Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Het verhaal van een trawlerman uit Grimsby in W.O. 1

Oktober 1915,  Deze week, 100 jaar geleden.
Een overlevings verhaal uit Grimsby..
Hier een merkwaardig verhaal van een overleving te midden verschrikkelijke omstandigheden en een Grimsby eeuwfeest van een man die het heeft overleeft, tegen alle regels in.

Dhr.Higgins ( ik weet zijn voornaam niet ) uit de Hoopstraat 220 in Grimsby, was vertrokken voor zijn werk op een trawler als een atletisch gebouwde  kerel en  die maanden later in Grimsby terug keert, totaal blind, na gevangen genomen te zijn en hierna te zijn opgesloten in een Duits krijgsgevangenen kamp.
Hij was gevangen genomen, met 165 andere trawlerlui uit Grimsby en Boston binnen twee weken van de oorlog die in 1914 werd verklaard..
Zijn trawler, de Lobelia, werd in de grond geschoten, nadat de bemanning aan boord  van een Duitse kruiser was genomen..
Na twee dagen aan dek van de kruiser te hebben gezeten, werden zij naar Wilhelmshaven gebracht, waar zij gedurende drie dagen werden opgesloten, alvorens een 18 uur durende reis te ondergaan naar Westfalen, waar hen blauwe canvas  pakken werden uitgereikt en hun halve hoofd kaal geschoren werd en hun halve baard en snor  af geschoren, om hen meer herkenbaar te maken, als zij soms mochten vluchten.

Het kamp werd met prikkeldraad en stroomdraad omheind en de eerste drie dagen moesten zij zien door te brengen zonder voedsel en water.
Zij moesten gedurende twee weken op de grond in het veld slapen met bijna geen voedsel en water.
Hij kreeg een ontsteking aan zijn ogen en begon het zicht uit zijn ogen te verliezen.
Toen het "s nachts te koud werd zoals in de late dagen van September, moesten zij in tenten slapen.
Overdag werden zij bezig gehouden met karweitjes, zoals greppels graven..

Eind November hoorden zij, dat de ambassadeur van Amerika zou komen om hun conditie te inspecteren en werden zij verplaatst naar een soldaten kazerne, zodat, als de ambassadeur kwam, hij tevreden zou zijn met de condities waarin zij zich bevonden..
De ambassadeur sprak met niemand van hen of had vragen..
Binnen een uur na zijn vertrek, werden zij weer naar hun tenten terug gestuurd en de verschrikkelijke omstandigheden.
Later werden zij naar houten barakken overgebracht met stro een een deken om onder te slapen.

De blootstelling aan de condities van een open veld echter hadden zijn ogen verslechterd en rond April 2015 was hij blind.,
Dr. Winter, die daar ook gevangen zat, hem zag en toen hij ontdekte hoe Higgins moest worden rondgeleid, stelde hij hier vragen over aan de Duitsers en maakte zo'n ophef over hem, toen hij hem onderzocht had, dat er een Duitse dokter kwam en Higgins ook onderzocht..
Een generaal zag ook Higgins en liet hem overbrengen naar een militair hospitaal , waar in eind Juli 1915 hem werd verteld, dat er een gevangen ruil zou plaats vinden..
Hij werd in Augustus naar Antwerpen overgebracht, waar hij veel vriendelijkheid ontving  van de Hollandse mensen en met  de veerboot Prinses Juliana, werd hij naar Engeland terug gebracht.
Toen hij voldoende was aangesterkt, mocht hij het ziekenhuis verlaten. waarna hij heel gelukkig in Grimsby terugkeerde, waar hij zijn kind voor de eerste keer kon vasthouden.,
Dat was aan het begin van Oktober 1915.
Het kind was tijdens zijn gevangenschap geboren.
Higging wist, dat hij het kind niet kon zien..

In plaats, dat hij bitter gestemd was tegenover de mensen die hem dit hadden aangedaan en zijn leven zo mistroostig hadden gemaakt, was hij erg dankbaar, dat zij hem hadden toegestaan, om naar huis terug te keren.
Zijn levensbehoeften en dat van zijn gezin,  werd in voorzien door dhr. Mein, van de Grimsby Ingenieurs Vereniging in het Visserij Dok,

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Het verhaal van een trawlerman, deel 2

De bijzonderheden van Arthur Higgins, werden ook gelezen door een Noorse mijnheer, die in Hull woonde, maar die anoniem wilt blijven..
Hij bezocht Arthur in Grimsby en onderzocht hem zorgvuldig en gaf vervolgens zijn mening, dat hij zijn eigen methode wilde gebruiken om hem zijn gezicht vermogen weer terug te geven.
Het verzoek moest zorgvuldig overwogen worden. De betreffende heer, was en volslagen onbekende voor het Higgins gezin..
Arthur Higgins overdacht het een paar dagen en zijn familie legde het voor aan het London General Hospital en zij stuurde een verpleegster naar Grimsby, voor onderzoek.
Haar antwoord was geruststellend voor het ziekenhuis, zodat de Noorse heer kon experimenteren met de ogen van Higgins..

Langzaam maar zeker begonnen de ogen aan de behandeling te beantwoorden en Arthur kon spoedig schaduw achtige gebouwen en menselijke vormen ontwaren..
Hij hoopte er op dat zijn gezichtsvermogen volledig zou herstellen en dat hij weer naar zee kon gaan..
Hij kon nu zijn baby onderscheiden. Zijn gezichtsvermogen was gedeeltelijk hersteld..
Higgins oog redder betaalde al de uitgaven uit eigen zak en wenste anoniem te blijven, want zo was zijn bescheidenheid..
De krant echter vond dat zijn verdienste hem toekwam en noemde hem dhr. Petersen uit Hull.


Reacties op dit artikel.

1.   V.  29 September 2015.
Dit verslag geeft een opmerkelijk inzicht over de interneringskampen en hoe hard het daar was..

2    Ambigu  29 September 2015.
De Lobelia had visserij nummer GY 93. Officieel Nummer 106663. Gebouwd voor  de Norah        Eastern Team Fisheries in 1896. Tot zinken gebracht op 26 Augustus 1914.
Niets zo direct gevonden over dhr. Higgins, maar ik blijf zoeken.

3  Christopher Rack.  29 September 2015.
Een volkstelling uit 1911 geeft aan, dat een kostganger  genaamd Arthur Higgins  verbleef in de Hoopstraat 220.
Hij staat daar in genoteerd als scheep steward en dat hij geboren was in Clacton on Sea, Essex.
Ik hoop , dat dit kan helpen.

4.  V.   29 September  2015.
Dat is een goed bericht Christopher.
Steward Higgins, Hoopstraat 220
Was hij toen gehuwd ?

5.   Christopher Rack.   29 September 2015
Het lijkt er op, dat hij nog vrijgezel was.
Hij woont in, bij het gezin van dhr. Thomas Cooper, een kolen handelaar.

6.    V.   29 September 2015
Ik heb zojuist naar zijn afstamming gekeken, maar het schijnt dat hij waarschijnlijk getrouwd is met de kost-mevrouw Elizabeth Cooper in de periode Oktober - December 1911 en daar is blijven wonen.
Het lijkt er wel op, dat het complot steeds dikker wordt.!

7     Bonnie R  29 September 2015.
Rod,  Het is prachtig, dat hij blijkbaar wat romance vindt,na al zijn beproevingen..
Denk eens aan zijn leiden en daarna zijn gezichtsverlies.
Ik hoop dat zijn latere jaren vredevoller waren. !

8     V.  30 September 2015.
Het verhaal van een Grimsby trawlerman in W.O. 1 ( vervolg )
Naar aanleiding van de gegevens van Christopher, zal ik voortaan dhr. Higgins  als Arthur noemen.
Wat verteld was als een modern wonder met een goed vervolg, werd  aangevuld met een  artikel in de Hull Daily Mail aan het einde van 1915.


9. Rod, 30 september 2015
Het is wonderbaarlijk  om te zien hoe dit zich ontwikkelde. Dank aan iedereen

10. Bonnie R. 30 September 2015.
Rod, bedankt voor het plaatsen van dit merkwaardige verhaal en V. ook jij bedankt voor het vervolg in deel 2.
Wat is het verschrikkelijk wat je mee kan maken als je op een dag gewoon naar je werk gaat.....
Het is wonderbaarlijk, dat hij een gedeelte van zijn gezichtsvermogen heeft terug gekregen.
Hartverwarmend, dat is zeker.... het zet je aan het denken..
Veel dank

11  Janice, 30 September 2015,
Wat een prachtig verhaal, Iedereen dank , zodat wij het ook konden mee beleven.
De hoogtepunten waren de absurde wreedheid van de Duitsers met was echte filantropische daden van een Engelsman en een Noor..
Ik vraag mij af over de omstandigheden van zijn huwelijk, was zijn vrouw een weduwe of verliet zij haar man voor  Arthur Higgins.?

12  Bonnie R. 30 September
..... of was het soms een dochter van dhr. Thomas Cooper, de huisbaas ?....
Dank voor het verhaal, het is prachtig.

13. V.  1 Oktober 2015.
Dat is goed  bedacht. Maar het is niet het geval..
Een lijst over de hoofd bewoner noemt haar.
Zij was Thomas Cooper"s vrouw en was twee jaar jonger.
Nood breekt wetten. Als weduwe met twee jonge kinderen en geen werk, moet je wel wat hulp zoeken voor jezelf en de jonge kinderen. Het leven was toen ook hard.

14. Geschiedenis Jager, 1 Oktober 2015.
Ik heb eens naar de kinderen van het koppel gekeken.. Laat ik het je zo uitleggen. !
Hij kan dan zijn gezichtsvermogen  hebben verloren, maar hij wist vast en zeker de weg rond zijn vrouw, daar zij uiteindelijk 7 kinderen kreeg.
1912   Alice M
1913 Doris I
1915 Arthur J.
1916 Stanley
1918  Doris I
1920 Ethel
1922 Thomas.
Ik hoop dat zijn latere jaren wat rustiger waren.
 Met 7 kinderen, twijfel ik daar aan.

15  Bonnie R. 1 Oktober 2015
Rod  en ook Geschiedenis Jager, het lijkt mij zo, dat die jaren erg plezierig zijn geweest  .....
of op zekere hoogte ook erg aangenaam zijn geweest.

16.  Leanne, 2 Oktober 2015.
Ik denk, dat dit misschien mijn grootvader is.
Ik weet niet veel over dat deel van mijn familie, maar wat van de feiten kloppen met was ik heb gevonden op internet.
Het is een prachtig verhaal en ik zal proberen het artikel te krijgen om er meer van te leren.

17.  Rod    2 Oktober 2015
Leanne.
Ik ben blij , dat je dit hebt gevonden en van harte welkom op de site..
Als wij nog meer  gegevens vinden, zal dit zeker op deze site worden vermeld.

18   V.  2 Oktober 2015.
Ik veronderstel dat Arthur geboren moet zijn in December 1914, als de steward  vroeg in Oktober 1915 terug keerde , toen de baby al geboren was en 10 maanden oud was.
Ik ben verwonderd, waartoe deze kans om het te vinden in een oude krant,, heeft geleid.
Ik ben blij voor jou.
De geschiedenis van deze man heeft er recht op, om  verteld te worden.

19. Rebecca  9 Oktober 2015.
Ik denk ook dat hij mijn over grootvader kan zijn., ofschoon door een een andere grootvader dan Leanne.
Mijn Arthur James Higgins was getrouwd met Elizabeth Cooper. Zij was de dochter van George Lorenzo Cooper en zuster van Thomas Cooper,de huisbaas van Arthur in de Hoopstraat 220 volgens gegevens van 1911.
Ik ben bang, dat er geen intrige  is over het huwen,  met de huisbaas zijn vrouw.
De Cooper familie  heeft een poosje in de Hoopstraat 220 gewoond en is later wat verder weg in de straat gaan wonen en lieten Thomas en zijn vrouw en kinderen wonen  op nummer 220.
Arthur en Elizabeth hadden twee meisjes en hun eerste zoon, die ook Arthur werd genoemd werd in December 1914 geboren en dat is de baby, die geboren werd toen Arthur gevangen zat.

20  Leanne, 25 Oktober 2015
Ik heb zojuist een lijst van zijn kinderen gevonden en dat betekend dat bijna zeker is, dat Arthur mijn over groot vader is.
En zij kregen nog een kind in 1925, die Harold werd genoemd en dat is mijn grootvader.

Wat een verhaal na honderd jaar, nog teweeg kan brengen !
 
Einde

[vreemdeling]

De trawler Lord Lloyd, de Trawler uit Fleetwood die deel uit maakte van een internationaal drama.

Schip verlaten !

Een oproep die ook de meest geharde visserman schrik aan jaagt.
En ook voor de 18 koppige bemanning van deze Fleetwood trawler, kwam deze oproep om middernacht,   bij ruwe zee,  voor de kust van IJsland.

Het was op de 14e September 1960 toen zich het drama voltrok op de 397 ton's  trawler Lord Lloyd.
Water liep de machinekamer binnen, toen de met kolen gestookte trawler de visgronden bereikte..
Het schip begon te zinken in een storm met een windkracht van 30 mijl per uur , op zo'n 30 mijl uit de kust.

De bemanning namen twee reddingsvlotten,  en maakten deze aan elkaar vast..
De eerste die overboord stapte op het vlot,  was het jongste bemanning lid, de 16 jaar oude Cliff Marin uit de Blakinstonstraat in Fleetwood.
Zijn eerste reis op de Lord Lloyd was als koksmaat, maar op deze reis, zijn tweede, had hij gemonsterd als ketelbink.

Terwijl de reddingsvlotten rond dobberden, verscheen er een  Belgische trawler ter plaatse en nam de schipbreeukelingen aan boord..
De bemanning werd geleid door schipper Bill Spearpoint en zijn zoon was stuurman op de trawler.
Toen het daglicht werd, bleek dat de Lord Lloyd nog steeds drijvende was..
Een van de matrozen zei.... Het lijkt er op, dat de "Oude Mevrouw "niet wilt zinken.

Spoedig hierna. verscheen de trawler Wyre Mariner, met schipper Percy Bedford ter plaatse.
De geredde zeelui werden  naar de Wyre Mariner overgebracht......... en een nieuw gevecht om het schip te redden,, begon.
Zij werd op sleeptouw genomen en schipper Spearpoint en drie andere bemanningsleden keerden terug aan boord  , voor de reis naar Seydisfjordur.
Stoker James Leader beschreef later de staat, waarin de trawler verkeerde,
\.
Je voelde het water onder je voeten klotsen als je in de kombuis stond. Wij telden de treden van de machine kamer trap,  om de stijging van het zeewater te meten.
De machine stond geheel onder water en 30 ton kolen was van de stookplaat de machine kamer in gespoeld.
Ook het visruim stond vol water.
Maar het was blijkbaar een feit, dat het schip goed geballast was, wat haar dan ook drijvende hield.
Gelukkig verminderde in de nacht de storm, zei dhr. Leader.

De sleepreis duurde 11 uren,  maar hiermee was het drama  nog niet ten einde........ want de Engelse en IJslandse regeringen  waren nog steeds over de visserij rechten aan het onderhandelen.

En toen de Wyre Mariner Seydisfjordur bereikte werd schipper Percy Bedford, die de kreupele Lord Lloyd binnen sleepte...... gearresteerd.
Beschuldigd van illegaal vissen in de door IJsland zelf ingestelde 12 mijl zone, zo'n twee maanden eerder en was veroordeeld voor een boete van £ 1.900
Schipper Bedford bepleitte niet schuldig te zijn en het Reuter Nieuws Agentschap rapporteerde dat schipper Bedford verklaarde........Als ik mij zo iets had ingebeeld wat nu gebeurd , had ik de trawler naar de zeebodem laten zinken,, in plaats van de Lord Lloyd op sleeptouw te nemen naar Seydisfjordur.

Hij vertelde de rechtbank dat hij er geen idee van had dat hij was verdacht van illegale visserij.
Hij had sinds de maand Mei orders van de rederij, om buiten de gelimiteerde zones te blijven..
Het werd verondersteld dat op dag in kwestie in de maand Juli, een vliegtuig over de Mariner had gevlogen, gedurende drie en een half uur en signalen had gegeven met raketten en morse tekens.
Het vliegtuig van de Kustwacht nam acht plaatsbepalingen, die aantoonden dat de trawler binnen de limiet grens was.
Het schip reageerde niet op de signalen.
En schipper Bedford verklaarde, dat hij geen vliegtuig had gezien.
De Wyre trawling Maatschappij, de eigenaar van de Lord Lloyd en de Wyre Mariner weigerde over de IJslandse actie commentaar te geven.
Een zegsman verklaarde. De heroïsche daad door schipper Bedford en de bemanning van de Wyre Mariner aan andere trawlers in nood, is de beste traditie van kameraadschap op zee, wat het belangrijkste aspect is van deze zaak.
Maar er waren weinig moeilijkheden over de visserij  limieten toen het reddingsteam aan land ging in de IJslandse haven..
Er was wat boe geroep van de menigte aan de wal , daar de trawlers werden begeleid bij de binnenkomst in de haven, door de IJslandse politie boot Thor.
Ze dachten blijkbaar, dat wij opgebracht werden voor illegaal vissen, volgens een dek knecht.
Maar de hele bemanning kreeg een vriendelijke ontvangst.
Schipper Bedfort 's enige commentaar over  de  acties van het Gerecht gebouw, toen hij Fleetwood bereikte was....... het was een vuil spelletje !
Ik had nooit mijn gezicht op IJsland laten zien,  als mijn geweten niet zuiver was.
Hij verklaarde verder dat de Lord Lloyd op het punt stond om ten onder te gaan toen de Mariner haar bereikte.

Drie weken later keerde het schip, dat niet wilde zinken, in Fleetwood terug.
Samen met schipper Spearpoint, was de helft van de originele bemanning aan boord gebleven, om te helpen bij de reparaties, nadat de rest van de bemanning naar huis was gevlogen.
De 42 jaar oude schipper zei, dat de bemanning een goed stuk werk had geleverd..
Tonnen kolen moesten worden verplaatst vanuit de machine kamer naar de stookplaat en bunkers
Een mand vol per keer.
Het water had op sommige plaatsen, ongeveer 10 voet hoog  in het schip gestaan..
Een IJslandse kikvorsman had het lek onder waterlijn dicht gemaakt, waardoor het water door de pompen kon worden verwijderd.
Schipper Spearpoint verklaarde dat  de moeilijkheden waren veroorzaakt door een onderwater projector van de diepte meter, die was afgescheurd van de romp..
Hij voegde hier nog aan toe...
Het schip mag dan wel oud zijn.... 27 jaar oud....... maar wat een fijn schip,

Einde

[vreemdeling]

Verhalen over schepen met een Noordzee beproeving.

Engeland en Duitsland waren vijanden  in de Eerste Wereld oorlog en het is ontroerend als wij het verhaal van de trawler Hugelia lezen, die bij toeval strandde op de rotsen, twee mijl noordelijk van Filey Brigg op 16 December 1895   ( wat 19 jaar eerder, op de dag nauwkeurig, plaats vond,.... Het Bombardement van Scarborough ) *

De schipper van de trawler, Hynes, besloot het schip te verlaten, wat., gezien dat het  twee uur voor het einde van de vloed was, erg  verwond eerlijk was.
In ogenschouw nemend de gebeurtenissen  van de voorgaande twee weken, het ook wel begrijpbaar was.
Want in toevoeging aan haar eigen bemanning. had de Hugelia tien Duitse zeelui aan boord, die zij van een Duits kolen schip hadden gered.
Berichten over deze redding waren op dat moment, al verschenen in de lokale kranten berichten.
De Hugelia  was op 3 December uit Grimsby vertrokken, met bestemming de Doggersbank..
Echter slecht weer dwong de bemanning de trawl scheep te halen en te gaan liggen steken..
Het schip lag nog steeds te steken op Zondag  8 December, toen de bemanning trachtten  hun geluk elders te gaan beproeven.
Maar om 10 uur in de avond, zag de Hugelia drie  rode vuurpijlen..... dus een noodsignaal.
Dit noodsignaal kwam van het vrachtschip Caroline, groot 957 ton, die onderweg was naar Kopenhagen, met een vracht kolen, wat geladen was in het Engelse kustplaatsje Fife..
De Hugelia maakte direct een aanbieding om te helpen, wat ook geaccepteerd werd,
De lading was gaan schuiven in de Caroline en haar stoomketels waren uit., zodoende was  haar machinerie onbruikbaar.
Op dat moment was er ook een andere Grimsby trawler, de Newcastle, die op de plaats des onheils verscheen..
De kapitein van de Caroline  vroeg hun om te proberen het schip naar South Shields te slepen, maar een poging om dat te doen, mislukte en de Caroline was weer op drift..
Toen het eenmaal ontdekt was, dat het stuurgerei van de Caroline niet goed functioneerde, de kapitein van de Caroline, dhr.Schmert, aan de Hugelia vroeg, om zijn bemanning van boord te halen..
Het nam drie tochten met de redding boot in beslag, om de twintig bemanningsleden over te brengen, waarvan de helft vervolgens naar de trawler Newcastle werd overgebracht.
De beide trawlers, de Newcastle en de Hugelia, samen met nog een andere  trawler, de  Buckhound uit Hull, waarschuwden andere schepen voor de Caroline, die zonder verlichting en onbemand,  rond dreef..
Ondanks ander pogingen de Caroline  te bergen, verhinderde het slechte weer de pogingen en het schip werd drijvende achter gelaten op 160 mijl van Spurn Point.
De Newcastle had de kapitein Schmert en negen bemanningsleden aan boord genomen,
De Buckhound vervolgde haar reis naar de visgronden, terwijl de Hugelia twee stuurlui  en de rest van de bemanning van de Caroline aan boord nam en richting Grimsby stoomde.
Er was geen twijfel mogelijk dat de bemanningsleden van de trawler uitgeput waren,  van alle gebeurtenissen en toen de Hugelia aan de grond liep, de schipper, ziende dat het vaste land dicht bij was en zich bewust was van de vermoeidheid van de bemanning, de redding boot uitzette en met zijn eigen bemanning en de geredde bemanning van de Caroline, hen allen veilig aan wal bracht.

Van de plaats van de landing, werden zij naar de Scheep Herberg in Filey gebracht,  nadat schipper Hynes  voor hen allen maatregels trof,  om naar Scarborough te reizen,.

Er werd een berging poging georganiseerd, door wat  lokale  bewoners, onder leiding van dhr.  Ernest Elvidge, uit de omgeving van Filey, om samen met de plaatselijke bewoners M.Chapman, J,Jenkinson en Edward Sayers,die daadwerkelijk naar de trawler zouden zwemmen.
Dhr. Elvidge  was een marine werktuigkundige en bij het aan boord komen van de trawler, kreeg hij het voor elkaar om de vuren van de ketels te ontsteken en de machine  gereed te maken voor gebruik..
In de tussentijd, waren er ook twee kustvaartuigen verschenen ,de Onward en de Hermione, die terug gestuurd werden om twee grote werp anker te gaan halen.,
De reddingsboot van Filey was ook ter plaatse, onder toezicht van bootsman George Scales.
De twee kustvissers keerden terug met de ankers, die gebruik werden met de vislijnen en met behulp van de stoom uit de scheep ketels, om de Hugelia vlot te trekken..
Het schip gleed uiteindelijk, onbeschadigd, in dieper water.
Zij ging op weg naar Scarborough en meerde in de haven van Scarborough en onderweg was zij drie stoomtrawlers uit Scarborough tegen gekomen, die gewaarschuwd waren door schipper Hynes en op weg waren naar Filey, hopende de Hugelia te bergen.
Schipper Hynes werd dus nu geconfronteerd met zijn schip , wat in handen was van de bergers en ook geconfronteerd werd terug te keren naar de haven, zonder zijn schip en geen vangst,

De krant Scarborough Evening Post rapporteerde toen, dat van de berging werd verwacht dat zij omstreeks  £ 550 op zou brengen,  naar aanleiding van de verzekerde waarde van de trawler van       £ 3000.
Daar er in Grimsby geen gegevens waren over een soort gelijke schadeclaim of er enige aanwijzing waren van zo'n dergelijk ongeval, het zeker zou zijn, dat er een gerechtelijke schikking zou plaats vinden.

Einde

*
Onder bescherming van de duisternis en ochtend mistbanken ontliep een sterke Duitse Marine eenheid het grote mijnen veld in de Noordzee..
Zij wilden de nog sluimerende Noord Oostelijke kustplaatsen Scarborough, Hartlepool en Whitby aanvallen.
De Marine eenheid splitste zich in twee groepen
Drie slagkruisers namen een Noordelijke koers en de andere groep, bestaande uit twee slagkruisers en een lichte kruiser, namen een zuidelijke koers.
Om 8.uur in de morgen van Woensdag de 16e December 1914, barstte de beschieting van Scarborough los.
Dood en verschrikking had zich gemeld in deze weerloze kust plaats, ver verwijderd van de slagvelden van het Westelijke front

Einde

[vreemdeling]

Twee schepen gestrand op de kust van Caithness tijdens zware storm.

Een van de zwaarste stormen uit de herinneringen, heeft ongeluk gebracht aan de scheepvaart en veroorzaakte een groot verlies aan mensenlevens.
Schotland voelde de volle furie van de storm, die op Zondag op stak en pas weer afnam op Donderdag.
Gedurende vier dagen geselden bergen hoge golven de kust en schepen onderweg waren aan de goedertierenheid van de storm over geleverd..
Voor de kust van Caithness strandde  twee schepen en 13 mensen lieten hierbij het leven.

Rond middernacht op Zondag 6 December, werd de Aberdeen trawler George Robb , onderweg naar de visgronden, op de kust geworpen bij Duncansby Head ( John O'Groats )  en haar 12 koppige bemanning kwam hierbij om.
Een kustwachter uit Wick, die was  met de L.S.A. ( Redding Maatschappij ) uitgerukt naar de plaats van het onheil ,Duncansby,  waar hij instortte  en stierf op de weg naar het wrak.

Een vracht stoomschip uit Leeds, de Servus ( 361 ton ), leed schipbreuk bij Dunbeath op Dinsdag, ondanks alle pogingen om haar te behouden.
Zij werd gedurende enige tijd gesleept door een ander schip, maar op het eind, werden de kapitein en zeven bemanningsleden van boord gehaald door de reddingsboot van Romarty en het verlaten schip werd naar haar ondergang gedreven bij Dunbeath Castle.

De acht bemanningsleden van de Broughty Ferry reddingsboot, vonden de dood op Dinsdag, toen zij ter assistentie uit voer naar het North Carr lichtschip, die van haar ankers was geslagen bij Fife .
Nadat het lichtschip 36 uur had rond gedreven, werd de bemanning van zeven personen op Woensdag met een helikopter van boord gehaald.

Twee andere schepen, het Noorse vrachtschip Elfrida en de Duitse coaster Merkur, waren op Woensdag in de Noordzee ten onder gegaan met een totaal verlies van 27 levens ( 20 van de Elfrida en zeven op de Merkur ).
Andere schepen hadden bijgedraaid gelegen, sinds de storm op stak en van een aantal schepen werd dagen langs niets gehoord.

De mensen uit Wick, geleerd van de nood oproep, als zij de raketten hoorden die door de Kustwacht werden afgeschoten, om de lokale reddingsdienst op te roepen..
De Scarfskerry reddingsdienst werd ook opgeroepen.
Ondertussen was de reddingsboot van Longhope te water gelaten en spoedde zich naar de plaats van het onheil in de zware zeegang en met de storm op haar hoogte punt.

Toen de kustwacht en de reddingsdienst onder commando van commandant John L. Woolcombe, Inspecteur van Kustwacht  voor het Noordelijke District, bij Dunscansby Head vuurtoren aankwamen, kwamen zij tot de ontdekking, dat de trawler reeds was waargenomen door enige lokale bewoners.
Onder hen, die de nood oproep  SOS van de George Robb hadden gehoord op hun radio's, was dhr. William Ham, een boer.
Samen met zijn vrouw ( een opgeleide verpleegster ) was hij meteen in zijn auto naar John O"Groats gereden, naar het huis van de vader van mevr. Ham , dhr. John Green, in New Houses.
Vergezeld van dhr. Green, zijn zoon John en dochter Nina en een buur, dhr. Alexander Sinclair, Project Manager, gingen zij met toortsen op weg naar de kliffen aan de zuid kant van Duncansby Head.

De George Robb, gebroken en onderwater , lag daar voor de genade van de schuimende golven.
Zich meer dan een mijl over het veen te hebben voortbewogen in het slechtste weer wat zij ooit hadden meegemaakt, bereikte de groep de top van de klif en hoorde zij een sirene loeien vanaf  het strand er onder.
Dhr. Green zei later dat hij dacht dat er nog steeds iemand aan boord van de trawler was en hij de toortsen had gezien en de sirene van het schip had laten loeien..
De sirene had met een tussen poos van vijf minuten geloeid, maar na vier of vijf keer, werd het plotseling stil, volgens dhr. Green.

Door het opwaaiende schuim van de golven, over de klif, was het moeilijk om iets te zien..
Wij konden met moeite de contouren van het schip zien.
Wij zagen een glimp van het wrak tussen twee golven.
De zee brak over het wrak en wij dachten, dat wij een lichtje zagen in het stuurhuis, maar anders was er geen teken van leven..
Daar er niets was, wat zij konden doen, ging de groep naar de vuurtoren van Duncansby Head en daar ontmoetten zij de Kustwacht en de Redding Maatschappijen en gingen met hen terug naar de plaats van het wrak.

Het geweld van de storm was zo groot , dat soms de mannen zich aan elkaar moesten vasthouden, toen zij hun weg bevochten naar de klif, begeleid door hand fakkels, over gebroken stukken grond waarover zij zwaar materiaal moesten vervoeren, wat over omheiningen en greppels moest worden getild en stroompjes met stromend water.
Verblind en doorweekt door het buiswater , gingen zij tastend voorwaarts.

Verslag van Station Officier Eric Campbell.

Het was tijdens dat de Kustwacht onderweg was , dat Station Officier Campbell instortte.
Hij vormde de achterhoede met een andere man.
Zij droegen beide zware uitrusting stukken.
De rest van de groep was al al ver vooruit en wisten niet dat één van hun collega's in moeilijkheden was.
Twee vrijwilligers uit Wick van de Redding Dienst, Hugh Green en  William Tait , ook onderweg, kwamen  bij dhr Campbell en zijn compagnon, die beiden uitgeput waren..
Dhr. Campbell bleek er ernstig aan toe te zijn en dhr Green en Tait besloten om hulp te gaan halen.
Zij gingen voorwaarts en ontmoette Commander Woolcombe, die onderweg was om terug te keren naar de vuurtoren..

Terug kerend bij dhr. Campbell, constateerden zij dat hij nu bewusteloos was.
Commander Woolcombe bleef bij hem, terwijl dhr Green en Tait voortgingen naar de vuurtoren, om hulp te halen.
Politie Sergeant Robert Dunneth uit Wick, die daar was met een patrouille wagen, samen met  agent David Coghill, organiseerden direct een brancard groep en dhr, Campwell  werd naar de vuurtoren gebracht.
Dokter Gill uit Canisbay werd gewaarschuwd en toen hij bij de vuurtoren kwam, constateerde hij dat dhr. Campbell reeds gestorven was..Op Maandag werd zijn lichaam overgebracht  naar het politie mortuarium in Wick.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Deel  2

Ondertussen had de hoofdgroep de plaats van het ongeval bereikt..Gebruik makend van een krachtig zoeklicht,  konden zij zien dat de George Robb met haar voorschip op de kust was vast gelopen en op slechts  korte afstand van de klif..
De trawler was in complete duisternis gehuld en er was geen teken van leven aan boord..
Het getroffen schip lag daar hulpeloos als een stuk speelgoed, wat  overgeleverd was aan de genade van de elementen van de zee.

Buiten,  op zee,  lag de reddingsboot van Longhope, maar er was niets wat de redders konden doen, zowel op zee als aan de wal..
Commandant Woolcome besloot om de reddingboot terug te roepen en er werd een bericht naar de vuurtoren gestuurd om door te sturen naar Wick Radio Station, die de reddingsboot zou inlichten over haar terugkeer.
De wacht op de top van de klif werd gehandhaafd, in verband met eventuele overlevenden, die de kust wisten te bereiken..
Echter, niets werd er waargenomen.
De zoektocht werd bij daglicht hervat.
De George Robb lag nu op haar BB zijde en het achter stuk van de romp was in diverse stukken gebroken.

De kuststrook  lag bedekt met wrakhout, met inbegrip van een groot aantal vis manden..
Op de kuststrook, lag ook een open koffer, waarschijnlijk een persoonlijk eigendom van een der leden van de trawler bemanning.
Een paar lokale  mannen waren de klif afgedaald naar het strand,  door gebruikmaking van een voetpad, op korte afstand ten Noorden van het wrak en zij vonden een lichaam, half gekleed en met blote voeten.
De kustwacht liet een brancard zakken vanaf de top van de klif en het lichaam werd omhoog gehaald en naar een of twee Land Rovers gebracht, die de politie op de plaats van het onheil had neergezet
Het lichaam werd later naar het Politie Mortuarium in Wick gestuurd.

wordt vervolgd

Op Dinsdag, identificeerde dhr. A.Robb, een vertegenwoordiger van de eigenaars van de George Robb, die met de trein naar het noorden was gereisd, het lichaam , en werd herkend als zijnde  Bruno Sabarowky, 2e stuurman, afkomstig uit Torry.
De vuurtoren werd de basis voor de werkzaamheden.
Motor voertuigen versperde de nauwe wegen buiten het ramp gebied.,
Hier, op het hoogste punt van de kust, was de kracht van de storm verschrikkelijk.
Als mensen de beschutting van de gebouwen verlieten, werden zij rond getold en bijna omver gegooid en moesten zij de muren vast houden, of een voertuig in de nabijheid of iets anders, wat het verloop kon stoppen.
Zo was ook de toestand ,zoals John O'Groat, verslag gever van het Journaal. het aan trof, toen hij de plaats van het onheil op Zondag nacht bereikte.
Bij de Redding Dienst begeleidend naar het wrak, zag hij deze vrijwilligers aan het werk in omstandigheden, die hij zich nooit eerder had kunnen voorstellen en de meesten van hen waren bij andere wrakken regelmatig werkzaam geweest,  in allerlei soorten weer..

Uitgeputte mannen keerden terug naar de vuurtoren voor warmte en beschutting.
In aanvulling  op hun normale verplichtingen in de vuurtoren, verleende de vuurtoren staf, Alexander Matheson, hoofd  toezicht houder, Fred Bruce. 2e toezicht houder en Charles Thomson, derde toezichthouder, iedere mogelijke assistentie..
Mevr.Matheson werd bezig gehouden  met warme drank uit te delen aan mannen die doornat waren en die uiteindelijk naar Wick moesten terug keren voor  droge kleding.

Het aangespoelde lichaam werd op Donderdag, over de weg,  naar Aberdeen gebracht.
Een tweede lichaam spoelde op Donderdag 10 December aan , op de kust bij Freswick en werd naar het Politie Mortuarium gebracht..

De bemanning van de Aberdeen trawler waren
Marshall Ryle           Schipper
Peter Dempster         Stuurman
B.Saborowski           2e Stuurman.
William McKay        Hoofd machinist
R.Dugan                   2e Machinist,
J.Findley                   Matroos
A.Smith                     Matroos
George Duffy            Matroos     Allemaal uit Aberdeen.

W. Farquhar              3e Machinist
W. Duthie                  Kok.

Schipper Ryles had het commando van de George Robb over genomen, toen de trawler kort geleden was omgebouwd van stoom- naar diesel voortstuwing..
Gehuwd,en  met  vier kinderen, vertelde hij zijn vrouw, via een radio- telefoon gesprek, een paar  uur voor het ongeval het schip trof, dat het weer erg slecht was en dat hij rekening hield met "een ruige periode "

Einde.

[J.H.]

A-406-George Robb-

[J.H.]

A-406-George Robb

[J.H.]

A-406-George Robb-

[J.H.]

A-406-George Robb

[J.H.]

A-406-George Robb,op de achtergrond de Stacks of Duncansby Head-

[J.H.]

A-406-George Robb-

[J.H.]

Dunbeath Castle waar de Servus strandde.

[J.H.]

Servus,

[J.H.]

Servus-