Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Noordover 49

Mij werd verteld dat de Ross Cormorant aan de westkust van Schotland zou gaan vissen.
Zij zouden op haai gaan vissen en de rederij wenste een ervaren stuurman, daar het een speciaal soort werk was.
Een speciaal soort werk?  Er was helemaal niets speciaals aan de haaien visserij  en zo was .
ik weer terug in de WW.
Nu ik toch bezig ben over  onbetrouwbare rederijen, zal ik nog zo'n verhaal vertellen..
Ik was stuurman bij een bepaalde rederij en ik had een vriend die werkte bij de vis losploeg.
Iedere reis opnieuw bleef hij mij vertellen, hoeveel vis de rederij achter over drukte op iedere reis.. Gewoonlijk zei ik tegen hem dat ik het niet wilde weten, want ik kon er niets tegen doen.
Als ik daar herrie over zou maken, had ik alleen mijzelf te pakken  en kreeg ik weer mijn ontslag.
Daar het een goede besommer was,  met een goede schipper en wij veel geld verdienden, zag ik daar het heil niet van in.
Echter, op een reis bij het lossen van de vis, was ik vroeg wakker, om eens te gaan kijken wat er nu werkelijk gebeurde,.
Ik kwam om 05.30 in de afslag hal ongeveer anderhalf uur vroeger dan normaal..
Bij het schip stond een vrachtwagen met zijn achterkant naar de hal en twee of drie werklui van de rederij waren er kisten vis in aan het laden..
Toen ik hen vroeg wat zij aan het doen waren, vertelden zij mij dat de scheepsagent wat vis wilde hebben voor zijn vis bedrijf..
Ik zei hen, dat ik wel verwachtte dat het ook op de besomming lijst zou staan en zij verzekerde mij dat dit gebeurde..
Acht en vijftig kisten vis werden uit ons schip gelost en verdwenen naar het vis bedrijf.
En alle kisten, nog van de beste kwaliteit.
Mijn volgende werk was, het aantal kisten vis in de veilinghal te tellen..
Daar stonden 960 kisten en ik telde ze zorgvuldig, om geen fouten te maken..
Ik kreeg mijn besomming lijst en daarin werd precies 960 kisten vis vermeld, maar geen enkele notitie over de 85 kisten vis, die in de vrachtwagen waren geladen, die ongeveer een prijs van
£ 1.500 zouden hebben opgeleverd..
De schipper kreeg  £ 52 van de duizend uit betaald en ik zelf £ 47 en dit toegevoegd aan het geld wat de bemanning hierdoor kwijt was geraakt,, moeten zij honderd duizenden  ponden,  belasting vrij , hebben verdiend..
Zij hadden ongeveer twaalf schepen in de vaart en het gebeurde op alle schepen,
Dit werd de "spook trein "genoemd.
Ik was er niet erg gelukkig mee , zoals de Ross Groep mij behandelde en ik had zin om daar te vertrekken.
Om voor mijn schippers papieren op te gaan, moest ik twaalf maanden vaartijd hebben als stuurman en de dagen die je binnen lag tussen de reizen telden niet mee..
Tot nu toe had ik al tien maanden volgemaakt.
Ik had nog  vier maanden de tijd om de andere twee maanden vaartijd te halen.
Het begon nu echt menens te worden.
Ik kon niet maar wat aanmodderen .
Of ik ging als derde man varen of ik had te veel vrije tijd aan de wal..

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover no.50

Ik ontmoette mijn vriend Alfie Hodson, die mij zei, dat ik eens naar de rederij van Sir Thomas Robinson moest gaan en daar eens te informeren naar een baan als stuurman.
Hij was van mening, dat deze rederij  één van de beste rederijen in Grimsby was.
Ik informeerde daar de volgende morgen en ik ontmoette daar Harry Bradly, de wal schipper en legde hem uit, dat ik op zoek was naar een baan als stuurman , daar ik voldoende vaartijd nodig had
om in September naar school te gaan, om mijn schippers papieren te halen.
Er was geen baan als stuurman beschikbaar, maar hij had wel een baan voor mij als derde man, op de trawler Olivean.
Ik weigerde deze aanbieding en legde hem uit dat ik wel aan de wal wilde wachten, tot ik geen tijd meer over had, om hierna mijn diploma te halen.
Dat is goed zei hij, Geef mij de tijd tot morgen ochtend.
De volgende morgen ging ik weer naar het kantoor, waar mij hetzelfde als gisteren werd gezegd.
Harry bood mij nogmaals de baan aan  als derde man op de Olivean, maar ik weigerde.
De volgende morgen had hij een voorstel voor mij !.....
Ga met de Olivean mee als derde man,voor  twee reizen.
De stuurman van de Olivean staat op dit moment op de nominatie om over een paar reizen, stuurman te worden op de Thessalonian.
En als de schipper er in toestemt, kan jij mee gaan als stuurman, als hij vertrekt..
Ik zal er voor zorgen,  dat je op tijd bent , om in September op te gaan voor je schippers diploma..
Hoe kon ik zo'n aanbieding afwijzen..
Ik maakte twee reizen met de Olivean.
Ofschoon ik goed kon opschieten met de schipper, was ik  niet zo erg op hem gesteld en ik vertrouwde hem niet helemaal, maar als ik op de wijze op tijd zou zijn om mijn schippers papieren te halen, deed ik het.
Na de tweede reis kwamen wij binnen, gelijk met de Thessalonian en ik keek er naar uit om stuurman te worden..
Toen ik op het kantoor kwam, riep de wal schipper mij op zijn kantoor, om mij iets mede te delen.
Sorry, ik moet jou vertellen, dat wij geen baan als stuurman voor jou hebben.
De scheepsagent wilt, dat de stuurman op de Olivean blijft waar hij is..
Ik was bitter teleurgesteld, maar het was niet de schuld van Harry.
Harry beloofde mij, dat de eerste baan als stuurman, die vrij kwam, voor mij zou zijn, ongeacht op welk schip het zou zijn.
Hij had het niet mooier kunnen maken,
Dus, ik moest alleen maar geduld hebben..
De volgende dag zouden er geen schepen aan de afslag zijn, dus ik ging niet naar het kantoor
Op zaterdag ochtend hoorde ik geklop op de huis deur.
Het was Harry, de wal schipper..
Ik heb een baan als stuurman voor je, zei hij.
Jij wordt stuurman op de Thessalonian, en jullie vertrekken Maandag ochtend.
Fantastisch en ik beantwoordde en bedankte hem.
Het kon niet beter !
Ik vertelde het Alfie, op welk schip ik stuurman zou worden.
Dat is goed nieuws Jim, maar ik denk, dat jij niet zo met die schipper op kan schieten.
Hij is een wat rampzalige oude lul.
De Thessalonian was  een nieuw diesel schip, erg modern en minder dan een jaar oud..
Toen ik aan boord kwam, zette ik mijn spullen in mijn hut en ging naar de brug om mij voor te stellen aan de schipper, maar hij was in gesprek met de wachtsman en ik stond te wachten tot hij klaar was.
Daar de wachtsman vertrok, richtte hij zich tot mij en zei....... Nou jongen, ben jij de nieuwe matroos ?
Nee, ik ben je nieuwe stuurman, antwoordde ik.
Verdomme, ben jij daar niet een beetje te jong voor ? .
Mensen lief, dacht ik,..... ik maak weer eens een nieuwe start.!
De schipper, Lenny Coultas, was rond de vijftig jaar oud en sprak niet veel tegen iemand tijdens de reis.
Ik ging naar de brug om hem af te lossen en hij deed zijn mond niet open en sprak geen woord..
Hij stond alleen maar aan het stuurwiel, soms wel een uur lang.,
Hij draaide zich om en zei..... Ben je daar, de order staan op dat stuk papier en hij ging rechtstreeks naar zijn kooi, en dat was het dan..
Toen hij uit zijn kooi rolde om de trawl te halen, zei hij alleen maar....daar ga je weer !
Het was wel een beetje moeilijk om te weten, wat je nu tegen hem moest zeggen, en daarom zei ik maar helemaal niets.,
En plotseling op een dag, geheel onverwachts, begon hij tegen mij te praten.,
Ik stond er echt verwonderd tegenover.
Hij stelde mij allerlei soort vragen, ook waar ik woonde en toen ik hem vertelde waar ik woonde, was dat zes huizen van hem vandaan en hij was hier erg verwonderd over.
Van toen af aan, konden wij goed met elkaar opschieten en werden vrienden voor het leven.
Ik maakte met de Thessalonian drie reizen, toen ik bij Harry Bradley in zijn kantoor moest komen.. Hij vertelde mij, dat de scheepsagent mij binnen vijf minuten wilde spreken.,
Ik dacht, wat heb ik nu weer fout gedaan.
Deze vijf minuten bleken drie kwartier te worden en tegen de tijd dat hij mij binnen riep, was ik één brok zenuwen.
Hij vertelde mij, dat Harry een heel goed rapport over mij had uitgebracht..
Daarna brachten wij een half uur door, waarin hij allerlei soort vragen stelde over mij zelf.
Toen zei hij... De reden  dat ik jou al deze vragen heb gesteld is, omdat ik jou als stuurman hebt geplaatst bij Lenny Coultas, die onze beste schipper is en niemand heeft het geduld om de vangst gebieden te bewerken, zoals hij het doet..
Ik wil dat jij al deze visgronden leert kennen..
Ik heb met hem gesproken en hij is blij met jouw werk als stuurman en vertelde mij dat jij happig bent om zo door te gaan en dat je schipper wilt worden.
Hij heeft mij beloofd, dat hij je alle gronden zal leren, waar hij vist..
En als jij je schipper diploma haalt in September, moet je nog een jaar bij Lenny blijven varen en daarna, is de eerste schippers baan die dan vrij komt, voor jou..
Tot dan,ben jij onze aflos schipper, dus je zal voldoende ervaring op doen..
Toen ik weer buiten stond, draaide alles door mijn hoofd.\
Lenny Coultas was één van de top schippers van de rederij,
Ik kon mijn geluk niet op.
De schaduwzijde hiervan was wel, dat ik tien jaar later waarschijnlijk nog steeds aflos schipper zou zijn, daar er nooit schippers werden ontslagen.
Het kon mij niet zoveel schelen, want ik voer even lang als stuurman en als schipper en het was zoals Alf zei, de beste rederij van de haven..
Gedurende de volgende 10 jaar voer ik op alle schepen van de rederij, behalve één schip en dat was de Gallilean.
De andere schepen waren de Olivean, Thessalonian, Judean. Phillidelphian, Tiberian, Pricillian,  Rhodesian en de Ephesian..
Op sommige schepen was ik meerdere malen schipper, zoals op Thessalonian, waarop ik zes maal schipper was gedurende deze tien jaar en minstens twee maal op alle andere schepen.
Ik ga U niets vertellen over de schepen tijdens de tijd dat ik er schipper op was , want anders hadden we zeker nog wel zes hoofdstukken nodig met als titel Thessalonian.
Ik vertel ze op volgorde  en vertel de wederwaardigheden die ik mee maakte  bij diverse gelegenheden op ieder schip.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover no.51

Het eerste schip was de Olivean,
Het was niet een schip waar ik graag op voer. en naar mijn mening, was zij een slecht zeeschip en ik had het er nooit naar mijn zijn, als ik bij haar aan boord was.
Zij was zo slecht, dat het schip onder de bemanningen bekend stond als de "klont ijzer ".
Ik voelde mij nooit op mijn gemak op dat schip .
Ik had altijd het gevoel dat er iets aan de schip fout was of dat er iets stond te gebeuren.
Zij was gelijkwaardig aan de Thessalonian, maar toch met grote verschillen.
De Thessalonian was een blij schip en ik verheugde mij op elke minuut, die ik  bij haar aan boord was.
Als ik bij haar aan boord was als schipper, maakten wij altijd goede reizen..
Echter. er gebeurde nooit  niet veel op de Olevian, behalve op een reis, dat ik schipper bij haar aan boord was.
Het ergste gedeelte van schipper te zijn op een trawler, waren de eerste twee dagen na vertrek uit de haven, en in het bijzonder als het een Noordzee reis was.
Het grootste probleem was dronkenschap..
Vissen in de Noordzee kon betekenen, , dat je de trawl overboord zette, een uur na dat je de haven had verlaten.
Als de bemanning in een dronken staat was, stoomde ik drie a vier uur, waarin zij dan nuchter konden worden,.
Op een reis verlieten wij de haven en passeerden wij het Humber lichtschip.
De bemanning verkeerde in een dronken staat en ik besloot een lange uitstoom te maken..
Ik stond alleen op de brug en stond te piekeren, waar wij dit keer zouden gaan vissen, toen de twee machinist de brug op kwam wankelen..
Hij was goed dronken en toen hij door de deur binnen kwam, werd hij gevolgd door een grote zwarte rook wolk.
Schipper, weet U , dat de kombuis in brand staat, sprak hij onduidelijk.
Nee. ......Maar ik weet het verdorie nu wel.!
Ga terug naar de machine kamer en stopt de machine en zet zo vlug mogelijk de brand pomp aan.
Ik keek snel langs de horizon, om er zeker van te zijn, dat er geen schepen in de buurt waren voor gevaar van aanvaring met ons.
Ik verliet daarna de brug en snelde naar achteren naar de kombuis.
Toen ik op het achterschip kwam, stonden er een of twee bemanningsleden in het gangpad en ik duwde hen opzij om te kunnen kijken.
Mijn hart zonk in mijn schoenen.
De kombuis was was een grote vuur massa.
De hitte was ondraaglijk en ik schrok me rot.
Hoe krijgen wij dit ooi uit.......     schreeuwde ik.
Ik gaf de bemanningsleden opdracht om brandblussers  te halen.
Wij zouden deze beslist nodig hebben om de brand te kunnen blussen en sluit ook de olie toevoer naar de kombuis af..
Daarna gingen wij de vlammen te lijf.
Het leek de volgende vijftien minuten wel, dat de hel was uitgebroken
Wij spoten de kombuis vol schuim en uiteindelijk kregen wij de brand geblust, maar het was meer geluk dan wijsheid.
Geen van de bemanningsleden hadden ooit een brandbestrijding cursus gevolgd. met inbegrip van mijzelf.
Het was angstig, dat kan ik je wel vertellen.
De schade aan de kombuis was gelukkig maar wat oppervlakkig, meer rook schade en wij konden de reis voortzetten naar de visgronden.
De bemanning had iets om over na te denken, toen zij de kombuis moesten uit soppen en boenen, maar verder was alles nog in orde,
De brand werd veroorzaakt door een van de bemanningsleden die het fornuis had aangestoken om thee te zetten en toen was weggegaan.
Hierdoor was olie gelekt achter het fornuis, wat later ontbrand was..
De luchtstroom in de gang naar de kombuis trok onder het fornuis door en veroorzaakte daar een soort vuurbal.
Het was jaren later, dat ik bij de marine een cursus scheep brandbestrijding volgde , dat ik mij realiseerde, dat een brand in een kombuis geen gevaarlijke brand was.
 Als wij toen geweten hadden hoe wij de brand hadden moeten blussen, zou de brand  binnen enkele minuten zijn geblust, zonder enige paniek.
Maar al doende leert men.
Op een andere keer, toen wij net de rivier af waren, wilde de 2e machinist de oliebrander van de centrale verwarming ontsteken..
Hij was nieuw op het schip en niemand had hem verteld, dat als de ketel wilde ontsteken, dat het altijd gevaarlijk was, door een terug slag van de vlam, bij de ontsteking.
Om de boiler aan te steken, gebruikte hij een lange staaf met aan het uiteinde een brandende lap, die in de olie was gedrenkt.
En natuurlijk was er de terug slag van de vlam.
De vlam schoot uit de boiler en kwam tegen zijn arm.
Hij kwam naar de brug en vroeg of ik naar zijn arm wilde kijken, waarvan het shirt nog smeulende was.
Wij trokken zijn shirt uit, om zijn arm beter te bekijken en vertelden hem, dat wij naar de haven zouden terug keren voor medische behandeling van de brandwond.
Hij smeekte en verzocht mij dit niet te doen, omdat hij pas zes maanden zonder werk was geweest en was wanhopig aan het proberen om wat geld te verdienen, zodat zijn vrouw en kinderen een goede Kerst zouden hebben..
Maar wij moesten nog twee reizen maken, eer het kerstmis zou zijn..
Ik liet het bij mij bezinken en besloot  door te stomen, onder de voorwaarden, dat hij als het fout zou lopen, mij niet de schuld zou geven.
Hij stemde daar in toe.
Uit de medicijnen kast pakten we grote lappen gaas verband, speciaal voor brandwonden en ik verbond zijn arm zo goed als ik kon..
De instructie bij het verband waren, dat het zes en dertig uur moest blijven zitten..
Toen die tijd verlopen was, haalden wij het verband er af en waren niet onder de indruk wat wij te zien kregen.
Zijn arm bevond zich in een verschrikkelijke staat en ik vertelde hem dat hij echt door een dokter behandeld had moeten worden, maar hij stelde voor, om hem nog eens vier en twintig uur respijt te geven en opnieuw waarschuwde ik hem voor de verantwoordelijkheid.
De hierop volgende vier en twintig uur, liet een merkwaardige verbetering zien.
Ik kon het niet geloven, zo goed als de wond zich heelde en aan het einde van de reis, vertelde de dokter hem, dat ik een knap stuk werk had afgeleverd.
Ik was alleen erg blij, dat hij de twee reizen aan boord kon blijven en dat hij een goede Kerstmis had..
Vele jaren later, toen ik schipper was op de Olivean, werd ik op het kantoor geroepen door Frank Robinson.
Ik werd gevraagd om hem te ontmoeten, omdat hij onderzoek pleegde naar de radio uitrusting van alle schepen.
In zijn kantoor, stond een model van de Olevian onder een glazen stolp.. Ik had het model al vele keren eerder bewonderd..
Na het onderzoek, op mijn weg naar buiten, stopte ik, om er naar te kijken.
Frank Robinson kwam er ook bij en stond naast mij.
Toen wij zo er naar stonden te kijken, draaide hij zich naar mij om en zei...
Wil je wel geloven dat ik voor het model £ 250 heb betaald.
Ik heb het thuis in het bad getest en zij kon bijna niet rechtop blijven drijven.
Wel, verwonder je daar niet over, mijnheer Robinson, want het echte schip is niet veel beter, antwoordde ik.
Ik denk, dat hij niet erg blij was.
Het is tijd, denk ik, dat u vertrekt schipper, zei hij.
Ik vertelde hem alleen maar de waarheid.

Wordt vervolg

[J.H.]

GY-92-Olivean

[J.H.]

GY-92-Olivean-

[vreemdeling]

Noordover 52

Bij zes verschillende reizen, voer ik op de Thessalonian.. Na een aantal maanden te hebben gevaren bij schipper Len, konden wij goed met elkaar opschieten.
De derde man bij ons aan boord was een knaap die al wat ouder was en hij voer al twaalf jaar bij Len.
Hij vertelde mij. dat hij verwonderd was, dat de schipper mij zoveel liet doen.
Voor ik aan boord kwam, vertrouwde hij niemand om iets uit te voeren en deed alles zelf.
Ik moest zijn vertrouwen hebben gekregen, wat ik zelfs prachtig vond.
Het merendeel van mijn leven, was ik bezig geweest met de visserij op kabeljauw en andere soort rondvis..
Ik was gewend dat er veel vis werd gevangen, maar op dit soort schepen, was het nu echt anders.
Het meeste van de vis die wij vingen was schol, tong, tarbot, griet en andere soorten platvis.
Als wij kabeljauw vingen, was het, omdat wij bij het vissen in een school kabeljauw terecht kwamen en dat was voor ons iets extra's.
Ik hield van de rondvis visserij en als wij een pak kabeljauw vingen, vond ik het prachtig.
Op een keer, deden wij een goede trek kabeljauw.
De schipper stond naast mij , kijkend naar de vis en ik pikte er een kabeljauw uit en begon de vis te aaien.
Kijk hier eens naar, schipper, riep ik. Zo hoort de huid van een vrouw te zijn. Strak, soepel en levendig..
Jij bent hartstikke gek, was zijn antwoord.
Toen hij zich omkeerde, om naar de brug te gaan, zei ik tegen hem,... Ik heb liever een goede pak kabeljauw, dan iedere dag een vrouw !
Dat geloof ik best, was zijn antwoord en schudde zijn hoofd, toen hij verder liep.
De visserij op tong en schol is geestdodend.
Je zet maar ergens uit in de Noordzee en kijkt of er vis zit.
Tien manden vis was een goede trek.
Toen Len in zijn kooi lag en ik op de brug was, luisterde ik naar de Ross trawler wat die aan kabeljauw vingen.
Toen Len weer uit zijn kooi kwam, zei hij ... Ga mij niet vertellen hoeveel kabeljauw de Ross trawlers vingen, want daar ben ik niet in geïnteresseerd.
Lerend over de visgronden voor platvis, werd voor mij erg bruikbaar en later, toen ik schipper werd, begon ik de beide visserij soorten te combineren.
Gewoonlijk visten wij 25 mijl OZO van Flamborough Head, waar de koopvaardij schepen zich verzamelden, als zij in konvooi vertrokken.
Echter  in dit gebied, lagen veel mijnen..
De derde man hield daar gewoonlijk een lijst van bij over al de reizen en in de eerste twaalf maanden had hij genoteerd dat wij achttien mijnen hadden opgevist.
Gewoonlijk waren zij verroest en kapot, maar één of twee ervan, waren in een perfecte staat..
Wat wij met deze mijnen deden, was afhankelijk van de visserij..
Als de visserij goed was, sjorde wij de mijn meestal aan BB aan dek, tegen de verschansing, om later weer overboord gezet te worden..
Als de visserij nu slecht was en wij ergens bij een wrak waren,, gooide wij daar de mijn overboord en lieten het aan de andere vissers vaartuigen weten, dat wij daar een mijn gedumpt hadden..
De juiste manier was, om dit aan de kustwacht te melden en zij dan wel vertelden,dat wij naar de dichts bijzijnde baai moesten varen en daar voor anker te gaan en daar moesten wachten op de mijn opruiming dienst..
Het kon echter wel eens twee of drie dagen duren, voor zij kwamen en dat waren dan twee of drie verloren visdagen..
Als wij een slechte reis zouden maken, zou het niet in dank worden afgenomen door de scheepsagent, dat wij drie visdagen verloren hadden door een mijn.
De grootste angst, die ik had voor een mijn, was tijdens een storm.
Eens, na een trek,toen wij de vis op het dek stortte, zat er een mijn in de kuil.
Jongens, wat was dat een mooie mijn, bijna perfect.
Een paar van de bemanningsleden renden naar het achterschip om de mijn te ontlopen..
Ik schreeuwde naar hen... Het helpt je toch niet, als je weg rent en als dat rotting ontploft, krijg het je toch wel te pakken, waar je ook bent.
Zo,  kom meteen maar weer terug en help ons om met dat ding kwijt te raken.
Wij bevestigden een strop rond de mijn en hieuwen de mijn op met de yoyo, een laadboom aan de voormast, die buitenboord gedraaid kan worden en gebruikt werd om spullen aan boord te zetten..
Ik had mijn instructie al aan de man gegeven, die de kabel van de yoyo bediende, zodat hij precies wist. wat hij moest doen..
Tegen die tijd had de bemanning zich uit de voeten gemaakt..
Ik stond er nog bij, terwijl de mijn al buitenboord hing aan de draad van de yoyo.
Ik stond er nog , met de mijn slingerend aan het einde van de kabel.
Ik stond er wel goed vrij van en wachtte tot het schip een slingering over SB maakte..
Een hoge golf kwam aan gerold en het schip maakte slagzij over SB en ik schreeuwde zo luid mogelijk.    Laat maar vallen.
Er was een aarzeling,..... en een paar seconden gebeurde er niets.
Ik was ziedend, want het schip begon nu aan de slingering over BB..
Toen gooide de man aan de winch plotseling de kabel van de winch af, maar het was al te laat
Het schip lang nu al goed over  BB zijde en de mijn  viel met een klap op het dek..
Toen de mijn het dek raakte, kaatste het terug als een rubber bal.
Ik was er nu van overtuigd dat de mijn niet zou ontploffen en schold de man aan de winch uit voor de grootste stommeling, die ik kende..
Na nog een keer geprobeerd te hebben, gelukte het ons wel om de mijn overboord te zetten.
Toen ik hem later vroeg  waarom hij twijfelde bij de eerste poging, vertelde hij mij, dat zijn voet in een bocht van de kabel was verward en zodra zijn voet vrij was , liet hij de mijn vallen.
Hij had zich niet gerealiseerd dat het schip toen al over BB slingerde..
Als wij op dat moment het juiste ding hadden gedaan en het voorval aan de kustwacht hadden gerapporteerd, hadden wij 50 a 60 mijl land inwaarts moeten stomen in storm weer, met een mijn bonkende op het dek.
Ik denk wel, dat wij juist hebben gehandeld.
In plaats hiervan, poseerden wij voor een foto rond de mijn, die ieder ogenblik het schip  mijlen hoog de lucht in had kunnen blazen..
Maar zo waren wij nu eenmaal..

Het gevaar van zo'n mijn werd ons allemaal pas goed duidelijk, toen een trawler, de St Hubert er één opviste, zoals werd gerapporteerd  in de krant, de Hull Daily Mail.

De bootsman van de trawler St.Hubert uit Hull, die gisteren zonk in een door storm geteisterd gebied in de Arctische wateren bij de kust van Noorwegen, na een ontploffing van een metalen drum, wat de dood van drie opvarende tot gevolg had en fataal de schipper verwondde, zei dat het dek na de ontploffing,een grote verwoesting was,.
De bootsman, die het commando over het schip na de ontploffing op zich nam, was een van de zeventien overlevenden , die vandaag in Kirkenes in Noorwegen door een andere trawler, de
St Chat aan wal werden gebracht.
Vier manschappen, waarvan er drie shock verschijnselen hadden en één met een snee in zijn hoofd, werden naar een ziekenhuis gebracht voor behandeling..
Aan de andere bemanningsleden, die kleren droegen , die verstrekt waren door de St.Chat, dronken hete koffie, voor zij een paar uur slaap probeerden te krijgen,

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 53

De bootsman vertelde;
Het projectiel wat ontplofte leek op een cylinder met aan een zijde een vlak gedeelte en was gedeeltelijk bedekt met beton..
Er waren ook sluitingen te zien, waar je uit op kon maken dat de cylinder aan een soort anker had vast gezeten en er was een ontsteking mechanisme in de neus van het projectiel..
Wij waren gehaast , want wij wilden thuis gaan stom, met een goed schip vis in het ruim en wij sjorden het projectiel aan dek.
Wij dachten dat het beter zou zijn om het projectiel weer te dumpen, als wij vrij waren van de visgronden..
Gisteren , tijdens een storm met windkracht 8, ging ik na mijn ochtend wacht naar beneden en ik was ongeveer beneden en het was rond 11.45 v.m, toen ik een explosie hoorde..
Ik rende naar boven en aan dek was het een grote warboel..
De hele verschansing aan BB was verdwenen en de luiken lagen allemaal open en het voordek was één grote ruïne..
De stuurman werd hierbij gedood, maar zijn assistent, die maar een paar voet van hem verwijderd was, had niets.
Er stond een zware sneeuwstorm met een kracht van 10 BF. en ik besloot  om te proberen om voor de wind uit te lopen met de trawler Prince Charles, die bij ons bleef voor eventuele assistentie..
Wij konden het schip  zo'n 6 uur varende houden en moesten toen de orders geven om het schip te verlaten.
Zij zonk praktisch onder onze voeten weg.
Wij moesten de opblaasbare vlotten gebruiken om van het schip af te komen en gingen aan boord van de Prince Charles..
Er was absoluut geen paniek.
De schipper Ness, bleef aan boord tot het schip zonk.
Wij moesten hem half dragen en half slepen om hem op één van de vlotten te krijgen..

Aan boord van de trawler waren ook twee veertien jarige school jongens, die voor een plezier reisje mee waren..
Gelukkig werden beiden gered.
Een van de jongens was de broer van onze stuurman, die bij de ontploffing het leven had gelaten..
Volgens de eigenaar van het schip, was de ontploffing veroorzaakt door een mijn, een granaat of een bom, die was opgevist in het trawl net.
Dit ongeval maakte wel, dat wij voortaan mijnen met meer respect behandelden, na deze tragedie.

Ik stopte met mijn studie voor mijn schippers papieren en op 17 December 1963 slaagde ik met vlag en wimpel en kwam weer terug op de Thessalonian.
Schipper Len was net overgeplaatst van de Athenian, en hij  twaalf jaar schipper op was geweest..
Zij was nog één van de oude kolen stokers en had geen radar aan boord.
Bij mistig weer, keek ik altijd op de radar of alles goed verliep.
Ik haatte mistig weer en ik zou liever met storm weer vissen.

Op een mistige dag ging in naar de brug om de wacht over te nemen.
Len stond aan het roer, de rust zelve.
Ik stond te wachten, tot hij iets zou zeggen, maar hij deed zijn mond niet open..
Ik vroeg hem of de radar soms kapot was..
Dat weet ik niet, was zijn antwoord.
Mag ik hem aanzetten ?
Als jij dat wilt, want ik weet zelfs niet hoe ik dat apparaat aan moet zetten..
Ik zette de radar aan en stelde hem af en de radar werkte perfect.
Gedurende de rest van de reis, liet ik hem zien hoe de radar werkte en hoe hij het kon gebruiken.
Hierna was ik zijn beste maatje en iedere keer als wij mist hadden, ,ging ik naar de brug en startte de radar voor hem.
Ik moet eerlijk zeggen, dat hij de radar gemakkelijk eigen maakte.
Een paar reizen later waren wij thuis stomend , toen er mist op kwam zetten,
Dik en zwaar en wij moesten goed doorvaren , wilden wij het tij nog halen..
Toen wij het Spurn lichtschip naderden, liet Len mij roepen om op de brug te komen.
Ik wil dat jij de radar waarnemingen doet en als wij langzamer moeten varen, zullen we zeker het tij missen.
Ik zei hem dat ik de radar wacht zou nemen en liet hem weten wat voor schepen er in de buurt waren en waar zij zich bevonden.
Als wij langzamer moesten gaan varen, liet ik het hem weten..
Wij passeerden het Spurn lichtschip op drie kabel lengten afstand en wij hoorden goed haar mistsignalen, maar konden het vaartuig niet zien., omdat de mist zo dik was..
Er waren ongeveer een half dozijn schepen op de rivier , maar wij behoefden er niet langzamer voor te varen..
Bij de Lower Burton vuurtoren verminderden wij de vaart van het schip, daar wij de ingang van het dok naderden..
De mist was nog steeds zo dik, dat wij de mensen bij de ingang van het dok wel hoorden praten, maar ze niet konden zien., tot dat wij tussen de pieren waren.
De havenmeester vertelde ons dat er nog een ligplaats was direct om de hoek, waar wij voorlopig konden meren.
Probeer niet het dok verder in te varen, want daar is de mist te dik voor.
Ik zal een sleepboot naar jullie toesturen, die jullie in de morgen naar je losplaats zal brengen., waarschuwde hij ons..
Nadat wij het schip hadden gemeerd, gaf Len een diepe zucht van opluchting.
Potverdorie, was dat even zenuwslopend,
Het is de eerste keer in mijn leven, dat ik ooit de rivier ben opgevaren in dikke mist, zonder langzaam te hebben gevaren. Jim, je hebt je goed van je taak gekweten,
Goed gedaan.!
Het was ook mijn eerste keer, zei ik.
Hij kreeg bijna een beroerte.
Verdorie, als ik dat had geweten, had ik het niet gedaan, antwoordde hij.
Wij deden bijna hetzelfde op de volgende reis, maar het verliep allemaal prima, want hij had nu vertrouwen in de radar.
Len en ik, konden het goed met elkaar vinden, wat veel mensen verwonderden, want wij hadden twee verschillenden karakters.
Aan het einde van iedere reis als  het visgerei was gesjord en opgeruimd, riep hij mij in het stuurhuis en gaf mij een borrel rum en een blikje bier.
Wij hielden dan een schatting  hoeveel vis wij aan boord zouden hebben en wat wij aan het visgerei moesten veranderen.
Dat was de enige keer, dat ik Len op zee zag drinken.
Eén borrel rum en een tinnetje bier aan het einde van iedere reis.
Hij kwam ieder jaar op bezoek bij ons thuis op Nieuwjaarsdag, om  Nieuwjaar te wensen en met mij een paar borrels te nuttigen.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Noordover 54

Ik bleef op de Thessalonean varen tot Augustus 1963 en monsterde daarna op de Rhodesian op 18 September.
Haar schipper was Johnny Dacombe en hij was één van de top schippers van de Faroer en de Westkust visserij bij deze firma.
Dit waren voor mij weer nieuwe visgronden en ik had daar nooit eerder gevist en had daar geen ervaring in.
John was een goede schipper om bij te varen.
Een cockney uit London.
Hij was in 1949 naar Grimsby gekomen op een leeftijd van 24 jaar en was bij de rederij van Thomas Robinson gaan varen.
Toen hij naar Grimsby kwam, had hij nog nooit een trawler gezien, maar al heel snel had hij zijn schippers diploma gehaald en werd één van de top schippers van de rederij..
Hij bleef bij deze rederij tot 1970, toen zij stopten met hun activiteiten.
Eerst wist ik niet hoe ik met hem om moest gaan, hem naar de keel te vliegen , was misschien een goed idee geweest, .maar hij was wel een uitstekend zeeman, erg kundig in zijn zeemanschap en in motoren.
Er waren maar zeer weinig machinisten, die hem een oor aan konden naaien..
Eens op een reis was de kop pakking van een der cilinders er uit gevlogen.
Hij vertelde de machinist dat hij deze cilinder moest afkoppelen en zodat wij dan naar Grimsby konden terug keren op vijf cilinders.
De hoofd machinist zei dat dit niet mogelijk was en zei bleven bekvechten tegen elkaar, tot dat de schipper er genoeg van had en zei... Oké, ik ga machinisten van de rederij in Grimsby bellen.
En schipper John had gelijk.
Het thuisfront verklaarden dat de machinist de cilinder kon afkoppelen en de reis naar Grimsby te maken op vijf cilinders..
Op een keer begon ik John beter te kennen en wij konden goed met elkaar opschieten en in feiten werden wij goede vrienden..
Als wij op zee zaten, bracht mijn vrouw veel tijd door met zijn vrouw Maureen.
Zij was een goede gezellin voor haar..
Toen wij trouwden, besloten wij, dat wij zouden wachten tot wij de leningen hadden afbetaald en alles op de rails hadden op financieel gebied, alvorens kinderen te krijgen en op een keer kwam mijn vrouw tot de ontdekking dat zij ons eerste kind verwachtte, waar wij zeer verwonderd over waren.
Op een dag lagen wij te drijven om de trawl te boeten en John hing uit het raam van de brug naar ons te kijken.
Hij schreeuwde plotseling tegen mij.....Als dat net zo langer aan dek blijft liggen, is het net verrot tegen de tijd dat wij het weer kunnen uitzetten..
Toen ik voor het eerst bij hem voer, was ik beslist in paniek geraakt bij zo'n rot opmerking, denkende, dat wij het net niet snel genoeg aan het repareren waren.
Nu niet meer.
Ik schreeuwde terug...  Als jij in de eerste plaats dat net niet zo neer gegooid had aan dek, zou het niet nodig geweest zijn, dat zij nog steeds aan dek ligt.
Ik wist nu , hoe ik met hem om moest gaan.      
Een jaar later, in Augustus, werd ik op het kantoor van de scheepsagent ontboden en hij vertelde mij, dat John drie reizen verlof zou nemen en dat ik schipper zou worden..
Ik was blij, maar wel wat bezorgd.
Toen ik op de kade stond bij het vertrek,zei de scheepsagent tegen mij.....Ik verwed er twee pond op, dat je vergeet een signaal op de scheepsfluit te geven, als het schip achteruit vaart..
Toen wij de haven overstaken op weg naar de sluis, zag ik de scheepsagent staan, die zijn vuist tegen mij balde.
en ik realiseerde mij met een grijns, dat ik nu toegetreden was, tot de groep schippers, die het ook vergeten waren.
Wij voeren de rivier af en passeerden Spurn lichtschip.
Ik zette koers N ten W naar Rattery Head.
Ik stond op de brug en keek neer op het voordek, waar de bemanning bezig was het dek op te ruimen..
Plotseling had ik een gevoel van overheersende trots.
Dit was mijn droom, die ik waar wilde maken.
Uiteindelijk had ik mijn voldoening gekregen van mijn levenslange  ambitie , om schipper te worden..
Het maakte al het harde werken, de stormen, de ernstige ijsafzettingen en om de hele dag over het dek gespoeld te worden, met iedere minuut er van, waard.
Deze vreugde was echter maar van korte duur, toen ik naar de schippers hut ging en ik tot de ontdekking kwam, dat John al de plots van de Decca navigatie , mee naar huis had genomen.
En daar stond ik dan, op mijn eerste reis als schipper, op weg naar de Faroer visgronden, met geen enkele informatie waar ik moest gaan vissen..
Ik durfde er om te wedden dat John zijn oren zouden tintelen, zoals ik hem nu uit schold met alle gore scheldwoorden die ik me maar kon herinneren..
Wat een vuile rot streek was dat !.
De stuurman had de wacht van mij over genomen en ik zat in mijn hut te piekeren, wat ik er aan kon doen.
Het was geen goed begin voor mij, als schipper. !
Ik ging weer terug naar de brug en ging daar zitten en keek uit het raam, piekerende.
Voel jij je wel goed schipper, je kijkt een beetje sip voor iemand die zijn eerste reis als schipper maakt. ?, vroeg de stuurman
En ik vertelde hem. wat er gebeurd was met de plots.
Maar dat moet geen probleem zijn, was zijn antwoord,
Hier, neem het roer van mij over en ik zal zo spoedig mogelijk dat probleem voor je oplossen..
Hij verdween naar het achterschip en kwam tien minuten later terug met twee mokken thee en een zak vol met Decca plotter rollen.
Het schip was uitgerust met een plotter, die onafhankelijk van het Decca navigatie systeem werkte.
Het Decca navigatie systeem werkte op radio signalen.
De zeekaart was gemarkeerd met verschillende gekleurde lijnen, elk genummerd en rood,, groen of paars gekleurd.
Wij werkten slechts met twee kleuren en als het navigatie systeem aangaf dat je op de rode lijn  no. 20 en op paars no.64 zat, moest je enkel de twee lijnen volgen en waar de twee lijnen elkaar kruisten op de kaart, was je positie en vandaar uit kon je een lijn trekken van de scheep koers.
De plotter werkte op grafisch papier met een pen, wat de positie van het schip aanduidde en vervolgens een lijn trok wat de koers van het schip volgde.
Wij markeerden onze visgronden op dat papier, met de wrakken en de stukken met rotsachtige bodem en zij waren een grote hulp voor ons, maar niet altijd even betrouwbaar.
Nu kan je voorlopig vooruit schipper, hier hebt je alles wat je wil weten over de Faroer en de westelijke visgronden.
De stuurman had al vaker veel tijd doorgebracht als schipper, maar moest weer als stuurman gaan varen, omdat hij een slechte start had.
Hij hoopte nog steeds dat hij in de nabije toekomst toch weer een schip voor zich zelf zou krijgen.
Hierna verliep de reis rustig en ik besteedde veel tijd aan het copiëren van plots,. met de toestemming natuurlijk van de stuurman.
Ik werd nooit meer zo voor het blok gezet en heb nooit hulp gevraagd aan andere schippers of dat ik hun plots kon copiëren.
Zo snel mogelijk als anderen gingen slapen, copiërde ik alles waar ik mijn hand op kon leggen.
Een ezel stoot zich toch geen tweemaal aan dezelfde steen..... zegt toch het spreekwoord !
wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover 55

De visserij was goed en wij eindigden met een behoorlijke reis, dank-zij de stuurman en een paar andere schippers , die zo wel willend waren geweest, om mij te helpen..
De volgende reis verliet de stuurman ons, daar hij een schip aangeboden had gekregen van een andere rederij..
Hij kwam ons gedag zeggen en wenste mij veel geluk voor de toekomst.,
Hij was een echte heer. !
Na al zijn hulp op de voorgaande reis, voelde ik mij nu meer op mijn gemak als schipper en al spoedig raakte ik aan het werk gewend..
Wij keerden weer terug naar de Faroer visgronden en het was op de derde dag, dat wij vissende waren, dat een Deens marine schip op die plaats verscheen..
Zij was altijd al de Engelse trawler aan het lastig vallen.
De Faroer eilanden behoorden toe aan Denemarken en daarom probeerde het Deense marine vaartuig ons uit de territoriale wateren van de Faroer eilanden te houden..
Haar officieren kwamen bij ons aan boord en inspecteerden onze netten en namen de maten van al onze vis.
Gelukkig was alles legaal.

Ik had ook een goed huiselijk leven en alles ging goed met mijn vrouw en haar zwangerschap.
Wij wisten niet welk geslacht onze baby had, maar de baby kon goed schoppen, dus ik rekende er op, dat het een goede voetballer zou zijn..
Echter, tijdens mijn volgende reis ontving ik het bericht van het kantoor en mij werd meegedeeld dat de baby gestorven was, maar mijn vrouw was oké.
Ik was er kapot van en kon niet meer praten.
Ik legde de hoorn van de telefoon neer en barstte in tranen uit.
Ik stuurde de wachtman naar de stuurman toe, met de mededeling dat hij mij moest aflossen op de brug.
Ik nam een paar borrels, terwijl ik op hem wachtte,
Toen hij kwam, zei ik hem, dat hij mijn wacht over moest nemen en ik mijn kooi in dook en ik terug zou keren, als ik mij weer beter voelde..
Ik nam nog een paar tinnetjes bier uit de bonded stores kast en gaf de bootsman een fles rum om op te schenken met de bemanning.
Ik ging naar mijn kooi  en liet de bootsman  achter voor de wacht.
Gedurende de volgende zes uren, huilde ik meer dan ik sliep.
Ik voelde mij gebroken..
Toen ik weer uit mijn kooi kwam, was de stuurman dronken.
Ik ben nog nooit zo dicht bij een moord geweest op een persoon, in mijn hele leven..
Ik sprak niet meer tegen hem en ik stond niet toe dat hij de rest van de reis op de brug kwam.
Gelukkig werd deze toestand kort gesloten door het kantoor en konden wij thuis stomen.

Een paar reizen later kwamen wij aan op de rivier de Humber en gingen voor anker tot de sluisdeuren zich zouden openen..
Wij gingen door met de gebruikelijke werkzaamheden aan dek en waren klaar om het dok binnen te varen..
Het netten ruim was in het voorschip en was toegankelijk met een trap die ook toegang gaf naar de ankerkluis.
Als het anker opgehieuwd werd, moest er iemand de anker kluis in gaan om de ankerketting te begeleiden bij het stuwen..
Ik ging naar beneden naar de netten opslag met een van de bemanningsleden.
Wij opende het luik en zagen dat het ruim geheel onder water stond..
Het water stond ongeveer 3 voet vanaf de bovenkant. en boven op het water dreven wat lanen uit het visruim..
Sid keek in de opslag ruimte. Ik kan daar heel gemakkelijk inkomen, zei hij.
Voor ik nog iets kon zeggen, sprong hij de opslag plaats in,.boven op de lanen.
Ik wachtte met verbazing toen hij onder het water oppervlak verdween en zijn pet drijvend achter liet op de oppervlakte van het water.
Verdikkeme, dacht ik,.hij zal verward raken onder de drijvende lanen en zal hij verdrinken..
Ik stond op het punt om hulp te roepen toen hij omhoog schoot uit het water en ik slaagde er in hem te grijpen en hem uit de opslagplaats te helpen..
Idioot,waarom doe je dat nu. zei ik..
Hij dacht, dat al de lanen opgestapeld waren en had zich niet gerealiseerd, dat de lanen daar op het water dreven.
En daar stond hij dan in z'n uitgaans- plunje, door en door nat en te rillen als een blad van de boom..
Ik viste zijn pet uit het water en zette die op zijn hoofd..
Jij kan beter naar je hut gaan en je afdrogen  en zien of je wat kleren kunt vinden om aan te trekken, om de wal op te gaan, zei ik..
Hij kon hier en daar wat kleding stukken krijgen van de rest van de bemanning, toen hij druipend over het dek, naar het achterschip liep.

wordt vervolgd

[J.H.]

GY-112-Thessalonian

[J.H.]

GY-112-Thessalonian als Martinique

[J.H.]

GY-457-Rhodesian-

[J.H.]

GY-457-Rhodesian-

[J.H.]

GY-357-Athenian

[J.H.]

H-142-St Hubert