Verhalen & Foto's

[Anneke]

Wéér een stukkie Kurhaus..!

Herbouw Kurhaus.

Dat bij de herbouw na de brand in 1887 niet altijd even zorgvuldig te werk werd gegaan, bleek bij de renovatie. Er moest veel meer worden vervangen dan oorspronkelijk werd verwacht.
Omdat in de vleugels vanwege een economische hotelexploitatie een extra verdieping moest worden gebouwd, zonder dat dit tot wijziging van de gevel zou leiden, werd besloten tot sloop van de vleugels over te gaan.
Bij de herbouw werden in beide vleugels twee zalen, de Cor Ruyszaal in het Casino-gedeelte en de Spiegelzaal in het Kurhaus-gedeelte, volledig in hun oude luister en op de oude plaats opgetrokken.
De façade van het Kurhaus werd herbouwd met nieuwe bakstenen en dezelfde vijf kleuren die in de oude gevel voorkwamen.
Ook de natuurstenen ornamenten moesten worden vervangen.
In overleg met Monumentenzorg werd gekozen voor door en door beton.
Hiertoe werden eerst alle beschadigde stukken in klei en gips door een beeldhouwer in de oorspronkelijke staat teruggebracht.
Daarna konden de mallen worden vervaardigd en de betonnen stukken worden gegoten.
In totaal werden op deze wijze 5.300 eenheden in 65 modellen vervaardigd.
De totale restauratie duurde 5 jaar en kwam tot stand onder leiding van architect Bart van Kasteel.
Hij ontwierp ook het nieuwe gedeelte dat op het oude terras aan het Kurhaus werd gebouwd.
In de"tentvormige" constructie werden een aantal conferentiezalen en het à la carte restaurant "Kandinsky"ondergebracht.
De restauratie werd uitgevoerd door Bredero's Bouwbedrijf Nederland B.V.
Het interieur van het Kurhaus is ontworpen door de Duitse binnenhuisarchitect Bernd Schmigalla.

[Gina]

De Freule



Jonkvrouw Mr. Christine Wilhelmine Isabelle Wttewaall van Stoetwegen (voor haar vrienden Bob) werd geboren in Amsterdam op 1 januari 1901. Haar achternaam wordt uitgesproken als Utewaal van Stoetwegen. Ze kwam uit een christelijk orthodox milieu. Haar vader was lid van de ARP en haar moeder stemde CHU. Ze had drie broers en twee zusters.

Omdat haar vader belastinginspecteur was, verhuisde de familie naar Oostburg in Zeeuws Vlaanderen. Daar zat zij op de christelijke lagere school van 1907 tot 1909. Van 1909 tot 1913 zat ze op de christelijke meisjesschool "Instituut Bender" in Rotterdam. Na haar lagere school tijd ging ze in 1913 naar het christelijk Marnixgymnasium in Rotterdam. Deze studie moest ze afbreken. Ze was namelijk in het geheim verloofd en haar ouders waren daar tegen. De verloving werd onder druk van haar ouders verbroken en ze werd in 1919 voor een jaar naar een kostschool in Zwitserland gestuurd, het Pensionat Villa St. Martin te Vevey. Het heeft ertoe geleid dat ze nooit meer getrouwd is en dat ze vervreemdde van de Gereformeerde kerk en overging tot de Nederlandsche Hervormde Kerk. In 1920 keerde ze weer terug en ging naar het Gemeentelijk Gymnasium in Schiedam, waar ze in 1922 haar studie gymnasium-a voltooide. Van 1922 tot 1928 volgde ze de studie rechten aan de Rijksuniversiteit van Leiden. Daar ontmoette ze ook prinses Juliana, waar ze mee bevriend raakte. Na haar kandidaats studeerde ze als tussendoortje nog even aan het Summerterm Quakercollege "Woodbrooke" te Selly Oak (bij Birmingham). Ze vertelde daarover eens dat ze elke week bezoek kreeg van de politie vanwege haar naam. Dat stopte pas toen de politie doorhad dat de naam met al die medeklinkers achter elkaar toch echt niet Russisch was.

Van 1928 tot 1930 was ze medewerkster Federatie van Christelijke verenigingen voor vrouwen en meisjes in Utrecht. In 1930 overlijdt plotseling haar moeder en zij neemt voor een aantal jaren de zorg voor het gezin op zich. In 1936 trad zij in dienst van de Nederlandsche Christen Vrouwenbond (NCVB). Deze functie vervulde ze tot 1945. Tijdens de bezetting was zij lid van het illegale Nederlandsch Vrouwen Comité. In 1945 werd ze agente van enkele verzekeringsmaatschappijen.

En dan begint haar politieke carrière. De leider van de Christelijk Historische Une (CHU) Tilanus vroeg haar in 1945 om zitting te nemen in het zogenaamde Noodparlement dat net na de Tweede Wereldoorlog was opgericht. Het Noodparlement was de voorlopige Tweede kamer. Ze volgde daar mevrouw Mackay-Katz op. Waarschijnlijk kende Tilanus haar nog van de tijd dat ze werkte voor de Nederlandse Christelijke Vrouwenbond. Zij nam plaats in het noodparlement op 20 november 1945. Bij de eerste naoorlogse verkiezingen in 1946 werd zij in de kamer gekozen. Ze bleef kamerlid tot 8 mei 1971 en werd daarmee het langst zittende vrouwelijke kamerlid ooit. In totaal zat ze 9.302 dagen in het parlement, waarbij ze meer dan zeven jaar plaatsvervangend fractievoorzitter was van de CHU.

Ze was een zeer markante vrouw. Omdat haar naam zo moeilijk was werd ze al gauw "De Freule" genoemd. Op de vraag van een journalist of ze van hoge adel was antwoordde ze: Mijn broertje kwam eens thuis met de opmerking: "Ze zeggen op school dat ik een jonkheer ben". Waarop mijn moeder meteen repliceerde: "Veeg jij maar liever je voeten". Later vroegen mijn zusje en ik: "Maar zijn we het nou of niet?" Maar mijn ouders vonden het enige echt belangrijke dat we goede christenen zouden worden.

In de fractie van de CHU hield ze zich bezig met media en justitie. Grote belangstelling had ze voor het gevangeniswezen en het familierecht. En natuurlijk kwam ze op voor de positie van de vrouw.

Omdat ze al tijdens haar studie in Leiden bevriend was geraakt met prinses Juliana onderhield ze een goede en warme band met het koningshuis. Daarom werd ze wel de "Oranje Freule"genoemd. Door de kinderen van Juliana werd ze "Tante Bol"genoemd. Vlak voor verkiezingen vroeg prinses Beatrix eens aan haar hoeveel stemmen ze nodig had om in de Tweede Kamer te mogen blijven. Toen ze gezegd had dat het er ongeveer 35.000 waren verzuchtte prinses Beatrix: "Nee, die kan ik nooit bij mekaar krijgen" De huismeester, de heer Van der Flier, vertelde haar later: "Kennelijk heeft het oudste prinsesje wat opgevangen! Ze loopt namelijk het hele huis rond en zegt tegen iedereen die ze tegenkomt: "U stemt toch wel op tante Bol? Ja, en nu wordt er in de keuken gezongen: "En we hebben toch zo'n lol want we stemmen tante Bol".

Ze zei altijd duidelijk waar het op stond en nam geen blad voor haar mond. Dat was wel in een tijd waar er nog bijna regentesk geregeerd werd. In haar maiden speech sprak ze over de politieke delinquenten die vlak na de oorlog geïnterneerd waren. Vooral de vrouwen vond zij, leefden onder erbarmelijke omstandigheden. Zij pleitte daarom voor aparte vrouwengevangenissen. In de kamer zei ze dat de beren in de dierentuin van Blijdorp er beter aan toe waren dan de vrouwen in de gevangenis aan de Noordsingel. Ze bleef voor aparte vrouwengevangenissen pleiten. In 1961 kreeg ze een sinterklaasgedicht van de toenmalige minister van justitie met de volgende zinsnede: "Lieve Freule Wttewaall, wij bewonderen allemaal, dat gij met vasthoudendheid, voor een vrouwenbajes pleit".

Van 1947 tot 1956 was ze lid van de parlementaire enquêtecommissie regeringsbeleid 1940-1945. Deze commissie onderzocht het gedrag van de regeringen in de Tweede Wereldoorlog.

Haar fractie was nogal behoudend en, als het haar zo uitkwam, stemde ze mee met de Partij van de Arbeid mee, vooral op het gebied van emancipatiezaken. Dat bezorgde haar de naam de "Rode Freule". Een aantal voorbeelden. Ze behoorde in december 1949 tot de minderheid van de CHU-fractie die voor de soevereiniteitsoverdracht in Indonesië stemde. In 1955 stemden zij samen met Dhr. Krol als enigen van hun fractie vóór de motie-Tendeloo over opheffing van het arbeidsverbod voor de gehuwde ambtenares (ja, dat was in een tijd dat een vrouw gewoon ontslagen werd als ze ging trouwen !!). Ze behoorde in 1962 tot de minderheid van haar fractie die vóór een motie Andriessen stemde, waarin om verhoging van het contingent woningwetwoningen werd gevraagd. Ze stemde in 1962 met Diepenhorst, Van Gelder en De Ruiter vóór de ontwerpwet Premie kerkenbouw. In 1964 stemden zij en de heer Bos als enigen van hun fractie vóór het (onaanvaardbaar verklaarde) amendement Scheps, waardoor de Bijlmermeer bij de gemeente Amsterdam zou worden gevoegd. Ze behoorde in 1968 tot de minderheid van haar fractie die vóór een amendement Wierenga stemde waardoor de man niet langer als hoofd van een echtverbintenis werd aangemerkt. En ze behoorde in 1970 met Van der Peijl en Scholten tot de minderheid van haar fractie die tegen afschaffing van de opkomstplicht militaire dienst stemde.

Dit is gekkenwerk". Sprak de freule na afloop van een vergadering in de jaren zestig toen de Tweede Kamer eens tot diep in de nacht door vergaderde en het KVP kamerlid Rinus Peijnenburg onwel werd. Doordat het televisieteam van Farce majeur er een liedje van maakte werden het gevleugelde woorden.

Waken in de tweede kamer

Tweede slaapkamer van 't land

Wakker blijven door de hamer

In Van Tiel, in Van Tiel, in Van Tiel's bedreven hand

Leden die de ogen sluiten

Hier en daar een snurk, een gaap

Nu en dan praat er een luid en

Onverstaanbaar in z'n slaap

 

Refrein:

't Is gekkenwerk, 't is gekkenwerk, zo'n arme frêle freule

Het is toch om te heule

En zelfs al ben je reuze sterk

Voor ieder lid is 't gekkenwerk

Het vergt te veel van ieders kracht

't Is gekkenwerk, 't is gekkenwerk, 't is gekkenwerk zo'n nacht

 

Stiekem losgeknoopte schoenen

Ach, de voeten worden dik

Praat er iemand van miljoenen

Was dat Geert, was dat Geert, was dat Geertsema of ik

Bollebozen knikkebollen

En de aandacht raakt verslapt

Niemand weet zelf meer ten volle

Of 'ie 'm den uiltje knapt

 

Refrein

 

Anders zijn ze uitgeslapen

Wakker in belang van 't land

Nu smoort zelfs Van Tiel z'n gapen

In Van Tiel, in Van Tiel, in Van Tiel's vermoeide hand

Zeer besmuikt en onverholen

Pittend hebben zij gewerkt

En zich in hun slaap bestolen

En er zelf niets van gemerkt

 

Refrein

 

In 1968, bij het zestigjarig jubileum van de CHU, werd de freule onderscheiden met het commandeurschap in de Orde van Oranje Nassau. Verder werd ze erelid van de CHU. Nadat ze in 1971, toen ze 70 jaar oud was, uit de kamer was gestapt verdween ze ook steeds meer ui het openbare leven. Op 15 oktober 1986 overleed ze in Den Haag.

[Grobbocop]

een leuke foto gevonden Scheveningen jaren 30 de pier

[Grobbocop]

scheveningen pier brand 26 maart l943
afbranden van de pier in l943

Het Wandelhoofd Koningin Wilhelmina, de eerste pier van Scheveningen, werd geopend door Prins Hendrik in 1901. Deze houten constructie lag direct achter het Kurhaus. In de Tweede Wereldoorlog werd het paviljoen door de Duitse bezetter gebruikt als opslag.

Op 26 maart 1943 brak brand uit op de rotonde van de pier, die binnen een paar minuten totaal was uitgebrand. Scheveningen was sinds 1942 'Sperrgebiet', toch drong dit nieuws snel tot de Haagse bevolking door. Na de brand sloopten de Duitsers de pier door de palen af te zagen. Ze waren bang dat de pier een gemakkelijke landingsbaan voor een Engelse invasie zou zijn
(wikipedia)

[Grobbocop]

De Loteling is een roman van Hendrik Conscience, gepubliceerd in het jaar 1850. Het verhaal beschrijft het relaas van Jan Braems, een arme en naïeve boerenzoon, die in ruil voor een smak geld de legerdienst van een rijkeluiszoon gaat vervullen. Door de miserabele omstandigheden in het leger wordt Jan blind, maar zijn vriendin Trien laat hem niet vallen.

Alleen doet Jan, de naieve boerenjongen dit niet voor een smak geld, maar omdat er een loting is van wie er naar het leger moet. En hij wordt geloot. Vandaar ook de titel: de loteling.

[Anneke]

Moe, mag ik beute speule?

Moeder zit aan tafel te schillen, meisje zit op de grond aan de voeten van moeder.

Kind:   Moe......mag ik beute.?
Moeder:   Warvoor?
Kind:   Non, 'k wul effe beute.
Moeder:   Je geat iet neer beute. Oorderis oe ut waait.
Kind:   Effe maar moe, 'k wul effe touwtje springe.
Moeder:   Jij geat gien touwtje springe, keb net je kouse estopt. En as jij non geat    springe dan val je weer je knieen der eut.
Kind:   Mag ik dan effe gean tolle?
Moeder:   Kind, zeik iet zo. Denk an je arreme vear op zei.
Kind:   Al de meides benne nog beute en ik zit maar in eus.
Moeder:   Et is al donker meid, wat er non nog op streat is dat is iet veul soeps.
Kind:   Ik a de meides beloofd dat ik nog effe nog mog knikkere.
Moeder:   Jij mot niks belove. Ik zel wel zegge wat ur mag of iet. En dan knikkere,       denk aan je kostelukke schoene.
Kind:   Ik mag noit wat.
Moeder:   Meid, as je non je mond iet out dan zel ik een bookje open doen as je      vear binnekomt.
Jongen:   Buurvrouw, je man leg voor de wal!
Moeder:   Wat zeg je kind! Me man voor de wal! Och kind, dank je wel oor. Murrege    kom je maar om je bonbrod want ik eb non gien vierdeutestik.
Jongen:   Ja oor buurvrouw, dag oor.
Moeder:   Oor je et meid, je veader leg voor de wal. Hea jij een beetje opreume.
Kind:   'k Eb gien zin om op de reume. Ik wul effe beute.
Moeder:   Meid....meid, ik zel nog een beroerte van je krijge. Je komt toch de deur     iet  uet. 'k Zou maer in je bookje gean leze wat je van de Zundagschool      aat eb. Jessica's eirste gebed.
Kind:   Dat eb ik al tien keir e leze, dear krijg ik wat van.
Moeder:   'k Weet iet wat er van jou terecht mot komme.
Vader:   Goeieeavond seame.
Moeder:   Goh Aai, ben je der al!
Vader:   Dag Kee. En dear is m'n kleine meid.
Kind:   Dag va.
Vader:   Zo, oe geat et ier.?
Moeder:   Non Aai, wat zal 'k zegge.
Vader:   Jea, ik begrijp ut Kee, et valt iet mee om deuze teid. We benne non     dortien weke eut eweest voor nog gien 20 last. We ebbe ons zout in de      pap iet verdient.
Vader:   Oe geat ut met de kleine meid.?
Moeder:   Non Aai, ze word met de dag astranter.
Vader:   Astrant.? Wear vor.?
Moeder:   Non Aai, 'k zal ut mear zegge...je out er iet meir in eus. Ze wul ammar   
                beute.
Vader:   Non Kee, leet d'r dan effe beute. Een beetje beutelucht is goed voor een    mens.
Moeder:   Jea meid, ga jij meir effe beute speule.
Kind:   'k Gea iet near beute. 'k Eb gien zin.
Moeder:   Das non eilemeal wat. Dernet was ut uisje te klein om beute te komme.
Kind:   Non, eirst mog ik iet en non wul ik iet.
Vader:   Je mag van mein wel effe touwtje springe oor.
Kind:   Dat doe ik iet, want dan val 'k m'n knieen ut m'n kouse.
Moeder:   Non, dear ei gelik in. Maar effe een allef uurtje knikkere mag wel oor.
Kind:   En dernet zeg je dat m'n kostelukke schoene der an gean.
Vader:   Begreip ut iet, alle meides benne nog beute. Dear oor jij toch ok bij.
Kind:   Me moeder zee dernet dat er non in de donker iet veul soeps meir op     streat lopt. 
                Ik blijf lekker binnen is eus. In m'n bookje leze van de          Zundagsschool....Jessica's eirste gebed.
Vader:   'k Begreip dat kind iet oor. Meid, vertel mein non deris
                wearom je non eigelijk iet effe beute wul speule.
Kind:   Non........ik wul kikke watte jeulie gean doen...!!!!

[Anneke]

Ik kreeg het niet beter geplaatst dan dit.
Beetje schots en scheef maar het is wel heel leuk.

[De spienet]

heel leuk an en in goed schevenings petje af

[Anneke]

Leuk stikje hè Enk...!
Sommige dingen stonden niet in echt Schevenings, heb ik
een beetje aangepast.
Dat verleer ik niet al praat ik geen Schevenings meer. 'k Zou niet
weten met wie.!

[Marretje]

Leuk stukje Anneke op z'n schevenings. 

[Anneke]

Op de wijs van: Over 25 jaar.

Wie over wat jaren dee'z badplaats bekijkt,
die vindt hier een dorp wat ons dorp niet meer lijkt.
Hij vindt hier niet meer wat hij stellig verwacht,
de Scheveningse dracht.

Refrein:
Want de schoudermantel dreigt,
in 't vergeetboek te geraken.
En de fraai bewerkte kap,
dient voor 't hoedje plaats te maken.
Maar het Scheveningse hart,
zal vol geestdrift blijven waken.
Want een kap of een hoed
dat is niet wat 't hem doet.
Maar het Scheveningse bloed.

De hofjes en poortjes verdwijnen steeds meer,
het dorp mist zijn oude gezellige sfeer.
Het kleine vissershuisje zo proper en net,
wordt een moderne flat.

Refrein:

Maar wat er verandert of wat er geschiedt,
wie het oog naar het westen gericht houdt hij ziet
een beeld dat de zee sedert eeuwen reeds bood.
De Scheveningse Vloot.!

Refrein:

[De spienet]

uit de kunst an

[Grobbocop]

Lucy Loes
Lucy Loes, artiestennaam van Lucienne Vanbesien, (Oostende, 24 januari 1928 - Bredene, 17 juni 2010) werd ook wel 'd' Ostensche zangeres' genoemd of de 'koningin'. Ze werd geboren in een groot hoekhuis op de kade en groeide op in Oostende. Haar vader was schipper van de reddingsdienst. Sinds enkele decennia woonde Lucy Loes in Bredene. Haar geliefde plaats in Bredene was de visserskapel Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinen, bijgenaamd "Breeningskapel". Dat is een kleine kapel nabij de duinen en sinds de 18de eeuw een bedevaartsplaats voor de vissers.
Tot haar vijftigste was Lucienne gewoon huisvrouw. Toen opende ze een café - ze doopte 't Valentijntje om in Staminee - en begon te zingen in de zaal aan het café.
Lucy Loes werd bekend met haar vissersliederen gezongen in authentiek Oostends dialect zoals “Min zeekapitein” en “Bie uus ant zeitje”. De volkszangeres wordt "de ongekroonde koningin van het visserslied" geheten. Lucy Loes was een muzikale late roeping, maar dat weerhield haar er niet van om tussen haar 50ste en haar 80ste uit te groeien tot de bekendste vertolkster van visserliederen, die ze via haar tante Lucy Monti had leren kennen. Lucy Monti en haar broer Peter Monti of beter Monteyne schreven deze liederen en Monti zong deze tot haar overlijden in 1973 (ze ligt begraven op Sint-Anna Stene-dorp).
't Is gedoan met de dikke madam, Bie uus an 't zeetje, Die visscher van mien, Kléén verdriet, groot verdriet, Let op, 't goat in de boembas staan, Op de viertorre, Ziet heur steppen toe an de Konterdam, Me ventje kom noar huis en Op de vismarkt zien 'k geboren zijn allen oorspronkelijk van Peter Monti en zijn zuster. Deze vissersliederen werden op vinyl LP uitgebracht begin jaren 1970.
Lucy Loes werd vaak gevraagd om lokale feestjes op te luisteren en wat sfeer te brengen. Zij trad jaarlijks op tijdens de Paulusfeesten waar vele duizenden mensen samenkomen op het Sint-Petrus- en Paulusplein te Oostende. Ze werd in de regio bejubeld en kreeg verschillende prijzen, met als hoogtepunt het ere-burgerschap van Bredene. Ze beschrijft haar liefde voor Oostende tijdens een gesprek met Rick De Leeuw.
Lucy durfde ook haar nek uit te steken, want in een ver verleden stond de zangeres nog als onafhankelijke op de SP.A- lijst in Oostende. Niet moeilijk als je weet, dat de zangeres zeer sociaal was ingesteld en opkwam voor de zwakkeren in onze maatschappij. Lucy Loes had een hekel aan ‘onrecht’.
In 2000 werd ze met "Min zeekapiteing" bekend voor het grote publiek via Betty in de eerste reeks van het VTM-programma Big Brother.
In het VRT-archief vinden we onder meer een reportage uit het programma "Het Rapport Zeewater" waarin Sergio in Oostende Lucy Loes en haar kleinkinderen ontmoet. Later was ze samen met Johan Vandelanotte nog te gast bij Marcel Vanthilt in "Zomer 2008". Het gesprek ging vooral over geweld en veiligheid in Oostende, maar het ging ook even over haar carrière.
In 2010 kwam de overleden zangeres enkele afleveringen aan bod in het VRT-programma "De Vissershaven". Dit werd toen voor het eerst uitgezonden sinds de opnamens die van 2006 dateren.
Lucy bleef echter niet gespaard van leed. Ze was weduwe van Gustaaf Van Meerbeeck en verloor in 2004 haar vriend Danny Pille. Het liedje Die visscher van mien droeg ze op aan haar broer die op zee verongelukte op 39-jarige leeftijd.

Gehuldigd
Op 11 augustus 2005 werd de zangeres gehuldigd met een standbeeld geplaatst voor de "gernoastrap" of vistrap (garnaal) aan de Visserskaai te Oostende, in aanwezigheid van de zangeres. Deze plaats was uiterst geschikt, vermits de zangeres geboren is in de nabijheid van de Visserskaai en steeds het lief en leed van de vissers heeft bezongen. Deze buste werd ontworpen door de beeldhouwster Josiane Vanhoutte die eerder ook een standbeeld ontwierp van wijlen Koning Boudewijn (op de Zeedijk nabij de Venetiaanse Gaanderijen) en het beeld De Zwaan in Zandvoorde.
Videoclips
Lucy heeft ook al tal van videoclips opgenomen. De eerste 11 clips staan op VHS "The Best of Lucy Loes", (speciale gast: Peter Bulckaen, Max uit Wittekerke) waaronder "m'n zeekapiting", "'t Is gedoan met de dikke madam", "Bie uus an 't zeetje" en tal van andere meezingers. De recentste clips (2006) staan op dvd "Voe Junder" een dvd met 12 nieuwe nummers opgenomen in binnen- en buitenland (speciale gast: Herr Seele). Ze had een ‘hertje van koekebrood’, zoals ze hier in Ostende plegen te zeggen”, omschrijft Herr Seele de zangeres.
Levenseinde
Deze dvd zou ook haar laatste blijken. In 2009 kondigde ze haar afscheid als zangeres aan omdat ze botkanker had. Ze nam afscheid op 'haar' Paulusfeesten in Oostende op 15 augustus 2009. Lucy Loes overleed op 82-jarige leeftijd op 17 juni 2010. Zij kreeg onder grote belangstelling een uitvaart in de Sint-Petrus-en-Pauluskerk, de hoofdkerk van Oostende op 25 juni 2010.
Discografie
[Albums
 De beste van Lucy Loes
 Het allerbeste
 Ambi met Lucy Loes
[] Singles
 De tsjoeke-tsjoeke-tring / 'k zoen willen een tot hên
 Lucy van de staminee / Kom, zet je bie!
 'n Visscherslief / In de goeien oeden tied
 De majoretjes / Ikke en m'n zeune
 We zitten weer in d'ambiance / Onk' s' avonds noar me bedje goan
 De Vlaamse hukkelbuk / De bierbuuk
 Naar San José
 M'n eerste lief / Je moe kunnen vergeven (1982)
 M'n zeekapiting (2000)
 't Is gedaan met de dikke madam!! (2003)
Dvd's
 Voe junder (2006)

[Gina]

De Haagse Tieten, het echte verhaal

Door Piet Musterd , kunst & cultuur


Een historisch verantwoorde verklaring voor deze bijzondere naam

Op de 20ste verdieping van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is deze hoge paarse vergaderzaal te vinden. Naast de ramen is de aanzet tot het schuine dak duidelijk zichtbaar. Op het plafond is een foto aangebracht die de ruimte tot aan het hoogste punt laat zien.

Deze Haagse Tieten zijn namelijk helemaal hol.
Het was puur voor de vorm en de skyline dat deze twee punten op het oude Transitorium zijn gezet.

Waarom noemen alle Hagenaars dit gebouw eigenlijk “De Haagse Tieten”?

Vandaag hoorde ik van Maurits Burgers de ware toedracht over het ontstaan van deze toch wel bijzondere benaming voor een chique ministerie;
Het wordt een voetbalverhaal, sterker nog een ADO verhaal.

Onder de vaste fans en bezoekers van alle ADO-thuiswedstrijden bevond zich een mevrouw met flinke boezem. Bij elk doelpunt thuis dat ADO scoorde deed ze haar ADO-shirtje omhoog en liet zo aan het hele stadion haar borsten zien. Niemand die er verder nog van opkeek, het was gewoon gebruik en folklore bij elk ADO-doelpunt.
Zij had gewoon de echte Haagse Tieten en was als zodanig ook bekend.

Toen het oude transitorium ingrijpend verbouwd moest worden wilde men de oude blokkendoos om architectonische en historische redenen voorzien van een totaal nieuw gezichtsbepalend element.

Dat werden dus twee zeer hoge spits toelopende puntdaken die op zich geen bijzondere naam hadden meegekregen van de bouwer/projectontwikkelaar, maar de ADO-aanhang zag in deze constructie duidelijk een relatie met een van haar enthousiaste vrouwelijke supporters.

Ze zagen iets bekends en deze bijnaam was al gauw geboren en helemaal ingeburgerd.
Het gebouw is dus eigenlijk een hommage aan een echte trouwe, zeer enthousiaste ADO-fan.

Bron : Hofstijl.nl

[Anneke]

Dan hoop ik maar dat nóóit iemand zijn broek naar beneden trekt bij een doelpunt en er ergens een gebouw verlegen zit met een toepasselijke naam..!!!

[garrent]

Dat gebouw staat al op de hoek Spui/Kalvermarkt.  Karel

[Gina]

 

[Gina]

Tarieven

[Gina]

 

[Gina]

 

[Gina]

 

[Gina]

 

[k dak]

 En deze dan

[Anneke]

Leuke stukjes Gina...!!!!

En inderdaad, zo'n bewaarplaats was een voorloper van wat nu de kinderopvang heet.
In de Duinstraat naast het Rusthuis zat er vroeger ook één.

[Dicky]

Leuke stukjes Gina...!!!!

En inderdaad, zo'n bewaarplaats was een voorloper van wat nu de kinderopvang heet.
In de Duinstraat naast het Rusthuis zat er vroeger ook één.

En in de Doggersbankstraat toch ook?