Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

Port Mallaig.

De mannen en vrouwen van Mallaig zijn geen onbekenden met de dood.
Zij weten dat de vissers schepen iedere dag uitvaren op zoek naar makreel, maar ook, dat ze nooit kunnen terug keren.
Maar toen zonk de Silvery Sea, met man en muis.
En deze kleine Schotse gemeenschap zal nooit meer hetzelfde zijn.

Het zou een prachtige dag worden voor het Schotse dorp Mallaig.
De nachten schijnen nooit in te vallen, in deze meest westelijke haven van het vasteland van Groot Brittannia.
Uitzonderlijk gouden stranden van haar kusten en een bijna Caribisch heldere zee, maakten je verwonderd, als de wind weleens op stak, op deze zijkant van de Schotse Hooglanden.
Dichterbij staat de gematigde aanwezigheid van de Golf stroom toe, dat zelfs palmbomen hier kunnen gedijen.
En inderdaad, dit lawaaierige haventje, van door kiezelstenen onderbroken huisjes, in de schaduw van een grote granieten uitloper die in de zee uitsteekt, kan makkelijk vergist worden als een stop plaats voor toeristen met bestemming voor de Griekse eilanden,  in plaats van de Westelijke eilanden bij Schotland.
Elke morgen komen meer reizigers met de stoom trein vanaf Fort William, na de  piek van de Ben Nevis te hebben gepasseerd, op weg naar zee.

Dit soort dagen, wanneer de vrouwen van Mallaig, als hun mannen zijn vertrokken om te gaan vissen en misschien wel veertien dagen aaneen weg blijven, in staat zijn zich te ontspannen en van de zomerse dagen kunnen genieten met hun kinderen..
De zee lijkt nu zo onbedreigend.
Kijk naar het uitzicht op de baai waar de eilanden Rum, Skye en Eigg te zien zijn en je kunt mijlen ver kijken.
Zodoende kunnen de vrouwen hun gebruikelijke angst voor een paar maanden op zij zetten voor de hevige winter stormen en het verlies van geliefden.
Het is een tijd om iets te vieren. Op 12 Juni kruisen de inwoners van het eiland Eigg de eerste verjaardag aan, van de dag dat 68 eiland bewoners hun landheer uitkochten en het uiteindelijk de mogelijkheid hadden om hun eigen bestemming te bepalen.
Ondertussen, was er in Mallaig eerder in deze maand de traditionele feestweek met vlot racen in de haven, prijs uitreikingen voor het best onderhouden schip en een bezoek van Paul Anderson, de grote fiedelaar uit Aberdeenshire.
De festiviteiten werden besloten met een dankdienst, waar de vissers gemeenschap het lied zongen.......Hoe goed is de Heer die wie liefhebben,
                               onze trouwe onveranderlijke vriend.

Maar nu, binnen een paar dagen, treuren zij om de grootste tragedie, die de gemeenschap is overkomen en wat leeft, in afwachting van het ongeval.
Op woensdag avond bidden 500 honderd van hen gezamenlijk tijdens een speciale dienst, in de  hal van de school in Mallaig..
Zij zouden eigenlijk naar de eind uitvoering kijken van een school optreden, die afgelast was geworden.

Op zondag morgen, waren vijf mannen, vier van hen uit dit dorp met minder dan 1000 inwoners,  omgekomen. Hun schip zonk na een aanvaring, 30 mijl uit de Deense kust.
De Silvery Sea, een 124 voet purse sein schip van 265 ton, werd aangevaren door de veel grotere 4155 ton Duits vrachtschip Merkur en snel zonk, waarbij haar gehele bemanning verdronk..

Als het in de winter zou zijn gebeurd, had het begrijpelijker geweest, ofschoon de beide schepen waren uitgerust met geperfectioneerde radars en elektronische uitrustingen.
Maar dit gebeurde op klaarlichte dag om 7.15 in de morgen.
Het zicht was waarschijnlijk 20 tot 30 mijl volgens de kustwacht.
Je kon geen mooiere dag hebben verwacht voor de maand Juni.

De schipper van de Silvery Sea was Alexander” Zandar “Manson.. waarschijnlijk de meest gerespecteerde visserman in Mallaig..
Bij hem aan boord was een bemanning in de leeftijd van 30 en veertig jaar oud.. Allen, behalve een, waren aan boord van het schip toen zij bijna op de rotsen bij Larne op het Northern eiland werd gesmeten.
Dat was in November 1996..
Zo kon de Noordzee in Juni hen geen zorgen baren en zij hadden het naar hun zin.
De Silvery Sea stoomde oostwaarts, naar een verwerking fabriek in Denemarken, afgeladen tot de buiskap, met 500 ton zand aal aan boord..
Een reis, waarop de bemanning meer dan 10.000 pond kon verdienen..

Maar een schip wat zo afgeladen is, zinkt nogal snel, de zandaal was nog levend en zwom rond in tanks met een inhoud van duizenden gallons zout water..
Het Duitse vrachtschip had een verstevigde stalen steven.
De boeg was verstevigd om door het ijs te breken. De botsing was alsof een Mini auto  werd aangereden door een versterkte vrachtwagen..
Twee helikopters waren ter plaatse en zeven schepen hielpen bij de zoektocht..
Zij vonden slechts een lege reddingboot en een olie vlek.

De meeste mensen hoorden pas voor het eerst over het ongeval, toen zij de ochtend dienst in een van de twee kerken van Mallaig bijwoonden,
De ene kerk was een Protestantse en de andere een katholieke kerk.
Frater Michael Hutson, de parochie geestelijke, gaf het nieuws door tijdens de bijeenkomst, Wij baden tijdens de 10 uur mis, dat de mensen gevonden mochten worden, herinnert hij zich nog..
Maar binnen enkele uren was hun hoop verdwenen..
Het gebed was toen, dat de lichamen gevonden mochten worden, zodat zij begraven konden worden..
Vier van de mannen waren getrouwd.
Een er van had twee jonge kinderen.
Hun nabestaanden zaten verspreid door de hele woongemeenschap..
Twee dagen werd er gewacht tot de eerste vier lichamen door duikers werden ontdekt op 100 voet diepte in het gezonken schip..
Daarna maakten de nabestaanden de droeve reis naar Denemarken, om de doden te identificeren.

Niemand in Mallaig is door de tragedie niet onberoerd.
Zelfs toen gerapporteerd werd over de dood van 16 personen in Hungerford in 1987, zou je  niemand in de stad tegen komen, die niet was onthutst, over wat er was gebeurd..
Echter niet hier.
De stemming op Zondag avond in de pubs was somber, volgens Angus Macintyre, die zijn hele leven hier had gewoond en op een schip had gewerkt, met een van de slachtoffers..
Sommige van de knapen huilden boven hun glas. Het was hard aangekomen..

Er waren andere mensen, die gekomen waren en die de  opdringerigheid van de pers verafschuwden..
Op Maandag middag ontmoette Frances Shand Kydd, de moeder van prinses Diana en beschermster van de lokale visserlui, de rouwenden in het dorp..
Het bezoek veroorzaakte chaotische taferelen onder de journalisten, die er om heen stonden. En op een bepaalde plaats werd er zelfs over gesproken, of de brandslang niet op hen kon worden gericht..
De vrouwen in het bijzonder hebben zich terug getrokken in hun woon gemeenschap.
Je bent altijd bang, wanneer je man naar zee gaat, verklaarde een van de vrouwen..
Je wil niet dat hij weg gaat als je ruzie met elkaar hebt.
Je moest het eerst onder elkaar goed maken, in geval hij nooit weer terug komt..
Maar je verwacht niet dat dit gebeurd bij mooi weer. Niets van dit soort omvang, heeft  hier ooit plaats gevonden,
Er zijn wel schepen vergaan met het verlies van een aantal mannen. Maar nooit vijf tegelijk.
Iedereen is in shock..
Ik sprak met een vriendin, wiens man op Maandag naar zee ging en zij zei dat ze hem elk uur zou bellen, om te controleren of alles nog in orde was..
Je kijkt de baai in en denkt ,hoe kan zo iets mis gaan, op zo'n mooie dag.
En dan realiseer je, hoe gemakkelijk het is voor een schip om vast te lopen met zijn netten en om getrokken kan worden.

De mannen die verongelukt waren, waren goed bekend bij de meeste mensen.
Zander Manson, 57 jaar oud, de schipper was de “koning van de visserij “in Mallaig.
Een grote, graat magere man, die eigenaar was van het grootste schip en hoofd was van een familie, waarvan de naam  hetzelfde is,  als het dorp.
Michael Dyer, 36 jaar oud, liet twee kinderen achter. Een in de ouderdom van 14 maanden en een ander, Christopher, 8 jaar oud, wiens bijnaam “de havenmeester “ was, omdat hij al hielp bij de schepen.
Michael en Betty leken zo'n een gelukkig stel  met hun opgezette gezinnetje, vertelde een vriend. Nu is alles weg.
Michael's  lichaam was het enige lichaam, wat nog niet was gevonden.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Port Mallaig        no.2

In een plaats als deze, is niemand bekend met zijn voornaam, maar iedereen heeft een bijnaam..
Alan MacDonald, 31 jaar oud, stond bekend als de  “Druimdhu “. genoemd naar het huis van zijn gezin.
Hij was pas getrouwd en had net een huis gebouwd.
Het vierde bemanningslid was Alex “Tucker “Mackenzie, 37 jaar oud, vertelde zijn broer Gordon. Hij hield van de zee en van het schip.
Hij was een grote fan van de Aberdeense voetbal club en was zelfs een aandeelhouder van de club. Hij kletste bijna nergens anders over.
Het vijfde bemanningslid was Billy Tait, 42 jaar oud, afkomstig uit Frasenburgh, een man , wiens naam in de Schotse vis industrie bekend is, waarin de Taits een vooraanstaande  familie zijn.

Er is droefheid over al deze doden, maar ook schuldgevoel.
De bemanning was op halve sterkte, want zij visten op zandaal in plaats van makreel.
Veel van deze mensen leven gedurende een maand aan een stuk bij elkaar, vertelde een van de vrouwen uit Mallaig. Nu zijn de overgebleven bemanningsleden uit hun doen. Zij zijn hun scheep familie kwijt.

Raymond Manson, de broer van Zander, was een van de bemanningsleden die bewuste  nacht niet aan boord was. Een ander overlevend lid, had nog de vorige dag met zijn ex.vrouw over zijn testament gesproken, als hij soms op zee het leven zou laten...
Alistair McCombie leefde bij de dag..
Hij was in Spanje op vakantie geweest en was laat op Zaterdag avond terug gekeerd..
Op Zondag morgen was hij het zijn taak, om het nieuws aan Ruby Tait te gaan vertellen, de weduwe van Bill.
Dhr. McCombie' s vrouw zei..... Dhr. Tait had  rond de Kerstdagen op het schip gemonsterd en mijn man had voor die baan gezorgd.
Je kunt je voorstellen, hoe rot hij zich voelt. Hij zorgde voor de baan van die man en nu moet hij zijn vrouw gaan vertellen,  dat hij verdronken is.
Hij is nu helemaal van de kook en ik ben dankbaar dat wij op vakantie zijn gegaan, want nu heb ik nog steeds mijn man.

De dood legt ook nog steeds beslag op degene die door gaan met vissen.
Charlie Duncan, geboren en opgegroeid in Mallaig, ging met zijn 54 voet trawler, de Primroze, op de Zondagavond,  na het bericht van het zinken van de Silvery Sea, naar zee.
Hij is een grote, opgewekte man en het zweet druipt van zijn voorhoofd als hij zijn netten aan het boeten is op de kade, voorafgaande aan een volgende nacht om te gaan  vissen op garnalen.. Hij weet hoe fysiek zwaar het vissen is, de gevaren, zelf bij mooi weer, veroorzaakt door mijlen touwwerk aan dek liggend, die rond de enkel van een man kan slaan en hem in de kortste keren, overboord kan trekken.
En hij weet dat niemand zeker is van zijn leven, in een haven waar de boten gedurende maanden in de winter worden opgelegd door het slechte weer..
Zijn vrouw is bezorgd over hem.. Zij zegt mij steeds dat ik uit moet kijken.
Natuurlijk, je denkt er over,  wat er is gebeurd.
Ik zat bij Zander op school. Maar als je er over blijft piekeren,  ga je nooit meer naar zee.

Dhr. Duncan weet van de druk die de bemanning van de Silvery Sea heeft ondergaan.
In de zomer bij daglicht moet je het geld verdienen, zegt hij. Zo werk ik van 4 uur in de morgen tot half elf 's-avonds.
In dat soort omstandigheden, is het niet moeilijk om te zien hoe een bemanningslid van een schip zijn aandacht begint te verliezen. Het is een gedachte, wat een onderwerp is van rustige conversatie, als mensen onafwendbaar kijken om iemand de schuld te geven.

Bij het geklets op de kade, realiseer je ook, waarom mannen niet zulke gebeurtenissen overleven. De meeste visserlui, in het bijzonder de ouderen, voelen dat als je over boord slaat ver in zee, dat niemand je op tijd kan bereiken. Zo is het het beste, om je noodlot niet te gaan aanvechten.
Charlie Duncan, zoals veel diepzee vissers, heeft nooit zwemmen geleerd.

De mensen uit Mallaig zijn praktisch aangelegd..
Zij weten waarom zij hier zijn. Veel gezinnen kwamen hier om te werken,  meer dan een eeuw geleden, meestal van de visserij aan de oost kust, toen de landheer een pier bouwde in een dorp, die tot dat moment maar een schapen boerderij was op een rotsachtig stuk land..
De komst van stoomschepen maakten het mogelijk om de grote scholen haring te kunnen volgen.
En de nieuwe spoorlijn vanaf Fort William in 1901 opende een weg naar de markten.

Zander Manson was de laatste van de grote haring vissers, De Silvery Sea stond te koop, toen Zander stierf.
Hij was van plan om met pensioen te gaan.

De slechte haring vangsten betekende dat Mallaig deze visserij, die de plaats eens had groot gemaakt, moest opgeven. Maar garnalen, witvis en zandaal, maakten de plaats weer rijk,  na de magere tachtiger jaren.
Maar de doden van die Zondag, zullen nooit vergeten worden..

In de St.Patrick katholieke kerk, uitkijkend over de haven van Mallaig, is een glas in lood raam aangebracht, wat een visserman uitbeeldt in moeilijkheden, die gered wordt door een op God lijkende reddingboot man,  in een olie jas..
Na de verdrinking van afgelopen Zondag, kan zo'n gedenkteken zonder twijfel de gelovigen er aan herinneren, dat zelfs God niet kan beschermen tegen de verwoestingen, die de zee aanricht..

Op de kade van Mallaig, zijn de meeste van de visserlui nogal filosofisch over deze gevaren, maar zelfs zij waren geschokt door het aantal slachtoffers.

Einde

[vreemdeling]

Landeigenaar die zichzelf misleidde bij een actie tegen roddel.

Gisteravond planden de eiland bewoners van het eiland Eigg een groot feest op de de afgelegen Schotse uithoek, om de uiteindelijke overwinning te vieren over hun eerdere eigenaar, die hun meer dan twintig had tegen gewerkt.
Van begin tot eind had de vijf weken durende rechtszaak een plaatje opgeroepen van Keith Schellenberg als een padachtig karakter, als de pad uit het (pad ) Toad Hall.
Het was een treffend vergelijking.
Hij racete het eiland rond in zijn Rolls Royce, met zijn tweed jas aan en zijn stofbril, zijn das flapperend in de wind en zonder enig respect voor iemand anders.
Er bestaat geen twijfel over, dat in de eigen gedachten van de eiland bewoners, zij de wezels en hermelijnen waren, die hem uit zijn huis hadden verdreven, wat de opvatting was van de eiland bewoners over de Toad Hall.
Maar gisteren waren er geen vriendelijke Mol of Das  om dhr. Schellenberg te redden van de minachting van zijn nederlaag bij de Hoge Raad.

Een play-boy miljonair, die zijn geld had verdiend in de motoren industrie, de scheepsbouw, veevoeder en landbouw chemicaliën,
Dhr, Schellenberg was  een grotere,  dan een normale persoonlijkheid.
Hij deed in de winter regelmatig aan bobslee rijden en was geliefkoosd bij de Cresta Run en deed ook aan racen met  zware speedboten.

Voor dhr. Schellenberg het eiland Eigg kocht, moet hij gedacht hebben, dat hij zijn eigen koninkrijk op de Hebriden eilanden had gekocht.
Maar de eiland bewoners die de twee daagde reis naar hof 13  van de Hoge raad maakten, testten het Schotland's feodale landeigenaar systeem, wat de landeigenaar de macht gaf over vrijwel alle aspecten van hun bestaan.
Werkgelegenheid, huisvesting, onderhoud, transport, de gemeenschappelijke eiland gebouwen,, niets kon worden gedaan op het eiland, zonder de toestemming van dhr. Schellenberg.

Het was duidelijk, dat vanaf de eerste dag van de smaadheid zaak, dat het op zijn best gezien werd, dat hij zich zelf misleidde over het gezag , wat hij over het eiland Eigg uitoefende. Alleen heerschappij, onvoorspelbaar en ongevoelig volgende Guardian krant.
Maar volgens dhr. Schellenberg was dit niet zo.
Hij was geen vreemdeling geweest in het geding in het verleden, verontwaardigd over iets, wat over hem was geschreven, ongeacht over de nauwkeurigheid.
Het gruwelijke “plaatje “over zijn bezit van het eiland, zoals het werd geschilderd  in de Guardian krant van Juli 1996, was geen uitzondering.
Maar daar het gewicht van de bewijs last tegen hem zich ophoopte bij de Hoge Raad, dat het duidelijk moet zijn hoe hij zich als een man gevoeld moet hebben, kijkend in een spiegel en de ware weerspiegeling voor de eerste maal ziet.
Elke dag als hij voor de rechtbank verscheen,  droeg hij zijn merkkleding van tweed colbert, corduroy broek en licht bruin gekleurde schoenen, met zijn boeiende glas scherpe stem, die zijn Yorkshire herkomst toonde en was hij het plaatje van vertrouwen.  tijdens al de dagen van het gerechtelijk onderzoek.

Dhr. Justice Morland, de onderzoek rechter, was er vast van overtuigd, geen vertrouwen te hebben over de sterke van de zaak van dhr. Schellenberg.
Bij drie gelegenheden stelde hij voor aan de rijke handelsman, dat hij over de zaak moest gaan praten met de afgevaardigde van de koning en ook met de gezaghebbende krant de Guardian, die geen sarcasme in haar artikel had weergegeven.
Als ik deze zaak alleen had moeten uitzoeken, zonder jury, is het  waarschijnlijk dat ik reeds tot de conclusie zou zijn gekomen,  dat voldoende feiten bewezen hebben waar te zijn , wat de kritiek op u rechtvaardigt , deelde hij aan het eind van de week aan de eiser mee.

Maar in 1975, toen Keith Schellenberg de negende landheer werd van het eiland Eigg in 140 jaar, er een gevoel van welbehagen over het kleine eiland kwam..
Hij kwam en beloofde een hemel op aarde.
De toegestane aanvraag aan de Highlands en eilanden herstructurering afdeling zette een vloot van maatregels uit, om het eiland te herscheppen.
Hij liet overal weten dat jonge bekwame gezinnen zich op het eiland Eigg konden vestigden.
Gesterkt door de beloften van vast werk en lange duur van huur huisvesting zoals was  geschat, kwamen zij.
Simon en Karen Heliwell waren onder hen, om een nieuw leven te beginnen op het idyllische eiland.
Voor de Helliwells,  afkomstig uit Norwich, duurde het niet lang voor de droom veranderde in een nacht merrie..

Dhr. Helliwell was aangenomen voor het werk van veerman en de reparatie van de huizen.
Maar de beloofde huur werd nooit beloond en het werk als veerman was een mislukking.
In de rechtszaal claimde hij dat van hem werd verwacht om met het schip de zee op te gaan, als hij van oordeel was dat het schip over beladen was en wanneer de omstandigheden te gevaarlijk waren.
Na minder dan twee jaar bij dhr. Schellenberg in dienst te zijn geweest, nam hij ontslag en bouwde uiteindelijk zijn eigen huis,  op een stuk grond,  wat hij had gekocht van een keuterboer..

De Helliwells was niet de enige zaak.
Lesley Gowan, een Nieuw Zeelander, die op Eigg woonde tussen 1969 en 1984, vertelde het gerechtshof,  hoe talrijke familie bij haar op bezoek waren geweest, in tranen,  over de manier waarop zij waren behandeld..
De beloften van dhr, Schellenberg om de huisjes op te knappen, werden nooit uitgevoerd..
Gedurende de gehele zitting werd een plaatje geschilderd van eiland bewoners de in hutjes woonden, die door de ratten vergeven waren,  met lekke daken en vochtige muren..
Anne Campbell, een oude  vrouw die op het eiland woonde, beschreef hoe zij  ratten verdronk in de gootsteen , die zij in haar huis had gevangen.

Zijn onverschilligheid tegen de eilandbewoners en wat zij nodig hadden, manifesteerde zich op een andere manier.
In de winter periode was dhr. Schellenberg een gedreven lid van de Les Avants Bobslee en Rodel Club.
Binnen een paar jaar na het eiland te hebben gekocht, veranderde dhr. Schellenberg de Eigg Spelen, traditioneel een activiteit  tussen de eilanden, in een zomer Rodel club uitstapje,  voor zijn vriendjes..
De plaatselijke eiland bewoners namen meer en meer,  geen deel meer aan de wedstrijden, toen de vrienden van Schellenberg ,deze spelen hadden gekaapt.

De campagne spelen, een proto type van het conflict tussen de Hanoverians en de Jacobites, maar nu uitgevochten met tennis ballen, was een vervloeking voor de eiland bewoners.
Tegenover de rechtbank werd verklaard, dat de gasten, de plaatselijke tegenspelers  met de grootste minachting behandelden.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Tijdens de ondervraging door Nicholas Stadler ten behoeve van de Guardian, wees dhr. Schellenberg een incident af als een grapje, toen een van zijn familieleden, een Nazi vlag uitspreidde op het balkon, om de Duitse gasten te verwelkomen.

En dan was er nog dhr. Schellenberg's persoonlijke manier van verplaatsing op het eiland met een Phantom 1 Rolls Royce, met een 8 cylinder motor, omgebouwd tot een gepantserde auto, tijdens de oorlog.
Maar toen in Januari 1994 de klassieke auto een bitter einde had, verbrand tot een zwartgeblakerd omhulsel, onder vreemde omstandigheden, was het begin van het einde, van de regering van dhr, Schellenberg, over het eiland.
Een politie onderzoek bevestigde het anonieme antwoord van de eiland bewoners....... Zij wilden niet zeggen wie de brand had gesticht, zelfs als zij het wisten.
De landheer was razend.
In een pers bericht beschreef hij de eiland bewoners als gevaarlijk, hij hierbij smaad ophoopte  voor de jury,  toen hij in een serie interviews met journalisten, hij hen “verrot “en “niet goed snik “zijnde oproerkraaiers, noemde.
Hij besloot toen het eiland te verkopen, maar was vastberaden  het niet te verkopen, aan een groep van eiland bewoners.
Hij zag het als een overgave van zijn principes en  het zou de weg vrij maken voor geweld,  zoals door zijn verdediger voor de rechtbank werd verklaard.
Maar de geprikkelde landheer had nog wat meer plannen in zijn gedachten.
Een ontruiming bevel werd uitgebracht  tegen Colin en Marie Carr en hun 5 kinderen,
Dhr. Schellenberg had dat al eerder geprobeerd,  hen uit de Kildonal boerderij te zetten, reeds lang voor de Rolls Royce brand en ging zelfs zo ver, om te besluiten meteen bedreiging van uitzetting,  van mevr. Carr's oude moeder, alsof het een stuk gereedschap was.
Hij wilde de verlaten boerderij als een onderkomen voor zich zelf en zijn gezin hebben.

John Chester, een bewaker van de Schotse Natuur Vereniging en een vertrouwd lid van de gemeenschap, die sedert 1986 op het eiland had gewoond, werd ook met een boodschap verrast ,om te vertrekken.
Maar dhr. Schellenberg had weinig oog voor de pijn en angst die hij veroorzaakte,
Een paar maanden , nadat de uitzetting orders waren bezorgd, stuurde hij Kerstkaarten rond, waarop de legende van het eiland Eigg met  Bailiffs Plc' op de voorzijde van de kaart.
Met een bijgevoegde foto van dhr. Schellenberg, gezeten tussen twee stevige kerels, gekleed in een Vadertje Christmas kostuum, zwaaiend met met croquet hamers.
Aan de binnenzijde van de kaart stond de boodschap....... “Wij  zijn gespecialiseerd in tegenstribbelende pachters, onderkruipers, junkies, warhoofden, hippies, new age aanhangers en rooien.
Het was alleen maar wat lol makerij,  was het commentaar,  tijdens de recht zitting.

In 1995 werd het eiland uiteindelijk verkocht voor 1.5 miljoen aan een Duitse artiest genaamd Maruma.
Met veel schulden bleek Maruma een nog rampzaliger landheer te zijn als dhr, Schellenberg.
Veel, maar niet allen, van de eiland bewoners zagen de verkoop als een sluitstuk van wraak, door de geprikkelde landheer tegen de bewoners van Eigg.
Dhr, Schellenberg's uiteindelijke vertrek van het eiland was minder dan een vriendelijke aangelegenheid.
De bevolking had er de lucht van gekregen, van de bedoeling, een waardevolle landkaart van het eiland uit 1805, van het eiland mee wilde nemen.
Het werd traditioneel van eigenaar naar eigenaar doorgegeven, maar dhr. Schellenberg wilde de landkaart aan een goede vriend geven, aan Ranald  MacDonald, hoofd van de clan Ranald..
Zij waren erg kwaad hierover en barricadeerde de landkaart binnen een gereedschap winkel, gebruik makend van een daar staande bus..
Het was een korte levendige overwinning, ofschoon hij het eiland verliet met lege handen, met het gejoel van de bevolking klinkend in zijn oren.
Dhr. Schellenberg verkreeg uiteindelijk toch de landkaart en deze werd aan dhr. MacDonald gegeven.
In 1996 kregen de eiland bewoners uiteindelijk wat zij wilden.
Met de schuldeisers van de artiest Maruma op de deur kloppend, kochten zij het eiland voor 1.5 miljoen.
Tegenwoordig wordt het eiland gerund door de Eiland Eigg Erfenis Vereniging.

Je kunt je niet voorstellen, hoe gelukkig wij nu zijn... vertelde een van de eiland bewoners buiten de rechtszaal.

Einde

[Maart]

Bedankt Cor het was een akelig mannetje zijn we er al achter waar hij oospronkelijk vandaan kwam?

[J.H.]

Hij komt van Marton in Cleveland, North Yorkshire ,  maar het was eigenlijk een buitenwijk van Middlesborough en dat is Cleveland,  , kan het niet helemaal volgen. Het Merchant Navy Hotel was op Marton Rd en dat was Middlesborough, maar dat Marton zal vroeger wel een losstaand dorp zijn geweest.
Hij heet eigenlijk Clifford maar z'n middennaam is Keith, het is allemaal zo ingewikkeld.

[Maart]

Morge en bedankt  Jan die gaste hebben meestal een dubious verleden wat ik hoorde was dat hij een Hollander of Belg was gooi het non maar in me putje dan zook ik het straks wel uit

[J.H.]

Ja laten we het daar maar op houden Maart want belangrijk is hij niet voor ons

[vreemdeling]

De Trawler Arctic Viking.                                                                           no.1

Bij het uitbreken van W.O. 2 in 1939,  werd de trawler  Arctic Viking gevorderd om werk uit te voeren voor de Engels Marine Patrouille Diensten.
Gedurende de oorlog, in Mei 1942, . werd zij tot zinken gebracht bij  vijandelijke acties in het Engelse Kanaal.
Later werd zij  gelicht en in 1947 herbouwd in West Hartlepol,  door de firma William Gray en Co.
Gedurende haar hele carrière was zij het eigendom en viste zij voor de Boyd Line Ltd. uit Hull

De dag dat het geluk van de Viking ophield.

De Artic Viking verliet het St,Andrew dok in Hull op 27 September 1961, voor wat haar laatste reis zou zijn
Zij stond onder commando van schipper Philips Garner, wat een ervaren zeeman was.
Zij stoomden naar de noord kust van Noorwegen en had een bemanning van 20 koppen aan boord.

Op de 12e Oktober 1961 vertrok de Boyd Line trawler Artic Viking van de visgronden bij  de noord kust van Noorwegen ,om aan haar terug reis te beginnen naar de thuishaven Hull.
Zij had een behoorlijke vangst aan boord van ongeveer 95 ton of 1500 kits, van hoofdzakelijk los gestorte vis  in de keeën.

De derde hand,* J Kiel was in Hammerfest in Noorwegen aan wal gezet met hoofd letsels, opgelopen bij een ongeluk op zee.

In de vroege uren van de 18e Oktober 1961, toen her schip thuis stomend was., passeerde zij Flamborough Head en er was niets bijzonders aan de hand.
De trim of de stabiliteit van het schip was het enige, wat zorg kon veroorzaken voor de bemanning op wacht.. Terwijl zij een koers ZZW  stuurde met de wind uit  NNW, helde het schip zo zwaar over bakboord, dat zij het bakboord gedeelte van het dek onder water zette.
Het schip had op dat moment een slagzij van 20 graden tot het water weer wegspoelde door de lens poorten.
De snelheid van het schip werd verminderd en correctie in de roer behandelingen werden uitgevoerd en het schip keerde bijna op hetzelfde moment terug naar haar oorspronkelijke staat.

Tussen 04.00 u en 08.00 u. terwijl zij een Z ten W koers voor lag en de zee in kwam van een meer noordelijke richting, helde het schip op een of twee ogenblikken,  over  bakboord . De schipper die op wacht was op de brug bij deze opvolgende voorvallen verminderde de snelheid van vol vooruit naar halve kracht en draaide het schip 3 of 4 streken in de wind.
Bij iedere gelegenheid richtte zij zich zelf weer op en stoomde zij normaal door,  als zij weer terug gebracht werd naar haar oorspronkelijke koers van Zuid ten Westen.
1.Net voor 08.30 uur stopte de schipper het schip gedurende een paar minuten. om een pijp  vast te zetten, wat de mogelijkheid gaf om zeewater als ballast in de stuurboord brandstof tank te pompen,  om de lichte slagzij die her schip had, over stuurboord  te corrigeren en die was toegenomen omdat brandstof was gebruikt uit de stuurboord tank, waar al de resterende brandstof in was opgeslagen. Toen dit was gebeurd, belde de schipper voor volle kracht en bracht het schip weer terug op de koers Zuid ten Westen.

Korte tijd later werd de Artic Viking  getroffen door twee stortzeeën die het schip juist achter de brug troffen, de een na de ander en de trawler kreeg slagzij  wat zich steeds vermeerderde, totdat zij kapseisde.

Er werd een verhaal verteld dat er huizen hoge golven waren.
David Cressey stond aan het roer toen het schip werd getroffen door de eerste golf.
De trawler draaide langzaam van haar koers af en ik bracht haar weer terug op koers.  Toen trof een tweede stortzee de Artic Viking net achter de brug.
Zij begon slagzij over bakboord te maken en kort hierna weigerde het schip naar haar roer te luisteren.
De schipper verklaarde dat hij een enorme hoeveelheid water zag , wat steeds van de bakboord zijde over  kwam.
En er kwam steeds meer water over en iedere keer als dat gebeurde,  ging het schip  meer overhellen.
Ik voelde helemaal geen schok en onze schoorsteen en mast verdwenen plotseling in het water.
De stuurman en een van de bemanningsleden maakten het  enige opblaasbare vlot los, wat we los konden krijgen. Enige leden van de bemanning hadden de mogelijkheid om  in het vlot klimmen, maar de anderen hadden geen kans. De stuurman en ik sprongen in de zee zonder zwemvest , vanaf de zijkant van de brug,  toen de trawler kapseisde.
Ik zwom meteen naar het vlot en had geluk dat ik ongeveer 20 yards van het vlot boven kwam en ik klom samen met de stuurman aan boord van het vlot

Schipper Garner voegde er aan toe dat drie man nog beneden in de hutten op het achterschip waren en  nog een in het voorin. Zij vonden de dood, samen met een ander lid van de bemanning die voor onze ogen verdronk, toen hij probeerde te ontsnappen aan  de zinkende trawler..

Het kapseizen duurde slechts twee minuten, nadat het schip door deze twee  hoge stortzeeën was getroffen.
Zij bleef nog drijven, al hoewel enige tijd onderste boven.
Het was toen rond 08.30 uur.

Gered door een Poolse logger

De kwelling voor de overlevenden was nog niet over.
De overlevenden van de schipbreuk konden de gekapseisde trawler bij hen in de omgeving zien drijven, toen zij zorgwekkend rond dobberden op  het open reddingvlot, in de huizen hoge golven.
Na ongeveer een uur te hebben rond gedreven, werden hun nood signalen opgemerkt door de Poolse logger Derkacz...., onder commando van schipper Ryszard Sleska, die lag te steken voor  het stormachtige weer.

Eerbewijs aan hun redders.
Schipper Garner vertelde, ...De Poolse schipper toonde een staaltje van uitnemende zeemanschap.
De Derkacz leek rechtstreeks het vlot te overvaren en haar boeg kwam zo dicht bij ons,  dat ik dacht dat wij het met de dood moesten bekopen.
Maar toen de logger slecht enkele meters van ons verwijderd was, draaide het schip naar stuurboord en ons vlot dobberde langszij van de logger.
De drenkelingen werden een voor een van het vlot afgehaald, ondanks de huizen hoge golven,
Toen de laatste man aan boord van de Derkacz was gehaald, tilde een hoge golf het rubberen vlot op en zette het op het voorschip van de Poolse logger.
Het was vier uur later voor de redding ten einde was en gedurende deze tijd zagen zij de laatste momenten van de Artic Viking.
Om rond 12.30 uur tilde de Artic Viking haar boeg in de lucht en slipte zij weg onder de golven, voor de tweede en laatste keer.
De laatste rustplaats van de Artic Viking en haar vijf bemanningsleden is ongeveer op
54.Noord en 00.10 Oost.

Schipper Garner vertelt verder......
Toen wij eenmaal aan boord waren, konden de Polen niet genoeg doen om ons tevreden te stellen.
Zij stelden voor dat wij hun kooien zouden gebruiken en sommige van hen sliepen op de vloer van het dagverblijf, zodat wij konden rusten.
En zij brachten ons hun beste kleding waarmee zij de wal opgingen en wij  moesten deze kleding aantrekken.
De storm woedde nog steeds voort en de Derkacz moest weer gaan liggen steken,
Omdat het Poolse redding schip in het midden van de storm was aanbeland, was het onmogelijk om van koers te veranderen en naar een opperte te stomen.
Hierdoor ontstond een kwellend oponthoud voor de nabestaanden van de Artic Viking om informatie te horen over overlevenden.
In feiten was het niet eerder, dan tot dat de Derkacz de Humber binnen liep, bijna twee dagen na de tragedie,  dat er bevestiging kon worden verkregen over wie gered was en wie het leven hadden gelaten, bij de ondergang van de Artic Viking

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Uiteindelijk, overtuigden enkele van de minder vermoeide mannen van de Artic Viking bemanning  hun redders, om hen te helpen, terwijl zij hun hun slaap wachten hadden.
De Derlacz had een bemanning van 17 koppen aan boord en met de 14 overlevenden zaten zij wel op elkaar gepakt.

Het 158 ton Poolse vissersvaartuig Derkacz, waarvan de schipper en bemanning de 14 overlevenden van de Arctic Viking redde, viste op haring en had als  thuishaven Stettin en op het moment van de redding was zij al twee maanden op zee.
Haar vangst en dat van andere soort gelijke schepen,  werden  overgebracht naar een moeder schip.

Op vrijdag 20 Oktober 1961, stoomde de Poolse Derkacz langzaam de Humber op en bereikte Hull rond de middag, met haar nationale vlag halfstok op het achterschip.
De Derklacz ankerde eerst op de Humber bij de Minerva Pier en stoomde vervolgens langzaam naar een positie dwars van Riversite Quay, waar de loodskotter A.J.E. Snowdon naar buiten kwam en in twee tochten,  7 mensen van de overlevenden aan wal bracht. Zij waren allemaal gezond en voelden zich goed,  ofschoon zij nog steeds te lijden hadden van de gevolgen van de doorstane beproeving.

Aan boord van de Poolse Derkacz, toen zij eenmaal in Hull was, besteedde Dhr, Tom Boyd, DSC.  directeur van het eigen visserij bedrijf en voorzitter van de Hullse Rederijen Vereniging, eerbetoon aan de redders.
Tegen de geredde mensen zei hij........
     Deze Poolse visserlui hebben aan jullie de broederschap van de zee getoond.
     Het is jammer dat de politici in de wereld,  zich niet kunnen verenigen in een     
     soort gelijke broederschap.
Op verzoek van Dhr, Boyd werd een minuut stilte betracht als eerbewijs aan de overledenen van de ramp.
Dhr. Boyd sprak vervolgens tot de Polen.
     Uit naam van de Boyd Lijn, wil ik jullie danken voor het redden van de levens van   
     deze mannen.
     Vervolgens overhandigde hij Schipper Ryszard Sleska van de Derkacz een     
     verrekijker en vroeg om  drie hoera's voor de Poolse schipper.
    Zijn laatste woorden tegen Polen waren.... U en Uw bemanningsleden  zijn
     verdomd goede kerels.

De Polen konden maar gebrekkig Engels spreken, maar bij de interviews werden zij bijgestaan door een trawlerman uit Fleetwood, Joe Dobson, die van Poolse afkomst was en die een deel van zijn wal verlof tussen de twee reizen opofferde,om als tolk te fungeren.

De schipper en de andere officieren werden een receptie aangeboden namens de gemeente Hull in het stadhuis, op zaterdag 21 Oktober, waar de burgemeester aan schipper Sleska een plaquette overhandigde met het wapenschild van de stad en hem een cadeau voor zijn vrouw overhandigde.

Dhr. Boyd op zijn beurt gaf de schipper en de stuurman van de Derkacz een gouden horloge en ieder lid van de Poolse bemanning en zilveren sigaretten koker.

     De verliezen op deze fatale dag waren:
              2e Machinist Edward Kent   38 jaar
              Bootsman Arthur Waddy     47 jaar
              Matroos  Dennis Lound       29 jaar
              Matroos J. Robinson           22 jaar
              Tremmer  D.A. Craft

Zoals altijd,  waren er ook trieste opmerkingen bij deze tragedie.
Edward Kent had een paar dagen eerder de zesde verjaardag gevierd van zijn huwelijk en had zijn vrouw een groot boeket chrysanten gestuurd met een kaart waarop geschreven stond.... Maak je geen zorgen, we toosten er op, als ik thuis ben.

Arthur Waddy had reeds 26 jaar op zee doorgebracht, waarin hij drie torpedo aanvallen had overleefd tijdens de oorlog en had 10 dagen doorgebracht in een open boot, alvorens te worden gered.
Hij had 5 kinderen van 15 tot 3 jaar oud en hij zorgde er altijd voor dat er doos met fruit werd bezorgd op hun verjaardagen.

Mevr. Craft hoorde eerst het nieuws van de tragedie op het middag nieuwsbericht van de BBC en vijf uur later hoorde zij dat haar man een van de vermisten was.
Het echtpaar had drie kinderen, een tweeling van 11 jaar en een zoon van 5 jaar oud.

En op de laatste en fatale reis had matroos Dennis Lound zich de verjaardag herinnerd van zijn vier jarige dochter en had haar een telegram gestuurd.


functie van volmatroos die de wacht had tijdens het vissen van het schip of als verantwoord persoon tijdens normale zeewachten, zoals de stuurman en de 2e man.



Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een eerbetoon van de Missie voor Zeevarenden.

Een eerbetoon aan de vijf slachtoffers van de ramp , werd gegeven tijdens een herdenking dienst, die gehouden werd in de visserman kerk Bethel in Hull,  op 30 Oktober 1961, toen dominee T,O, Chappell een eerbetoon uitsprak aan de bemanning van de Poolse logger Derlacz.
     Deze mensen hebben hun eigen comfort opgeofferd ,zo dat hun broeders van de 
     de zee, waarmee zei niet konden praten, en door hen werden gered.
Hij voegde er aan toe dat Hull in de schuld stond bij deze mannen, die hun leven op zee  geriskeerd hadden.
Ook waren een groot aantal eerbetoningen  ontvangen en werd het eerbetoon door een groot aantal mensen bijgewoond..
Het was wel heel klaar, dat aan de vissers gemeenschap van Hull groot respect werd toegekend, door haar mede stadsgenoten.

De burgerlijke autoriteiten in Kingston upon Hull, dankte de schipper en bemanning van de logger Derlacz, zoals het behoorde voor het degelijke werk wat zij gedaan hadden bij de redding van de Viking bemanning en de bijbehorende zorg die zij verleend hadden.

Het er op volgend Onderzoek.
In de klauwen van de storm, met het schip onder hen zinkend, sprongen veertien man,  om hun leven te redden, bij Flamborough, in het ijskoude water van de Noordzee.
Er moet  wel hierbij aan herinnerd worden,  dat vijf man niet zo gelukkig waren en hierbij de dood vonden.
Het was inderdaad een wonder, dat er nog mensen waren, die het konden  na vertellen.
Het verhaal van deze tragische dag is hier terug gevoerd, samen met informaties van het Officiële Rapport en de verslagen van de overlevenden.

Het Ministerie van Transport hield een onderzoek in het stadhuis van Hull en werd voorgezeten door dhr. J.Roland Adam, wrakken commissaris..

Dhr. T.W. Boyd DSO, directeur van de Boyd Line Ltd., vertelde  de onderzoek commissie dat hij nooit twijfels had gehad over de stabiliteit van het verloren gegane  schip en hij had het volste vertrouwen in haar Schipper Garner.

De schipper had onder ede verklaard dat, toen het schip ten onder ging, hij ongeveer vijf uur varen van Hull verwijderd was en  genoeg brandstof aan boord had voor minstens 12 uur varen.
Dhr, Boyd zei dat hij dacht, dat  in de toekomst de schippers geïnstrueerd moesten worden, om aan het einde van de reis, genoeg brandstof over te houden voor twee of drie dagen varen.

Bemanningsleden van het vergane schip vertelden van de thuisreis in de storm en hoe de Artic Viking slingerde,.Matroos David Cressey ( 25 jaar oud ) vertelde hoe, toen hij sliep, om 04.00 uur, een slingering hem lichamelijk uit zijn boven kooi smeet.
Ik kwam gelukkig op mijn voeten terecht en het schip kwam gelukkig weer normaal te liggen.
Het was de ergste slingering die ik ooit heb meegemaakt.
Hij voegde er nog aan toe,  toen hij vervolgens werd geroepen voor de wacht, hij zich bewust was dat het schip een slagzij had van 2 of 3 graden.
Cressey zei dat hij aan het roer stond,  toen de volgende slingering kwam.
De schipper schreeuwde ... Hard Stuurboord, maar het schip luisterde niet naar het roer..
De schipper en de marconist trokken hem uit het stuurhuis en hij ging naar het achterschip., waar hij in zee werd gesmeten en naar het redding vlot moest zwemmen.

Toen de schipper een getuigen verklaring aflegde werd hem door Dhr, Barry Sheen van het Ministerie van Transport gevraagd....Stoomde U zo vlug naar huis omdat U haast had ?
De schipper antwoordde... Nee mijnheer, ik had mijn vrouw al ingelicht dat het nog wel twaalf uur zou duren voor ik in de haven zou zijn.

Schipper Garner verklaarde, dat het weer op de thuisreis niet slecht genoeg was, dat hij bang zou zijn voor gevaar of te worden belopen door golven op het achterschip.
Hij had er ook niet over gepeinsd om te gaan liggen steken, want hij had in het verleden bij veel slechter weer, voor de zee uitgelopen met de Viking

Er werd hem ook gevraagd om de bemanning bang was bij deze weer conditie en hij bevestigde dat twee leden van de bemanning bang waren. Hij voegde hier nog aan toe dat op zee,  je altijd wel mensen zult vinden,  die banger zijn dan anderen.

Dhr, Sheen had aangegeven dat  het doel van het onderzoek was,  om iets te leren over de stabiliteit van kleine schepen.
Er waren, zo voegde hij er aan toe, sommige aspecten van het doen en laten van de schipper, wat meer onderzoek nodig had.
Dat waren,...... waarom hij niet was gaan liggen steken bij deze heersende weer conditie in plaats van voor de zee uit te lopen .....
en waarom, met onvoldoende olie voorraad, hij niet eerder naar huis was gegaan.
Ook de fout,,waarom het voorste luik niet goed verzekerd was, wat waarschijnlijk de stabiliteit van het schip heeft beïnvloed , was een andere kwestie van onderzoek.
De schipper verklaarde dat er geen vaste regels waren, om de luiken te verzekeren met presenningen.

Het laatste wat de doorslag gaf waren de woorden van de schipper....
 Ik dacht de weersgesteldheid redelijk geschikt was om te stomen.
Ik verwachtte geen moeilijkheden.
Ik was niet meer zo verwonderd in mijn leven, dan op het moment, wat er toen gebeurde.

Toen de eerste stortzee zich op de trawler stortte, veroorzaakte het een slagzij over bakboord en kwam haar bakboord verschansing onder water te liggen.
De schipper gaf de machine kamer orders om te stoppen en vervolgens langzaam vooruit te stomen.
Deze manoeuvres waren verscheidene keren succesvol, om het water van het schip te laten vloeien.
Maar een tweede en mogelijk een derde stortzee die volgde en de voortdurende slagzij over bakboord die steeds toenam. bleef gedurende 30 seconden de slagzij constant met de stuurboord zijde omhoog, alvorens het schip kapseisde..

De officiële bevindingen over de oorzaak van het kapseizen en het zinken van de Artic Viking, toonde aan dat het verlies was veroorzaakt door een toevallige golf formatie van onvoorspelbaar en onbepaalde proporties, die op dat moment de trawler in haar stabiliteit beïnvloedde.




Einde

[vreemdeling]

Mijn Vader. ( zoals er vele andere waren )

Het is vroeg in de ochtend in de dokken van Hull.
Hij kon de regen horen in haar gevecht tegen het opwaaiende water van de zee, om te zien wie er het hardst tegen de ruiten aan kon slaan en staande bij de kassa om een ontbijt te bestellen, keek hij naar zijn dochter die aan een tafel achter hem zat, veilig binnen de muren van het cafe, waar zij op dat moment waren.,
Maar haar tengere acht jarig oude lichaam was nog steeds verwonderd aan het kijken naar de koude hardheid van het weer buiten, en toen hij het ontbijt besteld had,  liep hij weer naar de tafel, met een kop donkere thee en hete chocolade melk voor Claire in zijn handen , haar de nodige warme bescherming gevend tegen de elementen buiten het cafe,  die zij beiden spoedig zouden zien.
Claire keek naar haar vader,  een man waar zij ongelooflijk trots op was, een hardwerkende sterke man. Het was de  stoerheid van een man, die jaren lang had gewerkt in een van de meest gevaarlijke werkzaamheden in de wereld, een stoerheid uit de oude school , voor dat body building en drugs, proteïne drankjes en iedere avond na werktijd in de sportschool verblijvend gebruikelijk was, had haar vader een echte ruggengraat en zijn sterkte naar de  liefde, zijn trouw en toewijding voor zijn gezin , werd niet door de omvang van zijn biceps gemeten.
Een blik op de verweerde handen en de hardheid van zijn huid. van jaren te zijn gepijnigd door de zee en je kon weten, dat deze man een miljoen verbazingwekkende verhalen kon vertellen,wat het leven hem had geleerd  , aan iedereen in het cafe  waar hij nu was.
Maar voor  Claire was het de meest verbazingwekkendste  man in de wereld..... Hij was haar vader.
Vandaag ging hij niet naar zee,
Hij nam Claire nooit mee als hij naar zee ging.
Vandaag lagen zij in het dok,  de voorraden controlerend en het schip in orde makend , zodat zij over twee dagen weer kon vertrekken,.
Maar nu binnen in het cafe ,met het ontbijt genuttigd, zat hij met een knie op de grond voor zijn dochter, zijn ruwe handen haar jas controlerend of alles goed zat en zij beschermd was tegen het geweld van de stormen buiten en met een zwaai om gedag te zeggen tegen de overblijvende in het cafe,  toen zij naar de deur liepen.
Het eerste wat zij opmerkte, toen haar vader de deur opende,was het geluid, de weerklank van het bulderen van de zee, die tegen zijden van het dok sloegen, een blik werpend over de twee schepen die daar gemeerd lagen , gemeen slingerend tegen de elementen van moeder natuur,  wat zij vandaag van haar hadden gekregen, ... Zeewater en regen bedekte alles op haar pad en met een ferme greep op haar hand,  hij voorzichtig met haar naar het schip toe liep.
Hij kon maanden aaneen op zee blijven zonder aan land te komen, een gewelddadige en gevaarlijke baan, waar in je bent terecht was gekomen, niet om je hiervoor te kwalificeren, maar het was in je gegroeid,   vanaf de prille jeugd, van vader op vader door gegeven.
Als je een trawlerman was ,wist je hoe het leven was en waarvoor je voorbestemd was., je klaagde er niet over, het was een hartstocht en een liefde en ofschoon het steeds zwaarder werd door de generaties heen, was het een baan, waarvan je hield.
Maar hij wilde erkennen, dat hij blij was dat hij een dochter had en dat hij niet bang behoefde te zijn voor de pijn en doodsangst,  om een zoon te hebben, die de gevaarlijke keuze moest maken voor een baan en dat de trawlerman traditie in zijn gezin tot een einde was gekomen.

Zij kon zijn grote ruige hand voelen die omklemd was met haar hand, het hoogste gevel van veiligheid, zoals een kind zich voelde, maar nooit het phychische gevoel  van een volwassene, er is geen plaats veiliger dan het vertroostende gevoel van vaders hand en zelfs met de zee en de regen vechtende tegen haar jas.
Zij wist, zo lang vaders hand haar hand vast hield, de goden zelf haar niet konden deren, wat een  punt was, wat bewees het laatste punt te zijn, om de overblijvende stappen te maken  naar het schip en de veiligheid er van aan boord van haar.
Later zou zij nog terug denken aan dat moment, de gele olie jassen ziende van de trawlerlui die daar hingen, wat haar bijna een griezelig gevoel gaf tot op het moment, elk met een compleet verschillend verhaal,  van de  laarzen die er los  en blijkbaar er onbemind onder stonden.
Zij keek naar de kooien, foto's van familieleden,  vast geprikt aan de afzonderlijke kooien,  zij stopte en lachte toen, voor wat papa's kooi moest zijn.
Een foto van haar en haar moeder vast geplakt met cellotape enkele jaren eerder, waarvan de tape nu bruin was geworden op de hoeken, op de foto,  zij op papa's schouders, een dag die zij zich nog goed wist te herinneren, een picknick op een middag,  een van de zeldzame kansen, om enige tijd met het gezin door te brengen, voor hij weer terug naar zee ging.. zij klom boven op de oude versleten dons deken boven op zijn bed, zij dacht over het geroezemoes van op zee te zijn, wakker wordend in de vroege uren,  het drukke gedoe van mannen overal die probeerden in hun gele oliegoed te komen,het geluid van de machines dreunend onder hen en het heftige slaan van de zee als zij haar gevecht met de boeg van het schip aan gaat, zij dacht aan het het gevoel hoe het zou zijn, om zover weg van je gezin te zijn, de eenzaamheid en de donkerheid...... tot zij haar ogen sloot en in slaap viel.
Het was bijna twee uur later toen zij wakker werd, een gevoel van te dobberen. maakte , dat zij zich realiseerde, dat zij wakker was geworden in de armen van haar vader, hij ziet dat zij wakker was en voorzichtig zette hij haar neer op haar onzekere benen, greep haar hand weer en ging lopen.
Het weer was wat rustiger geworden  en de regen was opgehouden en er was alleen nog maar een bewolkte lucht toen zij de deur van het cafe weer bereikten en zij draaide zich om,  om nogmaals het schip te zien, zoals zij daar lag in haar volle glorie, netjes in de verf, een trots schip, een steun aan alle trawlerlui die bij haar aan boord waren, een steun wat hen nooit teleur zou stellen, tot nu toe ... en toen zij in het cafe terug kwamen, realiseerde zij zich niet,  dat zij het schip nooit weer terug zou zien.

Het is dertig jaar later wanneer zij weer bij de dokken zit, dat zij het gevoel van die speciale dag met haar vader, weer terug keert in haar gedachten..... vandaag is het de vooravond van zijn dood, de hitte van de zomerdag is in scherp contrast met het verschrikkelijke weer op die morgen van zoveel jaar geleden, haar benen hangen over de kade op precies dezelfde plaats waar zij het schip voor de laatste keer heeft gezien, Maar vandaag is er niets, alleen haar herinneringen... zij denkt terug aan de dag, dat haar verteld werd van de dood van haar vade.
Een groot gat in het achterschip was er de oorzaak van dat het schip zonk.
Er was iets plotseling heel snel en onverwachts gebeurd.
Niemand had de kans om te ontsnappen en het overleven tegen de koude deken van de oceaan was onmogelijk.
Moeder natuur had besloten haar perfecte vader af te nemen, de meest zachte en zorgzame man die ooit geleefd had, met geen uitleg waarom. Zij had een lange tijd  over na gedacht, waarom hij die nacht was weg genomen, haar moeder alleen achterlaternd, zonder echtgenoot en een angstig achtjarig kind zonder vader,
Vandaag echter zittend in de dokken, haar gedachten zijn verwonderlijk blijde gedachten, gedachten over  de tijd die zij met hem had doorgebracht, het advies wat hij haar had gegeven,  wat zij tot op vandaag had opgevolgd.
En dat gevoel van de tere handjes in haar handen, want zij keek nu  neer op Caitlin, haar zes jaar oude dochtertje en gevoelsmatig greep zij haar hand, zich een moment afvragend of Caitlin hetzelfde veilige en zekere gevoel had bij deze simpele gebaar, dat zij toen voelde,  zo'n dertig jaar geleden met haar vader.
Na enige tijd in gedachten te hebben gezeten, gooiden zij samen een krans in het water, vandaag de kalmte van de zee vertoonde een vals gevoel van veiligheid van de woede wat zij in zich kon hebben als moeder natuur besloot om haar kwaad te maken, maar voor dit moment de witte anjer rond het gespelde woord “vader “ dreef ongevaarlijk naar andere kransen, die daar reeds dreven,  van andere familieleden die hier eerder op bezoek waren geweest.
Haar gedachten aan de verwonderlijker man, alsof het haar laatste gedachten waren van jaren geleden, of hij trots op haar zou zijn en op de vrouw die zij was geworden, en de dingen die zij deed, de fouten die zij maakte en zijn naam levend houdend in haar gedachten,
Gedachten die nog even sterk waren ,als op de dag dat zij werden gemaakt.
Toen zij Caitlin's hand pakte en begon met op te staan, gaf ze een laatste blik naar de krans, de zee fluisterde de woorden die door haar vader werden gestuurd... Claire, jij bent mijn speciale meisje, ik zal altijd trots op je zijn. Het spijt me dat ik nu niet bij je kan zijn, toont je hoeveel.
Met een glimlach op haar gezicht draait zij zich om en zij ziet het cafe, wat nu is veranderde in een Starbucks koffie huis , een teken van de tijd denkt zij,  als zij naar de auto loopt/
Achter haar rinkelen de bellen van de trawlers,  haar in herinnering brengend over alles om deze verjaardag af te sluiten.
En toen zij de deur van de auto opende keek ze naar het geluid van de scheepsbel en zegt rustig,,, jij laat mij nooit alleen, Papa,  in alles wat ik ooit hebt gedaan.... je bent constant bij mij geweest, je leefde steeds in mijn herinneringen, jouw adviezen leven door in Caitlin, jouw deel van wat ik ben en laat mij nu niet alleen hiermee.
Ze controleert of de veiligheid gordel van Caitlin goed vast zit......... kijkt voor een laatste keer naar  de dokken ........en gaat naar huis.
Einde.

[zier]

Cor,is dit verhaal waar gebeurd ??.

[vreemdeling]

Zier,
PB onderweg
Cor

[zier]

Ja cor het laatste verhaal,ik had er tijdens het lezen ook moeite mee,zal de ouderdom wel wezen.