Herinneringën deel 2

[J.H.]

Union Venus.
Foto: Patrick Hill.

[vreemdeling]

Union Star No. 3

Vervolg

De Union Star voer nog een ogenblik door op haar eigen vaart, wat geleidelijk langzamer werd en uiteindelijk stopte.
Haar positie ten opzichte van de zee bleef ongewijzigd, de normale positie van een  drijvend schip, dwars op de golven.
Even hulpeloos als een zeilschip in de oudheid.
De Union Star begon voor de wind en golven noordwaarts te drijven, naar de granieten knekels van West Penwith.

De wateren van de Mount's Baai zijn helaas geen onbekende voor zo'n scene.
Het is waarschijnlijk de vroegste  geregistreerde handels haven  in Engeland., een veilige haven en een goede ankerplaats bij alle soorten weersgesteldheden.
Echter, door een handigheidje van de wind, kan haar omarming veranderen in een dodelijke val.
Door de eeuwen heen, hebben honderden goede schepen het daar, in de  hevige Atlantische stormen, ondervonden, die hen naar de kust drukten, met de Lizard onbereikbaar ver in één richting en Land's End,  vergelijkbaar,  in de andere richting.
Er was geen ontsnapping mogelijk en de beste hoop was om vast te lopen op het strand en niet op de riffen of ondiepten of tegen de kliffen.

Ondanks de bestaande  sprookjes over strandjutterij en  historische verhalen, was het antwoord  van de mensen die rond de baai leven, aan een schip in moeilijkheden,  …..dat zij heldhaftig en humaan waren.
Visserslui zouden naar zee gaan, met risico voor hun eigen leven,  om overlevenden van het wrak af te halen, onder de angstige ogen van hun families en niet wilden opgeven, zolang er nog iemand aan boord van het schip was om te redden.
Na dit gedaan te hebben, zouden zij weer met blijdschap naar het schip toe gaan, bij de eerst mogelijke gelegenheid, om het schip leeg te plunderen.

Toen het Nationale  Instituut voor het Behoud van Mensenlevens bij Schipbreuk werd opgericht in 1824, wat later de RNLI werd ( Royal National Lifeboat Institute ). het gelukkig vorm gaf  aan een lange  traditie van moed en dienstverlening.
Reddingboot stations werden in Penzance, Sennen, St.Ives , The Lizard gevestigd en op de Scilly Eilanden en ook nog een poosje in Porthleven, Mullion en Hayle en met hun werk doorgingen, onder de traditie van de RNLI banier, door het redden van honderden mensenlevens, vaak onder extreem moeilijke omstandigheden..

Het was niet eerder dan 1960, dat hun rol als frontlijn redders werd ondersteund  door het Royal Naval Air Station te Culdrose, bij de plaats Porthleven, wat langzamerhand een helikopter basis werd en daar een kundig Lucht-Zee redding team  werd geformeerd.
Dat leverde nuttige lichamelijke training  op voor de Marine, die hierdoor grote voorsprong hadden qua snelheid en toegang op gevaarlijke plaatsen.
Maar wanneer de wind  toenam tot stormkracht, dan waren, om het even, de helikopter en de reddingboot bemanningen paraat, klaar om op ieder moment uit te rukken en te aanvaarden welke gevaren hun te wachten zouden staan.

Een motor storing, ofschoon vaak heel ongewild,  is geen onbekend voorval en
 Moreton  had ook daar zijn aandeel in gehad.
Hij was ook goed thuis in de machine kamer, evenals de machinist Sedwick, en zo, gezamenlijk  bij het vage licht van de noodverlichting van het machine kamer schot, zochten zij naar duidelijke aanwijzingen van de storing.

En die waren er niet.
De leidingen en kleppen, glommen zonder schaamte naar hen.
De pijlglazen gaven voldoende brandstof aan, zonder luchtbellen.
De temperatuur aanwijzingen waren normaal,
Er waren geen scheuren of lekkages.
Het kon een tijdelijke verstopping zijn, of een wat nonchalante afwerking van de nieuwe machine, of dat een groot defect nu aan het licht kwam of alleen maar een tijdelijke opwelling om te hikken.
Moreton wist het ook niet.

In de hoop dat het iets eenvoudig zou zijn, probeerde Moreton steeds weer opnieuw de motor te starten en het geluid van het starten, echode door het hele schip.
De starter werd door samengeperste lucht gevoed, die in twee metalen flessen was opgeslagen.
En al spoedig kwamen zij zonder lucht te zitten en de starter werkte steeds langzamer  en langzamer, …....tot alle lucht verbruikt was..
De gecompresseerde lucht kon alleen worden bijgevuld door een werkende hoofd motor of één van de hulp generatoren , die minstens tien minuten moesten werken, om voldoende lucht voorradig te hebben.
Zij konden echter geen van beiden machines tot leven brengen.

Dat was een bitter moment.
Moreton was van nature eigenwijs en hield er niet van om hulp te vragen.
Hij wilde ook niet speciaal de aandacht op zich zelf vestigen en op zijn passagiers.
Maar echter, als een ervaren en pragmatische zeeman, moest hij de feiten onder ogen zien en die waren, dat het schip zonder voortstuwing was en naar de beruchte lij kust   drijvende was , in een toenemende kracht van de storm.
 Misschien waren zij nog in staat  om de mysterieuze fout te verhelpen
Aan de ander kant was het misschien ook niet mogelijk..
Er moest alleen nog maar een juiste beslissing worden genomen en Moreton, hoewel afwijzend, probeerde dit niet te ontlopen.

Het was 18.04 uur.
Moreton nam de hoorn van de radio telefonie van de haak.

De eerst kalme uitwisseling van feiten tussen de Union Star en de Kustwacht in Falmouth, verborg de ongeruste situaties, aan beide zijden van de telefoon verbinding.

Ondanks deze situatie, overwoog Moreton echter niet, dat de Union Star in onmiddellijk gevaar was.
Hij had in voldoende mate, ruimte gegeven aan de teen van het Land's End schiereiland ,van ongeveer 9,6 Km ( zes mijl ), naar zijn eigen berekening en wat hem voldoende tijd zou geven, om de motor te blijven proberen om op gang te brengen.
Hij was niet de persoon, om bij de eerste tekens van problemen,  weg te lopen en ook zijn bemanning niet.
Maar zijn vrouw Dawn en de kinderen Deanne en Sharon maakte dat plaatje ingewikkelder.
Hij had hun wel uitgenodigd voor een plezier reisje, maar niet voor de gevaren.
Als er moeilijkheden van zouden komen, wilde hij, dat zij er niets mee te maken hadden, voor hen en ….voor zich zelf.
De omstandigheden aan boord, rond wentelend in de hoge golven zonder verlichting en verwarming, waren al erg onaangenaam.
Als de motor niet tamelijk snel weer in orde gebracht kon worden, zou hij een helikopter oproepen. ….. het Marine Airforce station Culdrose was slechts een paar mijl van hen, gemeten over de baai, verwijderd en  hij zou dan de vrouwen van boord laten halen.
En voor de restvan de bemanning, wilden zij allen aan boord blijven, tot het absoluut noodzakelijk zou zijn, om het schip te verlaten.

Het Falmouth Marine Redding Co-ordinatie Centrum, was een nieuw gevormd zenuw centrum.
In de voorgaande jare, had de Kustwacht Dienst een radicale en pijnloze verandering ondergaan,  met de nadruk op de vermindering van het aantal kustwacht functionarissen en de Kustwacht vrijwilligers in verschillende kleinere Kustwacht stations en grootte vermindering van de visuele wachten.
In plaats dat er bronnen waren onderzocht naar een  hoog technologie super stations, door het principe dat de meeste nood situaties werden gerapporteerd en afgehandeld per radio en dat de visuele kustwachten,  tijd en geld verlies waren.
Dit had een aanzienlijke hoeveelheid onenigheid veroorzaakt. met veel hartstocht aan beide flanken, tussen hen die graag de kritiek omschrijven als zijnde ouderwets en niet praktisch en zij die er tegen zijn en het omschrijven als een spottende oefening in kosten besparing, wat zou kunnen leiden tot verhoging van gevaar en het verlies aan mensen levens,
Het Falmouth centrum was nog maar net gevestigd en het argument was haar hoogte, qua ligging.
Land's End Kustwacht station, die de Union Star het eerste op riep, was een van de slachtoffers van het nieuwe bewind en was niet langer bemand met een volledige bezetting.
Het was echter nog steeds in gebruik als een radio en radar station bij slecht weer,

Moreton's oproep werd ontvangen door Colin Sturman, de oudste wacht officier in rang
Als een ervaren marine officier en kustwacht, kostte het hem geen moment dit in te schatten, ofschoon zij niet in direct gevaar waren.
De positie van de Union Star was inderdaad erg moeilijk.
Echter was het aan de kapitein van het schip om te beslissen welke hoogte  van assistentie hij nodig had en niet de kustwacht.
Moreton's stem klonk kalm en beheerst en Sturman was blij dat hij hem met rust liet. Problemen zoals de Union Star nu had , waren niet exceptioneel en de waarschijnlijke uitkomst was, dat zij  de motor weer in orde konden krijgen of op zijn minst, een  tijdelijke reparatie konden uitvoeren, om hun reis te vervolgen, om vervolgens opperte te zoeken.
Het was geen punt voor Sturmans om een volledige redding operatie ter sprake te brengen, onder deze omstandigheden.
In termen van de Kustwacht, was het  een waarschuwing fase en de procedure was om de verschillende redding diensten er van in kennis te stellen, zonder hen tot actie aan te zetten.

Het nieuws over de problemen van de Union Star, begonnen zich te verspreiden. Sturman gaf orders aan officier Winchcombe, om te vragen of er een Sea King helikopter is gereedheid kon worden gebracht.
Hij gaf orders aan officier Notley, om te vragen aan de Penlee reddingboot, om hier bij te assisteren.
Hij zelf nam contact op met Land's End station in Gwennap Head,  om te onderzoeken naar de mogelijkheid van een sleep.
Hij wist dat een zeesleepboot gewoonlijk op permanent station in de Mount 's Baai, lag, gereed om op kort termijn uit te varen naar iedere situatie, die om een dienst verlening verzocht.
Land's End bevestigde dat zo'n sleepboot op station lag en dat was de zeesleper Noord Holland , eigendom van de firma Weissmuller in IJmuiden , met kapitein Guy Buurman.

Sturmann riep meteen kapitein Buurman van de Noord Holland op.

Wordt vervolgd

[J.H.]

slbt Noord Holland

[J.H.]

slbt Noord Holland

[J.H.]

Positie Union Star

[vreemdeling]

Union Star no.4

vervolg

Guy Buurman was een mondige en een zeer ervaren Hollandse zee kapitein met een ruimhartig karakter en stond goed bekend langs de Europese kusten.

Op de avond van de 19e December, had hij zijn eigen probleem, in de vorm van een kapotte radar, wat hem noodzaakte de volgende dag weer naar Falmouth terug te keren voor reparatie en een toenemende, aan weer en wind blootgestelde en ongemakkelijke ankerplaats,  bij Penlee Quarry,  in het normaal zo rustige gebied wat bekend stond als de Gwavas Lake.
Als vaste gewoonte, luisterend naar het open zend kanaal, kanaal 16. en hoorde de  voortdurende uitzending, door de accommodatie van de sleepboot.
En Buurmans's scherpe luister vermogen had al de oproep van de Union Star gehoord en woog bij zichzelf de belangrijkheid van het bericht af.
Hij verwachtte de oproep van Falmouth, toen de oproep binnen kwam.

Het hield voor  beide zijden een element van risico in.
Als de sleepboot niet in staat was om te assisteren, was de regel    No cure-no pay.
Echter als hij er in slaagde  om een lijn aan boord te krijgen en een sleep kon maken, was de Union Transport Maatschappij aansprakelijk voor een forse betaling, zelfs als de problemen van het schip, later onbelangrijk bleken te zijn.

Hij liet Sturman weten, dat hij op weg zou gaan, als de Union Star akkoord ging met de voorwaarden van de Lloyds Open Form en Sturman adviseerde hem om de Union Star op te roepen en de voorwaarden over het slepen,  onderling te bespreken.

18.10 uur
Falmouth Kustwacht aan Union Star.. 
Ik heb een sleepboot  en hij is beschikbaar als je hem nodig hebt. Wilt U dat de sleepboot komt en bij U stand-by houdt ?

Union Star.
Ja, indien mogelijk a.u.b.

Falmouth.
De sleepboot is de Noord Holland. Hij zal U  waarschijnlijk binnenkort oproepen op kanaal 16.

Union Star.
O.K. Veel dank. Wij drijven op dit moment erg langzaam naar de kust. Wij proberen de motor te starten. Als wij weer kunnen varen en veilig zijn, zullen wij het U later laten weten.

Een paar minuten later riep inderdaad de Noord Holland de Union Star op.
Zij schakelden over op een werk kanaal, kanaal 9. om de situatie verder te bespreken.

Ondertussen had Winchcombe, in overeenstemming met de procedure, contact gezocht met het Plymouth Opsporing en Redding Co-ordinatie Centrum  met een  situatie rapport en zij waren overeengekomen, dat een Sea King helikopter stand- by zou staan..

Notley echter, had meer moeilijkheden bij het proberen om contact te krijgen met de reddingboot van Penlee.
Hij telefoneerde  met de onbezoldigde secretaris, Del Johnson, die de persoon was die het eerst verantwoordelijk was voor de beslissing om een reddingboot te water te laten..
Mevrouw Johnson be-antwoordde de telefoon en zei dat Del die avond uit was en verwees hem door naar Clive Bennett, de waarnemend  te waterlating autoriteit,
Notley kreeg helemaal geen antwoord op dit nummer en schakelde over op het volgende nummer op zijn lijst, van kapitein Mike Sutherland, de tweede te waterlating autoriteit.
Mevr Sutherland was op dat moment thuis, maar door onbekende oorzaak ging haar telefoon over.
Notley, nu wat gefrustreerd, schakelde over naar de volgende autoriteit in Penlee en belde de bootsman Trevelyan Richards, die de telefoon zelf beantwoordde.
Op het laatst was hij zelfs in gesprek met een bevoegd  vertegenwoordiger van het redding station.
Hij gaf hem het nieuws over de motor pech van de Union Star door en het contact met de Noord Holland.
Hij vroeg of de reddingboot stand -by kon houden.
Volgens Notley had hij gevraagd of de redding boot kon helpen en dat bemanning zich verzameld had in het botenhuis en hij beëindigde de oproep met de de heldere gedachte, dat de reddingboot  in staat van onmiddellijk gebruik was gebracht, met de bemanning in het botenhuis, gereed om aan boord te gaan en direct te watergelaten kon worden, op het moment dat het nodig was.

Echter,, Notley, vond zelf, dat het niet de juiste manier was, zoals het in Penlee werd gedaan.
Het boothuis was koud, nauw en ongastvrij, zonder zelfs de meeste normale voorzieningen.
Als de mensen daar een lange tijd moesten wachten,  iedere keer als er een ongeval was gemeld, zouden zij stijf bevroren zijn geweest, voor zij zelfs waren begonnen.
Het boothuis was minder dan een halve mijl van het dorp verwijderd en zoals het de gewoonte was voor de bemanning, als zij per telefoon waren gewaarschuwd, zij thuis wachtte op een volgend sein.
Zo was het ook, zoals het dit maal gebeurde.
Richards telefoneerde Stephan Madron, de 1e machinist en Nigel Brockman, de 2e machinist.
Mevrouw Madron vertelde dat  Stephen in Newlyn was en zij zou hem direct waarschuwen.
Nigel Brockman was thuis en bood aan om de oproep door te geven.
Mevrouw Mary Richards, Trevelyan's moeder, praktijk bewust, stelde voor, dat als hij later zou geroepen worden, dat het dan beter was dat hij nu  meteen de thee maaltijd  zou gebruiken en begon de tafel te dekken..

Ondertussen, op kanaal 9. hadden Buurman en Moreton een meningsverschil.
Buurman vond Moreton kalm en eerst geconcentreerd, maar toen hij begon te discuteren over de voorwaarden, veranderde de toon van de conversatie.
Moreton wilde dat hij eenvoudig naar de Union Star toe zou komen en stand-by hield, om in de buurt te zijn, als zij niet in staat waren om de motor opnieuw op gang te krijgen.
Buurman legde hem uit dat er geen officiële gevaar situatie was en dat hij niet anker op kon gaan om naar het schip toe te  komen, zonder de toestemming van de eigenaars van de Union Star, behalve onder Lloyds Open Form voorwaarden
Zijn eigenaar  zou dan waarschijnlijk contact hebben opgenomen met de eigenaars van de Union Star en ga zo maar door.

 Kapitein Moreton maakte  zich zorgen over zijn eigen voorschriften .
In zijn kapiteins handboek stond erg duidelijk beschreven, hoe de te volgen procedure moest worden afgehandeld.

Als hij hulp nodig had.....
1. Niet twijfelen bij het vragen om hulp, als hij dacht dat het redelijk nodig was voor de veiligheid van het schip en haar lading.
2. Geen aanbod voor hulp weigeren, gemaakt met de claim in gedachten op redding, tot je redelijk zeker weet, dat andere hulp op gewone contractuele basis  op tijd verkrijgbaar is..
3. In het laatste geval te handelen zonder instructies van hogerhand , als het nodig is om redding assistentie te verkrijgen.

Maar zo stond het in het boekje, maar hoe zou het in de praktijk zijn..
Als hij toestemde in een open reddingscontract wat duizenden ponden zou kosten en als het uitdraaide op een simpel reparatie werk, wist hij van te voren dat hij op zijn minst een enorm gezicht verlies zou ondervinden en waarschijnlijk het ongenoegen van zijn werkgevers op de hals zou halen met het bijkomende effect met betrekking tot  zijn carrière.
De tijd scheen aan zijn kant te staan en het eenvoudig weg te snel ging, om zich een berging overeenkomst op de hals te halen..
Als Buurman niet stand-bij wilde staan, dan had hij, Moreton,  betere dingen te doen dan  met Buurman te bekvechten.

Buurman vond Moreton opvliegend en vermoedde dat de situatie van de Union Star niet zo ernstig was als het leek.
Echter, zijn instinct vertelde hem dat bij deze conditie van de weersgesteldheid, iedere machine storing ernstig kon zijn.
Na een korte periode van overdenking, pleegde hij overleg met zijn firma Weismuller in IJmuiden.

18.10 Uur
Falmouth Kustwacht aan Union Star;  Heeft U al  contact gehad met de schipper van de sleepboot ?

Union Star: Ja, Alles waarin hij nu is geïnteresseerd , is op dit moment het geld. Wij blijven op onze positie.. Wij schijnen niet verder naar de kust te drijven.

Moreton kon nooit zich hebben ingeleefd over het vernietigend effect van deze weinige kregelige woorden , wat dat zou hebben op zijn reputatie. Na een pauze besloot hij zijn grootste  probleem te onthullen.

Union Star: Het enige wat wij vragen. Wij hebben een vrouw en twee kinderen en de bemanning aan boord. Indien mogelijk, laat een helikopter stand -by houden om hen van het schip te halen.

          18,17 Uur
Falmouth Kustwacht.: Ja, wij hebben de reddingsboot van Penlee, om met ons samen te werken. Zij bevindt zich iets ten noorden van U, net aan deze kant van Newlyn. En er is een Sea King helikopter zich aan het klaar maken op het vliegveld van Culdrose. Kunt U a.u.b. mij de ouderdom van de kinderen geven.

Union Star: 14 en 15 jaar

Falmouth Kustwacht: Roger, 14 en 15 jaar, een vrouw en vijf bemanningsleden.,

Union Star:  Ja, dat is correct.

Falmouth Kustwacht: U bent momenteel niet in problemen. Nog steeds bezig om te proberen de motor te starten, maar u blijft op uw positie. Is dat correct, over ?

Union Star: Ja, dat is correct. Op dit moment,,,, afkloppen...... zijn wij niet in enig grote moeilijkheden.

Wordt vervolgd

           


.

 

[J.H.]

Penlee Boathouse

[J.H.]

Penlee Boathouse

[J.H.]

Penlee Boathouse, is niet meer als zodanig in gebruik

[vreemdeling]

Union Star no.5

Vervolg

Buurman nam contact op met dhr.van der Merwe , werkzaam op het hoofdkwartier van Weissmuller, om hem in te lichten over de reactie van Moreton.
De mening van v.d Merwe was , dat Buurman groot gelijk had, om op zijn plaats te blijven liggen.
Hij bood Buurman aan om contact op te nemen met het hoofdkantoor van de Union Transport Maatschappij,  om besprekingen aan te gaan op basis van kantoor aan  kantoor.
Maar Buurman had er nog eens over na gedacht over het blijven liggen op zijn huidige plaats, maar..... ?
Mount''s Baai zou al snel een onhoudbare ankerplaats worden en ofschoon het tegen zijn eigen wens was.
Want hij had voor de volgende dag een reisje in gedachten naar Falmouth.
Buurman had een scherp geslepen berging instinct.
Zijn ervaring vertelde hem, om  maatregels te nemen, om de huidige ankerplaats te verlaten, voor hij er toe gedwongen zou worden, door het steeds slechter wordende weer.
Het feit dat dit in overeenstemming was met de wensen van de Union Star, was een factor, maar zijn grootste zorg was de veiligheid van zijn eigen schip.
Dit, wat hij aanvoelde, kon het best verzekerd worden om op zee te zijn en onderweg,  dan te moeten wachten tot de moeilijkheden naar hem toe zouden komen.
Om anker op te gaan in deze positie, kon een lang en saai proces worden, volgens zijn ervaring, ten gevolge van de  afgedankte vislijnen en trawl kabels, die in grote hoeveelheden met het anker omhoog zouden komen bij het anker opgaan en die hij dan door moest snijden of knippen.

Hij legde deze kwestie ook aan dhr.van der Merwe voor, toen hij alles had overdacht om zo vlug mogelijk op weg te gaan zonder verder oponthoud en direct naar de opgegeven positie van de coaster te stomen.
Dhr. v.d. Merwe stemde er mee in, zonder verdere vragen over de beslissingen van de kapitein.
Een paar minuten later....... en slechts ongeveer vijftien minuten na het eerste rapport over de motor schade,........ begon Buurman aan het proces van het anker op gaan en om op weg te gaan.
Op dat moment vertelde hij niemand iets, behalve aan zijn reder, over zijn bedoelingen.

In Falmouth, na de eerste actie opwelling, was er tijd om te overleggen.
Alle kustwacht officieren waren ervaren  zeelui.
Niemand had een goed gevoel over de situatie.
Winchcombe noteerde, dat ofschoon de situatie erg kritisch was, hij  er een sterk voorgevoel over had.
Sturman bevestigde het.
Hij besloot de district controleur, die in rang boven hem stond ,die thuis was, te raadplegen.
District Controleur Roberts reactie omtrent  de situatie was, dat hij direct naar het controle centrum zou gaan.
Sturman gaf een situatie rapport door aan  Plymouth, die bevestigde dat er een helikopter in gereedheid werd gebracht.
Door constant zijn hersens te gebruiken, besloot Sturman om te proberen een meer accurate positie te krijgen, waar de Union Star zich op dat moment bevond...
Acht mijl oost van Wolf Rock, bracht haar ongeveer zeven mijl ten zuiden van de kust.
Maar in deze weeromstandigheid kon iedere mijl cruciaal zijn en het was beter om hier zeker van te zijn..
Don Buckfield was de kustwacht sector officier voor het gebied van Penzance en was  de plaatselijke man die de berichten ontving en die over de  zaken ter plaatse ging..
Hij woonde in een huisje van de kustwacht, ongeveer 91 meter verwijderd van het Land's End kustwacht station en om ongeveer 18.27 uur riep Sturman hem op  en vertelde hem wat er gaande was en vroeg hem om naar het kustwacht station te gaan
en of hij op de radar wilde kijken.
Vanuit de positie hoog boven het land , zou hij in staat zijn om de positie van de Union Star nauwkeurig te kunnen waarnemen.
Buckfield stemde daarin toe en ging in die vreselijke nacht op weg naar het kustwacht station.

Vijf minuten gingen voorbij en toen werd de spanning doorbroken door een bericht van de Union Star, waarvan de klank kalm was, ofschoon het bericht verdrietig was.

Union Star  aan Falmouth Kustwacht:  Kunt U mij a.u.b. het laatste nieuws over het weer vertellen ? 
 
Falmouth Kustwacht: Ja, Land's End laat ons net weten dat de wind iets bewesten het zuiden is. Kracht 8 . In wind vlagen van 10 tot 11. De laatste scheepvaart voorspelling voor het Plymouth gebied van 17.50 uur is . ….. Zuidelijke storm kracht 8 oplopend tot 10, later afnemend tot 6. Kans op regen,matig zicht, later goed. Over.

Union Star: Dank U wel Falmouth. Het is allemaal begrepen, Dank U wel.

 Terwijl de Union Star alleen gelaten werd om na te denken over het woord
“later “, probeerde Falmouth meer te weten te komen.

Falmouth Kustwacht:  Heeft U al nieuws over de motor ?

Union Star: Nee nog niet, Wij zijn er nog steeds mee aan het werk. Wij laten het U later weten of wij er ja of nee wat over kunnen zeggen

Falmouth Kustwacht:  Roger. Heeft U al contact gehad met uw reder met betrekking tot de sleep. ?

Dit bleek voor de Union Star een compleet nieuw idee te zijn.
De stuurman kwam aan het radio toestel en vroeg aan Falmouth in verbazend beleefde termen, of zij  het niet erg vonden om de Union Transport Maatschappij te laten weten, wat er plaats vond.
Hij zei, dat zij er zelf geen tijd voor hadden gehad.
Sturman, die alles wilde doen om hen te helpen, stemde er in toe.
Hij probeerde de Union Transport Maatschappij aan de lijn te krijgen.
Maar niemand beantwoordde de telefoon
Kapitein Cook op de Union Jupiter in St. Ives Baai.... een van de groep groeiende stille radio getuigen,......riep Falmouth op om te helpen en gaf hem het nummer van de dienstdoende officieren van de Union Transport Maatschappij.
Zoals vele anderen op deze avond voor Kerstmis, waren er een of twee van deze officieren afwezig.
Sturman kreeg uiteindelijk om 18.46 uur verbinding met de assistent hoofd opzichter Fisher en legde hem uit, in welke nood situatie het nieuwste maatschappij schip verkeerde.

Ondertussen was de district controleur ook in Falmouth gekomen en bijna op hetzelfde moment riep Don Buckfield zijn eerste waarnemingen van het radar scherm op, in Land's End..
Het radar toestel was verre van nieuw en het kostte enige tijd om het toestel op te warmen en in de computer en satelliet tijdperk van Falmouth, moet het wel een ouderwets stuk gereedschap zijn geweest.

Buckfield zag drie echo's op het scherm, drie lichte pips op de scanner in de  toenemende hevige kracht van de zee in de baai.
Hij nam de door Moreton opgegeven positie van het stop vallen van de motor, als het centrale punt van uitgang en plotte de drie echo's in relatie met de opgegeven positie. Een ervan noemde hij de echo C en deze was ver weg naar het zuid- oosten.
Een, die hij echo B noemde was ongeveer 5,6 Km ten zuid oosten van de opgegeven positie.
De echo waar zijn oog op viel, echo A was bijna noordelijk van de positie, beneden winds waar iemand de Union Star mocht verwachten dat zij daar zou zijn..
Maar het was de relatieve afstand, wat hem in het bijzonder op viel.
Het was 3,6 Km dichter bij de kust van waar Moreton dacht  waar de motor was stop gevallen..
Hier waren maar  twee verklaringen voor.
Of de Union Star was dichter bij de kust geweest toen haar motor plotseling stil viel of zij dreef veel vlugger naar de wal, dan iedereen dacht.
Na 10 minuten belde Buckfield opnieuw op.
De echo's B en C waren min of meer stabiel gebleven, maar echo A had zich noordwaarts verplaatst.

Rond 7 uur die avond was de Union Star in het centrum van een web van angstige activiteiten.

Op Culdrose, aan de oost zijde van de baai, had de semafoon de vier bemannings-leden van de nood helikopter opgeroepen uit hun woningen.
Zij werden bijeen geroepen en werden op de hoogte gesteld, terwijl de helikopter gereed werd gemaakt.
Ze hadden nog geen orders om te gaan vliegen, maar hadden reeds de wind condities doorgenomen, wat hun een ruige missie voorspelde.

Overgestapt naar Mousehole, waren Trevelyan Richards en Nigel Brockman, die het nieuws hadden verspreid, klaar met de thee maaltijd.
Trevelyan had de kaarten gepakt en was bezig deze te bestuderen..
Hij kende dit deel van de kust, zoals ieder levend wezen wist, daar hij van jongs af aan, daar krabben fuiken had uitgezet.
 Nog steeds  herinnerde hij zich nog eens de rotsen en ondiepten -en de kustlijn is een heel andere plaats bij nacht en  tijdens een razende storm.
Er zijn gemene rotsen, die alleen maar af en toe boven het water uit komen, op bepaalde standen van het getij en de zee.
Zij rijzen plotseling uit een trog omhoog, zoals in de woorden van de lokale visserlui wordt verteld
Groot als een huis, waar het water vanaf stroomt en brullend als een leeuw.
Richard bestudeerde somber de kaarten verder.

Minder dan een mijl van hun vandaan, waar zij zich bevonden, was de Noord Holland uiteindelijk op weg gegaan, zonder dat iemand het wist.
Daar Buurman het schip in een ZW koers stuurde  en uit de Mount's Baai voer, ontmoette hij op zee omstandigheden, die uitgroeiden boven zijn slechtste verwachtingen.
De golven waren kort en erg stijl, met brekende kruinen en  4,5  tot 6 meter hoog.
Buurman had zijn leven op zee doorgebracht en was niet gemakkelijk te imponeren., maar hij beschreef het later, dat deze golven een kwaliteit hadden... welke door de combinatie  van grootte en stijlte, de ergste waren, die hij ooit had gezien..
Hij schakelde de twee krachtige machine terug en ploegde door de angstaanjagende  zee. met een respectabele vaart van 4 a 5 knopen.


Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Union Star no.6

vervolg

In Falmouth had District Controleur Roberts het commando over de redding operatie overgenomen .
Hij werd, net als Sturman, steeds minder en minder gerust over de situatie, zoals het zich ontwikkelde.
Net voor het moment van de overname, ontving hij  twee rapporten, wat zijn bezorgdheid nog deed toenemen.
Het  eerste bericht was een standaard waarschuwing uit Plymouth,  dat ijsafzetting,  mogelijk de helikopter operatie na 20.30 uur kon verhinderen.
Het andere bericht was de derde set van radar waarnemingen van Buckfield in Land's End.
Weer hadden de radar echo's B en C  zich niet noemenswaardig verplaatst.
Echo A bevond zich nu 4.8 Km ten noorden van Moreton 's eerste positie, zich stug 1,5 mijl verplaatsend.
Buckfield's waarneming toonde aan, dat de Union Star, nog slechts 5,5 Km van de rotsen verwijderd was.

In Kent, had dhr. Fisher van de Union Transport Maatschappij een telefoon oproep ontvangen van de firma Weissmuller in Holland.. waarin zij berichtte, dat zij gereed waren om te assisteren en bood hem een Open Lloyds Form aan.
Dhr. Fisher, die geprobeerd had contact te krijgen met zijn eigen superieuren., bevond zich in een moeilijke positie.
Tot nu toe was hij niet in staat geweest om zelf contact te maken met de Union Star en had geen idee hoe extreem de situatie van Moreton was.
Tot aan het moment dat hij de beoordeling van de kapitein had over de situatie, wilde hij zelf geen sleep  arrangeren.
Weissmuller... om de situatie verder te verwarren, was in staat geweest om zelf contact te leggen met de Union Star en werd alleen maar terug verwezen naar de eigenaars, die verlangden om te wachten tot er een goede communicatie tussen de Union Transport Maatschappij en haar in moeilijk heden verkerende schip, tot stand gekomen was
Zij kwamen nogmaals overeen om te wachten.

Rond de kust van de Mount's Baai, luisterden iedereen die toegang had tot kanaal 16, visserlui, reddingboot bemanning en winkeliers in St.Ives baai, politie en radio verslaggevers enz, en werden nu wakker geschud, dat er zich een drama aan het afspelen was..
Zij luisterden naar de beleefde en zorgvuldig gekozen conversatie op de radio, luisterden naar de wind rond hun schoorsteen, blikten terug in hun ervaringen en voelden een naderend onheil..

In het centrum van deze verwikkelingen, dobberde  de Union Star in het donker rond, met haar zijkant naar de golven gekeerd.
Hoge golven, zo hoog als de mast, doemden steeds plotseling op van uit de duisternis.
Zij braken op de zijkant van het schip, rolden verder naar de midscheeps, drukte haar ver achterover in het zwarte water en  proberend haar daar te begraven
Dan weer passeerden zij onder het schip door, haar hoog in lucht tillend, wat haar walgelijk een aframmeling gaf en haar naar het volgende dal smeet, om dan weer opnieuw te beginnen.
Het schip was zo koud als het water en was bijna geheel onverlicht.
Beneden in de machine kamer, probeerde machinist George Sedwick zijn voeten op de metalen vloer te houden en het gereedschap in zijn handen..
Met de voortdurende assistentie van de kapitein, controleerde hij zijn weg door al de mogelijke oorzaken van fouten van de motor.
Toen hij de brandstof leidingen controleerde, leiding na leiding openbrekend, begonnen hoeveelheden diesel brandstof in de vullingen rond te spoelen.
De twee bemanningsleden hielpen hem waar zij konden.
Stuurman Whittaker bleef in het stuurhuis om het commando over te nemen, wanneer het nodig was.
Moreton vond het nodig dat hij er voor iedereen was..... een Co-ordinator voor de redding pogingen, een trooster voor zijn vrouw en kinderen en een machinist in de machinekamer.

Maar tenminste om 07.00 uur wist hij wat het probleem was.
Door constante eliminatie, wat veel tijd en zware inzet kostte, werden zij wel verplicht te kijken naar de kwaliteit van de brandstof, waar de motor mee werd gevoed.
Toen zij er eenmaal naar gekeken hadden, toonde het dunne blubberige mengel, hen meteen de hoge graad van brandstof vervuiling door zeewater, wat waarschijnlijk nog steeds bezig was.
De motor van de Union Star kon hier waarschijnlijk niet op lopen.
Hun taak was dan ook onomwonden, theoretisch van groot belang.
Zij moesten de BB olie tank afsluiten, de dagtank droog maken of een omleiding naar de motor maken., iedere sectie brandstof leidingen controleren, leeg maken en reinigen, schone olie oppompen uit de SB tank, alle luchtbellen uit het systeem verwijderen, de dynamo starten om de lucht tank te vullen, de motor laten draaien en dan pas zouden zij  kunnen vertrekken,
In een  ideale haven conditie, zou het karwei hen  echt een paar uur hebben gekost.
Echter moesten zij het voor elkaar zien te krijgen, slingerende in de semi duisternis, in minder tijd of  zij zouden  het schip verliezen en misschien ook hun levens.

Om 19.01 uur kreeg Roberts in Falmouth uiteindelijk verbinding met de Union Star.
Een kostbaar uur was voorbij gegaan en er was verder niets gebeurd.
Het was de hoogste tijd om orde op zaken te stellen.

Hoofdstuk 3

De onderlinge verbinding was tot stand gekomen door via een  telefoon verbinding en niet via de radio en het werd niet geregistreerd.
Zoals Roberts zich kon herinneren, was de oproep als volgt.
Hij begon zijn twijfels uiteen te zetten over de huidige situatie en zei dat hij een radar echo had op 4,8 km noordelijker van de positie, waar Moreton zelf dacht te zijn,
In Roberts gezichtspunt  was het tijd om de redding pogingen naar een tand hoger te  schakelen...

Een tand hoger is in redding termen  bekend al een PAN bericht,
Dit is een algemene bekendmaking aan iedereen die luistert, dat er een schip in moeilijkheden verkeert en  een antwoord vraagt van iemand, die denkt hulp te kunnen bieden.. Het wordt omschreven als,,,,,,,, Dringend hulp verlangt, maar niet in indirect gevaar.
Het niveau volgend op PAN is Mayday, ernstig en onmiddellijk gevaar, gewoonlijk gebruikt in hopeloze situaties.
Plichtpleging en onschendbaarheid worden bij een Mayday oproep vergeten en iedere reddingsdienst antwoord meteen, wel of niet gevraagd..

Roberts dacht niet dat Moreton er in zou toestemmen, dat de situatie opgewaardeerd was naar Mayday, echter veel kon  de zaak vereenvoudigen.
Hij stelde PAN voor en Moreton stemde er in toe, weifelend volgens Roberts.
Zij kwamen ook overeen, dat de helikopter zou opstijgen..
Roberts vroeg hoe het ging in de machine kamer en Moreton liet hem voor de eerste keer weten, over water in de brandstof.
Voor Roberts was het zo een uitgemaakte zaak  Hij flapte er uit.... Wel, dan is het weer starten van de motor voorbij.
Moreton gaf hier op geen antwoord.
Wat de kustwacht ook mocht denken, hij was er niet klaar voor om nu de Union Star af te schrijven.
Hij verwoordde het zo, dat hij zaken in beweging had gezet voor een eventuele sleepreis.

De tekst voor de PAN oproep werd overeen gekomen en de conversatie doofde uit..

Roberts telefoneerde naar  het Plymouth Co-ordinatie Centrum en vroeg hen om een verzoek te doen om de helikopter te laten opstijgen.
Trevelyan Richards werd ook persoonlijk weer gebeld.
Hij had thuis alles afgewacht, maar had een uur lang niets gehoord.
Hij werd ook over de situatie van de Union Star ingelicht en over de helikopter, maar niet over de radar waarnemingen./
Hij stemde er gehoorzaam in toe, om verder nieuws af te wachten.

Kort hierna was er een volgende radar waarneming voorhanden, van de betrouwbare Buckfield.
Alle drie de echo's hadden zich verplaatst, maar alleen de echo het dichts bij de kust, toonde een aanhoudend drifting patroon.

Ondertussen, was de onderlinge bureau diplomatie tot een oplossing gekomen.
Dhr. Fisher was in staat geweest om contact te maken  met de Union Star en hoorde het  hele droevige verhaal..
Zonder te twijfelen gaf hij Moreton toestemming om zo spoedig mogelijk hulp van de Noord Holland te accepteren .
Hij kreeg daar na een oproep van Weissmuller en accepteerde Lloyds Open Form, zonder bezwaren.

Nu riep kapitein Buurman officieel Falmouth op, om de laatst bekende positie van de Union Star te weten te komen.
Verwonderd, omdat de sleepboot reeds varende was, gaf Falmouth de positie door en zij werkten  een geschatte aankomst tijd uit, die ook verwerkt werd in de PAN oproep, die uiteindelijk om 19.20 uur werd uitgezonden
De radar positie werd hier niet bij vermeld.

19.20 uur   PAN PAN.
Union Star 14.4 Km  ( 9 mijl ) oost van  Wolf Rock. Complete motor pech. Acht personen aan boord. Sleepboot Noord Holland onderweg. ETA twee uur. Vragen schepen om standby te staan.

De resultaten waren weinig bemoedigend.
Zo´n tien minuten later liet de olie tanker Esso Mersey iets van zich horen.
Zij bevond zich  ongeveer 24 Km (15 mijl )  westelijker en lag te steken en was blij dat ze de kop van het schip in de wind kon houden, in deze verschrikkelijke weersgesteldheid.
Haar ETA was later dan het ETA van Buurman met de Noord Holland en zo werd haar aanbod vriendelijk afgewezen.
Niemand anders beantwoordde de PAN oproep.

Wordt vervolgd

[Maart]

Benieuwd hoe dat ofloopt Cor

[J.H.]

Esso Mersey-
Foto " geleend " van Auke's Visser Tanker Site.

[J.H.]

Helikopter van R.N. Air Station te Culdrose

[J.H.]

Penlee redd.boot "Solomon Browne".
Foto: Billy Stevenson.