Herinneringen deel 3

[J.H.]

Guernsey, Jersey, Cherbourg

[J.H.]

Pacific Charger
Op 24-04-1981 kwam de Pacific Charger voor het eerst in de wateren waar het naar was vernoemd, gebouwd bij Sabeso Heavy Industries she was geconstrueerd en uitgerust naar de hoogste eisen van classificatie bureau Nippon Kaiji Kyoka in het kort ClassNK, gelijkwaardig aan Lloyds Register. Haar krachtige motoren welke haar een snelheid gaven van 15.5 mijl draaiden rustig en haar verfwerk schitterde.
De Pacific Charger was een trots schip maar voorbestemd om schandelijk in de diepte te worden getrokken door het ingewikkelde web van financiele samenzwering waarin ze betrokken werd.
Opgeleverd op order aan Ocean Chargers Ltd te Monrovia een Postbus dochteronderneming van de Kansai Shipping Co .De Pacific Charger in Japan gebouwd en Japanse eigenaar ging varen onder goedkope vlag van Liberia. Binnen een paar dagen na oplevering werd ze terug gecharterd van Kansai Shipping Co naar Ocean Chargers welke haar weer uit charterde naar Crusader-Swire of Shipping te Hong Kong voor een vaste dienst tussen Japan en Nieuw Zeeland. Verder om de vagen wolk nog vager te maken Kansai nam de Harmony Maritime Co te Taiwan als manager, . Harmony Maritime Co gaf het werven van de scheepsbemanning aan de Union Maritime Co of Taiwan en de Ocean Services Co te Hong Kong. Union Maritime Co werd gevraagd om Taiwanese officieren en Ocean Services om  Burmese bemanningsleden, matrozen, olielieden enz. Toen ze vertrok uit Sasebo, Japan,  niet minder dan 6 maatschappijen en 5 naties waren betrokken met het reilen en zeilen  van de Pacific Charger.
De kapitein op de eerste reis van de Pacific Charger was de 57 jarige Chiou Ruey Yang een Chinees met 22 jaar op vissersschepen en een aantal jaren op kustvaarders voor hij werd beloond , zonder examen af te leggen, met een kapiteins dispensatie. Op deze dispensatie plus een 20 Dollar verkreeg hij een Liberiaans kapiteins diploma en was daardoor gekwalificeerd in de ogen van internationaal marine gemeenschap om kapitein te zijn op elk grote vaart schip onder Liberiaanse vlag. Hij had geen radar training en zijn kennis van Engels, Lingua Franca, was zeer slecht. In vergelijk met een Britse kapitein, deze moest eerst 7.5 jaar op zee hebben gevaren. Het examen voor zijn master ticket was 5 gruwelijke dagen en een 70% van het examen moest zijn gehaald, dan na dit was  het normaal om nog 10-12 jaar te varen voor hij zijn eerste commando kreeg , dus hij is zo'n 20 jaar bezig. Dan vind ik 20 Dollar toch wel makkelijker  , niettan ?
Chiou's 1e stuurman was Chang Yung Chung 43 jaar en hij had gevaren als 1e stuurman op Liberianen en Panamezen , hij was houder van een Liberiaans diploma ( 1000 meter figuurzagen ? ) uitgeven op zijn Taiwanese kustvaart 3e stuurman dispensatie . Zoals Chiou geen van deze officieren had enige radar training.
De hoofdmachinist was 54 jaar en was een ex onderofficier bij de Chinese Marine , hij gaf aan dat hij een Taiwanese  Chief Engineer dispensatie had.
 De 2e machinist was de houder van een Liberiaans diploma ( prijs pissen ? ) uitgegeven een paar dagen voor hij aan boord kwam waarschijnlijk op een Taiwanees machinsten dispensatie.
De 3e machinist had 30 jaar machinekamer ervaring en verkreeg een Liberiaans 1e machinist diploma vlak voordat hij aan boord kwam.
Van de 4e machinist is weinig bekent, alleen dat hij niet in het bezit was een diploma of dispensatie.
De Burmese bemanningsleden waren van middelmatige bekwaamheid, echter als men ze goed begeleid had dan zou dat weinig consequentie hebben gehad. Er kwam later aan het licht dat deze zeelui een contract volgens de International Transport Federation geldende gages hadden getekend en moesten een 2e contract tekenen dat ze het eens waren met een mindere betaling, dit had zeker gevolg voor gebrek aan motovatie voor deze mensen.
Zo was de staat waar de Pacific Charger in verkeerde toen ze klaar was met laden en van Yokohama vertrok naar Wellington, een 5800 mijl reis. Zij was een nieuw schip, hecht en sterk,  correct beladen, geproviandeerd, voldoende bunkers, zeewaardig en in alle opzichten in staat  om de voorgenomen reis te volbrengen, behalve 1 ding en dat was de bekwaamheid van kapitein en bemanning deze waren serieus twijfelachtig.
Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en ligt aan het Zuid Westelijke eind van North Island. Het heeft een goede natuurlijke haven maar de ingang is ongelukkiger wijs open voor de turbulente winden die het hele jaar door in Straat Cook waaien.
In de vroege morgen van 21-05-81 , stond er een krachtige Sse-lijke storm in de Straat met brekende golven in het water van de buitenhaven.
Capt. Smith de op wacht zijnde loods , gluurde door de ramen van het Signaal Station op Beacon Head en vloekte op het schip dat had gekozen om op zo'n ochtend binnen  te lopen
.

[J.H.]

Hij had geen andere gegevens van het schip dan dat het een Liberiaan was en dat het van Japan via Auckland kwam, maar hij was van mening dat de kapitein zou worden geadviseerd  om de haven bij daglicht aan te lopen. De ingang van de haven tussen Pencowwar Head en Barret's Rocks is niet meer dan 1.5 mijl wijd en er loopt een sterke getijde stroom, geen plaats voor een onbekende om zijn moed te testen in een donkere stormachtige nacht. Echter de Pacific Charger had een loods gevraagd voor 03.00. en Smith was verplicht om elke moeite te doen om het schip binnen te brengen. Kort na 01.00 was het schip  South van Cape Palliser op het Oostelijke eind van Cook Strait met een 30 mijl te gaan naar Wellington Pilot Station t.h.v. Pencarrow Head. Het was een donkere nacht met zware regenbuien en een Sse-lijke stormachtige wind.
Een ruwe zee en hoge deining kwamen van bakboord achter in en gaf het schip een oncomfortabele zakkende slingerende beweging. In het stuurhuis had de wachtdoende 2e stuurman Kao  gezelschap van kapt. Chiou gekregen, geen van beide was bekend in Cook Strait en zagen hun taak met bezorgdheid tegemoet, in zo'n vuile nacht zal het niet meevallen om Wellingtonhaven te vinden laat staan binnen te lopen en met deze gedachten was dit het moment geweest om het schip te draaien en terug naar open zee te stomen en veilig het daglicht af te wachten of een afnemende wind. Onfortuinlijk,Chiou ofschoon dat hij al een aantal jaren als kapitein voer realiseerde hij niet de moeilijkheden die voor hem lagen. Hij koos om door te gaan, navigeerde op kleine schaal zeekaart en met alleen een vaag idee in zijn hoofd van de ingewikkeldheid van de aanloop van de buitenhaven van Wellington. Hij ging niet een grotere schaal zeekaart van Cook Strait of de Admiralty pilot book raadplegen, beide waren aan boord.
Om 02.00 de P. C. was 10 mijl van wellington Pilot station en douwde door in een toenemende wind en vermindering van het zicht. Chiou stond kromgebogen over de radar terwijl 2e strm Kao was gestopt met navigator te zijn en stond een beetje eenzaam op uitkijk op de brugvleugel, aan het roer stond kwartiermeester Soe Tint welke geen ervaring had met het sturen van een schip in beperkte vaarwaters. Er was nog tijd om het aanlopen af te blazen maar dat was niet waar Chiou aan dacht te doen Hij riep Beacon Hill en bevestigde zijn ETA als 03.00. Hou je vast zeeman.
Op deze tijd was Loods Smith al aan boord van de loodskotter en uitgaande naar het loods station t.h.v. Pencarrow Head. De condities in de buiten haven waren slecht, de kleine krachtige loodsboot had grote moeite  om vooruit te komen tegen wind en zee. Smith riep de ferry Aramoana op , hij wist dat hij ook in Cook Strait was en kreeg van hem te horen dat er een krachtige storm stond in de strait, het was duidelijk voor Smith dat het was te ruw om aan boord van de P.C. over te stappen.
Hij riep Chiou op en vertelde over de moeilijke omstandigheden, hopende dat Chiou het met hem eens en zou buiten blijven tot op z'n minst het daglicht.
Maar in zeer gebrekkig Engels antwoorde Chiou  dat het zijn voornemen was om binnen te lopen en hij de loodsboot zou volgen als Smith niet aan boord zou kunnen komen. Onder die omstandigheden overwoog Smith dat dat waarschijnlijk het beste was dat hij kon krijgen.
Naar het Zuid-Oosten van Pencarrow Head waren de condities nog slechter dan de ferry Aramoana had gerapporteerd. De wind was van Orkaankracht, 70 knots en de lucht was vol rondvliegend schuim van de brekende golven die de lengte van de strait aflegde onder de lage racende wolken. Regen en schuim had het zicht verminderd tot 1.5 mijl.
Op de brug liep kapt. Chiou van de radar naar de zeekaart en van de zeekaart naar de VHF om contact te krijgen met de loodsboot en hij verloor al vlug de controle over de situatie. In het gedimde licht van het kompashuis stond de angst  op de kwartiermeester's gezicht te lezen toen hij het schip ,en onervaren als hij was vocht hij om het schip op koers probeerde houden. Het schip gierde geweldig door de aan bakboord achter in komende zeeen en sommige zeeen donderde aan bakboord achter aan boord. Intussen zat 2e strm Kao in elkaar gedoken op de brugvleugel en nam geen deel aan de navigatie.
Om -24.46 Chiou's snelle radar peilingen bracht hem dicht bij de Sw van Pencarrow Head en dacht hij waarschijnlijk de haveningang open te hebben, klaar om Wellington haven aan te lopen, Hij nam speed terug  en gaf een koers Noord aan de kwartiermeester Soe Tint.
Een paar minuten later klauwde de loodsboot haar weg rond Pencarrow Head en Smith pikte op de P.C. op de radar, de Liberiaan was minder dan a mijl van Baring Head en stuurde recht de wal in. Geschrokken Smith schreeuwde een waarschuwing over de Vhf naar Chiou, maar het was te laat. De 10.242 ton metende Pacific Charger eindigde haar Maiden Voyage met hard tegen de puntige rotsen van Baring Head te varen.
Met dank aan de excellente pogingen van New Zealand Reddings Services, er waren geen slachtoffers of gewonden van de P.C.
Het schip haarzelf ofschoon haar vlak  was zeer zwaar beschadigd ze werd 6 dagen later vlot getrokken en naar Wellington gebracht.
Er is geen twijfel dat de stranding te wijten valt aan slecht zeemanschap en slechte navigatie door de kapitein en de onbekwaamheid van de zogenaamde navigator.
Met het oog op het zeer slechte weer wat er die tijd in Staat Cook heerste  had Chiou nooit de Straat in mogen lopen. Zijn aansluitende poging om Wellington Harbour binnen te lopen met gebruik makend van een kleine schaal Zeekaart en zonder de gevaren te hebben bestudeerd was geheel dwaas.
Betreffende de Liberiaanse diploma's en dispensaties  van bekwaamheid maakte dat Chiou en zijn officieren in staat waren gesteld om met dit onfortuinlijke schip te mogen gaan varen op haar Maiden Voyage, het moet worden gezegd dat de omstandigheden zeer dubieus waren. De diploma's waren niet meer dan knipsels van waardeloos papier.
Toen het onderzoek uiteindelijk was afgerond, 2e strm Kao Hing Ho had verklaard dat hij het Liberiaanse diploma had gefraudeerd. Hij gaf zijn zee carriere op en ging aan de wal in Taiwan een minder gevaarlijk beroep uitoefenen. Kapitein Chiou Ruey Yang veranderde van vlag en het laatste wat van hem werd gehoord was dat hij het commando had van een 28.776 ton Panamese bulkcarrier de Orient Treasury , hij voer met het schip geladen met chroom erts door het Suez Kanaal van Masinlok met bestemming Uddevalla in Zweden. 09 februari 1982 passeerde het schip Port Said.. Een paar dagen later was het schip verdwenen zonder er iets van terug te vinden. Men vermoed Piraterij.
Gr.
Jan.

[J.H.]

We maken geen vrienden in Frankrijk, die zijn volgens mij een beetje jaloers op de  "onze" manieren van vissen en schepen.
Vertalen in het Nederlands anders is het niet te volgen , die Fransen zijn toch al niet te volgen.

26-09-2020.
https://reporterre.net/La-France-lance-un-chalutier-geant-fossoyeur-des-mers

[J.H.]

Toen het Britse schip Truro de Firth of Forth uitvoer was de 2e wereldoorlog 11 dagen oud ze was bestemd voor de Noorse haven Devanger , bij Bergen. Ze was ongewapend en had geen zender of ontvanger aan boord, een onschuldige deelnemer in een oorlog die over de halve beschaafde wereld zal uitbreiden en het hart van de Britse Koopvaardij vloot zal vernietigen.
De 46 jarige kapitein J.E.Egner, was de gezagvoeder van de de Truro, de oorlog tot op heden was een weinig meer dan een onrechtvaardige inmenging in zijn door God gegeven bevoegdheid om zijn schip te bevelen en te navigeren op een manier die alleen wordt verkregen door ervaring en bekwaamheid. Hij had de macht van de Bureaucratie van de Admiraliteit al gevoeld, had orders gekregen om in Methil route orders in ontvangst te nemen om de Noordzee over te steken, een man die net zo bekend was in dit vaarwater als in zijn eigen achtertuin was dit onnodige binnenlopen een verloren tijd geweest..
De Truro gebouwd in Aberdeen in1922 en behorende tot de Ellerman"s Wilson Line te Hull,   de Truro was maar een klein radartje in het grote wiel van de Ellerman Shipping maatschappij, haar handels routes strekte zich naar de 4 hoeken van de wereld. Het was een een uit de kluiten gegroeide kuster met een rechte kop, ze was geliefd met vele  en had een regelmatige dienst tussen de oostkust van Brittannie en Scandinavie met de Baltic havens op een wekelijkse basis. Thuishaven was Hull, De kapitein en 2.3 van de bemanning woonde in Hull en meer dan niet eindigde haar reizen in de Humber, dit was tot tevredenheid voor de bemanning. echter, er was een prijs te betalen voor deze reizen in de winter was het een harde dienst, de Noordzee met zijn zware stormen en vaak ondiep water, en dan aan het eind van de uitgaande reis was er het ijs en kou . De zomer reizen waren meer comfortabel en minder gevaarlijk als in de winter dichte mist, verblindende sneeuw was altijd met hun. Klein en met een te kleine machine en uitgerust met het absolute minimum van navigatiehulpmiddelen was het geen schip voor kleinhartige.Na de orders te hebben ontvangen van Royal Navy autoriteiten voer de Truro op 14 sept te 14.00 uit, 2 uur later kwam ze uit het opperte van de Firth of Forth en begroef haar kop in de eerste deining van de open Zee. Het weer was goed,een lichte bries met een helder zicht en de kapitein had er vertrouwen in dat het een rustige 2 daagse oversteek zou worden naar Noorwegen. Admiraliteit in Methil had hem gewaarschuwd om voorzichtig te zijn en uit te kijken naar U boten maar hij was geneigd te denkendat de Navy maakte "een Song and a Dance" over niets. In Egner's mening welke hij tegen de 2e strm Morell zei  welke naast hem stond op de brug toen ze naar buiten stoomde, was dat als de Duitsers enig verstand hadden dan zouden ze op de Noord Atlantic op grotere schepen als de Truro gaan jagen. De onmiddelijke vijand op het moment was mist en Egner's zijn mening was dat hij het de mist kon ruiken. Onwetend voor hem maar de U boten waren sinds de 3e week van augustus al paraat in de Atlantic en wachtte op een signaal om de vijandelijkheden te beginnen. Toen dit signaal kwam werd er geen tijd verspild en in de eerste 10 dagen werden er Britse  17 schepen Britse getorpedeerd. De situatie in de Noordzee was minder bedreigend de in de Noorzee gestaioneerde U boten hadden in die zelfde tijd 1 Brits slachtoffer gemaakt .
De mist die Egner had voorspeld werd geen werkelijkheid ook de vijand liet zich niet zien, en op de 15e was de Truro meer dan op half weg in de Noordzee met nog een 120 mijl te gaan naar de Noorse kust. Terwijl  de zon achter de horizon verdween en de lange Noordelijke schemering kwam en trok zijn geruststellende dekking over zijn kleine kwetsbare schip .Egner ging relexen in zijn hut. Op de brug had 1e strm. de wacht en liep heen en weer op stuurboords vleugel en stopte soms even om met zijn verrekijker naar de horizon the gluren. Hij verwelkomde de komende nacht en was gerustgesteld dat de Truro was in feite blijkbaar in haar eentje in een lege zee. Toen keek hij achteruit en bevroor. Het schrille gefluit van de praatpijpfluit maakte dat Egner van schrik haast uit zijn armstoel viel, op Johnson's verzoek rende hij de trap op naar de brug. De duikboot was ongeveer 2 mijl verwijderd aan stuurboord achter, lag laag in het water en scheen de Truro te schaduwen. Egner had geen idee of het vriend of vijand was en was ook niet in de stemming om uit te zoeken. Hij draaide het schip scherp naar de Noord en dat bracht de duikboot recht achteruit en dan belde hij de machinekamer voor maximale vermogen. Zijn plan was simpel, de Truro was ongewapend en hij wilde hard weg varen en hoopte te ontsnappen onder dekking van de invallende duisternis. U-36, Truro's achtervolger was een Type II vessel  van 250 ton waterverplaatsing met een zeer gelimiteerde actie afstand vandaar haar tegenwoordigheid in de Noordzee zij was onbelangrijk in de ogen der Kriegsmarine, evenals de Truro was ter vergelijking met haar grote zusters die de wereld rond voeren.Ze was er een van Admiraal Doenitz's orginele vloot van kust duikboten, ver voor het uitbreken van de oorlog gebouwd Voor Kapitan Leutnant Wilhem Frolich was dit zijn eerste confrontatie met de vijand en was van plan om het spel volgens de regels van het Prize Ordinance te spelen. ( Prize Ordinance is : Een stuk onrealistisch stuk wetgeving dat is vastgesteld door de Volkeren verbond, dat een onderzeeer welke een koopvaardijschip stopt eerst haar bemanning in de sloepen laat gaan voor ze het tot zinken brengt). Voor de Truro was ontsnappen natuurlijk onmogelijk, de U boot varende nu aan de oppervlakte had meer snelheid dan een klein vrachtscheepje ondanks dat de stokers hun best deden om de vuren te laten bulderen. De afstand tussen de schepen werd geleidelijk aan korter en al snel lag de U 36 aan bakboord dwars op van de Truro , haar dekkanon werd bemand en werd op de Truro gericht, haar signaal seinde de order om te stoppen en het schip te verlaten.
Grimmig kijkende Egner staarde van de brug naar de loop van het kanon, al hadden ze hem zelf maar een klein kanon gegeven dan had hij een poging gewaagd om het uit te vechten, had hij niet zijn hele leven de zee bevochten het maakte niet uit hoe groot zijn kansen waren. Maar zijn slimheid en navigatievaardigheden zouden geen nut hebben tegen deze vijand. Het was over denkbaar om door te blijven vluchten maar vroeg of laat zou er een hagel van granaten op hen neer komen of een stille torpedo. Het resultaat zal zijn meer rouwende weduwvrouwen en vaderloze kinderen rond haven van Hull. Met een hopeloze schouderophaal Egner liep het stuurhuis in en en zette de telegraaf op stop. Om meer kostbare tijd te verkrijgen  gaf hij de order aan de 2e strm Morrell om contact met de U boot te maken per loud hailer en zo mogelijk verwarring en niet begrepen te veinzen, intussen zei hij tegen de 1e strm om dekens , sigaretten, drank, en al de blikken met eten wat hij maar voor handen kreeg in de sloepen te stuwen. Hij kon geen SOS uitzenden door gebrek aan zo'n installatie en niemand wist hoe lang ze in de sloepen moesten blijven. De u boot was nu constant aan het seinen dat ze de Truro moesten verlaten en dat de kapitein al de scheepspapieren moest meebrengen.

[J.H.]

Egner's antwoord hierop was om al de vertrouwelijke papieren en boeken in de MK door de stokers te laten verbranden, ze werden naar het stookhol gebracht waar hij ze in het al dovende vuur gooide. Bij de invallende nacht vierde ze 2 boten te water. Egner nam stuurboord's boot en Johnson bakboord's . De evacuatie ging ordelijk en rustig maar er liep een matige deining en Egner's boot sloeg tegen de Truro aan en werd licht beschadigd. De enigste gewonde was de 1e machinist hij kneusde zijn ribben toen hij van het dek in zee viel.
Egners boot roeide rond de kop van de Truro en de U boot kwam geheel geheel in zicht. Ze was ongeveer 150 Ft in de lengte met een klein maar dodelijk-uitziende kanon op dek en achter de opbouw een groot instrument dat was de afstand- bereikzoeker. Er was geen roest op haar grijze romp en haar enigste identificatie merk was een rood hakenkruis geschilderd aan beide kanten van de toren. Terwijl Egner de onderzeeer in zijn hoofd opnam was Morell , die in dezelfde sloep zat, met zijn camera druk foto's aan het maken en maakte een meer permanent  record van de onderzeeer. Gelukkig voor hem dat de Duitsers deze activiteit niet hebben gezien. De onderzeeer riep de sloepen langszij en vroeg om de kapitein boven te komen met zijn papieren. Egner, achterdochtig, maar wel nieuwsgierig om de man te ontmoeten die zijn schip ophield met een kanon, gaf order aan zijn mannen om langszij te gaan van de U boot. De enigste papieren die hij bij zich had waren van de scheepsuitrusting en certificaten, het geheel was amper geheim te noemen.
De sloep bonsde tegen de achterkant van de U boot en Egner greep de bundel papieren en werd aan boord geholpen door de Duitsers. Hij werd gescorteerd naar de toren en kwam oog in oog met Wilhelm Frolich, een in de 30 jarige man met een gelige tint en een beginnende baard van een paar dagen.
Frolich was beleefd, bijna verontschuldigend , toen hij uitlegde aan Egner dat het nodig was om zijn schip te laten zinken. Egner verwachte niets minder en haalde zijn schouders op en overhandigde zijn papieren. Niemand zou meer gekrenkt zijn met het zinken van de Truro dan hij. Frolich gaf de papieren een vlugge examen en gaf ze terug aan Egner. Frolich vroeg of er een SOS was uitgezonden en was verrast dat Egner zei dat zijn schip geen zend-ontvangst installatie aan boord heeft. De conversatie werd meer ontspannen, en nu was het Egner's beurt om verrast te zijn  toen de Duitser hem vroeg om te helpen met de duikboot's positie te bepalen. waaraan werd getwijfeld voor de laatste 2 dagen, Egner had vroeger in de dag hemzelf een paar keer de zon geschoten. Egner was in verrukking door het geven van een navigatie les aan de Duitse Kriegsmarine. Egner werd nu uitgenodigd, dus geen order, om de duikboot binnen te gaan maar het was met enige twijfel toen hij zich door het luik in de toren liet zakken en in de controle ruimte terecht kwam. Hij had roemers gehoord dat de Duitsers de gewoonte hadden  om scheepskapiteins gevangen te nemen . Was het einde voor hem een krijgsgevangen kamp ?  Wat de Duitsers ook van plan waren er was geen vijandigheid tegen Egner. Het scheen dat de gehele bemanning -25-30 man zich had verzameld in de controle ruimte opgewonden van nieuwsgierigheid. Ze waren allen jong en enthousiast om hun beperkte Engels op de verbijsterde kapitein uit te proberen.. Hij mocht niet weten dat dit het eerste contact was met de vijand . U-36 had tot dusver alleen contact gehad met neutrale Noorse schepen. Terwijl hij de vragen beantwoorde die op hem werden afgevuurd, kreeg hij meer vertrouwen en nam de vrijheid om eens goed om hem heen te kijken en nam goed in zich op de instrumenten en de apparatuur. De Admiraliteit zou zulke informatie wel kunnen gebruiken. tenminste als hij vrij weg mocht gaan.
Toen ze terug op de toren waren zei Frolich dat het hem geweldig speet dat zijn land in oorlog was met Brittannie, Egner was het geheel met hem eens. Als zeelui , geen van beide kon het begrijpen om moedwillig schepen te laten zinken hetgeen een oorlog ongetwijfeld eiste. Het vertrouwen tussen de 2 werd sterker en ze wisselde namen en adressen uit en waren overeen gekomen dat ze elkaar na de oorlog weer zouden ontmoeten, Frolich was ervan overtuigd dat de oorlog geen 2 maanden meer zal duren.

[J.H.]

U-36

[J.H.]

U-36

[J.H.]

Zonder te vragen offerde Frolich om gebruik te maken van de U 36 zender om een SOS uit te zenden zodat de sloepen niet lang op zee zullen blijven. Egner accepteerde dit offer graag en vroeg gelijk om wat water aan de sloepen te geven. De U-boot had zelf een tekort aan water maar Frolich offerde hem 2 dozen bier en die werden overhandigd en met gejuich ontvangen in de wachtende sloepen. Er werd ook een emmer om te hozen aan de beschadigde sloep gegeven. Het voelde dat de situatie had compleet niets meer met de realiteit van oorlog te maken. Egner schudde de hand van Frolich en verliet de toren , toen hij zijn voet op de eerste trede van de ladder zette werd hij door een zware hand gestopt . In een compleet tegenovergesteld van het vorige gedrag, Frolich vertelde Egner dat deze was krijgsgevangene gemaakt en zal naar Duitsland worden gebracht. De met stomheid geslagen Egner weigerde te blijven en zei dat zijn plaats in de sloepen bij zijn mensen was. Een heet argument ontstond tussen de 2 gezagvoerders maar aan het eind gaf Frolich toe. Hij was het met de Brit eens als hij een papier zou ondertekenen met een verklaring dat hij niet meer naar zee zou gaan zolang de oorlog voortduurde. Het vooruitzicht van zo'n verklaring sprak Egner niet aan, Hij zei tegen Frolich dat hij een gezagvoerder was en dat hij onder geen omstandigheden zijn beroep kon opgeven. Maar Frolich was vast besloten. Als Egner niet tekende dan ging hij mee als krijgsgevangene.  Frolich eiste nu ook de 1e en de 2e stuurman aan boord te komen om een dezelfde verklaring te tekenen, Johnson en Morell werden aan boord geroepen en klauterde verward maar nieuwsgierig in de kleine druk bezette toren, Frolich lag nog eens de artikelen uit in de overeenkomst en onder welke omstandigheden zij hun vrijheid terug konden krijgen, hij gaf hun een geprint document welke hij vertaalde uit het Duits en vroeg de 2 man om het te ondertekenen. De 2 officieren weigerde bot en voor eventjes scheen het dat het gehele nautische departement van de Truro afgevoerd zouden worden als gevangenen. Dan Egner maakte een snelle beslissing. Het hele geval was zo belachelijk en lachwekkend. Niemand kon zich ooit een belofte houden aan een document opgemaakt en getekend onder grote druk en verder het document wat Frolich hun gaf was in het Duits, een taal die Egner en zijn 2 stuurlui niet machtig waren. Met een kleine schouderophaling tekende hij en zei dat de andere dit ook moesten doen
Tot verassing accepteerde Frolich zonder vragen te stellen de plotselinge overgave , en met een laatste handdruk in de rondte nam Egner zijn stuurlui mee naar de sloepen.Toen de boten vrij van de U boot waren hoorde Egner een doffe dreun en hij wist dat zijn schip gedoemd was te zinken, stil volgde hij de torpedobaan tot hij explodeerde met een harde klap en lichtflits het rukte Truro's weerloze huid open tussen ruim 2 en 3. Het kleine schip, had 17 jaar de wilde wateren van noordelijk Europa bevaren, zij stierf niet makkelijk. Frolich's mannen opende het vuur met het kanon naar ondanks de afstand was maar een halve mijl ze scoorde maar 1 keer. Frolich werd gedwongen om het werk af te maken om nog een kostbare torpedo te schieten. De 2e torpedo raakte de Truro in het ketelruim en werd opgeblazen ze zonk in 2 minuten. Wilhelm Frolich zich ontdaan van het Britse schip gaf nu en wonderbaarlijke show van mededogen  weg aan haar bemanning , hij riep de sloepen terug en informeerde Egner dat hij een SOS met de roepletters van de truro had uitgezonden, tot er hulp kwam opdagen zou hij de sloepen slepen en zo gingen ze op pad, de sloepen op een lange sleeptros en de U boot zachtjes varende aan de oppervlakte, voor de hele wereld te zien als een moeder die haar kuikens leidt naar veiligheid. Na een half uur stopte Frolich en riep dat de sloepen dichterbij moesten komen. Hij wees naar de lichten van een schip aan bakboord en schoot een serie  rode vuurpijlen af om de attentie van het onbekende schip te trekken. toen hij dacht dat het zo wel goed was,  Frolich wenste Egner en zijn mannen good luck , gooide de tros los en verdween in de nacht.Zo vlug als de onderzeeer was opgeslokt door de nacht Egner nam attentie van het naderende schip, als het was varende met de lichten aan het moest dan een neutraal vaartuig zijn. Er werden flares gebrand maar ofschoon hetschip kwam op een mijl of 2 afstand van de sloepen en het was eigenlijk onmogelijk dat de flares niet werden gezien, het schip stopte niet, de rest van de horizon zover het oog kon zien was leeg, en Egner realiseerde zich dat ze nu een poging moesten ondernemen om naar de Britse kust te zeilen Het dichts bij zijnde punt was in de regio van Aberdeen en 115 mijl weg,een 48 uur zeilen, tenminste  als het weer goed bleef en dat was niet gegarandeerd. De 2 sloepen zeilde westwaarts voor de rest van de nacht. Sturende op hun kompassen met zeer zwak licht en ze deden moeite om elkaar in het zicht te houden. Om ongeveer 08.30 op de 16e kwam een vliegtuig laag over over het water vliegen op ongeveer 5 mijl afstand. Niet wetende en er werd ook geen zorgen om gemaakt of het een vriend of vijand was de mannen stonden in de sloepen te schreeiwen en te wuiven, maar het was niet goed. Het vliegtuig bleef doorgaan op zijn koers en gaf geen teken dat de sloepen door hen waren gezien.De zon klom naar zijn hoogte en de zee was nog steeds leeg rondom hen. Egner maakte zich zorgen door complete afwezigheid van trawlers, in dit deel van de Noordzee was het normaal druk van visserlui, hij begon zich af te vragen of ze allemaal een goed heenkomen hadden gezocht i.v.m. een naderende storm. Hij was bang dat het weer niet zo lang meer zo goed zoals het nu was zou blijven.
In de late middag zagen pluimen rook in de west aan de horizon , het scheen dat ze uiteindelijk de vissersvloot hadden gevonden.Duisternis viel voor de 2e keer tijdens hun oordeel maar ze zeilde steevast west over, de rookpluimen kwanen echter niet dichterbij. De nacht was saai en vervelend en ze waren moe en koud en hun moraal verslapteMidnacht ging voorbij en de volgende dag, zondag ,plotseling waren ze in het midden van een trawlervloot. Egner zweepte zijn mannen op tot actie, roeispanen werden weer geplaatst en mannen roeide hard naar de dichts bij zijnde trawler inmiddels ook flares brandende, tot hun complete verbazing  de trawler draaide de kont naar hun toe en voer met een gang weg als een bang konijn. Hetzelfde gebeurde keer op keer weer, ze waren op die manier vlug hun reserve  flares aan het verbranden met die pogingen om de dichtst bij zijnde trawlers te praaien. De grap veranderde vlug in een tragedie, het was duidelijk voor Egner dat de trawlers dachten dat zijn sloepen de vijand waren en waren als de dood dat ze gestopt zouden worden.

[J.H.]

Er blijft maar 1 oplossing over zei Egner, als de visserlui hun niet vrijwillig wilde redden dan moeten we ze dwingen om dat te doen. Egner overlegde met Johnson en elk koos een trawler om te schaduwen en dan stilletjes er naar toe geen geschreeuw geen flares, het was hard en nauwgezet werk maar het plan slaagde en 2 Belgische trawler bemanningen waren opeens overrompeld door een bende vieze, ongeschoren, wanhopige Britse zeelui. Er was gelukkig geen geweld en toen de Truro schipbreukelingen hun avontuur hadden verteld , toen werden zij behandeld met grote vriendelijkheid .Later op de dag werden Egner en zijn mannen in Aberdeen aan de wal gezet . Ze hadden 33 uur in de sloepen gezeten.
De bemanning van de Truro waren vroege slachtoffers van een oorlog op zee dat was nog lang niet op het hoogtepunt van het moorden..In Wilhelm Frolich hadden ze een U boot commandant ontmoet die, ofschoon hij genegen was om de oorlog naar Duitse vijanden te brengen , hij deed dit met mededogen en met respect voor het menselijk leven. In de volgende jaren waren er maar een paar van zijn gelijke. Na haar ontmoeting met de Truro de U-36 zonk de Zweed Silesia nabij de Noorse kust op 25 september , maar dat was haar laatste zege.
2 maanden later werd ze in de Noordzee door de Britse duikboot Salmon tot zinken gebracht, geen overlevende, ook Wilhelm Frolich verloor hierbij het leven. Haar oorlog was kort en onproductief.
Gr.
Jan.

[dekzwabber]

Nou dan maar effe langs deze weg:Ik probeer zier een antwoord te geven,opeen vraag die hij aan mij vanmorgen stelde,na ingelogd te hebben,om een antwoord te geven,geen reactie of citeer wel vreemd .
Hier lukt het dus wel,zier alleen de dirk dirk vaart nog onder nl vlag,de rest is verdeeld over duitsland litouwen en polen.
Hg
Adje.

[zier]

Ja bedankt ad,nou nog een klein stapje en PP is een duitse maatschappij,waarschijnlijk is er in duitsland meer interese in de visserij als in nederland onder de mensen,in nederland zitten ze misschien liever met der telefoon te spelen als dat ze naar de visserij gaan.
Vande week naar de film van de maartje teadora zitten kijken maar dan krijg ik tog wel het gevoel dat je dan een fabrieksarbeider bent en daar zou ik ook geen trek in hebben.
Het was die reis dat die zen roer verloren is en hij zat in het kanaal op de kuitziekers.
Daarna heb ik naar de mark gekeken en toen had ik me zakken er wel vol van.

De cornelis vrolijk is binnen in walvisbay en de oude scombrus ook ze liggen alebij te lossen aan de wal .
Zou leuk wezen als we de web cams wisten,want die zullen er heus wel staan.

[dekzwabber]

Probeer het eens bij Jan Harteveld,die kan aardig toveren op het internet

[J.H.]

Sorry, we zijn al gauw uitgetoverd maar dan moet ik jullie toch teleurstellen. Geen Webcam in Walvis Bay.
Gr.
Jan,

[dekzwabber]

Hartelijk dank voor de moeite Jan'
gr;
Ad