Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

A.Oosterbaan en Evert,

Geplaatste foto's is een prachtige afsluiting van 2013.
Bij leven en wel zijn, hoop ik  in het nieuwe jaar weer regelmatig wat verhalen te plaatsen.
Heren, hiervoor mijn hartelijke dank.
Ook J.H. in het gure Schotland mijn dank.
Ik hoop dat we in het komende jaar elkaar op de wijze, weer kunnen aanvullen, ter verkrijging van een mooie reeks verhalen met illustratie.

Hartelijk dank

Cor

[dekzwabber]

Cor ik zal weer met genoegen je verhalen/vertalingen lezen in 2014.
Allebei Cor/J.H. een gezond en voorspoedig(verhalen verslindend)2014 toegewenst.
Hg
Adje.

[vreemdeling]

               De jongen aan boord van de trawler was onderweg naar Noorwegen.

16 Januari 1950 Krantenbericht

John Gythrie, slecht 14 jaar oud, die verleden week op zijn eentje een Schotse trawler uit de haven wist te brengen, zei gisteren dat hij de bedoeling had, om met het schip naar Noorwegen te varen, om daar een vriend te ontmoeten.
Zijn vriend werkte als kok op een Nederlands schip.
John zei, dat zeeziekte, meer nog dan het gemis aan zeemanschap, hem had behoed om Noorwegen te bereiken.

John arriveerde de vorige nacht in Aberdeen aan boord van de trawler Girl Jean, die hij verleden week Dinsdag had gestolen vanuit de vissershaven Arbroath in Schotland.
De trawler Reptonian vond vorige week Vrijdag de Girl Jean, met John aan boord, in de Noordzee, ongeveer halverwege,  tussen de Humber en de Noorse kust.
De Reptonian sleepte de Lady Jean de haven van Aberdeen binnen.

John vertelde, dat hij twee van de drie dagen, te zeeziek was geweest om iets te eten.
Hij vertelde ook........ Ik ging aan boord van de Lady Jean om te gaan slapen en toen ik weer wakker werd, kwam ik tot de ontdekking dat ik op zee zat.
Aan zijn verhaal voegde hij nog toe.... Ik bleef zolang mogelijk aan dek als ik kon, maar toen het donker werd en de zee steeds ruwer en ruwer werd, moest ik naar beneden.
Ik voelde mij de gehele tijd duizelig en de nacht was verschrikkelijk.
Ik werd wanhopig en probeerde de scheeps radio/telefonie installatie te gebruiken, om hulp te vragen.
Ik probeerde ook het schip op koers te houden, maar ik moest om de paar minuten naar beneden om te gaan liggen.
Ik lag dan in een kooi en had het stuurwiel vast gezet en ik dacht dat nu mijn laatste uur gekomen was.

Toen hoorde ik echter de voetstappen van mijn redders op het boven dek.
John verklaarde gewetensvol, dat hij zoiets nooit meer zou doen,
John moeder kocht gisteren in Aberdeen echter een cadeau voor John.
Een 3 stuiver roman, met een sensatie zeeverhaal, met op de omslag een foto van een zinkende trawler.
Volgens de moeder gaf zij er niet om dat John een slechte jongen was.
Ik kocht zelfs een cadeau voor hem,  als ik wist, dat hij straf verdiende.

Nadat de Lady Jean gemeerd was, kwam John met ogen vol tranen aan wal, begeleid door twee politie functionarissen, die hem meenamen naar het politie bureau van Aberdeen.

[vreemdeling]

                 Het verbazingwekkende verhaal van de “Girl Jean “

De begrafenis vond  op Woensdag plaats in de David Mackay's Chapel of Rest  gevestigd in de Gowanstraat in de Schotse plaats Arbroath.
Het was een persoon afkomstig uit Arbroath, die als teen-ager toen veel in de publiciteit had gestaan, toen hij een vissersschip ontvreemde uit de haven van Arbroath, voor een avontuurlijke tocht naar de Noorse kust.

Het was John Guthtie, 72 oud, die in het Little Cairnie Hospital op Donderdag was gestorven, na een kort ziekbed.

Hij verwierf internationale faam in Januari 1950, slechts 14 jaar oud, toen hij een vissers vaartuig, genaamd Girl Jean,  uit de haven van Arbroath ontvreemde en hiermee een grote zoektocht veroorzaakte vanuit de lucht en op zee.
Deelnemers aan deze zoektocht waren de lokale vissers vloot.
Tevens vliegtuigen van de Royal Airforce vanaf stations in Engeland, civiel gecharterde vliegtuigen en vliegboten van de Noorse luchtmacht.
Alle kuststations waren op de hoogte gesteld van de verdwijning van het schip en er was een waarschuwing voor de scheepvaart uitgegeven om uit te zien naar de Girl Jean.

De eerste signalen dat deze zoektocht een succesvol einde had, kwam via een radio bericht van de trawler Reptation uit Hull.
Zij berichtte dat het schip in contact was gekomen met de Girl Jean, op een plaatst 215 mijl NNO van de Humber rivier, wat ongeveer 165 mijl Oost van de vissers plaats Arbroath was.
Ook werd vermeld dat de betreffende jongen in goede gezondheid was.
Een bemanning was aan boord van de Girl Jean gezet en het schip werd op sleeptouw genomen naar de haven van Aberdeen.
Toen de bemanningsleden van de trawler Reptation aan boord van de Girl Jean kwamen, vonden zij John Guthrie benedendeks liggend, bijna bewusteloos, maar hij was wel in staat hen te vertellen, dat hij twee dagen nog niet had gegeten·
Marconist Riley van de trawler Reptation zond het bericht uit dat de Girl Jean was gevonden.
Hij meldde ..... Wij zagen haar om ongeveer 12,45 in de namiddag toen wij zo'n 215 mijl op weg waren naar de visgronden in de Witte zee.
De roerganger zag de Girl Jean het eerst.
Maar was nog een eind van ons vandaan en de schipper besloot dat het misschien beter was om eens te gaan kijken.
Toen wij dichter bij kwamen, zagen we dat het de Girl Jean was, ronddrijvend zonder enig teken van leven aan boord.
Met ons geroep konden we de jongen niet wakker krijgen.
Het bleek dat hij half bewusteloos beneden deks was.
We dachten dat het meer een mengeling was van zeeziekte en een tekort aan slaap en voedsel.
De Reptation zette koers naar Aberdeen en daar waren verwonderlijke toestanden toen het schip daar afmeerde.
Duizenden mensen waren aan de haven samen gestroomd, maar de politie had dwanghekken opgesteld om de mensen van de kade weg te houden.
De jongen werd aan wal gebracht.
Met een bleek gezicht en verwarde haren, voor hij werd overgebracht naar het hoofdkantoor van de politie in Aberdeen.
Hier vandaan werd hij in een politie auto overgebracht naar Dundee.

Toen de jongen weer verenigd werd met zijn familie, was hij in staat het relaas te vertellen over zijn vertrek uit de haven van Arbroath op Dinsdag.
Hij vertelde..... Om middernacht op de bewuste Dinsdag, was ik al een goed eind op zee, maar ik had nog geen enkel schip gezien.
Ik besloot om aan het roer te blijven staan tot de ochtend schemering.
Ik zette toen het roer vast en ging beneden deks om een half uur te slapen.
Ik was erg moe.
Toen ik weer aan dek kwam, leek de zee mij erg ruw en ik besloot om terug te keren.
Ik keerde het schip op een NW koers , richting Arbroath.
Om 11 uur op Woensdag morgen, vond ik dat het goed ging.
Op de radio-telefonie ontvanger, hoorde ik de trawlers met elkaar praten over de vangsten, maar ik kon niet antwoorden, omdat ik de zend apparatuur niet kon bedienen..
Rond de middag stopte de motor, omdat de brandstof tank leeg was en ik de motor niet kon overzetten op de andere brandstof tank.
Om 3 uur in de middag ging ik naar beneden en probeerde te slapen, maar de stormwind begon te loeien en de golven spoelden over het schip.
De radio viel ook stop. Deze werkte op accu's, die door de motor werd opgeladen.
Ik probeerden weer te slapen.
Ik werd drijfnat wakker en mijn zeelaarzen stonden vol met water en ik moest in een andere kooi gaan liggen.
Ik kan me niet veel meer herinneren wat er gebeurde tussen dat moment en 1 uur op Vrijdag, toen ik een stoot voelde en wat later voetstappen aan dek hoorde.
Ik dacht dat ik droomde.
Maar dat was het niet.
Er waren wat bemanningsleden van de Reptation aan boord gekomen en zij gaven mij wat te eten.
Bonen, toast en koffie, maar ik kon hiervan maar weinig opeten.
Zij probeerden tot tweemaal toe mij aan boord van de Reptation te krijgen, maar konden niet dicht genoeg bij het schip komen om over te springen.
En ik was ook nog steeds zeeziek.
Ik voelde mij heel wat beter, toen ik op Zaterdag om 3 uur, over sprong aan boord van de Reptation.
Toen eenmaal de eerste kwaadheid was gestild, verwonderden zich de seizoen zeelui en de vissers, hoe een 14 jarige jongen het voor elkaar had gekregen om een groot vissersschip veilig de haven uit te manoeuvreren, over de haven drempel, de Noordzee op.

John's zeegaand avontuur leverde hem echter een stevige straf op, toen hij door de kinderrechter werd veroordeeld en die hem een straf  oplegde van 3½jaar tuchtschool.

Toen hij eenmaal weer was ontslag uit de tuchtschool,  was het voor hem onmogelijk om werk te vinden als zeevarende en bij het verlaten van de tuchtschool tekende hij voor het leger.
In deze baan diende hij 17 jaar op plaatsen zoals  Afrika,Cyprus,Duitsland en Engeland.
Hierna werd hij truck chauffeur en werkte hard om zijn gezin te onderhouden.
Zijn vrouw Evelyn en zijn zonen Johnny, Philip, David en Andrew en dochter Lisa, overleefden hem.

[Evert]

 

[zier]

Best begrijpen dat die jongen zeeziek werd.

[viking]

John Gythrie of John Guthie -John Guthtie?
Groet

[A.Oosterbaan]

John Guthtrie met z,n Moeder

[A.Oosterbaan]

Reptonian

[Rinus.N]

eve kijken of het nu beterleesbaar is arie

[B@rtW.]

Ik ga er bijna van hakkelen Rinus.
En allemaaal nog de beste wensen voor twintig veertien!
B@rtW.

[vreemdeling]

                            Zwarte nacht naast de kliffen van Hoy.

De slachtoffers welke verdronken bij het vergaan van de trawler Lord Devenport.

J.T.Hannssen    Schipper     Gehuwd en genationaliseerde Engelsman.
C.W. Tate       Kok    Gehuwd en 4 kinderen. En was de broer van een der overlevenden.
A.Wild           Matroos    23 jaar   ongehuwd.
H. McLane     Dekjongen 16 jaar  De enige hulp die zijn moeder als weduwe had.
F. McManus   Hoofd machinist   Gehuwd   2 kinderen
S.J.Myers       2e machinist    Gehuwd   47 jaar.
Hij had zijn vrouw verteld dat hij niet erg gelukkig was om deze reis mee te maken.
Maar hij was bang voor zijn baan.
Gedurende de 1e W.O. had hij gedurende vijf jaar dienst gedaan  op mijnenvegers, waarvan er vijf waren gezonken of zwaar waren beschadigd door torpedo's.
W.F. Novis    Tremmer  33 jaar  Hij had een zoon van 16 jaar oud, die ook werkzaam was op zee.
Charles Carmichael   Tremmer. Hij was 38 jaar oud en tragisch genoeg was hij de 4e van de vijf broers, die op zee het leven lieten.

De overlevenden.

W.L.Bates stuurman
W.Davis   matroos
W.Claxton bootsman
S.Tafe      bestman
A.Snowdon  matroos
S.Pratte    matroos.

                                   Je vader is vannacht verdronken.

In 1972 vertelde de zoon van de overleden F.McManus, hoe hij te weten kwam, hoe zijn vader was gestorven.
Ik was op dat moment 15 jaar oud en ik zal nooit de shock vergeten, toen een kleine jongen naar mij toe kwam rennen, toen ik uit school kwam en mij vertelde dat mijn vader, de 1e machinist van de Lord Devenport, was verdronken en eveneens nog enkele van zijn scheeps makkers.
Mijn moeder's eerste kennis van het verlies van haar man, was het schreeuwen van een jonge kranten verkoper, .bij de verkoop van zijn kranten.... Trawler uit Hull vergaan.... toen zij boodschappen deed in de Hessle straat.
De eigenaars van het schip, Pickering en Haldane, waren goed voor mij en gaven mij een baan toen ik van school af kwam, 3 maanden na het ongeval.
Ik bleef daar in dienst tot de oorlog uitbrak.
Ik wil ook dank zeggen aan alle visserlui. In mijn mening waren zij de edelmoedigste mensen in de wereld.
Ik ontving veel giften van hen, alleen al omdat zij bij mijn vader hadden gevaren.

Het was een donkere nacht in Maart 1928, toen de Lord Devonport, een trawler uit Hull,in moeilijkheden kwam in de buurt van de ontzagwekkende rotsen van de Old Man of Hoy op de Orkaden eilanden.
Het schip was een van de modernste schepen van de vloot uit Hull.
Zij had het St.Andrew's dok op 8 Maart verlaten en was nu op de thuisreis vanaf IJsland met een lading van 1700 kit vis, toen haar dit ongeval overkwam.
Vijftig jaar later lag de verschrikking van die nacht nog vers in het geheugen van een der overlevenden, dhr. Chris Pratt.
Het was net even voor 11 uur n.m. en ik kwam net van wacht af, zoals hij vertelde aan het nieuwsblad Mail in 1982.
Het was verschrikkelijk slecht weer en er stond een krachtige aanhoudende wind.
Het was aarde donker, de donkerste nacht die ik ooit had gezien.
Plotseling voelde ik een schok en de Lord Devonport liep op de rotsen met zulk een kracht, dat de bodem was open gereten.
Voor de 14 koppige bemanning was de verwoede strijd voor behoud begonnen.
De stuurman, WL.Bates, was net naar de brug gekomen om de IJslandse schipper J.T.Hannsson af te lossen, toen hij vijf maal gekraak hoorde op verre afstand.
Schipper Hannsson  zette de telegraaf direct op volle kracht achteruit en ofschoon er een sterk gekraak en stoten van het schip was, was er geen beweging in het schip te krijgen.
Om ons heen kijkend, zagen we alleen maar rondom ons, woeste brekers en binnen 5 minuten werd de 2e machinist S.J. Myers overboord gespoeld.
De schipper ging met 3 van de bemanningsleden naar het voorschip en stuurman Bates gaf aan de overgebleven manschappen orders om beschutting te zoeken in het stuurhuis in de midscheeps.
Met regelmatige tussen pozen konden we het geluid van schipper Hannsson horen als hij schreeuwde....Is het met jullie nog in orde in het stuurhuis !
Maar na ongeveer een uur stopte het geroep en wij veronderstelden, dat de schipper en zijn 3 bemanningsleden, overboord waren gespoeld.
Wij kropen bij elkaar om ons warm te houden.
Maar de golven overspoelden ons binnen enkele minuten zonder enig  pardon en we waren verplicht om ons vast te klampen, voor het behoud van ons dierbare leven.
En dit duurde zo de gehele nacht en een na de ander van de bemanningsleden vielen door pure uitputting en de golven sloegen hen overboord.
En toen het daglicht werd,  waren er nog maar acht van de oorspronkelijke 14 bemanningsleden over. En twee hiervan waren reeds gestorven, voor de reddingboot kwam.
Een van hen was Walter Novis.
Er waren toch nog wel wat spannende ogenblikken voor de resterende bemanningsleden, toen de redding niet meer zo ver weg kon zijn.
De lichten van een trawler op de visgronden op zo'n 3 mijl afstand waren gedurende de nacht steeds zichtbaar, maar bij het aanbreken van de dageraad, verdween het schip achter het voorgebergte.
Toen zagen wij een kleine boot bemand met twee kreeften vissers, maar zij waren niet instaat om dicht genoeg bij ons schip te komen  en ons tot enig nut konden zijn.
De hele situatie was te veel voor de tremmer Novis, die bekend stond als een krachtige zwemmer, die regelmatig in de Humber zwom.
Op dat moment nam de tremmer de beslissing wat hem naderhand wel het leven koste. Hij melde zich vrijwillig aan om met een reddingslijn naar de wal te zwemmen.
Tweemaal liet Novis zich in de branding zakken en twee maal werd hij weer aan boord terug gespoeld.
Het was bij de 3e poging dat de zee hem op eiste.
Voor degenen die overbleven.....het was rond 1 uur in de n.m. op Maandag 19 Maart, dus ongeveer 13 uur nadat de Lord Devonport aan de grond was gelopen, ,,,, dat aan de beproevingen uiteindelijk een einde kwam.
Toen wij de reddingboot van Stromness zagen naderen, stroomde er een warme gloed door onze aderen en ons bloed begon te tintelen in onze verstijfde ledematen.
Het was het beste gevoel wat ik ooit had beleefd.

Een lijn werd afgeschoten vanaf de reddingboot en belande op het dek van de Lord Devonport en een voor een werden de zes overlevenden door de branding heen, in veiligheid gehaald.
De stuurman Bates was de laatste man die van boord ging.

Waren jullie bang ?...... vroeg jaren later eens iemand aan matroos Pratt.
Nee, was zijn antwoord.
Mannen zonder hoop hebben geen angst.

Het kapot geslagen lichaam van tremmer Walter Novis werd ook geborgen en de 33 jarige zeeman kreeg een helden begrafenis in Schotland.

Hoy Sound was bij de trawlers een gevreesd punt bij slecht weer en zeker voor de ingebruikname van de moderne navigatie middelen.
In de mist was elk schip onderhevig aan de ongevallen en speciaal als het tussen de twee rotsen was , die bekend stonden als de Bow en Church.
Op het moment van de tragedie, was de vuurtoren van Hoy Sound op 16 mijl zichtbaar bij helder weer.
Maar komt een schip binnen de afstand van een halve mijl van de wal, verdwijnt het licht uit het gezicht.
Het werd verondersteld dat de Lord Devonport te dicht bij de kust was gekomen tengevolge van de dichte mist en zware regen, wat een eigenschap is van de noordelijke Schotse kust.

De Lord Devonport had een ingedeukte boeg, die zij op de vorige reis bij een aanvaring met een ijsberg hsad opgelopen.
Maar het schip ging zonder reparatie terug naar zee voor haar fatale reis in Maart 1928.

[A.Oosterbaan]

Ja Rinus ik kan ze wel groter maken maar dan komen ze er niet op

[A.Oosterbaan]

Lord Devenport

[A.Oosterbaan]

Lord Devenport