Herinneringen deel 3

[J.H.]

Ordkhonikidze.
Als je toch niets anders te doen hebt dan is het natuurlijk wel een leuk bootje om op te blazen, maar ja daar waren de meningen over verdeeld.

[vreemdeling]

Een vissersman's overdenkingen over deze prachtige, maar bekommerde wereld.      Deel 2

Maar dat was al allemaal in de toekomst.
Toen ik naar zee ging, was de technologie nog vrij simpel, zo dacht ik, als een jonge knul, 
Er waren geen betere schepen op zee en geen van de schepen was er beter om vis te vangen..
De Schotse visserij havens en de vissersvloot deelden een merkwaardige kameraadschap en een  cultuur , wat een wereld apart was ,van de regelrechte geld makerij van het zielloze  materialisme..
Het was een andere manier van leven..
Visserlui hielden van hun beroep,
Zij waren er trots op, dat zij leden waren van de zeevarende gemeenschap.. Zoals een bezoeker scherpzinnig opmerkte  .... zij hebben  een zekere beroepsgeest over zich.
In die tijd, was er nog geen Zondag  visserij. ( hier heb ik het alleen maar over  de seine-net en ring net vissers,  met eigen schepen van families. )
Trawlers, die het eigendom waren van een rederij, was een andere zaak..
De schepen vertrokken om  middernacht op Zondag  en geen minuut eerder.
Het was dan een groots gezicht als je op  het havenhoofd stond en de vloot zag vertrekken....... de duisternis in en oostwaarts,  het ochtend gloren tegemoet.
De eerste avond wandeling die ik maakte met het prachtige jonge meisje, wat later mijn vrouw zou worden, was om de vloot te zien uitvaren op zo'n nacht.
Dat was  nadat ik de zee de rug had toegekeerd..
Tijdens de eerste zeven  werk jaren van mijn leven..was ik aan boord van
 de schepen, wachtend op de menigte die ons van af het havenhoofd vaarwel zwaaiden, als wij vertrokken voor onze wekelijkse vis reis..
Deze praktijk stierf uit rond 1970...
Momenteel werkt een groot deel van de vissersvloot op Zondag, zoals op andere dagen van de week.
Er zijn nog steeds wat visserlui, die de wekelijkse rustdag respecteren., voornamelijk op de Hebriden Eilanden, maar ook nog steeds, onder wat devote vissers van de Oost Kust..

Eenmaal op zee werd de radio telefonie installatie ingeschakeld en de mannen van de eerste wacht,
( over het algemeen de jongere dek knechten ) begonnen onderling met elkaar te praten en te zingen   Het waren meestal geestelijke liederen en gospel muziek, die zij allemaal kenden.
De zangers waren niet altijd de echte kerkgangers., maar het was over het algemeen een veel gedaan ding en een gewoonte.
Meestal hadden zij  hun kennis over de spirituele liederen opgedaan in de bijeenkomsten annex kerkdiensten in de zeemanshuizen, in evangelische samenkomst zalen of  bij een uitvoering van het Leger des Heils..
Maar het kon niemand wat schelen, wat zij voor een achtergrond hadden,
Het zingen  van geestelijke liederen was iets speciaals voor de visserlui en was niet alleen op de kerk gericht.
Het zingen en het uitwisselen van nieuwtjes  ging door, tot het weer daglicht werd of bij het bereiken van de visgronden en het echte werk weer zou  beginnen..

Aangezien mijn vader toen vissende was rond de Ierse Republiek, moest ik als doopsel van hem , mijn taak gaan vervullen in de visserij van hem en moesten wij naar het "smaragd eiland " vertrekken..
Wij voeren de Moray Firth in en vervolgens naar het westen naar Inverness, van waar wij door  het Caladonisch Kanaal ( gebouwd door de grote  ingenieur Thomas Telford in 1872 ) voeren en naar beneden naar Oban en hierbij Fort William passeerden.
Vanaf Oban voeren wij in een ZW lijke koers en daarna West, en passeerden het zuidelijke puntje van Mull en de beroemde , door Stevinson gebouwde vuurtoren van  Dubh Artach en Skerryvore, dichtbij de plaats waar het brigantijn zeilschip "Covenant " schipbreuk leed , zoals verteld werd in RLS's beroemde verhaal "Kidnapped "
Van daar uit "stampten" wij onze weg dwars over, naar de Noordkust van Ierland..in de tanden van een  NW lijke storm en vandaar op een zuidelijke koers naar Rosan Point en Rathlin O'Birne eiland en daarna oostelijk de Donegal baai in..
Aankomend in Killtbegs haven na een12 uur durende ruwe overtocht, waren wij blij om een haven binnen te lopen en speciaal ik zelf, daar ik veel last van zeeziekte had gehad, tijdens het grootste gedeelte van de reis..
Maar binnen een paar weken had ik mijn zeebenen en werkte ik met vertrouwen  op het dek en met een eetlust , wat een ruwe zee niet kon beperken.
Tijdens het volgende jaar bezochten wij de meeste van de vissers havens in de Ierse Republiek en vingen wij ons deel aan schelvis, kabeljauw, heek, rog. knorhanen en tong.
Wij visten zelfs een winter  op de haring bij Dunmore Oost,  aan de Zuid kust..

Ieder jaar in December en Januari,  kwamen er grote scholen haring naar de kust bij Waterford, om daar kuit te schieten..
Een vloot van grote trawlers en drijfnet vissers  visten hierop voor de kust.
Ring net en seine net vissers richtte zich op de scholen haring, dichter bij de kust en de Hollandse loggers vingen de haring en zoutten deze aan boord en pakten ze in tonnen en brachten deze naar Holland, voor verdere verwerking..
De haringen waren soms zo dik op de zeebodem, dat er haring gevangen kon worden met bijna iedere soort  uitrusting.
Wij zetten  haring kuilen met een kleine maaswijdte vast aan onze seine netten en al spoedig vulden zij zich met  20 ton haring per keer,  Bij sommige trekken had  het meer geweest kunnen zijn, maar de kuilen van katoen garen , barstte gewoon open..
Wij kochten soms wat vangsten haring in Ierland en stoomden er mee,  met andere vissers, naar Milford Haven in Wales, om er een hogere prijs voor te krijgen van de visverwerkers , zoals de firma Birds Eye.
Het weer in de winter periode in dit stuk zee vanaf de vuurtoren van Fastnet tot aan de zuid punt van Wales, was op zijn minst ruw. De ingang naar Milford Haven was  in de meeste gevallen gevaarlijk.
In de duisternis  en bij slecht weer en zonder de hulp van radar of van een elektronische positie bepaling , was het een bijzonder aangename  ervaring voor een 15 jaar oude jongen, bij het sturen van het schip rond de gevaarlijke  en onthullende "Kleine " rotsen, voor de ingang naar de baai en de sont.

Het jaar in Ierland was om over na te denken, ofschoon het niet zonder zorgen was.
Ik had mijn grootmoeder van mijn vaders kant en een oom, de voorgaande zomer verloren..
Daarna hadden wij een andere oom die de dood vond op zee bij de noord kust van Schotland. Zijn lichaam werd nooit gevonden.. Alles bij elkaar  verloor ik drie ooms en een neef op zee en heel. veel vrienden.
Een van de eerste jongens, waar ik mee bevriend raakte op de vloot van Killybregs, met de naam Benny, verloor zijn leven op zee in het volgende jaar bij Dunmore East.
Mijn ander Killybregs vriend , Anthony werd twee jaar later overboord gespoeld,
Vreemd, ondanks  het  aanzienlijke verlies aan mensen levens, dachten wij niet veel na  over gevaar, niet meer dan ik veronderstel wat mijnwerkers deden in hun beroep..
Het was gewoon het risico van het beroep.
Mijn thuishaven verloor ook haar aandeel in schepen, gedurende de jaren, Tijdens mijn leven waren de schepen die gezonken waren of wrak werden met inbegrip van de Resplendent, de Caronia,  Devotion,  Trust,  Pail,  Briar Rosew,  Steathyre, Scotia, Incentive, Balmoral,  Guide On,  Arcadia, Renown, Valkyrie, Sapphire, Ben Aigan, Argosy,  Balmoral  ( 2 ) , Premier > Valkyrie ( 2 ) . om er maar een paar te noemen. Op zijn minst drie  van deze verliezen, betrof het de gehele bemanning en 4 bemanningsleden vonden de dood bij de andere ongevallen.. Verschillende  individuele doden op zee,  gebeurden ook in dezelfde periode., Onze kleine haven  verloor waarschijnlijk meer dan 20 schepen en meer dan 30 personen  over een periode van 40 jaar.
Door het geheel van Noord Schotland, was er jaar na jaar een verschrikkelijk .verlies aan schepen en mensen geweest
Zelden ging er een winter voorbij zonder dat er een andere grote  tragedie gebeurde met een vissersschip..
Op zee zijnde tijdens  slecht weer,, in zware stormen en krachtige wind, werd mij soms gevraagd over het element van angst.
De waarheid is, dat het zelden een factor is.
Voor mij, moet de uitzondering zijn, als ik langs rotsen of riffen vaar, bij sterke stroming, hoge deining of slecht zicht door regen, sneeuw, mist of duisternis.
Dan heeft iemand een reden om uitzonderlijk oplettend te zijn en een natuurlijke angst is een gezonde stap in deze richting..
Maar om een storm te observeren op zee, vanaf een redelijk solide schip, echter klein,  is een  stijlvolle ervaring, zoals het beklimmen van een steile berg., veronderstel ik.
Iemand voelt iets als een innerlijke aansporing ... een groot gevoel aan ontzag en verwondering en verbijstering.
Dit is precies wat er gezegd werd over het  verbijsterend zware , moedige  en koelbloedige  meisje, Ellen MacArthur, bij haar zelfstandige  zeiltocht rond de wereld en haar ontmoeting met de stormen, ten zuiden van Kaap Hoorn.
Dit is de geaardheid , verklaarde zei.
Dit is de zee, in al haar kracht en grootheid.
Ik kan haar alleen maar gelijk geven, ofschoon de stormen die ik in mijn leven heb meegemaakt, veel minder waren dan wat zij te verduren had

wordt vervolgd

[J.H.]

Naar Killybegs

[vreemdeling]

Aanvulling op Herinnering     
807 van 5/10. door Vreemdeling.
809  ,,   5/10    ,,     J.H.
810  ,,   5/10    ,,     J.H.
                                                 
J.H.
Bedankt voor aanvulling van het verhaal door plaatsing Herinnering 808, 809,810 en 812


Koude Oorlog Mysterie Opgelost.

Ik doodde Buster Crabb, verklaarde een Russische kikvorsman.

Het incident, in April 1956 , veroorzaakte een belangrijke diplomatieke ruzie..... met de Russen, door de de Britten te beschuldigen van een klungelige poging  om te spioneren  bij hun oorlogsschip.
Crabb's lichaam,  zonder hoofd, werd enige maanden later gevonden.

Mijnheer Kolstov, die toen 23 jaar oud was, zei, dat hij orders had gekregen om wantrouwende  activiteiten rond de Russische kruiser  Ordzhonikidze te onderzoeken, die de President van Rusland,dhr. Khrushchev en de Eerste Minister Bulganin naar Engeland  hadden gebracht, voor een ontmoeting met de Engelse Eerste Minister,  Sir Anthony Eden en zijn Ministers.

Sprekend tot een documentatie team, zei dhr. Koltsov dat hij het water in gleed in de haven van Portmouth, waar de kruiser Ordzhonikidze  voor anker lag en hij een “schaduw gestalte  van een vijand “in het water zag.

Ik zag het silhouetten van een duiker in een licht kleurig kikvors pak, die wat sjoemelde met iets aan de SB zijde , vlak naast de munitie opslagplaats  van het schip.
Dhr. Kolrsov voegde er nog aan toe... Ik zwom dichter naar hem toe en zag dat hij een mijn wilde plaatsen..

Hij toonde het documentatie team de dolk, die hij gebruikt had om de Engelsman te doden en toonde het team ook de Rode Ster medaille , waarmee hij ,in het geheim,  mee werd geëerd voor zijn dapperheid.
Dhr. Koltsov, nu 74 jaar oud vertelde zijn verhaal 51 jaar na het voorval, omdat hij wilde dat het mysterie werd opgelost, voor hij zou sterven..

Een jaar geleden,vertelde dhr. Koltsov aan aan krant, door middel van een brief, hoe hij deel genomen had aan een groep van “aanval -duikers “ , die bekend waren onder de naam Barracuda, die het water ingestuurd werden, na verdachte activiteiten rond het schip..

Hij vertelde in de brief niet wie Crabb had gedood, maar verschafte wel een grafisch gedetaileerde omschrijving, hoe de moordenaar naast Crabb, was gedoken en  hoe hij zijn voeten greep, hem naar beneden trok en de lucht toevoer door sneed, voor hij zijn keel door sneed.
Het lichaam liet hij met het tij weg drijven, zoals hij vermelde in de brief..

Nu wordt van Crabb geloofd, dat hij een afluister apparaat wilde plaatsen en geen mijn.
Gisteren  gaf zijn overgebleven  familie verbaast reactie op de claim., terwijl officiële instanties, zowel in London als in Moskou , geen commentaar gaven.
Bloedverwant Lomond Handley, 61 jaar oud zei... Ik vind het moeilijk om dit te geloven dat iedere Sovjet duiker of matrozen, een moord kunnen begaan op een Britse zeeman,  in onze eigen wateren.
Ik wil het gewoon weg niet geloven..
En voor iedereen van Hare Majesteit Marine,  om een bezoekend schip in gevaar te brengen, is ondenkbaar.
Een ontploffing zou onze Regering in verlegenheid hebben gebracht en de verhouding tussen  de Britse en de Sovjet Unie , die onze Regering  probeerde op te bouwen.

Het is mogelijk, dat Crabb naar het schip  gedoken heeft om te kijken of er mijnen waren geplaatst en het zijn plicht was en om er  zich van te ontdoen..
Mevr. Handley's moeder Eileen, was een verre nicht van Crabb en was met hem opgegroeid.
Zij heeft haar leven er aan gegeven, om te proberen uit te zoeken, wat er gebeurd was,  om zo iets te commanderen, maar kwam voor “gemetselde muren “te staan., volgens mevr, Handley.
De toenmalige Regering vertelde leugen na leugen, de opeenvolgende Regeringen eveneens en niet alleen de huidige Regering.
Geen enkele Regering is met de waarheid op de proppen gekomen..
Het laat zien, dat Regeringen niet te vertrouwen zijn.

Crabb was een gedecoreerde  oorlog held en had connecties met de Inlichtingen Diensten..
Hij had de George medaille gekregen, voor zijn werkzaamheden  als kikvorsman, gespecialiseerd in verplaatsing van  Duitse kleef mijnen van het Britse oorlogsschip Malta en een OBE  onderscheiding ,voor mijn opruiming werkzaamheden in Livorno in Italie.
Op 17 April 1956 liet hij zich inschrijven  in een hotel in Portmouth, samen  met  mijnheer Smith, waarvan geloofd wordt, dat het een M 16 Marine relatie officier was..

Zij gingen beiden vroeg op de 19e April weg en Crabb werd nooit meer gezien..
Smith keerde wel terug, betaalde de rekening, nam hun bagage mee en verdween.

Hoge ambtenaren van de Admiraliteit verzonnen een verhaal over de verdwijning van Crabb, terwijl hij bezig was, geheime test apparatuur te testen, drie mijl verwijderd van het Sovjet schip, wat daar voor anker lag.
Het weg moffelen  riep jaren lang wilde speculatie op, met inbegrip van aanspraken, dat Crabb nog in leven was en in Rusland leefde als een officier van de Rode Marine en van  anderen, dat hij was gedood door de Russen.
Geheime documenten met betrekking tot de onenigheid, werden vorig jaar  aan het publiek  uitgebracht. Zij ontdekten de omschrijving van de hoge ambtenaren, om te bedekken wat er werkelijk was gebeurd, zelfs een weigering van een verzoek, voor verzorging van zijn ex vrouw, Margareth Crabb.
Eerste Minister Eden vertelde het Lagerhuis, dat het niet “voor het publiek interessant was “ om de omstandigheden over  Crabb's dood te verklappen.
Hij voegde er aan toe...”wat gedaan was, was gedaan zonder de autoriteiten of  met het medeweten van Hare Majesteit Ministers.
In feiten was Eden woedend..... want hij had uitdrukkelijke instructie gegeven, dat er geen spionage mocht worden ondernomen, tijdens  de gevoelige Russische visite, maar waar niet naar was geluisterd.

Het Ministerie van Defensie weigerde commentaar,

Einde

[vreemdeling]

Een visserman's overdenkingen over deze prachtige maar bekommerde wereld     deel 3

Gedurende de jaren, heb ik de vele  stemmingen  van de zee en de oceanen meegemaakt, van af  kalm, maar af en toe  turbulent tropisch, tot de noordelijke en zuidelijke  breedten met hun winden en actieve weer patronen, tot aan de Arctische wateren, soms geheel bevroren of bedekt met grote ijsbergen.
De zee  reflecteert ons wereldwijde klimaat en haar omgeving, misschien nog beter dan enige land massa of vegetatie..
Het kan ongelooflijk mooi en merkwaardigerwijs onschuldig zijn en het kan donker en rampzalig  of wild en ongetemd zijn..
Nu is het de bron en de handhaver van de meest op aarde zijnde levensvormen en zonder haar innemende invloed, zal onze planeet sterven.
Het oer verhaal  van Mozes in het Bijbelboek Genesis vertelt ons, dat al het leven op aarde begint wanneer....
 "Duisternis op de afgrond was en de Geest Gods op de wateren zweefde"
 "En God zeide: Daar zij licht, ........ en daar werd licht "

In Mei 1956 besloten wij  om naar Schotland terug te keren en ons bij de thuis vloot te voegen , die zich verheugde in een goede visserij  en behoorlijke prijzen.
De reis naar huis was onvergetelijk.. Wij voeren naar het Noorden en passeerde Tory Eiland  op een dag dat het plezierig weer was en kalm, zoals het  ruw was geweest op mijn eerste reis rond de kust.
Grote reuzen haaien lagen lui in de zee hun plankton te verteren en ik had er lol in om te proberen hen te overvaren, wat ons af en toe gelukte, maar echter zonder schade te hebben aangericht aan deze ongevaarlijke monsters.
Wij voeren in één dag  door het Caladonische Kanaal,, wat gedaan kon worden in de zomer periode,
als je het eerste daglicht wilde benutten en hard werkten bij het openen en sluiten van de sluis deuren..
Tegenwoordig worden de sluizen en deuren elektrisch bediend, maar bureaucratische regels  verkleinen de bediening tijden..
Nu is het kanaal van groot nut voor de vissers vaartuigen en yachten en een eerbetoon aan haar bouwer, de Schotse ingenieur Thomas Telford, die deze waterweg ontwierp en de kanalen liet graven, die de meren met elkaar verbonden en de Neptunes trap bouwde van sluizen die schepen omhoog of omlaag bracht,  vanaf het zee niveau tot de hoogste sluis op de tocht door de Great Glen.

Twee "Peters "die over de Schotse vissers schrijven.

Peter no.1

Peter F .Andon, de zoon van een Admiraal uit Portsmouth, was een Benedicteinse monnik gedurende 11 jaar van zijn leven , hoewel  hij zijn leven lang interesse had in en hield van de visserlui, vissers vaartuigen en vissers gemeenschappen en hij stichtte de Apostelschap van de Zee in 1921..
Als begaafd schrijver en artiest, formeerde hij de Societeit van Maritieme Artiesten.
Hij schreef en illustreerde 35 boeken en werd geridderd in de Orde van St.Greorgie als erkentelijkheid voor zijn Maritieme werkzaamheden,. Zijn boek bevat  Maritieme kunst, de kerk en de zeelui en havens, schepen en visserlui  uit Engeland en de Shetland eilanden.
Maar het was Schotland´s visserij wat zijn meeste aandacht trok en gedurende het meeste van zijn werkzame leven, woonde hij aan de kust van de Moray Firth.
Zijn tekeningen van zeilboten, stoom drifters en vroege motor vissersschepen zijn nu een klassieke historische weergave en ook zijn beschrijvingen over het leven  aan boord van een vissersschip en in de  kust gemeenschappen.
Tussen  zijn best bekende publicaties zijn..... Visserlui en Vis Manieren., Schots Vissers Volk en Visserij Schepen en Vissers Volk  aan de Oost kust van Schotland.

Opmerkingen, gemaakt door Peter Anson in 1971 , op een leeftijd van 82j aar, hadden  een vreemde profetische toepasselijkheid van wat wij heden ten dage zien..
Ik beschrijf wat nu een verdwenen wereld is, voor de visserij bedrijfstak aan de oost kust van Schotland en alles wat er mee te maken heeft., heeft een geweldige veranderingen ondergaan.
De visserij is nu  geconcentreerd in ( een paar )  belangrijke havens,
Het aantal visserlui en schepen is gedaald tot de helft van wat het40 jaar geleden was en veel van deze havens zijn nu leeg, behalve dan een paar kleine yachten en wordt achtervolgd door de geest van allang gestorven  visserlui.
Desondanks ( Schotse )  visserlui hebben  deze kwalificatie behouden van een solide onafhankelijkheid en sluwheid, wat hen mogelijk maakt te vechten tegen de krachten van de natuur en evenzo de Londense bureaucratie,, die altijd bezig is hen te binden met de `bureaucratische procedures.`.

Peter No.2

Peter Buchan... "Oxo " voor zijn vrienden, was een visserman, afkomstig uit Peterhead., die gevaren had op de  lijn boten, op de stoomdrifters en de seine-net vissersschepen, waarvan de schepen  behorende bij de familie de namen hadden al Twinkling Star en de Sparkling Star.
Hij beschikte over een natuurlijke gave voor de dichtkunst, wat het meestal schreef in het "Doric "boeren taaltje, het dialect van het Aberdeen / Buchan gebied..
Peter Buchan was voor de vissers gemeenschap van Noord-Oost Schotland, wat Charles Murray van "Hamewith "roem is voor de boeren steden van dezelfde regio.,
Ik had het voorrecht om betrokken te zijn met de publicatie van wat van zijn dichterlijke werken, die gepubliceerd werden onder de titel "Mount Pleasant ", naar een locatie waar hij veel gelukkige dagen in zijn jeugd  had doorgebracht .

Onder de meest geliefde gedichten zijn ook "The Mennin'Laft, Not to the Swift, Besto'the Bunch, Home Thoughts at the Haisboro, The Skipper's Wife en Buchan Beauty..
Peter schreef ook wat vriendelijke verhalen en droeg bij aan de plaatselijke publicaties in het Doric dialect..
Het is heel erg moeilijk oom een paar regels van Peter´s werk te selecteren,, aangezien elk gedicht betekenis heeft..
Maar hier zijn vier coupletten uit `Gedachten aan Thuis ` wat de afsluiting van de jaarlijkse haring visserij bij Yarmouth en Lowestoft beschrijft, in het late najaar van de jaren  vanaf 1890 tot 1930..
Voor het belang van niet Aberdeense lezers is dit gedicht in de Engelse taal over gezet.

November's moon has waned; the sea is dreary.
Decenber's greyness fills the lowering sky;
But we are homeward bound, our hearts are cheery
For far astern the Ridge and Cockie lie.

The silver harvest of the knoll,s been gathered;
The teeming millions from their haunts have flown,
From Ship to South -Ower Buoy, the sea is deserted,
And we have reaped whereof we had not sown.

When snow lies deep, in cosy loft a-mending
Our nets the time of danger we'll recall,
The days of joy, the nights of disappointment,
Each silver shimmer and each weary haul.

And children sitting chin-in- hand will listen
Forsaking for the moment every toy;
For there's a deep and wondrous fascination
In sea tales, for the heart of every boy.

De November maan is afnemend en de zee is saai,
De December grijsheid vult de laaghangende bewolking,
Maar wij zijn thuisvarend en onze harten zijn blij
Want ver achter ons,  liggen de Ridge en Cockle.

De zilveren oogst van de zandbanken zijn ingezameld.
De wemelende miljoenen van hun achtervolging zijn verdwenen.
Vanaf het schip tot aan de South / Ower  boei is de zee verlaten.
En wij hebben  vergaard, waar wij niet hebben gezaaid.

Wanneer er veel sneeuw ligt en aan het verstellen bent in een gezellig boven kamertje
Zullen wij onze  netten  tijdens momenten van gevaar herinneren
De dagen van geluk, de nachten  van teleurstelling
Elke zilveren flonkering en iedere vermoeiende haal.

En luisterende  kinderen, zittend met hun handen onder hun kin
De momenten veronachtzamend van elk stuk speelgoed.
Want er is een intens wonderbaarlijke belangstelling
van verhalen over de zee, voor de harten van iedere jongen.

De thuis visserij bleek  veel zwaarder te zijn dan de visserij bij Ierland.
Wij moesten nu verder weg om de vis te zoeken en werkten vaak dag en nacht, zonder te stoppen.
Het langste wat ik op  mijn voeten heb moeten staan  in een ruk, was twee dagen en twee nachten maar zelfs als wij vaker wat meer rust kregen, dan  werd het nooit veel meer  dan slechts vier uren per werkdag.
Men leert wat slaap te grijpen bij elke mogelijkheid, zelfs in de kombuis met ons oliegoed aan, wachtend op de orders om het net uit te zetten
..
Ik was aangesteld om de vislijnen en de winch te bedienen, wat betekende, dat ik de eerste was die aan dek moest komen als de werkzaamheden begonnen..
Die eerste ijskoude geseling van zout buiswater in je gezicht, voor het daglicht,  op een winterse morgen, is iets wat ik mijn leven lang zal blijven herinneren en de herinnering er aan, maakt mij dankbaar voor elke nacht een schoon bed  te hebben en 6 of 7 uur  van ongestoorde  slaap.
Toen ik de zee vaarwel zei, werden er meer moderne schepen gebouwd met buiskappen of met een geheel gesloten boven dek, maar in mijn tijd werden de mensen aan dek ten volle bloot gesteld aan de elementen.
Vreemd genoeg is niet gebleken, dat  de verbeteringen hebben geleid tot vermindering van het verlies aan mensen levens of het verlies aan vissersschepen in de Noordzee.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een visserman's overdenkingen over een prachtige maar vertroebelde wereld      deel no..4

De Seine net vissers bevoorraadde de verse vis markten en hun reizen duurden meestal niet langer dan 5 dagen
Sommige schepen brachten hun vangsten dagelijks aan de wal..
Dit was in tegenstelling met de diep zee trawlers uit Hull en Grimsby in Engeland, die bij IJsland en Spitsbergen visten en vaak tot 21dagen op zee bleven..
Het is verwonderlijk om nu te denken dat hun kabeljauw vangsten opgeslagen in ijs,  zolang vers konden blijven.
Andere trawlers  visten vanuit Aberdeen, Granton ( Leith )  Fleetwood en Milford Haven en visten meestal bij  Rockall, St.Kilda en de Faroer Eilanden en de duur van hun reizen was meestal  14 dagen.
De verre wateren trawler stuwden hun vangsten  in het visruim, los gestort in keeën met ijs, De keeén waren onderling van elkaar gescheiden  door  kee-planken,
De seine vissers bewaarden al  hun vis zorgvuldig in houten vis kisten die 7 stone vis ( 45 Kg )  bevatte en het ijs..
Dat maakte de vis meer aantrekkelijker op de verse vis markten.

Wij visten meestal in wateren variërend van een diepte van 10 vadem tot 120 vadem.
Bij de huidige visserij standaard  lijkt dit  vrij ondiep.
Tegenwoordig zouden de garnalen trawlers zich zorgen maken, om hun netten voort te slepen in 10 vadem water en een aantal rond vis schepen zouden dat doen, als zij in  minder dan 30 vadem water  zouden moeten vissen.
Onze moderne diep zee schepen vissen nu op de zeebodem op een diepte van 700 vadem.
Dat is voor de vis soorten als  blauwe leng, grenadier vis, orange roughy, rabbid fish, siki dogfish en black scabbard.
In onze dagen dachten wij dat wij op  diep water visten als wij  op gronden visten van  100 tot 120 vadem diepte, zoals in het "Roggen Hol "bij Frasenburgh of het "Noup Deep " ten Noordwesten van de Orkneys Eilanden..
Op zulke reizen in de zomer tijd, bleven wij vijf dagen op zee en kwamen terug met een  gemengde vangst van diverse soorten van roggen, witches, megrims, minkfish, dagfish, halibut, cod, haddock, saite en heek.

Onze regelmatige visgronden waren de banken van de Moray Firth, Noord Schotland, Hebrides, Minch, Dubh Arlach en de Clyde.
Op zachte bodem grond zou je een overheersing aan wijting vinden en zeker aan de west kust.
Op de hardere gronden van grint en kiezelstenen,  vond je meestal schelvis. en wat kabeljauw tijdens het paai seizoen..
Schol was een ondiep water vis en de meer duurdere soorten , zoals griet, tarbot, zeewolf en tong zouden gevonden kunnen worden op een meer  hardere bodem of dichtbij rotsachtige gronden.
Mijn vader hield er van  om op  kwaliteit soorten te vissen en zette altijd zijn net uit, dicht bij een rotsachtige bodem..
De consequentie hiervan was,  dat het vistuig  vaak scheurde en soms ook  zwaar beschadigd werd...
Tong was een een prijzige vissoort en wij vingen deze vis meestal op een zandige en modderige  bodem in de Ierse Zee en op de zuidelijke en westelijke  Ierse visgronden.
Krachtige Hollandse boom trawler waren later geconcentreerd op deze vissoorten , met een behoorlijk succes.

Als wij op schelvis visten, wat wij  de meeste tijd van het jaar deden, was er weinig bij vangst bij.
Hetzelfde gebeurde bij de wijting visserij.
Grote schelvissen, zo groot als kabeljauwen, waren gemakkelijk te verwerken. en de bemanning kon ze in een betrekkelijk korte tijd strippen.
Maar kleine schelvis en wijting was een heel ander verhaal..
Er gingen ongeveer 150 tot 250 van dat soort vissen in een kist en als je 100 kisten had , zou dat dan 15.000 tot 25.000  vissen zijn.
De wijting heeft  kleine scherpe tanden en iemands hand zou in stukken  gereten worden, bij het strippen van een grote massa,
Een gemiddelde dekbemanning van 5 personen, moest dan 3.000 tot 5.000 vissen per persoom strippen, om de 100 kisten te verwerken. en dan had je de vis nog niet gewassen, in kisten gepakt en van ijs voorzien en dan ook nog het uitzetten en inhalen van het vistuig..
Kleine schelvis en wijting, brachten over het algemeen de minimum prijs op en kon  verkocht worden voor de vismeel fabricage in de winter maanden, wat moeilijk verteerbaar was, na zoveel werk.
Daarom was  de bemanning blij, dat de schipper over het algemeen  uit keek naar grotere  en waardevollere vis.soorten, zelfs als dit echter betekende, dat er meer reparatie aan gescheurde netten zou voor komen.

Wij viste het grootste gedeelte van het jaar  op de "Stormy Bank ", die ten Westen van de Orkneys Eilanden ligt en bij de  Sule Skerry vuurtoren.
De beste vangst  daar was de grote schelvis en mijn vader was in staat ze te vinden en ze te vangen..
Wij brachten meestal onze vangsten in Scrabster aan de wal, net ten Westen van de John O'Groats, behalve voor de laatste twee dagen, waar wij onze vangst  dan in onze thuis haven loste.
Wij verbleven weleens een paar stormachtige  avonden  in Scrabster en op een wilde  sneeuwende December nacht , werden wij  opgeroepen om uit te varen,  om een Aberdeense stoomtrawler  af te slepen van de  rotsen bij Holburn Head vuurtoren..
Zo  als het vaak gebeurde, moesten wij daar weleens een week-end binnen blijven liggen ( onze schepen visten nooit op Zondag ) en werden wij koninklijk onthaald in het plaatselijke  Visseerman's  Missie gebouw, door de junior Leger des Heils  band  en zangeressen uit  Thurso,.
Onze vis inkoper daar, was een fijn persoon van aanzienlijke integriteit en één der voormannen van het plaatselijke Leger des Heils..
Zijn naam was John Sinclair en hij was ook  Lord Luitenant  van Caithness en een gerespecteerde vriend van de Koningin Moeder, wiens kasteel  Mei daar dichtbij was gevestigd..
Een van de toezichthouders van de Scrabster Visserman Missie, trouwde later met de dirigente van de vrouwelijke zangers..
Ik trok later vele jaren met hen op , toen ik de leiding had van de Congregatie kerk in Alloa.
Zij waren als altijd, opgewekt en enthousiast.

Als je dichter bij de Orkneys Eilanden viste, verheugden wij ons af en toe  over de betovering van de Stromness haven..
Wij naderden de Hoy Sont meestal vanuit het westen, passeerden dan de enorme en imponerende  rotsformatie , de "Old Man of Hay ", een  hoge rots pilaar, in de vorm van een man,  met zijn gezicht naar de zee gekeerd. en eenmaal binnen in de Sont, veranderden wij van koers naar het Noorden en liepen de haven van Stromnees binnen, terwijl de beroemde vroegere  Marine basis van Scapa Flow, open lag naar het zuiden..
De bewoners van de Orkneys Eilanden,  zijn bijzonder gastvrij en het was een onthaal om daar binnen te lopen bij slecht weer of er een week-end  door te brengen bij deze blijmoedige woon- gemeenschap. De bewoners waren uitstekende bakkers, die een fantastische  opeenhoping van scones, pannenkoeken en broodjes  produceerden..
Het was ook op de Orkneys Eilanden  dat mijn pad  voor het eerst het pad van de grote Kapitein Cook kruiste..
Hij had de zee rond de eilanden in kaart gebracht en een plaquette aan de West zijde  van de stad toonde ons,waar zijn schip vers water had verzameld.
Ik heb later  gebruik gemaakt van kaarten in New Foundland , die gebaseerd waren op het werk van Cook's, bij het   ontdekkings werk in Canada,
En in Pacific, bezocht ik veel van de eilanden, die hij bezocht had op zijn heldhaftige  onderzoek reizen.

Op een vissersschip is er maar weinig tijd voor activiteiten, dan werken of slapen., behalve als je door het weer gebonden bent  aan een haven of ergens voor anker ligt..
Boeken werden op alle spaarzame momenten gelezen en de radio  verschafte nieuws  en ontspanning..
Af en toe werd er weleens op een muziek instrument gespeeld, gewoonlijk een mond harmonica of een accordeon..
Mijn vader paste zich aan beide instrumenten aan.
Soms werd er ook gekaart. Gewoonlijk werd dit niet als een juiste tijdbesteding gezien, ofschoon "cribbage " een ander soort kaart spel , erg populair was bij de oudere bemanningsleden.
Dammen was een veel voorkomend spel in de hutten. De spellen werden  intens door de gehele bemanning  bekeken, alsof de deelnemers  top dammers waren.
Een ander spel wat paste bij de gladde hut tafels, met haar halve inch hoge houten slingerlatten, om  de borden en het bestek op zijn plaats te houden, was het spelletje "penny geluks voetbal "
Het werd gebruikelijk gespeeld met twee muntstukken van een penny en een zes penny muntstuk, maar iedere geldstuk maat , kon er voor gebruikt worden.

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een visserman's overdenkingen over een prachtige maar vertroebelde wereld.   deel no.5

In 1958 werd mij  een verrassing eerbewijs aangeboden, door te zijn  uitgenodigd om de spreker voor de visserlui  te zijn,  bij de jaarlijkse vergadering van de Koninklijke Nationale Missie van de Diep Zee Visserlui, wat  gehouden zou worden in de Caxion Hall in London.
Ik had deze uitnodiging eerst geweigerd, daar er meer  visserlui waren  die ouder waren als ik en meer deze mogelijkheid verdiende, maar de organisatie stond er op en ik stemde weifelend toe.
Het was slechts een tien minuten durend slot, aan een  vrij lang programma, maar mijn bijdrage werd gewaardeerd door allen,  met in begrip van de senior comitélid, Admiraal Agnew ( Dhr. William Gladstone Agnew, Vice-Admiraal, die het bevel voerde over HMS Vanguard, tijdens de koninklijke  reis naar  Zuid Afrika. Hij gaf een waardevolle en onbeperkte ondersteuning aan de Visserman's Missie tijdens zijn pensionering ) die het applaus begeleide met een luid.......  BRAVO.
De lang gevestigde  missie was nog steeds bezig, met de verspreiding van uitgebreid sociaal en geestelijk werk, in de belangrijkste vissers havens in het land.
De RNDSF was al in de 19e eeuw begonnen, toen zij de Dogger Bank vissers bediende vanaf een missie schip, wat op zee gestationeerd was..
De grote Dr. William Grenfell van de Labrador Reputatie, werkte als een Visserman's Missiewerker, voor hij  de oceaan over trok.

Een apart onthaal voor ons in de jaarlijkse  visserij, was de jaarlijkse kabeljauw  visserij in de Clyde Firth. De kabeljauw kwam daar gebruikelijk  in de maand Februari, om daar de paren en er zou dan veel vis zijn, tot het einde van de maand April.
Wij hielden van de Clyde visserij, want er was bijna nooit nacht visserij en de visgronden  waren zelden meer dan  twee en een half uur stomen vanaf de havens  Ayr, Girvan of Campbeltown..
Campbeltown Baai  lag  binnen het Davaar eiland, waar je naar toe kon lopen bij laagwater.
In een spelonk op het eiland,  was daar een verbazingwekkende  rots schildering, voorstellend  Christus  aan het kruis, wat een diepe indruk maakte op veel bezoekers..
In de jaren rond 1950, brachten de Hooglandse "puffers ", kleine ton ronde  stoom vracht scheepjes, nog steeds kolen en andere lading naar en van  de kleine kust-  en eiland havens.
De pittoreske, romantische "puffers " werden beroemd gemaakt door de schrijver Neil Munro in zijn verhalen "Para Handy "
Wij lagen vaak 's-nachts langs deze stoombootjes gemeerd in Campbeltown en af en toe  ruilden wij wel eens een mand  kolen voor een zootje vis..

Als wij in de havens  van Ayr of Girvan lagen, wilde onze kok het schip vol laden met "Land o'Burns" bakkerij brood , wat ik  toen  het lekkerste brood in heel Schotland vond.( Een van mijn gewaardeerde collega's die ik later ontmoette, Roger Mullin, was een zoon van één van de meester bakkers  van deze onderneming ).
De rots formatie Ailsa Craig, "Paddy's Milestone "domineerde de Firth en wij visten aan beide zijden van deze enorme rots formatie met zijn grote vogel kolonie van Jan van Genten..
Eén van mijn vaders schepen, zonk daar ten zuiden van de Craig.
Dat gebeurde in Maart 1948.

De "Resplendent "  met visserij nummer INS 199, een zestig voet seine net visser, was uit Campbeltown vertrokken en bereikte de visgronden voor het ochtend gloren, in het midden van een lichte sneeuwstorm..
Mijn vader lag met zijn schip te "steken ", zoals wij dat noemen, door het schip met de kop in de wind te houden, wachtend, tot het weer beter zou worden.
En naderde ander vissersschip en mijn vader vroeg zich af,  of dit schip hem soms iets mede te delen had.( want niet alle schepen hadden toen een radio telefonie installatie.).
Maar die schipper  had schijnbaar een tijdelijke verstand verbijstering en zijn schip voer recht op mijn vaders schip af en veroorzaakte  een gat onder het BB navigatie licht en het schip zonk binnen enkele minuten.


De gehele bemanning overleefde de aanvaring, ofschoon er een lid van de bemanning  gewond was geraakt
Mijn vader was de laatste drenkeling die opgepikt werd.
Hij was in het water bewusteloos geraakt, maar had nog net een lijn kunnen vastgrijpen , wat naar hem toe gegooid was..
Op het reddende schip waren zij niet staat, zijn bewusteloze handen van de reddingslijn los maken..
Het was één van de drie scheepsongevallen, die mijn vader overleefden.

Het nieuws over het zinken van mijn vaders schip,was die morgen uitgezonden door de BBC radio, voor dat mijn moeder over het ongeval was geïnformeerd.
Ik werd op weg naar school, bij een vriend van mij binnen geroepen en werd mij wat nerveus door zijn ouders gevraagd over het zinken van mijn vader schip.
Ik antwoordde in het volste vertrouwen, dat het een ander schip moest zijn met dezelfde naam..
Andere knapen op school benaderden mij om te weten te komen  of mijn vader veilig was.
Ik had er geen idee van, maar ik accepteerden van hen,  dat mijn vaders boot gezonken was..
Ik vertelde hen met volle verzekering dat de gehele bemanning er veilig van afgekomen was..
Dat was gelukkig wel het geval, ofschoon mijn vader op dat moment nog steeds bewusteloos  in het Campbeltown ziekenhuis lag.,
Mijn moeder, die de verslagen over de radio niet gehoord had, werd uiteindelijk  het nieuws bekend gemaakt rond  het middag uur van die dag..

Vrij recent maakte ik een nostalgische reis naar Air, waarvan ik veel leuke herinneringen heb, aan de dagen van de kabeljauw visserij.
Wij hadden de gewoonte  om de commandant van de brandweer, John Cooper, te bezoeken, een uitzonderlijke fijne kerel..
Een van zijn ondergeschikte was de jonge Jim Sillars, de toekomstige Lid van de Regering voor het district Ayrshire South en Glascow Govan..
John en zijn lieftallige vrouw May, waren de ziel van de  gastvrijheid.
Hij was de samenvatting  van de "rechtvaardigste man" van Ayr en zij van de "lieftalligste meisjes", ( Uit het gedicht  Tam O' Shanter, door Robert Bums ).
Ik fileerde elke week vis voor hen en voor Tom en Ina Martin. die een  colporteurs auto en winkel runde ,zoals ook de Watson's deden, een mijnwerkers familie in New Cumnock.
In ieder geval toen ik niet lang geleden daar wandelde naar het vroegere havenhoofd en de vismarkt aan de monding van de Ayr rivier, was ik verwonderd om te zien dat elk spoor  van visserij activiteiten , was verdwenen.
Het havenhoofd wat eens verdrongen werd door vis verkopers en kisten met vis, aan wal gebracht door de seine net vissers, ringnet vissers en trawlers, was helemaal schoon en rustig..
Het gebied was geheel op nieuw ingericht met grote blokken met moderne flat woningen..
Ik verliet het met een vreemd gevoel,  dat er een wereld die ik kende, verloren was gegaan..
Ik werd er aan herinnerd , hoe in het  Oude Testament staat geschreven....

De dagen des mensen zijn als het gras; gelijk een bloem des veld, alzo bloeit hij.
Als de wind daarover gegaan is, zo is zij niet meer, en hare plaats kent ze niet meer.   
                                                                                                 Psalm 103 vers 15 en 16.

Wat er gebeurd was met de plaats  Ayr, gebeurde ook in alle vissers havens rond de Britse kust, na  haar 200 mijl visserij zone,  aan Europa te hebben afgestaan en de strenge toepassing van de visserij politiek van de Europese Commissie de ondergang had gewaarborgd van onze eens zo grote vissersvloot en de visserij industrie, wat 500 jaar lang gedijde.
Schotland had gebruikelijk 40 welvarende vis markt haven tot haar beschikking.
Momenteel zijn dat er niet meer dan tien van enige belangrijkheid.
Het heeft Europa slecht 30 jaar gekost om de eens  zo grote bedrijfstak te verwoesten, waar Schotse visser  meer dan drie eeuwen voor nodig hadden om deze te ontwikkelen..
De  werkplaatsen voor  mensen en het gemeenschappelijke toekomstige levens onderhoud, is verkwanseld op de markt plaats in de vorm van Individuele Verwisselende Quota's ( I.T.Q )
Van I.T.Q, werd verwacht dat het zou resulteren in economische  efficiëntie, maar zij produceerde  geen enkele extra vis., alleen wijdverspreid  sociale onrecht  en ontbering.
In iedere plaats waar zij een belangrijk wapen werd van overheid visserij politiek, zoals in Canada, Nieuw Zeeland en de Europese Staten, zijn zij een bedoeling  geweest van legale diefstal, toestaande aan hen met geld en invloed, om de oogst rechten van vissers  en  visserij gemeenschappen te stelen,
Rechten waar hun  voorvaderen voor geploeterd en geïnvesteerd hebben, en hun levens generaties lang hebben  geriskeerd, om dit te veilig te stellen.

Wordt vervolgd
 

[J.H.]

INS-199-Resplendent

[J.H.]

BK-43-Newark Castle-1925-'46, WY-141-Gardner-1916-'25, als de FR-61-Gardner-1909-'16

[J.H.]

Bericht van "Vreemdeling"  hij heeft zijn computer vervangen en moet deze nog even inwerken, wachtwoorden etc.en dat zal ongeveer een weekje duren en dan komt hij weer met verhalen.
Gr
Jan.

[Maart]

Bedankt Jan

[vreemdeling]

Een visserman's overdenkingen  over een schitterende maar vertroebelde wereld. deel no.6

De meest onrechtvaardige consequentie van dit wrede beleid,  had  ik  persoonlijke  kennis van, over de  honderden  hardwerkende , gezagsgetrouwen persoon gebonden en families,die hun broodwinning  hadden verloren, hun levens voorziening  en soms ook nog het verlies van hun huis.
En ook  van de velen eens zo gezonde kust gemeenschappen vanaf de Hebriden Eilanden  tot aan de Moray Firth, wat nu  stagnerend en beroofd er liggen, voor iedere  economische toekomst, veilig wat wil komen in de vorm van een aalmoes van de  Brusselse en Londense regimes, die hun, op de eerste plaats, beroofd hadden van de toegang tot de bronnen..
Eens zo gezonde, zelfvoorzienende gemeenschappen,  zijn nu  economische begraafplaatsen..

Men  mag dit alles plaatsen als de pure onbekwaamheid van de bureaucratische domheid en eigenzinnigheid, maar ik verwacht dat het nog slechter zal zijn.


De ondergang van de Schotse en Engelse vissersvloot.
Onze visserij nalatenschap bestaat al sinds Columbus .Hij voer met een Engels zeil beug schip naar het Jan Mayen Eiland , tijdens zijn voorbereidingen om de Atlantische Oceaan over te steken..
Deze schepen hadden ingebouwde bunnen in hun romp,om in staat te zijn levende kabeljauw en heilbot mee terug te brengen van hun lange reizen.
Andere vis werd plat gesneden en sommige schepen vervoerder zelfs ijs, wat in de winter werd  verkregen uit de moeras  streken in Yorkshire en Lincolnshire
Een haring vloot werd gebouwd om te kunnen wedijveren met de Hollanders, die pionierden met drijfnetten in de 17e eeuw.
Rond de 18e en 19e  eeuw visten al vloten van de plaats Bristol bij New Foundland op kabeljauw.
De Britse Marine,  brandde  regelmatig, aan het einde van het jaar, kampen van kolonisten plat in New Foundland , om de ontwikkeling van een inheems nieuwe wereld vloot te voorkomen, wat  mocht gaan wedijveren met de Engelse kooplieden.

De ontdekking van de stoom voortstuwing en de otter trawl, leidde tot de groei van de verre wateren  vloten van Hull en Grimsby.
Deze schepen visten  zover als Spitsbergen en zo ver naar het westen als Groenland.
Vissers vloten uit Aberdeen en Fleetwood visten bij IJsland en de Faroer Eilanden.
Diesel en diesel-elektrische voortstuwing leidde tot de ontdekking van de hek trawler, de vries trawler en de fabriekstrawler.
Een Britse  maatschappij van Scandinavische origine, Salveson's, bouwde de eerste twee fabriek trawlers in de wereld, de Fairtry 1 en  2.
Deze modellen werden al heel snel door de Russen gecopieërd, die honderden van zulke gelijkende  fabrieksschepen .bouwden.

Rond 1970 behoorde de Engelse en Schotse vis industrie tot de beste in de wereld, betreffende  de  technologie,de efficiëntie en kwaliteit van de fabricage
Engeland fabriceerde  meer dan één miljoen ton aan vis per jaar en met de toekomst van de nieuwe UN wetten over de zee. zij bezig was  haar internationale rechten te claimen van de bronnen van een 200 mijl zone van een Exclusieve Economische zone rond de Britse Eilanden.

Echter in 1970, bij een stijging van de witte vis prijzen  en een  herleving in de haring visserij, werd de bloei van de visserlui en de  vissershaven opgejaagd..
De toekomst van lands visserij  leek verzekerd.
Toen kwam de toetreding  van Engeland in de Economische Gezamenlijke Markt in 1973, verkwanselt door Edward Heath

Uren voor Engeland zou worden opgenomen in de Gemeenschap,maakten  de zes oorspronkelijke leden de beruchte  toevoegingen aan het "Acquis Communautaire "(  deze aanvragende staten moesten in totaliteit accepteren )
Het verplichte de  nieuwe leden, dat zij de controle over hun  territoriale wateren moesten opgeven ten bate van Europa en er in toestemmen in " gelijkwaardige toegang tot een algemene hulpbron" zolang als het vis betrof.
Alle nieuwe kandidaten voor het lidmaatschap moesten deze  condities accepteren  en dat is sedert  voor deze  zaak van toepassing geweest.
Ondanks een stroom van opeen volgende leugens en bedrog, was dat niet echt de zaak, de Regering had de visserij industrie verkocht, zoals een pandjeshuis, om de entree te verdienen naar Europa.
De Europese Commissie, veronderstelden  daarna, dat de autoriteiten, gedeelten  van de visserij bronnen,  zouden  delegeren aan lidmaat staten.

Verbazend apart  van Ierland en de Europese maritieme staten,  die niets te verliezen hadden en alleen maar  wat konden verdienen.
Engeland was de enige natie in de wereld die deze soevereine rechten moest opgeven tot de exclusieve  visserij zone en de principes moest accepteren,van een gelijkwaardige toegang tot aan gezamenlijke bron, wat als een voorschrift was gemaakt  voor alle deelnemers van de Europese Commissie.

Jaren later trad  Spanje  volledig toe tot de EU CFP, wat bijna de vissersvloot van de EU staten verdubbelde. en de latere toetreding van de Baltische staten bracht nog  meer visserij  inspanningen.
De Engelse en Schotse vissers vloot  moest serieus verminderd worden om in overeenstemming te zijn met de andere leden.

Wat de Britse zeelui  en kooplieden  500 jaar van ontwikkeling had gekost, werd systematisch gereduceerd en vernield door de Europese Unie Gemeenschappelijke Visserij Politiek in dertig jaar van af 1975 , toen maatregels  werden ingesteld, om te worden toegepast..
Geen enkele natie in de geschiedenis van de wereld , heeft ooit zijn  visserij industrie opgegeven aan vreemde geïnteresseerden, zoals Engeland heeft gedaan.
Geen enkele  staat buiten de Europese Unie  heeft zijn 200 mijl EEZ visserij zone opgegeven  aan een ander orgaan..
Heden,zij die momenteel de voordelen oogsten van de UK  maritieme EEZ , zijn de vloten van Spanje, Frankrijk, Denemarken, Holland. en de nieuwe E.U. lid staten, zoals Polen, Letland Lithauen en Estland..
Zodoende is veel van de vis wat gekocht is door de Britse huisvrouwen, ofschoon gevangen in de Britse wateren. door Continentale vissersschepen gevangen is..
Ik kon later de vernietigende inslag van de Europese Gemeenschappelijke Visserij Politiek omschrijven  op onze vissersvloot en vissers gemeenschappen, in een aantal publicaties.
Naar aanleiding van de Kyota Conferentie van 1995, gaf de  Verenigde Naties Voedsel  en Agricultuur Organisatie opdracht , voor een aantal opdrachten over. kwetsbare  kust gemeenschappen.
Deze opdrachten  werd gefinancierd door de Japanse Regering.
Ik had de eer te worden gevraagd om de Europese opdracht op mij te nemen, wat betrof,  om de Hebriden  en de Westkust van Schotland te bekijken..
Deze opdracht  werd samen gevat in de FAO publicatie TP 401,  "Een sleutel  voor het Visserij Bestuur en Voedsel Veiligheid..
Op basis van  deze opdracht, schreef ik een boek getiteld "De Zee Verrekening ", wat in het jaar 2003 werd gepubliceerd.
Ik werd toen ook gevraagd om een lezing te houden over dit onderwerp aan de Edinburgh Universiteit  en andere instituten..

Echter, ondanks deze publicatie en heel veel brieven aan de nationale pers en inzendingen naar het Parlement in Westminster, het House of Lords en het Schotse Parlement, weigerde onze regering te wijken op deze standpunt bepaling over onze visserij industrie, wat zij zagen  als "een kleintje bier"( iets van weinig belang ) en als een pand,, om wel waardig opgeofferd  te worden voor andere voordelen,  die zij  dachten , wat de Europese Unie zou brengen.

Als ik een serieuze carrière  in de visserij wilde maken, had ik gepaste kwalificaties nodig, en zodoende volgde ik wat  navigatie cursussen, die gegeven werden door onze burgemeester van de stad , een uitstekende wiskundige, Roy Tulloch.
Dat stelde mij in staat de examens voor   "Tweede Man "( stuurman visserij ) af te leggen.
Twee jaar later ging ik naar Aberdeen om te studeren voor mijn schippers papieren, op het Robert Gordon's Technisch College ( wat nu een Universiteit is )


Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een visserman's overdenkingen over een schitterende maar vertroebelende wereld    deel no.7

Toen, tussen de andere visserij studenten, was ook Terry Tailor, die later één van de top schippers van de verre visserij trawler vloot zou worden.
Ook Willie Cowie uit Buckie die het ook goed deed  op zijn schip de Strathpeffer en nog een fijne knul uit  Mallaig aan de west kust, Zander Manson, die een top haring visser werd..
Jammer dat Zander het leven liet in 1995 met het verlies van zijn gehele bemanning
Maar gelukkig waren deze toekomst gebeurtenissen  toen voor ons nog verborgen.

Bij de Certificaten van Vakkundigheid voor Visserij schippers, waren  ook examens over de  32 artikelen  van de Wet van Uitwijking betrokken., zoals wij de Internationale Regels ter voorkoming van  Aanvaringen op Zee, .noemden.
De aard, kleur, hoogte  en de horizontale  afstand van alle scheep navigatie  lichten, moesten met nauwkeurigheid worden  vastgesteld ,
Men moest kunnen herinneren door middel van modellen of illustraties van lichten, bij wat soort schip het licht thuis hoorde., of het schip  onderweg was of voor anker lag en of zij werd gesleept en moesten dan vertellen, welke koers op het kompas, het schip voor lag..
Mist signalen moesten ook herkent worden..
Oog testen moesten worden ondergaan, om er zeker van te zijn dat de kandidaten niet kleurenblind waren.
Er volgden een aantal navigatie papieren bij de plaats bepaling door sextant observaties van de sterren en de zon op de meridiaan..
Kaartwerk nam een morgen of middag in beslag en er was ook een mondeling examen, waarbij iemand kon worden gevraagd over een kwestie die de examinator relevant vond.
Tussen de vragen  die de kandidaten konden verwachten, waren ook de  licht frequenties van de lokale vuurtorens, mist signalen van  verschillende speciale schepen, legale verplichtingen van gezagvoerders en acties die ondernomen moesten worden bij nood situaties..
Men moest ook tonen dat men morse seinen kon lezen en in morse code een bericht kon versturen, het gebruik van vlag seinen, men moest de hoofd  code vlag signalen kennen , een sextant kunnen bedienen en met bepaalde zaken om te kunnen gaan en deze te kunnen bedienen, zoals bijvoorbeeld een richting zoeker. ( Momenteel zou het de bediening van de radar en satelliet navigatie instrumenten zijn, die domineren.)

Samen met de andere kandidaten, zat ik daar zoals het hoorde en gingen de drie en een halve dag  van het examen aan mij voor bij ( mijn diploma was een "Volledig "exemplaar, wat geschikt was voor iedere afmeting van een vissersschip , in de gehele wereld, wat nu  een "Klasse  no. 1 voor Gezagvoerder Vissersschepen.".is.
Nu ik voldoende  de nodige kwalificatie had verzameld, was ik gereed om de er bij behorende volledige  verantwoordelijkheid te nemen..

Maar de gebeurtenissen hadden mij ingehaald.
Het was een familie instelling om mij te steunen om een schip te krijgen, wat ik zou commanderen..
Praktisch alle schepen in onze vloot waren familie eigendom, met broers, ooms en  neven als aandeel houders voor een kwart, een achtste of zelfs een zestiende deel van de waarde van de schepen..
Financiering  van zo'n risico volle onderneming, werd mogelijk gemaakt door de vrijgevige waarborg van de Regering en een leen schema..
Wij waren zelfs al zo ver gevorderd dat wij plannen en quota's hadden voor een 72 voet seine-net visser  met een 200 PK  motor van de scheepswerven in Buckie en Frasenburgh.
Het Hoofd van de Toezichthouders had ons de eerste van het nieuwe type van hun uitstekende "marine werkpaarden" motoren beloofd.
Ik zelf had een stel  visserij kaarten samengesteld, een weergave van de jaarlijkse visserij activiteiten en Decca aflezingen van de posities van betreffende visgronden.
Maar in dat jaar, was de Noordzee en de Moray Firth verzadigd  met kleine schelvis, wat de markt overspoelde en de prijzen liet dalen.
Vis , wat niet de minimum prijs opbracht voor menselijke consumptie, werd uit de markt gehaald en naar de vismeel fabrieken gestuurd. voor een prijs van 10 shilling per kist vis van  7 stones      (+/- 45 kg ) ( Wat momenteel een prijs van net een penny per kilo opbracht )
Mijn oudste oom adviseerde om te wachten tot de zaken zich verbeterden, alvorens stappen te ondernemen om een nieuw schip te betalen, wat toen £ 23.000 kostte..
Omdat de rente  op geleend geld het zwaarst waren, in de eerste paar jaren dat het nieuwe schip in gebruik was genomen, het belangrijk was, de verdienste tijdens deze aanvankelijke  periode zo groot mogelijk te maken..
Zo werd het waagstuk opgeschort..
Het is onnodig te zeggen, dat ik teleur gesteld was. Maar een andere deur stond op het punt , om zich voor mij te openen.

Ver weg in Oost Afrika, was een grote dam geconstrueerd in de rivier Zambesi bij de Kariba Ravijn..
Deze grote onderneming was ontworpen,om elektriciteit kracht te verschaffen voor de mijnen en woonsteden van de koper mijnen van Noord Rhodesie.
Maar het had ook een politieke  motivatie, om de verbindingen te hechten, wat  de centrale Afrikaanse Federatie gecreëerd had, uit de grondgebieden van Noordelijk en Zuidelijk  Rhodesie en Nyasaland..
Tegenwoordig  worden  zulke dammen geconstrueerd met weinig gedachten voor sociale en milieu effecten. Ondanks het ontbreken 50 jaar geleden van zulke belangen, was de Kariba dam gunstig voor beide gezicht  punten..
De lokale stammen moesten lijden, maar dat was slechts een aanvankelijke periode..

De Batonga stam, die langs de rivier leefde in de Gwembe vallei, moest hogerop gaan wonen, daar het water bleef stijgen, om een groot meer te vormen., van 120 mijl lang en 25 mijl breed op het breedste punt en 400 voet diep op het diepste punt,
Dit was het grootste door mensen gemaakte meer in de wereld, wat zich uitstrekte, vanaf de Victoria watervallen  tot aan de Kariba ravijn..
Om de stamleden te compenseren, was er een fonds gesticht  om de stamleden te trainen en uit te rusten  om vissers te worden,  in plaats van boeren.

Een trawler schipper werd ingehuurd om daar heen te gaan, om de mensen daar te leren hoe zij moesten vissen..
Hij was van plan om zijn gezin mee te nemen, maar veranderde op het laatste moment van gedachten, omdat hij bang was voor sociale onrust in Noordelijk Rhodesie als het  de verandering naar onafhankelijkheid naderde...
Het Koloniale Bureau, onderdeel van de Technische  Coöperatie, werd opgedragen  om vlug een vervanging te vinden met een visserij officier opleiding en dit keer , een ongetrouwd iemand.
Een bericht werd vanuit London  naar de Wit Vis  Autoriteit kantoren in de belangrijkste vissers havens gestuurd.
Het aantal antwoorden was echter maar bescheiden.
Ik werd benaderd door een locale  officier, enigszins  terloops, daar hij dacht dat ik geen serieuze  interesse had..
Maar deze mogelijkheid had grote aantrekking kans, alleen dacht ik onwaarschijnlijk dat zij mij  zouden nemen,  zo'n jong en onervaren..
Het Parlementslid voor Banffshire, zelf een zoon van visserman, dacht hier anders over en gaf mij een sterke aanbeveling.
Ik werd in London ondervraagd in April 1962 en vertrok naar Noordelijk Rhodesie in Augustus van dat jaar.

Einde

[vreemdeling]

Ik zie dat alles weer werkt.
Sorry voor de moeilijkheden.
Ik hoop dat het voorlopig hierbij blijft.
gr. Cor

[vreemdeling]

Fleetwood's Visserij Erfgoed.                          deel no.1

Fleetwood  was wel bekend,, voornamelijk als een vissers plaats.
Dat  was echter, niet altijd zo geweest.
Inderdaad, in de gedachten van de schepper van de stad, dhr.. Peter Hesketh's,  was Fleetwood beoogd als een vakantie plaats in de stijl van St.Leonard aan Zee, om tegemoet te komen aan de verlangens van de residenten van de steden in Lancashire.
Het Fleetwood van Peter Hesketh's, beschikte desondanks over een windwijzer op de commerciële verwachtingen , aangeboden  door een nieuwe stad en haven, maar het was twijfelachtig als zij al voorzag,  in de waarde van een gezonde  visserij industrie..
Zo raakte Fleetwood synoniem met vis en speciaal met de vissoort heek.
Voor een antwoord op deze kwestie, moeten wij terug gaan naar de tijd voor Peter Hesketh, de Landheer was van het buitenhuis Rossall Hall.

Stel je voor, als je wilt, .....de kust van Fylde in het vroege gedeelte van de 19e eeuw. Dun bevolkt, verlaten, geïsoleerd en onherbergzaam, met een strook van  zand duinen,  die zich uitstrekte vanaf de rivieren de Ribble tot aan de Wyre.
De dichts bijzijnde stad van enige betekenis was Preston., zo'n dertig mijl ervan verwijderd, een aanzienlijke  afstand om in een dag te reizen toen transport, getrokken door paarden, het enge alternatief was, voor de "benen wagen "naar Rossall Hall., wat nu een school is, wat het huis was van de Hesketh familie.
Vanwege de grote moeilijkheden ten gevolge van wat een grote afstand was om te reizen, moesten  grote landhuizen zelf toereikend zijn voor het meeste van hun bevoorrading en al hun ervaring in deze zaken. Om het landhuis te voorzien van voedsel voorraden , werd er een kleine vloot van kust vissers vaartuigen in stand gehouden om te vissen in de vis rijke wateren van de Morcambe Baai, en die een ligplaats vonden op de aflopende stranden van de Rossall kust.

Ten gevolge van een heftige  aframmeling van een  opéénvolging  van stormen in 1814, verplaatste Bold Hesketh, de landheer van het buitenhuis en de oom van  Peter Hesketh, zijn kwetsbare  kleine vloot van de kust.. Ofschoon  de kust een ideale  plaats om te meren was in veel gevallen , lag de kust wel open en bloot aan alle  kracht en woede van de westelijke  stormen,  die zo vaak de kust teisterden..
Hij meerden zijn schepen in de welbekende schuilplaats van het Wyre Delta en bouwde later  wat hutten voor de visserlui om er in te wonen..
Door dit te doen , zaaide hij het zaad wat, zoals nu ondoordacht, de stad  zou oprichten tot de status van de derde grootste vissershaven in Engeland.

Rond 1840 was de opbouw van de stad goed onderweg en aan de taak om schepen veilig in en uit de haven te krijgen, kon nog wel wat serieuze overweging gegeven worden..
Omdat de schepen reeds de lastige passage de rivier op maakten naar de plaatsen Skippool en Wardley, die reeds lang als havens gevestigd waren, werd er een loodsboot gestationeerd  in het Lune Diep. Deze loodsboot  verschafte aan inkomende vaartuigen een loods, die goed thuis was in de gemene getijden en stromingen, die het Wyre kanaal opzweepte..
Een lichten systeem  werd bedacht om de schepen te begeleiden rond de hoek van de Noord Werf Bank en naar het diep- water kanaal, wat al goed in kaart was gebracht door de bekende Kapitein Denham,
De vuurtorens van Wyre Licht ,Pharos Licht en het Lower Licht  waren al  in Juni 1840 in gebruik en werden ontstoken op de 20e van die maand..

Om de loodsen te helpen om hun tijd aan boord van de loodskotter door te brengen, voor er een beroep van hun diensten op hen werd gedaan, hielden zij zich bezig met vissen vanaf de kleine loodskotter., waarna de vis verkocht werd, als zij aan wal kwamen.. Al spoedig steeg het inkomen van de visserij bezigheden uit, boven dat van de beloodsing..
Een vereniging kocht  de loodskotter Pursuit en vestigden  de Fleetwood  Visserij Compagnie en voegde op een later tijdstip toe aan de loodskotter, vier half deks Lancashire  Nobbies * , gekocht  van banken in Southport, van het type dat uiteindelijk synoniem zou worden  met de garnalen visserij in de Morcambe Baai .
Al spoedig verschenen er meer van deze "nobbies "of  "garnalenvissers"zoals zij plaatselijk werden genoemd., Zij ontgonnen  de visrijke wateren van de baai, aanvankelijk hun vangsten  aanlandend  en verkopend op de zandige kust, tot er een kade werd gebouwd en wat al heel vlug daarna, hun thuishaven .werd.
Remasters, uitgerust met een  korte boegspriet en een klein zeil voerend, hadden zij  een lange  overhangende  achter steven en een open ruimte om in te werken..
Deze kleine schepen waren de hoeksteen van de Lancashire  kust visserij industrie,  gedurende lange jaren, zelfs tot ver in de tachtiger jaren.. Tegen die tijd, ofschoon zij toen uitgerust waren met een dekhuis, werden zij voorzien van een kleine motor..
Dat was over het algemeen een twee takt petroleum / paraffine motor. Deze motoren  werden  eerst gestart met petroleum en waarna overgeschakeld werd op paraffine, zodra de motor opgewarmd was..( zgn. Gloeikop motor )

Rog, schol en kabeljauw waren de vissoorten die beschikbaar waren voor de visserlui,  gedurende het gehele jaar, ofschoon er goed opgepast moest worden  om de ""Miller's thumb " ( Pieterman ) te ontlopen, een kleine vis , wat in aantal toenam, tijdens de zomer.
Een steek van één van zijn stekelige vinnen, zou resulteren in een  tamelijk pijnlijke hand.

Rond 1851 was het inwoners aantal  gegroeid tot over de 3000  en er werden regelmatige vismarkten  gehouden..
Schuren voor de vis verwerking werden  gebouwd langs de kade en de Lancashire  en Yorkshire Spoorweg Maatschappij was begonnen tegemoet te komen aan de noodzaak van de snel groeiende  visserij industrie. Viswagons werden aan de trein toegevoegd, die de steden aan deden, wat hen in staat stelden, de vis snel en gemakkelijk te transporteren  over het gehele land.
Tegen de tijd dat het 1860 werd, waren er 32 kleine  vissersschepen, met inbegrip van smack's, vertrekkend en vissend  vanuit de haven van Fleetwood, op een geregelde basis.
Tegen 1876  was het aantal schepen toegenomen tot 64  stuks en de hoeveelheid schelpdieren en vis, verstuurd vanuit de stad , bereikte een hoogte van 100 ton per dag.

De grotere smack's, waarvan sommige van 40 ton, waren veel groter dan de  nobbies en waren in staat om verder weg te vissen..
Terwijl de kleinere schepen beperkt waren om in de Morecambe Baai, de Ribble Riviermonding en de Liverpool Baai te vissen, bereikten de smacks  wel zover als  de Ierse en Schotse kust, jagend op rog, heek, kabeljauw  en hondshaai. De eetbare krab was ook hoog geprijsd als vangst..
Bemand, gewoonlijk  door vier man en een jongen, trokken de smacks  een vijftig voet wijde boomtrawl  voort,  met rond de 150 vadem aan touw tros..
Dat betekende dat  elk schip een bepaalde hoeveelheid  zeilen moest voeren en hoopten op een stevige bries, om de trawl vooruit te kunnen slepen.
Anders zou het schip verankerd blijven liggen aan de zware  houten boom met de zware ijzeren sloffen aan de uiteinden.

De boomtrawl  was de basis vis uitrusting tot 1894, toen een nieuwe uitvinding, de otter borden trawl haar debuut maakte.
In feiten was zij bijna gelijk aan de boomtrawl, maar het revolutionaire en succesvolle karakter van het nieuwe ontwerp betekende dat het universeel gebruikt ging worden op de  grotere schepen van de Engelse visserij vloot.
Het probleem  van de boom trawl, was de zware  houten boom, wat feitelijk de wijdte maat  van het net bepaalde..
De otter trawl schafte de boom geheel af en gebruikte twee grote, met staal verzwaarde  houten borden ,die werkten als vliegers..
Vast gezet op de vlerken van de trawl, gingen deze vliegers, als er aan getrokken werd, zich apart  verplaatsten, onder de druk van het water en opende zo de  mond van het net tot haar uiterste stand..
Een ander voordeel was, dat er  grotere netten gebruikt konden worden bij de nieuwe generatie stoom trawlers .die toen ook  op het toneel verschenen.
Een van de eerste trawlers die van deze nieuwe vis uitrusting gebruik maakte,  was de  "Otter " en haar naam werd al heel spoedig synoniem met het nieuwe trawlnet..

Misschien  was de meest opmerkelijke  smack van Fleetwood wel de "Harriet ", met visserij nummer FD 111 , die in 1893 was gebouwd voor de reder Tichard Leadbetter.
De "Harriet" viste vanuit Fleetwood tot aan de late zeventiger jaren van de 19e eeuw, een prestatie waardig om te noteren, voor een schip met een houten romp, in een bedrijfstak dat opmerkelijk hard was, voor de schepen , die er in werkten..
Dit schip, achter gelaten op een modderige zandbank in de Duddon Delta, waar zij langzaam wegrotte, werd verworven door het Fleetwood museum, waar zij ten bate voor het museum geheel hersteld werd.

* Nobbies = een type vaartuig

Wordt vervolgd