Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

Union Star No.7

Vervolg

Mike Sunderland, de plaats vervangende autoriteit voor de lancering van de reddingsboot in Penlee, wiens telefoon weigerde  bij het begin van de nood toestand, had uiteindelijk over het drama te gehoord, via de gesprekken tussen zijn vrouw en mevr. Madron waren gevoerd.
Hij telefoneerde met Stephen, met wie hij eerder wel eens had gewerkt en die bevestigde dat het alarm nog steeds van kracht was.
Hij telefoneerde toen met Falmouth, die hem een kort verslag over de situatie gaf en hem verzekerde, dat alles veilig in handen was,
Sunderland was de loods  in dienst voor de havens van Penzance en Newlyn en hij hoopte er op om een schip op te pikken, als het weer verbeterde en daarom liet hij zijn telefoon nummer achter en ging terug naar zijn werk.
Hij ging er van uit dat één van de andere Penlee officieren het noodgeval konden overzien en kon zich niet voorstellen, dat Trevelyan alleen hierover geïnformeerd was.
Hem was ook niets verteld over de radar rapporten.
En zo tikte het tweede uur voorbij, in een sfeer  van angst.
Maar met terughoudend-heid.
Iedere 15 minuten verplaatste Buckfield's radar contact zich, voortduren kust waarts . Maar het leek wel  een boze droom, die niemand zou willen geloven..
De kustwachter voelde nog steeds niet dat de situatie een uitgebreide redding operatie garandeerde, tegen de wil van de kapitein, waar hij zelfs niet aan mee zou werken..
De reddingsboot in Penlee bleef donker en droog in het botenhuis van Penlee.
De bemanning verspreidt over het dorp...... niet dringend rond de reddingsboot zoals de kustwachter zich voorstelde,.... maar ze  bleven waakzaam, wachtend op een telefoon oproep of op het geluid van een signaal raket.

Daar de sociale activiteiten van de laatste Zaterdag voor Kerstmis voort snelde, gingen de mensen uit om van hun zaterdag avond vermaak te genieten, niets wetend over een crisis.
Voor wat  geselecteerden, rees de spanning steeds hoger en hoger, maar er gebeurde niets.

En uiteindelijk , om tien voor acht,....... was het wachten voorbij.

De bemanning van de Sea King helikopter met nummer R80, hadden hun woningen  rond Helston verlaten en waren naar de vliegbasis vertrokken en hadden daar voorbereidende instructies ontvangen.
De gezagvoerder was Luitenant Commander Russell Smith, een Amerikaan, op ruil basis met de Amerikaanse Marine.
De overige bemanning bestond uit tweede piloot Ken Docherty, waarnemer Martin Kennie en katrolman Steven Marlow.
Er was geen sprake van haast.
Het weer in Culdrose  was ruig, maar niet ongewoon en de opdracht was om een vrouw en kinderen van het schip te halen, maar het was niet zo, dat het schip moest worden verlaten.
Er was ook  geen Mayday oproep, het schip was niet zinkende of blijkbaar, zelfs niet in onmiddellijk gevaar.
De vraag om de personen van het schip te gaan halen, had de bemanning niet eerder  dan  07.20 uur bereikt en het was 17 minuten later, toen het toestel opsteeg..
Falmouth waarschuwde de Union Star van hun komst en vertelde hen een een rode fakkel gereed te houden.
Moreton had daar reeds aan gedacht.

De vlucht van de helikopter R80 over de baai was kort,  maar wel indrukwekkend.
De storm scheen  bij iedere yard dat de helikopter naar het westen vloog. toe te nemen in kracht
Zij waren met een matige wind opgestegen met een wind snelheid van 40 knopen, maar al gauw was de wind snelheid 60 plus, met vlagen tot 80 knopen.
Het was donker en er was geen maan en het regende hard.
Zij reduceerde de vlieg hoogte tot ongeveer 120 meter, waar zij verbaasd waren over het feit, hier nog zee schuim aan te treffen.
De zee, zover zij het konden zien, was ook indrukwekkend, met golven van 12 meter hoogte.
Na goed 10 minuten vliegen, waren zij in het zoekgebied.
Zij waren nog steeds aan het werk op Moreton's opgegeven positie bij het begin van de machine schade, zoals ook in het PAN bericht was vermeld en hadden Moreton's mening gehoord,  dat de Union Star nauwelijks naar de kust toe dreef..
Echter, net toen zij die positie bereikten, zagen zij door de regenbuien, de rode fakkel van de Union Star oplichten..
Het was veel dichter bij de kust dan men had verwacht en Russell Smith maakte een fluitend geluid en veranderde scherp van koers, land inwaarts.
Om 07.50 uur zagen zij voor de eerste keer de coaster en zij zonden het eerste bevestigde rapport uit over haar positie.
Het was bijna exact op de plaats, waar Buckfield de echo A had waar genomen, steeds verder naar de kust drijvende en was nu bijna twee mijl verwijderd van Tater Dhu Point.

19.50 uur.
Falmouth Kustwacht aan Union Star: Kunt U bevestigen dat uw motor nog steeds buiten dienst is ?
Union Star aan Falmouth Kustwacht: Ja, de motor is op dit moment  nog steeds buiten dienst.

Roberts vond het nu eindelijk genoeg.
Er was geen twijfel meer mogelijk.
Hij berekende vlug de drift van de Union Star.
Roberts schatte dat met haar huidige drift snelheid, de Union Star binnen een uur en een kwartier, of daar omtrent, op de rotsen zou lopen..
In termen van de manoeuvreerbaarheid op zee en de veiligheid,  was twee mijl bijna niets in een nacht als deze.
De reddingsboot, als zij nodig mocht zijn, lag nog steeds in het botenhuis.
Zelfs de redders aan de wal waren niet gewaarschuwd.
Plotseling was tijd erg kostbaar geworden.
Roberts belde met Trevelyan Richards en eiste een directe te waterlating van de reddingsboot..
Hij belde met de Mousehole Kust Redding Companie,
Hij belde met Don Buckfield en zei hem om de radar post meteen te verlaten, om met hem samen te komen in Mousehole.
Hij nam contact op met Land's End Radio om het PAN bericht nogmaals uit te zenden, vergezeld van de juiste positie.
Zij konden niets meer doen, behalve angstvallig de resultaten af te wachten.

Trevelyan's moeder was wat wasgoed aan het afmaken in de keuken, toen haar zoon binnen kwam en haar vertelde dat de Kustwacht had gebeld en om de reddingsboot hadden gevraagd
Bel de bemanning en de reserve bemanning en vertel hen dat de waarschuwing raket moeten worden afgevuurd..
Met dat gezegd te hebben stormde hij naar buiten en de deur sloeg achter hem dicht door de wind,

Voor haar was het een goed bekende routine.
Mary Richards was een tweede moeder voor de hele bemanning van Trevelyan en zij was gewoonlijk de persoon die de bemanning op riep.
Eerst belde zij Stephan Madron, de machinist en daarna de Mousehole British Legion, waar Nigel Brockman heen was gegaan om  te kijken naar een dames dart  wedstrijd.
Bemanningslid Gary Wallis was daar ook en verliet meteen met Brockman de zaak,
Eén voor één belde zij de rest van de bemanning, of gaf de boodschap door, tot zij de laatste hadden gebeld, wat het cafe “Het Schip “was en haar eigenaar, Charley Greenhaugh,.
Toen zij de twee explosies hoorde van het signaal vuurwerk, wist zij dat haar taak was volbracht.

In iedere reddingsboot gemeenschap, krijgt het geluid van het alarm vuurwerk voorrang op alle andere dingen.
De rest van de bemanning verloor geen tijd bij het verlaten van hun huizen.
John Blewett zat op de helft van het vijftiende verjaardag feestje van zijn dochter en was zwaar verkouden.
Barrie Torrie zat op zijn gemak de zaterdag avond film “ De verloren stad Atlantis “ te kijken.
En zo was het ook met Kevin Smith, die zich ook ongeschikt voelde door een virale longontsteking.
Charley Greenhaugh had één van de drukste avonden van de winter voor zich,  in zijn  cafe “Het Schip “
Niet tegenstaande  trokken zij allemaal  hun truien van de redding maatschappij aan, pakten hun jassen tegen het vuile weer en zegden hun gezinnen vaarwel.
Sommige gaven aan anderen een lift en zij waren allemaal  binnen enkele minuten in het boothuis..

Dezelfde oproep werd meteen ook verstuurd naar de “ Kust Redding Maatschappij” Dat waren vrienden en drink collega's  van de reddingsboot bemanning.
In feiten hadden verschillende van hen, zelf dienst gedaan op de reddingsboot.
Een aantal van hen was ook aanwezig in de British Legion en zij en de reddingsboot bemanning verlieten gezamenlijk het gebouw, ieder  naar hun verschillende bestemmingen.

Hoofdstuk Vier;

De reddingsboot van Penlee lag klaar om gelanceerd te worden, zoals zij dag en nacht, iedere dag van het jaar, hiervoor gereed lag.
De boot was 14 meter lang en was een schip van de Watson klasse, een ontwerp naar een bepaalde stijl, wat terug ging tot de vroegere roei sloepen van de walvisvaarders..
Zoals die sloepen, had  zij een elegante lijn en op een bruinvis lijkende romp, goed gebouwd om water aan dek te krijgen.
Zij was gebouwd met een romp van een dubbele laag mahonie hout, met twee schroeven in tunnels voor hun eigen bescherming, uitgerust met de laatste navigatie en radio instrumenten en het schip was geverfd in de traditionele kleuren, oranje en blauw, van de Engelse redding maatschappij..
Het meeste geld voor  deze reddingboot constructie, was nagelaten bij haar wilsbesluit, door Elizabeth Mary Dyer Browne en zij noemde het schip, in herinnering aan haar vader, een jonkheer uit Landrake in Oost Cornwall, Salomon Browne.

Wordt vervolgd

[J.H.]

Leuk om in dat huis te wonen
Google naar : Mousehole in a storm.

[J.H.]

Solomon Browne
Foto: Billy Stevenson.

[J.H.]

19-dec-1981

[vreemdeling]

Union Star  No.8

Vervolg

Auto's arriveerden op de weg boven het boothuis, laarzen kletterden op de trappen naar beneden en de verlichting werd ontstoken.
Het boothuis begon nu snel vol te lopen.
Drie groepen mensen verzamelden zich rond de lancering van de reddingsboot.
De normale bemanning, de lancering  bemanning met vastgestelde dienst tijden in het boothuis en de anderen goedwillende helpers of bemanningsleden, die  runners werden genoemd.
De vaste bemanningsleden waren vaak zelf op zee of konden door een of andere oorzaak  afwezig zijn en de runners kwamen uit zich zelf naar het boothuis, in de hoop een gat te kunnen vullen in de bezetting van de reddingsboot.
De meeste leden van de bemanning waren zelf ook als runner begonnen.
Om dienst te doen in de reddingsboot,  was een grote eer, en zeker voor de jongeren en de concurrentie onderling, was altijd heftig..

Echter, het was geen nacht voor de ongeoefende boot gasten.
De wind scheurde over de open baai, de hoge golven voor zich uit stuwend en de storm was echter slechts een schaduw, van wat het nog zou worden.
Regen en buiswater geselden het dak van het boothuis.
De  vaste bemanning kwam binnen, die meteen hun zwemvesten aan trokken  en direct aan boord  van de reddingsboot klommen, zorgvuldig andere bemanningsleden helpend, hun uitrusting en kleding te controleren.
Trevelyan was één van de eerste die aanwezig was en constateerde tevreden ,dat bijna alle leden van het “eerste team  “present waren.

Steven Madron was 35 jaar oud en als machinist was hij de enige betaalde kracht van de reddingsdienst., ofschoon hij ook als bootsman werkte bij de plaatselijke loods dienst.
Hij was ook 2e bootsman, hij voerde het commando als Trevelyan afwezig was.
Zijn connecties met de Penlee reddingsboot ging terug tot minstens drie generaties en zijn grootvader Edwin was beloond met de Zilveren Medaille als bootsman, tijdens de redding van de aflos bemanning van het oorlogsschip Warspite in 1947.
Een minzaam en sociaal mens, was getrouwd en had een jonge zoon en dochter.

Nichel Brockman, 43 jaar oud, was de hulp machinist.
Hij was een vis verkoper bij een firma in Newlyn, ofschoon hij nog steeds  zelf wat visserij bedreef..
Hij stond bekend om zijn kwajongens streken en oneerbiedige besef en zijn verhalen over zijn heldendaden als grappenmaker.
Hij was getrouwd en had drie teenager jongens en hij was al zestien jaar lid van de boot bemanning.

John Blewett was een wat rustiger type, maar echter niet zonder lol.
Hij was 43 jaar oud en kwam uit een oude Mousehole familie en was hecht betrokken bij de meeste dorps activiteiten.
Een van de meest belangrijke dingen waar hij bij was betrokken,  was als elektricien, ren dat was voor de beroemde  Kerst verlichting van Mousehole, waar zijn vakmanschap als  Britse Telecom ingenieur , tot zijn recht kwam.
Hij woonde in het dorp en was nu getrouwd en had twee jonge zoons.

Kevin Smith  was 23 jaar oud en was vanuit Yorkshire verhuisd naar Mousehole met zijn familie, in zijn jeugdige tiener jaren.
Hij was bezeten van de zee en had vaak als nood bemanningslid gefungeerd, sinds hij in Mousehole was komen wonen en hij had op jonge leeftijd al een vaste plaats bij de bemanning gekregen.
Hij was van beroep zeeman aan boord van een van de schepen van de Cunard lijn, op de Samaria en was nu met verlof.

Smith's vriend, Garry Wallis  was een 22 jarige Londenaar, waarvan  de familie zich ook gevestigd had in het dorp.
Hij was ook een visserman en voer vanuit Newlyn en had zich omhoog gewerkt, tot een van de vaste reddingsboot bemanning, door louter koppigheid.
Hij woonde nog steeds thuis.

Trevelyan Richards zelf, bij iedereen bekend als Charlie, was 56 jaar oud en was een legende.
Zijn autoriteit over de reddingsboot was onbetwist.
Zoals velen van zijn generatie in het dorp, had hij van zijn geboorte af , sinds hij kon lopen, doorgebracht op en rond schepen en hield van de zee.
Hij begon zijn carrière als jongmaatje op een krabben visser en werkte zich omhoog tot schipper van een trawler.
Hij was jaren lang schipper geweest op de trawler Excellent.
Zijn reddingsboot dienst begon al in 1950 , aan boord van de oude reddingsboot genaamd W & S, tien jaar voor de Solomon Browne werd gebouwd.
Uiteindelijk werd hij als bootsman gekozen en hij werd met veel eerbied gerespecteerd door de gehele bemanning, door zijn zeemanschap en vaardigheid.
Zijn woord was wet en hij kon een harde leermeester zijn, maar hij had ook zijn jeugdige keerzijde en onder zijn commando had de Penlee bemanning de reputatie, niet alleen een goed reddingsboot team te zijn, maar ook een groep mannen, die zich goed onderling  konden vermaken.

In een nacht als deze nacht, zou de vaste bezetting van de Watson sloep , acht personen zijn.
Richards  kwam nog één man te kort en hij keek naar de groep runners of hij daar een bruikbare vrijwilliger kon vinden..
Zoals gewoonlijk, ondanks de slechte weersgesteldheid, was er geen tekort.
De teenager zoon Neil, van Nigel Brockman, ook een visserman, melde zich om mee te gaan, maar hij werd geweigerd.
Niet meer dan één lid per gezin op een nacht als deze, zei Richards, wat  een ongebruikelijke plechtige opmerking was.
Dennis Leslie, een lokale dokter, een fervente reddingsboot supporter, held van veel medische uitspraken, trad naar vore, maar Richards wees hem zonder veel plicht pleging af.
Dokter, vannacht niet, ….jij bent te oud.
Hij keek over de anderen heen, waarvan er sommige al dienst hadden gedaan aan boord, in het verleden.
Maar voor hij zijn keus kon maken, verscheen plotseling de potige figuur van Charlie Greenhaugh in de deur van het boothuis en schreeuwde...... Jij gaat niet zonder mij naar zee.

Greenhaugh, afkomstig uit Wallassey in Cheshire was 46 jaar oud, een oud marine  en koopvaardij man en nu kastelein.
Voor de periode van het café “Het Schip “was hij vele jaren  eigenaar geweest van een pub in Long Rock bij Marazion.
Hij was een populaire figuur in het dorp  en had de  eer gehad, om de vorige avond , de Kerst verlichting te ontsteken.

Niemand viel hem in de reden.
Trek een zwemvest aan, glimlachte Trevelyan en Greenhaugh  nam zijn plaats aan boord van de reddingsboot in.

Ondertussen draaiden de motoren al en de reddingsboot werd langzaam hydraulisch gekanteld van de horizontale stand naar de schuine stand van de scheepshelling.

Dusley Penrose, de hoofd lanceerder, klapte de twee sets deuren van het boothuis weg en zette ze met wat problemen vast.
De volle kracht  van de elementen was nu voor het eerst voelbaar  in het boothuis.
De wind brulde in de deur opening, als een wild beest en veroorzaakte een wervelwind van lawaai.
De golven sloegen over de zijkanten van de scheepshelling  tot 4,5 tot 6 meter hoogte, fel en kort, en veranderend in buiswater.
Het ontmoeting punt  tussen de helling en het water was soms bijna  even hoog en daarna weer 30 meter er vandaan en lager..
Als hij tij hoger was geweest, had een lancering totaal onmogelijk geweest.
Niemand kon zich slechtere condities herinneren en de bemanning keek naar beneden naar de wilde wanorde, waarin zij spoedig in terecht zouden komen.

De reddingsboot werd langzaam  naar beneden gelaten , net vrij van het boothuis zodat de radio en de radar mast kon worden opgezet.

Het was Penrose zijn taak als lanceerder, om de ontgrendeling pin met een zware hamer los te slaan, om de reddingsboot ingang te zetten in haar glij beweging naar de zee.
De timing was precies goed.
Als een golf zich op de reddingsboot  zou storten, terwijl zij nog op de helling was, had de golf de reddingsboot meteen aan de andere kant haar van de helling af gegooid, op de rotsen beneden haar.
Penrose stond achter het achterschip van de boot en wachtte accuraat of er geen valse windstoot de gehele bemanning kon laten verdrinken..

Trevelyan ging naar het voorschip om naar de golven te kijken.
 Daarna stond hij klaar met een voet op het stuurhuis.
Iedereen wachtte op het teken.
Uiteindelijk  sloeg een hoge golf over de helling, schuimend tot bijna aan de boeg van de reddingsboot en op het moment dat de golf  haar hoogste punt bereikte, liet de bootsman zijn arm zakken en schreeuwde..... NU.

Penrose sloeg de pen er uit  met een resolute klap en de Solomon Browne begon naar beneden te glijden, de terug lopende golf volgend.
Zij dook het water in met een maximale snelheid en haar daadkracht  zorgde er voor, dat zij vrij van de helling kwam..
Toen het schuim was weggeblazen, was zij reeds hard bezig om naar stuurboord te draaien, om de volgende golf het hoofd te bieden.
Zij ontmoette de golf met voldoende ruimte en de reddingsboot was onderweg..

De boothuis bemanning keek naar de verlichting in de top van de mast, zich tonend op de kruin van golf na golf..
Zij gingen terug naar de weg om haar verder na te staren, tot zij uit het gezicht was verdwenen.
Penrose gaf de succesvolle lancering door en de lijst van de bemanningsleden.
Het boothuis werd gesloten en de verlichting uitgeschakeld.
Er was niets anders meer te doen, dan wachten

wordt vervolgd

[J.H.]

Ontluchtingspijp met hoes, met er voor de brandstof vul / pijlpijp aan boord Union Venus, Union Star

[J.H.]

Mousehole, met The Ship Inn

[J.H.]

Union Mars, Union Star

[J.H.]

Solomon Browne-

[J.H.]

Bemanning

[J.H.]

Neil Brockman.

[vreemdeling]

Union Star No.9

Vervolg

De Sea King R 80 zweefde zo goed als mogelijk was,  ongeveer 30 meter achter de  getroffen coaster, terwijl haar bemanning er de tijd voor nam,  om de situatie te overzien.
De Union Star was een droevig gezicht, wentelend en slingerend tot wel 40 graden, terwijl de stortzeeën zich  continu over haar luiken stortte en op sommige ogenblikken, zelfs ook over de opbouw van het achterschip.

Het was een ontmoedigend vooruitzicht.
De opbouw was beperkt tot het achterste, vijfde gedeelte van het schip en zelfs daar was de opstelling,  niet ontworpen voor een makkelijke landing vanuit de lucht.
Achter de brug was her een centrale structuur, die de beperkte ruimte in de helft verdeelde en daar rond omheen waren de redding boten, winches, ventilatoren en andere obstructies.
Het meest belangrijke kenmerk voor de piloot was de mast.
Het was een twee potige constructie, waarvan de bovenkant overging in een korte centrale mast in het midden van de constructie en de radar scanner.
De mast was ontworpen om gestreken te kunnen worden voor de vaart onder bruggen, bij de vaart op rivieren en kanalen,.
Het werk om de mast te strijken  onder deze weer omstandigheden, was natuurlijk buiten kijf en zo moest er rond deze obstructies worden gewerkt , om de vrouwen van boord te halen.
De mast was  totaal 15 meter hoog, en ongeveer steeds 9 meter  rijzend en  dalend met de golfbeweging van het schip en op hetzelfde moment, zonder waarschuwing, heen en weer zwaaiend.

Door de geringe keuze die er nog over was, besloten zij zich te richten op de SB zijde van het achterdek, de lij zijde van het schip, zoals zij nu lag te drijven.
De winchman, Steven Marlow had radio contact met Moreton en vroeg hem hoeveel mensen er van het schip moesten worden afgehaald..
Moreton hoefde hier geen seconde over te na te denken en het antwoord was.... alleen de vrouw en de kinderen moeten van boord.
Zonder verdere ophef, gaf Marlow, die reeds zijn harnas aan had, de radio  en radar over, opende het grote luik deur en met de assistentie van Martin Kennie, liet de winch man zich zelf zakken in de brullende avond atmosfeer..

In zijn standaard onderdompeling pak, was Marlow goed beschermd tegen de regen en de wind.
Hij bevond zich nu in een vreemde drie dimensionale wereld , met absoluut geen vaste punten.
Onder hem de Union Star die omhoog kwam en slingerde en weer terug viel op een  meest extreme manier.
Boven hem de Sea King helikopter die probeerde, om op de juiste plaats te blijven, maar de windvlagen waren verschrikkelijk en onvoorspelbaar.
De helikopter werd aanvankelijk terug gedreven bij elke wind vlaag en sinds , jammer genoeg deze windvlagen stop vielen zonder waarschuwing, net zo plotseling als dat zij opstaken en dat maakte het mogelijk om wat vooruit te kruipen toen de wind weer wat minder werd.
De wind kreeg ook vat op de benen van Marlow en probeerde hem door de lucht te slingeren.
Hij zwaaide met een grote onregelmatige bocht door de lucht, en het was  onmogelijk om te vertellen waar hij terecht zou komen.\

Onder hem zag hij een man het stuurhuis uitkomen,  met een vrouw, of het nu de moeder of één van de dochters was, kon Marlow niet vertellen.
Het bemanningslid drukte de vrouw tegen één van de kasten op de achterdek constructie, om beiden stevig te kunnen  blijven staan en zich te beschermen, om niet te worden weg gespoeld.
De R80 kwam dichter bij in haar eerste poging voor een overdracht.
Kennie, die de winch bediende, had de taak om Marlow veilig op het dek neer te zetten met behulp van de winch, terwijl de piloot, die er veel minder zicht op had, geïnformeerd werd  via de interne radio/ telefonie verbinding, in welke richting hij moest vliegen.

De Sea King maakte weinig indruk over haar werkelijke grootte,, als zij in de lucht was.
Het is in feiten een lijvig en log vliegtuig, bijna 5 meter breed en 17 meter lang, bijna 3 meter langer als de reddingsboot Solomon Browne.
De meest belangrijke vitale werk voor de piloot echter, was zijn relatie met de  hoofd rotor, die een diameter had van 18,8 meter en wanneer de overhang van de hoofd bladen toegevoegd werden aan de uitsteeksels van de achter stabilisering rotor, was het vliegtuig effectief 22,2 meter lang en 18.8 meter breed.
Een windvlaag, een stoot of een aan aanraking van iets stevigs, als zij in  het luchtruim aan het werk was , betekenen meteen een zekere dood.

Russell Lewis Smith, 34 jaar oud, was een Luitenant Commandant van de Amerikaanse Marine, die voor twee jaar op een uitwisseling programma werkte,  met de Engelse Marine.
Hij was een zeer ervaren Sea King piloot, zowel in de militaire dienst als bij de Zoek en Redding Dienst en had reeds deelgenomen aan een aantal echte redding operaties.
Al zij ervaring was nodig om het hoofd te bieden aan  de intense windvlagen, wat het  gelijkmatig vliegen zo moeilijk maakte.
De piloot had  beide handen en voeten volledig nodig, om de helikopter te kunnen besturen in  haar drie dimensionale bewegingen.... omhoog en omlaag, naar voren of naar achteren en van  links naar rechts..
Smith had het zijraam geopend en staarde naar beneden over zijn schouder naar de slachtoffers, terwijl de co-piloot Ken Dochery, die naast hem zat , vooruit staarde, om te proberen,  om rekening te houden met de rukwinden.
Docherty en Kennie  waren beide doorlopend informatie aan het doorgeven aan hun gezagvoerder door middel van  keel geluid, en de helikopter beloodsend naar de ideale positie en hem waarschuwden voor de golven, wind en de mast van coaster.
Het geluid van de rotors en de wind was oorverdovend.
Het was een weerbarstig en vermoeiend werk.

De bemanning van een redding helikopter moeten een absoluut vertrouwen hebben in elkaar, in het bijzonder de winch man en de man die de winch bedient..
De winch bediende controleert als het ware, een stuk kwetsbaar menselijkheid aan het einde van de kabel en de winch man rekent op zijn vaardigheid,  om hem niet tegen het schip te smijten of tegen de mast, ook niet om hem te snel neer te zetten of neer te zetten boven op een gevaarlijke obstructie en niet,......... maar dat is altijd mogelijk,....... hem een onnodige onderdompeling te geven.

Marlow zweefde door de lucht, alsof hij aan een  reuzen trapeze hing, afwachtend op de nadering van het schip.
Hij wilde een vast punt uitzoeken en concentreerde zich erop om zich te oriënteren. wanneer hij ongeveer kon landen.
Hij keek naar beneden.
De Sea King had al haar verlichting ontstoken, twee  in de neus van de helikopter, twee naar beneden schijnende lichten in de zijkant van de drijvers en een bestuurbare schijnwerper..
Marlow kon de schoenen zien die de vrouw  persoon aan had.
Zij was een onverwachte schokkende rose kleur tegen de groene dek beplating.
Hij hield zijn oog daar op gericht, toen hij het dek naderde,
Kennie liet hem nog verder naar beneden zakken, toen de Sea King naar het achterschip van Union Star kroop.
Hij droeg een dubbel harnas, zodat hij gezamenlijk kon worden opgehesen met ieder slachtoffer en hielp hen bij het kalm en rustig te houden,  in de lucht.
Er was een cruciaal punt, waar Marlow het niveau van het hoogste punt van de slingerende beweging van de  Union Star bereikte.
Dan moest de timing perfect zijn, want de coaster slingerde erg vlug voor zo'n
solide object, wat de winch man in één klap had kunnen verpletteren.

De eerste poging, ging helemaal fout, zodat zij de poging afbraken en kwamen meteen weer terug.
Weer eens kwamen zij, tegen de wind in,  in rechte lijn,  inch voor inch. naar het achterschip toe gekropen..
Deze keer slingerde Marlow binnen 3 tot 4,5 meter van het dek, wat dicht bij was, maar nog niet dicht genoeg.
Nog eens werd de poging afgebroken en begonnen zij opnieuw.
De derde keer kwam Smith was lager invliegen, om te proberen de afstand te overbruggen.
Zij hadden zich allemaal op de winch man geconcentreerd.
Plotseling gooide een hoge golf de Union Star op haar zij.
Toen het schip terug slingerde,, stootte zij haar mast plotseling omhoog.
Kennie schreeuwde nog een waarschuwing, maar het was al te laat, voor ontwijkende maatregels.
De top van de mast schoot omhoog, bereikte haar hoogtepunt en  viel weer terug in het volgende golfdal.
De top van de mast had de hoofd rotor bladen op minder dan 3 meter  gemist..
Ontzettend geschrokken , haalde de helikopter bemanning Marlow naar binnen en  bleven in de buurt voor herwaardering.

Het voor de hand liggende alternatief was een andere techniek, de  “High Lien “ methode.
Dat had tot gevolg dat een  begeleiding lijn naar de bemanning van het schip werd over gebracht, die zij vast konden houden, maar niet vast mochten zetten.
De winchman zou dan neer gelaten worden met zijn eigen lijn, zoals bij eerdere pogingen, gebruikmakend van de  high line om zichzelf naar  beneden te trekken,  naar het dek.
Er waren twee duidelijke voordelen aan deze methode, ten eerste dat het de vrije slingering elimineerde, wat zo gevaarlijk leek en dat zij  vanaf de zijkant van het schip,  de winchman kon laten zakken onder een hoek in plaats van dat de helikopter  direct boven het schip moest blijven hangen.
Het verlangde een hechte samenwerking van de scheepsbemanning, wat voor hen moeilijk kon zijn, als er een taal barrière zou zijn.
Maar het leek ideaal onder deze omstandigheden.
Smith riep Moreton op per radio en vertelde hem, wat zij moesten doen.
Maar Moreton had ook nieuws te melden

20.08 uur
R80  aan Union Star;      Wij adviseren U alle lichten te ontsteken, waar dit mogelijk is.
Union Star aan R 80 :      Ja, wij zijn er net in geslaagd om een generator te starten. Wij zullen wat verlichting voor U ontsteken en zullen zien , hoe het gaat.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star No.10

Vervolg

Het was waar!
Tot vreugde van Sedgwick was hij er in geslaagd de pijpleidingen naar een van de generators schoon te maken en startte de generator.
Het effect van het geluid er van, op het moraal aan boord van de Union Star, was magisch.
Nu het hele elektrische circuit weer bruikbaar was, startte Moreton de compressor om  de  vaten voor de gecompresseerde lucht  te vullen, die nodig zouden zijn voor het starten van de hoofd motor.
Het schip begon te zoemen van het terugkerende leven.
Hij zette de dekverlichting aan, die de scene overvloedig verlichtte met hun heldere halogeen licht..
Hoop keerde weer krachtig terug.
Het was wel op het nippertje, maar het leek er nu wel op , dat ze het voor elkaar zouden krijgen.

De High- Line was klaar.
De eerste taak van de helikopter was, om de lijn rond het achterschip van de Union Star te brengen, zodat een bemanningslid de lijn kon grijpen.
Een man kwam naar buiten en stond klaar bij de achtersteven van het schip, terwijl de helikopter naderde , zo langzaam en kalm als mogelijk was.
De lijn kroop naar het schip toe en hing over het dek tussen de man op de achtersteven en de twee mannen in de helikopter.
Smith had moeite om de helikopter in positie te houden.
De lijn was nog slechts 1 meter van de man verwijderd en hij maakte nog geen beweging om de lijn de pakken.
Uiteindelijk moest Smith zijn poging afbreken en weer rond gaan cirkelen, om opnieuw te beginnen.

Zij herhaalden deze manoeuvre  6 keer.

Zij hadden succes.
Op een van de perfecte naderringen, brachten zij daadwerkelijk de lijn rechtstreeks naar de man op het achterschip, die hem kon grijpen.
Voor een ogenblik kon de redding voortgang vinden.
Maar juist op het moment dat hij de lijn greep, viel de Union Star in een van de spectaculaire 9 meters diepe golfdalen en trok de lijn uit zijn handen.
Gefrustreerd door de mislukking, had Marlow  zichzelf 4 ½ meter  laten zakken, om te trachten de lijn op zijn plaats te houden.
Maar alle andere pogingen waren  allemaal net mis !.
Op de laatste run, zorgde de mast weer voor problemen, door dit maal verward te raken in de high line..
Marlow slaagde er in om uit zijn positie in de lucht, de lijn te klaren.
Maar het was hun tweede poging met moeilijkheden en weer eens waren zij genoodzaakt om af te haken en het opnieuw te proberen

Kanaal 16 was rustig geweest gedurende de periode van de geconcentreerde actie, maar nu werd ether weer gevuld met het geluid van hoog opgeleide en professionele mannen, die zich begonnen te realiseren dat de situatie verder weg was dan ooit.

20,04 uur.

R 80 aan Union Star;  Te moeilijk  voor ons wat de veiligheid betreft. Wij kwamen erg dicht bij uw mast en wij hebben  geen  langere lijn.
Union Star aan R 80 :  O.K. Veel dank verschuldigd voor uw assistentie. Wij gaan voor anker.

Moreton's radar was weer bruikbaar en hij kon zich niet langer verheugen over de  waandenkbeelden over de positie van het schip en de drift snelheid.
Aan de andere kant, zijn overtuiging dat de Union Star nog gered kon worden, was sterker dan ooit.
Hij bevond zich nu op minder dan een mijl van de rotsen, en hij had dringend tijd nodig om tijd te kopen.
De ankers waren echt niet bestand tegen de huidige weer situatie, maar het moest toch  geprobeerd worden.

De enige manier om een anker te presenteren was, om naar het voorschip te gaan en de rem van de anker winch te ontkoppelen.
Onder normale omstandigheden zou het een routine karweitje zijn geweest.
Om op het voorschip te komen, vanaf de brug in de huidige situatie, zou een moedig waagstuk zijn geweest
De slingering van het schip gooide de reling hoog in de lucht en dan plonsde het schip weer diep in het water, terwijl de golven over de luiken stroomden, zoals op een rif.
Desondanks  zou één van de bemanningsleden er in slagen ,deze beladen tocht één keer te maken en waarschijnlijk nog wel een tweede keer.
Het stuurboord anker liep uit , kwam op een hard object op de zeebodem terecht en de ankerketting brak als een verrotte draad..
Het bakboord anker werd er direct na, met meer succes gepresenteerd, en een lengte aan ankerketting van vier schakels ( 60 vadem ), werd uit gevierd.
Ofschoon het anker niet hield, krabde het langzaam over de bodem en remde hiermee haar kustwaartse drift af.,

Het meer dramatische effect er van, werd van bovenaf gezien, toen de Union Star plotseling naar BB draaide en deze positie hield, met haar boeg naar de zee gekeerd.
Iedere groter golf begroef het voorschip in het water en stroomde over de luiken om daarna  tegen het stuurhuis in een schuimwolk te exploderen.
Het schip huiverde van de botsing met de golven
Toen Moreton over de radio liet weten dat zij een anker hadden gepresenteerd, was zijn griezelig kalme toon doorspekt van angst.

De helikopter bemanning probeerden de high line te verlengen, wat hen zelf meer ruimte gaf om te kunnen werken.
Zij hadden nog een stuk lijn gevonden van mindere lengte, maar het was verward geraakt
Zij spreidde het uit over de hele breedte van de helikopter en besteedde er kostbare tijd aan om het touwwerk te ontwarren.
Terwijl ze bezig waren met het ontwarren en de extra lijn vast te zetten op de eerste lijn, hadden zij radio contact met Moreton en informeerden weer opnieuw, hoeveel mensen er van boord moesten worden gehaald.
Het antwoord was nog steeds hetzelfde....... een vrouw en twee kinderen.

Na enige minuten van frustratie, werd het hen duidelijk dat de tweede lijn zo licht was, dat zij gemakkelijk door de wind werd weg geblazen, en wat dan ook verder geen extra kansen meer gaf.
De kille realisatie van hun pogingen begon af te nemen en  ofschoon slechts 27 meter boven de 8 mensen op de Union Star waren , waar van sommige de gezichten goed gezien konden worden als zij door de ramen keken van het stuurhuis, dat zij echt geen idee hadden hoe zij hen konden redden.

Maar er was nu andere hulp onderweg.

De Noord Holland en de reddingsboot van Penlee kwamen bijna gelijktijdig ter plaatse .

Buurman meldde zich het eerst, na zich enkele minuten op de achtergrond te hebben gehouden om de zaak in ogenschouw te nemen.
Misschien denkend aan de gespannen aard van hun laatste conversatie.
Buurman's eerste begroeting aan Moreton was..... zelfs voor hem  …. een meesterstuk van laconie.

20.43 uur
Noord Holland aan  Union Star. Hier de Noord Holland voor de Union Star
Union Star aan Noord Holland:  Ik hoor u luid en duidelijk.
Noord Holland aan Union Star:  Wilt U een sleep of iets dergelijks ?

Zij besproken kalm  de situatie.
Buurman zei dat hij  zich de meeste zorgen  maakte over het feit dat de vrouw en kinderen eerst van boord af moesten en hij wilde niet dichter bij komen en de helikopter zou storen in haar bewegingen.
Hij verklaarde ook dat een tros overbrengen naar de Union Star erg moeilijk zou zijn.
Hij deed zijn best om Moreton gemakkelijk teleur te stellen.

20.45 uur
Noord Holland aan Union Star:  Wij wachten tot de vrouw en kinderen van boord zijn, daarna komen wij dichter bij om te zien wat we kunnen doen. We hopen op het beste. Over .
Union Star aan Noord Holland:   Ja dat is beter dan droog te vallen. Ja, OK dan.

In feiten, was er niets dichter bij wat door Buurman gezien kon worden, behalve wat hij al reeds wist..
Zijn eerste blik had hem al laten zien dat deze verschrikkelijke reis alleen maar  tijd verlies was.

Sleepboten kunnen wonderen verrichten om schepen op sleeptouw te nemen in slechte omstandigheden, maar zij hadden dan wel veel ruimte op zee nodig.
Zij wilden ook graag vanaf de lij zijde het in nood verkerende schip naderen.
Buurman was  niet in staat om dit te doen, zonder zich in de brekende golven te begeven tussen de rotsen en ondiepten en het was al  gevaarlijk genoeg, waar hij nu was.

Het anker was een andere factor.
De boeg van de Union Star ploegden zich nu diep in iedere golf en niemand kon verwachten dat er iemand naar het voorschip zou gaan en het dan nog kon overleven.
Dat betekende dat niemand een sleeptros kon vast maken en niemand  het anker kon  laten schieten, want het mee slepende anker zou de sleepreis ernstig beïnvloeden.
En ook was Buurman's radar defect en zo werd voor hem het zicht beperkt tot  visueel zicht, wat niet verder reikte dan 300 yards in de buien..

Zodra hij de situatie op zich had in liet werken, was er geen twijfel meer in Buurman's gedachten.
Zoals hij de helikopter kon observeren en aanmoedigen van dichtbij. bleek er verder geen mogelijkheid te zijn, waar hij nog kon helpen.

 
Ja, dat is beter dan droogvallen. Ja, OK dan.

Het was een bittere tegenslag voor Moreton.
Hij had op de sleepboot gerekend in geval van veiligheid, als er geen voldoende tijd meer zou zijn.
Nu, voor de eerste keer moest hij serieus  onder ogen zien, dat hij alles kon verliezen.
Hij twijfelde er niet aan, met redders rond om hem heen, dat hun leven op de een of andere manier veilig zou zijn, maar de tijd en de mogelijkheden werden gevaarlijk klein voor de Union Star.

Kort hierna hoorde het indringende geluid van Trevelyan Richards in zijn oren,

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star No.11

vervolg

De Solomon Browne had een van haar slechtste reizen in haar leven volbracht, voortduren in gevaar van te kapseizen en voortdurend mishandeld door meer onder dan boven water te kunnen varen.
Zij had deze 4 Km. lange afstand afgelegd in een half uur, wat goed te noemen was, bij deze weersgesteldheid..
Toen zij kaap Tater Dhu ronde, kon de bemanning voor het eerst het extreme gevaar voor de positie van de Union Star zien.
Zij dreef rond in een ondiepe baai, begrensd door  kaap Tater Dhu in het oosten en Boscaven Point in het westen.
De baai was vol met ondiepte en onder water rotsen, rotsen die met half tij te zien waren en rotsen, die alleen gezien werden tijdens stormen, zoals er nu een stond..
Het was pas twee uur na laag water, net niet genoeg om een betrouwbare diepte te geven onder haar kiel..

Om de baai in te varen en de coaster er bij te betrekken leek er op, alsof je een val binnen ging.
Reddingsboten, en ook sleepboten willen graag vanaf de lij zijde werken, om wat bescherming te krijgen van de lijzijde het grotere schip.
Voor anker, en met haar kop in de wind en zee, had de Union Star geen effectieve  lij zijde te bieden.
De enige optie die overbleef was,  om binnen de paar seconden respijt tussen de golven langszij te komen, daarna de manoeuvre af te breken en in een grote cirkel rond te draaien, met groot gevaar om de manoeuvre te herhalen , zo vaak al nodig mocht zijn.
Daar eenmaal mee bezig zijnde, zouden zij zich verplicht voelen om te blijven proberen tot de poging succesvol zou zijn..
Niemand zou dan de bootsman iets kunnen verwijten., als hij ook had vastgesteld dat de kansen voor hem allang voorbij waren en ook, dat hij zich op een afstand moest houden..

Dat moment ging voorbij en de vraag werd niet meer gesteld,

Je MOET gaan, zoals eens een bootsman heeft gezegd, Je Hoeft niet terug te komen.

20.47 uur.
Penlee Reddingsboot aan Union Star:   Hebben begrepen dat U moeilijkheden had met de helikopter, wilt U dat wij langszij komen om de vrouw en kinderen over te nemen ?

Moreson had zijn buiten gewone kalmte terug gevonden

Union Star aan de Penlee Reddingsboot :  Ja, a.u.b. De helikopter  had wat moeilijkheden om bij ons te komen, zo, als jullie kunnen komen.......
Ik zou dat zeer op prijs stellen.

Echter, voor iemand ergens heen kon gaan, besloot de R 80  om nog eens een poging te wagen met de High Line zoals ze was samen gesteld.

Richards  ging er mee akkoord om uit de weg te blijven , zolang als het mogelijk was.
Nogmaals ging een van de bemanningsleden weer naar buiten op het achterschip van de Union Star, om daar te wachten.

Behoedzaam, zich zorgen makend over de top van de mast, maakte Smith nog een tocht naar de coaster, trachtend in een diagonaal naar het schip te vliegen, om te voorkomen dat zij direct over het schip zouden vliegen.
De zak met een gewicht er in, aan het uiteinde van de  High Line, sleepte door het water.
En toen, zoals het gebeurde, krulde een hoge, voortijdig brekende golf om en stortte zich boven op de zak.
Toen de golf voorbij was, was de zak met het gewicht verdwenen en de lijn wapperde   
onbruikbaar in de wind.
Een ogenblik was de helikopter bemanning met stomheid geslagen door het ongelooflijke gebeuren.,
De breuksterkte van de lijn was 182 kilo.
Toen moesten zij wel hun mislukking aanvaarden.

20.54 uur
R.80 aan Penlee reddingsboot.  Wij zijn er klaar mee.. Wij houden ons op afstand in geval wij nodig mochten zijn

De Union Star was niet meer dan 450 meter van de kust verwijderd.
Nu alle andere pogingen waren mislukt, was de 47 voet lange Watson met haar acht vrijwilligers uit Mousehole, alles wat overbleef, tussen de mensen aan boord van de Union Star en haarvernietiging.
Bijna drie uur na Moreton's eerste rapport, kwam de Solomon Browne voor de eerste keer dichter bij.

Toen zij de Union Star naderden, hadden zij radio contact met het schip en lieten hen weten, dat zij aan BB zijde wilden proberen langszij te komen, zodat  het duidelijk was wat zij wilden proberen.

20.57 uur
Penlee reddingsboor aan de Union Star:   Adviseren U met de bemanning, iedereen van boord  te laten gaan, Over.
 
De stuurman was aan de telefoon en hij had niets met de  illusie denkbeelden van Moreton

Union Star aan Penlee Reddingsboot:  Ja , wij gaan allemaal van boord.

Makkelijker gezegd echter, dan gedaan.

Toen zij dichter bij de ondiepten kwamen, werden de golven hoger en steiler opgezweept.
De meest voorzichtige schatters , schatte, dat de golven een hoogte hadden van 11 tot 20 meter, even hoog als een gebouw van vier verdiepingen., bijna even hoog, als Solomon Browne lang was.
De wind  had voldoende kracht om een man overboord te blazen en de regen geselde hun gezichten alsof het kiezelsteentjes waren.
Richards bracht de Solomon Browne zo voorzichtig als mogelijk was, langs de BB zijde van de Union Star, met de kop van de reddingsboot zeewaarts gericht.
Behalve de bootsman, de machinist en de radio man, was de rest van de bemanning aan dek, met hun veiligheid lijnen vast gezet en hadden  zware enter lijnen in hun handen.
De schepen botsten met kracht tegen elkaar op de hoogte van de midscheeps van de Union Star,
Zodra de schepen elkaar raakten, gooide de bemanning van de reddingsboot de enter lijnen over het hekwerk van de Union Star, om zolang mogelijk op deze positie te kunnen blijven.
Zij wuifden naar de  bemanning in de brug, aandringend om naar hen toe te komen
Binnen enkele seconden raasde de volgende golf van uit de duisternis op hen af en de reddingsboot moest vlug haar poging afbreken en hen alleen achter laten.
Hierdoor was zij haar positie kwijt en zij moest opnieuw rond varen, om de mogelijk-
heden te benutten, tussen de toppen van de golven,  om kapseizen te voorkomen.
Zij moest nu weer de hele manoeuvre herhalen.

De R 80 stond meteen boven haar, op de wind naar de wal drijvend met de Union Star,  om haar met zoveel mogelijk met licht te beschijnen en voor haar te  observeren..

Niemand kwam uit het stuurhuis te voor schijn.

Nog steeds voor anker liggend aan haar BB anker, was de coaster als een wild dier aan een touw, aan het bokken en springen., heen en weer gierend van BB naar SB.
Haar boeg steeds dompelend in de opkomende golven en water stromende over het dek naar het stuurhuis.
Naar beneden kijkend, probeerde de acht mensen ,.... de machinist  was waarschijnlijk uiteindelijk  van zijn onafgemaakte taak terug  geroepen...  te berekenen hoe zij bij de reddingsboot moesten komen,  in de weinige seconden, die beschikbaar waren.
Het was slecht een paar meter vanaf de achterdeur van het stuurhuis, rond een metalen trap en langs het zij dek, maar de wind, het buiswater en de bewegingen van de reddingsboot,  maakte het wanhopig gevaarlijk.
En wie moest het eerste gaan ? .
Het dek, waar zij een dag eerder hadden gespeeld,  was nu een maalstroom en de Solomon Browne leek zo ontzettend klein en kwetsbaar.
 De humaniteit  en de gewoonte schreef voor dat vrouwen het eerst gered zouden worden en de kapitein het laatst.
Geen bemanningslid kon voor gaan op het vrouwvolk.
Maar zij, op hun beurt , waren niet van plan om van boord te gaan, zonder de kapitein.
Het schip verlaten , moest hierdoor een goed gedisciplineerde, gezamenlijke onderneming zijn en dat vereiste tijd en organisatie, wat zij simpel weg niet hadden.

De reddingsboot probeerde een andere techniek, door zich langzaam,vanaf zeewaarts, naar het schip te laten drijven, waarschijnlijk met gebruikmaking van een drijfanker.
 Deze keer verkoos zij voor het hogere achterschip, achter het stuurhuis.
De golven werden meer complex en onvoorspelbaar, door het effect van de ondiepten en de terugslag van de omringende kliffen, wat gezamenlijk het plaatje verwarde.
Kleinere golven konden plotseling omhoog komen vanuit een andere richting.
 De Solomon Browne werd achter elkaar ,hard tegen de zijkant van de Union Star gesmeten, met een kracht, wat een normaal schip zou hebben beschadigd.
De Watson was echter ontworpen bij zulke ontmoetingen in de gedachten en was daarom ook niet bang,  om dicht bij te komen.

De zij dekken waren te laag en het achterdek was iets te hoog, voor een gemakkelijke ontmoeting.
De betreffende bewegingen van de beide schepen was niet voorspelbaar en niemand kon vertellen wanneer de twee dekken gedurende een paar seconden op gelijke hoogte zouden liggen.
Verschillende keren dreef de Solomon Browne naar de coaster toe en iedere keer hield de bemanning met hun enter lijnen de reddingsboot langszij het schip en wuifden naar de witte gezichten , die zij in het stuurhuis konden zien staan.
Maar de mensen in de brug riskeerden  hun leven niet , voor zij een veilige weg zagen om hen te bereiken en konden alleen nog maar nutteloos terug wuiven.

De frustratie kreeg de overhand.
Een van de bemanningsleden van de Union Star kwam naar buiten en liet een touwladder zakken aan de zijkant van het achterdek, maar niemand  waagde de gevaarlijke stap om van de ladder af te klimmen..
Een van de Mousehole mannen besloot zelf om de problemen op te lossen en deed een besliste poging om over te stappen op de Union Star, waarschijnlijk om hen persoonlijk uit het stuurhuis te halen, als dit nodig mocht zijn.
Hij werd terug getrokken, of door de beweging van het schip of door zijn vrienden.
Op een run langs de zijkant, met de boeg naar de zijkant van de Union Star gekeerd, smeet een onverwachte golf haar omhoog, zodat haar voorschip op het hekwerk van het zij dek terecht kwam, met een botsing, die de mast verlichting van de reddingsboot doofde,
Zij krabbelde vlug terug het water in en vervolgde haar werkzaamheden alsof er niets was gebeurd.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star  No.12

vervolg

De afstand tussen hen en de kust verminderde onverbiddelijk.
Om 09.05 uur riep Russell Smith hen op, om te waarschuwen dat zij nog ongeveer 180 meter van de kliffen verwijderd waren.
Hij schatte dat zij nog ongeveer tien minuten  over hadden.

Smith was ook  bezorgd over zijn eigen positie.
Hij had wel radar aan boord en de peilingen van Tater Dhyvuurtoren , wat hem de wetenschap gaven, dat hij langzamerhand in een val terecht was gekomen.
Ofschoon hij alle lichten van de helikopter liet schijnen en zelfs de Aldis lamp, was het doorslaggevend,  dat de Sea King ging licht had, wat naar achteren kon schijnen
De grote rotor bladen staken achter de Sea King uit en het rotor blad zou het eerste zijn, wat de kliffen zou raken, als zij door de wind,  te ver naar achteren werden geblazen en het zou dan hun dood zijn.
Ofschoon de radar hem de kustlijn precies liet zien, toonde het niet de vorm van de klif en of de helling schuin of stijl was.
Zij wisten alleen,dat de klif 91 meter hoog was en zij hingen op 30 meter hoogte in de lucht.

De windsnelheid was nu met vlagen 160 km per uur  en op  sommige ogenblikken, konden zij er niets aan doen, dat zij achterwaarts werden gedreven.
Marlow en Kennie tuurden vertwijfeld in de mist en het verstuivende water.
Hun was verteld dat de Kustwacht Redding Vereniging  stand- by stonden aan de kust en zij probeerden uit te maken welke lichten naar de Kustwacht gericht waren.. Dat zou hen precies de exacte afstand  tonen , welke marge  van veiligheid zij nog hadden.
Maar hun gestaar was vergeefs.

In antwoord op de dringende oproepen van Falmouth, had Don Buckfield zijn radar post op Land.s End verlaten om 07.55 uur en was met de  Land Rover van de kustwacht weg gereden,
De Land Rover was uitgerust met een radio en terwijl hij reed, stemde hij met Falmouth af,  wat de beste plaats voor zijn bemanning zou zijn, om af te wachten.  Buckfields eigen plot had getoond, n.l. echo A, dat die zich behoorlijk constant verplaatste naar de punt van Tater Dhu, maar hij controleerde ook om te zien of de waarnemingen van de helikopter dit bevestigde..

Er waren goede weg verbindingen naar de kust bij Tater Dhu en ook bij Lamorna Cove.
De kustlijn tussen de twee plaatsen leek op de kaart niet zo groot
Zoals iedereen weet, die deze afstand weleens gelopen heeft….  dat deze weg omhoog gaat en dan weer daalt, met lussen en bochten, lopende vanaf de  rotsachtige steilte tot bijna aan  de waterlijn, plaatselijk steil  en erg bloot gesteld is aan het weer.

Buckfield vroeg om toestemming om Tater Dhu als verzamelpunt te nemen, maar tot zijn verbazing stelde Falmouth voor, dat Lamorna een betere plek leek.
Hij controleerde het nog eens, maar het antwoord  was nog steeds hetzelfde,
Sedert Falmouth in de positie was om alles te weten, zeurde Buckfield niet langer.
Lamorna zou het zijn.

Buckfield spoedde zich naar Mousehole, om de groep helpers te organiseren en vond hen bezig met uitrusting stukken te laden uit opslagplaats van de Kustwacht, in een voor deze gelegenheid  geleende vrachtauto van een bouwmaatschappij.
Hij hielp mee met het beladen en ging toen naar Lamorna, in gezelschap van de anderen, die in auto's volgden.
Toen zij daar aan kwamen, parkeerden zij de auto's bij de haven en Buckfield had zo een goed uitzicht van de hoogte van de golven, die de trechtervormige inham binnen stormden.
Uitkijkend over de zee, kon hij niets van het slachtoffer,de  helikopter of van de reddingsboot zien.
Hij organiseerde vlug een verkenning groep, bestaande uit Doug Hoare, zijn zoon Richard Hoare en Mike Buttery, om op onderzoek uit te gaan in westelijke richting en de plaats te bepalen van de crisis, met verlichting , vuurpijlen en de mobiele radio.

Het pad klom steil omhoog vanuit Lamorna naar het westen, oplopend tot ongeveer 300 voet, naar de kaap Carn Mellyn en toen zij uit de inham kwamen, sloeg het weer met volle kracht toe op de vooruitgeschoven onderzoek groep.
De regen had het pad in een riviertje veranderd en het was donker, steil en gevaarlijk.
Zij waren nog niet ver gekomen, toen bleek dat Doug Hoare moeilijkheden had en onmogelijk de twee anderen bij kon houden..
Zij besloten dat hij op een beschutte plaats moest wachten, terwijl de andere twee door gingen in hun eigen snelheid.
Zij haastte zich voort, zo vlug als mogelijk was, in de pik donkere nacht.

Toen zij bij de volgend kaap kwamen, Carn Barges, waren zij opgewekt
Want nu konden zij de lichten van de Noord Holland ver in zee zien.. maar ofschoon Buttery het geluid van de ophanden zijn de redding pogingen kon horen op de mobiele radio, konden zij niet de gehele afstand overzien, tot aan Tater Dhu vuurtoren en zouden, volgens hun informatie, in staat moesten zijn om alles te kunnen zien wat er gebeurde.
Zij zagen niets.
En toen, tot hun grote verbazing, verscheen plotseling de lichten van de Solomon Browne van achter kaap Tater Dhu.
Buttery vloekte hard.
Niet alleen om dat de reddingsboot ten westen van de vuurtoren was, maar ook omdat bleek, dat  zij onveilig dicht bij de kust was in deze weer omstandigheden..
In ieder geval zette zij eerst koers naar zee, maar toen zij langer wachtte, zagen zij dat het rode navigatielicht veranderde  in groen.
Buttery schreeuwde,  bloody hell, kijk, wat er met de reddingsboot gebeurd en zoals de reddingsboot deed, verdween het licht  weer achter de kaap uit het zicht, de ondiepe baai binnen varend...

Buttery nam meteen radio contact, met gebruikmaking van de code naam en hij liet Buckfield weten, in een niet twijfelachtige bewoording, dat de actie plaats vond ten westen van kaap Tater Dhu en niet ten oosten van de kaap en dat Buckfield beter daar weg kon gaan en niet nalatend er aan toe te voegen, dat het veel beter geweest zou zijn, als  zij daar meteen naar toe waren gegaan.

Buckfield had met de rest van zijn ploeg in Lamorna  gewacht en hun enige vermaak was geweest om de auto's te verplaatsen aan de voorzijde van de parkeer plaats, omdat het opkomende tij de golven zou toestaan om de auto's daar weg te spoelen.
Zijn eigen Land Rover had problemen bij het starten.
Hij op zijn beurt vloekte ook toen hij het nieuws van Buttery hoorde.
Het was geen punt om zijn hulp ploeg bij elkaar te roepen, maar het was duidelijk dat er iemand zo vlug mogelijk naar Tater Dhu zou gaan..
Hij besloot om de groep uit Mousehole te verlaten, die weer de boel in moest pakken en zelf vertrok  hij in de Land Rover meteen om de lange route over de wegen te nemen.
Toen hij vertrok, riep hij Falmouth op, om de kliffen redding ploegen van Sennen en St. Levan  op te roepen, om zich vervolgens bij de vuurtoren te verzamelen..

Terug in Carn Barges, waren Buttery en Hoare weer op adem gekomen en zij spoedde zich weer voorwaarts langs het nauwe pad,  zo snel als mogelijk was.

Een paar mijl naar het westen van hen, bevond zich een plaatselijke visserman, Mike Townend genaamd, die ook op weg naar de vuurtoren vanaf een andere richting.
Hij woonde in de schitterende St Loy inham en had thuis naar kanaal 16 zitten luisteren.
Al spoedig kon hij zien, zowel als horen, toen de lichten van de Union Star, samen met die van de Sea King en de schijnwerper van de Noord Holland,  de nachtelijke hemel verlichtte.
Hij kon zo niet langer thuis blijven en ging op weg, oostwaarts,  langs hetzelfde kust pad,.
Hij kende de kust goed genoeg en rekende er op dat het met de Union Star afgelopen zou zijn,maar hij was erg ongerust om te zien dat de reddingsboot nog steeds tochten maakte naar de Union Star, die zo dicht bij de kust lag.
Toen hij verder door strompelde, verduisterde  de massief van kaap Carn Boscawen, zijn uitzicht op de scene.

Maar er waren zelfs nog twee getuigen dichterbij, een telefoon monteur en een journalist.

Leon Pezzack was een monteur, in dienst van de  Brits Telecom.
Hij was een ingezetene van Mousehole en een vriend en kameraad van de meeste bemanningsleden van de reddingsboot en  ( John Blewett, de inval machinist ) was zijn beste vriend vanaf zijn school jaren en was een getuige geweest bij zijn huwelijk..
Op het moment dat de Union Star motor pech kreeg, had hij een bericht gekregen over een losse kabel op het pad naar de Tater Dhu vuurtoren.
Aangezien de vuurtoren goed functioneerde, werd hem gevraagd te wachten tot het dag was ,om de boel te controleren.
Toen hij de alarm signalen hoorde, dacht Pezzack direct aan de vuurtoren.
Hij hoorde over de drift van de coaster en besloot om direct naar Tater Dhu te gaan en daar te controleren of alles nog in orde was.
De vuurtoren van Tater Dhu werd automatisch bediend en was onbemand en hij moest er niet aan denken dat de vuurtoren niet goed zou functioneren,  tijdens de crisis op zee..
Hij reed er heen en begon de kabel te controleren vanaf het begin van Tregiffian laan.
Toen hij bij het laagste punt was gekomen, hoorde hij het geluid van de helikopter, boven het geluid van de storm uit komen.
Het scheen dat zij onder de klif bezig waren aan de onderkant van het pad, waar hij licht zag.
Hij ging direct naar beneden, kon zien dat de vuurtoren goed functioneerde en hij gaf al zijn aandacht aan de bijzondere scene  beneden hem.

Het was rond 08.55 uur en de reddingsboot was net begonnen met tochten te maken naar de Union Star.
Zoals Pezzack zag, vuurde zij een witte lichtkogel af om de bijzonder gevaarlijke richel te verlichten.
Toen de lichtkogel doofde, kwam zij langszij de coaster,
Het heldere licht rondom haar, in contrast met de intense duisternis achter haar, deed het lijken op een toneelspel met de drie hoofd figuren.
De lichten schijnen in het water en door de golven, zodat de golven licht groen leken en fosforesceerde.
Pezzack bleef er naar kijken, terwijl zijn vrienden herhaaldelijk de reddingsboot tegen de coaster zette.
Hij schatte dat zij ongeveer 250 yards van de klif verwijderd waren en snel land inwaarts dreven.

Wordt vervolgd