Herinneringën deel 2

[vreemdeling]

Union Star No.13

Vervolg

 Andrew Besley was fotograaf, journalist en een medewerker van een aantal nationale nieuwsbladen.
Hij had thuis een barometer en woonde in de buurt van St. Ives en vroeg in de avond had hij gezien dat de barometer een snelle terugval liet zien , zoals hij nooit eerder had gezien.
Rond vragend bij zijn contacten, om te kijken of er nog iets interessants over de storm te melden was, hoorde hij over de moeilijkheden van de Union Star.
Hij kwam in Mousehole, na eerst gestopt te hebben in Penlee, juist na lancering van de reddingsboot en keek naar haar  in de verte verdwijnende lichten.
Hij vroeg aan één van de leden van de lanceer ploeg, waar het ongeval was en zij vertelden hem, dat het waarschijnlijk bij Tater Dhu was.
Met zijn zoon reed hij verder, westwaarts over de kust weg, rechtstreeks naar Tater Dhu.
In tegenstelling met de officiële redding diensten, vonden zij vlug de juiste plaats, waar de actie zich afspeelde.
Zij bleven staan, zover als het mogelijk was tegen de storm en keken naar de eerste redding pogingen van de reddingsboot..
Na een poosje werd Besley bezorgd over het ontbreken van andere  journalisten en zijn vak gereedschap, de telefoon,  en stuurde zijn zoon weg naar een boerderij in buurt, om te vragen of hij gebruik mocht maken van hun telefoon.

De wachters waren niet op de hoogte van elkaar,s aanwezigheid, maar zij waren slechts een paar meter van elkaar verwijderd op het pad, wat beneden  de huizen aan het Tregiffian laan liep.
Vanaf dat punt waren er een of twee begroeide stroken voor de richel van klif en hierdoor  waren de eerste 45 meters  van de kust, onttrokken aan het gezichtsveld
Het was te donker om te fotograferen en Besley wachtte niet tot het schip uit het gezichtsveld verdween, voor hij zijn zoon volgde, om een wijdere wereld het nieuws te melden.
Zijn indruk, toen hij vertrok, was, dat de Solomon Browne  zijn redding pogingen had afgebroken.
Pezzack bleef in zijn auto zitten met de verlichten uitgeschakeld en de ruitenwissers aan en observeerde het gebeuren enige minuten langer,

Nog steeds werden rustige beleefde radio boodschappen tussen de drie eenheden in het hart van het ongeval, uitgewisseld.
Moreton vroeg aan Richards of zij soms het reddingsvlot moesten gebruiken, maar Trevelyan vertelde hem aan boord te blijven.

Oke, we stranden . Ja   was het antwoord van Moreton,  onderdanig.
Hierna luisterde hij alleen nog maar en sprak verder niet weer.

De bemanning van de Solomon Browne  observerend, die hun leven keer op keer riskeerden, net onder hen , zonder succes, was uiteindelijk te veel voor de Cullrose mannen.
Zij waren nog jong en dapper en konden niet langer weerstand bieden aan de frustratie om alleen maar te kijken, zonder aan de redding deel te nemen.
Zij besloten om nog één wanhopige, overmoedige poging te wagen, met het gewone harnas, de manoeuvre die zij een uur eerder hadden afgebroken, als zijnde te gevaarlijk.
Smith sprak met Trevelyan en zij kwamen overeen om een gelijktijdige redding poging uit te voeren.
Hij liet de Sea King R 80  zakken en nog eens verder zakken binnen de afstand tot het dek en binnen het bereik van de slaande mast.
Weer ging Marlow door de deur naar buiten,...... de elementen in.

De situatie was belangrijk slechter dan er voor.
De wind was geruimd en de buien waren extreem en de golven waren groter en hoger tot onwerkelijke proporties.
Smith schatte ze tot wel 18 meter hoog.
Toen zij weer dichter bij de Union Star kwamen, sneed de mast door de lucht naar hen toe en ging op korte afstand langs de rotor.
Zij haalden Marlow weer vlug naar binnen, maar ze wilden nog niet opgeven.
Smith ging wat hoger vliegen en Marlow ging weer naar buiten, tot een lengte van 4,5 meter.
De helikopter ging voor een laatste keer terug naar dansende coaster.
Plotseling schreeuwde Kennie een waarschuwing en Smith  sloeg zo hard als hij kon op het controle paneel.
Deze keer schatte Kennie dat zij niet meer dan 1 meter met de rotor bladen, van de top van de mast verwijderd waren, toen zij er langs vlogen.
Tijdelijk uit controle, vloog de Sea King zo'n 25 tot 30 meter achterwaarts.
Zij waren allemaal gespannen en wachtende op de botsing.
Aan de kabel hoste en sprong Marlow als een Yo Yo.
De windvlaag smeet hem ruw omhoog en hij raakte met zijn schouder een van de stabilisatoren , wat hem waarschijnlijk redde van de rotor.

Smith kreeg weer controle over de helikopter en Marlow was weer veilig, maar wel met kneuzingen, binnen in de helikopter.
Er was nu echt niets meer, wat zij nog konden doen en Smith ging weer hoger vliegen, terwijl zij allemaal uit bleven kijken, maar wel gelukkig,  dat zij nog steeds in leven waren.

Beneden hen, was de reddingsboot nog steeds aan het cirkelen, om te proberen contact te maken.
Net als een terrier kon niets haar voor lang afschudden van haar prooi en de mannen in de  helikopter hadden respect voor hun koppigheid.
Maar nog steeds was er niemand uit het stuurhuis gekomen..
Het leek er wel op of alles in een impasse was geraakt, wat alleen nog maar opgelost kon worden door de Boscawen kliffen.

En toen, zonder enige waarschuwing, brak uiteindelijk de over belaste anker ketting.
Met de volgende golf zwaaide de Union Star krachtig terug naar haar normale positie, dwars op de golven, haar boeg naar het westen.
Iedere golf probeerde haar om te gooien en zij dreef al snel naar de lijn met brekende golven.

Maar de Solomon Browne volgde haar.
Ofschoon een nadering vanaf  de lij zijde nu niet meer mogelijk was, gaf de nieuwe positie verwaarloosbaar kansen om mensen van boord te halen., mits er nog tijd beschikbaar was.
Zij stoomde  twee maal naar de Union Star toe, toen het schip  de brekers naderde.
De eerste poging leverde niets op.
Bij de tweede poging  raakte hun verbazende geluk en ervaring op.
Een golf greep de reddingsboot bij haar nadering, gooide haar hoog de lucht in en gooide haar vierkant op de luiken van de Union Star.
Voor een ogenblik was  haar gehele kiel zichtbaar.
Toen slingerde de coaster weer terug en de reddingsboot tolde rond en gleed van het schip af, met het achterschip eerst, het water in.

De toeschouwers in de helikopter en op de Union Star hielden hun adem in, niet wetende wat voor schade de reddingsboot had opgelopen, afwachtend of zij nog steeds kon blijven drijven of dat zij door zou glijden en ten onder zou gaan in de volgende golf.
Een ogenblik ging voorbij en toen zagen de toeschouwers tot hun verbazing dat de reddingsboot nog steeds drijvende was, maar nog steeds onder controle en nog steeds, ongeloofwaardig, nog eens  naderbij kwam , naar het hekwerk van het grotere schip.

Buckfield haastte zich het Tregiffian pad af,  met Harry Pender uit Mousehole.
Bij de bodem van de trog reed hij door plas van vloed water en bijna gelijk tijdig kuchte de motor van de Land Rover en viel stil,  ten gevolge van een gebroken distributeur kapje zoals later bleek.
Bijna huilend van frustratie probeerde hij keer op keer te starten.
Toen zag hij lichten op het pad naar beneden komen.

Pezzak had gezien dat de Union Star dwars op de golven was komen te liggen, maar toen zij de in de zone van de brekers kwam te liggen, verdwenen de twee schepen uit het zicht, onder de helling van de klif.
Hij was nu veertig minuten op de plaats des onheils,  maar hij had nog geen enkel teken gezien van officiële hulp en reed nu hard weg, om te kijk of zij al onder weg waren.
Hij zag  Buckfield brandende lamp en ging naar hem toe.
De Land Rover wilde nog steeds niet starten en zo verwisselden zij de uitrusting naar de bestelwagen van Pezzack en gingen weer terug langs het pad.

In Danfort in Kent ontving Dhr. William Henry Rayer, de oudste directeur van de Union Transport Maatschappij een telefoon oproep in het huis van zijn tante.
Hij had geen dienst, maar de dienst doende officier  was er in geslaagd, hem op te sporen.
Slecht nieuws kwam er uit Cornwall.
 Het bleek dat de Union Star  in moeilijkheden was en een reddingspoging was gaande.
Er waren geen verdere mededelingen.
Rayner probeerde de Falmouth Kustwacht te bereiken, maar enige tijd was het onmogelijk om verbinding te krijgen.

Vanaf de Noord Holland op ongeveer een mijl uit de kust, was het moeilijk om precies te zien hoever de Union Star van de Klif verwijderd was.
Echter toen hij haar lichten zag veranderen, toen zij dwars zee kwam te liggen, kon Buurman niet rustig blijven en zond een waarschuwing uit aan de reddingsboot.
De Penlee radio operateur was begrijpend  buiten adem, maar vond wel tijd om de waarschuwing te bevestigen.

Het gezicht van de Solomon Browne, op het dek terecht komend, recht voor hun ogen, verstarde de bemanning van de Union Star.
Zij konden de richel van de klif zien, waar de brekende golven het schuim 30 meters omhoog gooide.
De reddingsboot was hun laatste hoop en zij was recht voor hun gezicht, bijna in stukken gesmeten .
Het werd de hoogste tijd..

Plotseling ging de deur van het stuurhuis open en de passagiers, gekleed in oranje zwemvesten, rende naar buiten, het verschrikkelijke dek op.
Zij vluchtten langs de BB trap naar beneden en kwamen op het zij dek.
Toen zij de railing bereikten, rolde een berg van ijskoud zwart water,  van uit de schaduw over de zijkant van het schip en begroef hen onder het water.

De Union Star slingerde met een schok en haar zijkant rees hoog in de lucht.
Toen zij uit zich zelf weer recht kwam, stroomden duizenden liters water van de ruimen af, die de overlevenden vast pinden aan de reling en hen probeerden over boord te trekken.
Langzaam liep het water weg, het was maar voor een kort uitstel.

En daar verscheen weer de Solomon Bowne !



Wordt vervolgd

[J.H.]

Tater Dhu

[J.H.]

Boscawen Point & Tater Dhu Ltho.

[J.H.]

Solomon Browne

[J.H.]

Solomon Browne

[J.H.]

Solomon Browne

[J.H.]

Solomon Browne

[vreemdeling]

Union Star No.14

Vervolg

Door een prachtig staaltje zeemanschap, had Trevelyan haar nadering zodanig gepland dat zij langszij de Union Star kwam in een kort moment van woelige verwarring tussen twee grote golven.
De reddingsboot gleed door een meter hoog schuim en kwam in botsing met de zijkant van de coaster .
Op het laatste moment staken de bemanning, die hun handen al zo vaak tevergeefs hadden uitgestoken,  gewillig  hun handen uit om werk te doen.
Zij trokken, zoveel als mogelijk was,  met wanhopige haast, overlevenden naar zich toe en plaatste hen in de hut van de reddingsboot..
Zo laat  mogelijk als hij kon, verbrak Trevelyan het contact met de Union Star en stoomde de zee op.

Maar alle overlevenden, hadden het niet gehaald.

Toen de reddingsboot de Union Star achter liet , werd minstens één zwemvest in het water gezien en waarschijnlijk nog een tweede.
Twee overlevenden waren nog steeds zichtbaar aan boord, de reling van het hekwerk vast klampend, toen de volgende golf hen weer overspoelden.
Zij waren ongeveer 45 meter uit de kust en in en omgeven, door de brekende golven.
Rondom hen heen was het één schuimende en woedende massa.

Het was was nu 21 minuten na negen uur.

21,21 uur

Penlee reddingsboot aan Falmouth Kust wacht: , Falmouth Kustwacht, dit is de Penlee reddingsboot. Penlee reddingsboot roept Flalmouth kustwacht.
Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot:   Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot, Ga Uw gang.
Penlee reddingsboot aan Falmouth Kustwacht:  Wij hebben 4 mensen er af gehaald. Blijf luisteren..Wij hebben op dit moment er vier afgehaald. Mannen en vrouwen. Er zijn er nog twee aan boord.

Plotseling was er een geluid of er iets brak en de verbinding werd abrupt verbroken.

Maar de Solomon Browne leefde nog steeds.
Zowel Buurman als de helikopter bemanning zagen haar duidelijk,  na haar laatste radio verbinding.
Russell Smith , geschrokken maar blij dat er  uiteindelijk wat levens waren gered op het allerlaatste moment en ging dankbaar met de helikopter op een grotere hoogte vliegen.
Hij had meer dan twee en een half uur onder zeer hoge spanning moeten vliegen en haalde nu blij zijn vliegtuig uit de val., die haar bijna noodlottig was geworden.
Zonder zelfs te wachten wat er met de Union Star gebeurde,  die nu in de branding lag te slingeren en bijna gestrand was.
Hij zette de helikopter in de vooruit stand en vloog naar huis en vloog op haar thuisvlucht over de Noord Holland heen.
Toen hij voor het laatst de Solomon Browne zag , was zij de zee op stomende.

De Solomon Browne werd alleen gelaten.
Buttery en Hoare waren nog oostwaarts aan het zwoegen rond Tater Dhu.
Townsend  daalde Carn Boscaven af in het westen en boven de kaap waren Buckfield, Pender en Pezzack net aan het terug keren, in de auto van Pezzack.
Het was onbegrijpelijk dat er geen uitkijk was.

Er waren toch nog steeds twee mensen aan boord !

Guy Buurman zag plotseling de reddingsboot hoog  in de lucht op de kruin van een golf,  in de verlichting op de achtergrond van de coaster.
Een ogenblik later verdween het licht van de Union Star,  toen haar lange drijf periode uiteindelijk tot een eind kwam.
Haar SB zij schuurde tegen een rif en een reusachtige muur van water sloeg over het schip heen en gooide het schip om, alsof het een stuk speelgoed van een kind was, met haar boven kant onder, op de granieten kust.

Boven op de klif, vermengde zich plotseling de geur van diesel olie met de regen en het buiswater.


21.22.  Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot:   Penlee reddingsboot hier Falmouth Kust wacht. Ik begrijp dat u  vier personen van het schip af heeft gehaald en dat u zegt dat er nog twee personen aan boord zijn. Over.
21.23.  Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot: Penlee reddingsboot, Penlee reddingsboot, hier Falmouth. Over.
21.24  .Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot: Penlee reddingsboot, Penlee reddingsboot, hier Falmouth Kustwacht. Over.
21.27.  Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot: Penlee reddingsboot, Penlee reddingsboot, hier Falmouth Kustwacht. Over.
21.28.  Noord Holland aan Penlee reddingsboot:  Newlyn reddingsboot, Newlyn reddingsboot, hier Noord Holland.
21.31  .Falmouth Kustwacht aan Penlee reddingsboot: Penlee reddingsboot, Penlee reddingsboot, hier Falmouth Kustwacht . Over.
21.33.  Redding helikopter 80 aan Penlee reddingsboot: Penlee reddingsboot  hier redding helikopter Acht Nul
21.33  Redding helikopter 80 aan Falmouth Kustwacht: Falmouth Kustwacht hier de redding helikopter  Acht Nul. Ik ontvang de Penlee reddingsboot ook niet.
21.41  Falmouth Kustwacht aan Noord Holland: Sleepboot Noord Holland, hier Falmouth Kustwacht . Bent u in contact met de Penlee reddingsboot. Over ?
21.41  Noord Holland  aan Falmouth Kustwacht: Nee. Wij luisteren uit op kanaal 16 .maar ik denk dat de mensen erg druk zijn en ik wil ze zo niet lastig vallen.
21.45;  Falmouth Kustwacht aan Noord Holland:  Noord Holland hier Falmouth Kustwacht. Kunt u bevestigen dat u de reddingboot nog kunt zien. Over.
21.45.  Noord Holland aan Falmouth Kustwacht:  De reddingsboot is dicht bij de kust en ik zie een hoop schijnwerpers op de kust. Het is erg donker. Er staat nog steeds windkracht tien tot elf met hoge zee. Wij wachten op een mijl afstand van de kust en wij zijn ook benieuwd wat er gebeurd.

Pezzack kwam weer terug aan de onderkant van het pad met Buckfield en Pender en sprongen uit de auto en staarden zeewaarts.
Behalve de Noord Holland op grote afstand, was de zee helemaal leeg.
De lucht van de diesel olie was overweldigend.
Pezzack ging hen voor  langs het pad en vervolgens een zijweg naar een kleine uitstekende punt., allemaal voorover gebogen toen ze tegen de wind in moesten lopen.
Zij bereikten de richel en keken er over heen.

Buckfield staarde naar beneden naar zijn Echo A.
Haar grote vlakke romp, zonder een een spatje vuil er op,lag daar met haar onderkant naar de lucht gekeerd, het roer hoog in de lucht stekend.
De golven stortte over haar heen.
Zij lag op het uiteinde van de kaap..met een zijkant van het stuurhuis naar hen toegekeerd.
De noodverlichting was blijven branden, wat de deur en de ramen van het stuurhuis verlichtte.
De touwladder die door een bemanningslid overboord was gehangen, hing daar nog steeds,

Pezzack  dacht dat hij een rood licht zag  iets verder in de inham, maar hij wist het niet zeker.
Buckfield ging terug om een de redding ploegen uit Sennen en Treen te organiseren, die nu aan kwamen.
 Op het laatst werden er lantaarn en schijnwerpers ontstoken  en werd er materiaal  naar de kaap gebracht.
Toen Buckfield tegen één van de leden van de Sennen ploeg aan het praten was, zagen zij beiden iets, wat op een figuur leek, wat uit het stuurhuis van de Union Star kwam  en in zee sprong..
Dit veroorzaakte, dat er noodhulp nodig was in deze situatie en Buckfield instrueerde het redding team, hem over de richel naar beneden te laten zakken.

Het was een uitputtende en gevaarlijke onderneming..
De wind slingerde  hem heen en weer als een speelbal en hij werd belaagd door een smerig mengsel van buiswater, diesel olie en kunstmest, wat hem in het gezicht werd geblazen met een snelheid van 160 km per uur.
Toen hij verder afdaalde,  was hij verwonderd te ondervinden dat de omstandigheden hier iets gemakkelijker leken.
De Union Star zelf gaf hem wat opperte, want haar grote massa gaf hem wat bescherming.

Met zijn toorts rond schijnend zag hij veel drijf- en wat wrakhout, maar niets  van overlevenden.
Niet dat hij dat verwacht had.
Uitkijkend over de zee kon hij meters uit de kust golven zien breken, maar zij werden niet minder in hoogte, toen zij de inham binnen liepen en sommige er van bleven wel 9 meters hoog, tot zij op de rotsen te pletter liepen.
Een richel  op zo'n 200 meter afstand in zee,  brak de golven en het was onmogelijk zich voor te stellen, dat iemand langer dan een paar seconden, zulk water kon overleven.

Rondkijkend, zag Buckfield een diepe vore in de klif, wat plaatselijk werd aangeduid als een zawn, achter het achterschip van de Union Star.
Het was het binnenste punt van deze ondiepe baai en de natuurlijke plaats  om drijvende voorwerpen te verzamelen.
Er scheen een licht in de branding.

Hij gaf direct het signaal dat hij omhoog gehaald moest worden en liet de redding uitrusting verplaatsen naar de kant van de vore.
Zodra de redding uitrusting in gereedheid was gebracht, liet hij zich weer zakken.
De vore was diep en het duurde lang voor hij zijn voeten op iets stevigs kon neer  zetten.
Golven stroomden de inham binnen en liepen zich te pletter op de rotsblokken.
De vore was al vol met wrakhout, en het meeste er van was onherkenbaar.

Hij zag meteen weer het licht.
Het was bevestigd aan een rood zwemvest, die daar op het water rond dreef.
Hij deed ontzettend veel moeite om het de grijpen en trachtte om er na toe te rennen tussen twee golven, maar koppig, ontsnapte het hem steeds.
Hij wilde het hebben voor bevestiging, maar hij had zijn twijfels er over , wat het was.
Buckfield had vaak genoeg standaard uitgaven van zwemvesten van de reddingsdienst gezien,
Ziek van frustratie, werd hij weer de klif opgetakeld.


Na nogmaals naar de Union Star gekeken te hebben, was het duidelijk dat er niet veel meer te doen was voor de redding ploegen.
Er bleken geen overlevenden te zijn om te kunnen redden en om te proberen bij het wrak aan boord te gaan was geen kwestie, tot de storm was gaan liggen en het laag water zou zijn.
Buckfield vestigde een hoofdkwartier in de schuur van een boerderij, verzekerde zich er van dat er een verlichte weg naar de klif was en ging na of er de volgende morgen voldoende bruikbare helikopters waren,


Wordt vervolgd

[J.H.]

Henry Moreton, kapt. Union Star

[J.H.]

Union Star, de volgende dag, de zee is hier al een stuk afgenomen

[J.H.]

Union Star

[J.H.]

Union Star

[J.H.]

Union Star

[J.H.]

Union Star

[J.H.]

Union Star, achterschip op het voorschip.