Herinneringen deel 3

[J.H.]

H-581-Othello.

Geb. bij Cochrane, Selby.
1937-GY-398-Le Tigre.
1939-1946-Br. Admiralty , anti submarine trawler, Pennant nr FY-243
1942-gehuurd door US Navy.
Zonk de U -125 met een dieptebommen aanval op 125 mijl zuid van Nova Scotia.( 41.48 N--66.38 W.)
1943- Gestationeerd te Zuid Afrika voor escorte werk.
1946-GY-312-Regal.
1948-H-581-Othello
1963 Fd-389-Othello, nooit gevaren voor FD ,  tijdens  survey onzeewaardig bevonden.1963-verkocht naar Belgische sloperij Van Heyghen Frêres  S.A. en the Gent gesloopt.
Laatste kolen gestookte Hull trawler.

[vreemdeling]

Noordover 40

Mijn enigste reis met de Northern Foam was een nachtmerrie, echter werd het voor mij wel één van de gemakkelijkste reizen.
Wij vertrokken naar de visgronden bij de .Noorse kust
De eerste dag kwam de schipper naar beneden voor zijn avond maal, maar  hierna zag ik hem nog maar drie keer, tijdens de gehele reis.
Hij verbleef de hele tijd in zijn hut, vergezeld met een fles, wat veroorzaakt was, omdat zijn vrouw hem had verlaten..
Hem waren al diverse waarschuwingen gegeven door de radio kust stations, om te stoppen met de liederlijke taal die hij uitstootte en het verzoek om voortaan uit de ether te blijven..
Hij terroriseerde de marconist op een dusdanige wijze, dat de marconist zijn hut had verlaten en onderdak had gezocht bij de rest van de bemanning, op het achterschip.
Op die reis was het weer verschrikkelijk slecht, het stormde meestal , vaak met stormkracht en enkele keren zelfs met windkracht 10.
Bij aankomst op de visgronden, was het weer te slecht , om te gaan vissen en wij moesten gaan liggen steken, tot de storm voorbij was..
Ik liep wacht bij de stuurman ,vanaf middernacht tot 06.00 uur in de morgen.
Het weer was zo slecht, dat wij iedere dag maar twee trekken konden doen.
Wij porden dan de bemanning om 06.00 uur voor de ochtend maaltijd  en trachtte dan twee trekken te doen, in de tijd dat er nog wat daglicht was..
Houdt wel in gedachten, dat wij  binnen de Pool Cirkel visten en maar een paar uur daglicht hadden in die periode van het jaar..
Als de ochtend maaltijd was genuttigd, was het mijn tijd om de kooi in te duiken..
En als ik mijn kooi in dook, ging de bemanning het dek op, om de trawl uit te zetten.

Een van de weinige keren, dat ik de schipper zag, was, toen wij naar Tromso stoomden voor reparaties.
De schipper was van mening dat wij geen loods nodig hadden,want hij wist wel alles over de reis er heen, wat hij waarschijnlijk wel deed, als hij nuchter was.
Wij stoomde de fjord binnen met veel wind en hadden ook nog hinder van zware sneeuwbuien..
Wij kregen orders om de meer trossen klaar te leggen en een half uur er na, zaten wij nog steeds in de messroom te wachten op orders om aan dek te komen..
Terwijl wij zo met elkaar zaten te praten, merkten een van de bemanningsleden op, dat gezien de tijdsduur en de vaart van het schip, wij nog niet in Tromso konden zijn en zei dat het gebruikelijk veel lander duurde.
Het bleek, dat hij gelijk had..
De orders kwamen, dat wij stand- by moesten staan bij de trossen.
Ik ging naar het voorschip met de stuurman en twee matrozen en de felle wind maakte het erg onplezierig en het vroor nog hard ook.... en het zicht was slecht.
Wij konden maar net wat lichtjes op de wal zien,  toen de sneeuwval wat minder werd, maar het ging weer harder sneeuwen en wij zagen niets meer.
Wij tuurden in het duister om de kade te ontdekken.
Het sneeuwen hield plotseling weer op en het zicht werd dramatisch beter.
Recht voor ons uit was daar plotseling een hoge klif, met zware zeeën die zich er over heen stortten, een angstwekkend gezicht , omdat wij er dicht bij waren, te dicht om je er happy bij te voelen.
Er was niets te zien van een stad of een haven, alleen maar wat verspreide lichtjes van huizen aan de wal..
De stuurman schreeuwde naar het stuurhuis, dat er achteruit geslagen moest worden., hij sprong van de bak af en rende naar het stuurhuis.
De machine werd in z'n achteruit stand gezet.
Wij waren nu al zo dicht bij de klif, dat wij over het hekwerk hingen, daar wij verwachtte, dat wij ieder moment konden vastlopen.,
Wat er door mijn gedachten ging, was niet wat ik zag, wat angstwekkend genoeg was., maar wat zat er nog onder het schip !
Ik had er een slecht gevoel over, dat wij aan de grond zouden lopen en dan zouden we zeker in de problemen zitten..
Het schip schudde en schokte , toen de machine in z'n volle kracht achteruit ging werken ,
Het leek wel uren te duren voor wij  uiteindelijk weer in dieper water waren en in veiligheid.
Later bleek, dat wij nog zeker 10 mijl moesten stomen, voor wij Tromso zouden bereiken.
De stuurman bleef op de brug tot wij daar uiteindelijk aankwamen.

Na veilig gemeerd te liggen in Tromso, bespraken wij onder elkaar, wat wij nu moesten gaan doen.
Wij waren er echt niet blij mee, zoals de zaken er nu voor stonden..
Wij lieten de stuurman weten, dat als de schipper niet nuchter zou worden, hij het schip terug naar Grimsby kon brengen..
De stuurman kreeg de schipper uiteindelijk weer nuchter en de reparaties werden uitgevoerd..
Toen wij Tromso weer verlieten , op weg naar de visgronden, was het een geruststelling om te zien dat er een loods aan boord was, om ons naar buiten te brengen..

Eenmaal terug op de visgronden, was ook de schipper weer terug in zijn kooi en ook weer  in gezelschap van zijn geliefde fles.
Wij waren dus weer terug bij af..
Wij spraken er over in de messroom of wij zo door wilden gaan of dat de stuurman het kantoor  moest bellen, om de situatie uit te leggen. en het schip terug te brengen naar Grimsby.
Er werd besloten om toch maar zo door te gaan, want wij wilden aan het einde van de reis toch wel wat uitbetaald krijgen.
De stuurman was een ervaren schipper en wij mochten hem wel en wij hadden er vertrouwen in dat hij de reis uit de rotzooi zou helpen..
Het weer was al even slecht als eerder op de reis en wij probeerden nog maar twee trekken per dag te doen.
Wij sleepten het net bij iedere trek, drie uur over de zeebodem en op meer dan een keer, tegen de tijd dat er weer gehaald moest worden, was het weer zo verslechterd, dat de trawl scheep gehaald moest worden en in de zij worden gesjord.
Tegen de tijd, dat ik gepord moest worden, was meestal de vis al in het visruim en was iedereen al van het dek af.

Bij een andere gelegenheden slaagden wij er wel in om twee trekken te doen, dus dan moest ik aan dek helpen bij het binnen halen van de trawl.
Op deze reis deed ik weinig werkzaamheden, maar wij vingen ook niet veel en de vooruitzichten waren ook maar pover.
De schipper slaagde er zelfs in om zijn gezicht weer eens te tonen op de laatste 24 uur op de visgronden..
Toen begonnen wij aan de thuisreis.
Hij gaf de stuurman nog wel wat instructie, dat, als wij de Viking Bank passeerden en daar Duitse trawlers aan het vissen waren, hij bij de Duitser moest nagaan, wat hun vangsten waren.
Mocht daar nog wat visserij zijn, dan zouden wij daar ook nog 24 uur kunnen vissen.
Wij passeerden de Viking Bank om 03.00 uur en het wemelde daar van de trawlers.
Wij voeren langszij van een der trawlers, die net aan het halen was en konden zien dat het net vol met roodbaars zat.
De stuurman nam nog contact op met deze trawler en vroeg, of er nog kabeljauw en schelvis werd gevangen.
En ook het antwoord van de Duitser was negatief.
Alleen maar roodbaars.
De stuurman liet ons allemaal beloven, dat wij helemaal niets over deze trawlers, die wij gezien hadden, aan de schipper zouden vertellen.
Roodbaars bracht in het algemeen weinig geld op in de afslag, maar uit het oogpunt van de schipper zou dat misschien 200 tot 300 kits roodbaars aan de totale vangst kunnen toevoegen, wat het geheel van de reis iets beter deed uit zien !

Maar was deze schipper dit werkelijk waard ?

wordt vervolgd

[J.H.]

GY-490- Northern Foam-

[J.H.]

LO-153-Northern Foam ,1936-1963 gesloopt
Foto van voor W.O. 2.

[vreemdeling]

Noordover 41

In Maart 1960 kwam ik aan boord van de Northern Sceptre.
Zij was een modern schip en erg comfortabel.
Vis Meech was haar schipper en het was de vijfde keer, dat ik bij hem voer.
De Northern Sceptre was een zusterschip van de Northern Jewel.
Beide schepen waren eender en ik denk dat de Northern Jewel mijn voorkeur had.
Of misschien was het wel juist zo, om dat de Jewel toen het grootste schip was, waar ik op kwam te varen.
Het was een top schip, waar iedereen op wilde varen.
Met al haar verwonderringen en haar jachtlust en de grote hoeveelheden vis , die wij vingen..
Ik kan mij nog steeds de reis herinneren , waarin wij zoveel kabeljauw vingen.
Het is iets, wat ik nooit zal vergeten..
Ik had nooit eerder zulke vangsten als deze gezien en ik heb zo ook nooit meer gezien..
Bij de Noorse kust werd nog steeds in het seizoen gevist en er was steeds genoeg vis.
En ik herinner mij een heldere dag, waarin wij mijlen ver konden zien.
De zon stond erg laag en scheen helder.
Wij hadden net een goede trek gedaan en de schipper had besloten om nog een korte trek in dezelfde richting te doen, voor wij weer naar ons uitgang punt zouden terug stomen..
Het was een plezierige dag en we waren allemaal in een goede bui, kletsend over de goede visserij en lachten en maakten grapjes over de dingen in het algemeen..
Terwijl wij in de last aan het strippen waren, zagen wij wat trawlers langs ons stomen..
Ook kwam een moderne grote Hull trawler ons oplopen, de Cape Columbia, die full speed stoomde.
Ik schatte haar vaart op zo'n dertien mijl, terwijl wij met de trawl visten en een vaart maakten van zo'n  4 a 5 mijl.
Toen zij naderbij kwam, leek het er op, dat zij niet veel van koers zou veranderen en ons zo zou aanvaren.
Wij schreeuwden naar de schipper in het stuurhuis, om hem te waarschuwen voor het schip wat ons op kwam lopen, maar hij verzekerde ons, dat hij haar gezien had..
Maar nu kregen wij het wel een beetje benauwd.
Wij konden al het stuurhuis van de trawler zien en de twee man op wacht, die uit de ramen  van het stuurhuis stonden te kijken.
Wij waren nog steeds in de veronderstelling, dat zij ons gezien hadden, maar het schip bleef steeds dichterbij komen..
Wij stopten nu met strippen en keken, hoe snel het schip naderde.
Wij schreeuwde maar weer eens naar de schipper en toen hij zich realiseerde hoe dicht de trawler nu genaderd was, bediende hij zich van de scheepsfluit,..... maar het was al te laat..
De Hull trawler raakte ons achterschip met een enorme klap en we konden het geluid horen van staalplaten die in stukken werden gereten en het schip over stuurboord deed hellen..
Wij vlogen naar achteren om de kijken wat de schade was.
Het was vrij slecht.
Het achterschip  was open gereten en al de wasbakken in de droogkamer waren van de wand gerukt en op het dek gevallen en de accommodatie aan BB, was gedeeltelijk vernield..
Gelukkig was er geen schade onder de waterlijn.
Na de schade te hebben opgenomen, besloot de schipper, dat mede door het prachtige weer, wat in ons voordeel was, om zo nog een paar dagen te blijven vissen, alvorens Tromso binnen te lopen om de achtersteven wat op te lappen, in geval wij slecht weer zouden ontmoeten, op de thuis reis.
De schipper van de Cape Columbia vertelde onze schipper Vic, dat er twee man op de brug waren, op het moment van de aanvaring en geen van hen had ons gezien, tot zij uiteindelijk ons raakten.
Zij gaven de zon de schuld,  omdat die erg laag aan de horizon stond en het erg helder was..
Zij liepen weinig schade op en vonden het niet nodig om naar binnen te gaan voor reparaties en zij vervolgden normaal hun reis.
Zij zullen ongetwijfeld door de Raad voor de Scheepvaart zijn opgeroepen voor inlichtingen omtrent de aanvaring. maar ik heb nooit de uitslag van dat onderzoek vernomen.
Wij dekten de opgelopen schade af met dekzeilen en koeien huiden..
Bij aankomst in Tromso kwam een wal ploeg aan boord en begonnen de beschadigde platen rond de achter steven weg te snijden.
Wij hadden verder niets te doen, dan de netten op te bergen en het dek op te ruimen, bij het binnen lopen van Tromso.
Alles wat nu verder nog gedaan moest worden, was de schoonmaak van de accommodatie voor de thuis reis.
Enige leden van de bemanning gingen de wal op, kochten daar flessen brandy en zaten in de achterste hut te drinken..
Ik zelf was geen grote drinker, behalve dan de dagelijkse borrel rum en wat blikjes bier, die uit de bonded stores kwamen.,
Dat was het.
Mij werd een biertje en wat brandy aangeboden.
Ik zat het bij de bemanning het op te drinken.
Ik kan mij niet herinneren dat ik dronken was en of ik  mij zelfs happy voelde,
Ik kan me alles nog herinneren tot ongeveer vier uur in de middag en daarna had ik een volslagen "Black out ".
Het leek er op, dat iemand of iets mij uitgeschakeld had..
Ik ontwaakte de volgende morgen om 03.00 uur.
Ik kon mij niet bewegen.
Het was donker en heel erg koud.
Ik kon voelen dat er een groot gewicht boven op mij lag..
Ik was koud en bang.
Toen ik me eenmaal had vrij gemaakt van het gewicht boven op mij, realiseerde ik mij, dat ik in een van de kooien had gelegen, in de hut dat gedeeltelijk verwoest was.
De bemanning hadden matrassen, kussens, laarzen  en ander spullen die zij konden vinden, boven op mij gegooid.
Ik zat daar in die hut nog wat na te denken en probeerde mijn gedachten te ordenen.
Ik kon niets meer herinneren , van de middag er voor..
Toen ik mij verzette tegen mijn gevoel, ging ik naar de kombuis,  ik voelde me rot en mijn hoofd barsten van de kop pijn.
Een of twee leden van de bemanning zaten daar ook en vroegen mij, hoe ik mij voelde.
Verduveld rot, vertelde ik hen.
Zij lachten er om, maar ik kon de vrolijke kant er van al helemaal niet zo erg waarderen en zeker niet, toen zij mij vertelden, wat ik zoal had gedaan.
Ik dacht dat zij mij in de maling wilde nemen, maar blijkbaar had ik alle schappen uit de kooien getrokken en had geprobeerd te vechten, met het grootste lid van de bemanning.
Toen ik weer in mijn hut was, kwam de koksmaat kijken hoe het met mij ging..
Ik vroeg hem of hij mijn witte lieslaarzen had gezien en toen hij zei dat hij ze niet kon vinden, vertelde ik hem, dat hij mijn hut niet uitkwam, voor hij de laarzen gevonden had.
Hij vond nogal snel een paar laarzen en vluchtte mijn hut uit..
En zo was echt mijn karakter niet.
Normaal ben ik een gemakkelijk mens, die geen vlieg kwaad doet.
Later kwam ik te weten dat de brandy  die wij dronken, geen kwaliteit brandy was, maar wat goedkoop vuurwater was, wat in Noorwegen wordt verkocht.
Tot op heden, heb ik nooit geen brandy meer gedronken.

Wordt vervolgd

[J.H.]

Gy-297-Northern Sceptre-
Geb. bij Cochrane, Selby.
1954-Northern Sceptre.
Eign: Northern Trawlers
Gt-804 x Nt 291
L-55.7 x Br 9.7 mtr.
Oliestoker: Amos & Smith 1100 Ipk.
1979 gesloopt te Rainham, Kent

[J.H.]

GY-297-Northern Sceptre

[J.H.]

H-118-Ross Columbia-
Geb. Bij Cook , Welton & Gemmell, Beverley.
Grt-806 X Nt 298.
L-56.3 X Br 9.8 mtr.
Oiiestoker-C.D.Holmes-1400 Ipk.
1956-Cape Columbia.
Eign : Hudson Bros Ltd.
1960- Ross Columbia.
Eign: Ross Group Ltd.
1967-H-118-Arctic Avenger.
Eign: Boyd Line Ltd.
1976-gesloopt te Sheerness.

[J.H.]

H-118-Cape Columbia

[vreemdeling]

Noordover 42


Nadat de werkzaamheden waren beëindigd, vervolgden wij onze reis door de fjorden.
Wij verwisselden van loodsen in Lodingen en kregen twee nieuwe loodsen aan boord , die ons
door de  fjorden van Zuid Noorwegen zouden beloodsen.
Het landschap van Noorwegen is een van de beste van de wereld..
Mensen die in de zomertijd met een cruise meegaan om de middernacht zon te zien, missen veel ,.
volgens mijn opinie..
De beste tijd is in de winter, wanneer alles bedekt is met ijs en sneeuw.
De huizen die je ziet verspreid langs de fjorden zij helder gekleurd en steken af, tegen de witte achtergrond en om een waterval te zien, die van de bergen af stroomt en onder tussen bevroren is,  wat pure magie is.
Een ander groots gezicht is het Arctische Noorderlicht.
Om dat te zien op een heldere nacht is prachtig, de kleuren die langs de hemel flitsen zij echt ongelooflijk.
De loodsen gingen in Alesund van boord en wij stoomde  dwars de Noordzee over naar het Humber lichtschip, aan de ingang van de Humber rivier,.
De passage dwars over de Noordzee was rustig en het weer was goed tijdens onze thuisreis.

Gedurende de zomer had de schipper enkele reizen verlof.
De nieuwe schipper kwam uit Fleetwood.
Op weg naar de visgronden keek de derde man te diep in het glaasje en was dronken, wat de nieuwe schipper niet zo goed kon waarderen., maar tegen de tijd dat wij de visgronden bereikten, was hij weer nuchter en deed hij weer normaal..
Halverwege de reis greep hij weer naar de fles.
Twee maal maakte hij de kuil verkeerd dicht en toen  het net boven kwam, was de kuil leeg..
Bij de derde haal, maakte hij het kuiltouw weer dicht en gooide de kuil over boord, toen de schipper schreeuwde vanuit het stuurhuis, dat er een gat in de kuil zat.
Zij kregen een hooglopende ruzie met elkaar, waarbij de derde man met een dronken stem schreeuwde, dat er geen gat in de kuil zat.
Ik heb nooit geen gaten in mijn kuil, schreeuwde hij.
De schipper liet hem de kuil binnen halen en liet hem boven het dek hangen, zodat hij in de kuil kon kruipen, om te zien of er gaten in zaten..
Wij lagen allemaal in de kreukels, want het was zo grappig gezicht.
Het laatste leuke was, dat de derde man vanuit de binnenkant van de kuil schreeuwde..... Ik zei je toch schipper, dat ik nooit gaten in mijn kuil heb en dit gezegd hebben, viel hij uit de kuil, door een groot gat, dat groot genoeg was om een dubbeldekker er door te laten..
Wij lagen allemaal  krom van het lachen, maar helaas voor de derde man, kon de schipper het leuke hiervan niet waarderen en gaf hem zijn ontslag.
Het was echt jammer,want hij was een goede derde man en om dronken te worden, was niet zijn gewoonte..
Gedurende de rest van de reis was de bemanning mij aan het polsen,of ik de schipper te vragen of ik de baan van de derde man kon krijgen..
Ik was er nog niet zo zeker van.
Ik kon het werk wel doen, maar het bleek een ontmoedigende taak..
Toen zij de stuurman mij, dat ik het aan de schipper moest vragen..
Wel,...... jij vindt het goed,,, dan ik ga het de schipper vragen, antwoordde ik.
Toen ik het de schipper vroeg, twijfelde hij niet.     Hij zei ... JA

De volgende reis  was een beetje een nachtmerrie..
De eerste vier en twintig uur verliepen soepel.
Wij vingen veel vis en het weer was prachtig..
Maar alle goede dingen duren niet lang.
De visserij werd minder en wij veranderde van visgrond en stoomden naar het Grimsby eiland aan de Noord kant van IJsland..
De visserij was daar ook niet goed.
Wij vingen daar veel kleine roodbaars, die bleven steken in de mazen van de kuil..
De schipper wilde niet, dat wij deze stekers uit de kuil haalden en zo raakte de kuil er verstopt mee.
De kuil werd hier door zo zwaar, dat het moeilijk werd om de kuil goed te sluiten en ik moest de kuil overboord zetten met de Gilson.
En dat duurde te lang..
Bij terug komst in Grimsby vertelde de schipper aan Vic dat ik, ofschoon ik het werk goed kende, ik niet groot en sterk genoeg was, om dat werk te doen..
Een eerlijk compliment.
Ik was nog maar slechts twintig jaar oud en was niet zo erg groot.
Ik denk nog steeds, als de schipper mij had toegestaan om deze roodbaars uit de mazen van de kuil trekken, dat ik dan geen problemen zou hebben gehad..
Ik ben er nog steeds trots op dat ik kan zeggen..... Ik was derde man op een van de Grimsby top trawlers, op een leeftijd van negentien jaar oud..
Toen wij binnen liepen, gaf de scheepsagent Tommie Rowson mij een baan van derde man op de Northern Pride.
Het zal je wat ervaring geven, moedigde hij mij aan.
Ik moest er eerst eens even over nadenken, maar ik voelde mij er van overtuigd,,, en ik stemde toe !

wordt vervolgd



.

[J.H.]

Lo-104-Northern Pride-

[J.H.]

GY-169-Northern Pride.

[J.H.]

Lo-104-Northern Pride, proefvaart.
Echte werkpakhuizen

[vreemdeling]

Noordover 43

En zo ging ik in Januari 1960, met de Northern Pride naar zee, als derde man.
Dat was bij schipper Eddie Hall en stuurman George Turell,
George en ik hadden al bij elkaar gevaren op de Northern Sky, de Bombardier en op de Norther Sceptre.
Ik maakte maar drie reizen met de Pride.
Zij was een goed schip, iedereen kon met elkaar opschieten, maar na drie reizen hield ik het voor gezien..
Dit kwam niet, omdat het schip niet goed was of iemand van de bemanning, maar ik had zoveel ontmoetingen met de dood aan boord met dit schip, dat het bijna niet te geloven was.
Tijdens een reis, toen wij een zwaar pak vis scheep zetten, hing het pak nog in de gilson, toen de kabel brak en ongeveer twee ton vis op het dek neer stortte, en mij op slechts enkele centimeters miste.
Een ander ongeval maakte ik mee, toen wij  een klus hadden met een gebroken vislijn.
Om het net aan boord te krijgen, moest alles worden binnen gehaald via de achter galg en de achter laadboom.,
Zij was al een redelijk oud schip en had nog houten laadbomen, die groot en erg dik waren en wel een ton wogen.
Wij hieuwde het net op, toen er een een geweldige knal werd gehoord..
Het stag, wat de boom omhoog houdt, was gebroken en tuimelde neer op de verschansing en weer miste de laadboom mij maar net.
Het was zo dicht bij mij, dat de man die de winch bediende , dacht, dat de boom mij had geraakt.
Zou het een paar centimeter dichterbij zijn geweest, had de laadboom  mij zeker gedood..
Een volgend ongeval leek op het laatste.
Wij hadden weer problemen met de vislijnen.
De lijn van de achter galg was gebroken..
Het weer was slecht en het schip slingerde en stampte hevig..
Wij haakten de pees met de bobines aan en begonnen de bobines op te hieuwen.
Het stuk pees  met bobines was ongeveer 30 voet lang en had een enorm gewicht,
Iedere keer als het schip over BB slingerde, was de druk op de kabel  gigantisch.
De gezondheid en de veiligheid van de mensen die in die tijd rondliepen voor de veiligheid inspectie aan boord van de trawler, zou hun wel degelijk afgeschrikt hebben, over het gewicht wat wij nu in de mast omhoog hieuwden,
Wij hadden de bobines tot de top van de mast opgehieuwd.
Ik stond er onder en probeerde de bobines met kettingen aan de verschansing te sjorren.
Het schip helde zwaar over naar BB,
Ik dacht er gelukkig aan, dat er zo iets fout kon gaan,
Ik hoorde de kabels knarsen, toen ik over de achterste last planken sprong, om uit de weg te zijn
De spanning op de kabels was zo groot, dat zij allemaal knapten en dertig voet met ijzeren bobines en het takelblok, krakend naar beneden kwamen vallen en op het dek terecht kwamen, waar ik enkele seconden eerder nog had gestaan..
Een van de matrozen schreeuwde, .......wel verdorie Jim, zorg dat je van dit schip af komt, .....voor zij jou te pakken neemt.
Ik nam er geen notitie van,
Je voelde het als een deel van je werk.
Ik heb het vaak zo zien gebeuren.

Het was tijdens de derde reis dat ik er aan dacht, dat hij misschien gelijk had.
Het weer was erg slecht geweest met veel wind en ijsafzetting.
Die ochtend was het weer ongeveer windkracht 7 tot 8 en er liep een lastige zee en bij een matige vorst.
Wij hadden al een dunne laag ijsafzetting, maar nog niet dik genoeg, om ons er zorgen over te maken.
Wij haalden de trawl om 08.30 uur en hadden het net weer op de bodem, rond 09.00 uur..
Vanaf dat moment verslechterde het weer.
Om 10.30 was het weer zo slecht dat de schipper order gaf om alle hands aan dek te roepen,  om te trawl weer zo vlug mogelijk aan boord te krijgen.
Het weer had nu stormkracht 10 bereikt, met wind snelheden tot 60 mijl per uur, de zee en de sneeuw opjagend tot 30 voet hoog..
De golven waren stijl en met zwaar stuif schuim, weg geblazen van hun brekende kruinen en wat
ook het zicht verminderde , tot ongeveer een mijl.
Het schip slingerde en stampte en werd bedolven onder hoge golven,
Wij klauterden uit onze kooien en trokken onze zee uitrusting aan.
Toen ik aan dek kwam, kon ik het niet geloven, dat het weer zo verslechterd was in zo'n korte tijd.
Naar buiten stappend in de volle kracht van de wind , greep de wind mij en het was zo koud, dat mijn adem werd afgesneden.
Ik bukte mij voorover en leunde tegen de wind in om  te kunnen blijven staan..
Het buiswater sloeg mij in het gezicht als bevroren naalden en ik moest gluren om in staat te zijn om iets te zien..
Het was schrikbarend.
Het schip  kwam dwars op de zee te liggen, door de wind en de hoge zee hiertoe gedwongen..
Toen het achter visbord aan de oppervlakte van de zee kwam, werd het van het scheepszijde afgetrokken en konden wij het net zien drijven aan de oppervlakte van de zee..
De trekkracht op het vistuig was zo gigantisch dat het ons meer dan 10 minuten kostte om het achter visbord tegen de galg te hieuwen en daar te verzekeren..
Dat is al een gevaarlijk werk bij mooi weer, laat staan als het stormt..
Wij brachten veiligheid balken aan, zodat het visbord niet binnenboord kon slingeren. maar deze waren net zo bruikbaar als een sneeuwpop bij de evenaar..
Bij slecht weer zou het bord rond draaien en de veiligheid balken breken  of de verzekering verbreken en waarna zij dan in de zee zou terug vallen..
Je moest voorzichtig zijn, dat je niet door het visbord werd gegrepen,  als het bord zo slingerde en als je het toch deed,  het je de kans de je een arm kwijt was of werd verbrijzeld en gedood..
Door de jaren heen, waren al veel mannen ernstig verwond of hadden het leven verloren, bij de werkzaamheden aan de visborden..
Wij waren echt aan het worstelen om het eerste stuk van het net aan boord te krijgen en het daar te vast te sjorren, zodat wij verder het net konden binnen trekken.
Dat is zwaar werk, omdat wij stukje bij beetje het met de hand moesten binnen trekken.
De bemanning stond langs de verschansing om het net te grijpen als het schip over SB slingerde en als er wat speling bij het net was, trokken wij zoveel mogelijk van het net omhoog.
Als het schip dan weer over BB slingerde, vielen wij op het binnengehaalde stuk net, om het te stoppen, dat het weer terug getrokken werd , de zee in.
Wij moesten oppassen dat onze vingers niet beklemt raakten in de mazen van het net of dat we met het net overboord getrokken zouden worden.
Soms was te trekkracht van de zee zo groot, dat wij het net weer moesten laten glippen en weer opnieuw moesten beginnen.,
Na drie of vier pogingen, hadden wij voldoende net binnen boord gekaald , zodat wij er een tros onder door konden halen en als dat was gelukt, zou het binnen halen voor ons een stuk gemakkelijker worden.
Door de tros op de winch te beleggen, slaagden wij er in om de helft van het net scheep te krijgen..
Plotseling schreeuwde de schipper vanuit het stuurhuis raam....... Kijk uit daar aan dek, er komt een zware zee aan..
Ik keek op..... Allemachtig ........ dacht ik.
Een enorme golf kwam met grote snelheid op ons af gestormd., minstens 20 voet hoog en met een enorme massa brekend water op de top er van.
Iedereen zocht een goed heenkomen, om te proberen de golf te ontlopen.. De golf stortte zich op het dek en overspoelden ons.
Ik stond tot aan mijn middel in het water en klampte mij vast aan de winch..
De bemanning werd door de golf tegen het dek geslagen en spoelde over het voordek.
.
Gelukkig was er niemand gewond, maar wij waren allemaal door nat..
Je kan natuurlijk in zo'n situatie naar je hut gaan om droog goed aan te trekken..maar wij waren aan het vechten voor de veiligheid van het schip en voor ons eigen leven..
Hoe eerder wij het net scheep zouden hebben en vast hebben gesjord, konden wij het schip weer met de kop in de wind en de zee brengen en wij zouden dan betrekkelijk veilig zijn..
Om het vistuig af te kappen, was nooit een optie voor ons geweest.
Toen het water van het dek weer was weg gestroomd, namen wij onze plaatsen langs de verschansing weer in en begonnen weer, waar wij waren gebleven..
Nogmaals gelukte het ons om een tros  rond het net te krijgen en wij waren net begonnen de tros op te hieuwen, toen vanuit het stuurhuis weer de angst kreet klonk......     Kijk uit....... een golf.
Deze keer , keek ik er niet naar.
Ik wilde het niet zien !
Iedereen vluchtte weg.
Ik sprong terug van de verschansing en ik voelde het net langs de achterkant van mijn benen glijden, toen het net weer overboord terug gleed.
Ik werd door het net meegesleurd, de kokende koude zee in..
De man die de tros binnen haalde, had in zijn haast om weg te komen, de tros niet vast gezet,
Toen het net terug gleed  overboord, vloog de tros van de kop van de winch en het net gleed terug de zee in, mij met zich mee sleurend.
Het gebeurde in een paar seconden.
Nu is het met mij gebeurd, dacht ik.
Ik was vertwijfeld bezig om adem te halen..
Ik had mijn ogen open, maar alles wat ik zag waren lucht bubbels en de mazen van het net.
De herrie was verschrikkelijk.
Ik kon het water rond mij horen klotsen en ik hoorden andere dingen tegen de scheepshuid slaan.
Het leek onwezenlijk, dit was mijn ergste nachtmerrie..
Zoiets kon mij toch niet overkomen ?

wordt vervolgd



.

[vreemdeling]

Noordover 44

Als ik geprobeerd had te zwemmen of er tegen te vechten, zou mijn kleding vol met water zijn gelopen en zou ik zijn gezonken..
Ik raakte niet in paniek en lag rustig in het water en verroerde geen enkele spier.
De gehele tijd werd ik heftig tegen de scheepswand geslagen.
Ik was bang, dat ik onder het schip terecht zou komen en aan de andere kant van het schip weer boven zou komen..
Ik maakte mij daar zorgen over en dat was dom.
Ik zou allang dood zijn geweest,  voor ik weer aan de oppervlakte kwam aan de andere kant van het schip.
Ik hield mijn adem in, zolang als ik kon, maar toen begon ik naar adem te snakken..
Alles wat ik kreeg, was een mondvol ijskoud water.
Ik slokte daar grote hoeveelheden van naar binnen, er was niets wat ik er tegen kon doen, ik had mijzelf niet meer onder controle.
Maar verdorie..... Ik dacht bij mijzelf.....Ik wil niet sterven.
Ik was nog te jong.
Mijn gedachten waren bij mijn vrouw. Wij waren pas twaalf maanden getrouwd en het leek er wel op, dat zij weduwe zou worden..
Mijn longen vulden zich met water.
Dit was definitief het einde en ik was hulpeloos om het te stoppen..
Het voelde aan of er een stalen band om mijn borst was, die het leven uit mij perste..
Het was een vreemd gevoel, niet erg lekker, maar ook niet pijnlijk,
Daarna verdween al het geluid naar de achtergrond.
De duisternis daalde op mij en ik raakte bewusteloos.
Ik dacht... dat ik dood was.!.
Seconden later kwam ik weer aan de oppervlakte van het water,
Een koude vrieswind van 60 mijl per uur en ijzig buiswater, blies in mijn gezicht en zette mij terug in de realiteit.
Plotseling was ik weer levend. Ik was weer terug in de realiteit. Ik was weer terug uit de dood.
Ik stikte bijna en panisch probeerde ik adem te halen.
Ik opende mijn ogen en alles wat  ik zag, was netwerk.
Het leek er op, dat in een donkere kamer was met verlichtte netten, die voor mij hingen.
Ik was nog niet volledig bij bewust zijn, maar ik wist dat ik dat net vast moest blijven houden, anders was ik vast en zeker verloren.
Ik heb nog nooit van mijn leven zo stevig iets beet gepakt..
Ik brak er bijna mijn vingers mee, want het netwerk hing strak tegen de scheepswand.
Ik bleef het vertwijfeld vast klemmen en wilde het niet los laten..
Als ik dat zou doen, had ik de kracht niet om terug te komen..
Ik keek omhoog en zag het stuurhuis boven mij uit steken in de duisternis met al de dekverlichting brandend
Het gebeurt niet vaak, dat je het stuurhuid vanaf zee niveau kan zien.... maar het is massief..
Ik zag er veel buiswater overheen vliegen..
Ik sloot mijn ogen en ik bad er voor, dat ik mij nog steeds aan het net kon blijven vasthouden en opende weer mijn ogen..
Ik was uitgeput.
Ik vroeg me af, hoe lang ik dit nog uit kon houden ofschoon ik wist, dat het niet lang meer zou zijn..
Plotseling voelde ik een greep in de nek van van oliejas.
Ik opende mijn ogen en zag een gezicht die over de reling naar mij keek.
Ik kan het niet beschrijven, hoe gerust gesteld ik was.
Ik kon geen woord uitbrengen, maar in mijn gedachten, hoopte ik, dat hij mij niet los zou laten..
Hij is hier........ Ik heb hem te pakken,.... hoorde ik hem roepen.
Toen kreeg ik weer een complete "black out ", mij helemaal niets herinnerend..
Ik trok bijna die knaap  overboord , maar het gelukte hem , mij vast te blijven houden.
Als hij had moeten los laten, was het mijn einde geweest.
Ik zou echt geen krachten meer hebben gehad om terug te vechten.
Ik was compleet op..
Hoe volgende ding was, dat er meerdere handen naar mij grepen uit verschillende richtingen..
Ik hoorde nog net George schreeuwen,,,,, Nu jongens... als ik zeg ... trekken !
Ik hoorde hierna niets meer, maar ik voelde vaag dat ik lichamelijk aan dek werd gehaald..
Toen ik weer bij kwam en probeerde te staan, struikelde ik om te blijven staan en hield mij vast aan de winch..
Het gewicht van het water in mijn kleding was ongelooflijk..
Als ik mij niet vast had gehouden, zou ik voorover zijn gevallen.
Ik keek rond naar de bemanning.
Zij waren allemaal zou bleek als geesten..
Ik denk dat zij banger waren als ik zelf.
Allen waren gerust gesteld, om mij weer aan dek te zien, maar zeker niet zoveel als ik zelf.
Ik bleef mij aan de winch vast houden en alles wat ik kon zeggen... Verdomme, Verdomme.
Ik zei het steeds weer en iedere keer als ik dat zei, spoot het water uit mijn mond.
Ik was schijnbaar mij zelf aan het leeg pompen.
Toen ik dacht, dat ik bij machten was om te blijven staan op mijn twee voeten, liet ik de winch los en strompelde naar het achterschip, waarbij ik twee maal viel..
Ik ging naar de kombuis, om mij te warmen.
Ik stapte de kombuis binnen en de kok zei tegen mij... Het lijkt er op Jim, ... dat je nat bent.
Nat, zei ik, ......ik ben net overboord gespoeld.
Echt waar Jim.
Als je bij dit rot weer overboord spoelt, kom je echt niet terug.
Hij was verbaasd, toen hij zich realiseerde dat het waar was.
Hij gaf mij een pot thee en een sigaret en ik zat te roken en te denken over wat ik zo juist had meegemaakt.
Ik kon het zelf ook nog niet helemaal geloven.
Ik ging naar beneden om mij te verkleden. Ik stond de beven toen ik mijn natte kleren uit trok.
Ik kon de rechter kant van mijn lichaam en been zien, dat die mishandeld en gekneusd was . door het slaan tegen de scheepswand.
Ik voelde mij stijf en pijnlijk..
Ik droogde mijzelf en trok droge kleren aan,
Ik zat op een zitkamer en rookte nog een sigaret en overdacht alles nog eens, toen de kok naar beneden schreeuwde...  Jim, de schipper wil op de brug zien.
Ik ging naar hem toe en hij informeerde hoe ik mij voelde en gaf mij een halve mok rum.
Ik voelde me zo al een stuk beter en werd warmer..
De schipper  stelde voor, dat ik de kooi in zou duiken, om wat rust te krijgen.. Maar ik wilde niet naar mijn kooi. Ik zou echt niet hebben kunnen slapen,
Ik ging naar de droogruimte op het achterschip, trok wat droge over kleding aan en ging terug aan dek..
Ondertussen was het vistuig scheep en vastgesjord en de kop van het schip was weer recht in de wind,
Het was ondertussen middag geworden en de bemanning ging naar achteren om de middag maaltijd te nuttigen.
Ik werkte nog een half uur aan dek om wat om handen te hebben.
Ik dacht, dat het wat goeds was, om nu te doen.

Wij verlieten de Russische kust en stoomden naar de westkust van Noorwegen..
Later op de avond vertelde de stuurman mij iets meer, over wat er eerder gebeurd was.
Vanzelfsprekend  had die stortzee iedereen over het dek gespoeld, maar tegen de tijd dat het water was weggelopen en zij zich weer bij de verschansing opstelden, was ik weg.
Ik werd nergens gezien.
Zij tuurden de zee af om mij te vinden.
Het eerste teken van mij, was de top van mijn zuidwester, die boven kwam drijven, maar die spoedig hierna weer door de golven werd verslonden..
Dat was ongeveer halverwege tussen de boeg van het schip en het stuurhuis..
De volgende keer dat ik werd gezien, was op de hoogte van de boeg van het schip.
George was er van verzekerd dat het de laatste keer was, dat er iets van mij werd gezien..
Als je eenmaal de boeg van een schip bij zulk weer passeert, kom je gewoonlijk niet terug.
Jij en het schip drijven met grote snelheid van elkaar vandaan..
Zij waren erg verwonderd dat zij een van de matrozen hoorde schreeuwen, dat hij jou vast had.
Hoe ik er in geslaagd was  om mij van de boeg van het schip  naar de brug in de midscheeps had kunnen trekken, zal ik nooit te weten komen.
Het zal altijd wel een mysterie van de zee blijven........ maar ik zal er voor eeuwig dankbaar voor zijn.
De matroos die mij had gevonden, had op het achterschip gewerkt toen de golf ons trof.
Toen het water weg stroomde, ging naar het voorschip om de bemanning te helpen met het zoeken.
Hij keek over de verschansing, toen hij de winch passeerde en zag mij hangen aan het net..
Dat gebeurde allemaal in ongeveer 10 minuten tijd..
Ik lag ongeveer vijf minuten in het water.
Bij Arctische condities, is 4 minuten de absolute reddingstijd.
Ik was erg erg gelukkig , dat ik er levend uit was gekomen.

De volgende dag kwamen wij bij de westkust van Noorwegen.
Het weer was verbeterd en de visserij begon.
Ik voelde me rot en stijf, maar het kon er nog net mee door..
De rest van de reis bleef George mij vragen, of het nog steeds goed met mij ging.
Ik vertelde hem, dat het met mij goed ging, maar hij had zo zijn bedenkingen..
Ik had geen problemen en ik was er niet bezorgd over..
Zo ver als het mij betrof, was het een slechte ervaring, wat nu iets was van mijn verleden.
Twee dagen later was ik op wacht in de middag tijdens het vissen.. Om 14,00 uur zond de BBC de scheeps berichten uit.
De voorspelling van ons gebied was NW storm met kracht 8 B.F. tot hevig, kracht 9 B.F.
 Ik maakte mij zorgen, maar slechts voor een kort ogenblik en de angst verdween..
Terug denkend daar over, Vrouwe Geluk glimlachte die dag, zeker tegen mij.
Daar tegen over, al die kletspraat over je leven wat in een lichtflits aan je voorbij gaat, als je verdrinkt, .... is niet waar., want ik heb het zo niet ervaren.
Maar ik besloot wel, dat de Northern Pride achteraf,  niet het schip voor mij was en ik stapte er af en monsterde aan op de Northern Sky.

wordt vervolgd.