Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Terugkeer uit de dood.

Deel  2

De "Gumby "reddingspakken zijn van dik kunststof neoprene gemaakt. Het zijn pakken die het gehele lichaam bedekken en over de kleding worden aangetrokken en dicht geritst.
Ze lijken op  een kinder hansop en zijn uitgerust met een capuchon, een knipper verlichting en een fluit..
Zij geven drijfvermogen en isolatie , zelfs in zeer koud water. Maar voor degenen die in zulke pakken moeten werken, moeten deze pakken wel goed passen. en vrij zijn van scheuren en winkelhaken.. ieder beetje water wat naar binnen loopt in het pak, verminderd de verwachtingen van de drager.
De pakken van de Alaska Ranger, waren betrekkelijk nieuw en waren reeds gebruikt bij een halfslachtige oefening, voor het schip de haven verliet., maar deze oefening had veel van deze pakken beschadigd..
Julio Morales weet zich te herinneren dat zijn pak een scheur had op de zoom van de linker arm en  een andere kleine ophaal in het pak, was bij zijn linker enkel..
Het hielp niets, dat de pakken stijf waren van de kou en sedert de Alaska Ranger machine vermogen verloor en ook de verwarming in de accommodatie ruimten, was iedereen stijf van de kou en was het moeilijk om goed te functioneren..
Het stuurhuis stond vol met bezorgde manschappen die hun redding pakken moesten aantrekken en om ruimte te maken voor hen die hun pakken nog aan moesten trekken, , naar buiten gingen in de koude wind van 40 mijl per uur en de sneeuw.
Julio staarde naar de golven, die over het achterschip van de Alaska Ranger braken en hoger kwamen op het hoofddek,  richting stuurhuis.

Zo'n veertig manschappen stonden op het bevroren dek, zich vastklampend. aan het hekwerk, rokend en in afwachtende houding.
Met zelfs hun mond en neus bedekt , was het niet mogelijk, hen uit elkaar te houden
Julio liet zijn blik over hen gaan. en zocht zijn neven., Marco en Byron.
Het was Byron's eerste reis als visserman en hij was pas vier dagen aan boord.
Julio was bezorgd over zijn jongere neef, want die kon niet zwemmen..

Terwijl hij zijn neef Byron probeerde te vertellen dat hij zijn haren onder de capuchon van het reddingspak moest duwen, maakte de Alaska Ranger een plotselinge hevige slinger over stuurboord.
De Alaska Ranger werd plotseling in duisternis gehuld. tot het stijgende water de licht. dynamo uitschakelde en trouw aan haar vroegere vorm, de laatste kracht inspanning  aan de machine werd gegeven en de machine hierdoor in haar achteruit stand werd gezet..
Het schip ging nu langzaam achteruit, terwijl er een golf op het achterschip  stortte en het achterschip afranselde, met haar net nog op de bodem van de zee..
Het verlies van het net  zou een volgend gevaar voor de bemanning zijn, zodra het net naar de oppervlakte zou drijven en de zwemmers er in verward konden raken..
Terwijl dit nog gaande was, probeerden een paar bemanningsleden twee grote reddingsvlotten te water te laten , die aan weerzijde van de boeg waren opgesteld.
Zij hadden hiervoor getraind en eerder leek het vrij gemakkelijk, maar op een zinkend schip in een vrieskoude nacht , bij vreemde bewegingen en zonder verlichting en ook nog achteruit varend, duurde het niet zo lang, dat de tewaterlating van de vlotten een fiasco werd.
Een vlot werd losgeslagen van haar verbinding met het schip, zodra zij het zeewater raakte en dreef weg, de duisternis in..
Het andere vlot bleef verbinding houden met het schip, maar dreef op grote afstand van het schip en om daar aan boord te komen, zou niet gemakkelijk  zijn en het zou ook geen gemakkelijke taak  zijn om het vlot te bereiken.

Het leek er op, dat Byron vast gevroren stond op het dek  en zich onmogelijk kon verplaatsen.
Hij riep Julio om hulp, maar hij was beneden op de lage zijde van het schip en kon niet omhoog klimmen tegen de natte  en bevroren zijde, in het overlevering pak..
Bemanningsleden volgden de  trossen die over de zijde van het schip in het water hingen, in een ordelijk proces en Julio vertelde Byron hetzelfde te doen.
Julio draaide zich om om naar iets anders te kijken en toen hij weer terug keek, was Byron met de rest van de bemanning, vertrokken.
Een vlot dreef weer terug langs het schip en een man slaagde er in het vlot te bereiken en probeerde een bewusteloze scheepsmaat op het vlot te duwen. Dat was ongeveer gelijk aan 200 pond met een natte en glibberige doodgewicht met één arm, over een hoge muur te tillen, zonder enige hulp..
Een ander bemanningslid hielp hem de bewusteloze man op het vlot te krijgen. Al spoedig was er een verzameling van mopperende bemanningsleden op het vlot, vier man, van de 48  die veroordeeld werden om de rest van de bemanning te vinden, zelfs bij de gedachte dat men ze niet kon zien.
Julio  ging met de rest overboord en zo begon zijn  vijf uur durende beproeving in een lek Gumby overleving pak,  in bevriezend water en gegeseld door sneeuw vlagen..
Alle zwemmers konden niet bij elkaar blijven, het was onmogelijk om te  manoeuvreren en bij elkaar te blijven, in de pakken..
Het knipperlicht  op Julio's reddingspak functioneerde niet en had geen herkenning teken om zijn positie  te markeren, zoals bij de anderen het geval was.
Niemand kon hem zien en niemand kon hem horen.
De dichts bijzijnde man bij Julio, dreef daar met zijn gezicht naar beneden en was dood.
Geplaagd door dit lichaam,  dat golf na golf weer naast hem opdook, weerde Julio constant de dode man van zich af met zijn rechter arm, uur na uur.
Onderkoeling zette zich langzaam in, gecontroleerd slechts door de adrenaline en met tussen pozen.. Julio begon aan zijn grootmoeder te denken, die jaren eerder gestorven was. Hij en zijn neven hadden haar altijd opgezocht en nu was hij blij met de gedachte, dat hij haar weer spoedig zou ontmoeten..
Veel van deze gedachten vertroebelden zijn hersens in die uren.,
De beslissing wat leidde tot een baan op de Alaska Ranger, het lot van zijn beide neven en ook nog kwaad op God, die dit alles liet gebeuren en uiteindelijk, de aanvaarding, dat hij zou sterven in de koude duisternis, alleen.
Hij duwde de dode man weer van zich af en vroeg zich af , hoe lang het nog zou duren voor hij net zo als die man zou zijn.
Hij dacht er aan zijn  om de ritssluiting van het overleving pak naar beneden te trekken en zich van het pak te ontdoen en er vrede mee zou hebben, maar al spoedig werd hij slaperig en besloot om toch maar te blijven wachten..
Met de hoop op redding vervlogen, kwam er een vreemde rust over hem.
Julio wist niet meer of hij nu dood was of niet !

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Terugkeer uit de Dood

Deel 3

Voor de Alaska Ranger zonk, had zij nog een Mayday oproep uitgezonden , wat opgepikt werd door verschillende andere schepen en door e Kustwacht, die onmiddellijk een reddingsplan in werking stelde en er bij betrokken waren een kotter, de Monroe , een lang afstand observatie vliegtuig en verscheidene helikopters die herhaaldelijk moesten vliegen tot de uiterste van hun extreme reikwijdte om de bemanning te vinden en te redden.
De helikopters hadden redding zwemmers aan boord, mannen, er voor getraind om in het water te springen in alle soorten ruwe zee en de overlevenden in groepen te organiseren, zodat zij in de wachtende .helikopters aan boord genomen konden worden
Ofschoon het dichts bijzijnde Kustwacht station honderden mijlen verwijderd was van de plaats van het onheil, was er een vliegtuig er op uitgestuurd om de zee af te zoeken naar  kleine lichtjes,aan de oppervlakte van de zee.
Het vliegtuig vond hen en twee vlotten waarin een paar zwemmers lagen, zeeziek kotsend en half bevroren.
Het vliegtuig zag Julio Morales niet of zijn dode compagnon, Geen van beiden hadden een werkende lamp op hun Gumby uitrustingen.
Wat Julio redde was de komst van de dageraad en,,,,,,,,,, de scherpe ogen van de helikopter piloten.
Julio zag een helikopter,
Bedwelmd door actie, begon hij te schreeuwen en te zwaaien en zag de helikopter met ongeloof over vliegen..
Wat hij niet wist, was dat zijn.....  en van zijn dode compagnon....... oranje gekleurde Gumby pakken waren gezien en hun positie gemarkeerd was.
De zwemmer aan boord  van de terug kerende helikopter, vond beide mannen en laadde hen in een mand en werden naar de helikopter omhoog getakeld.,
Het was een langdurige bezigheid tegen de deadline aan, om zonder brandstof te komen en een andere helikopter kwam te hulp, die op afstand van brandstof was voorzien door de kustwacht kotter Monro.
Julio kan zich herinneren dat er een vlot werd uitgeworpen vanaf de helikopter en aan de oppervlakte bleef drijven, niet te ver van hem vandaan. en als spoedig sloeg de zwemmer uit de helikopter zijn armen om hem heen.
Deze zwemmer leidde een groep van overlevenden, voor hij zijn aandacht aan Julio besteedde en begon deze manschappen één voor één in een mand te laden, die neer gelaten was uit de helikopter.. Het vlot dreef bijna aan de kop van de groep en de zwemmer plaatste Julio eerst op het vlot en zwom vervolgens terug naar de anderen..
Julio was de laatste van zijn groep die uit de wilde oceaan werd opgetakeld in een herrie makende, wervelende lading kist van een helikopter. Zij schoven hem  tegen de rug van de zitplaats van de piloot en legden een dode man aan zijn voeten. Het kan de dode man zijn geweest die uren lang naast Julio in de zee had gedreven. Later werd het bekend  dat het David Silveira  was, een vriend van Julio en de eerste stuurman van de Alaska Ranger.
Julio was opgelucht, toen iemand een doek over het gezicht van de dode man legde.

Het was maar goed, dat Julio en de rest van de overlevenden aan boord van de helikopter,  niets zagen van de bijna botsing tussen de helikopter en een ander vissersschip, die op de rampplaats arriveerde om hulp te verlenen..
Uiteindelijk landde zij op de kotter Monro. Julio stond op en het water, wat zijn overleving pak was binnen gesijpeld, verplaatste zich naar zijn voeten, wat het lopen bijna onmogelijk maakte.
De Monro bemanning droegen hem over het dek en de met water gevulde benen  van het Gumby pak, achter zich aanslepend..
Oncontroleerbaar rillend, werd hij uit het pak gehaald en in hete handdoeken gewikkeld.
Voor Julio was de redding voorbij.
Rond 10.15 v.m. eindigde de zoektocht naar de bemanning van de Alaska Ranger.
Van de 48 manschappen aan boord, werden er 47 geteld. Verscheidene waren reeds gestorven en de enige vermiste persoon was het laatst gezien bij Julio in het stuurhuis, kalm een sigaret rokend en geen haast makend om overboord te springen en zijn kansen  te proberen, om te overleven,

Voor Julio, was de nasleep na het zinken van het schip, erg moeilijk.
Hij getuigde bij het onderzoek naar de ramp, vertelde de onderzoekers over de tekortkomingen van de veiligheid middelen op het schip en wat er met hem was gebeurd en met de andere bemanningsleden..
Zijn uitgebreide familie verstootte hem, hem de schuld gevend van de dood van zijn neef Byron en dat was voor hem een bittere pil, die hij moest slikken..
Zij vonden het moeilijk om te begrijpen en aanvaarden dat hij hier was en Byron niet en tot grote maten, had Julio ook moeilijkheden, dat hij hier aanwezig was..
Soms werd hij ontsteld wakker,  als uit een merkwaardige droom, onwetend of hij nog leefde of dood was
Het kostte hem tijd  om zichzelf gerust te stellen, door wanden aan te raken en uit het raam te kijken en zich te concentreren op zijn ademhaling, voor hij overtuigd was.
Een lange tijd na het zinken, bezocht Julio psychiaters, verbleef tot zeventien dagen lang in een ziekenhuis in Riverside en dronk zwaar om te kunnen slapen en was suf van de nachtmerries, dat hij in het donker in de wilde oceaan lag..
Hij loofde de mensen die hij ontmoette bij zijn herstel om hem te helpen, om zich aan te passen en hielp anderen om angst te weerstaan..
Ofschoon hij nog steeds de lucht van dieselolie niet kan verdragen, ..... de altijd aanwezige lucht aan boord van ieder schip ...  zegt hij, dat als hij deze lucht inademend, hij wordt terug gebracht naar de smaak van dieselolie, wat hij proefde, toen hij in de zee lag, toen het schip ten onder was gegaan.
Toch deed het Julio niet weerhouden, om terug te keren naar de oceaan en werd hij een gediplomeerd duiker.
Hij zegt, dat zolang hij hier in het water ligt en niet in de Bering Straat, het goed is en er niets is om zich zorgen over te maken.

Julio Morales is weer terug op zijn levens weg, met een soort gelukzaligheid,  in de kleine woning,die hij bewoonde met zijn bejaarde ouders in Southeast San Diego..
Een overeenkomst, die hij had ontvangen van zijn werkgever voor de gevolgen van de schipbreuk , gaf hem wat stabiliteit en zijn werk bij  het benzine station, was hoofdzakelijk om onder de mensen te zijn en hij was druk bezig met zich zelf, om zijn volgende stap uit te zetten..
Een van die stappen was een serie interviews met de schrijver Kalle Thompson, die een boek wilde schrijven, over het vergaan van de Alaska Ranger.
De titel van het boek zou dan zijn..... De Dodelijkste Zee.
Het niet vertelde verhaal  achter de grootste redding in de geschiedenis van de Kustwacht, wat het gehele verhaal vertelt over de gebeurtenissen bij het verlies van de Alaska Ranger, met nadruk op de Kustwacht, om de bemanning van de Alaska Ranger te vinden en te redden, in die donkere nacht van de Bering Straat.

Einde

...

[vreemdeling]

Een machinist, die van de zee hield..

Het begon al bij het begin van de 2e Wereld oorlog in 1939..
Mijn vader was toen vissende vanuit Newlyn in Cornwall, toen de oorlog uitbrak en wij waren zo fortuinlijk genoeg om te kunnen verhuizen naar Cornwall, weg van de oostkust van Engeland wat nu vanzelfsprekend een front linie  van het land was..
Echter waren mijn ambities, zolang ik het mij kan herinneren, om mijn vader en mijn broers te volgen en naar zee te gaan.
Mijn moeder had echter andere plannen met mij. Zij zei.... In geen geval naar zee !
Dus kijk uit !
Ik was toen slechts 10 jaar oud en zij zei.... Iedereen uit ons gezin zit op zee en jij gaat niet !
Maar ik dacht... Ja, ik ga wel. !
En de enige manier om dat toch te doen was echter om naar zee te gaan en mijn eigen plannen te maken als ik 21jaar oud was.
Echter was ik geïnteresseerd om zelf dingen te maken. Ik was altijd al geïnteresseerd geweest in bouten en moeren, zoals wij het noemden en zo besloot ik ook, dat ik machinist kon worden.
Mijn vader hielp mij aan een baan in het droogdok van Penzance in Cornwall en ik nam die baan en ik voelde mij als een vis in het water.

Ik verliet de school, toen ik veertien jaar oud was. Ik volgde nog wel een korte opleiding in Cornwall, waar ik mijn schrijfwerk verbeterde.
Ik werd een leerling in het droog dok van de firma Holman in Penzance, maar negen maanden later verhuisden wij weer naar Caister aan de oostkust, daar de oorlog voorbij was en wij terug konden keren naar Caister.,
Holward scheepswerf ontsloeg mij en ik slaagde er in  om een baan te vinden bij Crabtree in Great Yarmouth. Ik was tegen die tijd al weer 16 jaar oud en ik tekende voor een goed leerlingen contract voor de duur van vijf jaar..
Ik werkte op diverse schepen, stoom en diesel schepen en ik verdiepte mij in het werk.. Maar toen ik eenmaal 21 oud was, de dienstplicht was op dat moment nog steeds van kracht, was het voor mij niet zo moeilijk om een baan te vinden bij de koopvaardij..
Mijn bedrijfsleider bij Crabtree hielp mij.... hij vertelde mij de gang van zaken......  en ik kwam bij de British Tanker Maatschappij te varen.
En mijn eerste reis was met een Doxford machine, die ik nog nooit had gezien. Het was bijna even groot als een dubbeldeks autobus en ik was altijd gewend om op vissersschepen te werken , die meestal aan een maximum van 500 PK voor de voortstuwing kwamen..

Wat was een Doxford machine ?
De machine was gebouwd in Schotland....... of op zijn minst werden zij daar gebouwd en het was een diesel motor, maar zij was uniek, daar zij twee zuigers in elke cilinder had.
De ontbranding vond plaats en één zuiger bewoog zich naar boven en één zuiger  ging naar beneden en de brandstof injectie werd  gedaan in het centrum, tussen de twee zuigers. Er waren twee schroefassen en zij werden samengevoegd door diverse verbinding stangen naar de schroefas, .in de bodem van het schip, om de schroef aan te drijven.
Het was een vier cilinder motor, twee takt. maar natuurlijk  was het gelijkwaardig aan acht cilinders, omdat er twee zuigers in iedere cilinder waren..
Dit was natuurlijk zo,  voor een groot schip..
Het schip was voor haar tijd erg groot, maar zij zijn nu gigantisch groot, maar dat schip was toch 15.000 ton groot, wat in die tijd behoorlijk groot was en het grootste wat ik ooit gezien had, omdat ik in Yarmouth woonde, was een trawler van 50 voet lengte voor mij wel het grootste.. Echter, al snel was ik er aan gewend en werd ik een van de jongste machinisten.
Wij waren met z'n tweeën als jonge machinisten, de laagste rang in de machinekamer, maar desondanks assisteerden wij bij het wachtlopen en al spoedig vervulden wij ons deel en werden wij semi professioneel en gewaardeerd.
Mijn eerste reis was naar Australië, wat voor mij een verrassing was, want ik was zelfs nog nooit in Londen geweest of iets dergelijks..
In ieder geval gingen wij naar Australië, door de Barriere Rif, twee maal per dag wachtlopend in de vier en twintig uur, vier uur op wacht en acht uur  af.
Wij loste de olie in Sidney en vertrokken vandaar naar de Perzische Golf en laadde daar crude olie voor India.
En daarna gingen wij weer naar de Perzische Golf en kregen een volgende lading crude olie met bestemming Freemantle in Australië.
En hierna gingen wij richting thuis.......gingen weer terug naar de Perzische Golf en laadde crude olie  met bestemming Rotterdam.
Tegen die tijd had ik wel wat heimwee naar huis gekregen.!

Hoe lang bleven jullie weg ?
Als je naar zee ging in die tijd, monsterde je voor 2 jaar, maar natuurlijk, iedere keer dat wij terug kwamen in een Engelse haven, monsterden wij af en dan als je dat wenste, kon je weer opnieuw monsteren. Maar je verplichtte je aanvankelijk om twee jaar te blijven varen.
Maar ik was geen twee jaar weg. Alles bij elkaar geteld duurden de reizen 9 maanden.
Desondanks losten wij een lading crude olie in Rotterdam, staken de Noordzee over naar de Tyne en gingen het droogdok in.
En natuurlijk, verliet ik het schip in het droogdok, was een paar weken thuis en ging werken bij de Great Yarmouth Scheepvaart Maatschappij..
Toen jij bij je moeder terug kwam, had zij je verder nog iets te zeggen over de lange tijd , die je weg was geweest..
Alleen wat gelach, maar zij was trots op mij aan het eind van de dag. Wij discuteerden er niet meer over, want zij wist, dat ik echt mijn bestemming gevonden had.
Echter had ik nu een heleboel ervaring opgedaan en monsterde ik aan op de Boston Trader als tweede machinist.
De Boston Trader was een coaster waarvan het hoofdkantoor gevestigd was in Great Yarmouth..
De Yarmouth Scheepvaart Maatschappij had op dat moment zeven schepen, die allemaal de naam Trader voerden, met een plaatsnaam er voor, zoals Boston Trader enz..
Ik voelde mij bij deze maatschappij erg thuis , zoals een aflos machinist.

Wat was de lading van deze coasters, .... stukgoed ?
Stukgoed voor het vaste land van Europa
Ze noemden deze schepen wel coasters, maar zij gingen wel naar de vaste wal en vooral langs de oostkust van Engeland.
Op sommige van de schepen was ik de hoofdmachinist aan boord, maar er waren op deze soort schepen maar twee machinisten aan boord.
Ik hield van mijn werk.
Ik voer op verschillende schepen van deze maatschappij, zoals de Lynn Trader, Boston Trader Yarmouth Trader, Norwich Trader en ik ging hierna varen bij de General Steam Navigation Company, waar de Yarmouth  Scheepvaart Maatschappij en onderdeel van was.
Ik kwam op het schip genaamd Goldfinch te varen als aflos machinist
En ondertussen maakte ik kennis met een grote variëteit van machines en motoren zoals, Soren, Doxford, Polar-Atlas, Crossley en de Duitse motor Deutz,
En natuurlijk was ik verantwoordelijk voor het onderhoud, maar voorafgaand aan dit, was ik er als het waren ingegroeid. Ik was al eerder leerling machinist bij Crabtree geweest en doorliep het gehele proces van de scheep machinerie..
In ieder geval was ik vijf jaar in dienst bij de koopvaardij en tegen die tijd was ik er klaar voor, om te gaan trouwen.
Ik had vaste verkering en zoals de meeste vrouwen, wilde zij niet dat ik voor langere tijd weg ging. en zo was ik gelukkig, dat ik een wal baan kon krijgen bij Bird Eye fabriek in Great Yarmouth als onderhoud monteur en ik was de rest van mijn werkzame leven, bij deze firma werkzaam..

De liefde voor de zee, bleek dus niet zo hecht te zijn als de liefde voor een vrouw. !

Einde.

p.s.

Deze machinist hoefde niet in militaire dienst, mits hij werkzaam was bij de koopvaardij.
Zelf heb ik dit ook meegemaakt.
Toen ik voor militaire dienst werd gekeurd, werd ik goed gekeurd.
Aangezien ik toen voor mijn 3e rang studeerde op de Zeevaartschool, kreeg ik vrijstelling van de militaire dienstplicht, mits ik vijf jaar als varende , bij de koopvaardij zou blijven werken.
Zou je eerder de koopvaardij verlaten, dan moest je als nog je militaire dienstplicht vervullen.

[zier]

Cor heb je wel die drie maanden koopvaardij opleiding gedaan ??.

[vreemdeling]

Zier,
Wat bedoel jij met de 3 maanden koopvaardij opleiding.
Deze opleiding is mij totaal onbekend.

Voor ik de opleiding 3e stuurman G,H,V ging volgen, had ik 2 jaar de zeevaartschool bezocht.
In de school vakantie heb ik twee reizen als afhouder op de Sch.51 gevaren.

Voor je derde rang heb je 1 jaar vaartijd nodig.
Afhouder telde mee als vaartijd en de rest van de vaartijd was als Matroos o'g.bij Muller en Co.N.V.

Prettig weekend\
Groeten
 Cor.

[zier]

Nou gasten die op de koopvaardij zaten en voor der nummer opmoesten konden er na 3 maanden onderuit  door te tekenen voor 5 jaar op de koopvaardij teblijven.
Als ze der 5 jaar niet vol maakten werden ze opgepakt en konden ze 18 maanden na dienen.
En dat loopt als een roode draad door mijn diensttijd heen.
De eerste maakte ik mee in de hollandse rading,dat was een haagenaar 25 of 26 jaar was die,dus die liet zen eigen niet alles weis maken door een MP dus de laatste avond vlak voor de kerst in de kantine verdaagde die verzwaard in de bak tot na de nieuwjaar.
De tweede was op die mijnenveger dat was een leidenaar ook zon25 jaar die liet zen eigen niets weismaken door een kwartiermeester in het havenkwartier van vlissingen in cafe de boei,het reesultaat was politie en militere politie en de andere dag op parade aan boord.
En de derde was bij de jachtclub,dat was een verhaal appart,dat was in den helder voor de kerst ff de wal op  onze vrij reizen kaart vernieuwen,stap die de kiekeboe binnen zonder de deur open te doen lee die de glaze ruit op de bar neer,maar de andere dag stond ik weer rechts te richten 14 dagen lang,straf dienst en als je dan een molukse sergiant trof dan was je klaar,die zagen kans om je in een kwartier plat op de grond te krijgen.

[vreemdeling]

De Walvis.

Een toevallige ontmoeting in het Clee Park Hotel doen de herinneringen herleven van een gebeurtenis in de folklore van de Grimsby  visserij bedrijfstak...... De dag, dat een spartelende walvis de trawler Olympia bijna liet zinken.
Aan de bar stonden die dag Harold Brennan, eens  een van de top schippers van de haven en Verdun ( Vic ) Willoughby, die als wachtsman zijn gehele leven werkzaam was geweest in deze bedrijfstak .
Over een glas bier heen, zei Vic Willoughby tegen Harold Brennan... ..Kan jij je die walvis nog herinneren ?
En Harold antwoordde.... Was jij er ook bij ? Ik kan het mij zeker nog herinneren.

En Vic Willoughby begon te vertellen.

Ik voer als matroos op de trawler Olympia..
Zij was een trawler van de Butt's maatschappij en haar schipper was Harold Brennan, een van de meest ervaren en eerste klas schippers.
Wij zouden op de Faroer bank gaan vissen, Dat was geen plaats voor een onervaren man.
Het water was daar ondiep en bij alle soorten weer werd het een gevaarlijke plaats om te blijven..
Maar er werd verteld dat op de Faroer Bank de schelvis daar , zo groot als een man waren.

Op die bepaalde reis hadden wij de trawl uitgezet, terwijl de wind toe nam.
De golven werden al vrij spoedig erg hoog en onze trawler was vrij klein en wij moesten ons haasten om de trawl zo snel mogelijk scheep te halen en te proberen  van de Bank af te komen om te gaan steken.
De schipper wist wat hij aan het doen was en wij stonden te wachten tot de merktekens op de vislijnen boven water kwamen.
Wij moesten erg langzaam de vislijnen in hieuwen om het voor en achter visbord boven water te krijgen, toen plotseling een staart boven het water uitkwam en recht over de brug hing..

Iedereen schreeuwde... Het is een walvis.
De derde man, een sterke knaap, riep om staaldraad stroppen rond de staart van de walvis te krijgen, om de walvis op zijn plaats te houden, terwijl wij een blok en takels gebruikten om  de vis vrij van de zijde van het schip te houden..
De kuil slingerde in de lucht, terwijl de kop van de walvis en haar schouders nog steeds in het water staken , naast het schip.

Wij konden niet verder meer hieuwen en de schipper, met het oog op het weer, zij ons  de draad einden vast te zetten..
Toen hij de order gaf om de staaldraden los te gooien, hoopte hij er op dat de walvis vrij van het schip in het water zou verdwijnen..
Maar toen hij de order gaf, besloot de walvis om vast te blijven zitten, met de kop van de walvis aan de SB  verschansing en de staart op het BB hekwerk van de boeg, het gehele schip versperrend.

De schipper vond  twee brandbijlen in zijn hut en met deze twee bijlen en wat voorhamers. gingen wij aan het werk.
Ik raakte de walvis met mijn bijl, maar hij ketste af en brak bijna mijn arm.

Uiteindelijk moesten wij  grote messen gebruiken om door de 4 inch dikke  spek laag te kunnen 
komen
Het kostte ons 24 uur om de walvis in stukken te snijden, het schip te reinigen en het vistuig te herstellen, eer wij de Bank konden verlaten om opperte te gaan zoeken bij de Faroer Eilanden..

Toen wij daar aankwamen en de bevolking daar ons verhaal vertelden,wisten de Faroer bewoners ons te vertellen dat wij de walvis mee hadden moeten brengen in de haven, want zij aten walvis vlees.

Er was ook nog een andere gebeurtenis , toen de Olympia  bij de Faroer Bank viste, toen zij bijna  haar stuurman aan een boei liet hangen..
Toen zij de visgronden bereikte, gaf schipper Harold Brennan,  orders om een dan boei uit te zetten in 80 vadem diep water.
Deze boeien waren met een verlichting uitgerust. maar toen het donkerder werd, besloot hij dat er een nieuw licht aan de boei bevestigd moest worden..
Hierbij moest je wel geluk hebben, want op het moment dat de operatie,  om een ander licht op de boei aan te brengen, werd het weer slechter.
Verschillende keren probeerde schipper Brennan de Olympia, langszij de boei te brengen, maar dat werd steeds verhinderd door de wind en de golven..
Tegen die tijd hing de stuurman, wiens naam Love was, buiten boord met een nieuwe lamp in een hand en een mes in de andere hand, in afwachting om het oude licht los te snijden..
Maar de trawler slingerde hevig en hij viel overboord..
Niemand zag het gebeuren, maar de schipper hoorde plotseling iets.
Een zwakke stem  komend uit de zee aan BB zijde.
De bemanning lokaliseerde ruwweg waar het geluid vandaan kwam en de schipper bracht de trawler rond tot zij plotseling de stuurman zagen..... die voor zijn leven vocht en de Dan boei vast klampte..
Uiteindelijk gelukte het ons om hem aan boord te krijgen en toen hij eenmaal op de last planken zat, duwde ik een sigaret tussen zijn lippen.
Hij was door en door nat en was ijskoud.
Hij had een zware Engels leren broek aan en die was  door en door nat, zei dhr. Wiloughby.
Ik vertelde hem dat hij er goed aan had gedaan om aan de boei te blijven vastklampen , maar hij schudde zijn hoofd en zei         Ik had daar..... verdorie.....  toch niet de hele nacht aan de boei kunnen blijven hangen. !

Einde

[vreemdeling]

Een prachtige,  maar vertroebelde Wereld.

I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky,
                        And all I ask is a tall ship, and a star to steer her by;
                        And the wheel’s kick and the wind’s song, and the white sails shaking,
                        And a gray mist on the seas face, and a gray dawn breaking.
 
I must go down to the sea again, for the call of the running tide
                        Is a wild call and a clear call that may not be denied;
                        And all I ask is a windy day with the white clouds flying,
                        And the flung spray and the blown spume, and the sea-gulls crying.
 
I must go down to the seas again, to the vagrant gypsy life,
                        To the gull’s way and the whale’s way, where the wind’s like a whetted knife;
                        And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow rover,
                        And quiet sleep and sweet dream when the long trip’s over.

Vertaling
Ik moet weer naar zee gaan,  alleen naar de zee en naar de luchten
En alles wat ik vraag is een groot schip en een ster waarop ik kan sturen
En het klikken van het stuurwiel en het gezang van de wind en de klapperende witte zeilen
En de grijze mist, aan de oppervlakte van de zee en het brekende grauwe ochtend gloren.

Ik moet weer naar zee gaan, voor de oproep van het opkomende tij
Het is een wilde roep en een heldere roep,  die je niet moet minachten.
En alles wat ik vraag is een winderige dag met vliegende witte wolken
 En het rondvliegende buiswater en het weg geblazen schuim en de krijsende zeemeeuwen,

Ik moet weer naar zee gaan,  naar het zwervende zigeuner leven,
De weg van de zeemeeuw en de weg van de walvis, waar de wind op een geslepen mes lijkt.
En alles wat ik vraag is een blijmoedige leidraad van een lachende  collega zwerver
En een rustige slaap en een zoete droom, als de reis voorbij is.

John Masefield.
Deel 1

Ik weet echt niet, waarom het is dat wij allemaal zo toegewijd zijn aan de zee, behalve dan , dat ik denk, dat wij allemaal uit de zee voortkomen.                                                                                                                                                                                   En het is een interessant biologisch feit, dat wij allemaal, in onze aderen, hetzelfde percentage zout in ons bloed hebben ,wat in de oceaan bestaat en daarvoor hebben wij zout in ons bloed, in ons zweet en in onze tranen..
Wij zijn gebonden aan de oceaan, En als wij weer naar zee gaan, of het nu is om zeilen of om de zee te bekijken, gaan wij terug, van waar wij vandaan komen.                                                                                                                                           

President John F. Kennedy, Newport,Rhode Island, 14 September 1962.


De foto van deze oude man met zijn bolhoed en zijn leren laarzen, die de vislijnen aan het ontwarren is, is mijn over groot vader, Alexander ( Sanny Caccy ) Thomson.
( Caccy of Caukie )  was één van de weinige katholieken in onze leefgemeenschap.
Mijn voorouders van beide kanten waren vissers, voor zover wij dit konden nagaan.
Deze overgrootouders in hun tijd waren lijn vissers en maakten gebruik van zeilboten, zoals de Scaffies, Fifies en de Zulus.en schakelden over op de haring visserij met drijfnetten,  in het van toepassing zijnde seizoen.                                                           
( De Scaffie leek op een Viking zeilboot, de Fifie had een rechte steven en was gebouwd om vaster op het water te liggen bij het dicht aan de wind zeilen.. De Zulu's waren een mengeling van beide type schepen en bewezen , dat zij uitstekend voldeden voor de haring visserij..)
Sommige boeken vertellen over de bouw van het schip als een  compromis  tussen het sterke karakter van de visserman en aan het gelijkwaardige sterke karakter van zijn vrouw.
Ik ontmoette Dad Campbell, de toen bejaarde zoon van de Zulu ontwerper William Canpbell, in Portland Oregon in 1968 en vroeg hem of er enige waarheid schuil ging in de rondgaande verhalen, maar hij weerlegde het als grappige roddels.)
Mijn grootvaders beoefende de visserij met drifters, zowel motor als stoom drifters en deze grotere  schepen, werkten het gehele jaar door,  in de haring visserij,

Het plaatsje Lossie was hoofdzakelijk gebouwd voor de haring visserij.
Vanaf ongeveer 1900, leende de kooplieden en de boeren, geld aan de visserlui, om een drifter te laten bouwen en de gemeenschap kwam tot bloei. De vloot visten bij Norfolk en Suffolk in het najaar, Dunmore East in Ierland in de winter, daarna de Moray Firth, Shetland en de Minches in de lente en zomer.

Het grootste gedeelte van de haring werd gekaakt, gezouten en verpakt in tonnen.
Dit bleef zo doorgaan tot  na de oorlog van 1914-1918, toen de veranderingen in de economie van Rusland en Oost Europa,  een ineenstorting teweeg bracht in de export markt van gezouten haring. En zo werden de drifters geleidelijk in de steek gelaten en de vissers gedwongen terug keerden naar de visserij op rond vis ( schelvis, kabeljauw, heek en platvis ). En dit keer keken zij uit naar een meer productieve methode dan de visserij met de beug en dat vonden zij in het Deense seine net.

Het Deense seine net, ook wel Snurrevod genoemd, was een lang gerekte zak net, wat over de zeebodem kon worden gesleept, door schepen met een zwak motor vermogen.
Het net werd horizontaal open gehouden door een mijl lang stuk manille tros, wat in een semi cirkel aan weerzijde van het schip werd uitgezet.
Deze trossen werden langzaam ingehieuwd tot de vlerken van het net bij elkaar kwamen en tegen die tijd was alle vis die omcirkeld was door de twee manilla trossen, in het net geloodst, wat nu snel naar de oppervlakte werd gehaald.
De Denen hieuwden deze manilla trossen in , terwijl het schip voor anker lag.
De Schotten prefereerden om het vistuig tijdens het langzame ophieuwen van de manilla trossen,, langzaam vooruit te slepen.
De Deense methode was goed voor de vangst van schol, wat ook hun hoofd doel was.
De Schotse "fly"-dragging " methode, veroorloofde het net,   de sneller  en hoger zwemmende vissoorten, zoals schelvis en kabeljauw, te vangen. Samen met de meeste vissers van de vloot van de oost kust, namen de lokale schepen ook deze methode  in gebruik en al spoedig bleek het een "geld verdiener "te zijn, in plaats van de in de steek gelaten haring netten..
Tegen de tijd dat ik de school zou verlaten, had Lossiemouth de grootste seine net vloot in Schotland.
De plaatselijke haven kon nog maar net een ligplaats garanderen voor alle plaatselijke schepen en de vele vissersschepen van de havens aan de west kust, zoals Oban,Lochinver en Kinlochbervie.
De grotere seine net vissers maakten later gebruik van de haven van Peterhead.

wordt vervolgd


























 .                                                                                                                                                                           
 


























   

[vreemdeling]

                  Een prachtige, maar vertroebelde wereld

Deel 2.

Ik kan mij nog de eerste vertoning herinneren van een onderwater film van een seine net in gebruik.
Dat was in ons geboorte dorp.
De film was opgenomen in de ondiepe wateren van de Burhhead baai,  door een bekende Marine kikvors man, Commandant "Buster " Lionel Crabb, RNVR   GM   OBE, wiens verdwijning zo'n 3 jaar later  een onderwerp van veel speculaties was.
Zijn leven eindigde mysterieus,  toen hij ging zwemmen rond een Russisch oorlogsschip in Portmouth in 1956. Het Russische marine schip was de Ordkhonikidze.
Het jaar er voor had Crabb de zware kruiser Sverdlosk geïnspecteerd, die de Sovjet leiders  Bulganin en Kruschev in Engeland hadden gebracht  voor een bijeenkomst met de Britse Labour Regering, ( waar Kruschev zich op een merkwaardige wijze gedroeg ).
Weinig informatie of verklaringen van het Ordkhonikidze gebeurtenis, werden door de Britse en Sovjet regeringen vrij gegeven, ofschoon er veel speculaties waren en en de Eerste Minister Eden later de M 16 directeur John Sinclair, ontslag gaf over deze zaak..
 ( Ik heb met twee  voormalige RN mannen gesproken, die vertelden dat Crabb meegenomen was naar de Sovjet Unie waar hij gestorven is of werd gedood, omdat het niet meewerkte. )
Hij had een aantal gevaarlijke opdrachten uitgevoerd voorde Britse Marine  tijdens de twee Wereld Oorlog, waarvoor hij buitengewoon werd gedecoreerd.
In ieder geval, de film die hij had opgenomen in de Moray Firth, werd vertoond in het plaatselijke stadhuis,  aan een gefascineerd gehoor van visserlui en toekomende visserlui.
Het was een van de eerste films die liet zien hoe de vis tegenwoordig werd gevangen met een type trawl net.
De technologie echter was  nog van een laag gehalte van ontwikkeling
De netten waren nog klein en gemaakt van katoen garen.
Binnen tien jaar werd dit vervangen door  synthetische  hoog openende trawlnetten en de vislijnen van touw, werden ook dikker.

Maar dat was allemaal voor de toekomst.
Toen ik naar zee ging, was de technologie nog vrij eenvoudig, ofschoon het mij leek als een jonge knul, dat er geen mooiere en betere schepen denkbaar waren om vis te vangen.
De Schotse visserij havens en de vissersvloot deelden een merkwaardige kameraadschap en cultuur, wat een wereld apart was van de puur geld makende of  zielloos materialisme..
Het was een manier van leven.
De visserlui hielden van hun beroep en waren er trots op dat zij lid waren van de zeevarende gemeenschap .Zoals een bezoeker opmerkzaam zijn mening gaf.... daar heerst een eensgezindheid onder elkaar.
In die dagen werd er niet op Zondag gevist ( hier spreek ik alleen over de seine en ringnet vissers die door families werden beheerd. ) De trawlers die het eigendom waren van een rederij, was een andere zaak,.
De vloot vertrok op zondag rond middernacht en geen minuut eerder.
Het was een groots gezicht om dan op het havenhoofd te staan , om de vloot te zien bij vertrek, de duisternis in stomend en oost waarts, naar de ochtend gloren..
De eerste avond wandeling die ik maakte met een lieftallige jonge dame, wat later ook mijn vrouw is geworden, was om de vloot te zien vertrekken op zo'n avond.
Dat was, nadat ik de zee vaarwel had gezegd.
Gedurende de eerste zeven werkjaren van mijn leven, was ik aan boord van deze vissersschepen en keek ik naar de mensen die naar ons zwaaiden vanaf het havenhoofd, als we weer vertrokken voor onze wekelijkse vis reis..
Deze traditie van het uitzwaaien, verwaterde in de zeventiger jaren.
Tegenwoordig vist een groot deel van de vissersvloot op zondag, zoals op andere dagen in de week.
Er zijn nog steeds wat visserlui die de zondagse rustdag respecteren, voornamelijk op de Hebriden eilanden, maar ook nog onder enkele gelovige vissers van de oost kust..

Eenmaal op zee, werden de radio telefonie installaties aangezet en de mannen op de eerste wacht ( gewoonlijk de jongere matrozen ) begonnen onder elkaar te praten en te zingen.
Het waren meestal psalmen en geestelijke liederen, die zij met elkaar deelden.
De zangers waren niet altijd trouwe kerkgangers, maar het was nu eenmaal een traditie..
Meestal hadden zij hun kennis van de geestelijke liederen opgedaan in de zeemans-tehuizen, of op gospel zang avonden of op bijeenkomsten van het Leger des Heils..
Maar het kon niemand iets schelen wat je achtergrond was, het zingen van een geestelijk lied was iets aparts, toebehorend aan de visserlui en niet aan een kerkelijk gebeuren..
Het zingen en het uitwisselen van nieuwtjes duurde tot het dag werd of wanneer de visgronden werden bereikt en het dagelijkse werk nu echt begon.

Mijn vader was toen vissende rond de Ierse Republiek, en mijn zeedoop moest dan ook plaats vinden in die visserij en wij moesten naar het smaragd eiland  varen..
Wij voeren de Moray Firth in en vervolgend in westelijk richting naar Inverness , waar wij het Caladonia Kanaal binnen voeren, wat gebouwd was door de grote ingenieur Thomas Telford in 1822, en zo verder langs Fort William naar Oban.
Van Oban voeren wij een ZW koers en daarna Westelijk,  langs de zuid punt van Mull, met de bekende  vuurtoren van Dubh Artach en Skerryvore, die gebouwd was door de bekende Stevenson, waar ook  de brik Covenant schipbreuk leed, in het welbekende verhaal "Kidnapped ".
Vandaar staken wij over  naar de noord kust van Ierland,  in de tanden van NW lijke storm en verlegde vandaar koers naar het zuiden naar Rosan Point en Rathlin O'Birne eiland. en verder oostwaarts de Donegal Baai in.
Aankomend in Killybegs haven , na een 12 uur durende ruwe oversteek, waren wij blij om een haven binnen te lopen, en zeker ik zelf, na alle facetten van zeeziekte op de reis te hebben doorlopen.
Maar binnen een paar weken had ik mijn zeebenen en werkte ik met vertrouwen aan dek en met een eetlust,  dat ruwe zeeën het niet meer konden verhinderen.
Gedurende het volgende jaar bezochten wij de meeste visserij havens in de Ierse Republiek en vingen wij ons deel aan schelvis, kabeljauw, wijting, heek, schol, knorhaan en tong.
Wij visten ook een winter in de haring visserij bij Dunmore East , aan de zuid kust van Ierland

Ieder jaar, in December en Januari komen grote scholen haring naar de kust bij Waterford om kuit te schieten.
Een vloot van grote trawlers en drifters vist er op voor de kust, ring-net en seine vissers  jagen op de scholen dicht tegen de kust en de Hollandse loggers brachten de haring binnen, die zij aan boord in tonnen zoutten  en mee terug namen naar Holland voor verdere verwerking.
De haring zat bij vlagen zo dik op de zeebodem, dat zij met welk vistuig dan ook , gevangen konden worden.
Wij naaiden vaak klein gemaasde haring kuilen aan onze seine netten en deze werden al snel gevuld met soms wel 20 ton haring per trek.. Bij sommige trekken was de kuil zwaarder, maar de katoenen kuil barstte dan van het gewicht.
Wij verkochten ook wat vangsten in Ierland en voeren ook vaak met anderen naar Milford haven in Wales, om wat hogere prijzen te krijgen van de verwerkers, zoals de firma Bird Eye.
Het weer in de winter op het gedeelte zeewater vanaf Fastnet vuurtoren tot aan de zuid punt van Wales, was op zijn minst ruw.
Ik kan mij het schip nog voor geest halen als zij in de groene golven dook, zodat haar hele dek blank kwam te staan., om dan weer omhoog te komen als een walvis, tot de volgende golf ons weer belaagde..
De ingang naar Milford haven was meestal gevaarlijk.
In het donker en bij slecht weer en zonder de hulp van radar en elektronische plaatsbepaling, was het een bijzondere ervaring voor een 15 jaar oude jongen, om het schip rond te zien varen van de gevaarlijke en blootgestelde `Small ` rotsen, voor de ingang van de baai en het geluid van de branding op de rotsen.

Het jaar in Ierland was wel gedenkwaardig, maar niet zonder zorgen.
Ik had mijn grootmoeder van vaders kant en een oom, de vorige zomer verloren.
Toen werd ons verteld, dat een andere oom op zee, ten Noorden van Schotland, was verdronken.
Zijn lichaam werd nooit gevonden..
Bij elkaar verloor ik drie ooms en een neef op zee en veel, heel veel vrienden.
Een van je eerste jongens waar ik bevriend mee werd op de Killybegs vloot, Benny, verdronk het volgende jaar bij Dunmore East..
Mijn andere Killybeg maat, Anthony, werd twee jaar later over boord gespoeld.,
Vreemd, maar ondanks het aanzienlijke verlies aan mensen levens, dachten wij niet veel aan gevaar, niets meer dan wij veronderstelde, dat mijnwerkers deden bij de uitoefening van hun beroep,.
Het was het risico van de baan..
Mijn thuis haven verloor ook haar aandeel aan schepen in de loop van de jaren..
Gedurende mijn levens periode waren de schepen die zonken of schipbreuk leden, de volgende.
De Resplendent, Caronia, Devotion, Trust,Palm, Briar Rose, Strathyre, Scotia, Polaris, Incentive, Balmoral, Guide On,  Arcadia, Renown. Valkyrie, Sapphire, Ben Aigan, Argosy, Balmoral ( tweede keer ) Premier en Valyrie ( tweede keer ), om maar een paar te noemen..
Op zijn minst bij drie schepen  betrof het de gehele bemanning en vier bemanningsleden verloren het leven bij andere ongevallen.
Verschillende indivuduele sterfgevallen op zee  in die zelfde periode, gebeurde ook..
Onze kleine haven  verloor waarschijnlijk meer dan 20 schepen en over de 30 manschappen in een periode van omstreeks 40 jaar..
In het gehele noorden van Schotland waren gedurende het gehele jaar, overal wel een verschrikkelijk verlies aan schepen en opvarenden.
Zelden verliep er een winter, zonder dat er een belangrijke visserij tragedie plaats vond.

wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Een prachtige, maar vertroebelde wereld.

Deel 3

Daar ik op zee heb gezeten bij slecht weer en in verscheidene stormen en bij stormachtige wind. wordt ik soms gevraagd over het element... ANGST.
De waarheid is, dat het zelden het geval was.
Voor mij zal de uitzondering zijn, als wij langs een rotsachtige kust varen of langs riffen bij een sterke stroming, zware zeegang of slecht zicht, bij regen, sneeuw. mist of duisternis..
Dan heb je een reden om extra alert te zijn en een natuurlijke angst is een gezonde stap in die richting.. Maar om een storm op zee te observeren, vanaf een betrekkelijk goed gebouwd schip, maar echter klein, veronderstel ik dat het een stijlvolle ervaring is , zoals om een steile berg te beklimmen.
Je voelt iets als een innerlijke spanning, een sterk gevoel van ontzag,verwondering en verbijstering.
Dit is precies wat werd gezegd bij dat verbazingwekkende,  dappere en ondernemende meisje Ellen MacArthur bij haar zeiltocht  rond de wereld , waarbij zij alleen aan boord was en haar ontmoeting had
met de stormen ten zuiden van Kaap Hoorn..
Dit is de natuur, zoals zij verklaarde.
Dit is de zee, met al haar krachten en grootheid..
Ik kan alleen maar haar gelijk geven.. ofschoon de stormen die ik heb meegemaakt, veel minder krachtig waren, dan wat zij heeft moeten door staan..
Gedurende jaren heb ik de vele stemmingen van onze zeeën en oceanen waargenomen, vanaf de kalme, maar weleens turbulente tropische wateren, naar de noordelijke en zuidelijke breedtes met hun winden en actieve weer patronen, naar de Arctische wateren, soms geheel bevroren en met grote ijsbergen.
De zee weerspiegeld ons wereldwijde klimaat en milieu, misschien beter dan welke land massa of vegetatie dan ook,
Het kan ongelooflijk mooi zijn, merkwaardig zuiver en het kan donker zijn en waarschuwend, of wild en ongetemd..
Nu is het de bron en handhaver van de meeste op aarde zijnde vormen van leven en zonder haar goedaardige invloed, zal onze planeet sterven.
Het Bijbelboek Genesis vertelt het ons al, dat het leven op aarde begon , toen.........
 De aarde woest en ledig was , en duisternis op de afgrond was , en de Geest Gods op de wateren.
zweefden
En God toen zei:.... Daar is licht, .......en er licht was..!

In Mei 1956, besloten wij naar Schotland terug te keren , om ons te voegen bij de thuis vloot, die zich verheugden in een goede visserij en  betrekkelijk goede prijzen.
Deze thuisreis was onvergetelijk.
Wij voeren Noord waarts en passeerden Rory eiland op een dag dat het plezierig en kalm was, daar her ruw weer geweest was op mijn vorige reis langs de kust..
Grote haaien waren lui hun benodigde portie plankton tot zich aan het nemen en ik had er lol in om te proberen hen te overvaren,  wat af en toe eens gebeurde, maar zonder  enige schade aan te richten, hoe dan ook, aan deze grote maar ongevaarlijke monsters.
Wij voeren in een dag door het Caladonian Kanaal., wat alleen maar mogelijk was in de zomerse periode, om te profiteren van het vroege daglicht en het harde werken om de sluizen vlug te openen en te sluiten.
Tegenwoordig worden deze sluizen elektrisch bediend, maar de bureaucratie beheerd de openingstijden.
Tegenwoordig is het kanaal van groot nut voor de vissersschepen en de yachten en een hulde moet worden gebracht aan de bouwer, de Schotse ingenieur Thomas Telford, die deze waterweg  ontwierp  en de kanalen en de sluizen op elkaar liet aansluiten en de Neptunes Trap  van sluizen ontwierp, om de schepen vanaf zeeniveau tot de hoogste sluizen op de route door het Grote Glen gebergte, kan op tillen en weer kan laten zakken.

De twee "Peters "die over de Schotse visserlui schreven.

Peter Ëén
Peter F. Anson, een zoon van een  Admiraal  uit Portmouth, was elf jaar  een Benedictijner monnik, maar zijn leven lang had hij interesse gehad en gehouden van de visserlui, visserij schepen en  de vissersgemeenschappen en stichtte het " Apostelschap van de zee " in 1921.
Als een begenadigd schrijver en artiest, zette hij ook de Sociëteit van Maritieme Kunstenaars op poten..
Hij schreef en illustreerde 35 boeken en werd geridderd in de orde van St.Gregory, in erkenning voor zijn maritieme werk.
Zijn boeken gaan over maritieme aangelegenheden, de kerk en de zeevarenden en havens, schepen en visserlui van af Brittanie tot aan de Shetland Eilanden.
Maar het was de Schotse visserij, wat zijn meeste aandacht had en gedurende het grootste deel van zijn werkzame leven, woonde hij aan de kust van de Moray Firth..
Zijn tekeningen van zeilschepen, stoomdrifters en de eerste motor schepen, zijn nu klassieke historische weergaven, zoals ook  zijn beschrijvingen van het leven aan boord van vissersschepen en in de woongemeenschappen in de kuststreek.
Tussen zijn meest bekende publicaties, zijn de "Visserlui en de Manier van het Vissen", "Het Schotse Vissers Volk" en "Visserij Schepen en de Visserlui van de Oost Kust van Schotland "wel de bekendste werken.

Het commentaar , wat door Peter Anson in 1971 werd gegeven ,( op een leeftijd  van 82 jaar ) , hadden een vreemd profetisch verband met wat heden ten dage te zien is............
.........Ik beschrijf  nu, wat een verdwenen wereld is, voor de visserij industrie aan de oost kust van Schotland .
En alles wat er mee te maken heeft., hebben geweldige veranderingen ondergaan.
De visserij is nu geconcentreerd  in ( een paar )  belangrijke havens, het aantal visserlui en schepen is terug gelopen, zoals het veertig jaar geleden was en veel van de havens zijn leeg, behalve dan voor een paar kleine yachten en worden daar achtervolgd door de geesten van lang geleden gestorven visserlui.
Desondanks, hebben de ( Schotse ) visserlui deze kwaliteit van stevige onafhankelijkheid behouden en de gewiekstheid, wat hun in staat stelt tegen de krachten van de natuur te vechten, en ook tegen de Londonse bureaucratie, die altijd bezig is  om hun te verstrikken in hun administratieve rompslomp........

Peter Twee.
Peter Buchan, Oxo voor zijn vrienden, was een visserman uit Peterhead, die nog werkzaam was geweest op de beugschepen, de stoomdrifters en de seine -net vissersschepen , met de familie namen van de schepen  zoals Flonkerende Ster en Schitterende Ster.
Hij was bezeten van een natuurlijke aanleg voor de dichtkunst, wat meestal werd geschreven in het Doric dialect., het dialect van de omgeving van Aberdeen en Buchan.
Peter Buchan is voor de visserij gemeenschappen  in het noord-oosten van Schotland, wat Charles Murray van "Hamewith ".faam is voor de boeren gemeenschappen in dezelfde regio..
Ik had het voorrecht om bij  de publicatie van enige van zij dichtwerken betrokken te zijn, wat gepubliceerd werd onder de titel. "Mount Pleasant ", naar een locatie waar hij veel gelukkige kinder jaren door bracht.

Zijn beste gedichten zijn.. The Mennin' Laft, Not to be the Swift, Best o'the Bunch. en Home Thoughts at the Haisboro. The Skipper's Wife en Buchan Beaty.
Peter schreef ook wat verhalen over de leefgemeenschap en gaf zijn krachten aan de publicaties in het Doric dialect.
Het is moeilijk  om iets van Peter's werk te selecteren, sedert alle gedichten niet zonder zijn toestemming gebruikt mogen worden.. Maar hier zijn vier coupletten uit de Thuis Gedachten, wat het einde van het haring seizoen beschrijft bij Yarmouth en Lowestoft in het late najaar van de jaren rond 1890 tot 1930.
Om dat het niet allemaal bewoners rond Aberdeen zijn is dit gedicht zullen lezen, is het overgezet in
de Engelse taal,  i.p.v. het dialect.

November  moon has waned; the sea is dreary,
December's greyness fills the lowering sky;
But we are homeward bound, our hearts are cheery
For far astern the Ridge and Cocle lie.

The silver harvest of the knoll's been gathered;
The teeming millions from their haunts have flown,
From Ship to South -Ower Buoy, the sea's deserted,
And we have reaped whereof we had not sown.

When snow lies deep, in cosy loft a-mending
Our nets the times of danger we'll recall.
The days of joy, the nights of disappointment.
Each silver shimmer and each weary haul.

And children. sitting chin - in -hand. will listen
Forsaking for the moment every toy.
For there's a deep and wondrous fascination
in sea tales, for the heart of every boy.

vertaling

De November maan is weer afnemend en de zee is eentonig
De somberheid van de December maand vult de laaghangende bewolking.
Maar wij zijn thuis varend en onze harten fleuren weer op.
want  de Ridge en de Cockle liggen ver achter ons.

De zilveren oogst  van de banken is weer verzameld
De wil om de miljoenen haringen achter na zitten, is vervlogen
Vanaf het schip naar  de Zuid- Ower boei,  is de zee verlaten
En wij hebben  geoogst wat wij niet hadden gezaaid.

Wanneer de sneeuw dik  ligt op het gezellige zolderraam.
denken wij terug aan onze netten  in tijden van gevaar
en aan de dagen van blijdschap en de nachten vol teleurstelling
van elke zilveren uitstraling en bij elke vermoeide haal.

En de zittende kinderen, die luisteren, met hun handen onder hun kin.
die al het speelgoed voor een ogenblik links laten liggen
Want er is een diepe  en wonderbaarlijke verwondering
Voor de verhalen van de zee, waar de harten van iedere jongen,  naar verlangt.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Een prachtige, maar vertroebelde wereld.

deel 4

De thuis visserij bewees dat het vissen zwaarder was dan bij Ierland.
Wij moesten verder de zee op om vis te kunnen vangen en meestal werkten wij dag en nacht door, zonder te stoppen.
Het langste war ik op mijn benen heb gestaan in een ruk,  was twee dagen en twee nachten. maar zelfs als wij meer wat vaker rust kregen, dan was het toch niet veel meer dan 4 uur rust per werkdag.. Je leerde te slapen bij iedere gelegenheid die zich voor deed, zelfs in de kombuis met je oliegoed aan, als je zat te wachten op orders om de netten uit te zetten.
Ik was verantwoordelijk voor de vislijnen en de winch, wat betekende dat ik de eerste was, die aan dek moest komen als de operatie begon.. Dat eerste ijskoude geseling  van zout buiswater over je ogen, voor het daglicht werd op een  winter ochtend, is iets wat ik mijn leven lang zal blijven herinneren en de herinnering maakt mij dankbaar voor een droog schoon bed en  6 tot 7 uur onafgebroken slaap , elke nacht.
Nadat ik de zee vaarwel had gezegd. werden er meer moderne schepen ontworpen met een buiskap of met een geheel gesloten dek, maar in mijn tijd waren de de lui aan dek, volledig blootgesteld aan de elementen.
Vreemd is het echter dat de verbeteringen  niet schijnen te hebben bijgedragen tot een vermindering  in het verlies aan  mensenlevens  op de vissersschepen in de Noordzee.

Seine-net vissers voorzien de plaatselijke vis markten van verse vis. en hun reizen duren doorgaans  niet langer dan 5 dagen.. Sommige schepen brengen iedere dag hun vangsten aan de markt..
Dit is in tegenstelling met de diepzee trawlers uit Hull en Grimsby in Engeland, die bij IJsland of Spitsbergen vissen, die 21dagen op zee blijven. Het is verwonderlijk om te denken dat nu hun kabeljauw vangsten, die opgeslagen liggen in het ijs,  zolang vers kunnen blijven.. Ander trawler vloten, vissend vanuit  uit Aberdeen, Granton (Leuth ) , Fleetwood en Milford Haven, vissen hoofdzakelijk bij Rockall , St. Kilda en de Faroer Eilanden en zij houden hun reizen op 14 dagen.,
De verre visserij trawlers  slaan hun vis op in bulk, met ijs, in compartimenten in het visruim die afgescheiden zijn door kee planken.
De seine-net vissers plaatsen al hun vis netjes in houten viskisten die ongeveer 7 stones aan vis en ijs kunnen bevatten.
Dit maak de vis meer toonbaarder op de verse vis markten.
 
Wij visten meestal in de wateren die varieerde in diepten van 10 vadem tot 120 vadem.
Bij de huidige standaard zou het in ondiep water zijn.
Tegenwoordig zullen alleen de garnalen trawlers zich zorgen maken om in 10 vadem diepte te gaan vissen. en een paar witvis trawlers  zullen dit doen in diepten minder dan 30 vadem..
Onze moderne diepwater schepen vissen nu op de zeebodem op diepten van 700 vadem.
Dat is voor de diepwater schepen  voor de vangst van de blauwe leng, grenadier vis en de oranje roughy, rat-tail (of rabbit fish ), siki dogfish en black scabbard.
In onze dagen dachten wij dat wij diepwater visserij beoefenden toen wij op diepten  van 100 en 120 vadem visten, zoals in het  skate hole voor Frasenburgh of het Noup Deep voor de noordwest kust van de Orkney eilanden.
Op zulke reizen in de zomerdag, bleven wij vijf dagen op zee en keerden terug  met een gemengde vangst van diverse soorten rog, witches, megrinds, monkfish, dogfish, heilbot , kabeljauw, schelvis, saithe en heek..

Onze regelmatige vis gronden  waren de banken van de Moray Firth, Noord Schotland, de Hebriden, de Minch, de Dubb Artach en de Clyde.
Op een zachte bodem gronden wilde je vaak een overheersing  van wijting aan treffen, en speciaal aan de west kust..
Op de hardere kiezel en grind bodems vond je meestal schelvis en wat kabeljauw, gedurende het paai seizoen.
Schol was een ondiep water vis en de  meer duurdere soorten zoals griet, tarbot, wolf en tong werden op de hardere bodems gevonden of tegen de rotsachtige bodems aan..
Mijn vader viste graag op kwaliteit vis en was er voor om zijn netten zo dicht mogelijk bij de ruwere zeebodem uit te zetten...
Het gevolg was dat het net vaker vast liep of soms erg gescheurd  boven water kwam...
Dover tong en zwarte tong waren duurdere vis soorten en wij vingen ze meestal  op zanderige of modderige bodems in de Ierse zee en op de zuidelijke  en westelijke Ierse visgronden .
Krachtige Hollandse boom trawlers concentreerden zich later op deze soorten, met redelijk succes.

Als je op schelvis vist, wat wij het grootste deel van het jaar deden, was er niet veel bijvangst bij.
Het zelfde was ook zo bij de wijting visserij..
Grote schelvis, zo groot als grote kabeljauw, waren gemakkelijk te behandelen. en de bemanning kon de gevangen vis in een relatief vrij korte tijd strippen..
Kleine schelvis en kleine wijting, was een ander verhaal,
Daar konden 150 tot 250 stuks in een kist en zo bevatte 100 kisten wel 15.000 tot 25.000 vissen.
De wijting heeft kleine scherpe tanden en iemands hand zal aan flarden worden gescheurd, als je een groot aantal wijtingen moet strippen.. Een gemiddelde dekbemanning van 5 man moet dan 3000 tot 5000 stuks vis per persoon strippen om 100 kisten te kunnen vullen en dan ook nog niet meegerekend het wassen en het pakken  van de vis in ijs en ook nog het halen en uitzetten van het vistuig.. Kleine wijting en kleine schelvis leveren het meest van de tijd, minimum prijzen op en kunnen worden verkocht voor de vismeel industrie in de warmere maanden, wat irriterend was na zoveel werk.. Zo was onze bemanning blij dat de schipper zich hoofdzakelijk richtte op grotere en meer duurdere vis, zelfs als dat betekende,  dat er soms meer  reparaties aan gescheurde netten waren.

Wij visten het grootste gedeelte van het jaar op de Stormy Bank, wat westelijk ligt van de Orkneys Eilanden groep en bij het Sule Skerry vuurtoren.. De beste vangsten daar waren de grote schelvis en mijn vader was erg bedreven deze vis te vinden en te vangen.. Wij losten meestal onze vangsten in Scrabster, net westelijk  van de kaap John O'Groasts, behalve de laatste twee dagen visserij, wat wij in onze thuishaven aanlandde.. Wij brachten wat stormachtige  avonden  door in Scrabster en op een wilde met sneeuw December nacht, werden wij geroepen om een Aberdeen stoom trawler van de rotsen te trekken bij de Holburn Head vuurtoren..
Daar dat vaak gebeurde, moesten wij daar blijven liggen gedurende het weekend ( want onze schepen visten niet op zondag ), en werden dan royaal onderhouden in de lokale Visserman Missie, met een jeugd korps van het Leger des Heils en zangeressen uit Thurso.
Onze viskoper daar was een prima kerel met een enorme eerlijkheid en was een voorganger van het plaatselijke Leger des Heils.
John Sinclair was ook  Lord Luitenant van Caithness en een gerespecteerde vriend van de Koningin Moeder, wiens kasteel  May, dichtbij was.
Een van de opzichters van de Scrabster Visserman Missie, trouwde later met een jeugdig vrouwelijk lid van het Leger des Heils, die het zang koor leidde.
Ik trok jaren gezamenlijk met hen op, vele jaren na ik verantwoordelijk was voor de Congregatie kerk in Alloa. Zij waren even blijmoedig en enthousiast als ooit.

Als wij dichter bij de Orkneys Eilanden visten, verheugden wij ons er op, op de af en toe voorkomende onderbrekingen in de Stromness haven..
Wij liepen dan de Hoy Sont binnen vanuit het westen, passeerden de grote en indrukwekkende "Oude Man van Hoy "de grote steenmassa in de vorm van een staande man met zijn gezicht gericht naar de zee .
En eenmaal binnen, om naar het noorden de draaien de Stromness haven in., terwijl de bekende vroegere marine basis Scapa Flow open lag naar het zuiden.
De Orkney bewoners waren wonderbaarlijk gastvrij en het was een onthaal, wat daar met het weer te maken had of dat wij er een weekend door te brachten, in deze gelukkige gemeenschap..
Het vrouwvolk waren uitstekende baksters, die de  prachtigste, scones, pannenkoeken en shortbreads wisten zij te maken..
Het was ook op de Orkney, dat mijn pad voor het eerst dat van de grote kapitein Cook  kruiste.
Hij had de wateren rond het eiland in kaart gebracht en op een gedenksteen aan de west kant van de stad, werd aangegeven, waar zijn schip  vers water aan boord had genomen..
Ik gebruikte later  kaarten van Newfoundland, die gebaseerd waren op Cook's  kartering werk in Canada.
En in de Pacific, kwam ik vaak op de vele eilanden die hij bezocht had, op zijn  heldhaftige  ontdekkingsreizen.

Er was weinig tijd op een vissersschip voor andere activiteiten, dan werken en slapen, behalve als wij door het slechte weer in de haven moesten blijven of voor anker lagen.. Boeken werden op schaarse momenten gelezen en de radio  verschafte zowel nieuws als vermaak..
Sporadisch werd er een muziek instrument bespeeld, meestal was het dan een mond harmonica of een accordeon. Mijn vader kon beiden bespelen. Soms werd er gekaart.
Meestal werd dit gezien als een slecht tijdverdrijf., ofschoon cribbage populair was bij de wat oudere bemanningsleden.
Dammen was het grootste bordspel aan boord en de wedstrijden werden intens bekeken door alle bemanningsleden, als de deelnemers top dammers waren.. Een ander spel wat geschikt was voor de vlakke hut tafel met zijn halve inch hoge slingerlatten om de  borden en het bestek op hun plaats te houden, was  "penny-happy voetbal" . Het werd gewoonlijk gespeeld met twee penny muntstukken en een muntstuk van een sixpence, maar iedere soort geldstukken konden er voor gebruikt worden..


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een Prachtige , maar vertroebelde wereld.

Deel 5

In 1958 werd ik verrast, om te worden uitgenodigd als vertegenwoordiger van de visserlui, op de jaarlijkse  bijeenkomst van de Koninklijke Nationale Missie van de Verre Visserij Visserlui., wat toen gehouden werd in de Caxton Hall in London..
Ik had eerst de uitnodiging geweigerd,  daar er veel visserlui waren die veel volwassener waren en het meer verdienden dan ik , maar de organisatie stond er op en ik stemde weifelend toe..
Het was slechts een tien minuten durend slot, in een tamelijk lang programma, maar mijn bijdrage werd door iedereen gewaardeerd, met inbegrip van het oudste commissielid  Admiraal  Agnew., die het applaus leidde met een luid "Bravo
( Sir William Gladstone Agnew, was Vice Admiraal, die commandant was van H.M. Vanguard, tijdens de koninklijke rondreis naar Zuid Afrika. Hij gaf  waardevolle en royale ondersteuning aan de Vissers Missie, tijdens zijn pensionering. ),
De reeds lang bestaande Missie gaf nog steeds uitgebreide sociaal en geestelijke  bijstand in de  belangrijkste visserij havens..
De RNDSF ( de Missie ) was in de 19e eeuw met haar werkzaamheden begonnen, toen de vissers op de Doggersbank van hun diensten gebruik konden maken door middel van een Missie schip wat op de visgronden was gestationeerd..
De grote Dr.William Grenfell, bekend van zijn reputatie in Labrador, werkte als een Visserman's Missie werker, voor hij de Atlantic overstak.

Een buitengewoon  onthaal voor ons, tijdens het visserij jaar, was de jaarlijkse kabeljauw visserij in de Firth of Clyde.
De kabeljauw verscheen daar meestal in Februari om te paaien en er was meestal veel vis tot het einde van April.
Wij hielden van de Clyde visserij omdat er meestal geen nacht visserij was en de visgronden waren zelden meer dan twee en een half uur stomen vanuit de havens  Ayr, Girvan of Campbeltown..
Campbeltown Baai  lag binnen het Favaar eiland, waar je bij laag water door kon wandelen.
In een spelonk op het eiland, was een indrukwekkende rots schildering van Christus aan het kruis, wat een diepe indruk opriep bij de vele bezoekers.
In de jaren rond 1950, lagen daar de west highland puffers, kleine, ton ronde,  door stoom aangedreven vracht scheepjes, die nog steeds kolen en andere lading vervoerden, vanaf de kleine  kust en eiland havens.
Deze  merkwaardige romantische stoomscheepjes werden beroemd gemaakt in de Para Handy verhalen van Neil Munro.
Wij lagen vaak 's-nachts in Campbeltown langszij de puffers gemeerd en af en toe ruilden we een zooi vis voor een mand vol kolen.

Als wij de havens van Ayr of Girvan binnen lopen, zal onze kok het schip volladen  met "Land o'Burns " bakkerij brood , wat ik het lekkerste brood van Schotland vind . ( een van mijn gewaardeerde collega's, die ik later zou ontmoeten, Roger Mullin, was de zoon van een van deze maatschappij meester bakkers.
De Ailsa Craig, "Paddy 's Milestonre domineert de Firth en wij visten aan beide zijden van deze  enorme  rots ,et zijn grote kolonie van Jan van Genten. Een van mijn vaders  schepen was  gezonken aan de zuidkant van de Craig. Dat gebeurde in Maart 1948.

De Resplendent, met visserij nummer INS 199, een 60 voet lange seine-net visser, was vertrokken vanuit Campbeltown en bereikte de visgronden voor het daglicht werd en het midden van een lichte sneeuwstorm.
Mijn vader lag met zijn schip te steken, terwijl hij wachtte, tot het weer wat beter werd.. Een ander vissersschip naderde en mijn vader vroeg zich af, of hij wat wilde mededelen. ( want niet alle schepen hadden toen een radio-telefonie verbinding.
Maar die andere schipper moet op dat ogenblik  een black out hebben gehad en zijn schip liep recht op mijn vaders schip, waar een gat in werd geslagen onder het BB  navigatie licht. en zonk binnen een paar minuten. Alle bemanningsleden overleefden de aanvaring, ofschoon er een gewond was.
Mijn vader was de laatste die werd opgepikt. Hij had in het water zijn bewust zijn verloren, maar hij had nog een lijn kunnen grijpen, die naar hem toe was gegooid.. Op het redding schip konden zij niet zijn bewusteloze handen van de lijn af krijgen.
Het was een van de drie schipbreuken die mijn vader overleefde..

Het nieuws over het zinken werd die morgen uitgezonden door de BBC radio, voordat mijn moeder werd geïnformeerd.. Ik had mijn vriend opgehaald op weg naar school en  er werd tamelijk nerveus over geïnformeerd door zijn ouders. Ik antwoordde met opvallend vertrouwen, dat het een ander  schip moest zijn, met dezelfde naam..
 Andere knapen op school benaderden mij  om te horen of mijn vader in veiligheid was.. Ik had geen idee. maar accepteerde het feit dat het schip gezonken was.
Ik vertelde hen ook met vergelijkbare verzekering dat de gehele bemanning, veilig van het schip af was gekomen..
Dat was de zaak, ofschoon mijn vader op dat moment nog steeds bewusteloos was in het Campbeltown ziekenhuis.
Mijn moeder die de radio rapporten niet had gehoord, werd uiteindelijk  op de hoogte gesteld van het nieuws, rond lunch tijd die dag.

Vrij recent maakte ik een nostalgische trip naar het havenplaatsje Ayr, waar ik veel plezierige herinneringen aan heb van de kabeljauw visserij.
Gewoonlijk brachten  wij een bezoek aan het huis  van het hoofd van de  brandweer, John Cooper, een uitzonderlijke fijne kerel.. een van zijn werknemers was een  jonge knaap, Jim Sillars, wat het toekomstige lid van het Parlement voor Ayrshire South en Glasgow Govan was.
John en zijn prachtige vrouw May waren de ziel van de gastvrijheid.
Hij was het proto type van de "honest men "van Ayr en zij was de "bonnie lassies" ( uit het gedicht Tam O"Shanter van Robert Burns ).
Ik fileerde iedere week vis voor hen en voor Tom en Ina Martin , die een winkelwagen runden, zo als de Watson's ook deden, een mijn familie in New Cumbock.
Daar, toen ik recent wandelde  naar het havenhoofd en de vismarkt bij de monding van de Ayr rivier, was ik verwonderd om te zien dat alle  tekenen van de visserij activiteiten verdwenen waren.
Het haven hoofd dat eens verdrongen werd met kooplui en kisten met vis , die aan wal gebracht waren door de seine- en ringnet vissers en de trawlers, was vreemd  schoon en rustig.
Het gebied was total gerenoveerd met grote blokken moderne flats.
Het liet een vreemd gevoel achter , dat een wereld die ik zo goed kende, verloren was gegaan..
Ik werd er aan herinnerd hoe het Oude Testament het samen vatte.......
Als voor een man,
Zijn dagen zijn als gras,
Als een bloem in het veld, zo bloeit hij.
Als de wind over het land waait, is het weg.
En de plaats er, van zal niemand meer kennen.

Wat er Ayr was gebeurd, gebeurde  in alle vissers gemeenschappen in heel Engeland.
De Britse opgegeven strijd van haar 200 mijl visserij zone aan Europa en de rigoureuze toepassing van het gezamenlijke visserij beleid van de Europese Commissie, heeft de ondergang verzekerd van onze grote visserij vloot en de bedrijfstak, dat in 500 jaar tot een hoge conjunctuur kwam..
In Schotland waren meer dan veertig florerende havens voor de visserij markt..
Tegenwoordig zijn er minder dan tien van enige betekenis..
Het heeft Europa slechts 30 jaar gekost om de eens zo grote industrie van de Schotse visserij te verwoesten, wat drie eeuwen had gekost, om het tot bloei te brengen..
De banen van mensen en de gemeenschappelijke toekomstige broodwinning, zijn verhandeld op de markten,  in de vorm van persoon gebonden overdrachtelijke quota 's
Deze overdrachtelijke quota's  werden geacht mee te werken aan een economische  efficiëntie, maar zij produceren  geen enkele extra vis, alleen een wijdverspreide sociale onrechtvaardigheid en ontbering..
In iedere plaats waar zij een belangrijk wapen van het visserij beleid  van de overheid hebben gekregen, zoals in Canada , Nieuw Zeeland en de EU staten, zijn zij een manier geweest van legale dieverij, toegestaan met geld en invloed,  om de oogst rechten van de vissers en visserij gemeenschappen,  te stelen, van de rechten die hun voorvaderen door zwoegen en investeren hadden verkregen en hun levens hadden geriskeerd , om dit te verzekeren voor de volgende generaties.

De meest onrechtvaardige consequentie van dit onbarmhartige beleid, waar ik persoonlijk mij in verdiept heb, van de honderden hard werkende, zich aan de wet houdende personen en families, die nu hun broodwinning hebben verloren en winsten uit hun bestaan en soms ook hun huizen kwijt zijn geraakt
En de evenzo velen, van de eens zo blakende kust gemeenschappen van de Hebriden tot aan de Moray Firth, die nu dood en verstoken zijn van enige economische  toekomst , moeten zich zien te redden, met wat zal komen in de vorm van een aalmoes van de Brusselse of Londense bewindvoerders, die hen beroofd hebben in de eerste plaats, van de toegang naar hun financiële middelen,
De eens zo zelfvoorzienende gemeenschappen, zijn nu economische kerkhoven..

Iemand kan dit allemaal verklaren als pure ongeschiktheid of bureaucratische onwetendheid en eigengereidheid, maar ik verwacht erger.
Achter al deze redeloosheid en leugens en manipulatie en misleiding van bestuurders en civiele bedienden  in Inburgering en Londen en Brussel, bemerkt je de verborgen hand van een rechtse vleugel agenda en geldig verklaard door wat onuitgesproken monotaristische filosofie.

wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Een prachtige, maar vertroebelde wereld.

Deel 6

De ondergang van de Schotse en Engelse Vissers vloot.

Ons  visserman erfgoed dateert al vanaf de tijd van Columbus.
Hij vertrok met een Engels beug zeilschip naar de Jan Mayen eilanden, bij zijn voorbereidingen om de Atlantische Oceaan over te steken.
Deze schepen hadden een ingebouwde bun, zodat het mogelijk was levende kabeljauw en heilbot mee te brengen, na een lange reis.
De overige gevangen vis werd plat gesneden en gezouten en sommige schepen  hadden ijs aan boord, verzameld in de winter, van de moeras gebieden in Yorkshire en Lincolnshire.
Haring vloten werden gebouwd, om met de Hollanders te wedijveren, die in de 17e eeuw gepionierd hadden met drijfnetten voor de visserij.
Rond de 18e en 19e eeuw, waren er vloten vanuit Bristol , die bij Newfoundland op kabeljauw visten.
De Britse Marine  verbrandde regelmatig aan het einde van het jaar, kampementen van kolonisten op Newfoundland, om de ontwikkeling te voorkomen van een inheemse nieuwe wereld vloot,  die wedijverden met de Engelse kooplui.

De ontwikkeling van de stoomkracht en de otter trawl, leidde tot de groei van de verre visserij vloten van Hull en Grimsby.
Deze schepen visten in het noorden bij Spitzbergen en naar het westen bij Groenland.
De vloten van Aberdeen en Fleetwood visten bij IJsland en de Faroer eilanden,
Diesel en diesel elektriciteit krachten, leidde tot de ontwikkeling van de hek trawler, de vries trawler en de fabriek trawler.
Een Brits bedrijf van Scandinavische origine, Salveson's, bouwde de eerste twee fabriek trawlers van de wereld, de Fairtry 1 en 2.
Dit model werd al spoedig gekopieerd door de Russen, die honderden soort gelijke schepen bouwden.

Rond 1970, behoorden de vis industries van Engeland en Schotland, onder de beste van de wereld, in technologie, in efficiëntie en kwaliteit van het product..
Engeland produceerde  meer dan een miljoen ton vis per jaar. en  met de komst van de nieuwe U,N. zeewetten , was zij een claim aan het voorbereiden van haar internationale rechten tot de voorbereiding van een 200 mijl exclusieve Economische  Zone, rond de Britse Eilanden..

Echter in 1970, bij de stijging van de wit vis prijzen en een opleving in de haring visserij, was  de voorspoed van de visserman en van de visserij havens aan het opbloeien.
De lands visserij leek verzekerd.
En toen kwam in 1973,  Engeland toetreding in de Europese Gemeenschappelijke Markt,  wat onderhandeld werd door Edward Heath.

Uren voor  Engeland werd opgenomen, stelden de zes  oorspronkelijke  oprichters een opzienbarende aanvulling op, aan de Acquis Communautair ( dat zij kandidaat staten volledig moesten accepteren )
Het verplichte de nieuwe leden om hun wateren  onder controle van Europa te stellen en er in toe te stemmen aan gelijke toegang tot een algemene hulpbron., zover als het vis betrof.
Alle nieuwe kandidaten voor het lidmaatschap, moesten deze condities accepteren en dat is sinds toen, het geval geweest..
Ondanks een stroom van onderstaande leugens en bedrog, dat dit  niet echt het geval was.,had de regering de visserij industrie verkocht zoals een  verpander, om hiermee de binnenkomst in Europa te verdienen.
De Europese Commissie ging er van uit dat de autoriteiten, de  aandelen van de visserij opbrengsten  naar lidstaten zouden delegeren

Jaren later, bij de toetreding van Spanje tot de Europese Commissie, , verdubbelde bijna de totale vissersvloot van de E.U staten en de latere toetreding van de Baltische staten bracht nog meer visserij kracht..
De Engelse en Schotse vloten waren serieus verminderd in omvang, om de anderen te kunnen herbergen..

Wat het de Britse zeeman en de kooplieden vijf honderd jaar had gekost om op te bouwen, werd systematisch verminderd en verwoest door de EU Gemeenschappelijk Visserij Beleid. in de 30 jaar vanaf 1975, toen maatregels werden getroffen om toe te passen.
Geen andere natie  buiten de EU heeft zijn 200 mijl EEZ visserij zone ingeleverd aan een ander orgaan.,
Tegenwoordig zijn het de vloten van Spanje, Frankrijk, Denemarken, Holland en de nieuwe lidstaten  zoals Polen, Letland, Litauen en Estland, die de profijten van de UK marine EEZ binnen halen.
Zodoende, dat veel vis wat gekocht wordt de de Britse huisvrouwen, ofschoon gevangen in de Britse wateren, is gevangen door vissersschepen van het Continent..

Ik heb later het vernietigende samengaan van het  Europese Gemeenschappelijke Visserij  Beleid op onze vissersvloot en op de vissers gemeenschappen,  in een aantal publicaties beschreven.
Volgens de Kyota Conferentie  van 1995, verordende de Verenigde Nationale Voedsel en Landbouw Organisatie, een aantal onderzoeken , over de kwetsbare kust gemeenschappen..
Deze onderzoeken werden gefinancierd door de Japanse regering.
Ik werd eervol gevraagd een Europese studie te ondernemen, wat geconcentreerd moest zijn op de Hebriden eilanden en de west kust van Schotland.
Dit onderzoek werd toegevoegd aan de publicatie TP 401 van de Voedsel en Landbouw Organisatie., met als titel ..  Een sleutel tot het Visserij Beheer en de Voedsel Veiligheid.
Op de basis van dit onderzoek, heb ik toen een boek gepubliceerd met de titel "De Zee Afrekeningen "., wat in 2003 werd gepubliceerd..
Mij werd ook gevraagd om een voordracht over dit onderwerp te houden op de Universiteit van  Edinburgh en andere instituten.,

Echter, ondanks deze publicaties en het grote aantal brieven aan de nationale pers en inzendingen naar het Westminster Parlement, het House of Lords en het Schotse parlement, weigerde onze regering te wijken voor dit standpunt, ten aanzien van onze visserij industrie, die zij zagen  als een object en een pand, die het waard was om te worden opgeofferd ,voor andere voordelen die zij dachten, dat de Europese Unie zou brengen.

Als ik echt een serieuze carrière in de visserij voor ogen had, had ik ook de benodigde kwalificaties nodig en ik volgde  wat navigatie cursussen, die werden gegeven door onze stads burgemeester Roy Tulloch, die  tevens ook een uitstekende wiskundige was.
Dat stelde mij  in staat om het examen te doen voor "tweede man ", wat staat voor stuurman op een vissersvaartuig.
Twee jaar later ging in naar Aberdeen om te studeren voor mijn schipper papieren op het Robert Gordon Technisch College. .( wat nu een universiteit  is ).
Onder de andere visserij studenten was ook Terry Taylor, die later één van Aberdeen's  top schipper zou worden in de verre visserij,
En ook Willie Cowie uit Buckie, die het ook goed deed op zijn schip Strathpeffer.
Eveneens was Zander Manson, een echte fijne jonge knul uit Mallaig aan de westkust, die later een top haring visserman werd.
Jammer genoeg, vond Zander de dood, toen zijn schip, de Silvery Sea,  overvaren werd door een vrachtschip  in 1995, voor de kust van Denemarken, met het verlies van alle bemanningsleden aan boord..

Maar gelukkig waren deze toekomst gebeurtenissen, voor ons toen nog verborgen.


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een prachtige, maar vertroebelde wereld.

Deel 7

Certificaten van Bekwaamheid voor Visserij Schippers, waren betrokken in de 32 artikelen van de "regels van de weg ", zoals wij de Internationale Regelgeving voor de Voorkoming van Aanvaringen op Zee, noemden.
Het karakter, de kleur, de hoogte en de horizontale reikwijdte van alle scheep navigatie lichten, moesten precies worden verklaard.
Je moest ze kunnen herkennen van modellen of van dia's , het type schip wat werd vertoond en of zij onderweg was of voor anker lag of gesleept werd en zeggen binnen een gegeven hoek van het kompas, de koers wat het schip voor lag..
Mist signalen moesten ook herkend worden. Oogtesten moesten eerst worden uitgevoerd om er zeker van te zijn dat de kandidaten niet kleuren blind waren., Er volgden een aantal navigatie berekeningen om plaats te kunnen bepalen bij sextant waarnemingen van sterren en van de zon op hun meridianen.
Zeekaarten nam een morgen of een middag in beslag en er was een mondeling examen , waar van alles gevraagd kon worden, wat de examinator relevant vond,,
Onder de vragen die de kandidaten konden verwachten, waren de frequenties van de plaatselijke vuurtorens, mist signalen van gespecialiseerde schepen, wettelijke verplichtingen van kapiteins en acties te moesten ondernomen worden bij nood situaties.
Je moest ook aantonen dat je morse seinen kon lezen en een bericht kon versturen in morde tekens, het gebruik van seinvlaggen en je moest de hoofd codes weten van de vlag signalen.
, je moest de sextant kunnen bedienen en met navigatie middelen omgaan, zoals een richting zoeker.
( tegenwoordig zou dat het gebruik van radar zijn en satelliet navigatie instrumenten , wat nu overheerst )

Samen met de andere kandidaten, zat ik daar netjes en maakte de drie en halve dag durend examen vol.( mijn diploma was een volledig diploma, geschikt voor welke grootte dan ook van het vissersschip en waar ook ter wereld , wat nu geklasseerd is als  Klasse Een Gezagsvoeder Visserij..)
Nu ik de benodigde kwalificaties had behaald, was ik er klaar voor om een passende verantwoordelijkheid op me te nemen..

Maar de gebeurtenissen  haalden mij in.
Het was de intentie van de familie, om mij te ondersteunen bij de verkrijging van een  schip , waar ik het commando over kon voeren..
Praktisch waren alle schepen van onze plaatselijke vloot het eigendom van families., met broers, ooms, neven en aandeel houders, voor een kwart of een achtste of zelfs een zestiende deel van een aandeel.
De financiering van zo'n gewaagde onderneming werd mogelijk gemaakt door een genereuze Regering toekenning van een leen systeem.
Wij waren al zo ver gevorderd met onze plannen dat wij een schip op het oog hadden van 72 voet lang en met een vermogen van een 200 pk motor , voor de seine-net visserij , van een scheepswerf in Buckie en Frasenburgh.
De motoren firma had ons beloofd, ons de eerste  motor van een  nieuwe serie van hun  prachtige motoren,  te leveren..
Ik had  een serie visserij kaarten samen gesteld, een verslag van de jaarlijkse visserij activiteiten en de specificaties van speciale  visgronden op decca kaarten overgebracht.

Maar dat jaar  werd de Noordzee en de Moray Firth verzadigd van  de kleine schelvis, die de markten overspoelden en de prijs liet zakken.
De vis die de minimum prijs niet haalde voor menselijk gebruik, werd uit de verkoop genomen en de "weg op gestuurd " naar de vismeel fabrieken voor ongeveer  tien shilling per 7 stones viskist ( wat nu net iets meer dan een penny per kilo zou zijn , bij de verdiensten van dit moment..
Mijn oudste oom adviseerde mij te wachten tot de vooruitzichten zich verbeterden, voor ik mij in de zorgen zou steken voor de afbetaling van een nieuw schip, wat toen £23.000 kostte.
Omdat de rente van geleend geld het zwaarst was in de eerste jaren van de exploitatie van het schip, was het belangrijk om de verdiensten te maximaliseren gedurende  deze aanvankelijke periode..
En zo werd de gewaagde onderneming uitgesteld.
Onnodig te zeggen dat ik teleur gesteld was. Maar een andere deur voor de toekomst, stond op een kier.

Ver weg in Oost Afrika, werd een grote dam gebouwd in de Zambesi rivier bij de Kariba ravijn.
Deze grote onderneming was ontworpen, om elektriciteit op te wekken voor de mijnen en de woon gemeenschappen van het "koper belt gebied "van Noord Rhodesie.
Maar het had ook een politieke  motivatie, om de banden te verstevigen  , wat een Centrale Afrikaanse Federatie  had gevormd uit de gebieden van het Noordelijk en Zuidelijk Rhodesie en Nyasaland.
Tegenwoordig worden zulke dammen gebouwd met weinig gedachten voor de omgeving en  de sociale invloed er van.
Ondanks de afwezigheid van zulke belangen, vijftig jaar geleden, was de Karibi dam gunstig voor beide gezicht punten.
De plaatselijke bevolking van de stammen moesten  er onder lijden, maar dat was maar voor een bepaalde periode..

De Batonga stam, die leefde langs de rivier in de Gwembe vallei, moesten hoger op gaan wonen toen het water van het grote meer ging stijgen ,
Het meer was120 mijl lang en 25 mijl breed op het breedste punt en nabij 400 voet op zijn diepst, het grootste met mensen handen vervaardigde  meer in de wereld, zich uitstrekkend van de Victoria watervallen tot aan de Kariba ravijn..
Om de stammen te compenseren, werd er een fonds opgericht om deze mensen op te leiden en uit te rusten, om vissers te worden in plaats van boeren.

Een schipper uit Grimsby was ingehuurd om daar naar toe te gaan en de mensen daar het vissen te leren.
Hij had het zo gepland dat hij zijn gezin mee zou nemen, maar veranderde op het laatste moment van gedachten, ten gevolge van angst  voor sociale onrust in Noordelijk Rhodesie, daar de overgang naar zelfstandigheid naderde,.
Het Koloniale Bureau, van het departement van Technische samenwerking, werd gevraagd om snel een vervanging van een officier voor de visserij opleiding te vinden en deze keer, zo mogelijk een ongetrouwd persoon.
Verzoeken werden vanuit London naar het Wit Vis Autoriteit hoofd kwartiers gestuurd in de belangrijkste vissers havens,
Het aantal antwoorden waren gering.
Ik werd ter loops benaderd door een lokale officier, daar hij dacht dat ik geen serieuze belangstelling had..
Maar deze gelegenheid had een grote aantrekkingskracht, maar ik dacht dat zij niet zo'n jong en onervaren persoon, zouden nemen..
Het Parlement lid voor Banffshire, zelf een zoon van een visserman, dacht daar anders over en gaf mij een krachtige aanbeveling.
Ik had in April 1962 in London een onderhoud  met de aanneming commissie en in Augustus van dat jaar,  vertrok ik naar Noord Rhodesie.,

Einde.

[vreemdeling]

De Britse visachtige rol  in het schandaal van de quota verwisselingen.


Buitenlandse schepen nemen legaal een grote homp uit de vis quota  van het Verenigd Koninkrijk.
Maar het is te verwijten aan het geloof en geklets van onze eigen Regering,  eerder dan  het mijnenveld  van de wetten van het Verenigd Europa. volgens John Lichfield.

21 December 1996..

Neem een typisch verhaal over een aanspraak op een vordering en neem er een tegen rekening bij , wat aanvechtende figuren en je hebt een onverbloemde vertekening van de feiten.
Voeg een goed gevulde tartaar saus toe van Euro- fobie.
En je krijgt dan een bouillabaisse, over een ruzie over visserij quota's, het verval van de Britse trawler vloot en het meest van allemaal  "quota verwisselingen "..... Spaanse en Hollandse schepen die onder Engelse vlag varen en een deel  van de visvoorraden  opvissen van de Europese Unie, wat eigenlijk toegewezen was  aan Engeland.

De vijandigheden werden deze week, kort hervat, maar zij zullen serieus worden voortgezet als de visserij ministers van de Europese Unie, elkaar weer in April ontmoeten. voor het volgende jaar, wat ondanks wetenschappelijke aanbevelingen door er bruusk in te  knippen ,zij  slecht  iets   onder de cijfers van dit jaar zullen liggen.
Maar dat waren alleen maar wat schermutselingen, want het echte gevecht ligt nog in het verschiet.

De Regering is nog steeds de afspraken  op verandering ( lees  reduceren ) van alle Europese vissers vloten. aan het blokkeren.
Zij weigert om toe te stemmen in een verdere  Europese Unie onderhandeling  hervorming,  onder de  besprekingen in de Inter - Regering Conferenties, tenzij de quota verwisseling ongrondwettelijk wordt verklaard onder de Europese wetten.

Onbekend  zoals het klinkt voor de stedelijke, kletsende en niet zeevarende bevolking, neemt de gekke koeien ziekte de plaats in van de vis en beconcurreert zij de ongebonden waarde, daar het  belangrijkste  Euro strijdtoneel  in de aanloop is naar de algemene verkiezingen.
Het is ook een Euro dispuut waarin Labour  zegt, dat zij  even doortastend zullen zijn als de Tories, als Tony Blair in het voorjaar de verkiezingen wint.

Wie heeft er gelijk en wie niet .
Maakt het nog iets uit ?

Schijnbaar heeft Engeland een goede zaak,.
Het is een onomstreden feit, dat 150  grote schepen van het Verenigd Koninkrijk , ongeveer  een vijfde gedeelte van de  Britse vloot, van Spaanse of Hollandse eigenaars zijn en door hen bemand worden.
Zij leveren hun vangsten direct af in Spanje of Holland of brengen hun vis aan wal in Britse havens voor verscheping per koel vrachtwagens, naar hun thuis landen.
De schepen voeren  de Britse vlag en hebben Britse vis vergunningen en daarom worden hun vangsten afgetrokken van de Britse vis quota.

Duidelijk onrechtvaardig. ?
De Britse Regering ( gedurende vele jaren  deze praktijk  te hebben verdedigd en zelf aangemoedigd ) , besloot in 1988 dat het onaanvaardbaar was.
Er werd een wet aangenomen, wat vereiste dat drie kwart van de aandeelhouders  van de Britse trawler maatschappijen, die trawlers in eigendom hebben, Britten zijn.
Drie jaar later, werd deze wet vernietig door het Europese Hof als tegenstelling van de Verenigde Europese regels  betreffende  de vrijheid  van verplaatsing voor mensen en kapitaal.

Dit was onontkoombaar.
Het was kennelijk een stuk discriminerende wetgeving.. Zelfs Britse hoge ambtenaren erkende privé, dat het een onhandige wet was.
Daarentegen, het een feit bestaat, dat vreemde schepen ( behalve de vlag ) 46 %  van de Britse quota's van waardevolle soorten kunnen opnemen, zoals schol een heek, wat een duidelijke onzin maakt van het 13 jaar oude  Verenigd Europa beleid van het splitsen van vis vangsten in nationale quota's.

De heersende Europese Wetgeving, brengt geografische verontwaardiging teweeg, over de Europa twijfelzuchtige kranten,  politici en regering  ministers, die nooit zichtbaar veel interesse hebben getoond in de visserman en de visserij havens.
De Spanjaarden waren "piraten "die onze vis "plunderden ".
De verontwaardiging  werd verdubbeld en verdrievoudigd, toen de Europese Verenigde Commissie de vorige zomer meedeelden,  dat zij  wilden, dat Engeland zijn visserij vloot met 40 % moest inkrimpen, in een periode van 7 jaar (  en andere EU vloten soortgelijke verminderingen moesten doorvoeren.), om de bedreigde visstand te beschermen.
De EU, volgens de Europa twijfelzuchtigen, waren er op uit om de , wat is overgebleven van de Britse visserij bedrijfstak, te vernietigen, wat al reeds "gedecimeerd "is,  door her EU visserij beleid.

In feiten was de Engelse visserij vloot niet beschadigd door  het Gemeenschappelijk visserij beleid.
De midden afstand en de kust vloot , die  onder het EU beleid  vielen, vergrootte in omvang in de meeste van de tachtiger jaren en zijn begonnen met vlug te verminderen,  in de voorbijgaande paar jaren ( toen de vis voorraden over de gehele wereld onder zware druk stond ).
Als je de quota verwissellaars in mindering brengt van de UK cijfers, is de vermindering groter.
Maar de economie van vis is lokaal en gevarieerd.
Sommige Britse havens en sommige type schepen hebben het inderdaad .goed gedaan
Hoge sommen zijn er op dit moment betaald  door Britse visserlui, voor nieuwe super-trawlers.

De afname van de grote trawler havens, zoals Hull, Grimsby en Lowestoft, vaak verweten aan Brussel, werd veroorzaakt door de IJslandse en de Noorse kabeljauw oorlogen van de zestig en zeventiger jaren.
Deze twee naties verhoogden hun visserij limieten tot 12, daarna tot 50 en vervolgens tot 200 mijl, waardoor onze verre afstand vloten werden verdreven van de eens zo rijke jacht gronden,  voor kabeljauw en schelvis.
Het heeft niets te maken met de Europese Unie.
Euro twijfelachtigen, die argumenteren dat Engeland  de IJslanders  moet volgen, om onze eigen 200 mijl limiet in te stellen, in feite, voor uittreding van de EU zijn..
Het zal politiek gezien  onmogelijk zijn om de vis pasta  op een andere manier terug te persen in de tube.

Wordt vervolgd