Herinneringën deel 2

[J.H.]

Hms St. Croix, ex USS McCook

[J.H.]

Hms Polyanthus

[J.H.]

GY-426-Daneman, de foto is v/ h zusterschip GY-421-Figther,dezelfde eigenaar, helaas geen foto van Daneman voorhanden.

[J.H.]

Hms Bulldog

[J.H.]

Hms Cotillion

[J.H.]

GY-338-King Sol

Photo; Jonathan Grobler Coll.

[J.H.]

GY-338-King Sol

[J.H.]

Hms Foxtrot

[J.H.]

Hms Hornpipe

[J.H.]

Hms Staffa

[J.H.]

Hms Jura, Isle Class

[J.H.]

Hms Bredon

[J.H.]

Sidi Bel Abbes

[vreemdeling]

Mijnheer, het stuurwiel valt er af.   no. 1

In Januari 1944 was er een vernieuwde uitbraak van MTB activiteiten.
De trawler Wallasea escorteerde een deel van een konvooi  vanaf  het Bristol Kanaal naar Plymouth,  toen zij bij Mounts Bay werd aangevallen door MTB's, die haar tot zinken brachten en evenals twee van de schepen , die zij moest beschermen.
In een soort gelijke aanval bij Beachy Head verloor de trawler Pine ook twee schepen van haar kudde en haar eigen boeg werd door een torpedo weg geschoten.
Zij bleef doorgaan met de MTB's te bestrijden tot er hulp kwam, maar zij zonk, toen zij op sleeptouw werd genomen.

In de Noordzee vonden de MTB groepen een gemakkelijker prooi in de mijnen vegende trawler Cap D'Antifer, die zij in een paar minuten uitschakelde.

Echter, de totale verliezen van de trawlers in het begin van het jaar waren licht en voor de meeste van de  Harry Tate schepen in de kust wateren, was het een zaak om door te blijven gaan met hun gebruikelijke povere taken,  gedurende de massieve opbouw voor het Tweede Front.
Zoals de oude drifter King's Grey, met als basis Devonport.
Haar routine werkzaamheden waren bij daglicht mijnen vegen in het Kanaal en bij nacht lag zij binnen in de diverse havens zoals Brixham, Falmouth Dartmouth en dan weer terug naar Devonport.
Het was een saaie bezigheid, wat honderden keren werd herhaald op soort gelijke schepen, maar daar er een Tweede Front zou komen, was het van zelf sprekend in dit geval,  om de oude Monique Andre, een omgebouwde Franse trawler die van uit Plymouth werkzaam was, terug te geven aan de Vrije Fransen.
De kok Scadeng vertelt er het volgende over.

De Monique Andre was nog even vuil en smerig als toen zij aan ons werd overgedragen..
Als wij ´s-nachts in onze kooien lagen, hoorden wij de ratten zich verplaatsen over de stoompijpen op een afstand van 15 tot 20 centimeter van onze gezichten.
En wij hadden er beslist geen spijt van, toen ons werd verteld,  dat het schip aan de Marine van de Vrije Fransen zou worden terug gegeven.
Nog nooit was er zo´n grote uitbundigheid aan boord geweest. Wij waren dagen lang bezig de hele voorrraad op lijsten te zetten en klaar te maken voor teruggave aan het magazijn depot
Volgens de orders moest de overdracht van het schip gebeuren in Ardrossan, niet ver van Glascow en zo stoomden wij naar de Westkust toe.

Toen de grote dag was aangebroken en alles wat verplaatsbaar was,  naar de pier was overgebracht, iedere pot en pan en alle onderdelen van de inventaris, werd dit zorgvuldig opgeslagen in een grote overdekte vrachtauto.
De vrachtauto vertrok en de schipper verzocht ons allemaal om een ordentelijk pak aan te trekken en onze persoonlijke eigendommen  op de pier te zetten, gereed voor transport..
Nu , zei hij, als dadelijk deze Fransosen komen , moeten wij ons opstellen langs de pier, met het gezicht naar het schip, zodat je getuige bent, dat de Ensign vlag wordt gestreken en de vlag van de Vrije Fransen wordt gehesen.

Wat een komedie !
De Fransen arriveerden in een andere overdekte vrachtauto, die aan de achterzijde uitpuilde.
Eerst werd er een gewapende wacht van twee Franse matrozen opgesteld , die stijf paraat aangetreden stonden, terwijl de vlaggendrager zich tussen de beide wachten plaatste en daarna de rest van de bemanning.
Hun officieren arriveerden per auto.

Wij stonden opgesteld met ons gezicht naar het voorste deel van het schip , terwijl de Fransen naar het achterschip keken.
Gelijktijdig, en bij het commando  ..”.presenteer geweer “ in de Franse taal en een bescheiden verzoek van onze schipper om in de houding te gaan staan, vergezeld met wat getoeter op een Franse hoorn, streek onze bootsman de Ensign vlag en de Fransen hesen hun vlag.
Nog een paar handen werden geschud en goede wensen werden uitgewisseld en elkaar gedag gezegd en de nieuwe ploeg klom aan boord en wij stapten in hun vrachtauto.
We gingen er van door wat gepaard ging met een hoop gegrom, toen wij een paar meter verder op de pier de vrachtauto passeerde met onze scheepsuitrusting en voorraden, nog steeds in de vrachtauto, onaangeroerd en wat terug ging naar de Monique Andre, waar de Fransen het allemaal weer terug kregen.
 
In de lente van 1944 bereikte de Marine Patrouille Dienst een werk sterkte van 57.000 officieren en manschappen.
Indrukwekkend was dat nu haar rangen gevuld waren met mannen met alleen maar oorlogservaringen, maar Harry Tates Marine  behield zijn stekelige,strijdlustige en trotserende identiteit.

De oude trawler Glythness was een mijnenveger , die bij Dover werkzaam was geweest, zij was ook in Duinkerken en had bij elkaar genomen veel meegemaakt.
Weer in dienst gesteld als een water bevoorrading schip, had zij de winter van 1943-44 doorgebracht bij de water voorziening van de landings vaartuigen, samen gevoegd in de Cromarty Firth.
Toen zij Aberdeen verliet om deze taak op zich te nemen, was het veranderlijke  imago van haar schipper, nu scheldend tegen zijn zeezieke matrozen als zij moeite hadden om de kleine boot buiten boord  te draaien.
Hij had om zeelui gevraagd,  zei hij, en ze hadden hem een stelletje verdomde boeren gestuurd.
Een paar dagen later gaf hij aan de bemanning van het mess-dek een pakket in bruin papier waarin een boek zat, ter ondersteuning van de bemanning en was getiteld... Hoe wordt ik een Succesvolle Boer.

De schipper was een gespierde ex. visserman, een kleine man in zijn dertiger jaren maar met een krachtige stem, die over de hele haven te horen was.
Een degelijke, ongemakkelijke man, maar desondanks had hij een sentimentele en royale kant van zijn karakter en zijn gebrul was over het algemeen slechter dan zijn bijten.
Maar er was een sterke rivaliteit tussen hem en de hoofd machinist.

Het gebeurde eens dat de Clythness die de hele nacht in het centrum van een konvooi had moeten varen, bij het aanbreken van de dag ontdekte dat zij alleen was op zee, met het konvooi een veraf gelegen als een rookwolk aan de horizon.
Een destroyer seinde dringend vanaf een discrete afstand, dat de Clythness door een mijnenveld stoomde en de meest pessimistische van de bemanning oordeelden over het gelezen signaal.
Dit was ook teveel voor de hoofd machinist, die achteraf rond vraag hield om een petitie in te dienen voor een nieuwe commandant.
Echter de schipper kwam hier achter en wijselijk probeerde hij te voorkomen de zijn aards vijand de wal op zou gaan, tot grote en geheime opluchting van de hoofd machinist, wiens enthousiasme  over de petitie was afgenomen.

Toen de Bonded stores, de maandelijkse uitgifte van whisky en gin aan boord kwam, “bouwde “ de schipper een “feestje” voor zijn collega schippers,  van de andere trawlers en zij zouden door gaan met constant te drinken in de volgende 24 uur , tot de drank op was.
Zo als een van de matrozen dit omschreef

Tijdens deze soort “feestjes” kon van alles gebeuren.
Eerst werden zij vriendschappelijk en stuurde zij een fles voor de bewoners van het mess-dek, waarna vervolgens iemand anders een fles illegale rum te voorschijn toverde en er een ander “feestje” ontstond.
En dan vond de schipper het nodig om een steward te roepen, of wanneer hij gepast was verdwenen, een van de bemanningsleden die de wacht had, om voor hen een maaltijd klaar te maken, iets in de vorm van een bord met sandwiches tot gebakken eieren met spek.
Hierna konden zij weleens “sportief” worden en hielden dan een schiet competitie met de revolvers die in de officiers hut werden bewaard en als deze schiet partij gaande was, zorgde je er dan wel voor , dat je buiten schot bleef.
Het “feestje” eindigde meestal met een gevecht tussen enkele schippers en met de kok die een matroos de kombuis uit jaagde met zijn uitbeen mes of zoals bij een gelegenheid, de hoofd machinist probeerde een lastige stoker over boord te gooien.
De volgende dag, na twaalf uur in hun kooi gelegen te hebben, zou alles weer normaal blijken te zijn.
 
Erg zeldzaam werd er een kordate poging gedaan om wat meer strengere discipline bij te brengen in de Harry Tate's Marine, zoals in Granton in de Firth of Forth, toen een Marine commandant werd aangesteld en  hij met verbazing keek naar de bonte verzameling van Patrouille Dienst schepen, waarbij inbegrepen was een prachtige aanvulling van kleine motor mijnen vegers of ook wel de “Mickey Mouses “  genoemd.
Hij nam een notitie boek mee en een paar manschappen, ging ongevraagd en aangekondigd aan boord van de schepen die niet bewaakt waren en ontmantelde delen van hun geschut..... een stuk van een Oerlikon hier, een stuk van een 12 ponder van een ander schip en zo verder.
Ieder stuk werd van een label voorzien en genoteerd van welk schip het afkomstig was en liet het naar zijn kantoor brengen en ging rustig zitten wachten op de onafwendbare resultaten, een lange reeks van kwade schippers die hun verliezen moesten zien recht te zetten.

Een zaak wat alle andere zaken overheerste was de schipper van een walvis jager, die met een behooirlijke snee in zijn neus de wal op ging., zijn jas achteloos over zijn schouder had gegooid en zijn pet met een hoek van 45 graden op zijn hoofd had  en met zijn Alsatiaanse hond rond hem springend.
En met luide stem snijdende opmerkingen makend over de Marine, die pikant waren in hun vindingrijkheid en een openbaring waren voor de oren van de dames van het vrouwelijk hulp korps.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Mijnheer, het stuurwiel valt er af                 no.2

Maar misschien is er een betere voorstelling over de wortels van de geest van de Harry Tate's Marine, onverminderd door  vier jaar oorlog,  tijdens de belevenis  van een party van senior  Marine  goud, wat georganiseerd werd in Scapa Flow op een prachtige namiddag bij een vis tocht bij  Hoy.
Admiraal Burnett, van de HMS Belfast, het vlaggenschip van het kruiser squadron 10, had deze party georganiseerd en er kwam een drifter om hen naar Hoy te vervoeren.
De bemanning was in het geheel niet onder de indruk van HMS  Belfast, maar ook  nauwelijks door de ontspannen groep van mannen in oude jekkers en handdoeken, onder leiding van een oudere man met een rood gezicht met een muts op en in een vuile regenjas..
Bij de vraag van de vlag luitenant... Wie is de kapitein van deze drifterrrrr, ....kwam er geen antwoord, zo herhaalde Admiraal Burnett de vraag in het Buchan dialect en vroeg...Wie is de schipper van dit scheepje ?

Een jonge knul keek uiteindelijk op uit het stuurhuis van de drifter en zei langzaam en erg zelf verzekerd in zijn dialect...,, Dit is een schip afkomstig uit Stornoway..... en daar zijn wij allemaal kapiteins op het schip.......

In de Middellandse Zee, werd in alle gebieden mijnen geveegd. Al de schepen waren voortdurend bezig, zoals de walvisjager Satsa, die werkzaam was in een Italiaans mijnenveld bij Pantelleria, Sicilië, Sardinië en langs de kust van Italië.
De Satsa veegde de mijnen in de nacht voor de landing op Elba en toen het ochtend gloren aan brak, vond zij zich omgeven door zeven en twintig drijvende mijnen, een bloedstollend gezicht voor haar bemanning bij de gedachten van zo'n nipte ontsnapping van slechts een haar dikte.

De trawler Hornpipe was  ook aanwezig bij de landing bij Anzio.
Uittreksel van het dagboek van Luitensant Dormer beschrijft de opbouw van de landing in Napels en naderhand.
Er heerste een tyfus epidemie en we mochten in geen geval de wal op. Ook kon er geen schone was worden bezorgd. Aan iedereen werd anti luizen poeder uitgedeeld.
Er wordt iets groots verwacht.
De haven ligt volgepakt, zware lucht aanvallen worden verwacht en wij verstoppen ons bij de dageraad en bij de schemering..
De brandende vraag is, gaan we vertrekken. Zal de stuurinrichting op tijd zijn gerepareerd.
We bunkeren vandaag, wat een hoopvol teken is,  sinds er sprake van is dat wij onze kolen moesten uitleveren, Er wordt zelfs een kolen lichter naar ons toe gebracht..... wat nooit eerder is gebeurd.
Opsluiting aan boord is geen grapje, Sommige van de matrozen zijn zelfs brieven gaan schrijven aan elkaar, om de belangstelling van de sensor te trekken.... en dat ben ik zelf.
Zij vertelden elkaar hoe zij denken over Jimmy de Rotzak..... en dat ben ik ook zelf.

Dinsdag. Het lijkt er op dat wij nu gaan vertrekken, want er is een grote opleving van bedrijvigheid en er worden macabere grappen gemaakt.
Het hele gebied is in de koorts van voorbereidingen.
Duitse verkenning vliegtuigen zijn regelmatig over gevlogen en waarschijnlijk zullen zij ons opwachten op de kusten,
De enige vraag is waar ?. Het is leuk om te denken dat een onvermoed klein stadje of dorp in enkele dagen wereld nieuws zal zijn.

Woensdag. De stuur inrichting is hersteld en de opwinding stijgt zo veel,  dat mensen overwerk moeten maken, zelfs zonder te denken om te kankeren.
Vervolgens ons met grote moeite te bevrijden uit de grote massa van schepen en landing vaartuigen.
Wij vertrokken voor de nacht naar Castelamare, met de beste wensen van de thuis blijvers.
En daarna, zodra de duisternis in viel, waren er allerlei soort acties.... menselijke torpedo's, MTB's.
Maar er gebeurde niets, ofschoon wij de avond op actie posten doorbrachten met een boot vol met bommen  en patrouillerende rond de schepen.

Donderdag. Een controle of iedereen een zwemvest had en een helm. Deelde veld kleding uit en controleerde ieder punt van de organisatie en uitrusting.
De Commandant Officier gaat naar een strikt geheime conferentie waarvan de details niet mogen worden bekend gemaakt,  tot dat wij onderweg zijn.
Laat ons maar in het onzekere, het wachten is zenuw slopend..
Het heeft betrekking op vier trawlers en wij hebben dit keer geluk, Ik ben benieuwd of wij de volgende keer op weer geluk hebben.

Vrijdag. Het spreekwoord zegt wel... Vertrek nooit op vrijdag... maar wij deden het ongeveer rond de middag, achter een groot konvooi van landing vaartuigen.
De officieren waren pas 's-avonds op de hoogte gesteld over de plannen, ofschoon de marconist, een goede telegrafist,  allang alles wist.. Tot zo ver,  om 20uur, was alles in orde.
We konden kanonvuur zien, zoals gewoonlijk, van het gebied rond Minturno en overal verschillende soorten vliegtuigen.
 
Zaterdag. 11.00 uur. De nacht was rustig verlopen, maar de landing vaartuigen waren moeilijk te zien en rond 3 uur was het konvooi in grote staat van verwarring. Om 05.00 bleek de koers fout te zijn en de snelheid te langzaam.
Ik vroeg het aan het dicht bijzijnde landing vaartuig.... en het bleek dat wij bij het verkeerde konvooi zaten..
Na veel gevloek vonden we onze flottille van vloot mijnenvegers bij het aan breken van de dag en hadden een hectische dag met het oppikken van Dan boeien.
Wij hadden dat nog nooit eerder gedaan en vonden het werk moeilijk.
Ik lag het grootste deel van de dag in zee, zwemmend, om sluitings op de kabels te zetten.

D, Day. Een prachtige, kalme zonnige dag, bijna een wolkeloze blauwe hemel.
De grote hoeveelheid schepen bij de stranden leken meer op een revue dan op een invasie.
De mijnenvegers sneden verschillende mijnen af, waarvan een de anti luchtafweer kruiser Palomares beschadigde.
Wij zijn nu onderweg naar Napels om de kruiser terug te brengen, gesleept door sleepboten..
Er zijn wat rook kolommen te zien, oprijzend vanaf de kust en af en toe een zwakke dreun. Soms  doet een kruiser een beschieting of verschijnen er wat vijandige vliegtuigen. Waarschuwing rood is nog steeds van kracht, maar nog geen aanvallen.

D.Day  plus 2. Escorteren de sleepboot Evenshaw die twee lichters sleept naan Anzio, maar moesten een van de lichters tot zinken brengen met kanonvuur toen deze los brak en op drift ging en de zee te ruw was haar te redden,in  plaats van olie te gebruiken.
Arriveerden bij de Amerikaanse stranden om 15.00 uur, De stad werd zwaar beschoten en granaten ontploften ook op de stranden en in zee,
Kanonvuur van Amerikaanse oorlogsschepen komt erg ver in het binnenland terecht.
Om 16.00 uur vallen drie duikbommenwerpers het hoofd kwartier schip aan zonder resultaat, maar een ander Amerikaans schip wordt tot zinken gebracht, met zijn boeg boven water uitstekend..
Bij het vallen van de avond, juist op het moment dat we vertrekken met een konvooi met bestemming Napels, komt de Duitse Luchtmacht in volle sterkte en de volgende twee uren waren een verschrikkelijke warboel van vlammen en lichtspoor munitie en bommen in alle richtingen,
Wij schoten bijna niet maar ik zag vier vliegtuigen brandend neerstorten en de destroyer Janus werd zwaar getroffen en stond in brand..
Wij hadden hierna nog een moeilijk half uur, helemaal alleen zijnde, daar we het konvooi waren kwijt geraakt waren  in de verwarring.
Vijandelijke vliegtuigen gooiden tientallen lichtkogels in een cirkel rond om ons heen, maar wij maakten een rookgordijn en werden niet aangevallen.

Op de vierde dag na de landing kwam de Hornpipe bij het vallen van de avond weer terug in Anzio, de meest slechtste tijd, met een konvooi van landing schepen die ongeorganiseerd staat waren, door storm.
Op dat moment was er een zware lucht aanval die 3 uur duurde. Een Heinkel viel ons aan met een torpedo die ik zal vallen. De torpedo kwam onze richting uit maar miste ons omdat het schip zwaar slingerde in de hoge zee,
De volgende dag waren er aanvallen, ieder half uur,  toen wij wat rond hingen op de anker plaats.
Ik probeerde een bad te nemen maar een hoeveelheid bommen kwam net voor ons naar beneden, zodra ik mijn overhemd had uitgetrokken..
Om 15.00 uur blufte de BBC over “onze komplete heerschappij in de lucht en over de stranden  van de landing“.
Er waren twee formaties, elk van 12 vliegtuigen, die boven onze hoofden kruisten, mooi zilver gekleurd in de zonneschijn. Wij voelden ons goed en veilig., totdat zij neer doken en aanvielen, de een na de ander.
Een er van dook recht de zee in. Het leek allemaal op een film  maar het was realiteit.
Wij maakten ons zorgen over de avond, maar toen de zon onder ging in een glorie van karmijnrood en het donker werd , gebeurde er niets..
Niemand durfde als eerste te zeggen.... Ik denk niet dat ze nog komen.
En zo ging het verder.

wordt vervolgd