Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Noordover 25


Wij probeerden om een tros  onder het net en het potdeksel van de verschansing te krijgen.
Daarna maakten wij er een lus van en lieten die langs het net zakken..
De tros werd om de winch gegooid en opgehieuwd.
Dit moest erg langzaam gebeuren, want de tros had gemakkelijk kunnen breken , maar wij slaagden er in om het net ver genoeg omhoog te krijgen, om de lijn te grijpen welke bevestigd was aan de  kuil..
Dat maakte ons in staat om het bodem stuk van de kuil aan dek te hieuwen.
Toen wij de eerste kuil met vis aan dek hadden liggen, zou het karwei veel makkelijker geklaard kunnen worden., dachten wij       . Maar dat was jammer genoeg niet zo..
Toen wij de volgende  kuil vis scheep wilde zetten , brak de lijn, en het hele net viel terug in de zee en zonk als een baksteen..
Nu hadden wij een probleem.!
Wij trachtten opnieuw, zonder succes,  een tros onder de bodem van het net te krijgen, maar het mislukte steeds.
De schipper besliste dat wij de vis in een keer aan boord moesten hieuwen. We hieuwden het net zover als mogelijk was in en gooiden er een stevige strop omheen,
Wij waren in het bezit van een takel , een blok over drie schijven, waaraan een grote haak. was bevestigd, zoiets wat je kunt zien hangen aan een grote hijskraan.
Het is erg sterk en twee of drie man zijn er voor nodig om het over het dek te verplaatsen.
Toen de haak aan de strop rond het net was bevestigd, stuurde de schipper allen die op het voordek waren weg, ingeval er iets zou breken..
Wij vervolgde het optakelen,
Ik stond aan SB, goed uit de weg en keek hoe het net voorzichtig uit het water werd gehieuwd.
Toen de takel het volle gewicht van de vis te verwerken kreeg, helde het schip over SB en het net kwam langzaam uit het water.
Het blok had nu de top van de mast bereikt, maar het uiteinde van het net hing nog steeds overboord en in het water..
Plotseling, zonder waarschuwing, brak de draad van het takel.
Het gehele geval viel terug in zee en het takelblok  kwam met een geweldige klap op het dek terecht en sloeg een van de last planken in tweeën..
Goddank stond er niemand onder het takel..
Wij schoren drie maal een nieuwe kabel in de takel blokken en elke keer op nieuw knapte de kabels..
Wij waren nu al zes uur bezig om te trachten de vis scheep te krijgen en iedereen vond het nu wel genoeg en waren het zat..
Wij hadden geen kabel meer voor het takel, maar de schipper wilde het nog eenmaal proberen.
Als het niet zou lukken, dan zouden we het net afkappen en de boel laten zinken.
De volgende order was om een meertros uit het voor ruim te halen.
Dat was een enkele draad , maar dikker als de gebruikte kabel draad en voerde hem door een enkel blok aan de top van de mast..
Ik dacht werkelijk dat de schipper gek geworden was. Na vier maal de draad van het takel te hebben gebroken, kon ik mij niet voorstellen, dat een enkele staaldraad het gewicht van het net kon houden..
Wij begonnen opnieuw en hieuwde het net op met de kabel, gooiden een strop rond het net en haakte  de haak in de strop.
En opnieuw begon het inhieuwen
Iedereen ging op een veilige afstand staan en ik ging naar naar de SB zij , om te kijken hoe het net op nieuw werd ingehieuwd.
De meertros kon het gewicht hebben.
Je kon het kraken  en schaven aan de top van de mast horen,
Ieder ogenblik kon de tros breken en het blok van de mast afbreken en ik vreesde het ergste.
Het net kwam langzaam over de zijkant van het schip als een grote vis worst,
Beetje bij beetje kwam het omhoog, tot de haak tegen het blok in de top van de mast zat.
De winch stopte, maar van het net hing nog bijna 6 voet buiten boord..
De schipper gaf de stuurman orders om een kabel te halen en die vast te maken aan het kuiltouw.
Dat was moeilijk en gevaarlijk en de stuurman moest wel over de verschansing gaan hangen , om dat te proberen.
Het probleem was, dat hij niet zo ver met zijn handen kon reiken.
Het blok in de mast kraakte nog steeds en als de kabel zou breken, zou de stuurman met het net overboord zijn gesleurd..
De stuurman riep twee matrozen, om met hun handen zijn voeten vast te houden.
Toen zij een goede greep op hem hadden,  wrikte hij zich zelf over de reling tot hij onderste boven, boven het water hing..
Het was een pracht stukje werk en het was ook een goede stuurman en ze mochten hem niet uit hun handen laten schieten.. Na veel gerommel, slaagde hij er in de kabel vast te maken en de kabel werd vervolgens naar de winch gebracht.
De winch werd langzaam in gang gezet en de kuil werd naar achteren getrokken tot zij ver genoeg was om het einde van het net binnen boord te trekken.
En toen de kuil op het dek stortte, kwam het blok uit de mast met donderend geraas naar beneden gestort. De as van het blok,  was in honderden kleine stukjes verpulverd..
Maar de stuurman was een echte marzel bink.
Deze laatste kuil vis was ongeveer 160 kisten van 10 stones met haaien en woog ongeveer 10 ton .  . Maar de eerste hoeveelheid vis,  die wij al op het dek hadden liggen, was ook nog eens 30 kisten vis, zodat wij 190 kisten haai in de afslag konden zetten.
En dat was wel een grote hoeveelheid vis om met een enkel blok en kabel aan boord te hieuwen..

In Juni dat jaar, werd ik opgeroepen voor de medische keuring voor de Koninklijke Marine Reserve.
Daar ontdekten zij, dat ik  een dubbele hernia had.
Ik wist dit, omdat ik er al jaren last van had en ik had het vaak de dokter verteld , maar zij konden nooit iets vinden..
Na dit onderzoek , ging ik weer naar zee.
Wij waren halverwege de reis, toen de schipper mij op de brug riep. en vertelde mij, dat mijn vader het kantoor had geìnformeerd over medische conditie..
Ik kreeg licht werk toebedeeld voor de rest van de reis.
Bij terug keer thuis, werd ik in het ziekenhuis opgenomen voor een operatie.
Na mijn herstel, keerde ik terug op de Northern Jewel..
Wij hadden die reis een nieuwe matroos aan boord. Eigenlijk was hij de dek leerling aan boord, toen ik in het ziekenhuis was.. Ik was het niet met de gang van zaken eens, want ik had gedacht dat de schipper mij wel de baan van matroos had gegeven.
Ik vond, zoals het nu was gegaan, nier erg fair..
Ik bleef op de Northern Jewel tot de Kerstdagen en toen vroeg ik aan  Tommy Rowson, de scheepsagent, of hij mij een baan als matroos kon geven.
Hij stemde daar in toe en ik monsterde af op de Northern Jewel, om als matroos te monsteren op de Northern Gem, wel niet een goede verandering, maar je moest toch ergens beginnen.
Ik had altijd met plezier op de Northern Jewel gevaren en ofschoon ik goed met schipper Bill Woods op kon schieten, kruisten onze paden zich een paar keer, tijdens mijn carrière en dat was niet altijd even goed.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 26

Het was December , toen ik afmonsterde op de Northern Jewel en ik besloot, dat ik de Kerstdagen en het Nieuwe Jaar  thuis zou blijven, voor ik als matroos zou gaan varen.
Op 24 December rapporteerde de Grimsby Evening Telegraaf het droevige nieuws, dat de Grimsby trawler, de  Prince Charles,  aan de grond was gelopen op de rotsen voor de Noorse kust.
Zij was op 3 December uit Grimsby vertrokken en liep op de rotsen bij het eiland Soeroeya, 60 mijl ten westen van Hammerfest in Noorwegen, tijdens de nacht in een sneeuwstorm.
Er waren 2 doden en zeven vermisten te betreuren en 11 personen waren geredden.
Een van de twee Noorse loodsen aan boord,  werd vermist, maar de andere was in veiligheid.
Deze tragedie betekende macabere Kerstdagen voor veel gezinnen.. Van de doden en vermisten, kwamen er  zes uit de Grimsby regio en de andere drie uit Hull.
De overlevenden waren de rotsen opgeklommen van een eiland en waren  twee uur later gered door het Noors schip Ingoe, die hen naar Hammerfest bracht..
De Ingoe bracht ook de lichamen van de twee doden aan wal..
Zeven van de twaalf geredden, werden in het ziekenhuis verpleegd voor bevriezingen en uitputting, terwijl de anderen in een hotel werden onder gebracht..
De eigenaar van de Prince Charles was de  St. Andrew Steam Fishing Company Ltd uit Hull en het schip voer onder beheer van de  Boston Deep-sea  Fishing Company uit Grimsby.
Een zegsman van de rederij zei, dat de Prince Charles een goede vangst aan boord had en was op de terug reis naar de Humber, vanuit de Barents zee, waar zij had gevist.
Het was een wrede klap om je werk te hebben gedaan wat gevaarlijk en moeilijk genoeg was en dan schipbreuk te moeten lijden in het zicht van de wal, met twee Noorse loodsen aan boord, verklaarde deze zegsman..
Rapporten vermeldden, dat de marconist Osborne, hoofd machinist Pomows, kok Smith en koksmaat Howard naar het Grand hotel waren gebracht in Hammerfest.
Stuurman Hopper en matrozen Kershaw, Proctor en Stevens lagen in het ziekenhuis met lichte bevriezingen.
Hopper had ook een gewonde voet en dek leerling Sumpton en matroos McGill hadden een long ontsteking.
In een verklaring van de Grimsby Stoom Vissersvaartuigen Onderlinge Verzekering en de Bescherming Company Ltd verklaarden, dat hun agent in Hammerfest rapporteerde dat er geen hoop meer was dat de vermiste mannen, nog levend zouden worden gevonden..
De Prince Charles stond met haar boeg geheel onder water en met twee vadem water boven haar achter steven.
Het wrak werd gemarkeerd door een boei, 160 yards ten oosten van de Karken vuurtoren in de Soroey Sont..
De Noorse marine fregat Nordkyn bleef de hele nacht in de buurt van de ongeluk plaats, in de hoop nog overlevenden te vinden..
Zij werd bijgestaan door de Hull trawler Kingston Topaz, maar de zoektocht werd om 7 uur in de morgen afgeblazen.
Gedurende de nacht rapporteerden de zoekers dat twee lege reddingboten en een koffer waren opgepikt.
De zoekers verklaarden ook,..... indien overlevenden het schip hadden weten te ontvluchten, zij niet aan de wal waren gekomen.
Er werd gevreesd, dat de wind en het getij waarschijnlijk hen hadden meegesleurd, de zee in.
De Prince Charles, was een van de modernste trawlers.
Zij was drie jaar eerder opgeleverd en was uitgerust volgens de laatste veiligheid voorschriften..
Een Noors bergings vaartuig was onderweg, om te bekijken of berging van het schip mogelijk was.
Mijn vader was onderweg naar huis vanaf de visgronden in de Witte zee met de Northern Duke., toen de Prince Charles aan de grond liep.
Hij had van de reder opdracht gekregen om Hammerfest aan te lopen en de twee lichamen van de twee bemanningsleden op te pikken en vervolgens mee naar Grimsby te nemen.
Dat zou de laatste thuis reis zijn voor deze twee lichamen.
Aan boord van de Northern Duke, was een matroos genaamd Jimmy Trew, bezig aan zijn laatste reis op zee.
Bij zijn terug keer zou het met de visserij stoppen, op een vijftig jarige leeftijd en zou de visserij industrie verlaten, om aan de wal te gaan werken.
Toen ik naar Grimsby kwam en bij mijn vader voer op de Northern Duke, was Jimmy Trew ook een van de matrozen. Gewoonlijk hield op iedere reis een dagboek bij.
Het vervolg is wat hij schreef op zijn laatste reis op de Northern Duke, wat een passend eerbetoon is aan de mannen die hun leven lieten, bij het vergaan van de Prince Charles.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Aanvullende verklaringen over het verloren gaan van de trawler H.249  Prince Charles.

Op de 23e December 1955 voer de trawler Prince Charles door de Noorse fjorden en had voor deze vaart in de fjorden twee Noorse loodsen aan boord. toen zij aan de grond liep op de rotsen bij het eiland Soeroeya, 60 mijl ten westen van de plaats Hammerfest..
Op dat moment stond er er een hevige storm en het zicht werd verminderd door zware sneeuwstorm.
Nadat het schip op de rotsen was vastgelopen, gleed het schip van de rotsen af en kwam op haar BB zijde te liggen en lag daar half onder water..
Negen van de 21 bemanningsleden,  lieten bij deze ramp het leven. en hierbij was ook een der Noorse loodsen.
De stuurman Alfred Hopper en bemanningslid Neil Fennell probeerden met een lijn naar de wal te zwemmen.
De stuurman werd in de golven terug gesmeten en bemanningslid Neil werd weggespoeld.
Sommigen van de bemanningsleden slaagden er in om aan de wal te komen en werden hier later na twee uur gered door het Noorse schip Ingoey.
Voor hun heldhaftige en dappere poging werden beide bemanningsleden Hopper en Fennell beloond met de zilveren medaille van de R.H.S.
Aan Neil Fennell werd deze waardering postuum toegekend.

De nabestaanden van de verdronken bemanningsleden startte een rechtszaak met een eis van 225.000
pond.
Zij hadden een aanklacht van grote nalatigheid, voor een groot deel veroorzaakt door de verdronken loods Trygve Skarstad.
Overlevenden van de trawler bemanning verklaarden, dat de loods Trygve Skarstad dronken was, toen hij aan boord van de trawler kwam in Honningsvag en één van de bemanningsleden verklaarde dat hij dronken in het stuurhuis was, terwijl hij het schip beloodste, net voor het schip op de rotsen liep.
Anderen verklaarden, dat hij veel last had van een zware kater en om asperine tabletten had gevraagd, die hem 10 minuten voor het scheepsongeval, aan hem werden verstrekt.

Het schip werd in Augustus 1956 vlot getrokken en naar Tromsö gesleept.
Zij werd later naar de thuishaven Hull gesleept., waar zij op de 3e November 1956 aan kwam..
Na een revisie beurt werd zij verkocht aan de Loch Fishing Company in Hull en kreeg hierbij een naamsverandering naar Loch Melfort.

wordt vervolgd

[Post Boy]

GY 442 Northern Duke

[Post Boy]

H 249 Prins Charles.

[Rinus.N]

he dirk mooie foto,

[vreemdeling]

Noordover 27

                       De Laatste Reis
                 

In de dagen van mijn jeugd, ver terug, in jaren rond 1920, begon ik mijn zee carrière als een diep zee visserman, varende vanuit Grimsby aan boord van een Noordzee trawler, wat één van de schepen was, die toen toebehoorde aan Sir Thomas Robinson.
Sir Thomas's vader was een succesvolle schipper, die zijn geld  wijs had geïnvesteerd in de aankoop van een trawler. Vanaf dat kleine begin, werd een grote en goed uitgeruste vloot van trawlers gebouwd, die de Noordzee gronden erg succesvol bevisten en sommige van hen begonnen zelfs verder weg te vissen,  bij de Faroer en de Shetland eilanden.
In die dagen, brachten de visserij en haar  verschillende dochter ondernemingen, arbeidplaatsen in Grimsby, wat eens de grootste vissershaven van de wereld zou worden.
Zoals zoveel van mijn leeftijdgenoten ging ik naar zee,  kort nadat ik de school had verlaten.
Eerst wat lacherig een plezier reisje werd genoemd, waar ik het ontvangende eind van de gebruikelijke ruwe spelletjes aan boord was en waar ik zo stom was, om te weigeren er notitie  van te nemen van deze geharde oude zee bonken, die mij vertelden dat ik , in plaats van een plezier reisje op zee te maken, ik beter naar de hel had kunnen lopen voor tijd verdrijf.
Gedurende velen jaren was ik er gelukkig mee om een Noordzee visserman te blijven of zoals het ook wel werd genoemd, de waardigheid te hebben en inderdaad, er is geen betere voedingsbodem om het vak te leren van netten boeten en al de andere vaardigheden te leren, wat je uiteindelijk een trawlerman maakt.
Maar uiteindelijk om met mijn fantasie te hebben geluisterd naar alle verhalen, die ik hoorden van mijn scheepmakkers als wij een verhaal voorgeschoteld kregen over verre plaatsen met vreemde namen,  waar zij hadden gevist,  kreeg ik de reiskoorts en begon ik op steeds grotere diep-zee trawlers aan te monsteren, die in de vele wateren van de Atlantische Oceaan visten, gedurende een lange periode, die duurde tot ik voor anker ging en aan de wal kwam, op een leeftijd van vijftig jaar.

Wij visten in zulke vreemde plaatsen als bij de Noord Kaap van IJsland en de beruchte Denemarken Straat, waar zoveel schepen met ijsafzetting te maken kregen en met man en muis vergaan zijn.
Beren Eiland en nog verder noordwaarts bij Spitsbergen, wanneer het ijsvrij was en in de Witte zee en zo ver oostelijk als mogelijk was, langs de kust tot aan  Nova Zembla en zelfs in de stormachtige wateren van Kaap Farewell bij Groenland..
Wat een uitzonderlijke onherbergzaam gebied is voor een ontmoeting met hoge ijsbergen, die neer gezweept worden naar de Kaap, door de Groenland stroom en daarna de Davis Straits in..
Het was op een van deze reizen, dat de gebeurtenissen die ik nu neerschrijf, hebben plaats gevonden.   
Wij waren op 10 December met de Northern Duke uit Grimsby vertrokken.
Onze werklust was niet al te hoog, daar wij wisten dat wij de Kerstdagen op zee zouden doorbrengen, een ontmoedigende verwachting, maar wij hadden geen tijd om daar over te piekeren daar wij allemaal werden bezig gehouden met de voorbereidingen voor de komende reis, toen wij gaande weg onze weg naar het noord noordoosten vervolgden en de pool cirkel binnen voeren..
De schipper had besloten om door de fjorden van Noorwegen naar het noorden te varen, zoals gebruikelijk was in de winter en zelfs al voor wij de fjorden binnen voeren, hadden wij al last van ijsafzetting . daar wij de "zwarte vorst "al op de Noordzee ontmoetten, ( zo als wij dit natuur verschijnsel noemden )
Wij kwamen natuurlijk hier door niet in gevaar en werden hierdoor niet gewaarschuwd, maar het leek ons toch wel een slecht voorteken, daar niemand aan boord  het ijs zover zuidelijk hadden gezien, als ooit te voren.
Wij bleven doordrukken, pikten de loodsen op bij Lodingen en toen wij stopten aan het andere einde van de fjorden, zo'n dertig uur later bij Honningsvag, om de loodsen van boord te laten gaan, was het schip in een zorgvolle staat......geheel met ijs bedekt, van voor tot achterschip, in een eeuwige durende duisternis van de Arctische winter..
Wij zagen overdag geen daglicht meer en de verwachtingen waren triest..
Maar wij voeren het laatste stuk fjorden uit, zonder loods en passeerden de Noordkaap en stopten daar, onder de opperte van de wal en hakten de tonnen ijs weg,met bijlen,voorhamers,zware stukken gereedschap en de heet water slangen, tot wij na een paar uur weer eens zeewaardig waren geworden.
Toen waren wij weer in staat om onze reis te vervolgen tot wij vrij van het land waren en van de zwarte vorst en wij met de visserij begonnen.
Ik wil niet te veel zeuren over de vele tegenslagen die wij dachten te hebben, maar het was wel voldoende om te zeggen, dat er niets in ons voordeel bleek.
Er was bijna niets te vangen en ieder keer als wij de trawl scheep haalde was de trawl beschadigd en gescheurd. en wij waren constant bezig met het boeten van de trawl.
Het weer was ook nog slechter geworden en wij kregen nu ook last van de noordoostelijke wind met storm kracht.
Op Kerstmorgen, om twee uur, moesten wij door het slechte weer de trawl scheep halen en alles aan dek sjorren, om te beginnen met steken., kop in de wind, met kracht van 9 BF, vergezeld van zware sneeuwbuien, wat het zicht verminderde tot een paar  meters.
Omdat er geacht werd dat het nu het feestelijke seizoen zou zijn, dachten wij aan al die gelukkige mensen aan de wal die zich best vermaakten en wij begonnen met medelijden met ons zelf te krijgen , met de gedachten dat alles ons tegen zat, daar de storm ook de volgende dag bleef heersen.

Toen hoorden wij over de radio dat een van onze zuster schepen, de Prince Charles, verloren was gegaan in de fjorden en waar enige doden bij te betreuren waren..
Dat deed ons realiseren, hoe gelukkig wij waren,,,,,,,, op zijn minst waren wij nog steeds in leven en aan boord van een goed stevig schip, zelfs al waren de condities wat grimmig..
En ons medelijden ging uit naar de verloren geraakte opvarenden, wie zij ook mochten zijn.
Elf personen hadden de dood gevonden en vijf werden er nog steeds vermist..
Twee werden er gered en sommige van ons kenden hen nog als vroegere scheeps makkers.
Uiteindelijk verbeterde het weer en wij konden de visserij weer vervolgen, maar ook dit maal zonder veel succes.
Jammer genoeg..
Rond die tijd, begonnen wij aan de thuis reis.
Wij hadden slechts 1400 kits vis gevangen, wat niet erg goed was.
Maar andere schepen rapporteerden ook slechte vangsten en wij waren dus niet alleen.
Wij liepen Honningsvag binnen om een loods op te pikken en daar kregen wij bericht van de reder om naar Hammerfest te stomen, om daar de lichamen op te pikken van een paar van onze kameraden , voor de thuis reis en dit natuurlijk, deden wij met de uiterste roeping..
Wij meerden om 10 uur 's-avonds op Oudejaar Avond, aan de kade van deze verre noordelijke haven op en ik zal deze  scene nooit meer in mijn leven vergeten, zelfs als ik honderd wordt..
Het was een droge, bitterkoude nacht, met een volle heldere maan boven ons schijnend en de twinkelende lichtjes van de honderden sterren schijnend in de nacht.
Alles was bedekt met ijs, zo als het hier altijd is in dit deel van het jaar, maar het leek allemaal zo prachtig, zoals het schitterde in het heldere maanlicht, hard alsof het glas was en bijna krakend in de droge bittere kou, van deze mooie Arctische nacht.
En om het plaatje te completeren en inderdaad, de meest glorieuze en onvergetelijke deel van deze hele scene was het prachtige gezicht van het Noorderlicht in al haar glorie, flitsend langs de hemel, als een groot prachtig gekleurd zoeklicht..... een gezicht om dierbaar in gedachten te houden en nooit meer te vergeten.
Maar wij waren hier met een roeping van barmhartigheid en hier voor ging een deel van de bemanning aan wal en werden naar in kleine houten kerk gebracht waar wij werden voorgesteld aan een oudere heer, zijnde de dominee. Hij was een Noor, maar sprak vloeiend Engels.
En hier zagen wij de twee lichamen van onze kameraden in twee helder witte doodkisten, waarin zij voor hun laatste thuisreis zouden maken naar hun diep bedroefde geliefden..
En toen wij  in gebed gingen met deze vreemde mensen uit een ander land, voor onze dode vrienden en een lied zongen,....... waren  mijn ogen niet de enige ogen,  die vochtig waren..
Het was deze plaats en dit tijdstip,  wat ik mij nog steeds zal blijven herinneren,  bij de toepasselijke  woorden van het prachtige lied ..... Blijf bij mij Heer, als straks de avond daalt !

Wij tilde de doodkisten van onze kameraden hoog op onze schouders en brachten hen naar de kade en aan boord van het schip.
Iedere Noor die wij passeerden op onze tocht in de bittere kou, bogen hun hoofd  als een respectvolle laatste groet.
Wij vervolgden weer onze reis naar huis. en weer hing er een gevoel van triestheid over het schip., wat er altijd wel zal zijn in de tegenwoordigheid van doden..
Onze schipper Bill Greene, die in militaire dienst was tijdens de oorlog en zoals zoveel van ons bij veel gelegenheden doden hadden gezien, praatte met iedereen en probeerde de stemming te veranderen en gaf het advies om er nu niet meer aan te denken.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 28


Onze moeilijkheden op deze noodlottige reis waren nog niet over.
Toen wij weer buiten de florden waren en wij een zuidelijke koers voor lagen langs de kust, nam de wind weer toe vanuit het NNO en al heel gauw liepen wij voor de storm weg met windkracht  9., met bergachtige golven die zich achter het achterschip opbouwden en ons probeerden te overspoelen.
Het was echt een gevaarlijk gezicht, toen mijn wachtmaat en ik de wacht over namen voor de middagwacht.
Met de wind huilend door het want en het schip vreselijk gierend in de hoge, oplopende zeeën, die wij bevochten, zodat wij niet dwarszee zouden komen te liggen.
En toen gebeurde het onoverkomelijke.
Een reusachtige zee kreeg ons te pakken, toen zij ons opliep als een expres trein en aan boord brak, ons overspoelende van het achterschip tot aan de voorsteven.
Het was een verschrikkelijk moment, daar wij er naar streefden om het schip zo gunstig mogelijk te houden en toen een tweede zee zich aan boord stortte, dacht ik echt, dat wij door de golven belopen zouden worden.
Toen wij vooruit keken, zagen wij alleen nog maar de voormast en geleidelijk aan, voelde wij het schip onder ons schudden en sidderen en heel langzaam kwam haar boeg boven het stuivende water uit, wat bijna ons waterige graf was geworden..
Wij konden weer adem halen..
Onze schipper achtte het nodig om voorzichtig de kop van het schip in de wind te draaien en vervolgens te gaan liggen steken, wat wij dan ook de volgende twaalf uur deden.
.
De volgende dag, toen een paar leden van de bemanning in het ruim aan het werk waren aan een trawl,..... één van hen , ....die bij de doodkisten zat om boet naalden te vullen en naar de kisten keek en  vervolgens de volgende woorden sprak. .... Er is een ding, oude knul, jij geef ons zeker een stormachtige rit, op jouw laatste reis.. wat nu ook zou blijken,  dat de grootste schrik voorbij was en alles weer normaal werd.
Het leven moest nu eenmaal door gaan..
Op trawlers , zijn alle moeilijkheden en zorgen van de reis vergeten, zodra het schip op de thuis reis is.
De rest van de reis verliep zonder problemen.
Voor wij het dok zouden binnen lopen, werden de twee doodkisten aan dek gebracht en werden bedekt met de  Rode Ensign vlag, de vlag waaronder zij hadden gevaren.
Toen wij de sluis passeerden, bogen de toeschouwers hun hoofden als een saluut aan onze vlag, die half stok aan de vlaggenmast op het achterschip werd gevoerd.
Ik stond ook bij de sluis doorgang.
Een grote groep mensen stond daar, .......stil met hun hoofd gebogen naar de Northern Duke,...... met de twee doodkisten op het voordek,...... toen het schip langzaam de sluis passeerde.
Mijn vader gaf mij een groet vanuit het stuurhuis, de groet,die ik bevestigde.
Ik liep niet het dok rond om te zien hoe de kisten aan de wal werden gebracht....... het zou een emotioneel weerzien zijn voor de families ......en ik wilde daar niet in de weg staan.


Wordt vervolgd.
   

[zier]

Maar de northern duke kwam tog van de wite zee af ??.

[J.H.]

Ja zeker Zier maar het is een verhaal verteld door Jimmy Trew een opvarende van de Northern Duke.
, hij maakte z'n laatste reis   "Onze"  man bleef in verhaal 26 een reisje thuis, dus zodoende stond hij op de sluis toen de Northern Duke binnen kwam.
gr.
Jan.

[zier]

In verhaal 26 is de zoon thuis en vertelt dat zen vader van de wite zee afkomt en de 2 personen aanboord neemt.
En in verhaal 27 vertelt de persoon die zen laatste reis maakt dat ze de 2 peronen ook aanboord nemen maar die hadden boven de noord kaap gevist.

[zier]

ff zitten zoeken waar de prins charles op de rotsen gelopen is,en volgens mijn moet het dan dit eiland wezen.

[vreemdeling]

                                               
Noordover 29

Na mijn eerste reis als matroos op de Northern Gem. monsterde ik af.
Ik had het op dat schip wel naar mijn zin.
Ik maakte maar één reis op dat schip, omdat ik iemand van de normale bemanning moest vervangen.
De schippers bijnaam was "Slaapkamer Tommy," omdat hij het meeste van zijn tijd in zijn kooi lag.
Mijn volgende schip was de Northern Dawn, een kolen stook trawler.
Wij verlieten het dok met het voordek en het halve visruim vol met kolen, wat wij later na het visruim moesten verplaatsen, zodra daar ruimte voor was
Wij stoomden de rivier af en verlegde onze koers naar het NNO en kwamen zo met de kop in de wind bij een stormkracht 10..
Na twee uur stomen lagen er geen kolen meer op het voordek en was alles overboord gespoeld, door de hoge zeeën , die zich aan dek stortten.
En ik kan echt niet zeggen, dat ik het jammer vond, dat de kolen overboord spoelden..
De schipper kwam uit Hull en ik mocht die kerel niet.
Naar mijn mening was het een rotzak..
Na drie reizen , was ik er zeker van, dat ik gelijk had.
Het was alsof hij zijn draai niet kon vinden.
Alles waarover hij praatte, was over zijn tuin .
Misschien had hij beter thuis kunnen blijven, om naar zijn tuin om te zien.
Ik mocht het schip ook niet zo erg. omdat wij ook geen viswas machine aan boord hadden en alle vis moest met de hand worden gewassen..
Wij stripten de vis twaalf uur lang aan een stuk en gooide de vis naar de BB zij., wat ook nog extra werk was en ook zwaar, want er was vis bij, die meer dan 2 stones of meer wogen.
 ( 1 stone is 18 Kg ).
Als de BB zijde vol lag, moest de vis stuk voor stuk met de hand gewassen worden.
Met de waterslang werd  een vislast vol gespoten en daar werd de vis in gegooid en door elkaar gehutseld en stuk voor stuk er uit gepikt en zorgvuldig gewassen en naar beneden in het visruim gegooid..
Het nam eeuwen in beslag en tegen de tijd, dat we er mee klaar waren, waren wij allen doorweekt van het water en steen en steen  koud..
Soms waren wij dicht tegen onderkoeling aan.
Wij visten op de Oost Bank en vingen veel "duff ".
Ze noemen het duff, want het lijkt op een spons of op een niervet pudding en als je het door midden breekt, lijkt het er op, dat het gevuld is met glasvezels,
Deze vezels zijn scherp en steken in je huid zoals een naald en zij beschadigen hiermee ook de vis,
Iedere trek vingen wij 100 tot 120 kisten vis, met hopen van dat duff spul er tussen..
Op de meeste schepen wordt de vis er voorzichtig uitgesorteerd en de duff wordt overboord geschept, zodat alleen de vis overblijft om te strippen..
Onze schipper had niet het geduld, om de vis uit te sorteren.
Wij stortten de vis en de duff op één hoop aan dek. Als het slecht weer was en het schip slingerde, beschadigde de duff de vis..
Wij eindigde de reis met een prachtig schip vis, , maar toen wij hiermee aan de afslag kwamen, was de vis in een slechte conditie.
Consequent werd het grootste gedeelte afgekeurd en was onverkoopbaar
De reis bracht niet genoeg op, om de kosten te dekken en wij bleven allemaal achter met een schuld en moesten een voorschot vragen op de verdienste van de komende reis..
Ik monsterde af en ging niet terug..
Natuurlijk wilt er niemand voor "noppie de nop "werken.

Drie dagen miljonairs.

De dag van de afslag was meestal een drukke dag.
Vanaf middernacht begon de lossing van de vis en werd in de verkoop hal klaar gemaakt voor de verkoop., wat om 7.30 u begon..
Om 06..uur waren  de vishandelaren al in het afslag gebouw en beslisten welke vis zij  hoopten te kopen en tegen 08.45 was al de vis verkocht.
Wij kwamen meestal rond 10.00 uur bij het kantoor om ons loon in ontvangst te nemen, want wij waren drie weken op zee geweest en wij moesten ook drie weken geld beuren..
Het varieerde van niets, bij een slechte reis tot een aanzienlijk bedrag bij een goede reis.
Het loon van een matroos was ongeveer £ 6.50 per duizend, dus bij een besomming van £ 10.000 was ons deel £65,  plus het levertraan geld.
De levers van de vis werden iedere reis bewaard , om te worden verwerkt tot levertraan..
Het was dan een verschrikkelijke hoop geld, maar al het geld was meestal verdwenen als wij opnieuw naar zee gingen..
Vanaf het rederij kantoor, was de eerste stop bij de Humber pub..
Daar werden een paar pinten gedronken, maar we bleven daar niet lang. want daar waren teveel klaplopers.. Als wij daar met twee of drie personen waren, bestelden wij een taxi, om ons rond te rijden en hij bleef dan de hele dag bij ons..
De volgende stop, was meestal de Freemanstraat.
Het was de hele dag "party time " en dat was iedere dag zo in de Freemanstraat, want er waren rond die tijd  meer dan 200 trawlers in Grimsby, die zes dagen in de week vis aan wal brachten..
De Lincoln Arms was een algemene plaats voor het nazitten van de dag en nacht "vlinders ".
Zij wisten heel goed welk schip de beste besommer was en wie de beste "besteders "waren. Tegenover de Lincoln Arms was de Cotties Bar, waar in dezelfde behoefte kon worden voorzien als in de Lincol Arms. Maar wel was daar iedereen netjes gekleed..
Wij droegen allemaal en kostuum met stropdas  en niets van confectie, maar alles maatwerk..
Rond 5 uur in de middag keerden wij dan naar huis, om iets te eten..
De taxi werd betaald en kreeg de instructie ons weer op te pikken rond 8 uur 's-avonds en gingen weer terug naar de Freemanstraat voor nog een paar pinten en vervolgens naar een van de dans hallen.
De beste plaats was de Gairety, maar er waren ook nog de Pier in Cleethorpes en de Café Dansent. een grote plaats , speciaal als zij daar de Bleu Bus dansen hadden..
Er was ook nog een andere plaats met de naam Costello, boven een zaak in de Victoriastraat.
Mijn broer en ik, besloten daar eens een avond heen te gaan.
Er was daar een deur op straat niveau, wat leidde naar de dansvloer.
Toen wij daar aankwamen  was er een opstootje boven aan de trap.
Twee uitsmijters hadden een meisje vast en gooide haar van de trap af naar beneden.
Zij was wel goed dronken, maar wij als gentlemen, hielpen haar toch maar.

wordt vervolgd.

[Post Boy]

GY-204 Northern Gem.

[Post Boy]

Die kerel monsterd elke keer op de zelfde soort trawler.
Hier de Northern Dawn.

Dirk.