Herinneringën deel 2

[J.H.]

Charles Henry Barnett, vervangende redd.boot

[J.H.]

Het Kruis met de twee Engelen bleef branden.

[vreemdeling]

Union Star No.19

Vervolg

Reeds spoedig na de Kerstdagen werd aan Jack Pender, de afgevaardigde van Mousehole als de beheerder van het fonds, de ongemakkelijke taak toebedeeld, om rond te gaan langs alle getroffen families, om hen uit te leggen hoe het fonds beheerd zou gaan worden.
De beheerders van het fonds, hadden van de betrokkene gezinnen nodig, zoals hij hen uitlegde, gegevens nodig over auto brandstof kosten, hypotheek kosten, aandelen koersen, elektriciteit rekeningen enz..
Zij waren door de regels van het bestuur voor liefdadigheid instellingen beschermd, om bij het doen van iedere betaling aan de betrokkenen,  het uit te keren bedrag niet de standaard kosten van levens onderhoud van de gezinnen zou overschrijden, van wat zij nu reeds hadden of zouden krijgen.
Het fonds  stond al bijna op twee miljoen pond  en de vraag, hoe dit verdeeld moest worden tussen de acht gezinnen ,die niet bepaald welgestelde werkman gezinnen waren, zonder hierbij hun levens standaard te verhogen, moest nu onderuit gehaald worden.
In feiten leek het er op dat zij helemaal niets zouden krijgen.

Het voorgevoel, wat had geleid tot de oprichting van het alternatieve fonds, scheen volledig verantwoord te zijn.
Wel werd er over gesproken dat het nu weer net zo was als tijdens de Levant kwestie.

Een vlam van woede waaide rond in de hele Mousehole gemeenschap, toen het nieuws bekend werd.
Er waren bedreigingen van directe acties, zelfs over een mars naar London was sprake, dat rechtvaardigheid zou worden toegepast, t.a.v. het fonds


Het leek er op, dat er geen uitweg van het dilemma was.
Als het fonds niet zou beheerst worden onder de liefdadigheid regels, zou het  onder de regelingen van giften komen te vallen..
Als dit zo zou zijn, zou het onder de wet van taxatie vallen, ontworpen om te voorkomen  dat grote giften door rijke mensen aan familieleden  zouden worden gegeven, om de staats belasting te kunnen ontwijken.
Hierdoor  zou een groot bedrag aan geld,...... gedoneerd in verdriet in café's. clubs en op straat, opgehaald bij gesponsorde wandeltochten, auto ritten, roeiwedstrijden, voetbal en rugby wedstrijden, speciale concerten, gelden afkomstig van officiële sociëteiten en van bescheiden personen, en zelfs een aanzienlijke som geld , gegeven bij een inzameling actie  door de alomvertegenwoordigde journalisten,,,,,,,,,,, zou dan nu  fluitend  naar  de klauwen van de belasting gaan.

Echter zelfs de belasting dienst had weinig genot van zo'n meevaller.
De regering, in de vorm van de procureur generaal Sir Michael Havers, schrapte een uitgebreide tip en zei,dat er iets moest worden uitgezocht, om te proberen met de wensen van de oorspronkelijke gevers rekening te houden.
En zo werd het besloten.
Toen de verzoekschrift beheerders naar London gingen om de liefdadigheid commissie te ontmoeten met de vertegenwoordigers van de gezinnen en met Lord Goodman als hun adviseur, vonden zij zich zelf als kloppende, op een open deur.
Het fonds, zo was besproken, kon beschouwd worden als een privé fonds, wat een hoorn ontdook van het dilemma en de belasting wetten konden worden opgevat te verwijzen aan iedere persoonlijke donatie en niet als de som in totaliteit, wat de ander ontdook.
De gezinnen konden het geld houden.

Het was een enorm belangrijke psychologische triomf, wat de gezinnen geweldig hielp en de toekomst van de het dorp, als een gemeenschap,
Als principe werd vastgesteld dat het geld was gegeven aan de gezinnen als een eerbetoon aan de dood van het manvolk, in herinnering van de manier waarop zij hun leven hadden gegeven.
De enige eerlijke manier om het geld uit te delen was simpel het in acht porties te verdelen en uit te keren..
Later, toen het fonds groeide tot een verwarrend grote som ….. 3 miljoen pond was het getelde eindbedrag......was het de rechtvaardigheid van dit simpele principe, wat voorkwam dat de slechtste excessen van bitterheid en rancune,, zouden overheersen zoals in andere soortgelijke fondsen.
Al het geld werd uitgedeeld en de commissie van beroep werd bij de eerste mogelijkheid opgeheven.

De gezinnen  toonden hun dankbaarheid en daarna deden zij hun best om zich uit de belangstelling te onttrekken.
Er waren nog een paar publieke zaken die afgewerkt moesten worden.
Eind Januari werd de herdenking dienst voor de gehele bemanning gehouden in de  Paulus kerk.
Al de andere begrafenissen hadden reeds plaatsgevonden.
Met in begrip van een bijzondere droeve gebeurtenis in Lelant , waar Charlie Greenhaugh begraven werd, samen met zijn moeder, die twee dagen later gestorven was van verdriet en een shock..
De gedachten van iedereen in de Paulus kerk ging vooral uit naar de gezinnen , waarvan de mannen naar zee waren gegaan en niet waren terug gekeerd.
Het koor uit Mousehole zong een  gedeelte van het  afscheid gedicht “Crossing the Bar “, van Tenneyson.
                                                           Sunset and Evening Star
                                                           And one clear call for me     * zie aanhangsel

en weer eens laaide de emotie hoog op.
Deze dienst werd bijgewoond door de Hertog en Hertogin van Kent.
De Hertogin in het bijzonder, liet een grote indruk achter bij iedereen.
Zij deelde zilveren kruisjes met inscriptie uit aam alle familie leden..
Mary Greenhaugh nodigde  de Hertogin uit  voor een consumptie in haar pub “Het Schip “ en zij beloofde om terug te komen, als de drukte wat was gaan liggen.
En het was een belofte  die zij getrouw nakwam..
En om hen er aan te herinneren dat zij in Cornwall waren geweest en niet zo maar ergens, overhandigde Mike Sunderland hen een paar kreeften, om mee naar huis te nemen, uit naam van de Penlee Redding Dienst.

Drie weken later werd er een grotere en meer formele herdenking dienst gehouden in de kathedraal van Truro,
Mevr. Tatcher en haar man, woonden deze dienst bij in een privé afdeling, op de uitnodiging van Kevin Smith's moeder Pat, samen met de Hertog van Atholl, plaatselijke en Europese parlementsleden en lords en hun echtgenotes uit het hele land\
De preek was uit het Bijbelboek “De Openbaring van Johannes “, hoofdstuk 21 vers 4

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood zal niet meer zij; noch rouw, nog gekrijt, noch moeite zal meer zijn; wat de eerste dingen zijn weg gegaan.

Deze tekst werd  gedragen gelezen door de bootsman van de Sennen reddingsboot, Maurice Hutchers, in het sterke dialect van de bewoners van Cornwall.
Aan het einde van deze plechtigheid speelde de band van de Koninklijke Marine  het lied “Sunset”, terwijl  de vlag van de redding maatschappij langzaam werd gestreken voor het Kruis op het hoge Altaar.


Aanhangsel.

Sunset and Evening Star
Alfred, Lord Tennyson. 1809 -1892

Sunset and evening star
   And one clear call for me!
And may there be no moaning of the bar,
   When I put out to sea,

But such a tide as moving seems asleep,
   Too full for sound and foam,
When that which drew from out the boundless deep
   Turns again home.

Twilight and evening bell,
   And after that the dark!
And may there be no sadness of farewell,
   When I embark;

For though from out our bourne of Time and Place
   The flood may bear me far,
I hope to see my Pilot face to face
   When I have crossed the bar.


Zonsondergang en avondster, 
en een duidelijke oproep voor mij! 
En moge er geen gekreun van de zandbank zijn, 
als ik naar de zee vertrek.

Maar zo'n bewegend getij, ik lijk in slaap, 
te vol van geluid en schuim, 
Toen ik dit uit de grenzeloze diepte trok
ging ik weer naar huis. 

In de schemering en in de avond 
n daarna duisternis ! 
En moge er geen afscheid verdriet zijn 
als ik aan boord ga; 

Voor hen die van onze streek zijn of van onze tijd,
de vloed kan mij ver weg dragen, 
Ik hoop dat ik mijn Loods  van aangezicht tot aangezicht mag zien 
Als ik  de “zandbank “oversteek. !



Crossing the Bar - YouTube
https://www.youtube.com/watch?v=FcTyIaYLQqo
27 nov. 2008 - Geüpload door SE Samonte
A Christian hymn of assurance that God will always be with us for comfort and guidance.

[Maart]

Bedankt Cor en Jan

[zier]

Jan...dat 70-001 wat wil dat zegen.

[J.H.]

Graag gedaan Maart.

Zier,  het schip is 70 voet ( 70 x 30.48) lang en is nummer 1 van deze Clyde class serie, er zijn er 3 van gebouwd.
Bij andere zie je ook bijv. 52-36, het is dan 52 voet lang en nummer 36 van die serie, maar de voeten zijn vervangen en bij de nieuwe wordt de lengte gegeven in meters, dus bijv. 17-3,= 17 meter lang en de derde van die serie.
Gr.
Jan.

[zier]

Hoe bestaat het, de 70-001 lig op het ogenblik bij de haas in de loods.

[vreemdeling]

Union Star No.20

Vervolg.

In Mei verschenen de gezinnen voor de laatste keer voor het publiek in de Royal Festival hal,  voor de speciale jaar vergadering van de Redding Dienst.
Zij ontvingen daar de  medaille ,postuum  toegekend aan de bemanning van de reddingsboot Solomon Browne.,...  een gouden medaille voor schipper Trevelyan en bronzen medailles voor de andere zeven bemanningsleden.
Zij stonden dapper op het toneel, terwijl de gehele zaal opstond en hun een spontaan applaus gaven.
En toen konden zij voor de laatste keer naar huis gaan, om te proberen, terug te keren in hun normale levens patroon.
Een andere medaille, de zilveren medaille van de Koninklijke Menslievende Sociëteit, werd wat later toegekend aan de kustwacht officier, Don Buckfield.

De gezamenlijke pers, richtte zich nu op andere zaken, na het einde van de bloeitijd van de pers.
De vader van Sharon en Deanne kwam naar Penzance, voor de begrafenis van Sharon.
Tijdens zijn bezoek, ging de wat al te uitbundige Mr. Brown een relatie aan met een bar dame uit het hotel en een heftige romance was het gevolg, bij de aankondiging van hun verloving.
Dat was heel goede kopij voor de verslaggevers, maar toen het bekend werd,  dat dhr. Brown reeds een perfect goede vrouw in Johannesburg had, konden de kranten bijna niet hun vrolijkheid bedwingen.
Met de optelling van sex en schandaal, had het Penlee verhaal nu wel haar hoogtepunt  gehad.
De Redding Dienst ging nu ook weer normaal functioneren.
Een permanente vervangende reddingsboot kwam,, in de vorm van een gewoon type reddingsboot , met de naam  “Guy en Clare Hunter “, wat jaren lang de reddingsboot  van de Scilly eilanden was geweest.
Rond het midden van Februari ,werd het schip gestationeerd in het boothuis van Penlee, met een nieuwe bootsman, Ken Thomas uit Newlyn en een nieuwe bemanning, getraind en klaar voor alles.

Betere dagen braken nu aan voor Penlee.
Drie dagen na het ongeval, beloofde dhr. David Robinson, een gepensioneerde miljonair en filantroop, die al veel anonieme donaties aan de Redding Dienst had gegeven, de benodigde £ 450.000 voor de bouw van een nieuwe Arun klasse reddingsboot ,voor de vervanging van de oude Solomon Browne.
Een type Arun reddingsboot wordt niet via een sleephelling te water gelaten en daarom moest de Penlee reddingsboot om te kunnen meren, terug op de boeien, in de haven van Newlyn, een korte afstand verwijderd, waar voorheen, tot 1908, ook een reddingsboot gemeerd had gelegen .
Dhr. Robinson wenste wel, dat het nieuwe schip  naar zijn vrouw vernoemd zou worden, n.l. “Mabel Alice “.
De Arun boot werd besteld en zou niet eerder dan over een jaar klaar zijn.
Maar ondertussen ging alles weer zijn gebruikelijke gang.

Alleen één kwestie bleef onopgelost.
Wat was er in werkelijkheid met de Solomon Browne gebeurd.?
En wiens fout was het ?
Het onderzoek naar de acht lichamen die geborgen waren en de andere acht  “Vermist, Vermoedelijk Verdronken “, werd in Maart 1982 in Penzance gehouden..
Er was één ding, wat gedenkwaardig was en dat was de brief, die door de helikopter piloot Russell Smith was geschreven en verstuurd, waarin de laatste momenten van de Solomon Browne en haar bemanning werd beschreven als........ de dapperste acht mannen die hij ooit had gezien.
Allen, geheel toegewijd, om zich aan de hoogste stelregels van de Redding Maatschappij te houden.

De bewuste brief
                                                                                                         30 December 1981
Beste Commandant Cooper,

In de nacht van zaterdag 19 December 1981, was ik de piloot van de Sea King helikopter, roepletter “Redding 80 “,gedurende de redding pogingen van de Union Star.
De moed en de vastberadenheid van de acht Penlee reddingsboot bemanningsleden,
zo geloof ik, moet in herinnering worden gebracht, voor dat de mensen het vergeten of er nooit van gehoord hebben.

Om ongeveer 20,45 uur voegde de Penlee reddingsboot zich bij ons, bij de pogingen de vijf bemanningsleden, een vrouw, twee tieners van de Union Star te redden.
De golven waren 50 tot 60 voet hoog en werden voortgedreven door de wind met orkaan kracht, uit  ZZW richting.
De boeg van de Union Star, de midscheeps en soms het stuurhuis, werden overspoeld door de krachtige en onstuimige zee.

De Penlee reddingsboot deed verscheidene succesvolle pogingen om langszij de Union Star te komen.
De reddingsboot bemanning stond aan de reling en probeerden  af en toe., zonder succes,  om een lid van de bemanning aan boord van de Union Star te krijgen.
De reddingsboot werd vaak tegen de zijkant van de Union Star  gesmeten, voor zij weer werd weg gespoeld of werd weg geblazen.
De Penlee reddingsboot werd altijd weer handig langszij de Union Star gemanoeuvreerd..

De Union Star kwam uiteindelijk dwars op de golven te liggen en de Penlee reddingsboot  ondernam weer een nieuwe poging.
Toen de reddingsboot midscheeps de Union Star naderde, werd de reddingsboot opgetild door een golf en op de luiken van het ruim van de Union Star gesmeten en bijna gelijktijdig , gleed zij weer van het schip af, met het achterschip het eerst.
Op dit punt, werden er mensen gezien die over het schip holden naar de plaats waar de reddingsboot net van het schip was afgegleden.
De reddingsboot manoeuvreerde snel terug langszij het schip en pikten vier mensen op en stoomde veilig ongeveer 40 yards weg van de Union Star en net vrij van de brekende golven.,
De reddingboot liet via de radio weten dat zij vier personen aan boord had genomen en dat er nog twee personen aan boord waren achtergebleven op het ramp schip.
Hierna  maakte de reddingsboot een draai naar stuurboord.

Gedurende de gehele redding poging, toonde de Penlee bemanning geen twijfels. Ieder keer dat zij overspoeld,weg geblazen of  weg geduwd werden van het ramp schip, probeerde de reddingsboot meteen een andere poging.
Hun geestkracht en toewijding was verbazend, gezien de afschuwelijke orkaan zee en de constante aframmeling,  die zij moest doorstaan.
De grootste actie van moed die ik ooit gezien heb, werd door Penlee reddingsboot bemanning vertoond, toen zij terug manoeuvreerde langszij het ramp schip in 60 voet hoge brekers en vier mensen redde, kort nadat de reddingsboot op de luiken van het ramp schip was gegooid..

Zij waren echt de moedigste acht mannen die ik ooit gezien heb, die ook totaal toegewijd zijn aan de hoogste standaard van de redding maatschappij om deze standaard hoog te houden.

Ik moet nederig toegeven dat dit getuigen verslag van professionalisme, toewijding en heldhaftigheid aan de redding dienst, met mijn diepste sympathie heeft voor de gezinnen van deze geweldige mannen.

Vriendelijke groeten.

Russell L. Smith
Lt. cdr, Amerikaanse Marine
Piloot van de Marine Sea King helikopter
( R )edding 80


Het bewijs over de Union Star en haar bemanning, was weinig complimenteus.
Piloot Smith beschreef dat er weinig haast werd gemaakt van de kant van de bemanning.
Hoe weinig pogingen zij deden,  om samen te werken met de helikopter en hoe een bemanningslid de reddingsboot af wachtte, en geen poging ondernam om op de reddingsboot te komen..
Andere getuigen waren kapitein Buurman van de Noord Holland aan het vervloeken, die kapitein Moreson karakteriseerde als een man, met een kort lontje..
Hij vertelde dat de Union Star meer als een uur had gewacht om te  proberen iemand vinden die verantwoordelijk was bij  de Union Star Maatschappij en thuis was.
Maar iedereen scheen uit te zijn.

Robbie Roberts, de chef van de Kustwacht viel hem bij en vertelde dat Moreton nooit overwogen had, dat hijzelf en zijn bemanning in direct gevaar verkeerden..

Het verslag van de Lijkschouwer Jury werd opgesteld zoals het was voorgeschreven.
Vijftien van het aantal doden werden één voor één geclassificeerd als “toevallig “
gebeurd.
Toen het verslag over Moreton werd voorgelezen, werd het geclassificeerd als “tegenspoed “, wat zoals de lijkschouwer behulpzaam uitlegde, van toepassing  was als iemand zich opzettelijk had geplaatst of onnodig in een positie van gevaar was gekomen.

De relatie tussen de media en de Union Transport Maatschappij was zo hard als een kei en zij hapten heel gelukkig in de resultaten van een onderzoek.
Een echt onvriendelijk artikel verscheen er over de vijftig jaar oude  machinist George Sedgwick, waarin hij een beginneling wordt genoemd, bezield door het feit dat zijn laatste papieren al lang geleden waren verlopen en hij had er verder niets bijgeleerd  voor hij stierf.
In ogenschouw nemend de dappere  manier waarop Sedgwick zijn  laatste ure had gewerkt, vechtend voor het leven van de Union Star, was alsof het een goedkope verdachtmaking was.

Het proces van de Union Transport Maatschappij tegen de landelijke pers werd niet voor 1985 geregeld, waarin zes nieuws bladen overeenstemden om een schade te bet van £ 30.000 te betalen en met een excuus, tijdens de zitting.
De Union Transport Maatschappij stortte dit bedrag onmiddellijk in het bijna onbekende Union Star Verzoek Fonds, wat toen een bedrag van £ 15.000 in kas had, waarvan het meeste door de Union Star Maatschappij zelf was gestort.
De £ 45.000 werd verdeeld onder de vijf Union Star families.
Het was alles wat zij kregen.

Bijna precies twaalf maanden na het ongeval, op 14 Maart 1983, begon het  lang verwachtte formele onderzoek naar het ongeval, aan zijn eerste werkdag.
Het werd  in het Queen's Hotel gehouden, wat gevestigd was aan de zeekant in  Penzance..
Vanuit de grote ramen was Penlee Point en het hoekige boothuis te zien, die hun oog op veel gebeurtenissen hadden laten vallen.


wordt vervolgd,.

[J.H.]

Penlee redd.boot , Arun class  52-24, Mabel Alice van 1983-2003

[J.H.]

Penlee redd.boot, Severn class 17-36, Ivan Ellen, 2003--

[zier]

Jan weet jij van wat voor jaar de 70-001 is.

[J.H.]

Hallo Zier, hier wat meer gegevens, je ziet dat de 001 vanuit Stellendam vaart of heeft gevaren.
Gr.
Jan

[zier]

Bedankt jan.

[vreemdeling]

Union Star No.21

Vervolg

De partijen die vertegenwoordigd waren op de zitting, waren de Union Transport Maatschappij, de Redding Dienst, het Ierse Departement van Transport, ( om te voorkomen dat er verdere pogingen werden aangewend om de Ierse Republiek te belasten, als zijnde “ een vreemde vlag natie “) en H,M. Kustwacht.
De berekening werd opgemaakt door de lichtelijk grote levende figuur van Noel Horner uit Truro, advocaat en ex buurman van Kevin Smith, die werd aan gehouden door de Smith en Wallis families, om er van verzekerd te zijn, dat het geen schijnvertoning  zou worden..

Mr. Gerald Dorling O.C. opende dezitting ten behoeve van  het Departement van Handel en verbijsterde de Penlee gezinnen al direct op de eerste dag bij de opening …. dat er niemand gevonden zou worden om te worden beschuldigd..
Zij hadden gedacht, dat zo'n conclusie een punt van onderzoek zou zijn en op z' n minst moest wachten tot het einde van de zitting.
Horner ging in de verdediging en veronderstelde de fout lag bij  Moreton en twee van de Kustwacht officieren.
De front lijnen werden getrokken.
Zonder Horner zou het onderzoek waarschijnlijk na een paar dagen beëindigd zijn geweest, met het prijzen van de reddingsboot bemanning en de schuld van het ongeval  te hebben  gegeven aan de weersomstandigheden.
Maar Horner wilde hier niet aan.
Hij waadde door het bewijs en getuigen, met het grootste genot..
De opgeroepen heren, veel met een gewone achtergrond bij de Marine, huiverden af en toe van hem en schenen onder de indruk van hem te zijn..

Om de schuld vraag, voor zo'n ongelukkige en vindingrijke gevoelde tragedie op de schouders van een individu of groep te leggen, zou een onweerlegbaar bewijs van nalatigheid hebben vereisd
Ondanks Horner's pogingen, bestond er zo'n bewijs niet.
Op het einde van het proces, was hij genoodzaakt zijn beschuldigingen in te trekken.

De vraag was moeilijk, en was grondig voorbereid en onderzocht en geloofwaardig bevonden in haar bevindingen.
Desondanks zag zij haar rol helder als een verzachting, uitbanning van geruchten en tegenstrijdigheden en waar de feiten een uitleg nodig hadden, de gekozen verklaring altijd niet agressief was.

Dat werd wel aangetoond door de conclusie die getrokken werd uit de berging van de wrakstukken van de reddingsboot.
Een groep duikers hadden de wrakstukken onderzocht en op een mooie lente dag, ging een nieuwe rimpeling van een shock rond, door de gemeenschap van Mousehole,, toen een groot stuk van de kiel van de reddingsboot, met inbegrip van de motor, uit het water aan de oppervlakte werd gebracht.
Een stuk touw was verward geraakt in stevige omhelzing met de schroef van de reddingsboot, wat de enige schroef was geweest, wat de slachtoffers naar een  overleving had kunnen brengen.
Het wrakstuk lag ongeveer 275 meter , dat de reddingsboot het stuk touw in de schroef had gedraaid tijdens de werkzaamheden bij de redding en hier door werd  uitgeschakeld en op de rotsen werd gedreven, waar zij werd gevonden.
Maar de onderzoek raad behandelde het verlies van de twee schepen als één ongeval.
Als de reddingsboot  verloren was geraakt bij een ander ongeval en door een andere oorzaak, zou het een hoeveelheid heel nieuwe en ongewenste vragen hebben opgeleverd.
De onderzoek raad vond, dat de reddingsboot op de Union Star was gestoten bij haar laatste pogingen en gedeeltelijk werd beschadigd en naar het oosten was gedreven, waar zij op de kust was gekomen.
Van het stuk touw rond de schroef werd gezegd dat het een stuk van een dik stuk touw  was, wat ook gebruikt werd om de schepen tegen elkaar aan te houden, bij het langszij komen van de beide schepen, tijdens de reddings pogingen.en toevallig werd afgedankt.
Hiervan werd aangenomen dat het rond de schroef was gedraaid en hierdoor de schroefas blokkeerde.
Echter een aantal plaatselijke personen waren van mening, dat het stuk touw een gedeelte was van de sleeplijn van een drijf anker, wat zonder veel twijfels was opgepikt bij het achteruit varen van de reddingsboot.

Een ander voorbeeld betrof het binnen krijgen van water in de brandstof tank van de Union Star.
Een niet terug geplaatste  of niet goed vast gedraaide schoefdop, zou een overduidelijke mogelijkheid zijn geweest.
Echter, dat zou dan de verantwoordelijkheid hebben beïnvloed, terwijl een niet goed functionerende sluiting, niemand er verantwoordelijk voor gesteld kon worden.
Een grote hoeveelheid tijd en zorgen werden er  aan proefnemingen met
Pres-Vac kleppen besteed, om aan te kunnen tonen, dat zij een constante vloed van water konden verduren, onder bepaalde omstandigheden, maar de omstandigheden  waren niet altijd even duidelijk.

En iedereen vocht natuurlijk voor zijn eigen standpunt.
De Kustwacht, gevoelig voor de beschuldiging dat de reddingsboot te laat te water was gelaten, legde grote nadruk op het exclusieve recht van een kapitein, in nood situaties.
Zij ook legde druk op hun veronderstelling,  dat de reddingsboot bemanning aanwezig wilden zijn, voor uitlopend op hun status als bemanning, om in het boothuis aan wezig te zijn en er klaar voor waren om bij een noodoproep, gelanceerd te kunnen  worden.
 Letterlijk werden er dagen aan dit punt besteed, ofschoon dat het niet meer dan 10 of 15 minuten verschil uit maakte.
Veel minder druk werd gelegd op de voorgaande vijftig minuten, tussen de ontdekking van de verontreinigde brandstof en de order om te reddingsboot te water te laten.
Of over de vijf en dertig minuten, tussen de orders om in de reeds gereed staande helikopter te kimmen en haar werkelijke  opstijging.
Hier werd helemaal geen opmerking over gemaakt..
Dhr. George Thomas OC hield een krachtige verdediging voor kapitein Moreton en de Union Transport Maatschappij.
Met een speech die uitstraalde van woede en frustratie, wat de Union Transport Maatschasppij vijftien maanden lang had moeten verdragen, en ging een voor een door, met de keusens en activiteiten van Moreton.
Hij  slaagde er tot zijn eigen tevredenheid in om alles wat Moreson had gedaan, te rechtvaardigen ,( met de uitzondering van Brightlingsea).
Of van Moreton's fout ,om niet te aan te dringen op een tewaterlating van een reddingsboot, door niddel van een Mayday oproep.
Thomas gaf aan dat Moreson de redding Dienst had gewaarschuwd bij het eerste teken van de problemen, had hen hiervan op de hoogte gehouden en had de waarde van de antwoorden, aan hen gelaten.
Hij werd vergeleken et een patient die zijn ziekte symtonen aan een dokter beschrijft, die niet verwacht geweigerd te worden voor hulp, omdat hij gewoon na laat, “Help” te roepen.


Russell Smith herhaalde nogmaals de mening van de aversie van de bemanning, om zich zelf te helpen.

Niemand durfde echt de  Ieren te beschuldigen.
Apart van de speciale bepleiting, had het onderzoek ook haar eenvoudige momenten, toen Mary Richards een verslag had voorgelezen van de laatste avond thuis van haar zoon thuis en toen de laatste opnamen van de laatste berichten van kanaal 16, werden beluisterd.

De zitting duurde 29 dagen, tussen 29 maart en 27 April 1983 en kostte ongeveer
£ 1,25 miljoen.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Union Star No.22

vervolg

Voor de publikatie van het onderzoek rapport, was er voor de reddingsboot liefhebbers meer te beleven.
De Mabel Alice, een gloed nieuwe boot van de Arun klasse, had haar proeftochten beëindigd en was begin Mei op haar station aangekomen en had grote indruk gemaakt met haar vertoning van vaardigheid, rond de Mount baai..
De doop van het schip werd uitgevoerd tijdens een speciale gelegenheid, later in de zomer, door de hertog van Kent.
Een fles champagne, door Kevin Smith gekocht op één van zijn reizen en bewaard had voor deze gelegenheid, was door zijn moeder geschonken, voor deze doop plechtigheid.

Het Onderzoek rapport werd op 27 Mei gepubliceerd,
Het rapport had niemand kunnen aanwijzen, die verantwoordelijk was voor het ongeval.
De enige schuldige was het weer.

Ofschoon er sprake was van een schijnvertoning, was het verslag niet helemaal vrij van kritiek.
Het had de kritiek op de meeste van Moreson's akties onderzocht en afgekeurd
Het beklemtoonde louter, om met tegenzin te melden over het verdriet en over het teveel aan optimisme, wat voorkomen had kunnen worden door een voorzichtige zeeman.

Moreton's grootste fout was waarschijnlijk, zoals het werd uitgedrukt in zijn karakteristieke Engels van Guy Buurman, de kapitein van de sleepoboot Noord.
Holland...........
Als de Union Star iedereen een betere indruk had gegeven van de situatie waarin het schip werkelijk verkeerde, dan,... denk ik,.... zou  iedereen hebben gerend, in plaats van te hebben gewandeld,
Ik zou het niet anders weten.!

Over de Kustwacht concludeerde het rapport dat achteraf gezien er geen kwestie was dat de reddingsboot eerder te watergelaten had moeten worden
Het beveelde wel aan, dat er een betere relatie moest komen met de Redding Dienst,
over speciale uitdrukkingen en minder starheid in de opvattingen van de algemene regels, wanneer een boot te water gelaten moest worden.
Zij veroordeelde niemand, echter liet zij wel na om aan te geven..... dat “Anderen “ misschien anders gereageerd zouden hebben.

Het beveelde wel aan, dat de drie pijpen op schepen zoals de Union Star, moesten verlengd worden en een paar andere aanbevelingen, die in het verhaal van pas kwamen.
Niemand kon beweren, dat de zaak niet grondig was onderzocht!

En dan was er nog het weer.-

Iedere stel golven is anders voor een zeeman.
En iedere storm heeft zijn eigen kenmerken.
Deze storm werd gekenmerkt door het plotselinge opsteken, haar hevigheid en haar kracht, wat geen enkel meteorologisch  rapport volledig kan laten zien.
De wind brulde niet, maar de wind gierde.
En de golven stopten niet als zij tegen de kust botsten, maar liepen tegen de rotsen omhoog, alsof ze nooit wilden stoppen.
Het was de slechtste nacht en de slechtste plaats voor een schip met een kapotte motor, wat onfortuinlijkheid had kunnen worden voorkomen en zoals voor de reddingsboot het een wonder was, dat zij niet bezweek, maar dat zij het overleefde, zo lang als zij deed.

Niemand weet wat er gebeurde in die paar tellen,  nadat de helikopter was vertrokken en voor de eerste andere helpers ter plekke kwamen.
Twee personen werden op de coaster achter gelaten en twee lagen in zee met een zwemvest.
De reddingsboot was al lang van het juiste pad afgedwaald en was voorbij het uiterste van haar voorzichtigheid.
De eendrachtigheid van mening veroorzaakte, dat zij weer terug keerde, daar de dominerende bootsman Trevelyan , altijd zijn bemanning raadpleegde op momenten van groot risico.
De taal van heldhaftigheid is, behalve in fabels, zelden heldhaftig.!.

Wat denken jullie er van, jongens …....

Er zou altijd maar één antwoord zijn..
Kom op Trev..... we kunnen ze daar niet laten zitten.

De baai, onder kaap Boscawen,  moet die nacht echt angstaanjagend zijn geweest. Zelfs voor ervaren zeelui.
In de pikke donker, gegeseld door enorme brekende golven, met dalen tussen de golven, die tot aan het zeewier op de bodem reikten, kokend met schuim, in een zee vol met rotsen en ondiepten op de bodem.

En nog steeds drukte die kleine Watson reddingsboot  haar steven in de golven en volbracht zij een redding van een niveau, ….... niet alleen vergelijkbaar met de grootste reddingen in de geschiedenis van de Redding Maatschappij, …....maar met iedere andere menselijke ¨prestatie.!
Uiteindelijk, en door welke oorzaak dan ook, verloor zij haar kansen in die wedstrijd  en werd zij uiteindelijk op de rotsen gesmeten,
Maar de trots en de dankbaarheid voor haar bezielende aktie, zal nooit verbroken kunnen worden.!

Nawoord.

Veel jaren zijn voorbij gegaan.
Af en toe laait het verhaal over Penlee weer op.
Maar niemand van de plaatselijke bevolking verheugd zich er over en ieder poespas wordt  ontraden.

Mousehole overleefde als een gemeenschap, goed verborgen voor de zomer gasten maar even sterk en degelijk, als ooit.
De Kerstverlichting wordt nog steeds ontstoken, ofschoon de verlichting op de 19e December gedurende een uur wordt uitgeschakeld.
Het feest van Tom Bawcock wordt nog steeds gevierd.
De schade die is aangericht zal nooit herstellen, maar Mousehole, net als andere leefgemeenschappen in de buurt, hebben een harde kern en zijn gewend aan goede en kwade dagen.

Aan één van de bemannings leden die de reddingsboot te water had gelaten, werd gevraagd of het dorp anders was geworden door de ramp en het uitgekeerde geld.
Het is een heel ander dorp geworden,, antwoordde hij, maar niet door de ramp en het geld is het een ander dorp geworden, …... maar omdat die mensen er niet meer wonen.

Dat zijn wonden, die nooit zullen helen.

Bezoekers zijn welkom in de zij kapel van de St. Clements Chapel, gewijdt aan de reddingsboot bemanning, …...in de herdenking tuin naast het Pentlee boot huis, ….in de Paulus kerk met haar herinnering plaquette, ….aan de haven en het dorp, ….in de pub “Het Schip “, waar Charley Greenhaugh herinnering plaquette gelezen kan worden, ….aan Newlyn waar de Mabel Alice 's vervanging, de Ellen, een boot van de Severn klasse , gemeerd ligt aan de ponton.

Misschien ziet U een collecte bus van de Redding Maatschappij ergens staan......... en als U zo'n collecte bus ziet staan......... Gooit er dan een kleine bijdrage in.......

Vannacht..... kunnen zij misschien weer uitvaren !

Einde.