Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Zier,
Ik waardeer het zeer, dat jij gedichten leest.
Had dit nooit achter jou gezocht ?
Zo zie je maar , dat vergissen menselijk is.
Het volgende gedicht dat geplaatst zal worden , is een persoonlijke ode aan jouw, voor jouw kennis van de visserij.
Cor.

[vreemdeling]

The Fisherman’s Lament                      Het Gejammer van de Visserman.
Geschreven door Judder Harrison
I remember the days, in the far distant past
When I served as a deckie before the mast
Aye, and even long before my time
When fish were caught with hook and line
                                                          Ik herinner me nog, uit het verre verleden,
                                                          toen ik nog als dekjongen voor de mast voer.
                                                          Ja, zelfs nog veel langer voor mijn tijd
                                                          Toen de vis nog werd gevangen met lijnen en haken,
Fishermen were known throughout the land
As honest men with open hand
Each man at sea was like a brother
Twas unforgivable not to help one another
                                                             De visserlui stonden in het gehele land bekend
                                                             als eerlijke mensen , met een gulle hand
                                                             Iedere man op zee was je als een broer
                                                             en het was onvergeeflijk, als je de ander niet hielp.

Skippers those days were simple chaps
They’d no posh radar, nor Decca maps
The whole wide sea was his to roam
When his hold was full, he’d head for home
                                                               Schippers uit die tijd waren eenvoudige mensen.
                                                               Zij hadden geen radar toestel of een Decca kaart
                                                               Zij hadden de hele zee tot hun beschikking
                                                                en als het ruim vol was, ging zij naar huis.

Our fathers taught the Iceland Scrobs
How to man their ships and do their jobs
They taught them about their treacherous coast
Where the cod and haddocks bred the most
                                                                  Onze vaders leerden het de IJslanders,
                                                                  hoe zij een schip moesten bemannen en hoe zij het werk                                                                                                                                                           
                                                                  moesten doen.
                                                                   Zij onderwezen hen over hun gevaarlijke kusten
                                                                   waar de kabeljauw en schelvis het meest paaide.
From Stokkanes up to Dyrohlaey
Round Staljberg into Raudisand Bay
From Ingolse Hoofde up to Stranda Flak
Round the cape down to Whaleyback
                                                                       
                                                                       Vanaf Stokkanes tot aan Dyrohlaey
                                                                       Rondom Staljberg de Raudisand binnen,
                                                                       van Ingolse Hoofde tot aan Stranda Flak
                                                                       Rond de kaap naar beneden naar de Walvisbaai.

But that was in the days of yore
When we fished just three miles from the shore
You could catch a trip in seven or eight days
In Faxe, Breidie or other bays
                                                                      Maar dat was in de tijd van het verre verleden
                                                                      toen wij nog binnen de drie mijl van de kust visten
                                                                     Je kon een schip  in zeven of acht dagen vol vissen
                                                                      in de Faxe, de Breidie  of in andere baaien.

Then some Scrob took it into his head
To push out the limits, we all saw red
And instead of three miles from the shore
They put the limit line out to four
                                                            Maar toen kreeg een of andere baas het in zijn hoofd
                                                            om de limiet grenzen te verleggen, en wij kregen allemaal een                                                                                 
                                                            rood hoofd.
                                                            en in plaats van drie mijlen uit de kust
                                                            verzetten zij de grens van drie naar vier mijl.

And they cut off all the fjords and bays
Where you could catch a trip in seven or eight days
And to make this limit a permanent fix
They increased their gunboat fleet to six
                                                               En zij sloten zo alle baaien en fjorden af
                                                               waar je een schip vis kon vangen in zeven of acht dagen
                                                               En om deze limiet permanent vast te houden,
                                                               werd de vloot van patrouille vaartuigen uitgebreid tot zes               
                                                              vaartuigen..

But the fishermen of Grimsby, Fleetwood and Hull
Said “To hell with his limits, and also his bull”
And they searched around as they’d done in the past
To find fresh grounds that were bound to last
                                                                   
                                                       Maar de visserlui uit Grimsby, Fleetwood en Hull,                                                             
                                                       trokken zich weinig aan van deze limiet grenzen en hun  geklets                                                                                                                                                                                                             
                                                       En zij zochten in het rond , zoals zij vroeger hadden   gedaan.                                                                 .                                                                                   
                                                       om nieuwe visgronden te zoeken, waar zij konden blijven vissen                                                                   
                                                                                                                                                                                                                             
For a trip or two the going was rough
As they explored new ground and found new rough
And many a back was broken and bent
Mending trawls that were badly rent
                                               Een paar reizen was het hard werken
                                               om nieuwe visgronden te ontdekken, maar die zij ook vonden,
                                               en veel ruggen waren verbogen en gebroken,
                                               door het vele repareren van de zwaar beschadigde trawlnetten.

But with determination and lots of skill
They were able to swallow that bitter pill
And soon they returned to Britain’s shore
With fishrooms full as they’d done before
                                               
                                                En met veel hardnekkigheid en lef,
                                                zagen zij kans deze bittere pil het hoofd te bieden
                                                en al spoedig keerden zij op de Britse kust terug
                                                met een vol visruim, zoals eerder.

Then they laughed at Iceland’s limit
He can stick his four miles and all that’s in it
He can stuff his fjords and bays as well
For all we care he can roast in hell
                                          En toen lachten zij om de IJslandse limiet grenzen
                                          en dachten, laten zij die vier mijl in hun zak steken, met alles wat er in is
                                          Ze kunnen ook hun baaien en fjorden afsluiten
                                          en voor alles, waar wij ons zorgen over maken, mogen zij geroosterd             ..                                        worden in de hel. 



wordt vervolgd

[vreemdeling]

But some Scrob sitting in comfort and ease
Didn’t like our mastering of his seas
So into his head he had a delve
And decided to push us out to twelve
                                         Maar een van de bazen, die comfortabel en op zijn gemak in zijn kantoor                   
                                         zat.
                                         Hield er niet van, dat wij de baas speelden over de zee..
                                         En in zijn hoofd had hij een voorstel
                                         en besloot de limiet grens te verleggen naar 12 mijl.

By the shades of Nelson, Raleigh and Drake
This is a pill that’s hard to take
But you be inside twelve if you darest
When it comes into force on September the first

                                              In de schaduw van Nelson, Raleigh en Drake,
                                              was dat een hard besluit, om te aanvaarden
                                              Maar was je binnen de twaalf mijl, als je durfde
                                              zou het vechten worden vanaf de eerste September.

But the Gaffer sat in his cosy room
Is expecting me to bring back the moon
For my trials and troubles he cares not a jot
He just wants to know how much fish I’ve got

                                            Maar de reder zat heerlijk in zijn knusse kamer
                                            waar hij verwachtte. dat wij de maneschijn weer terug zouden brengen.
                                            Voor mijn probeersels en de moeiten, was voor hem geen werk.
                                            want hij wilde alleen maar weten,  hoeveel vis wij hadden gevangen.
                                   
No use telling how we braved the storm
He’ll just look down his nose with scorn
Then politely ask me to wait outside
While my humble future he decides
                                             Ik hoef hem niet te vertellen, hoe dapper wij de storm hebben doorstaan
                                             en kijkt hij verachtelijk langs zijn neus,
                                             en vraagt mij vriendelijk, om even buiten te wachten
                                             terwijl hij over mijn toekomst beslist.

As I stand there trembling almost in fits
He’ll tear my reputation to bits
And I wonder what will be my fate
Will it be deckie? Will it be mate?
                                                     
                                                    Toen ik daar trillend op mijn benen stond te wachten.
                                                     scheurde hij mijn reputatie aan stukken.
                                                    En ik vroeg mij af wat mijn lot zou zijn.
                                                    Zou ik weer als matroos moeten varen of als stuurman ?

But it’s not only from him that you have to take stick
The ‘Old Woman’ thinks you’re a little bit thick
She doesn’t think much of your hard endeavour
Back goes the fur coat that she bought on the ‘never’

                                                     Maar het hangt niet alleen van hem af wat er gebeurt
                                                     De vrouw thuis denkt dat je wat te dik bent.
                                                     Zij denkt niet veel na over jouw zware inspanningen
                                                      en terug gaat de bontjas, die zij op de pof kocht. 
 
So when you hear of the money we earn
Of the fabulous sums that we have to burn
Just give a thought for the lads forlorn
Away off the cape in a north east storm.

                                                          Zo, als u hoort hoeveel geld wij verdienen
                                                          over de fabuleuze bedragen, die wij moeten verstoppen.
                                                          Denk alleen dan eens aan de mannen van weleer,
                                                          op zee, dwars van een kaap, in een Noord Oostelijke storm.
Einde

[vreemdeling]

The Loss of the S.T. Barle                                     Het  vergaan van de stoomtrawler Barle.
Geschreven door Judder Harrison.

T’was a peaceful sea and a moonlit sky
A sleeping world and there was I
Keeping my lonely watch by night
On a trawler’s bridge thinking all was right
                                           Het was een rustige zee en een maan verlichtte nacht
                                           in een slapende wereld en ik was daar
                                           alleen op wacht , in de nacht,
                                           in een stuurhuis van een trawler en dacht dat alles goed ging   
                                                                 
Quite unaware that my course was wrong
I was humming a tune as I steered along
But if I’d only known what fate had in store
That in a short while we’d be running ashore

                                             Er helemaal niet van wetend dat de koers fout was,
                                             stond ik een wijsje te neurien, terwijl ik stuurde.
                                             Maar als ik had geweten, welk onheil mij wachtte,
                                             dat wij na een kort ogenblik, op de kust zouden  stranden.               
                                                                                                                                                                                                                                       
But fate never tells what is happening next
Or we’d never been on those rocks just a wreck
T’was three in the morn of April the first
We ran into fog, ’tis a seaman’s curse

                                                Maar noodlot vertelt nooit, wat er vervolgens zal gebeuren                                     
                                                En zouden wij nu niet als een wrak op de kust staan.
                                                Het was drie uur in de morgen van de eerste April,                 
                                                toen wij de mist invoeren, wat vaak een vloek is voor de zeeman               .                                                                                                                         
The all of a sudden, I heard dead ahead
The breaking of surf, it filled me with dread
I signalled the second for ‘full speed astern’
But I was too late, I was soon to learn
                                                  En plotseling, hoorde ik vooruit de dood,
                                                  het breken van de branding en dat vervulde mij met angst           
                                                  Ik  seinde de 2e maschinist, dat hij volle kracht  achteruit 
                                                  moest geven.                .
                                                  Maar ik was te laat, dat leerde ik al gauw                                                                                                                                                                                                                                     
For she ran on the rocks with a deafening crash
And in a short while our decks were awash
There was nought to be seen but rocks all around
As those treacherous waves on our deck they did pound

                                                   Voor zij op de rotsen liep, met een daverende klap
                                                   en het dek in korte tijd onder water stond
                                                   Was er niets anders te zien dan rotsen om ons heen
                                                   en die verradelijke golven, die bij ons aan dek spoelden.

So we launched our small boat and we hoped for the best
And every man’s nerves were put to the test
But British sailors are men every inch
And not for a second did anyone flinch

                                                      En zo lieten wij de reddingsboot te water en hoopten er het
                                                      besten van.
                                                      en van iedereen werden de zenuwen getest.
                                                      Maar Britse zeelui, zijn mannen uit ëën stuk
                                                      en geen enkele seconde versaagden zij.

From that tragic wreck we pulled away
and waited, impatient, for the breaking of day
At half past five the dawn broke through
The fog cleared up and the sun broke through
                                                        Wij roeiden van dit tragische wrak weg,
                                                         en wachtten, ongeduldig op de dageraad
                                                          om half zes brak de schemering door
                                                          en de mist loste op en de zon brak door!

So we landed our boat on a small strip of beach
And we climbed ashore out of danger’s reach
But our troubles were not over, as time did tell
For climbing that cliff was a living hell   
                                                           Zo landde onze boot op                                                                                   
                                                            een kleine strook van de wal
                                                            en wij klommen aan wal en uit de gevaren zone.
                                                            maar onze narigheden waren nog niet voorbij.
                                                            want langs de klif omhoog klimmen, was een hels karwei.           

And by the time we got to the top
Every man there was ready to drop
Twas only the fact that a farm was so near
That prevented us from dropping, exhausted I fear

                                                              En tegen de tijd dat wij op de top aankwamen.
                                                              stond iedereen op het punt in elkaar te storten
                                                              maar het enige feit, dat er een boerderij in de buurt was
                                                              weerhield de mannen er van, om in te storten.

And oh! What a welcome from such kindly folk
They dried our clothes, we were all asoak
And as we could hear the lash of that foam
We thought of our loved ones and longed for our home

                                                                    Oh, wat een welkom werd ons door deze vriendelijke                     
                                                                    mensen gegeven.
                                                                    Zij droogden onze kleding, wij waren allemaal door-
                                                                    weekt.
                                                                    En als wij het geluid van de branding hoorden
                                                                    dachten wij aan onze geliefden en verlangde ernaar
                                                                    om naar huis te gaan.

But now we are safe, from our hearts let us send
A prayer of thanks, to our ‘Unseen Friend’

                                                                                Maar nu zijn wij veilig,
                                                                      en  Willen wij van uit onze harten.                                                                     
                                                                       een dank gebed laten opzenden,
                                                                       naar ...........
                                                                       Onze ongeziene vriend !

 Einde   
                               

[J.H.]

Geb.bij Cochrane , Selby
1914-Gy-78-Barle,Eign. George W. & H.B. Jeffs.
1915-Gevorderderd en verbouwd tot mijnenveger -Ad.No.1862.
1919-Terug naar eigenaars.
1921-Eign: St.Malo Steam Fishing Co.Ltd.Grimsby.
1930-Eign: Walter Garett, Grimsby.
1931-Eign: Thomas W. Baskcomb, Grimsby.
1935-Eign: Fred Parkes, Blackpool.
1935-Eign: Boston Deepsea Fishing & Ice Co.Ltd, Fleetwood.
11-35-Thuisstomende van de Westkust van Schotland gronden , in dichte mist gestrand 500 mtr. van Mull of Ao , Isle.
Total loss.

[vreemdeling]

De Visserlui van Scarborough en de onderzeeërs.

In de maand April van het jaar 1914, werden de visserlui uit Scarborough zich bewust van de donkerste dagen, die de Yorkshire visserlui ooit hadden meegemaakt,
Want in deze drie jaar van  de Eerste Wereld Oorlog, beginnend in de maand April 1915, werden zij geconfronteerd met gevaren, waarvan zij tot dan aan toe,  niet van hadden gedroomd..
Tijdens een bombardement in December 1914, legden Duitse oorlogsschepen zee mijnen ter hoogte van Scarborough, waar een dozijn of meer vrachtschepen  het slachtoffer van werden en eveneens een aantal mijnenvegers, die er op uitgestuurd waren, om deze mijnen velden op te ruimen.
Maar de schepen, die niet voor de mijn opruiming waren gevorderd, vervolgden hun visserij activiteiten, als nooit tevoren.
In April 1915, maakte een nieuwe bedreiging zich bekend in de wateren van Yorkshire, want rond die tijd, werd de 21 jaar oude trawler uit Grimsby, de Zarina , GY 573, getorpedeerd door een Duitse onderzeeër, waar bij al haar 9 bemanningsleden verdronken..
Het schip was ongeveer 73 mijl Oost ten Noorden van het Spurn lichtschip aan het vissen.
De explosie was zo hevig, dat bemanningen van andere schepen, vertelden, dat de Zarina gewoon uit het water werd geblazen.
Onder de gedode bemanningsleden was de Scarborough visserman,  Royal Fleming..

Later in dezelfde maand, ondervond een tweede Grimsby trawler, hetzelfde lot, maar dit keer was het verlies aan mensenlevens slecht 2 man.
En op de 3e en 4e Mei 1915 werden nog eens 7 trawlers door onderzeeërs tot zinken gebracht., rond 150 mijl ONO van het lichtschip Spurns, waarbij geen slachtoffers vielen.

Deze verschrikkelijke vorm van oorlog voeren kwam nog veel dichter bij huis op de 6e Mei, toen de 147 tons in Hull geregistreerde  trawler Merrie Islington, een ontmoeting had met een onderzeeër op ongeveer 6 mijl NNO van de Whitby Rock boei.
De trawler viste vanuit Scarborough en had een plaatselijke bemanning aan boord., die allen werden toe gestaan om het  schip te verlaten en in hun eigen reddingsboot te stappen, voor de Merrie Islington tot zinken werd gebracht door de plaatsing van een bom in de machine kamer..

In feiten werd dit de gebruikelijke praktijk van de U-boot schippers, die gewoonlijk de vissersschepen door middel van een bom of door granaten van hun eigen boeg kanon, tot zinken werden gebracht.
Dit werd uit oogpunt van de kosten gedaan, want torpedo"s waren erg kostbaar, maar het betekende ook, dat meer dat niet, de trawler bemanningen het tot zinken brengen , overleefden.

Toevalligerwijs, was de schipper van de Merrie Islington, Jimmy Walker, die gedood werd, toen hij op een mijn liep op 3 September 1920, waarbij de gehele bemanning om kwam./.

Gedurende de rest van 1915 werden nog eens 12 trawlers tot zinken gebracht door de U boten voor de Yorkshire kust, waar van een der schepen de in Scarborough geregistreerde Leman, SH 192 was, die in 1909 in Aberdeen was gebouwd.
Zij werd door kanon vuur tot zinken gebracht, terwijl zij op 9 Juni vissende was Oost ten Noorden van het lichtschip Spurns.
Aan schipper Danny Crawford en zijn bemanning werd toegestaan om veilig van boord te gaan en later werden zij opgepikt door een ander schip.
De andere trawlers waren schepen afkomstig uit Hull en Grimsby, die in de Bridlington Baai verloren gingen in de maanden Juni en Juli.

Als 1915 al een slecht jaar was, was het 1916 aan het bewijzen, dat het rampspoedig was voor de vissersvloot van Yorkshire en in het bijzonder voor Scarborough.
De vijand richtte zelfs zijn aandacht op de kleinste schepen en bracht het 18 tons visservaartuig Osprey en zelfs de nog kleinere Mary Ann op 18 Mei, op de hoogte van het Spurns lichtschip  tot zinken.

Op de 13e Juli verloor Scarborough nog twee van haar trawlers, de Florence, SH 144 en de Dalhousie, SH 72,, vissende op tien mijl dwars van Whitby en op dat moment was H.Eade haar schipper.
De Florence had Danny Crawford als schipper, die al eerder gered was, bij het verlies van de trawler J.Leyman.
De beide bemanningen waren in staat om in hun eigen reddingsboot naar Whitby te roeien.

Het is waarschijnlijk wat vreemd, dat de ontploffing die het einde van deze twee schepen veroorzaakten, gehoord werden door een andere trawler uit Scarborough, de Lord Collingwood, , die stomende was naar het Noorden, naar de Aberdeense visgronden, waar zij later ten prooi viel aan een Duitse U-boot.

Ook werd die dag het kleine scheepje Success uit Whitby tot zinken gebracht, die met haar 6 ton grootte , maar net iets groter was dan de Mary Ann.
Dat waren de twee kleinste scheepjes die door de U-boten tot zinken werden gebracht.
En je kunt je alleen maar er over verwonderen, dat de U-boot commandanten, dit nog als oorlog doelwitten beschouwden.

De klimax van deze alarmerende periode in de visserij geschiedenis, kwam op de 24ste  en 25 ste September 1916, toen 19 trawlers in ëën keer, tot zinken werden gebracht door slechts één  U-Boot.
Onder de schepen die tot zinken werden gebracht waren er elf schepen uit Scarborough, vijf uit Grimsby, en elk één schip uit Hull, Hartlepool en Whitby.
 De schepen uit Scarborough waren
Sunshine   SH 241
Tisher Prince  SH 207
Otter    SH 70
Harrier SH 39
Marguerite  SH 214
Tarantula  SH 184
Gamecock  SH 191
Quebec   SH 208
Nil Desperandum  SH 188
Seal  SH 126

Otterhound, geregistreerd in Hull als de H.92, maar vissende was vanuit Scarborough..

Al deze schepen waren ongeveer 20 mijl NW van Scarborough vissende, toen de U-Boot, aan de oppervlakte verscheen en de bemanningen dwong de schepen te verlaten en hen daarna één voor één tot zinken bracht met kanon vuur,, behalve de Nil Desparandum, waar een bom in de machine kamer werd geplaatst.
Er wordt beweerd dat de U-boot commandant de trawler schippers in hun kleine reddingsboten langszij liet liggen en hen dan vertelden, hoe hun schip tot zinken zou worden gebracht,
Met de boeg eerst of met het achterschip eerst, naar aanleiding hoe hij de kanonnier instrueerde waar zij de granaten in het schip moesten plaatsen..
De trawlers Loch Ness uit Hartlepool, de Trinidat uit Hull en de St.Hilda, werdden ook op dat moment tot zinken gebracht en ondertussen vijf andere  trawlers uit Grimsby in de Bridlington Baai naar de bodem van de zee werden gejaagd.
 
Van de Scarborough schepen was het meest opmerkelijke verlies, dat van de Otter, want zij was het oudste schip onder hen, die in 888 gebouwd was in South Shields.
Als een hagel nieuw schip was zij naar Scarborough gekomen en schipper Normandale had het schip gebrd.

uikt om het nieuwe Otter trawl net uit te proberen, het type net, wat nog steeds in gebruik is.

Wordt vervolg

De visserlui van Scarborough en de onderzeeërs

De Scarborough vissersvloot was compleet vernietigd door deze zware verliezen,
De haven bleef achter met drie of vier stoom trawlers.
Het jaar liep ten einde met het verlies van nog eens drie stoom trawlers uit Grimsby, die op 15 mijl van het Spurn lichtschip tot zinken werden gebracht in Oktober 1916.

Na de massale tot zinking brenging van September 1916, werden de Yorkshire trawlers uitgesloten van de visserij in de kust wateren en werden naar het Noorden gedirigeerd, om ten NO van Schotland te gaan vissen.

Helaas volgden de U-boten hen daar ook, zoals wij zullen zien.
De visserij bij onze kust werd uitgevoerd door kleine kust motor scheepjes, maar zoals reeds eerder werd verteld, waren zij ook niet veilig voor de U-boten.

Op 5 Mai 1917 werd de door Filey gebouwde en beheerde haring koppel, de Edith Cavell SH 216 door een Duitse U-boot aangehouden, toen zij vissende was in Robin Hood baai.
De bemanning van de koppel werd aan boord van de U boot genomen en de Edith Cavell werd tot zinken gebracht met een bom.

De reden voor het tot zinken brengen van deze koppel was, dat de naam van het schip de commandant van de U-boot niet aan stond en hij, deze naam agressief vond.
Edith Cabell was een verpleegster in Belgie geweest en zij had Engelse krijgsgevangenen geholpen te ontvluchten.

De bemanning van de koppel werd mee genomen naar het Noorden, onwetend over hun lot. en de U-boot commandant vroeg aan de jongste van de gevangen genomen bemanningsleden, waar hij graag zou willen zijn, op een Zondag, dat hij niet op zee was.
De jongen antwoordde, dat hij dan graag op de Zondag school zou willen zijn,, een antwoord dat waarschijnlijk de Duitser goed deed, want hij zei hem, dat hij er voor zou zorgen, dat hij de zondagschool, de komende week kon bezoeken.
Toen de U-boot in de buurt van de Farne eilanden van Northumberland kwam, bracht hij een vrachtschip tot zinken, nadat hij de bemanning gedwongen had het schip te verlaten in hun eigen reddingsboten.
Hij gaf vervolgens de bemanning van het vrachtschip de orders, dat zij ook de bemanning van de koppel uit  Filey aan boord moesten nemen en hen aan de wal moesten brengen en zij waren in staat om veilig thuis te komen, waar de helft van de bevolking uit liep, om hen te verwelkomen op het trein station..

Gedurende de periode dat de Filey bemanning aan boord van de U-boot door bracht,, hadden zij geleerd dat de Duitsers er op uit waren om een ander lokaal vissersschip te grazen te nemen, waar van de naam "Victorie "was.
Zo serieus namen zij deze bedreiging, dat de Victorie haar naam moest veranderen en ergens anders ging werken, gedurende de rest van de oorlog.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg
De visserlui van Scarborough en de U-boten. 

Op 17 Augustus viel het laatste zeil vissers vaartuig uit Scarborough in handen van een U-boot, toen zij op 10 mijl NO van de stad aan het vissen was.
De jol Susie. SH 197 was een 61 voet lang beug schip, wat gebouwd was in 1898 in Yarmouth en haar eigenaar en tevens schipper Mark Scotter uit Filey, werd dood geschoten door de U boot bemanning, voor zij de jol tot zinken brachten.

De overlevende bemannings leden werden door  de stoomdrifter Lord Kitchener uit hun reddingsboot opgepikt en in Scarborough aan wal gebracht, met in begrip van het lichaam van de schipper.

Een ander Scarborough vissersschip, de 17 ton Botha, SH 311, werd tot zinken gebracht door bommen uit een U-boot, drie schepen ten oosten van Whitby op 28 Maart 1918 en twee Whitby schepen, de Brotherly Love en de Honora, gelijk met haar.
Deze schepen waren bemand met inwoners uit Filey en allen van hen hadden op de zeilschepen gevaren, tot er in 1916 motoren in de schepen werden geplaatst .

Precies twee maanden later, ontmoette de Coronation, SH 238,  hetzelfde noodlot, 13 mijl van Flanborough Head en werd het laatste Scarborough vissersschip wat als slachtoffer viel aan de U-boten.
En weer was dit een schip,  met een bemanning uit Filey.

De laatste vissersschepen die op deze wijze voor de Yorkshire kust zonken, waren de motor vissersschepen Aby en Albion uit Grimsby. Zij werden op 25 mijl Oost ten Noorden van Spurn Point tot zinkren gebracht op 7 Juli 1918.

Ondertussen hadden de stoomtrawlers uit Scarborough die naar het Noorden waren gestuurd om daar te gaan vissen,  nu grote problemen met de U boten en het leek er wel op dat zij door de U boten waren gevolgd..
Op de 22e Februari 1917 ontmoette de Lord Collingwood, SH 266 en de Frolic GY 237 ( maar een Scarborough eigenaar en een bemanning had), een vijandelijke U boot, toen zij op de hoogte van Aberdeen aan het vissen waren.
Aan beide bemanningen werd toegestaan dat zij in de reddingsboten mochten gaan, alvorens de beide trawlers tot zinken werden gebracht, maar dat was slechts het begin van hun beproeving., want zij waren bijna 100 mijl uit de kust, met weinig of geen proviand en het was Februari.
Om te beginnen, werden de beide reddingsboten aan elkaar gebonden, maar na enige tijd gingen zij weer uit elkaar,  in de hoop van een toenemende kans, dat zij zouden worden gevonden..
De bemanning van de Frolic werd in feiten nog dezelfde dag gevonden.

Het was 6 dagen en 11 uur  later, voor de bemanning van de Lord Collingwood werd gevonden.
Zij waren er slecht aan toe, en hadden te lijden aan bevriezingen en zowel als honger en dorst en er werd bij verteld, dat een doosje Woodbine cigaretten, meegenomen door bemanningslid Micky Scales, het moraal had hoog gehouden, toen zij dachten, dat zij niet gevonden zouden worden.
Uiteindelijk werden zij door het schip de "Stork of Dundee" gevonden en die hen naar Aberdeen bracht.

De schipper van de Lord Collingwood was Walter Hodds en onder de bemanning bevond zich ook "Punch "Eade, vader van de ex. reddingboot bootsman, Ken Eade.
De ervaring van de maand Februari was zo traunatisch, dat Punch  er later nooit over wilde praten..
Ofschoon hij wel vrijuit over andere oorlogs verhalen kon vertellen.
De schipper van de Frolis was Dick Wight en tussen zijn bemanning was ook de latere Whisper  Cammish.

Zeven andere Scarborough trawlers ondervonden hun noodlot door de U- boten, in de Noordelijke wateren tijdens de oorlog, maar ruimte voorkomt, dat er van de zijden van iedereen  er over wordt gesproken.
Ofschoon in deze Eerste Wereld oorlog door de duikboten 578 visserschepen in de loop van de oorlog tot zinken werden gebracht in de Engelse wateren, waren er 75 schepen voor de Yorkshire kust.
Hierbij lieten 98 mannen het leven..

Niet alle U-boot voorvallen waren agressief,
Er waren diverse rapporten van U boten, die langs een vissersschip aan de oppervlakte kwamen, om wat vis te vragen voor haar bemanning.
Er zijn geen vermeldingen dat enig visserman deze verzoeken heeft geweigerd.

Een U-boot commandant roeide zelfs naar de wal in Scarborough, onder beschutting van de duisternis en ging daar naar de bioscoop..
Na de oorlog liet hij de toegangs bewijzen zien, om te bewijzen dat hij het had gedaan.

Een andere U boot commandant claimde het voorval, dat hij in de South Baai aan de oppervlakte kwam bij een paar gelegenheden, om naar de muziek te luisteren,  welke in het Spa gebouw werd gespeeld.
De kustwacht en de plaatselijke bevolking hebben dus weinig gemerkt van deze activiteiten en zijn er nooit over bedacht geweest, dat zo iets kon gebeuren.

Dit soort voorvallen dient er voor, om ons er aan te herinneren, dat ondanks er verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, veel van de U-boot commandanten, gewone zeelui waren en deden, wat zij moesten doen.
Maar ook, dat de werkelijke oorlog werd uitgevochten op de vaste wal van Europa, in Belgie en Frankrijk. en Engeland alleen vanuit de lucht werd aangevallen., in de vorm van bombardementen.

n.b. 
Onschoon wij in Holland niet in oorlog waren, heeft de Scheveningse vissers bevolking toch ruim 300 leden  van haar vissers, in diezelfde oorlogs periode, verloren.
In vergelijking met de gegevens uit Scarborough, heeft dit de Scheveningen vissers bevolking erg veel gekost en mogen de Scarborough vissers en hun gezinnen, de Duitse U boot commandanten dankbaar zijn, dat zij  in hun reddingsboten en vlotten, mochten proberen, een veilige haven te bereiken.

Einde

[vreemdeling]

Enige reacties vanuit de eens zo grote haring haven Great Yarmouth,

Ik kan mij nog herinneren dat gedurende het najaar haring seizoen, mijn vader als bemanningslid van één der drifters, iedere avond een bericht via de zend apparatuur aan boord, naar mijn moeder en mijzelf stuurde, waar wij thuis in Gorleston, op de Invicta radio het bericht konden beluisteren en gerust konden worden gesteld.

Deze publicatie bracht een gelijkluidende reacties teweeg.
Een 78 jarige moeder kan zich nog goed herinneren. dat haar ouders  thuis in Yarmouth naar de trawler frequentie luisterden.
Hun zoon, zond altijd een bericht uit, voorafgegaan door de woorden ... oproep voor no.40... zodat zij wisten dat hun zoon de boodschap uit zond,.dat alles wel was aan boord, met hem en de overige bemanningsleden, waarvan sommigen neven en ooms waren  van de familie.

Zij herinnert zich ook nog, dat de Schotse visserlui op de trawler frequentie vaak een domineerde rol speelden, met hun geklets op hoge snelheid,
Maar ook dat de sommige Schotten de gewoonte hadden om op Zondag, psalmverzen te zingen op deze frequentie.

De Schotse vissers visten niet op Zondag.
Zij voeren dus niet uit op Zaterdag, zoals hun collega´s uit Yarmouth.
Zij heeft altijd gedacht, dat het een religieuze inachtneming van de Zondag was, wat hen in staat stelden een kerkdienst te bezoeken of dat zij op een andere wijze naar een dienst konden luisteren.
Maar de Zondag , was ook een dag om te kunnen herstellen van de zware werkzaamheden en zeker in het najaar haring seizoen.

Maar zodra de klok op Zondag het midden nachtelijk uur had aangekondigd, zouden de drifter zich weer naar zee spoeden om te proberen nog wat haring te vangen, want het was nu weer Maandag.

Volgens de bewoners van Yarmouth was het café "De Diva en de Jarretel ", gelegen aan de Hall kade, geen lokaliteit voor de plaatselijke bevolking..
De Schotse visserlui bezochten veelvuldig dit café en als zij één of twee whisky"s hadden geproefd, waren zij in staat om met iedereen  te gaan vechten en zou het café een plaats worden, waar veelvuldig werd gevochten.
Iedere inwoner van Yarmouth die geen moeilijkheden wilde hebben op de zaterdag avond of een "Glasgow kus " ( Oplawaai van de Schot ) wilde ontlopen, moesten deze plaats mijden..

Het is daarom ook niet zo erg verwonderlijk, dat de Schotten niet uitvoeren om te gaan vissen,  tot Maandag ochtend  00. 00 uur.
Mijn herinnering is, dat de gehele  Schotse vloot op Zaterdag nacht in de haven bleef en er dan ook flinke knok partijen konden ontstaan tussen de Schotten en de plaatselijke bevolking..

De volgende morgen spoedde de Yarmouth drifters zich weer naar de visgronden, maar de Schotten
namen de Sabbath viering in acht, of de verzorging van hun katers, de blauwe ogen en de gekneusde knokkels.

Great Yarmouth haring erfgoed gaat terug tot aan het jaar 1066.
Haar haring hoogtepunt was in de late jaren van de 19e Eeuw en de vroege jaren van de 20e Eeuw, toen een vloot van meer dan 1000 drifters, in het jaar 1913 een record aan haring vangsten aan wal brachten ( wat geschat werd op 544 miljoen haringen ).
Hiervan werd 90 % geëxporteerd naar Rusland en Duitsland.
Men weet nog te vertellen, dat de haven dan vol met drifters lag en men over de drifters, van de een naar de andere kant van de haven kon lopen,
De haring visserij verminderde na de 2e wereld oorlog, toen over bevissing de voorraden verminderden.

In December 2009 besloot dhr. Jason Clarke, met zijn 10 meter lange vissersschip Eventide, de visserij te beëindigen.
Het was de laatste commerciële visser van de stad en zodra hij de komende maand zou besluiten met zijn werk te stoppen, zou er geen commerciële vissers meer in Yarmouth zijn..
Hij geeft het Europese quota systeem de schuld hier van en ook  de schuld van de vernietiging van de plaatselijke vissersvloot in het afgelopen decennium.

Dhr. Clarke zei,...Het is een absolute aanfluiting en ik heb er nu genoeg van.
Ik wilde het niet opgeven, maar je kunt niet meer doen dan je kunt,
Ik zal de visserij missen, maar het is door de bureaucratie naar de "knoppen"geholpen.
Het schip moet minstens £ 2000 per week besommen om uit de kosten te zijn, maar je kunt er niet meer aan komen door de vele restricties.
Het is echt een dwaze geschiedenis voor mijn familie, na vier generaties werkzaam te zijn geweest in de visserij.
Maar ik wordt er toe gedwongen door de maatregels uit Brussel.
En het is ook jammer voor de stad.
Onder het lopende quota systeem, mocht dhr, Clarke 125 kg kabeljauw, de meest lucratieve vis soort, per week aan wal brengen,
Zijn jaarlijkse quota  voor rog werd al binnen een paar maanden verbruikt en het quota voor
kabeljauw is niet genoeg, om een kat in leven te houden.
Als een visserman eenmaal zijn quota voor een bepaalde vissoort heeft opgevist, onder het huidige systeem, moeten zij alle vis wat zij vangen, in zee terug gooien, zelfs als de vis al dood is.
Het quota systeem werd door Brussel ingesteld, volgens de zorgen over de te kleine  voorraden van sommige soorten vis, maar dhr. Clarke  zegt, dat volgens zijn ondervindingen, de populatie voorraden nu gezond zijn.
Er is zoveel vis in de zee, ondanks wat er wordt verteld, zegt hij, dat als hij zou moeten stoppen omdat er geen vis was, het voor hem veel gemakkelijker was geweest  om te stoppen.
Maar dat is niet zo.
Het is ironisch , dat ik moet stoppen op een moment dat de vis voorraden nog nooit zo hoog zijn geweest.
Ik het laatste jaar heb ik nog nooit zoveel kabeljauw gezien
Deze drogreden over geen vis in de Noordzee, brengt mijn bloed aan de kook.
Het laatste jaar, hadden wij goed kunnen besommen, maar het systeem staat ons niet toe om alles te vangen..
Begrijp mij niet verkeerd. Iedere visserman is voor de instandhouding van de voorraden..
Als het zo door blijft gaan, zal het niet alleen bij Yarmouth blijven, maar zullen er nergens meer visserlui zijn..
Niemand van hen, zal dan volledig van de visserij afhankelijk kunnen zijn.
Er zijn echt niet zoveel visserlui in deel tijd werkzaam.
En na ons komt er een jeugd. Hoe wil je die met de visserij in contact brengen..

Een eeuw geleden, vierde Great Yarmouth zijn hoogtij dagen in de visserij, wat toen gebaseerd was op de haring..
Maar over bevissing in de twintiger jaren en verandering van de manier van vissen, heeft de bedrijfstak ten gronde gericht..
Wat er van de vloot vissersschepen over was, werd verminderd door de Europese quota's.
Rond 1980 waren er nog maar zo'n twintig schepen in de haven.
Yarmouth was synoniem met de visserij.
Maar het is echt geen lokaal probleem.
Maar kijken wij naar de quota's die voor het komende jaar beoogd worden, zal het meer schepen uit de visserij doen verdwijnen.

nb.
Werd er op Zondag in Yarmouth afgeslagen .?
Ik neem aan dat de Engelse drifter hun vangsten, niet zelf verwerkten
Dan waren ook de "kaakmeiden "werkzaam, mits zij niet van Schotse origine waren.
De aanvoer zal dan een stuk kleiner zijn geweest, daar de Schotse vloot binnen bleef liggen.


Einde

[vreemdeling]

 

Aanvulling op No.262

In 1913 waren er 264 Engelse drifters en 742 Schotse schepen, met een gezamelijke vangst van 824.00 cran haring..
De visserij was zo overvloedig, dat meerdere malen de netten moesten worden afgesneden ,om de stabiliteit van het schip niet in gevaar te brengen, bij het halen van de vleet..
In 1970 waren er nog maar 0 Engelse boten en slechts 5 Schotse boten, met een vangst van slechts 60 cran..
Echter, de Haring Hoogtij dagen was een periode van erg  lang geleden.

[vreemdeling]

Toen de zee Schotse visserlui verzwolg.

De mannen , die rond de Schotse kust de zee bevisten, wisten dat het spookbeeld van de dood of van een ongeval, altijd boven hun hoofd hing.
Iedere vissersplaats in het land,  heeft mensen op zee verloren en hun namen worden herdacht op de gedenkzuilen en als een deel van de plaatselijke folklore.
Maar iedereen die verwant is met deze bedrijfstak, aanvaard,, dat de kosten van het oogsten van de zee, altijd in het verlies aan mensenlevens, zal worden uitgemeten.

Niets echter, kon de Schotse vissersgemeenschap hebben voorbereid voor de klinkklare verschrikking van hetgeen de mannen en jongens van de vloot over kwam, die de kleine haven Eyemouth in Berwickshire verlieten, op de 14 Oktober 1881.

Op die bewuste morgen, lag een overgrote meerderheid van de vissersschepen van de  Schotse Noordzee kust, gemeerd in de havens.
Na weken van slecht weer werden de lokale visser ongeduldig om uit te varen.
Maar op Vrijdag 14 Oktober 1881 ontwaakten zij bij een kalme morgen.
Zij negeerden de lage barometer stand.
Er ontwikkelde zich een storm, niet zo maar een storm, maar  een Europese cycloon, met een orkaan windkracht.
De Eyemouth schippers, samen met  visserlui uit de in de buurt gelegen havens, negeerde de weer waarschuwingen en vertrokken bij het ochtend gloren uit de haven met hun open zeilscheepje voor de beug visserij.
En tegen de middag zaten zij al in de klauwen van een zware storm, waar hun houten scheepjes geen tegenstanders voor waren.

Zij vluchtte van de zee af , op zoek naar opperte, maar voor velen van hen gelukten het niet..
Hun schepen werden of omver geslingerd of werden op de rotsen geworpen van de Hurkar Rotsen, aan de ingang van de Eyemouth haven.
Hysterische vrouwen en kinderen keken hulpeloos toe, toen het manvolk overboord werd gesmeten en opgeslokt werden door de zee, op een slechts korte afstand van hen vandaan..
Familie leden keken toe, hoe hun echtgenoten, broers en vaders, voor hun ogen verdronken..

Tegen de tijd, dat de wind afzwakte, was er een totaal van 189 mannen omgekomen..
Van de havenplaats Eyemouth alleen al 129 personen..
Deze dodelijke storm liet 93 vrouwen als weduwe achter en 267 kinderen zonder vader.
Van de 45 boten, die naar zee waren vertrokken, keerden er slechts 26 schepen terug.
Volgens de algehele mening was dit de ergste tragedie in de Britse visserij geschiedenis..
In Eyemouth staat deze dag bekend als de "Zwarte Vrijdag ", de dag, die verwoesting bracht aan de hechte vissers gemeenschap, waarvan volgens de volks telling in 1881, slechts uit 2.952 bewoners bestond.

Het schip Fiery Cross was wel kenmerkend voor de schepen die op deze dag uit Eyemouth vertrokken.
Het schip keerde ook niet terug en haar gehele bemanning werd als verloren beschouwd.
Aan boord van dit schip waren Robert Collin, 41 jaar oud, die een zwangere vrouw achter liet met vier kinderen.
William Collin's, 43 jaar oud, zijn broer, die een weduwe achter liet met een kind.
Joseph Collins,  41 jaar oud, hun neef, die een vrouw had en negen kinderen.
John Cowe,  41 jaar oud, die een zwangere vrouw achter liet en drie kinderen.
Hugh Grant, 38 jaar oud, die ook een zwangere vrouw had en ook vijf kinderen.
Robert Wilson, 34 jaar oud, een vrijgezel en
James Young, 24 jaar oud, die een vrouw achter liet.

Deze Young's vader verdronk eveneens met een ander schip, evenals Joseph Collin broer en Robert Collin's zwager.
Eyemouth was een stad in vertwijfeling.
Het merendeel van de werkende  mannelijke bevolking was in een oogwenk weg.
Twee dagen na het ongeval, was er een lichtflits in de vorm van het vissersschip Ariel Gazelle, een vaartuig wat als verloren was beschouwd en nu de haven binnen liep met haar gehele bemanning..
In plaats om te proberen de haven te bereiken tijdens de storm, was zij lusteloos de zee op gevlucht en was er in geslaagd de storm uit te rijden.

Van de zestig anderen die de dood vonden, waren er 24 inwoners van het dichtbij gelegen dorp Burnmouth, drie inwoners uit Coldingham Shore en 11 inwoners uit Cove,
Zeven inwoners uit Musselburgh en 15 uit Newhaven, vonden eveneens de dood.

Echter het ongeval vraagt om slechts één eenvoudige vraag.
Waarom.!
Waarom,...... als iedere schipper aan de oost kust van Schotland thuis was gebleven, omdat de weersvoorspelling zo ernstig was en de vissers van Eyemouth wel besloten om uit te varen.
Het antwoord is niet, dat zij verkeerd waren voorgelicht of gedreven werden door hebzucht, maar omdat zij wanhopig waren.

Voor bijna meer dan een eeuw lang,was Eyemouth het centrum geweest van een verbitterd en vaak ernstig meningsverschil tussen de vissersgemeenschap en de Schotse Kerk.
De Kerk had de Eyemouth schipper gevraagd om tienden te betalen of wel een tiende gedeelte  van hun inkomsten, aan de plaatselijke predikant., zoals de tienden werden verlangd. volgend de Oudtestamentische inzettingen.
Zelfs Robert Burns, op bezoek aan de stad in 1787, had genoteerd, dat "alle soorten van visserij " tienden moesten betalen in Eyemouth.
Geen andere visserij havens in het land waren onderwerp van dezelfde vraag en  niet onnatuurlijk, rebelleerden de visserlui van Eyemouth.
Dit probleem kwam tot een hoogtepunt in het midden van de 19e eeuw, met de opkomst van de charismatische visserman /  leider William Spears, plaatselijk bekend als de "Kingfisher ".
Hij nam wraak op de Kerk.
Er waren bijna opstootjes in de straten van Eyemouth, schuldeisers werden gemolesteerd, in de Kerk werd ingebroken en uiteindelijk werd er een overeenkomst met de visserlui opgesteld..
Bereden leger afdelingen en marine oorlogsschepen werden naar de Schotse grens gestuurd, voor het geval dat de zaken uit de hand mochten lopen.
In 1864 werd een overeenkomst gesloten.
De tienden zouden vervallen , ten behoeve van een eenmalige som geld aan de Kerk.

In de tussentijd was de haven van Eyemouth in staat van ernstige verwaarlozing..
Haven gelden werden niet meer betaald, terwijl de Kerk wel de tienden opeisten van de bemanningen.
De haven kon daardoor geen aanspraak maken voor het onderhoud, op ondersteuning van de Regering en was in feiten failliet.
Het was tegen deze achtergrond dat de zonder geld zittende Eyemouth vloot het nodig vond om risico's te nemen en uit te varen,
Hun ongeluk tegemoet.

Op de morgen van de storm zei William Spears, dat het er op leek, dat er een aardbeving had plaats gevonden..
De lokale bevolking veronderstelde, dat het Eyemouth 80 jaar heeft gelost, om zich te herstellen van de "Zwarte Vrijdag "

Na de ramp was er veel armoe in Eyemouth en weeshuizen boden aan om de weeskinderen op te nemen, maar alle kinderen bleven in hun plaats.
Een Ongevallen Fonds werd opgericht voor de hulp aan de nabestaanden.
Het geld stroomde binnen, uit het hele land..
Meer dan £ 50.000 werd opgehaald.
De weduwen kregen 5 shilling per week met een toelage van 2½ shilling voor elk school gaand kind
Ook voor de nog niet geboren kinderen moest er een regeling komen.   

Een gedenkplaat aan de zeekant, brengt in herinnering, degene die hun leven bij de ramp verloren.
Momenteel is Eyemouth weer één van de belangrijke vissers havens van Zuid Oost Schotland.

Einde

Dit verhaal werd reeds eerder ( vier of vijf jaar geleden ) op de site geplaatst.
Echter zijn er nieuwe gegevens bekend geworden over de oorzaak van de ramp en deze zijn nu verwerkt in dit verhaal.

Cor.

[J.H.]

1-Eyemouth

[J.H.]

2-Eyemouth

[J.H.]

3-Eyemouth

[J.H.]

4-Eyemouth

[J.H.]

5-Eyemouth