Herinneringën deel 2

[uitkijk]

Ja vreemdeling,
je verhaal klopt helemaal met die grote stukken veen die boven komen drijven. Ook vlak bij het centrum van Gouda, in de Nieuwe Gouwe, vlak voor het sluisje naar het centrum, tussen de Steve Bikobrug en Bolwerk komen de stukken veen weleens  boven drijven. Ik heb ooit gelezen dat het ook zou komen door schepen met veel diepgang en dat door het wentelende schroefwater, het veen los komt. Of dat echt zo is, weet ik niet. Welkom in Gouda, van een Haagse Scheveninger (of Scheveningse Hagenees?), die alweer 6 jaar in het centrum van Gouda woont.
Gr Gerrit

[Hans]

Goede morgen Vreemdeling, hoop dat je spoedig thuis gaat voelen in je nieuwe huisje.
Wel goed te horen dat alles goed is gegaan.

Interessant van dat veen trouwens.

[vreemdeling]

Dirk, Gerrit en Hans.
Bedankt voor jullie reacties.
Cor.

[vreemdeling]

                                                        Oesters

Op 17 Augustus j.l., werd door de NTO nieuwsdienst op de televisie een bericht uitgezonden, dat op 15 Augustus j.l. op de Oesterdag in Ierseke,   een oester was gevonden, waarin zich 10 pareltjes hadden gevormd.
Zo iets was nooit eerder gevonden.
Normaliter vormt zich een parel in een op de 15000 z.g. wilde oesters
Tijdens een speurtocht op internet over de Shetland eilanden vond ik het volgende bericht....... " Trawler uit Shetland vangt de grootste oester. "
De trawler  Felicitas uit Shetland, had, wat de experts geloofden, de grootste oester boven water gehaald, die ooit in het Verenigd Koninkrijk was gevangen.
De trawler was op 27 mijl afstand van het eiland Bressay ( een van de vele Shetland eilanden) vissende, toen deze oesterschelp werd opgevist, die een grootte had, dwars over gemeten, van 201 mm en die zelf iets meer woog als een kilo.
Haar schipper, Mark Anderson,  bracht de oester naar het NAFC Maritiem Centrum, welke bevestigde, dat de oester een record vangst was. De vorige oester van de record houder uit Cornwall, uit het jaar 2009, had een grootte dwars over gemeten, van 178 mm en woog zelfs 1,3 Kg.
Dr. Beth Lesley van het Maritiem Onderzoekcentrum verklaarde, dat zo'n  inheemse oester relatief erg zeldzaam was in de wateren rond de Shetland eilanden en het was ongebruikelijk, dat de oester met een trawl net was opgevist.
De oester werd op een diepte van 120 meter gevangen, wat veel dieper was, dan werd aangenomen voor deze soort oesters. Hoewel het onmogelijk was om de nauwkeurige leeftijd van de schelp vast te stellen, is het mogelijk, dat deze oesters al decennia oud zijn.
De grootste oester die ooit werd opgevist, was in de Chesapeake Baai in de Verenigde Staten en had een grootte dwars over gemeten, van 300 mm.
Verder op internet zoekend, kwam ik het volgende tegen....................
In Maart 2014 werd een nog grotere oester door een Deense biologe gevonden. Dit maal was het in de Deense Waddenzee bij Vester Vedsted.  Deze oester had een grootte van 355 mm. Ook hiervan moest de ouderdom worden geschat, omdat het dier nog in leven was en werd geschat op 20 jaar oud. Het dier is in een aquarium uitgezet in een bezoeker centrum in de Deense plaats Vadehavcentret. Op de schelp leven nog 5 andere oesters. Het totale gewicht hier van is 1.62 Kg.
Maar er is altijd wel een baas boven baas.
Toeristen uit Luxemburg hebben op 26 Augustus j.l.,waarschijnlijk, op het strand in het Zwin gebied in Belgie, bij de badplaats Knokke -Heist, de tot nu toe grootste oester schelp gevonden. De afmeting van de schelp is 380 mm en is hiermee 25 mm groter dan het huidige wereld record van 355 mm. Op basis van de groeiringen van de schelp, werd de leeftijd van de oester op 25 jaar oud geschat.
Wat de laatste twee oester betreft, gaat het hier over de Japanse oester.
Deze oester soort werd rond 1960 uit het verre oosten geïmporteerd en is in vergelijking met andere oester soorten, de meest succes volle oester. Zij is beter bekend als de "creuze ".
Dat zij een succes volle oester soort is, heeft ook haar nadelen. Zo worden de kleine strandjes langs de Wester Schelde overspoeld met schelpen van deze soort oesters en veroorzaken veel hinder en snijwonden voor de spelende kinderen, op hun blote voeten.
Vaak worden vanuit Gemeentelijke instanties voor het bad seizoen de hinder gevende schelpen verwijderd.

Vreemdeling

[vreemdeling]

Hoe de vissers vrouwen uit Hull het getij keerden bij de reders.

Deel 1

Het verlies van 58 bemanningsleden bij het vergaan van drie trawlers uit Hull, bracht in 1968 Lilian Bilocca en andere vrouwen van trawlers vissers er toe, om de strijd aan te binden met de reders, voor betere werk omstandigheden, voor deze groep van zeelui. Deze drie trawlers waren in Januari 1968 vanuit het St.Andrew's Dock in Hull vertrokken, voor een visreis in de Arctische wateren bij IJsland.. Binnen drie weken waren deze drie schepen gezonken en waarbij 58 bemanningsleden het leven lieten. Deze drie voudige scheeps ramp ontlokte bij de vissers vrouwen een gevecht voor de rechten van deze vissers en die uiteindelijk de gehele visserij industrie zou veranderen en het waren deze werkende vrouwen van de vissers, die de strijd aanbonden met de trawler reders.                                                                                                 
Lilian Bilocca haar echtgenoot en zoon, waren ook werkzaam bij de trawl visserij. Zoals veel andere vrouwen uit deze branche en hun leef omgeving, werkten zij in vis verwerkende industrie aan de haven, bij het fileren van de vis en het verpakken er van in ijs, van de eerdere vangsten van de trawlers. Lilian hoorde op haar werk, dat er twee schepen werden vermist, zonder dat enig  taal of teken van hen gehoord was, terwijl zij vissende waren bij de noordelijke IJslandse kust. Zij besloot toen hier iets tegen te gaan doen. Toen de betreffende trawlers, de St.Romanus en de Kingston Peridot, uit het visserij dok waren vertrokken, was de temperatuur beneden het vriespunt. De bemanningen hadden hun eigen bedden goed voor de reis zelf moeten aanschaffen en eveneens hun uitrusting voor de reis. De werkomstandigheden aan boord van trawlers bij ruw weer en zware zeegang, waren zeer gevaarlijk. Zelfs ook, voor de meest ervaren visserlui. Golven met een hoogte van twee of drie keer de hoogte van het schip, konden zich met bevriezend water, op de schepen storten. En de ijsafzetting kon zich dan zo erg gemakkelijk afzetten op de oppervlakten van het schip. De bemanning moest hierbij een continu meedogenloze strijd voeren,  om de ijsafzetting op de bovenbouw van het schip, masten en stagen,weg te hakken. Zelfs minder dan 20 ton ijsafzetting kon een 657 tons trawler, zoals de Peridot of de Romanus,  doen kapzijzen. Een ton ijsafzetting kon al binnen een minuut zich vormen.

Mist.

Op dat tijdstip van het jaar duurde het daglicht slechts zes uren in het gebied waar deze schepen werden vermist. en zelfs als er daglicht te zien was, was de zee gehuld in laag hangende bewolking en mist. De trawler Romanus had geen marconist aan boord en haar draadloze radio zend- en ontvangst apperatuur, was slecht aangepast voor een beperkte reikwijdte .Maar de reder eigenaars, verzuimden ook,om een verhoogde graad van alarm te doen uit gaan, toen het schip al meer dan twee weken op zee was. Het was een algemeen regel, dat de schepen dagelijks hun positie en hun vangsten bekend maakten. Maar radio verkeer kan het bestek van een schip prijs geven aan de concurentie, die mee luisteren op de radio zend frequentie en zodoende waren de schippers vaak genoodzaakt om radiostilte te houden.Toen echter de familie leden om opheldering begonnen te vragen aan de reder, bij het lange uitblijven van de schepen, kregen als antwoord, dat zij zich beslist geen zorgen moesten maken. Op de dag dat de trawler Perigot officieel als vermist werd opgegeven, stuurde zij nog een radio bootschap naar een nabij haar vissende trawler, en deelde zij mee, dat zij grote problemen had met ijsafzetting.                                                                                  Het was tevens het laatste contact, wat de Perigot maakte.
Dagen later spoelde een van haar reddings vlotten aan op de noordelijke IJslandse kust. Op 30 Januari werden de families van de 40 man, die de bemanning uitmaakte van deze twee schepen, ingelicht en werden verteld, dat er weinig hoop bestond,  dat zij de vermissing overleefd zouden hebben.                                                                     Toen Lilian die avond thuis kwam van haar werk, schreef zij een brief aan de trawler eigenaars, waarbij zij het gedrag van de reders aan de kaak stelde.
De brief luidde...... Jullie mannen aan de top van deze branche...... deze jongens en mannen die voor jullie werken, besteden drie kwart van hun leven aan werkzaamheden, die zich weinigen van ons kunnen voorstellen of geloven dat zulke werkzaamheden wel bestaan.                                                                                                              Hun leven is hard. Zij werken hard en hun dood is  hard. 

                           
Zij stelde een petitie op en binnen enkele dagen verzamelde zij over de 200 handtekeningen. Honderden vrouwen gaven gehoor aan  haar oproep voor betere werk omstandigheden aan boord van trawlers. Zij hielden een protest mars om de reders te confronteren met een overzicht aan eisen, wat samen gevat was in het " Handvest van de Visserman ".                                                                                                         Er moest aan boord een volledige bemanning zijn , met inbegrip van een marconist op alle schepen, die twee maal daags contact moesten maken met hub reders en met andere schepen. Een verbeterde veiligheids en reddings uitrusting en een "moederschip" met medische faciliteiten in de omgeving van de vissende vloot en een betere opleiding voor de bemanningen. Zij eisten ook regelmatige veiligheids oefeningen aan boord van de schepen. Opschorting van de visserij dicht bij de kust van het Noordelijke kust gebied bij IJsland en een instelling van een Gouvernementale onderzoek commissie. Na veel wijgeringen, werden uiteindelijk  aan Lilian en twee andere vrouwen, toestemming verleend voor een gesprek met de reders, terwijl de andere vrouwen zich buiten het gebouw verzamelden en leuzen scandeerden en liederen zongen.  Lilian kwam vrijmoedig voor haar protest uit en kondigde aan,  dat de enige manier dat deze mensen ons willen ontmoeten en onze klachten willen aanhoren, de weg is, van het ondernemen van acties. Zij verklaarde aan de toegestroomde verslaggevers van de kranten....      Ik sta morgen vroeg aan boord van de uitvarende trawlers en ik zal controleren of deze schepen een volledige bemanning aan boord hebben en of er een marconist aan boord is.                                                                                            Ik zal zelfs aan boord van de vertrekkende schepen springen, wanneer dit nodig is en het schip doen stoppen, om het dok uit te varen.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

deel 2

Vertrouwen.

De actie van de vrouwen gaf de vissers vertrouwen om nu ook een eigen standpunt in te nemen. De snelle overplaatsingen van bemanningen over de diverse schepen en de bezorgdheid die hier door werd aangewakkerd tegen de rederijen ten aanzien van deze overplaatsingen, betekende wel, dat toetreding tot een vakbond bemoeilijkt werd.       De Transport- en de Algemene Arbeiders Bond organiseerden bijeenkomsten rond de dokken, maar de bond van Koopvaardij Scheepvaart Medewerkers stond niet toe dat er werd gestaakt.                                                                                                          Toen de vrouwen zich 's-morgens gingen verzamelen rond de havens om de trawlers te controleren, begonnen de bemanningen ook hun mening uit te spreken.                        Drie bemanningsleden van de trawler "St. Andronicus", zuster schip van de verloren gegaande "Romanus ", weigerden aan boord te gaan.  Het waren twee broers van 18 en 19 jaar oud en hun stiefvader. Zij vertelden aan de vertegenwoordigers van de Transport- en Algemene Arbeiders  Bond,dat zij de zwemvesten hadden gecontroleerd en dat deze niet voldeden aan de standaard norm. De reder werd hier over geconfronteerd, maar wuifde hun bezorgdheid weg en zei...... Ik geef je vijf minuten om aan boord te gaan. Teken de monsterrol of je wordt overgeplaatst. De mannenen weigerden om aan te monsteren en de rest van de bemanning ondersteunde de weigering, om niet uit te varen.                                                                              Een ander zusterschip van de "Romanus ", de trawler "St. Keverne ", lag om het punt om te gaan vertrekken. Een van de bemanningsleden leunde uit een der ramen en schreeuwde naar Lilian , staande op de kade..... Wij hebben geen marconist aan boord.         Onmiddelijk rende zij naar voren, de kade op en poogde op de vertrekkende trawler te springen. Zij werd door acht politie agent tegen gehouden en vast gehouden en zij was genoodzaakt om toe te kijken  hoe het schip en bemanning, zonder de noodzakelijke marconist, naar zee vertrok.   Maar de foto's van Lilian's gevecht met politie en hoe zij door hen in bedwang werd gehouden, was front pagina nieuws voor de kranten.                                                                                            Al spoedig werd haar en de andere vrouwen meegedeeld, dat een marconist met een motorboot, als nog naar de trawler was gebracht.                                                        De Transport- en Algemene Arbeiders Bond organiseerde voor de vrouwen een bijeenkomst in London, met enkele ministers van de Labour regering. Drie vrouwen werden uit de actie voerende groep gekozen, om Lilian naar London te begeleiden.        Het waren Mary Denness, Yvonne Blenkinsop en Chrissie Smallbone, waarvan haar neef Robert was omgekomen bij het vergaan van de "Romanus ".

Schipper.

Chrissie Smallbone's oudste broer was ook schipper op een trawler met de naam de "Ross Cleveland ". De vrouwen wisten niet, terwijl zij hun strijd tegen de reders voortzette, dat dit schip het derde vaartuig was, wat in even zoveel weken, ten onder was gegaan. Op de 3e Februari ontving de schipper van het schip een weer waarschuwing van de nadering van een front met orkaan windkrachten en met sneeuw stormen. Bij de poging om het schip in een veiliger positie te brengen, werden zij overvallen door barre weersomstandigheden en het schip kapsijsde ten gevolge van zware ijsafzetting. Getuigen in nabijheid van deze trawler, zagen haar van het radarscherm verdwijnen en zij waren er van overtuigd , dat er geen overlevenden  zouden zijn. Maar één lid van de bemanning overleefde de ramp.                                  De enige overlevende, was Harry Eddom en zijn verhaal was vol afschuw, hoe hij keek naar de 18 bemanningsleden van het schip, die in de ijskoude, toren hoge golven, het leven lieten. Het geen wat de vrouwen aanspoorden tot meer actie. Toen zij in London kwamen, was hun verzoekschrift aangezwollen tot een lijst met 10.000 handtekeningen. Duizenden mensen verzamelden zich bij het King's Cross station, om hen te verwelkomen  Bij hun ontmoeting met de ministers en vakbond leiders, werd hun verteld, dat de regering zou toegeven aan hun eisen.    Hun werden vier onafhankelijke onderzoeken beloofd.
Een inspectie van elke trawler, een inspectie naar de veiligheid van de trawlers in het algemeen. Een veiligheids code voor trawlers en een visserij verbod bij de IJslandse Noordkaap.                                                   
De vrouwen waren in een zegenvierende stemming, toen zij weer in Hull terug keerden.                                                                                                                    De strijd om de rechten van de werknemers verhoogde ook in 1968,  de radicale stemming op de campussen van de Universiteiten.  Lilian werd daar gevraagd om daar te komen spreken voor honderden studenten, zowel in Hull als in Glasgow.                 Maar de spanning groeide. De reders gebruikten de problemen in de visserij sector, om de vissers onderling te verdelen, door te zeggen dat door  hun eisen er geen werk meer voor hen was. Ondertussen hadden zij IJslandse trawlers ingehuurd om vis te  leveren, om onrust te zaaien bij de vissers in deze kwestie.                                                 Lilian merkte op tijdens een studenten bijeenkomst, dat het stakings verbod voor de vissers moest worden opgeheven, omdat het door de reders werd aangegrepen om te zeggen, dat er geen werk was. Zij vertelde ook, dat de regering ook hun beloften niet na kwamen en de vissers hierdoor genoodzaakt waren, om actie te ondernemen. Echter de landelijke pers betwistte dat met haar, door te verkondigen, dat de vrouwen de mannen overhaalden om te gaan staken, in ruil voor geslachts gemeenschap in hun huwelijk.

Schuld.

Sommigen begonnen Lilian te hekelen om haar boute uitspraken.                              Een poging om een weerbare vrouwen afdeling op de richten in de Transport- en de Algemene Arbeiders Bond, liep op een mislukking uit.Lilian werd door haar baas ontslagen en werd op de zwarte lijst gezet van de industrie arbeiders. De verstandhouding tussen haar en de vakbond leiders, die haar eerst steunden en de vrouwen, bekoelde aanzienlijk. Maar Lilian handhaafde haar standpunt.
Een moederschip, de "Orseno "werd in het voorjaar van 1968 te water gelaten. Het was de grootste levens reddende operatie, die ooit werd opgezet voor de Britse visserlui. Aan boord van dit moederschip was een bemanning van 20 koppen,  met inbegrip van een dokter en meteoroloog en een complete medische apparaten uitrusting.            Lilian was aanwezig tussen de haven arbeiders en de vakbondsleden bij de te waterlating van de "Orseno " . Zij  verklaarde toen........ Het kan mij niets schelen dat zij ons " De dwaze vrouwen noemden " .
                                                       
Dit is het, waar wij voor hebben gevochten.!

Terug kijkend naar eerder geplaatste Herinneringen No.2,  antwoord No.72, d.d. 14/02/2013, kwam ik een reactie tegen van een der panel leden ( Zier ), die zich deze staking nog weet te herinneren..

Foto van de Ross Cleveland is te zien op Herinneringen no.2  antwoord No.88 d.d. 16/02/2013 van Post Boy.

Lees ook Herinneringen no.2 antwoord No.120 d.d. 19/02/2013 van J.H.

Einde.

[Maart]

Bedankt Cor mooi stukje weer van schokkende gebeurtenissen

[vreemdeling]

                                     Het Wonder van de Galway Baai. ( 1949 )
deel 1

Om 03.40 uur op 15 Augustus 1949, ontving Valentia Radio een melding van een Britse trawler, de Stalberg, die vissende was bij de Aran eilanden in het westen van Ierland. 
Het bericht luidde.... Vliegtuig neergestort in de Galway baai. Zoeken het gebied af.
De gezamelijke co-ordinatie in de lucht, op zee en aan de wal, resulteerde in een wonderbaarlijke redding van bijna de gehele bemanning van een Trans Atlantische  vlucht, van Rome naar Shannon ( Ierland ).
Het drama wat zich daar afspeelde, was er een van dapperheid, bijzondere bekwaamheid en een verbeten doorzettings vermogen, door de redders, beiden aan het roer van de trawler als in de cockpit van een vliegtuig.
Negen mannen verloren het leven, toen het reusachtige vliegtuig Ierland miste en op de zee landde.
Vliegtuig en schepen helpen bij de redding.
In 1949 was Europa zich aan het opbouwen, na de verwoestingen van de 2e Wereld oorlog. Ontheemden probeerden hun leven weer te hervinden en een groep Italiaanse emigranten, zochten hun toevlucht in Zuid Amerika, ver verwijderd van hun eigen vaderland.                                                                                                                               Ondanks de verwoestingen van de oorlog, kregen de Italianen nog meer tegenslag te verduren.
Een Trans Atlantisch vliegtuig, een Douglas DC 4, ook bekend staand als de Douglas Skymaster, was door een internationale vluchtelingen organisatie gecharterd, om hen te vervoeren naar een nieuw leven in Caracas Venezuela. Op de 15e Augustus begonnen zij aan de eerste etappe van hun reis van Rome naar Shannon, wat aan de ontstuimige Westkust ligt van Ierland. Op dat moment was Shannon een stop- en overstap plaats en een belangrijke tussenlanding plaats voor de meeste Trans Atlantische  vluchten.                                                                                                                              De 49 passagiers  op die dag bestonden uit 47 Italiaanse emigranten en 2 Amerikaanse medewerkers van de Transocean Air Line. De bemanning van de Skymaster bestond uit 9 Amerikanen. De gezagvoerder, Edward Bessey uit Connecticut, was een ervaren piloot met 19 dienst jaren. Hij werd bijgestaan door een eveneens ervaren bemanning met 1e officier Richard Hall, vlucht navigator James A Baumen, 2e officier John W Moore, radio officieren Robert D Thomas en Herbert Ashbell en purser H.Fisher en de stewardes Luigia Cerabona, die vloeiend Italiaans sprak.                                                          Het 9e bemanningslid was Ruth Nichols, die de vlucht vanaf Rome kort hier voor had genomen, in een poging om de hele wereld rond te vliegen op een humanitaire missie en zij stond op de bemanningslijst als stewardes vermeld, maar had verder geen officiele taken. 
Miss Ruth Nichols was een luchtvaart pionier uit de jaren 1930 en 1940. Als vrouwelijke piloot had zij snelheid records gevestigd en had zij de Londen-Melbourne internationale luchtvaart race volbracht en poogde als eerste vrouw de Atlantische Oceaan over te steken. Zij zelf had drie vliegtuig ongevallen meegemaakt. In 1931, tijdens de 2000 mijls vlucht van Californie naar Kentucky, in 1932 toen zij rond vloog tijdens de verkiezing campagne van President Hoover en in 1935, toen zij zwaar gewond raakte bij een vliegtuig ongeval in New York. Deze laatste vlucht was bedoeld om een luchtvaart huwelijk te sluiten met twee stellen, maar eindigde echter met de dood van de andere piloot.
Die zelfde nacht had de in Grimsby geregistreerde trawler Stalberg juist de visgronden bereikt ten westen van de Aran eilanden en het schip stond onder commando van schipper Alfred Stanley Brown, van de Consolidated Visserij N.V.
Het schip was in 1929 bij Cochrane en Zonen in Selby gebouwd. Met haar triple expansie machine kon zij een druk van 200 pond leveren, wat betekende, dat de Stalberg een efficiente en een goed functionerende trawler was. Dit had zij al bewezen, toen zij een record vangst van 1380 kisten heek in Swansea, in April 1940, aanvoerde..   
Gedurende de oorlogsjaren was zij gevorderd door de Admiraliteit en had dienst gedaan als wachtschip bij afsluitingen van havens. Deze nacht wachtte de Stalberg op het daglicht, om met de visserij te beginnen.                                                                        Tom Harrington uit Castletownbere liep samen met de stuurman wacht. Hij had waarschijnlijk in Casteltownbere op de Stalberg gemonsterd. omdat in deze plaats verschillende  Engelse stoomtrawler, op dat moment hun thuishaven hadden. De schipper had besloten om tot het dag worden te wachten om met de visserij te beginnen, om juiste peilingen te nemen om hun exacte postitie te weten te komen, om te voorkomen dat de trawl vast zou lopen op de bekendstaande wrakken in dit gebied. Beneden deks bevonden zich de 22 jarige  Gordon Sheffers uit  Swansea en de rest van de bemanning, om nog wat van hun rust te genieten, voor de vermoeiende visserij met de trawl zou worden uitgeoefend.

De Vlucht.

Naar aanleiding van het vluchtplan, verklaarde de Rome luchtvaart controle, dat de oorspronkelijke route van de Trans Atlantische Luchtvaart Skymaster,  Marseille was, daarna Parijs, om dan verder koers te zetten naar Shannon. De  weersvoorspelling voor die nacht, voor de duur van de vlucht, was helder weer met een matige wind.                                        De gezagvoerder Bessay arriveerde 30 minuten te laat op de landingsbaan in Rome en om tijd te winnen, verdeelde hij de standaard verplichtingen, voorafgaande aan een vlucht, aan de bemanning.  Dit houdt in,  dat er een gewicht en ballast plan wordt opgesteld, een vluchtplan wordt berekend, de benodigde brandstof wordt geschat en er  gekozen wordt voor een alternative luchthaven, als de landing op Shannon Airport niet was uit te voeren, ( wat in dit geval Parijs zou zijn ). Dit plan verlangde een brandstof hoeveelheid van 14 tot 16 vlieguren, om veilig te zijn voor de brandstof honger van een Skymaster.                                           
Echter, wat na latere gegevens werd ontdekt, had het vliegtuig slechts brandstof aan boord voor 11 vlieguren. Dit was niet in overeenstemming met de voorschriften van de Transocean Air Lines maatschappij, die voor elk vluchtplan een brandstof verbruik voor schrijft, van 200 gallon per uur. Gezagvoerder Bessay besloot, omdat hetop die dag goed vliegweer was en om tijd te winnen, hij het traject Marseille - Parijs zou laten vervallen en hij direct koers zou zetten naar Shannon.                                              In plaats om Parijs als nood landingsplaats te gebruiken, koos gezagvoerder Bessay nu voor de stad Dublin. om verder brandstof te besparen en het vluchtplan aan te passen aan de regelgeving.    Met 2200 gallons brandstof aan boord, vertrok de Skymaster om 16.08 uur van Rome. Kort hierna ging gezagvoerder Bessay rusten in het bemannings verblijf en liet het commando over aan de eerste officier. De Skymaster passeerde om 18.20 uur Marseille en rond 20.50 uur Rennes. Toen zij de Franse kustlijn passeerde, was de Skymaster al 15 minuten achter op het tijdschema en misschien, wat veel belangrijker was, 15 mijl westerlijker van de geplande route.Toen keerde gezagvoerder Bessay terug in de cockpit en de eerste officier probeerde een positie te bepalen met behulp van het Loran plaatsbepaling systeem, wat gebruik maakte van radio signalen van het radio station van de  havenplaats Brest op het schiereiland Bretagne. Ook gelijktijdig probeerde de vlucht navigator een sterren bestek te maken, voor een juiste plaatsbepaling. Gebruikmakend van zowel deze moderne als traditionele methoden, schatten zij de positie van het vliegtuig ten zuiden van het schiereiland Normandie. Met deze informatie berekende de navigator, dat de Skymaster rond 23.43 uur op Shannon Airport zouden kunnen aankomen. 
Volgens het vluchtplan daalde officier Edwards toen naar een vlieghoogte van 3500 voet en maakte hij voorbereidingen om op Shannon Airport te landen. Deze voorbereidingen gingen er van uit, dat de verkregen plaatsbepalingen veilig waren.                                        Tot 00.15 uur van de 15e Augustus werd er geen teken van Shannon gezien. Onbekend aan de bemanning van de Skymaster, waren zij al rond 23.00 uur,  de Ierse kust gepasseerd en vloog het vliegtuig nu de Atlantische Oceaan op en raakte zij hierbij  al snel zonder brandstof. 

wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Deel 2

Neergestort in de Atlantische Oceaan.
Daar de bemanning zich de ernst realiseerde van hun situatie, poogde de 1e officier op nieuw een plaats bepaling te maken met gebruik van Loran, echter op dat moment waren zij buiten de reikwijdte van dit station, om een juiste peiling van Shannon te krijgen. Om 00.45 uur schatte de bemanning dat zij Shannon op een afstand van 175 mijl in westerlijke richting, voorbij hadden gevlogen. Vijf minuten later draaide de gezagvoerder Bessey, op aanwijzing van de navigator, het vliegtuig en vervolgde de vlucht nu op een koers van 130  graden. Om ongeveer 01.05 uur was het voor de Skymaster uiteindelijk mogelijk, om de Shannon Lucht-en Zee redding frequentie te ontvangen.   
Gezagvoerder Bressey had op dat moment nog maar 90 minuten brandstof tot zijn beschikking. en het vliegtuig was zo hopeloos verloren. De radio operateurs op Shannon waren in staat, om met twee Trans Word Airway's vliegtuigen in contact te komen, die gelukkigerwijs in het gebied  vlogen. Het eerste vliegtuig, met gezagvoerder Charley Adams, slaagde er in om dicht genoeg bij de Skymaster te komen, om haar in de juiste richting te kunnen sturen. Echter met nog slechts 15 minuten naar de veiligheid van Shannon Airport, vervloog alle hoop, toen de vier motoren van de Skymaster stop vielen. Zij waren niet meer te gebruiken.                                                          Gezagvoerder Bressey bracht het vliegtuig in een glijvlucht naar de oppervlakte van het water van de zee en verstijfde bij de botsing met het oppervlak van het water.     
                                                                                                                                        In dezelfde omgeving, aan boord van de trawler Stalberg ,stonden matroosTom Harrington en de stuurman van de trawler, op wacht in het stuurhuis.  Zij hoorden in de verte het gebrom van vliegtuig motoren en het geluid groeide steeds harder aan. Matroos Gordon Saeed en zijn mede bemanningsleden holden het scheepslogies uit, het dek op, om op tijd het vliegtuig over te zien vliegen. Zij keken naar de vliegtuig verlichting die steeds dichter bij de zee kwam en uiteindelijk in de verte verdween.                                                          Om 02.40 uur stortte de Skymaster van de Transocean Air Lines neer in het koude water van de Atlantische Oceaan. 7 mijl West van Lurga Point aan de Clare kust.   Om 03.03 uur op 15 Augustus 1949, zond Shannon Airport een noodsignaal uit naar het Valentia Radio station en dat bericht luidde.......     
Vliegtuig met bestemming Shannon in zee gestort twee mijl uit de kust van de vaste wal bij Kilkee.                                                                                                                                                                               Er zijn tot op heden nog geen officiele stappen ondernomen.                                                  Wacht a.u.b. op een officieel bericht.
De landing was bijna perfect uitgevoerd. De twee Amerikaanse passagiers verklaarden later, dat de landing zo soepel werd uitgevoerd, dat zij zelfs niet uit hun stoelen werden gesmeten. Het vliegtuig bleef ongeveer 15 minuten drijven, lang genoeg voor de bemanning om de passagiers uit het vliegtuig te helpen op alle, behalve een, van de reddingsvlotten.   
De redding.
Kort na middernacht vloog het 2e TWA vliegtuig over de plaats van het ongeval, na eerder te zijn ge-informeerd over het drama door Shannon Radio, wat zich in het gebied had voltrokken. In die nacht was gezagvoerder Arly Arbuthnot verantwoordelijk voor de routine op deze oceaan vlucht en zonder te aaarzelen veranderde hij zijn vluchtplan om assistentie te kunnen verlenen, wanneer hij dat kon geven. Toen het de onheilsplaats naderde, liet hij Shannon weten dat hij de landings lichten en fakkels van het neergestorte vliegtuig kon zien. Zijn navigator kon een juist bestek maken van de plaats van het wrak. De duisternis verhinderde vlucht 917 van verdere deelname aan de redding en keerde zo spoedig mogelijk terug op haar koers en gezagvoerder Arbuthnot vervolgde zijn reis naar Shannon om brandstof in te nemen en zijn passagiers van boord te laten gaan en zo spoedig mogelijk naar de plaats van het ongeval terug te keren.                                                                                                De overlevenden waren weer alleen in de duisternis van de nacht.
Om 03.40 nam de Stalberg contact op met Valentia Radio station en zond haar de volgende boodschap......... Vliegtuig neer gestort in de Galway Baai. Wij gaan zoeken in het gebied.                                                                                                                            De bemanning had de schipper gewekt en hij gaf orders om de machine op volle kracht vooruit te zetten en op weg te gaan naar de plaats waar de Skymaster was neergestort. Gordon Sheffers herinnerde zich nog wel dat het schip voorafgaande aan deze visreis, net uit het droogdok was gekomen, waar de huid van het schip grondig was gereinigd en wat het schip gemakkelijk een extra mijl of twee aan snelheid kon geven, wat in het belang was voor de redding in de ruwe Atlantische Oceaan, waar het soms aan komt op een kwestie van minuten. De Stalberg had in eerste instantie moeite om het wrak te vinden, de reddings vlotten en de overlevenden en voer tussen twee vlotten door, zonder ze te zien. Om 04.24 werd het duidelijk dat de Stalberg maar een beperkte radio uitrusting tot haar beschikking had en zij alleen maar kon communiseren met het zoekende vliegtuig, door berichten door te geven via de kustwacht in Valentia.                                                                                                  Tussen 04.26 en 05.10 uur gaven de trawler, het TWA lijn vliegtuig door de aan kustwacht te Valentia doorgegeven berichten, leiding aan de zoektocht en om 05.10 uur, nam gezagvoerder Arbuthnot van het TWA vliegtuig, uiteindelijk de reddings- vlotten waar. De vlotten zagen er gevaarlijk over belast uit. Gezagvoerder Arbuthnot ging op een hoogte van 100 voet vliegen en gaf zijn bemanning orders een reddingsvlot uit de achterdeur van het vliegtuig te gooien. Jammer genoeg blies het vlot zich niet op en zonk als een baksteen.
Om 05.14 stoomde de Stalberg volle kracht in de richting van het neergestorte vliegtuig. De schipper van de Stalberg vroeg aan het cirkelende vliegtuig om wat lichtkogels af te vuren, om hem de richting naar de vlotten te wijzen.                             Tien minuten later, vond zij de eerste vlotten. In het volgende half uur, liet de Stalberg haar eigen reddingboot te water om de koude en in shock verkerende overlevenden, op te pikken.
Om elk vlot leeg te kunnen maken, wees de gezagvoerder van het rond cirkelende vliegtuig hun de weg , door met zijn vliegtuig naar het vlot met de overlevenden te duiken. Deze manier om zo laag te vliegen is erg gevaarlijk en eist de uiterste bekwaamheid van de piloot. De Stalberg kreeg wat moeilijkheden bij het aanboord brengen van de slachtoffers en beschadigde hierbij haar davit. Rond 05.43 uur waren Gordon Sheffers,Tim Harrington en hun mede bemannings leden gereed met het aan boord brengen van de  36 of 37 overlevenden en het levenloze lichaam van marconist Herbert Asbel.                                                                                                                Gordon Sheffers kon zich nog goed de grote verwonding aan het hoofd herinneren, toen zij het lichaam aan boord brachten.Valentia Radio werd door deStalberg op de hoogte gesteld, dat van de overlevenden sommige ernstige shock verschijnselen toonden en onderkoeld waren en stelde voor om naar de plaats Kilronan op de Aran eilanden te stomen, om daar een dokter aan boord te nemen en vervolgens naar Galway te stomen. Het rond cirkelende vliegtuig had nog een reddings vlot waargenomen en wees de trawler opnieuw de weg naar de plaats, door nu gebruik te maken van een luchtkogel pistool.
Rond 07.30 uur kwam het Ierse stoomschip Lanahrono ook ter plekke en eveneens de redding boten van de Ierse plaatsjes Fenit en Kilronan. De Stalberg had vol ijver gewerkt en met 49 overlevenden en twee dode lichamen aan boord, gaf zij het reddingswerk over aan de genoemde schepen, om de doden te bergen.                                                             Sheffer en zijn collega bemanningsleden, brachten de de overlevenden onderdeks om zich te kunnen warmen op de stookplaat van het schip, maar met 49 overlevenden konden zij zich ampel bewegen in deze kleine ruimte. De bemanning verdeelde hun reserve kleding onder de Italianen. De schipper liet Valentia Radio ook weten, dat hij 4 geredde vrouwen aan boord had.
Om 08.40 werd gezagvoerder Atbuthnot afgelost, omdat de R.A.F. nu met een zoek vliegtuig was gearriveerd. Met zijn vermoeide bemanning maakte hij een laatste tocht over het ramp gebied, waarbij haar navigator foto's maakte.                                               De Lanahrone en de reddingsboten uit Fenit en Kilronan, zochten nog steeds het gebied af, voor lichamen en wrakhout. Rond 11.00 had de Lanahrone de overige lichamen gevonden en sleepte hen op hun eigen reddingsvlot achter haar schip. Er was ook enige consternatie, daar een lichaam niet was geteld en hier door bleef het schip nog enkele uren in het gebied om hier naar te zoeken. Het is niet geheel duidelijk uit de beschikbare documenten of deze persoon als nog is gevonden of dat het veroorzaakt was door een menselijke fout.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Deel 3

Rond 13.00 uur arriveerde de Stalberg in Galway. Een grote menigte had zich op de kade verzameld, met inbegrip van de vrijwilligers van het Rode Kruis, de Orde van Malta en leden van de Burgerwacht. Een ernstige noodsituatie was afgekondigd en in het ziekenhuis werden voorbereidingen getroffen voor de grote toestroom van slachtoffers,  die aangeleverd zouden worden door een vloot van ambulancen.         Zoals het in die tijd gewoonlijk was, werden er flessen whisky verzameld en slokken alcohol werden aan de iets warmere slachtoffers gepresenteerd, die elf uur eerder in de zee hadden gelegen.                                                                                                     Gordon Sheffer wist ook een fles gin te bemachtigen, maar toen hij zijn maten beneden deks van de trawler ook hiervan mee wilde laten  genieten, realiseerde hij zich, dat hij een fles water had gepakt, die gebruikt was om de whisky wat te verzachten voor de Italianen. Natuurlijk werd ook de aankomst van de Stalberg door de Nieuwsdienst gefilmd en later volgde de verwondering in het ziekenhuis, waar de inwoners van Galway werden gefilmd, die nieuwe kleding aan de Italiaanse emigranten uitreikten, die al hun aardse bezittingen bij de ramp hadden verloren.      De Lanahrone ging wat later voor anker bij Muton en haalde daar de droevige lading uit het reddingsvlot aan boord van het schip, voor zij de haven van Galway binnen liep.

Naschrift.

Op de 15 (Oktober 2009 landde een US Airways Airbus veilig op de Hudson rivier in New York, na in botsing te zijn geweest met een vlucht ganzen. Het was verbazingwekkend dat hier geen doden waren te betreuren. Haar bemanning werd later beloond met veel citaten van heldenmoed en werden geëerd met de uitreiking van de Sleutels van New York City. De piloot van die dag kreeg in het Times Magazine een vermelding als een van de honderd belangrijkste Helden of Ikonen.                                                                             Zestig jaar eerder dan het "Wonder  van de Hudson" werd de zeer grote bekwaamheid van gezagvoerder Bessey en zijn bemanning in die nacht, meer of minder niet opgemerkt. Bovendien was de schaal van opzet van die reddings poging, van een dusdanige grootte, wat in die tijd niet vaak werd gezien. De kustwacht van Valentia, de Shannon Lucht-een Zee reddingsgroep hadden succesvol samen gewerkt met twee Amerikaanse TWA vliegtuigen, een Britse trawler, een Iers vrachtschip, twee plaatselijke reddingsboten, een Brits R.A.F vliegtuig, een dokter op de Aran eilanden en dit had een noodoproep in Galway tot gevolg, wat de Burgerwacht en het Rode Kruis deed uituitrukken en klaar staan om te helpen. Het is heel waarschijnlijk dat, en passagiers en de bemanningen, van uitputting binnen die korte tijd, niets van deze samenwerking  hebben bemerkt.
Toen het stof van het ongeval was neergedaald, vond het verplichte onderzoek, dat piloot en bemanning schuldig waren aan het ongeval. De Skymaster vanTransocean Air Lines, had te weinig brandstof aan boord, wat geen voldoende speling gaf voor de vlucht. Zij waren tevens  niet op de hoogte van hun ware bestek en het tragische verlies aan mensen levens kan worden toegeschreven aan menselijke fouten.                     De uitstekende vaardigheid bij de landing van zo'n groot vliegtuig, machteloos in de zee,en zonder een groot verlies aan mensen levens, is nooit toegeschreven aan de kundigheid van de piloot.
Gezagvoerder Arbuthnot keerde terug naar Shannon en haalde daar zijn passagiers weer op en bracht ze naar hun oorspronkele bestemming, Parijs.
Na reparatie van de davit, die was beschadigd bij de redding pogingen, keerde schipper Brown en de Stalberg terug naar de visgronden. Na drie weken trawlvisserij en een vol schip vis, keerde de Stalberg terug en loste haar vis in Grimsby. Toen zij daar aankwamen, kregen zij eindelijk de felicitaties, die zij hadden verdiend en werden getracteerd  op een diner en drankjes in de No.10 Bar in Swansea, een populaire bar voor zeelieden. Bovendien had de eigenaar van de bar, een vriend van schipper Brown, kaartjes aan de bemanning en hun vrouwen gegeven, voor een voorstelling in het Grand Theater.                                                                                Britse trawler waren toen geen onbekenden in dat deel van Ierland.
In 1957, acht jaar na de redding, werd de Stalberg opgelegd en later gesloopt als gevolg van ouderdom van haar stoom ketels en de kosten van de vervanging.
De kapitein en zijn bemanning van het stoomschip Lanahrone, waren geen vreemden bij ongevallen op zee.                                                                                                           In Augustus 1940 zag de Lanahrone een reddingsvlot drijven ten westen van Ierland toen zij onderweg was van Gibraltar naar Glasgow. Zij pikte 18 overlevenden op van het schip Goatland uit Whitby, die twee dagen eerder door bommen uit een nijandig vliegtuig tot zinken was gebracht                                                                                 . In 1941 nam zij deel aan het beruchte konvooi OG 71, wat uit Liverpool vertrok met bestemming Gibraltar. Dit konvooi had verschillende duikboot aanvallen te doorstaan en het was het enige konvooi in de oorlog, wat niet aan kwam. Tien schepen werden tot zinken gebracht en meer dan 400 mensenlevens lieten hierbij het leven.                De Lanahrone was een neutraal Iers schip en hoefde geen verduistering te voeren en het schip week uit naar Portugal. waar de bemanning in staking ging voor betere reddingsmiddelen.                                                                                                          In 1944, tijdens een reis van New York naar Engeland, pikte de Lanahrone overlevende op van een Boeing B 17, die 140 mijl Z.W.. van Ierland pech kreeg tijdens een Atlantische vlucht                                                                                        In 1946 ontving zij een noodoproep van een Britse onderzeeër in moeilijkheden bij Schotland en hield stand-by bij de onderzeeër, tot zij door een Britse torpedo jager werd weg gesleept.
Deze incidenten gaven de kapitein en zijn bemanning waardevolle ervaringen bij redding operaties  en het heeft zonder twijfel, de slachtoffers van de vliegtuig crash geholpen.                                                                                                                      Net als alle nette schepen, had ook de Lonahrone een onwaardig einde.                          Zij werd in 1959 in Holland gesloopt.

Einde.
 
                                       

 
                                                                                                                                                                                                 

[Hans]

Hartelijk dank 

[vreemdeling]

Vis,... werd niet echt als voedsel beschouwd, tijdens de grote hongersnood.

Deel 1

Er zijn bepaalde redenen voor, waarom in Ierland, tijdens de grote hongersnood in de jaren 1845-1849, , dit niet als echt voedsel werd beschouwd. terwijl de zee rond Ierland overvol was met vis
Zo schijnt het ook geweest te zijn in de streek rond de Galway Baai, aan de west kust van Ierland.                                                                                                                           Duizenden mensen werden beperkt tot het eten van kool bladeren, van geplukt onkruid langs de wegen, en van rotte knolrapen. Overal langs de rotsige kusten, zochten mensen naar eetbaar zeewier en rauwe slakken.                       
Vis schijnt geen vervanging te zijn geweest voor het eten van de doorsnee gezinnen in Ierland,  wat hoofdzakelijk bestond uit graan voor pap, melk, brood en aardappelen.   Niet te min is vis toegevoegd aan deze tragedie, dat, toen dit als voedsel zo dichtbij was langs de kusten, dit werd genegeerd of dat het werd behandeld als inferieur voedsel.

Het kan ook zijn, dat de visserij er van, ontoegankelijk was door een aantal factoren.                                                                                                                          In die tijd was de visserij een volledige onderontwikkelde bedrijfstak. Mede ook door de afgelegen ligging van de  kleine vissers gemeenschappen langs de kust en ook het ontbreken van marktplaatsen langs de kust met goede verbindingen, waardoor de commerciële structuur ernstig werd bemoeilijkt.                                                          Historisch blijkt, dat de kustwateren wemelden van haring en makreel, terwijl er in dieper water scholen kabeljauw, tong, tarbot en schelvis werden gevonden.
Een andere, zeker niet te verwaarlozen reden om de hongerige bevolking te voeden, voor het niet aanvoeren van beschikbare vis in voldoende hoeveelheden in de dorpen  rond de Galway baai,  was de zwakke constructie van de "currugh ". Dit was de meest gebruikte boot voor de visserij aan de westkust van Ierland, waar  kustlijn rotsachtig met kliffen en rots partijen is, met verraderlijke stromingen en plotseling opstekende buien. En bovenal de Atlantische deining ,die duizenden mijlen, van af Amerika,  kwam aanzwellen, wat de visserij erg bemoeilijkte, zelfs bij rustig weer. 
Maar er is ook wel wat te vertellen over het kleine vissersdorp Claddagh aan de Galway baai, met haar robuuste vloot van hoekers met hun zwarte zeilen en hun zelf geproclameerden rechten op de visserij in de Galway baai.                                                                       Dat beschouwden zij als hun exclusieve eigendom, evenals de  plaatselijke, eigen samengestelde wetten en voorschriften.  Zij hadden zeker de sleutel, niet alleen om  hun vangsten te verkopen op de vismarkt ter plaatse op de Spaanse Parade voor het plaatselijk gebruik, maar ook om voorraden te hebben om de duizenden toegestroomde mensen van het omringende  platteland, op zoek naar voedsel,  te kunnen voeden.
                                                                                                                                      Het Genootschap van Vrienden, de protestantse groep van Quakers , gaven in deze moeilijke tijden in dit gebied, praktische hulp en  zij waren door de Britse regering gevraagd om de katholieke visserlui van Claddagh, met raad en daad bij te staan.                                                                                                                           De vertegenwoordiger van de groep  Quakers was William Todhunter, die de Claddagh visserlui echt  treiterig vond.. Zij zijn, zo schreef hij.... bijna onverbeterlijk en hij vond, dat sommige van de door hen zelf samengestelde wetten, doorbroken moesten worden. Zij wilden bijvoorbeeld alleen maar uitvaren op bepaalde dagen en tijden en als boten uit andere havens wilden uitvaren, werden hun bemanningen gemolesteerd en hun netten vernield.                                                                                                                          Het moet hem zwaar zijn tegen gevallen, toen hij eens op een hoogte aan de kust in zee stond te staren, dat de zee wemelde van haring en makreel, maar niemand van de Claddagh vissers enige interesse toonden, om wat van die haring te gaan vangen.
Enkele dagen voor dat de vertegenwoordiger van de Quakers, William Todhunter, in Claddagh  kwam, waren de visserlui van Claddagh uitgevaren en hadden een grote vangst aan prachtige haring aan land gebracht. Maar zij weigerden om  gedurende enkele volgende nachten weer uit te varen en zij gaven niemand toestemming om wel uit te varen.                                                                                                                   Todhunter overwoog zelfs de  Britse regering te verzoeken, om een marine sloep in Claddagh te stationeren, om vreemde visserlui te beschermen tegen de vissers uit Claddagh.  Hij schreef eens ,............Hun zorgeloosheid is om gek van te worden, om  de verkwisting aan te zien van hun eigendommen, zonder enige wil om toezicht op de schepen te houden en  ze degelijk  te onderhouden.                                                                                  Slechts een zesde deel van de vloot, maar dan wel degelijk uitgerust en goed bemand, kon een veel grotere hoeveelheid vis binnen brengen, dan de totale vloot.                   Niets kon zo irriterend zijn, dan zoveel vernielde boten te zien, louter door de mogelijkheid om grote brokken steen van de kade in het water van de haven te smijten, waar later de boten bij eb, op kwamen te rusten.
De toen meest gebruikte boot in het westen van Ierland was de curragh, een erg kwetsbaar vaartuig. Lang genoeg om vier roeier te bergen en nog twee andere opvarenden. Origineel van een licht houten frame gemaakt, wat bedekt werd met gespannen huiden en waar later  geteerd zeildoek voor werd gebruikt .                                        De scheepjes voeren met groot gemak over de golven en konden grote afstanden in grote snelheid afleggen. Je kunt je voorstellen dat deze zwakke vaartuigen niet geschikt waren voor de visserij en de onderlinge verbindingen.                                                                                                                  De curragh werd gebruikt voor de kust visserij met netten, voor het plaatsen van kreeften fuiken en voor de beug visserij en ook wel voor het opdreggen van zeewier, wat als meststof voor de landbouw werd gebruikt. Tevens voor het vervoer van lichte vrachten en het vervoer van vee en passagiers.
De wat grotere scheepjes werden ook wel " hookers" genoemd, omdat zij ook voor de beugvisserij werden gebruikt op dieper water.    ( hook = vishaak )

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Deel 2

Maar het meest spectaculaire gebruik van deze scheepjes was de jacht met harpoen op de reuzen haai of de arendskop rog, ongeveer 30 mijl uit de kust bij de Achill eilanden.                                                                                                                         Deze reuze haaien zijn tot zo'n 40 voet in lang en zijn een van 'werelds grootste vissen. Zij verplaatsen zich in de zomer in grote scholen langs de westkust                                              Ofschoon ongevaarlijk, bestaat hun dieet  uit kleine roeipoot kreeftjes.                              Voor de komst van de paraffine,  werd de levertraan van de arendskop rog, voor lamp olie gebruikt. De opbrengst van een enkele vis kon uit 7 tot 10 vaten olie bestaan.       Deze grote vissen komen in de morgen. en avonden bij de Sunfish Bank, naar de oppervlakte van de zee,  Het was hierdoor een gevaarlijke plaats. De Sunfish Bank ligt bij de richel van het Continentale Plat. Daar loopt altijd een zware deining, wat het voor de kleine scheepjes echt moeilijk maakte.                                                                                   In de begin jaren van de 19e eeuw, werden bij mooi weer op één dag, wel 30 tot 40 haaien geharpoeneerd en gedood.
Waar was deze bekwaamheid gebleven, op het hoogtepunt van de Grote Hongersnood.? Een officieel rapport vermeldt wel, dat de plaatselijke visserlui op zee waren in hun zwakke curraghs, wanneer dat mogelijk was en tijdens weersgesteldheden, waarin niemand zich kon voorstellen, om in zo'n vaartuig te moeten werken.                                      Maar vis werd niet als een vervanging van de aardappel gezien en in ieder geval maakte de zware deining aan de west en zuid-westkust het vissen op dieper water onmogelijk. De arme werkslaaf moest het stellen met zijn miserabele curragh, vissend voor zijn gezin en de buren en werd betaald met aardappelen.                                                                                              Ook is er zelfs beweerd dat de damp van de aardappel ziekte de vis in dieper water hield,  en hierdoor buiten het bereik van de vissersschepen.
Maar hoe stond het met het verzorgen, roken en zouten van de vis, hetzij voor huishoudelijk gebruik of voor de verkoop op de nabij gelegen markten.?                           Van al deze behandelingen wist men wel het bestaan, maar het zou echter pas veel later zijn, toen de Britse regering Schotse vaklui naar Ierland  bracht, om de Ieren te leren  met het oog op de verkoop, hoe men de vis moest conserveren. Veel van de moeilijkheden echter, gezien de eventuele  mogelijkheden van visserij als een commerciële onderneming, was dat elke behoorlijk grote gemeenschap te ver weg was om te worden bediend vanuit de verspreide  vissersdorpen langs de kust.                                               De beste visgronden waren die in Mayo in de buurt van Porturlin, een klein vissersdorpje in Erris., waar, zo waarnemer Richard Webb, een Quaker en vertegenwoordiger van het Centrale hulp comité  van de Sociëteit van Quaker Vrienden constateerde, dat de enige toegang tot het achterland, over een hoge en moerasachtige berg liep, zo nat en drassig, dat het moeilijk was om het achterland te bereiken, zelfs in de zomer.                                   Het is waarschijnlijk, dat er in Ierland geen andere plaats met menselijke bewoning bestaat, wat zo compleet afgesneden was, van een gemakkelijke toegang.                                                                                                                                                                In 1847 reden er ook nog geen treinen in het westen van Ierland en er waren geen mogelijkheden voor koeling van de vis. Zelfs als er grote hoeveelheden vis werden gevangen en het niet verkocht kon worden .                                                                                                    In Galway, wanneer er grote vangsten waren, lag op de markt de niet verkochte vis hoog opgestapeld, overal lagen tonnen vis, wat de meest afschuwelijke stank verspreidde.
Toen de aardappeloogst mislukt was, hadden over heel Ierland de visserlui al hun netten verkocht of verpand, om eten te kopen.                                                                               In Januari 1847 lagen alle Claddagh boten op de wal, geheel ontmanteld tot op de kale mast en geen spoor van een zeil of takel was meer te zien. Niemand in de  het dorp had nog vis en er was geen boot op zee. Er kon ook niet gevist worden, want alle netten en takels waren verpand of verkocht,..... “om wat eten te kopen. !                                          De pastoor van het dorp Ring verzocht om hulp, omdat de visserlui uit Ring hun visserij uitrusting hadden verpand of verkocht, om voedsel te kunnen kopen. Gelijksoortige  rapporten kwamen uit de dorpen Belmullet, Killybeg, Kilmoe, de havens van de kuststreek Clare en trouwens ook elke vissersplaats langs de kust.                                       Tevens was het door de strenge winter van 1846-47 niet mogelijk om te vissen.             De vissers uit Killybeg waren in geen weken naar zee geweest.......en waarvan moesten zij leven ?
De vissers werden bij de werkverschaffing te werk gesteld en zij waren bang om dit werk op te geven, omdat zij niet zeker wisten of het weer het zou toestaan, om constant te kunnen vissen.                                                                                                                      Anderen  heeft het steeds jaren verwonderd, waarom de mensen niet op de consumptie van vis zijn overgestapt, toen het zo ruimschoots rond de kusten aanwezig was.                                    De reden hiervan was de economische ontwikkeling, waarbij Engeland de Ierse bevolking mee overheersten. Zij waren meer of minder een vergeten groep.                           Er heerste een cultuur van.... “we zien wel “... wat zich verder ontwikkelde en waardoor de Ieren steeds verder en verder, achterop raakten.                                                                      De armste mensen waren afhankelijk van de landheer en hun bemiddelaars en zij zouden hun miserabele bestaan wel overleven, zolang de aardappel en knolraap ieder jaar boven de grond uit zouden komen.
De Engelsen in die periode, wisten meer over mensen die in India en in grote delen van Afrika woonden, dan over hun dichts bijzijnde buren.                                                        De Ieren wisten niet hoe ze moesten vissen en hoe zij vis moesten conserveren.      Behalve dan de aardappelen en dat was een enorme tragedie.                                            Er werd altijd gedacht dat het meer een kwestie van “honger,”dan van een“hongersnood “ was, daar er in het land genoeg voedsel beschikbaar was, maar het moest van de heersende klasse worden geëxporteerd.   
Op kaas en vis rustte nu eenmaal een smet en werd dus altijd als “hongersnood voedsel” beschouwd..

Einde


 

[vreemdeling]

Johan.
Kan jij mij vertellen hoe het komt dat de geplaatste tekst niet overeen komt met het origineel. Sinds words 7 i.p.v. XP heb ik hier last van.
Voorheen had ik nooit dat probleem.
Ik probeer het te corrigeren zodra het geplakt is, na het copieëren , maar dat lukt ook niet.
Wat is uw advies ?

Prettig weekend

Cor.

[Hans]

Probeer eens een andere browser firefox bevoorbeeld.https://www.mozilla.org/nl