Allerlei.

[vreemdeling]

Port Mallaig.

De mannen en vrouwen van Mallaig zijn geen onbekenden met de dood.
Zij weten dat de vissers schepen iedere dag uitvaren op zoek naar makreel, maar ook, dat ze nooit kunnen terug keren.
Maar toen zonk de Silvery Sea, met man en muis.
En deze kleine Schotse gemeenschap zal nooit meer hetzelfde zijn.

Het zou een prachtige dag worden voor het Schotse dorp Mallaig.
De nachten schijnen nooit in te vallen, in deze meest westelijke haven van het vasteland van Groot Brittannia.
Uitzonderlijk gouden stranden van haar kusten en een bijna Caribisch heldere zee, maakten je verwonderd, als de wind weleens op stak, op deze zijkant van de Schotse Hooglanden.
Dichterbij staat de gematigde aanwezigheid van de Golf stroom toe, dat zelfs palmbomen hier kunnen gedijen.
En inderdaad, dit lawaaierige haventje, van door kiezelstenen onderbroken huisjes, in de schaduw van een grote granieten uitloper die in de zee uitsteekt, kan makkelijk vergist worden als een stop plaats voor toeristen met bestemming voor de Griekse eilanden,  in plaats van de Westelijke eilanden bij Schotland.
Elke morgen komen meer reizigers met de stoom trein vanaf Fort William, na de  piek van de Ben Nevis te hebben gepasseerd, op weg naar zee.

Dit soort dagen, wanneer de vrouwen van Mallaig, als hun mannen zijn vertrokken om te gaan vissen en misschien wel veertien dagen aaneen weg blijven, in staat zijn zich te ontspannen en van de zomerse dagen kunnen genieten met hun kinderen..
De zee lijkt nu zo onbedreigend.
Kijk naar het uitzicht op de baai waar de eilanden Rum, Skye en Eigg te zien zijn en je kunt mijlen ver kijken.
Zodoende kunnen de vrouwen hun gebruikelijke angst voor een paar maanden op zij zetten voor de hevige winter stormen en het verlies van geliefden.
Het is een tijd om iets te vieren. Op 12 Juni kruisen de inwoners van het eiland Eigg de eerste verjaardag aan, van de dag dat 68 eiland bewoners hun landheer uitkochten en het uiteindelijk de mogelijkheid hadden om hun eigen bestemming te bepalen.
Ondertussen, was er in Mallaig eerder in deze maand de traditionele feestweek met vlot racen in de haven, prijs uitreikingen voor het best onderhouden schip en een bezoek van Paul Anderson, de grote fiedelaar uit Aberdeenshire.
De festiviteiten werden besloten met een dankdienst, waar de vissers gemeenschap het lied zongen.......Hoe goed is de Heer die wie liefhebben,
                               onze trouwe onveranderlijke vriend.

Maar nu, binnen een paar dagen, treuren zij om de grootste tragedie, die de gemeenschap is overkomen en wat leeft, in afwachting van het ongeval.
Op woensdag avond bidden 500 honderd van hen gezamenlijk tijdens een speciale dienst, in de  hal van de school in Mallaig..
Zij zouden eigenlijk naar de eind uitvoering kijken van een school optreden, die afgelast was geworden.

Op zondag morgen, waren vijf mannen, vier van hen uit dit dorp met minder dan 1000 inwoners,  omgekomen. Hun schip zonk na een aanvaring, 30 mijl uit de Deense kust.
De Silvery Sea, een 124 voet purse sein schip van 265 ton, werd aangevaren door de veel grotere 4155 ton Duits vrachtschip Merkur en snel zonk, waarbij haar gehele bemanning verdronk..

Als het in de winter zou zijn gebeurd, had het begrijpelijker geweest, ofschoon de beide schepen waren uitgerust met geperfectioneerde radars en elektronische uitrustingen.
Maar dit gebeurde op klaarlichte dag om 7.15 in de morgen.
Het zicht was waarschijnlijk 20 tot 30 mijl volgens de kustwacht.
Je kon geen mooiere dag hebben verwacht voor de maand Juni.

De schipper van de Silvery Sea was Alexander” Zandar “Manson.. waarschijnlijk de meest gerespecteerde visserman in Mallaig..
Bij hem aan boord was een bemanning in de leeftijd van 30 en veertig jaar oud.. Allen, behalve een, waren aan boord van het schip toen zij bijna op de rotsen bij Larne op het Northern eiland werd gesmeten.
Dat was in November 1996..
Zo kon de Noordzee in Juni hen geen zorgen baren en zij hadden het naar hun zin.
De Silvery Sea stoomde oostwaarts, naar een verwerking fabriek in Denemarken, afgeladen tot de buiskap, met 500 ton zand aal aan boord..
Een reis, waarop de bemanning meer dan 10.000 pond kon verdienen..

Maar een schip wat zo afgeladen is, zinkt nogal snel, de zandaal was nog levend en zwom rond in tanks met een inhoud van duizenden gallons zout water..
Het Duitse vrachtschip had een verstevigde stalen steven.
De boeg was verstevigd om door het ijs te breken. De botsing was alsof een Mini auto  werd aangereden door een versterkte vrachtwagen..
Twee helikopters waren ter plaatse en zeven schepen hielpen bij de zoektocht..
Zij vonden slechts een lege reddingboot en een olie vlek.

De meeste mensen hoorden pas voor het eerst over het ongeval, toen zij de ochtend dienst in een van de twee kerken van Mallaig bijwoonden,
De ene kerk was een Protestantse en de andere een katholieke kerk.
Frater Michael Hutson, de parochie geestelijke, gaf het nieuws door tijdens de bijeenkomst, Wij baden tijdens de 10 uur mis, dat de mensen gevonden mochten worden, herinnert hij zich nog..
Maar binnen enkele uren was hun hoop verdwenen..
Het gebed was toen, dat de lichamen gevonden mochten worden, zodat zij begraven konden worden..
Vier van de mannen waren getrouwd.
Een er van had twee jonge kinderen.
Hun nabestaanden zaten verspreid door de hele woongemeenschap..
Twee dagen werd er gewacht tot de eerste vier lichamen door duikers werden ontdekt op 100 voet diepte in het gezonken schip..
Daarna maakten de nabestaanden de droeve reis naar Denemarken, om de doden te identificeren.

Niemand in Mallaig is door de tragedie niet onberoerd.
Zelfs toen gerapporteerd werd over de dood van 16 personen in Hungerford in 1987, zou je  niemand in de stad tegen komen, die niet was onthutst, over wat er was gebeurd..
Echter niet hier.
De stemming op Zondag avond in de pubs was somber, volgens Angus Macintyre, die zijn hele leven hier had gewoond en op een schip had gewerkt, met een van de slachtoffers..
Sommige van de knapen huilden boven hun glas. Het was hard aangekomen..

Er waren andere mensen, die gekomen waren en die de  opdringerigheid van de pers verafschuwden..
Op Maandag middag ontmoette Frances Shand Kydd, de moeder van prinses Diana en beschermster van de lokale visserlui, de rouwenden in het dorp..
Het bezoek veroorzaakte chaotische taferelen onder de journalisten, die er om heen stonden. En op een bepaalde plaats werd er zelfs over gesproken, of de brandslang niet op hen kon worden gericht..
De vrouwen in het bijzonder hebben zich terug getrokken in hun woon gemeenschap.
Je bent altijd bang, wanneer je man naar zee gaat, verklaarde een van de vrouwen..
Je wil niet dat hij weg gaat als je ruzie met elkaar hebt.
Je moest het eerst onder elkaar goed maken, in geval hij nooit weer terug komt..
Maar je verwacht niet dat dit gebeurd bij mooi weer. Niets van dit soort omvang, heeft  hier ooit plaats gevonden,
Er zijn wel schepen vergaan met het verlies van een aantal mannen. Maar nooit vijf tegelijk.
Iedereen is in shock..
Ik sprak met een vriendin, wiens man op Maandag naar zee ging en zij zei dat ze hem elk uur zou bellen, om te controleren of alles nog in orde was..
Je kijkt de baai in en denkt ,hoe kan zo iets mis gaan, op zo'n mooie dag.
En dan realiseer je, hoe gemakkelijk het is voor een schip om vast te lopen met zijn netten en om getrokken kan worden.

De mannen die verongelukt waren, waren goed bekend bij de meeste mensen.
Zander Manson, 57 jaar oud, de schipper was de “koning van de visserij “in Mallaig.
Een grote, graat magere man, die eigenaar was van het grootste schip en hoofd was van een familie, waarvan de naam  hetzelfde is,  als het dorp.
Michael Dyer, 36 jaar oud, liet twee kinderen achter. Een in de ouderdom van 14 maanden en een ander, Christopher, 8 jaar oud, wiens bijnaam “de havenmeester “ was, omdat hij al hielp bij de schepen.
Michael en Betty leken zo'n een gelukkig stel  met hun opgezette gezinnetje, vertelde een vriend. Nu is alles weg.
Michael's  lichaam was het enige lichaam, wat nog niet was gevonden.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Port Mallaig        no.2

In een plaats als deze, is niemand bekend met zijn voornaam, maar iedereen heeft een bijnaam..
Alan MacDonald, 31 jaar oud, stond bekend als de  “Druimdhu “. genoemd naar het huis van zijn gezin.
Hij was pas getrouwd en had net een huis gebouwd.
Het vierde bemanningslid was Alex “Tucker “Mackenzie, 37 jaar oud, vertelde zijn broer Gordon. Hij hield van de zee en van het schip.
Hij was een grote fan van de Aberdeense voetbal club en was zelfs een aandeelhouder van de club. Hij kletste bijna nergens anders over.
Het vijfde bemanningslid was Billy Tait, 42 jaar oud, afkomstig uit Frasenburgh, een man , wiens naam in de Schotse vis industrie bekend is, waarin de Taits een vooraanstaande  familie zijn.

Er is droefheid over al deze doden, maar ook schuldgevoel.
De bemanning was op halve sterkte, want zij visten op zandaal in plaats van makreel.
Veel van deze mensen leven gedurende een maand aan een stuk bij elkaar, vertelde een van de vrouwen uit Mallaig. Nu zijn de overgebleven bemanningsleden uit hun doen. Zij zijn hun scheep familie kwijt.

Raymond Manson, de broer van Zander, was een van de bemanningsleden die bewuste  nacht niet aan boord was. Een ander overlevend lid, had nog de vorige dag met zijn ex.vrouw over zijn testament gesproken, als hij soms op zee het leven zou laten...
Alistair McCombie leefde bij de dag..
Hij was in Spanje op vakantie geweest en was laat op Zaterdag avond terug gekeerd..
Op Zondag morgen was hij het zijn taak, om het nieuws aan Ruby Tait te gaan vertellen, de weduwe van Bill.
Dhr. McCombie' s vrouw zei..... Dhr. Tait had  rond de Kerstdagen op het schip gemonsterd en mijn man had voor die baan gezorgd.
Je kunt je voorstellen, hoe rot hij zich voelt. Hij zorgde voor de baan van die man en nu moet hij zijn vrouw gaan vertellen,  dat hij verdronken is.
Hij is nu helemaal van de kook en ik ben dankbaar dat wij op vakantie zijn gegaan, want nu heb ik nog steeds mijn man.

De dood legt ook nog steeds beslag op degene die door gaan met vissen.
Charlie Duncan, geboren en opgegroeid in Mallaig, ging met zijn 54 voet trawler, de Primroze, op de Zondagavond,  na het bericht van het zinken van de Silvery Sea, naar zee.
Hij is een grote, opgewekte man en het zweet druipt van zijn voorhoofd als hij zijn netten aan het boeten is op de kade, voorafgaande aan een volgende nacht om te gaan  vissen op garnalen.. Hij weet hoe fysiek zwaar het vissen is, de gevaren, zelf bij mooi weer, veroorzaakt door mijlen touwwerk aan dek liggend, die rond de enkel van een man kan slaan en hem in de kortste keren, overboord kan trekken.
En hij weet dat niemand zeker is van zijn leven, in een haven waar de boten gedurende maanden in de winter worden opgelegd door het slechte weer..
Zijn vrouw is bezorgd over hem.. Zij zegt mij steeds dat ik uit moet kijken.
Natuurlijk, je denkt er over,  wat er is gebeurd.
Ik zat bij Zander op school. Maar als je er over blijft piekeren,  ga je nooit meer naar zee.

Dhr. Duncan weet van de druk die de bemanning van de Silvery Sea heeft ondergaan.
In de zomer bij daglicht moet je het geld verdienen, zegt hij. Zo werk ik van 4 uur in de morgen tot half elf 's-avonds.
In dat soort omstandigheden, is het niet moeilijk om te zien hoe een bemanningslid van een schip zijn aandacht begint te verliezen. Het is een gedachte, wat een onderwerp is van rustige conversatie, als mensen onafwendbaar kijken om iemand de schuld te geven.

Bij het geklets op de kade, realiseer je ook, waarom mannen niet zulke gebeurtenissen overleven. De meeste visserlui, in het bijzonder de ouderen, voelen dat als je over boord slaat ver in zee, dat niemand je op tijd kan bereiken. Zo is het het beste, om je noodlot niet te gaan aanvechten.
Charlie Duncan, zoals veel diepzee vissers, heeft nooit zwemmen geleerd.

De mensen uit Mallaig zijn praktisch aangelegd..
Zij weten waarom zij hier zijn. Veel gezinnen kwamen hier om te werken,  meer dan een eeuw geleden, meestal van de visserij aan de oost kust, toen de landheer een pier bouwde in een dorp, die tot dat moment maar een schapen boerderij was op een rotsachtig stuk land..
De komst van stoomschepen maakten het mogelijk om de grote scholen haring te kunnen volgen.
En de nieuwe spoorlijn vanaf Fort William in 1901 opende een weg naar de markten.

Zander Manson was de laatste van de grote haring vissers, De Silvery Sea stond te koop, toen Zander stierf.
Hij was van plan om met pensioen te gaan.

De slechte haring vangsten betekende dat Mallaig deze visserij, die de plaats eens had groot gemaakt, moest opgeven. Maar garnalen, witvis en zandaal, maakten de plaats weer rijk,  na de magere tachtiger jaren.
Maar de doden van die Zondag, zullen nooit vergeten worden..

In de St.Patrick katholieke kerk, uitkijkend over de haven van Mallaig, is een glas in lood raam aangebracht, wat een visserman uitbeeldt in moeilijkheden, die gered wordt door een op God lijkende reddingboot man,  in een olie jas..
Na de verdrinking van afgelopen Zondag, kan zo'n gedenkteken zonder twijfel de gelovigen er aan herinneren, dat zelfs God niet kan beschermen tegen de verwoestingen, die de zee aanricht..

Op de kade van Mallaig, zijn de meeste van de visserlui nogal filosofisch over deze gevaren, maar zelfs zij waren geschokt door het aantal slachtoffers.

Einde

[Maart]

Cor ik ben hier in 1988 komen wonen ben en kom nog wel eens in Mallaig het is er nou niet zo als het geweest is ik kan me van de Silvery sea niet veel herinneren
Maar van de bewoners van Eigg weet ik datte ze een hekel aan de landlord hadden het was geen makkelijk mannetje z'n naam ben ik kwijt het was een Hollander of een Belg dat geval stond vele malen in de krant en op tv
Gr Maart

[J.H.]

OB-245-"Silvery Sea", geb. in 1976 bij Maaskant in Stellendam, het schip had verbouwingen / verlengingen.
14-06-1998 op positie 30' West van Esbjerg te 16.15 aangevaren door Duits containerschip "Merkur"geb. 1991,  op weg van Hamburg naar Göteborg,  de "Silvery Sea" tot z'n strot toe volgeladen met sand-eal  zonk vrijwel onmiddellijk.

Photo: Ian Leask, Lerwick

[J.H.]

Duits containerschip "Merkur".

[J.H.]

OB-245-Silvery Sea zoals gebouwd bij Maaskant in 1976.

[J.H.]

Cor ik ben hier in 1988 komen wonen ben en kom nog wel eens in Mallaig het is er nou niet zo als het geweest is ik kan me van de Silvery sea niet veel herinneren
Maar van de bewoners van Eigg weet ik datte ze een hekel aan de landlord hadden het was geen makkelijk mannetje z'n naam ben ik kwijt het was een Hollander of een Belg dat geval stond vele malen in de krant en op tv
Gr Maart

Maart, dat is "Keith Schellenberg" een wereld gozer , houd wel van een geintje alleen je moet dat geintje dan wel begrijpen.
Google maar naar Keith Schellenberg
Gr.
Jan.

[Maart]

Nou vertel dat die eilanders maar Jan mos een sarcastiese figuur zijn ken hem zelf niet natuurlijk , weet niet of het eiland er beter van geworden is hoord er niks meer over dus neem aan date ze d,r draai gevonden hebben ik ben er nooit geweest mot er toch is een keer gaan knooie

[J.H.]

Ja Maart daar moet je eens naar toe gaan en om er dan even lekker in te komen zeg je doodleuk dat je Schellenberg heet, houdt ons dan wel even op de hoogte.

[Knorhaan]

Is dit hem ??

https://www.youtube.com/watch?v=wIixgVGwqr4

K

[J.H.]

Ik ken die troll ook niet maar hij zal het wel zijn

[vreemdeling]

Maart,
Misschien hebt jij hier iets aan.
Laird who deluded himself with an action for libel

By Jamie Wilson
theguardian.com, Thursday 20 May 1999

Last night islanders of Eigg were planning a huge party on the remote Scottish outcrop to celebrate the final victory over the former owner who plagued their lives for more than 20 years.
Throughout the five week trial a picture emerged of Keith Schellenberg as a 'Toad of Toad Hall' character. It was an apt analogy: racing around the island in his Rolls Royce, wearing a tweed jacket and goggles, his scarf flapping in the wind and with little regard for anybody else.
No doubt in his own mind the islanders of Eigg are the weasels and stoats who drove him from the Lodge, Eigg's version of Toad Hall. But yesterday there was no kindly Mole or Badger to save Mr Schellenberg from the ignomy of his high court defeat.
A millionaire playboy who made his money in the motor industry, shipbuilding, livestock feed and agricultural chemicals, Mr Schellenberg is a larger than life character. He bobsleighed in the winter olympics, regularly careered down the Cresta Run, and raced powerboats.
For Mr Schellenberg buying the island of Eigg must have felt like buying his own little kingdom in the Hebrides.
But as the islanders who made the two day journey from Eigg to court 13 of the high court testified, Scotland's feudal landlord system granted the laird power over virtually all aspects of their lives. Employment, housing, maintenance, transport, the island's communal buildings: nothing could be done on the estate without Mr Schellenberg's say-so.
It was clear from the first day of the libel case that he was, at best, self-deluded about the regime he lorded over on Eigg. Autocratic, capricious and insensitive, said the Guardian. Not so, said Mr Schellenberg.
He has been no stranger to litigation in the past when displeased about something written about him, regardless of its accuracy. The 'gruesome' picture of his ownership of the island portrayed in the Guardian in July 1996 was no exception.
But as the weight of evidence stacked against him in the high court became apparent, he must have felt like a man looking into a mirror and seeing his true reflection for the first time. Each day he would arrive in court wearing his trademark tweed jacket, corduroy trousers and tan coloured shoes. With his booming cut-glass voice which belied his Yorkshire roots, he appeared the picture of confidence throughout the days of the trial.
Mr Justice Morland, the trial judge, was certainly in no doubt about the strength of Mr Schellenberg's case. On three occasions he suggested to the wealthy businessman that he should speak to his QC about the status of his case, as well as ruling the Guardian had shown no malice in the article.
'If I were trying this case on my own, without a jury, it is likely I would already have come to the conclusion that sufficient facts had been proved to be true to justify the comments made about you,' he informed the plaintiff at the end of last week.
But back in 1975, when Keith Schellenberg became the ninth laird of Eigg in 140 years, a feeling of euphoria swept the tiny island.
He came promising the earth. A grant application to the Highlands and Islands re-development board set out a raft of measures that would re-generate the island. He let it be known far and wide that he wanted young able families to settle on Eigg.
Buoyed up by promises of secure employment and long leases on their houses if things worked out, they arrived, Simon and Karen Helliwell among them, to start a new life on the idyllic island. The Helliwells uprooted from their home near Norwich, but it was not long before the dream turned into a nightmare.
Mr Helliwell was to be employed as the boatman and to repair cottages. But the promised lease never materialised and the boatman work was a disaster. He claimed in court that he was expected to take the boats out when he judged that they were overloaded and when conditions were dangerous. After less than two years he resigned from Mr Schellenberg's employment, eventually building his own house on land bought from a crofter.
The Helliwells' was not an isolated case. Lesley Gowan, a New Zealander who lived on Eigg between 1969 and 1984, told the court how numerous families had visited her house in tears about the way they had been treated.
The promises Mr Schellenberg made to refurbish the cottages never materialised either. Throughout the trial a picture was painted of islanders living in rat-infested hovels with leaking roofs and damp filled walls. Anne Campbell, an old lady who lived on the island, described how she used to drown the rats she had caught in her house in the sink.
His insensitivity towards the islanders and their needs manifested itself in other ways. In the winter Mr Schellenberg was a passionate member of Les Avants Bobsleigh and Toboggan Club. Within a few years of buying the island Mr Schellenberg had turned the Eigg Games, traditionally an inter-island activity, into the tobogganing club's summer excursion for his chums. The local islanders stopped taking part as more and more of more of Mr Schellenberg's friends hijacked the event.
The campaign games, a mock up of the conflict between the Hanoverians and the Jacobites but played out with tennis balls, was particular anathema to the islanders. The guests treated the locals with 'utter contempt', the court was told.
Under questioning from Nicholas Stadlen QC, for the Guardian, Mr Schellenberg dismissed as a joke an incident when one of his relatives draped a Nazi flag from the lodge balcony to welcome a German guest to the games.
Then there was Mr Schellenberg's personal mode of transport around the island. A 1927 Phantom 1 Rolls Royce, with an estate body seating 10 and 1930s straight eight engine of the type fitted to armoured cars in the second world war. But when in January 1994 the vintage car met a fiery end, burned to a blackened shell under mysterious circumstances, it signalled the beginning of the end of Mr Schellenberg's reign over Eigg. A police investigation drew a unanimous response from the locals: they would not say who started the fire even if they knew.
The laird was furious. In a press release he described the islanders as 'dangerous' before heaping insult on to injury when, in a series of interviews with journalists, he called them 'rotten' and 'barmy revolutionaries'. He decided to sell the island, but was determined not to sell to a trust run by islanders.
'He saw that as a surrender of principle and giving way to violence,' his QC, Patrick Milmo, told the court.
But the spurned laird had a few more tricks up his sleeve. An eviction notice was served against Colin and Marie Carr and their five children. Mr Schellenberg had been trying to get them out of Kildonan farmhouse since long before the Rolls Royce fire, even going so far as to consider threatening to evict Mrs Carr's elderly mother as a bargaining tool.
He wanted the secluded farmhouse as a bolthole for himself and his family.
John Chester, a warden with the Scottish Wildlife Trust and a trusted member of the community who had lived on Eigg since 1986, was also served with a notice to quit.
But Mr Schellenberg had little regard for the pain and anxiety he was causing. A few months after the eviction orders were served he sent out Christmas cards inscribed with the legend 'Isle of Eigg Bailiffs Plc' on the front, accompanied by a picture of Mr Schellenberg positioned between two burly men wearing Father Christmas costumes and wielding croquet mallets. Inside the card was the message: 'We specialise in recalcitrant tenants, squatters, junkies, weirdos, hippies, new age travellers and reds.'
'Just trying to make fun' was Mr Schellenberg's justification for the card in court.
In 1995 the island was finally sold for £1.5 million to a German artist called Maruma. Hugely in debt, Maruma turned out to be an even more disastrous landlord than Mr Schellenberg.
Many, but not all, of the locals saw the sale as a final act of revenge by the spurned laird against the islanders of Eigg.
Mr Schellenberg's eventual departure from the island was a less than friendly affair. The population got wind of his intention to take a valuable 1805 map of the island with him. It had traditionally been passed from owner to owner, but Mr Schellenberg wanted to give it to his close friend, Ranald MacDonald, chief of the clan Ranald .
They were furious and barricaded the map inside the craft shop using a derelict bus. It was a short lived victory: although he left the island empty handed with the jeers of the locals ringing in his ears, Mr Schellenberg eventually retrieved the map and it was given to Mr MacDonald.
In 1996 the islanders finally got what they wanted. With Maruma's creditors knocking at his door they purchased the island for £1.5 million. Today Eigg is run by the Isle of Eigg Heritage Trust. 'You wouldn't believe how happy we are now,' one islander said outside the court.

[Maart]

Bedankt Cor  , als ik er nog er is een heen gaat zel ik maar niet zegge dat ik in Holland gebore ben 

[Maart]

Is dit hem ??

https://www.youtube.com/watch?v=wIixgVGwqr4

K

Ja Karel dat is tie heb dat porum meerdere malen op de tv gezien

[vreemdeling]

Maart.
Hoe zit het dan met zijn Yorkshiure roots ?
Prettig weekend.
Cor