Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

De Zeehonden visserij met Zeilschepen.                                   11471

De eerste zeehonden vaartuigen van St. John's voeren in 1793 naar het ijs. Na hun succesvolle expeditie breidde de zeehonden visserij zich snel uit. Kort na 1800 gingen meer dan 100 schoeners met 3.500 tot 4.000 man elk voorjaar naar het ijs. Veel van de originele schepen werden gebruikt in de banken visserij, traditioneel het domein van migrerende Engelse vissers. Maar toen de trekvisserij in het niets viel en de kustvisserij zich uitbreidde na de hervatting van de Anglo-Franse oorlogen in de jaren 1790, werden deze schepen gebruikt voor de groeiende seizoensvisserij op de Franse Verdragstoestand en de kust van Labrador. Het was logisch om ze ook te gebruiken in de visserij op de lenteharing. Vooral in Conception Bay werden de Labrador- en zeehondenvisserij complementair, en deze twee grote expedities werden steunpilaren van de economie van het zuidoostelijke deel van het eiland.
\
De opbrengst van de zeehondenjacht vormde het kapitaal voor de zomervisserij en gaf een aanzienlijke impuls aan de geallieerde handel. D.W. Prowse, die in de jaren 1890 schreef, merkte op dat vóór de zeehondenvisserij zich ontwikkelde, die mannen die in Newfoundland bleven voor de winter, vaak werkloos waren van oktober tot mei. Maar met het einde van de Napoleontische oorlogen in 1815, die het begin was van een snelle uitbreiding van de zeehonden vloot van een jaarlijks gemiddelde van 110 schepen in 1810-14 tot 360 schepen in 1830-34, veranderde dit alles. Het voorheen slappe seizoen, schreef hij met enige overdrijving, eens 'een carnaval van drinken en dansen ,is nu een seizoen van hard, moeizaam werk geworden

Het bouwen en inrichten van boten werd een belangrijke bezigheid - , met schoener getuigde schepen van berken, jeneverbes en dennen hout, met 40-50 voet kielen en een diepgang  van 14-15 voet. De tonnage bleef klein, deels vanwege het geloof dat tot de late jaren 1820 heerste,  dat de  schepen van meer dan 100 ton niet in staat zouden zijn om in het ijs te manoeuvreren. Pas in de vroege jaren 1850 bereikte de gemiddelde tonnage dat cijfer. Maar toen de tonnage steeg, hadden de handelaars de neiging om grotere schepen van elders te kopen in plaats van ze lokaal te laten bouwen, waarschijnlijk vanwege de kostenvoordelen. Tegen 1857 waren bijna alle schepen die in de buurt waren van St. John's en Harbor Grace voor de zeehondenvisserij brigs en brigantines die grotendeels in de Maritieme provincies werden gebouwd. Deze ontwikkeling was een slag voor lokale scheepsbouwers, maar ze bleven een aanzienlijk aantal kleinere schepen leveren.

Zolang de zeehonden visserij  beperkt bleef tot zeilschepen in zowel kleine buitenposten als in grote centra, creëerde de industrie een aanzienlijke welvaartsverdeling aan de oostkust. De zeilvloot bereikte een hoogtepunt van bijna 400 schepen in de late jaren 1850, met bijna 14.000 man. Dit vertegenwoordigt 11 procent van de totale bevolking van het eiland, oftewel een verbazingwekkende 45 procent van de mannelijke bevolking tussen tien en vijftig jaar, woonachtig tussen Cape Race en St. John's. Het lijdt geen twijfel dat de zeehonden vangst een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de buiten posten -economie, vooral wanneer men zich de niet-geregistreerde landlieden in het noordoosten herinnert. Begin 1840 werd de export van zeehondenproducten geschat op $ 1,7 miljoen, wat neerkomt op ongeveer een kwart van de waarde van de totale export van de kolonie. In de jaren 1850 was het aandeel een derde.
     
De reis

Kort na Kerstmis maakten de  mannen die mee wilden met een zeehondenreis afspraken met de  individuele kapiteins. In februari werden kleding en laarzen klaargemaakt, en aan het einde van de maand kwamen de mannen in de vertrekhavens bijeen, elke man met zijn zakje medicijnen - zalf voor snijwonden, boeren balsem voor verstuikingen en sulfaat van zink voor ijs verblindheid - en de essentiële zeehonden vangst apparatuur. Dit bestond uit een drie tand gaffel voor het doden van jonge zeehonden, een mes om ze te villen, en een touw om de pelzen naar het schip te slepen. De gaffel was een stevige paal, vijf tot zeven voet lang, waarop aan een uiteinde de drie tand. Het werd niet alleen gebruikt voor het doden van jonge zeehonden, maar ook voor het balanceren op losse  ijsschotsen, voor uit het water trekken van zich zelf en er spaanders vanaf te snijden, om een ​​vuur te starten. Een paar brachten grote geweren mee om de oudere zeehonden te doden, welke de  zeehonden jagers vulden met tien vingers  kruit poeder en schoten op de zeehonden  vanaf enorme afstand, De terugslag van zo'n geweer kon een man vellen en zij waren zwaar om er mee te richten.

Aanvankelijk vertrokken schepen die naar het ijs zeilden in april en jaagden op volwassen zeehonden, zoals de noordelijke inwoners.. De vertrekdatum begon al snel eerder te gaan, en het hoofddoel werd de jonge zeehonden of de “witte vachten,” die veel gemakkelijker te doden waren en waarvan het vet hoogwaardige olie opleverde. In de jaren 1820 gingen mannen op 1 maart 'in de kraag' en zeilden de schepen rond de 17e. Twintig jaar later leek de eerste Maart  de gebruikelijke afvaart datum te zijn geweest. De kooplui die de schepen uitrustten, leverden alle voorzieningen en diverse benodigdheden voor de reis, waarvoor de zeehondenjagers geld moesten betalen. Deze impopulaire aanklacht was nooit een standaardbedrag en kon oplopen tot $ 10. De gewoonte  groeide ook op bij de  zeehondenjagers, die nu ook verschillende artikelen van de handelaar op krediet kochten met betaling met de opbrengst van de reis, een praktijk die bekend stond als het beslag leggen op iemands 'vangst'. De vangst werd verdeeld tussen eigenaar van het schip en de  bemanning op 50-50 basis, waarbij de kapitein op een afzonderlijke basis werd betaald.

De schoeners hadden een bemanningen van 40 tot 50 mannen elk, waardoor hert schip overvol was en de leefomstandigheden aan boord primitief waren  Eén waarnemer schreef eens,dat de schepen 'onvoorstelbaar smerig “ waren, vaak verzadigd van de  olie, en bemanning en schipper samenlevend en samen liggend in een smalle donkere hut van de kleinst mogelijke afmeting en de minste mogelijke gemakken'.

Werk verantwoordelijkheden

De gebruikelijke eerste taak voor een bemanning was om het schip met behulp van zagen, bijlen, beitels en gaffels uit het ijs te hakken en het in open water zien te loodsen.. Daarna was het de taak van de schipper om zeehonden te vinden. De meeste Newfoundlandse schepen zijn in de 19e eeuw naar het Front gevaren, in plaats van de Golf, die in die tijd een veel kleinere zeehondenvisserij had, voornamelijk geëxploiteerd door schepen uit Halifax en de Magdalen Islands, en bemand  door landlieden.. Het doel van alle schippers was om de broed plaatsen te vinden en de whitecoats in hun eerste levensloop  te vangen. Om te slagen eiste zowel veel geluk als een goed beoordelings vermogen. Hoe een schipper ook was, hoe handig hij ook was met de  ijscondities, stromingen, wind en weer te beoordelen, hij kon nog steeds de 'hoofd plek' missen.
Zijn schip zou gemakkelijk kunnen worden opgesloten door winden die zijn schip naar de wal duwden of barrières van zwaar ijs, of bewegingsloos gevangen zitten met de groep van zeehonden jagers, Het schip  kon worden verpletterd tegen de kust, of tussen kruiende  ijsschotsen. Mislukte reizen waren niet ongewoon. Om zo'n rampzalige resultaat te voorkomen, zou de kapitein de bemanning en het schip en bemanning zo hard hij kon drijven, hen door het ijs te dwingen en voortdurend op zoek  te gaan naar de zeehonden. Een goede plek van whitecoats was reden voor grote vreugde. Ze werden gedood door een harde slag op het hoofd met de gaffel en vervolgens gescalpeerd, dat wil zeggen, de huid en het vet werden weggesneden van het karkas. De huiden' werden vervolgens teruggesleept naar het schip of opgestapeld op ijsschotsen, om later te worden opgehaald.
'
Als een schoener geen volledige lading whitecoats kon krijgen, wat heel gebruikelijk was, zou hij op oudere zeehonden jagen. Deze werden altijd neergeschoten, omdat ze meestal niet van dichtbij konden worden aangepakt, en in elk geval waren de schedels te hard om gemakkelijk met een gaffel te worden verpletterd. Bovendien waren de volwassen zeehonden erg verspreid, wat betekende dat er weinig gevaar was om andere zeehondenjagers in de omgeving te verwonden. Er is betoogd dat deze operatie meer schade aanrichtte aan de kuddes, dan aan de whitecoats slachting omdat veel meer zeehonden werden gedood dan er voor terug kwamen en het fok bestand gedecimeerd werd..

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg

Het Einde van de Reis

De reis was normaal gesproken eind april voorbij. De terugkeer van de schepen werd nadrukkelijk verwacht. De belangen van het volk, schreef de Eerw. W. Wilson, was zo verweven met [de zeehondenvisserij, dat de voortzetting en resultaten ervan meer speculatie, meer angst, meer opwinding en bekommernis zouden veroorzaken dan misschien enige andere bedrijfstak in eender welk land. deel ook van de wereld . Sommige schepen kwamen stilletjes terug, vlaggen halfstok om een ​​ramp op het ijs te markeren; sommigen keerden nooit terug; sommigen keerden terug met lege ruimen en sommigen schepen voeren trots, log beladen, bemanning juichend, en geweer schietend voor elke 100 pelzen aan boord.

Een bemanningslid kon eindigen met $ 50 in zijn zak, of nog steeds in de schulden zitten van een handelaar. De handelaar zou op zijn beurt zijn uitgaven kunnen verliezen, maar hij zou het ook kunnen verdrievoudigen. In beide gevallen was de kans op significante winst voldoende om de moeite waard te maken. Maar het lijdt geen twijfel dat de vissers veel minder verdienden dan de handelaar die de risico's acceptabel vond gezien het hoge rendement voor een korte tewerkstelling van mannen en kapitaal. In de jaren 1840 lag de gemiddelde geretourneerde waarde per ton scheepvaartpersoneel tussen $ 39 en $ 48 per jaar. In dit tempo kan een succesvolle reis de verliezen van meerdere jaren teniet doen.




Moeilijkheden.

In de jaren 1850 kwam de zeehondenvisserij in moeilijkheden. De geretourneerde waarde per ton loon daalde met 44 procent tussen 1851 en 1860, en de archieven van Bowring Brothers, een van de belangrijkste bedrijven van St,.John, toonden aan dat in de periode 1853-58 de kosten van het uitrusten van schepen hoger waren dan de waarde van de gevangen zeehonden , waarbij het aandeel van een bemanningslid tot $ 12,75 daalde. De reden was niet de geldende prijs voor zeehonden producten, die stabiel bleven. Het probleem was de schade aan de zeehonden kudden in de afgelopen 20 jaar. Tijdens de jaren 1830 had de oogst gemiddeld ongeveer 451.000 zeehonden  per jaar (exclusief de vangsten van de landlui), en steeg tot 546.000 per jaar in de eerste helft van de jaren 1840. De vangst viel terug tot 376.000 in de late jaren veertig, een dramatische daling van 31 procent. Het effect op de reders was om de aankoop van brigs en brigantijnen schepen te stimuleren - het aantal van deze getuigde schepen  in de St. John's vloot steeg van 235 in de jaren 1840 tot 342 in de jaren 1850 - omdat het duidelijk werd dat het voordeel bij het ijs lag bij de  grote vierkante zeilen, en in de jaren 1850 herstelde de jaarlijkse vangst zich tot 437.000. Maar dit was niet voldoende: een meer ingrijpende technologische verandering waren nodig. De handelaren in zeehonden artikelen veranderden in de stoom voortstuwing i.p.v. de zeilvaart..

[vreemdeling]

De 19e Eeuw Stoom zeehonden vangst

Omdat de zeehonden in het midden van de 19e eeuw moeilijker te vangen waren, richtten de uitrusters van Newfoundland eerst naar grotere zeilschepen en vervolgens naar stoomschepen met een houten romp. Ze volgden het voorbeeld van de Schotse walvisjagers uit Dundee. Toen de gebruikelijke gronden van de walvisvaarders in Jan Mayen, Groenland en de Davis Strait begonnen af ​​te nemen, introduceerden ze stoomschepen  in de industrie. Daarna testten ze verschillende mogelijkheden.. De Dundee Zeehonden en Walvis  Visserij Co. besloten om te proberen zeehonden te vangen op Newfoundland, en schatten in, dat na het lossen van zeehonden in St. John's een stoomboot naar het noorden kon varen naar de Davis Strait. Zo arriveerden in 1862 de jager schepen  Polynia en de Camperdown in Newfoundland.
 
Investeringen in Stoom Walvisjagers.

Hoewel de Dundee-stoomboten het dat voorjaar slecht deden, hadden de kooplieden van St. John de toekomst er van gezien. Het jaar daarop kochten twee firma's met Schotse connecties ieder één kleine Dundee-stoomwalvisjager en stuurden deze naar het ijs, waar ze het relatief goed deden. Anderen volgden al snel - hoewel dit een investering was die lang niet alle handelaren zich konden veroorloven - en in 1870 omvatte de vloot tien stoomschepen. De recent verworven grote zeilschepen werden meestal verkocht.
D.W. Prowse  betreurde het, dat de komst van de 'houten muren', zoals deze hulp stoomschepen bekend stonden, 'een slechte dag was voor Newfoundland', maar dat was afhankelijk van iemands perspectief . De handelaren die de investering deden, zagen hun aankoop van stoomschepen met houten omhulsel niet meer dan een noodzakelijke uitbreiding van de trend naar grotere schepen en concentratie van eigendom die al duidelijk was, en zij werden terugbetaald door een aanzienlijke productiviteits stijging. Het aantal zeehonden dat per ton scheepvaart door de stoomboten werd gevangen was meer dan het dubbele van het aantal zeilschepen en ook de man / ton-verhouding verbeterde. Tegen het einde van de jaren 1860 reikte de waarde per ton die in de zeehondenvisserij werd gebruikt terug tot het niveau dat 20 jaar eerder was bereikt. De uitbreiding van de stoomvloot duurde voort tot 1880, toen 24 schepen met een gemiddelde van 320 ton elk, die in totaal 5.000 man deelnamen aan de zeehondenvisserij. Daarna was er een hoogte bereikt - hoewel er een daling was in de jaren 1880 en begin 1890 - die duurden tot de Eerste Wereldoorlog.


Veranderingen binnen de zeehonden industrie

Stoom concentreerde de zeehonden industrie in minder deelnemers en vanuit minder havens.. Zeilschepen konden gewoon niet concurreren met de nieuwe technologie, die efficiënter was, en trok niet alleen investeringen, maar ook de betere jagers aan. In plaats van een zwerm schepen die vanuit talrijke haven plaatsen en St. John's vertrokken, zag de laatste negentiende eeuw een sterk verminderde vloot van zeehonden jacht, grotendeels vanuit  St. John's, wat zich voort zette vanuit enkele centra. De afname van zeilschepen was dramatisch. Bijna 400 schepen waren tegen het einde van de jaren vijftig van de vorige eeuw naar het ijs gegaan, maar misschien gingen er in het begin van de jaren zeventig slechts nog maar 120 schepen er naar toe. De haven Grace in Conception Bay had 58 schoeners en 2.400 mannen in 1868 naar de zeehonden visserij gestuurd,;
18 jaar later stuurde het helemaal geen zeilschepen.

De daling van het aantal schepen ging gepaard met een daling van het aantal te vervoeren manschappen. Op zijn hoogtepunt in de periode 1880-84 vervoerde de stoomvloot gemiddeld 4.640 man, een schril contrast met de 14.000 van 20 jaar daarvoor. Deze daling werd misschien wat overdreven door onze onwetendheid over het aantal schoeners dat tijdens deze periode  de zeehondenvisserij uitoefenden, maar niet erg veel.

Het resultaat van deze veranderingen was dat de rijkdom gegenereerd door de zeehonden jacht veel minder wijd verspreid was, en dat de lokale economieën van die gebieden die ervan afhankelijk waren geweest, zware verliezen hadden geleden.. Dit gold met name voor Conception Bay, die ook leed onder de iets latere daling van de winstgevendheid van de Labrador-visserij. Een aanmerkelijke emigratie wordt weerspiegeld in de cijfers van de volkstellingen. Fe plaats Harbor Grace daalde van 14.727 in 1884 tot 12.671 in 1901; Carbonear van 6.206 tot 5.024. Degenen die bleven moesten meer gevarieerde beroepspatronen verrichten, waarbij visserij, mijnbouw, houtbewerking, arbeid en seizoensmigratie werden gecombineerd met het vasteland.\

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Vervolg

Maar zelfs als er een meer rechtvaardige verdeling van de inkomsten zou zijn geweest, zou er minder te delen zijn geweest. De hoge opbrengsten van de jaren 1830 en 1840 werden nooit meer benaderd en er was toenemend bewijs van uitputting. De wetgever heeft in reactie hierop een  wetgeving aangenomen - bijvoorbeeld het reguleren van vaardatums en het verbieden van een  tweede reis - maar de effectiviteit ervan is moeilijk te evalueren. Hoe dan ook, minder zeehonden betekenden geen hogere prijzen. De prijs van zeehondenvellen, die aan het eind van de jaren 1860 was opgelopen tot gemiddeld iets meer dan een dollar, daalde in 1900 met ongeveer 15 procent. Veel dramatischer en belangrijker was de ineenstorting van de zeehonden olieprijs, van $ 163 per ton naar $ 75 over dezelfde periode. Er waren veel meer andere soorten huiden waaruit leer kon worden gemaakt en zeehondenolie werd niet meer gebruikt in bijvoorbeeld machineolie of bij de productie van jute. Op de verlichtingsmarkt moest het concurreren met kerosine. De totale waarde van zeehondenproducten daalde van meer dan $ 1 miljoen eind jaren 1860 en begin 1870 tot een miserabele $ 478.000 aan het eind van de jaren 1890 - een dieptepunt, laten we zeggen, dat pas in de jaren twintig van de vorige eeuw werd bereikt. Van de 30 procent van de waarde van de export van Newfoundland in de jaren 1850 daalden de zeehondenproducten tegen het einde van de 19e eeuw tot minder dan tien procent.

Het aantal bemanningsleden daalde tot tussen de drie en vierduizend, en ze moesten een derde deel van de vangst delen. Dit zou de jaarlijkse brutolonen van een zeehonden jagers  in de periode 1889-91 op een gemiddelde van $ 69 brengen. Na aftrek, was zijn netto rendement waarschijnlijk in de regio van $ 40-45. Dit is niet slechter dan het inkomen dat wordt verkregen door de zeehonden visserij  in de dagen van het zeilen, en moet worden gerelateerd aan een hedendaagse schatting van de inkomsten van een visser van $ 140 per jaar. Maar aandelen kunnen nog steeds sterk variëren. Om een ​​iets latere periode, 1897-99, te nemen, was het gemiddelde aandeel per man vóór aftrekkingen slechts $ 28,65; de werkelijke rekeningen betaald varieerde tussen $ 53.54 en 70 procent. In 1899, toen de gemiddelde eigenaar waarschijnlijk ongeveer $ 5000 had verdiend op de reis van elke stoomboot, zou de gemiddelde zeehondenjager $ 37 hebben verdiend vóór aftrek. George Allan, Engeland, die de zeehondenvisserij in de jaren 1920 observeerde, schreef dat 'dergelijke verschillen tussen arbeid en beloning nergens anders bij blanken terug te vinden zijn.'

[vreemdeling]

Jan,
Welkom Thuis weer/
Cor.

[vreemdeling]

De 20e eeuwse zeehondenvisserij            ok 27/12

In de jaren vóór 1914 hielpen de algemeen stijgende prijzen ertoe de Newfoundland-economie betrekkelijk krachtig te maken. De prijzen voor zeehondenproducten waren bescheiden verbeterd ten opzichte van het dieptepunt van de jaren 1890 en een gemiddelde van 20 stoomschepen ging jaarlijks naar het ijs. In deze verbeterde atmosfeer begonnen sommige handelaren te investeren in grotere steamers met ijzeren en stalen rompen. Deze verandering, zoals de oorspronkelijke omschakeling naar stoom 40 jaar eerder, werd gedicteerd door de toenemende moeilijkheid om grote aantallen zeehonden te vinden. De houten muren, velen van hen klein en onderbeneden, konden niet ver doordringen in zwaar ijs en bemanningen moesten lange afstanden lopen, soms tevergeefs.
De nieuwe schepen waren veel krachtiger. De eerste, de Adventure, werd gekocht door Harvey and Co. in 1905. Nadat de effectiviteit was aangetoond, volgden andere handelaren, totdat er in totaal negen waren. Deze schepen vertegenwoordigden zware kapitaalinvesteringen die eigenaars hoopten te dekken door grote reizen en het hele jaar door werkgelegenheid. Bowring Brothers, bijvoorbeeld, bouwden de Florizel (1018 ton) en de Stephano (2144 ton) voor gebruik als passagiers- en vrachtschepen op de New York-run, maar ook voor verzegeling. Het experiment bleek geen groot succes te zijn. Hoewel records werden vastgelegd - de Florizel in 1910 nam het grootste aantal zeehonden ooit in één reis naar het ijs (49.069) - de algehele vangst verbeterde niet significant en onvoldoende inkomsten werden gegenereerd tijdens de rest van het jaar. Toen enthousiaste kopers in de rij stonden tijdens de Eerste Wereldoorlog, waren de eigenaars maar al te graag verkocht.
Inter-oorlogszegelvisserij
De onderlinge oorlogsvloot was ongeveer de helft van die van vóór 1914. Gemiddeld gingen slechts negen stoomschepen jaarlijks naar het ijs met 1500 man. De jaarlijkse vangst bedroeg gemiddeld 150.000 zeehonden, waarvan de waarde niet meer dan één procent van de totale export vertegenwoordigde. Vier grote stalen schepen waren eind jaren twintig in de vloot opgenomen en er werd een experiment gemaakt met het gebruik van vliegtuigen om de kuddes te herkennen, maar deze veranderingen maakten weinig verschil in een sombere situatie. In de Tweede Wereldoorlog verdwenen de stalen schepen en werd de verzegelvloot opnieuw gehalveerd. Slechts vier oude houten muren overleefden. In 1943 gingen er helemaal geen stoomboten naar het ijs en aan het einde van de oorlog was de oude vloot verdwenen.
Shannon Ryan heeft opgemerkt dat "Het leven als een sealer aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog niet veel verschilt van wat het was in het begin van de stoombootafdichting in de jaren 1860." (Ryan 124) De mannen waren verdeeld in "horloges" onder de controle van een hoofdwacht, die hen leidde wanneer ze op het ijs waren en toezicht hielden op andere taken. Ze stonden vroeg op en vertrokken rond 5 uur 's ochtends op het ijs, waarbij ze de zeehonden doodden met gaffels en ze bekogden met scherpe messen. De pelzen werden naar geselecteerde ijsbakken gesleept en door het vaartuig opgepakt - tenzij het vastzat, in welk geval de mannen de pelzen terugsleept. Ze keerden rond 7 of 8 uur terug naar de stoomboot. Toen was er wachtdienst aan boord, die de huiden opbergt en glaceert, kolen verplaatst en andere taken uitvoert. Het was moeilijk, vermoeiend en vies werk.

De zeehonden industrie nieuw leven inblazen

De naoorlogse jaren zagen een opleving van de zeehondenindustrie, maar het was veel veranderd. Drie belangrijke trends kunnen worden opgemerkt. Ten eerste werd het gebruik van grote stoomboten ongebruikelijk en werd er veel meer gebruikgemaakt van kleinere motorschepen, waarvan er veel meer in de outports dan in de St. John's waren gevestigd. Ten tweede was er een duidelijke toename van de zeehondenvisserij op het vasteland. Ten derde was er na 1948 een ongekend grote deelname aan Canadese en Noorse schepen. Het resultaat was een einde aan de positie van St. John's als de verzegelende hoofdstad van de noordwestelijke Atlantische Oceaan - tegen de late jaren 1950 Halifax stuurde meer schepen - en een terugtrekking van St. John's handelaren uit de industrie. Newfoundlanders gingen nog steeds verzegelen, maar ze bemandden op schepen die voor het grootste deel elders in het bezit waren. Van de 26 schepen op het ijs in 1962 waren er slechts twee geregistreerd door Newfoundland. Van de 60.000 zeehonden die in Newfoundland dat jaar zijn aangeland, werd 60 procent door landarbeiders ingenomen.
De naoorlogse verzegeling leverde een overmatige druk op de kuddes. Hoewel de kudde door de oorlog was toegenomen tot misschien 3 miljoen dieren, was deze halverwege de jaren zestig gehalveerd. Het verzegelen was zonder toezicht en ongereguleerd, met als gevolg dat onervaren en slecht gedisciplineerde zeehondenjagers zich op een manier gedroegen die bezorgdheid veroorzaakte.
Het was in deze context dat de beweging protesteerde tegen de zeehondenvisserij of "op jacht ging". De Canadese regering reageerde hierop door in 1964 voorschriften en quota op te leggen. Het verklaarde doel was om de humane moord en de stabilisatie en uitbreiding van de kudde te waarborgen, en tegelijkertijd ervoor te zorgen dat de Atlantische regio van Canada inkomsten uit de kudde kon blijven halen. Dit beleid beantwoordde niet aan de tegenstanders van verzegeling en ze hielden vast aan hun campagne. Het resultaat was de ineenstorting van de zeehondenmarkt.
Hoewel de vraag naar zeehondenproducten de afgelopen jaren is toegenomen, is de zeehondenindustrie die overleefd heeft in Newfoundland voornamelijk een wijdverspreide landmannenoperatie, net als in de 18e eeuw.
Met de ineenstorting van de kabeljauwvisserij in het begin van de jaren negentig zijn de tweeledige pijlers van de traditionele buitenhaveneconomie van Newfoundland en Labrador vrijwel verdwenen.

[vreemdeling]

Groei van de diepvriesvisindustrie in Newfoundland

Ondanks de hulp van de overheid en de marktvraag, waren in 1939 slechts een paar Newfoundland-bedrijven, waaronder Job Brothers and Company, en Harvey's Limited in eigendom van vries vis fabrieken  of visserij trawlers. In dat jaar produceerde Newfoundland 1,5 miljoen pond bevroren bodem vis. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog begon de industrie echter. Af te nemen.
Er was een onmiddellijke vraag vanuit Groot-Brittannië, die nieuwe voedselbronnen nodig had, niet alleen om de eigen bevolking te voeden, maar ook om de oorlog inspanningen te steunen. Het schakelde snel over naar Noord-Amerika voor een voorraad diepgevroren vis, waaronder ook van  Newfoundland.
De gestage Britse vraag moedigde andere bedrijven aan om over te stappen naar de activiteit in bevroren vis. Tegen het einde van de oorlog had Newfoundland 12 vis fabrieken en produceerde jaarlijks 35 miljoen pond bevroren bodemvis. De bedrijven die bij deze vroege periode betrokken waren, waren Job Brothers, Harvey's en Fishery Products Limited van St. John's, John Penny and Sons of Ramea en North Eastern Fish Industries of Harbor Grace. Veel van de vroegste fabrieken bevonden zich in St. John's of aan de zuidkust van het eiland, vooral omdat ijsvrije havens het gemakkelijker maakten om trawlers te gebruiken.
Gedurende de jaren 1950 en 1960 bleef de bedrijfstak van diepgevroren vis groeien. De productie steeg gestaag en het aantal verwerkingsbedrijven en offshore-trawlers nam toe. Bijna alle bevroren bodemvis uit Newfoundland werd verkocht aan de Verenigde Staten.
De productie van gezouten vis is niet meteen afgenomen.
Veel kustvissers woonden niet in de buurt van een bevroren vis fabrieken en bleven hun eigen vis zouten. Minder mensen kozen er echter voor om de licht gezouten, hard-gedroogde, "aan de wal verzorgde " vis te maken zoals ze in het verleden hadden gedaan.
In de jaren zestig werd de meerderheid van de gezouten vis "groen" verkocht, verpakt in vaten als vaten met gezouten vis.."
 Visserij bedrijven met mechanische droogmachines kochten de gezouten vis massa en gebruikten het om gezouten vis te maken.

[vreemdeling]

Problemen in de visserij, 1950 – 1969

De opkomst van de industriële diepvries vissector loste niet alle problemen van de visserij op, zoals velen hadden gehoopt.
Hoewel het Newfoundlandse vis op nieuwe markten heeft gebracht en de last van het verzorgen van vis door  vissersfamilies die in de buurt van vis fabrieken  leefden, heeft doen verdwijnen, zijn er veel andere problemen gerezen.
Ten eerste waren er in de late jaren vijftig en zestig problemen met de markt voor diepvriesvis in de Verenigde Staten. De vraag naar vis nam niet zoveel toe als was verwacht.
Amerikanen gaven voor het grootste deel de voorkeur aan rundvlees, varkensvlees en kip boven de vis en begonnen niet plotseling aanzienlijk meer vis te eten dan in het verleden. Tegelijkertijd hadden ook andere landen, zoals Noorwegen en IJsland, hun visserij geïndustrialiseerd en bevroren diepvriesvis verkocht aan de Verenigde Staten. Dit betekende dat er voldoende concurrentie was tussen verkopers en dat Amerikaanse kopers van bevroren bodemvis de prijzen laag konden houden. Dit had een impact op vissers in Newfoundland, omdat de lage prijzen voor vis betekenden dat het voor hen moeilijker was om in nieuwe schepen en uitrusting te investeren. Misschien was een van de grootste uitdagingen voor de Newfoundlandse visserijsector in deze periode de opkomst van Europese deelname. in de offshore visserij. Vanaf het midden van de jaren vijftig begonnen landen zoals Frankrijk, Spanje, Portugal en de Sovjet-Unie met het bouwen van grote, door diesel aangedreven ottertrawlers waarmee ze voor de kust van Newfoundland konden vissen. De aantallen en de grootte van deze schepen verhoogden enorm de hoeveelheid vissen die elk jaar in de noordwesten atlantica werd gevangen.
In 1953 visten er 540 ottertrawlers in de noordwestelijke Atlantische Oceaan; tegen 1962 was het aantal gestegen tot 975. Van oudsher varieerde de totale kabeljauwvangst van 100.000 tot 300.000 metrische ton. Tussen het midden van de jaren vijftig en het einde van de jaren zestig verdrievoudigde de totale kabeljauw die Canada en andere landen aan de noordoostkust van Newfoundland en Labrador hadden gevangen, en verdrievoudigde tot een historisch hoogtepunt van 810.000 ton in 1968.
Er zijn aanwijzingen dat verhoogde vangsten door de Europese offshore-vloten de visserij in Newfoundland hebben beïnvloed. Lokale bedrijven die trawlers bezaten, klaagden erover dat het steeds moeilijker werd om voor offshore te concurreren. Vissers op de kust beweerden ook dat ze moeite hadden om zoveel vis te vangen als in het verleden. Inderdaad, wetenschappelijke studies suggereren dat tussen medio 1950 en medio jaren 1960 de gemiddelde vangst per in de kustvisserij daalde tussen 20 en 40 procent, aan de oostkust van Newfoundland en Labrador. Juridisch gezien was er echter weinig dat Newfoundlanders konden doen om de visserij door Europeanen te stoppen. De internationaal aanvaarde visserijlimiet werd gemeten op drie mijl van de kust. Na jarenlange protesten van zowel de Atlantische als de Pacifische kust, voerde de Canadese regering in 1969 een visserijbeperking van 12 mijl uit. Pas in 1977, toen Canada uiteindelijk verklaarde een limiet van 200 mijl aan te leggen, werden Europese vaartuigen verhinderd dicht bij de kust te vissen .

[vreemdeling]

4 april 2018

De Sitka haringvisserij vindt elk voorjaar plaats in de Sitka Sound.
De haring visserij op de Sitka-kusten, is begin dit jaar gestopt en bracht 8.330 ton minder haring op als het oogst punt van de richtlijn, water gevangen mocht worden.
Dit is de vierde keer in zes jaar tijd, dat de haringvisserij is gestopt voordat het vis quotum was bereikt. Vroegtijdige sluitingen gebeurden ook in 2016, 2013 en 2012.

Het Alaska Department van Visserij  maakte dinsdagmorgen om 11.00 uur de aankondiging van de sluiting via de marifoonradio bekend, nadat luchtfoto's haringscholen van verhandelbare omvang zagen.
Gebied management, bioloog Eric Coonradt,  zei dat het besluit werd genomen in overleg met de verwerkers die vonden dat de vis te klein was voor de  marktstandaarden.
De bewerkers kopen de haring van de vloot en verwerken hier van de  kuit voor verkoop aan Japan.
"Er is wat verloop van de vloot geweest onder de schepen die in de stad waren. We hebben een aantal opgavens gezien van schepen die zich in de stad bevonden.
Het leek gewoon alsof het op de muur geschreven stond, 'zei Coonradt.
De vloot stond sinds 20 maart stand-by.
In het begin wilden de zes betrokken verwerkers - inclusief de lokale Silver Bay Seafoods en Sitka Sound Seafoods - haring met een gemiddelde van 125 of 130 gram gaan verwerken Het Alaska Visserij Departement voorspelde, dat het gemiddelde gewicht voor de biomassa van de haring 106 gram zou zijn, dus al onder de marktstandaard.
Manager Coonradt zei dat er op 25 maart, tijdens de eerste opening van de visserij, een kans was om haring van die omvang te vangen.
"[De haring] bleef echter diep zwemmen, totdat ze uiteindelijk te voorschijn kwamen.
We hadden een kans op de grotere vissen en gaven de volgende dag [26 maart] de vissers een tweede kans.
De vis werd echter geleidelijk kleiner naarmate de openstelling voor de visserij vorderde, dus  besloten wij de visserij af te sluiten.
We konden op dat moment gewoon geen verkoopbare vis vinden, "zei Coonradt.

Een week en veel luchtfoto's later, is het grootste deel van de vloot uit de stad verdwenen.
De visserij op de haring van Sitka kusten is de afgelopen vijftig jaar onder zware kritiek van lokale vissers onderhevig geweest.
Sitka Vissersgroep uit Alaska zocht instandhoudingsmaatregelen bij het Visserij Departement van dit jaar, maar er werden geen wijzigingen aangebracht in de formule voor het bepalen van het quotum.
Coonradt zei dat hij zich geen zorgen maakte over het managementmodel dat de Alaka Visserij Departement gebruikt, in het licht van het feit dat deze visserij nu 8000 ton tekort komt.
Nee. Het zal in enkele jaren duren, "zei Coonradt.
"We hebben de tijd en we werken soms tegen ons zelf.
Het is een korte periode dat we deze vissen proberen te vangen. Sommige jaren zijn we gebonden om het niet allemaal te vangen, vooral wanneer marktstandaarden een behoorlijk hoge limiet zijn om te bereiken.
We hadden gemakkelijk het quotum kunnen oogsten, maar het zou veel minder marktstandaarden opleveren.
Nu het beheer van de visserij ten einde is, zal het AlaskaVisserij Departement  doorgaan met luchtonderzoeken, om na te gaan hoeveel vis dit voorjaar naar Sitka zal terug keren.
Tot nu toe hebben ze 13,3 zeemijl parende  scholen haring gemeten.
Vorig jaar was dat  62,3 zeemijl.

*  Ook bij de kabeljauw visserij werd de gevangen vis steeds kleiner bij de over bevissing.

[vreemdeling]

Beste lezers en kijkers,

Zo abrupt als de haring visserij in Alaska werd beëindigd, zal om persoonlijke redenen.ook mijn medewerking aan het plaatsen van verhalen op deze site, worden beëindigd.
Mijn vriend Jan Harteveld, wil ik hartelijk danken voor zijn spontane medewerking, zoals ik ook eerder heb ondervonden met zijn broer Cor, bij de plaatsing van verhalen, met mooie foto's.
Ik hoop, dat ik t.z.t, weer terug kan komen.
Allen gegroet en bedankt.
 
Vreemdeling Cor Spaans.

[J.H.]

Cor, bedankt voor je inzet om al die verhalen te vertalen, een immens stuk werk, je zou er eigenlijk een literaturen prijs voor moeten krijgen en een medaille zo groot als een koekenpan.
Bedankt en tot wederhoren en ziens.

Vr.gr.
Jan.

[dekzwabber]

  Cor.
 Hartelijk Bedankt voor al je inzet en Energie en Tijd voor het vertalen v/d artikelen,helaas word het weer STILLER op deze site.
We zullen je Missen .
All the best.
 Hg.
Adje.

[aat taal]

 Cor,

Bedankt voor alle interessante verhalen

aat taal

[Hans]

Vreemdeling, heel hartelijk dank voor al uw mooie verhalen.
De tijd die u er ingestoken heeft.

[dekzwabber]

 Triest,Triest,Triest,Slechts 4 Lezers namen de moeite om vreemdeling te Bedanken voor z'n Inspanningen,terwijl er veele genoten van z'n artikelen.
Al die mede Lezers,moeten zich Rot Schamen,om geen bedankje op deze site te zetten.
 Adje.