Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Visserij technologie sedert de confederatie

Vooruitgang in de vangst en verwerking technologie tijdens de tweede helft van de twintigste eeuw resulteerde in een dramatische en uiteindelijk verwoestende veranderingen in de visserij in Newfoundland en Labrador.
Efficiëntere netten en andere uitrustingen leidden tot grotere vangstcijfers, terwijl krachtige nieuwe schepen met ingebouwde verwerkings faciliteiten lokale en buitenlandse vloten werd toegestaan langer dan ooit tevoren, voor de kust van Newfoundland en Labrador te vissen.
Nadat na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe markt voor bevroren vis ontstond in de Verenigde Staten, verschoven Newfoundland en Labrador van de traditionele en familie gebaseerde handel in verkoopbare gezouten vis met Europese, Zuid-Amerikaanse en Caribische landen naar de steeds meer geïndustrialiseerde sfeer van de Noord-Amerikaanse consument cultuur. '
De vissers maakten gebruik van de bodemvis met trawlers ,die eigendom waren van een bedrijf, verwerkten de vangsten in de fabrieken van het bedrijf en consumenten vonden de eindproducten in de diepvriesafdelingen van Noord-Amerikaanse supermarkten.
Hoewel vissersschepen en vistuig zich in de loop van de twintigste eeuw nog steeds verder verbeterden, zijn de voorschriften voor het gebruik daarvan niet aangepast en hebben het uiteindelijk de kabeljauw bestanden niet kunnen beschermen tegen overbevissing.'
Pas in de jaren zeventig stelde de internationale gemeenschap quota's vast om de bestanden te behouden en breidde Canada een limiet van 200 mijl uit om haar kustwateren tegen buitenlandse trawlers te beschermen.
Tientallen jaren van overbevissing hadden de visbestanden inmiddels danig uitgeput en de Canadese regering kondigde in 1992 een moratorium op de commerciële exploitatie van kabeljauw in het noorden aan.
'
Bevroren vis industrie
Hoewel de diepvries vis industrie na de Confederatie belangrijke vorderingen maakte in Newfoundland en Labrador, was het tijdens de Tweede Wereldoorlog , dat het land voor het eerst de opkomende sector begon te onderzoeken.
Wetenschappers in de Verenigde Staten ontwikkelden een snelle bevriezings methode aan het einde van de jaren dertig, waardoor de industrie in Newfoundland en Labrador zijn visexport kon behouden zonder ze te moeten zouten. Het proces, waarbij snel vis tussen de platen van koud metaal werd ingevroren, leverde een product op, dat bijna net zo goed smaakte als verse vis, maar een veel langere houdbaarheid had.
In Groot-Brittannië toonde de vraag naar import van voedsel,  een plotselinge markt aan voor bevroren vis in de jaren 1940. Tegen het einde van de oorlogs handelingen hadden Newfoundland en Labrador 10 miljoen pond bevroren visfilets naar het buitenland geëxporteerd en zowel de Commissie van de overheid als de particuliere investeerders,  steunden de groeiende diepvries vissector van het land. Hoewel het duidelijk was dat Groot-Brittannië in vredestijd geen grote importeur van bevroren vis zou blijven, kwamen de Verenigde Staten naar voren als een belangrijke nieuwe markt.
Afgezien van de nieuwe vraag naar diepgevroren visproducten, ondersteunde de Commissie van de regering de industrie ook omdat deze strenger gereguleerd was dan de gezouten visserij. Door werknemers in dienst te nemen om vis te verwerken in een handvol installaties die eigendom van het bedrijf waren, vond de Commissie de export van vis een superieure en meer uniforme kwaliteit dan in de gezouten visserij, die van oudsher vissers en hun familieleden nodig had om de vis te behandelen met droogrekken van familiebedrijven. De overheid moedigde bedrijven aan om zich bij de nieuwe industrie aan te sluiten en beloonde tussen 1943 en 1949 meer dan $ 800.000 aan bedrijven die betrokken zijn bij de productie van bevroren vis.
Na de Confederatie nam de Canadese overheid de jurisdictie over de visserijsector over, terwijl de nieuwe provinciale overheid de controle hield over de aan de wal verwerkende sector. Beide bestuursniveaus bleven de groeiende diepvriesindustrie van Newfoundland en Labrador ondersteunen door educatieve programma's voor vissers te ontwikkelen, door leningen aan visserij bedrijven te verstrekken en door te helpen bij het bouwen van betere schepen en vistuigen. Toch bleven veel vissers deelnemen aan de gezouten visserij, en het duurde tot 1964 voordat de productie van bevroren vis in de provincie zijn productie van gezouten vis overtrof
Offshore-vangst sector
Aan het begin van de twintigste eeuw zeilden de meeste vissers naar de Grand Banks in schoeners (ook bekend als bankers) om deel te nemen aan de internationale noordelijke kabeljauwvisserij. Eenmaal op de banken, gingen de vissers in dories het water op, om vis te vangen met trawlijnen, handlijnen of jiggers. Toen stoom- en dieselmotoren in de vroege jaren 1900 op grotere schaal werden gebruikt, begonnen trawlers (ook wel draggers genoemd) de schoeners op de banken te vervangen.
Deze schepen waren groter, sterker en efficiënter dan de schoeners en lieten bemanningen hun vangst maximaal twee weken in gemalen ijs bewaren. In plaats van te vissen vanuit dories, bleven de bemanningen van de trawlers aan boord en lieten grote zakvormige netten, die bekend stonden ​​als otter trawls, in het water zakken, om  kabeljauw en andere bodem vissen te vangen. De trawlers sleepten de netten door het water voordat de vissers ze terug aan boord haalden, de vangst van het net op het schip  leegden, en het net weer terug in het water liet zakken, om verder te vissen. Afhankelijk van het type trawler, lieten de vissers de netten zakken vanaf de zijkant van het schip of vanaf de achtersteven.
Zijtrawlers waren de eersten die op de Grand Banks verschenen nadat Frankrijk ze in 1907 begon te gebruiken. Om de vangst binnen te halen moesten de zijtrawlers volledig tot stilstand komen met hun zijkant naar de wind gericht. Hierdoor kwamen de schepen in gevaar om te worden beschadigd door de  sterke wind en moesten ze vaak stoppen met vissen bij stormachtig weer.
Tegen het midden van de 20e eeuw begonnen sterkere trawlers steeds vaker op de banken te verschijnen. Deze schepen waren veelzijdiger dan de zijtrawlers en konden bij elk weertype vissen. Newfoundland en Labrador begonnen in de jaren '60 met zijtrawlers en hektrawlers.
Naast verbeteringen aan het ontwerp van vaartuigen en netten heeft een aantal andere technologische ontwikkelingen gevolgen gehad voor de visserij in de tweede helft van de twintigste eeuw. De vooruitgang in sonar, radar en andere hulpmiddelen voor het opsporen van vis in de jaren 60 , maakte het voor vissers mogelijk om scholen vis te detecteren en te volgen.
Veel schepen begonnen ook het Loran C-navigatie systemen te gebruiken in de tachtiger jaren.. Deze laagfrequente radiozenders stelden de vissers in staat om de exacte lengte- en breedtegraad van hun positie te bepalen, de locatie van visbestanden en de oriëntatie van kieuwnetten ( staand want )
Het verschijnen van diepvriestrawler als een diepvries  fabriek op zee  in de jaren vijftig, zorgde echter voor een ware revolutie in de diepzeevisvangst. Vissers konden niet alleen meer kabeljauw vangen dan ooit tevoren, maar konden ook hun vangst aan boord verwerken.
Toen de eerste van deze schepen, de Britse Fairtry, in 1954 aankwam bij de Grand Banks, was deze meer dan 280 voet lang, woog 2.600 bruto ton, en was uitgerust met snelvries systemen, koelcellen, geautomatiseerde fileermachines, en een eenheid voor de vervaardiging van vismeel van vis verwerking afval.. Al snel begonnen honderden fabrieks vries trawlers vanuit de hele wereld aan te komen op de banken. De kabeljauwvangst in het noorden nam dramatisch toe en bereikte een piek in 810.000 ton in 1968. De kabeljauwbestanden waren echter niet bestand tegen een dergelijke intense visserij en de vangstcijfers daalden in de loop van de jaren zeventig.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Vervolg.
Sector van de kustvisserij
De technologische vooruitgang heeft ook de efficiëntie van Newfoundland en Labrador's kustvisserij na de federatie verhoogd. Tegen het einde van de jaren 1960, gebruikten veel kustvissers dieselmotoren en hadden hun kleine open boten vervangen door grotere houten schepen die bekend stonden als beugschepen. Deze schepen met een lengte tussen 35 en 60 voet kunnen verder reiken dan traditionele kustschepen en hebben vissers in staat gesteld om een ​​grotere verscheidenheid aan uitrusting te gebruiken, inclusief kieuwnetten, beuglijnen (een enkele vislijn bevestigd aan honderden kortere aaslijnen) en kabeljauw fuiken.
Elektronische navigatiehulpmiddelen en viszoekinstrumenten, hielpen vissers ook om de meest overvloedige visgronden te vinden.
Een van de grootste veranderingen om de kustvisserij na de Confederatie te beïnvloeden, was echter de verschuiving van de industrie van de gezouten visserij naar de sector van de diepgevroren vis.
In plaats van hun vangst te verhandelen en deze te verkopen aan lokale handelaren, begonnen de  kustvissers de verse vis te verkopen aan verwerkingsfabrieken van een bedrijf voor contant geld.  . In tegenstelling tot de offshore-visserij, die de overgang maakte van een seizoensgebonden,  naar een jaar rond industrie, vonden de meeste vangsten binnen de kustvisserij plaats tussen de maanden Juni en September.
Verwerkingssector
Na de Confederatie verlegde de verwerkende sector van Newfoundland en Labrador zich van de voorbereiding van gezouten vis op gemeenschap stellingen,  naar de productie van verse / bevroren bodem visproducten in fabrieken van het bedrijf. Tegen 1978 hadden ongeveer 150 fabrieken meer dan 8.000 werknemers in de gehele provincie in dienst. Veel van deze mannen en vrouwen moesten snelle en herhalende werkzaamheden uitvoeren,  aan lopende banden ,

Hun werk kon betrekking hebben op het ontkoppen  fileren. ontgraten, wegen of verpakken van de vis voor export naar Noord-Amerikaanse markten.                                                                     Bedrijven verscheepten de producten meestal als bevroren filets of in blokken bevroren stukken vis van 10 pond. Vaak waren dit de grondstoffen waaruit in  New England of andere Amerikaanse bedrijven, vis stick's  konden produceren.
Einde

[vreemdeling]

Kabeljauw Moratorium                                                                                                         7967

De historische kabeljauwvisserij van Newfoundland en Labrador trok bijna vijf eeuwen lang lokale en internationale vissersvloten aan, voordat de Canadese regering de industrie voor onbepaalde tijd in juli 1992 sloot.
Tegen die tijd waren de overvloedige visbestanden uitgehold tot bijna uitsterven en ambtenaren vreesden dat ze volledig zouden verdwijnen als de visserij geopend bleef
Het moratorium bracht ongeveer 30.000 mensen in de provincie zonder werk en eindigde op een manier van leven die generaties lang in veel afgelegen gemeenschappen had standgehouden.
Ook werd duidelijk dat de maritieme hulpbronnen kwetsbaar waren voor overbevissing en dat de bestaande regelgeving stelsels ontoereikend waren om kabeljauwbestanden te beschermen.
Verschillende factoren hebben geleid tot het commercieel uitsterven van de noordelijke kabeljauw in 1992.
Steeds efficiëntere technologie liet vissers toe om ongekende hoeveelheden kabeljauw te vinden en te vangen, terwijl sterkere vaartuigen, vloten van over de hele wereld toestonden, om maandenlang te bezoeken  te vissen op de Grand Banks
Tegelijkertijd evolueerden regelgeving ter bescherming van de kabeljauwbestanden niet samen met het vermogen van de wereld om vis te vangen, en regeringen of internationale organisaties hebben soms quota toegewezen op basis van economische factoren in plaats van ecologische.
Hoewel de instandhouding na de jaren zestig een steeds groter probleem werd, overschatten functionarissen consequent de omvang van de kabeljauwbestanden en overschatten ze daardoor ook de hoeveelheid kabeljauwvissers die op duurzame niveaus kon visen
Dit resulteerde in een overexploitatie van noordelijke kabeljauw, die uiteindelijk Ottawa dwong om een ​​moratorium op te leggen.

Visserijtechnologie

Vóór het moratorium vingen de vissers van Newfoundland en Labrador kabeljauw in de kustwateren en in de wateren verder van de kust verwijderd,
De kustvisserij was een lokale industrie die plaatsvond in de kustwateren van de provincie, terwijl de offshore Grand Banks-visserij vloten uit de hele wereld aantrok.
Internationale vaartuigen konden tot 1977 vissen waar ze maar wilden op de banken, toen Canada zijn jurisdictie uitbreidde tot 200 nautische mijlen (370 km) van zijn kustlijn.
Dit was een uitbreiding van de vorige 12-mijlszone, vastgelegd in de Akte voor territoriale zee- en visserijzones van 1970. Voordien definieerde Canada en vele andere landen hun territoriale wateren als zich uitstrekkende tot slechts drie zeemijlen van hun kustlijnen - een conventie die teruggaat tot de 18e eeuw.
Hoewel de kabeljauw visserij al honderden jaren werknemers ondersteunde, hebben zich in de loop van de 20e eeuw verschillende veranderingen voorgedaan die de industrie veel minder duurzaam maakten dan ooit tevoren.
De belangrijkste hiervan waren de vooruitgang in de visserij technologieën, waardoor het vermogen van vissers om grote hoeveelheden kabeljauw te vinden en te vangen dramatisch werd vergroot. Deze omvatten wijzigingen in het ontwerp van schepen en netten, evenals de introductie van elektronische navigatiehulpmiddelen en  vis zoekinstrumenten.
In de kustvisserij vervingen arbeiders kleine open boten door grotere en krachtigere houten schepen die bekend stonden ​​als beugschepen.
Deze schepen konden verder en sneller varen dan de dory's, punters en schoeners, waardoor vissers eenvoudiger dan ooit hun productieve visgronden konden bereiken.
Efficiëntere uitrusting werd ook steeds wijdverspreider in de kustvisserij gedurende de 20ste eeuw en omvatte grote kieuwnetten, doosvormige kabeljauw fuiken  en beuglijnen - een enkele vislijn bevestigd aan honderden kortere aaslijnen.
Het was echter in de offshore-visserij dat de meest dramatische en ecologisch verwoestende veranderingen plaatsvonden.
Stoom- en dieselmotoren werden meer wijdverspreid tijdens het vroege deel van de jaren 1900 en stond toe dat ​​trawlers (ook bekend als draggers) om de schoeners, op de banken te vervangen.
Deze schepen waren groter, sterker en efficiënter dan de schoeners en lieten de bemanning in vrijwel elk weertype vissen.
Het begin van fabriek vriestrawlers  in de jaren vijftig en zestig zorgde voor nog grotere veranderingen in de diepzeevisserij. Behalve de grootste en krachtigste schepen ooit om op de banken te vissen, konden fabriek vriestrawlers  maanden achtereen op zee blijven en drijvende visverwerkings plaatsen zijn, waar  arbeiders honderden tonnen vis aan boord  konden verwerken en invriezen.
Vooruitgang in sonar, radar en andere technologieën voor het opsporen van vis vanaf de jaren zestig maakte de visserij nog efficiënter. Echosensoren, Loran C-navigatiehulpmiddelen en andere apparaten hebben de vissers in staat gesteld om de meest productieve visgronden gemakkelijker dan ooit te vinden en te bevissen. Zelfs toen de voorraden afnamen, konden deze technologieën de vissers volgen en vangen, ongeacht de concentraties kabeljauw in de kustwateren en de verdere gelegen wateren.

 Vangsttarieven en regelgevende instanties     

Toen de visserijtechnologie steeds geavanceerder werd, groeiden de vangstcijfers van de noordelijke kabeljauw gestaag tot ze het vermogen van het bestand om te herbouwen overtroffen. De grootste vangsten vonden plaats in de lucratieve offshore-visserij.
Voordat Canada zijn 200-mijlslimiet in 1977 verlengde, vingen de trawler vloten van over de hele wereld ongekende hoeveelheden vis op de Grand Banks. De meeste schepen kwamen uit Noord-Amerika en Europa - voornamelijk de Sovjet-Unie, Spanje, Frankrijk en Portugal - hoewel kleinere aantallen ook uit Azië, het Caribisch gebied en elders kwamen.
Meer dan verdubbeld van 360.000 ton in 1959 tot een record-setting van 810.000 ton in 1968; werd door de buitenlandse vloten opgevist, ongeveer 80 procent van de totale vangst van 1968. Door zware visserij uitoefening van de visserij op de banken, zijn de noordelijke kabeljauwbestanden in de offshore- en de kustwateren sterk uitgeput en de vangstcijfers zullen de komende jaren gestaag afnemen.
Om de kabeljauw en andere bodemvissen te beschermen, heeft de Internationale Commissie voor de Visserij in het noordwestelijke deel van de Atlantische Oceaan (ICNAF) in 1970 vangstquota vastgesteld, die bekend stonden als de totaal toegestane vangsten (TAC's).
 ICNAF gaf TAC's uit die volgens haar gelijk zouden zijn aan de maximale hoeveelheid visarbeiders die uit de oceaan konden halen zonder de voorraad uit te putten.
In 1974 bestonden er TAC's voor de meeste vissoorten die in het noordwesten van de Atlantische Oceaan worden gevangen, inclusief de noordelijke kabeljauw.
Ondanks zijn inspanningen om de visserij te beheren, heeft de ICNAF de overvloed aan noordelijke kabeljauw en de groeisnelheid van het bestand tijdens de jaren 1970 overschat en TAC's toegewezen die te hoog waren om duurzaam te zijn. Overbevissing door internationale vissersvloten dwong de soort af te nemen. Tussen 1962 en 1977 daalde de vangbare biomassa van kabeljauw uit het noorden met 82 procent, wat resulteerde in een bijna ineenstorting van de voorraad en van de industrie.
In een poging om bedreigde bestanden te beschermen, breidden Canada, de Verenigde Staten en verschillende andere kuststaten hun jurisdictie uit tot 200 mijl voorbij hun kustlijnen. Dit gaf Canada de controle over de meeste vissen aan de Grand Banks, behalve die aan de zuidelijke en oostelijke uiteinden (bekend als de neus en de staart) en de Vlaamse Kaap, die allemaal in internationale wateren bleven en daarom openstonden voor vloten van over de hele wereld. De Visserijorganisatie voor het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan (NAFO) werd in 1979 opgericht om ICNAF te vervangen en visbestanden buiten de 200-mijlszone van Canada te beheren. Een van de eerste acties van de organisatie was het verlagen van de TAC's van 100 procent van de maximale duurzame opbrengst tot ongeveer 60 procent; Canada heeft soortgelijke quota's in zijn wateren vastgesteld.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg Kabeljauw Moratorium                                                                                         5827

Visserijwetenschap en voortgezette overbevissing

Zelfs nadat de NAFO lagere TAC's had vastgesteld en Canada de meeste buitenlandse visserij binnen haar 200-mijlsgrens eindigde, bleef overbevissing van kabeljauw in het noorden van de zeebodem in de jaren tachtig een groot probleem. Veel naties vreesden dat pogingen tot natuurbehoud zouden resulteren in economische verliezen - de visserij was een van 's werelds grootste werkgevers en een daling van de quota zou een vergelijkbare daling van banen en inkomen veroorzaken. Om grootschalige werkloosheid en economische ontberingen te voorkomen, probeerden Canada en andere NAFO-landen de quota zo hoog mogelijk te houden.
Tegelijkertijd bleven Canada en NAFO de overvloed aan kabeljauw in de Atlantische Oceaan overschatten en bleven daardoor gevaarlijk hoge TAC's vaststellen. Dit was grotendeels toe te schrijven aan de wijdverspreide praktijk om de kabeljauwpopulaties te berekenen aan de hand van de vangstcijfers in de commerciële visserij - als de vissers hun quota met gemak vulden, dachten ambtenaren dat de omvang van de bestanden op voldoende hoge niveaus lag. Visserijtechnologie was in de jaren zeventig echter zo efficiënt geworden dat de commerciële vangstcijfers hoog bleven, zelfs toen de kabeljauwpopulatie tot gevaarlijk lage niveaus daalde. Elektronische volgapparatuur kon vissen vinden, ongeacht hoe klein hun aantallen en trawlers de meeste soorten met relatief gemak konden op vissen
De visserijwetenschap van het federale ministerie van Visserij en Oceanen (DFO) droeg bij tot overbevissing en uitputting van visbestanden door consequent mogelijke overschattingen te geven van de overvloed aan noordelijke kabeljauw vanaf de late jaren zeventig tot de jaren tachtig. Dit stelde beleidsmakers op hun beurt in staat om quota in te stellen die te hoog waren om de voorraden te behouden. Hoewel de afdeling in 1982 aankondigde dat kabeljauwbestanden aan het herbouwen waren en een duurzame langetermijnopbrengst van 550.000 ton voorspelden, onthulde een intern onderzoek uit 1989 dat DFO de kabeljauwpopulatie in het decennium voorafgaand aan het moratorium met wel 100 procent had overschat. Verschillende factoren hebben bijgedragen tot de fouten in de beoordelingen van kabeljauwbestanden.
 

Geschiedenis
OpgeslagenVisserijwetenschappers baseerden hun voorraadbeoordelingen op gegevens die bijna uitsluitend van commerciële trawlers werden verzameld, maar analyseerden niet de impact die steeds efficiëntere technologie had op de omvang van de bestanden. Ook hebben zij in hun berekeningen het aantal ondermaatse kabeljauwachtervissers weggelaten, wat heeft geleid tot lage schattingen van de sterfte door vissen. Hoewel de kustvissers meldden dat kabeljauw in zowel omvang als aantal afnam, negeerden DFO-wetenschappers deze informatie en richtten ze zich in plaats daarvan op de offshore-sector. Ze erkennen ook niet dat noordelijke kabeljauw is verdeeld in subpopulaties die anders van elkaar kunnen functioneren in de complexe omgeving van het continentale plat. Als gevolg hiervan baseerden visserijwetenschappers hun beoordelingen van kabeljauwbestanden op versimpelde modellen van populatie en ecosysteemdynamiek. Overexploitatie van de neus en staart
Illegale visvangst en overbevissing op de neus en de staart van de Grand Banks bleven gedurende de jaren 70 en 80 bestaan. Hoewel de NAFO vangstquota in deze regio toewees, overschreden sommige naties regelmatig hun toegewezen limieten. Nadat Spanje en Portugal in 1985 tot de Europese Unie (EU) toetraden, vroeg de multinationale groep de NAFO de TAC's te verhogen van 60 tot 100 procent van de maximale duurzame opbrengst. NAFO weigerde en de EU besloot om af te zien van het instandhoudingsbeleid van de organisatie. Het stelde zijn eigen quota vanaf 1986 op niveaus die veel hoger waren dan de NAFO-limieten - de EU-oogst van kabeljauw, bot en roodbaars van 1986 tot 1991 was vijf keer het NAFO-quotum.
Sommige landen hebben de NAFO-voorschriften volledig vermeden door hun vaartuigen te registreren bij niet-NAFO-landen en onder goedkope vlag te vliegen. Spaanse schepen zijn bijvoorbeeld soms geregistreerd bij verschillende landen, waaronder Panama, Mexico en Venezuela. Illegale netten waren een ander probleem dat de kabeljauwbestanden tot verval dwong. Om te voorkomen dat jonge vis naast volwassen kabeljauw wordt geoogst, heeft de NAFO een minimale maaswijdte opgelegd aan trawlernetten; deze zouden grote vissen vangen, maar laat kleinere ongeschonden door. Toen grote vissen in de jaren tachtig steeds schaarser werden, richtten sommige vaartuigen zich op jonge vis door het adopteren van netten met kleine mazen.
Hoewel overbevissing in internationale wateren de noordelijke kabeljauw enorme schade berokkende, slaagde Canada er ook niet in om een ​​duurzame visserij binnen zijn 200-mijlszone te handhaven. De regering negeerde waarschuwingen van kustvissers en universitaire wetenschappers dat kabeljauwbestanden in gevaar waren en koos ervoor om quota te handhaven in plaats van de visserij terug te schroeven, grotendeels om economische verliezen en massale werkloosheid te voorkomen.
Aan het begin van de jaren negentig, na tientallen jaren van intensieve visvangst door Canadese en internationale vloten, stortten de noordelijke kabeljauwbestanden in. De paaibiomassa van noordelijke kabeljauw was in slechts 30 jaar tijd met 93% gedaald - van 1,6 miljoen ton in 1962 tot tussen 72.000 en 110.000 ton in 1992. In juli van dat jaar legde Canada een moratorium op voor het vangen van noordelijke kabeljauw en eindigde een internationale industrie die bijna 500 jaar had bestaan. Hoewel Ottawa sindsdien occasionele zomervisserij op kabeljauw toestaat, blijft het vanaf 2008 onzeker wanneer de voorraden zich zullen herstellen en het moratorium zal ( eindigen)\\

Einde

[vreemdeling]

Economische gevolgen van het kabeljauwmoratorium                      9066

Op 2 juli 1992 heeft de Canadese regering een moratorium ingesteld op de Noordelijke kabeljauwvisserij langs de oostkust van het land. Tientallen jaren van overbevissing hadden de kabeljauwbestanden ernstig uitgeput en overheidsfunctionarissen hoopten dat het moratorium de soort zou laten herbouwen. De sluiting eindigde na bijna 500 jaar visserijactiviteit in Newfoundland en Labrador, waar het ongeveer 30.000 mensen werkloos maakte. Vis fabrieken werden gesloten, boten bleven aangemeerd aan de wal liggen en honderden kust gemeenschappen die al generaties lang afhankelijk waren van de visserij, zagen hun economische en culturele steunpilaar van de ene dag op de andere dag verdwijnen.
Om ontheemden te helpen zich aan te passen aan de maatschappij na het moratorium, heeft de federale overheid verschillende financiële steun-, uittredings- en herscholingsprogramma's ingevoerd. Tegelijkertijd nam een ​​groeiende schelpdierindustrie enkele werkloze werknemers op, terwijl anderen werk vonden in een groeiende toeristische sector. Desalniettemin zijn de werkloosheidspeilen sinds het moratorium hoog gebleven, met als gevolg een sterke afhankelijkheid van overheidssteun en een verhoogde outmigratie - in de 10 jaar na het moratorium daalde de bevolking van de provincie met een record van 10 procent.

Financiële hulpprogramma's

Het moratorium leidde tot de grootste massale ontslag in de Canadese geschiedenis en bracht ongeveer 30.000 mensen uit Newfoundland en Labrador zonder werk, wat neerkomt op ongeveer 12 procent van de arbeidskrachten in de provincie. Hoewel de meeste vissers zich realiseerden dat de kabeljauwbestanden in de problemen waren, trok de sluiting velen uit de wacht. De meesten werkten sinds de middelbare school in de visserij en wisten niet waar ze zich anders moesten wenden voor werk; sommigen hadden tientallen (of zelfs honderden) duizenden dollars geïnvesteerd in vaartuigen en vistuigen, waardoor het moratorium onbruikbaar werd en dat nog moeilijker zou worden om af te betalen zonder vaste werkgelegenheid.
Bij de aankondiging van het moratorium door de regering was de introductie van een hulppakket voor werkloze vissers en fabrieksarbeiders. Bekend als het Northern Cod Adjustment and Rehabilitation Program (NCARP), verstrekte het wekelijkse betalingen aan mensen zonder werk op basis van hun gemiddelde werkloosheidsuitkeringen tussen 1989 en 1991, vaak variërend van $ 225 tot $ 406 per week. NCARP-deelnemers moesten zich ook inschrijven voor trainingsprogramma's voor werk op andere gebieden of voor regelingen voor vervroegde uittreding. Ongeveer 28.000 van de vissers en fabriek arbeiders van de provincie ontvingen in het kader van het programma inkomensondersteuning.

NCARP eindigde in mei 1994 en werd onmiddellijk vervangen door een tweede hulpprogramma dat bekend stond als The Atlantic Groundfish Strategy (TAGS). Net als NCARP probeerde TAGS het aantal mensen dat afhankelijk was van de visserij in plattelandsgemeenschappen te verminderen. Overcapaciteit - te veel vissers die te weinig vis vingen - was een ernstig probleem in de kabeljauwvisserij en een die overheidsambtenaren niet wilden zien gebeuren in de andere visserijtakken van de provincie. Om werknemers aan te moedigen de industrie te verlaten, eiste TAGS van kandidaten dat zij zich moesten omscholen,  voor werk op andere gebieden of pensioenregelingen zouden accepteren. Het verschafte de deelnemers ook regelmatige wekelijkse betalingen variërend van $ 211 tot $ 382. Hoewel de federale regering van plan was dat TAGS tot 1999 actief bleef, kwam het programma met een waarde van 1,9 miljard dollar in mei 1998 zonder geld.
Zowel NCARP als TAGS hadden een beperkt succes. Hoewel de programma's werkloze mensen in tijden van moeilijke tijden een zekere mate van financiële zekerheid boden, bereidden het hen niet adequaat voor op andere gebieden, en evenmin verminderden ze het aantal mensen dat afhankelijk was van de visserij aanzienlijk terug. Volgens econoom William Schrank was het aantal full-time vissers grotendeels onveranderd gebleven sinds het moratorium, hoewel er veel in deeltijd, de sector hebben verlaten. In 1991, bijvoorbeeld, gebruikte de visserij ongeveer 14.000 full-time en 10.000 part-time vissers; van dat aantal, ongeveer 12.000 gekwalificeerd voor arbeidsverzekeringen (EI).
In 2002, een decennium na het moratorium, is het aantal voor EI in aanmerking komende vissers gestegen tot 13.700. Het aantal werknemers in de viskwekerij daalde daarentegen van 25 160 in 1990 tot 14 770 in 2001.
Hoewel aanvragers van NCARP en TAGS verschillende trainingsprogramma's moesten volgen - met inbegrip van alfabetiserings training, basis educatie voor volwassenen, universitaire cursussen en opleiding van ondernemers - hadden de cursussen de deelnemers vaak niet voorbereid op toetreding tot de arbeidsmarkt, noch voldeden ze voldoende aan de behoeften en mogelijkheden. van de vissers die ze moesten vervangen. Personen die de middelbare school jaren of zelfs decennia eerder hadden verlaten om in de visserij te werken, werden plotseling in een onbekende en vaak intimiderende academische omgeving geplaatst. Sommigen voltooiden hun programma's niet, terwijl anderen vonden dat ze geen praktisch nut hadden voor hun toekomstige leven. Bovendien bleven de meeste in de visserij of verlieten de provincie, om elders werk te gaan zoeken ,en om geen werkgelegenheids alternatieven te vinden, om de duizenden werkloze vissers op te vangen.

De visserij en de provinciale economie
In de jaren voorafgaand aan het moratorium was kabeljauw de steunpilaar van de provinciale visserij. Hoewel vissers ook heilbot, lodde, kreeft, garnalen, krab en andere soorten gevangen hebben, was het gecombineerde inkomen van deze visserijen ongeveer gelijk aan de kabeljauwvisserij alleen. In 1990 was bijvoorbeeld de totale aanlandings waarde van alle soorten $ 277 miljoen, waarvan kabeljauw goed was voor $ 134 miljoen, oftewel 48 procent.
Hoewel de waarde van de totale aanvoer in 1992 daalde tot $ 172 miljoen, het jaar waarin het moratorium van kracht werd, liet de groei van een lucratieve schelpdierindustrie de industrie snel weer opveren. Tegen het einde van 1995 hadden de totale aanvoer $ 321 miljoen bereikt, ondanks de bijna volledige afwezigheid van kabeljauw. Een groot deel van de stijging was te wijten aan de aanlanding van sneeuwkrabben, die in 1995 ongeveer $ 181 miljoen waard was. Het provinciale ministerie van Visserij en Aquacultuur rapporteerde $ 478 miljoen aan totale aanvoer van vis voor 2007, waarvan schelpdieren goed waren voor $ 383 miljoen.
Ondanks de winstgevendheid van de schelpdier industrie, ondervondt het toen problemen die vergelijkbaar zijn met die van de kabeljauwvisserij vóór het moratorium. Er is een overcapaciteit in de visverwerkende sector, de markt wordt overspoeld met schaaldieren en sommige vissers melden dat de grootte en het aantal van sommige schaaldieren soorten kleiner worden. Hoewel de regering de quota's voor krab en andere schelpdieren heeft verlaagd, maken sommige vissers en wetenschappers zich zorgen over het uitputten van de bestanden die hun vermogen om terug te slaan, te boven gaan.
Vissende mensen
Het departement voor visserij en aquacultuur van Newfoundland en Labrador meldde in 2007 dat 12.725 vissers en 12.080 verwerkers in de provincie werkten, goed voor ongeveer 11 procent van de beroepsbevolking. Hoewel de meeste vismensen nu werken in de winstgevende schelpdier industrie, zijn hun individuele inkomsten laag en moeten ze vaak worden aangevuld met EI-betalingen. In 2001 rapporteerden vissers een gemiddeld inkomen van $ 25.400, terwijl fabrieksarbeiders ongeveer $ 19.701 verdienden. Beide cijfers houden rekening met ongeveer $ 10.000 aan EI-betalingen, en beide cijfers waren aanzienlijk lager dan het provinciale gemiddelde jaarinkomen van $ 32.000.
Hoewel EI-betalingen een noodzakelijk bestanddeel van het inkomen van vissers en fabriek arbeiders waren, plaatst een grote afhankelijkheid van deze vis, sommige visserij deelnemers een groter risico op verwonding, stress en andere problemen op de werkplek. De noodzaak om voldoende uren te verzamelen om in aanmerking te komen voor een verzekering, in combinatie met een gebrek aan alternatieve banen, kon sommige werknemers afschrikken door tijd te nemen wegens ziekte of letsel, terwijl ze tegelijkertijd anderen overhaalden om in ongezonde of potentieel gevaarlijke werkomgevingen te blijven. .
Vanaf 2008 blijft het kabeljauwmoratorium gehandhaafd en het is onbekend wanneer de voorraden zich zullen herstellen. Krab, garnalen en andere schelpdieren hebben kabeljauw vervangen als de dominante soort die is gevangen en de provincie exporteert het grootste deel van haar zeevruchten naar de Verenigde Staten en China. De visserij biedt directe werkgelegenheid voor ongeveer 25.000 werknemers en er zijn 143 vis verwerkende industrieën verspreid over de provincie. De inkomens zijn echter laag en overcapaciteit blijft een probleem in de visindustrie.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Visserij na het moratorium

Na het kabeljauwmoratorium van 1992 verschoof de visserijsector van Newfoundland en Labrador van een grondvisserij naar een schelpdier visserij. Garnalen en sneeuwkrab werden de twee belangrijkste gevangen  soorten en verving kabeljauw als de economische motor van de visserij. De winst steeg snel, en in 2002 (slechts een decennium na het moratorium), was de totale vangst voor vis van de provincie bijna het dubbele van wat het was in 1990, toen kabeljauw nog steeds de industrie domineerde. Aquacultuur groeide ook in belang en was in 2009 $ 92 miljoen waard. Deze sector richt zich op het kweken van Atlantische zalm, forel en blauwe mosselen, maar onderzoekt manieren om de kabeljauw-aquacultuur te commercialiseren.
Hoewel de economische waarde van de aanvoer sinds het moratorium is toegenomen, is het totale gevangen volume in de afgelopen 20 jaar met ongeveer 40 procent gedaald. Als gevolg daarvan werken minder mensen in de verwerkings bedrijven en op vissersvaartuigen dan vóór het moratorium. De visserijsector stelde in 1989 ongeveer 37.665 seizoensarbeiders tewerk, maar slechts ongeveer 21.140 in 2010.
Verschillende problemen belemmeren de verdere ontwikkeling en winstgevendheid van de industrie. De stijgende brandstofprijzen en een sterke Canadese dollar hebben de afgelopen jaren de winsten van de industrie verlaagd, evenals de tarieven die sommige landen hanteren voor de invoer van garnalen en andere zeevruchten. Dan is er overcapaciteit. De visserij gebruikt meer schepen, verwerkingsfabrieken, arbeiders en andere hulpbronnen dan nodig is. Overcapaciteit verhoogt de kosten en stimuleert uitputting van hulpbronnen en lage inkomens. Als gevolg hiervan is het moeilijk om jonge werknemers naar de industrie te trekken.
'

Van Grond Visserij naar Schelpdier Visserij,

Kabeljauw was de belangrijkste vis die gevangen werd in Newfoundland en Labrador vóór het moratorium van 1992. Het vertegenwoordigde het grootste deel van de jaarlijkse visvangst van de provincie en verdiende meer geld aan export inkomsten dan welke andere vis- of schaaldieren soort dan ook. In 1990 bedroeg de totale aanlanding waarde van vissen in de provincie bijvoorbeeld $ 277 miljoen, waarvan kabeljauw goed was voor $ 134 miljoen, oftewel 48 procent. De op één na meest waardevolle soort was garnalen, met een aangevoerde waarde van $ 46 miljoen. Sneeuwkrab verdiende dat jaar slechts $ 13 miljoen.
De situatie keerde terug na het moratorium van 1992, toen de industrie en overheidsfunctionarissen de schelpdier visserij  propageerden als een middel om banen te creëren en export opbrengsten te genereren. De aanlanding van grondvis was dramatisch gedaald, terwijl sneeuwkrab en garnalen steeds belangrijker werden. De verandering was winstgevend, vanwege de hoge prijzen voor schaaldieren op internationale markten. In 2002 waren de aanlandingen van sneeuwkrabben en garnalen respectievelijk $ 229 miljoen en $ 172 miljoen waard. Alle soorten grond vis in dat jaar (meestal kabeljauw, tarbot en platvis)hadden tezamen een waarde in 2002 was $ 517 miljoen, wat bijna het dubbele was van wat de industrie twee jaar vóór het moratorium had verdiend.
De federale overheid verlaagde de quota voor krabben tussen 2003 en 2005 als reactie op zorgen dat de bestanden werden overbevist. Niettemin blijft sneeuwkrab, naast garnalen, de industrie domineren. In 2009 rapporteerde het provinciale departement van visserij en aquacultuur (DFA) $ 420 miljoen aan totale visaanvoer, waarvan krab en garnalen 63% vertegenwoordigden, met aangelande waarden van respectievelijk $ 165 miljoen en $ 109 miljoen. Andere schelpdieren die in de provinciale wateren worden gevangen  omvatten kreeft, mosselen, wulk en sint-jakobsschelpen.
De bodemvisserij is de op één na meest waardevolle vangst visserij in Newfoundland en Labrador, gevolgd door de pelagische visserij en zeehondenjacht. De visvangst is  gericht op wilde vis en andere zeedieren; het gaat niet om het vangen van gekweekte soorten.
Zowel de grondvisserij als de pelagische visserij zijn vissen die op zee gevangen zijn. De grondvisserij ving de vissoorten die op of in de buurt van de oceaanbodem leven, zoals kabeljauw, terwijl de pelagische visserij afhankelijk is van makreel, haring en andere soorten die in open water leven, weg van kustgebieden en de zeebodem.
Hoewel het moratorium de noordelijke kabeljauwvisserij in 1992 sloot, werden ze in de tweede helft van de jaren negentig op sterk verminderde schaal heropend. In mei 1997 stond de federale regering toe dat de eerste dergelijke beperkte commerciële kabeljauwvisserij plaats vond aan de zuid- en westkust van het eiland. Het stelde quota vast van respectievelijk 10.000 en 6.000 ton in NAFO Divisions 3Ps en 4RS3Pn. Sindsdien zijn kabeljauw en tarbot (ook bekend als zwarte heilbot) de meest winstgevende vissoort ter wereld. Andere belangrijke soorten zijn geelstaartbot, roodbaars en heek. De grond vissers  rapporteerde in 2009 een aangelande waarde van $ 48 miljoen, met een kabeljauw van $ 15,2 miljoen en tarbot van $ 20,2 miljoen.
De pelagische visserij en zeehondenjacht zorgden doorgaans voor lagere winsten dan de bodemvisserij.. Pelagisch had een gecombineerde aanlandings waarde van $ 21 miljoen in 2009, minder dan $ 28 miljoen in 2007.
Smelt, makreel en haring waren de meest gevangen vissoort in de lelagische visserij van Newfoundland en Labradior wateren.
De zeehonden vangst rapporteerden een aanlandings waarde van $30,2 miljoen in 2006, maar onder vinden nu mindere verdiensten, veroorzaakt door een groot deel door internationale problemen.
De onverwachte pakijs situatie heeft ook bijgedragen aan de lagere inkomsten..
De industriele aanladings waarde vielterug van $ 11,4 miljoen in 2007 en vervolgens in 2009 naar $ 829.000 in 2009.
.

Sector Verwerking en Aquacultuur

Vóór het moratorium van 1992 richtten visfabrieken in Newfoundland en Labrador zich op de verwerking van kabeljauw en andere soorten bodemvis voor export naar Noord-Amerikaanse markten. Daarna begonnen veel fabrieken  krab, garnalen en andere schelpdieren te verwerken.
De Noord Amerikaanse markt bleef de belangrijkste markt terwijl Azië (met name China en Japan) en Europa steeds belangrijker werden. In 2009 werkten er 118 verwerkingsbedrijven in de provincie en werkten er ongeveer 10.705 seizoensarbeiders. Pelagische visserij  domineerde de industrie en vertegenwoordigde 44 procent van de totale productie. Schelpdieren omvatten 35 procent en groundfish 15.
De aquacultuursector is sinds het moratorium in belang toegenomen. Belangrijke soorten die worden gekweekt in Newfoundland en Labrador zijn Atlantische zalm, forel en blauwe mosselen. De productie van zalm en forel is geconcentreerd aan de zuidkust van Newfoundland, in de regio's Bay d'Espoir en Fortune Bay, terwijl mosselen voornamelijk in de Notre Dame-baai worden gekweekt. Andere aquacultuurlocaties zijn verspreid over de provincie.
Deze sector had in 2006 370 werknemers in dienst, die in 2008 was het toegenomen tot 655 en in 2009 gelijk gebleven. De industrie kweekte in 2009 13.625 ton vis en had een exportwaarde van $ 92 miljoen - een aanzienlijke stijging ten opzichte van $ 63 miljoen in 2008.
Kabeljauw-aquacultuur wordt momenteel actief onderzocht.

Problemen met de industrie

Hoewel de visindustrie sinds 1992 in waarde is toegenomen, kampt het met enkele ernstige problemen. Overcapaciteit in zowel de vangst- als de verwerkingssector is een groot probleem. Jarenlang heeft de visserij meer schepen, verwerkingsfabrieken, arbeiders en andere middelen gebruikt dan nodig is. Dit drukt de kosten  en verhoogt het risico dat mariene hulpbronnen uitgeput raken.
Lage lonen en het seizoensgebonden karakter van werk zorgen ook voor problemen binnen de visserij. Hoewel de industrie in 2008 tussen de 23.000 en 24.000 mensen telde, werkten veel niet voor het hele jaar en werkten er slechts ongeveer 12.000 vissers en fabrieksarbeiders tegelijk. Het seizoensgebonden karakter van het werk dwingt veel vissers om hun inkomsten aan te vullen met arbeidsverzekeringen (EI). In 2001 rapporteerden vissers een gemiddeld inkomen van $ 25.400, terwijl fabrieksarbeiders $ 19.701 verdienden. Beide cijfers bevatten ongeveer $ 10.000 aan EI-betalingen, en beide cijfers waren aanzienlijk lager dan het provinciale gemiddelde jaarinkomen van ongeveer $ 32.000. Relatief kleine inkomsten en tijdelijke werkgelegenheid maken het moeilijk om jonge werknemers aan te trekken, wat de komende jaren een groter probleem kan worden als leden van een ouder wordende beroepsbevolking met pensioen gaan.
Externe problemen hebben de visserij ook geschaad. De stijgende brandstofprijs heeft bijvoorbeeld de bedrijfskosten verhoogd en de winst minder gemaakt, terwijl de concurrentie van China en andere zeevoedsel producerende landen de inkomsten heeft verlaagd. De veranderende waarde van wereldwijde valuta's heeft ook invloed op de prijs van de Newfoundlandse en Labradorse -vissoorten  op de internationale markt. Als de Canadese dollar in waarde stijgt, kan de uitvoer duurder worden en de verkoop dalen. Dit gebeurde in 2008 toen een hoge Canadese dollar en een laag Brits pond export naar het Verenigd Koninkrijk kwetsen.
Sommige belangrijke consumenten van de visserijproducten van de provincie, heffen tarieven op de  invoer als het hun grenzen passeert. China en Rusland hebben de afgelopen jaren zowel tarieven voor de invoer van zeevruchten opgelegd, en in 2009 heeft de EU een verbod op de invoer van zeehondenproducten in alle 27 landen goedgekeurd,

[vreemdeling]

Visserij en het milieu\


Commerciële visserijen kunnen enorme schade toebrengen aan het maritieme ecosysteem als ze niet goed worden beheerd. Dit werd duidelijk in Newfoundland en Labrador in de jaren negentig, toen tientallen jaren van overbevissing zorgden voor instorting van de noordelijke kabeljauwbestanden en resulteerden in een moratorium op de eeuwenoude industrie. Dit waren enorme ecologische en economische verliezen, die een dringende noodzaak dicteerden om het visserijbeleid en de visserij zodanig te veranderen dat de industrie duurzaam zou worden en de martieme biodiversiteit zou beschermen.
Overbevissing is een manier om oceaan ecosystemen te verstoren. Geallieerde oorzaken zijn trawlnetten en ander vistuig die het leefgebied van de zee vernietigen en grote hoeveelheden jonge en niet-gerichte vissoorten vangen. Daarnaast zorgen verwerkingsbedrijven en vissersboten voor uitstoot van broeikasgassen en andere vervuilende stoffen in het milieu.\

Duurzame visserij en overbevissing

Vis- en schelpdierpopulaties zijn hernieuwbaar, maar ze zijn niet onuitputtelijk. Als de industrie meer vis uit de oceaan neemt dan wordt gereproduceerd, zullen de bestanden afnemen en ineenstorten. Een duurzame visserij vangt vis zonder de populatie uit te putten of brengt het ecosysteem in gevaar, waaronder het onderwaterleven en het leefgebied. Echt duurzame visserij kan het milieu beschermen en de bevolking voor onbepaalde tijd banen, voedsel en overheidsinkomsten bieden.
Overbevissing is echter een aanhoudend en potentieel verwoestend probleem in veel van de visserijen in de wereld. Het was grotendeels de schuld van het commercieel uitsterven van noordelijke kabeljauw in de jaren 1990 en heeft geleid tot de uitputting van vele andere visbestanden, met inbegrip van haring en tonijn populaties in de Atlantische en Stille Oceaan. Sommige wetenschappers schatten dat de totale biomassa van de wereld aan kabeljauw, tonijn en andere grote roofvissen met 90 procent is gedaald sinds de industrialisering van de visserij in de jaren vijftig.
Vele factoren hebben bijgedragen aan de overbevissing van visbestanden, maar het belangrijkst waren de snelle technologische veranderingen die plaatsvonden na de Tweede Wereldoorlog. Steeds efficiëntere netten haalden grotere hoeveelheden vis, terwijl de vooruitgang in sonar, radar en andere viszoekhulpmiddelen ervoor zorgde dat schepen gemakkelijk scholen vis konden detecteren en volgen. In 1954 verscheen de eerste fabriek vriestrawlers op de Grand Banks en honderden volgden in de komende jaren. Fabriek vriestrawlers  waren de grootste en krachtigste schepen om ooit op de banken te vissen en konden maanden achter elkaar op zee blijven. Visserij technologie werd zo efficiënt dat tegen de jaren zeventig de commerciële vangstpercentages in de kabeljauwvisserij op zee hoog bleven, zelfs toen de bestanden tot gevaarlijk lage niveaus daalden. Deze situatie duurde voort tot de federale regering in 1992 een moratorium op kabeljauwvisserij oplegde.
Onvoldoende begrip van vispopulaties en oceaanecosystemen heeft ook bijgedragen tot overbevissing. In de jaren voorafgaand aan het kabeljauwmoratorium hebben visserijwetenschappers in Canada de omvang van de kabeljauwbestanden voortdurend overschat. Als gevolg hiervan stelde de federale regering quota vast die te hoog waren. De misrekening was het gevolg van de praktijk van het baseren van de omvang van de visbestanden op de vangstcijfers van offshore Canadese commerciële trawlers. Moderne trawlers kunnen grote vangsten opvissen, ongeacht de grootte van de vispopulatie, en het negeren van dit feit maskeerde hoe drastisch de kabeljauwbestanden waren afgenomen. Veel kustvissers meldden dat kabeljauw schaarser werd in gebieden dichter bij het land, maar wetenschappers in het algemeen kozen ervoor hun waarschuwingen te negeren ten gunste van offshore-gegevens\

Visserij uitrustingen

Hoewel overbevissing het grootste probleem was dat werd geassocieerd met commerciële visserij, was het niet het enige probleem. Sommige soorten vistuig kunnen ernstige schade veroorzaken door het vernietigen van leefgemeenschappen en het vangen van grote hoeveelheden jonge en niet-commerciële vissen. Offshore commerciële visserijen gebruikten bodemtrawls (ook bekend als sleepmachines) om verschillende maritime soorten te vangen over de zeebodem slepend, beschadigden ze belangrijke leefgebieden op zee, vernietigden ze bodemdieren (zoals koralen en sponzen) en zorgen ze ervoor dat sediment, organisch materiaal en andere deeltjes die in het water voorkomen – die allemaal  de algehele gezondheid van het maritime ecosysteem verminderden.
Bodemvisserij vond plaats op de Grote Banken gedurende het grootste deel van de 20e eeuw, maar was geïntensiveerd na de introductie van grotefabriek vriestrawlers  in de jaren 1950 en 1960. In 1980 werd op ongeveer 390.000 vierkante kilometer, of 38 procent, van het Atlantische continentale plat gesleept op vis. De trawlvisserij richtte zich vóór 1992 op kabeljauw en andere bodemvis, maar verschoof na het moratorium de aandacht naar garnalen en tarbot (ook bekend als zwarte heilbot). In 2000 was het gedeelte van het gedeelte dat werd gesleept, bijna gehalveerd tot 20 procent.
Netten kunnen ook bijvangst binnenhalen - soorten vissen die per ongeluk gevangen zitten in vistuig dat op een andere soort is gericht. Voorbeelden zijn kabeljauw gevangen in de schelvisvisserij en sneeuwkrab in de tarbotvisserij. Door grote hoeveelheden bijvangst te oogsten, kunnen gevoelige vispopulaties, zoals kabeljauw, in gevaar worden gebracht en de algehele gezondheid van oceaanecosystemen verstoren. Vissers kunnen bijvangsten verminderen door gebruik te maken van uitrusting die is ontworpen om één bepaalde soort in te sluiten en anderen te laten ontsnappen. Netten met grote mazen kunnen bijvoorbeeld volwassen vissen vangen, maar geen jonge vissen en kleinere soorten. Een strategische plaatsing van netten kan ook de bijvangst verminderen. Tarbot kieuwnetten vangen veel sneeuwkrab in dieper water dan in dieptes van minder dan 350 vadem.

Vissen op het voedsel netwerk
'
Nadat de kabeljauwbestanden instortten, nam de vangst van schelpdieren van de provincie gestaag toe en vandaag domineert de sector. Garnalen en krab zijn de twee meest waardevolle soorten die worden gevangen.. Deze transitie onderstreept de diepe ecologische veranderingen die tientallen jaren van overbevissing hebben teweeggebracht. Omdat kabeljauw en andere grondvissen in aantal daalden, nam de soort waar ze op jagen - inclusief garnalen en krab - toe. De resulterende verschuiving in de visserijinspanning, van toproofdieren naar kleinere prooidiersoorten, staat bekend als 'vissen op het voedsel net wertk.' Het is geen uniek geval voor de noordelijke kabeljauwvisserij en is meestal het gevolg van niet-duurzame visserijmethoden. Vanaf 2011 zijn de kabeljauwbestanden nog niet hersteld en is het onbekend of of ze dat wel zullen doen.
In de nasleep van het moratorium hebben zich veranderingen voorgedaan in het beheer van de commerciële visserij. Deze omvatten de introductie van vistuig dat minder jonge vissen en bijvangstsoorten opvangt; het plaatsen van meer onafhankelijke waarnemers op offshore vissersvaartuigen; en de opname van meer vissers, wetenschappers en ander relevant personeel in het visserijbeheer.
Ondanks deze veranderingen blijft de bezorgdheid bestaan ​​dat overbevissing een probleem blijft en dat de federale regering traag is met het implementeren van de vele veranderingen die wetenschappers en vissers aanbevelen. Na jaren van stijgende quota's in de sneeuwkrabvisserij, bijvoorbeeld, vertoonde het bestand tekenen van achteruitgang in 1999. Dit leidde tot een quotumverlaging van 61.806 ton in 1999 tot 51.098 ton in 2000, en opnieuw tot 43.955 ton in 2005. Quota bleven hieronder 48.000 ton tot 2008, toen ze werden verhoogd tot 54.320 ton.
Het is van cruciaal belang dat de overheid en de industrie leren van fouten uit het verleden om de huidige en toekomstige visserij duurzaam te beheren. De oceaan was al eeuwenlang een pijler van de economie van Newfoundland en Labrador; het heeft ook bijgedragen aan het vormgeven van onze cultuur en erfgoed.
Het behouden van de gezondheid moet van het allergrootste belang zijn.

Einde

[vreemdeling]

Visserij en het milieu                                                                                                   

Commerciële visserijen kunnen enorme schade toebrengen aan het maritime ecosysteem als ze niet goed worden beheerd. Dit werd duidelijk in Newfoundland en Labrador in de jaren negentig, toen tientallen jaren van overbevissing zorgden voor instorting van de noordelijke kabeljauw bestanden en resulteerden in een moratorium op de eeuwenoude industrie. Dit waren enorme ecologische en economische verliezen, die een dringende noodzaak dicteerden om het visserijbeleid en de visserij zodanig te veranderen dat de industrie duurzaam zou worden en de maritime biodiversiteit zou beschermen.
Overbevissing is een manier om oceaan ecosystemen te verstoren. Geallieerde oorzaken zijn trawlnetten en ander vistuig die het leefgebied van de zee vernietigen en grote hoeveelheden jonge en niet-gerichte vissoorten vangen. Daarnaast zorgen verwerkingsbedrijven en vissersboten voor uitstoot van broeikasgassen en andere vervuilende stoffen in het milieu.

Duurzame visserij en overbevissing

Vis- en schelpdierpopulaties zijn hernieuwbaar, maar ze zijn niet onuitputtelijk. Als de industrie meer vis uit de oceaan neemt dan er wordt gereproduceerd, zullen de bestanden afnemen en ineenstorten. Een duurzame visserij vangt vis zonder de populatie uit te putten of brengt het ecosysteem in gevaar, waaronder het onderwaterleven en de leef omgeving
Echt duurzame visserij kan het milieu beschermen en de bevolking voor onbepaalde tijd banen, voedsel en overheidsinkomsten bieden.
Overbevissing is echter een aanhoudend en potentieel verwoestend probleem in veel van de visserijen in de wereld. Het was grotendeels de schuld van het commercieel uitsterven van noordelijke kabeljauw in de jaren 1990 en heeft geleid tot de uitputting van vele andere visbestanden, met inbegrip van haring en tonijn populaties in de Atlantische en Stille Oceaan. Sommige wetenschappers schatten dat de totale biomassa van de wereld aan kabeljauw, tonijn en andere grote roofvissen met 90 procent is gedaald sinds de industrialisering van de visserij in de jaren vijftig.
Vele factoren hebben bijgedragen aan de overbevissing van visbestanden, maar het belangrijkst waren de snelle technologische veranderingen die plaatsvonden na de Tweede Wereldoorlog. Steeds efficiëntere netten haalden grotere hoeveelheden vis, terwijl de vooruitgang in sonar, radar en andere viszoekhulpmiddelen ervoor zorgde dat schepen gemakkelijk scholen vis konden detecteren en volgen. In 1954 verscheen de eerste fabriek vriestrawlers op de Grand Banks en honderden volgden in de komende jaren. Fabriek vriestrawlers waren de grootste en krachtigste schepen om ooit op de banken te vissen en konden maanden achter elkaar op zee blijven. Visserijtechnologie werd zo efficiënt dat tegen de jaren zeventig de commerciële vangstpercentages in de kabeljauwvisserij op zee hoog bleven, zelfs toen de bestanden tot gevaarlijk lage niveaus daalden. Deze situatie duurde voort tot de federale regering in 1992 een moratorium op kabeljauwvisserij oplegde.
Onvoldoende begrip van vispopulaties en oceaanecosystemen heeft ook bijgedragen tot overbevissing. In de jaren voorafgaand aan het kabeljauw moratorium hebben visserijwetenschappers in Canada de omvang van de kabeljauwbestanden voortdurend overschat. Als gevolg hiervan stelde de federale regering quota vast die te hoog waren. De misrekening was het gevolg van de praktijk van het baseren van de omvang van de visbestanden op de vangstcijfers van offshore Canadese commerciële trawlers. Moderne trawlers kunnen grote vangsten opvissen, ongeacht de grootte van de vispopulatie, en het negeren van dit feit maskeerde hoe drastisch de kabeljauwbestanden waren afgenomen. Veel kustvissers meldden dat kabeljauw schaarser werd in gebieden dichter bij het land, maar wetenschappers in het algemeen kozen ervoor hun waarschuwingen te negeren ten gunste van offshore-gegevens.

Vissen op het voedsel netwerk
Nadat de kabeljauwbestanden instortten, nam de vangst van schelpdieren van de provincie gestaag toe en vandaag domineert de sector. Garnalen en krab zijn de twee meest waardevolle soorten die worden gevangen.. Deze transitie onderstreept de diepe ecologische veranderingen die tientallen jaren van overbevissing hebben teweeggebracht. Omdat kabeljauw en andere grondvissen in aantal daalden, nam de soort waar ze op jagen - inclusief garnalen en krab - toe. De resulterende verschuiving in de visserijinspanning, van toproofdieren naar kleinere prooidiersoorten, staat bekend als 'vissen op het voedsel netwerk.' Het is geen uniek geval voor de noordelijke kabeljauwvisserij en is meestal het gevolg van niet-duurzame visserijmethoden. Vanaf 2011 zijn de kabeljauwbestanden nog niet hersteld en is het onbekend of of ze dat wel zullen doen.

In de nasleep van het moratorium hebben zich veranderingen voorgedaan in het beheer van de commerciële visserij. Deze omvatten de introductie van vistuig dat minder jonge vissen en bijvangstsoorten opvangt; het plaatsen van meer onafhankelijke waarnemers op offshore vissersvaartuigen; en de opname van meer vissers, wetenschappers en ander relevant personeel in het visserijbeheer.

Ondanks deze veranderingen blijft de bezorgdheid bestaan ​​dat overbevissing een probleem blijft en dat de federale regering traag is met het implementeren van de vele veranderingen die wetenschappers en vissers aanbevelen. Na jaren van stijgende quota's in de sneeuwkrabvisserij, bijvoorbeeld, vertoonde het bestand tekenen van achteruitgang in 1999. Dit leidde tot een quotumverlaging van 61.806 ton in 1999 tot 51.098 ton in 2000, en opnieuw tot 43.955 ton in 2005. Quota bleven hieronder 48.000 ton tot 2008, toen ze werden verhoogd tot 54.320 ton.

Het is van cruciaal belang dat de overheid en de industrie leren van fouten uit het verleden om de huidige en toekomstige visserij duurzaam te beheren. De oceaan is al eeuwenlang een pijler van de economie van Newfoundland en Labrador; het heeft ook bijgedragen aan het vormgeven van onze cultuur en erfgoed. Het behouden van de gezondheid moet van het allergrootste belang zijn.

Einde

[vreemdeling]

Naoorlogse depressie.

Ondanks een grote economische welvaart, zijn Newfoundland en Labrador bezweken in een depressie die in 1815 toen eenmaal de vrede was hersteld.
Frankrijk, Amerika, Noorwegen en andere landen traden weer toe in de gezouten vis handel en onderhandelden met Newfoundland en Labrador voor waardevolle markten en hulpbronnen.
De prijzen voor de gezouten vis daalden naar vooroorlogse niveaus en veel landen introduceerden andere heffingen of belastingen op de invoer van buitenlandse vis en andere producten, waardoor de dalende winsten van Newfoundland en Labrador verder verminderden.
Moeilijkheden dwongen sommige handelsfirma's om te sluiten en de werkloosheid nam snel toe.
Een reeks strenge winters tussen 1815 en 1817 maakte de leefomstandigheden erger voor bewoners, terwijl branden in St. John's in de winter van 1817 duizenden inwoner dakloos maakten,
Dat voorjaar hielden  de gevaarlijke ijs condities  de plaatselijke  zeehonden schepen aan de wal en .
elimineerde een broodnodige bron van inkomsten voor de reeds behoeftige gezinnen.
Wijdverbreide armoede, honger en lijden ontwaarde in een openbare ontevredenheid en het plunderen van sommige winkels.
Het volgende jaar keerde Newfoundland en Labrador terug naar een gezonde financiële basis.
De zeehondenjacht was een succes, de lokale kabeljauwvisserij breidde zich uit naar de kustwateren van Labrador en de internationale markten waren over het algemeen gezond.
Hoewel de kolonie nooit hetzelfde niveau van winst genoot, als tijdens de oorlogen. was het redelijk consistent voor zijn gezouten vis handel  in Brazilië, de West-Indië en in de Zuid-Europese havens van Spanje, Portugal en ItaliëTegen het einde van de oorlogen, was de binnenlandse visserij van Newfoundland en Labrador stevig verankerd en zou de economie, de kolonie voor de rest  van de eeuw besturen

quintal    oude gewicht maat voor 100 Engelse ( gewicht )ponden.
Frankrijk had een zelfde  gewicht maat voor de gezouten vis van de banken.

Einde

[vreemdeling]

Vrouwen in de kustvisserij

1800 - 1940
Vanaf het begin van de negentiende eeuw tot de jaren 1940 was de meerderheid van de bevolking van Newfoundland betrokken bij de kustvisserij (dicht bij de kust uitgevoerd met kleine boten van minder dan 35 voet lang) en de productie van gedroogde en gezouten kabeljauw.
Mannelijke familieleden - vaders, echtgenoten, zonen en broers - vingen de vis met kleine bootjes en met uitrustingen zoals handlijnen en kabeljauw fuiken, terwijl de "walploeg" (bestaande uit moeders, echtgenotes, dochters, zussen en jongere zonen) de gevangen vis zou ontgraten en fileren en de vis te zouten., zo dit al niet op zee was gedaan tijdens het vissen of op de weg naar huis.
De vrouwen zouden zich dan over de gezouten vis ontfermen en deze op houten stellingen of rekken te drogen liggen om in de zon te drogen totdat ze verwerkt waren.
De vrouwen verzorgden de vis, brachten de vis elke avond  naar binnen, of tijdens regenachtig weer.
Naast het verzorgen van de vis, zorgden vrouwen ook voor de basisbehoeften van het gezin, door te tuinieren, voedsel te bewaren en kleding te maken.
Volgens de Newfoundland Telling van 1891 waren het 18.000 of 33% van de vrouwen  van het totale aantal mensen, dat zich bezighield met het vangen en verzorgen van de vis in Newfoundland. In 1901 bestond 34% van de vissers bevolking uit vrouwen en in 1911 was dat  35%.
Rond 1921 werkten bijna 25.000 vrouwen (38% van het totaal) in de visserij.
In sommige gemeenschappen was het percentage vrouwen dat in de visserij werkzaam was zelfs nog hoger.
Vrouwen werden vaak erkend als de helft van de werklast in de huishoudens op het platteland. In de visserij langs de kusten,maakte  het zwoegen van de vrouwen vaak het verschil tussen overleven en verhongeren.

Tweede Wereldoorlog tot heden.
Vanaf de Tweede Wereldoorlog veranderde de visserij in Newfoundland en de rol van vrouw daarin enorm.
Vrouwen begonnen werk te vinden in diepvries vis verwerkings fabrieken.
Het werken in de vis verwerking bij de verwerking bedrijven, verschilde in veel opzichten van de vis uithardings werkzaamheden aan de wal bij de droging van de kabeljauw.
In de vis verwerking fabrieken was de arbeid verdeeld in een aantal verschillende taken.
Nadat de vis op de productievloer was gelost, werden de grotere kabeljauwen  door machines gevoerd,  die de vis fileerde en ontgraatte.
De kleinere kabeljauw en andere soorten vis, zoals roodbaars, werden meestal met de hand gefileerd..
De vis werd vervolgens naar sorteermachines gestuurd, waar de vis op grootte werd gesorteerd en verwerkt en afwijkingen werden verwijderd. De vis werd vervolgens gewogen en verpakt in dozen of vriesladen en naar de diepvriezers gezonden.
Nadat de vis was bevroren, werd de vis verplaatst naar de vries opslag loodsen, waar zij op verzending wachtte.


Hoewel vrouwen regelmatig alle verwerkingstaken in de kustvisserij uitvoerden, van fileren en schoonmaken, tot zouten en drogen, tot het laden en stapelen van het eindproduct, was het takenpakket dat ze meestal uitvoerden in het productieproces van de ingevroren vis veel beperkter. Mannen overheersten als fileer-, onthuiding- en ontgraving machine bedrijvers, als hand fileerders, vriezer operators en koelhuis operators.
Vrouwen hadden de neiging om taken in te pikken van het afwegen.
Zowel mannen als vrouwen bezetten trim- en sorteerposities.
Deze werk divisies zijn niet uniform in alle verwerkings bedrijven en in sommige fabrieken zijn er vrouwen die handmatig fileren en ontvellen, maar in andere fabrieken,  voeren alleen mannen die klusjes uit.
De banen waarin de  vrouwen de overhand hebben - inpakken en wegen - behoren tot de laagstbetaalde beroepen in de fabrieken.
Aan de andere kant zijn de banen waar mannen de overhand hebben – werkend aan de  fileermachines en diepvriezers - de best betaalde banen.
Supervisie- en fabrieks management posities werden veelal door mannen uitgevoerd..
Ondanks de lagere beloning waren vrouwen een belangrijk onderdeel van de vis verwerking arbeid. Volgens de cijfers van volkstellingen vormde in 1961 20% van alle werknemers in de viskwekerijen vrouwen. In 1991 was dat 60 procent van de werknemers in de vis verwerkings bedrijven, vrouwelijk.

Vrouwen in visvangst
Vóórafgaande aan de jaren zeventig waren vrouwen slechts zelden betrokken bij het vangen van vis. Hoewel een groot deel hiervan te wijten was aan sociale druk die vrouwen ervan weerhield om in "mannelijke" rollen te gaan werken, speelde de overheidsregulering ook een rol bij het voorkomen. dat vrouwen naar de schepen zouden gaan.
Sinds 1957 komen zelfstandige vissers in aanmerking voor het innen van de werkloosheid verzekering tijdens het laagseizoen. Diezelfde voorschriften stipuleerden echter,  dat vrouwen die met vissers waren getrouwd geen voordelen konden ontvangen, ook al visten zij elke dag tijdens het visseizoen. De veronderstelling was,  dat vrouwen die met hun man visten slechts "hulpen" waren en daarom werd hun werk niet als geldig beschouwd.
Twee belangrijke factoren hebben ertoe geleid dat meer vrouwen aan boord van de schepen zijn gaan vissen.. Omdat de jaren van afnemende aanlanding aan  de kust de kosten voor het exploiteren van een kleine bootvisserij hadden verhoogd, begonnen meer vrouwen bij hun echtgenoot aan boord te vissen, om een ​​groter deel van het visserij inkomsten in het eigen gezin te houden.
Ten tweede, in de jaren tachtig, daagde een vrouwelijke visser, genaamd Rosanne Doyle uit Witless Bay, Newfoundland, met succes de werkloosheid verzekering regels uit, die voordelen aan vrouwen van vissers ontkenden.
Vrouwen die met hun echtgenoten op hun boten werkten, kwamen in aanmerking voor het innen van de werkloosheidsuitkeringen.
Rond 1991 werkten er 1.190 vrouwen (11% van alle vissers) als viskwekers.

Kabeljauw  Moratorium
Aan het begin van de jaren negentig verdween de kabeljauw, die eeuwenlang de steunpilaar van de visserij in Newfoundland was geweest, vrijwel volledig, toen jaren van overbevissing eindelijk hun tol eisten.
In 1992 verklaarde de Canadese regering een moratorium op de kabeljauwvisserij in Newfoundland.
Woongemeenschappen aan de wal zijn compleet verwoest door de sluiting.
Hoewel er  veel aandacht is besteed aan het lot van de mannelijke vissers, werden de  vrouwen zwaar getroffen door deze sociale en economische crisis.
Vóórafgaande aan  het moratorium waren naar schatting 15.000 vrouwen direct in de visserij werkzaam als vissers en fabrieksarbeiders.
Veel anderen  banen gingen verloren in bedrijven die verbonden waren met de visserij.
Bijna 10.000 vrouwen kwamen in aanmerking voor compensatie pakketten van de Federale Overheid, maar die programma's eindigden in 1998.
Sinds de ineenstorting van de kabeljauw,  heeft de visserij in Newfoundland een veel kleiner aantal mensen nodig, voornamelijk in de krab- en garnalenvisserij.
De concurrentie voor licenties en verwerking van banen waren  intens.
Ondanks het feit dat ze zo'n groot percentage van de beroepsbevolking deel uitmaakte in de visserij , hebben vrouwen weinig te zeggen gehad over het overheidsbeleid, over vakbondsactiviteiten en over het fabrieksbeheer.
Tijdens het moratorium zijn vrouwen uit de visserij sector  begonnen om samen te komen om de specifieke problemen van vrouwelijke werknemers aan te pakken en strategieën voor verandering te bespreken
Of vrouwen wel of geen eerlijke toegang hebben tot de rijkdom die werd gegenereerd door de maritieme hulpbronnen van de toekomst, valt echter nog te bezien

Einde.

[vreemdeling]

De uitvoering van de 19e eeuw zeehondenvisserij                                             

De commerciële zeehondenjacht was een van de gevaarlijkste en meest veeleisende industrieën in Newfoundland en Labrador in de 19e eeuw. Degenen die eraan deelnamen, moesten ervaren zeemannen zijn die de gewoonten van de jacht op de zadelrobben begrepen. Ze moesten ook moedig of gedurfd genoeg zijn om te werken in de gevaarlijke en onherbergzame omstandigheden van de Noord-Atlantische ijsvelden. Zeehonden jagers verwelkomden het werk omdat de jacht de periode verlengde waarin ze na de zomer met de kabeljauw visserijen geld konden verdienen.

Zeehonden jagers brachten tot 12 opeenvolgende uren op het ijs door in koud en soms stormachtig weer, vaak lange afstanden afleggend over onstabiele ijsvlakten.. Nachten werden doorgebracht in vuile, krappe kooien aan boord van overvolle schepen. Ziekte en verwonding waren normaal, evenals sterfgevallen door verdrinking of blootstelling aan de elementen. Ondanks deze risico's konden zeehondenjagers geen winst van de jacht garanderen. Vaartuigen konden vast komen te zitten in het ijs voordat ze de zeehonden kuddes bereikten, of konden soms helemaal geen kuddes vinden. Desalniettemin was er veel concurrentie tussen de mannen die in de negentiende eeuw als zeehondenjagers wilden werken en de beperkte ruimte aan boord van zeehondenschepen raakte snel opgevuld.

Zeilvaart  en de zeehondenjacht: 1790s-1860s

In het voorjaar van 1793 zeilden de eerste twee schoeners van St. John's naar de Noord-Atlantische ijsvelden om op zeehonden te jagen. De reis was een succes en zette andere handelaren en investeerders ertoe aan gelijkaardige reizen te lanceren. Al snel namen er honderden zeilschepen en duizenden mannen deel aan de commerciële zeehondenjacht voor de oostkust van Newfoundland en Labrador. De industrie bleek lucratief en werd bijna net zo winstgevend als de handel in gezouten vis in de kolonie.

Zeehonden jagers moesten echter lange dagen werken en zich aanpassen aan de barre omstandigheden van de ijsschotsen als ze een succesvolle vangst naar het eiland wilden brengen. Deze mannen waren voornamelijk kabeljauwvissers die de lente zeehonden jacht gebruikten om hun inkomsten uit de zomervisserij aan te vullen. Iedereen die aan de jacht wilde deelnemen, vroeg de kooplieden om ligplaatsen aan boord van hun zeehonden jachtvaartuigen; wat meestal op tweede Kerstdag werd uitgereikt.. 

Hoewel schepen pas in Maart naar de ijsvlakte vertrokken, begonnen de jagers zich kort na Candlemas (2 februari) op ​​de reis voor te bereiden. Veel hiervan ging gepaard met fysieke arbeid als de mannen hout hakten en in elkaar plaatsten,om punters te bouwen - kleine roeiboten die de schoeners ieder seizoen naar de ijsschotsen brachten – of zij  hielpen de rompen van schoeners te versterken met extra balken om schade door zee-ijs te verminderen. De weken voorafgaand aan de reis gaven ook de zeehondenjagers de tijd om hun laarzen en uitrusting te repareren, terwijl vrouwen, moeders en zusters een bijdrage leverden door jassen te voeren en andere kledingstukken te herstellen.

De zeehonden jagers namen enkele items mee voor hun reis. Voor kleding, namen zij een canvas jas mee, wollen truien en wanten ,een tweed of mollen vel broek, dik ondergoed, een pet, bril om te waken tegen ijsblindheid, en zeehonden leren laarzen met bespijkerde zolen voor verhoogde grip op het ijs. Iedere zeehondenjager bracht ook zijn eigen uitrusting mee, die bestond uit een gaffel voor het doden van de zeehonden, een mes om de karkassen te villen en een sleepkabel om de pelzen naar het schip te slepen. De gaffel  was een twee meter lange houten paal met een ijzeren haak en een ijzeren punt die aan één uiteinde was bevestigd. De mannen sloegen jonge zeehonden op hun neus met de gaffel om ze te doden. Ze gebruikten ook het instrument voor het evenwicht te bewaren  in het springen van de ene ijsschots  naar de andere, om ervoor te zorgen dat het ijs veilig was om over te lopen en om te helpen om eventuele jagers op het ijs te trekken die waren uitgegleden en in het water terecht waren gekomen..

Het was echter vaak moeilijk om op het ijs te komen voordat de jonge zeehonden  het ijs verlieten. Stormen kwamen in Maart frequent voor en konden gemakkelijk een schoener in de problemen brengen of  de schoener laten zinken, Vaak raakten de schepen bekneld in drijf-ijs. Als dit gebeurde, beval de kapitein van het schip zijn bemanning om overboord te stappen ,om met hun gaffels en bijlen op het ijs te beuken. Ook  stampten of sprongen de zeehonden jagers herhaaldelijk op het ijs om het met hun eigen gewicht te breken terwijl ze zich vastklampten aan touwen die aan de boeg van het schip hingen. Het kon soms wel dagen duren voordat de mannen het schip konden bevrijden uit het ijs en velen moesten lange uren tot aan hun  knieën, doorbrengen in het ijskoude water

Op het ijs.

Als de kapitein eenmaal een kudde zeehonden had gevonden, beval hij de mannen van het schip af te gaan en pelzen mee terug te brengen. Meestal liepen de jagers over het ijs naar de kudden. Echter, als het ijs erg los was en er grote stukken water tussen elke schots lagen, dan roeiden de mannen naar de kudden met hun kleine punters. Elke keer weg te zijn van het hoofd schip was gevaarlijk omdat plotselinge stormen of mistpartijen de mannen van hun schoeners konden scheiden. Om zich hier tegen te beschermen sloegen bemanningsleden die nog aan boord van het schip waren , op”” braadpannen, sloegen stukken hout tegen elkaar of maakten andere luide geluiden, om verloren zeehondenjagers terug naar veiligheid te begeleiden. Niettemin waren sterfgevallen niet ongewoon en moesten de mannen een goed gevoel voor richting behouden om te kunnen  overleven ..

Bij het bereiken van een groep zeehonden doodden de jagers de "whitecoats" met hun gaffels en verwijderden de pelzen met hun messen. Ze sneden ook twee spleten in elke pels om hun sleeptouwen er door te trekken. Elk touw kon tussen drie en zeven huiden vervoeren, en elke huid woog ongeveer 22 kilogram. Het trekken van zo'n zware lading over het ruwe ijs vereiste een enorme kracht; niet alleen was het ijs ongelijk en moeilijk om over te lopen, maar de jagers moesten hun vangst vaak kilometers lang slepen, voordat ze het schip bereikten.

Zodra de whitecoats oud genoeg waren geworden om weg te zwemmen, begonnen de jagers op jonge zeehonden en volwassenen zeehonden te jagen. Dit gebeurde met een geweer in plaats van een gaffel en de mannen werkten nu in teams van drie man; deze bestonden uit een schutter en twee assistenten, die ook wel als 'honden'.werden betiteld . De geweer dragers waren ervaren scherpschutters die zich op de zeehonden koppen  richtten om ze onmiddellijk te kunnen doden zonder de vachten te beschadigen. De “honden” droegen ondertussen het buskruit en vilden de zeehonden nadat ze waren gedood.

De mannen werkten van het aanbreken van de dag tot het vallen van de avond op het ijs en keerden zo nu en dan terug naar het schip om hun vangst uit te laden. Eenmaal aan boord voor de nacht, waren de leefomstandigheden echter minder comfortabel dan die op het ijs. De mannen sliepen in kleine, vuile en ongemakkelijke kooien onder deks. Tegen het einde van een reis waren deze kwartieren gevuld met het vuil en de stank van zeehondenbloed, menselijk bloed, vet en natte kleding. Dit gaf aanleiding tot frequente aanvallen van infecties en ziekten. Een van de meest voorkomende en pijnlijke ziekte stond bekend als "zeehonden " vinger. De vinger van een slachtoffer werd gezwollen en rood gedurende een paar weken, voordat hij in een kromme positie kwam te staan.. De meeste jagers hebben deze infectie toegeschreven aan de behandeling van het zeehonden bont.

Na ongeveer zeven weken op het ijs, keerden de zeehonden schepen naar huis terug. Enkele van de meer succesvolle schepen maakten in die periode twee of drie reizen naar het ijs. Als een bemanning een volledige lading whitecoats had gevangen , zeilden ze vroeg naar huis om hun vangst te lossen voordat ze terugkeerden naar de jacht op oudere  zeehonden
De meeste schoeners waren echter eind Mei in hun thuishaven terug,om zich voor te bereiden op de visserij op de zomer kabeljauw. Eenmaal op het eiland claimde de eigenaar van het vaartuig de helft van de totale vangst en verdeelde de rest gelijkelijk onder de jagers. De eigenaar betaalde ook de kapitein op basis van het aantal pelzen die aan wal werden  gebracht of op basis van het gewicht van de vangst.

Stoom en de zeehondenjacht 
                   
De komst van stoomschepen in 1862 veranderde de zeehondenjacht enorm. De schepen waren groter en sterker dan de schoeners en konden dieper de ijsvelden in varen. Schoeners konden niet concurreren met de nieuwere schepen en kwamen elk jaar in steeds kleinere aantallen bij de vloot voor. De stoomboten maakten de werkomstandigheden echter niet veiliger of comfortabeler voor jagers, die nu moesten helpen een constante aanvoer van steenkool naar de machinekamer van het schip te garanderen. Kolenstof klemde zich vast aan de mannenhuid en verpeste de lucht. De kooien aan boord van stoomschepen waren nog steeds krap en vies, maar werden nog meer ongemakkelijker gemaakt door de constante aanwezigheid van het kolenstof.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg

Ook het werk op het ijs veranderde. Hoewel de mannen nog steeds dezelfde uitrusting droegen, brachten ze vaak langere uren op het ijs door. Stoomboten, vanwege hun snelheid en grotere bemanningen, kunnen meer grotere partijen zeehonden huiden afwerpen op grotere afstanden dan ooit tevoren. Hoewel hierdoor een enkel schip meer ijs oppervlakte kon bestrijken, betekende dit ook dat de jagers vaak niet op loopafstand van hun vaartuig waren en de hele dag niet konden terugkeren met hun vangst. In plaats daarvan ontwikkelde zich een proces genaamd “Schotsen opslag “ waarbij de zeehondenjagers hun vachten bij een aangewezen ijs schots - in plaats van het vaartuig – verzamelden, voordat ze terugkeerde naar de jacht. Aan het einde van elke dag pakte de stoomboot zijn bemanning op en bezocht elke ijsschots  om de pelzen op te halen. Hoewel efficiënter, verhoogde deze praktijk de kans dat zeehondenjagers verloren zouden gaan op het ijs in de mist of een plotselinge storm. Toen de jagers in Mei naar huis terugkeerden, werd de vangst opnieuw verdeeld onder de bemanning en scheepseigenaar. Zeehonden jagers kregen echter nu slechts een derde deel van de vangst in plaats van de helft. Hoewel dit aanvankelijk geen probleem was omdat stoomboten meer zeehonden vingen dan schoeners, namen de individuele loontarieven uiteindelijk af toen de zeehonden voorraad aan het einde van de eeuw uitgeput raakte.

Einde

[vreemdeling]

De zeehonden visserij  van Newfoundland en Labrador   
                                         
Het grootste deel van de zeehonden die jaarlijks worden gevangen in de Golf van St. Lawrence en voor de oostkust van Newfoundland en Labrador - bekend als 'Het Front' - zijn Groenlandse zeehonden of harpen. Dit zijn groepsgebonden dieren die volgens een regelmatig patroon zich verplaatsen.
De noordwest-Atlantische kudde volken in de Baffin Bay, beginnen in de herfst  naar het zuiden langs de kust van Labrador te trekken.. Zij bereiken eind december de Straat van Belle Isle en sommigen gaan de Golf in en anderen gaan naar de Grand Banks. In februari vinden de zeehonden het drijfijs waarop de vrouwtjes hun jongen kunnen krijgen De kudde van de Golf trekt meestal op de Magdalena-eilanden af, om daar hun jongen te krijgen De Atlantische kudde trekt naar het noorden om zich op het ijs naar het zuiden te laten afdrijven langs de kust van Zuid-Labrador en het noordoosten van Newfoundland. Hier worden de jongen geboren in grote groepen. De pups wegen ongeveer 15 kilo bij de geboorte en hebben een geelachtige vacht die al snel wit wordt. Ze kwamen snel op gewicht en bereikten de 60 tot 70 pond in 16 tot 18 dagen. In dit stadium werden ze beschouwd als in topconditie. De witte vacht werd snel afgestoten en  tijdens de rui staan ​​ze bekend als 'haveloze jackets' - en de pups verliezen gewicht. Wanneer ze onafhankelijk van hun moeder zijn, gaan ze het water in en staan ​​ze bekend als 'kloppers'. Eenjarige harpen worden ' gekken ' genoemd. Zodra de volwassen zeehonden zelf ruien en vervolgens paren, begint de kudde zijn reis terug naar de Noordpool.
Soorten zeehonden
Er zijn meerdere soorten zeehonden in de wateren van Newfoundland en Labrador, waaronder de klapmuts, de vierkante vin en de zeehond. De huid van de gewone zeehond werd gewaardeerd voor kleding, wat hem bijzonder waardevol maakte. Het vet van de grote vierkante flippers was goed voor de olie. Maar geen van deze zeehonden kon in dezelfde hoeveelheden worden gevangen als harpen, omdat ze meer verspreid zijn en zich niet verzamelen op het ijs om jongen te baren. Omdat de harpen jaarlijks dicht bij de kust migreren en dan samenkomen op het lente-ijs, waren ze veel gemakkelijker bereikbaar voor de mensen aan de kust'
Verschillende toepassingen voor gevangen zeehonden
De eerste mensen die zeehonden vingen waren natuurlijk de Aboriginal-volkeren. Alle Aboriginal culturen die in Newfoundland en Labrador leefden voor en na contact met Europeanen, vertrouwden in meer of mindere mate op zeehonden. Voor de Labrador Inuit in het bijzonder, was de zeehond tot voor kort een nuttig component van een manier van leven grotendeels aangepast aan lokale bronnen. Het vlees werd gegeten of aan de honden gevoerd; het vet werd omgezet in olie voor licht en voedsel; de huid werd gebruikt voor kleding, laarzen en een groot aantal andere doeleinden en dan ook nog de handel met Europese handelaren.
Settlers uit Europa bekeken het zeehond  heel anders, behalve die in Labrador die de Inuit-wijze hebben overgenomen. Door zich nooit aan te passen aan de omgeving zoals de Aboriginal-volkeren, beschouwden ze de zeehond  als een commercieel artikel dat verkocht moest worden voor de goederen, die de inboorlingen ervan vervaardigd hadden . Zeehonden vlees werd nooit een belangrijk onderdeel van het dieet van Newfoundland, behalve in enkele plaatsen, hoewel de vinnen werden gewaardeerd als een seizoensgebonden delicatesse. De huiden werden niet veel gebruikt voor kleding. Kleine artikelen werden ervan gemaakt in sommige plaatsen, misschien  laarzen, wanten en petten, maar alleen de plutocraten van St. John's droegen  jassen van zeehonden huiden.. Kolonisten vingen de zeehonden omdat ze inkomsten nodig hadden, niet omdat ze ze gebruikten in het dagelijks leven, en handelaren wilden graag huiden en het vet kopen.
De huiden werden gezouten en afgevoerd om ze tot leer te verwerken. Het vet werd in olie omgezet, aanvankelijk door het op natuurlijke wijze te laten rotten. 'In de maanden juli, augustus en september was de geur en uitwaseming van de kuipen en het koken bijna onuitstaanbaar', schreef SG Archibald in 1852. '... Een zomer residentie in de stad St. John's is alles behalve wenselijk.' Voor het gebruikt voor verlichting en als  machine smeermiddelen, en verwerking voor het verzachten van textiel en in verf, explosieven en margarine, was de olie van grotere waarde dan de huiden. In de jaren 1840 vertegenwoordigde de olie 84 procent van de waarde van geëxporteerde zeehondenproducten; in de jaren 1890 54 procent. Als er weer een groep zeehonden werd gevonden, zeiden mannen dat ze ….”We zitten in het vet “'.
Vroegere methoden van de commerciële zeehondenvisserij
Toen de commerciële zeehonden visserij begon in de 18e eeuw, bestond de vangst in Newfoundland en Labrador, overwegend uit volwassen zeehonden, die op drie manieren van de kust werden gehaald. De eerste en belangrijkste methode was het gebruik van netten om de zeehonden bij hun migraties te onderscheppen. Dit waren zware, sterke aangelegenheden, maar niet duur om aan te schaffen, en werden op grote schaal gebruikt overal waar zeehonden dicht bij de kust zich verplaatsten Ze werden het meest aangetroffen aan de zuidkust van Labrador, de Straat van Belle Isle en de kust van Newfoundland ten noorden van Twillingate. Ten zuiden van de Notre Dame-baai was het gebruik er van minder gebruikelijk, maar niet ongebruikelijk.
De andere methoden waren minder efficiënt omdat ze in grotere mate afhankelijk waren van toeval. Als de wind  het drijfijs blies, dicht naar de wal blies, konden de mannen naar buiten lopen , het ijs op, om zeehonden te zoeken en de pelzen terug te slepen. Een andere methode was om kleine boten te gebruiken om zeehonden te jagen, en zich  relatief dichtbij land te houden. Deze twee methoden vallen onder de term 'landmannenvisserij'. Deze noordelijke industrie was een vitaal onderdeel van de jaarlijkse ronde en een zeer belangrijke factor in de groei en verspreiding van nederzettingen in het noordoosten van Newfoundland. De kabeljauwvisserij bleef de belangrijkste industrie, maar het hele jaar door was de bezetting afhankelijk van de exploitatie van andere hulpbronnen. Bemanningen die achterbleven voor de winter, exploiteerden niet alleen zeehonden, maar ook  vachten van gestroopte dieren en visten op  zalm in de vroege zomer. Van deze bemanningen, ontwikkelde zich de permanente populatie van het noorden van Newfoundland, en belangrijke zeehonden centra zoals Fogo, Greenspond en Bonavista begonnen te groeien
Tegen het einde van de 18e eeuw werd het zuidoosten van Newfoundland aangetrokken door de duidelijk lucratieve zeehondenvisserij. Het schiereiland Avalon werd niet meer aangedaan op de route van de zeehonden migratie en het voorjaarsijs meed maar al te vaak  de zeehonden routes. De enige manier om deel te nemen aan de vangst was door naar het noorden te reizen en de zeehonden te zoeken. Zo zijn in 1793 de eerste schoeners vanuit St. John's naar het ijs gevaren. Ze waren klein, ongeveer 45 ton, maar succesvol. Deze expeditie markeerde het begin van de kenmerkende zeehonden visserij in Newfoundland, het vangen van zeehonden vanaf schepen die het ijs in zeilden om actief te zoeken naar zeehonden, jong en oud.                                             Deze visserij of vangst, zou bijna 200 jaar duren

[vreemdeling]

Overheidsbetrokkenheid bij de visserij, 1940 – 1970

De sector Verwerking / Verre Visserij vangst

Bijna vanaf het begin van de opkomst van de diepgevroren visindustrie in de vroege jaren 1940, begon de overheid hulp te bieden. Een Commissie van de Regering was de voorman en weerspiegelde de overtuiging dat Newfoundland moest profiteren van de groeiende markt voor bevroren vis in de Verenigde Staten. Er werd ook gedacht dat gecentraliseerde productie in verwerkingsbedrijven efficiënter zou zijn dan de traditionele visserij, en veel van de moeilijkheden zou oplossen die verband hielden met aan de wal gezouten vis.
In 1943 begon de Commissie leningen te verstrekken aan visserijbedrijven die bereid waren te investeren in diepgevroren vis fabrieken en verre visserij  trawlers. Nadat Newfoundland in 1949 toetrad tot de Confederatie, zette de liberale regering van Joseph R. Smallwood deze praktijk voort. Tussen 1950 en 1967 verstrekte de Smallwood-regering bijna $ 30 miljoen aan leningen aan visbedrijven om verwerkingsfabrieken te bouwen, uit te breiden of te onderhouden, of om trawlers te kopen.
Hoewel de federale overheid tot eind jaren zestig geen rechtstreekse leningen verstrekte aan visserijbedrijven in Newfoundland, bood het op andere manieren hulp aan. Het sponsorde onderzoek, zowel biologisch als technologisch, via zijn Visserij Onderzoek Afdeling. De Raad voor visserijonderzoek handhaafde onderzoekstations langs  heel Atlantisch Canada, waaronder Newfoundland. Ook bouwde de federale overheid werven, voerde havenverbeteringen uit in sommige ver verwijderde havens en installeerde ook 'Gemeentelijke verwerkings plaatsen, waar vissers hun vis konden schoonmaken en verzorgen.

De kustvisserij
Zowel de provinciale als de federale overheid hebben ook de modernisering van de kustvisserij aangemoedigd door vissers aan te moedigen te investeren in scheepsmotoren en in grotere vaartuigen, ook wel beugvissers genoemd,om met schepen te gaan varen , variërend in lengte van 35 ft. tot 60 ft. De beug vaartuigen waren groter en krachtiger dan de typische kustvisserij, en konden verder op zee varen. Ze konden verschillende vang methoden gebruiken, waaronder de beug (waarbij een lange lijn, waaraan andere kortere lijnen met aashaken aan het uiteinde waren bevestigd, in het water werd uitgezet.. Beugers konden ook verschillende soorten netten gebruiken, waaronder een kleinere versie van het zak-achtige sleepnet dat door de offshore-trawlers wordt gebruikt.
De provinciale overheid verleende grotendeels hulp via de visserij lening raad. De vissers moesten zelf een aanbetaling doen en het bestuur bood de rest aan lage leningen. Daarnaast bood de federale overheid kleine premies, of subsidies aan op sommige schepen, zoals de beugschepen. Hoewel deze schepen grote hoeveelheden vis konden vangen, waren ze ook erg duur om te kopen en te bedienen. Als gevolg hiervan werden in de jaren vijftig en zestig slechts een klein aantal (minder dan 500)van deze schepen  in de provincie gebouwd.
In de jaren zestig begon de provinciale overheid hulp te bieden aan degenen die schepen kleiner dan 35 ft. gebruikten via het Kust Visserij Programma. Dit programma bood kleine premies voor degenen die kustschepen kochten of bouwden, variërend van 24 ft tot 35 ft. Het bood ook premies voor mensen die nylon kieuwnetten wilden kopen. Dit waren lange rechthoekige netten, meestal 50 vadem lang (1 vadem = 6 voet of 1.83 meter), die verticaal in het water hingen. De vissen zouden proberen door het net te zwemmen, maar zouden met hun kieuwen in het net gevangen raken. Vóór de jaren zestig werden in de Newfoundland kustvisserij maar heel weinig kieuwnetten gebruikt. In 1965 waren er echter ongeveer 18.000 vijftig vadem kieuwnetten in gebruik in  Newfoundland.

Werkeloosheidsverzekering

In 1957 breidde de federale overheid het programma van de werkloosheidsverzekering tot alle vissers uit. Dat betekende dat de meerderheid van de kustvissers, die vanwege het weer slechts een deel van het jaar konden vissen, tijdens het laagseizoen voordelen kon ontvangen, net als andere seizoenarbeiders in Canada. Het programma was echter alleen van toepassing op mensen die op de visserij werkzaam waren geweest, en was  niet van toepassing op degenen die de vis  aan de kust (wat voornamelijk vrouwen waren) verzorgden of verwerkten.
 Vrouwen werden verder gediscrimineerd omdat de wet specifiek vrouwen uitsloot die vis verwerkten van vissers die een uitkering inden.\
 Als een vrouw met een bemanningslid op een vissersboot was getrouwd, had ze niet het recht om aan het programma deel te nemen. hoewel heel weinig vrouwen als vis verwerkster  werkten, deden sommige vrouwen het, uit pure noodzaak of uit vrije keuze. Dit beleid maakte het werken als visverwerker echter als een slechte economische keuze voor vrouwen.
 Pas nadat dit beleid begin jaren tachtig in de rechtbanken werd aangevochten, waren vrouwen, getrouwd met bemanningsleden bevoegd om in aanmerking te komen voor het innen van een  werkloosheidsuitkeringen.
Naast de kustvissers, ontvingen de mensen (vooral mannen) die aan de offshore-visserij trawlers werkten ook de werkloosheidsuitkeringen.

[vreemdeling]

Industrialisatie in de visserij, 1940 – 1969

In de jaren tussen 1940 en 1969 veranderde de visserij in Newfoundland dramatisch. Er ontstond een nieuw product, snel diepgevroren kabeljauwfilets en -blokken, die al snel de gezouten vis begonnen in te halen
De twee takken van de industrie waren heel verschillend. Ten eerste werd bevroren vis geproduceerd in fabrieken, in plaats van te worden verwerkt door de vissers zelf. De eigenaars van de verwerkingsfabrieken waren ook eigenaar van de verre visserij  vissersvaartuigen, de trawlers, die grote hoeveelheden vis vingen om in de fabrieken te worden verwerkt, en huurden mannen in om de vis te kunnen verwerken Ook kochten eigenaren van vis verwerkende bedrijven verse vis rechtstreeks van de kustvissers. Ten tweede ontvingen vissers  contant geld van de bedrijven voor hun vis, in plaats van kredieten, zoals traditioneel het geval was. Ten derde waren de markten voor bevroren vis voornamelijk  Noord-Amerikaans, waarbij de meerderheid van de bevroren vis van Newfoundland naar de Verenigde Staten ging. De markten voor gezouten vis waren in Europa, het Caribisch gebied en Zuid-Amerika
Technologische en economische veranderingen in de Noord-Amerikaanse visserij- en levensmiddelenindustrie aan het eind van de jaren 1930, 1940 en 1950 effenden de weg voor de groei van de diepgevroren visindustrie in Newfoundland. De visserijsector was lang op zoek geweest naar een manier om vis te conserveren zonder zout te gebruiken. Hoewel gezouten vis in sommige landen, zoals Spanje en Portugal, een populair voedingsproduct was, sprak het de meeste Noord-Amerikanen niet aan. Dus in de jaren twintig en dertig experimenteerden Amerikaanse wetenschappers en ondernemers met verschillende methoden voor het invriezen van vis. Eind jaren dertig vond een excentrieke ondernemer, Clarence Birdseye, die enkele jaren in Labrador had gewoond, 'quick-freezing',uit, een methode die de vis snel tussen gekoelde metalen platen bevroor. Hoewel diepgevroren vis nooit overeenkwam met de smaak van verse vis, was deze wel genoeg dichtbij. Noord-Amerikanen begonnen het product te kopen.
Tegelijkertijd maakten andere ontwikkelingen het voor mensen veel gemakkelijker om de vis te kopen en te eten. Vroeger konden alleen mensen die in de buurt van de oceaan woonden ,Atlantische vis kopen. Maar naarmate nieuwe methoden voor het vervoer van bederfelijk voedsel met de trein en later per vrachtwagen werden ontwikkeld, konden mensen die in de grote binnenlandse regio's van Noord-Amerika woonden, vis kopen.
De manier waarop voedsel werd verkocht, veranderde ook. Vóór de jaren 1940 winkelden de meeste mensen in kleine, onafhankelijke supermarkten, waarvan er maar weinig voedselverpakkingen hadden. Bovendien hadden maar weinig mensen koelkasten thuis, zodat ze bevroren voedsel niet voor langere tijd thuis konden bewaren. Vanaf de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw, maakte de groei van grote supermarktketens zoals A & P, waarin rijen met diepvriesproducten werden aan geboden,, bevroren vis toegankelijker. Koelkasten voor huishoudelijk gebruik werden ook betaalbaarder, waardoor het gemakkelijker was om bevroren voedsel, inclusief vis, te kopen en op te slaan. Al deze ontwikkelingen verhoogden de vraag naar bevroren vis in de Verenigde Staten en Canada.