begonnen zij met stukken rots en bouten en moeren naar ons te smijten en beschoten ons met vuurpijlen.
Wij moesten dekking zoeken in het stuurhuis. Het was echt niet leuk.

Van sommige Franse trawler wordt gezegd dat zij gepoogd hebben, om Britse trawler te rammen en de bemanning van de Franse schepen gooide touwwerk naar de schroeven van de Britse schepen om hen hiermee in moeilijkheden te brengen.
Een zeven uur durende omsingeling volgde en de Fransen gaven pas de omsingeling op,  toen een Frans politie vaartuig ter plaatse verscheen, op verzoek van de Britse regering.

De aanval was  het hoogtepunt van weken van spanning, na het afbreken van de besprekingen tussen Britse en Franse visserlui, over de toewijzing van visserij gebieden en quota 's.
Het meningsverschil schijnt nu uit te groeien in een echte “Schelpdier Oorlog “. waarin sommige militante Franse visserlui zeggen dat zij de Britse havens en de veerboten willen blokkeren.
En ook de Engelse export van St.Jacob 's schelpen, als zij  hun zin niet krijgen.
Deze actie heeft bij veel mensen grote ergernis opgeroepen,
Het is echt helemaal verkeerd.
De Franse visserlui zijn vissers net als wij en wij respecteren het feit dat zij de kost willen verdienen.
Maar onze jongens aanvallen, zoals nu is gebeurd, is niet juist
Dit is niet de weg om een meningsverschil op te lossen.

Een van de vier bemanningsleden van het schip, een vrouw- en de enige vrouw die werkzaam was op de vloot van Brixham- begint aan het sorteren van de schelpen van de laatste trek , van de bodem gehaald door twee grote metalen harken.
Volgens de voorschriften van Europese Unie moet iedere schelp worden gemeten om er van overtuigd te zijn dat zij groot genoeg is voor de consumptie.
De kleinere schelpen worden in zee terug gestort, om verder te groeien.
Het is een zware baan op deze trawlers die continu aan het vissen zijn, op een reis die vijf tot zeven dagen duurt.
Vaak bij windkracht zeven en huizen hoge golven.

Gedurende een reis gaan zij regelmatig naar Portsmouth of Shoreham, de dichts bijzijnde havens, om de schelpen te lossen die in het visruim van het schip bij een temperatuur van min 3 graden worden opgeslagen.
De bemanning werk 6 uur op, 6 uur af  in de altijd aanwezige stank van dieselolie en het kale metaal van het slingerende schip,
Steeds op toer beurt, om de prijzige schelpen aan boord te halen en te sorteren.
Tijdens de 6 uur af, slapen zij in nauwe kooien of kijken in de kombuis naar de televisie of een film op de DVD.
In deze ruimte worden ook de maaltijden klaargemaakt en wordt er gekookt.
Vlees of vis wat dezelfde dag is gevangen.
Maar St.Jacob 's schelpen staan begrijpelijk maar zelden op het menu.
Het is een slopende bezigheid en het is ook nog gevaarlijk
De vorige maand is zelfs de trawler Sarah Jayne bij Brixham gezonken.

De laatste beschikbare cijfers laten zien dat in het laatste jaar 8 Britse zeelui om het leven kwamen.
Met een totaal aantal slachtoffers tussen 2000 en 2011 van 132 personen.
Wat dan ook als één van de gevaarlijkste beroepen kan worden gezien.

Een van de Brixham trawlers was geen slachtoffer geworden van de omsingeling door de Fransen, omdat het schip de dag er voor zijn lading schelpen in de haven had gelost.
Wat de Fransen deden was niet juist.
Het is een vorm van piraterij om een schip te omsingelen en te doen stoppen, terwijl zij haar wettelijk verantwoorde werk aan het doen is.
Wij kunnen begrijpen dat zij hun broodwinning willen beschermen, maar wij zijn gebonden aan de wet en zij moeten ons hierin niet belemmeren.

Deze regeling is de kern van het twistpunt.
De Fransen zeggen dat de Britse trawlers vissende waren binnen de exclusieve zone van 12 mijl.
De Britse vissers zijn er heilig van overtuigd dat zij op z'n minst 15 mijl van de kust verwijderd waren, toen zij werden aangevallen.
Maar de Fransen houden vol dat deze afstand nog steeds wordt gerekend als Franse territoriale wateren.

Om de zaak nog moeilijker te maken, vragen de Fransen om een visverbod in de Seine baai, om de aanwezige voorraad vis en schelpen te laten aangroeien.
Zij hadden een vrijwillig visverbod tijdens de zomer ingesteld en waren nu boos op de Britten dat zij niet hetzelfde hadden gedaan, omdat zij claimen dat door de actie van de Britten er een risico is van over bevissing.
Maar de Britten schijnen reeds strengere maatregels te hebben, dan de Fransen voorstellen.
De Britten zijn gebonden aan 3.3 miljoen kilowatt dagen op zee- de berekening van de viscapaciteit van de schepen-, maar voor de Fransen is  het 7.7 miljoen kWdagen toegestaan, ofschoon zij maar een kwart hiervan gebruiken van hun actuele capaciteit.
Deze limiet betekend dat de Britse schelpen vissers nog maar 36 visdagen hebben in het volgende kwartaal van Oktober tot December.

De problemen kwamen tot een hoogtepunt in Parijs op 18 September, waar in het monumentale gebouw aan de Grande Arche de la Defense, acht Britse en 12 Franse afgevaardigden van  trawler eigenaars, waren bijeen gekomen om tot een oplossing te komen.
De onderhandelingen werden in Februari afgebroken, maar bij beide partijen was er vertrouwen dat er een oplossing mogelijk was.
De Britten boden aan om gedurende 8 weken buiten de Seine Baai te blijven, in ruil voor een miljoen kW visdagen van het Franse ongebruikte quota.
Allen, behalve een van de  Fransen vertegenwoordigers stemden toe, maar het bezwaar van een van de Franse vertegenwoordigers, die zes procent van de Franse schelpen vissers vertegenwoordigde, was genoeg om de overeenkomst af te blazen.
Met als resultaat dat de status quo gehandhaafd bleef en de Britten door bleven gaan om in de Seine baai te vissen.

De eigenaar van een der schepen die betrokken was bij de aanval van de Fransen  verklaart dat het schip zeker legaal aan het vissen was in de 15 mijls zone, zoals wij al jaren doen en het was uiterst verontrustend ons aan te vallen, zoals zij het deden.
Wat zij deden tegen collega 's visserlui was erg onplezierig. Het was voor onze mannen om bang van te worden en we weten niet of het zo door gaat en zal  escaleren. .
Hij en een collega trawler eigenaar zouden graag zien dat de Marine zich bemoeide met het probleem, door meer regelmatig en goed zichtbare patrouilles uit te voeren in het gebied.
De regering zegt echter dat de verantwoordelijkheid hier voor bij de Franse autoriteiten ligt, om te verzekeren dat onze trawlers beschermd worden.

Het is de verantwoordelijkheid van de Franse autoriteiten om de activiteiten in haar wateren te regelen en Frankrijk moet een veilige toegang verzekeren voor Britse schepen, die gebruik wensen te maken van de Seine baai.
Twee departementen van Frankrijk en Engeland hebben op het hoogste niveau helder laten weten aan de Franse tegenspelers, dat de Britse visserlui het legitieme recht hebben om in de Seine baai te vissen,

Het twistpunt is vol van ironie..
Niet alleen dat het grootste deel van de vangst van St.Jacob 's schelpen wordt geëxporteerd naar Frankrijk en Spanje, na te zijn behandeld door de Britse groothandel.
Het nieuwe £ 20 miljoen kostende afslag gebouw in Brixham was voor een gedeelte bekostigd door de EU lidstaten, met inbegrip van Frankrijk

Bij iedere handels twistpunt is geld de oorzaak.
St.Jacob 's schelpen met een waarde van £ 70 miljoen worden vanuit Engeland geëxporteerd, wat een welkome  geld injectie is voor de visserij havens.

De 30 voet trawlers kunnen na een goede reis St.Jacob 's schelpen aanvoeren voor een waarde  van £ 40.000 , ofschoon de kosten van diesel, loon en onderhoud zijn gestegen en de winst marge hebben verkleind.

Voor de bemanning van de schepen staat er wel iets te gebeuren.

[vreemdeling]

 

 St.Jocobs schelp ( vervolg )

Het Nobel comité was vanzelfsprekend die week te druk met het uitreiken van de Vrede Prijs aan de Europese Unie, om op te merken dat er oorlog was uitgebroken tussen twee van het Continent machtigste naties.
De St.Jacob 's schelp oorlog.
La guerre des coquilles zoals de Fransen het noemen.
Het was de  belangrijkte zaak wat de Europese wateren beroerde,  sedert de 3e Kabeljauw Oorlog van 1975- 78, waarin de Britse Marine het op moest nemen tegen de IJslandse Kustwacht.
De Britten waren nu weer betrokken, ofschoon de vijand nu de Franse visserlui waren en het slagveld  het Kanaal ( La Manche ) was of zoals de Britten het noemen, het Engels Kanaal ( English Channel ).
De eerste klap werd door de Fransen uitgedeeld , toen hun vissersschepen de Britse schepen omsingelden en met katapults, stenen en bouten en moeren  werden bestookt.
Het conflict degenereerde in een “een vinger “gebaar door de Fransen, waarna de Britten, zoals verondersteld wordt te hebben beantwoord door met hun broek te laten zakken en om hun “derrière” aan de aanvallers te tonen.
De inzet van het conflict was de lucratieve schelpen voorraad bij de Normandische kust.
De Fransen claimden echter dat in deze voorraad, door de Britten wordt gestroopt.
Boos door de vermindering van hun vangst quota 's, vroegen de Fransen voor een uitsluiting van deze wateren voor de “plunderende “ Britse vissers.

Jammer, zeide de Britten, die niet gebonden waren aan dezelfde restricties als de Fransen en die de Britten er van beschuldigden dat zij binnen de 12 mijls zone van de territoriale wateren van Frankrijk op schelpen visten.
De Fransen echter waren ook gefrustreerd omdat zij gedwongen waren hun netten op te bergen vanaf Mei tot Oktober, om de schelpen voorraad te laten aangroeien.
Terwijl het voor de Britten het altijd een open seizoen was om op schelpen te vissen.

De Britten waren wat obstinaat.
De Fransen waren wat “op hun teentjes getrapt” om dat wij in de buurt van de 12 mijls zone vissen, maar de Fransen visten al ik weet niet hoe lang bij onze 12 mijls zone.

Franse opstandige vissers probeerden een vloot van 250 schepen te mobiliseren om de Britse veerboten te blokkeren.
De Britse tegenspeler vroegen echter om bescherming door de marine.

De Franse visserlui waren  kwaad geworden door de houding van hun eigen autoriteiten, die aandrongen om niets te doen om de Britse schepen het vissen te beletten.
Het is algemeen bekend dat vissers heethoofden zijn.

Visserij is van groot belang in de E.U., die de  derde grootste vissers vloot van de wereld heeft en het Kanaal conflict onderschrijft de zware concurrentie strijd bij een afnemende voorraad
De eens zo machtige Britse vloot is kleiner geworden sinds de IJslandse Kabeljauw oorlog, die veroorzaakt werd door de beslissing  van  het Noord Atlantische eiland om een 200 mijls zone als niet visserij gebied te verklaren.
De IJslanders hebben het conflict gewonnen, na dreiging de Nato basis  te sluiten en hierdoor  het verdedigings verdrag erbij werd betrokken.

Bij deze Kanaal Oorlog schijnen de Britten het recht aan hun kant te hebben, maar het conflict is nog niet over,
De Fransen dreigden om de volgende keer terug te komen met 3 maal zoveel schepen als de eerste maal.
Dat kan best wel eens leuk worden !

[vreemdeling]

De scheepsbel van een trawler uit Grimsby komt terug bij de nabestaanden van de bemanning.

Een scheepsbel, welke door duikers was geborgen, afkomstig van een trawler uit Gimsby, is aan de nabestaande van de bemanningsleden overhandigd, tijdens een speciale ceremonie.
De betreffende trawler, de Laforey, zonk bij de kust van Noorwegen op 8 Februari 1954 en de 20 bemanningsleden kwamen hierbij om het leven.
Het wrak lag onontdekt op de bodem bij Noorwegen, tot Noorse duikers in 2010 het wrak ontdekten.
De scheepsbel is nu geïnstalleerd in de plaatselijke Fisherman 's Chapel als een permanente gedenkteken voor de verongelukte bemanning.
Het verlies van 20 mensenlevens was toen vrij veel.
Gewoonlijk waren er maar 12 of 13 bemanningsleden aan boord van een trawler.
Vele jaren lang lag het wrak van de Laforey onontdekt op de bodem van de Noorse Zee.
In September vorig jaar, vonden twee Noorse duikers het wrak bij de kustplaats Floro.
De duikers filmden hun ontdekking.
Een historicus uit Floro onderzocht het wrak.
Samen met de duikers zou hij de dienst in de Grimsby Fisherman 's Chapel bijwonen.
De historicus vertelde dat de scheepsbel onder water zo gecamoufleerd was , dat de duikers zich niet realiseerden,  wat het was.
Zij vonden bij toeval de scheepsbel..
De vonds leek toen op een steen en na het schoonmaken er van, ontdekte zij de scheepsbel.
Deze duikers waren fatsoenlijke mensen en waren van mening dat de scheepsbel thuis hoorde in Grimsby.

[A.Oosterbaan]

GY-085-Laforey

[A.Oosterbaan]

GY-085-Laforey

[Evert]