Herinneringen deel 3

[J.H.]

Positie H-50-

[J.H.]

positie H-50, maar een overzichtje er bij doen , anders loopt er nog één omhoog en krijg ik de schuld.

[vreemdeling]

Stoomtrawler Kingston Turquoise           no.3

Voortzetting van de Onderzoek  Raad
Aanwezig  de Kamer van Koophandel, vertegenwoordigd door dhr. R.F. Stone
De eigenaar , de Kingston Steam Trawling Company. Ltd., vertegenwoordigd door dhr. C.H. Ashburn van de Andrew M.Jackson en Co. uit Hull
De schipper ,Collin Cross, vertegenwoordigd door dhr. H.M. Loncaster

De vragen werden door de Kamer van Koophandel gesteld en werden beantwoord door de Raad van Onderzoek.

                               De Vragen en Antwoorden.
V.1
Wie was de eigenaar van de trawler Kingston Turquoise op het moment van de stranding en het verlies ?
A.
De Kingston Steam Trawling Company Ltd.

V.2
Waar, en wanneer en door wie werd de Kingston Turquoise  gebouwd ?
A.
In Berverley, Yorks, in 1955 door Cook,Welton & Gemmell Limited.

V.3
a. Met welke navigatie middelen was de Kingstom Turquoise uitgerust ?
b. Waren alle navigatie middelen in een goede werkende staat op de 25e Januari 1965 ?
A.
a. Decca D 808 Radar, Loran APN 9 van Redifon, Kelvin Hughes diepe meters  MS 24 J
en MS 29 F van Mullard.
Discovery richting zoeker, electrische log, hand loden en loodlijnen.
b. Ja, behalve de Radar, die een maximale reikwijdte van 48 mijl moest hebben, was niet effectief boven de 24 mijl.

V.4
Was het schip voorzien van  goede zeekaarten en boekwerken op de reis dat zij verloren ging ?
A.
Ja, Admiralty kaart 2182  C, die niet aan boord was zou ook zeer bruikbaar zijn geweest.

V.5
Hoeveel officieren en manschappen had het schip aan boord op de reis dat zij verloren ging ?
A.
Alles bij elkaar geteld 20 personen.

V.6
Was het schip in alle opzichten zeewaardig toen zij vertrok op de reis dat zij verloren ging ?
A.
Ja.

V.7
a. Wanneer verliet het schip Hull op de reis dat zij verloren ging ?
b. Wat was haar bestemming ?
c. Om ongeveer welk tijdstip  en op welke datum stopte het schip met vissen ?
d.  Op welke positie bevond zich het schip, toen zij met vissen stopte ?
e.  Hoe werd deze positie verkregen ?
f.  Werd deze positie op de kaart gemarkeerd en zo ja , op welke zeekaart was dat en door wie uitgegeven ?
A.
a  De 6e Januari 1965.
b. De IJslandse visgronden
c. Kort voor 12.00 uur op de 25e Januari 1965.
d. De schipper schatte haar positie door middel van de richting zoeker en de kruising met de 105 vademlijn welke getoond wordt op de Imray zeekaart 112 , ongeveer 60 mijl Noord daadwerkelijk van Sule Skerry.
In feiten was haar positie waarschijnlijk een paar mijl verder  naar het noorden en oosten tussen de 100 en 200 vademlijn op de kaart
e. De schipper schatte haar positie met de richting zoeker zoals verklaard is in d.
Geen juist bestek werd verkregen
f. Neen

V.8
Hoe was de staat van het weer, de wind, de zee en het zicht. op het moment dat het schip met de visserij stopte ?
A.
Het weer was prachtig, de wind was zwak uit een NO lijke richting, de zee kalm met een matige deining en het zicht was zeer goed.

V.9
a.Bij de afronding van het vissen, welke koers werd er opgegeven door de schipper van het schip ?
b.Hoe lang werd deze koers aangehouden.?
c. Door welke peilingen of lodingen of op andere wijze,  kon de schipper zijn bestek controleren ?
d. Welke verandering of veranderingen van koers,  indien enkele,  gaf de schipper daar na er orders voor ?
e. Naar welk punt of welk bestek  was de schipper sturende. ?
A.
a. ZZO magnetisch.
b. Ongeveer een uur.
c.Door een loding bij de kruising met de 100 vademlijn en een enkele peiling met de richting zoeker van Sule Skerry, na een uur gestoomd te hebben op een ZZO lijke magnetische koers.
d. Een verandering van koers naar Zuid en ½ streek Oost magnetisch.
e. Om  Rora Head te passeren op een afstand van 4 mijl.

V.10
a.Wanneer op de 25e Januari na 13.00 uur GMT ging de schipper naar beneden ?
b.Wie liet hij in het stuurhuis achter als officier van de wacht ?
c, Bij het verlaten van het stuurhuis, welke orders gaf de schipper aan de officier van de wacht ?
d. Wanneer werd de officier van de wacht afgelost en door wie ?
e. Deed de nieuwe Officier van de wacht enige pogingen om  de positie van het schip te controleren of schatte hij de positie van het schip ?
f. Wanneer keerde de schipper terug in het stuurhuis ?..
A.
a. Om ongeveer 13.20 uur.
b. De bootsman
e.Om de koers Z bij ½ streek O magnetisch te sturen en dat hij geroepen wilde worden om 15.30 uur of wanneer er land visueel werd waargenomen of op de radar, wat waarschijnlijk eerder zou zijn.
d. Om ongeveer 14.30 uur door de stuurman.
e. Neen
f. Ongeveer om 15.30 uur

V.11
a. Bij de terugkeer van de schipper in het stuurhuis,wat kon hij zien ( 1 ) visueel en (2 ) op de radar ?
b.Nadat de schipper in het stuurhuis was terug gekeerd welk gebruik werd er gemaakt van (1 ) de radar (2) de diepte meter, (3 ) de Loran , (4 ) de richting zoeker, ( 5 ) de log en ( 6 ) welk ander navigatie hulp werktuig om de positie van het schip te controleren. ?
c.Welke kaart of kaarten waren in gebruik in het stuurhuis op dat moment en welke posities en koersen werden  op de kaart gezet en door wie ?
A.
a. ( 1) Land recht vooruit en op BB. boeg. ( 2 ) niets.
b .(1)  De radar werd wel bekeken , maar er werden geen peilingen genomen of afstanden gemeten.
( 2 ) de diepte meter was niet ingeschakeld.
( 3 )  de Loran werd niet gebruikt
( 4 )  de richting zoeker werd niet gebruikt
( 5 )  de log werd niet gemeten
( 6 )  er werden geen andere hulp middelen gebruikt
c. De Imray kaart 112, Na de peiling te hebben genomen met de richting zoeker van Sule Skerry kort na 13.00 uur had de schipper zo'n soort peiling op de kaart gezet en had ook een andere lijn getrokken wat de afgelegde koers moest voorstellen ( 14 mijl ) vanaf de 100 vadem lijn, waarbij een  positie werd verkregen die hij ook op de kaart zette.

V.12
a  Waar en wanneer strandde het schip ?
b. Wat was de koers en de snelheid van het schip op het moment van de stranding ?
c. Hoe was de weersgesteldheid, de wind, de zee en het zicht op het moment van de stranding ?
A.
a  Op de North Shoal om ongeveer 16,40 uur.
b.Zuid bij ½ streek  O. magnetisch, ongeveer 14 knopen.
c.Hetzelfde  als toen het schip de visserij beëindigde.
   zie ook antwoord bij vraag 8

V.13
Na de stranding, werden toen alle bruikbare stappen ondernomen door de schipper voor het behoud van het schip en haar bemanning ​?
A.
Niets kon er aan worden gedaan, om het schip te behouden. De schipper nam alle behoorlijke stappen om de bemanning  te redden.

V.14
Welk gebruik werd er gemaakt van de  opblaasbare reddingsvlotten ?
A.
De twee vlotten werden te water gelaten. Eèn van de vlotten sloeg om , maar werd later recht gezet.
19 van de 20 bemanningsleden kwamen op de vlotten en bleven op de vlotten, tot zij werden gered door de reddingboot van Stromness.

V.15
Hoe vlug na de stranding zonk het schip ?
A.
Ongeveer 5 minuten.

V.16.
Hoeveel mensen werden er respectievelijk gered en lieten het leven ?
A.
 19 mensen werden gered en 1 persoon verloor het leven.

V.17
Wat was de oorzaak van de stranding en het verlies van het schip ?
A.
De instelling en het instandhouden van de plaatsbepaling ten gevolge van geen goede plaatsbepaling en een onveilige koers te ver naar het oosten

V.18
Was de stranding en het verlies van de Kingston Turquoise veroorzaakt door en  werd er aan meegewerkt  door een verkeerde daad of fout ?
( 1 ) de schipper.?
( 2 ) enig ander persoon of personen  ?
A.
( 1 ) Ja zie de Annex
( 2 ) Nee.

Einde

[vreemdeling]

                                       Dillinger
                                  De Waaghals.   no. 1

Er zijn ontelbare verhalen met betrekking tot de Hessle Road"s  in Hull  in de tijd van  "Dillinger "..
Hij deed veelvuldig zulke vreemde dingen, dat het er op leek dat het een EEN MANS circus was..
Nu,  zoals bij velen van de meeste grappige acteurs, veroorzaakten zijn grappen,  tranen.
Dillinger was een man van uitersten..
Uit de bron  van diepe wanhoop sprong hij in de wereld van de onstuimige lol.
Eenmaal in deze staat, beloofde hij zich zelf, tegen welke kosten ook, daar te blijven..
Alles wat hij deed, was om mensen aan het lachen te maken, ongeacht wat anderen er ook van dachten..
Mensen hielden van Dillinger of  hielden niet van hem, maar niemand kon  hem over het hoofd zien.
In een tekening, tezamen met wat van zijn gevarieerde en fantastische uitstapjes, is het moeilijk te besluiten of Dillinger een held was of een grappenmaker.
Sommige waren bang van zijn buitensporig gedrag, terwijl anderen hem bewonderden,  als een opstandige komediant.
Velen echter bemerkten zijn  "warme karakter ` .
Om het even wat, was hij een dynamisch karakter, die ten volle  een plaats  toe kwam in de geschiedenis van de samenleving rond Hessle Road's.
Hij was een van de legendarische figuren.
Inderdaad.... Ron Haines, een marconist die eens bij hem had gevaren, verklaarde.... Zij moeten een standbeeld van Dillinger voor hem oprichten..

Dillinger was natuurlijk zijn bijnaam.
Hij was gedoopt als Walter Denton.
De inlichtingen over zijn ouders zijn wat oppervlakkig, maar zij waren beiden inwoners van Hull, die in de buurt van Hessle Road woonden, in de omgeving van Westbourne Straat, in de Malbro
Terrace no. 9.
Hun namen waren  Arthur Delton en Mary "Lizzie "Elizabeth  ( geboren  Bilton ).
Beiden waren werkzaam in de visserij bedrijfstak, als vis verwerkers.
Arthur zwerfde ook nog wel eens wat rond, terwijl Lizzie soms het land rond trok met haar moeder,  als "Herring Girls "of kaakmeisjes..
De twee vrouwen volgden de Schotse haring drifters rond de kust van Engeland, zoals zovelen kaakmeisjes dat toen deden..
Lizzie was streng Rooms Katholiek opgevoed, met wat Iers bloed in haar lichaam, terwijl Arthur   waarschijnlijk protestant was  of iets dergelijks..
Getrouwd rond 1912 en hun eerste kind, een zoon,  werd Arthur genoemd , naar zijn vader.
Walter werd  in het midden van de W.O. No, 1 geboren, op 8 September 1916,  in  Burntisland, bij  Kirkcaldy..
Lizzie's vader was een hoofd machinist en had zijn basis  in de plaats Fife, als lid van de Koninklijke Marine..
Terwijl haar echtgenoot  zijn dienstplicht vervulde op het vaste land van Europa,. voegde de zwangere Lizzie zich bij haar ouders in Schotland, ver verwijderd van de Zeppelin aanvallen  op Hull.
Na de oorlog, vestigde de Denton familie zich weer in de vissers gemeenschap van Hull.
Walter volgde later zijn oudere broer naar de St. Wilfred 's Rooms Katholieke  School, op de Boulevard. 
( De Denton hadden echter nog meer kinderen ,  Maria  uit 1921 en Christopher  uit 1923.
Christopher stierf toen hij slecht vijf jaar oud was, maar over het meisje is er weinig bekend. )

Walter's levenslange vriend, Harold Petrini, kan zich nog goed de dagen herinneren op de St. Wilfrid's School.
Een van de verhalen  toont aan, hoe Walter  een wat impulsieve jongen was, zelfs toen hij nog een jonge knul was.
Hij had altijd een katapult  bij zich in zijn kont zak..
Op een dag, toen de school juffrouw iets op het schoolbord aan het schrijven was, schoot Walter een in inkt gesopte  papier prop, op het achterhoofd van haar hoofd..
Hij gaf vlug zijn katapult door  aan  Potts, de jongen naast zich, in de school bank..
De lerares, liep kwaad naar Potts, greep de katapult en mepte hard er mee op het achterhoofd van haar slachtoffer..
Walter verliet de school  rond 1931 en vond werk in de visserij bedrijfstak van Hull.

Maar nu komt de vraag, hoe Walter Denton de bijnaam kreeg van de  Staats Vijand No, 1, van de Verenigde Staten.?
Moordenaar John Dillinger  haalde de  wereld  nieuws koppen van de kranten in 1933, met gedurfde bank overvallen en brutale ontduikingen van de wet.
Een jaar later werd hij in een hinderlaag gelokt en werd neergeschoten,  buiten een bioscoop in Chicago..
De jonge Walter Denton was erg ingenomen met deze schurkachtige titel, toen hij een zeventien jarige oude trawler jongen was.
Maar daar hij een zeer uitgebreide geschiedenis had over zijn karakter, zijn er meerdere verhalen  over dezelfde gebeurtenissen in omloop.
Het meest populaire verhaal  is het verhaal van het Visruim incident, aan boord van een trawler..
Toen een groep  trawlerlui  ijs aan het hakken waren in het visruim, waarbij ook Walter aanwezig was. liet een der leden van de groep een bericht de ronde doen, dat Denton een ` Luie Rotzak ` was.
In een heet gebakerde driftbui , gooide Walter  zijn grote kloofhamer naar die persoon, die zijn naam had  misbruikt.
De betreffende persoon geraakte buiten westen,
De toeschouwers waren ontzet en zwijgzaam, tot de voorman van het visruim  uitschreeuwde.... Wie denk jij wel dat je bent !........... Je bent nog erger als John Dilliger !

Een andere versie van dit verhaal werd verteld door Harold Petrini, die vaak  met zijn vriend Walter heeft gevaren.,
Zijn versie is  meer gespecificeerd, meer kleurrijk en in de toon van Denton's speelse aard.
Zij waren beiden  jonge trawler jongens, aan boord van de trawler Imperialist , met visserij nummer H. 2 onder commando van de beroemde schipper Snowy Worthington, een van de topschippers van de Hellyer Trawler Maatschappij..
Onbekend bij niemand, had Walter een doos vuurwerk aan boord van het schip gesmokkeld, om  op 5 November 1934  zijn eigen feest van Guy Fawkes te vieren..
Tijdens een vrije wacht , plaatste hij stiekem een lijn van voetzoekers aan dek, vast gezet met  een stuk trawl garen..
De eerste haal van de trawl, werd bij het ochtend gloren scheep gezet.
Het was de stuurman's lastige werk , om onder de zware kuil te kruipen. om het kuiltouw los te trekken en de kuil te verlossen van tonnen , door de vis op het dek te storten.
Stiekem, stak Walter de eerste voetzoeker aan met een lucifer, om de een na de ander met een klap Bang , Bang, Bang .....te laten ontploffen.
De stuurman schrok zich het apen lazerus en was furieus kwaad..
Hij wees naar de jonge Denton en schreeuwde,.... Jij ben nog slechter dan Dillinger..
En zo kleefde deze naam  de rest van zijn leven aan hem ( en ook in zijn verdere leven. ).
Dit " harde figuur beeld " en zijn reputatie,  maakte Walter meer gewaagder, dan hij oorspronkelijk geweest zou zijn..
Hij was  goed gebouwd en dat was waarschijnlijk  een andere reden, waarom hij vrij kwam met zijn idioten capriolen..
Walt hield van zijn beruchte  bijnaam en trok ook  kleding aan in de Dillinger gangster stijl,  met  gleufhoed.

Drie jaar later werd de man van plezier, geveld door leed..
In 1937 stapelde zich het verdriet op voor Walter.
Het Nieuw Jaar was nog maar net begonnen , toen er grote twijfels zich opstapelden over de geschatte locatie  van een  trawler uit Hull, de Admiral Collingwood,  H. 341.
Onder de achttien koppige bemanning van dit drie maanden oude  schip,  was niet alleen Walter's getrouwde broer  Arthur, waar hij tegen op keek, maar ook  zijn beste vriend Jimmy Portz uit de Rugby Street ( Fern Cove )
Op de thuisreis van een Kerst visreis  bij Beren Eiland, liep de 448 tons super trawler in een hevige  hurricane en werd naar de kust gedreven bij  Ona Island , aan de westkust van Noorwegen, bij de plaats Alesund.
Haar gehele bemanning kwam om.. Van het schip zelf werd nooit iets terug gevonden behalve  wat stukken wrakhout , verspreidt langs de rotsachtige kust..
Voor de de jonge twintig jarige  oude Walter tijd had om bij te komen van dit dubbele verlies, kreeg hij nog een nog grotere geestelijke klap.
Zijn geliefde moeder stierf.
Lizzie´s kankerachtige toestand verslechterde na het verlies van haar oudste zoon Arthur, aan boord van de trawler Collingwood.
Zij was  maar net 47 jaar oud.
In het  zwartste  verdriet stond Walter bij het graf van zijn moeder en hulpeloos snikte hij  zijn verdriet uit.
Er wordt aangenomen, dat dit het keerpunt was in zijn leven.
Nabestaanden kunnen zich nog herinneren dat hij tegen zijn vader zei..... Hier sta je., .... dit is de eerste keer  dat jij mij ooit hebt zien huilen ..... en het zal ook de laatste keer zijn.
Niemand zal ooit nog zien, dat ik een traan zal laten vallen !.

Vanaf deze dag aan,verborg  Walter zijn kwellingen onder een berg van  lachen en grappen..
Als hij zich ooit terneergeslagen voelde, werd het al vrij snel omgezet in een drink gelach..
Binnen een jaar stierf zijn vader.
Dat maakte , dat Walter de enige overlevende was van het Denton gezin..
Hij ging bij zijn tante Charlotte wonen..
Met geen onmiddellijke familie om hem te beteugelen, startte vrijgezel Dillinger zijn  wilde "paarden " spelletjes.

wordt vervolgd


   

[J.H.]

H-143-Imperialist-1925.
Cor, ik denk dat er een "slip of the pen" in het boekje staat en dat het niet de H-2 Imperialist-1939 is.  maar de H-143-Imperialist-1924-.
De H-2 heeft maar een 3 reizen gedaan voor hij bij de Royal Navy werd ingedeeld in 1939-

H-143-
Geb. bij Cook, Welton & Gemmell.
1924-H-143-Imperialist, Hellyer Bros.Ltd.
1938-Administrateur de Bournat,Arm.St.Perrais.
1940- in beslag genomen bij de Royal Navy,anti submarine FY 266,  Alastor .
Gekocht door Royal Navy, Bretwalda.
1946-H-39-White Nile.
1947-GDY-121-Jupiter
1960-gesloopt,

[J.H.]

H-143-Imperialist-

[J.H.]

"Dillinger"was in de pub en een bruidegom kwam binnen en vroeg of er iemand getuige of bestman wilde zijn, nou zo te zien wou hij dat wel-

[J.H.]

Rayners Pub, (Star & Garter), waar "Dillinger" zijn grote dorst leste, op de hoek Hessle Rd  en West Dock Av.te Hull. Iedereen sprak over zijn vele drinken maar niemand repte een woord over zijn verschrikkelijke grote dorst, dat is toch verschrikkelijk een chronische dorst.
"Dillinger's "maten waren binnen in de pub toen de deur werd opengesmeten en 'Dillinger' met een dikke meertros over zijn schouder  de pub binnen kwam , trekkend en schreeuwend , "Vooruit, lopen vuile rotzak' ze verwachten allemaal een paard of zo te zien maar aan het einde van de tros was een 3 weken oud  puppy.

[J.H.]

"Dillinger" met z'n maatjes

[vreemdeling]

                                                     Dillinger
                                                  De Waaghals   No.2

Paarden, .... inderdaad, .....vormden een eigenschap  in een aantal  van de Dillinger verhalen..
Eens reeds hij , op een motorfiets gezeten, onder een paard door..
Op een ander moment, op het "droge gedeelte " van het  St. Andrew Visserij Dok ( het gedeelte waar geen vis werd gelost. ) zag hij een onbeheerde paard en wagen staan..
Deze paard en wagen behoorde aan  Chrissie Wilkie ( Christopher Wilkinson )  toe, een klusjes man, die met zijn paard en wagen, de  zware werk kleding van de zeelui verplaatste, als zij ontslag hadden genomen ( of hadden gekregen ) van een bepaalde trawler en opnieuw hadden aangemonsterd op een andere trawler.
Deze Chrissie had een kunstmatige hand ( opgelopen in de  W.O.No.1, tijdens de invasie in Italië ) wat hem wat extra tijd kostte  om van het ene op het andere schip te klauteren, welke soms drie of vier dik naast elkaar,langs de kade lagen..
Terwijl Chrissie afwezig was, spande Dillinger het paard Peggy uit en plaatste de  dissel van de wagen tussen wat in de buurt zijnde afrasteringen en spande het paard daarna weer aan het hekwerk in..
Hierna stopte hij niet.. Vanaf de wagen pakte hij twee paar  zee lieslaarzen, om aan het paard zijn poten te trekken en een zuidwester , die hij op de kop van het paard Peggy,  vast bond..
Dill en zijn maat Petrini verplaatste  zich toen over de  draai brug en verborgen zich achter het tij gebouw, om te zien  wat er verder zou gebeuren.
Chrissie kreeg de verrassing van zijn leven, toen hij zijn paard  met de  kar zag,  in een onmogelijke situatie.
De twee mannen begonnen hard te lachen.
Chrissie keek wat rond en schreeuwde  vanuit de ruimte.......  Jij bent het weer, Dillinger....... Ik had moeten weten, dat jij ook hiertoe in staat zou zijn.

Een ander paarden verhaal, vertelt over de periode dat  Dillinger  de Rayners pub  binnen reed op een pony en een opschudding veroorzaakte..
Bij diverse gelegenheden in de Rayners pub (rond 1938 ) had een groep herrieschoppers een domino toernooi, toen  een van hen opmerkte dat er  wat herrie was  in het West Dock Avenue, wat veroorzaakt werd  door paarden hoeven..
Dillinger kwam buiten uit de herrie te voorschijn, toen hij bezig was, wat jute zakken rond de poten  van het paard van een oud-ijzer boer te omwikkelen, om het geluid van de paardenhoeven te
dempen..

Race paarden  waren ook vaak een  geliefd tijd verdrijf,.
Dil hield van gokken..
Zijn goklust was zeker in overeenstemming met zijn  risico nemende karakter.
En zonder twijfel , kenden veel van de  illegale "cowboy gokbazen "van  Hessle Road hem heel goed.

Rayners, de pub van de visserlui, die reeds eerder werd genoemd, dicht bij zijn woning in Harrow Street, was een  geliefde plaats voor Dillinger  voor korte perioden..
Dil was één van De Drie Musketiers, samen met zijn maten  Pat Petrini en Jimmie Mac ( Jim  MacCarthy ).
Dil was zo goed bevriend met deze vrienden, dat  hun namen waren getatoeëerd op de rug van Dillinger, onder de titel "My Friends "( een derde naam was die van Jimmy Portz, die verdronken was bij het vergaan van de trawler Admiral Collingwood ).
Als deze drie personen tegelijk in Hull binnen lagen met hun schip, was het "lachen geblazen "..
Andere "drink broeders " in dit gezelschap, de meeste bekend door hun bijnamen, waren,  Skedge ( schipper Hardy ), Bunny' Ebden, Jay Jay ( Jack Downes ) Freddie Fall, Chris Charleton, Freddie Cassie en  de Vuurtoren ( een lange magere man  ).
De algemene praktijk van Dillinger was, wanneer het zijn beurt was om een rondje bier te betalen.  om een bankbiljet van een pond tot een prop om te vormen  tussen de palmen van zijn handen, en het vervolgens naar de barman gooide  en luid schreeuwde, "......"Geef ons hier wat meer te zuipen."
De sfeer in de pub was gebruikelijk vergeven van schunnige taal..
De meeste trawlerlui veranderden hun taal in de nabijheid van vrouwelijk gezelschap..
Maar Dillinger zeker niet.
Het maakte voor hem geen verschil of het een gemengd gezelschap was of niet.

Eens na een drink gelag in de Rayners pub, stapelde Dillinger een stapel van ongeveer zestien lege  pint glazen  op elkaar, de een in de ander, op de vloer van de pub..
Iedereen keek er naar in de rumoerige pub ruimte, toen hij naar de pub eigenaar schreeuwde......
" Hoeveel is deze stapel glazen jouw waard  "?
Toen de waarde van de stapel glazen hem was medegedeeld, pakte hij een zware stenen asbak van een tafeltje, plaatste de asbak boven op de stapel glazen en drukte de asbak met geweld naar beneden..
De glazen versplinterden..
Hij stapte over de glas splinters heen, liep naar de bar en betaalde voor de veroorzaakte schade. en vroeg om  en bezem en een schep , om te rommel op te ruimen..

Het was niet erg verwonderlijk, dat Dillinger zo af en toe  te toegang werd ontzegd aan de diverse openbare gelegenheden.
Zijn antwoord hierop was om gewoon naar de West Dock Avenue te gaan naar de St.Andrew Social Club..
In zijn gevolg volgden als snel  twintig stuks van zijn "zuip maten ".
En het verhaal deed de ronde, dat de  eigenaar van de Rayners Pub toen aan hem  vroeg,  om weer terug te keren ( en zonder twijfels, ......breng dan ook  de andere klanten weer mee terug ).
Dil stemde er alleen in toe, als hem een "drankje van het huis " werd aangeboden.

Dil had er lol in in , om iemand op stang te jagen..
Dat deed hij niet alleen met de huisbazen aan de wal, maar ook bij diverse schippers aan boord..
Twee trawler verhalen vertellen hoe hij bezorgde schippers er toe kon bewegen , om  hem een paar teugen whisky te geven..
Walt wist, dat ontelbare  bemanningsleden hun vingers waren kwijt geraakt, wanneer de trawl werd scheep gehaald..
Zo , tijdens een reis, gaf hij een afschuwelijk kreet, toen de twee tons  zware trawl borden tegen de zijde van het schip schuurden.
Hij greep zijn linker hand, toen hij  zich dubbel boog van de pijn.
Iedereen vreesde dat hij zijn vingers had gekneusd of gebroken.. Zij brachten hem naar het stuurhuis.
De schipper verzocht hem zijn wanten uit te trekken, zodat hij de wond kon behandelen..
Dillinger weigerde het echter , maar zijn houding werd  verlicht, door een paar slokjes sterke drank.. Nadat de derde  borrel was opgeslokt, strekte hij zijn hand uit, wriemelde wat met zijn vingers en zei............  Bedankt Schipper, het gaat nu al een stuk beter. !

Hetzelfde klagen werkte een paar jaar later met een  andere schipper aan boord van een andere trawler..
Dit keer was zijn grappenmakerij  meer extreem en bloederig..
Toen hij een nog levende grote koolvis stripte, een vis met een groot hart, sneed hij het orgaan los en bedekt, stopte hij het in zijn mond..
Hij stelde zich daarna aan, of hij een  epileptische aanval kreeg, toen hij bloed over zichzelf en het dek uitspuugde.
Voorspelbaar,brachten angstige bemanningsleden hem  naar de schipper en  Dill  kreeg zijn alcoholische  beloning... die hij waarschijnlijk verdiende door zijn  melodramatische optreden..
Misschien  dat het gezegd moet worden, dat de doorsnee drie weekse reizen  naar de Arctische visgronden, hoofdzakelijk routine en eentonig waren, zodat tenminste  Dillingers lol makerij de verveling onderbrak en de bemanning  aan het lachen maakte..

De Tweede Wereld Oorlog werd  op  de 3e September 1939, verklaard, precies  vijf dagen voor  Walter  zijn 23e verjaardag..
Hij sprak zelden over zijn oorlog belevenissen, maar meldde zich met zijn Britse vakgenoten trawlerlui voor de Britse maritieme oorlog met de Duitsers..
In de stappen met zijn "wat kan de duivel mij nu maken " aard, melde hij zich vrijwillig voor de risicovolle kogellagers  tochten naar Zweden.
Deze tochten  werden uitgevoerd door de Ellerman's Wilson Line, vanuit  het Albert Dock in Hull, onder de Britse oorlogsvlag, ten behoeve van het Ministerie van Oorlog Transport..
Deze maanloze nachtelijke  missies, waren uiterst gevaarlijk..
In snelle  48 tons MGB's ( MotorKanonneer Boten ) snelden zij zich van Hull naar Lysekil, in de buurt van Gothenborg, om de  zo hard nodig zijnde SKF lagersop te halen benodigd om de Engelse oorlog machine  in gang te houden.
De bemanningen voor deze MGB's werden  geselecteerd, om hun ondernemende  kracht en betrouwbaarheid.
De 1000 mijl reizen vonden meestal plaats in de winter maanden  van 1943 -1944.

wordt vervolgd.

[J.H.]

M.G.B. =Motor Gun Boat

[Maart]

het is alweer een pracht Cor bedankt

[vreemdeling]

                                                          Dillinger           No.3
                                                        De Waaghals

Matroos Denton maakte ongeveer twee of drie reizen naar Zweden aan boord van de snelle kanonneer boten.
De rest van de oorlog deed hij dienst aan boord van omgebouwde  trawler  en  wat gewoonlijk mijnenveger  of konvooi escorte dienst was...
Twee maal had hij zijn schip moeten verlaten, na een aanval te hebben overleefd..
Tijdens een van deze scheep verlatingen, waren alle bemanningsleden veilig in de reddingsboot, toen één van de overlevenden tot de ontdekking kwam,  dat hij zijn gouden trouwring in zijn hut had laten liggen..
Daar de omgebouwde trawler  nog niet was gezonken, sprong  Dillinger  , die een goede zwemmer was, overboord en zwom naar het half gezonken oorlogsschip..  Wat later , kwam Dillinger terug in de reddingsboot en gaf de ring aan de verwonderde zeeman..
Maar ook in zijn zak had hij een fles rum, die hij, zoals hij grappen maakte, de hoofdzaak was om zijn leven in de waagschaal te stellen om terug te keren naar de trawler...... en het hield hem ook  warm in het koude water..
In 1940 trouwde Walter kort daar na, de weduwe Sarah Nelson, die haar  eerste man had verloren in de eerste maanden van de oorlog ( gedood bij een actie aan boord van een mijnenveger in het Engels Kanaal en die postuum was gedecoreerd..
De twee ontmoette elkaar door Walter's tante Charlotte, die een vriendin was van Sarah..
De Dentons kregen een extra voedsel rantsoen, vanwege de Zweedse kogellagers reizen , boven op  zijn gevaren toeslag op deze reizen..
Bij deze extra voedsel rantsoenen waren ook blikken  fruit, iets zeldzaams  tijdens de voedsel te korten in de oorlog..
Hij gooide de lege blikken op de straat om te tonen dat zijn gezin  in deze luxe leefde.

Een van de best bekende kwajongens streken uit de catalogus van Dillinger, vond ook plaats tijdens de W.O. no. 2.
Dat was toen hij baby's verwisselden in hun kinderwagens..
Sommige verhalen zeggen dat het buiten de Wollies was op de Hessle Roads,.maar het feit vond eigenlijk plaats bij Bevin House  aan de George Straat , bij de Noord Brug..
Het was op een prachtige , zonnige  zomer dag en binnen het gebouw stonden veel moeders in de rij voor hun rantsoenen of bonnen voor  speciaal baby voedsel ( Nationale Melk Poeder ).
Dillinger en Petrini hadden zojuist Bevin House verlaten, toen Dillinger  een  klein gekleurde jongens baby in een armoedige kinderwagen ontdekte..
Hij kreeg onmiddellijk medelijden met het jongetje en besloot hem de verwisselen met een kindje uit een der piekfijne uitziende kinderwagens..
Dillinger stopte niet bij de ene baby om te verwisselen. Voor de  twee mannen  het toneel verlieten, waren andere baby's eveneens verwisseld..
De hel barstte los toen de moeders terug keerden en sommige moeders schreeuwden het uit van verdriet..
De politie werd geroepen, maar zij hadden er geen idee van, wie dit geintje had uitgevoerd..
Vol goede hoop werd de puzzel uitgezocht en op het einde  keerde iedere moeder naar huis terug, met haar eigen kind.
Toen kwam de bevrijdingsdag , de 8ste Mei 1945 en Dillingers met miljoenen  met hem in Europa, draaiden door .
Hij werd rond gereden door zijn vaste chauffeur ,  George Lee ... in zijn open lijkwagen achtige taxi..
Het stads centrum, was volgepakt met feestgangers
Iedereen was in een jubel stemming en toen zijn taxi een politieman passeerde, die het verkeer stond te regelen, stak Dillinger hem een flesje bier toe in de uitgestrekte  handen van de officier, toen de taxi hem passeerde..

Er is een interessant na-oorlog verhaal over Walter, wat verteld werd over Dillinger, door een ex feestganger ( en nu de plaatselijk vishandelaar op de  stads markt ) , Smokey Joe.
Hij herinnert zich hoe  de gedemobiliseerde  Dillinger en andere  ex dienstplichtigen  op zoek gingen naar werk bij het St.Andrew Visserij Dok
Zij hadden vanzelfsprekend een nieuwe uitrusting nodig ( oliegoed, lieslaarzen en  strip messen etc ).om in de visserij, weer op een Arctic trawler, dienst te kunnen doen..
Dillinger sprong over de eikenhouten toonbank van de visserij winkel van de trawler eigenaar aan de haven( op de hoek van de Tabacco straat ), graaiden uitrusting stukken uit de schappen en gooide  het zijn maten toe en zei hen...,.Hier jongens, Je hoeft er nu niet voor te betalen.

Getrouwd zijnde  en als ouder scheen  geen verschil te maken voor  Walter's hoge standaard van zijn dwaze gedrag..
Sarah Denton  was op een avond laat in huis., toen er geklopt werd op de niet afgesloten deur.
Zij veronderstelde, geleerd van de voorgaande avond,  dat het taxi chauffeur  George was, die Walter had thuis bracht, stom dronken. en zij riep gemakshalve uit.... Gooi hem maar in de gang.. Maar nu kwam er een  antwoord terug.... Dat kunnen wij niet doen, want het ligt in de ambulance, met een gebroken been.
Het scheen er op te lijken  dat op die avond, hij de voorzichtigheid en beetje te veel had gelokt en zijn tactiek, wat het ook mocht zijn  zich niet had getoond..

Dillinger stoutmoedige kunsten op zee bleven door gaan ofschoon zij niet meer geteld werden.
De trawler Othello  H. 581 , de laatste kolen stoker uit Hull, viste met de trawl een mijn op in 1952, wat niet ongewoon was op  de na oorlogse visreizen..
Walter was daar aan boord met zijn 10 jaar  oude zoon Arthur, die mee was voor een plezier reis.. Toen de schrikaanjagende  mijn op het dek  viel, greep Dillinger een hamer en deed alsof hij een van de contact punten van de mijn met de hamer af wilde slaan.
Een heksenketel van  geluiden brak uit, toen de overige bemanningsleden hem smeekte, dit niet te doen..

Ofschoon Walter in wezen een echte trawlerman was, monsterde hij soms op de grotere schepen van de koopvaardij.. Hij was dan een vol matroos op de grote vrachtschepen van de koopvaardij.. Waarschijnlijk deed hij dat na zijn Arctic kunsten ode vissers gemeenschap tijd te geven, om af te koelen.
Noodlot  dreef Dillinger terug naar de trawlvisserij in 1964..
Net voor Kerstmis dat jaar kon Walter toevallig goed opschieten  met schipper  Colin Cros, die hem vroeg om bij hem de komen varen  als reserve man op de trawler Kingston Turquoise , H. 50.
Voor de vuist weg en omdat de schipper een goede vriend van hem was, ging hij mee.,
Jammer genoeg, bleek het, dat deze  trawler verdoemd was..
Waarschijnlijk een van de redenen, dat Walter de reis met de Turquoise accepteerde, was dat de familie hond Lassie op die reis mee mocht, zoals zij ook op andere trawlers had meegevaren..
De hond werd vaak wild en  holde over het schip, op jacht naar zeemeeuwen of wentelde zich in de  vis en de  ingewanden en het slijm van de vis, terwijl de mannen de vis aan het strippen waren.
De hond Lassie, leek al even gek, als zijn eigenaar.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Maart,
 Graag gedaan.
 Maar we mogen ook Jan Harteveld wel bedanken. om al deze mooie geschiedenissen uit zijn  verzameling beschikbaar te stellen.
Groeten.
Cor.

[J.H.]

Geb. bij Cochrane, Selby.
1937-GY-398-Le Tigre, Earl Steam Fishing Co.Ltd.
1938-Hellyer Fishing Co.Ltd.
1939-verk. aan de Admiralty
1940-Royal Navy, Anti Submarine trawler,Pennant nr-FY-243-
1942-Uitgeleend aan de Amerikaanse Navy
03-07-42-Zonk de U-215 met dieptebommen.
Escorteren van Konvooien over de Noord Atlantic.
1943-Gestationeerd in Zuid Afrika
1946-GY-312-Regal, Loyal Steam Fishing Co.Ltd.
1948-H-581-Othello, Devon Fishing Co.Ltd.
1952-Hellyer Bros. Ltd.
1963-Opgelegd,
1963-FD-389-Othello, Wyre Trawlers Ltd, Fleetwood, nooit gevaren vanuit Fleetwood.

1963-Gesloopt bij Van Heyghen Fréres S.a. Gent.
Laatste kolenstoker van Hull.