Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

Als visserlui protesteerden         deel no. 2

Maar in de stilte van de ochtend, slopen overal langs de kust,  schepen uit de havens en spoedde zich naar hun toegekende doelen, voor een  blokkade zoals door hun  lokale  commandanten was opgegeven..
Een totaal  van 900 visser vaartuigen en 5000 bemanningsleden kwamen aan, op de hun opgegeven havens en manoeuvreerden zich vindingrijk in  positie, hierbij voorkomend , dat andere schepen de havens konden binnen lopen of er uit zouden  vertrekken.,
De hoofddoelen in Schotland waren de Cromarty Firth, Grangemouth en Newhaven in de Firth of Forth. Aberdeen,Lerwick, Greenock Ayr en Ardrossan in de Firth of Clyde, Stornoway, Mallaig, Kyle of Lochalsh en Peterhead..
Rond ontbijt tijd op die Maandag morgen, hoorde  de gehele natie en de gehele wereld, over de rustige blokkade.. Er waren een paar pogingen, door scheepvaart maatschappijen, om de blokkade te breken, maar de vissers hielden dapper stand,  behalve in een paar  zaken, die niets met het protest te maken hadden..
In Aberdeen zwermde de politie uit over de hele haven en vroegen aan de bemanningsleden informatie wie hen bevolen had, om zich bij het protest te voegen..
John Thomson en Willie Hay luisterden hen af en John kwam tussen beiden en nam de volledige verantwoordelijkheid op zich.. De politie trachtte de twee schippers van het Actie Comité te arresteren,, maar er verscheen een hoger geplaatste  politie officier en die zorgde er voor, dat de arrestatie niet door ging., waarschijnlijk naar aanleiding van orders uit Westminster  of van het Schotse bureau..
Ondanks  officiële  Regering bezwaren, ontvingen de vissers ruime ondersteuning van het publiek.
Een Amerikaanse Visserij  Vereniging zond een telegram, om haar solidariteit kenbaar te maken en liet weten dat 45 van hun oost kust schepen, niet uitgevaren waren  uit sympathie.
Ofschoon eerst vijandig en afstandelijk, moest de ( Latour ) Regering  uiteindelijk met de vissers  onderhandelen. Hun aanvankelijke  beleid was, om een wig te drijven tussen de verschillende  vissers verenigingen, om de blokkade leiders te ontmoeten  in het Trawler Federatie kantoor.
Edward Death, ( Minister President ) had de  verre visserij trawlers en de  nationale wateren vloot gesplitst,,om meer ondersteuning te  krijgen voor de  acceptatie van de  EEC  verenigd visserij beleid en de vrijlating van de nationale vis gronden aan Europa , door de trawler maatschappijen toegang te beloven tot de IJslandse  en Noorse wateren,
Deze tactriek werkte toen ( echter de beide landen , IJsland en Noorwegen bleven buiten de  EEC , hierbij de verre visserij  vloot  hun uitkijk ontnemend  van de toegang tot deze wateren  )
Echter, in 1975 zeiden de trawler rederijen dat ofschoon zijn geen deel waren van de blokkade, zij er wel mee sympathiseerden en  hun volle aandacht er aan schonken..h
De man die er op uitgestuurd werd om met de blokkade leiders te overleggen  was Hugh Brown, een minister van het Schotse Bureau voor de Visserij.
Brown was een interessante en nogal een  logische keus.. Hij had de onderhandelingen met de IJslandse Regering  geleid over de uitsluiting van de UK trawlers vloot van de IJslandse wateren.
Hij had ook een onberispelijke sociale stamboom, opgegroeid zijnde in Glascow en had daar veel werkman stakingen  en demonstraties ondersteunt, samen met zijn  socialistische  vader. Maar Brown was een bekwame operateur en terwijl hij sympathie en  begrip toonde, was hij voorzichtig over wat  de Regering kon of wilde doen in deze situatie. Echter gaf hij de  de blokkade leiders de indruk, dat de meeste van hun vragen zouden worden ingewilligd...
Hier volgen een opsomming van zijn opmerkingen uit  de kranten verslagen van die periode.

Hugh Brown  ging er mee akkoord dat de visserij bedrijfstak was genegeerd door de Regering.
Het  was niet verwoord in het Manifest van de Labour Regering, nog was het een prioriteit geweest in de onderhandelingen met de Gemeenschappelijke Markt voorwaarden..
Hij verklaarde dat alles nu was veranderd .
Het Kabinet was bezorgd over de visserij bedrijfstak en wilde het probleem oplossen..
Hij was er zeker van, dat Buitenlandse Zaken  op zo komen voor een beleid, om de ( Britse ) visserij belangen  te beschermen. Echter  wilde hij zich uitten over de Regering onderhandeling positie  bij het  Gezamenlijke Visserij Beleid., nog wilde hij garantie geven op vragen die hij speculatief vond. ( Blokkade 75, Gavin Cargill )

De visserlui bespraken  langdurig het Regering antwoord en uiteindelijk  stemde zij er in toe, de blokkade te beëindigen..
Willie Hay publiceerde de instructies aan de blokkade vloot, gebruik makend van het code woord “Sneeuwvlok “. Om 6.uur 's morgens van de volgende dag, verdween de vloot met vergelijkbare  maritieme nauwkeurigheid aan de bekoring van de blokkade.
Willie Hay riep een pers vergadering bijeen om de beslissing bekend te maken en zei, dat uit het oogpunt van de visserman er 75 % van hun eisen waren ingewilligd. En dat er een eerlijk besluit was,  dat de Regering geloofwaardige besluiten wilde nemen.
Bij deze gelegenheid  werden slecht twee geringe kwesties opgelost, één betreffende de oplegging van haven werkzaamheden bij kleine havens, niet van de vakbonden zijnde  en één bij de meen-berekening van schelpdier  vaartuigen, in een kleine vloot subsidie schema.
Er waren geen verdere vorderingen over visserij limieten of  her-onderhandelingen  over het Gezamenlijke Visserij Beleid..
Dit was echt typisch de strategie van de Regering  ten aanzien van het protest van de vissers.
Zij wisten dat ieder protest een enorm kostbaar feit is voor de betrokken mensen in tijd en geld en  zij met recht reageren, dat als eenmaal de vissers weer op zee waren, de spanning zou verslappen.
Misschien  dat een  lang periode  resultaat, wat de Regering onderschatte, was, dat veel van de vissers gemeenschappen  begonnen met alternatieve politieke partijen te ondersteunen, met in begrip van de SNP  ( Schotse Nationale Partij  ) en de UKIP  ( Verenigd Koninkrijk Onafhankelijke Partij ), die samen  voorstanders waren van terugtrekking uit de EEC( Europese Economische Commissie  / EU, ( Europees Gezamenlijke Visserij Beleid.)

Einde                                 

[vreemdeling]

Als Vissers protesten in andere landen.

Wij koppelen niet de Arabische wereld of het Midden Oosten aan vis, maar landen zoals  Oman en Yemen hebben grote vissersvloten en vis  is een belangrijke zaak  in het proteïne gebruik van de gewone mensen in dit gedeelte van de wereld..
Twaalf jaar, voor Yemen zich herenigden in 1990, was ik in Noord Yemen, om te helpen met  de visserij ondersteuning, welke geconcentreerd was rond de haven plaats  Hodeidah,  aan de zuidelijke Rode Zee.
De vissersvloot bestond hoofdzakelijk  uit gemotoriseerde  houris en dhows, die visten op makreel, sardines en  bodem vissen.
Voorafgaande aan mijn bezoek, probeerde een grote vloot van garnalen  trawlers uit Koeweit, te vissen in de Yemense wateren, onder een internationaal, zakelijke overeenkomst, maar zij ontmoette sterke tegenstand van de visserlui uit Hodeidah, die een grote  afvaardiging  stuurde naar Saana, om te protesteren bij President  Ali Abdulla Saleh, die vlug antwoordde , door snel  de vis vergunningen voor de Koeweitse vloot in te trekken.

De Indonesische President Soeharto was genoodzaakt  soort gelijke  acties te ondernemen, kort hier na, om zijn vissers te beschermen in de Java Zee, nadat zij  zich hadden beklaagd bij de Gouverneur van Oost Java, over garnalen trawlers,  vissende op hun visgronden..
In het Indonesische geval, waren de trawlers eigendom van een lokale zakenman van etnisch Chinese oorsprong..
De beiden voorvallen  tonen een verschil  aan in standpunt bepaling aan de visserij sector in armere  of minder ontwikkelde landen..
Ondanks heerszuchtige  corruptie en beperkte democratie, blijft sociale stabiliteit en hierdoor   sociale rechtspraak, belangrijk voor de machthebbers.

In Cambodja protesteren de visserlui  op een wat gemakkelijker manier,
Misschien, na de wreedheid van het Rode Khmer Regiem, hadden zij geen behoefte aan  een gewapende confrontatie., ofschoon sommigen  etnische  Vietnamese vissers,  de visserij  officieren beschoten en het provinciale  visserij  kantoor  plat brandde.
Maar de meeste van de Khmer visserlui nam de vorm aan om te protesteren,  door te stemmen op  oppositie partijen bij de nationale en plaatselijke verkiezingen.. Sedert  de populatie van de vissers  gemeenschap was uitgegroeid tot in de miljoenen, gaf dit de Regering wel wat zorgen..
Zo, met een interessante  voorbeeld van onbaatzuchtige  actie door de Regering, die niet bekend stond voor haar sociale zorgen, kondigde de Minister President  Hun Sen een belangrijke visserij  hervorming  aan in het jaar 2000.
Deze hervorming  nam 56 % van de visserij rechten van de commerciële maatschappijen af en gaf dit aan de lokale visserij gemeenschappen.
Het werd begroet als een belangrijke stap voorwaarts in het visserij beheer door de Verenigde Naties en de ontwikkeling banken , die haar tenuitvoerlegging ondersteunden.
Ondanks gerelateerde problemen, zoals armoede op het platteland, land roof en wat illegale visserij, heeft de reformatie goed gewerkt en heeft honderden van de visserij afhankelijke leef groepen versterkt en in staat gesteld,  hun basis van levens onderhoud te verbeteren en heeft hun natuurlijke inkomsten ondersteund..

Wat er gebeurd is met onze  visserij en vissers gemeenschappen in Engeland en Ierland en over grote delen van Europa en Noord Amerika, is weerspiegeld tot een grotere graad in de armere landen  van Azie, Afrika en Zuid en Centraal Amerika..
In de meeste van deze landen, zijn de aantallen visserlui veel groter en de noodzaak om visserij te behouden en in de vis farm sector, meer noodzakelijk voor de nationale  sociale en economische stabiliteit.
Onze noordelijke  regeringen mogen  de visserij sector als onbelangrijk te beschouwen of zelf onontbeerlijk, maar voor landen in Azie en de Verre Oosten, is het een belangrijke leverancier van proteïne voedsel en een belangrijke werkgever van  mensen  van het platteland, zowel mannen als vrouwen.
Een moderne geïndustrialiseerde staat kan werklozen steun voorzien aan over complete vissers en hen een bescheiden vooruitzicht aan ander werk schenken. Het kan kust gemeenschappen stimuleren om alternatieve bronnen  van inkomsten  te ontwikkelen, uit het toerisme of andere dienst verleningen.
Maar een arm land met een groot aantal inwoners beschikken eenvoudig niet over deze mogelijkheden.
Daar bestaat geen werklozen ondersteuning en wat gezondheid zorg.
Zonder werk of inkomen, sterven gezinnen of vallen terug op hun schrale redding middelen om te overleven..
Om deze redenen, waarderen de regeringen van landen zoals India, Sri Lanka, Thailand, Cambodja, Vietnam, Indonesie, de Filipijnen en China, hun grote ambachtelijke  visserij, met de productie van  weinig kostende proteïne voedsel en  bezorgt voor miljoenen boeren zonder land, aan werkgelegenheid.
De erg verschillende toegang tot de visserij  en landbouw ontwikkeling in minder welgestelde staten, weerspiegeld zich in het werk en doelen van de Verenigd Nationaal  Agentschap. Met name de FAO , de Voedsel en Landbouw Organisatie, die in 1945 werd geformeerd, om de wereldwijde voedsel productie aan te pakken.
In tegenstelling tot de Wereld Bank en het Hulp Fonds van de Verenigde Staten, die alleen  maar aandacht schenken aan de opbrengst en de westerse stijl van  kapitalistische ontwikkelingen,hebben logisch de FAO ( en de IFAD, en UNDP ) , sociale baten  bekeken en de milieu duurzaamheid, als gelijkwaardig in belangrijkheid , aan de economie en de financiële levensvatbaarheid.

Einde

[vreemdeling]

een fout door mij gemaakt
No.917 moet voor 916 worden gelezen.

Als Visserlui protesteren.     no. 3

Een één-mans protest.

Mijn neef John maakte een paar jaar later zijn eigen protest  tegen de CFP regels.
Wat begon als een vriendelijke vraag aan schippers om de Regering te helpen op een vrijwillige basis, met informatie over de wekelijkse visreis activiteiten, werd al heel snel ontwikkeld tot een bureaucratische nachtmerrie..
Toenemende aantallen  formulieren en vragen over gegevens, werden toegevoegd aan het scheep journaal, om door de schippers geïnformeerd te worden waar en wanneer zij de bepaalde soorten vis hadden gevangen, in hun totale vangst..
Het is een wel bekend verschijnsel, dat wanneer de macht is toegekend om zaken op te vragen, er geen  limiet is tot de zaken, die een ijverige  bureaucraat wil toevoegen in de lijst van vragen..
Ik heb dezelfde bedoelingen waargenomen bij sociologen..
Na een gegeven toezegging om de visserij gemeenschappen te bestuderen, konden de zoekers met de meest opdringerige vragen van persoonlijke geaardheid komen.
Ik denk aan sommigen van hen, die wilden weten hoe vaak de visserman met hun vrouw slaapt, of hoeveel  metalen lepels en vorken zij hadden en zelfs, wat de naam van  hun schoonmoeder was.  .
Toen ik een bestudeerde  doctor  in de sociologie uitdaagde over de bruikbaarheid van deze vraag, was zijn antwoord........

Wel, …...hij  zegt, dat hij getrouwd is, …...maar is dat de waarheid ?
Als ik hem om de naam van zijn schoonmoeder vraag, dan weet ik zeker  dat hij getrouwd is !

Wel,..... mijn neef John trok de lijn , over de gedetailleerde vragen over de locaties van alle vissers  op de visgronden.
Dat is voor alle vissers een gerenommeerde beroeps vraag..
Hij brengt er een mensen leven op door , in allerlei weer omstandigheden, met het uitvinden van waar de vis scholen op verschillende tijden en in verschillende seizoenen zich bevinden en waar hij zijn netten kan uitzetten zonder dat  ze kapot worden gescheurd of dat hij ze verlies op de rotsen of op een wrak,  op de zeebodem.
Hij wilt deze informatie delen met zijn geselecteerde vrienden  of collega's, maar niet met de wereld in het algemeen.
En wat heeft de Regering er aan , om jouw zakelijke aangelegenheden,  in zo'n omvang , te weten ?
Zouden zij ook dezelfde soort vragen stellen over interne zaken, aan olie ontwikkeling maatschappijen of aan investeerders in de aandelen handel of aan  importeurs van zeldzame handelswaar ?.
Ik denk van niet..

John ging er ook van uit dat het log boek en de werkzaamheden beschrijvingen, de dunne rand van de wig waren, was uiteindelijk zou gaan  leiden tot  verdere  straffende  wetgeving, wat veel schepen buiten gebruik zou stellen.. .
In dat idee was zijn achterdocht, wat later bewezen werd, had hij wel echt gelijk.. En zo  diende hij zijn  log boek en vellen met gegevens in aan de visserij officier in Lochinver, maar zonder de gegevens waar van hij dacht, dat het privé gegevens waren.

Nu deze overtreding, als het al een overtreding was, moest gezien worden als één  volgens de statuten, maar de Regering beschouwde het als een misdaad.
Iedere tak van de nijverheid moest meewerken, wat een toenemende  aantal regels en papier werk was , waar van veel bezwaarlijker was dan dat het zou helpen en vaak waarschijnlijk niet bruikbaar was voor de Regering..
Maar probeer dat eens te vertellen aan een rijks ambtenaar en speciaal een, die voor de Europese Unie werkt,. of een van de overleefde  nationale  regeringen, die er werkten..
Het EU  gemeenschappelijke visserij beleid is een grote heilige koe , die  beschermd moet worden en moet worden verdedigd  tegen alle kosten.
Er mag geen verandering zijn  of vermindering  van haar voorschriften. Iedere poging om te vertragen wordt gezien als een verraad.
En zo werd neef John ontboden en moest verschijnen in het Dornoch politie bureau, die de zaken behandelde voor het district Sutherland..
Maar verbazingwekkend, politie officier Ewan Steward van het bureau Dornoch, was niet onder de indruk van deze zaak van de Kroon, tegen de onaangename  schipper.
De zaak werd  afgedaan als technisch .
Geen zaak om te worden beantwoord., was de eerlijke conclusie van de politie officier.
Dat plaatste de kat tegenover de duiven van het Visserij Departement in Edinburgh, Westminster en in Brussel..
Deze politie officier werd  later gedegradeerd door de rechtbank, blijkbaar voor  zijn weigering, om  te buigen voor  politieke druk.
Hij was de enige persoon in Schotland, in die periode, die te lijden had van zo'n lot bestemming..

De houding  van visserij autoriteiten van de regering leek te zijn....Hoe waagt deze schipper het om hier mee vrij gesproken te worden en zijn neus ophaalt voor de machtige CFP ?
En vervolgens , op kosten van grote uitgaven van de belasting betalers,, huurde de Regering de Lord advocaat voor Schotland, baron  Rodger van  Earlsferry, de eerdere Raadsman Generaal van Schotland, in, om deze zaak te herzien en de beslissing  van de Politie Officier in Dornoch..
Deze zaak werd behandeld in de High Court in Edinburgh op de 26e Mei 1992 en het is nodeloos te zeggen, dat de beslissing werd veranderd door de Lord Advokaat, die John schuldig bevond van crimineel gedrag tegen de CFP van de Europese Unie en zond hem terug naar de rechtbank van  Dornoch voor verdere veroordeling.

John was echter resoluut. Er was geen kans dat hij schuldig werd verklaard of dat hij een boete moest betalen. Hij was er op  voorbereid om een gevangenis straf uit te zitten, om er een punt van te maken dat de CFP, de  Schotse visserij wilde vernietigen en hierbij veel hard werkende mensen  werkloos te maken. Ondanks  smeekbeden van zijn vrouw, had hij zijn  koffer al gepakt met het benodigde, voor een lange gevangenis straf..
In Donoch stond hij oog en oog met een andere Politie Officier en daar was geen verwachting dat hij  even sympathiek zou zijn, als zijn voorganger.
Maar politie officier  James Fraser verklaarde, dat hij begreep dat de zaken die John deed, hem motiveerde om te doen.. Echter zei hij, dat de  Dornoch besluiten veranderd waren door de Hoge Raad (  en hij daarvoor niet een  oplossing had ,dan de straf te laten vervallen.
Zij wachtten  met ingehouden adem op de uitspraak.

Mijn straf is , dat ik  U vermaan. ,.... was de uitspraak van de Politie Officier 
En hierbij liet hij de veroordeelde gaan.
Ofschoon vanuit het  gezichtspunt van John, met een crimineel rapport over zijn naam.

Als een aantekening  over het bovenstaande....

Op 19 September 1999 publiceerde het Herald nieuwsblad een rapport over de vriendjes politiek en het “ouwe jongens “ netwerk in de hoogste legale kringen van Schotland
Het nieuwsblad verklaarde dat leden van alle  politieke partijen  hun ontsteltenis hadden uitgesproken  over deze legale “mafia “, die   afspraken  bepaalden en het verwante”rug krabben “  gewoon  door lieten gaan...
Professor Black van de Edinburgh Universiteit zei, dat afspraken, ofschoon legaal, volkomen kwaad denkend waren en  met verwondering werd gekeken welke “gunstelingen “  bijeen werden geroepen.
Twee senior  rechters, die genoemd  werden als puike voorbeelden van de  vriendjes politiek en  “baantjes voor de jongens praktijken “, waren Lord Earlsferry ( die mijn schipper / neef  schuldig bevond aan het negeren van de E.C. voorschriften ) en Lord Donald Mackay. die elkaar behulpzaam  waren bij elkaars  promoties  en benoemingen .

Einde

[vreemdeling]

Een Iers Denkbeeld.

Meer dan zestig jaar geleden,zeilde mijn oom Willie in zuidelijke richting door de Ierse  Zee met zijn schip de “Moravia.”
Hij had bij Portovogie  en Howth gevist in de dagen, dat deze  wateren overvloedig met wijting waren gevuld, gevolgd op de periode van  verminderde visserij activiteiten tijdens   Wereld Oorlog No. 2.
Het was een prachtige zomer dag en de  zee had bijna geen rimpels aan de oppervlakte van het water.
Dat was niet altijd het geval,  daar de Ierse Zee aanleg heeft voor slecht weer en lastige zeeën, wanneer de Atlantische winden opsteken vanuit het zuiden en zuid-westen.
Maar die dag was er geen zuchtje wind en de zon scheen minzaam op het water.
Willie zag een schip in de verte, die bezig was zijn net te halen en hij stuurde zijn schip Moravia  langszij , om naar zijn vangst te kijken.
Het schip had een net vol met vis. Hij had reeds verschillende pakken met wijting  scheep gezet en de vis viel over de beide zijkanten van het 50 voet lange schip.. Er zat nog steeds meer wijting in het net en iedere keer als er een pak weer succesvol werd  op gehieuwd, viel er meer vis over de verschansing terug in het water..
De ogen van mijn oom  vingen nu de naam op van het schip. Het schip heette “Peace and Plenty ( Vrede en Overvloed )
Wel , Ierland heeft weinig vrede gehad en in overvloed tijdens de voorgaande eeuwen, maar als  er een deel van haar economie een maatstaf was geweest aan beiden, was het wel de visserij geweest..
Haring, makreel, pilchards, wijting, heek, koolvis, kabeljauw, schelvis, garnalen, zalm, poon, schol en tong werden overvloedig gevangen rond dit smaragd kleurige eiland en ofschoon het leven aan de wal hard was voor de veehouders, de turf stekers en de aardappel boeren, konden de kust bewoners altijd op de zee vertrouwen om zich van voedsel te voorzien en wat inkomsten aan loon.
Echter, net als hun  Celtic broeders in de Hooglanden en op de eilanden van Schotland, werkten de Ierse vissers al eeuwen met kleine open boten en oefenden een eenvoudige lijn  en net visserij uit.. De technologie en kapitaal, wat de  Engelse verre visserij op  kabeljauw aan een smack vloot  bouwde en de Hollandse  haring drifters of de Amerikaanse walvis industrie van 16e tot de 19e  eeuw, bleek Ierland in zijn geheel dit , te omzeilen..
Tijdens de 18e eeuw importeerde Ierland meer vis, dan  er gevangen werd. En tijdens de 19e eeuw en in de eerste helft van de 20e eeuw, waren de pogingen om deze bedrijfstak te doen opleven maar zeer matig en grotendeels ondoelmatig.
Het land had veel te lijden van de emigratie  tijdens de moeilijke perioden in haar geschiedenis.. Dit was uiteindelijk in het voordeel van de landen , waar zij heen gingen, hoofdzakelijk naar de USA. Sommige emigrant vissers  vestigde zich in Newfoundland, waar een overvloed van families  woonden  met Ierse namen en de Bonavesta Baai accent  is al even dicht bij het Iers zoals je het in het buitenland zal vinden..
De boten die in gebruik waren tijdens de periode 1930 en 1940 waren meest half deks haring en makreel drifters, met een paar kleine trawlers, wat zalm vissers met staande want netten en kreeften vissers.
De met de hand geroeide  open curragh boten, weerstonden moedig de Atlantische Oceaan bij de west kust in de zomer periode, om de grote reuzen haaien te vangen voor hun olie.. De Deense en Schotse seine netten  waren al in gebruik in de Ierse zee en werden langzamerhand ook  in gebruik genomen  aan de zuid en west kust..
Een gevolg van het ontbreken van Regering's  hulp was, dat veel Ierse visserlui tweede hand schepen kochten van Schotland gedurende vele jaren na de oorlog. Uiteindelijk werden  een aantal subsidie en lening schema's georganiseerd door de An Bord Aiscaigh Mhara, de Ierse Zee Visserij Organisatie, die voor het eerst gevormd werden in 1952 en een wat modernere vloot werd opgebouwd, hoofdzakelijk in de belangrijke havens van Killybegs, Galway,  Castetown Berehaven, Dunmore East en Howth.
Mijn eerste bezoek  aan Ierland was als een schooljongen in 1951 en ik was daar weer in 1953 en 1954 , tijdens de zomer vakantie van de school, toen mij een prachtige kans werd gegeven om te gaan varen  als scheepsjongen op  het familie schip..
Ik herinner mij nog, dat wij in de Galway Baai visten, toen zeil hookers turf rond brachten op de Arran Eilanden en Connemara en de curraghs””  nog werden geroeid de Atlantische Oceaan op , om op de reuzen haai te gaan vissen.
De “curragh”was een lichte boot waarvan de romp met zeildoek was bekleed, met een hoge steven en een vlak achterschip en een prachtige zeewaardige lijn,  om de Atlantische deining te kunnen weerstaan.
Een eerste klas boten bouwer, waar ik later mee kwam te werken bij het meer Kariba, in de Zambesi vallei, Dick Heath, koos de tekening van de “curragh” als een basis voor de beplankte kano's, die hij ontwierp voor de visserij in Zambesie.
Het bewees dat het een uitstekende boot was voor de soms korte  scherpe golfslag op het grote meer en is  tot op heden nog steeds in gebruik, dit land ..

Maar we keren terug naar het westen van Ierland.
Wij brachten een unieke  avond door in Kilronan op het hoofd eiland Arran van Inishmore, wat het uiteinde van de Galway Baai scheidt van de machtige  Atlantische Oceaan.
In het huis van mevr. Joyce, een vooraanstaande  vrouw op het eiland, zaten wij rond een turf vuur op een stenen vloer, onder het licht van een olie lamp en werden van thee en thuis gebakken lekkernijen voorzien..
Als een speciale daad, werd mij een glas melk gegeven. Het smaakte vreemd voor mij, tot ik mij realiseerde , dat het ... zouden we niet meer noemen melk was..

Connemara was een ander fascinerend gebied waar de huizen en de kleding , in eeuwen weinig waren veranderd.
Wanneer ik nu naar Ierland ga, verbaast het mij alsof het lijkt, dat geen enkele oude, met riet bedekten landhuisjes, zijn overgebleven.... Nu, de ene grote bungalow na de ander..
Galway, in de vroege jaren rond 1950, had nog steeds veel van haar Spaanse karakter en was een typisch oud Ierse  stad met meer moderne delen in de buiten wijken, zoals Salthill, wat zich ontwikkeld had de een  badplaats  voor de toeristen..
Zoals delen van de stad Dublin, waar nu  een groot aantal gok winkeltjes zijn , die vol staan met “Een Armige Bandieten “, de gok automaten..

Ierland behield, tijdens de na oorlogse periode, veel van haar oude karakter, in het bijzonder in de platteland  gebieden en  aan de zuid en west kust.
Er zijn een aantal onbewoonde eilanden bij de ZW kust, met hoge pieken en ongastvrije  rotsen, die duizenden jaren aan een, door de Atlantische zeeën  gegeseld werden.
Toch bouwden Ierse monniken kloosters op deze verlaten  buiten posten, waar zij een sober bestaan leidde en er naar  streefden, te blijven leren en te geloven en te overleven in de donkere Middel Eeuwen..
Nu, als ongenaakbaar,zoals deze rots vestigen blijken te zijn, werden van tijd tot tijd door de Vikingen bezocht, die verwoestingen, plunderingen en bloedvergietring aanrichtte  en met hun onbarmhartigheid veel onbetaalbare werkstukken vernietigden, van kunst en literatuur..

Wij visten vaak  rond deze eilanden, de Skelligs bijvoorbeeld.
Mijn vader noemde  een gebied bij de  ZW kust ,de “Boerderij “,daar er drie rotsen stonden die  de stier, de koe en het kalf werden genoemd.
De ZW gronden waren goed bekend bij de Spaanse vissers die er reeds langer visten als de laatste eeuw,.meestal gebruik makend van “pareja “ visserij ( span trawl visserij )  op heek, wat even populair is in Spanje als kabeljauw.
Tot in de zestiger jaren, waren hun trawlnetten vervaardigd van hennep garen en waren de netten  uitgerust met grote glazen drijfvermogens.
Sommige van de spanvissers visten samen met een groep van zeven schepen. Zij wilden afwisselend als paar spanvissen, terwijl twee of drie schepen van het aantal  hun netten ophaalden en de vis in boord hielden.
Als er eenmaal voor een schip voldoende  vis was gevangen, werd het overgebracht naar  een enkel vaartuig, die dan de  vis  mee terug nam naar Spanje, terwijl de vis nog goed vers was.
De Spaanse vissers waren bekende  bezoekers van de havens zoals Castletown Berehaven en Galway ,wanneer het slecht weer was.
Momenteel vist de Spaanse vloot bij Ierland nu op  garnalen , meer dan op heek, welke nu schaars is.. Maar sommige schepen  hebben staande want netten gebruikt voor vis op de bodem, zoals kabeljauw, koolvis, rog, schol,  platvis en tong.
Vaak,  bij slecht weer, breken de netten af van hun boeilijnen.
Dan blijven de restanten van de netten voor tientallen jaren als `spooknetten ` drijven boven de zee bedding, en blijven vis vangen en vis doden en veroorzaken veel milieu schade.
Ierse vissers uit de plaatsen Cork en Kerry hebben lang geprotesteerd tegen het gebruik van bodem staande want  netten in hun wateren.

Wordt vervolgd

[J.H.]

Curragh-1986

[vreemdeling]

Iers Denkbeeld         deel no.2

Engelse stoomtrawlers, veelal uit Milford Haven en Fleetwood, bevisten de heek gronden tussen de beiden Wereld Oorlogen en in de periode in de vijftiger en zestiger jaren. 
Niet zoals de Spaanse vissers,, visten zij met een enkel schip, met een otter trawl, maar hadden hun netten lichter verzwaard en  drijvend gemaakt,  om de heek te vangen.
Volgens de aanwijzingen op de oude  Close Visserij Kaarten, moesten de trawlers door varen tot de honderd vadem lijn van de Old Head of Kinsale en moesten dan uitkijken  naar olie schepen ( dus tankers ) die dwars over de Atlantische Oceaan stoomden, van Amerika naar Engeland, daar de koersen van de tankers werden berekend, om dwars over de  beste heek gronden te lopen.

Haring en makreel waren al heel lang kenmerkend in de Ierse visserij productie.
In de 19e en de vroege 20e eeuw werd de haring en makreel met  drijf netten  en seine netten gevangen, vanaf zeilschepen en half deks motor schepen.
Maar al spoedig pleegden moderne schepen en hun moderne visserij uitrustingen,   een zware aanslag op de pelagische vis voorraden.
De meest bekende  haring visserij in Ierland,  was de visserij bij Dunmore Oost, in de monding  van de Waterford rivier, bij de Hook vuurtoren..
Iedere jaar, in de  maanden December en  Januari, kwamen grote scholen haring naar dit deel van de kust, om kuit te schieten.
Tijdens mijn eerste winter op zee, voegde mijn vader zich bij de Dunmore vloot en het gaf mij een gedenkwaardige ontmaskering van deze belangrijke visserij.
De visgronden waren in ondiep water, dicht bij de kust en binnen de Saltee Eilanden.
Ons schip was niet uitgerust voor de haring visserij, maar wij slaagden er desondanks toch in,de haring vangst uit te oefenen door  gebruikmaking van de  bodem seine netten, met een kuil met kleine mazen, bekend staande als  “brailers “,
Samen met andere schepen van de vloot, zochten wij het gebied af tot wij een school ontdekten op het echo lood. De stuurman gooide dan iets drijvends of een kleine visboei in het water en de schipper zou dan wat rond stomen en het net uitzetten in een cirkel, met het net precies zover als het drijvende merkteken. Het eerste eind van het net werd opgepikt en het gehele net gedurende 5 minuten gesleept, en daarna, indien succesvol, kwam het net boven drijven met 20 ton haring ( 100 crans of 400 manden )
Soms werd er meer dan 20 ton scheep gehaald, zodat de kuil open barstte van onder naar boven.. Dat was nog in de periode dat de netten gemaakt waren van katoen garen..
Toen eenmaal het nylon en terylene garens beschikbaar waren, konden wij weer grotere vangsten scheep zetten.. Sommige vangsten brachten wij in Dunmore Oost aan wal en sommige vangsten  gingen dwars over de Ierse zee, naar Milford Haven in Wales., waar wij hoopten op een wat betere prijs van de kopers zoals  de grote koper Bird's Eye..
Voor zo'n reis werd de haring in kisten opgeslagen en het schip kreeg dan wel een “kop last “ daar het erg nauw was op het voorschip en het schip niet gebouwd  was om grote ladingen in het vriesruim in het voor schip te stuwen.. Het weer in deze strook water ,vanaf Fastnett vuurtoren tot het zuidelijke punt van Wales, was ruw in de winter, om op zijn minst te zeggen.
Op de uitreis hadden wij een ZW lijke wind en zware zeegang tijdens de nachtelijke overtocht en met wat zenuwachtige angst.
Twee trawler bemanningen in Dunmore  Oost hadden weddenschappen met elkaar gemaakt, of wij de tocht wel zouden volbrengen..Verscheidene schepen waren verloren gegaan en sommigen zwaar beschadigd door de  zware zeegang, tijdens de winter van 1955 en 1956..
Ik kan mij nog wel  ons schip herinneren, duikend in de groene deining tot het dek geheel onder water stond en dan weer opkomend als een walvis, tot de volgende zee ons weer te pakken kreeg !.
De ingang naar Milford was over het algemeen, gevaarlijk .In het donker en bij slecht weer en zonder de steun van radar of elektronische positie bepaling systeem, was het een bijzonder aangename ervaring voor een 15 jarige jongen, die het schip stuurde,  rond de uitstekende “Small “rotsen , voor de ingang naar de baai en naar de Milford Sound.
Maar dankbaar , gelukte het ons en deden het zo  nog verschillende keren,  als de vangsten en de markt de reis rechtvaardigde..

De Dunmore Oost visserij  ging gedurende de winter door met een bonte vloot van schepen, gebruik makend van verschillende visserij  uitrustingen, om de vis te vangen.
Overdag waren er bodem seine net vissers, zoals wij en wat kleine otter net trawlers, die dichter bij de kust visten. Meer naar buiten trokken een vloot van Engelse en Duitse trawlers hun netten heen en weer langs de kust..
's-Nachts  visten een vloot van Schotse en Ierse  ring net vissers succesvol bij de kust, terwijl de Hollandse en Engelse drijfnet vissers hun vleten uitzetten , buiten de  nationale wateren limiet.
In de haven van Dunmore, werd de haring op vrachtauto's geladen van de plaatselijke verzorgers en ook  voor de handelaars uit Dublin..
Ook waren er Hollandse loggers die haring in de haven kochten en de haring aan boord zoutte en in tonnen verpakten.
Op sommige van deze loggers waren veel jongens uit weeshuizen  in Nederland werkzaam, een relikwie van de 2e W.O., op de bevolking..De jongens werden op een vaderlijke manier behandeld door de schipper van de logger,
Vroom werd er voorafgaande  aan elke maaltijd een gebed gezegd en alcohol was aan boord verboden.*

Het Hollandse systeem van vlug zouten van ongekaakte haring,soms met ijs toegevoegd, om ze koel te houden, was, wat de  Schotse vissers  kenden als “Klondyking “ ( vraag mij niet waarom dit zo werd genoemd.)
De haring zou dan verder verwerkt worden als zij eenmaal aangeland was op het continent..

Mijn vaders familie  hielden van de Ieren en verheugden zich in hun vriendschap en gastvrijheid in iedere haven, waar zij langere tijd verbleven.
Levenslange vriendschappen  werden er gevormd en heeft zich succesvol voortgezet onder  de generaties, tot op heden.. Daar de Schotse schepen moderner waren en meer vis vingen, werd dat hen  niet misgund, maar meer bewonderd door de lokale visserlui die aan boord kwamen en  nieuwtjes met elkaar deelden in de hut of in de kombuis van ieder bezoekend Schot's schip..
Ik herinner mij slechts één negatief geval en dat beeld de onderlinge relatie uit..
Enkele vis manden werden vermist van het dek van de Kincora, toen het schip in een bepaalde haven gemeerd lag..
Mijn vader gaf dit door aan een lokale Gardal politie agent., maar alleen, of hij een oogje  op het schip wilde houden en haar uitrusting.. Hij werd later wat boos, toen hij voor de rechtbank werd gedaagd, daar er  een schuldige was gevonden en die aangeklaagd werd. 
De man in kwestie, was een arme keuterboer, met een groot gezin, maar de rechter  gaf hem een ernstige straf predicatie en veroordeelde hem..Niet wensend om narigheid toe te voegen aan de  problemen voor deze man, ging mijn vader naar de klerk van de rechtbank, nadat de zaak was gehoord en betaalde de man's boete voor hem.
Het is nodeloos te zeggen dat er geen manden meer werden vermist en de dader bekeek hierna het schip en zijn bemanning met groot respect

Onze familie visten verscheidene jaren met vier schepen rond de Ierse kust, na het einde van W.O. no.2, voor de firma H.J.Nolan in Dublin, toen beheerd door  Paddy Brady en Vincent  Nolan...
Vincent en zijn zoon en de zoon van Paddy, beheren nu de zaak.
Onze familie schepen waren de Moravia, de Kitiwake, de Casamara  en de Kincora. De eerste twee schepen waren in Schotland gebouwd en de andere twee werden  gebouwd op de prachtige  Arklow werf  in  Tyrrell., Alle vier de schepen waren uitgerust voor de  de Schotse bodem visserij met seine netten, wat de voornaamste methode was voor de vangst van wit vis met schepen van deze grootte..
Zij visten op  schone, zandige gronden van rond de 20 tot 90 vadem diepte en maakten meestal dag reizen om hun vangsten zo vers mogelijk aan wal te brengen., daar Nolan zich prijsde, dat hij de beste vis kwaliteit had in de markt van Dublin.
Toen waren de vis voorraden nog in een overvloedige  positie., zoals van wijting, koolvis, heek,  kabeljauw,poon, rog en tong. En met schelvis  overwegend bij Donegal, wijting in de Ierse Zee en haring en makreel overvloedig in de seizoenen, langs de kust en de west kust.
Zoals Schotland, had Ierland  veel goede kleine havens met stenen haven hoofden., waarschijnlijk een relikwie van de eeuwen, toen de Engelse vloot toegangen eisten naar Ierland voor zowel de handel als de militaire controle.. Een minder omstreden profijt voor de Engelsen was, dat de Republiek zijn lidmaatschap behield van het Koninklijke Nationale Reddingsboot Instituut en  zorgden voor de vrijwillige bemanningen voor deze kleine bootjes , die waren gestationeerd in strategische havens rond de Ierse kusten.


* Waar komt dit sprookje vandaan ?          Misschien uit de Middel Eeuwen ?

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een Iers Denkbeeld.         deel no. 3.

Voor de oorlog, hadden mijn vader en ooms af en toe gevist  bij Portavogie en Ardglass, in Noord Ierland., maar niet vanuit de Ierse Republiek..
Het was daar, dat onze familie  een  gedenkwaardige ontmoeting had met een nationale persoonlijkheid, die bekend stond als, “Paddy,..... die het voor elkaar krijgt “..
Tijdens een goede visserij op wijting in de Ierse zee in de jaren rond 1930, waren enkele van onze schepen aan het vissen vanuit de haven van Ardglass in de provincie Down
Mijn oom  Alec werd benaderd door een man uit Donegal, die in zijn tijd, een legende zou worden... Deze man was Patrick  Gallagher of “ Paddy,..., die het voor elkaar krijgt “, zoals hij genoemd werd.
Paddy had als arbeider in Schotland gewerkt, voor de wisseling van de eeuw en na een korte periode van zorgeloosheid met zijn geld en leef gewoonte, zette hij zich in op serieus werk en ging sparen.,.
Hij was onder de indruk van de verrichtingen van de Schotse coöperaties van die tijd en besloot om een soortgelijke  organisatie  op te zetten,  als hij eenmaal thuis was in het landelijke Donegal, waar arme boeren en boeren arbeiders, weinig kansen hadden om hun lot te verbeteren..
Ondanks veel scepticisme,, bleef Passy volhouden en de Templecrone Co-operatieve Landbouw Societeit werd in 1906 opgericht en werd een voorbeeld voor de gehele co-operatieve  beweging in Ierland.
Het begon met de onaanzienlijke producten zoals eieren en groente en ging door met het verkopen van agrarische  producten, door iedere soort van huishouding..
De “Cope “hield zich later ook bezig, gedurende de volgende 20 à 30 jaar,  met weven, molenaars werk, credit voorziening en visserij en het  was Paddy's interesse  in de visserij , wat hem naar Ardglass bracht en hier mijn oom benaderde  op het plaatselijke havenhoofd.

De “Cope “had een  had een vissers boot gefinancierd, die de meeste tijd viste bij de west kust van Donegal, maar met beperkt succes
s. Toen Passt hoorde over de goede wijting visserij bij Ardglass, zond hij  de boot daar na toe ,om daar ook te gaan vissen, maar de vangsten van de boot bleven mager.,
Zo reisde Paddy naar de Oost kust , om dit eens te gaan onderzoeken..
Terwijl hij daar was, zag hij de Schotse boten  goede vangsten lossen en vroeg aan zijn schipper, hoe het kwam, dat hij geen vis kon vangen..
Waarom heb jij de Schotse vissers niet om advies gevraagd ?, wilde Paddy weten.
Maar zijn schipper was wat te bescheiden en te bedremmeld, om dit te doen.
Zo besloot  Patrick Gallagher toen zelf maar, om mijn oom Alec te benaderen.
Hij werd hartelijk ontvangen, en na zijn verhaal en verzoek te hebben beluisterd, was Alec blij om zijn hulp te kunnen verlenen aan een collega visserman..
Hij liet zijn broer Johny de netten van de Cope boot controleren en pasten ze aan, omdat de tuigage en instelling niet in orde waren en nam vervolgens Paddy's schipper mee naar zee, om hem te tonen hoe en waar zij de netten uitzetten en hoe zij weer werden gehaald in relatie  met de wind en het tij en herhaalde deze instructies op een reis aan boord van de Co-op boot.
In een zeer korte tijd viste de Cope boot succesvol en was in staat om bij te dragen in de  groei van Paddy's  visserij waagstuk.
Deze hele geschiedenis is goed  weergegeven op Paddy's  unieke wijze in het boek, “Mijn Verhaal , door Paddy the Cope. “
Het is een opmerkelijk boek, geschreven in Paddy's  eigen breedvoerige  Ierse spraak, wat geschreven werd door zijn dochter,want Paddy bleef grotendeels ongeletterd, tot aan het einde van zijn leven.

Ik heb zijn boek vaak gebruikt als een verwijzende tekst en als een inspirerend voorbeeld,.toen  ik visserij gemeenschappen en het uitbreidende personeel, op de deugd en bevoorrechting van het werken in een eenheid en organiseerde hen zelf en hun visserij activiteiten, in het samenwerkingsverband..
Het heeft mij deugd gedaan om te zien hoe vissers in Afrika en Azie zich gemakkelijk identificeerde met  Paddy's worsteling tegen de “Gombeen man “ ( woekeraars ) , die zij toen vergeleken met sommige kooplui of tussen- handelaren, die hen uitbuitte en intimideerde, binnen  hun gemeenschappen.
Het succes van de Templecrone Co-operatie volgend, werden andere fusies opgericht op dezelfde wijze als in Ierland en verschillende pure visserij cooperaties werden opgericht.
Een van de best bekende en goed beheerde , was de Kilmore Kade Visserij Cooperatie, op de zuid kust tussen Dunmore en Wexford.
Andere goede visserij  co-operaties werd opgericht in Killybegs, Greencastle, Burtonport, Galway- Rossaveal en in Casletownbere, in de provincie Cork..
De visserij en i de landbouw cooperaties hebben een bonte geschiedenis. Zij waren niet gemakkelijk te besturen en konden  vaak belemmerd worden door internationale verdeeldheid van externe concurrentie.
Desondanks  kunnen zij in bepaalde situaties een nuttige rol spelen en kunnen zij op kleine schaal exploitanten beschermen, die kwetsbaar  kunnen zijn aan uitbuiting door gewetenloze ondernemers of meer krachtige concurrenten.

In iedere haven in de Ierse Republiek waar de Schotse schepen binnen liepen, werden zij vriendelijk ontvangen. Ik had Galway en de Arran Eilanden al genoemd, maar er waren ook de plaatsen zoals Kenmare, Casteltown, Berehaven en Dungarven langs de zuid kust.
De haven voor de plaats Dungarven was de kleine haven van het plaatsje Helvick.
Mijn vader  en ooms werden vriendelijk in Dungarven ontvangen  door de Morrissey familie en door  Tom McHugh, de plaatselijke  school onderwijzer, die erg veel van de zee hield..
In Helvick was de enige telefoon in het dorp ( of de dichts bijzijnde bij de haven ) , in het huis van mevr. Redmond, een gepensioneerde muziek lerares, wiens oom, John Redwood,  wel bekende Ierse  lid van het Parlement in Westminster was.
Als een veertien jarige jongen, had ik toen een zeer  gedenkwaardige vakantie, toen ik een zomer bij mevr. Redwood bij haar thuis logeerde..
Haar bungalow hing vol met verbazingwekkende antiek en gedenkwaardigheden, daar zij les had gegeven aan de Oostenrijkse koninklijke familie in het Hoffburg paleis in Wenen, voor de Eerste Wereld Oorlog..
Jammer genoeg besteedde ik  weinig aandacht aan haar verhalen over het leven in het voor het, Eerste Wereld Oorlogse Wenen, Nu in de late jaren tussen 1980 en 1990 .bezocht ik verschillende keren deze stad tijdens mijn werkzaamheden  voor het Verenigde Natie Agentschap  en ontmoette ik in het Hoffburg Paleis een vriend, die daar werkte.
Ik ontmoette ook het borstbeeld van John Redmond in het Lagerhuis, tijdens een bezoek in 1980.

De visserij vloot in Helvick bestond toen uit wat half deks makreel en haring drifters en beug vissers boten, waar Johny Bareman schipper op was en anderen.
Johny's  kleinzoons, door middel van zijn dochter Mary. zette de visserij traditie van de familie, door.
Een alleen staande Engelse heer, die zich daar gevestigd had, onder de naam van John Dwann, had een prachtige kleine boot met de naam Vera Cruz en had het kalmste, meest schappelijke temperament van iedereen, die ik kende..
Er was daar ook een mooie moderne seine-net vissersschip, een prachtig Tyrrell schip, met de naam Vega. Haar schipper was Tom Kelly.
Toen ik de Vegas bekeek, ,toen zij de haven binnen liep en haar vangst loste, had ik er geen idee van dat ik  zijn dochter Caitlin zou leren kennen en haar wek, zo'n 54 jaar later..
Cailin Kelly  was de eerste vrouw in Ierland , die een schippers visserij certificaat behaalde en zelf schipper was, met haar broer en later met haar echtgenoot.
Zij werd een krachtdadige woordvoerster voor de visserij bedrijfstak.
Zij bevocht  sterk de Europese Gezamenlijke Unie Visserij  politiek, wat de Ierse visserlui pijn deed, bijna evenveel zoals het haar collega's deden in Schotland en Engeland.
Caitlin oefende druk uit op de Ierse Ministers van de Regering en bezocht ook hoogwaardigheid bekleders uit Brussel en Luxemburg,.om hen bewust te maken over de kracht van het gevoel tegen de visserij gemeenschappen, over de vele negatieve visserij maatregels...
Zoals in Schotland, betrof het de witvis schepen en de garnalen schepen veel meer dan de grote pelagische trawlers, die ver van de kusten visten, op makreel en haring.
De grote pelagische trawlers visten hoofdzakelijk vanuit Killybegs en de kleine en middel grote schepen, vanuit de andere Ierse haven.
Vanaf de jaren rond 1930 tot de jaren rond 1950  was de tegenstelling tussen de Ierse en Schotse vissersschepen, dat de Ierse visserlui het moesten doen met oude, arme kwaliteit schepen.
Rond 1955 vormde de Schotse schepen de ruggengraat van de vloot en de  BIM ( Bouw Informatie Model )* had net hun schema vastgesteld om de visserlui te assisteren om nieuwe schepen te kopen, die over het algemeen in Arklow, Dingle, Baltimore, Meevagh, Killybegs en Crosshaven werden gebouwd..
Een van de  vooruitstrevende maatschappijen die de vissers hielpen om nieuwe schepen aan te schaffen waren H.J.Nolan, voormalig uit Belfast afkomstig, maar de verhuisd was naar Dablin,  na de oorlog.

*
BIM= gezamenlijk wetenschappelijk onderzoek informatie, over de vorming van een betrouwbare basis tijdens de levens cyclus van de eerste opvatting over afbraak.
`

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Een Iers Denkbeeld No.4

Gedurende de navolgende jaren, zag ik dat de Ierse vloot zich ontwikkelde tot één van de modernste en succesvolste in Europa.
Enige van de schippers, die erg succesvol werden, waren als leerlingen op de Schotse schepen begonnen.. Hierbij waren ook inbegrepen de broers van de familie Mcallig's uit Killibegs en de famile O'Driscoll's uit Castetown..
De Nolan's waren de belangrijkste visserij rederij in Ierland, gedurende tientallen jaren na de oorlog.
Het prijsde zich zelf,om de verste vis en de best verpakte vis op de markt van Dublin te hebben en was een vroege investeerder in het vlug invriezen van vis filets, als zij nog pas gevangen waren.
Paddy Brady, de gevatte vishandelaar die het meeste van zijn leven werkte voor de maatschappij, vertelde mij ,dat hij  een vis consumptie programma had, wat later werd overgenomen door de Verenigd Koninkrijk Wit Vis Autoriteit en ander visserij maatschappijen,  op het vaste land.


Hij was lid van een comité, wat slechts een extreem bescheiden  budget had om vis te promoten in het land.
Het budget zou maar net een paar advertentie  hebben kunnen bekostigen in de gevestigde plaatselijke kranten of in een korte promotie uitzending op de televisie..
Tijdens deze periode bracht Paddy's dochter maaltijden mee naar huis , die zij op school had klaar gemaakt en vroeg dan aan haar vader om deze maaltijden te proeven.. De ingrediënten waren meestal, rundvlees, lamsvlees, varkensvlees of kip..
Maken jullie op school nooit geen vis klaar ?..... vroeg Paddy aan zijn dochter.
Nee vader.... was het antwoord van zijn dochter, nee,... wij maken nooit vis klaar op school..
Op de volgende bijeenkomst van het bestuur, stelde Paddy voor, het bescheiden budget op een fantasierijke manier te gebruiken..
Laten wij  het vis verbruik op iedere school in Ierland gaan sponsoren, zei hij.
Laat ons een prijs beschikbaar stellen zoals een boek, voor de winnaar in elke provincie en hieruit een nationale winnaar kiezen.
De nationale prijs kon dan een week-end zijn in Dublin voor de winnende leerling en haar onderwijzer(es ), met in begrip van de maaltijden en verblijf in een hotel en kaartjes voor het theater..
Het gehele programma kostte erg, erg weinig en het leidde er toe, dat vis maaltijden op iedere school in het land werden klaar gemaakt en gegeten werden door de ouders en de broers en zusjes van de leerlingen.
Het was zo succesvol .dat de Verenigde Koninkrijk Wit Vis Autoriteit het programma later copieërden en verwerkten in hun  marketing programma's,.
.
Wij kenden een familie in Galway die nieuwe dingen wilden invoeren in hun vis klein handel en tussendoortjes..
Tussen de mannen en vrouwen die zich op de pier verdrongen, toen onze schepen hun vangsten aan het lossen waren op de vrachtauto's van  Nolan, met bestemming Dublin, was daar ook een mevr. McDonagh, wiens mans een plaatselijke kolen handel had.. Ee waren daar wel een paar vrouwen die een kist  wijting te pakken konden krijgen om die weer gaan te verkopen en zij hadden een oude kinderwagen om de vis te vervoeren naar de hoek, waar zij de vis wilden verkopen aan de plaatselijke huisvrouwen huisvrouwen.
Echter was mevr. McDonagh  een meer zakelijker type en had een meer zakelijke organisatie op het oog.
Enkele jaren later, toen ik vis loste uit een moderne trawler, ontmoette ik haar zoon PJ,. die  50 tot 90 kisten vis kocht in een keer, voor een winkel de hij gevestigd had.
Het was één van de mooiste en drukste viswinkels in de stad en trok klanten vanuit de gehele provincie Galway..
Tijdens het week-end vervoegde ik mij bij de winkel voorde betaling van de vis en werd dan het huis binnen gebracht aan de overkant van de straat, waar de tafel was ingericht met constant verse thee, toast en hard gekookte eieren.
Ik werd dan uitgenodigd om toe te tasten, , tot één van de jonge vrouwen binnen kwam en haar handen waste , voor zij het kasboek opende. Een geldkistje werd vervolgens geopend met een grote sleutel en de benodigde bank biljetten werden geteld en aan mij uitbetaald, zonder enige vraag..
Zoon PJ veranderde later de viswinkel in een vis restaurant, wat hij meer winstgevender vond.

Acht en dertig jaar later, toen ik bij het oplossen van moeilijkheden hielp in visserij gemeenschappen in Cambodja, ontmoette ik een prachtige jonge dame, die  daadwerkelijk gewerkt had in de McDonagh vis winkel in Galway..
Sheila Connoly was nu werkzaam bij een eco toerisme agentschap in dit deel van de wereld en wilde interessante vissers dorpjes ontdekken, waar zij de meer avontuurlijke toeristen heen kon sturen..
We deelden onze  gemeenschappelijke herinneringen over Ierland en zij kreeg P.J Mc Donagh zover, dat hij mij zou bellen, als ik terug was in Schotland. Tegen die tijd had hij zijn gebouwen in een vis restaurant veranderd, wat zelfs nog succesvoller was dan zijn viswinkel..
Mijn thuishaven had ook lang betrekkingen met de visserij gemeenschappen van County Down, met inbegrip  van de plaatjes Ardglass, Portevogie en Kilkeel en de kleine, maar de invloedrijke haven van Annalong.
De Chambers familie verwelkomde ons vanuit Annalong. Hun vader was een coaster schipper geweest en de moeder, een van de bijzondere oude Ierse vrouwen van karakter en inzicht.... een beetje lijkend op Anna, de moeder van Alexander Irvine, vereeuwigd in het spannende boek...
“My Lady of the Chimney Corner.
De broers van de Chambers familie, met inbegrip van Jack, Victor, Hayden , Vincent en Harry, noemden hun eerste vissersschip “Charlotte Chambers “, naar hun moeder en het volgende schip was de “John Chambers “, in eerbied voor hun vader.
De Noord Ierse Regering, die financiële steun had gegeven  bij de aankoop van het schip, had de familie gevraagd, het eerste schip te vernoemen  naar Lady  Basil Brookes.
Victor had echter  vriendelijk  maar beslist geantwoord..      Met al het mogelijke respect aan deze Eerzame Mevrouw, is er in Annalong nog  een andere vrouw, die veel meer gedaan heeft voor ons, dan deze Eerzame Mevrouw heeft gedaan of gehoopt zou hebben ,om te kunnen doen …. HAAR naam komt op het schip
Deze schepen werden gevolgd door een serie mooie seine net  schepen en trawlers, van de Herd en MacKenzie werf. in Buckie.
Het waren de “Green Pastures”, de” Green Hill “, de “Green Valley” en de “Green Pastures no. 2.”
Deze laatste twee schepen in bedrijf voor de familie,waren stalen hek trawlers, de Green Field””  en de “Green Isle.”.

Jack en Victor waren uitstekende verhalen vertellers en konden elk gezelschap opgewekt maken. Victor sprak eens in 1968 op een vissers  forum in Amerika e ik geloof dat de schippers uit New England, die nu nog rond lopen, zich dat verhaal tot op heden zich nog kunnen herinneren.. Samen met James MvLeod uit Killybegs, leidde Victor de weg in het gebruik van de Scandinavische Vinge trawl , om haring te vangen op de zee bodem en de laatste toepassing voor de  midden wateren span visserij, ook nagemaakt naar de Zweedse en Deense ontwerpen..
Deze vernieuwingen herstelde de belangrijkheid van de haring en makreel in de Ierse visserij, een verandering, wat ook plaats vond in Schotland..
Een ander Ierse vriend, Bobby Mc Cullough uit Kilkeel zou een van de voornaamste offshore vissers worden..
Hij had een klein seine net schip gekocht, de “Achieve “van Boysie More uit Hopeman, toen deze een groter schip “de Alert “,liet bouwen.
Zijn succes volgend met het schip “Achieve “ , schafte Bobby de “Spes Melio”aan, daarna de “Spes Nova “en de “Spes Magna “ en sloot af met een grote  stalen midden water trawler, de “Voyager K “
Ik werd bij Bobby  geïntroduceerd door Victor Chambers in de haven van Kilkeel en ontmoette hem later in de Walvisbaai, waar hij meerdere verre visserij  mogelijkheden  uitoefende met Paddy Smith, en grote vishandelaar uit de Ierse Republiek, net ten zuiden van de grens.
Arnold Mc Cullough voert nu zijn vaders traditie uit..

De verandering van de Ierse vissersvloot van een bescheiden omvang van kust vissers, naar haar huidige moderne armada van krachtige pelagische – en wit vis schepen, heeft ook haar voorspoedige en negatieve aspecten,..
Ierland had altijd een grote voorraad makreel en haring, wat nauwelijks werd geëxploiteerd door de kleine drijfnet en ring net vissers van 50 jaar geleden.
Een koppel van visserlui pioniers, bekeek  dit potentieel aan haring en makreel en gebruik makend van het Scandinavische vistuig en de techniek, konden zij de pelagische voorraad effectief vervolgen.
Deze twee pioniers waren James McLeod uit Killybregs en Victor Chambers uit Annalong.
Beide pioniers begonnen met de Ving of vleugel trawl te vissen, wat haring op de zeebodem kon opvissen en die veel haring tegelijk  konden opvissen, terwijl de oudere wit vis trawlnetten op dezelfde gronden visten en alleen maar wijting, schelvis en heek vingen..
Andere schippers volgden snel, waaronder Albert Swan en Tommy Watson.
Tommy stierf echter jong, maar Albert ging door om de kolossale mid-water trawls te ontwerpen en te gebruiken voor haring en makreel vangst, wat een globale reputatie verdiende en verkocht werden aan super-trawlers in een aantal landen  rond de Noord Atlantische Oceaan.

Wordt vervolgd.

[J.H.]

N-259-Charlotte Chambers met N-153-John Chambers

[J.H.]

N-20-Green Pastures-

[J.H.]

N-42-Green Hill

[J.H.]

N-20-Green Valley-1969-83-GY-299-Green Valley-

[J.H.]

N-20-Green Valley-1969, als de Ins -9- Green Valley-1983-1995 gesloopt

[J.H.]

N-57-Green Field, verk. naar Noorwegen als Nordnes.

[J.H.]

N-57-Green Field, als Nordnes