Herinneringën deel 2

[Evert]

Hull trawler Lady Philomena

[vreemdeling]

De Schrik van Tobermory            no.4       

Wij waren aangewezen om een groep trawler uitstomende te begeleiden en tevens om wat mijnen op te ruimen die bij Folkestone waren gelegd en we waren nog maar twee mijl buiten Dover, toen twee Duitse bommenwerpers neer doken op onze vloot van tien schepen.
Al de schepen openden het vuur, de trawlers met hun anti aircraft kanonnen, de drifters met hun dubbelloops machine geweren
Ik was op mijn post in de machine kamer van de Young Mun, toen er plotseling een harde knal was en water in de machine kamer naar binnen kwam door het bovenlicht van de machine kamer.
Ik stopte de machine en rende het dek op, om te kijken,
Het een grote troep.
Een Junker 88 was op ons dek neergestort, had de mast afgebroken en overdekte het schip met wrakstukken.
Twee leden van de vliegtuig bemanning waren naar buiten geslingerd en een  hing in de kleine laadboom en de ander op de brug van het schip, beide lichamen zonder benen.
We kregen orders om naar Dover terug te keren en deden dit nadat we de afgrijselijke delen in zee hadden gegooid.
Toen we bijna de haven binnen liepen, werden we door een wantrouwige officier op het havenhoofd tot stoppen gedwongen, omdat onze mast aan dek lag en we niet instaat waren onze herkennings sein te tonen.
Echter na goed te hebben gekeken naar de bewijs stukken die op het dek lagen opgestapeld, gaf hij toestemming om binnen te lopen, tot groot vermaak van de bemanning.
De verliezen door vijandige bombardementen bleven door gaan, onder hen drie schepen die zonken bij Lowestoft, bijna in het zicht van het Patrouille Dienst depot, in hetzelfde aantal weken.
Het waren de trawlers Ben Gairn en King Henry en de drifter Uberty, die de lucht in vloog net buiten de haven. Hierna volgde de drifter Thistle die ook door een mijn werd getroffen.
Juni was een verbijsterende maand. Elk verloren gegaand schip, behalve een, waren slachtoffers van vijandige vliegtuigen.
Maar de luchtaanvallen stopte niet de langzame konvooien.
Op de Kanaal konvooien van Portsmouth tot Southend, veegden gewoonlijk  vijf trawlers voor het konvooi, gevolgd door een destroyer en dan de koopvaardij scherpen, meestal kust kolen schepen, die kolen brachten van Zuid Wales naar de elektriciteit centrales aan de Thames, omdat de spoorwegen het niet voor elkaar kregen met het kolen transport en wat dan moest gebeuren via de zee, zelfs door de Straat van Dover.
Als het konvooi de Straat bereikten, werd de formatie verbroken en twee trawler bleven door gaan met vegen maar nu op kortere diepten.
De drie andere trawlers werden toegevoegde aan escorte vaartuigen op de flanken van het konvooi en uiteindelijk werden alle vijf de trawlers,  escorte vaartuigen als zij Southend naderden.
De trawlers bleven een nacht op de Medway en begonnen de volgende nacht aan hun terug reis, weer de Straat passerend in het donker,
Stee vast werden zij beschoten vanaf de Franse kust op de westwaartse reizen, als zij passeerden om ongeveer tussen 0 en 1 uur v.m. , maar oostwaarts stomend tussen 2 en 3 uur n,m, maar dit maal hadden zij een vreedzame tocht zonder de vijandige schutters.
Het blijkt zelfs, dat ook Duitsers van slapen houden.

Altijd weer toonden de trawler schippers hun flegmatieke houding in het heetst van de strijd.
Dat was ook het geval toen een trawler patrouilleerde vijf mijl buiten Grimsby, ter controle op mijnen leggende vliegtuigen en aangevallen werd door een Heinkel.
Het schip verdween in het opspattende water door de bommen, maar kwam blijkbaar onbeschadigd weer te voorschijn.
Echter antwoordde zij niet de seinen van het wal station en er werd een boot gestuurd om het te onderzoeken.
Aan boord werd geen teken van leven gezien en het rustige toneel, had alle griezels van een Marie Celestre mysterie,  tot dat aan de andere zijde van het schip twee boten werden ontdekt met bijna de gehele bemanning er in, die ijverig bezig waren,  dode vissen uit het water op te vissen.

De trawlers bleven een grote rol spelen in het reddingswerk in de E-boot doorgang en koopvaardij lui hadden reden om hen te prijzen.
Zoals stoker Joseph Willis van het stoomschip Westbourne, die in het konvooi bij Flamborough een aanval had van een duik bommenwerper.
Ik kwam om middernacht juist van wacht af gekomen en iedereen zat in de kombuis, denkend dat zij nu wel veilig zouden zijn.
Ik was op het achterdek met twee scheeps maten die beiden met een mok koffie in hun hand stonden. De explosie van de bom blies ons allemaal overboord.
Het volgende feit wat ik mij herinnerde toen ik weer bij mijn bewustzijn kwam in het koude water, was dat ik rond zwom in de duisternis tot ik een luikplank vast kon grijpen en vast bleef houden  en mij in staat stelde om drijvende te blijven.
Een destroyer kwam met grote snelheid voorbij gestoomd en een stem uit de luidspreker schreeuwde dat er hulp zou worden gestuurd.
Iedereen die zich in de midscheeps bevond op de Westbourne, was in stukken geblazen.
Zo als ik daar hing aan mijn vlot in de duisternis, kon ik de brand op het schip zien en hoorde ik de munitie exploderen.
Ik moet ongeveer zes tot zeven uur in het water hebben gelegen, voor het daglicht werd, toen vanuit het blauwe schijnsel van de dageraad, een Patrouille Dienst trawler te voorschijn kwam en haar matrozen mij uit het water visten.
“God stuurde mij, Georgie”, zei er een tegen mij..... had jij geen betere tijd kunnen vinden om zo'n verdomd bad te nemen !
Zij gaven mij een Graven A sigaret en plenty rum.

We konden de Westbourne zien, mijlen ver weg, nog steeds brandend en met nog steeds ontploffende munitie.
De volgende dag in Hartlepool, waar ik naar het ziekenhuis werd gebracht, zag ik het schip weer, nadat zij was binnen gebracht door sleepboten.
Haar stuurhuis, schoorsteen , boten., alles was totaal weg gevaagd. Zij leek nu wel een strijkijzer.
Een verbrand lichaam werd gevonden en het vermoeden bestond dat het de kapitein was, en een andere lichaam was van de marconist.
De anderen opvarenden waren verdwenen en als ik niet was gevonden door mannen van de Harry Tate's Marine, was het met mij ook gebeurd.

Veel mannen van de Patrouille Dienst werden rechtstreeks van Lowestoft naar de trawler basis in Belfast gestuurd.
Hier, werden de trawlers gebruikt zowel voor de konvooien op de Atlantic te escorteren en bij het mijnen vegen,
Binnen enkele weken nadat ik aan boord kwam van de oude Hollandse trawler Friesland, raakte matroos Robert Thomas betrokken in de tragedie van een zuster schip.

Het was op een zondag en we waren wacht schip.
Om ongeveer  twee uur in de middag begon te telefoon op de kade te rinkelen.
De schildwacht die op de kade behoorde te zijn, was bij ons aan boord en de rest van de matrozen lagen in hun kooi.
Een twistgesprek begon tussen hen en de schildwacht, over wie de telefoon moest beantwoorden, die maar door bleef rinkelen.
Uiteindelijk zei een jonge Schot, die meer voorstellingsvermogen had als de rest, dat het misschien wel belangrijk kon zijn en spoedde zich naar de telefoon om te beantwoorden.
Hij kwam terug met de boodschap dat er een ontploffing was geweest in de Belfast Lough.
Als wachtschip stoomden wij er heen om het te onderzoeken, maar toen wij de plaats bereikten, alles wat er van over was,  was wat drijvend wrakhout en een zwemvest met de naam van de drifter Jevel, een mijnenveger voor de kust wateren.
Zij was op een mijn gelopen.
In het midden van het wrakhout vonden het lichaam van haar  jonge onder luitenant, we vonden verder geen overlevenden..
Ironies was het wel, dat een der Jevel's Patrouille Dienst bemanningsleden, maar net bij haar aan boord was.
Hij was naar een rustigere basis gestuurd om op te knappen na een zware periode van mijnenvegen bij Dover.

Spoedig hierna keerden we terug naar de haven en de telefoon op de kade belde weer en dit maal beantwoordde ik de telefoon.
Een vrouwenstem vroeg of zij de onder luitenant of een van onze mijnenvegers kon spreken.
Ik vertelde haar dat zijn schip op zee was, wat werkelijk ook waar was.
De Jevel zou nooit weer terug keren en de onder luitenant lag bij ons aan dek, zijn geradbraakte lichaam bedekt met een deken.

In de Noordzee, was zij  bijzonder voor de kleine trawler mijnenvegers.  Het was de Contendor.
Zij opereerde met drie anderen in een groep van vier, en voerden Oropesa ( verankerde mijnen ) veeg werkzaamheden uit vanaf Lowestoft tot Sherigham Shoals.
Haar seiner was Colin Brown.
Ofschoon wij nooit waren betrokken bij schermutselingen met de vijand op het water, hoorden we wel regelmatig hun motoren en waren getuigen van de nachtelijke dienst verlening aan de konvooien, die altijd net achter ons voeren, die het iets beter deden dan wij met onze veeg snelheid van  ongeveer  zes knopen.
Met onze 12 ponder kanon, oogstjaar Wereld Oorlog 1 en twee enkel loops Lewis kanonnen op de brug opbouw,  was ik  altijd opgelucht als wij het veeg kanaal verlieten aan het einde van onze dienst.

Er waren altijd nog steeds de drijvende mijnen en in het bijzonder na een serie oostelijke stormen.
Geweren werden uitgereikt met pantser doordringende munitie voor onze scherpschutters om eens een  “feestje” te hebben
Veel van deze drijvende mijnen , waren onze eigen mijnen,  weg gedreven van de mijnenvelden aan de Oostkust en de meeste werden veilig gesteld en moesten diverse malen worden do boord,  voordat zij wilden zinken.

Onze grootste boeman op dat moment waren de Junkers 88, die over de Noordzee slopen in perioden van slecht zicht.
Vaak waren hun echte doelen aan de Oostkust, maar ze konden ons ook het leven moeilijk maken, ons beschietend met kanon en mitrailleur vuur.
Veel van onze kleine schepen hadden stalen kasten achter het stuurhuis met kijkgaten, waarin de schipper kon schuilen bij een aanval en toch met het schip kon navigeren.

wordt vervolgd.

[Evert]

ik kon die schuiten niet vinden cor wel dat vliegtuig.

Junkers 88

[vreemdeling]

De Schrik van Tobermory                      no,5               


Nogi, het oudste schip van de Contendor groep, werd slachtoffer van een “bijna raak” bom aanval op een avond toen zij bijna aan het eind van een veeg tocht in de buurt van de Cromer waren .
Het schip begon met haar kop naar beneden te zinken.
De Contendor en de Solon kwamen langszij en maakten trossen op voor en achterschip er aan vast en stoomden zij naar de kustlijn, om het wrak uit het geveegde kanaal te slepen.
Zij slaagden er in , juist op tijd,  voor de respectievelijke schippers de orders moesten geven om de trossen door te hakken.
De eigen veeg tocht van de Contendor  had meer resultaat. Toen de Heinkel de groep vegende schepen aan wilde vallen, maakte hij een proef duik, cirkelde een keer en dook naar het laatste schip van de groep.
Terwijl hij neer dook, wierp hij 2 grote bommen af op mast hoogte en beide bommen vervolgden hun weg bijna horizontaal en een viel op de het kanon platform van de 12  ponder, stuitte hierop af en viel in zee, waar het ontplofte.
De staart van de bom was van de bom afgerukt en zat vast onder het platform van het kanon en stelde het kanon buiten werking
De bom moet zeker een 1000 ponder zijn geweest, want zij beschadigde het platform en het dek zodanig , dat wij 14 dagen in het dok moesten om de beplating weer recht te krijgen.
Was de bom bij aanraking ontploft,  in plaats van in het water, dan waren we niet in staat geweest dit na te vertellen.
Ik stond zelf op de vleugel van de brug op het crusiale moment met een niet bruikbaar Lewis kanon in  mijn hand, toen een brandemmer, die was los geraakt door de klap,  zand strooide over het voordek en de brug.
Ik viel bijna flauw van de schrik, maar was instaat een dapper gezicht op te zetten met de rest van de bemanning, toen wij werden gefeliciteerd bij onze terug keer in de haven.
Wij hadden een miraculeuze ontsnapping meegemaakt en om een bepaalde reden die ik niet kan verklaren, werden wij als helden behandeld, wat wij zeker niet waren geweest.
Een ander schip van ons viertal, de Forge,m was niet zo gelukkig.
We lagen voor anker in de rivier monding bij Great Yarmouth, toen zij een treffer kreeg.
Het zicht was erg slecht en we lagen voor anker, te wachten tot de mist op zou trekken.
Jammer genoeg had de Forge geen ketting aan dek liggen om te laten slippen in geval van nood en toen het Duitse vliegtuig op dook en een een paar bommen voor haar boeg liet vallen, werd de stoompijp naar de ankerwinch afgebroken en was het onmogelijk om anker te hieuwen en het schip aan de grond te zetten,
Ondanks verwoede pogingen de  ankerketting te laten slippen en de sluitpen los te slaan, zonk zij in ongeveer 20 minuten naar de bodem.
Achteraf waren zij toch ook  Harry Tates Marine. !

Hoger aan de Oost kust, bij North Shields, had de 8 ste Mijnenveeg Flottille haar basis.
De flottille bestond uit acht schoeprad stoomschepen met nostalgische namen uit een niets zeggende vredestijd:
Laguna Belle, Thames Queen no.3 , Glengower, Glen Avon, Glen Usk, Southsea. Snae-ell. Medway Queen.
Kanonnier Officier van de Thames Queen was Luitenant James Reeve, een Marine Vrijwilliger Reserve man.
De schoeprad schepen waren uitstekend geschikt voor het vegen van verankerde mijne, omdat zij een geringe diepgang hadden, die ongeveer 7 voet was.
Hun uitgestrekte dekken, bood de mogelijk om krachtige stoom winches te plaatsen, waarbij de sleepkabels aan weerszijde konden worden bediend en ook voor plaatsing van beschermende bewapening...... indien nodig.
Hetzelfde uitgestrekte dek, was echter ook een onplezierig groot doelwit voor vijandige vliegtuigen en als er een officier aan boord was, die wilde dat het houten dek iedere dag moest worden geboend om het de eerste luitenant naar de zin te maken, maakte zo van het schip ook willig doelwit in de maneschijn.
De gebruikelijke bewapening van deze oude schoeprad schepen, was een 12 ponder op het voor dek, twee of meer Lewis kanonnen bij of op het stuurhuis.... een stel Brens, als zij die in Duinkerken of ergens anders tijdens de evacuatie hadden weten te “versieren”, een half dozijn geweren om hiermee drijvende mijnen  tot zinken te brengen en een half dozijn diepte bommen.
Aan het einde van 1941 waren zij ook uitgerust met bescherming ballonnen tijdens het vege.
En er was ook een ander stuk defensieve uitrusting aan boord, wat uniek was.
Het was de Holman projector, die ook in gebruik was op de trawlers.
Het was wel het meest angstaanjagende ding wat ik ooit in de oorlog heb moeten bedienen.
Het vuurde een Mill bom af, om vliegtuigen af te schrikken en te vernietigen, die betrokken waren bij aanvallen op geringe hoogten.
Het bestond uit een lengte van stalen pijpen wat een vat vormde van 6 voet, die vrij kon worden bewogen.
De vuur kracht bestond echter gecomprimeerde lucht in een stalen fles en stoom druk uit de ketels van de voortstuwing.
De ervaring toonde echter aan dat de gecomprimeerde lucht soms slechts krachtig genoeg was, om een bom uit te spugen, zo dicht bij het schip, dat het de stort bakken van de toiletten aan stukken sloeg of dat de staf van de machine kamer protesteerden dat de stoomdruk constant weg lekte, als het apparaat klaar stond om te worden gebruikt.
Na een nachtelijke lucht aanval werd ik benaderd door de oude Stipey, die belast was met de bediening van deze helse machine en mij kwam opbiechten dat hij een projectiel er ondersteboven in had geplaatst en het projectiel zat er nog steeds in nadat de  machine de gehele nacht had staan smeulen om te vuren.
De leerling machinist en ik slaagden er in het projectiel er uit te krijgen en in haar bescherming bus te plaatsen, en zonder veel tijd te verliezen werd zij overboord gegooid,
En toen ik werd overgeplaatst van de Thames Queen, was de Holman projector opgehouden,  om als een effectief wapen te worden beschouwd.
De Southsea werd ook geacht, omdat zij een aanvallend vliegtuig had neergeschoten. Maar helaas, zij liep op een mijn net buiten de haven van de Tyne, na een veeg tocht te hebben beëindigd, en werd slachtoffer van een akoestische mijn.

Een paar maanden later kwam de Snae-el aan haar einde, nadat zij was gebombardeerd voor de Tyne, terwijl voor Harwich de schoeprad schepen Marmion en Lorna Doone constant doelwit waren van vijandelijke kanon kogels en machine geweer vuur, en liepen iedere keer schade op, als zij hun neus buiten de haven staken.
De Marmion eindigde als “ total loss “ door vijandelijke bommen.
Later en tevens verstandig, werden op de overblijvende schoeprad schepen veel van de veeg uitrustingen gesloopt en werden zij uitgerust met extra kanonnen en omgebouwd tot anti-aircraft schepen.

In de hitte van de strijd waren aanvaringen onvermijdelijk. En de bondige officiële omschrijving was... Verloren gegaan door aanvaring..... en het vormde wel een onrechtvaardig grafschrift voor enkele ongelukkige trawlers, die moedig hadden gevochten in alle gevaren.
Zoals de door bommen beschadigde  trawler Marconi.
Haar onder officier Robert Muir schrijft hierover het volgende.
Onze flotille vertrok zoals gewoonlijk 's-avonds uit Harwich voor een nachtelijk veeg tocht.
Om middernacht, toen we op een boei hadden gemeerd, kwam het Ipswich patrouille schip, full speed naar buiten.
Het was pik donker, je kon geen hand voor ogen zien.
Plotseling werd het Ipswich vaartuig door vijandelijke vliegtuigen aangevallen en  het geluid van het gevecht was verschrikkelijk.
Plotseling was er een na galmende klap en de Marconi maakte slagzij..
We haasten ons aan dek, precies op tijd om nog te zien dat het Ipswich patrouille schip haar boeg uit ons ketelruim trok.
De schipper gaf orders om de redding boot en vlot in gereedheid te brengen voor de te water lating en rende naar beneden om de schade op te nemen, maar kwam de hoofd machinist tegen, die uit de machine kamer kwam en tegen de schipper zei.... Het ziet er niet goed uit... ze is zinkende.... de machine kamer staat al half vol..
En orders werden gegeven om het schip te verlaten en de boot en het vlot te water te laten.

Wordt vervolgd

[zier]

Ik begrijp nu de woorden van henk v/d bos,als ze ons met rust lieten gaven wij geen aanstoot,maar ja die visten rond de kop van Schotland ,die leefden in een emous.

[vreemdeling]

De Schrik van Tobermory                  no.6           


De vijandige vliegtuigen moeten gezien hebben dat wij met zaklampen bezig waren, die we gebruikten om te zien of alles goed verliep..... en een van de vliegtuigen wierp 3 bommen net naast het schip.
Het schip schudde wat en het was tevens de genade klap.
De schipper vroeg mij of ik wilde controleren of er niemand was achter gebleven op het mess-dek.
Ik holde naar beneden en ,... bijna niet te geloven... was daar Horrace, een van de stokers, die vast lag te slapen.
Ik trok hem uit zijn kooi, sleepte hem naar het dek en duwde hem op het vlot.... maar de arme stakker wist niet wat er aan de hand was en werd kwaad.
Ik kroop in de boot met de rest van de bemanning en de schipper gaf de man op het voorschip orders om de lijn los te gooien en in de boot te klimmen.
Dat deed hij ook en liet de lijn langs het dek glijden en het raakte verstrikt in het anker van een van de Dan boeien.
De Marconie zonk snel.
De schipper greep vlug een bijl en hakte de tros door, anders was zij met het schip mee naar beneden getrokken..
Toen wij probeerden weg te roeien, was de zuiging van het zinkende schip zo groot, dat ik bij het roeien een riem in tweeën brak door de inspanning. Maar uiteindelijk kwamen we vrij van de zuiging van het schip en na meer dan een uur roeien werden we door een kleine sleepboot opgepikt.
Dit was het smartelijk einde van de Marconi, veteraan van twee oorlogen.
Zij was in 1916 te water gelaten en in 1941 gezonken.


Een van de meest nare ongelukken bij een aanvaring, vond plaats in Juli, bij een Noordzee konvooi.
Op een avond was de gloednieuwe duikboot HMS Umpire bezig aan haar eerste zeereis, noordwaarts van af Chatham naar de Clyde, voor proefnemingen.
Zij voer aan de oppervlakte mee in een konvooi van koopvaardij schepen, geëscorteerd door trawlers en motor sloepen.
Tegen het vallen van de avond constateerde de Umpire problemen met haar motoren, wat veroorzaakte, dat ze achter het konvooi terecht kwam en een escorte vaartuig moest terug vallen uit de escorte, om haar te escorteren tot het weer mogelijk was om  terug te komen in het konvooi.
Het konvooi moest om middernacht een ander konvooi tegen komen, wat een zuid waartse bestemming had en de beide konvooien zouden elkaar passeren op de hoogte van de Wash baai.
Het was een rustige nacht, erg donker en geen lichten konden worden gevoerd voor het gevaar van de altijd rond zwervende motor torpedo boten in dit zee gebied.
De Umpire en haar begeleidende escorte vaartuig verloren het contact met het konvooi en toen de twee konvooien elkaar ontmoette, voer de duikboot een aantal  mijlen achter het konvooi, alleen en bijna onzichtbaar voor andere schepen,  zelfs op zeer dichte afstand.

In de internationale scheepvaart regels, moeten schepen in een kanaal of een gebied wat als een kanaal fungeert, de stuurboord zijde van het kanaal houden en andere schepen passeren met BB zijde tegen over BB zijde .
Maar in deze pikdonkere nacht, passeerden de twee konvooien elkaar aan de verkeerde zijde., wat dan SB zijde tegen over SB zijde was..
Met het gevolg dat de hierdoor verraste kapitein van de Umpire, het tegemoet komende konvooi hem recht vooruit  zag naderen.
Hij veranderde een paar graden van koers naar BB en de eerste zes schepen van het konvooi passeerden veilig langs zij SB zijde.
Maar een van de escort trawlers, de Peter Hendriks , die op station was en op de flank van het konvooi voer, dook plotseling bijna recht vooruit  van de Umpire op.
De kapitein van de Umpire nam de enige mogelijke actie die  voor hem mogelijk was en gaf orders... hard BB.
Onfortuinlijk genoeg, op het moment dat de duikboot van koers veranderde, zag de trawler haar lage  donkere vorm en week geheel volgens de regels uit naar SB  en veroorzaakte hiermee, dat een aanvaring onvermijdelijk was.
De Peter Hendriks raakte de Umpire zwaar op haar SB boeg.
Gedurende enkele seconden bleven de twee schepen tegen elkaar aan geplakt, toen kwam de trawler los en  dreef weg en binnen 30 seconden zonk de Umpire., alles met zich mee de diepte in nemend , behalve twee officieren en de twee uitkijken.
Dankzij het goede gebruik van het Davis ontsnapping apparatuur, werden veel van haar bemanningsleden gered, maar twee officieren en twintig manschappen, vonden de dood.
De Peter Hendriks kon geen schuld worden verweten, maar er was wel wat ontsteltenis bij haar geschrokken bemanning.

In de volgende maand Augustus, speelden een handvol trawler van de Noordelijke Patrouille Dienst, een overheersende rol in een van de merkwaardigste voorvallen in de oorlog op zee, toen een U-boot zich overgaf,  in de Atlantische oceaan,  aan een vliegtuig van Kustwacht.
Op een door hevige stormwind geteisterde morgen van 27 Augustus, zag de verbaasde piloot van een Lochheed-Hudson, die een anti duikboot patrouille uitvoerde vanaf IJsland, een grote duikboot boven komen, bijna vlak naast hem.
De Hudson dook onmiddellijk omlaag op golftop hoogte en gooide vier diepte bommen.
Deze ontploften en beschadigde de duikboot, voor zij een nood duik kan maken.
De Hudson keerde direct weer terug om de duikboot met mitrailleur vuur te beschieten, om te verhinderen dat haar bemanning  haar dek kanonnen kon bezetten.
De officieren en bemanning, zaten samengepakt in de commando toren en toen de Hudson voor de vierde keer omlaag kwam, hield de kapitein een groot wit geschilderd stuk karton omhoog, als teken van overgave.
De triomfantelijke Hudson telegrafeerde de  Dienst Western Approaches en spoedig  waren Britse zee- een luchtmacht, te  samen gekomen op de bewuste plek op de oceaan.

Wordt vervolgd

[Evert]

Peter Hendriks werd na de oorlog Lord Rivers  GN 4.

[vreemdeling]

De Schrik van Tobermory                  no.7                   


De trawler Northern Chief was op patrouille en slechts een honderd mijl verwijderd van deze plaats, toen haar commandant Luitenant N.L.Knight , een Marine Reserve man, de instructies van de Admiraliteit oppikte dat de duikboot moest worden verhinderd om zich zelf tot zinken te brengen, met alle bestaande mogelijkheden.
Terwijl hij zijn schip zwaar door de westelijke storm er naar toe stuurde, hielden een Catalania vliegtuig, samen met versterking van Hudsons, de wacht bij de duikboot, klaar om aan te vallen als zij zou proberen te ontsnappen.
De Northern Chief kwam net voor middernacht ter plaatse, en zag de zwakke gele verduistering lichten, wat vanuit de vliegtuigen aan de U-boot was bevolen, en die h de hele nacht getoond moesten worden..
Bij de ruwe zee was het voor de trawler onmogelijk een boot te water te laten  en Luitenant Knight gaf de seiner opdracht de Duitse commandant te waarschuwen, niet de duikboot tot zinken te brengen.
En als hij dit wel zou doen, zou niemand van de bemanning worden opgepikt,
Knight was een echte bluffer, omdat de trawler echt niet de vijandige overlevenden had laten verdrinken.
Maar wel kwam een klaaglijk antwoord terug van de U-boot.....Ik kan het schip niet laten zinken of verlaten.... Astublieft, red ons morgen.
Echter, dat was niet zo gemakkelijk als het werd gedacht..
Knight schakelde de schijnwerper in en liet de straal  langs de hele lengte van de drijvende U-boot schijnen.
Het was een schip van de vijandelijke nieuwe oceaan-gaande schepen, groter dan voorheen en tonnen groter dan zijn eigen trawler.
Kort na middernacht kwam ook de trawler Kingston Agate bij de redding operatie helpen.
Maar toen werd er steeds geklop gehoord op de Duitse U-boot en de trawlers waren meteen op hun hoede voor de mogelijkheid van een andere aanwezige duikboot, om de eerdere duikboot te helpen.
Het kloppen hield toen op.
In de ochtend schemering kwamen nog twee trawlers op het toneel, de Wastwater en de Windermere en ook nog twee destroyers..
De zes schepen rangeerden zich op korte afstand rond de duikboot, met hun Asdic apparatuur ingeschakeld, voor eventuele waarschuwingen van een redding mogelijkheid door andere U-boten.
Maar gevaar kwam niet van de vijand,  maar van een geallieerd vliegtuig uit IJsland.
De Noorse piloot van het Northcop vliegtuig brak plotseling door de wolken en de duikboot ziende en dacht dat het van plan was een konvooi aan te vallen, dook direct  naar beneden en wierp twee bommen af,  die bijna raak waren.
De piloot gaf geen antwoord op herkenning signalen van de  trawlers en de Northern Chief opende het vuur op het vliegtuig, tot zij de vliegtuig kentekens zagen, toen het weer in de wolken verdween.
Ondertussen, bij de hoge golven van een halve orkaan die er woei, zagen we dat het voorschip van de U-boot, steeds dieper en dieper kwam te liggen.
De oudste commandant van de destroyers gaf de duikboot orders om ballast en olie weg te pompen en toen hierop geen antwoord kwam op de herhaalde orders, schoot zij een salvo op de commando toren van de U-boot, tot de Duitser gehoorzaamde en de trim van de traag vooruit gaande U-boot, verbeterde.

Schipper Luitenant Mawer van de trawler Windermere probeerde nu een Carley vlot naar de vijand te laten drijven. Maar de golven gooiden het vlot om en het werd weer terug gehaald.
Een andere poging die werd gedaan met een mist boei was eveneens zonder succes en olie gieten op het water had ook geen effect, en een lijn per raket afgevuurd, verdween, in zee.

De zes schepen trokken zich terug buiten de aanvaring afstand , in afwachting van een weersverbetering.
Toen die er kwam nam de Kingston Agate, met schipper Luitenant H.Uestrange, zijn eerste commando op dat schip,  het voortouw.
Jock Campbell, de eerste Luitenant van de Agate, was er van overtuigd dat hij nu wel met een Carley vlot aan boord van de U-boot kon komen en vroeg twee vrijwilligers uit de bemanning, om met hem mee te gaan.
Er werd een lijn naar de U-boot geschoten en Campbell en de twee dienstplichtigen gingen aan boord van het vlot.
Binnen korte tijd waren zij aan boord van de U-boot, volgens de bemanning van de Agate die aan dek stonden toe te kijken, binnen een minuut,, dan weer zichtbaar en dan weer verborgen, achter de hoge golven.
Zij volbrachten hun overtocht zonder misstap en haalden hierna een zware sleeptros van de Agate naar de U-boot.

Bijna 4 uur waren Campbell en zijn mannen bezig aan boord van de U-Boot.
Toen Campbell de duikboot bemanning dwong om aan dek te komen en te helpen bleken zij te aarzelen om het te doen, maar uiteindelijk werd de sleep verzekerd., ofschoon Campbell tot twee maal toe bijna overboord werd geslagen door de zware zeegang, toen hij over het smalle dek van het schip kroop..

De Duitsers werden hierna naar de Agate overgebracht, maar toen het de beurt was van de U-boot commandant en zijn twee officieren, weigerde hij in het vlot te stappen.
Misschien ook met het kansloze idee dat het mogelijk zou zijn om op het laatste moment het schip als nog te laten zinken.
Campbell seinde deze weigering naar de Agate, waarop L'Estrange kort bondig zijn seiner instructies gaf.... Vertel hem dat hier een vier inch kanon op hem gericht staat wat zegt,  dat hij nu verdomd vlug in dat vlot stapt.
De commandant en de twee officieren namen de waarschuwing ter harte en gingen aan boord van het vlot en Campbell was de laatste persoon die de duikboot verliet. Dat was om 6 uur n.m precies 30 uur nadat de U 570 zich overgaf aan de Hudson.

Toen de zee kalmeerde, nam de Northern Chief, groter en oudere trawler zijnde , de sleep over, terwijl de Kingston Agate met volle kracht weg stoomde met de gevangenen
Gedurende de nacht en de volgende dag worstelden de Northern Chief en haar escorteerders zich noordwaarts tegen het stormachtige weer., waarna zij eindelijk de Ierse kust bereikten.
Daar werd de U-boot binnen gesleept en afgemeerd, onder luide toejuichingen van de andere wachtende schepen.
De grootste Marine prijs van de oorlog was succesvol binnen gebracht door een van de Hare Majesteit's  “kleine oorlogsschepen “.

De U 570 werd al weer snel zeewaardig verklaard.
De Duitser was onnodig in paniek geraakt, want de inwendige schade was relatief gering.
Het schip keerde terug naar de oorlog op zee, echter dit maal aan de zijde der geallieerde troepen en kreeg de naam HMS Graph.. en zij was de enige U-boot in de Marine geschiedenis, die ooit onder de Witte Ensign vlag heeft gevaren.

Ondertussen vond een nog verwonderlijke ontmoeting op zeeplaats bij Gibraltar, toen een U-boot werd vernederd door een eenzame trawler,... de geduchte Lady Shirley.

 
Einde

Wordt vervolgd

[Evert]

 

[vreemdeling]

De triomf van de Lady Shirley.                 No 1

Haar kapitein was een zes en dertig jarige oude Australier,  Luitenant Commandant Arthur Callaway, een Australische Vrijwillige Reservist.
Een rustig persoon , bedachtzaam en met een volle baard.
Bij het uitbreken van de oorlog was Callaway een administrateur.
Er was niets bijzonders aan de Lady Sherley, om haar uit te zoeken tussen de andere omgebouwde visser schepen in Gibraltar, die daar hun basis hadden.
Helemaal niets,
Een Hull trawler, gebouwd in het midden van 1930 en die door de Admiraliteit werd overgenomen, toen de oorlog op het punt stond uit te breken·
Haar 470 tons grootte, was weer typisch voor de andere schepen van de Harry Tate´s Marine.
Zij meerde heel rustig met haar zuster trawlers aan het noordelijke einde van de Rots.
De Lady Sherley´s eerdere oorlog dienstverlening klonk niet zo indrukwekkend, ofschoon zij eens met een felle aanval van vijandige vliegtuigen te maken had, terwijl zij aan het patrouilleren was.
Haar naam stond genoteerd op het ere bord van het Huismussen Nest.
Daarna waren er orders gekomen dat zij naar Gibraltar moest.
Na een herhaling cursus in Tobermory, was zij in Gibraltar gekomen in de vroege maanden van 1941 en was daar gebleven en had routine in het escorteren van konvooien en duikboot bestrijding.
De Lady Sherley was constant op zee, wat niet erg zwaar viel voor haar bemanning.
Verscheidene mannen waren vooroorlogse vissers en allen, behalve een van de 26 bemanningsleden, waren Patrouille Dienst mannen, afkomstig uit het Nest.
Deze enige, was een directeur van een bedden fabriek in Sidney en een actief lid van de lokale Marine Vrijwillige Reservisten.
Deze jonge nummer 1 was Luitenant Frederick French, een Marine Reserve man met een nette gepunte baard. Net 24 jaar oud,  was hij een slagvaardige en vastberaden officier uit Kent, wiens oorlog eerder was begonnen bij de dienst op een bewapende koopvaardij kruiser.
Een andere Australier,Luitenant Ian Boucaut, een Marine Vrijwilliger Reserve man. een advocaat en was tweede officier.
De derde en jongste officier, nu een Patrouille Dienst veteraan, maar nog steeds aanmerkelijk jonger uitziend dan zijn twintig jaar, was plaatsvervangend onder Luitenant Allen Wallet, de Jonas van de Parkeston Kade.

Shirley capaciteiten en ....haar tekortkomingen... waren hetzelfde als het merendeel van haar zuster schepen, met inbegrip van haar top snelheid van tien knopen.
De bemanning was gewoon aan hun eigen werk schema, die grafisch hen informeerden over de  gang van zaken aan boord, zoals een van de bemanningsleden het beschrijft...
Wij wisten altijd wanneer het schip met volle kracht voer met een snelheid van tien knopen, omdat de ramen van het stuurhuis dan begonnen te rammelen·.
Negen knopen was het als de seinvlaggen kast in het stuurhuis begon te trillen, acht tot vijf produceerde kleine tril bewegingen aan de trap naar het stuurhuis.
Een extra stoot snelheid, nodig in noodgevallen, liet alles in het stuurhuis eendrachtelijk trillen.
Maar met al haar beperkingen, was Sherley een erg efficiënt schip.
Iedere dag werden er volledige dril oefeningen gehouden, waar zij ook was en werd met haar bewapening geoefend.
Een 303 geweer was vast gezet op een vier inch kanonnen, om schiet praktijk op te doen op tonnen en ander drijvende voorwerpen op zee.
Veel van haar bemanningsleden waren zeer bedreven op andere posten, buiten hun eigen werkzaamheden, bij voorbeeld als dubbelganger bij de Asdic apparatuur.
Het was deze extra `”scherpte “,waardoor de trawler een ere plaats kreeg in de geschiedenis van de Marine.

De Lady Sherley deed veel werk vanuit Gibraltar in samenwerking met de trawlers Erin en Lady Hogarth.
Arme Hogarth , op dat ogenblik  was zij populair geworden als Mevr. Hogarth, door gedegradeerd te zijn door de senior Officier van de Gibraltar Strijdkrachten, voor de doodzonde,  dat zij te veel rook veroorzaakte in een konvooi.
Vaak werden de Erin en Sherley naar buiten gestuurd om tankers te escorteren bij binnen komst en zij brachten ook de tanker Denbydale binnen, die later werd opgeblazen door een Italiaanse kikvors man in de haven van Gibraltar.

In de vroege September dagen werden de twee `dames `. Hogarth en Sherley er op uit gestuurd om een ander tanker te zoeken.
Maar de Sherley moest stoppen wegens machine pech en de Hogarth was verplicht om haar naar het neutrale Madeira te slepen voor reparaties.

Aan boord van de Sherley was toen Seiner Neville Wilson.
In de haven werden we direct omringd door plaatselijke bewoners in kleine bootjes en boden ons alle producten uit het Paradijs aan.
Wilt u iets kopen ..· schreeuwden zij en als het niet om te kopen was, dan om de ruilen.
En zo verdween over de reling eerst persoonlijke eigendommen en bepaalde dingen van de scheeps uitrusting,
Lange tijd waren er te weinig dekens voor de bemanning en kussens werden schaars en ook zo de oude pakken, broeken, schoenen,  touwwerk en trossen.
De kapitein wist hier natuurlijk niets van. Hij bemerkte het pas, veilig naderhand,en er wat passende straffen werden uitgedeeld.
Het leek er op dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn, eer de vier inch kanon over de reling zou verdwijnen.
Een zeer gebruikelijk voorwerp voor ruilhandel. Het kostte wel wat aandacht maar het kon altijd nog wel eens gebeuren.
Gelukkig was er geen afnemer, ofschoon er op een bepaald moment het er op leek, dat er een totaal prijs voor. het hele schip werd uitgewerkt.
Hier tegen over stond dat de Sherley was behangen met bloemen slngers en trossen van fruit, zoals het zeker niet te schande had gestaan in de hangende tuinen van Babylon.
Geen vrouw heeft er ooit vrouwelijke uitgezien als Sherley, en dat allemaal op kosten van de regering
Je moest je bukken voor de netten met uien, hele takken met druiven en smakelijke slingers van ananassen, vijgen en sinaasappelen.
Natuurlijk werden we snel terug gebracht  tot de Marine dril en na de eerste golf van boten van de plaatselijke bevolking, werden de boten nu afgehouden door de Portugese Marine.
Op onze tweede dag in de haven liep een begrafenis stoet  langzaam langs het schip, aan de andere kant van de kade..
Wij wisten er weinig van dat wij onder de loep werden genomen en daar kwamen wij pas later achter.
Want deze namaak ceremonie, was georganiseerd door de plaatselijke Nazi baas.
Echter, de optocht was vrij nutteloos, omdat we aan de binnen zijde van het havenhoofd lagen en niet ver van de weg, die rond Fuchal baai liep.

De kapitein van de Sherley werd ingelicht door de residentie van de Britse Marine verbindings officier, dat een U-boot er van verdacht werd benoorden het eiland  te opereren, bij het eilandje Porto Santo en maatregels werden uitgewerkt voor een systeem van waarschuwing lichtkogels,  tussen de schepen en de wal , in geval van moeilijkheden.
De Sherley vertrok bij het vallen van de avond op de derde dag, bange vingers aan de trekkers van de kanonnen en vlinders in de magen van haar bemanning, tot zij voorbij Porto Santo gebied was.
Maar er was geen teken van een onderzeeër, zij zocht te vergeefs en stoomde uiteindelijk weer terug, richting Gibraltar.
De Sherley en de Erin werden vervolgens opgedragen om een 6000 ton enter schip, de Maron, naar de Canarische eilanden te escorteren.
De Sherley nam op deze reis twee korporaals van de Royal Engeneers mee, wat hun een prachtige kans gaf om de tunnel bouw in de rots eens te onderbreken.
Zij waren als passagiers altijd nog bruikbaar tijdens actie, als extra uitkijken of kanon laders.

Het was voor de twee trawlers een plezierig werk om samen op te stomen met de donker rode Maron met haar 6 inch kanonnen en bij de comfortabele wetenschap, dat zij het grootste doelwit was.
Zij verlieten de Maron te zuiden van de Canarische eilanden , om uit te kijken naar een geallieerde tanker, La Carriere, die van Barbados kwam en die zij verder moesten escorteren naar Gibraltar.
De Sherley werd opgedragen om te patrouilleren in de buurt van Teneriffe, omdat een gezamenlijke uitbraak van drie vijandelijke tankers werd verwacht, die daar in de haven lagen.
Gedurende twee dagen voerde de Sherley een eenzame patrouille uit, ten zuiden van de Canarische eilanden.
De bemanning  kunnen zich deze wateren nog goed herinneren.
Het kon er hard waaien en er kon een zware deining staan, maar meer gebruikelijk was een grenzelose rust.
Het soort weer wat je tegen komt in vakantie brochures.
Wanneer een patrouille of het escort werk was afgelopen en je vrij was van zorgen van massale U-boot aanvallen en je een plezierige thuisreis kon overdenken,werd je gedwongen over je leven te idealiseren en werd je bijna zelf een advertentie brochure,.
Om te liggen luieren op een zon geblakerd dek, de  machine kamer opbouw, het kanonnen dek en zelf de bovenkant van het stuurhuis, in een vakantie sfeer overzee en zonder wereldse zorgen.
Veronderstellend dat je niet op wacht stond,  maar natuurlijk ging je er weer aan  denken.
Het was echt anders, altijd kwam het weer terug in iemands gedachten .
De plagende reflectie, dat in dit zelfde kalme weer, een reddingboot je grootste genot kon zijn..
Hier bij een torpedo, die schitterend recht en zonder te worden gehinderd, naar  het schip  kwam en het einde kon plotseling snel en totaal zijn.
Het was dan ook het einde van de droom vakantie.

Terwijl de Sherley haar solo patrouille voortzette in een vakantie sfeer, kon men niet vermoeden dat de volgende morgen van 4 Oktober 1941een ernstige waarschuwing hier op volgde
Het weer was mooi en kalm.
Het zicht was erg goed en..........haar grootste drama stond op het punt te beginnen.


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

De triomf van de Lady Sherley                no.2

De uitkijk in het kraaien nest nam iets waar wat op een schoorsteen van een schip leek en rapporteerde dit aan de onder Luitenant French, die officier van de wacht was.
French kwam zelf naar boven om het te bekijken en toen zij het object bestudeerden, verdween het plotseling.
Het kon een schoorsteen van een schip zijn geweest.
Of een commando toren van een U-boot, gereflecteerd over de horizon..

De kapitein van de Sherley veranderde direct van koers naar die positie.
Onder Luitenant Waller, de jonge sein -en navigatie officier, had de midden wacht gehad en was juist van plan om uit zijn kooi te komen.
Om vier minuten over tien gingen de alarm bellen af.
Ik greep mijn zwemvest en mijn helm en snelde naar mijn T3 scheeps actie post, achter bij de diepte bommen.
Daarna ging ik naar de brug om te zien wat er gaande was en mij werd verteld dat we een sterk signaal hadden op de Asdic en op korte afstand.
Wij voeren op top snelheid.

We hadden problemen gehad met de Asdic en waren er in geslaagd dit op te lossen, zodat we weer konden `pingen `, maar de recorder, een onderdeel er van in het stuurhuis, kon niet worden gebruikt, wat betekende dat afstanden van echo´s moesten worden gemeten met een stop watch en met behulp van dit middel gingen wij in de aanval.
Ik rende terug naar het achterschip en wachtte op het sein om de diepte bommen te  werpen en toen ik ter plekke was, vuurden wij een serie van vijf diepte bommen.
Terwijl wij bezig waren om te herladen, maakte ik mijn ronde naar BB, om te zien hoe het laden verliep en kreeg daar de grootste schok van mijn leven.
Ongeveer op vier honderd yards achter ons, te midden van het verstoorde water oppervlak door de explosies, verscheen eerst de grijze boeg van een U-boot, daarna een periscoop en vervolgens, erg langzaam, kwam de commando toren omhoog.
Het was een grote oceaan duikboot, bijna twee maal zo groot als ons kleine schip.
Het was een ware nachtmerrie .....en ik voelde me als een kleine jongen die gegrepen werd bij het stelen van appels uit een boomgaard.

Onze activiteiten veranderde vlug.
Van onderwater- naar oppervlakte actie posten en daar ik actie officier van de wacht was, moest ik op de brug zijn.
Toen ik naar boven klauterde, was de kapitein ook nog niet bekomen van de schrik en hij gaf net de orders... hard BB, om ons in de gelegenheid te stellen, ons vier inch kanon in stelling te brengen en eventueel de U-boot te rammen, als daar de
mogelijkheid voor was.
Voor ik het  kanon op het achterschip had verlaten, had ik de kanon bemanning opdracht gegeven om op de commando toren te schieten,  met korte stoten, zodra zij de commando toren in zicht hadden.
En zij deden dat ook prompt, toen de Sherley met volle snelheid, snel van koers veranderde.
Wij zagen dat de U-¨boot een groot kanon op het voor dek had, de grootte van ons vier inch kanon, een kanon zoals een Bofors op de achterzijde van de commando toren en een wapen zoals een Oerlikon op de toren zelf.
Toen ons punt vijf kanon het vuur opende, antwoordde dit wapen met een stroom van kogels.

Onze andere kanonnen, behalve de punt vijf en de vier inch waren Hotchkiss 303 en aan weerszijde van de brug geplaatst.
Toen de vier inch kon richten, opende zij het vuur, maar de eerste ronde was een totale misser.
De U-boot opende echter ook tegelijk het vuur en er waren bij ons overal inslagen .
De vuur stoot verwondde onze kanon lader dodelijk en matroos Leslie Pizzey die ook door een kogel was getroffen,  schreeuwde.... Ze hebben mij te pakken ! en strompelde achteruit, viel bewusteloos neer en stierf aan de achterzijde van het kanon platform.
De kanon bemanning verwisselden vlug van plaats en een andere matroos dook onder het kanon en nam de plaats van de lader in.
Zij openden weer het vuur op de U-boot, met korte tussen pozen, een mengsel van
half pantser doordringende kogels en granaat scherven strooiend over de U-boot.
De Hotchkiss schutters bleven ook constant door vuren.

We konden niet begrijpen waarom de U-boot het vuur niet op ons had geopend  met haar grote kanon.
We konden wel zien dat een aantal mannen van haar kanon bemanning er om heen stonden en wij hadden al heel gauw de meeste van hen gedood of verwond, zonder een enkel schot van hun kant,  als antwoord.
Het was raadselachtig.
Maar wij kregen de volle laag van hun kanon van de commando toren.
Ons stuurhuis was zwaar beschadigd en een stoom leiding op het voordek was geraakt en er spoot een wolk van stoom over het voor dek.
Ik had vlug de positie van de Sherley berekend en de schipper zei mij dit signaal naar de marconist te brengen, om uit te zenden en de machine kamer te waarschuwen, om de stoom meteen af te sluiten, zodat we weer konden zien wat we aan het doen waren.

De radio hut was achter het stuurhuis, maar toen ik probeerde de brug te verlate, was de deur geblokkeerd door een of twee seiners, die waren getroffen door een granaat in hun bovenbeen...   en een van was de Leger korporaals was bezig hem op te tillen.
Ik dook terug in het stuurhuis en klom uit het voorraam en gleed langs de ladder aan de voorzijde.
Op dat moment kwam er weer opnieuw een verse stroom van kogels vanaf de U-boot, toen ik naar beneden ging en ik voelde dat een kogel mij maar ternauwernood miste.
Ik bereikte de radio hut en ik vond daar de marconist klaar om uit te zenden, maar
zelfbewust uit het hok leunde, om foto's te nemen.
Ik gaf hem het bericht en hij zond het meteen uit.
Net toen ik de hut weer wilde verlaten, hoorde ik de roerganger, matroos 1e klas Bloowers, een luide kreet geven en schreeuwde.... De rotzakken hebben het gehad... denk ik.
Ik vloog terug naar de brug en vond daar dat de beide Hotchkiss schutters, Billy Windsor en Sydney Halcrow, getroffen waren in hun benen door kanon kogels.
Halcrow, ondanks zijn pijn , vroeg mij... Wil je het kanon laden, mijnheer ?
Ik greep het kanon vast en.... zo vertelden ze mij achteraf... en schreeuwde... Ga van dat kanon af en laat mij mijn gang gaan
Ik had net weer geladen, toen we onthaald werden door het fantastische gezicht van de bemanning van de U-boot, die het schip aan het verlaten waren,
Groepen van hen sprongen in zee en bleven bij elkaar in perfecte discipline, tot dat het leek of het wel honderden in het water lagen, die met hun armen zwaaiden en schreeuwden.
Wij hadden al twee gewonden gezien die nog steeds  bij het grote kanon op het voorschip lagen, die ofschoon we nu slecht ongeveer 100 yards van hen vandaan waren, tot onze verbazing niet op ons schip stond af gericht.
Alles zeer merkwaardig... Ik dacht wel dat er iets fout was gegaan met het afvuur  mechanisme,
Het einde van de U-boot kwam al heel snel.
Haar boeg rees uit het water omhoog en zij zonk weg... terwijl de gehele bemanning in het water drie jubel kreten uitte.
Maar ik was er van overtuigd,  dat wij haar tot zinken hadden gebracht,  dan dat van de duikboot bemanning iemand de buitenboord kranen had open gezet.
Onze diepte bommen hadden haar gedwongen naar de oppervlakte te komen.
Zij moest in het achterschip zijn getroffen, want zij kreeg het achterschip nooit boven water.
En bovendien, zij had op zijn minst negen directe treffers geïncasseerd van onze vier inch kanon.
Zij was er geweest !
En zo nam de U 111 haar 740 ton water verplaatsing mee naar de bodem van de zee.
Het was nu 10,27.
Deze actie had precies 23 minuten geduurd, vanaf het begin tot aan het einde.

Iedereen stond langs de reling van het schip met wat voor wapens zij ook hadden,  geweren, revolvers.. toen we de Duitsers  één voor één,  aan boord haalden.
Het was de eerste keer, dat wij ons realiseerde, dat het Duitsers waren.
Wij dachten eerst dat het Italianen waren omdat zij allemaal zo donker gekleurd waren, maar waren door de zon zo gebruind.
Wij bleven  hen maar aan boord halen, tientallen van hen, tot dat er op het laatst nog maar twee man in het water lagen.
Een er van was zwaar gewond, met een afgeschoten been tot aan zijn knie en de ander was zijn vriend.
Sommige van de Duitsers droegen Davis ontsnapping toestellen, de andere gewoon zwemvesten en allemaal waren zij gekleed in korte broek of werkkleding.

Bij de telling van hen, kwamen we te weten, dat we vier en vijftig gevangenen aan boord hadden, tegen ons aantal minder dan dertig, waarvan er nog vier gewond en of buiten dienst waren gesteld.
Acht mannen van de U-boot groep waren verdwenen.... of gedood of verdronken. Met inbegrip van de kapitein, die we nooit gezien hebben.





Wordt vervolgd

[vreemdeling]

De Triomf van de Lady Shirley          no.3                     

Onder de gevangenen waren twee officieren,
Een bleek een commandant te zijn die voor opleiding aan boord was.
Het was een achterbakse kerel en hij had een verwonding aan zijn voorhoofd opgelopen.
De ander, de officier machine kamer, was meer toegankelijk.
Sommige van de gevangenen waren gewond,  maar de enige erg ernstige slachtoffer behalve de man die een been had verloren, was een ander met een erge been wond.
We legde hem in het officiers verblijf, de man zonder been niet
In de hut was niet veel ruimte, maar het was wel de veiligste plaats om hen op te sluiten, om dat zij ver in de meerderheid waren.

Dezelfde middag hielden we een begrafenis dienst voor matroos Pizzey, die een zeer populair lid van de bemanning was geweest.
Tragisch, want volgens recht had hij nooit bij ons aan boord mogen zijn.
Hij verwonde zijn been tijdens een voetbal wedstrijd en dat bracht hem in het ziekenhuis, maar hij was zo uitgekookt geweest, om terug te gaan naar de Sherley, want toen een kok ziek werd, kwam hij terug, zijn enkel rondom in de pleisters, om de plaats van de kok in te nemen.
Hij was een voorbeeld geweest van kameraadschap, voor iedereen die op de Sherley dienst had gedaan.
De kapitein las het overlijdens ritueel en we stopten de machine, om de arme Pizzey overboord te zetten.
Wij hielden de beenloze Duitser aan dek en probeerde  het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken, maar hij kwam er nooit echt geestelijk over het verlies van zijn  been heen en stierf nog dezelfde avond.
Omdat we het schip niet 's-nachts wilde laten stoppen, hield de kapitein de volgende morgen een tweede begrafenis dienst.

Zes gevangenen werd toe gestaan om hiervoor aan dek te komen en zij waren onder de indruk en dankbaar dat hun collega een nette begrafenis werd gegeven.
We zette hem onder een zwarte vlag en de kapitein verontschuldigde zich voor het feit dat wij geen Duitse vlag hadden om over hem hen te leggen.

Wij waren vier dagen varen verwijderd van Gibraltar met onze snelheid van tien knopen en wij wisten ook niet of iemand onze seinen hadden gehoord.
Wij maakten hier over weinig drukte en waren bang dat we hierdoor  de aandacht van de vijand konden trekken.
Slechts naderhand  ontdekten wij pas dat een andere vijandelijke duikboot in feiten alles had gezien en deze zond een panisch bericht naar de duikboot basis in Lorient en hij wilde ons niet tot zinken brengen,  omdat wij veel gevangenen aan boord hadden.

En zo stoomden we verder.

Bloed afwassend van de brug en kleine vuurtjes dovend,  die veroorzaakt werden door brandstichting door de gevangenen.
Maar ons  schip zat wel vol gaten.
Onze reddingboot was doorzeefd van de kogels en er zat een groot gat in een van de diepte bommen.
Deze diepte bom was getroffen door een vijandelijke granaat en bij de eerste en beste gelegenheid, werd de bom voorzichtig overboord gezet.
Gelukkig hadden we geen problemen met onze gevangenen, ofschoon zij er wel toe in staat waren.
Wij ontdekten later dat een of twee Nazi's onder hen, geprobeerd hadden een gat in de vloer van de hut te maken, die boven de tanken van het schip was.
Maar ver waren zij er niet mee gekomen om dat wij hier al aan hadden gedacht en een man daar neer gezet met een van de Hotchkiss kanonnen van de brug.
Ook hier werd aan toegevoegd dat de officier van de wacht altijd een paar handgranaten bij zich droeg en ook een paar gewapende mannen aan dek de wacht hielden.
De Duitsers waren diep onder de indruk en verbaasd over onze overwinning op hen en wilde weten waar al onze kanonnen vandaan waren gekomen.
Echter het was niet het aantal kanonnen die hen had verslagen,  maar de snelheid en efficiëntie van onze trainingen..
En zo kwamen we ook te weten,  waarom wij niet waren beschoten door hun vier inch kanon.
De Duitse schutter was zo gehaast geweest,  dat hij was vergeten de plug uit de loop van het kanon te halen. Ze vuurden hun eerste schot met de plug er nog in en bliezen zo het kanon op.

Hun officier machine kamer, Gunther Wolf, was de meest meewerkend persoon.
Hij maakte op een gedetailleerde manier,  een lijst van het duikboot vloot onderdeel., met namen, nummers , adressen, bijna alles.
Hij had aan de universiteit van Burmingham gestudeerd en sprak vloeiend Engels.
We konden goed met hem opschieten.
Een van onze machinisten die Duits kon spreken, slaagde er ook in veel informatie van de Duitsers los te peuteren.
Luitenant Boucaut, ofschoon nu advocaat, had drie jaar een medische opleiding gehad en hij een de korporaal van de Royal Engeneers, die getraind was in eerste hulp verlening, zorgden voor de slachtoffers.
Zij deden dat uitstekend en we hadden verder geen sterfgevallen aan boord.

Op nog ongeveer twee dagen varen van Gibraltar,  toen het donker werd, zonden wij nog een bericht..
De Fransen van de Vichy regering waren echter niet al te vriendelijk en we moesten maar niet Casablanca aan lopen.
Maar uiteindelijk kregen we toch een antwoord,.waarin wij te horen kregen dat de destroyer Lanced ons tegemoet zou komen.
Zij kwam, “zoals was voorgeschreven “, langszij  en zette een dokter bij ons aan boord en zij escorteerden ons de verdere reis naar Gibraltar.

En hier was het dan het grootste moment voor de Sherley.
In plaats van ongezien naar haar gebruikelijke plaats te varen om te meren bij de trawler basis aan het eind bij de Rots. moest zij nu rechtstreeks langs de dichtstbijzijnde havenhoofd meren, waar de Vice Admiraal Sir George Edward Collins, Vice Admiraal Commandant Noord Atlantic aan boord kwam.
Iedereen wist schijnbaar dat wij zouden komen.
Alle schepen in de haven  gaven ons een triomfantelijk welkom met hun scheeps fluiten.

Het halve leger van Gibraltar stond op de kade om de gevangenen van ons over te nemen.
De Admiraal kwam aan boord met de commandant geneeskunde van de basis.
De chirurg, die goed Duits sprak, deelde de gewonden krijgsgevangenen mee waar zij heen gingen, maar zij weigerden hem te geloven.
Zij hadden gehoord dat Gibraltar al lang geleden in Duitse handen was gevallen en waren nu geheel van de wijs gebracht/.

Wij zeiden Gunther Wolf gedag, alle officieren schudden de hand met hem, een gebaar wat de wachtende soldaten kwaad maakte.
Eenmaal verlost van onze gevangenen, voeren we naar de trawler basis, verwelkomd door alle trawlers die er lagen
Later moesten we verhalen naar het andere eind van de kade voor reparaties en de  nodige herstellingen.
Toen wij langs voeren, was vloot onderdeel Force H. in de haven en we werden toegejuicht door alle schepen, zelfs door de Ark Royal.
We waren hier mee ongelooflijk blij mee..

Winston Churchill telegrafeerde zijn persoonlijke gelukwensen.
Luitenant Commandant Callaway werd bekroond met een onmiddellijke DSO onderscheiding..... voor gewaagde en bekwame  actie tegen een U-boot, waar bij de vijand werd tot zinken gebracht en zich overgaf aan de HM trawler Lady Sherley.
In feiten was de bekroning net iets te weinig voor  een VC onderscheiding.
Meerdere onderscheidingen volgden.
Onder Luitenant French en Luitenant Boucaut ontvingen beiden de DSC onderscheiding, alleen de junior officier werd niet onderscheiden en dat was alleen maar om de simpele reden, dat de Sherley haar quota aan onderscheidingen had verbruikt.
Niet minder dan zes leden van de bemanning werden onderscheiden met de DSM, terwijl voor matroos kanonnier Halcrow er een speciale onderscheiding was, .....de
opvallende Moed en Dapperheid medaille.... wat was omschreven met de volgende woorden.... ofschoon zo ernstig gewond,  dat hij opdracht had gekregen om naar zijn hut te gaan, bleef hij bij het kanon, tot de actie voorbij was.
Vijf aanbevelingen voor overplaatsing completeerde de eer van de Sherley en een er van was voor de de leger korporaal die had geholpen, ofschoon hij gewond was.. een  zeer ongebruikelijke eer voor een soldaat, want het gaf hem bevoegdheid de Atlantic Ster te dragen.

Maar na dit alles won de buraucratie het die dag.
Onder Luitenant Waller verklaart waarom....
Wij moesten een boekhouding bijhouden van de diepte bommen die we hadden verbruikt en moesten de sleutels er van tonen, waarmee de diepte bommen op een bepaalde diepte mee werden afgesteld waarop zij moesten ontploffen.
Wij kwamen een sleutel te kort.

Dat was de dieptebom waar een gat in was geslagen door een granaat van het Duitse kanon en die wij haastig overboord hadden gegooid.
Wij moesten een uitgebreid rapport opstellen waarom wij de sleutel van die diepte bom niet eerst hadden verwijderd.


wordt vervolgd

[vreemdeling]

De Triomf van de Lady Shirley             no.4   

Na haar grote triomf, werd de lady Shirley weer eens ingezet voor de  routine werkzaamheden van Hare Majesteit trawler diensten.
Maar droevig genoeg, was haar eind drama nog maar slecht enkele weken verwijderd..
In begin December vinden we haar terug met grotendeels dezelfde zegevierende bemanning, behalve die, voor de gewonden en een of twee mannen die waren overgeplaatst.
Er was ook een verandering in de samenstelling van het officieren korps..
Onder Luitenant Waller had in het ziekenhuis gelegen, voor een vervolg behandeling van een verwonding die hij eerder had opgelopen, toen een van de eerdere trawlers waarop hij dienst deed, zonk.
Toen hij uit het ziekenhuis kwam, werd hij snel overgeplaatst naar Admiraal Edward Collin's  wal staf.
De Admiraal had te weinig leden voor zijn staf en daarom werd ik ingelijfd.
Mijn eerste werk was om de haven verdediging Asdic post te controleren en later werd ik verantwoordelijk voor de opsporing van U-boten.
En zo was Allan Waller zijn plaats ingenomen door een Poolse officier en ontsnapte hij aan het noodlot,  wat nu te wachten stond voor zijn vroeger collega's.
Door zijn plaats op het hoofdkwartier, was hij er huiveringwekkend van op de hoogte, toen het gebeurde.

Er waren wat U-boot activiteiten waargenomen in de Straat van Gibraltar en vier trawlers werden er op uit gestuurd op ze met Asdic apparatuur op te sporen.
Shirley was er een van en een ander was de St.Nectan, wiens Luitenant Osborne, ook een Australiër, een vriend was van Luitenant Commandant Callaway.
De trawlers voerden hun nachtelijke zoekslagen uit op de 1e December 1941.
Om 3.45 v.m. kwam Luitenant Osborne, aan boord van de St,Nectan, op wacht en zag naast hem de Lady Shirley stomen.
Zij was ongeveer een mijl van haar verwijderd en perfect op haar actie station.
Plotseling was er een zware wolkbreuk  die de beide schepen trof.
Toen het na een half uur weer opklaarde en Luitenant Osborne opnieuw  in de richting van de Lady Shirley keek, was zij er niet.
In een periode van ongeveer een half uur was het schip geheel verdwenen.

Er werd niets meer van de Shirley gehoord, maar om 5.10 n.m. kwam er nieuws over een ander slachtoffer in hun gebied,  toen het bewapende yacht Sayonara Gibraltar telegrafeerde.... Cable Enterprise tot zinken gebracht. Hebben elf overlevenden aan boord.
De Cable Enterprise  was een rederij kabellegger en was door de Marine gevorderd.
Niet lang hierna kwam nog er nog een bericht, enigszins onduidelijk, wat vermeldde dat het bewapende yacht Rosabella, die in hetzelfde gebied patrouilleerde, was getroffen en gezonken
Beide signalen waren opgevangen door de trawler Arctic Ranger .
Het was feitelijk opgevangen door de vroegere seiner van de Shirley, seiner Neville Wilson.
Ik had een paar zwakke ontploffingen  gehoord en hierna kwamen de twee berichten over de Cable Enterprise en de Rosabella.
Niet voor 9 n.m. werden we er over geïnformeerd dat de Lady Shirley was verdwenen.
Het was een verwarrende situatie.
De Artic Rangers had een ander trawler geholpen om een Frans konvooi te schaduwen  Om 10.30 n.m. zat deze taak er op gingen zij op weg, om naar de vermiste Shirley te zoeken.
We maakten een uitgebreide zoektocht ten oosten van Gibraltar, maar vonden geen spoor van haar.
Wij konden nauwelijks concluderen dat zij getorpedeerd was, omdat er zelfs niet het minste teken van wrakhout werd gevonden of van de vele losse onderdelen, die op een dek van een schip liggen, wat ik uit ervaring wist, dat die rond zouden drijven als een schip gezonken was.
Er was helemaal niets om de mysterieuze verdwijning te verklaren.
Wat wrakhout was gevonden door een ander zoekend schip, maar er was niets bij van de Shirley.
Het was de onaangename taak van Luitenant Waller, om dit te te bewijzen, als er wrakstukken werden binnen gebracht.

Rosabella's kapitein en ik gingen deze stukken en kleine beetjes controleren, zodra zij uit de zee werden opgevist.
De Rosabella was een klein yacht van 40 a 50 jaar oud.
Ik kende haar kapitein goed.
Hij had ernstig geklaagd over de conditie van het schip en was tijdelijk ontheven van zijn commando als resultaat hiervan.
En zo was het schip zonder hem vertrokken.
Hij herkende heel eenvoudig sommige delen van de Rosabella tussen het wrakhout maar ik kon niets vast stellen wat afkomstig was van de Shirley.
Dat was erg vreemd.
In het bijzonder, daar er op het dak van het stuurhuis twee vlotten hadden gelegen op een palet en die alleen op hun plaats werden gehouden door verticale steunen.
Als de Shirley was getorpedeerd en gezonken, hadden deze vlotten meteen gaan drijven, maar nu was er geen taal of teken van of iets anders.
Wij wisten dat er op zijn minst twee U-boten door de Straat van Gibraltar waren gevaren op dat moment en de tijden en de oude Rosabella's eind,  waren misschien onvermijdelijk.
Maar het dubbele mysterie rond de Shirlry was,... wanneer zij slachtoffer van een U-boot was, moest zij volstrekt verbaasd zijn geweest.
En ten tweede, als zij getorpedeerd was ,....waarom, .was er geen enkel teken van wrakhout in dit zeegebied. om het verhaal te bevestigen..

Een ander ding, indien, zoals was gesuggereerd,  de Duitsers kwaad zijnde over de nederlaag van een U/boot door de Shirley en nu wraak zochten tegen haar, waarom hadden zij dan niet het blijde nieuws bekend gemaakt over het tot zinken brengen van haar.
In mijn positie bij de U/boot plotting op het hoofdkwartier, was er overal vandaan informatie beschikbaar  en het was een deel van mijn werk om dit allemaal te lezen over de U/boot rapporten, maar de Duitsers maakten geen aanspraak over de Shirley of wat dan ook.

Een mogelijke aanwijzing over wat er gebeurd kon zijn met de Lady Shirley, kwam uit Gibraltar, slechts een paar weken later, in Januari 1942.
Volgens Onder Luitenant Waller±
Ik woonde toen in hut net buiten de scheepswerf en werkte ik in een toren., het hoofdkwartier van de vlag officier.
Ik stond klaar om op wacht te gaan om 6.n.m., toen er een enorme explosie was bij de scheepswerf en een grote rook wolk over de Rots dreef·.
Een merkwaardig gezicht.
Ik holde naar buiten en zag dat er een grote brand was uitgebroken net achter het vliegtuig moederschip Argus.
Haar officier van de wacht werd bij de ontploffing gedood..
Het gezicht op de scheepswerf, waar drie trawlers gemeerd lagen, was schokkend.
De middelste trawler, de Erin,  was opgeblazen en was  was gezonken, terwijl de andere trawler aan de buiten zijde, de kleine Honjo, van voor tot achter, hevig in brand stond, wat ook een `total loss` was .
Van de binnenste trawler van de drie, de Imperialist, stond het achterschip in brand en haar eerste Luitenant riep mij hem te helpen met de afsluitkranen van het magazijn.
Gelukkig wist ik het een en ander van het schip, omdat ik een paar dagen op het schip in Harwich dienst had gedaan,
We slaagden er in het karwei te klaren anders zou zij zeker zijn geëxplodeerd, maar gelukkig waren we instaat haar te redden, ofschoon het schip zwaar beschadigd was.

Zoals men geloofden,  waren de explosies veroorzaakt door een tijdbom die in een van de dieptebom werpers was geplaatst door een Spaanse agent in dienst van de Duitsers,
En dit, in mijn gedachte, is de meest mogelijke verklaring van wat er is gebeurd met de Lady Shirley.
Een bom was geplaatst in een van de dieptebom werpers en ontplofte op zee en zij zonk meteen.
Dit kon alles verklaren....met in begrip van afwezigheid van wrakhout.

Veroverde documenten van de vijand aan het einde van de oorlog, schrijven het tot zinken brengen van de Lady Shirley toe aan een torpedo van de U/374.
Maar daar deze U/Boot zelf tot zinken werd gebracht door een Britse onderzeeër slechts een maand later, waren er geen bijzonderheden om dit te ondersteunen en zoals was gezien, werden twee andere schepen in het gebied getorpedeerd ,omstreeks dezelfde tijd..
+U-boten hadden gewoonlijk  weinig mogelijkheden om hun overwinningen te controleren.
Alle Britse anti duikboot trawlers leken meer of min op elkaar en in de bijna duisternis, wist niemand welk schip er tot zinken was gebracht.
Het mysterieuze plotselinge lot van de vechtende Lady Shirley en haar 4 officieren en negen en twintig manschappen, zal altijd onvoldoende verklaard blijven.

Einde

wordt vervolgd

[Evert]

Imperialist.

[Evert]

een prachteg model van de nectan.