Herinneringen deel 3

[J.H.]

G.T.S. John Sergeant

[zier]

Jan heb je ook nog een victorie .

[J.H.]

Axeldijk , was een slow Victory, 15.5 ' p/u,  een Speed victory zoals bijv de Grootekerk, Arnedijk enz. waren goed voor 17> ' p/u.
Hier vaart de Axeldijk in charter voor de Inter America Line deze was opgezet door de Holland Amerika Lijn en  Nievelt Goudriaan, beide leverde 2 victory's , voeren tussen Noord en Zuid Amerka, die gasten wilden nooit afgelost worden.
Ned.Victory's.
Holland Amerika Lijn.
Amsteldijk, Arkeldijk, Aalsdijk, Averdijk, Abbedijk, Axeldijk, Aardijk,Arnedijk, Arendsdijk, Akkrumdijk,Aagtedijk,Appingedijk,

V.N.S.
Gaasterkerk, Grootekerk, Meliskerk, Maaskerk,Meerkerk,Mariekerk, Muiderkerk, Molenkerk, Grijpskerk later vernoemd in Meliskerk.

K.R.L.
Salatiga, Samarinda,Sarangan.

Van Nievelt Goudriaan.
Alphacca, Alpherat, Alwaki,

K.N.S.M.
Baarn, Bennekom, Breda,

K.J.C.P.L.
Tjibodas,Tjikampek, Tjipondok.

S.M.N.
Lombok. Lawak.

Mij. Oceaan, ( Blue Funnel).
Polydorus, Polyphemus.

Ned. Regering.
Groote Beer, Zuiderkruis, Waterman.

Zo Zier voorlopig kan je vooruit.
gr,
Jan.

[zier]

bedankt jan.

[vreemdeling]

Noordover 34

Toen wij probeerden het object , wat wij gezien hadden, te lokaliseren, begon een vliegtuig, wat ook aan de zoektocht deel nam, rond te cirkelen naar mij toe en draaide naar SB., in Oostelijke richting.
Ik wist dat het vliegtuig iets gezien had en veranderde mijn koers naar het Oosten en zette de machine om 07.45 GMT, op volle kracht vooruit.
Het Duitse koopvaardij schip was ook aan het rond cirkelen en kwam op ons af op een NNO koers.. Na een paar minuten nam ik de top van de mast waar, van de reddingsboot.
Het vliegtuig dropte een rook fakkel in de buurt van de reddingsboot.
Kort hierna nam ik de reddingsboot waar en ging bij haar langszij.
Het Duitse koopvaardij schip en ik  kwamen daar op hetzelfde moment aan en hij kruiste mij, tussen mij en de reddingsboot en passeerde haar op en halve mijl afstand in NW richting en voer haar op een mijl afstand voorbij.
Ik trok mijn schip naar het zuiden, achter het achterschip van de Duitser om en gaf toen hard BB roer om de wind ongeveer twee streken op mijn BB boeg te krijgen en de reddingsboot onder de opperte van mijn SB boeg..
De Duitser lag nu dwars op de wind en slingerde zwaar..
Hij had klim netten over BB zij gehangen en vuurde een raket lijn af, die de reddingsboot niet bereikte..
Ik was op dat moment de reddingsboot dicht genaderd..
De stuurman gooide een werplijn in de reddingsboot vanaf de SB boeg en één van de overlevenden maakte de lijn vast en daar ik al achteruit sloeg, had de reddingsboot zich langs mijn SB zij getrokken, achter het tuig van de voormast..
De stuurman sprong in de boot, om de overlevenden aan boord te helpen en ondertussen hadden wij ook de boot vast gemaakt aan haar achter steven..
Om 08.25 kwam de eerste overlevende aan boord, snel gevolgd door de andere vier..
Wij haalde ook de dode man aan boord en de stuurman haakte de voor Gilson in, aan de boeg van de boot en de midscheeps Gilson in, aan de achterzijde van de boot en wij hieuwde de boot aan dek  en plaatste haar net voor de winch.
Om 08.30 waarschuwde wij Bodo radio en de British Navigator, dat wij de reddingsboot en de overlevenden, hadden opgepikt.
De situatie opsommend, maakten wij nog al wat water in de machine kamer, komend door de machinekamer opbouw en luisterend  naar de laatste weer voorspellingen, hoorden wij dat de komende verwachting was...... WNW  wind met windkracht 9 B.F..
Met het oog op deze voorspelling en niet zeker zijnde van de omvang van onze schade, besloot ik onmiddellijk met volle kracht, opperte te zoeken van de Lofoten Eilanden..
De vijf overlevenden, bleken in een zeer goede conditie te zijn.
Ik gaf de stuurman orders om droge kleren en handdoeken voor hen te organiseren en genoeg massage crème.
Zij nuttigden wat warme drinks en wat voedsel en gingen te kooi voor wat slaap.
Daar de overlevenden geen directe medische hulp nodig hadden, besloot ik naar Harstad te stomen, waar ik wat reparaties kon laten uitvoeren.
Bodo radio vroeg mij,of ik de overlevenden in Bodo aan wal wilde brengen.
Ik antwoordde dat ik naar Harstad stoomde.
Bodo informeerde mij ook dat zij in verband met deze zaak ook een oproep hadden van de Flying Control.
Flying Control vertelde mij dat ik naar Bodo moest komen.
Ik vroeg hen, wie zij eigenlijk waren, maar kreeg geen antwoord op mijn vraag..
Ik had geen zin om de Zuid Fjord binnen te lopen langs de kust, met de wind en de zware zeegang komend uit het WNW.
Als ik dat zou doen , zou dat in een uiterste noodgeval zijn. en zou ik om een loods vragen en ik kon me nu niet voorstellen dat de loodsboot in zulk slecht weer, naar buiten zou komen..
Ik liet Flying Control weten dat ik wel genegen was om de overlevenden in een meer beschutte plaats aan wal te zetten, als zij dit zo wilden, en dat zij dan voor dit geval. hiervoor mij een officiële boodschap moesten sturen.
Flying Control liet mij weten, dat ik naar Harstad kon blijven doorstomen.
Wij arriveerden in Halstad om 23.45 GMT op Zondag 16 September 1956 en zetten daar de overlevenden aan wal.

De reddingsboot, waarmee de overlevenden werden gered, lag hierna een lange tijd op de kade in Grimsby.
Wat er verder met de boot is gebeurd, heb ik geen idee van.

Als dank voor de redding van de bemanning van het ss. Pelagia, werd aan mijn vader een gouden horloge uitgereikt, geschonken door de President van Amerika, wat in die periode President Eisenhower was.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

De schepen van Muller Transport Mij. Iberia en Hispania waren ook in de oorlog gebouwde schepen, maar die waren in Engeland gebouwde en minder groot dan de Liberty en Victory schepen, die in Amerika werden gebouwd.
Ik dacht dat de in Engeland gebouwde schepen van de Ford klasse waren.
De twee weerschepen, die wij toen nog hadden, waren ook omgebouwde oorlogschepen.
Cor

[J.H.]

Hispania & Iberia  waren in Engeland gebouwd  "Empire Scandinavian class" en als ze in Canada waren gebouwd dan waren het "Park Scandinavian class"geworden
Muller ( London) had 3 liberty's , Middle River, Severn River & Springwater  alle onder Liberiaanse vlag.
Ned. had 3 "Fort" schepen, Fort Amsterdam , Fort Rensselaer en Fort Wilhelmus, Ned. regering en later naar de KPM, ze leken wel wat op de Scandinavian class.
Die weerschepen Cirrus ex Abilene, Bridgeport en Cumulus (1) ex Forsyth.  waren fregatten.

[vreemdeling]

Jan,
Bedankt,
Nooit geweten, dat Muller London Liberty schepen had.
Cor.

[vreemdeling]

Noordover 35

De Northern Trawler maatschappij  had het John Butt visserij bedrijf overgenomen en de Royal Lincs had toebehoord aan de Butt groep.
Zij was een grote moderne trawler, die in Duitsland was gebouwd,  met een prachtige accommodatie en alle moderne bedreigingen, maar dat gold tot hoever dat ging,
Ik heb op goede schepen gevaren, maar ook op slechte schepen, maar zij was een van de slechtste schepen..
De schipper was één van de slechtste, waar ik ooit bij gevaren heb en het was met recht een rotzak.
Wij vertrokken naar de Witte Zee.
Op de reis er heen was het erg slecht weer en daarom pikten wij een loods op in Lodingen, stoomde de lengte van Noorwegen door in de fjorden en zette de loods af in Honningsvag en stoomden toen in Oostelijke richting naar de schol gronden in de Witte Zee..
Wij kwamen bij Kaap Cannin en Novaya Zemlya, waar het weer verschrikkelijk slecht was, met een storm krachtige wind en zware ijs afzetting.
De schipper verminderde de vaart van het schip en liet de stuurman alle hens aan dek porren.
Dat was de laatste keer, dat wij onze kooi zagen, behalve dan, als wij onze wacht ter kooi hadden..
Wij waren zes uur bezig met ijs afhakken, voor wij de trawl konden uitzetten en met vissen konden beginnen..
De rest van de reis was het achttien uur op en zes uur af, iedere dag op nieuw, daar de schipper ons geen onderbreking gunde..
Wij visten op schol en dat vroeg veel verplaatsing van het schip.
Bij de meeste trekken hadden we niet genoeg vis om te strippen, tot aan de volgende haal.
Wij hadden één onderbreking tijdens de hele reis en dat alleen maar omdat het weer verslechterde en wij de trawl scheep moesten houden , om te gaan liggen steken..
Ik was op mijn brugwacht,  gelijk met de stuurman.
De schipper was daar ook, toen de marconist, die de schoonzoon van de schipper was, het stuurhuis binnen kwam..
De schipper keek hem verbaasd aan en schreeuwde tegen hem. ... Wat is er verdomme, met jou aan de hand
Je lijkt wel op stront..
De marconist was zwaar verkouden en had griep en voelde zich echt rot.
Ik heb een goed middeltje voor jou, zei de schipper.
Dit gezegd hebbend, verdween hij in de kaartenkamer en kwam terug met een elektriciteit bol in zijn handen.
Hij gaf die aan de marconist en gaf hem instructies om naar de voormast te gaan en de bol te verwisselen van het navigatie licht in de mast..
Ik kon het gewoon niet geloven.
Ik dacht echt, dat hij een geintje uithaalde.
Ik stond uit het raam van het stuurhuis te kijken, om te zien hoe hij het want in klom van de voor mast, waar zich ijs afzetting had vast gezet en naar de top van de mast klom.
Mijn hart stokte in mijn keel, hopende, dat hij niet zou uitglijden en naar beneden zou vallen.
Toen hij uiteindelijk weer beneden was uit de mast en weer in het stuurhuis kwam, was hij totaal bevroren.
Zijn gezicht was helemaal blauw en hij had ijsafzetting op zijn wenkbrauwen.
De stuurman richtte zich naar de schipper en stelde voor dat een slok rum, hem wel goed zou doen.
Hij kan de cholera krijgen,...... hij krijgt niets,..... was het antwoord van de "liefhebbende" schoonvader !
Ik had medelijden met de marconist.
Als de schipper mij opdracht had gegeven, om dit te doen,  bij zulk beestachtig weer,  zou ik hem wel verteld hebben, wat hij met de top van de mast en de bol zou moeten doen .
Maar deze schipper had ook een credit zijde., ofschoon hij een goed visserman was en één van de top verdieners was in de haven, maar de manier waarop hij zijn bemanning behandelde, was het tegenover gestelden.
Hij had een vaste bemanning en ik ben er heilig van overtuigd, dat zij allemaal bang voor hem waren.
Het was alleen maar het geld, wat hen bij elkaar hield.
De derde man scheen het meeste te lijden te hebben van zijn nukken, want, hij zag niet wat hij deed, want het was toch altijd al fout..
Iedere trek bij het halen van de trawl, stond de schipper vanuit het brug raam tegen hem te schreeuwen en te schelden en liet hem over het dek rennen als een dolle kat..
Het kon niet schelen wat hij aan het doen was of waar hij ook was, hij stond altijd op de verkeerde plaats en deed altijd het verkeerde ding..
Wij noemden het plaatselijk voetbal, maar in werkelijkheid was het zuiver pesten.
Hij maakte deze mans leven tot een hel.

Op de tweede dag haalden wij de trawl zwaar beschadigd aan dek...
Ons werd verteld om de trawl af te steken en een nieuwe trawl aan te slaan.
Terwijl wij de netten aan het veranderen waren, zei een der bemanningsleden...... Dat is iets voor Jim, wij zullen de rest van de reis wel aan dek doorbrengen..
Dat zullen jullie wel zien, was het simpele antwoord van hem, toen ik hem vroeg , wat hij er mee bedoelde..
Zodra de vis gestript was, begonnen we aan de reparatie van de trawl aan de BB zijde..
Na iedere haal, maakten wij meer vorderingen en aan het einde van de vierde dag vissen, was de trawl weer klaar voor gebruik.
De volgende haal, zaten er wat kleine gaten in de trawl. en de schipper zij ons deze te repareren. Deze trawl netten zijn 250 voet lang en het kost dus wel wat tijd om van het ene naar het andere eind te gaan, met de reparatie van kleine gaatjes..
Toen wij daar klaar mee waren, dacht ik er aan om God hier voor te danken.
Het vroor nog steeds en moesten het schip ook nog steeds ijsvrij houden.
Na iedere haal, als de vis was gestript en opgeborgen, moesten wij het ijs weg hakken en over boord scheppen, met behulp van voorhamers en bijlen en wat wij er anders voor konden vinden.
En ondertussen wachtte de schipper en zodra wij klaar waren en het dek wilden verlaten, belde hij met de telegraaf , dat hij de trawl weer scheep wilde halen.
En daar wij in ondiep water visten, koste het hooguit vijf en zes minuten om de trawl scheep te hieuwen.
En geen kans te hebben om naar achteren te gaan voor een pot thee of om ons te warmen..
De visserij was de meeste tijd goed van die reis en soms hadden we nog wat vis aan dek liggen van de voorgaande trek, als het tijd was om weer te halen..
Wanneer we dan weer bij de vis terug waren , was deze bevroren , maar we moesten dan ondanks alles, toch deze vis strippen.
Tussen het ijs weg hakken en het strippen en het boeten van de trawl. moesten wij iedere dag de achttien uur hard werken, bij vriezend weer en wind en het was echt geen picknick..
Bij een trek, hadden wij een gat in de kuil en helemaal geen vis..
Toen wij de kuil geboet hadden en het net weer op de zeebodem was, kregen wij een paar uur rust,
Wie was ik in de maling aan het nemen..?
Toen ik naar achteren liepen, riep de schipper de stuurman naar het stuurhuis.
Wij hadden ons net ontkleed en zaten in de messroom met een pot thee, toen de stuurman terug kwam en hij ons vertelde dat de schipper wat veranderingen wilde aanbrengen in het net, wat wij juist vier dagen aan één stuk , hadden gerepareerd.
Tijdens deze mededeling , werd er op de scheeps fluit een signaal gegeven, dat de schipper ons aan dek wilde zien.
Iedereen vloog op en lieten de half opgedronken mokken staan.
Ik besloot eerst mijn thee op te drinken en toen ik aan dek kwam . gaf de stuurman mij een formidabele uitbrander..
Op onze laatste vis dag, waren wij nog steeds bezig met het net, die nu zoveel veranderingen had onder gaan, dat zij in een maagdelijke conditie was.
Rond 10 uur vertelde de stuurman ons dat de schipper had besloten, dat het net echt niets meer waard was om te bewaren en wilde de goede stukken uit het net snijden om deze te bewaren..
De rest werd in een bundel opgerold en overboord gegooid.
Wat een rotzak..
.
Ik maakte nog drie reizen bij hem en monsterde toen af.
De scheeps agent, Bill Robinson, riep mij bij hem op kantoor en wilde weten waarom ik af monsterde.
Hij vertelde mij, dat veel mensen hun rechter arm wel af wilde staan om op dit schip te varen en dat geld wilde verdienen.
Ik vertelde hen over de werk condities en hoe de schipper was en dat ik niet bij een schipper wilde werken,voor iedere prijs zoals hij was en zoals hij het leven van zijn bemanning tot een hel maakte..
Bill zei me, dat hij mij wel zou bellen, als hij een ander schip voor mij had,.
Hij zag het niet zitten met mij en ik veronderstelde dat het een lange rust periode zou worden
Als je eenmaal een slechte naam had, onthielden zij zich om je werk te geven, gedurende een periode van twee of drie maanden, om je een lesje te leren..
Dat gebeurde vaak bij de diepzee trawlers.

wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Noordover 36

Nadat ik afgemonsterd had van de Royal Lincs, wist ik, dat ik een poos thuis zou blijven.
Ik had er geen moeite mee, want ik had wat geld gespaard. Ik bleef thuis en ik vermaakte mij deze periode aan de wal, best.
Ik had ongeveer zeven weken thuis gezeten, toen ik een telefoon oproep kreeg van de rederij..
Het was Bill Robinson, de scheeps agent, die mij vroeg, of ik er klaar voor was, om weer eens naar zee te gaan en dit maal op de trawler Equerry.
Ik zei hem, dat ik er klaar voor was en hij zei mij, dat ik me geen zorgen moest maken om vandaag nog naar het kantoor te komen en dat hij mij zou laten monsteren op de dag van vertrek..
Toen ik aan de haven kwam, klaar om aan boord te stappen, kon ik nergens het schip vinden..
Ik liep heen en weer over de Noord kade en keek naar alle diep zee trawlers, maar er lag geen Equerry tussen.
Ik had het schip nooit eerder gezien, maar ik wist dat zij één van de trawlers was, die waren gekocht door de Northern Trawlers van de Butt Groep..
Toen Bill op de Noord kade verscheen vroeg ik hen, waar het schip lag en zei mij hem te volgen.,
Wij liepen langs de Noord kade en daar tussen de oude Noordzee trawlers, lag de Equerry.
Wat een oud wrak en roest bak was zij.
Ik keek er een keer naar en zei tegen Bill, dat ik maar één reis op dat schip zou maken.
Dat is oké, antwoordde hij. Je komt maar naar het kantoor, als je weer binnen komt..
Er was niets aan het schip, wat mij vertrouwen gaf.
Ik vroeg Bill, oh dit schip ook naar IJsland ging, hij grijnsde en vertelde mij dat wij naar de Faroer Eilanden zouden gaan..
Ik geloof niet, dat zij ooit IJsland zal halen , grapte hij.
Fantastisch, dacht ik.
De Equerry was een kolen stook trawler, die in 1929 was gebouwd. Zij was 170 ton en was ongeveer 134 voet lang, met een accommodatie ongeveer gelijk aan de St.Philip, in de voorkant van het schip.
De schipper was één van de beste. Een echte goede schipper om bij te varen,
Hij werkte samen met de bemanning en niet tegen hen, wat een groot verschil maakte, met mijn laatste schip..
Ik kan mij de naam van de stuurman niet herinneren, maar dan kan mij ook niets schelen, want ik mocht die knaap niet.
Het grootste gedeelte van de bemanning was jong , behalve de derde man.
Het woord miserabel was hem toebedeeld  en ik had nooit eerder zo'n kl...tzak gezien in mijn leven.
Later leerde ik hem beter kennen en vond ik hem zo slecht nog niet.
Hij was nu eenmaal zo. Ik kan mij ook niet de kok en de machinisten herinneren.
Op weg naar de Faroer Eilanden moesten wij een paar keer stoppen voor machine reparaties. Dat bleek regelmatig voor te komen, want er ging altijd wel weer iets kapot,.
Wij hadden een goede bemanning en konden goed met elkaar overweg..
Zij was een "blij " schip, er was geen haast en alles liep even rustig.
Toen wij de Faroer Eilanden naderden, werd ons verteld dat wij meteen  de haven van een klein vissers dorpje aan de oost kust van het eiland zouden binnen lopen, omdat de machinisten  wat werkzaamheden moesten verrichten aan de machine..
De Equerry viste regelmatig bij de Faroer Eilanden.
Het bleek, dat het schip een regelmatige bezoeker was van de haven en zodra wij daar aankwamen, waren er altijd  wel wat plaatselijke bewoners, die onze trossen aanpakten bij het meren..
Ik dacht niet, dat de werkzaamheden die uitgevoerd moesten worden in de machine kamer van groot belang waren, maar meer een excuus waren, om aan de rol te gaan met de plaatselijke bewoners.
Zelfs hadden enkele leden van de bemanning hier een vriendinnetje.
De Equerry bleek een goed schip te zijn, ondanks haar ouderdom en de vele storingen van de machine en ik bleef enkele maanden op dat schip..
Eens op een reis lagen wij weer in het haventje en het merendeel van de bemanning ging de wal op.
Twee jongens, van ongeveer mijn leeftijd, de schipper en de derde man, bleven aan boord.
De twee knapen en ik waren wat gein aan het schoppen en maakte veel herrie.
De schipper kwam zijn kooi uit en gaf ons een halve fles rum en elk vier blikjes bier.
Hij zei ons, dat wij maar aan de wal herrie moesten gaan schoppen met de rest van de bemanning, zodat hij rustig kon slapen..
Het was nog vroeg in de avond en het was in de zomer en het was nog steeds niet donker.
Wij zaten op het voor luik en  hadden een paar borrels en ieder een blikje bier..
Een van jongens stelde voor om een wandeling te gaan maken in de bergen en we stemden er allemaal  in toe en gingen op weg..
Wij volgde de weg vanaf het dorp de bergen in.
Toen wij zo wandelden, passeerden wij verschillende huisjes. met wat leek op stukken vlees, hangend aan de buitenkant van de huisjes, om te drogen.
Het was grienden vlees.
De griend is een klein soort walvis, die ieder jaar de kust van de Faroer eilanden op zoekt..
Jaren geleden gingen dan de eiland bewoners met hun boten de zee op en dreven de grienden een erg nauwe fjord in, tot zij gedwongen werden de wal op te zwemmen..
Anderen stonden daar al te wachtten, mannen, vrouwen en kinderen, met allerlei dingen, die zij als wapen konden gebruiken.,
Zodra de grienden op de wal lagen, werden zij gedood, zoveel als mogelijk was..
Het vlees werd opgehangen om te drogen en werd in de winter periode gebruikt als voedsel.
Daar er niemand in de huisjes was, besloten wij er eens wat van te proeven en wij sneden een stuk voor ons zelf af..
Wij liepen op de weg grienden vlees te eten.
Het was erg taai, zoals een oude schoen en niet erg lekker.
Een stukje verder kwamen wij langs wat kippen hokken en wij besloten wat eieren mee te brengen voor de kok.
Ik hield de wacht, toen de andere twee het kippenhok in gingen om de eieren te pakken.
Er lagen daar maar een half dozijn eieren en wij namen ze mee in onze petten.
Toen wij verder liepen , raakte iets hards de achterkant van mijn hoofd.
Ik dacht dat één van mijn vrienden een steen naar mij had gegooid en ik draaide mij om en schold hem uit voor al de ergste dingen, die in mijn gedachten op kwamen.
Maar het was geen steen die naar mij was gegooid, maar één van de nep eieren , die werden gebruikt om de kippen wat aan te moedigen, om eieren te leggen..
Wij gingen aan de kant van de weg zitten en dronken ons laatste blikje bier leeg.
Het uitzicht was adem benemend. Wij konden de hele weg zien, de berg af tot de haven, die daar aan de waterrand lag ingenesteld..
Het was een indrukwekkend gezicht..
De avond was vredig en kalm
Als ik hier alleen was geweest, had ik zeker enkele uren gelukzalig door kunnen brengen, om van de vrede en rust te genieten.
Maar in plaats hiervan, was ik hier met mijn luidruchtige vrienden., die nu in een discussie waren gewikkeld om een paar kippen te stelen en mee aan boord te nemen..
Ik was niet gelukkig met dat idee, maar ik werd weg gestemd. Twee tegen Een.
Toen wij de kippenhokken weer in gingen, maakten de kippen zoveel lawaai, dat het niet te geloven was, maar we slaagden er in twee kippen te pakken en in een zak te stoppen en vervolgden onze weg bergafwaarts, terug naar het schip.
Maar ondertussen begon  het donker geworden.
 Alle lichten in het dorp en aan de haven waren ontstoken, wat prachtig leek vanaf halverwege de berg, maar het was nog een hel van een lang stuk te lopen.
Tegen de tijd dat wij terug waren, was het nu goed donker geworden.
De meeste bemanningsleden waren weer terug aan boord en waren hun kooi ingedoken
Toen wij het dorp binnen kwamen, zagen wij een fiets tegen een muur staan..
Mijn maat, die zijn buik vol had van het lopen, zei, dat hij de rest van de weg af zou leggen per fiets..
De weg was nog steeds bergafwaarts.
Wij keken hem na, toen hij naar beneden fietste en hij steeds meer vaart kreeg..
Maar aan de rand van de haven komend, realiseerde hij zich pas, dat er geen rem op de fiets zat. en het enigste wat hij nog kon doen was, zich van de fiets te laten vallen.
Hij eindigde als een hoopje op de kade en de fiets verdween in het water.
Er was niemand te zien en het schip was rustig en wij gingen naar de messroom en maakten een pot thee en wat sandwiches.
Toen wij de sandwiches aan het nuttigen waren, bespraken wij, wat de beste plaats zou zijn, om de kippen te houden..
Wij besloten dat de kettingbak de beste plaats zou zijn om kippen te houden. Het was daar koel.
Na de kippen in de kettingbak te hebben los gelaten, doken wij zelf ook de kooi in, voor een goede nachtrust.

wordt vervolgd

[J.H.]

GY-018-Royal Lincs-

[J.H.]

Gy-375-Equerry

[vreemdeling]

Wat kan de reden( oorzaak ) zijn dat deze trawler zijn SB anker op de bak heeft liggen of hij is zijn anker kwijt en is dat alleen maar ketting, wat gereed ligt voor een nieuw anker aan te bevestigen.
Cor

[J.H.]

Zou het niet weten Cor., het zou misschien makkelijker zijn als ze evt. een nieuw anker per barge aanvoeren, of de ankerketting aan de wal trekken dan hebben ze het alleen maar in te sluiten.Misschien was de kettingbak vol... Maar met de Müller liberties  ben ik wat vergeten en dat zal ik per volgende post neerzetten.

[J.H.]

Springwater als Saint Marcouf, op de achtergrond de Silvaplana of Silvretta-