Herinneringën deel 2

[J.H.]

A-160-Boston Hercules

[J.H.]

A-161-Parkroyd.

[J.H.]

A-337-Grampian Monarch, opbouw verbouwd

[J.H.]

A-337-Grampian Monarch,

[J.H.]

A-337-Grampian Monarch,

[J.H.]

A-346-Grampian Cairn, 86 ft. Spinningdale classe

[vreemdeling]

Hoofdstuk 11

Maar de Familie Zaken Komen nu op de Eerste Plaats.

In Februari 1977 liet Davids vrouw Helen, de 39,6 meter lange hektrawler Champian Chieftain te water.
Onmiddellijk na deze te water lating verenigde het koppel zich met een zes man sterke delegatie met hun vrouwen, voor een missie naar Nieuw Zeeland, op verziek van de Nieuw Zeelandse Regering.
Geschil punten op de agenda, met inbegrip van hoe een 200 mijls visserij zone kon worden beheerd en hoe een Engelsman kon helpen en assisteren bij de ontwikkeling van een diepzee beleid.
Tot aan dit punt,  had Nieuw Zeeland zich alleen geconcentreerd op de kust visserij met het vangen van vissoorten als de red snapper, waar veel vraag naar was.
In de dieper wateren visten de Japanners op inktvis..
Het was een prachtige reis voor de Craig groep als ambassadeur en nu dat de 200 mijls  limiet ingesteld was, waren de Nieuw Zeelanders ook geïnteresseerd in de diepzee vissoorten.
Zij wilden ook de  red snapper vangsten verbeteren, omdat zij geïnvesteerd hadden in twee pelagische schepen, die visten met purse seines netten.
Gedurende de discussies werd een opmerking gemaakt over de zwakke prestaties van deze schepen en mij werd gevraagd of ik ervaring had met dit soort visserij.
En ik kon in ieder geval wat helpen.
Ik vertelde wel dat ik nog nooit had gevaren op dit soort schepen, maar ik wist wel hoe zij visten..
Daarom werd ik uitgenodigd om de schippers van deze twee schepen te ontmoeten en of ik hun vangst techniek wilde bestuderen, wat inhield dat er spotter vliegtuigen gebruikt moesten worden, liever dan sonar, wat iets was, wat de Schotse pelagische schepen gebruikten..
Ik werd uitgenodigd om mee te vliegen in het spotter vliegtuig, om de te volgen procedure te observeren.
Wij ontdekten een grote school  red snappers van ongeveer 10 tot 15 ton.
Wij stelden ons in verbinding met het schip.
Toen het schip de school naderde, vroeg ik aan de piloot wat de kracht en de richting van het getij was, wat vervolgens aan de schipper werd gevraagd, die reeds een boei had uitgezet en bezig was,zijn net uit te zetten.
Naar mijn mening, moest hij aan de andere kant van de school vis beginnen en als hij dat zou doen, zou het tij hem geholpen hebben en zou er meer vis gevangen kunnen zijn.
De delegatie deed zijn werk ook bij het adviseren, welke soort trawl netten gebruikt moesten worden en over de infra structuur aan de wal, met in begrip van de vrieshuizen, om voldoende vis in voorraad te hebben, om de export markt te ontwikkelen voor red snappers en andere vissoorten, zoals hoki, wat verbazingwekkend zijn weg vond op het menu van het Aberdeense vis restaurant Ashvale bij haar opening in de negentiger jaren.
Wij werden ook uitgenodigd om een gemeenschappelijke onderneming op te richten met de Nieuw Zeelandse Regering, maar de condities van eigendom waren niet naar onze smaak.
Maar wij gaven wel waardevolle kennis over de diep water visserij en de commercialisering..
Ik werd uitgenodigd om deel te nemen in een zich ontplooiend visserij programma en er werd mij een contract aangeboden, wat ik weigerde, door mijn verplichtingen  aan ons familie bedrijf,.
Mijn vrouw en ik  verlengden ons verblijf in Nieuw Zeeland door een week langer te blijven omdat wij nog wat vakantie wilden hebben.
Ik werd benaderd door een regerings ambtenaar voor visserij zaken met de vraag van het Visserij Departement in Perth in West Australie, of ik ook een paar dagen bij hun door kon brengen.
Een soort gelijke overeenkomst werd het volgende jaar geregeld om in Kaapstad te komen, om over de Zuid Afrikaanse 200 mijl visserij limiet te praten.
Maar het kernpunt bleef de firma Craig en Zonen en hoe wij de zaak konden vergroten, door profijt te trekken uit de visserij, maar ook uit de exploitatie mogelijkheden, die te maken hadden met de Noordzee olie.
De beide rederijen Craig en North Star werden samen gevoegd onder een dak, toen het British United Trawler  gebouw beschikbaar kwam op de Albert Kade No.207.

BUT, de afkorting voor British United Trawlers, was een Engels consortium van rederijen, die handelden onder een voorzitter.
Enige jaren eerder, kocht deze groep de visserij divisie van de Aberdeense rederij John Lewis en Zonen.
De scheeps bevoorrading afdeling van de Craig Groep werd ook benaderd en het werd ook door BUT overgenomen..
Toen werd de Craig Groep opnieuw benaderd door BUT met een zeer verleidelijk bod, maar George, Lydia en David wezen het bod af, op grond van dat zij hun geboorte recht zouden verkopen.
In ieder geval, ging het met de Graig maatschappij redelijk goed.
BUT moest  in de recessie van zeventiger jaren recessie harde klappen incasseren en verbrokkelde hoofdzakelijk ten gevolg van het in de vaart houden van een groter klasse schepen in de wateren van Europese Unie, wat onrendabel was.
Haar Aberdeense kantoor werd een ideale tehuis voor de Craig Groep en de North Star , die in 1979 naar deze vestiging verhuisden.

Wordt vervolgd

[J.H.]

A-562-Grampian Chieftain

[J.H.]

A-562-Grampian Chieftain

[J.H.]

A-562-Grampian Chieftain-

[vreemdeling]

Hoofdstuk 12

Het Gevecht voor de Britse Visserij Industrie.

Teruggaande naar  1975-77, was dit een zeer moeilijke periode.
In Bruxelles werden gesprekken gevoerd om een Gemeenschappelijk Visserij Politiek ( GFP )op te richten, 
Maar deze gesprekken veroorzaakten problemen..
De Britse Visserij Industrie had vooral zorgen over de op grote schaal uitgevoerde industriële visserij in Denemarken, wat toen geloofd werd, zoals nu, dat het onherstelbare schade zou toe brengen aan de jonge vis voorraden..
Een tekort aan schelvis resulteerde in een vangst verbod op schelvis voor een bepaalde tijd...... zelfs toen al !.
De Britse vissers wilden een relatieve stabiliteit en een 50 mijl zone.
Zij waren zo boos, dat er werd opgeroepen om te demonstreren, om druk uit te oefenen op de Regering en meer dan 100 schepen stoomden te Thames op naar de Houses of Parliament, om druk uit te oefenen op de Ministers, en dat een 50 mijl zone nodig was voor de overleving van de Britse Visserij Industrie..
David was ook daar persoonlijk aanwezig. ….. Ik, en met mij andere vertegenwoordigers uit Schotland, waren aanwezig bij de demonstratie..
Een van onze schepen, de Grampian Hill, voegde zich bij de vloot van protesterende schepen.
Een bijeenkomst met de Ministers vond plaats, waarin onze zorg en vrees werden verwoord.
Bij de haring visserij was het ook een puinhoop en een totale vangst stop werd ingesteld door de regering, behalve voor 2000 ton haring per jaar,  van de Clyde zomer visserij.
En zo gingen de haring jongens er voor in de plaats op makreel vissen en het publiek werd voorgehouden dat makreel een uitstekende goede voeding was.
De vraag naar makreel, nam wel af !.
Plaatselijke crisis bijeenkomsten werden in Aberdeen gehouden in aanwezigheid van de Parlements leden Ian Sproatt, Albert McQuarrie, Russell Fairgreaves en Teddy Tailor.
Zij stonden allemaal  sympathiek tegenover de oorzaak van de problemen.
David werd in 1975 gekozen als voorzitter van de Aberdeense Visserij Schepen Eigenaars Vereniging en had de mogelijkheid om de eerdere Britse Eerste Minister Ted Heath te vergezellen, bij een bezoek aan de Aberdeense vismarkt..
Op dat moment visten er 180 tot 200 schepen vanuit de Aberdeense haven, met 14 directeuren van de verenigde groepen.

In Bruxelles werd vergaderd over de toewijzing van vis quota's voor kabeljauw, schelvis wijting, platvis en koolvis.
Als één van de adviseurs van de visserij Ministers in Bruxelles, werd het mij erg duidelijk, dat de grotere type schepen van meer dan 100 voet lang, het hard te verduren zouden krijgen in de Europese vijver.
De zogeheten derde naties mogelijkheden waren schaars en alleen door wederkerige  overeenkomsten, waren het de schepen van de Gemeenschap, die toestemming kregen om daar te vissen.
Binnen een zeer korte tijd kwamen de grote verse vis trawlers en vries trawler, toebehorend  aan Britse eigenaars  in moeilijkheden, wat leidde tot de dood van zowel Hull als Grimsby.
Minstens de helft van de Aberdeen vloot viste in de Faroer wateren en nog een gelimiteerd aantal
schepen hadden toestemming om bij IJsland te vissen.
Midden in het visserij geschil, waren er ook af en toe ook heldere ogenblikken, met inbegrip dat David in 1978 werd gehuldigd, met de Order British Empire (OBE ), door de Koningin, voor zijn verdiensten in de visserij en de olie industrie.
Naast al de overnamen en federatie werkzaamheden, was hij ook sterk betrokken in de Royal  National Mission to Deepsea Fishermen, in beide gevallen, als voorzitter in Aberdeen en lid  van de Raad in London.
Veel later, in 1998 werd hij beschermheer van de Mission.
In Augustus 1982, onderweg naar haar jaarlijkse vakantie in Balmoral, accepteerde de Koningin een uitnodiging om de nieuwe uitbreiding van de vismarkt in Aberdeen te openen, een investering, wat een daad van vertrouwen voor de toekomst was.
Het was David's taak de Koningin en Prinses Anne te begeleiden bij deze inwijding.
Een ander hoogtepunt in David's leven was zijn groeiende passie voor tuinieren en speciaal de verzorging van dahlia's..
Inderdaad, sinds hij 30 jaar geleden aan de wal was gekomen, had hij veel bekers gewonnen, niet in het minst bij de Bachory bloemen show, maar ook een hoop zilveren en bronzen medailles.
Deze passie ging onverminderd door.
Inderdaad was hij een van de sterren van de Bachory tentoonstelling, waar hij zijn 23ste overwinning binnen haalde..

Maar terug naar de problemen.
Dit maal waren het de Faroer eilanden, waar Aberdeen een lange vriendschappelijke relatie mee had..
Het Engelse toetreden tot de CFP maakte het dubbel zo moeilijk voor  Schotland, zodat er een behoorlijke wederzijdse visserij overeenkomst geregeld moest worden.
Maar alle overeenkomsten die er gemaakt werden, moest over onderhandeld en goedgekeurd worden, op Commissie niveau in Bruxelles.
Voor een overeenkomst werd afgehandeld, moest een delegatie de Faroer bezoeken met het doel om te onderhandelen over de toegestane gebieden om in te vissen en de quota's voor de diverse soorten vis, voorafgaande aan de vergadering, die in Luxemburg zou worden gehouden.
Deze bijeenkomsten  werden zoals was afgesproken in Torshaven, de hoofdstad van de eilanden groep, gehouden en werd voorgezeten door de Eerste Minister, Attli Dam.
Aanbevelingen werden dan voorgelegd aan de Commissie.
Maar dat was alleen maar bijzaak voor het hoofd doel, wat afgehamerd werd als een CFP, wat werkzaam zou zijn, het meest voor de Gemeenschappelijke Markt ( of EU's ), wat toen uit negen leden bestond.
Maar echter ook een sleutel tot externe partijen, zoals de Faroer eilanden , maar veel belangrijker nog was  Noorwegen, die vindingrijk was door de toegang tot de Gemeenschappelijke haring en makreel  voorraden, in ruil voor de continuering van de vangst meer of minder, op kabeljauw en schelvis,
Leiding gevend aan de  CFP onderhandelingen voor het Verenigd Koninkrijk, was eigenlijk Joh Silkin, afgevaardigde van de Koningin ( QC) ., die zeker de visserij industrie ondersteunde en voor hun zaak vocht...
Vergaderingen werden regelmatig gehouden in het gebouw van de Europese Unie in Bruxelles, die meestal 's morgens om 9 uur begonnen, waarbij de Ministers alleen de vergadering bijwoonden, terwijl de adviseurs elkaar ontmoetten in de gangen en  om het  met andere woorden te zeggen ..... er werd gelobbyd.
David zat bij het visserij comité, wat opgezet was  om raakvlakken te vinden tussen de Ministers en de Eurocraten.
Hij vertegenwoordigde alle Schotse trawler eigenaars in de Britse Visserij Federatie..
Daar  het Verenigd Koninkrijk  de grootste paal in de vijver van het Verenigd Europa hadden, waren wij onvermurwbaar, zodat de toekomst van onze industrie verzekerd was, zei David op één van de deze exceptioneel moeilijke gesprekken..
Bij alle voorvallen zouden de Ministers ons raadplegen bij voorstellen en na overweging, als wij besloten om het af te wijzen en met de goedkeuring van de Minister, zou er worden gestemd.
Het zou dan acht tegen één zijn bij de stemming.
Na een poosje bleek het voor ons als adviseurs, dat de meeste landen gelukkig waren met de voorstellen, en speciaal met het oneens zijn van het Verenigd Koninkrijk, daar deze politiek betekende van geen voordelen of quota's en ieder land de vrijheid had om te vissen als zij dat wilden..
Op dat moment was Peter Walker de Visserij Minister van het Verenigd Koninkrijk en hij onderhandelde en vocht voor de goede zaak  van onze bedrijfstak..
Uiteindelijk in 1982 was er een CFP akkoord tussen de negen EU lid staten en tekenden er voor, dat het 20 jaar zou gelden..
Wij , als adviseurs, waren tevreden met de overeenkomst, waar op zijn minst 65 %  van de Noordzee schelvis bij ons zo komen, samen met andere beschermde soorten, zoals kabeljauw en wijting.

Wordt ver4volgd

[vreemdeling]

Hoofdstuk 13

De Uitvoering van de CFP  opent de doos van Pandora.

Voor ieder land, werd een totale toegestane vangst ( TAC )  overeen gekomen .
Ook quota toewijzingen voor elk staat moest overeengekomen worden, gebaseerd op hun gemiddelde  vangsten over de afgelopen periode van 10 jaar.
Aan  schepen werden quota's verstrekt, tegelijk met een visserij  licentie.
Gekoppeld aan de quota's waren de scheepscapaciteit eenheden ( VCU's ), welke de sleutel capaciteiten aan gaf, zoals de PK.s van ieder vaartuig.
Terwijl dit niet benadrukt was gedurende de vroege jaren van de CFP, werd de capaciteit later een heet hangijzer en dat bleef een heet hangijzer, daar de Schotse vloot verder gereduceerd werd , volgend de dictaten uit Bruxelles.
Product Organisatie ( PO ) werd toen ingesteld om de quota's te beheren en te regelen voor ieder schip, op een maandelijkse basis..
De administratie van elke PO bestond uit leden van de vangst industrie, die regelmatig vergaderden.
Schepen konden aansluiten met welke PO  dan ook, die zij wensten, maar konden alleen deze aansluiting verlaten, om zich aan bij een andere PO aan te sluiten , aan het einde van een jaarlijkse periode, na eerst hier over een aankondiging te hebben gedaan.
Schepen binnen elke PO waren onderworpen aan hun quota's, die later in een gemeenschappelijke pool werden gestopt en elke maand verdeeld werd over elk schip in het schema.
Zoals was voorspeld,  werd het al snel duidelijk,nadat de CFP was ingesteld, dat grote schepen totaal  niet economisch waren en de situatie zou nog slechter worden als meer landen zich zouden voegen bij de EU.
In 1985 zagen we dat Spanje en Portugal toetraden tot de Gemeenschap via het Verdrag van Toetreding.
Gelukkig voor Engeland, had de CFP , voorafgaande aan hun toetreding er in toegestemd, dat de bondgenoten van het Iberische schiereiland, niet volledig konden genieten van de gemeenschappelijke wateren tot 2002.
Voor een korte tijd bleek in Aberdeen dat de Spoetnick klasse schepen en kleinere schepen levens vatbaar waren, maar met de quota reducering, bleek dat de schepen van een grotere klasse totaal niet levensvatbaar waren en dat rond 1986-88, bijna alle reders in Aberdeen hun schepen hadden verkocht of naar de sloop hadden gebracht.
Rond 1989-91 hadden alleen de John Wood groep en de Craig groep, nog wat schepen die de visserij uitoefende en de reders vereniging had nog slechts twee rederijen  als lid, die elk drie hektrawlers in bedrijf hadden.
Vissers uit het Verenigd Koninkrijk, en zeker de Schotten , waren erg achterdochtig over de Spaanse  bedoelingen en na verschillende vergaderingen in 1990, werd de Haagse Voorkeur Overeenkomst getekend, wat aan de industrie kuststaat voorkeur gaf en de relatieve stabiliteit werd gewaarborgd, echter dit stond weer onder druk daar een nieuwe CFP in werking was getreden.
Rond 1993/ 94  bleef er druk van zowel Spanje en Portugal om een volledige toegang te krijgen en in 1996 werd het Maastricht Verdrag getekend.
Dat betekende het einde van al de nationale discriminatie en dat Spanje en Portugal nu volledige toegang hadden tot de CFP.
Maar zij konden niet alleen vissen in de wateren volgens hun historische beoefening, wat betekende dat het effectief was, dat de Noordzee voor hun verboden was om te vissen
Nochtans maakte het Maastricht Verdrag hierop een grote aanslag, daar ongeveer 4000 extra  schepen de vijver binnen kwamen.
De meeste Schotse visserlui vreesden, dat de jaarlijkse EU quota's zou worden beknibbeld, zoals gedreigd werd  door het Visserij Commissie lid , Hans Fischler.
De late onderhandelingen leverden een vernietigende teleurstelling op  met grote verminderingen en speciaal in de kabeljauw indicaties van vis voorraden, gebaseerd op wetenschappelijke bewijzen, waar mee de quota's werden vast gesteld..
Dit proces  leidde er toe, dat vergunningen en  quota's erg werden, wat zelfs een jaar kon duren en dat steeds  toenemend, een schip niet kon vissen zonder vergunning en quota
Volgens de regels, kon een eigenaar of schipper zijn schip verkopen met vergunning en quota,
aan iedereen in de gemeenschap en dat gaf Spanje en andere EU leden de gelegenheid om te kopen
en er veel gezocht werd naar UK licenties en quota's, iets wat de Craig Groep zorgen baarden..
Binnen een paar jaar dat de CFP was toegepast, waren bijna 20 % van de licenties en quota's
gekocht door de lidstaten.
Dat veroorzaakte zorgen in de UKvis industrie en op Regerings niveau, zo veel zelfs, dat er actie werd ondernomen tegen de toepasselijke term “quota hoppers”, dat werkte met UK quota's onder een vermeende vlag van behaaglijkheid, zo reflecteerde. David verbeten.
Zij kregen een verbod voor het gebruik van de quota's voor een jaar.
Maar Spanje en anderen landen vochten dit aan en sleepten Engeland voor  het Europese Hof.
De rechters verklaarden dat de mening van de Engelse Regering fout was en de schepen die verbannen waren, moesten worden gecompenseerd.
De kosten hiervan waren 100 miljoen Pond.
In plaats van het beter te krijgen, werd het CFP beheer slechter en de zwarte markt voor eerste klas Noordzee vis vloeide hieruit voort..
Rond 1997  was de Europese Commissie zich bewust van een ernstige over bevissing, ten gevolge van, hoofdzakelijk door de overschrijding van de capaciteit, wat het  Multi Jaarlijkse Begeleiding Programma ( MAGP doel ), in werking had gesteld.
Het betekende dat alle vissende lidstaten hun vangsten moesten verminderen met op zijn minst 20% per schip en toen dit was aangenomen, konden de lidstaten zich kwalificeren van opbouw voor tegemoetkomingen voor de nieuwe tonnages.
Terwijl de Engelse  visserlui afwijzend waren om de capaciteit te verminderen, introduceerde de Regering een betaal schema voor de waarde van alleen het schip, wat de eigenaars toestond het vasthouden van de vergunning en het quota.
Het was dan mogelijk VCU samen te voegen om grotere schepen te bouwen, maar met een 10 % capaciteit boete..
Het idee hiervan was dat minder, maar meer geavanceerde schepen gebouwd zouden worden, met ook een vermindering van capaciteit en visserij inzet.
Maar het werd rond 1998 duidelijk dat de MAGP doelen niet werden gehaald en de “zwarte vishandel” schoot als een vuurpijl omhoog.
Terwijl dit geld in de achter zak van de visserlui terecht kwam, betekende het dat de visserlui bedacht moesten zijn over de legale te nemen stappen, omdat er zoveel illegale vis aan wal werd gebracht, wat op de markt de prijs van de vis deed kelderden , wat ook gebeurde met de  legaal aangevoerde vis.. Om verschillende van deze problemen tegen te gaan, werden selecteerde aanvoer havens vastgesteld voor wit vis, om het systeem te volmaken, wat reeds gedurende enkele jaren werd toegepast voor de Pelagische gevangen vis aanvoer, wat betekende dat geen vis kon worden aangevoerd, behalve in deze bepaalde haven..
Ook werd de maaswijdte voor de Engelse witvis  netten vergroot tot 100mm.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg hoofdstuk 13


In 1999 werd satelliet bewaking ingesteld, waarbij alle schepen van 24 meter lengte en meer deze uitrusting aan boord moest hebben.,
Dit was er voor, zodat Bruxelles de  pogingen te vissen kon volgen, in een poging het quota systeem te beveiligen..
De quota's werden ook  dramatisch voor alle lidstaten gereduceerd, 39% voor kabeljauw en 18% voor schelvis.
Dit was natuurlijk onacceptabel  voor zover het de Schotse vloot betrof en de Haagse Bevoorrechting werd bijeengeroepen.
Hierdoor werd 7% toegevoegd, wat hiermee hielp de relatieve vloot stabiliteit te ondersteunen,wat zonder veel omhaal werd vastgesteld.
Konden de zaken nog slechter gaan, toen de nieuwe eeuw in stijl werd gevierd over de gehele wereld ?  En zelfs in Aberdeen waar de bevolking samen gepakt was in de Union straat voor een vuurwerk feest..?
Voor veel visserlui vechtend tegen de groeiende schulden, werden de geopperde ideeën  waarschijnlijk meer gericht om te overleven, met het oog op het stijgende wetenschappelijk bewijs van de EU. wat een  mogelijke ineenstorting van de Noordzee kabeljauw voorraad, voorspelde.
Dat werd al in 2000 gezegd en de waarschuwing werd weer herhaald in 2001 en 2002.
Quota  verminderingen werden doorgevoerd en in 2001, waren er voorjaarssluitingen voor de visserij in de Noordzee, zo werd  berekend, dat de voortplanting werd beschermd en de vis niet gevangen kon worden.
Als zij  met rust konden kuitschieten, was er een kans dat de visvoorraad zich zou herstellen.
De maaswijdte werd verhoogd naar 110 mm, zowel voor de Noordzee en de West Kust en 120 mm maaswijdte werd  ingevoerd  voor de Noorse wateren.
De regering stelde 25 miljoen pond ter beschikking voor de ontmanteling van de Schotse vloot, met ongeveer zo'n honderd schepen, wat meest verouderde schepen waren..
Het jaar 2002 was een voor de Schotse visserij een kritisch jaar, daar de CFP, die in 1982 voor 20 jaar was ingesteld, op zijn eind liep.
Intensieve besprekingen werden het gehele jaar hierover gehouden, met stijgende problemen over wat Spanje nu werkelijk wilde, maar of er nu werkelijk problemen waren, werd altijd al aan getwijfeld..
In de loop van het jaar werd er onderling overlegd over de diepzee visserij en na een poos overlegd te hebben, werd er besloten dat deze vis voorraden zouden  verdeeld worden.
20 % voor de UK  en 80 % voor de andere landen in de gemeenschap, vooral voor de Fransen, wiens toewijzing was gebaseerd op vangsten van weleer.
Dit had een onmiddellijke en vernietigende uitwerking op de Schotse  visserlui, die in de  recente jaren geïnvesteerd hadden in tonnage wat geschikt was om in diep water te vissen, ten westen van de Shetland eilanden..
Een aantal  van deze eerste klas schepen waren al reeds verkocht, en meer zouden er volgen.
Een omschrijving van het beoogde nieuwe visserij regiem, omschreven door de Commissie Fischler, voor de langere duur en de verantwoordelijke kijk er op , zou de visserlui meer zeggenschap geven in het GFP beheer proces, wat bekend werd gemaakt, veroorzakend veel verbijstering onder de Schotse vissers.
Fischler´s streven was om  een zelfs hardere lijn te volgen, bij een passende vloot capaciteit met voorraden
Juist als resultaat van  de 20ste December 2002 ,van  jaarlijkse gesprekken over de jaarlijkse quota´s,  ziet Schotland een massief 40 miljoen pond ontmanteling programma voor het lopende jaar, dat bijna de reeds  uitgeputte witte visserij  vloot al uitdunnen.
In aanvulling hierop,een 15 dagen per maand limiet om te vissen, wat opgelegd werd met een quota verminderingen van 45 tot 50 %.
Hoe deze uiteindelijke de Craig Groep visserij beïnvloed heeft, moet nog bepaald worden.
De Europese Commissie denkt dat de nieuwe CFP zal helpen om het niveau te kunnen vast te stellen van het speelveld wat voor de toekomst nodig is.
Maar het beleid moet alsnog door iedereen worden goedgekeurd en worden toegepast.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Hoofdstuk 14

De Slimme Craig Wacht de Storm af.

Op zo'n weg van vernietiging, was het noodzakelijk dat de George de Craig groep in de jaren rond 1970, veranderde in een offshore industrie, gebruik makend van niet alleen schepen die anders toch verkocht of gesloopt  zouden worden, maar ook andere dienstverleningen bruikbaar waren zoals de  tuigage afdeling en de netten makerij.
In plaats dat de rederij een aantal andere visserij rederijen in Aberdeen volgde en ineen kromp tot niets, werd er gevoeld dat de Noordzee olie en gas mogelijkheden groeide, waar David en het beheer van de Craig groep slim genoeg waren, om deze kansen te grijpen.
De beslissing werd genomen om een aantal trawler te  veranderen in schepen voor de stand-by diensten, zelfs waarover gedacht werd dat de rederij het bijna niet kon veroorloven, .om het te doen..
David zei...... Na  enige overwegingen werd er besloten dat de visserij op dat moment ongeschikt  en de toekomst onzeker was, met de beperkte zones om in te vissen en veranderingen voor de toekomst van de rederij, de weg vooruit was.
Het netto effect was dat de trawler Chieftain en haar zusters uiteindelijk uit de visserij  werden gehaald en omgebouwd werden voor de offshore standby werkzaamheden.
Aanvankelijk  was dit een effectieve en veel goedkopere optie in plaats van tweede hands offshore bevoorrading schepen te kopen
Er werden ook ander beslissingen genomen, zoals David zich kan herinneren.
Op een van onze AGM's , toen George om  nieuwe ideeën vroeg, stond Douglas op en ging de uitdaging aan en vroeg zijn oom of hij zich realiseerde dat wij rond 150.000 pond per jaar uitgaven aan vlees voor de schepen.
George antwoordde dat hij dacht dat het redelijk was, waarop Douglas antwoordde dat hij dacht dat de rederij deze dienst verleende,
En er waren andere  aanvragen die het het zaad hielpen zaaien van de tegenwoordige dienst verlening.
Bijvoorbeeld. De Bruce 's Stores , een scheepsleverancier op Palmerston Road, kwam op de markt, daar  Alex Bruce, een leeftijd genoot van  George, met pensioen wilde gaan.
Deze zaak werd in 1982 gekocht en is één van de kernpunten van vandaag, met een jaar omzet van 90 miljoen pond voor de overgenomen groep..
David voegt er aan toe. …. Wij kochten  de staaldraad firma Wire Rope Services in Inverbervie en later werd een netten makerij divisie opgezet, genaamd Pisces, in Peterhead, die van dienst was voor de visserij vloot.
Wij verzekerden ons ook van een exclusief agentschap van synthetische netten en een combinatie van touwwerk met een Portugese netten fabriek, Quintas en Quintas geheten,.
Gelukkig.
Fortuin bevoorrechtte de Craigs en de maatschappij bleef groeien, en iedere penny winst werd weer geïnvesteerd in de onderneming, wat de standby vloot al snel vergrootte..
Het bewees een natuurlijke  vooruitgang.

In1988, op een leeftijd van 70 jaar, besloot George om met pensioen te gaan, hoofdzakelijk daar zijn gezin van twee zonen en een dochter, die allemaal medicijnen gebruikten.
Dit was een pijnlijke scheiding van de twee broers daar zij gezamenlijk de Craig groep, gedurende tientallen jaren hadden opgebouwd.
George en ik hadden een zeer goede werk relatie en 9ik kan  geen voorval herinneren, waarin wij een belangrijk verschil van mening hadden.
Hij had een  vooruitziende blik en was gedreven.
Wij konden ons verheugen over een uitstekende onderlinge werkrelatie, wat vele jaren heeft geduurd..
Bij zijn pensionering, hadden wij een groot probleem.
Wie moest de volgende voorzitter en ondernemingsdirecteur van het bedrijf worden?
Een bestuursvergadering werd bijeen geroepen met Douglas, Lydia en ikzelf.
Het werd goed gevonden, dat ik functie van voorzitter bleef houden en daar Douglas reeds de functie uitoefende van ondernemingsdirecteur en nu de visie, strategie en de uitstraling nodig had om de onderneming vooruit te stuwen, werd er besloten dat hij de ondernemingsdirecteur zou worden, wat in hield, dat nu een derde generatie het roer van het bedrijf had over genomen..
Ofschoon met pensioen, bleef George door gaan met zijn werkzaamheden als een niet leiding gevende directeur en nu hadden wij een sterk en ervaren bedrijfsraad, toegewijd aan de voortzetting van het bedrijf.
Per slot van rekening was het belangrijk om een sterk bestuur te hebben en geloof te hebben in de mensen in het hart van de onderneming en een goed familie gevoel.
Het was ook in die periode dat de beslissing werd genomen om Freddie Craig als een toegevoegde niet leiding gevende directeur in de groep op te nemen.
Hij was hieraan voorafgaande, één van de directeuren van de firma Salvesen en bracht belangrijke bedrijf bestuur ervaring mee  naar de raadzaal van de Craig groep..
George bleef ook lid van de Raad, als niet leiding gevende directeur tot zijn dood in 2000..
Jammer genoeg ook, stierf  Pat Lynch het volgende jaar.

1989 -1990  bleek een zeer slecht jaar te zijn voor de hektrawlers.
Zij kostten  ongeveer 3000 pond per dag om in bedrijf te houden,
De grote klap kwam in 1989, toen de beide hektrawlers Grampian City en de Chieftain uit de vaart werden genomen, gevolgd door de Grampian Warrior in 1990 en omgebouwd werden als standby schepen.
Dat was een droevige tijd, omdat, voor de eerste keer in de geschiedenis van ons bedrijf, wij niet,  meer visten, … zei David.
Maar niet voor lang,
In 1990 ontmoette hij een oude vriend, Willie Campbell, uit de vis industrie, die één van de top schippers was in de kust visserij, met seine netten..
Hij was nu aan de wal en bestuurde een vloot van zes schepen, waarvan de schippers aandelen hadden in hun schepen.
De schepen opereerden vanuit Peterhead, maar Willie en de meesten van zijn schippers waren afkomstig uit Losschiet of het Hopeman gebied..
Hij runde ook een vis verkoop bedrijf  in Peterhead,, wat Grampian Sea Fishing Co heette.
Tijdens onze conversatie verklapte hij dat hij en zijn vrouw hadden besloten om hun visverkoop activiteiten te staken en hun aandelen in de schepen te wilden verkopen, of aan de schippers of een buitenstaander.
Als David ooit had willen terug keren in de visserij business, was het nu een pracht kans..
Ik vertelde hem, dat onze maatschappij misschien geïnteresseerd was in de overname, nadat wij hun  boekhouding hadden gecontroleerd.
Douglas en ik bekeken de boekhouding en  vergaderde met Willie om de overname te regelen en na overleg gepleegd te hebben, werd besloten dat ik iedere schipper apart zou ontmoeten en hun goedkeuring zou krijgen, daar zij op dat moment te maken hadden met niet slechts één privé eigenaar , maar met een bedrijf.
Ik werd uitgenodigd om in December deel te nemen aan het Kerst diner van de schippers en in Januari 1991, begon de Craig groep aan de voortzetting van de visserij bedrijf Grampian Sea Fishing Co..
En wij waren weer een keer terug in het visserij bedrijf en gedurende de volgende jaren bouwden wij de vloot uit tot 15 schepen, bestaande uit alleen vissende schepen en in span vissende seine net vissers, met top verdienende schippers.
Dit was een recept om succes te garanderen. !
Mike  Walker, die eerder bij de Grampian Sea Fishing maatschappij werkte, verhuisde naar Aberdeen, om bedrijfsleider te worden en sedert dat moment werd hij aangesteld als directeur..
Maar hoe zag de toekomst er uit , daar de Schotse en het verdere Verenigd Koninkrijk's visserij gebeuren, te maken hadden  met een steeds groter wordende crises en op dat moment steeds meer schepen werden opgelegd.
Maar David bleef optimistisch.
De Craig Groep en ik  geloofden er in , dat een sterk en een levensvatbare visserij industrie, de toekomst  heeft voor hen, die op dit moment, de storm kunnen uitzingen.
Een sterk verminderde vloot met minder visserij mogelijkheden, zal toestaan dat de vis voorraden zullen verbeteren en worden opgebouwd en met een goed visserij beheer, is er een goede toekomst verzekerd.
De visserij is een belangrijk deel van Schotland's erfenis en toekomst en is van het uiterste belang voor veel visserij gemeenschappen en hun gezinnen.

Einde  Deel   1

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Jan.
Toen de schepen van de Craig Groep nog de visserij uitoefenden, lijkt het er op, dat de reders liefde voor hun schepen hadden en hierdoor de schepen goed in de verf waren gestoken, zoals de vele foto's ook aantonen.
Maar eenmaal in de offshore werkzaam, lijkt die liefde bekoeld te zijn, als ik de foto bekijkt van de A.562 Grampian Chieftain, ofschoon er op het BB achter platform, waaronder het BB visbord hangt, een persoon staat .
Staat die knaap nou daar te schilderen of hijst hij de nationale vlag bij binnenkomst.
Hij heeft wat in zijn handen.
Verder prachtige foto's.
Uniek zo'n verzameling.
Gr.
Cor