Herinneringen deel 3

[J.H.]

Port Taufiq, in de richting Rode Zee, toen het nog werd beschouwd als het eind v/h Suez Kanaal. Als men dit passeerde dan passeerde men ook de " poorten der beschaving".

[J.H.]

Fort Wallace, zusje van Fort Crevier en Fort Stikine

[J.H.]

Knight of the Rose, zusje van Jalapadma ex Knight of the Cross.
1929-Knight of the Cross, geb. bij John Priestman, Southwick, UK., bouwnummer 292, Knight of the Rose bouwnummer 293
1935-Jalapadma.
14-04-'44, te Bombay , total loss

[vreemdeling]

De Fort Stikine no, 5

Kolonel Sadler arriveerde om 14.50 uur aan boord en na het controleren van het ruim, deelde hij de kapitein mee, dat de Fort Stikines  de haven zou moeten verlaten.
Het was  nog een ander stuk ontoereikend advies voor kapitein Naismith om te overwegen
Hij wist dat zijn scheepsmachine was uitgeschakeld vanwege reparatie werkzaamheden en de enige manier waarop Fort Stikine het dok kon verlaten, was met de hulp van sleepboten.
Er volgde een ruzie tussen de heren Sadler en Coombs over de verdiensten van de oplossing van de eerste persoon.
Sadler's oplossing was dat het schip waarschijnlijk zou worden opge blazen, lang voordat ze naar diep water kon worden gesleept.
Coombs bleef echter optimistisch, dat de inspanningen van zijn losploeg zouden zegevieren
Zij hadden tenslotte van de zestig schepen in het verleden gemiddeld één per maand gespaard en vijftien van deze schepen hadden explosieven aan boord

Twee blusboten kwamen ter plaatse kort na 15.00 uur,
De Doris was in staat om met drie slangen te kunnen blussen, de Panwell met nog eens zes.stralen. Geen van de prominente mannen aan boord van Fort Stikine vond dat hij de algehele gevaarlijke situatie kon beheersen, van de twee mannen die gemachtigd waren om dit aan de wal  te doen.
Geen van beiden kon met hen gecontacteerd worden, namelijk de Commodore, Royal Indian Navy, Bombay en de Marineofficier in charge, Bombay.
Daarom waren er aan boord van het schip drie tegenstrijdige standpunten over hoe het het beste was
om met het probleem om te gaan en wie eventueel de autoriteit had om een ​​beslissing te nemen. Kapitein Naismith wilde zijn schip redden, Sadler zijn dokken en Coombs wilde dat de Fort Stikine bleef waar ze was, zodat zijn helpers zich konden concentreren op het doven van het vuur
Oberst twijfelde er echter aan, dat geen van de mannen kon bevatten wat er ging gebeuren , als de
 Fort Stikine ontplofte, wat ze zeker zou doen naar zijn mening.

Vlak na 15.00  uur kreeg Coombs de informatie dat er een brandhaard was verschenen aan bakboord net boven tussendek niveau.
Uiteindelijk had hij de haard  van de brand gevonden.
Zijn eerste beslissing was om een ​​gat te maken in het drieachtste duim  dikke staal dat de scheepsromp vormde, met behulp van een oxy-acetyleen set snijbranders, waarmee zijn blus bemanningen, hun slangen rechtstreeks in het hart van het vuur konden richten.
Maar vanwege de ontoereikendheid van de eerste paar snijbranders van  de dokken en een vertraging bij het ontvangen van een set snijbranders van de autoriteiten, was ook dit niet de oplossing.
De omstandigheden aan boord werden  snel slechter.
Op het bovendek waren de platen zo heet geworden, dat Coombs beval, dat water op hen moest worden gespoten en zijn brandweerlieden stonden nu in water dat begon te koken!
Er lag zo'n negenhonderd ton water in het ruim, zodat de balen katoen nu rond slingerden en nog meer verwoestingen veroorzaakten.

Palmer had het defecte oxy-acetyleen apparaat aan de wal afgegeven en ging terug aan boord van Fort Stikine en nam de leiding over de brandweermannen op zich aan de bakboordzijde,
Coombs bleef met zijn mannen aan stuurboord.
De drijvende balen hadden inmiddels het stuwmateriaal in brand gestoken, dat was gebruikt om de munitiekisten in te pakken.
Om 15.15 uur vatten de explosieven vlam en een dikke zwarte rook stroomde uit  de luiken, die de brandweermannen overspoelden, die nog steeds hun slangen bedienden
Dit werd snel gevolgd door vlammen, die boven het luikhoofd  uitsprongen, terwijl tegelijkertijd stukjes katoen vloeiend de lucht in stroomde, wat afdreef van de Fort Stikine en andere schepen bedreigde, die gemeerd lagen in de haven.
Palmer en Coombs verzamelden hun mannen opnieuw en op één man na, keerden ze allen terug naar het luik met hun slangen. De volgende vijf minuten zagen zij de vlammen stijgen en dalen totdat om 15.50 uur een gigantische vlam uit het ruim schoot en zelfs het topje van de scheepsmast passeerde.
Coombs schreeuwde een opdracht voor zijn mannen,  om zich in veiligheid te stellen.
Palmer en zijn mannen sprongen op de steiger, wat vele gebroken ledematen veroorzaakten.
Cooms en zijn groep sprongen in het water.
Palmer met zijn mannen die nog in staat waren om de brand te blussen, begonnen te blussen van de brand die uitbrak in nummer één opslag loods.
Cooms pakte de brand aan in opslagloods nummer veertien met die mannen die met succes het dok hadden overgestoken.

Explosies.
Op hetzelfde moment dat Coombs het bevel gaf dat zijn mannen zouden ophouden, gaf kapitein Naismith de opdracht om het schip te verlaten.
Zijn mannen die aan boord waren gebleven, gingen over  de loopbrug, gevolgd door hun kapitein en hoofdofficier.
Naismith, niet zeker wetend of iedereen verantwoordelijk was, ging terug aan boord voor een laatste blik, om er zeker van te zijn dat iedereen het schip had verlaten
Nadat hij zichzelf ervan had verzekerd dat iedereen aan de wal was, ging hij terug naar zijn gangpad en begon hij naar achteren te lopen omzich samen te voegen met Henderson en Stevens.
Toen hij hen naderde op de achtersteven van het schip, explodeerde de Fort Stikine en smeet de explosie, Stevens, vele meters over de kade,
Stevens kwam vervolgens geheel naakt te voorschijn en was alleen
Van Naismith en Henderson werd er nooit enig spoor gevonden.\
'

De klok in de toren van het dokwerd  gestopt, toen de eerste explosie plaatsvond, om 16.06 uur en dat bleef zo ​​gedurende vele maanden.
Oberst werd door de ontploffing in de lucht geslingerd en landde op een stapel stuwwalsen, terwijl hij de scène om zich heen in de schemering observeerde.
Hij observeerde overal liggende lichamen, de meeste met een verbrande huid. Van de brandweerlieden in de directe omgeving vonden er veertig de dood..De Fort Stikine werd in tweeën geblazen en haar ketel, nog steeds intact, werd gevonden op een halve mijl afstand van de ligplaats nummer één
Een enorme vloedgolf ontwikkelde zich in het dok en rukte schepen van hun ligplaatsen,
Eén schip eindigde schrijlings op een pakhuis en de Jalapadma eindigde naast, van wat er over was van de Fort Stikine.
Om 16.33 uur staarde Coombs over  het dok om de plaats van vernietiging in te kijken en de tweede explosie deed zich voor met het werpen van puin 2.000 voet de lucht in. Het achterdek van de  Jalapadma's  en haar twaalf ponder kanon, werden over het pakhuis heen opgeblazen,  om op zo'n 200 meter verderop neer te komen..
De Baroda van Brits-Indië lijn, die door de eerste explosie in brand was gevlogen toen delen van nummer vier schip  aan boord vielen, werd over het uiteinde van de aangrenzende kade geblazen, toen de tweede explosie plaatsvond.

Deze tweede ontploffing maakte de  Baroda kapot.
De resterende bemanning aan boord had het schip in de steek gelaten toen zij in brand vloog, terwijl Eerste Stuurman James, Eerste Machinist Stewart, zijn Vierde Machinist en de Purser, zelf het vuur bestreden.
De tweede explosie had de Eerste Machinist bewusteloos geslagen en hij kwan ten val onder een ventilator van de stookplaat.. De drie overgebleven officieren probeerden hem in het water te laten zakken, maar vanwege obstructies en hun eigen zwakte, moesten niet alleen de heer Stewart,  maar ook de Baroda zelf in de steek worden gelaten. Er kwam een ​​reddings poging op het toneel en met de hulp van de Vierde Machinist werd een poging gedaan de Baroda weer terug te krijgen en haar eerste Machinist te redden.
Helaas voor de heer Stewart dreef de hitte en intensiteit van de vlammen hen terug en moest de poging worden opgegeven . Naast Eerste Machinisty Stewart kwam ook kapitein S.A. Kiely van Shirala om bij deze explosie.

Getuige rapport door Derek Ings

Het volgende verhaal is de persoonlijke herinneringen van de heer Derek P. Ings aan die noodlottige dag.
Derek was aangemonsterd op  H.M.T. Chantilly als assistent-purser in oktober 1943.
Zijn bijdrage verscheen voor het eerst in het B.I. Nieuws nr. 61 in oktober 1969.
De Chantilly was op 3 maart in Bombay aangekomen, had haar Amerikaanse troepen gelost en in de dagen voorafgaand aan de explosie, was haar bemanning geïnformeerd dat het schip zou worden omgebouwd voor gebruik als hospitaalschip, nr. 63.
De Chantilly was in 1941 gevorderd en werd beheerd door B.I.S.N., vervolgens naar Gray, Dawes & Co,  maar behield nog steeds haar Brits Indische officieren.
Ze diende in de Liner Division, eerst als een personeelsschip voordat ze werd omgebouwd voor het gebruik als hospitaalschip in Bombay.
Ze werd aan het einde van de oorlog teruggebracht naar haar Franse eigenaren en werd uiteindelijk in 1952 in Marseille gesloopt.

Na vijfentwintig jaar verliest het geheugen zijn voorsprong, maar ik herinner me dit nog steeds goed.
Vrijdag, 14 april 1944,  begon zoals elke andere dag op dat moment.
Ik was assistent-purser aanboord van het schip Chantilly en in die tijd onderging zij een verbouwing van een troepenschip, om een ​​hospitaalschip te worden.

Ik herinner me dat ik 's middags aan wal ging om mijn haar te laten knippen.
Bij terugkeer naar het schip om ongeveer 16.15 uur, liep ik langs een weg net binnen  het Alexandra Dock vanaf de  Green Gate, toen ik me ervan bewust werd dat rook en vlammen hoog in de lucht schoten,  in de verte, vlak voor mij..
Voordat ik me volledig kon realiseren wat er gebeurde, werd de grond rond om  mij heen door elkaar geschud, door een enorme ontploffing,waardoor ik een paar passen achteruit werd geduwd en ik mijn handen omhoog hief, om mezelf te beschermen.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

De Fort Stikine  No.6

Mijn volgende herinnering is van de verwarring in de omgeving, toen de mensen in het havengebied op onzekere wijze in beweging kwamen. Ik liep naar de Chantilly, die aan de buitenzijde van Alexandra Dock lag. Ik verwachtte dat er een tanker in de buurt was ontploft, maar toen ik de ligplaats naderde, kon ik zien dat de explosie verder weg had plaatsgevonden dan ik had gedacht, en in feite was het in het Victoria Dock. Constant waren er kleine explosies maar om ongeveer 16.45 uur. was er  nog een explosie, zo gewelddadig, zo niet heviger, dan de eerste explosie. Tegen die tijd was ik weer aan boord en  het gehele schip schudde alsof wij  geraakt waren door een torpedo. Een aantal ramen, raamkozijnen en deursloten werden verbrijzeld en granaatscherven van de explosie, zo ongeveer drie kwart mijl verderop, vielen op en rond ons schip.Ik wilde kort daarna weer aan land gaan en, door het dokgebied en vond op vele punten verlaten voertuigen en dhows, sommige van de dhows verplaatste zich in de richting van de losplaats, met hun ladingen katoen in vuur en vlam.
Mijn reis bracht me door Green Gate en langs Ballard Road naar het St. George's Hospital, waar ik van plan was om een ​​scheepsmaat te bezoeken. Het was nu een uur na de eerste explosie en alle winkels, kraampjes en eetgelegenheden waren gesloten. Veel van de ramen van kantoren en winkels waren verbrijzeld en overal lag het bezaaid met glas en dakpannen. Er waren weinig mensen op straat, meestal kantoor- of winkelmedewerkers, maar er waren geen tekens van vluchten.   Ik bereikte het ziekenhuis rond 17.30 uur. een dood  paard passeerde ik bij de ingang.van het ziekenhuis. Mijn vriend was uit zijn bed gezet, om plaats te maken voor de gewonden, die per ambulance werden aangevoerd in een erg vuile en verfomfaaide toestand. Matrassen werden op de hele begane grond neergelegd om de slachtoffers te behandelen. Op mijn weg terug naar het schip zag ik de Royal.Indian matrozen,die door de vrachtwagens worden aangevoerd om het vuur te bestrijden in Victoria Dock. De rookwolk,hing als een grote wolk over de hele stad .
De politie had nu de Rode Poort gesloten en ik moest naar de Green Gate lopen om  de haven binnen te kunnen gaan. Op de weg er omheen, en op slechts een paar meter van het kantoor van Mackinnons, zag ik een stuk van een gedraaide stalen plaat van ongeveer vijfentwintig centimeter bij zes centimeter, die door de explosie meer dan een mijl was weg geblazen, om zonder schade aan te richten op de weg was geland. Er was nu meer beweging in de dokken en het Indiase leger was druk bezig met het verwijderen van de dhows ( lichters ),om de sluizen vrij te maken.. Ik kon naar de overkant oversteken door van de ene dhow naar de andere te springen terwijl ze in beweging waren.
Toen ik het schip naderde, zag ik dat een deel van de bemanning haastig wegtrok en ontdekte ik, dat er op elk moment een nieuwe explosie (van 1200 cilinders van H.P.-gas) werd verwacht en we werden gewaarschuwd om van de dekken weg te blijven. De eerdere explosies hadden brandbommen over een groot gebied geslingerd en overal brandden kleine vuurtjes. Er waren nu dertig brandende dhows in de stroom en terwijl een dhows zonk, smeulden hun ladingen katoen nog steeds aan de oppervlakte na. De schepen aan de havenmuur, inclusief onszelf en de  Mantola, hadden reddingsboten te water gelaten om de dhowploegen te redden.De duisternis viel in en de nachtelijke hemel weerspiegelde de gloeiende delen van de stad. Ik keek vanaf het apeneiland en kon het gesis van de cilinders horen terwijl ze een voor een tot ontploffing kwanen. Ik was om elf uur 's avonds thuisgekomen. bij het geluid van af en toe een explosie van gasflessen en met een brandende dhow buiten mijn patrijspoort.
De volgende ochtend werd gemeld dat het vuur onder controle was, maar de rook stroomde nog steeds naar de hemel. De enige explosies die te horen waren, waren die van de sloop groepen. In de loop van de ochtend liep ik naar de plaarts  van de explosie en zag, terwijl ik me nog in Alexandra Dock bevond , verschillende grote stalen platen, allemaal verfrommeld en gescheurd, te zwaar voor één persoon om op te tillen.Tegen die tijd was het Alexandra Dock bijna vrijgemaakt van schepen, er waren er nog maar twee schepen over en we lagen op vier uur notitie van te voren voor vertrek  op de hoogte. De Ismailia had explosieven geladen aan de overkant van waar we lagen en er was een tankschip van voor ons uit vertrokken, die de gevarenvlag voerde.
Het vuur bleef gedurende die hele dag branden en ook de volgende nacht. Tegen die tijd waren er lijken te zien die in het water rond het schip dreven..
Pas na enige tijd leerde ik het volledige verhaal dat tot de catastrofe leidde. In die periode van oorlogsbeperkingen waren de kranten niet in staat om de feiten af te drukken, maar ik zie van "The Evening News of India" van 15 april dat de explosie een relatief kleine plaats inneemt ten opzichte van het nieuws van de nederlaag van de Duitsers op de Krim.
De schuldige was de Fort Stikine, waar het vuur om 13.30 uur was uitgebroken. op 14 april. Het schip was geladen met katoen en andere brandbare stoffen, bovenop explosieven in de onderste ruimen. Het katoen was tot zelf ontbrand gekomen en hoewel de Bombay-brandweer had geprobeerd de brand te blussen, waren hun inspanningen zonder resultaat en het was te laat om het schip de haven uit te brengen,voordat de eerste explosie plaats vond
In het totaal werden 27 schepen  vernietigd in het Victoria en Princess Docks, met inbegrip van de Baroda waarvan de hoofd machinist Mr. James Steward met het schip de dood vond. Kapitein S.A. Kiely, die het commando voerde over het schip Shirala op dat ogenblik, vond ook de dood bij de explosie.
 Nog eens 25 brandweermannen werden gedood in de tweede explosie met 83 gewonden, waardoor de brandweer alles behalve gedecimeerd werd. Veel mensen werden buiten het dokgebied gedood door vallende granaten en granaten die explodeerden bij een botsing, en veel gebouwen die instortten en andere, die door het laaiende vuur in brand werden.gestoken.
Onder het puin dat uit de lucht viel, waren ook de 28 lb goudstaven, een van de eerste die werd gevonden, werd opgepikt door Burjorji Motiwala, een gepensioneerde Parsee Civiel-ingenieur. De staaf was door het golfkarton van het gebouw geknald, drong door de vloer van het balkon er boven en kwam tot stilstand op zijn balkon in de hoek. De baar was gestempeld Z13256 en was 90.000 Rupee waard, Mr Motiwala ontving een beloning van 999 Rupee's die hij schonk aan het noodfonds.
Binnen de dokken woedde er brand in de meeste pakhuizen en op veel van de schepen. De brandweermannen en vrijwilligers, waarvan veel  van hen militairen waren, werden voor een groot deel belemmerd door de hoeveelheid afval dat op het water dreef, waardoor de zuigfilters van de pompen werden geblokkeerd.
De chaos en het gebrek aan organisatie die aan boord van de Fort Stikine hadden plaatsgevonden, reikten ook verder en bemoeilijkten de inspanningen van degenen die nu tegen de vuurhaarden in het onmiddellijke dokgebied vochten. Een typisch voorbeeld deed zich voor toen legerofficieren een brigade station binnen reden en de resterende pompen opeisten en overhandigden die aan onervaren soldaten en 68 brandweerlui achterlieten zonder enige materiaal om iets te bestrijden. Het vuurgebied strekte zich uit van het epicentrum met ongeveer 900 meter en omvatte alle Victoria en Princess Docken, het landgoed Godown in het westen, de Burmah Oil-installatie in het noorden en de rijstmarkt in het zuiden. Aan de westelijke kant was het voorbij de Godowns gegaan en had veel van de woningen van de armere inwoners, die in de marge van de eigenlijke stad woonden,  in brand gestoken. Het duurde nog vier dagen om de hoofdbrand te blussen en gedurende nog eens twee weken bleven kleinere vuren in de ruïnes smeulen.
231 mensen kwamen om het leven bij de verschillende diensten waaronder de brandweer en havenarbeiders; nog eens 476 raakten gewond. Buiten de dokken werden meer dan 500 burgers gedood en nog eens 2.408 gewond.. Dertien schepen gingen verloren, de Fort Stikine, de Baroda, de Fort Crevier, de Kinguan, de El Hind en de Jalapadma, allemaal Britse schepen
De van der Heyden, de Generaal Van der Sweiten en de Tenoba, allen Nederlandse schepen. De Iran en de Noorse Handelaars waren Panamees, de Rod El Farag was een Egyptisch schip en ten slotte de Noorse Graciosa.
In totaal werd ongeveer 50.000 ton scheepruimte vernietigd met nog eens 50.000 ton zwaar beschadigd. Van de Fort Stikine's officieren en bemanningsleden verloren Captain Naismith, Eerste Officer Henderson en Alexander Jopp, de tweede kok, hun leven, De rest overleefde de ramp op miraculeuze wijze.
 Binnen zeven maanden waren de Dokken in Bombay weer operationeel en naar schatting waren tot 8.000 mannen betrokken bij het opruimpwerkzaamheden, met inbegrip van de soldaten uit Groot-Brittannië, West-Afrika en India zelf..
Op 28 oktober begonnen de autoriteiten de bassins van de dokken weer vol te laten lopen met een snelheid van 3 voet voor elk getij, Dit stelde de geredde schepen in staat geleidelijk tegaan drijven en stelde de reparatiemedewerkers ook in de gelegenheid om de lekken te repareren als zij werden gevonden.. Het duurde achtenveertig uur om die operatie te voltooien en vier dagen later waren de dokken weer normaal in gebruik. Driehonderd hectare grond rond de dokken waren opgeruimd met bulldozers, grijpers, kranen en met de blote handen. Driehonderdvijftig vrachtwagens per dag maakten vier retour ritten naar Sewree met 3.500 ton puin, De totale vervoerde hoeveelheid puin overschreed  de 800.000 ton.

wordt vervolgd
 

[vreemdeling]

De Fort Stikine  no.7

George Todd's verhaal.

In 1973 interviewde een journalist van de Britse Colombia-krant Cowichan Valley Citizen, George Todd.
Het verhaal werd in 2014 in twee delen in de krant gerapporteerd. Ik heb de tekst van het artikel hieronder volledig weergegeven. Opgemerkt moet worden dat het artikel de verkeerde datum voor de gebeurtenissen bevat

Deel 1
De wereld was in oorlog. De landingen in Normandië waren op handen, net als een halve wereld verder, de invasie van het door Japan bezette Singapore.

In de haven van Bombay (Mumbai) werden tientallen schepen verbouwd of waren onderworpen aan  het laden en lossen van vitale materialen. Een van de mannen die instond voor het ombouw programma was de 26-jarige George Todd, die zijn oorlogservaringen voor mij in 1973 in Victoria vertelde.

Hij herinnerde zich nog  levendig dat hij op 19 april als opzichter  /  scheepsbouwer ging werken voor de Mazagaon Dock Ltd. van de P. & O. Company, verantwoordelijk voor de Prince and Victoria-dokken. 'Er zouden 40-50 Liberty-schepen in de baai zijn geweest met gas en explosieven en troepen, en dat soort dingen, voor de invasie van Singapore.'

Onder zijn persoonlijke verantwoordelijkheden als senior civiele functionaris voor de scheepswerf , bevonden zich de schepen Fort Stikine, Jalapadma, Baroda en El Hind. Alles ging normaal totdat hij om 13.30 uur terugkeerde van de lunch. Hij ging naar zijn kantoor nabij de Gele Poort en kreeg te horen dat er brand was uitgebroken aan boord van Fort Stikine, afgemeerd aan een slip die de twee dokken van elkaar scheidde.

"Het was zo stom, weet je, als ik erop terugkijk ..." Zittend in zijn woonkamer schudde hij zijn hoofd over de 30-jarige herinnering aan de ramp die in enkele angstaanjagende seconden plaats vond , die het grootste deel van Bombay Harbor nivelleerde, en  naar schatting 800 levens eiste en  3.000 mensen.verwondde.

"Heel vaak waren er branden aan boord van schepen, dus ging ik naar de brand  aan boord van het Fort Stikine en kreeg te horen dat het veroorzaakt was door zelf ontbranding.
Ze had een slecht laadplan - vaten, olie, hout en katoen in ruim no.2 , 'tussen dek.. De platen werden rood heet net onder het hoofddek - je kon op de kade staan ​​en de hitte voelen. "Maar we waren er niet gealarmeerd door, op dat moment."

In de uitoefening van zijn taken, zoals het toezicht op de definitieve aanpassing van het pelgrimschip El Hind als een troepen transportschip, bleef Todd echter controleren wat er aan de hand was. De volgende vijf uur hoorde hij geruchten dat de Stikine ook explosieven bij zich aan boord had, een lading waarvan hij eerder op de hoogte had moeten worden gesteld.
Eindelijk, om 3 uur, nadat het vuur in het ruim van het schip serieus was geworden, werd hij officieel op de hoogte gebracht van de dodelijke aard van de lading en over de belangrijkste lading van het schip, de reden voor haar was om in Bombay te zijn, de goudstorting moest zijn - twee miljoen pond in waarde, dus de moeite waard. Maar weinigen in Bombay Harbor hadden zich bewust kunnen zijn van de omvang van haar lading manifest.: In haar ruimen waren 2.000 ton granaten, torpedo's, mijnen, signaalraketten, magnesiumfakkels en brandbommen opgeslagen.!

Tegen 3 uur die namiddag was het vuur aan boord van het Fort Stikine in intensiteit aan het groeien, herinnerde meneer Todd zich: "Je kon de schaal, op de romp van het schip, aan het einde van ruim no. 2 zien staan, wat al helemaal rood begon te worden. De brandweer en hun uitrusting, hadden absoluut geen goed gedaan en het was noodzakelijk geworden voor iemand om een ​​beslissing te nemen.  Ik zou het schip hebben laten vernietigen.. '

Gefrustreerd in hun pogingen om een gat in de romp te snijden, om het hart van de brand te bereiken, hadden brandweerlieden om versterking van de mannen van Mr. Todd gevraagd, een groep scheepsmariniers, die aan rukten met apparatuur voor het verbranden van acetyleen, terwijl de klok door tikte naar het noodlottige moment van de eerste explosie.

"De laatste keer dat ik met Capt. Martensz, de waarnemend plaatsvervangend manager van de haven sprak,  was ongeveer 20 minuten over 4, voordat de eerste explosie plaatsvond. Ik was  mijn mannen al begonnen te evacueren om half vier, nadat ik met hem had gesproken. en besloten had, dat het schip waarschijnlijk zou exploderen. "

Hij vervolgde zijn tocht langs de dokken naar de plaats, waar hets.s.s. El Hind lag, drie scheeplengten verwijderd van de Fort Stikine. De heer Todd sprak met de hoofd machinist van het schip toen de hel losbarstte. "Ik had net tijd om te zeggen: 'Het ziet er niet naar uit dat ze gaat exploderen', toen we 20 a 30 Indiase brandweermannen over de reling van het schip zagen duiken en -      Whoosh! –        ze werden plotseling 300 voet  de lucht in geblazen.! De vlam was spectaculair,   Negen voet in diameter en blauwachtig geel.van kleur.

"We waren als toeschouwers - het duurde lang genoeg voor ons, om deze vlam heel duidelijk te observeren, toen alle modder uit de bodem van de haven omhoog kwam en alle brandweerlieden werden gedood. Een paar minuten na de explosie was er geen enkel geluid -en toen, overal explosie's  en branden.
En vanaf dat moment was het leven pure ellende. "

Op het moment van de eerste kleinere ontploffing, stond meneer Todd op het bovendek van de El Hind, waar de explosie hem een directe hersenschudding opleverde, door hem door een kajuitdeur te blazen en het grootste deel van de huid op zijn borst en schouder verschroeide. gevangen in deze kunstmatige storm, ontketend door het ontploffende van de Fort Stikine, rukte de El Hind aan haar meertrossen en verbrakze.
Toen, gevangen in een gigantische draaikolk, vermande ze zich, om naar de  brandende Fort Stikine te glijden!

"We hebben ons allen verzamelsin de ruimte die toegang gaf tot  de stookruimte] en hadden een soort van overleg.," zei de heer. Todd.
De door elkaar geschudde en gehavende zeelui, soldaten en burgers, debatteerden nog steeds over hun manier van handelen toen, ongeveer vijf minuten na de ontploffing, de El Hind  in een
vlammezee uitbarstte, waarbij ze besloten om de reddingsboten te water te laten- waarvan er velen ook in vuur en vlam stonden.

De tweede ontploffing kwam als een verrassing ... de bodem van het dok kwam weer omhoog en ik landde op een hoofddek, ongeveer 30 voet lager.
Er viel puin, water, modder op mij en allerlei dingen splitsten zich in allerlei plaatsen van mijn lichaam en het was aarde donker
Later zouden artsen 70 hout- en staalsplinters uit zijn lichaam verwijderen.
Er was allemaal water om me heen en ik was zo geschokt dat  ik geen beweging maakte en  ik besefte dat ik ademde.
Ik was best een goede zwemmer en besloot om te gaan zwemmen.
Dat was een van de weinige keren dat ik echt tot  God hen gebeden en God er voor bedankte, dat ik  nog leefde.

Wordt vervolgd
 

[J.H.]

Hospitaalschip Nr-63- Chantilly-

[J.H.]

Hospitaalschip Nr-63- Chantilly

[J.H.]

Chantilly

[J.H.]

Chantilly

[J.H.]

Bombay-Schade

[J.H.]

Bombay, rest van KPM schip

[J.H.]

Bombay, schade

[J.H.]

Bombay, schade

[J.H.]

Bombay, schade