Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Noordover 30

De volgende dag ging ik met de Northern Sky naar zee.
De schipper was Vic Meech, dezelfde schipper als op de Northern Jewel.
Het was zij eerste reis als vaste schipper.
Hij was een harde man en liet zijn bemanning hard werken, maar dat was begrijpelijk, want hij moest voor zichzelf naam maken.
De stuurman was een vriend en één van onze buren, Johnny Meadow. wat later één van de succesvolste schippers van Grimsby zou worden, wat eindigde  als schipper op de Grimsby top trawler, de Ross Revenge.
Gedurende zijn periode als schipper, brak Johnny diverse keren de jaarlijkse top besommingen van de haven.
Wij visten bij IJsland en hadden veel last van kapotte netten, ten gevolge van de ruige samenstelling van de bodem.
Wij stonden de meeste dagen achttien uur aan dek en het was puur de gewoonte, voor het grootste gedeelte van de reis..
Veel van de matrozen stond het niet aan en monsterde af aan het einde van de reis.
Het was het werk van de stuurman om aan het einde van de reis iedere matroos te vertellen of hij ontslagen zou worden of mocht blijven.
Maar aan het einde van de reis kon hij er weinig ontslaan, want de meesten monsterden toch al af..
Het varen op de Northern Sky beviel mij wel, maar het was een schip waar hard op gewerkt moest worden ..
Er is een gezegde... Een schip waarop je hard moet werken ... is een gelukkig schip.
Op schepen waar het er makkelijk aan toe gaat en weinig te doen is, heeft de bemanning er meestal  al snel genoeg van. Dat is meestal het begin van de muggen zifterij en gekanker.
Als iedereen aan het werk is, heb je geen tijd voor dat soort onzin..
Vroeg in September, monsterde ik af van de Northern Sky om mijn RNR training te doen ( Koninklijke Marine Reserve ). Toen ik opgeroepen werd voor deze training, werd mij verteld dat ik vier weken dienst moest doen in de barakken van de plaats Chatham.
Het was in September 1956 en de Suez Kanaal  kwestie was in volle gang.. Vier van ons, afkomstig uit Grimsby , reisden tezamen naar Chatham,
Als de Suez kwestie niet werd opgelost, was het zeer waarschijnlijk dat wij daar naar toe zouden worden gestuurd, daar wij de laatste training waren. Dat was iets, wat wij niet graag hoorden.
Maar ondank alles , vermaakte ik mij best in deze Chatham periode.
De training was hard, veel marcheren en dril oefeningen. Wij dachten dat wij wel in goede conditie waren, daar wij aan boord lange uren werkten en op zee ,veel zwaar werk verrichtten, maar wij troffen daar een veertig jarige officier, die ons toonde, hoe ongeschikt wij feitelijk wel waren.
Wij werden voor onze barakken opgesteld in afwachting van onze onder officier die zich bij ons zou voegen,  toen er een lekker stuk , zijnde een vrouwelijke soldaat, ons voorbij liep.
Zij zag er zo knap uit in haar uniform en was zo beeldschoon, dat het een fluit concert tot gevolg had.
En dat gebeurde juist op het moment dat de onder officier zich bij ons voegde en hij was niet verwonderd over, hetgeen hij van ons zag..
Hij liet ons in de houding te gaan staan, buiten het kantoor en gaf ons een les over manieren.
Hij vertelde ons, dat het erg onvriendelijk was, om een fluit concert te laten horen en hij liet ons met veel genoegen rond marcheren over het terrein, waar ons ook nog een geweer werd toegewezen. Nog een les in manieren volgde en het was nu tijd voor hem om ons eens wat manieren bij te brengen.  Hij vertelde ons dat het erg onvriendelijk was om een vrouw te begroeten met een fluit concert en liet ons nog eens het terrein rond gaan , maar nu rennend en met het geweer boven ons hoofd.
En hij bleef de hele tijd bij ons, zodat wij geen mogelijkheid kregen, om het wat kalmer aan te dien.. De eerste keer rond het blok lukte nog wel aardig. Bij terug komst bij het kantoor, liet hij ons stoppen.. Wij dachten dat het gebeurd was, maar binnen de kortst mogelijke tijd waren wij weer onderweg.
Wij begonnen om 9 uur en hij hield ons bezig tot 12 uur.
Wij kwamen compleet gekreukeld en uitgeput in de messroom. maar hij was nog zo fris als een hoentje..
Toen wij in de rust stand voor het kantoor stonden, kwam dezelfde vrouwelijke soldaat weer langs, die de feitelijke oorzaak was van onze vermoeidheid.
De onderofficier vroeg ons of er nog een van ons een fluitje wilde geven..
Maar geen vrijwilligers........... Alleen maar doodse stilte..
Goed , zei hij...... ik ben blij, dat ik jullie wat manieren heb bijgebracht.  De wren keek nog eens rond en gaf ons de brutaalste grijnslach, die je ooit gezien hebt.
Gedurende de periode dat ik in Chatham was, kwam het oorlogsschip HMS Birmingham daar  bij de scheepswerf voor reparaties..
Mijn zwager Ernie was daar machinist aan boord.
Wij maakten een afspraak, dat wij elkaar de volgende dag in een pub zouden ontmoeten voor een drink en toen ik daar kwam . was hij daar al met zijn scheeps maten.
Ik  kreeg de duidelijke indruk dat zij daar al een tijdje waren. Ik dronk een paar pinten met hen en Ernie nodigde mij uit om de HMS Burmingham te bezichtigen.
Zij was echt kolossaal en ik was erg onder de indruk van haar, maar net niet genoeg, dat ik voor de Royal Navy zou kiezen.
Toen ik klaar was om naar de barakken terug te keren, zei Ernie dat hij mij  wel zou tonen,  wat hem een makkelijke wandeling leek,, maar zijn maat haalde mij over,dat hij mij op zijn motorfiets weg zou brengen.
Zijn motorfiets was het aankijken niet waard, in feiten was het al een wrak, maar ik had nog nooit op een motorfiets gezeten en ik keek er naar uit, om dit ook eens mee te mogen maken.
Ik ging op de bijzitter plaats zitten en hij startte de motor en we vlogen weg, of wij uit de startblokken kwamen.
Ik viel bijna van de achterzit af en wij stoven weg. Ik kon nog net zijn kleding grijpen en hield dat stevig vast.
Ik zat nog maar een paar minuten op de motorfiets toen ik mij realiseerde dat het een vergissing was, want die knul was knetter gek..
De motorfiets leek maar één snelheid te hebben en dat was full speed..
Na tien minuten kreeg ik het vermoeden dat hij niet meer wist, waar hij was.
Hij ging wat zachter rijden en schreeuwde boven het geluid van de motor uit... .....Ik weet nu waar ik ben.
Dit gezegd hebbend, schoten we weer full speed vooruit en namen de volgende bocht met zo'n hoek, dat ik dacht, dat wij beiden van de motor zouden vallen.
Er zou nog meer rottigheid volgen.
Toen wij door de bocht scheurden en weer recht kwamen, lag daar voor ons, een grote hoop  afval van de scheepswerf. Het leek wel op een kleine berg en ik hield mij stevig vast, en dacht, alsof ik een vreselijke dood tegemoet ging..
Hij week krachtig uit en miste welde hoofd berg met afval, maar reden over de bodem rand er van.. Toen wij dat deden voelde ik een bocht van een stuk staaldraad rond mijn voet, die mijn schoen afrukte van mijn voet rukte.
Het had zelfs nog slechter gekund, het had ook mijn bloed eigen voet kunnen zijn.
Hij remde krachtig en ik werd van de motor afgesmeten.
Hij stapte van de motor af en hielp mij weer overeind. Ik voelde mij wat gekneusd en gehavend en mijn voet deed pijn.
Ik was verder oké dacht ik, maar hij was bang dat mij iets was overkomen..
Hij ging terug om mijn schoen te zoeken.
Toen ik daar zo stond, merkte ik een gebouw op , wat ik herkende  en ik realiseerde mij. dat ik niet ver van de barakken af was..
Hij kwam terug met mijn schoen, waarvan de halve bovenkant was afgescheurd.
Ik bedankte hem voor de lift en zei hem, dat ik de rest wel te voet zou afleggen..
De volgende dag, vertelde ik Ernie over het geval , maar hij was helemaal niet verwonderd.
Het bleek dat hij een maniak was als hij nuchter was, laat staan,  als hij wat gedronken had..
Als ik dat van te voren had geweten, was ik nooit bij hen achterop gestapt.

wordt vervolgd

[Post Boy]

Northern Sky.

[vreemdeling]

Beste lezers,
Tot mijn grote spijt moet ik u mededelen dat Jan Harteveld ( J.H. ) in het ziekenhuis is opgenomen.. wegens problemen met zijn hart ( hartklep )
Zal waarschijnlijk worden geopereerd.
Maandag volgt een onderzoek, waar na een beslissing volgt.
Hij heeft mij vanochtend zelf gebeld.
Ik zal u verder op de hoogte houden over de verdere gang van zaken, hopende dat hij weer spoedig genezen zal worden verklaard.
Cor.

[zier]

Cen zo gebeurt wezen cor.
Tegenwordig zette ze er een nieuwe hart klep in via je lies,ze maken je nog niet eens meer open.

[Hans]

We hopen maar dat ze het probleem onder de knie gaan krijgen. Je hebt maar één motortje.

[Post Boy]

Cor, als je Jan nog spreekt wens hem dan veel sterkte toe.


Dirk.

[vreemdeling]

Noordover 31

Mijn tante Nancy woonde in Erith, wat drie stops met de trein van Chatham lag.
Ik besloot om haar eens te bezoeken en kwam daar half in de ochtend aan.
Erith was geen grote plaats, dus het was niet zo moeilijk haar te vinden.
Het was leuk haar en oom Albert weer eens te zien en zij ontvingen mij hartelijk..
Wij hadden een goed gesprek over de dingen in het algemeen en over de familie..
Na de thee , vroeg zij mij of ik haar een plezier wilde doen en de hond uit wilde laten, om dat zij pijnlijke benen had.
Ik was nog maar net buiten de deur, toen de deur van het huis tegenover het huis van tante Nancy open ging en daar ook een meisje met een hond naar buiten kwam.
Ik had wel een vriendinnetje in Grimsby, maar dit meisje was wel iets bijzonders.. Zij was echt adembenemend en mijn eerste indruk was ... WOW !.
Ik vroeg haar of wij zo samen de honden konden uitlaten, omdat ik de omgeving niet zo goed kende..
Zij stemde er in toe en wij konden het goed met elkaar vinden en ik werd verliefd op haar.
Ik vertelde haar, dat ik over een paar weken weer terug zou komen in Erith en wij kwamen overeen, dat wij dan een avond uit zouden gaan..
Later vertelde ik mijn tante over de ontmoeting met dit fabelachtige meisje, die ik zo juist ontmoet had.
Oh... dat is Pat, ...zei zij met een blik of zij alles al wist..
Ik kreeg wel zo'n beetje de indruk, dat deze ontmoeting afgesproken werk was.
Ik vroeg tante Nancy, als ik weer op bezoek kwam, of ik dan een week bij haar kon blijven, nadat mijn training voorbij was.
Zij zei, dat het wel leuk zou zijn..
Twee wekenn later, in de trein van Chatham naar Grimsby vertelde ik mijn kameraden, dat ik in Erith uit zou stappen..
Hoe is het met je vriendin in Grimsby,...denk je, dat zij in het station op jou staat te wachten, vroeg er een van hen.
Vertel haar maar, dat ik over twee weken wel weer terug zal zijn, antwoordde ik.
Het werden drie weken en het was meteen het einde van deze relatie.
Deze drie weken waren fantastisch..
Pat was een coiffeuse en ik  haalde haar iedere dag af op haar werk en wandelde met haar naar huis.. Wij gingen een paar maal naar de bioscoop en maakten wandelingen in het park..
Haar moeder was een grote en lieve vrouw, die altijd aardig en vriendelijk was.. Haar vader daar en tegen, keurde mij niet goed.
Ik woonde nu in Fleetwood, ik viste vanuit Grimsby en had verkering in Kent.
Als ik van een reis binnen kwam, ging ik naar het station en pakte de eerste trein die vertrok, of het nu Kent of Fleetwood was, ofschoon ik wel probeerde  het zo gelijk mogelijk te verdelen..
Bij terug keer in Grimsby, monsterde ik weer op de Northern Sky en bleef daar aan boord tot de Kerstdagen.
Het was de laatste reis, dat wij wat machine problemen hadden, iets met de vlampijpen in de ketels,
Bij aankomst in Harstad, moesten wij naar de helling voor reparatie.. De machines en dynamo's moesten worden gestopt, wat betekende dat wij geen verwarming meer op het schip hadden..
Het was vriezend weer, veel sneeuw en ijs. en zo, in plaats van aan boord te blijven, trokken wij wat warme kleren aan en gingen de wal op..
Een van de bemanningsleden was een knaap van mijn leeftijd.
Ik dacht, dat zijn naam Sid Balldoch was.
Wij besloten om een wandeling naar de stad te maken.
Wij zagen op de helling achter de stad en ski piste. Wij gingen op weg in die richting, om er eens te kijken en het kostte ons drie kwartier tot een een uur, om daar te komen.
Ik wist in het geheel niets over skiën, maar het leek mij allemaal erg professioneel.. De ski piste was afgezet met vlaggen en het leek ons goed georganiseerd.. Wij wachtte rond een half uur, toen een van de skiërs ons vroeg, of wij het ook eens wilden proberen.
Wij wezen het af, omdat het ons erg gevaarlijk leek, als je niet wist, wat je aan het doen was..
Er was daar ook een groep jonge kinderen aan een zijkant van de piste, die speelden op zelfgemaakte sleeën, zittend op stukken triplex.
Zij hielden zich vast aan de voorkant, trokken dat omhoog, duwden zich af en snelde weg langs de helling.
Ik besloot dat dit een veiliger activiteit voor ons was, om eens te proberen..
Er waren twee jonge meisjes van ongeveer zes jaar oud op ski's en zij waren er ook erg goed in, omdat zij zo jong waren..
De meeste van de kinderen spraken Engels en wij konden met hen praten en mochten het een keer proberen op hun namaak sleeën van triplex..
Wij bleven daar ongeveer drie uur en hadden daar best een leuke tijd. .
Zij hadden daar ook wat sleeën met de zitplaats voorop en de handvatten aan de achterkant..
Je hield je vast aan de handvatten en stond zelf op de twee glijijzers aan de achterzijde en je daalde zo de helling af..
Ik stond er goed en wel op en startte de tocht naar beneden, toen alle kinderen begonnen te schreeuwen.    Nee... Nee !.
Ik verwonderde me , waarom zij allemaal zo hard stonden te gillen,.
Ik spoedde mij de helling af en de voorkant van de slee dook in wat zachte sneeuw en ik werd voorover  de sneeuw in gegooid.
Ik ramde iets met mijn elleboog en gedurende een paar minuten, vroeg ik mijzelf af, of mijn elleboog soms gebroken was.
Gelukkig was dat niet zo, maar ik had er wel een paar dagen last van.
Wij keerden vroeg in de avond terug naar het schip. De temperatuur was nog verder gekelderd en wij waren helemaal bevroren.
Gelukkig waren de reparaties al uitgevoerd en de verwarming kon weer opgestookt worden.
Ik maakte nog een paar reizen op de Sky.
Als wij de rivier achter ons lieten, was het eerste werk wat gedaan moest worden, de log uitzetten. Een lang eind touw van ongeveer anderhalf maal de lengte van het schip. Het eind dat over boord werd gezet had een propeller aan het uiteinde en het andere einde was bevestigd aan een klok., die vast was gezet  op de verschansing op het achterschip..
De klok gaf de snelheid en de afgelegde afstand door het water aan.
Eenmaal op de visgronden, wordt de log binnen gehaald en opgeborgen voor de thuis reis.
De reis was zwaar en aan het einde er van waren wij allemaal gekreukeld en blij, dat we weer thuis stomend waren..
De schipper bleef de zeewachten aan houden en als het mijn wacht te kooi was, werd ik niet gepord.
Toen wij aan de thuisreis begonnen, gaf de schipper orders om de log uit te zetten., maar de log was nergens te vinden..
Iemand zei aan het begin van de thuisreis, dat ik degene was, die hem op de uitreis had binnen gehaald..
De stuurman stuurde een de bemanningsleden naar mij toe, om mij wakker te maken..
Ik sliep vast, dood voor de wereld en niet gelukkig dat ik weer wakker werd gemaakt..
Ik vertelde hen, dat ik niet de persoon was, die de log had binnen gehaald en dat ik geen idee had, wie hem wel had binnen gehaald. en waar de log was.
Ze geloofden me niet en kwamen verschillende keren terug om het nog eens te vragen.,
Op het einde  zei ik hen dat zij nu eens op moesten rotten, waarna mij ook zeer vriendelijk werd verteld, dat ik de zak kreeg..
Ik vond het jammer, want ik had prettig op de Northern Sky gevaren.
Het had mij ook niet zoveel kunnen schelen, als ik degene was geweest die de vervloekte log had binnen gehaald.
Nadat ik daar weggegaan was deed ik nog een paar reizen op de Northern Prince en een reis op de Northern Sun. . Het waren goed lopende reizen, waarop niets bijzonders gebeurde..
Ik kwam toen weer terug op de Northern Sky.
Haar schipper was Vic Meech en de laatste keer, dat ik bij hem had gevaren, had hij mij de zak gegeven, omdat ik te lang sliep en dat ik ook niet op tijd aan dek verscheen.
Dus ik veronderstelde, dat hij mij dat alles had vergeven.

Wordt vervolgd

[zier]

Dirk die foto van de sky zie ik dat die bekant een lege BB tromel heb.

[vreemdeling]

Beste lezers,
Zo juist een telefoon gesprek gehad met Jan Harteveld.
Hij is weer thuis en krijgt volgende week de uitslag over een verdere behandeling.
Gelukkig gaat het de goede kant op.
Hij voelt zich goed.
GR.
Cor

[zier]

bedankt cor

hier de oudste bestaande trawler van hull 1906.

[zier]

is gebouwd in beverley in 1906,leg nu in south georgia.

[vreemdeling]

Noordover 32

Het ss Pelagia was een schip van 7218 BRT, 442 voet lang en  had een breedte van 57 voet.
Zij was in 1943 gebouwd en haar eigenaar was de rederij Eastern Seaways Corp, zoals ook  het ss Sea World, en waren stalen Amerikaanse vrachtschepen van de Liberty klasse.
Haar kapitein was John M. Matandos uit Houston, Texas.
De Pelagia verliet Norfolk in Virginia op  17 Augustus 1956 met bestemming Antwerpen in België en arriveerde daar op haar bestemming, op 4 September,  om daar haar lading kolen te lossen.
Zij werd nog voor vertrek uit  Antwerpen geïnspecteerd en er werden geen grote schades aan het schip gevonden, behalve wat schade , welke veroorzaakt was door de grijpers, tijdens de lossing van de kolen en deze werden nog gerepareerd..
Zij verliet Antwerpen met bestemming Narvik in Noorwegen , waar zij 10.900 ton ijzer erts zou laden, met bestemming de Bethlem Steel Company in Philadelphia.
Zij kwam op 12 September in Narvik aan.
Op 14 September was de belading beëindigd. De erts was in vijf ruimen geladen en in geen enkel ruim was de erts met de hand vlak getrimd..
Het lag met in punt opgeslagen in het midden van elk ruim, door de belading met een lopende band.
De ruimen werden met luiken gesloten en afgedekt met presenningen.
Deze werden gecontroleerd en voldoende bevonden.
De Pelagia verliet Narvik rond 13.00 uur op 14 September.
Het weer was goed,  met een matige ZO wind en kalme zee.
Gedurende de nacht echter werd het weer slechter,
Om 5.00 uur op 15 September seinde Harstad Radio ( Noorwegen ), het weerbericht naar de Pelagia. Op dat moment was het weer in dit gebied verslechterd met een windkracht 9 BF, uit WZW richting en er liep een zware zee.
Rond 5.10 uur, toen het schip een koers voor lag van ongeveer 260 graden, kreeg het schip een klap water, wat de meeste leden van de bemanning wakker schudde.
Deze klap water vernielde de houten en zeildoekse bescherming op de stuurhuis vleugel.
Om 05.30 riep de eerste stuurman alle hens aan dek om de presenning van ruim 4 weg te halen,  met de bedoeling om dit aan te brengen op ruim no.1.
Voor dit werd uitgevoerd, werd de dek bemanning orders gegeven, om  ruim no.4 opnieuw te beveiligen, vanwege de zware zeeën, die zich op het voorschip stortte.
Toen de dekbemanning ruim No.4 had veilig gesteld, werden zij naar het bootdek gestuurd aan SB zij, waar reddingsboot No. 1 en No. 3 uit hun klampen waren geslagen door de kracht van de zee.. De beide boten waren tegen en tussen de er achter staande davits gesmeten.
Na boot No, 1 en No.3 vast gesjord te hebben, werd de dek ploeg naar boot No.4  gestuurd, die gedeeltelijk uit haar klampen was geslagen.
De boot werd vastgesjord, om haar de beschermen voor slingeringen.. Uitwendige schade aan de boten waren wat deuken,  maar geen lekkage..
Om rond 6.00 uur, werden de drie presenningen van ruim No.1, tegelijk weg gespoeld en ongeveer drie ruim luiken werden vermist..
De presenningen en de luiken werden ondanks de zware zee die over het voordek spoelde, weer terug geplaatst.
Rond 11.30 uur werd aan de steward van het schip meegedeeld ,door de eerste stuurman, dat het schip op koers werd gehouden, met haar voorschip in de wind en zee..
Om 12.45 werd er een SOS sein van de Pelagia ontvangen door het Noorse radio stations Rorvik, Tromso en Harstad, die een positie op gaf van 66.30 Noord en 10.30 Oost.
Om 12.45 uur ontving Rorvik radio het volgende bericht.
..... SOS ...... .Vol met water....   Kunnen het water niet tegen houden.....   Hebben onmiddellijke assistentie nodig .....Positie nu 67.15 Noord en 08.35 Oost, om 11.00 GMT.....   sturen sinds dit tijdstip een koers van 260 graden,,,,,,,,,, QRA Pelagia van Narvik met bestemming Baltimore..

Om 13.00 uur werd het algehele alarm sein gegeven. en de bemanning, met zwemvesten aan, verzamelde zich op het reddingboot dek.
De Steward zag zwart water boven het luikhoofd uitkomen, wat uit gebraakt werd uit ruim No.1.
Onder aanwijzingen van de bootsman, werd reddingboot No.2 toegankelijk gemaakt en buiten boord gedraaid..
No 4 reddingsboot werd gedeeltelijk toegankelijk gemaakt tot er orders werden gegeven door een onbekend persoon, om deze werkzaamheden te stoppen..
De bootsman gaf orders aan twee matrozen, een steward, een 2e kok, een bakker en een messroom bediende, om in reddingsboot No.2 te stappen..
Om 13.50 uur adviseerde Tromso het Redding Dienst Centrum in Bodo, Noorwegen over het SOS signaal en zij waarschuwden vliegtuigen en oppervlakte schepen..
De zes mannen in reddingsboot No.2 werden te water gelaten en waren nog met een lijn verbonden aan het schip, wat vast gemaakt was door de eerste stuurman, aan een steun van het dekhuis aan BB..
De reddingboot dobberde aan de lijn naast het schip, tot ongeveer 13.20 uur, toen de lijn brak en de reddingsboot naar achteren dreef..
 Alle riemen in de boot, behalve twee stuks , waren gebroken bij de pogingen om de reddingsboot vrij te houden van het schip..
De reddingsboot dreef langs de schroef van de Pelagia, die nog steeds rond draaide, met 40 a 50 omwentelingen per minuut.. De mannen aan dek vertelden de mannen in de boot, dat de wal was gewaarschuwd, wat zo'n 5 mijl verwijderd was..
Op het moment dat de reddingsboot weg dreef, was de Pelagia nog steeds drijvende, maar met haar steven onder water en een brekende zee zich stortte over de ruimen  No.1 en No.2 en op het achterschip over ruim No.3.
Geen paniek of duidelijke  nood was zichtbaar bij de bemanning, die nog aan boord was.
Om 13.13 uur ontving Rorvik radio de gecorrigeerde positie van het schip, zijnde nu 67.15 Noord en 11.35 0ost en een koers 260 graden.
Om 13,21 uur ontving het station een andere mededeling, wat aan gaf dat een reddingsboot op drift was geraakt..
Geen verder contact werd er met het schip gemaakt.
Rond 14,20 uur ontving Bodo Redding Dienst Centrum een boodschap, wat vermeldde.......
Nu  zinkende......... de signalen hierna verzwakten.
Het Duitse ms. Kelkheim rapporteerde een signaal te hebben ontvangen, dat de Pelagia  rond
14.35 uur was gezonken.
Gedurende de nacht bleef de reddingsboot op drift..
De lichten van diverse schepen werden waargenomen en pogingen om hen te waarschuwen met de  licht pistool aan boord van de reddingsboot, werden niet gezien..
Zo'n vijf lichtkogels, ofschoon aangedreven door een kogel patroon, faalden bij de ontsteking., maar de eerste zeven lichtkogels werden normaal afgevuurd en eveneens de parachute lichtkogels.
Na het afsteken van de parachute lichtkogels, werden er pogingen aangewend om de aandacht te trekken met hand fakkels.
Er werd van de veronderstelling uitgegaan, dat deze fakkels met een lucifer ontstoken moesten worden en de overlevenden probeerden dat met de lucifers, die in de reddingsboot waren opgeslagen..
Echter deze lucifers, samen met de fakkels, bleken nat te zijn, toen de container werd geopend en de container zelf  tekens vertoonde van eerdere binnenwaartse vochtigheid..
Toen het eenmaal daglicht werd, ontdekte de bemanning van de reddingsboot,  dat één van de opvarenden was gestorven..
De temperatuur van de zee was 8 graden Celsius.
De reddingsboor had water binnen gekregen over het dolboord en door een schijnbaar ander lek, wat verborgen was gebleven bij de zeelui.
Het zeil, wat zij gebruikt hadden als bedekking tijdens de nacht, werd onderste boven opgehesen, tijdens de vroege daglicht uren, als een soort  herkenning teken..
Rond 07.30 uur, werd de reddingsboot opgemerkt door een Catalina vliegtuig van de Noorse Luchtmacht.
Het vliegtuig waarschuwde het ms Kelkheim en de Engelse trawler Northern Duke., beide in het gebied waar de reddingsboot zich bevond en zij stoomden naar de opgegeven positie.
Rond 07.50 uur kreeg het ms. Kelkheim de reddingsboot in zicht en manoeuvreerde er naar toe, om een lijn af te vuren met een raket uitrusting..
De Northern Duke manoeuvreerde voor de boeg van het ms. Kelkheim langs, .kwam langszij de reddingsloep en nam de vijf overlevenden aan boord.
De windkracht had nog steeds de kracht van 7 BF uit WNW richting en de WNW zeegang was matig.
De Northern Duke nam de reddingsboot, met de dode man, aan boord  met haar uitrusting om de netten binnen te halen en vervolgde haar reis naar Harstad, Noorwegen.
De volledige procedure van de Northern Duke, varend langs de voorsteven van het ms. Kelkheim, tot de reddingsboot aan boord werd gehaald,. nam slechts ongeveer 10 minuten in beslag.

Om 18.30 uur bereikte het ms. Kelkheim de positie van het schip waar zij was gezonken,..... ondanks de zware zeegang en windkracht 9 tot 10 BF,........ maar vond niets.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 33

Op een onderscheppende koers  gedurende de nacht naar aanleiding  van  het zien van lichten of van . signalen, voer het ms.Kelkheim zuidwaarts bij variërende snelheden.
Om ongeveer 04.30 uur op 16 September vond het ms. Kelkheim twee  ruim luiken, een ladder en een ronde reddingsboei met de merkteken, ss.Pelagia -New York en haalde deze aan boord..
Ongeveer op hetzelfde tijdstip ontving het schip een rapport van een olie vlek, welke was waargenomen ongeveer 5 mijl WZW van haar positie om 04.30 uur.. De kapitein van het ms. Kelkheim, veronderstellend dat een redding boot veel sneller voor de wind zich zou verplaatsen, en stuurde in OZO richting gedurende twee en een half uur , zonder iets te vinden, alvorens hij het vaartuig terug bracht op een NW koers.
Rond 07.45 kreeg zij een gedeukte reddingboot lucht tank met het merk  Pelagia in zicht en nam het aan boord.
Toen zij bezig was met de luchttank op te pikken, werd zij waargenomen door het Cataline vliegtuig , die het schip seinde , om op te stomen naar de positie van een waargenomen reddingboot.
De Northern Duke kwam op  17 September in Harstad, Noorwegen aan , waar de overlevenden  werden doorgestuurd voor een medisch onderzoek..
Het lijk werd op 21 September verscheept van Harstad naar Bergen, Noorwegen en van daar werd het naar Playa DE Fajardo in Puerto Rica gestuurd om daar begraven te worden.
Op 17 September pikte de Noorse destroyer Trondheim het lichaam op van een matroos, die een zwemvest droeg met het merkteken Pelagia..
Het lichaam werd later ... zouden we niet meer noementificeerd als het lichaam van een matroos van het ss. Pelagia.. De reddingsboot, die door de Northern Duke aan land werd gezet in Harstad, Noorwegen,  werd door de politie in beslag genomen,
Er waren zeven en dertig zeelui aan boord van de Pelagia,  toen zij vertrok uit Narvik.
In totaal werden twee en dertig zeelui , met in begrip van Kapitein Matandos, vermist,  zonder enig spoor, na het schip zonk.
Slechts twee lichamen werden geborgen en vijf mannen overleefden de ramp.
De schipper van de Northern Duke was J.W. Greene, mijn vader en de kapitein van het ms.Kelkheim was Kurt Kreiger.
Beiden hadden  grote kundigheid en zeemanschap getoond in hun acties, wat leidde tot het vinden en het redden van de overlevenden, in de weg drijvende reddingsboot van de Pelagia.

De verklaring die werd opgesteld door J,W. Greene, schipper van de trawler ,Northern Duke.

Wij vertrokken uit Grimsby om 10.45 GMT  ontvingen wij een nood oproep  via Wick radio op 12 September 1956.
Op zaterdag 15 September, om 16.27 GMT, over het Amerikaanse ss. Pelagia, welke op gaf dat zij lek was en onmiddellijke hulp nodig had in positie 60.15 Noord en 10.35 Oost en tevens dat er een reddingsboor op drift was, met vier personen aan boord.. Vliegtuigen konden niet opstijgen van Bodo vliegveld door het slechte weer, ook dat drie schepen ongeveer zouden aankomen op de opgegeven positie van de Pelagia , rond 20.00 uur GMT.
Het ss. Pelagia zond nu uit, dat het schip zinkende was.
Einde van het bericht.
Op dat moment was mijn positie 120 mijl ZW  van het ss. Pelagia 's positie..
Ik stoomde met de gebruikelijke volle kracht vooruit, de wind was WNW met kracht 8 B.F. en de zee  ook met kracht 8.
Wij kregen veel water over aan BB zij.
Ik was de hele nacht al op geweest, vanwege het slechte weer..
Wij veranderde van koers naar de positie van de ss.Pelagia en veranderde het schip voor de komende feiten..
Met het oog op het feit, dat schepen vanaf 20.00 GMT  ter plekke werden verwacht en de afstand in ogenschouw nemend, dacht ik niet dat wij op tijd zouden aankomen, om enige hulp te verlenen.
Wij hielden een constante bezetting van de Telegrafie en Radio wacht, toen de eerste  schepen ter plaatse arriveerden,
Wij beluisterden de conversatie tussen de schepen en de wal stations en plotte ook de posities die opgegeven werden door de zoekende schepen.
Wij volgden nauwlettend de zoek tocht en plotte op de zeekaart, het gebied waarin gezocht werd.
De schepen die betrokken waren bij de zoektocht  vanaf 20.00 uur GMT en verder, waren de St.  Northern Sceptre, de British Navigator, het Duitse schip  met de roepletters DLBE en een onbekend Hollands vaartuig..
De zoektocht begon vanaf de door de Pelagia opgegeven positie, voor de wind naar het ZO tot 10 mijl naar het ZW, echter zonder resultaat..
Daarna begonnen de schepen in een NO  richting te zoeken,  naar de West Fjord en ook dit zonder resultaat..
Ik kon niet zien dat de Pelagia naar het NO  was verdaagd, want dan zou zij opperte van de wal hebben gehad en geen zware zeeën te verduren hebben gehad.
Ook de afwezigheid van olie en wrakhout was een raadsel voor de zoekende schepen.
Om 22.05 realiseerde ik me, dat er meer  dan één mogelijkheid bestond, dat de Pelagia meer naar het Westen of Zuidwesten was verdaagd van haar opgegeven positie en op zijn minst zag ik geen punt meer om naar het gebied te stomen waar gezocht werd, met negatieve resultaten.
Ik verwittigde de Hoofd Machinist, dat hij de blokkage van de expansie moest opheffen en onze weg te vervolgen  met de groots mogelijke snelheid, met zes man op de uitkijk, waarbij ik niet mee rekende, de stuurman en mijzelf.
Om 23.55 uur passeerden wij de NO rand van de Trean Gully in 200 vadem diep water., in een positie 30 mijl  ZW van de laatst bekende positie van het ss. Pelagia. en wij begonnen aan een zoektocht in NO richting..
Ik stoomde 20 mijl tot ik 10 mijl ten ZW van de Pelagia positie was en draaide  hierna in een ZO richting met een verminderde snelheid en  weer terug naar het ZW..
Ik bleef in ZW en NO koersen zoeken, altijd draaiend naar beneden winds, met lange zoek slagen naar het ZO en bleef goed ten ZW van de zoekende schepen.
Om 05.10 GMT op 16 September, terwijl ik een ZO zoekslag maakte, voeren we door een groot gebied van olie en wrakhout..
Wij rapporteerden dat aan Rorvick radio en de zoekende schepen..
Het ss. British Navigator en de Duitse koopvaarder  kwamen ons helpen..
Wij passeerden een helder geel geverfde roeispaan, maar bij het bijdraaien kon ik het niet weer terug vinden, toen wij voor de zee uitliepen..
Wij passeerden ook  en grote hoeveelheid van wit  geverfd hout op deze positie.
Ik kreeg de indruk dat de Pelagia in tweeën was gebroken.
Daarna passeerden wij vescheidene bed matrassen en later pikten wij een zwemvest op met het merkteken Pelagia..
Wij bleven zoeken, maar wij ontdekte  niets meer dan wrakhout. De wind ondertussen was afgezwakt tot windkracht 5 tot 6 B.F. met een rustiger zee..
Ik bleef naar het ZO zoeken tot ik vrij was van het wrakhout en vervolgde enige tijd  de tocht met lage snelheid in ZO richting..
Om 07.00 GMT stoomde de Grimsby trawler St. Northern Sceptre ons voorbij en hij berichtte via de radio, dat hij stopte met de zoektocht,om haar normale koers en snelheid weer zou vervolgen.
Ik besloot, dat ik ver genoeg in ZW richting zat en met het tij sterker zijnde in een NO richting dan naar het ZW, dacht ik dat ik meer in het NO moest proberen daar ik nu wel goed in het ZO zat van het wrakhout.
En rond die tijd rapporteerde de roerganger J True. dat hij iets gezien had aan BB.
Wij veranderden van koers naar BB en kwamen op een NO koers en verminderde de vaart tot halve kracht.

wordt vervolgd

[J.H.]

Kelkheim.

[J.H.]

Western Farmer.
Helaas geen foto v/d Pelagia maar dit is een zusje van dezelfde werf ( Bethlehem-Fairfield Shipyard)  van  dezelfde maand en jaar, beide -09-1943 bouwnummer 2232 en de Pelagia had 2229 dus zal er weinig verschil in de schepen zijn geweest, ze leken trouwens allemaal op elkaar, behalve de keer dat we werden opgelopen door een liberty en die ons met een 17-18 mijl p/u voorbij schoot, dat was de "G.T.S. John Sergeant", tuut tuut deed hij en gelijk  bezorgde hij onze kapt. een minderwaardigheidcomplex, er waren nog een paar van die snelle liberty's , ze waren uitgerust met gasturbines. G.T.S.= Gas Turbine ship.
Gr.
Jan