Herinneringen deel 3

[J.H.]

Fijn ventje  die reder, een echte humorist

[J.H.]

Fd-150-Josena

[vreemdeling]

Noordover 63

Mijn volgende schip , na mijn ontslag van de Syerton was de Saxon Progress.
Zij behoorde toe aan de Alfred Bannister Company..
Dat was een kleine familie rederij en daar was het goed om voor te varen.
Ik ging hier weer na drie reizen weg,daar ik een baan aangeboden kreeg op de Port Vale, een schip wat toe behoorde aan de Consolidated Fishing Company, afgekort als Consols, waar zij beter onder bekend waren.
Toen ik voor het eerst in Grimsby kwam, in de vijftiger jaren was het een van de beste rederijen in de haven..
Om een stee te vinden op een van haar trawlers, was geen gemakkelijke opgave en zij konden ook de beste bemanningsleden uitzoeken..
Maar nu kon iedereen daar een stee vinden, nu er een tekort aan goede arbeidsplaatsen was en iedereen maar werd aangemonsterd..
De laatste tijd hadden zij veel problemen met hun bemanningen,, wat hoofdzakelijk de oorzaak was door drank misbruik..
Mij werd gevraagd of ik met de Port Vale bij de Faroer Eilanden wilde gaan vissen.
Ik stemde daar in toe en zei de reder dat ik geen bonded stores aan sterke drank en bier mee zou nemen en of zij dit ook aan de bemanning lieten weten..
Wij vertrokken op de 27ste Januari 1968 en ik deed in totaal drie reizen met de Port Valre.
Toen wij vertrokken waren er al veel moeilijkheden met de bemanning, die al gedronken hadden en aan het vechten waren geslagen
Na dertig uren was de rust aan boord weer terug gekeerd en nu bleek dat drie leden van de dekbemanning nog nooit eerder naar zee waren geweest en de rest van de bemanning was ook niet al te best.
Gelukkig hadden wij een goede stuurman en een derde man, vier goede machinisten en een kok, die al jaren eerder goed zou zijn gekeurd..
Wij kwamen bij de Faroer aan om te gaan vissen, maar het koste veel tijd om de trawl uit te zetten, door de onkunde van de bemanning..
Toen wij uiteindelijk de trawl op de zeebodem hadden en wij nu vissende waren, moesten we maar eens gaan uitzoeken wie, wat kon doen , wat de werkzaamheden betrof..
Ik kan niet zeggen dat ik blij was met deze bemanning, maar we moesten maar proberen om er het beste van te maken..
De eerste vier en twintig uur raakte de bemanning er aangewend om de trawl te halen en weer uit te zetten en zij deden het nog niet eens zo slecht.
Het weer was wel goed en de visserij was redelijk
Maar het begin van Februari zijnde, zou het weer echt niet lang goed blijven en zoals gebruikelijk was het weer de volgende dag verslechterd en was de wind toegenomen tot windkracht 7 tot 8 BF..
Als wij de trawl scheep haalde of uitzette, had een gedeelte van de bemanning al hun tijd nodig om staande te blijven en lieten het net zelf de werkzaamheden doen.
Als het net over de verschansing de zee in stroomde, stonden vaak nog bemanningsleden op het netwerk wat nog aan dek lag en waren een groot gevaar, dat zij met het uitlopende netwerk mee over boord getrokken konden worden..
Zij hadden er echt geen benul van.
Wij rommelden maar wat aan in de komende dagen, maar de visserij was goed, en zo was het wel wat waard..
De windkracht bleef 7 tot 8 BF en de vis verdween..
De meeste van de schepen hadden reeds de bank verlaten en ook wij stoomden naar de zuid zijde van het eiland.
Maar hier was ook het weer geen haar beter, maar de zee was minder ruw als op de bank..
Wij kwamen daar rond 18.00 uur aan en begonnen meteen met vissen.
Ik had de wacht van 18.00 uur tot 24.00 uur.
Rond 20.30 uur was ik in de brug en voelde mij wat zorgelijk en was diep in gedachten, toen plotseling de brug deur open vloog en daar de kok stond in een vecht houding..
Hij zwaaide met een uitbeen mes boven zijn hoofd, vloekend en tieren over de bemanning, wat voor een zootje puin dat wel was.
Wat hij met het uitbeen mes ging doen, ging geen mens aan.
Toen verdween hij weer, zo vlug als hij ook was gekomen.
Ik belde naar de messroom voor de wacht en vroeg aan de bootsman wat er gaande was met de kok..
Ik vertelde hem, wat er op de brug was gebeurd..
Hij zei, dat ik mij maar geen zorgen moest maken, want de kok had wel meer van zulk soort bevliegingen, maar hij was wel ongevaarlijk..
Of hij nu ongevaarlijk was of niet, als ik de volgende reis nog op dit schip zou varen, zou de kok daar beslist niet bij zijn..
De laatste reis was vol onheil !
In een tijdsbestek van drie weken, zonken er drie trawlers uit Hill en de trawler Notts County uit Grimsby, een zuster schip van de Port Vale, strandde bij IJsland.
Het weer was verschrikkelijk.
We moesten vechten tegen hoge zeeën bij de oost kust van de Faroer Eilanden.
Ik stond in het stuurhuis toen ik het nieuws hoorde dat het derde schip, de Ross Cleveland, gezonken was.
Ik kan het niet onder woorden brengen, hoe rot ik mij op dat moment voelde..
Het was een mengelmoes  van zwaar medelijden en ik kreeg er maag krampen van en de tranen rolden langs mijn wangen,
Het was ook later in de namiddag dat ik hoorde dat de Grimsby trawler Notts County gestrand was,

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Noordover 64

Op 11 Januari 1968 zonk de trawler St.Romanus, van de rederij Hamlin, op 110 mijl NNO van het Spurn Lichtschip.
Tot op vandaag, weet niemand,  waarom het schip gezonken is, ofschoon aangenomen werd, dat een stortzee haar lot beslist had..
Alleen een reddingsvlot werd twee dagen later door een Deens vissersvaartuig opgepikt, maar er werd niets gezien of gevonden, van de een en twintig bemanningsleden.
Precies vijftien dagen later, zonk ook de Kingston Peridot ten NO van IJsland
Op dat moment raasde in dat gebied een zware sneeuwstorm met ernstige ijsafzetting..
Een van de laatste berichten die werden ontvangen, geven dat aan..... Wij liggen al een paar uur bijgedraaid, terwijl de bemanning het ijs op het dek probeert weg te hakken..
Alleen een grote olievlek werd bij de NO kust gevonden,  met een gedeeltelijk opgeblazen reddingsvlot, maar geen enkel spoor van de bemanning.
Op 4 Februari was de stad achtergelaten in een diepe rouw, voor de twee gezonken trawlers, maar wat nog meer de stad verontrustte, was het nieuws, dat ook de trawler Ross Cleveland  gezonken was..
Zij lag in de Isafjord aan de NW kust van IJsland en was het slachtoffer geworden van  een van de wreedste  weersomstandigheden, die ooit IJsland hadden getroffen..
Uren lang had een zware storm het schip gegeseld, terwijl de bemanning was bezig was het ijs weg te hakken wat zich vormde op het dek en de opbouw van het schip.
De strijd was tevergeefs en de natuurkrachten waren de overwinnaars
De laatste woorden van schipper Philip Gay waren....... Wij slaan om, geef mijn liefde en de liefde van de bemanning, aan hun vrouwen en gezinnen.
Het schip kapseisde en zonk.
Het weer was zo slecht, dat ofschoon er andere trawlers in de directe nabijheid waren in de fjord, zij onmogelijk konden helpen.
Maar er stond een wonder te gebeuren.
Zo'n drie dagen later na het ongeval van de Ross Cleveland, werd de stuurman van het schip, Harry Eddom,terug gevonden, die beschutting had gezocht achter een gebouw langs de kustlijn.
Hij was nog wel levend,  maar had veel te lijden van bevriezingen.
Hij vertelde een wonderlijk verhaal hoe hij wist te ontsnappen, door de deur van het stuurhuis te forceren, toen het schip kapseisde.
Hij strompelde langs het met ijs bedekte schip en viel in het water.
Hij verloor zijn bewust zijn en kwam weer bij en vond zich zelf in een reddingsvlot, met een andere man en een jongen..
Het was jammer dat zijn metgezellen stierven, maar Harry bracht het er levend vanaf en keerde later weer terug, aan boord van de trawler vloot..
De trawler Nott County werd begeleid de Isafjord in varend, door de Hull trawler Ross Cleveland, tot ook zij verdween van de radar.
Matroos Frank McGuinness weet het zich nog te herinneren.

De weersgesteldheid op zee, was de slechtste, die ik ooit van mijn leven heb gezien..
De mast was een blok ijs, het was angst aanjagend.
Beide radar scanners waren door de ijsvorming buiten bedrijf gesteld.
De Ross Cleveland begeleidde ons naar een opperte, toen zij ten onder ging en wij waren aan ons lot overgelaten..
Toen wij aan de grond liepen, kwamen de IJslanders ons te hulp.
Het marine vaartuig Odin trotseerde de verblindende sneeuwstorm en de hoge golven, om bij ons schip, stand-by te houden en slecht een kleine fout zou haar ook beslist hebben doen vastlopen.

Ondanks alle gevaren en de intense kou, slaagden de IJslanders er in om een reddingsboot en vlotten langszij de 441 tons Nott County te krijgen en mensen van het schip af te halen en naar het hospitaal in Isafjord te brengen..
Op de namiddag van de 7e Februari  kwamen zij terug in Glascow, waar matroos Gilbert Cook de stilte verbrak van de rest van de bemanning en het hele dramatische verhaal vertelde.

Ik heb 23 jaar op zee gezeten, maar nog nooit eerder had  ik zulk slecht weer gezien.
Wij waren de ijsafzetting aan het weg hakken op het dek en we waren net gestopt voor een kop thee, toen het gebeurde.
De trawler liep aan de grond..
Wij wisten niet waar wij zaten, want onze radar scanners waren buiten gebruik door de ijsafzetting.. Wij moesten op signalen afgaan van de trawler Kingston Emerald, die dicht bij ons was en waarvan de radar nog werkte., maar de condities van het weer was zo slecht, dat niemand wist in welke richting het schip zich voort bewoog..
Iedereen was aan dek om het ijs weg te hakken en de sneeuwstorm was zo dik, dat wij de kust niet konden zien en zelfs niet de bergen, toen wij al vast gelopen waren..
Het eerste ding wat wij deden, na te zijn vastgelopen was, om de reddingsboot te water te laten en een paar vlotten..

 Na het onderzoek naar de verdwenen bootsman van het schip, nam Barry Stokes het woord en vertelde het verhaal.

Ik ging naar het bootdek en hielp de bemanning om het SB reddingsvlot te water te laten..
Toen deze te water was gelaten, ging ik naar BB zijde, toen er ijs naar beneden viel,  boven op mij en ik mijn enkel verwondde.
Ik kon niet meer staan en ik gaf de mannen orders om de reddingsvlotten klaar te maken.
Ik verplaatste mij langs het hekwerk en tegen die tijd kwam de schipper naar buiten en vertelde de bemanning het schip niet te verlaten, want hij had verbinding g
gehad met het IJslandse marine vaartuig Odin, die binnen een uur bij ons zou zijn, om assistentie te verlenen..

Dhr. Cook vertelde dat een van de bemanningsleden in de reddingsboot sprong.
Maar toen hij dat deed, kapseisde de reddingsboot.
Ondanks de pogingen om hem te redden met een vlot, werd het vlot aan boord geblazen door de wind en de zee. .
Dhr. Stokes vertelde de onderzoek commissie.....
Ik hoorde van een paar bemanningsleden dat hij weigerde uit een van de vlotten te komen,
Hij bleef maar roepen.... Laat mij met rust. en daarna krabbelde hij weer terug het reddingsvlot in.
De weersgesteldheid in de Fjord was zo slecht, wat matroos Frank McGuinness, een ervaren matroos, ooit gezien had.
De mast een één blok solide ijs en dat was een angstig gezicht..
Om de zaak nog erger te maken, toen het schip aan de grond liep, vielen de verlichting en verwarming uit..
Het schip was nu in een complete duisternis gehuld., tot de noodverlichting in werking werd gesteld..
Op de brug hokte de bemanning samen, rillend van angst en kou, met zelfs niet genoeg drinkwater voorradig ,om iets warms klaar te maken.
En het wachtten duurde veertien uur..
Hulp kwam in de vorm van een klein vlot, wat gezien werd zich voorwaarts ploegend naar hen toe in de woedende golven, die door wind in schuim waren veranderd..
Aan boord van dat vlot zaten twee matrozen van het IJslandse marine vaartuig Odin, die op een mijl afstand, stand- by lag.
Deze heldhaftige actie door mensen van een schip wat maar net vier jaar later de Britse visserlui terroriseerden, die in de IJslandse wateren wilden blijven vissen tijdens de Kabeljauw Oorlog, werd hulde toegebracht door de kok van de Nott County, Harry Sharp..
Deze IJslanders riskeerden voor zich zelf de dood, om ons van het schip af te halen.
Het reddingsvlot had gemakkelijk om kunnen slaan.
Vechtend tegen de elementen, slaagden deze IJslanders er in, de mensen in veiligheid te brengen en waarbij hun kwelling tot een einde kwam.

Wordt vervolgd

[J.H.]

Gy-655-Saxon Progress.

[J.H.]

GY-655-Saxon Progress in Australië
Is er met de "facelift" niet mooier op geworden

[J.H.]

Gy-484-Port Vale
Painting: Steve Farrow

[J.H.]

Gy-484-Port Vale

[vreemdeling]

Noordover 65

Toen ik van de trawler Port Vale af kwam, ging ik terug naar rederij Tosh Robinson, waar ik aflos schipper werd van Juni 1968 tot September 1970, toen mij een vast schip werd aangeboden, de Olevian.
Zij was niet het beste schip van de rederij.
Ik had er al meerdere keren op gevaren en ik had dat schip nooit erg hoog staan., maar ik was wel redelijk succesvol met haar geweest.
Daarna kreeg ik promotie in de vorm van schipper op de Philadelphia.
Ik kwam in December 1971 bij haar aan boord en weer deed ik het vrij goed en zij was een heel wat beter zeeschip en ik viste met haar veel  gemakkelijker en de rederij was tevreden met mijn besommingen.
Alles liep naar wens, tot September 1972, toen Frank Robinson een andere bedrijfsleider aanstelde en geloof mij of niet, dat was Billy Woods.
Hij was bedrijfsleider geweest bij de Northern Trawlers rederij , wat nu sinds kort de British United Trawler was of ook wel B.U.T. werd genoemd. .
Hij was het ook, die mij ontsloeg toen ik stuurman was op de Serron..
Toen hij eenmaal bedrijfsleider was bij Thomas Robinson, gaf hij systematisch alle schipper van de rederij hun ontslag..
En sommigen van hen, zoals mijn vriend Lenny Coultas, had bij de rederij gevaren, sinds hij de school had verlaten..
De ontslagen schippers werden vervangen door schippers, die overbodig waren bij de BUT rederij, daar zij de grootte van de vloot aan het verminderen waren. en zodoende zaten veel schippers en stuurlui zonder werk..
Ofschoon ik het vrij goed deed, gaf hij mij ook  ontslag op 1 December 1972.
En ik moet zeggen, dat ik in al die jaren die ik bij de Thomas Robinson rederij wachtende was op een vaste stee als schipper, het ironisch was dat Billy Woods bij de firma kwam en mij opnieuw ontslag gaf.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 66

Na verloop van enige tijd waren er nog maar drie trawler maatschappijen, die de visserij uitoefenden.
Behalve Thomas Robinson, waren er nog de rederijen H.J. Tailor en de BUT ,.
Ik had geluk en vond een stee als stuurman op de trawler Ross Tigre.
Ik stapte daar in Januari 1972 aan boord.
Haar schipper was Jimmy Brown, een goede schipper, die ook goed besomde.
De meeste leden van zijn bemanning voeren al lang bij hem, en zo wist iedereen wat hij moest doen en ik hoefde ze niets te vertellen, wat zij moesten doen. Zij deden het gewoon.
De derde man aan boord had de bijnaam van de "Dolk ".
Hij hield erg van het gokken op paarden, zoals ik ook deed.
Net voor de grote paarden race , de Grand National, sloten wij onze weddenschappen af..
Ik gokte op het paard Red Rum en de Dolk gokte op het paard met de naam Crip..
De race zou pas worden gehouden aan het eind van onze reis.
Iedere keer, als wij op het dek aan het werk waren, was het Dolk die zijn paard Crip aan het ophemelen was.
Terwijl wij het net aan het boeten waren, kwam Dolk langzaam naar mij toe en begon mij een beetje te pesten met mijn paard, met uitspraken zoals.... Jij moest je schamen voor dat paard Red Rum, of Jim, ...heb je het laatste al gehoord over Red Rum......Hij zal niet mee rijden in de race of zij hebben mij verteld, dat zij mank loopt en niet mee kan doen.
Hij hield er maar niet mee op om mij op stang te jagen.
Op een dag zij ik tegen hem... Dolk, jij kunt niet goed wedden op Red Rum als het een Crip dag is.
De rest van de bemanning begon zich er nu ook mee te bemoeien en hadden ook hun mening over de paarden en ook dat leidde tot plezier onder de bemanning.
Sommige van hen vielen mij bij en zeiden dat Red Rum zou winnen en anderen waren weer enthousiast voor Dolk en zijn paard Crip.
Op de dag van de Grand National race hield de schipper er rekening mee bij het halen., zodat wij allemaal in de messroom de race op de TV konden volgen.
Op de dag van de race was er een geroezemoes van allerlei gedachten op het schip en iedereen was vol vuur.
Maar bij de haal, voorafgaande aan de race, vingen wij veel vis en de veronderstelling was, dat wij zouden staan strippen in plaats van naar de race te kijken op de TV.
Juist voor het begin van de race,schreeuwde de schipper vanuit het brugraam, dat de kok thee had gezet.
Hij stuurde ons naar achteren om van de thee te genieten en tevens naar de beelden op de TV van de race te bekijken..
Iedereen verzamelde zich in de messroom.
Je kon de spanning voelen toen wij op het begin van de race wachtte
Wij zaten allemaal te juichen en te schreeuwen , toen de race begon en als er paarden uitvielen , zoals vaak bij de Grand National gebeurd, begon het nu pas heel spannend te worden..
Tegen de tijd dat de paarden bij de laatste hindernis waren, leidde Crip op een dusdanige wijze, dat geacht mocht worden dat zij niet meer ingehaald kon worden en de race zou winnen.
Red Rum  was nog steeds in de race, maar was ver achterop geraakt.
Ik had weinig meer te vertellen. maar Dolk had het hoogste woord.
Ik heb het je toch verteld Jim,.... waar blijf je nu met je paard Red Rum.
Toen Crip over de laatste hindernis sprong, had Red Rum zich al op de tweede plaats gevestigd,. maar hij kon Crip echt niet meer inhalen.
Maar plotseling kwam er verandering in de zaak.
Red Rum vond nog een tweede versnelling en begon terrein te winnen.
Crip leek vermoeid te raken en was al snel buiten adem.
Maar het gejuich in de messroom werd steeds luider, toen iedereen Red Rum ging aanmoedigen. ofschoon het er nog steeds naar uitzag dat Crip de race zou winnen..
Red Rum was net als een hond die achter een been aan jaagde en wilde niet opgeven.
Toen de beide paarden de eindstreep naderden, was het of Crip stil viel door vermoeidheid en niet meer rende , maar wandelde., hij had niets meer over, om nog te kunnen geven.
Red Rum schoot hem op de finish lijn voorbij.
Het was de meest spannende paarden race, die ik ooit in mijn leven heb gezien. en de lol wat het veroorzaakt had onder de bemanning tijdens de reis, maakte het nog spannender.
Ik liet het Dolk niet vergeten dat ik gewonnen had, maar ik kocht wel een drankje voor hem.
Het was een goed voorbeeld van de kameraadschap die er bestond onder de trawler bemanningen, wat je heden ten dagen jammer genoeg vaak missen moet.

In de winter visten wij bij de west kust van de Shetland eilanden, waar veel grote koolvis werd gevangen.. Wij vulden er het visruim mee vol.
De rederij gaf ons opdracht, dat wij deze koolvis in Bremerhaven in Duitsland aan de afslag moesten brengen, want daar was de prijs beter..
Toen wij de visgronden verlieten, liepen wij het haven plaatsje Scalloway binnen, een kleine haven op de Shetland eilanden.
Wij moesten een paar reparaties laten uitvoeren , voor wij naar Duitsland stoomden.
De kok vertelde de bemanning dat hij drie of vier stukken vlees over had, daar wij een korte reis maakten en hij instrueerden hen of zij het vlees aan de wal konden verkopen, zodat zij dan wat geld hadden om bier te kopen.
De mannen belanden in een pub, vonden daar een koper voor het vlees en hij wilden hen er een goede prijs voor betalen.
De overeen komst werd gesloten en zij hadden een prettige avond in de pub..
Scalloway is ook een goede plaats om vers gerookte kippers te kopen.
Een van de bemanningsleden ging naar de rokerij en kocht daar wat kippers voor eigen gebruik en bracht ze mee terug in een plastic tas.
Aan het eind van de avond ging de koper van het vlees naar huis met zijn vlees en de bemanning keerde terug naar het schip met de kippers.
Wij verlieten Scalloway de volgende morgen en de bemanning zaten aan  hun ontbijt en een van hen herinnerde zich nog de kippers, die nog steeds in de gang stonden..
Hij verliet de messroom om de kippers in de koelkast te leggen en na een paar minuten kwam hij lachend terug. Jullie moeten eens raden,...... Ik heb een tas gevonden met vier stukken vlees er in.
Iedereen begon te lachen.
De tas moet in de pub verwisseld zijn.
De man die een goede prijs had betaald voor de vier stukken vlees, was naar huis gegaan met vier doosjes met kippers..
Ik hoop, dat het nog lang duurt voor wij weer eens naar Scalloway gaan..
Ik wil echt niet weer die man ontmoeten, die ons vlees had gekocht.
Om op de beschrijving van die man af te gaan door de bemanning, was hij zes voet lang en bijna even breed
Wij losten onze vis in Bremerhaven.
Wij lagen daar hooguit 24 uur en hadden niet veel kans om de wal op te gaan.
Wij gingen weer terug naar de Shetland eilanden , om meer koolvis te vangen..
Daar wij aan de zuidzijde van het eiland waren., informeerde de hoofdmachinist de schipper, dat er een kleine reparatie moest worden uitgevoerd aan de machine en of wij naar de dichts bijzijnde haven konden gaan.,
Scalloway was de dichts bijzijnde haven, maar toen wij daar aan kwamen, durfden niemand van de bemanning aan wal te gaan, omdat zij bang waren om de man te ontmoeten, die het vlees had gekocht..
Ze konden niet wachten om uit die haven te vertrekken..
Gelukkig duurde de reparatie niet te lang en toen wij de haven weer verlieten, was dit een grote opluchting voor de bemanning..
Wij deden het goed met de Ross Tigre, maar er bleek weinig kans te zijn om daar schipper te worden bij die rederij en toen mij een stee aangeboden werd als stuurman op de trawler Osako, nam ik die baan aan en ik vertrok.

wordt vervolgd

[J.H.]

GY-484-Port Vale

[J.H.]

Zie antwoord: 153 / 154 voor GY-92- Olivean.
Zie antwoord: 159 / 160 voor GY-112-Thessalonian
GY-112-Thessalonian ,als Martinique, sloop.

[J.H.]

GY-398-Ross Tiger, B.U.T.

[J.H.]

GY-398-Ross Tiger

[J.H.]

GY-398-Ross Tiger